ဒီတခါေတာ႔ ကဗ်ာဆရာ ကိုေဆာင္းယြန္းလ က tag တာပါ။ အားရင္ ဘာသီခ်င္းေလးေတြ ညည္းတတ္သလဲ တဲ႔။ ကိုယ္လဲ က ခ်င္ေနတဲ႔သူကို ဆိုင္းထည္႔ေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားၿပီး ေရးမွာေပါ႔ လို႔ ကဗ်ာဆရာကို သြားေျပာလိုက္တယ္။
တကယ္က ဂီတဆိုတာ လူကို အဖမ္းစားႏိုင္ဆုံး အႏုပညာပါ။ ဂီတကို ကိုယ္တို႔ တမိသားစုလုံး ၀ါသနာႀကီးတယ္။ အေဖ႔ဖက္က အဖိုးက ရြာမွာ ျမိဳ႔မတီး၀ိုင္းရဲ႔ တီး၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္ တဲ႔။ ဘင္ဂ်ိဳတလက္ နဲ႔ အေဖာ္တသိုက္နဲ႔ ေနတတ္တယ္။ အေမ႔ဖက္က အဖိုးက်ေတာ႔ ဓာတ္ျပားတိုက္ ေထာင္တယ္။ သီခ်င္းေရးဆရာေတြ အဆိုေတာ္ေတြနဲ႔ အိမ္မွာ သူ႔သမီးေတြကို ပတၱလား တီး၊ တေယာထိုးၿပီး ဂီတနဲ႔သာ ေနေစသတဲ႔။ အဲဒီအဖိုးႏွစ္ေယာက္စလုံး ကိုယ္မေမြးခင္ ကြယ္လြန္ၾကတယ္။
အေဖ႔အလွည္႔က်ေတာ႔ ကဗ်ာဆရာ..။ ဒါေပမဲ႔ အေဖ႔ကို ကဗ်ာဆရာအျပင္ ဘာမ်ား ျဖစ္ခ်င္ေသးလဲလို႔ ကိုယ္ စကားစပ္လို႔ ေမးဖူးတယ္။ အေဖက Orchestra တီး၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ခ်င္တာတဲ႔။ ဆရာ ျမိဳ႔မျငိမ္းတို႔လို သီခ်င္းေလးေတြ ဖန္တီးၿပီး ဘ၀မွာ အျပစ္ကင္းကင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ ေရာင္႔ရဲခ်င္တာ လို႔ ဆိုတယ္။
အဲဒီလို အေဖေျပာေတာ႔ ကိုယ္႔မွာ အံ႔ၾသလိုက္တာ။ ကိုယ္က တည္႔တည္႔ႀကီး သြားခ်င္သူမို႔
တကယ္က ဂီတဆိုတာ လူကို အဖမ္းစားႏိုင္ဆုံး အႏုပညာပါ။ ဂီတကို ကိုယ္တို႔ တမိသားစုလုံး ၀ါသနာႀကီးတယ္။ အေဖ႔ဖက္က အဖိုးက ရြာမွာ ျမိဳ႔မတီး၀ိုင္းရဲ႔ တီး၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္ တဲ႔။ ဘင္ဂ်ိဳတလက္ နဲ႔ အေဖာ္တသိုက္နဲ႔ ေနတတ္တယ္။ အေမ႔ဖက္က အဖိုးက်ေတာ႔ ဓာတ္ျပားတိုက္ ေထာင္တယ္။ သီခ်င္းေရးဆရာေတြ အဆိုေတာ္ေတြနဲ႔ အိမ္မွာ သူ႔သမီးေတြကို ပတၱလား တီး၊ တေယာထိုးၿပီး ဂီတနဲ႔သာ ေနေစသတဲ႔။ အဲဒီအဖိုးႏွစ္ေယာက္စလုံး ကိုယ္မေမြးခင္ ကြယ္လြန္ၾကတယ္။
အေဖ႔အလွည္႔က်ေတာ႔ ကဗ်ာဆရာ..။ ဒါေပမဲ႔ အေဖ႔ကို ကဗ်ာဆရာအျပင္ ဘာမ်ား ျဖစ္ခ်င္ေသးလဲလို႔ ကိုယ္ စကားစပ္လို႔ ေမးဖူးတယ္။ အေဖက Orchestra တီး၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ခ်င္တာတဲ႔။ ဆရာ ျမိဳ႔မျငိမ္းတို႔လို သီခ်င္းေလးေတြ ဖန္တီးၿပီး ဘ၀မွာ အျပစ္ကင္းကင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ ေရာင္႔ရဲခ်င္တာ လို႔ ဆိုတယ္။
အဲဒီလို အေဖေျပာေတာ႔ ကိုယ္႔မွာ အံ႔ၾသလိုက္တာ။ ကိုယ္က တည္႔တည္႔ႀကီး သြားခ်င္သူမို႔
“ဒါျဖင္႔ အေဖက ကဗ်ာဆရာ မလုပ္ခ်င္ဘူးေပါ႔ ” လို႔ ေမးမိတာ။
“ေအာ္ သမီးရယ္၊ ကဗ်ာဆရာလဲ ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ အေဖ အားက်ၿပီး ျဖစ္ခ်င္တာက သံစုံတီး၀ိုင္းႀကီး ဖန္တီးခ်င္တာ..”
“ဒါျဖင္႔ အေဖက တသက္လုံး လုပ္ေနတဲ႔ ေက်ာင္းဆရာက်ေတာ႔ေရာ..” ဆိုေတာ႔
“ေအာ္ သမီးရယ္၊ ေက်ာင္းဆရာလဲ ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ အေဖက သီခ်င္းေတြနဲ႔ ဆိုရင္ ပိုေပ်ာ္တာေပါ႔”
“ဒါျဖင္႔ အေဖက.. ”
“ေတာ္ပါေတာ႔ သမီးရယ္၊ ငါ႔သမီးႏွယ္ နားေ၀းလိုက္တာ၊ အေဖက သီခ်င္းေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္တာ၊ ဒါပဲ။”
“ေအာ္ သမီးရယ္၊ ကဗ်ာဆရာလဲ ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ အေဖ အားက်ၿပီး ျဖစ္ခ်င္တာက သံစုံတီး၀ိုင္းႀကီး ဖန္တီးခ်င္တာ..”
“ဒါျဖင္႔ အေဖက တသက္လုံး လုပ္ေနတဲ႔ ေက်ာင္းဆရာက်ေတာ႔ေရာ..” ဆိုေတာ႔
“ေအာ္ သမီးရယ္၊ ေက်ာင္းဆရာလဲ ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ အေဖက သီခ်င္းေတြနဲ႔ ဆိုရင္ ပိုေပ်ာ္တာေပါ႔”
“ဒါျဖင္႔ အေဖက.. ”
“ေတာ္ပါေတာ႔ သမီးရယ္၊ ငါ႔သမီးႏွယ္ နားေ၀းလိုက္တာ၊ အေဖက သီခ်င္းေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္တာ၊ ဒါပဲ။”
အဲဒီလို အေဖက ေျပာၿပီး ဟုိဖက္လွည္႔ ေဆးလိပ္ဖြာၿပီး ေနေတာ႔တာပါ။ ကိုယ္႔ေမးခြန္းေတြက သူ႔အိပ္မက္ေတြကို ဖီလင္ေအာက္ ေစတယ္ ထင္ပါရဲ႔ေလ။
ဒီလို တမိသားစုလုံး သီခ်င္း ၀ါသနာပါတဲ႔အေၾကာင္း ကိုယ္ေရးလဲ ေရးဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ႔ တေယာက္မွေတာ႔ အဆိုေတာ္၊ ေတးေရးဆရာ မျဖစ္သြားဘူး။ ဒါေပမဲ႔ သီီခ်င္းေတြနဲ႔ ဘလက္အင္၀ိွဳက္ ျဖစ္ေနတဲ႔ ကိုယ္တို႔ဘ၀ေတြကို ေဆးေရာင္ျခယ္ခဲ႔ၾကပါတယ္။
ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အေမေခ်ာ႔သိပ္တဲ႔ သီခ်င္းေလးေတြကေန အခု ေရာ႔ခ္၊ ေပါ႔ပ္၊ ဟစ္ပ္ေဟာ႔၊ ပန္႔ခ္ ေတြအထိ နားေထာင္ဖူးခဲ႔တာလဲ အမ်ားႀကီး။ ႀကိဳက္တာေတြလဲ အမ်ားႀကီး။ ဆိုဖို႔က်ေတာ႔ ကိုယ္႔အသံက သီခ်င္းကို စပ္ယူရတဲ႔ အသံမ်ိဳးလို႔ မိတ္ေဆြတေယာက္က ေျပာဖူးတယ္။ "ေမာင္းသံ.. တခုေသာေမာင္းသံ..၊ ၾကားေလတိုင္းမွာျဖင့္.. ထြက္ကိုပဲ ထြက္ေျပးခ်င္တယ္ေလ...၊ နားႏွစ္ဖက္ကို စံုကာပိတ္လို႔.. အတင္းရုန္းကန္.." ဆိုပဲ။
ဒီေလာက္ အားေပးၾကမွေတာ႔ ကိုယ္လဲ တိုးတိုးပဲ ညည္းမိပါတယ္။ မိုက္ ေတြဘာေတြ သီခ်င္းဆိုဖို႔ လာေပးရင္ မ်က္ႏွာေတြ ေသြးဆုတ္ျဖဴေရာ္လာတဲ႔အထိ ကိုယ္႔အေၾကာင္း ကိုယ္သိၿပီး အတင္းပဲ ျငင္းဆန္မိတတ္တယ္။ ေမာင္းသံ လို႔ ဆိုထားတာ မဟုတ္လား။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆုံလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခ်ိန္မွာ ေမာင္းေတာ႔ ထ မတီးသင္႔ဘူးလို႔ သိေနပါတယ္။
သီခ်င္းဆိုရာမွာလဲ ဒီအဆိုေတာ္ကေတာ႔ ဆရာႀကီးပဲ၊ သူဆိုတဲ႔သီခ်င္းေတြ ႀကိဳက္မွ နားေထာင္ရည္၀ေနတဲ႔ ဆရာႀကီးလိုလို ျဖစ္တာမို႔ သူ႔သီခ်င္းပဲ ေရြးႀကိဳက္မယ္ ဆိုတာမ်ိဳးလဲ စိတ္ထဲမွာ မရွိ။ ဒီအဆိုေတာ္ကေတာ႔ ကေလးကြက္ေတြပါကြာ၊ ကေလးေတြ ဆိုတာပါ ဆိုတဲ႔ အထင္ေသးစိတ္မ်ိဳးလဲ မရွိ။ နားထဲ၀င္လို႔ ကိုယ္ႏွစ္သက္မိရင္ အကုန္ႀကိဳက္ပဲ။
သီခ်င္းကေတာ႔ အမ်ားႀကီး ရတာမ်ိဳးလဲ မဟုတ္၊ တခ်ိဳ႔လဲ တပိုဒ္တေလေလာက္သာ အထပ္ထပ္ စိတ္ထဲက ေက်ာ႔ေနတာမ်ိဳး။ သူမ်ားဆိုရင္လဲ သေဘာက်မိ ႏွစ္သက္မိတာ။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္စ က သူက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ကိုင္ဇာရဲ႔ သီခ်င္းတပုဒ္ ဆိုေနတာ ၾကားရေတာ႔ တိုးၿပီး ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုးစိတ္ ျဖစ္သြားခဲ႔တာ မွတ္မိေသးတယ္။
“အို..ေမ၊ ကိုကိုေလ ရင္ထဲမွာ တဖက္သတ္အခ်စ္နဲ႔ ခ်စ္ကာေန..” လို႔ သူဆိုေတာ႔ တအုပ္လုံး ဆိုေနၾကတာ ျဖစ္ေပမဲ႔ သူ႔အသံပဲ ကြက္ၿပီး ၾကားေနမိသလိုလို ျဖစ္မိေသး။ ကြက္ၾကားမိုး ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေနမယ္။ ကေလးမႏွယ္.. မိုက္ခ်င္ေတာ႔ ေျပာပါတယ္။
ဒါနဲ႔ ေနာင္တခ်ိန္ အတူေနရင္ စုမဲ႔ေဆာင္းမဲ႔ စာရင္းထဲမွာ နံပါတ္ (၁)က ေၾကာင္အ၀ါေလး၊ နံပါတ္ (၂) က ဂစ္တာ ဆိုၿပီး ခ်ေရးခဲ႔ၾကတယ္။ စားတာေသာက္တာ ေနတာထိုင္တာ ဘယ္လိုေနမယ္ ဦးဆုံး မစဥ္းစားဘဲ တေယာက္က ေၾကာင္ ပိုက္၊ တေယာက္က ဂစ္တာ ပိုက္ၿပီး ေနရအုံးမလိုပါ။ ကံေလး မ်က္ႏွာသာေပးလို႔ အိမ္နဲ႔ယာနဲ႔ ေနရတယ္ မွတ္ပါတယ္။
ေနာက္ လက္ထပ္ၿပီး စင္ကာပူ လိုက္သြားေတာ႔ အဲဒီမွာ ကိုယ္ မေပ်ာ္ဘူး။ အဲဒီေတာ႔ ကိုယ္တို႔ကားထဲမွာ အျမဲဖြင္႔တဲ႔ သီခ်င္းက စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႔ ခ်ယ္ရီကိုသာ ပန္ပါကြယ္ တဲ႔။ လိမ္မာပါတယ္ ဗမာမေလး စိတ္မညိဳနဲ႔ ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းေပါ႔။ အဲဒီတုန္းက ေၾကာင္လဲ ေမြးခြင္႔ မၾကံဳတာမို႔ သူက ဒီလုိ ျဖည္႔ဆိုပါတယ္။
“အိမ္ေပၚမွာေလ ေရႊ၀ါေၾကာင္ေလး မရွိေပမဲ႔၊ ျဖဴစင္ေစတနာ အရုိးခံ စိတ္ရင္း ရွိပါတယ္” တဲ႔။ တကယ္က ေတာင္ေပၚမွာေလ ေတာ္၀င္ ပိေတာက္ပန္း မရွိေပမဲ႔…ဆိုၿပီး ျဖစ္ရမွာ..။ ပိေတာက္ကေန ေၾကာင္ ျဖစ္သြားတာကေတာ႔ သူ တရားခံပါပဲ။ ဆရာ စိုင္းခမ္းလိတ္ ျပႆနာ လာရွာရင္ေတာ႔ သူ႔ကို လက္ညိွဳးထိုး ျပလိုက္မွာပဲ။
ေနာက္ေတာ႔ အလုပ္ေတြ အတူလုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ႔ ရုံးအလုပ္က မနက္ ၈နာရီကေန ညေန ၅နာရီ ထိ ျဖစ္ေလေတာ႔ “အခါခါေပါ႔၊ မာလာေက်ာ႔ လာပါေတာ႔ ေမွ်ာ္ေပါ႔ ငါးနာရီ ထိုးၿပီ၊ ထိုးၿပီ” လို႔ ဆိုမိတယ္။ ၅နာရီထိုးရင္ ရုံးဆင္းရမွာကိုး။ ေမွ်ာ္မိ၊ ေပ်ာ္မိတာေပါ႔။ ငါ ေရဒီယိုသီခ်င္းလဲ ရသားပဲလို႔ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ အားေပးမိေသးတာ။
အလုပ္ထဲမွာလဲ စီးပြားေရးဆိုတဲ႔သေဘာေတြကို ကိုယ္က နားမလည္ေလေတာ႔ အထက္ကလာတဲ႔ အခု ဆီထမင္း၊ အခု စာကေလးေၾကာ္ ဆိုတာေတြကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္ဖူးတာပါ။ အဲဒီအခါမွာလဲ သီခ်င္းေလး ညည္းရင္း စိတ္ေျဖရတာပါ။ “ေျပာင္းလဲတတ္တဲ႔ မင္းကို၊ တို႔ ဘယ္လိုမွ နားမလည္..” ဆိုတဲ႔ ထူးအိမ္သင္သီခ်င္းေလးေပါ႔။
အခု ဆိုင္ေလး လုပ္ျပန္ေတာ႔ အိမ္အျပန္ညေတြမွာ ႏွစ္ေယာက္သား သီခ်င္း အတူ ညည္းမိတဲ႔ ညေတြ ရွိေသးတယ္။ ငယ္ကၽြမ္းေဆြပါ။ သူက အရင္ဆိုတယ္။
“ဒီလို ညမ်ား တရာ မက ေတြ႔ပါရေစ” (ဒီေတာ႔ ကုိယ္ကလဲ ဘယ္အညံ႔ခံလိမ္႔မလဲ)
“ဒီလို ညေပါင္း ေထာင္ေသာင္းမက ေတြ႔ပါရေစ” တဲ႔။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ ဒီည ေစ်းေရာင္းေကာင္းတယ္ေလ။
ႀကိဳက္ၿပီး လူၾကားေအာင္ မညည္းရဲတဲ႔ သီခ်င္းလဲ ကိုယ္႔မွာ ရွိေသးတယ္။ ေမာင္သစ္မင္းရဲ႔ သီခ်င္းေလး တပုဒ္ပါ။
“ငါ႔ရဲ႔ ၾကမ္းတမ္း ရုပ္သြင္ျပင္နဲ႔ အေပၚယံအေရျပားေအာက္မွာ
အလြန္သိမ္ေမြ႔တဲ႔ ၾကည္လင္ႏုနယ္
ႏွလုံးသားတခုဟာ တည္ရွိခဲ႔..” စသျဖင္႔ေပါ႔။
အဲဒီသီခ်င္းက ႀကိဳက္ေတာ႔ ႀကိဳက္သား။ ဒါေပမဲ႔ ငါ႔ရဲ႔ ၾကမ္းတမ္း ရုပ္သြင္ျပင္လို႔ ဆိုထားေတာ႔ ကိုယ္နဲ႔ မလိုက္ဘူး ထင္မိလို႔ ညည္းျဖစ္ရင္ေတာင္ လူမၾကားေအာင္ ခပ္တိုးတိုးပဲ။
သီခ်င္းဆိုတာကလဲ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္ေတာ႔ ပိုဆိုလို႔ ေကာင္းတယ္ ထင္မိတာပဲ။ ဒါေပမဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ ဆိုျဖစ္ ညည္းျဖစ္တဲ႔ သီခ်င္းေတြကလဲ အမ်ားသား။ တခါကေတာ႔ ကိုယ္သိပ္ႀကိဳက္တဲ႔ မမီရဲ႔ ရုပ္ရွင္သီခ်င္းတပုဒ္ျဖစ္တဲ႔
“ေပ်ာ္စရာဆိုတာ တို႔ရဲ႔ကမၻာမွာ မရွိပါ၊ ရင္နာစရာေတြ ေတြးမိျပန္ရင္ ရင္ထဲမွာ..” လို႔ ဆိုမိေတာ႔ ကိုယ္႔ဆရာက သူ႔ကိုလဲ ေပ်ာ္ေအာင္ ထားရက္နဲ႔ တဲ႔။ အင္းးး သိပ္ အထ အန မေကာက္တာ ေကာင္းပါလိမ္႔မယ္ေလ။
အျမဲလိုလို ညည္းမိတဲ႔ ေနာက္သီခ်င္းတပုဒ္က ခိုင္ထူးရဲ႔ ေနာက္ဆုံး အိပ္မက္။ ကိုေန၀င္း စပ္ခဲ႔တာ။
“ရဲရင္႔…ေက်ာက္ခက္တို႔ ျပိဳေနဆဲ..
ငါ႔အတြက္ အေျဖ ရွာေနတုန္းေပါ႔
တခ်ိဳ႔ေတြ ေနႏိုင္လြန္းတယ္…”
အခုတေလာ အဲဒီသီခ်င္းေလးကို အျမဲ ညည္းမိတာ။ “တေယာက္တည္း ငါ ငိုေနတုန္း၊ ရင္ထဲမွာ မေက်နပ္ဆုံး ………..” လို႔ ဆိုလိုက္ရမွ ရင္ထဲမွာ နည္းနည္း သက္သာသြားသလိုပါ။
ေနာက္တပုဒ္ကေတာ႔ ကိုယ္႔မွာ ၀မ္းနည္းစရာ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း ဆြတ္ပ်ံ႔နာၾကင္စြာ ဆိုမိတဲ႔ သီခ်င္းေလး။ ဆိုမိတိုင္း ဒဏ္ရာမ်ားနဲ႔ လူ ဟာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ လို႔ ထင္မိတယ္။ ဦးလိွဳင္ ေရးခဲ႔တာပါ။
“ၾကယ္ေတြ ေၾကြတုန္းလား…
မသိခ်င္ ရင္ထဲ အားတင္းထား
ေၾကြတဲ႔ ၾကယ္ေတြရဲ႔ အေၾကာင္းကို ရင္မွာ မခံစားရဲ..”
ဒီလိုနဲ႔ ဆိုျဖစ္တဲ႔ သီခ်င္းေတြအေၾကာင္း ေရးရရင္ေတာ႔ အမ်ားႀကီးေပါ႔။ သီခ်င္းေတြကေတာ႔ ဆိုျဖစ္ ညည္းျဖစ္ေနမွာပါပဲ။
ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြ နီလိုက္ ျပာလိုက္ ၀ါလိုက္ ေရာင္စုံေျပးေနသလို သီခ်င္းေတြနဲ႔ ဘ၀ အထုအေထာင္းေတြကို ခုသာ ခံသာေအာင္ လုပ္ေနရသလိုေပါ႔။
တခုေတာ႔ ေသခ်ာပါတယ္။
သီခ်င္းေတြေၾကာင္႔ ေလာကႀကီး ပိုလွသြားတယ္ ဆိုတာ..။
ဒီလို တမိသားစုလုံး သီခ်င္း ၀ါသနာပါတဲ႔အေၾကာင္း ကိုယ္ေရးလဲ ေရးဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ႔ တေယာက္မွေတာ႔ အဆိုေတာ္၊ ေတးေရးဆရာ မျဖစ္သြားဘူး။ ဒါေပမဲ႔ သီီခ်င္းေတြနဲ႔ ဘလက္အင္၀ိွဳက္ ျဖစ္ေနတဲ႔ ကိုယ္တို႔ဘ၀ေတြကို ေဆးေရာင္ျခယ္ခဲ႔ၾကပါတယ္။
ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အေမေခ်ာ႔သိပ္တဲ႔ သီခ်င္းေလးေတြကေန အခု ေရာ႔ခ္၊ ေပါ႔ပ္၊ ဟစ္ပ္ေဟာ႔၊ ပန္႔ခ္ ေတြအထိ နားေထာင္ဖူးခဲ႔တာလဲ အမ်ားႀကီး။ ႀကိဳက္တာေတြလဲ အမ်ားႀကီး။ ဆိုဖို႔က်ေတာ႔ ကိုယ္႔အသံက သီခ်င္းကို စပ္ယူရတဲ႔ အသံမ်ိဳးလို႔ မိတ္ေဆြတေယာက္က ေျပာဖူးတယ္။ "ေမာင္းသံ.. တခုေသာေမာင္းသံ..၊ ၾကားေလတိုင္းမွာျဖင့္.. ထြက္ကိုပဲ ထြက္ေျပးခ်င္တယ္ေလ...၊ နားႏွစ္ဖက္ကို စံုကာပိတ္လို႔.. အတင္းရုန္းကန္.." ဆိုပဲ။
ဒီေလာက္ အားေပးၾကမွေတာ႔ ကိုယ္လဲ တိုးတိုးပဲ ညည္းမိပါတယ္။ မိုက္ ေတြဘာေတြ သီခ်င္းဆိုဖို႔ လာေပးရင္ မ်က္ႏွာေတြ ေသြးဆုတ္ျဖဴေရာ္လာတဲ႔အထိ ကိုယ္႔အေၾကာင္း ကိုယ္သိၿပီး အတင္းပဲ ျငင္းဆန္မိတတ္တယ္။ ေမာင္းသံ လို႔ ဆိုထားတာ မဟုတ္လား။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆုံလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခ်ိန္မွာ ေမာင္းေတာ႔ ထ မတီးသင္႔ဘူးလို႔ သိေနပါတယ္။
သီခ်င္းဆိုရာမွာလဲ ဒီအဆိုေတာ္ကေတာ႔ ဆရာႀကီးပဲ၊ သူဆိုတဲ႔သီခ်င္းေတြ ႀကိဳက္မွ နားေထာင္ရည္၀ေနတဲ႔ ဆရာႀကီးလိုလို ျဖစ္တာမို႔ သူ႔သီခ်င္းပဲ ေရြးႀကိဳက္မယ္ ဆိုတာမ်ိဳးလဲ စိတ္ထဲမွာ မရွိ။ ဒီအဆိုေတာ္ကေတာ႔ ကေလးကြက္ေတြပါကြာ၊ ကေလးေတြ ဆိုတာပါ ဆိုတဲ႔ အထင္ေသးစိတ္မ်ိဳးလဲ မရွိ။ နားထဲ၀င္လို႔ ကိုယ္ႏွစ္သက္မိရင္ အကုန္ႀကိဳက္ပဲ။
သီခ်င္းကေတာ႔ အမ်ားႀကီး ရတာမ်ိဳးလဲ မဟုတ္၊ တခ်ိဳ႔လဲ တပိုဒ္တေလေလာက္သာ အထပ္ထပ္ စိတ္ထဲက ေက်ာ႔ေနတာမ်ိဳး။ သူမ်ားဆိုရင္လဲ သေဘာက်မိ ႏွစ္သက္မိတာ။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္စ က သူက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ကိုင္ဇာရဲ႔ သီခ်င္းတပုဒ္ ဆိုေနတာ ၾကားရေတာ႔ တိုးၿပီး ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုးစိတ္ ျဖစ္သြားခဲ႔တာ မွတ္မိေသးတယ္။
“အို..ေမ၊ ကိုကိုေလ ရင္ထဲမွာ တဖက္သတ္အခ်စ္နဲ႔ ခ်စ္ကာေန..” လို႔ သူဆိုေတာ႔ တအုပ္လုံး ဆိုေနၾကတာ ျဖစ္ေပမဲ႔ သူ႔အသံပဲ ကြက္ၿပီး ၾကားေနမိသလိုလို ျဖစ္မိေသး။ ကြက္ၾကားမိုး ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေနမယ္။ ကေလးမႏွယ္.. မိုက္ခ်င္ေတာ႔ ေျပာပါတယ္။
ဒါနဲ႔ ေနာင္တခ်ိန္ အတူေနရင္ စုမဲ႔ေဆာင္းမဲ႔ စာရင္းထဲမွာ နံပါတ္ (၁)က ေၾကာင္အ၀ါေလး၊ နံပါတ္ (၂) က ဂစ္တာ ဆိုၿပီး ခ်ေရးခဲ႔ၾကတယ္။ စားတာေသာက္တာ ေနတာထိုင္တာ ဘယ္လိုေနမယ္ ဦးဆုံး မစဥ္းစားဘဲ တေယာက္က ေၾကာင္ ပိုက္၊ တေယာက္က ဂစ္တာ ပိုက္ၿပီး ေနရအုံးမလိုပါ။ ကံေလး မ်က္ႏွာသာေပးလို႔ အိမ္နဲ႔ယာနဲ႔ ေနရတယ္ မွတ္ပါတယ္။
ေနာက္ လက္ထပ္ၿပီး စင္ကာပူ လိုက္သြားေတာ႔ အဲဒီမွာ ကိုယ္ မေပ်ာ္ဘူး။ အဲဒီေတာ႔ ကိုယ္တို႔ကားထဲမွာ အျမဲဖြင္႔တဲ႔ သီခ်င္းက စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႔ ခ်ယ္ရီကိုသာ ပန္ပါကြယ္ တဲ႔။ လိမ္မာပါတယ္ ဗမာမေလး စိတ္မညိဳနဲ႔ ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းေပါ႔။ အဲဒီတုန္းက ေၾကာင္လဲ ေမြးခြင္႔ မၾကံဳတာမို႔ သူက ဒီလုိ ျဖည္႔ဆိုပါတယ္။
“အိမ္ေပၚမွာေလ ေရႊ၀ါေၾကာင္ေလး မရွိေပမဲ႔၊ ျဖဴစင္ေစတနာ အရုိးခံ စိတ္ရင္း ရွိပါတယ္” တဲ႔။ တကယ္က ေတာင္ေပၚမွာေလ ေတာ္၀င္ ပိေတာက္ပန္း မရွိေပမဲ႔…ဆိုၿပီး ျဖစ္ရမွာ..။ ပိေတာက္ကေန ေၾကာင္ ျဖစ္သြားတာကေတာ႔ သူ တရားခံပါပဲ။ ဆရာ စိုင္းခမ္းလိတ္ ျပႆနာ လာရွာရင္ေတာ႔ သူ႔ကို လက္ညိွဳးထိုး ျပလိုက္မွာပဲ။
ေနာက္ေတာ႔ အလုပ္ေတြ အတူလုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ႔ ရုံးအလုပ္က မနက္ ၈နာရီကေန ညေန ၅နာရီ ထိ ျဖစ္ေလေတာ႔ “အခါခါေပါ႔၊ မာလာေက်ာ႔ လာပါေတာ႔ ေမွ်ာ္ေပါ႔ ငါးနာရီ ထိုးၿပီ၊ ထိုးၿပီ” လို႔ ဆိုမိတယ္။ ၅နာရီထိုးရင္ ရုံးဆင္းရမွာကိုး။ ေမွ်ာ္မိ၊ ေပ်ာ္မိတာေပါ႔။ ငါ ေရဒီယိုသီခ်င္းလဲ ရသားပဲလို႔ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ အားေပးမိေသးတာ။
အလုပ္ထဲမွာလဲ စီးပြားေရးဆိုတဲ႔သေဘာေတြကို ကိုယ္က နားမလည္ေလေတာ႔ အထက္ကလာတဲ႔ အခု ဆီထမင္း၊ အခု စာကေလးေၾကာ္ ဆိုတာေတြကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္ဖူးတာပါ။ အဲဒီအခါမွာလဲ သီခ်င္းေလး ညည္းရင္း စိတ္ေျဖရတာပါ။ “ေျပာင္းလဲတတ္တဲ႔ မင္းကို၊ တို႔ ဘယ္လိုမွ နားမလည္..” ဆိုတဲ႔ ထူးအိမ္သင္သီခ်င္းေလးေပါ႔။
အခု ဆိုင္ေလး လုပ္ျပန္ေတာ႔ အိမ္အျပန္ညေတြမွာ ႏွစ္ေယာက္သား သီခ်င္း အတူ ညည္းမိတဲ႔ ညေတြ ရွိေသးတယ္။ ငယ္ကၽြမ္းေဆြပါ။ သူက အရင္ဆိုတယ္။
“ဒီလို ညမ်ား တရာ မက ေတြ႔ပါရေစ” (ဒီေတာ႔ ကုိယ္ကလဲ ဘယ္အညံ႔ခံလိမ္႔မလဲ)
“ဒီလို ညေပါင္း ေထာင္ေသာင္းမက ေတြ႔ပါရေစ” တဲ႔။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ ဒီည ေစ်းေရာင္းေကာင္းတယ္ေလ။
ႀကိဳက္ၿပီး လူၾကားေအာင္ မညည္းရဲတဲ႔ သီခ်င္းလဲ ကိုယ္႔မွာ ရွိေသးတယ္။ ေမာင္သစ္မင္းရဲ႔ သီခ်င္းေလး တပုဒ္ပါ။
“ငါ႔ရဲ႔ ၾကမ္းတမ္း ရုပ္သြင္ျပင္နဲ႔ အေပၚယံအေရျပားေအာက္မွာ
အလြန္သိမ္ေမြ႔တဲ႔ ၾကည္လင္ႏုနယ္
ႏွလုံးသားတခုဟာ တည္ရွိခဲ႔..” စသျဖင္႔ေပါ႔။
အဲဒီသီခ်င္းက ႀကိဳက္ေတာ႔ ႀကိဳက္သား။ ဒါေပမဲ႔ ငါ႔ရဲ႔ ၾကမ္းတမ္း ရုပ္သြင္ျပင္လို႔ ဆိုထားေတာ႔ ကိုယ္နဲ႔ မလိုက္ဘူး ထင္မိလို႔ ညည္းျဖစ္ရင္ေတာင္ လူမၾကားေအာင္ ခပ္တိုးတိုးပဲ။
သီခ်င္းဆိုတာကလဲ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္ေတာ႔ ပိုဆိုလို႔ ေကာင္းတယ္ ထင္မိတာပဲ။ ဒါေပမဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ ဆိုျဖစ္ ညည္းျဖစ္တဲ႔ သီခ်င္းေတြကလဲ အမ်ားသား။ တခါကေတာ႔ ကိုယ္သိပ္ႀကိဳက္တဲ႔ မမီရဲ႔ ရုပ္ရွင္သီခ်င္းတပုဒ္ျဖစ္တဲ႔
“ေပ်ာ္စရာဆိုတာ တို႔ရဲ႔ကမၻာမွာ မရွိပါ၊ ရင္နာစရာေတြ ေတြးမိျပန္ရင္ ရင္ထဲမွာ..” လို႔ ဆိုမိေတာ႔ ကိုယ္႔ဆရာက သူ႔ကိုလဲ ေပ်ာ္ေအာင္ ထားရက္နဲ႔ တဲ႔။ အင္းးး သိပ္ အထ အန မေကာက္တာ ေကာင္းပါလိမ္႔မယ္ေလ။
အျမဲလိုလို ညည္းမိတဲ႔ ေနာက္သီခ်င္းတပုဒ္က ခိုင္ထူးရဲ႔ ေနာက္ဆုံး အိပ္မက္။ ကိုေန၀င္း စပ္ခဲ႔တာ။
“ရဲရင္႔…ေက်ာက္ခက္တို႔ ျပိဳေနဆဲ..
ငါ႔အတြက္ အေျဖ ရွာေနတုန္းေပါ႔
တခ်ိဳ႔ေတြ ေနႏိုင္လြန္းတယ္…”
အခုတေလာ အဲဒီသီခ်င္းေလးကို အျမဲ ညည္းမိတာ။ “တေယာက္တည္း ငါ ငိုေနတုန္း၊ ရင္ထဲမွာ မေက်နပ္ဆုံး ………..” လို႔ ဆိုလိုက္ရမွ ရင္ထဲမွာ နည္းနည္း သက္သာသြားသလိုပါ။
ေနာက္တပုဒ္ကေတာ႔ ကိုယ္႔မွာ ၀မ္းနည္းစရာ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း ဆြတ္ပ်ံ႔နာၾကင္စြာ ဆိုမိတဲ႔ သီခ်င္းေလး။ ဆိုမိတိုင္း ဒဏ္ရာမ်ားနဲ႔ လူ ဟာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ လို႔ ထင္မိတယ္။ ဦးလိွဳင္ ေရးခဲ႔တာပါ။
“ၾကယ္ေတြ ေၾကြတုန္းလား…
မသိခ်င္ ရင္ထဲ အားတင္းထား
ေၾကြတဲ႔ ၾကယ္ေတြရဲ႔ အေၾကာင္းကို ရင္မွာ မခံစားရဲ..”
ဒီလိုနဲ႔ ဆိုျဖစ္တဲ႔ သီခ်င္းေတြအေၾကာင္း ေရးရရင္ေတာ႔ အမ်ားႀကီးေပါ႔။ သီခ်င္းေတြကေတာ႔ ဆိုျဖစ္ ညည္းျဖစ္ေနမွာပါပဲ။
ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြ နီလိုက္ ျပာလိုက္ ၀ါလိုက္ ေရာင္စုံေျပးေနသလို သီခ်င္းေတြနဲ႔ ဘ၀ အထုအေထာင္းေတြကို ခုသာ ခံသာေအာင္ လုပ္ေနရသလိုေပါ႔။
တခုေတာ႔ ေသခ်ာပါတယ္။
သီခ်င္းေတြေၾကာင္႔ ေလာကႀကီး ပိုလွသြားတယ္ ဆိုတာ..။
မိုးခ်ိဳသင္း
53 Comments
