မေန႔က ကိုယ္ဘာမွ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္တဲ႔ အေၾကာင္း ေရးလိုက္လို႔ ဘေလာ႔ဂါ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၀ိုင္းၿပီး အားေပးလိုက္ၾကတာ.. ေပ်ာ္ေတာင္ ေပ်ာ္သြားတယ္။ အားမငယ္ရေအာင္ သူတို႔လဲ ကိုယ္႔လိုပါပဲဆိုၿပီး အေဖာ္လာလုပ္ေပးၾကတာလဲ ရွိတယ္။
တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္က ဘ၀မွာ အပူအပင္ကင္းကင္း စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနခ်င္သူပါ။ ဒီက လူေတြလိုေပါ႔။ သြားခ်င္ရင္ သြားပစ္လိုက္မယ္၊ စားခ်င္ရင္ စားပစ္လိုက္မယ္၊ ေပ်ာ္စရာရွိရင္ ေနာက္ဆံမတင္းဘဲ ေပ်ာ္ရႊင္ပစ္လိုက္ခ်င္တာ။
ဒါေပမဲ႔ ဘာလို႔လဲမသိဘူး။ သူတို႔ေတြလို ကိုယ္႔မွာ မေနတတ္ေတာ႔ဘူး။ ခရီးတခု သြားမယ္ဆိုရင္လဲ ေရ ကအစ စားစရာအဆုံး အကုန္ တိုလီမုတ္စ ေလွ်ာက္ထည္႔၊ ေလွ်ာက္ စဥ္းစားရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ အိပ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဧည္႔စာရင္း တိုင္ဖို႔လိုေသးလား ေတြးရတယ္။ လမ္းခရီးမွာ လမ္းျပပုလိပ္ က တားၿပီး ေငြညွစ္မွာလား လန္႔ရေသးတယ္။
သတင္းတခုခု ၾကားရင္ က်ီးလန္႔စာစား ဆန္ေတြ၊ ဆီေတြ ထ ထ စု တာလဲ ဘာအက်င္႔မွန္းကို မသိ။ သူတို႔ဖာသာ သူတို႔ စီးပြားက်လို႔ ဘဏ္တခု ပိတ္လဲ ဆန္ သြား၀ယ္မိတာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ကုိယ္႔ဖာသာကိုယ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေအးေအး မေနတတ္ရတာလဲ လို႔ ေတြးမိရေတာ႔တာေပါ႔။
တကယ္ဆို ကိုယ္က ျဖစ္ႏိုင္ရင္ လွလွပပေလး ၀တ္စားၿပီး ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေလးေတြပဲ သြားေနခ်င္တာပါ။ မိန္းကေလးဆိုေတာ႔ အလွအပလဲ သိပ္ႀကိဳက္။ သူမ်ား မိန္းကေလးေတြ လွရင္ ေခ်ာရင္ သေဘာေတြကို က်လို႔။ တမ်ိဳးေတာ႔ မထင္ပါနဲ႔။ အမေတြၾကားမွာ ေနခဲ႔၊ ႀကီးျပင္းခဲ႔ရတာ ဆိုေတာ႔ မိန္းကေလးေတြ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ ေနရင္ စိတ္ခ်မ္းသာေန တတ္တာမ်ိဳး။
ကိုယ္႔အမအလတ္နဲ႔ ကိုယ္ကေတာ႔ ေကာင္မေလး ေခ်ာေခ်ာ တေယာက္ ကိုယ္တို႔ေရွ႔မွာ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၿပီ ဆိုရင္ လိုက္ၾကည္႔ရတာ အေမာ။ ေယာက်ာၤးေလးသာ ျဖစ္ရင္ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ႔ေကာင္ေလး ျဖစ္မွာ။ တခါတေလမ်ား ႏွစ္ေယာက္သား ပါးစပ္ႀကီး ဟ လို႔၊ သြားရည္မက်ရုံတမယ္ပဲ။
ဒီလို ကိုယ္အလွႀကိဳက္တာ မျငင္းႏိုင္ေပမဲ႔ ကိုယ္တိုင္ကေတာ႔ မျပင္ဆင္တတ္ဘူး။ အျမဲတမ္း မ်က္ႏွာေျပာင္ပဲ။ ႏွဳတ္ခမ္းနီဆိုလဲ ကိုယ္ ဒီအေရာင္ကို ႀကိဳက္တယ္ဆိုရင္ ဒီတမ်ိဳးပဲ ဆိုးတယ္။ ဒီႏွဳတ္ခမ္းနီ ကုန္မွ ေနာက္တခု ၀ယ္တယ္။ ၀ယ္လဲ ဒီအေရာင္ပဲ။ ႀကိဳက္မိရင္ မရုိးတမ္း ဆိုးေတာ႔တာပဲ။ အဲဒီေတာ႔ အမေတြက ေျပာတယ္။ နင္႔ဟာက အေရာင္လဲ မထြက္ပါလား တဲ႔။ ကိုယ္ကေတာ႔ ဒုံရင္း ဒုံရင္းပဲ။
အိမ္ေထာင္က်ၿပီးလို႔ ရန္ကုန္ ခဏ ျပန္ ေနတုန္းက FMI City ထဲက အိမ္တြင္းဒီဇိုင္းဆင္တဲ႔ ကုမၸဏီတခုမွာ အလုပ္ ခဏ ၀င္လုပ္ေသးတယ္။ တေန႔မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ညစာစားပြဲသြားေတာ႔ သူတို႔က ၀ုိင္းျပင္ဆင္ ေပးၾကတယ္ေလ။ အဲဒီတုန္းက ဆံပင္အေရာင္ဆုိးတာ ေပၚခါစ။ အဲဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ သူတို႔ ျပင္ေပးတာ ခံေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ခံေနတုန္း ဆံပင္ကို ထိပ္ကေလးပဲ ေရႊညိဳေရာင္ေလး ဆိုးေပးလိုက္ၾကတယ္။
ကိုယ္လဲ ေပ်ာ္လို႔။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ သူ႔ကို မ်က္ႏွာ အတင္းၾကည္႔ခိုင္းၿပီး ဘာထူးသြားလဲ ေမးရတာအေမာ။ သူကေတာ႔ မေျပာေတာ႔ပါဘူး။ လုပ္ၿပီးၿပီဟာကို။ ေနာက္တေန႔လဲက်ေရာ သူ႔အေမက ကိုယ္႔ကို ၾကည္႔ၿပီး သနားလြန္းလို႔။ ငါ႔သမီးေလး ေနပူထဲမ်ား အလုပ္လုပ္ ေနရသလား တဲ႔။ ဆံပင္ေတြေတာင္ ေနေရာင္ ေပါက္ကုန္ၿပီဆိုပဲ။ အဲဒီလို ျပင္တာ ဆင္တာ အျမင္တည္႔တယ္ ဆိုရမွာေပါ႔။
ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔ဘ၀မွာ အလွအပနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မိဘ၊ ေဆြမ်ိဳးထဲက မဟုတ္ဘဲ တပါး မိတ္ေဆြက ဆုံးမတာကို ခုထိ မွတ္မိေနတာ တခု ရွိခဲ႔တယ္။ အဲဒီလိုေျပာခဲ႔တာ ကိုယ္တို႔ မိဘရဲ ႔ မိတ္ေဆြ အံတီတေယာက္ပါ။ အံတီ႔နံမည္က ေဒၚျမတ္သူ တဲ႔။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္တို႔မွာ အေဖေရာ၊ အေမေရာ မရွိဘူး။ အေမကေတာ႔ ဆုံးသြားခဲ႔ၿပီ။ အေဖကေတာ႔ အထဲမွာေပါ႔။
အဲဒီတုန္းက ကိုယ္က တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ တက္ေနခ်ိန္။ ဒါေပမဲ႔ မိဘက အနားမွာ မရွိႏိုင္ရွာေတာ႔ ညီအမေတြ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အားမကိုးဘဲ သတၱိရွိရွိ ေလာကဓံကို ရင္ဆိုင္ေနရခ်ိန္ေပါ႔။ အေမ ေထာင္ခဲ႔တဲ႔ မူႀကိဳေက်ာင္းေလးမွာ မနက္ပိုင္းဆို ကေလးေတြကို စာသင္၊ ေက်ာင္းတဖက္ တက္၊ ေထာင္၀င္စာ သြားေတြ႔၊ အဲဒီလို ကသီေနခ်ိန္ေပါ႔။ အလွအပလဲ စိတ္၀င္စားေပမဲ႔ မလုပ္အားဘူးေပါ႔။
အဲဒီတုန္းက ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔ခ်ိန္ေတြက ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ႔တယ္။ ေထာင္ေရွ႔မွာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ေထာင္က် မိသားစုေတြ အခ်င္းခ်င္း တေယာက္နဲ႔တေယာက္ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း ေဖးေဖးမမ။ ဖ်ာေတြခင္းၿပီး ၀ိုင္းထိုင္ကာ ကိုယ္႔ကို ေခၚမဲ႔ အလွည္႔ကို ေစာင္႔လို႔။ သတင္းေတြ အခ်င္းခ်င္း မွ်လို႔။ ကိုယ္႔အတြက္ အေကာင္းဆုံးဆိုတဲ႔ စားစရာေလးေတြကို အထဲက ကိုယ္ခ်စ္ခင္သူေတြအတြက္ ထုပ္ပိုးလို႔။ အဲဒီမွာ အံတီ ေဒၚျမတ္သူက ကိုယ္တို႔ကို ေျပာခဲ႔တာ။
“သမီးတို႔၊ မိန္းကေလးဆိုတာ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ ေနတတ္ရတယ္၊ အထူးသျဖင္႔ သမီးတို႔ အေဖကို လာေတြ႔တဲ႔အခ်ိန္မွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လွလွပပ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ငါတို႔ကို သူတို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ထုေထာင္းပေစ၊ ဘယ္ေတာ႔မွ လဲက်မသြားဘူး၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဘ၀က ခက္ခဲ ၾကမ္းတမ္းပါေစ၊ ျပဳံးျပံဳးရႊင္ရႊင္ပဲ ရင္ဆိုင္မယ္ ဆိုတာ ျပ တဲ႔ သေဘာပဲ” တဲ႔။
ကိုယ္႔မိဘေတြ အနားမွာ မရွိတဲ႔အခ်ိန္မွာ ကိုယ္တို႔ကို ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ အျပည္႔၊ ခ်စ္ခင္စိတ္အျပည္႔နဲ႔ ေျပာခဲ႔၊ ဆုံးမခဲ႔တာပါ။ အဲဒီကတည္းက ကိုယ္တို႔လဲ ဖိုသီဖတ္သီ ဘယ္ေတာ႔မွ မေနေတာ႔၊ မ၀တ္ေတာ႔ဘူး။ မလွပခ်င္ေန၊ သူမ်ားအျမင္မွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ ျဖစ္ေနေအာင္ ႀကိဳးစားေနခဲ႔ပါတယ္။ ဘာေတြပဲ ရင္ဆိုင္ရ ရင္ဆိုင္ရေလ..။
ကိုယ္တို႔ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ေလး ေနရင္ အံတီက အျမဲပဲ သေဘာက်တယ္။ “ေအး၊ အဲဒီလို ႏွဳတ္ခမ္းနီေလး ဆိုးလာေတာ႔ လွတာေပါ႔ သမီးရယ္။ သမီးတို႔က မတရား ခၽြန္ထြက္ေနေအာင္ ျပင္ၾကတာမွ မဟုတ္ဘဲ” တဲ႔။ ဒီလိုစကားေလးတခြန္းကလဲ ကိုယ္တို႔ကို အားေတြ ျဖစ္ေစခဲ႔တာပဲေလ။ အဲဒီလို အျမဲ အားေပးတဲ႔ အံတီ႔အမ်ိဳးသား(မုံရြာ ဦးတင္ေရႊ) ကေတာ႔ ေထာင္ထဲမွာပဲ ဘ၀ဆုံးတဲ႔အထိ ေနသြားခဲ႔ရရွာပါတယ္။
အလွအပနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ကိုယ္႔စိတ္မွာ စြဲသြားတဲ႔ အဲဒီ စကားေလးတခြန္းကို ျပန္ ေ၀မွ်တာပါေလ။ ကိုယ္လဲ ခုထိ အလွျပင္ဖို႔ မွန္ေရွ႔မွာ ထိုင္လိုက္တိုင္း အဲဒီစကားေလးကို သတိရၿပီး အလွျပင္ပါတယ္။ ဘ၀မွာ ဘာကိုပဲ ရင္ဆိုင္ရပါေစ၊ မျပိဳလဲပါေစနဲ႔ တဲ႔။
မိုးခ်ိဳသင္း
အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...
အခုတေလာ စာမေရးခ်င္ေသးဘူး။ ဒီလိုပဲ လူမွဳေရးေလးေတြ၊ ဗာဟီရေလးေတြနဲ႔ အလုပ္မ်ားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတယ္ပဲ ထားပါေတာ႔။
ဘာျဖစ္လို႔လဲ မသိဘူး။ အလုပ္ေတြ၊ စိတ္ေတြ မ်ားလို႔ ထင္ပါရဲ႔၊ စိတ္လဲ ပင္ပန္းလိုက္တာ။ ဒါနဲ႔ အိမ္ကလူႀကီးကို စာမေရးခ်င္ဘူး၊ ဟင္းမခ်က္ေတာ႔ဘူး ေျပာပစ္လိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ႔ သူက စာေတာ႔ ေရးလိုက္ပါအုံး လို႔ ေျပာမလား မွတ္တယ္။ မေရး၊ ေနေပါ႔ တဲ႔။ အမာခံ ပရိသတ္ေပပဲ။ ဟင္းကေတာ႔ မခ်က္ခ်င္လဲ သူက ၀မ္းေတာင္သာေနပုံပါ။ သူလဲ ျဖစ္ညွစ္စားေနရရွာတာပါ။
ဒါနဲ႔ မေရးဘူးကြ ဆိုၿပီး ဒီေန႔ သတင္းစကားမွာ စာမေရးခ်င္ေသးဘူး လို႔ တင္ထားလိုက္တယ္။ ေအးေဆးေပါ႔။ ပါမစ္လဲ က်ၿပီ။ စာေရးမလိုလို လုပ္ေနစရာလဲ မလိုေတာ႔ဘူးဆိုၿပီး ႏွပ္ေနလိုက္တယ္။
ဆုိေတာ႔ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေလးေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနခဲ႔တာေပါ႔။ သိပ္စူးစိုက္စရာ မလိုတဲ႔ သာမန္ကိစၥေလးေတြေပါ႔။ လမ္းေတြ မွတ္မိေအာင္ ကိုယ္တိုင္ ကားျပန္ေမာင္းတယ္။ အရင္ကေတာ႔ လမ္းမမွတ္မိတာေရာ၊ မ်က္စိက ဆီးခ်ိဳတက္ရင္ သိပ္မျမင္ဘဲ ၀ါးေနတာမို႔ အႏၱရာယ္မ်ားလို႔ မေမာင္းတာၾကာၿပီ။ အေဖနဲ႔ သြားရင္ေတာင္ အေဖ ဟုိေရွ႔က ဆိုင္းပုဒ္မွာ ဘာလမ္း တဲ႔လဲ၊ ဖတ္ပါအုံး လုပ္ရတာ။
ဒါေပမဲ႔ အခုေတာ႔ ကိုယ္႔အားကိုယ္ကိုးခ်င္စိတ္ေတြ ရွိလာၿပီး လမ္းေတြလဲ သိဖို႔ ႀကိဳးစားလာတယ္။ ပထမဆုံး ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္ေတြကို သြားတတ္ေအာင္ လမ္းသိေအာင္ ႀကိဳးစားရတယ္။ ၿပီးမွ ဟင္းခ်က္ဖို႔ ေစ်း၀ယ္ဖို႔ ေနရာေတြ၊ Shopping Mall ေတြကို သြားတတ္ေအာင္ လုပ္ရတယ္။
အရင္တခါကေတာ႔ သူမရွိတုန္း ကိုယ္က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔ Mall မွာ ေစ်း၀ယ္ဖို႔ သြားတာ၊ သြားေနက်မို႔ လမ္းသိပါတယ္ဆိုၿပီး ေမာင္းၿပီးေခၚသြားတယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ သီခ်င္းေလးဖြင္႔၊ စကားေလး တေျပာေျပာနဲ႔ သြားလိုက္တာ ေဘးကထိုင္လိုက္တဲ႔ အမက တေနရာလဲ ေရာက္ေရာ လက္ညိွဳးထိုးျပတယ္။
ခ်ိဳသင္းေရ၊ ဒါ အမတို႔ သြားမဲ႔ Mall ႀကီး မဟုတ္လား တဲ႔။ ကိုယ္လဲ ေမာင္းရင္းတဖက္ လွမ္းၾကည္႔လိုက္တာ ဟုတ္ပ၊ ကိုယ္တို႔ သြားမဲ႔ Shopping Mall ႀကီးကို ျမင္ေနရၿပီပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ခက္တာက ကိုယ္က မ်ဥ္းျပိဳင္လို သြားေနၿပီး အလယ္မွာ ဖရီးေ၀းႀကီး ျခားေနတာေလ။ ကိုယ္က ဆန္႔က်င္ဖက္ကို ဆက္ေမာင္းေနတုန္း။
အဲဒါမွ ပလုတ္တုတ္ ေပါ႔။ သန္းႏိုင္သီခ်င္းထဲကလို သံဇကာအလယ္မွာ တို႔ႏွစ္ေယာက္ တေယာက္တဖက္ျခား မဟုတ္ဘဲ ဖရီးေ၀းအလယ္မွာ တေယာက္တဖက္ျခား ျဖစ္ေနတာကိုး။ အဲဒီအခါမ်ိဳးဆိုရင္ ကာတြန္းကားေတြကို သိပ္သတိရတာ။ ကာတြန္းကားထဲကလို ရႊီးဆိုၿပီး ဖရီးေ၀းကို ကားေလးနဲ႔ ပ်ံၿပီး ေက်ာ္သြားလို႔ ရရင္ေကာင္းမွာ။ ခုေတာ႔ ဘယ္ႏွယ္႔လုပ္ရပါ႔။
ဒါနဲ႔ ျပန္ေကြ႔၊ ကားကို ဟိုထိုး ဒီထိုး ေလွ်ာက္ေမာင္းလိုက္တာ ေခၽြးနည္းနည္း ျပန္ၿပီးေတာ႔ ဘယ္လိုက ဘယ္လိုမွန္းမသိ Mall ႀကီးကို ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ေရာက္သြားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ျပန္လာေတာ႔ ဘာမွ အေရးမႀကီးသလို အိမ္ကလူကို ေစ်း၀ယ္သြားတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူ႔မွာ ကိုယ္ သြားတတ္၊ လာတတ္ေနၿပီ၊ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ရွိေနၿပီဆိုၿပီး ပီတိေတြ ျဖစ္လို႔။ လမ္းေတြကို မွတ္မိေနၿပီေပါ႔၊ ၀မ္းသာလိုက္တာ တဲ႔။ သြား၊ သြား အဲဒီလို သြားသြားေပး တဲ႔။ တကယ္က ဖရီးေ၀းကို ေဒါင္လိုက္ႀကီး ျဖတ္မသြားလိုက္ရတာ ကံေကာင္း။
ဒါနဲ႔ ေနစမ္းပါအုံး၊ ကိုယ္ ဒီေလာက္ မတုံးေသးပါဘူး ဆိုၿပီး သူမပါဘဲ ကိုယ္တိုင္ ေစ်း၀ယ္ဖို႔ ထြက္သြားလိုက္တယ္။ ဒီတခါေတာ႔ အိမ္နဲ႔ တေခၚေလာက္ပဲ ေ၀းတဲ႔ မကၠဆီကန္ဆိုင္ကို မဟားတရား စြန္႔စားၿပီး သြားလိုက္တာပါ။
ကိုယ္႔ရုပ္ကလဲ ခက္တယ္။ ေနရာကိုလိုက္လို႔ အလိုက္သင္႔ေရာ တတ္တယ္။ ဥပမာ မေလးရွားမွာေနတုန္းကဆို စင္ကာပူ ကူးတဲ႔အခါ ကိုယ္က ပု၀ါေလး ေခါင္းမွာျခံဳလိုက္ရင္ ကိုယ္႔ကို မေလးမ ထင္ၿပီး မေလးရွားImmigration ကေတာင္ မစစ္ဘူး။ အေ၀းကေန သြား သြား ဆိုတဲ႔ သေဘာမ်ိဳး လက္နဲ႔ပဲ ျပလိုက္တယ္။ ဟန္ကိုက်လို႔။ စာအုပ္ မကုန္ဘူးေပါ႔။
ထိုင္းေရာက္ေတာ႔ ထိုင္းမ အထင္ခံရျပန္ေရာ။ ထိုင္းလိုေတြ လာေျပာရင္ ကိုယ္ကလဲ အားလုံးနဲ႔ အလိုက္သင္႔ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ျပံဳးၿပီး ေခါင္းညိတ္တယ္။ တခ်ိဳ႔မ်ား ကြိက်ိကြက် အရွွည္ႀကီး လာေျပာေနတာ။ ၿပီးမွ တခုခု ေမးလိုက္ပုံရပါတယ္။ ကိုယ္လည္း နားမလည္ေတာ႔မွ သူတို႔လဲ စိတ္ေလ သြားတယ္။
အခုလဲ ျဖစ္ျပန္ၿပီ။ ဒီမွာက မကၠဆီကိုနဲ႔ နီးေတာ႔ မကၠဆီကန္လူမ်ိဳးေတြက မ်က္လုံး နက္နက္၊ ဆံပင္နက္နက္ေတြမို႔ ကိုယ္႔ကိုလဲ သူတို႔ လူမ်ိဳး ထင္ျပန္တယ္။ ဒါနဲ႔ ဆိုင္ေရာက္ေတာ႔ အသား ၀ယ္ဖို႔ လူမ်ားေနတာမို႔ တိုကင္ေလး ယူထားလိုက္တယ္။ ကိုယ္႔တိုကင္ နံပါတ္ေခၚရင္ ကိုယ္၀ယ္ခ်င္တာေျပာၿပီး ၀ယ္ရမွာေလ။
ဒါေပမဲ႔ ခက္တာက မကၠဆီကန္ ဆိုင္ဆိုေတာ႔ သူတို႔ဘာသာစကားနဲ႔ နံပါတ္ေတြကို ေခၚတာပါ။ နံပါတ္ေလးေတြ ေပၚတဲ႔စက္ကလဲ ရပ္ထားတယ္။ ကိုယ္လဲ အဲဒါမွ ဂြပဲ ဆိုၿပီး သူတို႔က ဘာမွန္းမသိ တခါ ေအာ္လိုက္တိုင္း လက္ေထာင္ျပ လိုက္တယ္။ အဲဒီအခါ အဲဒီလူက ကိုယ္႔ဆီ ေျပးလာၿပီး နံပါတ္ေတာင္းၾကည္႔တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ျပန္ေျပာတယ္၊ မဟုတ္ေသးဘူး ဒါမွမဟုတ္ နင္႔နံပါတ္ မေရာက္ေသးဘူး အဲဒီလို ျဖစ္မွာ။ ၿပီးေတာ႔ ထပ္ေအာ္ျပန္ေရာ။
ေနာက္ အားတဲ႔ တေယာက္က နံပါတ္ေခၚျပန္ေရာ။ ကိုယ္လဲ လက္ေထာင္လိုက္ျပန္ေရာ။ သူတို႔လဲ ေျပးလာၿပီး နံပါတ္ေတာင္းၾကည္႔ျပန္ေရာ။ ၿပီးေတာ႔ ေခါင္းကုတ္ၿပီး ကိုယ္႔နံပါတ္တိုကင္ေလးကို ေျခမြၿပီး လက္ထဲ ထိုးထည္႔ခဲ႔တယ္။ ပါးစပ္ကလဲ ပြစိပြစိနဲ႔။
ခက္တာက သူတို႔က ကိုယ္႔ကို ဘယ္နံပါတ္ေရာက္ေနၿပီလို႔ အဂၤလိပ္လို မေျပာခဲ႔တာပဲ။ ကိုယ္ကလဲ နံပါတ္ေခၚတိုင္း လက္ေထာင္တာပဲ။ ၾကာေတာ႔ ေနာက္သလိုေတာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ သူတို႔က ဘာနံပါတ္ေခၚေခၚ ကိုယ္လက္ေထာင္ရင္ ကိုယ္႔ကို အသာေနဖို႔ ေဘးဖယ္ေနဖို႔ လက္ျပတားေတာ႔တာ။
ကိုယ္႔အဖို႔မွာလဲ သနားဖို႔ေတာင္ ေကာင္းေနပါၿပီ။ က်ီးကန္းေတြၾကားက ဗ်ိဳင္းေလးလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သူတို႔လုပ္ပုံက ကိုယ္႔နံပါတ္ေရာက္ရင္ေတာင္ ေက်ာ္ခ် သြားမဲ႔ပုံ။ ဒါနဲ႔ ေဘးဘီကို မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ လိုက္ၾကည္႔လိုက္တာ သေဘာေကာင္းမဲ႔ပုံေပါက္တဲ႔ ခပ္၀၀ လူႀကီးကို ျပဳံးၿပီး ေမးရတယ္။ သူကလဲ ကိုယ္႔ကို ၾကည္႔ၿပီး သနားသြားတယ္ ထင္ပါရဲ႔၊ ကိုယ္႔နံပါတ္ေရာက္ရင္ ေျပာမယ္ တဲ႔။
ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ ဟုိက နံပါတ္တခါေခၚလိုက္တိုင္း သူ႔ကို ေမာ႔ၾကည္႔လိုက္တယ္။ သူက ခပ္ေျဖးေျဖးပဲ ေခါင္းခါ ျပတယ္။ မဟုတ္ေသးဘူး ဆိုတဲ႔သေဘာ။ ကိုယ္ကလဲ ခပ္ေအးေအးပဲ ျပန္ေစာင္႔ေနတယ္။ ေနာက္တခါ ေခၚလိုက္ျပန္တယ္။ ကိုယ္ကလဲ ေစြၿပီး ၾကည္႔လိုက္တယ္။ လူႀကီးကလဲ ေယာင္ေယာင္ေလး ေခါင္းခါတယ္။ အလုပ္ကို ျဖစ္လို႔။
ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ အသား၀ယ္ႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ ဒါဆို ကိုယ္ဘယ္မွာ ညံ႔လို႔လဲ။ ေနာ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ သူက ကိုယ္႔ကို အျမဲ စိတ္ပူတယ္ ေျပာေနလို႔ ႀကိဳးစားေနရတာပါ။ သူက ဖြဟဲ႔ လြဲေစ၊ သူ မ်ား မရွိခဲ႔ရင္ ဘယ္လိုပုံနဲ႔မ်ား ခ်ိဳသင္း ေနပါ႔မလဲ လို႔ စိတ္ပူေနရတယ္ ဆိုပဲ။ ကိုယ္႔အမေတြရွိတဲ႔ ဥေရာပမွာ သြားေနေနာ္ လို႔ တဖြဖြ မွာတတ္တာပါ။ အဲဒီေတာ႔ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ အကုန္လုပ္တတ္ေအာင္ သင္ထားစမ္းပါ တဲ႔။
ဒီေန႔လဲ အသက္အာမခံသြား၀ယ္ဖို႔ စုံစမ္းမယ္ဆိုၿပီး မနက္ပိုင္းက ႏွစ္ေယာက္သား သြားၾကတယ္။ အသက္အာမခံေတြက နားမလည္ရင္ လက္တလုံးျခား လိွမ္႔တတ္တာမို႔ သူက မ၀ယ္ခင္ ကိုယ္႔ကို နားလည္ေစခ်င္တာပါ။ ေရာင္းတဲ႔ ေအးဂ်င္႔ကလဲ ရွင္းျပပါတယ္။ ဇယားေတြဘာေတြ ဆြဲၿပီးေတာ႔ကို ရွင္းေနတာပါ။
ေအးဂ်င္႔က သူ႔ေပၚလစီကို အေထာက္အကူျပဳဖို႔ တျခားေနရာမွာ ပိုက္ဆံကို သုံးရင္ tax ေတြ ျဖတ္တယ္၊ အသက္အာမခံကေတာ႔ ဘာမွ မျဖတ္တဲ႔အျပင္ ဘာညာ စသျဖင္႔ေပါ႔။ သိုင္း၀ိုင္းၿပီး ေျပာေနတယ္။ တကယ္႔ လိုရင္းကို မေရာက္ေသးဘူး။ ကိုယ္က ေဖာ္လို လဲ ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ရဲ႔ လုိက္ေတာ႔ ကိုယ္႔ကို စိုက္ၾကည္႔ၿပီးပဲ ရွင္းတယ္။
ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္က ၾကာေတာ႔ ျငီးေငြ႔လာၿပီ။ အဲဒီဇယားေတြလဲ စိတ္မ၀င္စားေတာ႔ဘူး။ ဒါနဲ႔ တကယ္၀ယ္ရမဲ႔ သူ႔ေပၚလစီလဲ ရွင္းျပတဲ႔ အခ်ိန္က်ေရာ ကိုယ္လဲ အိပ္ငိုက္သြားေတာ႔တာပဲ။ ဘာမွကို နားမလည္လိုက္ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ ေအးဂ်င္႔လဲ ပထမေတာ႔ သူေျပာတာ ေထာက္ခံၿပီး ေခါင္းညိတ္ေနတယ္ ထင္တာ၊ ေနာက္မွ ငိုက္ေနမွန္း သိတယ္။
ဒါနဲ႔ စိတ္ညစ္ၿပီး စာအုပ္ေတြ ေပးလိုက္တယ္။ terms & conditions ေတြကို ဖတ္ေပေတာ႔ တဲ႔။ ကိုယ္တို႔လဲ အေၾကာင္းျပန္ပါမယ္ ေျပာၿပီး ျပန္ခဲ႔ရတယ္။
ကိုယ္သိပါတယ္။ ကိုယ္က ဘာမွ မလုပ္တတ္၊ မလုပ္ရဲ ညံ႔တဲ႔လူဆိုတာ..။ အဲဒီလိုေလးမွာ လူကလဲ မႀကိဳးစားခ်င္ေတာ႔ အရည္အခ်င္းက ေျပာစရာမရွိ ျဖစ္သြားတယ္။
တခါတေလက်ေတာ႔လဲ အားငယ္မိတာေလးကို ရင္ဖြင္႔ၾကည္႔တာပါေလ။
မိုးခ်ိဳသင္း
အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...
ဒီေန႔ စက္တာဘာ ၂၃ ရက္ေန႔မွာ သတင္းစာဆရာႀကီး ဘဘ ဦး၀င္းတင္ အပါအ၀င္ ေဒါက္တာ ေမ၀င္းျမင္႔၊ ဦးေအာင္စိုးျမင္႔၊ ဦးခင္ေမာင္ေဆြ၊ ဦး၀င္းထိန္ နဲ႔ ေဒါက္တာ သန္းျငိမ္း စတဲ႔ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသမားအခ်ိဳ႔ အက်ဥ္းေထာင္မွ လြတ္ေျမာက္တယ္လို႔ ၾကားရ၊ ဖတ္ရတဲ႔အတြက္ ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာ ျဖစ္မိပါတယ္။
ဘဘဦး၀င္းတင္ဆိုတာ အထင္ကရ ျပည္႔သူ႔ သတင္းစာဆရာႀကီးပါ။ လက္နက္မကိုင္၊ ကေလာင္ကိုင္တဲ႔ ဘဘကို ၁၉ႏွစ္ေက်ာ္ ေထာင္ ထဲမွာ ဖမ္းထားတယ္ဆိုတာ ကေလးကစားတဲ႔ ကိစၥေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ၁၉ႏွစ္ဆိုတဲ႔ အခ်ိန္က လူတေယာက္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး လူလားေျမာက္ေစႏိုင္တဲ႔ ႏွစ္ပါပဲ။ ေတာ္ရုံ ေၾကာက္ရြံ ႔မွဳ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ လူတိုင္း ခန္႔မွန္းလို႔ရပါတယ္။
ဒီမနက္ DVB သတင္းမွာ သတင္းေထာက္ ကိုခင္ေမာင္စိုးနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ထားတာ ဖတ္ၿပီးတဲ႔အခါမွာေတာ႔ ရဲရင္႔တဲ႔ ျပတ္သားရွင္းလင္းတဲ႔ သူ႔ရဲ႔ ရပ္တည္ခ်က္ကို အေလးအျမတ္ ျပဳမိပါတယ္။ ဗမာျပည္ဟာ ေထာင္က်ေနတာ တဲ႔၊ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုခြင္႔မရဘူး။ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင္႔ မရဘူး ဒါေၾကာင္႔ ေထာင္အ၀တ္အစားနဲ႔ပဲ ေနမယ္ တဲ႔။
ဘဘ အျပင္မွာ ရွိေနတာဟာ အင္မတန္ တန္ဖိုးရွိတဲ႔ အဖိုးတန္ျခင္းပါ။ သူဟာ ျပည္သူကို ဘယ္ေတာ႔မွ သစၥာမေဖာက္တဲ႔သူ၊ မတရားမွဳကို ရဲရဲရင္႔ရင္႔ ဆန္႔က်င္ ျပတ္သားသူ၊ လိမ္လည္မွဳကုိ အရင္းအတိုင္း ျမင္ေစတတ္သူ၊ အခြင္႔အေရးကို မ်က္စ မပစ္တတ္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘဘရဲ႔ ဂုဏ္ပုဒ္ကို မျပည္႔စုံမွာစိုးလို႔ မခ်ီးက်ဴးရဲပါဘူး။
ဘဘ လြတ္လာတာကို မျမင္ႏိုင္ရွာေတာ့တဲ့၊ တိုင္းျပည္ေအးခ်မ္းတာကို မေစာင္႔ႏိုင္ရွာေတာ႔ၿပီ ျဖစ္တဲ႔ ဘဘရဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးလွတဲ႔ မိတ္ေဆြႀကီး က ဘဘအထဲမွာ ရွိတုန္း သတိတရ စပ္ထားတဲ႔ ကဗ်ာပါ။ ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါအုံး။
အက်ဥ္းေထာင္က အလင္းေရာင္
ေထာင္စခန္းဆိုတာ
အေမွာင္လမ္းပါပဲ
ဒါေပမဲ႔ - ေအာင္ပန္းဆြတ္တဲ႔ အာဇာနည္တို႔ရဲ႔
တာရွည္ စံျမန္းရာ။
သစၥာမေဖာက္ ဒူးမေထာက္
မေၾကာက္မရြံ ႔သူေတြရဲ ႔နိဗၺာန္ဘုံမို႔
တိရစၧာန္ရုံ မဟုတ္ပါ။
အရုိင္းဆုံးထဲက လူယဥ္ေက်း
အရဲဆုံး ေသြး မို႔
အေရးေတာ္ပုံရဲ ႔ သူရဲေကာင္း
အေရာင္မေျပာင္းတတ္သူပါ။
ျမန္မာ႔ စာနယ္ဇင္းေလာကမွာ
အေတာက္ပဆုံး ကေလာင္ဘုရင္
ဟံသာ၀တီ ဦး၀င္းတင္ တဲ႔
ဂႏၳ၀င္ေျမာက္ စံတင္ေလာက္ေအာင္
ေျပာင္ေျမာက္တဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္
ေခတ္သစ္ရဲ ႔ မင္းမေဟာ္လို႔
ပူေဇာ္ထိုက္သူ အမွန္ပါ။
ျပည္သူကို သူက ခ်စ္
သူ႔ကုိလဲ ျပည္သူက ခ်စ္
တို႔ေခတ္ရဲ ႔ အလင္းေရာင္
မီးရွဴးတန္ေဆာင္ အစစ္ပါ။
အက်ဥ္းေထာင္ က၊ အလင္းေရာင္ ျပေနတဲ႔
အာဂ သတၱိရွင္
မိခင္ျမန္မာရဲ႔ သားရတနာေကာင္းကို
ညြတ္ေပ်ာင္း ဦးခိုက္၊ ကန္ေတာ႔လိုက္ပါရဲ ႔
မိုက္ေမွာင္ကင္း၍
အလင္းေရာက္ပါေစ ဆရာ။ ။
တင္မိုး
၃၁၊ ၁၂၊ ၂၀၀၄
ဘဘ က်န္းမာၿပီး အႏၱရာယ္ကင္းရွင္းပါေစေၾကာင္း သမီးတို႔ ဆုေတာင္းေမတၱာ ပို႔သလိုက္ပါတယ္။
မိုးခ်ဳိသင္း
အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...
အကိုႀကီး ကိုေအာင္သာငယ္က ပထမဆုံးေတြ ေျပာျပ- တဲ႔။ Tag လာတယ္။ အကိုနဲ႔က ဘေလာ႔ဂ္လုပ္မွ ခင္ရတာဆိုေပမဲ႔ ဘူမိေဗဒနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးတယ္ဆိုေတာ႔ ဘူမိေမာင္ႏွမေတြမို႔ စိတ္ထဲမွာ ခင္မင္ရင္းႏွီးသလို ျဖစ္ၿပီးသားေလ။ Tag ပုံကလဲ ၾကည္႔ပါအုံး၊ ေရးခ်င္ေရး မေရးခ်င္ မေရးနဲ႔ တဲ႔။ ခပ္မာမာပဲ။ ေနာက္ၿပီး သူရဲ႔ ပထမဆုံး ပစ္ဖူးေသာ ေသနတ္က AK-47 ဆိုပဲ။ ဒါနဲ႔ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ျမန္ျမန္ပဲ ေရးလိုက္ပါေၾကာင္း။
စ ၿပီဗ်ိဳ႔..
ပထမဆုံး တက္ရသည္႔ ေက်ာင္း - အေမ႔ေက်ာင္း ပ်ိဳးခင္း
ပထမဆုံး တက္ရသည္႔ အတန္း - မူႀကိဳ ေပါ႔..
ပထမဆုံး အတန္းပိုင္ - အေမ ေလ။ ေဒၚျမင္႔ျမင္႔စန္း ပါ။
ပထမဆုံးေသာ သူငယ္ခ်င္း (ေယာက်ာၤးေလး) - လင္းလင္း (အိမ္နီးနားခ်င္းေပါ႔၊ လင္းညြန္႔ၾကဴး လို႔ ေခၚတယ္)
ပထမဆုံးေသာ သူငယ္ခ်င္း (မိန္းကေလး) - အိအိ တဲ႔။ (သူလဲ အိမ္နီးခ်င္းပဲ။ အိပ္ခ်ိန္ပဲ ခြဲအိပ္တယ္။)
ပထမဆုံး ဖတ္ရေသာ စာေစာင္ - ေရႊေသြး။ (ဦးဘၾကည္ ပန္းခ်ီေတြ သိပ္ႀကိဳက္တာ။)
ပထမဆုံး ဖတ္ရေသာ စာအုပ္ - စုံေထာက္ ဦးစံရွား ေပါင္းခ်ဳပ္ (ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း ဘာသာျပန္တာပါ) အမွဳေတြကို အလြတ္ရတဲ႔အထိ ဖတ္တယ္။
ပထမဆုံး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ဖတ္မိသည္႔ ေက်ာင္းစာ - ဇြန္ပန္းရုံအနီး လွည္းဘီးကၽြံေနသည္၊ ျပိဳင္တူတြန္းလွ်င္ ေရြ႔ႏိုင္ပါသည္ တဲ႔။ ခုထိ သူငယ္တန္းစာ မေၾကေသးသလိုပဲ။
ပထမဆုံး အလြတ္ရသည္႔ ကဗ်ာ -မမ ၀၀ ထထက၊ အက ပထမ ဆိုတဲ႔ ကဗ်ာ။ အေဖ က ကိုယ္႔အမတေယာက္အတြက္ စပ္ေပးတာ။ ေက်ာင္းမွာလဲ သင္ရတယ္။
ပထမဆုံး ရဖူးေသာ ဆု - လြတ္လပ္ေရးေန႔ အေျပးျပိဳင္ပြဲမွာ၊ ဒုတိယ ရတယ္ေလ။ ေျပးလိုက္ရတာ ခုထိပဲ။ ေသလု လို႔။
ပထမဆုံး စီးရေသာ ဘတ္စ္ကား -၁၆ ကားႀကီး။ ငယ္ငယ္ကတည္းက စီးဖူးတာပါ။ ေဘးအကာေတြက သစ္သားေတြနဲ႔ လုပ္ထားတာ။
ပထမဆုံး ဆိုခဲ႔ေသာ သီခ်င္း - ပါးပို႔ ေမာင္႔မ်က္ႏွာ၊ တကဘာႀကီး တခုလို.. တဲ႔။ (တကယ္က က်မအဖို႔ ေမာင္႔မ်က္ႏွာ ကမၻာႀကီး တခုလို လို႔ ဆိုတာ။ အသံက ပီေသးဘူးေလ အဲဒီတုန္းက)
ပထမဆုံး ေရးခဲ႔ေသာ ရည္းစားစာ - ဒီေမးခြန္းကို ေက်ာ္တယ္ေဟ႔၊ မမွတ္မိေတာ႔လို႔ :P
ပထမဆုံး ကိုယ္ေရးတဲ႔ ကဗ်ာ - အေဖေတာင္ နားမလည္လို႔ abortion ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေမးၾကည္႔ခ်င္တယ္ ပို႔စ္မွာ ေရးဖူးပါတယ္ေလ။ ျပန္မေဖာ္ပါရေစနဲ႔ေတာ႔ :P
ပထမဆုံး ေရာက္ခဲ႔ေသာ အျခားျမိဳ႔ - အေဖ႔ ရြာ၊ ကန္ျမဲ ဇဂ်မ္း တဲ႔။ ေတာင္သာ နယ္က။ အေဒၚနဲ႔ ၄တန္းေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ လိုက္သြားတယ္။
ပထမဆုံး ေရာက္ခဲ႔ေသာ ႏိုင္ငံရပ္ျခား - စင္ကာပူ။ (ဘုိေက ေနာက္ ဆံရွည္ ပါလာတာေလ)
ပထမဆုံး ေသာက္ဖူးေသာ ေဆးလိပ္ - သုခိတာ ထင္ပါရဲ႔။ အေဖ႔ေဆးလိပ္တုိ ဖင္စီခံေလးကို စုပ္ေနတုန္း အေဖမိသြားတယ္ အဟဲ။
ပထမဆုံး ေသာက္ဖူးေသာ အရက္ -ကေလးတုန္းက ေရေႏြးၾကမ္းဆိုၿပီး ဦးေလးႀကီး တေယာက္က ညာတိုက္လို႔ တို႔ ဖူးတယ္။ ခါးလိုက္တာ။
ပထမဆုံး ဘေလာ႔ဂ္ ပို႔စ္ - ထာ၀စဥ္
ပထမဆုံး ပစ္ဖူးေသာ ေသနတ္ - ေရ ေသနတ္ (အထင္မေသးပါနဲ႔၊ က်ိဳက္ထီးရုိး ၀ါးေသနတ္လဲ ပစ္ဖူးပါတယ္။)
ငယ္ငယ္က အျဖစ္ေတြမို႔ သိပ္ မမွတ္မိလို႔ မွတ္မိသေလာက္ ေရးထားတာပါ။ ခုလို ျပန္ေတြး ျဖစ္ေတာ႔ ၾကည္ႏူးစရာေပါ႔။Tagတာကို ပထမဆုံး ေရးသူ မျဖစ္ခဲ႔ေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံးက မဟုတ္တဲ႔ ခင္မင္မွဳမ်ားနဲ႔ပါလို႔၊ အဟက္ ဟက္။ (ေအာ္တိုေတြထဲမွာလို ေရးၾကည္႔တာ :P)
မိုးခ်ိဳသင္း
အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...
တေန႔က ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ႏွစ္ေယာက္သား စကားေျပာၾကရင္း ေ၀းကြာေနၾကရတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရလို႔ လြမ္းမိရတယ္။ လြမ္းတဲ႔အတိုင္းလဲ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း ေရပက္မ၀င္ ေျပာမိၾကတာေပါ႔။
ကိုယ္႔မွာက အိမ္နီးနားခ်င္း သူငယ္ခ်င္း၊ ငယ္ငယ္တုန္းက TTC တက္တုန္းက သူငယ္ခ်င္း၊ Augustine က သူငယ္ခ်င္း၊ Geology က သူငယ္ခ်င္း၊ တျခားသင္တန္းေပါင္းစုံက သူငယ္ခ်င္း၊ စာေပေလာက က သူငယ္ခ်င္း၊ အခု ဒီေရာက္မွ ခင္ရတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း နဲ႔ ေနာက္ ဘေလာ႔ဂ္လုပ္တဲ႔အခါမွာ ေတြ႔တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုၿပီး လိုင္းေပါင္းစုံလွတယ္။
ကိုယ္ကလဲ ဟုိစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္နဲ႔ ပါတတ္တာမို႔ အားလုံးကို တေယာက္တမ်ိဳးစီ ခင္ေနမိတတ္တာပါပဲ။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္က ေပ်ာ္၀င္လြယ္တတ္လြန္းလို႔ ကိုယ္ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ အိမ္က ကိုယ္ဘယ္သူနဲ႔ ေပါင္းေနသလဲဆိုတာ မ်က္လုံးေဒါက္ေထာက္ ၾကည္႔ေနရတယ္။ နည္းနည္းဆိုးတယ္လို႔ ထင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတြဲမ်ားေနၿပီဆိုရင္ အမေတြက သတိေပးေလ႔ရွိတယ္။
ကိုယ္ကလဲ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းဆိုရင္ ဘာႀကီးလုပ္ေနေန အျပစ္မျမင္ေလေတာ႔ အျမဲတမ္း အေၾကာင္းျပခ်က္ ရွိတယ္။ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းဘက္က ေရွ႔ေနလိုက္ေပးတတ္တယ္ေလ။ ေနာက္ ႀကီးလာေတာ႔ အမေတြလဲ မေျပာေတာ႔ပါဘူး။ ငယ္တုန္းကေတာ႔ မစဥ္းစားတတ္ေသးေတာ႔ ကိုယ္မျမင္တာေတြ ေထာက္ျပ ရတဲ႔ သေဘာမ်ိဳးေပါ႔။
သူကလဲ ကိုယ္႔လိုပဲ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း သိပ္ခင္သူပါ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔လို ေႏြးေထြးတာကို မေဖာ္ျပတတ္ပါဘူး။ စိတ္ထဲကပဲ ခင္ေနၿပီး ဘာပဲလုပ္လုပ္ သူငယ္ခ်င္းဖက္က အျမဲ စဥ္းစားေပးတတ္တာ။ အဲဒီေတာ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက ဟိုးငယ္ငယ္ကတည္းက တြဲလာတဲ႔သူေတြဆိုတာ ခုခ်ိန္ထိ တြဲတုန္း။ ငယ္ငယ္ကအတုိင္း ခင္တုန္း။ သူနဲ႔ ရေတာ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုယ္႔ကိုလဲ ညီမေလးတေယာက္ ေကာက္ရ သလို ခင္ၾကၿပီး သူတို႔ ေဘာ္ဒါစာရင္းထဲ သြင္းလိုက္ၾကတယ္။ ေပ်ာ္စရာႀကီး။
တခါတုန္းကမ်ား သူ ႏိုင္ငံျခားသြားေနတုန္း ကိုယ္က ရန္ကုန္မွာ က်န္ခဲ႔တုန္းကေပါ႔။ ကိုယ္႔ကို တယ္လီဖုန္း ျပင္တဲ႔ လိုင္းသမားေလးက ႏိုင္ငံျခားနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရွိမွန္းသိလို႔ ဖုန္းလိုင္းကို ခဏခဏျဖတ္ၿပီး ေငြညွစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ သူ႔သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကုိ အဲဒီအေၾကာင္း စကားစပ္လို႔ ေျပာျပလိုက္ေတာ႔ အဲဒီအကုိႀကီးကကိုယ္႔ကို ေငြညွစ္ရပါ႔မလား ဆိုၿပီး ေဒါသေတြထြက္ၿပီး သြားရုိက္မလို႔ တဲ႔ေလ။ ကိုယ္႔မွာ တားလိုက္ရ၊ ရီလိုက္ရတာ။ လူပုံက လူႀကီးလူေကာင္း သေဘာေကာင္း။ ကိုယ္႔ကိုထိေတာ႔ ရုိက္မလို႔ တဲ႔။ ေဒါသအိုးပဲ။
သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက လူရုိးေတြ၊ လူေပ်ာ္ေတြ မ်ားပါတယ္။ အဲဒီထဲက ႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ သူတို႔လူပ်ိဳဘ၀မွာ တခါမွေတာင္ ရည္းစားဆိုတာ မထားဖူးပါဘူး။ ႀကိဳက္မိတဲ႔လူေတာ႔ ရွိခဲ႔တာေပါ႔ေလ။ တေယာက္က ကိုႏိုင္ တဲ႔၊ ေနာက္တေယာက္က ကိုဦး တဲ႔။ ကိုႏိုင္ဆိုတဲ႔ အကိုႀကီးကေတာ႔ ေက်ာင္းသားဘ၀က ေကာင္မေလး တေယာက္ကို တိတ္တိတ္ေလး ႀကိဳက္ခဲ႔ဖူးပါတယ္။
တေန႔ေတာ႔ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေကာင္မေလး အိမ္ေရွ႔မွာ ေျခေအး ၀မ္းေယာင္ သြားလုပ္ၾကတာေပါ႔။ သူက အေဖာ္လိုက္ေပးၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ေကာင္မေလး လမ္းထိပ္မွာ ဘာရယ္ မဟုတ္၊ သြားထိုင္ေနၾကတယ္။ တေန႔ေတာ႔ လမ္းထိပ္မွာ ထိုင္ေနတုန္း ေကာင္မေလးအိမ္ျပန္လာတာ ဟိုးေ၀းေ၀းကေန ျမင္လိုက္တယ္။ ေကာင္မေလးနဲ႔ကလဲ ေမဂ်ာတူ တတန္းတည္းသမားေတြမို႔ သူက သြားစကားေျပာ၊ ႏွဳတ္ဆက္ဖို႔ ကိုႏိုင္႔ကို အတင္းတြန္းလႊတ္ပါတယ္။
ကိုႏိုင္ကလဲ ေအးပါ၊ ေအးပါကြာ၊ ငါေၾကာက္လို႔ပါ တဲ႔။ ထိုင္ရာက မထ ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ႔ သူက ေကာင္မေလး အနားမေရာက္ခင္ ျမန္ျမန္သြားစမ္းပါ ဆိုၿပီး တြန္းထုတ္လိုက္ေတာ႔ ရပ္ေတာ႔ ရပ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေရွ႔ဆက္ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ မရဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ႔ ဒူးေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနလို႔ပါ။ အဲဒီလိုျဖစ္ေနတာနဲ႔ ေကာင္မေလး သူတို႔နား ေရာက္လာတယ္။ ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ေကာင္မေလး မဟုတ္ဘဲ သူ႔အက်ီ ၤကို ယူ၀တ္ ထားတဲ႔ ေကာင္မေလးရဲ႔ အမ ျဖစ္ေနတာ တဲ႔။ မေျပာမိတာပဲ ကံေကာင္းလို႔ ဆိုရမွာ။
ေက်ာင္းေရာက္ေတာ႔လဲ လွည္႔ပတ္ေတာ႔ ေခ်ာင္းေနတာပါပဲ။ ဘယ္လိုေခ်ာင္းသလဲဆိုရင္ ေကာင္မေလးကို အတန္းအျပင္ဖက္ ေနာက္နားက်က်က ခိုးၾကည္႔ၿပီး ငါ႔ကို ျမင္သြားၿပီကြ၊ ျပန္ရေအာင္ တဲ႔၊ သတၱိခဲႀကီးက လုပ္ေသးတာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက မင္းကို ေကာင္မေလးက ေနာက္စိနဲ႔ ၾကည္႔လို႔ ျမင္တာလား လို႔ ေမးယူရတယ္။
ေနာက္ေတာ႔ သူလဲ လုံး၀ မႀကိဳးစားရဲဘဲ ေနလိုက္တာ ဟိုတေယာက္က ေယာက်ာၤးရၿပီး ဘြဲ႔ယူေတာ႔ ကိုယ္၀န္ ႀကီးနဲ႔။ သူႀကိဳက္တာ ေကာင္မေလးက ရိပ္မိေနလို႔ ကိုႏိုင္႔ကို အတင္းေခၚၿပီး ဓာတ္ပုံ တြဲရုိက္လိုက္ေသးတယ္။ လြမ္းရတဲ႔ အျဖစ္ေလးေတြေပါ႔။
ေနာက္တေယာက္ကေတာ႔ ကိုဦး တဲ႔။ သူကေတာ႔ အရက္မေသာက္၊ ေဆးလိပ္မေသာက္ တဲ႔သူ။ မိဘကိုလဲ ရိုေသလိုက္တာ တိုက္ေပၚက တိုက္ေအာက္ ဆင္းရင္ေတာင္ ခ်ိတ္ထားတဲ႔ မိဘ ဓာတ္ပုံကို လက္အုပ္ခ်ီၿပီးမွ ဆင္းတာ။ အစားအေသာက္ပဲ ၀ါသနာပါတယ္။ သူမ်ားကိုလည္း ကူညီတတ္လြန္းလို႔ ပြဲတခုလုပ္ရင္ သူ႔ကိုသာ လႊဲထားလိုက္၊ ေနာက္ပိုင္းကိစၥေတြ အကုန္လုံး သူလုပ္၊ သူ စီစဥ္သြားတယ္။
ကိုယ္တို႔ မဂၤလာေဆာင္တုန္းကလဲ သူ႔မွာ ကာယကံရွင္ထက္ေတာင္ ဖတ္သီ ဖတ္သီ ျဖစ္ေသး။ ေပ်ာ္လဲ ေပ်ာ္တတ္တယ္။ ရီရင္လဲ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ရီတတ္တယ္။ သူလဲ အသက္ႀကီးတဲ႔အထိ ခ်စ္သူ ရည္းစား မရွိဘူး။ ကိုယ္႔ကို ညီမေလးအရင္းတေယာက္လို ခင္မင္ၿပီး အျမဲ စ ေနာက္ ေနတတ္သူ။ နင္႔မွာ ညီမေလးေတြ ရွိရင္ေတာ႔ ငါယူမယ္ေဟ႔ လို႔ ေျပာတတ္သူ။ ကိုယ္႔မွာလဲ ဘာ ညီမ မွ မရွိေတာ႔ ခက္တယ္။
တခါကေတာ႔ ကိုယ္႔နဲ႔ သိပ္ခင္ရတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔ အဆင္ေျပသြားပါေစေတာ႔ ဆိုၿပီး မိတ္ဆက္ေပးတာ၊ သူက ေယာက်ာၤးေလးတန္မဲ႔ ပတ္ေျပးေနေတာ႔တာပါ။ အဲဒီအေၾကာင္း ေမးမွာစိုးလို႔ ကိုယ္တို႔အိမ္ကို လုံးလုံး ေျခဦးမလွည္႔ေတာ႔ဘူး။ အဲဒီတုန္းကေတာ႔ ထင္မိေသးတယ္၊ ဒီလိုလူေတြ မိန္းမေတာ႔ ရအုံးမယ္ အားႀကီးႀကီး လို႔။
တကယ္ပဲ ႏွစ္ေယာက္စလုံး မိန္းမ ရသြားၾကပါတယ္။ သူတို႔ေျပာေတာ႔ ယုံေတာင္ မယုံႏိုင္ဘူး။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး တူတဲ႔အခ်က္က သူတို႔ ေရြးခ်ယ္လိုက္သူေတြက သူတို႔ထက္ အသက္ အမ်ားႀကီးငယ္ၾကၿပီး ေခတ္ဆန္ဆန္ ေကာင္မေလးေတြ ျဖစ္တာရယ္၊ သူတို႔ ႏွစ္အိမ္စလုံးရဲ႔ မိဘေတြက သေဘာမတူဘဲ အေခၚအေျပာ မလုပ္ဘဲ ပစ္ထားလိုက္ေတာ႔တာပါ။ အဲဒီေတာ႔လဲ သတၱိေတြရွိၿပီး အေမခ်စ္သားေတြက ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ႀကိဳးစားထူေထာင္ေနၾကရွာတယ္။
လူ႔ဘ၀ေတြက တခါတေလ တကယ္ပဲ ဆန္းၾကယ္တယ္။ ေနရတဲ႔ လူ႔ဘ၀ ခဏေလးမွာ လူေတြ သန္းေပါင္းမ်ားစြာထဲကမွ ေရစက္ဆုံၿပီး ေတြ႔ၾက၊ ခင္ၾက၊ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကရတယ္။ ကိုယ္႔အသိုင္းအ၀ိုင္းေလးနဲ႔ကိုယ္ ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္း ၾကရတယ္။ အဲဒီအခါ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြ ၾကံဳၾကိဳက္ရရင္ေတာ႔ ဒါဟာ ဘ၀ရဲ႔ ဆုလာဘ္ တခုပဲ။
ကိုယ္တို႔လဲ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြနဲ႔ ကင္းကြာၿပီး ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ပါဘူးေလ။
မိုးခ်ိဳသင္း
အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...
ေလာကမွာ ခ်စ္တာ မုန္းတာ သနားတာ စတဲ႔ ခံစားမွဳေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိၾကရာမွာ သနားတဲ႔ စိတ္ခံစားမွဳကေတာ႔ အဆိုးဆုံးပဲ ထင္ပါရဲ႔။ သနားမိရင္လဲ တခါတေလ ခ်စ္တာေတြ ထက္ေတာင္ သူက အေလးသာတတ္တာမို႔ သနားပိုတယ္ ဆိုတဲ႔ အသုံးအႏွဳန္းမ်ား ေပၚလာတာလား မသိ။
ကိုယ္ငယ္ငယ္က ကိုယ္႔ထက္ တႏွစ္ငယ္တဲ႔ ေမာင္ေလးနဲ႔ ကစားရေတာ႔ မိဘေတြ အမေတြက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္တို႔ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ကို ေတာ္ေတာ္ ဦးစားေပးတယ္။ မုန္႔ဆိုလဲ မိဘကို ဦးခ်ၿပီးရင္ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ အရင္ေရြးယူပေစ ပဲ။ ၿပီးမွ အမေတြက စားတယ္။
အေမကလဲ ဘာေလး၀ယ္၀ယ္ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ကို ၀ယ္ေပးရင္ ဆင္တူ ၀ယ္ေပးတတ္တယ္။ ဥပမာ ခၽြန္စက္ဆိုရင္လဲ ေၾကာင္ပုံေလးဆို ႏွစ္ခု၊ သမင္ပုံေလးဆို ႏွစ္ခု အဲဒီလို ၀ယ္လာတတ္တယ္။ အေရာင္ေတာ႔ ကြဲတာေပါ႔။ မကြဲရင္ သူ႔ဟာ ကိုယ္႔ဟာ ျဖစ္အုံးမွာကိုး။ အ၀ါေရာင္ေလး တခု၊ အနက္ေရာင္ေလး တခု အဲဒီလိုမ်ိဳး။ ဒါေတာင္ ကိုယ္တို႔က လွတဲ႔ အေရာင္ကို လုၾကေသးတာ။
ကိုယ္ကေတာ႔ မမွတ္မိေတာ႔ပါဘူး။ သနားတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေဖတို႔က ျပန္ေျပာျပတာပါ။ အဲဒီလို ခၽြန္စက္ေတြလုၾကၿပီဆိုရင္ ကိုယ္႔ေမာင္ေလးက လွတဲ႔ အ၀ါေရာင္ ေၾကာင္ ခၽြန္စက္ေလးကိုပဲ လိုခ်င္တယ္။ ကိုယ္ကလဲ သူ႔နည္းတူ အ၀ါေရာင္ပဲ လိုခ်င္တယ္။ အဲဒီအခါ ကိုယ္က ေမာင္ေလးကိုလဲ ဦးစားေပးရာေရာက္ေအာင္ အနက္ေရာင္ေလးကို ယူေပးလိုက္တယ္ တဲ႔။
ဒါေပမဲ႔ ရုိးရုိးတန္းတန္း အနက္ေရာင္ကို ယူတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာၿပီးမွ ယူတာ တဲ႔။ ဘယ္လို ေျပာလဲ ဆိုရင္ “ေမာင္ေလးက ေၾကာင္အ၀ါေလး လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္လဲ ယူလိုက္ပါ ေမာင္ေလး ရယ္၊ မမက အနက္ေရာင္ေလးပဲ ယူလိုက္ပါ႔မယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ အ၀ါေလးက လွေတာ႔ ဘယ္သူမဆို ခ်စ္ၾကမွာပဲေလ။ အနက္ေလးကေတာ႔ မလွရွာဘူး။ အဲဒီေတာ႔ မမခ်ိဳက သနားလို႔ အနက္ေလးကိုပဲ ယူလိုက္ပါ႔မယ္” တဲ႔။
ၿပီးေတာ႔ ကိုယ္က ေၾကာင္အနက္ ခၽြန္စက္ေလးကို ပြတ္သပ္ေပးေနေသးတာ။ သနားစရာ ေကာင္းလိုက္တဲ႔ ကေလး၊ နင္႔ကုိ ဘယ္သူ႔မွ မလိုခ်င္ဘူး ဆိုတဲ႔ စတိုင္ေပါ႔။ အဲဒီေတာ႔ ကိုယ္႔ေမာင္ေလးကလဲ စိုက္ ၾကည္႔ေနတယ္။ သူလဲ အနက္ေလးကို အရမ္းသနားေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ ေပး ေပး သားကို ေၾကာင္အနက္ေလး ေပး ဆိုၿပီး အတင္းယူတယ္။ ကိုယ္ကလဲ မမပဲ ယူပါ႔မယ္ လုပ္ေသးတယ္။ ၿပီးမွ ကိုယ္က အ၀ါေရာင္ ေၾကာင္ခၽြန္စက္ေလးကို မယူခ်င္ဘဲနဲ႔ အငယ္မို႔ သူ႔ကိုေလွ်ာ႔ေပးလိုက္ရသလိုလို နဲ႔ ရသြားေရာေလ။
အဲဒါကိုၾကည္႔ၿပီး ကိုယ္႔မိဘေတြက သိပ္သေဘာက်တာ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ကိုယ္တို႔ ငယ္ငယ္က ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ ရန္မျဖစ္လို႔။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ကိုယ္လိုခ်င္တာ ရေတာ႔ ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ကစားၾကတယ္ေလ။ အဲဒါကို အေဖတို႔ အေမတို႔က ႀကီးလာတဲ႔အထိ ေျပာမဆုံးဘူး။ ေနာင္က်ေတာ႔ သူလဲနားလည္သြားၿပီး တခုခု ေရြးခ်ယ္ရမယ္ဆိုရင္ “နင္ငါ႔ကုိ ငယ္ငယ္ကလို ေၾကာင္အနက္ေလး မမယူပါ႔မယ္ လာမလုပ္နဲ႔ေတာ႔။ အနက္ေလးကို သနားရင္ နင္ပဲယူေတာ႔” တဲ႔။ သိကုန္ၿပီကိုးေလ..။ ဒုကၡ ဒုကၡ။
ကိုယ္ေျပာခ်င္တာက သနားတာဟာ လူ႔စိတ္ကို အေတာ္ ကသိကေအာက္ျဖစ္ေစတာကိုပါ။ အခုပဲ ၾကည္႔ေလ။ ဟိုတခါ သံေယာဇဥ္ဆိုတဲ႔ ပို႔စ္မွာ ကိုယ္ေရးဖူးတဲ႔ ေၾကာင္မိသားစုမွာ ေၾကာင္ကေလးေလးေတြက ၄ေကာင္၊ ေၾကာင္အေမႀကီးက ၁ ေကာင္ ျပန္လာေနတယ္။ ကိုယ္တို႔ကလဲ ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္ၿပီး စားစရာေတြ ေကၽြး၊ ႏို႔ေတြတိုက္ လုပ္ေနေတာ႔ အိမ္က မခြာေတာ႔ဘူး ဆိုပါေတာ႔။
ဒါေပမဲ႔ သူတို႔က ပိုင္ရွင္ မရွိတဲ႔ ေၾကာင္မိသားစုထင္ပါရဲ႔။ လူနဲ႔ မနီးစပ္လို႔ နည္းနည္းရုိင္းတယ္။ စားတဲ႔အခ်ိန္ပဲ လာစားတယ္။ ၿပီးရင္ အကုိင္မခံဘူး။ အေရာင္ေတြက အေမက တကုိယ္လုံး အနက္ဆိုေတာ႔ ကေလးေတြကလဲ ၂ေကာင္က အနက္၊ ၁ေကာင္က အနက္ၾကား၊ ေနာက္တေကာင္က အျဖဴလိုလို၊ ၀ါခ်င္သလိုလို နဲ႔မို႔ အနီးစပ္ဆုံး ေျပာရရင္ လက္ႏွီးစုတ္ အေရာင္ တဲ႔။ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက ေျပာတာေလ။
အဲဒီအထဲက အနက္ေလး တေကာင္ကေတာ႔ ေရာဂါသည္ေလးပါ။ အစားလဲ သိပ္မစားႏိုင္ရွာဘူး။ သနားလို႔ သူ႔ကုိခ်ည္း သပ္သပ္ေကၽြးလဲ နည္းနည္းပဲစားၿပီး အသက္ရွဴၾကပ္ေနေရာ။ ပန္းနာေရာဂါသည္ ထင္တယ္။ ကိုယ္တို႔က သူ႔ကို ပိန္ပိန္ေလးမို႔ ပိညွက္ေလး လို႔ နံမည္ေပးထားတယ္။
ေနာက္တခါ အသံကလဲ မထြက္ဘူး။ လည္ေခ်ာင္းကြဲေနသလား မသိ။ ပါးစပ္ဟၿပီး လွ်ာေလး နီေနလို႔သာ သူေအာ္ေနမွန္း အျမင္နဲ႔ သိရတာ။ ဒါေတာင္ အသားက မဲေနလို႔ ေမွာင္ထဲမွာ ထိုင္ေနရင္ ဘာမွကို မျမင္ရဘူး။ ေနာက္ၿပီး ႏွာေခါင္းတဖက္ကလဲ ႏွာရည္ေတြ တခ်ိန္လုံး စီးက်ေနေသးတယ္။ မျပည္႔စုံ မလွပတဲ႔ေနရာမွာေတာ႔ complete ပဲ။ ေျပာရရင္ complete ပိညွက္ ေပါ႔။
ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားကိုလဲ သူက ခ်စ္ေနၿပီ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ႔ သူက သူ႔ကုိပဲ ေၾကာင္ေလးေတြက ခ်စ္ေနေအာင္ အစာေကၽြးလဲ သူ၊ ႏို႔တိုက္လဲ သူ လုပ္ထားတယ္။ ကိုယ္႔ကိုေတာ႔ သူ႔ထက္ပိုခ်စ္သြားမွာစိုးလို႔ အနားမကပ္ေစခ်င္လို႔ စာေရး၊ စာေရး ကိုယ္ေကၽြးလိုက္မယ္ တဲ႔။
ဘေလာ႔ဂ္ဖတ္လဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႔မွာ အတူတူ။ ပိညွက္ကေလးက သူ႔ေပါင္ေပၚမွာထိုင္ၿပီး ကြန္ပ်ဴတာကို စိုက္ၾကည္႔လို႔။ တီဗီမွာ ေဘာလုံးပြဲ ၾကည္႔ေတာ႔လဲ အတူတူ။ ပိညွက္ေလးက နားရြက္ေလးေထာင္ၿပီး သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ ထိုင္လို႔။
ေဘာလုံး တီဗီဂိမ္း ကစားရင္လဲ ဟိုကေလးက သူ႔ေဘးမွာ ေမာ႔လို႔။ သူ႔ကိုၾကည္႔လိုက္၊ အရုပ္ေတြကို ၾကည္႔လိုက္နဲ႔။ ႏွာရည္ေတြက က်လို႔။ သူကလဲ ေဘးမွာ တစ္ရွဴးဗူးနဲ႔။ ကိုယ္က စာေရးရင္းတဖက္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို လွမ္းၾကည္႔ၿပီး အကုိေရ ကေလးကို ႏွပ္သုတ္ေပးလိုက္ပါအုံးဆိုရင္ သူကလဲ တစ္ရွဴးေလးနဲ႔ ေျဖးေျဖးေလး သုတ္ေပးတယ္။ ျဖစ္ေနတာ ျဖစ္ေနတာ။
သူ႔အတြက္ အိမ္ေလးလဲ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက ကိုယ္တိုင္လုပ္္ေလရဲ႔။ အခန္းေလးေတြဖြဲ႔လို႔ ေဆာက္ထားေတာ႔ ေၾကာင္က ဧည္႔ခန္း၊ အိပ္ခန္း ခြဲသိပါ႔မလား ေမးရေသးတယ္။ မေန႔ညကလဲ မနက္ ၃နာရီႀကီး ပိညွက္ေလးကို သူက ရွဳရွဳး ထ တည္ ေသးတယ္။ ေရာဂါေပါင္းစုံ ျဖစ္ေနတဲ႔ၾကားထဲ ဆီးခ်ဳပ္ ၀မ္းခ်ဳပ္ပါ ျဖစ္သြားမွာစိုးလို႔။ ေၾကာင္ Insurance လဲ ၀ယ္ဖို႔ စုံစမ္းေနရၿပီ။ ေရာဂါသည္ေလး ဆိုေတာ႔ေလ။
ညေနဆို ရုံးကေန ႏွစ္ေယာက္သား သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္နဲ႔ ျပန္လာၾကတယ္။ စတားဘက္စ္လဲ မထိုင္ႏိုင္၊ ရုပ္ရွင္လဲ မေမာ႔ႏိုင္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လဲ သေ၀မထိုးႏိုင္။ အိမ္ေရာက္လို႔ ပိညွက္ေလး ေတြ႔မွ ေအာ္ သူ မေသေသးဘူးလို႔ ရင္ေအးရတယ္။ ဒီ Fall ေတာင္ မခံေလာက္ဘူး ထင္ရတယ္။ အသက္ရွဴရင္လဲ ဂလူးဂလြမ္းနဲ႔။ အသံေပါင္းစုံ ထြက္ေနတယ္။
အဲဒီေၾကာင္ေလးက အကိုင္လဲ ခံေနၿပီ၊ လူကိုလဲ ခင္ေနၿပီဆိုေတာ႔ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္ရၿပီေပါ႔။ ေမြးမဲ႔ေမြးေတာ႔လဲ က်န္းမာတဲ႔ ေၾကာင္ေလးေတြ ရွိရက္နဲ႔ ေရာဂါသည္ေလးကိုပဲ သည္းသည္းလွဳပ္ ခ်စ္မိရတယ္။
သံေယာဇဥ္ဆိုတာ ျဖတ္ရခက္ရတဲ႔အထဲ ခ်စ္တာအျပင္ သနားတာပါ တိုးလာေတာ႔ ခက္ေတာ႔ ခက္ေနပါၿပီ။ ကိုယ္တို႔လဲ ရုန္းမထြက္ႏိုင္ေတာ႔ဘူးေလ..။
မိုးခ်ိဳသင္း
အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...
ဒီေန႔ေတာ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေလာကထဲ ေရာက္ပါမွ ေကာက္ရလိုက္တဲ႔ ညီမေလးတေယာက္ ျဖစ္တဲ႔ လင္းက အမ ဘာေတြ ျဖစ္သလို စားေနလဲ ေရးေပးပါ တဲ႔။ tag လာတယ္။ စားတဲ႔အေၾကာင္းဆိုေတာ႔ ကိုယ္ကလဲ စားပဲ စားတတ္တာ၊ ေရးဖို႔ကို ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မျဖစ္မွာစိုးပါတယ္ မေရႊလင္းေရ။
ကိုယ္႔တိုင္းျပည္က ထြက္လာကတည္းက ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ႔အစားအေသာက္ေတြနဲ႔ ေ၀းေနခဲ႔ရတာ ၾကာၿပီ။ ဗမာျပည္က အစားအေသာက္ေတြကို စဥ္းစားလိုက္ရင္ မ်က္ရည္ေတာင္ ၀ဲလာသလိုလိုပဲ။ မလုတို႔ ရွင္မင္းတို႔လိုလဲ မခ်က္တတ္၊ မဇနိတို႔ ကိုအန္ဒီတို႔လိုလဲ အရသာရွိရွိ လက္စြမ္းမျပတတ္ေလေတာ႔ သူတို႔ ဘေလာ႔ဂ္ေတြမွာပဲ သြားသြားေမာ႔ၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႔ ျပန္လာရတယ္။
ရန္ကုန္မွာဆိုရင္ေတာ႔ ဘာအေရးလဲ။ အိမ္မွာ မခ်က္ျဖစ္လို႔ အျပင္သြားစားရင္ေတာင္ ဘာစားစား ကိုယ္႔အႀကိဳက္နဲ႔ တည္႔တာခ်ည္း။ ညေန ျမိဳ႔ထဲ တရုတ္တန္းတေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေတြ႔တဲ႔ဆိုင္ေလးေတြမွာ ေလွ်ာက္ထိုင္စားမလား၊ အင္းယားကန္မွာ ရခိုင္မုန္႔တီနဲ႔ အေၾကာ္စုံ စားမလား၊ ဇီးၾကံ လို႔ေခၚတဲ႔ ၾကံရည္နဲ႔ ဇီးေဖ်ာ္ရည္ ေရာထားတာလဲ ေသာက္လို႔ရေသးတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ႔ ကုန္မွာမဟုတ္ပါဘူးေလ..။ မစဥ္းစားတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ဂလု..။
ဒီမွာက်ေတာ႔ေရာ..။ ဒီကိုေရာက္ၿပီး ေနာက္တေန႔ အေဖ႔မိတ္ေဆြတေယာက္က အေမရိကန္စာ လိုက္ေကၽြးေတာ႔ သူတို႔ေတြစားၾကတာ ပြဲအႀကီးႀကီးေတြမို႔ အံ႔ၾသလိုက္ရတာ။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ သူတို႔ေတြ ထြားၾကတာ ေနမွာ လို႔ ေတြးမိတယ္။ အဲဒီေန႔က ကုန္ေတာင္ မကုန္ခဲ႔ဘူး။ အခုက်ေတာ႔လဲ အက်င္႔ပါသြားလို႔လား မသိဘူး၊ နည္းသလိုလိုေတာင္ ထင္မိေသး။ :)
ဒါေပမဲ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းပါေစ၊ ကိုယ္႔ဗမာပါးစပ္နဲ႔ေတာ႔ ေရရွည္ မစားႏိုင္တာ အမွန္ပါပဲ။ အဲဒီလိုေျပာလို႔ ကိုယ္ကပဲ အိမ္မွာ ဗမာဟင္းေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ခ်က္ျပဳတ္လုပ္စားေနတဲ႔ အတိုင္း။ တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္ ေကာင္းေကာင္းခ်က္တတ္တာတခုက ၀က္သားႏွပ္ တာလို႔ ခင္တဲ႔ မိတ္ေဆြေတြက ေျပာၾကတာပဲေလ။ (ေခါင္ကို တက္ကိုင္လိုက္တာ)
အဲဒီတခုကလဲ စနစ္တက် ခ်က္တတ္တာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္က ၀က္ကို ႀကိဳက္ေတာ႔ ခဏခဏ စမ္းျပဳေနရင္းက ကၽြမ္းက်င္အဆင္႔ထဲ ၀င္သြားရတာပါ။ ဒါေတာင္ တခါတေလ ဟင္းအေရာင္က နီလိုက္၊ မဲလိုက္၊ ျဖဴလိုက္ပါ။ နီတာက ငရုတ္သီးအေရာင္တင္ မ်ားသြားလို႔။ မဲတာက ငံျပာရည္ အေနာက္ သြန္က် သြားလို႔။ ျဖဴတာကေတာ႔ ေမ႔ၿပီး ဘာမွ မထည္႔လိုက္မိလို႔ပါ။
တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္အႀကိဳက္ဆုံးက ဘဲဥ၊ ၾကက္ဥေပါ႔။ ၾကက္ဥ ဘဲဥဆို ျပဳတ္ျပဳတ္၊ ေၾကာ္ေၾကာ္ အကုန္ႀကိဳက္တာ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္က အေဖာ္ေလးနဲ႔ ေနတာဆိုေတာ႔ကာ ၾကက္ဥခ်ည္း သူ႔ကို ေၾကာ္ေကၽြးေနရင္ ေျပးသြားမွာစိုးလို႔ ကုိယ္ရွိန္သပ္ထားရတာပါ။ ကိုယ္႔ခ်ည္းဆုိရင္ေတာ႔ ပ်င္းတာေရာ၊ ႀကိဳက္တာေရာနဲ႔ ၾကက္ဥခ်ည္း ေၾကာ္စားေနမွာ။
ဒါေပမဲ႔ တခါကေတာ႔ ကိုယ္ ၾကက္ဥကို ေတာ္ေတာ္စိတ္ကုန္သြားဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူနဲ႔ကုိယ္နဲ႔က ခ်စ္သူဘ၀ပဲ ရွိေသးတာ။ သူကလဲ ကိုယ္ၾကက္ဥ ဘဲဥႀကိဳက္တာကို သိထားတယ္။ သူ႔အႀကိဳက္၊ ကိုယ္႔အႀကိဳက္ေတြ ျပဳစုတုန္းကာလ ကေပါ႔။
တေန႔ေတာ႔ ကုိယ္က ဘာကိစၥနဲ႔လဲ မသိဘူး၊ စိတ္ဆိုးတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေျပဘူး။ ကိုယ္က စိတ္မေကာက္တတ္ေပမဲ႔ အေၾကာင္းရွိလု႔ိ စိတ္ဆုိးၿပီဆိုရင္လဲ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေျပတတ္ေတာ႔ သူလဲ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတာနဲ႔ တညလုံး စဥ္းစားၿပီးသကာလ မနက္က်ေတာ႔ အၾကံရၿပီး ထမင္းကို ကိုယ္တိုင္ ေၾကာ္လာပါတယ္။ ၾကက္ဥ ႏိုင္းခ်င္းနဲ႔ပါ။
ေက်ာင္းေရာက္ေတာ႔ ကိုယ္႔ကို ေခ်ာ႔တဲ႔အေနနဲ႔ သူ႔ထမင္းဗူးကို “ကိုယ္တုိင္ေၾကာ္လာတာပါ” ဆိုၿပီး လွမ္းေပးပါတယ္။ ကိုယ္ကလဲ အစားအေသာက္ဆိုေတာ႔ စိတ္ဆိုးေနေပမဲ႔လည္း မျငင္းေကာင္းတာနဲ႔ လွမ္းယူလိုက္ရပါတယ္။ သူလဲ ထမင္းဗူးကို ကိုယ္ကယူတယ္ဆိုေတာ႔ ေပ်ာ႔ေျပာင္းလာတဲ႔သေဘာမို႔ ၀မ္းသာၿပီး စား၊ စား တဲ႔။ ၾကက္ဥေတြလဲ အမ်ားႀကီး ပါတယ္ တဲ႔။
ကိုယ္လဲ ၾကက္ဥေၾကာ္ဆိုတာနဲ႔ မ်က္လုံးေလး လက္ကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး နဂိုကလဲ ျပန္ေခၚခ်င္ခ်င္မို႔ စိတ္ဆိုးေျပလိုက္တာေပါ႔။ မနက္ေစာေစာ ထမင္းေၾကာ္စားရမယ္ဆိုၿပီးလဲ ေပ်ာ္သြားေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ ထမင္းဗူးဖြင္႔လိုက္ေတာ႔ ထမင္းကို ပဲငံျပာရည္ေလးထည္႔ၿပီး တတ္သ၍ မွတ္သ၍ လုပ္ခ်လာတာပါ။ သနားဖို႔ေတာင္ ေကာင္းပါတယ္။ :P
သူေျပာသလိုပါပဲ။ ၾကက္ဥေတြလဲ အမ်ားႀကီးပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ထမင္းေၾကာ္ၿပီးမွ ၾကက္ဥေတြကို ေဖာက္ၿပီး ျဖန္႔ေလာင္းခ်လိုက္တာမို႔ ၾကက္ဥအရည္ေတြ မက်က္ဘဲ အရည္အတိုင္း စိုစိစိနဲ႔ ထမင္းေတြနဲ႔ လုံးေထြး ထားတယ္။ ၾကက္ဥသိပ္ႀကိဳက္တဲ႔သူေတာင္ ဟာ ကနဲ ျဖစ္ရတဲ႔ အကြက္ေပါ႔။ ၾကက္ဥ စိမ္းနံ႔ကလဲ ညွီလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔။
အဲဒီတခါပဲ ၾကက္ဥကို စိတ္ပ်က္ဖူးပါတယ္။ အဲဒီကတည္းက ကိုယ္လဲ သိလိုက္တာပါပဲ။ သူ ဒီေလာက္ ဟင္းအေၾကာင္း နားမလည္ရင္္ ငါ ဟင္းခ်က္ ညံ႔လဲ မဆူေလာက္ဘူးဆိုၿပီး သူ႔ကိုပဲ ယူဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ႔တာပဲေလ။ ကိုယ္႔အထင္လဲ ခုထိေတာ႔ မလြဲေသးဘူး ထင္တာပါပဲ။
ကဲ လင္းေရ၊ အစားအေသာက္အေၾကာင္းဆိုၿပီး ေရးလိုက္တာ ဘာေတြေလွ်ာက္ေရးေနမွန္း မသိပါဘူး။ ေရးေတာ႔ ေရးလိုက္မိၿပီ ညီမေရ..။
မိုးခ်ိဳသင္း
အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...
ဒီေန႔ အိမ္နားက Kaiser ေဆးရုံမွာ ထိုးေဆးကုန္ေနလို႔ ေဆးသြားယူေတာ႔ ဒီေဆးရုံႀကီးဆီကို အေမရိကားေရာက္တဲ႔ ၅ ႏွစ္အတြင္း အႀကိမ္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ လာခဲ႔ရတာကို သတိရေနတယ္။ ကိုယ္႔ရဲ႔ က်န္းမာေရးအာမခံက ဒီမွာ ရွိေနတဲ႔အျပင္ အိမ္နဲ႔ က ကားေမာင္းသြားရင္ ၅ မိနစ္ေလာက္သာ ေ၀းတာမို႔ အဆင္ေျပပါတယ္။
ဒီေဆးရုံမွာ အမွတ္တရေတြ အမ်ားႀကီးရွိတဲ႔အထဲက အေဖ႔ကို ေနာက္ဆုံးလာေတြ႔ရတဲ႔ အႀကိမ္ကုိ ေမ႔လို႔ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေဖက အိမ္နားက မကၠဆီကန္ ဆိုင္ေလးမွာ နားရင္း၊ ထိုင္ေနရင္း ရုတ္တရက္ လဲက် ဆုံးပါးခဲ႔ရတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က ကိုယ္တို႔က ရုံးမွာ။ အေဖနဲ႔ အေဖ႔မိတ္ေဆြ ဦးေလးႀကီးတို႔ အတူထိုင္ရင္း ျဗဳန္းကနဲ ႏွလုံးရပ္ ထိုင္ရက္နဲ႔ လဲက်သြားခဲ႔တာ။
911 ကို ေခၚေတာ႔ တမိနစ္ေတာင္ မဆိုင္းဘဲ လာၾကသတဲ႔။ ျခံ၀င္းေလးထဲမွာ ရွိေနတဲ႔ အေဖ႔ဆီ အသက္ကယ္ဖို႔ ဆိုင္တံခါးေပါက္ကေတာင္ ပတ္မ၀င္ဘဲ ဆိုင္ရဲ႔ ျခံစည္းရုိးေလးကို ခုန္ေက်ာ္ၿပီး ၀င္ၾကသတဲ႔။ ႏွလုံးခုန္ဖို႔ ႀကိဳးစားရာမွာ အေဖ႔ အေႏြးထည္ ဂ်ာကင္ႀကီး ခၽြတ္ေနရင္ ၾကာေနမွာစိုးလို႔ အက်ီ ၤေတြ ကတ္ေၾကးနဲ႔ ညွပ္ပစ္လုိက္ၿပီး အျမန္ဆုံး ကုသမွဳ ေပးခဲ႔ပါတယ္ တဲ႔။ ဒါေပမဲ႔ အေဖ႔ကို သူတို႔ မမီေတာ႔ဘူး။
အေဖေတာင္ သူဆုံးသြားတာ သိလိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ခင္မင္ရတဲ႔ မိတ္ေဆြနဲ႔ စကားစျမည္ေျပာရင္း၊ သမီးျပန္အလာေစာင္႔ရင္း၊ အေအးေလးတခြက္ ေသာက္ရင္း အေ၀းႀကီးကို ထြက္သြားၿပီ။ အေဖ႔ကို အိမ္နဲ႔ အနီးဆုံးျဖစ္တဲ႔ ဒီ Kaiser ေဆးရုံသစ္ႀကီးဆီ ေခၚလာခဲ႔ၿပီး သူတို႔ ထပ္ႀကိဳးစားခဲ႔ၾကပါေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက အေဖ႔ကို သမီးျဖစ္တဲ႔ကိုယ္က မ်က္ရည္လည္ရြဲနဲ႔ အေျပး လာေတြ႔ခဲ႔ရတာ။ ေဟာဒီ Emergency အခန္းေလးမွာေပါ႔။
အဲဒီေန႔က ဇန္န၀ါရီ ၂၂ရက္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ကိုယ္က အရူးတပိုင္းလို..။ ညတေရးႏိုးလဲ ထ ငို..။ ခံစားမွဳသက္သာေအာင္ အလုပ္ေတြကို ဖိလုပ္ေနရင္းလဲ မ်က္ရည္ေတြက်။ အလုပ္က ျပန္ရင္လဲ အိမ္မွာ ေမွ်ာ္တဲ႔အေဖ မရွိေတာ႔ ဒါကို ရင္မဆိုင္ရဲလို႔ အိမ္ကို မျပန္ရဲ။ ႏွစ္ေယာက္သား အလုပ္ကအျပန္တိုင္းမွာ beach ေတြ တခုၿပီးတခု သြားၿပီး သမုဒၵရာၾကီးကို ေငးလို႔။ အားကိုးရာမဲ႔သလုိမ်ိဳး၊ ဘာဆို ဘာမွ မရွိေတာ႔သလိုမ်ိဳး..။
သူမ်ားေတြ ကမ္းေျခမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ကစားၾကတာေတြလဲ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္။ ျမင္လဲ မျမင္။ တခါတေလ ကားထဲကေတာင္ မဆင္းမိဘူး။ ပင္လယ္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီးကားထိုးရပ္၊ အသံတိတ္ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ျဖတ္သန္းရတဲ႔ကာလေတြ..။ ညသန္းေခါင္မွ အိပ္ဖို႔ပဲ ျပန္တယ္။
ဆရာ၀န္ေတြနဲ႔ ေဆးျပားေတြနဲ႔ မြန္းၾကပ္ခဲ႔ရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြေပါ႔။ ေဆးရုံမသြားရတဲ႔ ေန႔တိုင္းမွာ အီးေမးလ္နဲ႔ ကိုယ္႔အေျခအေနကို အျမဲ အေၾကာင္းၾကားေနရတာ။ ဒီေန႔မွာေတာ႔ ဘယ္လို ခံစားရတယ္ဆိုတဲ႔ အေသးစိတ္ အစီရင္ခံစာေတြ..၊ ကိုယ္႔ကိုတာ၀န္ယူထားတဲ႔ ဆရာ၀န္မေလးဆီက အားေပးတဲ႔ ျပန္စာ အီးေမးလ္ေလးေတြ..။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ စက္တင္ဘာကို ေရာက္လာတယ္။ ေလာကႀကီးရဲ႔ အျပင္ဖက္ကို ေရာက္ေနတဲ႔ ကိုယ္႔ကို ဗမာျပည္ရဲ႔ ေန႔စဥ္သတင္းေတြက ျဗဳန္းကနဲ တုန္လွဳပ္ရပ္တန္႔သြားေစတယ္။ သံဃာေတာ္ အရွင္သူျမတ္ေတြရဲ႔ ေမတၱာပို႔သံက ကိုယ္႔ရင္ကို ေအးခ်မ္း တည္ျငိမ္ေစခဲ႔တယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တေယာက္ျဖစ္ရတာ၊ ျမန္မာတေယာက္ျဖစ္ရတာ ၿပီးျပည္႔စုံေစခဲ႔တယ္။
ၾကည္႔ပါအုံး။ တကမၻာလုံးက အံ႔ၾသေငးေမာလို႔။ အဆင္႔တန္းျမင္႔လွတဲ႔ လွပတဲ႔ ျငင္းဆန္မွဳ။ မိုးေတြ သည္းသည္းရြာေနတဲ႔ၾကားမွာ..။ ေသနတ္ေတြ ခ်ိန္ထားတဲ႔၊ သံဆူးႀကိဳးေတြကာထားတဲ႔ ၾကားမွာ..။ ဆြမ္းေလးတနပ္ မ၀တ၀ စားလို႔ သတၱ၀ါအေပါင္းကို ေမတၱာပို႔လို႔..။ လမ္းေတြအားလုံး ေရႊ၀ါေရာင္ လႊမ္းလို႔ေလ..။
ဒါကမွ ဒုိ႔ ကိုးကြယ္တဲ႔ ဘာသာ။ ေမတၱာဓာတ္နဲ႔ လႊမ္းျခံဳလို႔ေလ..။ ဒါကမွ ဒို႔ ျမန္မာ။ ယဥ္ေက်းတဲ႔ ညီညြတ္မွဳနဲ႔ေလ..။ ကိုယ္႔ကို ေကၽြးတဲ႔ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သား တကာ၊ တကာမေတြရဲ႔ ေက်းဇူးကို သိတတ္၊ အေလးအနက္ျပဳေသာအားျဖင္႔..၊ သူတို႔ရဲ႔ ဒုုကၡကို စာနာေသာ အားျဖင္႔ ေမတၱာပို႔ ေအးခ်မ္းေစရပါတယ္ တဲ႔။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္တို႔တေတြရင္ထဲက ဘုရားသာသနာကို အဓြန္႔ရွည္ေစခဲ႔ပါတယ္။
ကိုယ္တို႔မိဘေတြက ေျပာခဲ႔တယ္။ ေလာကမွာ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ၊ မိဘ၊ ဆရာ ဆိုတဲ႔ အနေႏၱာ၊ အနႏၱ (၅)ပါးကို ဘယ္ေတာ႔မွ စိတ္နဲ႔ေတာင္ မျပစ္မွားေလနဲ႔ တဲ႔။
အခုေတာ႔..မၾကံဳဖူးတာေတြ ၾကံဳၾကရၿပီ။ လူေတြ ဖိနပ္ခၽြတ္ၿပီးမွေတာင္ ၀င္ခြင္႔ရွိတဲ႔ ဘုရားရိပ္၊ တရားရိပ္ေတြကို သူတို႔ စစ္ဖိနပ္ေတြနဲ႔ ၀င္ၿပီး သူပုန္စခန္းလို ၀င္ေရာက္ ရက္စက္ အၾကမ္းဖက္ခဲ႔ၾကၿပီ။
မျမင္ဖူးတာေတြ ျမင္ၾကရၿပီ။ ကမၻာ႔သတင္းဌာနေတြက သာသနာ႔အလံကို စြဲစြဲျမဲျမဲ ကိုင္ထားတဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ေတြကို စစ္သားေတြက ရုိက္ႏွက္ ကန္ေၾကာက္ေနတာေတြ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထုတ္လႊင္႔ျပသခဲ႔ၾကၿပီ။
မၾကားဖူးတာေတြ ၾကားၾကရၿပီ။ ေဟ႔ လိမ္ေမာ္သီး လာစမ္း။ ဘယ္သြားမလို႔လဲ။ သြား..၊ ဟို နားက ေနပူထဲမွာ ဒူးတုပ္ သြားထိုင္ေနစမ္း တဲ႔။ အဲဒါ ကိုယ္အမြန္အျမတ္ထားတဲ႔ ဘုရားသားေတာ္ ေတြကို ေျပာတဲ႔ စကားတဲ႔လား။
အဲလိုအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ အေဖ႔ကို မတူေသာ သတိရျခင္းနဲ႔ ပထမဆုံးအႀကိမ္ သတိရမိပါတယ္။ အေဖႀကီးေရ..၊ အေဖ ဒါေတြ မျမင္လိုက္ရတာ အင္မတန္ ကံေကာင္းပါတယ္။ ႏို႔မို႔ဆို အေဖ႔ အသည္းႏွလုံးေတြ ႏုံးေၾကၾကရလိမ္႔မယ္။ ေမတၱာအစား မုန္းတီးရြံရွာရလိမ္႔မယ္။ ငါခ်စ္တဲ႔ျပည္ကိုေတာ႔ မိစာၦေတြ အုပ္စိုးၾကေလၿပီလို႔ ငိုေၾကြးမိရလိမ္႔မယ္။
အေဖ သိေတာ႔ သြားခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔လဲ ဒီကဗ်ာေလးကို စပ္ခဲ႔တာ ျဖစ္မွာေပါ႔။ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္က စပ္တဲ႔ ကဗ်ာတပုဒ္ကို ဒီေန႔မွာ အမွတ္တရ ျပန္ေဖာ္ျပခ်င္ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါအုံး။
စစ္ကို မလိုပါ
ေစတီ တန္ေဆာင္း
ဂူေက်ာင္း ျပာႆဒ္ေတြမွာ
စစ္ဖိနပ္နဲ႔ တက္နင္းေတာ႔
ခံျပင္းတဲ႔ ဒဏ္ရာ
ရင္တြင္းက အနာ။
ေစတီပုထိုးေတြရွိရာ
ေမတၱာမိုးရြာသင္႔ပါလ်က္
မသမာတဲ႔ စိတ္ဓာတ္
လက္နက္ကိုင္တပ္ေတြက
အထြတ္အျမတ္ေနရာခင္းေတာ႔
ခံျပင္းတဲ႔ဒဏ္ရာ
ရင္တြင္းက အနာ။
ငါတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ
စစ္မွန္တဲ႔ ေမတၱာနဲ႔ တည္ေဆာက္ရင္
ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ရာမွာ
စစ္တပ္ခင္းၿပီး
စစ္ဖိနပ္နဲ႔ နင္းဖို႔ မလိုပါ။
တင္မုိး
၂၉၊ ၂၊ ၂၀၀၀
ရင္ထဲက အနာေတြ မရွိဘဲ အေဖ ေအးခ်မ္းပါေစေတာ႔။ ။
မိုးခ်ိဳသင္း
အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...
ဒီေန႔ေတာ႔ စကားေတြ ေျပာၾကတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကိုယ္စဥ္းစားမိတာေလးေတြ ေရးၾကည္႔မလို႔ပါ။
လူေတြ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေျပာဆို ဆက္ဆံၾကတဲ႔အခါ ေျပာတဲ႔စကားက ဘာကို ဆိုလိုသလဲဆိုတာ သိမွ နားေထာင္တဲ႔လူက ျပန္ေျပာ၊ ျပန္ေျဖႏိုင္တာမ်ိဳး မဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ႔ လူေတြက စကားေျပာၾကၿပီဆိုရင္ သူ႔စတိုင္နဲ႔သူ၊ သူ႔၀သီနဲ႔သူ ေျပာတတ္ဆိုတတ္ၾကတယ္ေလ။ အေဖ႔မိတ္ေဆြေတြထဲမွာကို စတိုင္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ အမ်ားႀကီးေတြ႔ရတယ္။
တခ်ိဳ႔က်ေတာ႔ စကားစ ေျပာရင္ သမိုင္းနဲ႔ ခ်ီတယ္။ တကယ္႔လိုရင္းက ခုနကေလးတင္ ျဖစ္သြားတဲ႔အေၾကာင္း ေျပာမလို႔။ ဒါေပမဲ႔ အစခ်ီေတာ႔ ဘုိးေတာ္ဘုရား ေလးဖက္သြားတဲ႔ ေခတ္ကေန စ ေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ႔ နားေထာင္ရတဲ႔လူက focus ေတြ ေ၀ ၀ါးကုန္တယ္။ သူေျပာခ်င္တာ သမိုင္းကို ေျပာခ်င္တာ ထင္တယ္တို႔ ဘာတို႔ ျဖစ္ကုန္တယ္။ အပ်ိဳး မ်ားသြားတယ္ ဆိုပါေတာ႔။
တခ်ိဳ႔က်ေတာ႔လဲ ေက်ာင္းဆရာလုပ္လာတာ ႏွစ္ၾကာလာေတာ႔ အရုိးစြဲသြားတာမ်ိဳး ရွိတတ္ေသးတယ္။ သူက နားေထာင္ေနတဲ႔သူကို ျပန္ေမးတာ။ ေက်ာင္းသားကို စာေမးသလိုမ်ိဳး။ စကားတ၀က္မွာ ရပ္ၿပီး အဲဒီေတာ႔.. ဘာျဖစ္သလဲ..တဲ႔။ အဲဒီအခါ နားေထာင္ေနတဲ႔ကိုယ္က စကားေထာက္ေပးရေတာ႔တာ။ သူက ဒီလို ျဖတ္ျဖတ္ေမးေနေတာ႔ သူ႔စကားကို အျမဲစူးစိုက္ေနမွကို ျဖစ္ေတာ႔မယ္ေလ။ ဒါမွ ေထာက္လို႔ ရမွာေပါ႔၊ ဟုတ္ဖူးလား။
ကိုယ္တို႔မိဘေတြက ဆရာ၊ ဆရာမ အသိုင္းအ၀ိုင္းဆိုေတာ႔ ဒါမ်ိဳးေတြ ခဏခဏ ၾကံဳရတတ္တယ္။ အက်င္႔ႀကီးကို ပါေနတာပါေလ။ အဲဒီလို လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔က မေအာင္႔ႏိုင္ဘဲ အရယ္သန္သူပီပီ သူ႔ေရွ႔မွာပဲ တခြိခြိိ နဲ႔ ရီမိေတာ႔တာပဲ။ ေျပာတဲ႔သူကေတာ႔ ဘာကို ရီမွန္းမရိပ္မိလို႔ အံ႔ၾသလို႔။ သူ႔အဖို႔ေတာ႔ ဘာမွ မထူးဆန္းဘူးေလ။ နိစၥဓူ၀ ေက်ာင္းသားေတြကို စာသင္သလိုပဲ ေျပာေနမိတာကိုး။
အဲဒီေတာ႔ ဘာျဖစ္သလဲ သမီး..။
ခြိခြိ ခြိ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ဦး၊ ခြိ ခြိ..
အေဖ႔မိတ္ေဆြ ဂီတဆရာတေယာက္ကေတာ႔ စကားကို တ၀က္ပဲ ေျပာတယ္။ သူက အေတြးထဲမွာ ေရွ႔က တ၀က္ကို ေျပာၿပီးသြားၿပီ။ အဲဒီေတာ႔ ေနာက္ဆုံးစကားလုံးေလာက္ပဲ ေျပာလိုက္တယ္။ နားေထာင္ရတဲ႔သူက တ၀က္တန္းလန္းႀကီးနဲ႔ ဘာကိုဆိုလိုမွန္း မသိ ျဖစ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ႔ လူကလဲ ညင္သာယဥ္ေက်းေလေတာ႔ အသံက တိုးတိုးေလး။ သူ တနာရီေလာက္ တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ႔ ေျပာသြားရင္ ကိုယ္တကယ္သေဘာေပါက္တာက တလုံး ႏွစ္လုံးေလာက္ပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ တကယ္႔ေသေရး ရွင္ေရး ဆို ဒုကၡ။
ေနာက္တေယာက္ကေတာ႔ ကိုယ္တို႔မိသားစုနဲ႔ အရမ္းခင္တဲ႔ ပန္းခ်ီဆရာ။ သူကေတာ႔ စကားေျပာရင္ subject ေတြ အကုန္ ျဖဳတ္ခဲ႔တယ္။ verb ေလာက္ပဲ ေျပာတယ္။ ဥပမာ..
“အဲဒီေတာ႔ … ျဖစ္တယ္၊ ျဖစ္တယ္”
“ဘာျဖစ္တာလဲ ဦး၊ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္တာလဲ”
“ေအာ္..ျမိဳ႔ထဲမွာ အေရးအခင္းေတြ ျဖစ္တာကို္ ေျပာတာပါ”
“ဟင္ ဟုတ္လား၊ ဘယ္နားမွာလဲဲ”
“ရွိတယ္ ရွိတယ္..”
“ဘာရွိတာလဲ ဦး”
“ေအာ္..ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ရွိေနတာကို ေျပာတာ သမီး”
“အဲဒီေတာ႔ ဘာျဖစ္ကုန္သလဲ ဦး”
“ပါကုန္တယ္ ပါကုန္တယ္..”
“ဘာလဲ ေက်ာင္းသားေတြ ပါကုန္တယ္ ေျပာတာလား”
“ေအး ဟုတ္တယ္၊ ပါကုန္တယ္္”
ကဲ စဥ္းစားသာ ၾကည္႔ၾကပါေတာ႔ အရပ္ကတို႔။ အဲလိုမ်ိဳးနဲ႔ ကိုယ္သိခ်င္တဲ႔ သတင္းကို ေမးေနရတာပါ။ တကယ္ေတာ႔ သူက ျမိဳ႔ထဲက ျပန္လာတာမို႔ ကိုယ္တို႔ကို ဒီသတင္း ေျပာျပခ်င္လြန္းလို႔ အျပန္မွာ အိမ္ကို ၀င္လာတာ။ သူက အခုလို verb ေလးေတြပဲ ေျပာတဲ႔အခါက်ေတာ႔ စကားတခု လိပ္ပတ္လည္ဖို႔ ပေဟဠိေဖာ္ေနရသလိုပါ။
ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ ဒီလိုအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ႀကီးျပင္းခဲ႔ရေတာ႔ စကားေျပာရင္ သတိထားပါတယ္။ ကိုယ္ေျပာတာ သိပ္ရွည္ေနမလား၊ ျမန္ျမန္ျဖတ္တယ္။ နားေထာင္တဲ႔သူ စိတ္၀င္စားရဲ႔လား အကဲခတ္တယ္။ အဆုံးေတြခ်ည္း မေျပာမိဖို႔လဲ ဂရုစိုက္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ႔ အခုတေလာ ကိုယ္က ဟုိေတြး ဒီေတြးနဲ႔မို႔ စကားေတြလဲ ဟိုဒီေရာက္ကုန္တယ္ ထင္ပါ႔။ စကားေတြကို မွတ္မိတဲ႔အခ်ိန္၊ သတိရတဲ႔အခ်ိန္မွ ထ ေျပာတတ္တာပါ။ ကိုယ္႔ဒဏ္ကုိ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသား ခံေနရတယ္ ဆိုပါေတာ႔။
ညေနခင္း အလုပ္ေတြဘာေတြၿပီးလို႔ ေအးေအးလူလူ ျပန္လာၾကေတာ႔..သီခ်င္းေလး နားေထာင္ေနတုန္း..
“အဲဒီပစၥည္း မပို႔လို႔ မျဖစ္ဘူးေနာ္”
“ဘာပစၥည္းလဲ၊ ဘာကို ေျပာေနတာလဲ ခ်ိဳသင္း”
“ေအာ္ မနက္က ဟုိလူ မွာထားတာေလ၊ ပို႔ရအုံးမယ္ ေျပာတာ”
“ေအးပါ သိပါတယ္။ ခ်ိဳသင္းဟာက ဘာမွန္းမသိ၊ အျမီးမပါ ေခါင္းမပါ နဲ႔။ တယ္ခက္ပါလား။”
“ဟိုကိစၥႀကီး လုပ္ၿပီးၿပီလား”
“ဘာကိစၥႀကီးလဲ၊ လုပ္လာျပန္ၿပီ” (သူက ေခါင္းကုိ တြင္တြင္ကုတ္ပါတယ္)
“ဟိုကိစၥႀကီးဟာေလ..၊ သူပဲလုပ္ေပးမယ္ ေျပာၿပီးေတာ႔..။”
“ေအးေလ၊ ဘာကိုေျပာေနတာလဲ လို႔ ေမးေနတာ။”
“ေအာ္..ဖုန္းဆက္ရမဲ႔ ကိစၥေလ။”
“သိၿပီ သိၿပီ။ အဲဒီလိုေလးဘာေလး ထည္႔ေျပာစမ္းပါကြာ..။”
“အကိုေရ အရမ္းအေရးႀကီးတယ္၊ သြားယူရမယ္ေနာ္ မေမ႔နဲ႔”
“ဘာသြားယူရမွာလဲ ဘာအေရးႀကီးတာလဲ”
“ေအာ္ ေဆးသြားယူေပးဖို႔ေလ၊ ေမ႔ေနမွာစိုးလို႔ သတိေပးတာ”
“မင္းဟာက အလယ္သားခ်ည္းပဲ ေျပာေနပါလားကြ”
ဟိုး..ေရွးေရွးတုန္းက တဲ႔။ ဘုရင္ႀကီးက အမတ္ႀကီး ဦးေပၚဦးကို ေမးေတာ္မူတယ္ တဲ႔။ အမတ္ႀကီး၊ ကမၻာေပၚမွာ ဘယ္ဥက အဆိမ္႔ဆုံးလဲ တဲ႔။ အမတ္ႀကီးက ျပန္ေျဖတယ္။ လိပ္ဥ ပါဘုရား တဲ႔။ ဘုရင္ကလဲ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး။ ဆိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ အမတ္ႀကီးကလဲ သူ႔ memory chip ေလးထဲမွာ ထည္႔ထားလိုက္ရတာေပါ႔။ ေနာက္တခါ သူျပန္ေမးရင္ အဆင္သင္႔ ျဖစ္ေနေအာင္ေလ။
ေနာက္ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ၾကာမွ ဘုရင္ႀကီးက တျခားစကားေတြ ေျပာေနရင္းက ထ ေမးတယ္။ အလယ္ကေန ေဖာက္ေမးတာပါ။ ေပၚဦး သူ႔ခ်ည္းပဲလားေဟ႔ တဲ႔။ အဲဒီေတာ႔ အမတ္ႀကီးက သူ႔ memory ထဲကေန ကမန္းကတန္း ထုတ္လိုက္ၿပီး ဆားနဲ႔ပါ ဘုရား လို႔ ေလွ်ာက္လိုက္တယ္ တဲ႔။ ဘုရင္ႀကီးက ေက်နပ္သြားတာေပါ႔။
အင္း..ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားကိုလဲ အမတ္ႀကီး ဦးေပၚဦးရဲ႔ memory chip ေလးတခုေတာ႔ ၀ယ္ေပးအုံးမွပါ။
မိုးခ်ိဳသင္း
အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...
အခုတေလာ စာမေရးျဖစ္ဘူး။ အလုပ္မ်ားေနတာလဲ ပါတယ္။ စိတ္မၾကည္လင္တာလဲ ပါမယ္။ စိတ္မၾကည္ရင္ စာမေရးခ်င္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေလးေတြ ေလွ်ာက္လည္ ၿပီးတာနဲ႔ စာမေရးဘဲ ေစာင္ေလးျခံဳၿပီး အိပ္တာပဲ။ အိပ္လို႔ေကာင္းလိုက္တာလဲ အရမ္းပဲ။
တကယ္ေတာ႔ စိတ္ညစ္စရာက ဘာမွ မယ္မယ္ရရ ရွိတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ေလေနတယ္ ဆိုပါေတာ႔။ ဒါနဲ႔ ဟိုနားေလွ်ာက္၊ ဒီနားေလွ်ာက္နဲ႔ grocery store တခုကို ၀င္ၿပီး ၾကည္႔မိတယ္။ လူေတြက ၀ယ္လိုက္ၾကတာ တိုးတိုးႀကိတ္ႀကိတ္။ discount ခ်တဲ႔ ေစ်းႏွဳန္း အနီကဒ္ေလးေတြကလဲ ေနရာ အႏွံ႔အျပားပဲ။
ဒါနဲ႔ ေလွ်ာက္ၾကည္႔မိေတာ႔ အရင္က ၆က်ပ္ ၇က်ပ္တန္ ပန္းကန္လုံးေလးေတြက ၃၇ ျပား တဲ႔။ ၈၉ ျပား တဲ႔။ အဲဒါနဲ႔ ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႔လားလို႔ အေသအခ်ာ မ်က္လုံး ပြတ္ၾကည္႔ရေသးတယ္။ ငါ အိပ္ခ်င္မူးတူးမ်ား ျဖစ္ေနသလားေပါ႔။ ဒါေၾကာင္႔ လူမ်ားေနတာကိုးလို႔လဲ ခ်က္ခ်င္း သေဘာေပါက္ၿပီး ဆိုင္ျပဳတ္ၿပီထင္တယ္လို႔ တဆက္တည္း ဆက္ေတြးလိုက္တယ္ေလ။
ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလိုေတြးရလဲဆိုေတာ႔ အခု အေမရိကားမွာ စီးပြားေရးေတြ ထိုးက်ေနေတာ႔ အိမ္ေစ်းေတြလဲ ျပဳတ္က်၊ အလုပ္ေတြလဲ အလုပ္သမားေတြ ေလွ်ာ႔၊ ဆိုင္ေတြလဲ သိမ္းၾကတာဆိုေတာ႔ ေန႔ျမင္ ညေပ်ာက္လိုပဲ။ ဒီေန႔ ဒီေစ်းဆိုင္မွာ ေစ်း၀ယ္လို႔ေကာင္းတုန္း ေနာက္တပတ္ အဲဒီနားေရာက္ေတာ႔ ေနာက္တဆိုင္ ေရာက္ေနၿပီ။ ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္လဲ အဲဒီလို ထင္လိုက္မိတာ။
ဒါနဲ႔ ေဘးနားမွာ ပစၥည္းေတြ ျပန္စီေနတဲ႔ ဆိုင္က ၀န္ထမ္းကို "နင္တို႔ဆိုင္ ျပဳတ္လို႔ အကုန္ ေလွ်ာ႔ေစ်းခ်ေနတာလား" လို႔ ေမးလိုက္မိတယ္။ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ စပ္စုခ်င္တာေၾကာင္႔ စကားေရာေဖာေရာ လုပ္လိုက္တာပါ။ ၀န္ထမ္းက အံ႔ၾသလို႔။ ၿပီးေတာ႔ မ်က္ေမွာင္ႀကီး အတြန္႔ခ်ိဳးၿပီး season တခုကုန္ခါနီးလို႔ sale ခ်တာပါ တဲ႔။ ငါတို႔ဆိုင္ မျပဳတ္ပါဘူး တဲ႔။
ျဖစ္ရမယ္ေလ။ ကိုယ္က ဘာမွ ေသခ်ာ မသိဘဲနဲ႔ အဲဒီလို အထင္နဲ႔ ေျပာလိုက္ေတာ႔ သူလဲ သူ႔ဆိုင္ကို မဦးမခၽြတ္ ဒီလိုေျပာရပါ႔မလားလို႔ စိတ္ဆိုးသြားတာ ျဖစ္မွာေပါ႔။ ကိုယ္လဲ ရယ္ၾကဲၾကဲနဲ႔ ေဆာရီးေျပာၿပီး အသာလစ္ထြက္ခဲ႔ရတယ္။ သူ ရုိက္မထုတ္ခင္..။
ဒါနဲ႔ ေလာကႀကီးမွာ အထင္နဲ႔ ေျပာတာဟာ သူမ်ားကို ထိခိုက္ေစတဲ႔အျပင္ ဘယ္သူမွလဲ အက်ိဳးမရွိဘူးလို႔ စဥ္းစားမိတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ နားလည္မွဳလြဲတဲ႔ misunderstanding ဆိုတဲ႔ စကားလုံးႀကီးကို ကိုယ္တို႔ ေနရာတကာ ေတြ႔ ေနရတာေပါ႔။
မစိမ္းတစိမ္း၊ မက်က္တက်က္ေတြနဲ႔တင္ မဟုတ္ဘဲ တခါတေလ ခ်စ္ခင္ ရင္းႏွီးၾကတဲ႔ သူေတြၾကားမွာလဲ သူက ဘြားကနဲ ေပၚလာတတ္တယ္။ ကိုယ္က ဒီလိုထင္တာ၊ သူက ဒီလိုေျပာေတာ႔ ဆိုတဲ႔ စကားေတြနဲ႔ပဲ ရွဳပ္ေထြးေနတတ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ အစည္းအေ၀းေတြ၊ စကား၀ိုင္းေတြ လုပ္ရၿပီး တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ နားလည္မွဳေတြ ညိွယူရေလ႔ရွိပါတယ္။ ေျပလည္သြားရင္ေတာ႔ စိတ္ေပါ႔ပါးၿပီး ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသြားတာေပါ႔။
အဲဒီလို အထင္အျမင္လြဲၾကတာေတြ၊ နားလည္မွဳလြဲၾကတာေတြက ေန႔တဒူ၀ ျဖစ္ေနေတာ႔ ကိုယ္႔ဘ၀မွာလဲ ဒီလို ခဏခဏ ၾကံဳရတယ္။ အထုံးေလးေတြ ျဖစ္သြားလိုက္၊ နားလည္မွဳ ရသြားရင္ ျပန္ေျပသြားလိုက္။ ေနာက္အထုံးတထုံး ကိုယ္က ထုံးလိုက္မိ၊ သူက ေျဖလိုက္။ သူက ထုံးလိုက္ျပန္၊ ကိုယ္က ေျဖလိုက္ေပါ႔။ တခါတေလက်ေတာ႔ အထုံး ထုံးတမ္းမ်ား ကစားေနတာလားလို႔ေတာင္ ထင္လိုက္မိေသး။ လြဲ လြဲႏိုင္လြန္းလို႔ေလ။
တခါကေတာ႔ သူမ်ားက နားလည္မွဳလြဲတာကို ကိုယ္က သိသိႀကီးနဲ႔ ျပန္မေျဖဘဲ ျငိမ္ၿပီး အရသာရွိေနတဲ႔ အခါေတြ ရွိခဲ႔ဖူးတယ္။
အဲဒီတုန္းက ကိုယ္က မေလးရွား Johor Bahru မွာ ေနစဥ္ကေပါ႔။ မနက္ဆိုရင္ Singapore မွာ သြားၿပီး ရုံးတက္ရတယ္။ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက မေလးရွားကို ေျပာင္းလာေတာ႔ ကိုယ္အလုပ္မေျပာင္းခင္ စပ္ၾကား စင္ကာပူကို ေန႔တိုင္း ကူးေနရတာေပါ႔။ မနက္သြား အလုပ္လုပ္၊ ည ဒီဖက္ ျပန္အိပ္ေပါ႔။
ကိုယ္က အဲဒီတုန္းက အိုက္တတ္ေတာ႔ အက်ီ ၤေလးေတြ ၀တ္ရင္ ပြပြေလးေတြခ်ည္း ၀တ္တာ။ လူကလဲ ၀၀ေလးဆိုေတာ႔ သူမ်ားေတြက ဘယ္လို နားလည္မွဳလြဲသလဲ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ ဘတ္စ္ကားေပၚတက္လာၿပီဆိုရင္ ထိုင္ေနတဲ႔သူေတြ ထ ၿပီး ေနရာေပးၾကေတာ႔တာပဲ။
ပထမေတာ႔ ကိုယ္လဲ အံ႔ၾသမိတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ငါက အထုပ္အပိုးေတြ သယ္လာလို႔ ျဖစ္မွာေပါ႔ေလ လို႔ ထင္မိတယ္။ ေနာက္ေန႔ေတြမွာ စီးေတာ႔လဲ ဒီအတိုင္းပဲ။ မထိုင္ပါဘူး ေျပာလဲ မရ၊ လူေတြအမ်ားႀကီးကို ေက်ာ္ၿပီး ကိုယ္႔ကိုပဲ အတင္းထိုင္ခိုင္းတာ။ အဲဒီ မေလးလူႀကီးက ပါးစပ္ကလဲ ေျပာတယ္။ ေဘဘီ ေဘဘီ တဲ႔။ ကိုယ္႔ဗိုက္ကို လက္ညိွဳးထိုးၿပီးေလ..။ ေအာ္..ဒါ႔ေၾကာင္႔ကိုး။
ကိုယ္႔ကို ကိုယ္၀န္ေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးထင္လို႔ သူတို႔က ေနရာေပးေနတာကိုး။ ကိုယ္လဲ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ေတာ္ေတာ္သေဘာက်သြားတယ္။ ဘတ္စ္ကားႀကီးေပၚမွာ “မဟုတ္ပါဘူး မရွိပါဘူး” ျငင္းလို႔လဲ မေကာင္းေတာ႔ သူမ်ား နားလည္မွဳလြဲတာကို ကိုယ္က ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေက်နပ္ေနတာေလ။ ေကာင္းေလစြ ေကာင္းေလစြ ေပါ႔။
ဒါနဲ႔ ကိုယ္႔ဘ၀မွာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကံဳဖူးတာမွာ သူမ်ားအထင္လြဲတာကို ေပ်ာ္ရတဲ႔ အျဖစ္မ်ိဳးလဲ ရွိပါေသးလားလို႔ ေတြးၿပီး၊ ဒါလဲ အဆိုးထဲက အေကာင္းပဲလို႔ ေတြးရပါေသးတယ္။
မိုးခ်ိဳသင္း
အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...
ဒီေန႔ စာမေရးခင္ သတင္းေတြ ထုံးစံအတိုင္း ေလွ်ာက္ဖတ္ေနတာ။ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ဖတ္သမွ်သတင္းက အေၾကာင္းအရာ တခုတည္းေပၚမွာပဲ အေျခခံတယ္လို႔ ထင္လာမိတယ္။ အထဲက အေၾကာင္းအရာေတြကို အသာထားလို႔ ေခါင္းစဥ္ေလးေတြကိုပဲ ၾကည္႔ပါအုံးေလ..
အရွင္ဂမၻီရကို အမွဳႀကီး ၁၆မွဳျဖင္႔ တရားစြဲထား..တဲ႔။ ေမတၱာပို႔ လမ္းေလွ်ာက္တဲ႔ ဘုန္းဘုန္းကုိ ဘာေၾကာင္႔မ်ား ဧရာမအမွဳႀကီးေတြ တပ္ရတာပါလိမ္႔..။
လူဆိုးသူဆိုးမ်ားကိုသာ ဖမ္းရန္အေၾကာင္းရွိသည္၊ သတင္းေထာက္မ်ားကို မဖမ္းပါႏွင္႔..တဲ႔။ အဲဒီသတင္းက သတင္းေထာက္ တေယာက္ကို ဖမ္းတဲ႔အေၾကာင္း ေရးထားတာ..။
အင္တာနက္ကို အမိန္႔အာဏာနဲ႔ ပိတ္လို႔ရမည္ မဟုတ္.. တဲ႔။ ဒီသတင္းက အင္တာနက္ေတြ ပိတ္ဆို႔လို႔ ထြက္လာရတဲ႔ သတင္းတပုဒ္..။
ဒါနဲ႔ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္ငယ္ငယ္က ေရးျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ၀တၱဳတပုဒ္ကို သတိရတာနဲ႔ ပို႔စ္တင္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာလို႔ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ၀တၳဳနံမည္က မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္ တဲ႔။ ၁၉၉၃၊ ဇြန္လ၊ ျမားနတ္ေမာင္ မဂၢဇင္းမွာ ပါခဲ႔တာပါ။ ဆိုင္မဆိုင္ေတာ႔ မသိဘူးေလ..။
ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါအုံး။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁၅ႏွစ္က လက္ရာပါ။
မီးခိုးႄကြက္ေလွ်ာက္
က်ေနာ္က ဦးဘသာရဲ႔ ဒရိုင္ဗာ ကိုစံေအးပါ။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ တႏွစ္ေလာက္က စၿပီး ဒီမွာ အလုပ္၀င္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ဒီမွာလုပ္ရတာ ေပ်ာ္လား၊ ဟုတ္လား။ အင္း..ဘယ္လို ေျပာရမွန္းေတာင္ က်ေနာ္မသိဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ဒီလို အလုပ္ရွင္မ်ိဳး တခါမွ မေတြ႔ဖူးတာေတာ႔ အမွန္ပဲဗ်။
ခင္ဗ်ားတို႔သိခ်င္ရင္ က်ေနာ္ေျပာျပဖို႔ ၀န္မေလးပါဘူး။ မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူး။ သူ လခ ေကာင္းေကာင္းေပးပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ က်ေနာ္ စိတ္မဘစ္ပါဘူး။ က်ေနာ္စိတ္ညစ္ရတာက တျခားဗ်။ အဲ- အဲ..အခုကိစၥေပါ႔ေလ။ အခုျဖစ္သြားတဲ႔ ကိစၥေၾကာင္႔ စိတ္ညစ္ရတာ။
ပထမဆုံး က်ေနာ္အလုပ္စ၀င္တဲ႔ အေၾကာင္းေလး ေျပာျပမယ္ေနာ္။ ေတြ႔ဆုံပုံေလးက တကယ္သင္းတယ္။ က်ေနာ္႔ကို ဦးဘသာရဲ႔ မိတ္ေဆြ က်ေနာ္႔ဆရာ ဦးထြန္းေအးက တဆင္႔ ဒီမွာ အလုပ္၀င္ဖို႔ လႊတ္ေပးလိုက္တာပါ။ ဆရာက ဦးဘသာအေၾကာင္း ဘာမွ က်ေနာ္႔ကို မေျပာဘူးဗ်။ သူနဲ႔သိပ္ခင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမို႔ အဆင္ေျပေအာင္ေနဖို႔ပဲ ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ ဦးဘသာအိမ္ ေရာက္သြားတယ္ ဆိုပါေတာ႔။
က်ေနာ္ သူ႔အိမ္ကုိ မနက္ေစာေစာပိုင္းမွာ ေရာက္သြားသြားခ်င္း ဦးဘသာလို႔ ထင္ရတဲ႔သူကို ဧည္႔ခန္းမွာ ေတြ႔ရတယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ႔ ေဒါသ အႀကီးအက်ယ္ ပြေနခ်ိန္ဗ်။ တအိမ္လုံး သူ႔အသံတသံပဲ ဟိန္းေနတယ္။ အိမ္ေဖာ္အေဒၚႀကီးကလဲ အရြယ္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ ေၾကာက္ေနတယ္။ က်န္တဲ႔ အလုပ္သမားေတြကလဲ တန္းစီၿပီး ေခါင္းငုံ႔ေနၾကတယ္။ တကယ္႔ ျပႆနာေပါ႔။ ျပႆနာျဖစ္တဲ႔ မနက္ႀကီးမွာမွ က်ေနာ္က ေရာက္သြားမိတာ။
ဟာ ျဖစ္ပါ႔မလား။ က်ေနာ္လဲ ျပန္လွည္႔မယ္ စိတ္ကူးေတာ႔ က်ေနာ္႔ ကုတ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းပုံကို ဦးဘသာ ျမင္သြားတယ္ ထင္ပါတယ္။ “ခင္ဗ်ား ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လို႔လဲ” တဲ႔။ လွမ္းေမးတယ္။ က်ေနာ္က ဆရာဦးထြန္းေအးက လႊတ္လိုက္တဲ႔အေၾကာင္း ဒီအိမ္မွာ ဒရုိင္ဗာလုပ္ဖို႔ လာတဲ႔အေၾကာင္း တရုိတေသပဲ ျပန္ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။
ဒီေတာ႔မွ သူက ျပဳံးတယ္ဗ်။ သူ႔အျပံဳးက ႏွစ္ခါျပန္ၾကည္႔ဖို႔ မေျပာနဲ႔ တခါတည္းေတာင္ စိတ္ကုန္ခ်င္စရာေကာင္းတဲ႔ စပ္ျဖဲျဖဲ အီလည္လည္ အျပံဳးမ်ိဳး။ အေတာ္ပဲ တဲ႔။ တခါတည္း ေျပာထားရမယ္ တဲ႔။ ခင္ဗ်ားက လူသစ္ဆိုေတာ႔သိေသးမွာ မဟုတ္ဘူး တဲ႔။ သူတို႔ကို က်ေနာ္ ဆူေနတာ ဘာေၾကာင္႔လဲ ခင္ဗ်ား သိလား တဲ႔။
က်ေနာ္ဘယ္မွာလာၿပီး သိႏိုင္မွာလဲ ခင္ဗ်ာလို႔ ျပန္ေျပာေတာ႔ သူက တခါတည္း ေဒါသတႀကီးပုံ ျပန္ျဖစ္သြားၿပီး ေဟာဒီ မီးခလုတ္ကို ဖြင္႔ၿပီး ေလွ်ာက္သြားေနလို႔ တဲ႔ဗ်။ ေအာင္မေလးဗ်ာ။ သူ႔ကိစၥက တကယ္႔ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ပါလား။ မီးေပါ႔ဆရင္ အႏၱရာယ္ ျဖစ္ေစမွန္း က်ေနာ္သိေပမဲ႔ ဒီေလာက္ အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာေတာ႔ ဒုကၡေရာက္မသြားႏိုင္ဘူး လို႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္ေလ။ အဲဒီကတည္းက က်ေနာ္ရိပ္မိသြားခဲ႔ပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ ဂြက်က် ကပ္သီးကပ္သပ္ လူတေယာက္ဆီမွာ အလုပ္၀င္ရေတာ႔မွာပါလား လို႔ေပါ႔။
ဦးဘသာရဲ႔ အိမ္က တကယ္႔ကို ခမ္းနားႀကီးက်ယ္ပါတယ္။ အေဆာင္ေဆာင္ အခန္းခန္း ေတြနဲ႔ပါ။ ရွိဳးေက႔စ္ထဲမွာလဲ က်ေနာ္တခါမွ မျမင္ဖူးတဲ႔ ပစၥည္းပစၥယေတြ၊ အရုပ္ေသးေသးေလးေတြ၊ ပန္းကန္လုံး ဆိုက္ဇ္စုံေတြနဲ႔ သိပ္လွတာပဲ။ လွေပ႔ဆိုတဲ႔ ပန္းခ်ီကားေတြဆိုတာ အခန္းတိုင္းမွာ။ ဒါေတြဟာ သူဆင္ထားတာ မဟုတ္ဘူးလို႔ က်ေနာ္ သိရတယ္။ တအိမ္လုံး လွပေအာင္၊ အႏုပညာဆန္ေအာင္ လူအထင္ႀကီးစရာ ျဖစ္ေအာင္ အခေၾကးေငြနဲ႔ ငွားၿပီး ျပင္ဆင္ေစတာဆိုပဲ။ တကယ္ေတာ႔ သူဟာ ဒီပစၥည္းေတြနဲ႔ အေ၀းႀကီးမွာ တဲ႔။ သူစိတ္၀င္စားတာ ဒါေတြ မဟုတ္ဘူး တဲ႔ေလ။ ဘယ္ေလာက္ အံ႔ၾသဖို႔ ေကာင္းလဲ။
ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္႔ကို အိမ္ေဖာ္ ေဒၚခင္ႀကီး ေျပာျပထားတာ ရွိေသးတယ္။ ဦးဘသာဟာ သိပ္ခ်မ္းသာတာပဲ တဲ႔။ ဒါေတာင္ ဒီတအိမ္တည္း ပိုင္တာ မဟုတ္ဘူး တဲ႔။ ခ်မ္းသာတဲ႔သူမ်ား တကယ္ခ်မ္းသာရင္ လိုက္မမီဘူးေနာ္။ မႏၱေလးနဲ႔ ေတာင္ႀကီးမွာလည္း အိမ္ေတြ ရွိေသးတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဘာနဲ႔ ဒီေလာက္ခ်မ္းသာေနမွန္း က်ေနာ္ သိဖို႔ မလိုသလို က်ေနာ္ကလဲ မစပ္စုတတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္ မစပ္စုဘဲ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကလိကလိ နဲ႔ အသည္းယားရတဲ႔ ကိစၥတခုေတာ႔ရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ႔ မီးႀကိဳးေတြ၊ မီးခလုတ္ေတြပါပဲ။
ဒီအိမ္ႀကီးမွာ အထူးျခားဆုံးက မီးခလုတ္ေတြပဲဗ်။ ဦးဘသာအိမ္က မီးခလုတ္မ်ိဳး ေနာင္ဘ၀ေတြမွာ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လို႔ က်ေနာ္ေတာ႔ ဆုေတာင္းမိပါရဲ႔။ တကယ္ပါ။ ခင္ဗ်ား ျမင္ရင္ က်ေနာ္ေျပာတာ မလြန္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာသြားမယ္။
မီးမလုတ္ေတြဟာ တကယ္႔ကို မြန္းၾကပ္ၿပီး ပုံပန္း မက်မန ပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ပလာစတာေတြနဲ႔ အထပ္ထပ္ကိုင္ထားလို႔ေလ။ မီးခလုတ္ေတြေတာင္ မပီသရွာပါဘူးဗ်ာ။ အဲဒါ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ခင္ဗ်ား သိခ်င္ေသးလား။ ဦးဘသာစကားအတုိင္း က်ေနာ္ေျပာရရင္ “ေရွာ႔ခ္ ျဖစ္မယ္ဗ်၊ ေရွာ႔ခ္ ျဖစ္မယ္။ ခင္ဗ်ား ဘယ္ေလာက္နားလည္လို႔လဲ” တဲ႔ေလ။ ဟဲ..ဟဲ။
“ခင္ဗ်ားတို႔ မီးခလုတ္ေတြ၊ မီးႀကိဳးေတြ ျငိမ္ေနလို႔ အထင္သြားမေသးရဘူး။ သူတို႔က အခ်ိန္မေရြး ေပါက္ကြဲႏိုင္တဲ႔ ေသေစေလာက္ေအာင္ မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္ ဒုကၡေပးႏိုင္တဲ႔ ပစၥည္းေတြဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ မီးႀကိဳးေတြကို က်ဳပ္တေယာက္တည္း ၾကည္႔လို႔ လုံေလာက္ၿပီ မထင္နဲ႔။ ဒီအိမ္မွာ အလုပ္လုပ္တဲ႔ လူတိုင္း မီးခလုတ္ေတြကို ဂရုစိုက္ရမယ္။ မီးဖြင္႔မယ္ၾကံရင္ အနားမွာရွိတဲ႔ အ၀တ္နဲ႔ ကိုင္ဖြင္႔၊ အ၀တ္နဲ႔ပိတ္၊ ဒါပဲ။ ဒီလိုမွမလုပ္လို႔ ဓာတ္လိုက္ၿပီး ေရွာ႔ခ္ျဖစ္ရင္ တအိမ္လုံး မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္ ဒုကၡေရာက္မယ္။ က်ဳပ္ပစၥည္းေတြ ဆုံးရွဳံးမယ္။ ၿပီးေတာ႔ မီးေပါ႔ဆမွဳနဲ႔ အိမ္ရွင္ျဖစ္တဲ႔ က်ဳပ္က ေထာင္က်မယ္။ ကဲ ေကာင္းၾကေသးရဲ႔လား။”
သိပ္ေကာင္းပါတယ္လို႔ က်ေနာ္ ျပန္ေျပာခ်င္စိတ္ကုိ မနက္တိုင္း ထိန္းခ်ဳပ္ရတာ တကယ္ကုိ ပင္ပန္းပါတယ္ဗ်ာ။ ဒီလက္ခ်ာဟာ တေန႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ ေန႔တိုင္း။ ေန႔တိုင္းေတာင္ မနက္တိုင္း မကဘူး။ ရုံးသြားရုံးျပန္ အားရင္ အားသလို ပြစိပြစိ။
သူ႔မွာ ဒီစကားပဲ ေျပာစရာ ရွိပုံမ်ိဳးပါ။ တေန႔တေန႔ တအိမ္လုံးရဲ႔ မီးႀကိဳးေတြကို လိုက္စစ္ေနရတာ သူ႔မွာ အေမာ။ ဘယ္ေနရာမွာ ေပါက္ျပဲေနၿပီလဲ။ ဘယ္ေနရာမွာ ပလာစတာ ကြာေနၿပီလဲ။ ဘယ္ကလာ..ခင္ဗ်ားကလဲ။ မီးႀကိဳးေတြက သူ႔ဖာသာသူေနတဲ႔ ဥစၥာ။ ဒီအိမ္မွာ လက္ေဆာ႔တဲ႔ကေလးလဲ မရွိဘူး။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ မီးႀကိဳးကိုက္မဲ႔ ၾကြက္ေတာင္ မရွိဘူး။ အလကား သူ႔ဖာသာသူ အေၾကာက္ႀကီးေနတာ။ ေတြးေၾကာက္ေနတာ။ ဟုိကျဖင္႔ အေနသာႀကီး။
တခါကမ်ား ေျပာရရင္ ရီခ်င္တယ္။ က်ေနာ္က ဦးဘသာကို ရုံးပို႔ၿပီးအျပန္ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲ တိတ္တိတ္ေလး ၀င္လာေတာ႔ ေဒၚခင္ႀကီးက မိပုကို ေျပာေနတယ္။ “ညက တခၽြတ္ခၽြတ္နဲ႔ အသံၾကားေတာ႔ ခ်က္ခ်င္း မၾကည္႔ရဲဘူး။ သူခိုးကပ္တယ္ ေအာက္ေမ႔တာ။ ဒါနဲ႔ ေခ်ာင္းဟန္႔ၾကည္႔ေတာ႔လဲ တခၽြတ္ခၽြတ္အသံက ေပ်ာက္မသြားဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ငါလည္း တံခါးေပါက္က ေခ်ာင္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ လား လား ဘယ္သူထင္သလဲေဟ႔ မိပု” (မိပုေရာ ေဒၚခင္ႀကီးပါ ႀကိဳသိထားတဲ႔အလား တခြိခြိရယ္ေနၾကတယ္)
“ဘယ္သူရွိရမလဲ၊ အေၾကာက္ႀကီး ေလ။ (ဦးဘသာကို ကြယ္ရာမွာ အလုပ္သမားေတြက ဒီလိုပဲ ေခၚၾကတယ္။) ဘာလုပ္ေနတာလဲ သိလား။ မီးခလုတ္ေတြတင္ မကဘူး။ အခု မီးႀကိဳးေတြပါ ညသန္းေခါင္ ပလာစတာ လိုက္ကပ္ေနတာေဟ႔။” သူတို႔ေျပာမွ က်ေနာ္လဲ မီးႀကိဳးေတြ ေမာ႔ၾကည္႔မိေတာ႔ ပလာစတာ အနီအ၀ါေလးေတြနဲ႔ ေတြ႔ရတာကိုး။ သူတို႔က အေတာမသတ္ႏိုင္ေအာင္ ရယ္ေနၾကေတာ႔ က်ေနာ္လည္း ပုန္းေနရာကေန ဟိတ္ ဆိုၿပီး ေျခာက္လိုက္တာေပါ႔။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အေၾကာက္ႀကီး..အဲေလ..ဦးဘသာထင္လို႔ လန္႔သြားၾကတာ ေဒၚခင္ႀကီးဆို ေၾကာက္ေသးေတာင္ ပါခ်တယ္.. ကဲ။
တကယ္ေတာ႔ က်ေနာ္တိို႔ အဲဒီကတည္းက ဆရာ၀န္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ဖို႔ ေကာင္းမွန္း သိပါတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ႔ အေျခအေနက ခင္ဗ်ားပဲ စဥ္းစားၾကည္႔ေလ။ သူက အိမ္ရွင္၊ အလုပ္ရွင္။ က်ေနာ္တို႔က အလုပ္သမား။ ျဖစ္မလားဗ်။ က်ေနာတုိ႔ ကိုယ္တိုင္က သူလို အလုပ္ရွင္ေအာက္မွာ လုပ္ေနရတာ ေရွးဘ၀ ၀ဋ္ေၾကြးလို႔ပဲ ေအာက္ေမ႔လိုက္ပါတယ္ေလ။
က်ေနာ္တို႔ အလုပ္မဆင္းရဲပါဘူး။ ဦးဘသာက တေယာက္တည္း သမားေလ။ ဒါေပမဲ႔ စိတ္ဆင္းရဲရတယ္။ စကားမစပ္သူက အေပ်ာ္အပါးေတာ႔ အေတာ္ေလး လိုက္စားတဲ႔သူေနာ္။ က်ေနာ္က သူ႔ဒရုိင္ဗာမို႔ တျခားအလုပ္သမားေတြထက္ ဒီအေၾကာင္းပိုသိတယ္။ ဒီလို စည္းစိမ္ေလးေတြ လိုခ်င္လို႔လဲ တကုိယ္တည္းေနသလားမွ မသိႏိုင္ဘဲ။ ေနာက္ၿပီး ဒီေလာက္ခ်မ္းသာေနတာေတာင္ မေက်နပ္ႏိုင္ဘဲ ထပ္ထပ္ၾကံဖန္ေနတာကေတာ႔ သူ႔ေလာဘ မီးနဲ႔ တူပါတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္နဲ႔ သိပ္မဆိုင္လွပါဘူး။
က်ေနာ္လည္း က်ေနာ္႔ဆရာ ဦးထြန္းေအးမ်က္ႏွာနဲ႔ ႀကိတ္မွိတ္ၿပီး ေနခဲ႔ပါတယ္။ တအိမ္လုံး မီးခလုတ္ေတြတင္မကဘဲ မီးႀကိဳးေတြပါ လူနာေတြလို ပလာစတာနဲ႔ ျဖစ္ကုန္ေတာ႔ သူအေၾကာက္ႀကီးမွဳဟာ က်ေနာ္တို႔အေပၚ ေတာ္ေတာ္ ထိခိုက္ေနတယ္ဗ်ာ။ အိမ္ႀကီးမွာေနရတာ လူမခ်မ္းသာ၊ စိတ္လည္း မခ်မ္းသာနဲ႔ပါလား။ သူမ်ားလည္း ဒီလိုပဲ ေနေနၾကတာပဲ။ သာမန္ေပါ႔ဗ်။ ဒီေလာက္ အျပင္းအထန္ ေရွာ႔ခ္ျဖစ္မွာ ေၾကာက္ေနဖို႔ မလိုဘူးေလ။ သူကေျပာေတာ႔..ဘာတဲ႔၊ တေနရာက စျဖစ္ရင္ အကုန္လုံး မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္ တဲ႔။ အခုေတာ႔ ေရွာ႔ခ္ ဆိုတဲ႔စကားကုိ သူ႔စိတ္မလုံျခံဳတိုင္း က်ေနာ္တို႔ ၾကားေနရတာပဲ။
အခုျဖစ္ပုံက ဒီလိုပါ။ က်ေနာ္လဲ သူ႔အနားမွာ ရွိေနခ်ိန္ပါ။ သူခိုင္းဖို႔ က်ေနာ္႔ကို ေခၚထားပါတယ္။ သူက က်ေနာ္႔ကုိ စကားလွမ္းေျပာရင္း ဗီဒီယို ခလုတ္ကုိ သြားဖြင္႔လိုက္တယ္ဗ်။ အဲဒီမွာ ျပႆနာက စ တာပဲ။ ဟင္႔အင္း..၊ သူစိုးရိမ္ေနတဲ႔ မီးႀကိဳးေတြ မီးခလုတ္ေတြက မဟုတ္ပါဘူး။ သူဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင္႔မထားတဲ႔ တီဗီအေနာက္ဖက္ကပါ။
ပထမ မီးပြားေတြ ေျဖာင္း ေျဖာင္းဆိုၿပီး ႏွစ္ခ်က္ဆင္႔ ပြင္႔ထြက္လာတာ က်ေနာ္ေတြ႔လိုက္ ရတယ္။ တအိမ္လုံးလည္း မီးေတြ ျငိမ္းသြားတယ္။ ဦးဘသာလည္း ပထမေတာ႔ အံ႔အားသင္႔ေနတယ္။ ၿပီးမွ “သြားၿပီဗ်၊ သြားၿပီ။ ေရွာ႔ခ္ ျဖစ္ၿပီ၊ ကယ္ၾကပါအုံး”လို႔ ေအာ္ၿပီး ေခါင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အုပ္ၿပီး အခန္းထဲ ပတ္ေျပးေတာ႔တာပါပဲ။
က်ေနာ္ ဦးဘသာကို လိုက္ဆြဲပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူက “မီး-ခိုး-ၾကြက္-ေလွ်ာက္၊ မီး-ခိုး-ၾကြက္-ေလွ်ာက္” ဆိုၿပီး ပတ္ေျပးေနေတာ႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ဖမ္းမမိဘူး ျဖစ္ေနတာ။ ေနာက္မွ ဘုန္းကနဲ ဆက္တီေပၚ ပစ္က်သြားတယ္။ မီးပြားကလဲ ခဏေလးပါ။ တကယ္႔ကို သုံး ေလးခ်က္ပါ။ ဒါေပမဲ႔ ဦးဘသာကေတာ႔ လုံး၀ သတိမလည္လာေတာ႔ဘူးေလ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တို႔လည္း ဖုန္းေတြ အကုန္ေလွ်ာက္ဆက္ၿပီး ေဆးရုံပို႔လိုက္ရပါတယ္။
အခုေတာ႔ သူ႔ေဆြမ်ိဳးေတြက ဦးဘသာ ရူးသြားတဲ႔ကိစၥမွာ မေက်နပ္ၾကဘူးတဲ႔ေလ။ ေသြးရုိး သားရုိးလို႔ မထင္ၾကဘူးဗ်။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မွာလဲ။ က်ေနာ္တို႔ အလုပ္သမားေတြ အားလုံးကိုလဲ အလုပ္ကျဖဳတ္ပစ္လိုက္တယ္။ အေကာင္းပကတိႀကီးကေန ခုလို သြက္သြက္ခါေအာင္ ရူးသြားေတာ႔ သူတို႔ မယုံႏိုင္ၾကဘူး ျဖစ္ေနတယ္။
တကယ္ေတာ႔ ဒါ ဆန္းမွ မဆန္းဘဲ။ ဦးဘသာ ရူးသြားတာ ရူးသင္႔လို႔ရူးသြားတာပဲ လို႔ သူနဲ႔ အနီးကပ္ဆုံး ျဖစ္တဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အလုပ္သမားေတြက သိေနတယ္။ ဦးဘသာရဲ႔ ဘယ္အလုပ္သမားကို ေမးေမး၊ အခု က်ေနာ္ေျပာသလိုပဲ ေျပာမွာပဲ။
ခင္ဗ်ားတို႔ထင္သလို ေသြးရုိးသားရုိးကိစၥ ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္မယ္၊ မဟုတ္ခ်င္ မဟုတ္ဘူး။ ဒါ က်ေနာ္မေျပာတတ္ဘူး။ သိလည္း မသိဘူး။ ေသခ်ာတာ တခုေတာ႔ ရွိတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုရင္ ဦးဘသာတေယာက္ အေၾကာက္လြန္ၿပီး ရူးသြားတယ္ ဆိုတာပါပဲဗ်ာ။ ။
မိုးခ်ိဳသင္း
(အေပၚက သရုပ္ေဖာ္ ပန္းခ်ီက ပန္းခ်ီဆရာ ေအာင္ေအာင္တိတ္ ဆြဲတာပါ။ ပြင္႔သစ္ မဂၢဇင္း အဖုံးအျဖစ္ တခါ အသုံးျပဳခဲ႔ဖူးပါတယ္။)
အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...
အသက္အေၾကာင္း မတန္ခူး က ေရးလာေတာ႔ အသက္ကို မကြယ္၀ွက္တတ္သူပီပီ “က်မ အသက္ ၃၈ ၊ ခစ္ ခစ္ ခစ္” တဲ႔။ ၿပီးေတာ႔ ကိုယ္႔ကိုလဲ သူ႔ထက္ႀကီးတယ္ထင္ၿပီး အမ ေခၚမိတာ ေတာင္းပန္ေနေသးတယ္။ ကိုယ္ကလဲ မတန္ခူးကို မျမင္ဖူးေပမဲ႔ ခင္ေနေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔သာ အတူသြားရရင္ ဘယ္ကိုမဆို လိုက္မယ္ဆိုတဲ႔ စိတ္က ရွိၿပီးသားမို႔ သူေဖာ္ ကိုယ္ေဖာ္ဆိုၿပီး ကိုယ္႔အသက္ကိုပါ ကြန္မန္႔သြားေရးပစ္လိုက္တယ္။
တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္က အမထက္ ၁ႏွစ္ပဲ ငယ္တာပါ လို႔။ အဲဒီလို ကြန္မန္႔မေရးခင္လဲ စဥ္းစားေသးတာ။ အမ သူ႔ အသက္အမွန္ကို ေရးထားတာကို ၃ ဂဏန္း မွာ ေအာက္က အေခ်ာင္းေလး သြားျဖဳတ္ၿပီး ၁ လိုလို သြားလုပ္ထားရ ေကာင္းမလားလို႔ပါ။ ဒါဆို မတန္ခူးက ၁၈၊ ကုိယ္က တႏွစ္ငယ္တယ္ဆုိထားေတာ႔ ၁၇ ႏွစ္ ေပါ႔။ ဟန္ကုိက်လို႔..၊ စိတ္ကူးထဲမွာ ေျပာပါတယ္။
ေနာက္ေတာ႔ သူ႔ ပို႔စ္ကို ကိုယ္၀င္ျပင္လို႔ မရတာနဲ႔ ၁ ျပင္မဲ႔ အစီအစဥ္ လက္ေလွ်ာ႔ လိုက္ရတယ္။ ရွိပါေစေတာ႔ေလ ဆိုၿပီး။ ေလာကႀကီးက အစိုးမရတာေတြလဲ ၾကာေလ သိေလပဲ ဆိုပါေတာ႔။
အသက္ဆိုတာ သူ႔ဖာသာသူေနေပမဲ႔ အဒီအသက္ကိုပဲ သြား သြား ခလုတ္တိုက္ေနရတယ္။ ဘာကိုမဆို ကိုယ္႔အသက္အရြယ္နဲ႔ သင္႔တင္႔ေလ်ာက္ပတ္တာ မလုပ္ရင္၊ မေျပာရင္၊ မေနထိုင္ရင္ သူမ်ား ေျပာစရာ ျဖစ္မွာမို႔ ဆင္ျခင္ရတာေတြ ရွိတယ္။ သူမ်ားေတာ႔ မသိဘူး၊ ကိုယ္ေတာ႔ အဲဒီလို အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးေတြ ၾကံဳဖူးတယ္။
ပထမဆုံး အသက္အေၾကာင္း စဥ္းစားမိတာ မွတ္မိသေလာက္ ဆယ္တန္းေရာက္္မွ ထင္တာပဲ။ အိမ္မွာေတာ႔ အငယ္ဆုံးမို႔ ငယ္ငယ္က တအိမ္လုံးက မီးမီးေလး၊ မီးခ်ိဳေလး နဲ႔ ခ်စ္စႏိုးေခၚၾကတာ။ ကိုယ္က ခ်ဴခ်ာသူမို႔ ၀ိုင္းၿပီး ဂရုစိုက္ၾကတာလဲ ပါတယ္။ အဲဒီေတာ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို မီးမီးက..လို႔ ေျပာတာ အက်င္႔ပါသြားတယ္။
ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ႔ တေန႔ အေဖ႔ကို စကားေျပာရင္း မီးမီးက မီးမီးက နဲ႔ ေျပာေနေတာ႔ အေဖက ေျပာပါတယ္။ သမီး၊ မီးမီးလို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို မေျပာနဲ႔ေတာ႔ တဲ႔၊ သမီးလဲ အရြယ္ရၿပီ၊ သူမ်ားေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္ နံမည္ျဖစ္ျဖစ္ တပ္ေျပာေလ..တဲ႔။ အဲဒီမွာ အရင္က ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သတိမထားမိတာ ခ်က္ခ်င္း ဂရုျပဳမိသြားတယ္။ ကိုယ္မထင္တဲ႔ အျပဳအမူက ကေလးဆန္သလို ျဖစ္ေနတာကိုး။ အဲဒီကစလို႔ အသက္ ဆိုတာကို ထည္႔တြက္ရမွာပါလား လို႔ နည္းနည္းရိပ္မိလာတယ္ ထင္တာပဲ။
ေနာက္ေတာ႔ အေဖေျပာတာ မွန္တယ္ဆိုတာ သိလာတယ္။ တခါက အသက္ ၅၀ေက်ာ္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ရယ္၊ သူ႔သမီးေလး တေယာက္ရယ္ အေဖနဲ႔ စကားေျပာေနၾကတာ ေဘးကနားေထာင္ေနတုန္း မီးကေလ မီးကေလ နဲ႔ ေျပာေနေတာ႔ သူ႔သမီးကို ေျပာေနတယ္ မွတ္တာ၊ ဘယ္႔ႏွယ္ဟုတ္ရမွာလဲ၊ သူ႔ကိုယ္သူ မီးကေလ လို႔ ေျပာေနတာ။ အဲဒါနဲ႔ နားေထာင္ရတာ မသင္႔ေတာ္မွန္း သိလို႔ ငါ ဒီလိုမျဖစ္တာ ေတာ္ပါေသးရဲ႔ ျဖစ္ရတယ္။
အသက္ကို ၾကည္႔လို႔ အေခၚအေ၀ၚကလဲ အေရးႀကီးေသးတယ္။ ကိုယ္ထက္ သိပ္မႀကီးရင္ အကို၊ အမ၊ မမ ေပါ႔။ ငယ္ရင္ေတာ႔ ညီမ၊ ေမာင္ေလး၊ သိပ္ငယ္ရင္ သမီး၊ သားလို႔လဲ အခုအရြယ္မွာ ေခၚေနရပါၿပီ။ ရန္ကုန္မွာေနတုန္းက ကိုယ္တို႔အိမ္မွာ လာေန၊ အလုပ္လုပ္တဲ႔ ေကာင္မေလးက ကိုယ္႔ထက္ ၅ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ငယ္ေပမဲ႔ ကိုယ္႔ကို ေခၚတာ အံတီ တဲ႔။ ေတာ္ေတာ္ ေအာင္႔သြားတာ။ ေအာ္..ငါေတာ္ေတာ္ ရင္႔က်က္ေနပုံေပါက္တယ္လို႔ ၾကံဖန္ ေျဖလိုက္ရတယ္။
တခ်ိဳ႔က်ေတာ႔လဲ အသက္သိပ္မကြာဘူးထင္လို႔ ေမးၾကည္႔ေတာ႔ ကိုယ္႔ထက္ေတာင္ ၃ ႏွစ္ေလာက္ ႀကီးေနေသးတယ္။ ေအာ္ ဒါဆို ခ်ိဳသင္းက တို႔ထက္ေတာင္ ငယ္ေနတာေပါ႔ေနာ္ တဲ႔။ ၿပီးေတာ႔လဲ ဆက္ၿပီး ခုနကေခၚသလို အမ ပဲ ဆက္ေခၚတာပဲေလ။ တကယ္ေတာ႔ အဲဒီတုန္းက တိို႔ဘယ္လို နားလည္ရမလဲ ေတြဘာေတြ လုပ္လိုက္ရမွာ။
ေနာက္တခါ ၾကံဳဖူးတာက ကိုယ္႔အမအလတ္ မေအး နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔က ရုပ္ခ်င္းက အေတာ္ဆင္တယ္။ သူနဲ႔က ရီေဖာ္ရီဖက္မို႔ တတြဲတြဲ သြားလာတတ္သလို၊ တခါတေလ အက်ီ ၤ ေတြဘာေတြ ဆင္တူ ၀တ္တတ္ေသးတယ္။ တခါက အက်ီ ၤ ဆင္တူ၀တ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လာေတာ႔ ေနာက္ကေန ေျပာသံၾကားတယ္။ အမႊာထင္တယ္ တဲ႔။ ေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္ စက္ဘီးစီးလာရင္း ေျပာေနသံပါ။ ေရွ႔ကို သြားၾကည္႔ရေအာင္ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္တို႔လဲ မ်က္ႏွာၾကည္႔မိ္ရင္ေတာ႔ မဟုတ္ဘူးလို႔ ကြဲသြားေလာက္တယ္ ထင္တာေပါ႔ေလ။ သူတို႔လဲ ကိုယ္တို႔ကို ေက်ာ္တက္ၿပီး မ်က္ႏွာကို သမင္လည္ျပန္ၾကည္႔ၿပီးမွ မွတ္ခ်က္ခ်တယ္။ ဟုတ္တယ္ကြ၊ အမႊာပဲ တဲ႔။
ကိုယ္တို႔လဲ သူတို႔မွတ္ခ်က္ကို ၾကားေတာ႔ မေနႏိုင္ေအာင္ ျပံဳးစိစိ ျဖစ္သြားရတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေသခ်ာ ျပန္စဥ္းစားလိုက္ေတာ႔ မေအးက ကိုယ္႔ထက္ ၆ႏွစ္ႀကီးတာမို႔ အမႊာထင္တာ ကိုယ္႔အတြက္ ၀မ္းသာစရာ မဟုတ္။ ကိုယ္က ၆ႏွစ္ႀကီးတဲ႔ ရုပ္ထြက္ေနတာလား၊ သူက ၆ႏွစ္ ငယ္တဲ႔ ရုပ္ျဖစ္ေနတာလား..။ ေတြးရင္ေတာ႔ ကိုယ္႔ဖက္က ၀မ္းနည္းစရာခ်ည္းပါ။
အဲဒီေတာ႔ ကိုယ္လဲ မသိစိတ္မွာ ငယ္ခ်င္သလား မသိ။ ေစ်း၀ယ္ရင္ တခါတေလ junior တန္းဖက္ သြားၿပီး အက်ီ ၤေလးေတြ ကိုယ္မွာ ကပ္ၾကည္႔ဘာညာ လုပ္မိေသးတယ္။ အဲဒီေတာ႔ ကိုယ္႔ေမာင္ေတာ္က ေမးတယ္။ တူမေတြအတြက္ ၀ယ္ေပးမလို႔လား တဲ႔။ အဲဒါေတြ ခက္တာပဲ။ ဒီက ကိုယ္႔အတြက္ စဥ္းစားေနတဲ႔ဟာကို..။
ဒါက သူမ်ားေတြ အသက္မခန္႔မွန္းတတ္တာကို ေျပာျပေနတာပါ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလဲ အသက္ကို မခန္႔မွန္းတတ္လို႔ အားနာရဖူးပါတယ္။ အေဖ႔မိတ္ေဆြ အံတီတေယာက္က ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ ရန္ကုန္မွာကတည္းက ခင္ခဲ႔သူမို႔ ဒီေရာက္ေတာ႔လဲ ကိုယ္႔ကို ဖုန္းအျမဲဆက္ စကားေျပာျဖစ္ေနတယ္။ ေနတဲ႔ေနရာခ်င္းကလဲ မတူေတာ႔ မေတြ႔ျဖစ္ၾကဘူးေပါ႔။
တေန႔ေတာ႔ အိမ္ကုိ ပါဆယ္ထုပ္ႀကီး တထုပ္ေရာက္လာလို႔ ဖြင္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ဒီမွာ ရွားပါးတဲ႔ ဗမာအစားအစာေတြကို အမ်ိဳးမ်ိဳးအစုံစုံ ပို႔လိုက္တာပါ။ သူ ဗမာဆိုင္ေရာက္တုန္း ငါ႔တူမေလး စားခ်င္ရွာမွာပဲ ေတြးမိလို႔ တဲ႔။ နည္းတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ အဲဒီေတာ႔ ကိုယ္လဲ အားနာၿပီး ဘာမ်ား သူ႔ကုိ ျပန္ေပးရင္ေကာင္းမလဲလို႔ ေတြးရတာေပါ႔။
ေနာက္ေတာ႔ စဥ္းစားမိတာက အယ္လ္ေအမွာ ပဲေၾကာ္က နံမည္ႀကီးေလ။ အိမ္ရွင္မေတြ အႀကိဳက္ မုန္႔ဟင္းခါးထဲပဲ ထည္႔ထည္႔၊ အသုပ္ပဲ သုတ္စားစား လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ပဲေၾကာ္ေလးေတြ ႀကိဳက္တတ္တာမို႔ ပုံးႀကီးနဲ႔ တပုံး ပဲေၾကာ္ေတြ ၀ယ္ၿပီး ပို႔ပစ္လိုက္တယ္။ အံတီက အပ်ိဳႀကီးမို႔ တေယာက္တည္းပဲ၊ စားပါေလ႔။
ပို႔ၿပီးေနာက္ပိုင္း ဖုန္းေျပာေတာ႔ ကိုယ္လဲ မေမးဘဲ ဒီအတိုင္း တျခားအေၾကာင္းပဲ ေျပာေနတယ္။ သူ႔ဆီ မေရာက္ေသးလို႔ မသိေသးတာေနမွာ။ ေနာက္တခါ ဖုန္းဆက္ေတာ႔လဲ သူက စ ၿပီး မေျပာျပန္ဘူး၊ ပဲေၾကာ္ေတြ ပို႔လိုက္တာ ရၿပီသမီးေရ၊ ဒါနဲ႔ ရရခ်င္းကုိ မုန္႔ဟင္းခါးေလး ခ်က္စားလိုက္တာ ဘာညာ ေျပာမယ္ထင္တာ။ ဒီတေခါက္လဲ မေျပာျပန္ဘူး။
ေနာက္ေတာ႔ စဥ္းစားရတယ္။ ငါပို႔လိုက္တာ အျမန္ နဲ႔ပို႔တာပါ။ ပဲေၾကာ္ပုံး ေရာက္သင္႔ပါၿပီေပါ႔။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တခါ ဖုန္းဆက္ေတာ႔ ေမးၾကည္႔လိုက္တယ္။ အံတီ သမီး ပဲေၾကာ္ေတြပို႔တာ ေရာက္ၿပီလား ေပါ႔။ အံတီ႔အသံက ေအးတိေအးစက္ပဲ၊ ၀မ္းသာတဲ႔အသံလဲ မဟုတ္ဘူး။ ေအး၊ ရပါၿပီ သမီး တဲ႔။ ေအာ္ ခ်ိဳသင္းက လမ္းမွာမ်ား ေပ်ာက္သလားလို႔။ ဒီမွာေတာ႔ အဲဒီ ပဲေၾကာ္လိုခ်င္ရင္ ႀကိဳေတာင္ မွာရတာ၊ နံမည္ႀကီးပဲေၾကာ္မို႔ အံတီ စားေစခ်င္လို႔ပါ ေပါ႔။
အဲဒီေတာ႔ အံတီက ျပန္ေျပာတယ္။ အံတီ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေ၀လိုက္ပါတယ္ကြယ္။ အံတီကေတာ႔ သြားေတြ မရွိေတာ႔လို႔ ပဲေၾကာ္ မစားတာ ၾကာပါၿပီ တဲ႔။ ေကာင္းပါေရာရွင္။ ေအာ္..အသက္..အသက္..၊ လုပ္ေပါက္က လူကို လာမသတ္သြားတာပဲ ကံေကာင္းတယ္ ေျပာရမလိုပါပဲေလ။
မိုးခ်ိဳသင္း
အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...
အခုတေလာ စာမေရးျဖစ္ဘူး။ စာမေရးျဖစ္တာလား စာမေရးခ်င္တာလား စာေရးမလိုလို လုပ္ေနတာလား ဘယ္ဟာမွန္းကို ကိုယ္႔ကိုယ္ကို မသိဘူး။ အဲဒီလို ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ဘာမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတာကို သိေအာင္ပဲ ႀကိဳးစားေနသလိုလို အလိုက္သင္႔ပဲ ေနသလိုလို အကုန္လုံး လိုလိုေလးေတြပဲ လုပ္ထားတယ္။
ကိုုယ္က ဒီလို ငယ္ငယ္ကတည္းက လုပ္တတ္လို႔လားေတာ႔ မသိဘူး။ အေမနဲ႔ အမေတြက ကိုယ္႔ကို ေျပာၾကတာ ခဏခဏ ၾကားဖူးတယ္။ မိခ်ိဳ အိေယာင္၀ါး လုပ္မေနနဲ႔ေနာ္၊ လုပ္စရာရွိတာ ျမန္ျမန္လုပ္ တဲ႔။ အဲဒီတုန္းက ကေလးဆိုေတာ႔ အိေယာင္၀ါးဆိုတဲ႔ အဓိပၸါယ္ကို ဘယ္သိမွာလဲ။ ဒါေပမဲ႔ ငါ႔ရဲ႔ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို ေမ်ာေနတာေလးကို ေျပာတာ ျဖစ္မွာပဲ လို႔ မသိစိတ္က လက္ခံထားတယ္။
ခုထိလဲ အိေယာင္၀ါးဆိုတဲ႔ စကားလုံးကုိ အဘိဓာန္ေတြဘာေတြမွာ ရွာၾကည္႔ဖို႔ မစဥ္းစားပါဘူးေလ။ အဘိဓာန္ထဲမွာ ရွိသလား မရွိသလားေတာင္ ရဲရဲ မသိခ်င္ပါဘူး ဆိုေန။ ငါလုပ္တတ္တဲ႔ အက်င္႔က အိေယာင္၀ါးဆိုတာေလာက္ သိရရင္ ေတာ္ၿပီေပါ႔။ ဘာလို႔မ်ား ဒီေလာက္ေတာင္ ပညာ ဆည္းပူးေနမလဲ..။ ေအးေဆးပါ။
တကယ္ေတာ႔ ေျပာရရင္ အခုအခ်ိန္မွာ အိမ္ေထာင္က်ေနတာေတာင္ ကံေကာင္းသလိုလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုယ္ အိေယာင္၀ါးလုပ္ေနရင္ ေျပာမဲ႔သူက ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားတေယာက္ပဲ ရွိေတာ႔ကာ အုပ္ထိန္းသူ တေယာက္ေလာက္ပဲ ရွိတဲ႔သေဘာမွာ ရွိတယ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ႔ အေဖ၊ အေမ၊ အမ ၃ေယာက္၊ ေမာင္ေလးက ၁ေယာက္ (သူကလဲ အႀကီး အင္မတန္ လုပ္ခ်င္တာ)၊ ေနာက္ ကိုယ္႔ကို ျပန္တိုင္မဲ႔ အိမ္မွာ အလုပ္လုပ္တဲ႔ အမေတြကလဲ ရွိေသးတယ္။ “ေဒၚေလး၊ ေဒၚေလးသမီးက ေန႔လည္က စာက်က္မလိုလိုနဲ႔ မက်က္ဘူး၊ သီခ်င္းနားေထာင္သလိုလို၊ စာအုပ္ဖတ္ေနသလိုလို လုပ္ေနတယ္” လို႔ အေမ ညေနျပန္လာရင္ ဆီး တိုင္မဲ႔သူေတြက ရွိေသးတာ။ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ဆိုပါေတာ႔။
ဟုိတေလာက မခင္မင္းေဇာ္ က tag လိုက္ေတာ႔ အဲဒီညက စာေရးဖို႔ မလိုဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ ေမးခြန္းေလးေတြ ေျဖရမွာဆိုေတာ႔ ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ကိုယ္ေျဖႏိုင္ေလာက္တဲ႔ ေမးခြန္းေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ စာေမးပြဲခန္းထဲမွာလို ေခၽြးမျပန္ဘူးေပါ႔။ ဒါနဲ႔ ဒီေန႔ေတာ႔ ဒါေလးပဲ တင္လိုက္မယ္ေလ လို႔ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ေျပာသလိုလိုနဲ႔ သူၾကားေအာင္ ေျပာလိုက္တယ္။ သေဘာက ဒီေန႔ညေတာ႔ စာမေရးဘူးေဟ႔.. အဲဒီလို။
သူကလဲ ဒါမ်ိဳးေတြ ရုိးေနေတာ႔ အကင္းပါးတယ္။ tag တပုဒ္တင္၊ စာတပုဒ္ တင္ေပါ႔ တဲ႔။ ေခ်ာ႔သလိုလိုနဲ႔ လာေျပာတယ္။ အားပါးပါး..စာေရးတာ စက္နဲ႔ လွည္႔ထုတ္တယ္မ်ား ထင္ေနသလား..။ ကိုယ္က ေရးခ်င္သလိုေရးေနတာကို အကုိးအကားေတြ ရွာၿပီး စာတမ္းတေစာင္ ျပဳေနရသေလာက္ ခက္ခဲသေယာင္ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ အဟက္ဟက္..။ (ဒီစာကို ေယာင္လို႔မ်ား သူမဖတ္မိပါေစနဲ႔..ေက်ာ္သြားပါေစ။)
ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္႔ဘေလာ႔ဂ္ကို ပို႔စ္တင္ပုံတင္နည္း ျပေပးေနတဲ႔ ကိုမိုးဆီ အီးေမးလ္တေစာင္ လွမ္းပို႔လိုက္တယ္။ ကိုမိုးေရ သူမ်ားဘေလာ႔ဂ္ေတြမွာ တင္ထားတဲ႔ current status ဆိုတဲ႔ window ေလး လုပ္ေပးပါအုံး။ ဒါမွ ကိုယ္႔စာလာဖတ္သူေတြကို သတင္းေပးလို႔ ေကာင္းမွာ။ ဥပမာ “ဒီေန႔ ေနမေကာင္း..” ။ ဒီေလာက္ဆို အိုေကၿပီ။ ဖတ္တဲ႔လူေတြက လူကိုမျမင္ရေတာ႔ သနားလို႔..။ ေအာ္ ဘာမ်ား ျဖစ္ပါလိမ္႔မလဲ၊ ေနမေကာင္းဘူးဆိုေတာ႔..။ ဆီးခ်ိဳေတြမ်ား သိပ္တက္သြားသလား၊ ဘာညာေပါ႔။ စဥ္းစားပေစ.. စဥ္းစားပေစ..။
ေနာက္ထပ္ ဥပမာက.. စာေမးပြဲ ရွိလို႔ စာက်က္ေနရသည္ ..။ ဒီလိုဆိုလဲ မဆိုးဘူး။ ဒါဆို စာေမးပြဲၿပီးရင္ သူစာျပန္ေရးလိမ္႔မယ္ေလ ဆိုၿပီး ေမွ်ာ္..လို႔။ ၄-၅ ရက္ၾကာေတာ႔ ကိုယ္က စာျပန္ေရးေရာ။ အဲဒါဆိုေတာ႔ စာေမးပြဲေျဖႏိုင္လားေတြ ဘာေတြ လာေမးၾကအုံးမွာ။ ကိုယ္ကလဲ ဒီဖက္ကေန ျပံဳးျပံဳးႀကီးနဲ႔ ေျဖႏိုင္ပါတယ္ေတြ ဘာေတြ လုပ္အုံးမွာ။
ေနာက္တခါက်ရင္ေတာ႔ အဲဒီ window ေလးမွာ BUSY ဆိုၿပီး ဒါေလးပဲ ျပ ထားလိုက္မယ္။ အဲဒါဆိုရင္ေတာ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြက သိပ္မ်ားသြားၿပီ။ ကိုယ္႔အႀကိဳက္ပဲ။ အိမ္ကုိ ရပ္ေ၀းက ဧည္႔သည္လာလို႔ busy ျဖစ္တာလဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ အလုပ္က အခ်ိန္ပိုေတြ ရွိလို႔ busy တာလဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္႔အိမ္မွာ အစည္းအေ၀းလုပ္ၾကမွာမို႔ ဧည္႔ခံရ၊ ခ်က္ျပဳတ္ရမွာေတြအတြက္ busy ျဖစ္တာလဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ေတြးစမ္းပါေလ႔..။
ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက အိမ္ေထာင္သက္ကလဲ ၁၂ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ သေဘာေပါက္ေနၿပီ ေျပာရမယ္။ သူကလဲ ခဲမွန္ဖူးတဲ႔ စာသူငယ္လို ျဖစ္ေနတာလဲ ပါတယ္။ အရင္က ကိုယ္က စာေရးေနရာက သူနဲ႔လဲ အိမ္ေထာင္ျပဳေရာ တိကနဲ စာေရးတာ ရပ္လိုက္ေတာ႔ လူေတြက သူ မေရးခိုင္းလို႔ခ်ည္း ထင္ၾကတာ။ ကိုယ္႔ရဲ႔ အိေယာင္၀ါးကို မျမင္ၾကဘူး ဆိုပါေတာ႔။ ကိုယ္ကပဲ အခ်ဳပ္ခ်ယ္ခံေနရသလိုလို..ကိုယ္႔ကို သနားၾကတာ၊ သနားၾကတာ..။
အခု ကိုယ္ စာလဲ ျပန္ေရးေရာ သူလဲ တိမ္ကင္းစင္တဲ႔ လ လို ျဖစ္သြားတယ္။ သူ႔ေၾကာင္႔ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ရွင္းၿပီးသား ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္စာေရးေတာ႔မယ္ဆိုရင္ သူ႔မွာ အရမ္း ၀မ္းေတြသာေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ သူဘာလုပ္လုပ္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ပဲ။ သိပ္ျငင္သာတယ္၊ အသံက်ယ္သြားရင္ ကိုယ္စာေရး ပ်က္သြားမစိုးလို႔॥။ ဖုန္းလာလို႔ ဖုန္းေျပာရင္ေတာင္ ခပ္ေ၀းေ၀းသြားေျပာတယ္။ ကုိယ္႔ အိေယာင္၀ါး မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ အသည္းအသန္ ႀကိဳးပမ္းေနတာေလ။
ကိုယ္စာေရးတဲ႔ စားပြဲေလးက ဧည္႔ခန္းနဲ႔ ကပ္ေနတာမို႔ သူက ဧည္႔ခန္းမွာ တီဗီၾကည္႔ေနသလိုလို နဲ႔ ကိုယ္႔ကို တခ်က္တခ်က္ လွမ္း ခ်က္ခ္ တယ္။ ဘေလာ႔ဂ္ေတြ ေလွ်ာက္လည္ေနတာလား၊ စာေရးေနတာလား ေပါ႔။ ကိုုယ္ ကြန္ပ်ဴတာ ကို စုိက္ၾကည္႔ၿပီး ျပံဳးေနရင္ ေသခ်ာတယ္၊ ဘေလာ႔ဂ္ေတြေလွ်ာက္လည္ေနၿပီ။ စာေရးဖို႔ မ စ ရေသးဘူး။ ဒါဆို စာေရးဖို႔ အိေယာင္၀ါး လုပ္ေနတဲ႔သေဘာ။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို နည္းနည္း လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ ၁၂ နာရီအိပ္ရမယ္ေနာ္၊ မနက္က်ရင္ အလုပ္သြားရအုံးမွာ တဲ႔။
အဲဒါဆို ကိုယ္ကလဲ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျပာလိုက္တယ္၊ တီဗီသံႀကီး ဆူေနေတာ႔ ဘယ္မွာစာေရးလို႔ ရမွာလဲ ေပါ႔။ အင္း.. အေၾကာင္းျပတာ၊ အေၾကာင္းျပတာ။ တခါတေလက်ေတာ႔လဲ ဒီလိုေျပာတယ္။ အိုက္လြန္းလို႔ စာေရးလို႔ မရပါဘူး တဲ႔။ တခါတေလက်ေတာ႔လဲ သူက်ေတာ႔ ရုပ္ရွင္ေတြ ၾကည္႔ေနၿပီး ခ်ိဳသင္းက်ေတာ႔ မၾကည္႔ဘဲ စာေရးေနရတာ မတရားဘူး တဲ႔။ တခါတေလေတာ႔လဲ သိပ္ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေျပာလိုက္တာမ်ိဳး ရွိေသးတယ္။ ဘာတဲ႔.. အသက္ေလး ရွဴပါရေစအုံး တဲ႔ေလ။ တိုင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနရလို႔ အလုပ္မ်ားေနရတဲ႔ အေပါက္မ်ိဳးေပါ႔။
သိတဲ႔အတိုင္း အိေယာင္၀ါးလုပ္တတ္တဲ႔သူေတြက အျမဲတမ္း ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ကာကြယ္ဖို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ တခုခုေတာ႔ ရွာထားရတာ။ သူမ်ားမေျပာခင္ ႀကိဳ ကန္ ထားရတာ။ ဒီေလာက္ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ ရွာထားရတာေတာင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး အိေယာင္၀ါး လုပ္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္မေျဖာင္႔ဘဲ တထင္႔ထင္႔နဲ႔ ပတ္ေကြ႔ေနရတာ။
တကယ္ပဲ ဒုကၡႀကီးပါတယ္ေလ။
မိုးခ်ိဳသင္း
အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...
အမ မခင္မင္းေဇာ္က ကိုယ္႔ရဲ႔အေၾကာင္း ေမးခြန္းေလးေတြနဲ႔ ေမးတာကို ေျဖေပးဖို႔ TAG လုပ္ထားပါတယ္။ TAG လုပ္တယ္ဆိုတာ အစက ဘာမွန္းမသိေပမဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေလာကမွာ ဒီလို သူငယ္ခ်င္းေတြ အခ်င္းခ်င္း tag လုပ္ရင္ သူေျပာတဲ႔ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ သူလုပ္ခိုင္းသလို ကုိယ္႔အယူအဆ၊ ခံစားခ်က္ကို ကိုယ္႔နည္းကိုယ္႔ဟန္နဲ႔ ေရးရတာပါ တဲ႔။ ဒီလို tag ရင္ ေဘာ္ဒါစိတ္နဲ႔ ေရးၾကရတယ္ တဲ႔။ ဒီလို ေရး ဆိုရင္လဲ ေရးရတာေပါ႔။
ကဲ အမေရ.. အသက္ႀကီးလို႔ စာေမးပြဲေတြနဲ႔ ေ၀းသြားၿပီ ထင္တာ၊ အခုေတာ႔ ေမးခြန္းေတြ တေလွႀကီးနဲ႔ လာတိုးေနပါေပါ႔လား။ မွန္း… ေျဖၾကည္႔လိုက္စမ္းမယ္..။
ကိုယ္႔ရဲ႔ နံမည္ - မိုးခ်ိဳသင္း
ကိုယ္႔ကို သူငယ္ခ်င္းေတြက ဒီလိုေခၚတယ္ - ခ်ိဳသင္း၊ မိုးခ်ိဳ၊ xxx xxx xxx
ကုိယ္ဒီမွာ ေနတယ္ - CA – 91706
ကုိယ္႔ဆီဖုန္းဆက္ခ်င္ရင္ - ဖုန္း ဆိုလို႔ ခုမွ သတိရတယ္၊ တေနရာရာမွာ က်န္ခဲ႔ၿပီ ထင္တယ္
ကိုယ္႔ရဲ႔ အႀကိဳက္ဆုံးေတြက
အေရာင္ဆိုရင္ - အျဖဴ (မိတ္ေဆြတေယာက္ကေျပာတယ္၊ အျဖဴေရာင္ဆိုတာ ကိုယ္႔အသည္းႏွလုံး ရဲ႔ အေရာင္ တဲ႔၊ ဒါဆို သူ႔ heart က ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ႀကီးေပါ႔ :))
အ၀တ္အစားဆိုရင္ - လွၿပီး ရုိးရင္ ႀကိဳက္တာပဲ
အစားအစာဆိုရင္ - အကုန္ႀကိဳက္ေနေတာ႔ ေရြးရခက္တယ္..
ပစၥည္းဆိုရင္ - fancy နားကပ္လွလွေလးေတြ..(၀ယ္ၿပီး အလွၾကည္႔တာ၊ သိပ္မ၀တ္ဘူး)
သီခ်င္းဆိုရင္ - သိပ္ေအာ္ေနတဲ႔ သီခ်င္းေတြကလြဲရင္ အကုန္ႀကိဳက္ ။
(အရမ္းေအာ္ေနရင္ ကိုယ္႔ကို ဆူတယ္ထင္လို႔ မႀကိဳက္)
စာေရးဆရာ - ပုဂၢိဳလ္စြဲ မရွိပါဘူး။ အႏုပညာပါရင္ သေဘာက်ပါတယ္။
စာအုပ္ - အရြယ္နဲ႔လိုက္ၿပီး အႀကိဳက္ေျပာင္းတတ္သလားလို႔..
Life style - ေရာင္႔ရဲၿပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပဲ ေနခ်င္တယ္
ကိုယ္႔ရဲ႔ ၀ါသနာ - စာဖတ္ သီခ်င္းနားေထာင္ ရုပ္ရွင္ၾကည္႔
အလိုခ်င္ဆုံး လက္ေဆာင္ - ဘယ္သူ႔ဆီကလဲ ?
ကိုယ္႔ရဲ႔ အခ်စ္ဆုံးသူက - မိဘ
ကိုယ္႔ရဲ႔ အေလးစားဆုံးသူက - ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္
ကိုယ္႔ရဲ႔ အခင္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းက - ဘ၀လက္တြဲေဖာ္ ေမာင္ႀကီး
ကိုယ္႔ကို အမ်ားဆုံး နားလည္မွဳေပးႏိုင္သူက - အထက္ပါအတိုင္း
ကိုယ္႔ရဲ႔ အမုန္းဆုံးသူက - မိုက္ခဲတို႔ အုပ္စု
ရင္အခုန္ဆုံး အခ်ိန္ - ရုိလာကိုစတာ စီးတဲ႔အခ်ိန္
အေၾကာက္ဆုံး အခ်ိန္ - ကိုယ္ခ်စ္ခင္သူေတြ ဆုံးတဲ႔အခ်ိန္
အေပ်ာ္ဆုံး အခ်ိန္ - တာ၀န္ေက်တယ္လို႔ ထင္တဲ႔အခ်ိန္
အမွတ္တရေန႔ - အမ်ားႀကီးပဲ
ဆုေတာင္းတိုင္းသာ ျပည္႔မယ္ဆိုရင္ ေတာင္းမဲ႔ဆု - တရားသျဖင္႔သာ ျဖစ္ရ၊ ေနရ ပါလို၏
အခ်စ္ ဆိုတာ - စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ႏူး ေအးခ်မ္းတာ..
အမုန္း ဆိုတာ - မရွိရင္ ေကာင္းတာေပါ႔
အလြမ္း ဆိုတာ - ေတာ္ေတာ္ခံရခက္တဲ႔ ေ၀ဒနာ
သံေယာဇဥ္ ဆိုတာ - ကိုယ္ကပဲ ျဖည္႔ဆည္းေပးခ်င္တာ
ဘ၀ ဆိုတာ - အမေလး.. ၂ လုံး တည္းမို႔ပဲ..
သူငယ္ခ်င္း ဆိုတာ - ကိုယ္နဲ႔အတူ ေပ်ာ္၊ ကိုယ္နဲ႔ အတူ ငို..
ခ်စ္သူ ဆိုတာ - ေမတၱာနဲ႔ အျပန္အလွန္ နားလည္ယုံၾကည္တတ္သူ
ကိုယ္႔ကုိယ္ကို ဒီလို ထင္တယ္ - သူမ်ားေတြ ေျပာဖို႔ ထားလိုက္မယ္
ကိုယ္႔ရဲ႔ လက္စြဲေဆာင္ပုဒ္က - ရုိးသားမွဳသာ ခ်စ္စရာ
အေျပာခ်င္ဆုံး စကားတခြန္း - ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာပစ္လိုက္ၿပီးၿပီ။ ဘာမွ ခ်န္မထားဘူး။
ကဲ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ကိုယ္႔စိတ္ထဲရွိတာ အရုိးသားဆုံး ေျဖထားပါတယ္။ အမ ေက်နပ္မယ္ ထင္ပါရဲ႔။
မိုးခ်ိဳသင္း
အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...
ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ရွိခဲ႔တယ္။ ဆယ္တန္းတုန္းက သိပ္ခင္ရတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမေလးပါ။ အသားက ညိဳညိဳ၊ မ်က္ႏွာက ခ်ိဳခ်ိဳ၊ ဆံပင္က တိုတို နဲ႔။ နံမည္က တိုးတိုး တဲ႔။
အဲဒီတုန္းက ဆယ္တန္းဆိုေတာ႔ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ေလာက္ကေပါ႔။ ကိုယ္႔အိမ္မွာ စာ စု သင္ၾက၊ က်က္ၾကေတာ႔ အသိတေယာက္က တဆင္႔ သူပါ ပါလာတယ္။ အေဖကလဲ ကိုယ္တို႔ကို ျမန္မာစာ သင္ေပးတယ္။ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လဲ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ခင္သြားလိုက္ၾကတာ ညီအမေတြလိုကို ျဖစ္သြားပါေလေရာ။
သူက ေအးလဲေအး၊ သေဘာလဲ ေကာင္း၊ စာရွင္းျပတာလဲ ေတာ္တယ္။ ဆယ္တန္း တႏွစ္လုံး ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က အျမဲတတြဲတြဲပဲ။ သူနားမလည္တာ ကိုယ္ရွင္းျပ၊ ကိုယ္နားမလည္တာ သူရွင္းျပ ေပါ႔။ မွားရင္လဲ ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ဆရာအဆူခံၾကရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို မ်က္ရည္ေလး ၀ဲတဲ ၀ဲတဲနဲ႔ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ၾကည္႔ရင္း ျပံဳးၿပီး အားေပးရတယ္။ ၀မ္းနည္းလြယ္တဲ႔ေနရာမွာလဲ တူၾကတယ္ေလ။
သူေနတာက မဂၤလာဒုံ အရာရွိရိပ္သာမွာ။ ကိုယ္ေနတာက တကၠသိုလ္ ၀င္းထဲမွာ။ ကိုယ္တို႔အိမ္မွာ စာသင္ၿပီးရင္ မဂၤလာဒုံကို အေ၀းႀကီး ညတိုင္း ျပန္ရတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူက တရက္မွ စာအလာသင္ မပ်က္ဘူး။ ေနမေကာင္းေတာင္ အေႏြးထည္ေလးနဲ႔ လာတာပဲ။
မွတ္မွတ္ရရ ကိုယ္က သူ႔ကို ၀ါးယပ္ေတာင္ေလးတေခ်ာင္း ေပးဖူးတယ္။ ယပ္ေတာင္ရြက္ကေလးေတြေပၚမွာ ကိုယ္က လက္ေရး၀ိုင္း၀ုိင္းႀကီးႀကီး ေတြနဲ႔ နင္ စိတ္မအိုက္ေနေစဖို႔ တဲ႔၊ ကိုယ္ေရးတာကို သူက သေဘာက်လြန္းလို႔ ေျပာမဆုံးဘူး။
ဆယ္တန္းေအာင္လို႔ တကၠသိုလ္တက္ေတာ႔ သူနဲ႔ ကိုယ္ ေမဂ်ာ ကြဲသြားတယ္ေလ။ သူက ဓာတုေဗဒ၊ ကိုယ္က ဘူမိေဗဒ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္ကအတန္းအားတာနဲ႔ လွစ္ကနဲဆို သူ႔ဆီေရာက္သြားၿပီ။ သူကလဲ အားတာနဲ႔ ကိုယ္တို႔ဖက္ ကူးလာၿပီ။ ညဆိုရင္လဲ ဖုန္းဆက္ၿပီး ေက်ာင္းကအေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကတာေပါ႔။
ေနာက္ေတာ႔ အေရးအခင္းျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းပိတ္ၾကေတာ႔ ေက်ာင္းမွာ မေတြ႔ရေတာ႔ဘူး။ ဖုန္းနဲ႔ပဲ စကားေျပာၾက၊ အဆက္အသြယ္လုပ္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔လဲ မသိဘူး၊ သူနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ေ၀း သြားသလိုပဲ ခံစားရတယ္။ ကိုယ္ကလဲ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ဆႏၵျပတဲ႔အထဲေရာက္လို႔။ သူကလဲ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ေတာင္ မထြက္ျဖစ္ဘူး တဲ႔။ အဲဒါေတြနဲ႔ ခပ္ကင္းကင္းမွာ ေနသတဲ႔။
အဲဒီကတည္းက စကားေတြ ေျပာၾကရင္ သူေျပာတာလဲ ကိုယ္မခံစားႏိုင္၊ ကိုယ္တို႔ ခံစားခ်က္ကိုလဲ သူ နားမလည္ႏိုင္၊ သူ အထင္ႀကီးတာလဲ ကိုယ္က အထင္မႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ဖုန္းလဲမဆက္ျဖစ္၊ အရင္လို ဖက္လွဲတကင္းလဲ စကား မေျပာျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ ရန္ျဖစ္ၾကတာလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ေလ။
ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္႔အေဖ အထဲ ေရာက္သြားတယ္။ အေဖ႔ကို သူက ဆရာတေယာက္အေနနဲ႔ အင္မတန္ခ်စ္တာမို႔ အဲဒီတုန္းက သူ ဖုန္းဆက္လာတယ္။ အဲဒါ သူနဲ႔ ေနာက္ဆုံး ဖုန္းဆက္ျဖစ္တာ ထင္တာပဲ။
ဘာျဖစ္လို႔ ဆရာ႔ကို ဖမ္းၾကတာလဲ တဲ႔။ ကိုယ္လဲ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ နင္လဲ အေဖ႔အေၾကာင္း သိေနတာပဲေလ။ အေဖက ကဗ်ာဆရာ၊ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္ပဲ။ ကဗ်ာဆရာ.. ကဗ်ာေရးလို႔ ဖမ္းတယ္ တဲ႔၊ ေက်ာင္းဆရာ..ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အတူရွိလို႔ ဖမ္းတယ္ တဲ႔။ ခုထိ ငါတို႔ အေဖ႔သတင္း မရေသးဘူး။ ၈လေက်ာ္ၿပီ..။
သူလဲ အသံတိတ္သြားတာမွ အၾကာႀကီး။ ခ်ိဳသင္း.. ငါ စိတ္မေကာင္းပါဘူး တဲ႔။
အဲဒီတုန္းက သူလဲ ဖုန္းကိုင္ရင္းေတြး၊ ကိုယ္လဲ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ ေတြးေနလိုက္တာ။ အဲဒီတုန္းက သူဘာေတြ စဥ္းစားေနလဲ လို႔ အခုအခ်ိန္မွာ သိခ်င္မိတယ္။ သိပ္ခင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ အေတြးမွာ အမုန္းေတြေတာ႔ မပါဘူး ထင္တာပဲ။
ေက်ာင္းေတြၿပီးၾကေတာ႔ ကိုယ္လဲ အလုပ္နဲ႔ မအား၊ သူလဲ ေက်ာင္းမွာ ဆရာမ ျပန္လုပ္ေနတာ သိရတယ္။ တခါကေတာ႔ ေက်ာင္းထဲကို ကိစၥတခုရွိလို႔ သြားေတာ႔ ေတာင္ငူေဆာင္ ကင္တင္းမွာ သူနဲ႔ ဆုံေသးတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား ျပန္ေတြ႔ရလို႔ ၀မ္းသာတာ မဖုံးဖိႏိုင္ဘူး။ သူက ေျပာေသးတယ္။ တေန႔ကေတာင္ ငါ နင္႔ကုိ အိပ္မက္မက္ေသးတယ္ တဲ႔။ ဒီလိုပဲ သူအျမဲ ေျပာေနက်။ ကုိယ္လဲ အျမဲသတိရတာေတြကိုေတာ႔ ရင္ထဲမွာပဲ သိမ္းထားလိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ ၄ႏွစ္ၾကာေတာ႔ အေဖလဲ ျပန္လြတ္လာတယ္။ အေဖထြက္လာၿပီးမွ ကိုယ္လဲ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီး ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာမွာ အလုပ္သြားလုပ္တယ္။ သူ႔အေၾကာင္းေတာ႔ နီးစပ္ရာ အျမဲေမးမိလို႔ သူ စစ္တပ္က ဗိုလ္ႀကီး တေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳသြားတာ ၾကားပါတယ္။ ကိုယ္႔မဂၤလာေဆာင္လဲ မဖိတ္မိ၊ သူ႔ မဂၤလာေဆာင္လဲ မသြားျဖစ္ဘူး ထင္ပါရဲ႔။
ခ်စ္သူခင္သူေတြ ေ၀းသြားၾကတာေတြက အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေတာ႔ ရွိၾကတာပဲ။ ဘယ္လုိပဲ ေ၀းေ၀း ေ၀းၾကၿပီဆိုရင္ စိတ္ေတာ႔ ထိခိုက္ၾကရတာပါပဲေလ။
ကိုယ္႔မွာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို ခင္မိၿပီဆိုရင္ တိုးၿပီး ခင္ဖို႔သာ ရွိခဲ႔တာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးထဲက ဒီသူငယ္ခ်င္းေလးတေယာက္ကေတာ႔ ခ်စ္စ ေလးေတာင္ ျပတ္သလိုလို ျဖစ္ရတာမို႔ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္။ တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္ကလဲ ဘာမွ မဟုတ္၊ မင္းကို မုန္းလို႔လဲ မဟုတ္၊ စနစ္ဆိုးတခုကို မရွိခိုးႏိုင္တာပါပဲ။
ဂဏန္းတြဲေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ကိုယ္က မွတ္ဥာဏ္သိပ္ေကာင္းတာမဟုတ္ေပမဲ႔ သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ကုိေတာ႔ ခုထိ မွတ္မိေနတုန္းပဲ။ အသုံးမျပဳတာ ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ၾကာေနတဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ေလးတခုေပါ႔ေလ။
တို႔ျပည္ တို႔ရြာ လငပုပ္ဖမ္းတာက လြတ္တဲ႔ တေန႔က်ရင္ ကိုယ္လဲ ကိုယ္႔ျပည္ကို ျပန္ႏိုင္ၿပီး မင္းအိမ္ကုိ လာလည္ခြင္႔ရမယ္ ထင္ပါရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းရယ္။
မိုးခ်ိဳသင္း
အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...
လူေလးနဲ႔ ဘုံဘုံအေၾကာင္း ေရးၿပီးေတာ႔ မိုးပြင္႔တို႔ ညီအမေတြအေၾကာင္း ေရးရအုံးမယ္။ ေရွ႔မွာ ေျပာခဲ႔သလိုပဲ ကိုယ္႔အမအလတ္က ေမြးတဲ႔ မိုးပြင္႔နဲ႔ မိုးဥ ဆိုတဲ႔ သမီးေလး ႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ အမအငယ္က ေမြးတဲ႔ စႏၵရာနဲ႔ မာယာဆိုတဲ႔ သမီးေလး ႏွစ္ေယာက္ရယ္ ရွိေသးတယ္။
နံမည္ေတြက အတိုေကာက္ေခၚလိုက္တာပါ။ တကယ္ေတာ႔ သူတို႔ နံမည္ေတြက အရွည္ႀကီးေတြ။ အေဒၚကိုယ္တိုင္ ေခၚရတာ ေမာလြန္းလို႔ အျပည္႔အစုံသာ ေခၚရရင္ ေရေသာက္ၿပီး ေခၚရမယ္။ သီရိမိုးပြင္႔မူယာစိုး တဲ႔၊ ေရႊစင္မိုးဥ တဲ႔၊ စႏၵရာမိုးျမင္႔ကေလး တဲ႔၊ မာယာမိုးျမင္႔ကေလး တဲ႔။ အမေလး ငါ႔ကို ေရေပးစမ္းပါအုံး၊ ယပ္ခတ္ေပးၾကပါအုံး ေျပာရမဲ႔ အေပါက္ပါ။
သူတို႔ေလးေတြ ေမြးေတာ႔ သူတို႔အဖိုး၊ ကိုယ္တို႔အေဖက အားလုံးကို အေမ ၀င္စားတယ္ခ်ည္း ထင္တာ။ ကိုယ္တို႔အေမက ခပ္ငယ္ငယ္က ဆုံးသြားေလေတာ႔ အေမ က သမီးေတြ ကိုယ္၀န္ရွိတဲ႔အခါ ၀င္စားၿပီး အေဖ႔ဆီျပန္လာတယ္ပဲ အေဖက ထင္တယ္။ မဟုတ္လဲ ဇြတ္ပဲ ထင္တယ္။ ကေလးက ဘာေလးလုပ္လိုက္လုပ္လိုက္၊ အေမနဲ႔တူတယ္ပဲ ထင္တာကိုး။
မိုးပြင္႔ေလး သုံးႏွွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတုန္းက စကားကလဲ တတ္၊ ခ်စ္စရာကလဲ အင္မတန္ေကာင္းေတာ႔ အေဖက သူ႔ဧည္႔သည္ေတြလာရင္ သူ႔ေျမးကို အျမဲ ထုတ္ၾကြားတယ္။ ေျမးကေလးေရ၊ ဖိုးဖိုးဆီ လာပါအုံးကြယ္။ (မိုးပြင္႔ကေလးက ေတာက္ေတာက္ ေတာက္ေတာက္နဲ႔ ေျပးလာတယ္) ကဲ ေျဖလိုက္ပါအုံး၊ သမီးက ဘယ္သူလဲ တဲ႔ (ဧည္႔သည္က မေမးရပါဘဲ အေဖက ၀င္ေမးတာပါ)။ ဧည္႔သည္ကလဲ ျပံဳးၿပီး ၾကည္႔ေနရတာေပါ႔။
အဲဒီေတာ႔ မိုးပြင္႔က ‘သမီးက ဖြားဖြားျမင္႔ျမင္႔စန္းပါ’ တဲ႔။ ဧည္႔သည္ကလဲ ဟာ ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ၾကည္႔စမ္း၊ ဆရာ႔အမ်ိဳးသမီး ျပန္၀င္စားတာ၊ ကေလးကေတာင္ ေျပာေနၿပီေပါ႔။ အေဖကလဲ အရမ္းေက်နပ္တဲ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ ျပံဳးၿပီး ဧည္႔သည္ကို ျပန္ၾကည္႔တယ္။ ေတြ႔လား.. ဆုိတဲ႔သေဘာ။ အဲဒီလို အဓိပၸါယ္ပါပါ ၾကည္႔ေနၾကတုန္း ကေလးက ဆက္ေျပာလိုက္တယ္။ “အဲဒါ ဖိုးဖိုးသင္ေပးတာ” တဲ႔ေလ။ ၿပီးပါေလေရာ။
မိုးဥေလးေမြးေတာ႔ အေဖ ဗမာျပည္မွာ မရွိေတာ႔ဘူး။ မိုးဥကို သူ႔အဖိုး မျမင္ဖူးလိုက္ရဘူး။ မိုးဥကေတာ႔ အသားက ေတာ္ေတာ္ညိဳေလေတာ႔ သူ႔အေမ မေအးက ငါ သူ႔ကိုယ္၀န္ႀကီးနဲ႔ ပုဂံသြားလို႔ ေနပူလွ်ပ္သြားတယ္ ထင္တယ္ တဲ႔။ သူ႔ရုပ္က ကိုယ္ငယ္ငယ္ကနဲ႔ ခၽြတ္စြပ္တူတာမို႔ မေခ်ာရွာပါဘူး။ ဆံပင္ကလဲ ပလူေမႊးပလူေတာင္ပဲေလ။ ရုပ္တင္မကဘူး၊ စိတ္ကပါ အေဒၚနဲ႔တူတယ္လို႔ ေျပာရမလိုပါပဲ။ သူမလုပ္ခ်င္တာဆို ဘယ္သူခိုင္းခိုင္းမလုပ္ဘူး၊ ေခါင္းေတာ္ေတာ္မာပါတယ္။
သူငယ္ငယ္က ၾကက္ဥျခင္းႀကီးတင္ထားတဲ႔ စင္ကို မွီေနလို႔ ကိုယ္က သမီးေရ၊ စင္ လဲၿပီး ၾကက္ဥ ေတြကြဲကုန္မယ္၊ မမွီနဲ႔ လို႔ေျပာတာ သူက နားမေထာင္ပါဘူး။ ေျပာလိုက္မွ လူကိုၾကည္႔ၿပီး စင္ကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ကိုင္ေတာင္ လွဳပ္လိုက္ေသးတာပါ။ ဟဲ႔ ဒီကေလး၊ မလုပ္ပါနဲ႔ဆို လို႔ ေျပာေတာ႔ ပိုေတာင္ လွဳပ္လိုက္ေသး။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒါေလးကိုပဲ ေျပာေျပာၿပီး ခ်စ္ေနရျပန္ပါေရာ။
မႏွင္းကေမြးတဲ႔ အၾကီးမေလးကေတာ႔ စႏၵရာ တဲ႔။ စႏၵရာကေတာ႔ ေအးတယ္။ သူ႔ဖာသာသူ ပုံဆြဲ၊ စာလုပ္ပဲ ေနတယ္။ စာလဲ ေတာ္တယ္။ သူတို႔ကေတာ႔ ျမန္မာျပည္မွာ ေမြးတာမဟုတ္လို႔ ကိုယ္႔အမက ဗမာစာကို အေရးအဖတ္အဆို အျမဲသင္ေပးတယ္။ အသက္က ၇ႏွစ္မွာ ကိုယ္႔ဆီကို ဗမာလို စာေရးတာမ်ား ေခ်ာ လို႔။ တေန႔က ဖုန္းဆက္ေတာ႔ ကမၻာမေၾက လဲ အလြတ္ရၿပီတဲ႔။ အေဖ႔ကဗ်ာေလးေတြလဲ အကုန္ဆိုတတ္ၾကတယ္။
စႏၵရာက ကိုယ္တို႔ညီအမေတြ ၀ုိင္းဖြဲ႔စကားေျပာၾကရင္ သူ႔အေဖ နားမလည္မွာစိုးလို႔ သူူတို႔အေဖ ဘာသာစကားနဲ႔ ကိုယ္တို႔တခြန္းေျပာ၊ သူက တခြန္းဘာသာျပန္ ေျပာျပေနတာ။ ကိုယ္တို႔စကား၀ိုင္းနားမွာ အရုပ္ကေလးေတြနဲ႔ ေဆာ႔ရင္းနားေထာင္ၿပီး ျပန္ေျပာေနတာေလ။ အေဖ႔သမီးေလးေပါ႔။
အငယ္မေလး မာယာကေတာ႔ သူ႔အဖိုးနဲ႔အတူဆုံးကေလးပဲ။ လူေတြကို ဘယ္လို ခင္မွန္းမသိ၊ အားလုံးနဲ႔ တည္႔ေအာင္ ခင္ေအာင္ေပါင္းတတ္တယ္။ အငယ္ဆုံး ျဖစ္ေပမဲ႔ လူတိုင္းကို အေလွ်ာ႔ေပး ေပါင္းတတ္တယ္။ မာယာဆိုတဲ႔အတိုင္း မူယာမာယာကလဲ မ်ားပါဘိ။ ရုပ္ကေလးက သူ႔အမလို မေခ်ာေပမဲ႔ ခ်စ္စရာေလးမို႔ ေတြ႔တဲ႔လူတိုင္းက ခ်စ္ၾကတယ္ေလ။
သူ႔ကိုလဲ အေဖက အေမ၀င္စားတယ္ ထင္ျပန္ေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ မာယာတို႔ငယ္ငယ္ အေဖ သြားေနတုန္းက အေဖ႔ကိုပဲ တခ်ိန္လုံး လိုက္ၾကည္႔ေနတာ တဲ႔။ တခ်ိန္လုံး ဟိုနားက ေခ်ာင္းၾကည္႔လိုက္၊ ဒီနားက ေခ်ာင္းၾကည္႔လိုက္နဲ႔ တဲ႔။ ကေလးေလးတေယာက္က တခ်ိန္လုံး ေခ်ာင္းၾကည္႔ေနေတာ႔ ေနရတာေတာင္ မလြတ္မလပ္ျဖစ္ရတယ္ တဲ႔။ အေမ႔လိုလဲ သီခ်င္းေလး တေအးေအးနဲ႔ဲ ေနတတ္ေသးတယ္။
တခါကေတာ႔ အေဖက မာယာ႔အေၾကာင္းခ်ည္း ေျပာေနေတာ႔ မာယာက ေတာ္ေတာ္စကား တတ္ေနၿပီလား လို႔ ေမးၾကည္႔မိတယ္။ အေဖက တတ္လိုက္တာမွ သမီးရယ္၊ သူ႔ဖာသာသူ သီခ်င္းေတြေတာင္ ဆုိေနတာ တဲ႔။ အဲဒါနဲ႔ အံ႔ၾသၿပီး “ဘာသီခ်င္းေတြ ဆိုေနတာလဲ အေဖ” ဆိုေတာ႔ နဂါးနီ ကို ညည္းေနတာဆိုပဲ။ သူ႔ေျမးကို ခ်စ္လြန္းေတာ႔ သူ႔ဖာသာသူ သံစဥ္ညည္းတာေတာင္ နဂါးနီ ဆုိေနတယ္ ထင္ေနတာေလ။
မာယာက စာက်ေတာ႔ နည္းနည္း ပ်င္းခ်င္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူ႔အေမက ကႀကီးခေခြးသင္တာ မရေတာ႔ ဗမာပီပီ လက္ကို ခပ္စပ္စပ္ေလး ရုိက္လိုက္တယ္တဲ႔။ အဲဒီေတာ႔ အသားေလးက နီသြားတာေပါ႔။ အဲဒါကို မာယာက သူ႔ေက်ာင္းက ဆရာမကို သြားျပတာပါ။ ဒဏ္ရာကို ျပၿပီး “ေမေမ ကႀကီးခေခြး” ဆိုၿပီး သြားတိုင္တာပါ။ ဆရာမကလဲ သူ႔အေမကို ကႀကီးခေခြးဆိုတာ ဘာအဓိပၸါယ္လဲ ေမးပါသတဲ႔။ သူ႔အေမလဲ ငါ႔ကိုေတာ႔ တိုင္ကုန္ၿပီဟ ဆိုၿပီး မီးပူနဲ႔ တိုက္မိတာကို ေျပာတာပါလို႔ ေျဖလိုက္ရသတဲ႔။ ေတာ္ေတာ္လာတဲ႔ကေလးေတြ ပါ။
တေန႔ကလဲ ကိုယ္က ဖုန္းဆက္ေတာ႔ မာယာကဖုန္းကိုလာကိုင္ၿပီး “ခ်ိဳခ်ိဳ၊ မီးလုံး မီးသီး၊ မီးလုံး မီးသီး” နဲ႔ လာေျပာေနပါတယ္။ ကိုယ္လဲ နားမလည္တာနဲ႔ ဘာေျပာတာလဲ မီးလုံး မီးသီးဆိုတာ ဆိုၿပီး သူ႔အေမကို ေမးမိတယ္။ အဲဒီေတာ႔ မႏွင္းက ငါ မီးလုံးမီးသီးကို သတ္ပုံစစ္တာ မရလို႔ မီးလုံးမီးသီးကို လက္ညိွဳးထိုးၿပီး အေခါက္ ၁၀၀ ဆိုခိုင္းလို႔ နင္႔ကို လာတိုင္တာ ေနမွာ တဲ႔။ အဲဒါနဲ႔ ဗမာစာ ေၾကာက္ကုန္ပါ႔မယ္ သိပ္မၾကမ္းပါနဲ႔ လို႔ တားလိုက္ရတယ္။
သူတို႔ကလဲ သူတို႔အဖိုးကို ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္ၾက၊ ေနာက္လဲ ေနာက္ၾကတယ္။ အေဖ အရမ္းစ်ာန္၀င္ၿပီး စာေရးရင္း စဥ္းစားေနတုန္း ျဗဳန္းကနဲ ေဘာလ္ပင္ကို ဆြဲယူသြားလို႔ ေအာ္..ဒီကေလးႏွယ္ ဆိုၿပီး အေတြးပ်က္ရတာလဲ ခဏခဏ။ တေရးတေမာ အိပ္ရင္လဲ ကိုယ္ေပၚခြတက္ၿပီး မ်က္လုံးျဖဲၾကည္႔ၾကေသးတာ။ အိပ္မအိပ္ စစ္တာေလ။
အခု သူတို႔ ညီအမ ေလးေယာက္က ကိုယ္တို႔ ညီအမ ေလးေယာက္လိုပဲ တတြဲတြဲ လုံးေနၾကၿပီ။ အရြယ္ေလးေတြက သိပ္အကြာႀကီးမဟုတ္ေတာ႔ ေဆာ႔ေဖာ္ေဆာ႔ဖက္၊ ေက်ာင္းသြားေဖာ္ ေက်ာင္းသြားဖက္ အေဖာ္ရေနတာေပါ႔။
တေန႔ကေတာ႔ မာယာကေျပာတယ္တဲ႔။ မာယာ႔ရင္ထဲမွာ ဖိုးဖိုး အျမဲ ရွိတယ္ တဲ႔။ ကိုယ္လဲ သူတို႔ေလးေတြ ႀကီးလာခ်ိန္မွာ သူတို႔အဖိုးကို အနားမွာ ရွိေစခ်င္လိုက္တာ။ အဖိုးရဲ႔ အဆုံးအမနဲ႔ ၾကီးျပင္းေစခ်င္လိုက္တာလို႔ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္မိပါတယ္။
မိုးခ်ိဳသင္း
အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...
ကိုယ္႔မွာ တူ၊ တူမ ၆ ေယာက္ေတာင္ ရွိတယ္။ ကိုယ္တို႔မွာ သားသမီးကလဲ မရွိေတာ႔ ဒီကေလးေတြကိုပဲ ခ်စ္လိုက္ရတာ။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက ကေလးဆို သိပ္ခ်စ္ေတာ႔ တေန႔တေန႔ သူတို႔အေၾကာင္းေလးေတြပဲ ေျပာၿပီး အေငြ႔ရွဴေနရတယ္။ ကေလးေတြက သူတို႔ မိဘေတြနဲ႔အတူေနၾကတာဆိုေတာ႔ သူတို႔လာလည္တဲ႔အခါ၊ ကိုယ္သြားလည္တဲ႔အခါေလာက္ပဲ ေတြ႔ရတာေလ။
သူ႔အမက ႏွစ္ေယာက္ေမြးထားတယ္၊ လူေလးနဲ႔ ဘုံဘုံ တဲ႔။ ကိုယ္႔အမအလတ္ မေအးက ႏွစ္ေယာက္ ေမြးတယ္။ မိုးပြင္႔ နဲ႔ မိုးဥ တဲ႔။ အမအငယ္ မႏွင္းက ႏွစ္ေယာက္ ေမြးတယ္။ စႏၵရာ နဲ႔ မာယာ တဲ႔။
တူ၊ တူမေတြရွိေတာ႔မွ ငယ္ငယ္က အေမ ေျပာတဲ႔စကား တယ္မွန္ပါလား လို႔ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ႔ အေမ႔ကို ေန႔တို္င္းေလာက္ ေမးရတာ။ အေမ သားသမီးထဲမွာ ဘယ္သူ႔အခ်စ္ဆုံးလဲ လို႔။ အေမကလဲ အျမဲတမ္း ဒီအေျဖပဲ ေျဖတယ္။ ေအာ္ သမီးရယ္၊ တေယာက္တမ်ိဳးစီ ခ်စ္ရတာေပါ႔၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ပိုတယ္ မရွိပါဘူး တဲ႔။
ကိုယ္ကလဲ အေမ ဘယ္အခ်ိန္မ်ား ေယာင္မွားၿပီး ကိုယ္႔ကို အခ်စ္ဆုံးေပါ႔ လို႔မ်ား ေျဖလိုက္မလဲ လို႔ ေန႔တိုင္း ေမးတာ။ အေမကလဲ တခါမွ ေယာင္လို႔ မေျဖဘူး။ တကယ္ေတာ႔ အဲဒါအမွန္ပဲ ဆိုတာ အခု ကိုယ္႔မွာ တူ တူမေတြ ရွိေတာ႔ သိၿပီေလ။
လူေလးကေတာ႔ ကိုယ္႔ကို အင္မတန္ကပ္တယ္။ ရန္ကုန္မွာေနတုန္းကဆို ေက်ာင္းဆင္းလို႔ အိမ္မွာ လြယ္အိတ္ခ်ၿပီးတာနဲ႔ ကိုယ္တို႔အိမ္ဖက္ ကူးလာၿပီး အိမ္မွာပဲ ေနေတာ႔တာ။ ည မိုးခ်ဳပ္မွ သူ႔အိမ္ျပန္တယ္။ အဲဒီတုန္းက သူက ၅ႏွစ္၊ ၆ႏွစ္သားေလာက္ ရွိေသးတာ။ သူ႔အတြက္ ဘာမွ အထူးအေထြ လုပ္ေပးစရာ မလိုဘူး။ သူက စာဖတ္ ၀ါသနာပါေတာ႔ အိပ္ယာထဲမွာ သူက ေရႊေသြးေပါင္းခ်ဳပ္ဖတ္၊ ကိုယ္ကလဲ စာအုပ္တအုပ္ဖတ္ၿပီး ေနၾကတာပဲ။
ရန္ကုန္မွာတုန္းက ကိုယ္နဲ႔လူေလးကို အျမဲတတြဲတြဲေတြ႔ရတတ္တယ္။ သူ႔တူေလးဆိုေတာ႔ ရုပ္ကလဲ သူနဲ႔ဆင္ေနတယ္၊ အဲဒီေတာ႔ တခ်ိဳ႔ မိတ္ေဆြေတြက ကိုယ္႔ကေလးပဲ ထင္ၾကတယ္။ ကိုယ္ကလဲ လူေလးကို ကိုယ္႔သား အထင္ခံရလဲ မနည္းဘူးဆိုၿပီး မဟုတ္ဘူး ဘာညာ မရွင္းဘူး။ သူကလဲ ကိုယ္သြားေလရာ တေကာက္ေကာက္ လိုက္တာပဲေလ။
သူ တာဇံ တီဗီဂိမ္း ကစားရင္ ကိုယ္က ေဘးမွာ ထိုင္ၿပီး ေ၀ဖန္တာပါ။ ကစားနည္းက တာဇံသြားတဲ႔လမ္းမွာ ေမ်ာက္ေတြထြက္လာၿပီး ေႏွာင္႔ယွက္တတ္လို႔ ေျခာက္ထုတ္၊ အုန္းသီးနဲ႔ ေပါက္ အဲလိုလုပ္ရတယ္။ ႏို႔မို႔ဆို ေမ်ာက္က ကိုက္ရင္ အမွတ္ေလ်ာ႔တယ္ ဆိုပါေတာ႔။ အဲဒါဆို ကိုယ္က ေဘးကေနၾကည္႔ေနတယ္၊ လူေလးက ေမ်ာက္ကို အုန္းသီးနဲ႔ သုံးခါေပါက္လို႔ ေမ်ာက္က ေပ်ာက္သြားၿပီဆိုရင္ ကိုယ္က ထ ေျပာၿပီ။ သားရယ္၊ ေမ်ာက္ကေလး သနားပါတယ္၊ အဲဒီလို လုပ္တာ အံတီခ်ိဳ မႀကိဳက္ဘူးေနာ္၊ ေမ်ာက္ကေလးကို မေပါက္နဲ႔ေနာ္။
ဟာ အံတီခ်ိဳကလဲ၊ သား မေပါက္ရင္ သား တာဇံ ေသသြားမွာေပါ႔။ သူက ကိုက္တယ္ဗ် တဲ႔။ ကိုယ္ကလဲ စ ခ်င္တာနဲ႔ အတည္ယူၿပီး လူေလးရယ္၊ ေမ်ာက္ကေလး သနားပါတယ္ လို႔ ေဘးကေန တခ်ိန္လုံး ထိုင္လုပ္ေနတာ။ ေနာက္ေတာ႔ သူ စိတ္ညစ္လာတယ္။ ဒါ ကစားေနတာ အံတီခ်ိဳရ။ ကဲ ကဲ သား ေမ်ာက္ကို ေရွာင္သြားၿပီေနာ္၊ မသတ္ေတာ႔ဘူးေနာ္။ ဒါေပမဲ႔ အခ်ိန္ေတြၾကာကုန္လို႔ အမွတ္ေတြေတာ႔ ေလ်ာ႔ကုန္ပါၿပီ တဲ႔။
သူ႔ညီမေလးကေတာ႔ ဘုံဘုံတဲ႔။ ဘုံဘုံေလးကေတာ႔ အရမ္း အကင္းပါးတာပါ။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ လူေလးကို ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ပိုခ်စ္တယ္မ်ား ထင္ေနသလား မသိ၊ ကိုယ္တို႔လာရင္ သူ႔မွာ လုပ္ေပးကိုင္ေပးခ်င္တာ ပ်ာလို႔။ စာကလဲ ေတာ္လိုက္တာ ေျပာစရာ မရွိ။ အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ဘယ္သူကမွ မေျပာရဘဲ စာေတြ လုပ္ေတာ႔တာပဲ။ စာၿပီးမွ ကစားတယ္။
ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္တို႔လာၿပီလို႔ အသံၾကားတာနဲ႔ သူေရးေနတာ၊ လုပ္ေနတာေတြ အကုန္ခ်၊ ေျပးၿပီး ေရသြားခပ္ရတာ။ အံတီခ်ိဳ ေသာက္ပါအုံး တဲ႔။ ကိုယ္အျပင္သြားမယ္ဆိုရင္လဲ သူ႔အိမ္က ႏွင္းဆီေတြ၊ စပယ္ေတြခူးၿပီး ကိုယ္ပန္ဖို႔ ေပးရတာ အေမာ။ သူလဲ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ နဲ႔ သူ႔ကို ခ်စ္ေအာင္ လုပ္ရတာေပါ႔ေလ။
ဘုံဘုံေလးက အလွအပလည္း ႀကိဳက္တတ္ေတာ႔ ကိုယ္႔ရဲ႔ ဆြဲႀကိဳးေလးေတြ၊ ကလစ္ေလးေတြ လိုခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူက သူ႔အေမ ဆူမွာလဲ စိုးတယ္။ အဲဒီေတာ႔ ကိုယ္က ေျပာရတယ္။ သမီးေလး၊ အံတီခ်ိဳတို႔မွာ သားသမီးလဲ မရွိေတာ႔ တူ၊ တူမေလးေတြ အတြက္ပဲေပါ႔။ သမီးတို႔မွ မယူရင္ ဘယ္သူယူမလဲ ေပါ႔။ အဲဒါနဲ႔ သူလဲ ကိုယ္႔အေျဖကို ေက်နပ္ၿပီး ယူတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ သူ႔အေမက သိသြားလို႔ သူ႔ကို ဆူေတာ႔ ဘုံဘုံက ဘာျပန္ေျပာသလဲဆိုရင္ အံတီခ်ိဳ႔ဆီမွာ သားသမီးမွ မရွိတာ ယူရမွာပဲ တဲ႔။ အခု အံတီခ်ိဳလဲ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနၿပီ၊ ဒီေတာ႔ ယူကို ယူရမွာပဲ တဲ႔။ သူက သူယူမိတာ ပိုခိုင္မာေအာင္လို႔ ျဖည္႔ေျပာလိုက္တာေလ။ ကိုယ္တို႔မွာ ရီ လိုက္ရတာ။
သူတို႔ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္က ခဏခဏ ေနာင္ဂ်ိန္ပေလးတတ္ေတာ႔ ကိုယ္က ကစားနည္း တခု လုပ္ထားရတယ္။ သည္းခံတမ္း ကစားတာေလ။ တေယာက္ကို တေယာက္က သည္းခံလိုက္ရင္ သည္းခံလိုက္တဲ႔လူကို အမွတ္ ၁မွတ္ ေပးတယ္ေပါ႔။ အမွတ္မ်ားတဲ႔သူကို ကိုယ္က သူတို႔ေတာင္းဆိုတာ ၀ယ္ေပးမယ္ေပါ႔။ အဲဒီလို စည္းကမ္းလုပ္ထားတယ္။
တေန႔က်ေတာ႔ လူေလးနဲ႔ဘုံဘုံက ကိုယ္႔ကို ဥာဏ္စမ္းစာအုပ္တအုပ္ကိုင္ၿပီး ၀ိုင္းေမးခြန္းထုတ္ၾကတယ္။ ကိုယ္ကလဲ ဥာဏ္စမ္းဆိုရင္ ခပ္တုံးတုံးမို႔ လုံး၀ မစဥ္းစားခ်င္ဘူး။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကလဲ ညိွထားတယ္၊ အေျဖမေျပာေၾကးေပါ႔။
ဒါနဲ႔ စ ေမးတယ္၊ အံတီခ်ိဳ ကမၻာေပၚမွာ ဘယ္အရာက အေလးဆုံး လဲ တဲ႔။
ကိုယ္။ ။ ဒါေလးမ်ား...၊ ေက်ာက္တုံးႀကီးေပါ႔..
လူေလးနဲ႔ ဘုံဘုံ ။ ။ မဟုတ္ဘူး..
ကိုယ္။ ။ ဒါဆို ဘာျဖစ္ပါလိမ္႔မလဲ..ကဲ အံတီခ်ဳိလဲ မသိေတာ႔ဘူးကြာ၊
ဘုံဘုံ။ ။ (သူက အဲဒီဥာဏ္စမ္းစာအုပ္ကုိ အကုန္ဖတ္ၿပီး မွတ္မိေနေတာ႔ အရမ္းေျပာခ်င္ေဇာနဲ႔) ေအာ္၊ အံတီခ်ိဳကလဲ ဒါေလးက လြယ္လြယ္ေလး..။ မ်က္ခြံေပါ႔ အံတီခ်ိဳရဲ႔၊ သူက အိပ္ခ်င္ၿပီဆိုရင္ ေလးလြန္းလို႔ ဘယ္လိုမွ တြန္းလို႔ မရေတာ႔ဘူးေလ။
လူေလး။ ။ (အသံအက်ယ္ႀကီးနဲ႔) ဘုံဘုံ!!! နင္ေျပာလိုက္ျပန္ၿပီလား။ ငါေဒါသထြက္လာၿပီေနာ္။ ေအးေလ.. သည္းခံလိုက္ပါမယ္ေလ၊ အံတီခ်ိဳ သား သည္းခံလိုက္တယ္ေနာ္၊ တမွတ္ေနာ္။
ေနာက္ ဆက္ေမးၾကျပန္ေရာ..
လူေလးနဲ႔ဘုံဘုံ။ ။ လူတေယာက္က အျမင္႔ႀကီးေပၚက ခုန္ခ်တာ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး တဲ႔၊ အဲဒါ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။
ကိုယ္။ ။ အိပ္မက္ထဲမွာမို႔လို႔ ျဖစ္မွာေပါ႔၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။
ဘုံဘုံ။ ။ (ၾကားျဖတ္ၿပီး) မဟုတ္ဘူးေလ အံတီခ်ိဳရဲ႔။ သူက ေရထဲခုန္ခ်ေတာ႔ ဘာမွ မျဖစ္ဘူးေပါ႔။
လူေလး။ ။ ဘုံဘုံ!!! နင္ေျပာလိုက္ျပန္ၿပီလား။ မေျပာပါန႔ဲဆိုမွ..။
ေအးေလ.. သည္းခံလိုက္ပါတယ္ေလ၊ အံတီခ်ိဳ သားသည္းခံလိုက္တယ္ေနာ္။
ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စာအုပ္တအုပ္လုံး ကုန္ေအာင္ ေမးခြန္းေတြ ေမးလိုက္ၾက၊ ကိုယ္က မေျဖႏိုင္ေတာ႔ စဥ္းစားလိုက္၊ ဘုံဘုံက မေနႏိုင္လို႔ အေျဖ ၀င္ေျပာလိုက္၊ လူေလးက ဘုံဘုံ လို႔ ေအာ္ၿပီး ေဒါသျဖစ္လိုက္၊ ေနာက္ သည္းခံလိုက္ပါတယ္ေလ ဆိုၿပီး တမွတ္ယူလိုက္။
စာအုပ္လဲ ကုန္ေရာ လူေလးလဲ သည္းခံံရတဲ႔အမွတ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ရသြားၿပီ။ ဘုံဘုံလဲ မေနႏိုင္လို႔ အေျဖ၀င္ေျပာမိတာ ေနာက္ဆုံးက်ေတာ႔ သူ႔အကိုက အမွတ္ေတြရၿပီး သူ႔မွာ မ်က္ႏွာေကာင္းလဲ မရ။ အိပ္ယာေပၚသြားေမွာက္ၿပီး တအိအိနဲ႔ ငိုပါေလေရာ။
ကိုယ္လဲ အဲဒီ သည္းခံတမ္း ကစားတာေလးကို ခုထိမေမ႔ႏိုင္ဘူး ျဖစ္သြားေတာ႔တာပါပဲေလ။
မိုးခ်ိဳသင္း
အျပည့္အစုံဖတ္မယ္...
ျပန္ေခါက္ထားခဲ့မယ္...
