၀လုံးေလးေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းေရး...

စာမေရးတာ ၾကာၿပီ။
ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး။ အပီအျပင္စာေရးတယ္လို႔လဲ မဆိုႏိုင္၊ တိုတိုထြာထြာ၊ ဟုိျခစ္ဒီျခစ္ ေရးဖူးၿပီး အိမ္ေထာင္လဲ က်ေရာ၊ စာေရးတဲ႔ဖက္ကို လုံးလုံး မလွည္႔ေတာ့ဘဲ အပ်င္းထူေနတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အပ်င္းထူေနတာလဲ သိပ္ေတာ႔ မၾကာပါဘူး၊ ဆယ္စုႏွစ္တခုေလာက္ပဲ ၾကာသြားတယ္။

အဲဒီတုန္းက ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ စာမေရးျဖစ္တာ ဘာမွ ေထြလီကာလီ မစဥ္းစားမိေပမဲ႔ ေဘးကလူေတြက အတင္း၀ိုင္းစဥ္းစားေနၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ ကိုယ္႔ အိမ္ကလူႀကီး ကို နံပါတ္၁ ထားၿပီး ၀ိုင္းေဆာ္ၾကတာေပါ႔။ 'ဘာျဖစ္လို႔ သူ စာမေရးေတာ့တာလဲ၊ ေယာက်ာၤးက ခြင္႔မျပဳလို႔လား၊ စာေရးတာ မႀကိဳက္ဘူး ထင္တယ္၊ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီးကလဲ ရုပ္တည္ႀကီးဆိုေတာ့ ဟုတ္မွာပါ' စသျဖင္႔ေပါ႔။ အသားလြတ္ အတီးခံေနရတယ္ဆိုပါေတာ့။ ကုိယ္ကလဲ ဒါမ်ိဳးဆို ျငိမ္သေလ။ သူ႔အထင္ခံရ မနည္းဘူး ဆိုၿပီး။

အဲဒီေတာ့ သူကလဲ အဲဒီေမးခြန္းေတြနဲ႔ ကိုယ္႔ဖက္လွည္႔လာေတာ့တာေပါ႔။ 'ခ်ိဳသင္းက ဘာလို႔ စာမေရးေတာ့တာလဲ တဲ႔။ အိမ္ေထာင္က်လို႔ ကိုယ္က စာမေရးခိုင္းရေအာင္ ရုပ္ျပစားတဲ႔ မင္းသမီးယူထားတာလဲ မဟုတ္၊ ဘာလို႔ ကိုယ္က တားရမွာလ'ဲ တဲ႔။ ေပါက္ကြဲတာ...ေပါက္ကြဲတာ။ ကိုယ္ကလဲ ဒီေမးခြန္းေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ႔ေပါ႔။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိတာ၊ ေျဖကို မေနဘူး။ ေအးေရာ။

အခု ဘေလာ႔ဂ္လုပ္ေတာ့ စာကေရးရၿပီ။ စာေရးရတာကို လက္ေၾကာမတင္းေတာ့ ပ်ားအုံတုတ္နဲ႔ထိုးတာမ်ိဳး တို႔ ဘာတို႔လဲ လုပ္ၿပီးၿပီ။ ဘေလာ႔ဂ္ဆိုတာ ကိုယ္႔ဒိုင္ယာရီေလးလုိ ျဖစ္ေနတာမို႔ ေဘာင္မရွိလို႔ လြတ္လပ္တာတခုေတာ့ အင္မတန္စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အဖြားလူထုေဒၚအမာေျပာဖူးသလို စာေရးတယ္ဆိုတာ ေရကူးသလိုပဲ၊ အျမဲေရးေနမွ တဲ႔။ မကူးရင္ နစ္သြားတတ္တယ္တဲ႔။ ဘာေလးျဖစ္ျဖစ္ ေရးေနမွ မွတ္တမ္းေလးလဲက်န္၊ စိတ္ေလးလဲ ခ်မ္းသာ သတဲ႔။

အဲဒီေတာ့ ညေန ရုံးအျပန္ ထမင္းဟင္းခ်က္၊စားေသာက္ၿပီးရင္ စာေရးဖို႔ ဟုိလိုလိုဒီလိုလို လုပ္ေနရတယ္။ အလုပ္ေတြပဲ မ်ားေနသလိုလို၊ စိတ္ပဲ မၾကည္လင္သလိုလုိ၊ ဟင္းကပဲ မက်က္ႏိုင္လို႔ ေစာင္႔ေနရသလိုလို လုပ္ေနရတယ္။ အိမ္ကလူႀကီးကလဲ မလွမ္းမကမ္းက အကဲခတ္ေနတယ္။

ဒါနဲ႔ ဒီေန႔ေတာ့ အေဖ႔ကဗ်ာေလးတင္အုံးမွ ဆိုၿပီး တေယာက္တည္း ေရရြတ္သလိုုလို ေျပာၿပီး၊ စာရြက္ေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္လွန္တယ္ေလ။ အဲဒီမွာ ကဗ်ာတပုဒ္က ကိုယ္႔စိတ္နဲ႔ေတြ႔ၿပီး သေဘာက်တာနဲ႔ တင္လိုက္ပါတယ္။ အေဖက ဒီကဗ်ာေရးတုန္းက အသက္ ၇၀ေက်ာ္ေနၿပီမို႔ အဆုံးသတ္ကေလးက ကိုယ္႔အျဖစ္နဲ႔ ကြဲလြဲပါတယ္။ ဒါကိုေတာ့ အေသအခ်ာ သတိခ်ပ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ကဗ်ာေလးက ဒီလိုပါ။

၀လုံးေရးတဲ႔ ကဗ်ာဆရာ

ညတညမွာေပါ႔
အိပ္မရတာနဲ႔ ထၿပီး ကဗ်ာေရးတယ္။
၀လုံး..၀လုံး..၀လုံး..၀လုံး
အခ်ိန္ေတြ ျပဳန္းကုန္တာေပါ႔။

‘ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ ကဗ်ာဆရာႀကီးက
ေတာက္တီးေတာက္တဲ႔ ၀လုံးေတြေရးသတဲ႔’ လို႔
မဲ႔ရြဲ ႔ေျပာေတာ့ …
‘ေဟာဗ်ာ.. အဲဒါေလးနက္လွစြာ
ဘ၀အဘိဓမၼာေလဗ်ာ…
၀လုံးမဟုတ္၊ သုညေတြပါ’ တဲ႔။
‘ဘ၀ရဲ ႔ အကာျပဲ႔ျပဲ႔
အႏွစ္မဲ႔ပုံကို ထင္ဟပ္ၿပီး
ကဗ်ာစပ္တာပါဗ်ာ’ တဲ႔။

ျဖစ္ရေလ
အေျဖလွေအာင္ ေျဖမွေျဖတတ္ပေလ…
အဲဒါေတြဟာ သူငယ္ျပန္တာ ကိုယ္႔လူေရ..။

တင္မိုး
၂၄၊ ၂၊ ၂၀၀၄

ကိုယ္လဲ ညညက် ၀လုံးေတြပဲ ေရးေနရရင္ ေကာင္းမလား။ ???

မိုးခ်ိဳသင္း

15 Comments

15 comments:

MoeMaKha said...: I m the first to write the comment here ... hahaha ...
စာကို တင္ဴပီးဴပီးခဵင္း ကၾန္မင့္၀င္ေရးတာ ငၝ ကၾ
ဟဲဟဲ
ဘာရယ္လိုႚ မဟုတ္ေပၝင္ ...; July 31, 2008 at 12:06 AM
yannaing said...: အိမ္ေရာက္ေရာက္ျခင္း ထမင္းစားပြဲကိုအသာလွပ္ၾကည့္
ေတာ့...ထမင္းသိုးဟင္းသိုးနဲ႔ေတြ႕တာပါပဲ..
ေတြ႔တာနဲ႔ဟန္မေဆာင္ႏွိုင္ဘူးတစ္ခါတည္း၀င္တီးလိုက္
တာပဲ.....
မမိုးခ်ိဳေရ.......
ဘဘၾကီးထက္သာေအာင္လို႔ ထဆင္ထူးေတြေရးေပါ့
ဟိ..ဟိ..; July 31, 2008 at 3:22 AM
ေမျငိမ္း said...: ဟားဟားဟား.. ဘေလာ့ကိုက္တယ္တို႔.. ဘေလာ့နာက်တာတို႔လည္း လာဦးမွာ..။
အင္း ဆရာၾကီးကေတာ့ ဧည့္သည္ၾကီးကဗ်ာတုန္းကလို ရိုးရိုးေရးလိုက္တာပါလို႔ ေျပာဦးမွာပါပဲ။ ဆရာမကေတာ့ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို ေမာ္ဒန္ဆိုသူေတြကို ေနာက္လိုက္တယ္လို႔ ခံစားရတာပဲ.. ။ (ဒီကဗ်ာ ခုမွဖတ္ဖူးတာ... ေက်းဇူးဗ်ာ); July 31, 2008 at 12:03 PM
ATN said...: မဂၤလာပါ။ ဆီပံုးမရွိေတာ့ ကြန္မန္႕ထဲမွာပဲ ေအာ္ခဲ့တယ္။ ဆရာ့ကဗ်ာက က်ေနာ္တို႕ ဘ၀ေတြ အားလံုးကို ကိုယ္စား ျပဳခဲ့ေပါ့။ ကဗ်ာကို ေ၀မွ်ေပးတာလည္း ေက်းဇူးပါ့ဗ်ာ။ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစဗ်ာ။; July 31, 2008 at 3:01 PM
ကလိုေစးထူး said...: ဆရာႀကီးရဲ့ ဒီကဗ်ာကို က်ေနာ္လဲ အခုမွ စဖတ္ဖူးတယ္။ ျပန္လည္ ေ၀မွ်ေပးထားတာ ေက်းဇူးပါ။; July 31, 2008 at 4:43 PM
လင္း said...: ကဗ်ာေလးအတြက္ေက်းဇူးပါ။ စီဗံုးေလးထားေပးပါလားဆရာမေရ
ကြန္မင့္ထဲမွာ ေျပာခ်င္တာေတြကို လာလာေရးေနရတာ အားနာလို ့ပါ; July 31, 2008 at 7:32 PM
Moe Cho Thinn said...: စာလာဖတ္တဲ႔အတြက္ အားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ေနပါတယ္။ အေဖ႔ကဗ်ာက ပုံမႏွိပ္ရေသးတဲ႔ ကဗ်ာမို႔ အခုမွ ဖတ္ဖူးတာ ျဖစ္မွာပါ။ ဆရာမေရ ဆရာမျမင္တဲ႔ေဒါင္႔ကလဲ ဟုတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ခ်ိဳသင္းကေတာ့ ရီစရာဘက္ကပဲ ေတြးမိေနလို႔၊ အဟီး။ ကိုေအာင္သာငယ္နဲဲ႔လင္းေရ ဆီပုံးေတာ့ ခဏသည္းခံပါအုံး။ သူမ်ားဆီပုံးေတြလိုက္ဖတ္ၿပီး တခ်ိဳ႔လူေတြေၾကာင္႔ မီးမီးေၾကာက္ေၾကာက္ ျဖစ္ေနလို႔။ ေနာက္ၿပီး ဆရာမ လို႔လဲ မေခၚပါနဲ႔ေလ။ ဘာမွ မဟုတ္လို႔ အမလို႔ေခၚရင္ပဲ အဆင္ေျပပါတယ္။ အမထက္ ငယ္မယ္ ထင္လို႔ေလ။ တို႔က ေက႔ထက္ ၁ႏွစ္ႀကီးတယ္၊ စကားထာ၀ွက္လိုက္တာ။; July 31, 2008 at 8:55 PM
ပံုရိပ္ / Pon Yate said...: ကဗ်ာေလးက ခ်စ္စရာပါ။ ပုံရိပ္လညး္ စာမေရးျဖစ္ရင္ ၀လုံးေတြ ေရးရမယ္ ထင္တယ္။; July 31, 2008 at 9:26 PM
Aye Win said...: ဟုတ္ပါတယ္။ က ကေလးငယ္ခ်စ္စဖြယ္၊ ၀ ၀ ကေလး ၀ိုင္း၀ိုင္းေရး ေပါ့။ အ သံုးလံုး သင္ေတာ့လဲ ၀ ကပဲ အေျခခံတာ။
၀ ထ က လ သ ေပါ့။
ေဟာဒါက ၀ ကေလးေပါ့။ ဒီ ၀ ကေလးကို ဒီလို ဆက္ေရးလိုက္ေတာ့ ထ။ မဟုတ္ဘူး ဆရာ ၀ ဆက္ တဲ့။ မဟုတ္ဖူး၊ ၀ ႏွစ္လံုးကို ပူးေရးထားတာ ၀ ပူး။; July 31, 2008 at 11:34 PM
တန္ခူး said...: တကယ္ေတာ့ တေန ့ေန ့ ၀လံုးေတြပဲထိုင္ထုိင္ေရးေနရတာပါ မ ရယ္… ကဗ်ာေလးကို သိမ္းထားလိုက္ျပီ… ဒါထက္ မ ရဲ့ blogေလးကို linkလိုက္မယ္ေနာ္…; August 1, 2008 at 2:09 AM
pandora said...: ဘေလာ့ဂ္ေရာဂါ ဘေလာ့ဂ္ပိုး အဲလို ဆိုၾကတယ္။
ႀကိဳဆိုပါတယ္။
လင့္ခ္ထားလိုက္မယ္ေနာ္; August 2, 2008 at 12:11 AM
သက္ေဝ said...: ခ်ိဳသင္းေရ..
၀ိုင္း၀ိုင္းစက္စက္ ၀လံုးေလးေတြ ေရးထားတာကို
ေန ့တိုင္းလာဖတ္တယ္ေနာ္...။ မ်ားမ်ားေရးပါေနာ္..။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ေတြသိပ္မ်ားတဲ့ အခါက်ရင္ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ Diet လဲလုပ္ရတယ္..။
သိပ္လြန္လာလို ့ေလ..။
ခ်ိဳသင္း ဘေလာ့ဂ္ေလးကို လင့္ခ္ထားလိုက္မယ္ေနာ္...။
ေက်းဇူး..။; August 2, 2008 at 1:38 AM
Harry said...: ဆရာႀကီးရဲ့ ဒီကဗ်ာကို က်ေနာ္ အခုမွ ဖတ္ဖူးပါတယ္ ခင္ဗ်ာ .. တင္ေပးတဲ့အတြက္ေက်းဇူးအထူးပါ
ဧည့္သည္ႀကီး အိမ္ အျမန္ျပန္ႏုိင္ပါေစ ..; August 17, 2008 at 10:19 AM
July-Nyanlinn said...: meaning abt life..!; March 16, 2011 at 12:13 AM
July-Nyanlinn said...: I love this note. Shall I keep this in my Facebook's wall..!; July 15, 2011 at 9:13 PM