ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ရွိခဲ႔တယ္။ ဆယ္တန္းတုန္းက သိပ္ခင္ရတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမေလးပါ။ အသားက ညိဳညိဳ၊ မ်က္ႏွာက ခ်ိဳခ်ိဳ၊ ဆံပင္က တိုတို နဲ႔။ နံမည္က တိုးတိုး တဲ႔။
အဲဒီတုန္းက ဆယ္တန္းဆိုေတာ႔ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ေလာက္ကေပါ႔။ ကိုယ္႔အိမ္မွာ စာ စု သင္ၾက၊ က်က္ၾကေတာ႔ အသိတေယာက္က တဆင္႔ သူပါ ပါလာတယ္။ အေဖကလဲ ကိုယ္တို႔ကို ျမန္မာစာ သင္ေပးတယ္။ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လဲ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ခင္သြားလိုက္ၾကတာ ညီအမေတြလိုကို ျဖစ္သြားပါေလေရာ။
သူက ေအးလဲေအး၊ သေဘာလဲ ေကာင္း၊ စာရွင္းျပတာလဲ ေတာ္တယ္။ ဆယ္တန္း တႏွစ္လုံး ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က အျမဲတတြဲတြဲပဲ။ သူနားမလည္တာ ကိုယ္ရွင္းျပ၊ ကိုယ္နားမလည္တာ သူရွင္းျပ ေပါ႔။ မွားရင္လဲ ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ဆရာအဆူခံၾကရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို မ်က္ရည္ေလး ၀ဲတဲ ၀ဲတဲနဲ႔ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ၾကည္႔ရင္း ျပံဳးၿပီး အားေပးရတယ္။ ၀မ္းနည္းလြယ္တဲ႔ေနရာမွာလဲ တူၾကတယ္ေလ။
သူေနတာက မဂၤလာဒုံ အရာရွိရိပ္သာမွာ။ ကိုယ္ေနတာက တကၠသိုလ္ ၀င္းထဲမွာ။ ကိုယ္တို႔အိမ္မွာ စာသင္ၿပီးရင္ မဂၤလာဒုံကို အေ၀းႀကီး ညတိုင္း ျပန္ရတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူက တရက္မွ စာအလာသင္ မပ်က္ဘူး။ ေနမေကာင္းေတာင္ အေႏြးထည္ေလးနဲ႔ လာတာပဲ။
မွတ္မွတ္ရရ ကိုယ္က သူ႔ကို ၀ါးယပ္ေတာင္ေလးတေခ်ာင္း ေပးဖူးတယ္။ ယပ္ေတာင္ရြက္ကေလးေတြေပၚမွာ ကိုယ္က လက္ေရး၀ိုင္း၀ုိင္းႀကီးႀကီး ေတြနဲ႔ နင္ စိတ္မအိုက္ေနေစဖို႔ တဲ႔၊ ကိုယ္ေရးတာကို သူက သေဘာက်လြန္းလို႔ ေျပာမဆုံးဘူး။
ဆယ္တန္းေအာင္လို႔ တကၠသိုလ္တက္ေတာ႔ သူနဲ႔ ကိုယ္ ေမဂ်ာ ကြဲသြားတယ္ေလ။ သူက ဓာတုေဗဒ၊ ကိုယ္က ဘူမိေဗဒ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္ကအတန္းအားတာနဲ႔ လွစ္ကနဲဆို သူ႔ဆီေရာက္သြားၿပီ။ သူကလဲ အားတာနဲ႔ ကိုယ္တို႔ဖက္ ကူးလာၿပီ။ ညဆိုရင္လဲ ဖုန္းဆက္ၿပီး ေက်ာင္းကအေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကတာေပါ႔။
ေနာက္ေတာ႔ အေရးအခင္းျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းပိတ္ၾကေတာ႔ ေက်ာင္းမွာ မေတြ႔ရေတာ႔ဘူး။ ဖုန္းနဲ႔ပဲ စကားေျပာၾက၊ အဆက္အသြယ္လုပ္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔လဲ မသိဘူး၊ သူနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ေ၀း သြားသလိုပဲ ခံစားရတယ္။ ကိုယ္ကလဲ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ဆႏၵျပတဲ႔အထဲေရာက္လို႔။ သူကလဲ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ေတာင္ မထြက္ျဖစ္ဘူး တဲ႔။ အဲဒါေတြနဲ႔ ခပ္ကင္းကင္းမွာ ေနသတဲ႔။
အဲဒီကတည္းက စကားေတြ ေျပာၾကရင္ သူေျပာတာလဲ ကိုယ္မခံစားႏိုင္၊ ကိုယ္တို႔ ခံစားခ်က္ကိုလဲ သူ နားမလည္ႏိုင္၊ သူ အထင္ႀကီးတာလဲ ကိုယ္က အထင္မႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ဖုန္းလဲမဆက္ျဖစ္၊ အရင္လို ဖက္လွဲတကင္းလဲ စကား မေျပာျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ ရန္ျဖစ္ၾကတာလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ေလ။
ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္႔အေဖ အထဲ ေရာက္သြားတယ္။ အေဖ႔ကို သူက ဆရာတေယာက္အေနနဲ႔ အင္မတန္ခ်စ္တာမို႔ အဲဒီတုန္းက သူ ဖုန္းဆက္လာတယ္။ အဲဒါ သူနဲ႔ ေနာက္ဆုံး ဖုန္းဆက္ျဖစ္တာ ထင္တာပဲ။
ဘာျဖစ္လို႔ ဆရာ႔ကို ဖမ္းၾကတာလဲ တဲ႔။ ကိုယ္လဲ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ နင္လဲ အေဖ႔အေၾကာင္း သိေနတာပဲေလ။ အေဖက ကဗ်ာဆရာ၊ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္ပဲ။ ကဗ်ာဆရာ.. ကဗ်ာေရးလို႔ ဖမ္းတယ္ တဲ႔၊ ေက်ာင္းဆရာ..ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အတူရွိလို႔ ဖမ္းတယ္ တဲ႔။ ခုထိ ငါတို႔ အေဖ႔သတင္း မရေသးဘူး။ ၈လေက်ာ္ၿပီ..။
သူလဲ အသံတိတ္သြားတာမွ အၾကာႀကီး။ ခ်ိဳသင္း.. ငါ စိတ္မေကာင္းပါဘူး တဲ႔။
အဲဒီတုန္းက သူလဲ ဖုန္းကိုင္ရင္းေတြး၊ ကိုယ္လဲ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ ေတြးေနလိုက္တာ။ အဲဒီတုန္းက သူဘာေတြ စဥ္းစားေနလဲ လို႔ အခုအခ်ိန္မွာ သိခ်င္မိတယ္။ သိပ္ခင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ အေတြးမွာ အမုန္းေတြေတာ႔ မပါဘူး ထင္တာပဲ။
ေက်ာင္းေတြၿပီးၾကေတာ႔ ကိုယ္လဲ အလုပ္နဲ႔ မအား၊ သူလဲ ေက်ာင္းမွာ ဆရာမ ျပန္လုပ္ေနတာ သိရတယ္။ တခါကေတာ႔ ေက်ာင္းထဲကို ကိစၥတခုရွိလို႔ သြားေတာ႔ ေတာင္ငူေဆာင္ ကင္တင္းမွာ သူနဲ႔ ဆုံေသးတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား ျပန္ေတြ႔ရလို႔ ၀မ္းသာတာ မဖုံးဖိႏိုင္ဘူး။ သူက ေျပာေသးတယ္။ တေန႔ကေတာင္ ငါ နင္႔ကုိ အိပ္မက္မက္ေသးတယ္ တဲ႔။ ဒီလိုပဲ သူအျမဲ ေျပာေနက်။ ကုိယ္လဲ အျမဲသတိရတာေတြကိုေတာ႔ ရင္ထဲမွာပဲ သိမ္းထားလိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ ၄ႏွစ္ၾကာေတာ႔ အေဖလဲ ျပန္လြတ္လာတယ္။ အေဖထြက္လာၿပီးမွ ကိုယ္လဲ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီး ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာမွာ အလုပ္သြားလုပ္တယ္။ သူ႔အေၾကာင္းေတာ႔ နီးစပ္ရာ အျမဲေမးမိလို႔ သူ စစ္တပ္က ဗိုလ္ႀကီး တေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳသြားတာ ၾကားပါတယ္။ ကိုယ္႔မဂၤလာေဆာင္လဲ မဖိတ္မိ၊ သူ႔ မဂၤလာေဆာင္လဲ မသြားျဖစ္ဘူး ထင္ပါရဲ႔။
ခ်စ္သူခင္သူေတြ ေ၀းသြားၾကတာေတြက အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေတာ႔ ရွိၾကတာပဲ။ ဘယ္လုိပဲ ေ၀းေ၀း ေ၀းၾကၿပီဆိုရင္ စိတ္ေတာ႔ ထိခိုက္ၾကရတာပါပဲေလ။
ကိုယ္႔မွာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို ခင္မိၿပီဆိုရင္ တိုးၿပီး ခင္ဖို႔သာ ရွိခဲ႔တာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးထဲက ဒီသူငယ္ခ်င္းေလးတေယာက္ကေတာ႔ ခ်စ္စ ေလးေတာင္ ျပတ္သလိုလို ျဖစ္ရတာမို႔ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္။ တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္ကလဲ ဘာမွ မဟုတ္၊ မင္းကို မုန္းလို႔လဲ မဟုတ္၊ စနစ္ဆိုးတခုကို မရွိခိုးႏိုင္တာပါပဲ။
ဂဏန္းတြဲေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ကိုယ္က မွတ္ဥာဏ္သိပ္ေကာင္းတာမဟုတ္ေပမဲ႔ သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ကုိေတာ႔ ခုထိ မွတ္မိေနတုန္းပဲ။ အသုံးမျပဳတာ ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ၾကာေနတဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ေလးတခုေပါ႔ေလ။
တို႔ျပည္ တို႔ရြာ လငပုပ္ဖမ္းတာက လြတ္တဲ႔ တေန႔က်ရင္ ကိုယ္လဲ ကိုယ္႔ျပည္ကို ျပန္ႏိုင္ၿပီး မင္းအိမ္ကုိ လာလည္ခြင္႔ရမယ္ ထင္ပါရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းရယ္။
မိုးခ်ိဳသင္း