Saturday, February 28, 2009

အတူတူ

ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားဘဝ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေတြ ေရးမိေတာ႔ တျခားသတိရမိလာတာ ေလးေတြ ေရးခ်င္လာလို႔ ဆက္ေရးပါရေစအုံး။

ကိုယ္က ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေျဖၿပီး ေက်ာင္းႀကီးပိတ္ေတာ႔ အားအားရွိ အိမ္ရဲ႔ ေခ်ာင္တေခ်ာင္ေခ်ာင္မွာ စာအုပ္တအုပ္ဖတ္ၿပီး ေနတာကိုး။ အေဖ႔ကို လက္ေဆာင္ ေပးထားတဲ႔ ရွဳမဝ မဂၢဇင္းေတြ၊ ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္းေတြရယ္ အမအႀကီးဆုံး မစံ က တကၠသိုလ္ စာၾကည္႔တိုက္က အျမဲငွားလာေပးတဲ႔ ဝတၳဳတို ရွည္ေတြ ဖတ္ၿပီး စာေရးၾကည္႔ခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာလို႔ ဟိုတစ ဒီတစ စာစ ေရးစ ျပဳေနတဲ႔ အခ်ိန္ေပါ႔ေလ။

အေဖ႔မိတ္ေဆြေတြလာရင္ စာေရးတဲ႔သမီးေလးက ဘယ္သူေလးတုန္း ျပပါအုံးဆရာ ဘာညာ ေျပာရင္ ကိုယ္က ေခ်ာင္ထဲမွာ ေခြေခါက္ေနရာက ထြက္ထြက္ၿပီး ျပံဳးျပရတာ။ ေခ်ာင္တိုးထားလို႔ စကပ္မွာလဲ ဖုံေတြလူးလို႔။ ေအာ္ သမီးေလးက အေမတူေလးပဲ၊ အေခ်ာေလးပါလား (ဒါကေတာ႔ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ျဖည္႔ထည္႔လိုက္တာပါ) ဆိုရင္ ကိုယ္႔မွာ ၾကည္ႏူးလို႔။

အဲဒီေတာ႔ တကၠသုိလ္ တတိယႏွစ္ေရာက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ ကိုယ္က စာေရးတဲ႔ အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ ခင္ခင္မင္မင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ စာေရးဆရာမ ဆိုသူေတြနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနၿပီ။ တေန႔ေတာ႔ ပရယ္တီကယ္လုပ္ဖို႔ Main ထဲအလာမွာ စာေရးတဲ႔ အမလိုခင္ေနတဲ႔ မခက္မာနဲ႔ ေတြ႔တယ္။

အမက ခ်ိဳသင္းကိုေတြ႔တာနဲ႔ အေတာ္ပဲ တဲ႔။ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္လို႔ တဲ႔။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြခ်ည္း စုၿပီး မဂၢဇင္းတအုပ္လုပ္မလို႔ တဲ႔။ (အဲဒီႏွစ္က ရန္ကုန္ ႏွစ္လည္ မဂၢဇင္း လုပ္ခြင္႔ ပိတ္ထားတယ္ေလ)။ စာအုပ္ နံမည္က ကံ႔ေကာ္လိွဳင္း တဲ႔။ အဲဒီစာအုပ္လုပ္မဲ႔အကိုႀကီးေတြက ခ်ိဳသင္းဆီက စာမူေတာင္းခ်င္လို႔ ေျပာေနတာ တဲ႔။

ဒါနဲ႔ ကိုယ္ရယ္၊ မိေခ်ာရယ္၊ ႏိုင္ႏိုင္ရယ္၊ စဝတရယ္ မခက္မာ ေခၚတဲ႔ ေတာင္ငူေဆာင္ ေရွ႔က ေတာင္ပိႏၷဲပင္ေအာက္က ကင္တင္း ကို လိုက္သြားၾကတယ္။ ထိုင္ေနၾကတာက မိန္းကေလး တဝိုင္း၊ ေယာက်ာၤးေလး တဝိုင္း။ ကိုယ္တို႔လာေတာ႔ ခုံေတြ ဆြဲယူၿပီး ေယာကၤ်ားေလးဝိုင္းမွာ ျဖည္႔ထိုင္ၾကရတယ္။

ထိုင္ေနတဲ႔ ဝိုင္းထဲမွာ ဆံပင္အရွည္ႀကီး စည္းထားၿပီး ျပဳံးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ထိုင္ေနတာ ကိုေဝလ တဲ႔။ မ်က္မွန္အႀကီးႀကီးနဲ႔ ဆံပင္ အရွည္ ေကာက္ေကာက္ နဲ႔တေယာက္က ကိုေမာင္ေမာင္ေထြး တဲ႔။ အရပ္ႀကီးက မိုးထိုးေနတဲ႔ ပုဆိုးတိုတို တက္ဝတ္ထားတဲ႔ တေယာက္က ကိုသက္ဇင္ တဲ႔။ ေနာက္တေယာက္ က ပိန္ပိန္ပါးပါး အသားျဖဴျဖဴ၊ သူက ကိုေက်ာ္ဝဏၰ တဲ႔။ သူ႔ကိုေတာ႔ ေနာင္က်ရင္ တသက္လုံး 24/7 (၂၄နာရီ ၇ ရက္) ေတြ႔ရမဲ႔သူလို႔ ဘယ္သိခဲ႔ပါ႔မလဲ။

သူတို႔က စာအုပ္လုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ႔သူေတြေပါ႔။ သူတို႔မွာ ရွိတဲ႔ ပိုက္ဆံေလးေတြ ေအာ မွာ တဲ႔။ ဘယ္သူ႔ဆီကစာမူေတြေတာ႔ ရၿပီ၊ ဘယ္သူေတြက ပုံဆြဲမယ္ ဆိုတာေတြ ေျပာေသးတယ္။ ေဆးေက်ာင္းက သူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ စာအုပ္လုပ္ၾကတာ ဆရာဦးတင္မိုး ကဗ်ာေတာင္ စိစစ္ေရးက အဆုတ္ခံရေသးတယ္ လို႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာတယ္ တဲ႔။

ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ စဥ္းစားတယ္။ အေဖ မဂၢဇင္းေတြကို ကဗ်ာေပးရင္ ကိုယ္က လက္ေရးလွေတာ႔ ကိုယ္ပဲ စာအုပ္ထဲက အေဖေပးခ်င္တဲ႔ ကဗ်ာကို ကူးေပးလိုက္ရတာပါ။ ဒါေၾကာင္႔ ဘယ္ကဗ်ာ ဘယ္သူ႔ကို ေပးတယ္ဆိုတာ ကိုယ္သိေနတာ။ အခု ေဆးေက်ာင္းကို ဒီႏွစ္အတြက္ ကဗ်ာ မေပးရေသးဘူး။ အခု ဟိုပိန္ပိန္နဲ႔တေယာက္ကေျပာေနတာ အေဖ႔ ကဗ်ာ အဆုတ္ခံရတယ္ ဆိုပါလား။ တခုခုေတာ႔ မွားေနၿပီထင္တယ္ေပါ႔။

ကိုယ္လဲ မခက္မာကို သူတို႔ ခ်ိဳသင္းကို အေဖ႔သမီးမွန္း မသိဘူးထင္တယ္ေနာ္ အမ။ အေဖ႔ ကဗ်ာ အဆုတ္မခံရပါဘူးလို႔ တိုးတိုး ေျပာလိုက္တယ္။ မခက္မာကလဲ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနၾကတာ လြန္ကုန္မွာစိုးလို႔ ထင္ပါရဲ႔။ ခ်ိဳသင္းက ဆရာတင္မိုး သမီးေနာ္ ဆိုၿပီး သတိေပးသလိုလိုနဲ႔ တုံးတိႀကီး ေျပာခ်လိုက္တယ္။ သမီးေရွ႔မွာ အေဖ႔အေၾကာင္းေတြ လာရႊီးလို႔ မရဘူးေလ။

တကယ္ေတာ႔ သူတို႔က မိုးခ်ိဳသင္းဆိုတာလဲ မသိဘူး။ ဖတ္လဲ မဖတ္ဖူးဘူး။ ၾကားဖူးသလိုလိုေတာ႔ ရွိတာမို႔ အသက္ ၄၀တန္း အမ်ိဳးသမီးတေယာက္လို႔ အစက ထင္တာတဲ႔။ အခု ေတြ႔လိုက္ေတာ႔ ခၽြတ္တားေလး။ ရုပ္က ေခြးစုတ္ဖြားေလးလိုလို ျဖစ္ေနလို႔ အံ႔ၾသေနတာ တဲ႔။ ေနာက္မွ ျပန္ေျပာျပတယ္။ ပုံေဖာ္ပုံကလဲ ေခြးစုတ္ဖြားဆိုေတာ႔ သိပ္ေတာ႔ မနိပ္လွဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္ကလဲ ေခြးေလးေတြ ခ်စ္ေတာ႔ ရွိေစေတာ႔ ေပါ႔။

အဲဒီကစ လို႔ ကိုယ္လဲ သင္ေနတဲ႔ Geology အျပင္ လူငယ္ေတြ ေျပာေျပာေနတဲ႔ “သူနဲ႔ေတာ႔ chemistry ရွိတယ္”ဆိုတာလို Chemistry ပါ ေရာသင္လိုက္ေတာ႔တာပါပဲေလ။

သူ႔ကို ဘူမိက ကိုယ္႔ဆရာ ဆရာမေတြက ကိုယ္႔ကို ခ်စ္ခင္သလိုပဲ ခင္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ Field ဆင္းေတာ႔ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးကို သူက လိုက္ပို႔ခ်င္တာ ကိုယ္႔အမက ဘူတာထိ လိုက္ပို႔မယ္ဆိုေတာ႔ သူလဲ သိသာသိေစ၊ မျမင္ေစနဲ႔ ဆိုသလို ၾကံရတယ္။ ဒါနဲ႔ မနက္အေစာႀကီးထ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကိုေဝလနဲ႔ ပဲခူးကို သြားၿပီး ကိုယ္တုိ႔ ရထားႀကီးအလာ ပဲခူးဘူတာမွာ ေစာင္႔ရတယ္။

ဝတၳဳေတြထဲမွာလို ႏွင္းေတြ ေဝေနတုန္း ရထားႀကီးအလာ ေမွ်ာ္ရတာေတြဘာေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ Field ဆင္းတဲ႔အခ်ိန္ ေႏြေခါင္ေခါင္ April ဆိုေတာ႔ ပူလိုက္ အိုက္လိုက္တာ လြန္ပါေရာ ဆိုသလိုပါ။ ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္ ေျမႀကီးကေနေတာင္ အပူခိုးေတြ ထ ေနသလိုပဲ။

ပဲခူး ဘူတာဆိုက္တာ အလြန္ဆုံး ၁၀မိနစ္ေပါ႔။ ကိုယ္က ရထားေပၚက ျပဴတင္းေပါက္ေဘးမွာ။ သူက ရထားေအာက္က။ ျပဳံးရင္း စကားေျပာၾကတာပါ။ သူ႔အေနာက္မွာ ကိုယ္တို႔အတန္းက ေယာက်ာၤးေလး သူငယ္ခ်င္းေတြက သူမသိေအာင္ တန္းစီၿပီး အေလးျပဳၾကေသးတယ္။ ရန္ကုန္ကေန ပဲခူးထိ လိုက္ႏွဳတ္ဆက္လို႔ တဲ႔။

သူက မုန္႔ေတြ အေအးေတြ စားစရာေတြ အမ်ားႀကီး ဝယ္ၿပီး ေပးလိုက္တာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ စားဖို႔ ဆိုၿပီးေတာ႔ေလ။ တကယ္လဲ ကိုယ္စကားငုံ႔ေျပာေနတုန္း သူငယ္ခ်င္းေတြက ေနာက္ကေန အထုပ္ထဲက စားစရာဟင္းေတြ အကုန္ ႏွိဳက္ထားလိုက္တယ္။ Field ထဲေရာက္ေတာ႔ ဟင္းမေကာင္းတိုင္း သူတို႔ ပါလာ ဝယ္လာတဲ႔ စားစရာေတြ ကိုယ္႔ကို မွ်ေကၽြးသလိုလိုနဲ႔ ေကၽြးေတာ႔ ကိုယ္႔မွာ ေက်းဇူးေတြမ်ား တင္လို႔။ ခရီးကျပန္လာမွ ကိုယ္႔ပစၥည္းနဲ႔ ကိုယ္႔ကို ျပန္ေကၽြးေနမွန္း သိတယ္။

Field ဆင္းတဲ႔ ၂၃ရက္တာကာလမွာ ကိုယ္႔ဆီကို စာအေစာင္ ၂၁ေစာင္ သူ႔ဆီက လာတာလဲ ထည္႔ မွတ္တမ္းတင္ရမွာေပါ႔ေလ။ အဲဒီတုန္းကေတာ႔ သူက တေန႔တေစာင္ ေရးတာပါ။ စာကလဲ ခ်စ္ေၾကာင္း ႀကိဳက္ေၾကာင္းမပါ ရုိးရုိးပါ။ ရန္ကုန္သၾကၤန္မွာ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ကားစုတ္ႀကီးကို ေဆးမွဳတ္ၿပီး ေရပက္ခံထြက္ဖို႔ ၾကံစည္ၾကတာေတြ ေရးထားတာ။

ရုိးရုိးရွင္းရွင္းနဲ႔ ဖတ္လို႔ေကာင္းလို႔ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ယူဖတ္ၾကတယ္။ ကိုယ္တို႔ ေနရတာ ေတာထဲ ေတာင္ထဲမွာဆိုေတာ႔ ျမိဳ႔အေငြ႔အသက္ေလးေတြကို လြမ္းတာလဲ ပါမွာေပါ႔။ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္း စဝတကေတာ႔ ညညဆိုရင္ ကိုေက်ာ္ဝဏၰစာေတြ ဖတ္ရင္း မ်က္ႏွာေပၚ စာေလးတင္ၿပီး အိပ္တတ္တယ္။ ကိုယ္လုပ္ရမွာေတြ သူတို႔ခ်ည္း လုပ္ေနၾကတာပါေလ။

ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ အလုပ္သြားလုပ္ေတာ႔ ခြဲေနၾကရေသးတယ္။ မဂၤလာေဆာင္ဖို႔ သူပိုက္ဆံစုတယ္။ ေနာက္မွ လူႀကီးေတြထံ ခြင္႔ေတာင္းၿပီး လက္ထပ္ၾကတယ္။ မဂၤလာေဆာင္မယ္ဆိုေတာ႔ ကိုယ္က မဂၤလာဦးအလွဴလုပ္ခ်င္တာမို႔ စကားဝါလမ္းက မင္းကြန္း တိပိဋက မွာ ဆြမ္းေကၽြးတယ္။

ဖိတ္စာမွာ အေဖက ကဗ်ာစပ္၊ ကိုေအာ္ပီက်ယ္က ကာတြန္းဆြဲၿပီး ကိုစိုးဝင္းျငိမ္းက ဒီဇိုင္းလုပ္တယ္။ အေဖ႔မိတ္ေဆြေတြေရာ ကိုယ္တို႔ မိတ္ေဆြေတြေရာ ေလွ်ာက္ဖိတ္လိုက္တာ လာတဲ႔မိတ္ေဆြေပါင္း ၁၇၀၀ ေက်ာ္ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ရွိရွိသမွ် အခန္းေတြ အကုန္ဖြင္႔ၿပီး လူေတြကို ဧည္႔ခံထားရတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလဲ တခါတည္း လက္လန္ သြားတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက အေဖ႔ငယ္သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေနလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ႔။

ဧည္႔ခံတဲ႔ ေထာပတ္ထမင္းလဲ မေလာက္ငေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဒံေပါက္ေတြ ေျပးဝယ္ၾက၊ ေရခဲမုန္႔ေတြ ကုန္သြားေတာ႔ ျမိဳ႔ထဲေျပး ပုံးလိုက္ဆြဲလာၾက။ တခ်ိဳ႔လဲ လာသာလာရ၊ လက္သာဖြဲ႔ရ၊ ဘာမွ မစားသြားရတဲ႔သူလဲ ရွိေသးတာ။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔ကေတာ႔ ကူလုပ္ရတာ ဖတ္ဖတ္ေမာၿပီး ဘာမွကို မစားလိုက္ရလို႔ လမ္းေဘးျဖတ္သြားတဲ႔ ေရခဲေခ်ာင္းသည္ကို ဝယ္ၿပီး ေရခဲေခ်ာင္းစုပ္ေနၾကတယ္။

အဲဒီကတည္းက ႏွစ္ေယာက္ တဘဝ ထူေထာင္လိုက္တာ ဒီေန႔ဆို ၁၃ႏွစ္ ျပည္႔ၿပီေလ။ တႏွစ္ျပည္႔တုိင္း မိတ္ေဆြေတြကို သူက သူ႔သည္းခံႏိုင္စြမ္းကို မွတ္ေက်ာက္တင္ ေနသလိုလို ေျပာေနတာပါ။ တကယ္က ကိုယ္ကလဲ နံမည္ေျပာင္းဖို႔ စဥ္းစားေနတာပါ။ ကိုယ္႔ကို ဘေလာ႔ဂ္ သူငယ္ခ်င္းေတြေပးထားတဲ႔ လွထုံ ဆိုတဲ႔ နံမည္မွာ ခႏီၱလွထုံ လို႔ တိုးမွည္႔မလို႔ပါေလ။
(မတ္လ ၁ရက္ မဂၤလာ ၁၃ႏွစ္ျပည္႔ အမွတ္တရ)

မိုးခ်ိဳသင္း

Tuesday, February 24, 2009

အလြမ္းေတာင္တန္းမ်ား

ဘူမိေဗဒက ကိုယ္႔ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း မိေခ်ာ ရဲ႔ ညီမ အငယ္ဆုံးေလး မိပ က မေန႔က ကြန္မန္႔ထဲမွာ Geology တက္ျဖစ္တဲ႔ အေၾကာင္းေလး ေရးပါအုံး တဲ႔။ ကိုယ္႔အဖို႔မွာလဲ ငိုခ်င္ရက္ လက္တို႔ ဆိုသလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။

ေက တို႔ ကိုေအာင္သာငယ္ တို႔က ဘူမိ ကြင္းဆင္းတဲ႔ အေၾကာင္းေတြ ေရးၾကေတာ႔ ကိုယ္ကလဲ စိတ္ကူးထဲမွာ လိပ္ျပာေလး ႏိုးေနခ်ိန္ မိပလဲ ေရးခိုင္းေရာ ဒိုင္သူႀကီး ၀ီစီမွဳတ္မယ္ၾကံတုန္း ေျပးထြက္သြားတဲ႔ ကစားသမားလို ျဖစ္ေနတယ္။ ၀ီစီက မွဳတ္မယ္ လုပ္တုန္း ကိုယ္က ကြင္းတ၀က္ေလာက္ ေရာက္ေနပါေပါ႔။

ကိုယ္႔ဘ၀မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ အေပ်ာ္ရႊင္ဆုံး အခ်ိန္ေတြဆိုတာ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး တက္ရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ျဖစ္မယ္။ ဒါေတာင္ ကိုယ္တို႔က ႏွစ္ျပည္႔ တက္ၾကရတာ မဟုတ္ဘူး။ ၈၈မွာ ပထမႏွစ္ဆိုေတာ႔ ေက်ာင္းေတြက ပိတ္လိုက္ ဖြင္႔လိုက္မို႔ ထုံ႔ပိုင္း ထုံ႔ပိုင္း နဲ႔ ေက်ာင္းတက္ခဲ႔ရတာ။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ႔ ၉၄မွာ။

ႏွစ္ေတြ ၾကာေပမဲ႔ တက္ရတဲ႔အခ်ိန္ကေတာ႔ နည္းပါတယ္။ တကၠသိုလ္ေတြ စာသင္္ေက်ာင္းေတြကို သူပုန္ေက်ာင္းေတြလို႔ အစုိးရက ထင္ေနတဲ႔ကာလေတြမို႔ ေခတ္ႀကီးနဲ႔အတူ ဆန္ခဲ႔ရတယ္။ ဒီေလာက္ အခ်ိန္တိုတိုေလးသာ တက္လိုက္ရေပမဲ႔ ေက်ာင္းႀကီးအေပၚမွာ ဘူမိဌာနအေပၚမွာ သံေယာဇဥ္ကေတာ႔ ထုနဲ႔ ထည္နဲ႔ ႀကီးမားခဲ႔ပါတယ္။

ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားဘ၀ဆိုတာ အေပ်ာ္ဆုံး၊ အလြတ္လပ္ဆုံး အခ်ိန္ေတြပဲ မဟုတ္လား။ ကိုယ္ေပ်ာ္မယ္ထင္တာေတြ လုပ္လိုက္ၾက၊ မွားမွားမွန္မွန္ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘာမွ အေရးမႀကီးသလိုပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ တအုပ္ႀကီးနဲ႔ သြားလိုက္ လာလိုက္ၾက။ ေက်ာင္းတံခါးပိတ္ေတာင္ အိမ္မျပန္ခ်င္ၾကဘူးေလ။

ဒါေၾကာင္႔မို႔ ေက်ာင္းမွာ အားကစားပြဲေတြ လုပ္ရင္ တျခားေမဂ်ာေတြက ေျပာၾကတာ ဘူမိက ေတာက်ီးကန္း ေတြတဲ႔။ တေယာက္ကို ထိရင္ အကုန္ ၀ိုင္းအာ တတ္ၾကလို႔ လူအျမင္ကတ္လဲ အုပ္စုလိုက္ ခံရတတ္တယ္။

ဒီအထဲမွာ စာသင္ေတာ႔လဲ စာသင္ခန္းတင္ မဟုတ္၊ ေတာထဲေတာင္ထဲ Field ဆင္းရ၊ ေက်ာက္ထုရင္း စာသင္ရျပန္တာမို႔ အပိုဆု ရသလိုေတာင္ ထင္မိတယ္။ အဲဒီအျပင္ ပင္ပန္းဆင္းရဲေတာ႔လဲ အတူ၊ ငတ္အတူ ျပတ္အတူ (အိမ္က ပါလာတဲ႔ ပိုက္ဆံေတြ ျပတ္လပ္ကုန္လို႔) ေနခဲ႔ၾကတာဆိုေတာ႔ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္လဲ ပိုၿပီး ခင္မင္မိၾကတယ္။

ကိုယ္တို႔ ေမဂ်ာက မိန္းကေလး နည္းတယ္။ ဒီေမဂ်ာရဖို႔ မိုင္ ၂၀ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးမွ ၀င္ခြင္႔ရခဲ႔တာဆိုေတာ႔ သူမ်ားေတြလို ႏုႏုငယ္ငယ္ေတြ နည္းပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ကိုယ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ၄ေယာက္ တြဲမိၾကတယ္။ မိန္းကေလးအားလုံး ခင္ၾကေပမဲ႔ ထိုင္ေတာ႔ ဒီေလးေယာက္ အတူတူ ထိုင္တာမို႔ ပိုတြဲမိၾကတယ္ ဆိုပါေတာ႔။

မိေခ်ာ တဲ႔။ ႏိုင္ႏိုင္ တဲ႔။ စ၀တ တဲ႔။ စ၀တ ဆိုလို႔ တမ်ိဳးေတာ႔ မထင္ပါနဲ႔။ န၀တ တို႔ နအဖ တို႔နဲ႔ လားလားမွ မဆိုင္ပါဘူး။ နံမည္က စိုး၀င္းတင္ ျဖစ္ေနလို႔ စ၀တ ျဖစ္သြားရတာ။ နင္႔နံမည္ကလဲဟယ္၊ ေယာက်ာၤးနံမည္လိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ ဆိုေတာ႔ ခါးေလာက္ရွိတဲ႔ ဆံပင္အရွည္ႀကီးနဲ႔ မိန္းမပီသတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက ျပဳံးရွာတယ္။

မိေခ်ာ နဲ႔ ႏိုင္ႏိုင္ကေတာ႔ အရပ္က ၄ေပေက်ာ္ေက်ာ္ ၅ေပေအာက္ မတိမ္းမယိမ္းေလးေတြ။ စ၀တက အရပ္ ၅ေပ ၈လက္မဆိုေတာ႔ တခုခုသြားမလို႔ ဘတ္စ္ကားစီးမယ္ ၾကံရင္ ဒတ္ဆန္း အပုကားဆို စ၀တက သူမစီးခ်င္ဘူး၊ သူ႔ကုိယ္ႀကီး ေခြေခါက္ၿပီး ငုံ႔ရလို႔။ ဟီးႏိုး ေဒ၀ူးကားႀကီးဆို မိေခ်ာနဲ႔ ႏိုင္ႏိုင္က မစီးခ်င္ဘူး။ ကား လက္ကိုင္ကြင္းကို မမီေတာ႔ ကားဘရိတ္အုပ္ရင္ ကားေရွ႔ကို လြင္႔လြင္႔သြားလို႔။ ကိုယ္ကေတာ႔ ၅ေပ ၃လက္မဆိုေတာ႔ ဘာကားလာလာ အုိေကတယ္။ J

ေျပာရရင္ေတာ႔ သတိရစရာေတြ အမ်ားႀကီးေပါ႔ေလ။ တတိယႏွစ္ ကြင္းဆင္းေတာ႔ ေက်ာက္ဆည္ ကုလားေက်ာင္းမွာ ကြင္းဆင္းရတယ္။ ပထမဆုံး ကြင္းဆင္း အေတြ႔အၾကံဳဆိုေတာ႔ စိတ္လွဳပ္ရွားမိတာေပါ႔။ ေပ်ာ္လဲ ေပ်ာ္၊ ပင္လဲ ပင္ပန္းတယ္။

ေက်ာက္ဆည္ စ ေရာက္တဲ႔ ညမွာပဲ ကိုယ္တို႔ထဲက တင္တင္က နံမည္အသစ္ရသြားတယ္။ ညေမွာင္မဲမဲ အထက ေက်ာင္းရဲ႔ အိမ္သာကိုအသြား ကင္း က ထမိန္ထဲ၀င္ၿပီး ေပါင္ကို ကိုက္လိုက္လို႔။ ကင္း၀င္မင္းသမီး တဲ႔။ ေျမႀကီးေပၚမွာ နာလြန္းလို႔ လူးေနတဲ႔ တင္တင္႔ကို ၾကည္႔ၿပီး သနားလိုက္တာ။ အိမ္သာကို မသြားရဲၾကေတာ႔လို႔ ဒုကၡအေတာ္ေရာက္ရေသးတယ္။

အဲဒီတုန္းက ညည က်ရင္ ျခင္ေထာင္ထဲမွာ ဖေယာင္းတိုင္မီးထြန္းၿပီး ကြတ္ကီးနဲ႔ အေအး ေသာက္ၾကတဲ႔ ျခင္ေထာင္ပါတီလဲ ရွိေသးတာ။ တေန႔လုံး ပင္ပန္းသမွ် ျပန္ေျပာၾကတာေပါ႔။ ပင္ပန္းတာေတြ စိတ္အခန္႔မသင္႔ ျဖစ္တာေတြ ျခင္ေထာင္ထဲမွာ မိန္းကေလးေတြ တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ႔ ရင္ဖြင္႔ၾကတာပါပဲ။ ဆရာမက မအိပ္ၾကေသးဘူးလား ဒီေကာင္မေလးေတြ..လို႔ ေျပာမွ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ျခင္ေထာင္ထဲက ထြက္ၾကတာ။

ကိုယ္နဲ႔ စ၀တ က အတူတူအိပ္တယ္။ သူဆံပင္ အရွည္ႀကီးက သန္ၿပီး ေမႊးေနတာပဲ။ ကိုယ္က သူ႔ဆံပင္ေတြကို ကိုင္ရင္း အိပ္တယ္။ သေဘာက်လို႔။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္က ငပ်င္း။ မနက္အေစာႀကီးထ ကိုယ္႔ဂ်ဴတီဆို ေသာက္ေရအုိးေတြ ျဖည္႔ၿပီးမွ အ၀တ္အစားလဲ ေတာထဲ ဆင္းရတာမို႔ မနက္ပိုအိပ္လို႔ ရေအာင္ တခါတည္း ၀တ္စုံျပည္႔ ၀တ္ၿပီး အိပ္တယ္။ တခါတေလ ဘြတ္ဖိနပ္ပါ ၀တ္ရက္ အိပ္မလို႔ စ၀တက နင္ ငါ႔ကို ကန္မိမွာေနာ္ အခုခၽြတ္ ဆိုမွ စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႔ ခၽြတ္ရတာ။

စ၀တ က ကိုယ္႔ကို အေတာ္ သည္းခံရွာတယ္။ ကိုယ္က အိပ္ရင္းလဲ ေယာင္ေသးတာ ခဏခဏ။ အေမ၊ အေမ ဆိုၿပီးေတာ႔ တဲ႔။ သူအိပ္လို႔ေကာင္းတုန္း ကိုယ္က အေမ အေမဆိုၿပီး ႏိွဳးေတာ႔ သူလဲ ၾကားထဲက အေမ ျဖစ္လိုျဖစ္ေပါ႔။ တခါကလဲ သူ႔အိပ္မက္ထဲမွာ ေတာင္တက္ရင္း ေက်ာက္တုံးပိလို႔ တဲ႔။ ေက်ာက္တုံးႀကီး ကို တြန္းမရ ဖယ္မရ မြန္းလိုက္တာ တဲ႔။ ႏိုးလာေတာ႔ ကိုယ္က ခ်မ္းလို႔ သူ႔အေပၚတက္ဖိၿပီး အိပ္ေနတာေလ။

ညေရာက္လို႔ အိမ္သာ သြားရင္လဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ တေယာက္တလွည္႔ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးေလးေတြ ကိုင္ၿပီး ေက်ာင္းနဲ႔ ခပ္ေ၀းေ၀းက အိမ္သာ မွာ သြားရတယ္။ အိမ္သာအသြားလမ္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္တဲ႔ ကိုႀကီးသာ တို႔ ကို၀င္းေအာင္တို႔က ျဗဴးျဗဲနဲ႔ ေျခာက္တတ္ေသးလို႔ အျမဲ တထိတ္ထိတ္ တလန္႔လန္႔ နဲ႔။

တေယာက္အိမ္သာထဲ ၀င္တုန္း အျပင္က ေမွာင္ႀကီးထဲ တေယာက္တည္း မေစာင္႔ရဲ ျပန္ေတာ႔ အိမ္သာထဲ ႏွစ္ေယာက္စလုံး၀င္ တေယာက္က ဟိုဖက္လွည္႔ၿပီး သီခ်င္းဆိုေနတတ္တယ္။ ရဲေဆးတင္ရင္း သီခ်င္းဆိုၾကတာေလ။ အဲဒီေလာက္ထိ ခ်စ္ခင္ ရင္းႏွီးခဲ႔ၾကတာ။

ကိုယ္႔အုပ္စုနဲ႔ ကိုယ္ ေတာထဲ ေတာင္ထဲ ေက်ာက္ေတြ တုိင္းရရင္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔ရဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳက ဓာတ္စက္သံပါပဲ။ ေတာင္ေပၚမွာ ေက်ာက္ထုရင္း ဓာတ္စက္သံကို နားစြင္႔ေနမိတာ။ တြံေတးသိန္းတန္မ်ား ဟစ္လိုက္ရင္ တခါတည္း ျပံဳးသြားတာ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ဓာတ္စက္သံၾကားရင္ အလွဴရွိတယ္ေလ။

ဒါဆိုရင္ ထမင္းဗူး ဟန္းေကာေလးေတြ ကိုင္ၿပီး အသံရွိရာ ခ်ီတက္ၾကေတာ႔တာပါပဲ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေတြ႔တာနဲ႔ ပုဆိန္ေပါက္ ဦးခ်ၿပီး ရီျပလိုက္ရင္ပဲ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ဒီေက်ာင္းသားေတြကို ေကၽြးလိုက္ၾကပါေဟ႔ တဲ႔။ ဘယ္ႏွစ္ဖြဲ႔မ်ား ကိုယ္တို႔ေရွ႔မွာ ဒီလိုစားခဲ႔ဖူးၾကလို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ျမင္ရင္ ဒီေလာက္ ဓာတ္ေပါက္ေနရပါလိမ္႔။


စားၿပီးေသာက္ၿပီး ကိုရင္မ်ားနဲ႔ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္
ၿပီးရင္ ပါလာတဲ႔ ပိုက္ဆံေလးေတြ စု၊ ဘုန္းဘုန္းေက်ာင္းကို တတ္အားသမွ် လွဴခဲ႔ၾကတာေပါ႔။ စားတုန္း ေဘးမွာ ကိုရင္ေလးေတြေရာ၊ ရြာကလူေတြေရာ ၀ိုင္းအုံၿပီး ၾကည္႔လို႔။ စားလို႔ ၿပီးရင္ ထန္းညွက္ တခဲ ေရေႏြးၾကမ္းတအိုးနဲ႔ ဧည္႔ခံရင္း စကားစျမည္ ေျပာၾကေသးတာ။

ကိုယ္တို႔ရဲ႔ Field in charge ဆရာမက ႏွစ္ ႏွစ္စလုံး ဆရာမေဒၚေက်ာ႔မင္းေဌးေပါ႔။ တပည္႔ေတြကို သိပ္ခ်စ္၊ သိပ္နားလည္ တတ္လို႔ ကိုယ္တို႔လဲ ပင္ပန္းခက္ခဲတဲ႔ၾကားထဲက ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ရတာပါ။ ကိုယ္တို႔ ကြင္းဆင္းေတာ႔ ပါေမာကၡ ဆရာ ေဒါက္တာ ဦးသိန္းကိုယ္တိုင္ လိုက္ေပးခဲ႔တာ။ ဆရာ႔ကို ကိုယ္တို႔က ကြယ္ရာမွာ ေခၚတာ ေက်ာက္ဆရာႀကီး တဲ႔။ ယရစ္နဲ႔ ေၾကာက္တဲ႔ ေၾကာက္စရာ ေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ ေက်ာက္ေတြကို ထုံးလိုေျခ ေရလိုေႏွာက္ သိလြန္းလို႔ ေက်ာက္ဆရာႀကီးလို႔ ေခၚတာ။ ဆရာ႔ကို တပည္႔အားလုံးက ခ်စ္ၾကတာပဲ။

ဒီအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးမိရင္ ကိုယ္အလြမ္းဆုံး အခ်ိန္ေတြက ေက်ာင္းစာေတြလုပ္ၿပီးလို႔ ညဦး သီခ်င္းေတြ ဆိုၾကတဲ႔ အခ်ိန္ေတြပါပဲ။ ေယာက်ာၤးေလးေတြက ဂစ္တာတီး၊ မိန္းကေလးေတြကလဲ တခါတေလ ဆိုၾကတယ္။ ဆရာမလဲ အဂၤလိပ္သီခ်င္းေတြ အဆို အရမ္းေကာင္းတာ မွတ္မိေနတယ္။ ဆရာ တပည္႔ေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဆိုၾက တီးၾက တာပဲ။

ကိုယ္ကေတာ႔ နားေထာင္သမား။ ဂစ္တာအတီးေကာင္း အဆိုေကာင္းေတြက ကို၀င္းေအာင္ တို႔ ကိုေနလင္းတို႔။ ခင္ေမာင္တိုး သီခ်င္းေတြ ခင္၀မ္းသီခ်င္းေတြ ဆိုၾကတာ မ်ားတယ္။ မိန္းကေလးထဲမွာ ယဥ္ယဥ္က အသံသိပ္ေကာင္းတယ္။ အဲဒီသီခ်င္းေတြ အခုအခ်ိန္ ျပန္ၾကားရင္ အျမဲ မ်က္ရည္၀ဲမိတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္ေတြ ျပန္မရႏိုင္ေတာ႔ဘူးေလ။

တေန႔ကေတာ႔ အိပ္မက္ေတာင္ မက္တယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာလဲ အခု လက္ရွိ အရြယ္ေတြပါပဲ။ ကိုယ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ေလးေယာက္ ျပန္ဆုံၾကတယ္ တဲ႔။

မိေခ်ာက သူ႔သမီးေလးကို ခ်ီလို႔၊ ဒါက နင္သြားၿပီးမွ ေမြးတဲ႔ အငယ္မေလးေလ တဲ႔။ ငါ စုနႏၵာေအာင္လို႔ နံမည္ေပးထားတာ တဲ႔။ သမီးက အေမကို သိပ္ကပ္တယ္တဲ႔။
ႏိုင္ႏိုင္ကေတာ႔ သားကစ္ ကို ေက်ာင္းသြားႀကိဳရအုံးမွာ တဲ႔။ ႏိုင္ႏိုင္႔ ထုံးစံအတိုင္း ငါ႔သားကစ္ကေလးက ခ်စ္စရာေလးေနာ္ လို႔ တေျပာတည္း ေျပာေနတုန္းပဲ။
စ ၀ တ ကေတာ႔ ျပံဳးလို႔။ သူက အခုေတာ႔ သေဘာေကာင္း ရုပ္ေခ်ာ တဲ႔ အပ်ိဳႀကီး။ ဆံပင္က ခါးထိေျဖာင္႔စင္းၿပီး ရွည္ေနတာကို ျဖတ္ပစ္လိုက္လို႔ ကိုယ္႔မွာ ႏွေျမာလိုက္တာ။

ႏိုးလာေတာ႔ ကိုယ္႔ပါးျပင္မွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ စိုစြတ္လို႔॥။ ဟိုး…..အေ၀းက ခင္ေမာင္တိုးရဲ႔ ဒ႑ာရီ သီခ်င္းသံ တိုးတိုးေလးလဲ ၾကားလိုက္မိသလိုပဲ။

မိုးခ်ိဳသင္း

Sunday, February 22, 2009

မာမားနဲ႔ သဒၶါဆြမ္း

ဘေလာ႔ဂ္ေလးကို မေရးျဖစ္တာ ၾကာၿပီ။
မေရးျဖစ္တာက ဘာရယ္ မဟုတ္၊ ကိုယ္ေရးကုိယ္တာ ကိစၥေတြနဲ႔ ရွဳပ္ေနတာမို႔ပါ။ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားရဲ႔ အေမ မာမား လဲ ေနမေကာင္းလို႔ ေဆးကုရင္း၊ ကိုယ္တို႔နဲ႔ အတူေနဖို႔ ေရာက္ေနတယ္ ဆိုေတာ႔ ဘေလာ႔ဂ္ဖက္ကို မလွည္႔ႏိုင္ေသးဘူးျဖစ္ေနတယ္။

မာမားကို စ ေတြ႔ဖူးတာ ကိုယ္တို႔ ခ်စ္စ သူ႔အိမ္ကို ထမင္းစားဖိတ္ လိုက္သြားတုန္းကပါ။ အဲဒီတုန္းက ၾကားရက္ တရက္ျဖစ္ေနတာမို႔ မာမားက ေက်ာင္းကေန ေန႔တဝက္ခြင္႔ယူၿပီး အိမ္ျပန္လာတာ။ ကိုယ္႔ကို ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ပထမဆုံး ေျပာတဲ႔စကားက သမီးသြားေလးေတြက ညီေနတာပဲ တဲ႔။ (မာမားသားက သြားတက္ေတြနဲ႔မို႔ေလ)။ ကိုယ္တို႔စားဖို႔ လိမ္ေမာ္သီးေတြလဲ ဝယ္လာတာ မွတ္မိေသးတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔တဲ႔ သူ႔အေဖနဲ႔ အေမကို ကိုယ္တင္မက ကိုယ္႔ရဲ႔ အမေတြပါ တမိသားစုလုံး ခ်စ္ခင္ၾကတာပါပဲ။ မာမားက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လွလွပပ ေနတတ္တယ္။ အိမ္ကေန လမ္းထိပ္ေလးထြက္ရင္ေတာင္ အဝတ္အစားေလး လဲၿပီးမွ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ထြက္တတ္တယ္။ ကိုယ္႔လို ဆံပင္စုတ္ဖြား ထမိန္ တေစာင္းနဲ႔ လမ္းထြက္တာ မဟုတ္ဘူး။

အဲဒါေၾကာင္႔ အိမ္က ေကာင္မေလးေတြက ေျပာၾကတယ္။ မမ (သူ႔အမ) နဲ႔ ကိုယ္တို႔ သမီးေယာင္းမ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း ျပင္ရင္ေတာင္ မားမားသပ္ရပ္တာ ေျခဖ်ား မမီဘူး ဆိုပဲ။ မမကမွ သပ္ရပ္ပါေသးတယ္။ ကိုယ္ကေတာ႔ မနက္မိုးလင္းလာရင္ ဆံပင္စုတ္ဖြားနဲ႔ ေနတာပါ။ အက်ီ ၤဆိုလဲ ဝတ္ရလြယ္ရင္၊ ေခ်ာင္ခ်ိ အဆင္ေျပေနရင္ ေကာက္စြပ္လိုက္တာပါပဲ။

ေနပုံ ထိုင္ပုံ ဝတ္ပုံ စားပုံ အေတာ္ ကြဲလြဲေပမဲ႔ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ရန္ကုန္မွာ တတြဲတြဲပဲ။ လွစ္ကနဲ ဆို ႏွစ္ေယာက္သား ထြက္သြားၾကၿပီ။ ကိုယ္ကားေမာင္းတတ္တာလဲ မာမားေၾကာင္႔ ပါပဲ။ ကားကလဲ ေမာင္းတာသာ သင္ထားတာ သြားရဲ ေမာင္းရဲဖို႔ကလဲ လိုေသးတာမို႔ ေမာင္းစမွာ ေဘးက လိုက္တဲ႔ အေဖာ္က အေရးႀကီးပါတယ္။

ဟာ..တိုက္ေတာ႔မယ္၊ ဘယ္လိုေမာင္းေနတာလဲ။ ေဘးလိုင္းကို ေက်ာ္ၿပီး ေဘးကကားနဲ႔ ဂ်ိမ္းေတာ႔မယ္..အဲဒီလို ေျပာေနရင္ေတာ႔ ကားေမာင္းတဲ႔လူက ေရွ႔က သစ္ပင္ ဝင္တုိက္လိုက္ရုံပဲ ရွိေတာ႔မယ္။ မာမားကေတာ႔ ကိုယ္ စ ေမာင္းမယ္ဆိုေတာ႔ ေျပာပါတယ္။ သမီးေရ သြားခ်င္တဲ႔ေနရာသာ သြားေပေတာ႔ မာမား ေဘးက အေဖာ္လိုက္မယ္ တဲ႔။

ဒါနဲ႔ ေဘးခုံမွာ လက္ရန္းကို ျမဲျမဲကိုင္ၿပီး သတိအေနအထားနဲ႔ ကိုယ္ကို မတ္မတ္ထားၿပီး လိုက္ပါေတာ႔တယ္။ တခုခု တိုက္မိရင္ သက္သာေအာင္ လက္ရန္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားရ ရွာတာပါ။ ကိုယ္စိတ္မ်ားမွာစိုးလို႔ စကားလဲ မေျပာပါဘူး။ ေရွ႔ကို တည္႔တည္႔ၾကည္႔ၿပီး ေတာင္႔ေတာင္႔ႀကီး ေဘးကေန လိုက္ေနတာ။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လဲ ဒီစတိုင္နဲ႔ ကားေမာင္းက်င္႔ခဲ႔ၾကတယ္။

တခါကေတာ႔ ရန္ကင္းစင္တာ အသြား တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းမႀကီးမွာေပါ႔။ ေရွ႔မွာ မီးပြိဳင္႔။ မီးက နီေနေတာ႔ ကိုယ္က အရွိန္ေလွ်ာ႔ၿပီး ကားရပ္ရမယ္။ လမ္းကလဲ ရွင္းေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က လမ္းေဘးက ပုလိပ္ ထြက္လာၿပီး ကားကို လက္ျပၿပီး သြားခိုင္းတယ္။ ကိုယ္လဲ ပထမေတာ႔ အံ႔ၾသသြားတယ္။ မီးနီေနေပမဲ႔ ကားရွင္းေနလို႔ သြားခိုင္းတာလားေတာ႔ မသိဘူး။

ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ ဝမ္းသာအားရ ျဖစ္ၿပီး ကားကိုရပ္၊ နည္းနည္း ေနာက္ျပန္ ဆုတ္ၿပီးမွ အရွိန္ နဲ႔ မီးနီကို ျဖတ္ပစ္လိုက္တာ။ ကာတြန္းကားေတြထဲကလိုေပါ႔။ ကားကို ေနာက္ျပန္ဆုတ္ၿပီးမွ အရွိန္နဲ႔ ထြက္သလိုေပါ႔။ ကာတြန္းထဲမွာသာဆို ဘီးေနာက္မွာ ဖုံလုံးပုံေလးေတြပါ ထည္႔ဆြဲလိုက္မွာ။ ပုလိပ္ႀကီးက ဘယ္႔ႏွယ္ဟာႀကီးပါလိမ္႔ဆိုၿပီး အံ႔ၾသလို႔။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ မီးနီျဖတ္တာ ျပံဳးျပံဳးႀကီး။

ေနာက္တခါကေတာ႔ အိမ္ကိုအျပန္ ပါရမီလမ္းေပၚမွာပါ။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေအးေအးေဆးေဆး ကားေမာင္းလာၾကတုန္း ေနာက္ၾကည္႔မွန္ကေန ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ ပုလိပ္ေတြ ေတြ႔တယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္ကေတာင္ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ မာမားေရ ခ်ိဳသင္းတို႔က အေစာင္႔အေရွာက္ေတြနဲ႔ ကားေမာင္းေနတာ လို႔။ မာမားက ေျပာေသးတယ္။ မီးေတြေတာ႔ ျပေနတယ္၊ ေမာင္းခိုင္းေနတာ ထင္တယ္ တဲ႔။

မၾကာပါဘူး။ ေမာင္းရင္းတန္းလန္း ကားေဘးကို ပုလိပ္က ျဖတ္သြားၿပီး “ရပ္ ဆိုတာ နားမလည္ဘူးလား၊ လမ္းေၾကာင္းလာေနတာကြ” ဆိုၿပီး ေအာ္သြားတယ္။ အဲဒီေတာ႔မွ ကိုယ္တို႔ကို ရပ္ခိုင္းေနတယ္ဆိုတာ သိတာ။ ကိုယ္တို႔က ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဘိုးေအႀကီး ကားေရွ႔က ေမာင္းေနတာ။

အခု မာမားဒီေရာက္လာေတာ႔ ကိုယ္လဲ မာမားနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ကားေမာင္းျပန္က်င္႔ရေတာ႔ မယ္ဆိုၿပီး ဝမ္းေတြသာလို႔။ ဒီလိုေျပာေတာ႔ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက မ်က္ႏွာသိပ္မေကာင္းဘူး။ ႏွစ္ေယာက္သား သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ တလြဲေတြ လုပ္ရင္ ရွင္းရခက္မွာ ရင္ေလးေနပုံပဲ။ “မားမားက လူမ်ားတဲ႔ေနရာ ဆရာဝန္က မသြားခိုင္းေသးဘူးေနာ္၊ နားရအုံးမယ္” လို႔ ကိုယ္ၾကားေအာင္ တတြတ္တြတ္ ေျပာေနပါတယ္။

ဒီေန႔ေတာ႔ မာမားနဲ႔အတူ သဒၶါဆြမ္းကပ္မယ္ဆိုၿပီး အိမ္နားက ဘုန္းဘုန္းကို ဆြမ္းစား ပင္႔ပါတယ္။ မမကလဲ စင္ကာပူက သကၤန္းေတြ ဝယ္ေပးလိုက္လို႔ ကပ္မယ္ေပါ႔။ ေနာက္ၿပီး ဒီတခါ ကိုယ္ခ်ည္း ခ်က္မယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတာမို႔ အျပင္လူေတြ အားနာလို႔ မဖိတ္ျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ သူငယ္ခ်င္း လူလြတ္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ အစားအေသာက္ အသံၾကားလို႔ ေျပးလာတာနဲ႔ လက္ခံလိုက္ရတယ္။ ရွိေစေတာ႔။

ကိုယ္က ဟင္းခ်က္ေတာ႔မယ္ ဆိုရင္ ကိုယ္ ပိုင္ႏိုင္တဲ႔ ဝက္သားခ်ည္း ဆြဲဆြဲထုတ္လာတာမို႔ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက ဖုန္းနဲ႔တမ်ိဳး၊ အီးေမးလ္နဲ႔ တဖုံ ဝက္သားမခ်က္ဖို႔ နားခ်တယ္။ ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ၊ မ်ားၿပီေပါ႔။ အမယ္ေတြလဲ မ်ားေတာ႔ တေယာက္တည္း ခ်က္မွာ ပင္ပန္းပါတယ္ ေပါ႔။ ဒီတေခါက္ ဝက္သားေလးေတာ႔ ခ်န္ခဲ႔လိုက္ပါ ေပါ႔။ ကိုယ္ကလဲ ဒီတခါ တေယာက္တည္း ၾကဲမွာမို႔ ဝက္သားေလးခ်က္ၿပီး sign ေလးေတာ႔ ထိုးလိုက္ခ်င္တာ။ ဒါနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ပင္ တားေသာ္ျငားလည္း ခ်က္မိျပန္တယ္။

အခ်ိန္က်ေတာ႔ ဘုန္းဘုန္းၾကြလာတယ္။ ဘုန္းဘုန္းကလဲ ကိုယ္ခ်က္မယ္ဆိုတာ ႀကိဳသိထားေပမဲ႔လည္း ဒီတခါ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ပါပဲ။ မျပံဳးရႊင္လို႔လဲ မျဖစ္ဘူးေလ။ ကိုယ္က အရင္တခါ ကိုယ္႔လက္ရာ ဆိုတဲ႔ ပို႔စ္မွာ ကိုယ္႔ခ်က္တာ ဘုန္းရမွာမို႔ မ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး ထည္႔ေရးထားတာ ဖတ္မိထားတာကိုး။ ျပံဳးပင္ျပံဳးေသာ္ျငားလည္း သိပ္ေတာ႔ အသက္မဝင္ဘူးေပါ႔ေလ။

ဒါနဲ႔ ဆြမ္းကပ္ခ်ိန္က်ေတာ႔ ဘုန္းဘုန္းက ဟင္းပြဲေတြ ၾကည္႔ၿပီး သက္ျပင္း ခိုးခ်တယ္။ ကိုယ္ကလဲ တျခားေနရာမွာ ထုံခ်င္သလိုလို ရွိေပမဲ႔ ဒီေနရာမွာေတာ႔ ရိပ္မိပါတယ္။

ဘုန္းဘုန္းကိုလည္း “ၾကည္႔ပါအုံး ဘုရား၊ တပည္႔ေတာ္ခ်က္ထားတာ အဆင္ေျပရဲ႔လားဘုရာ႔” လို႔ ေဘးကေန ေမးေနတာ။ ဘုန္းဘုန္းကလဲ ဒီတခါ ဘေလာ႔ဂ္ထဲ ထည္႔ေရးမွာစိုးလို႔ ေကာင္းပါတယ္ အကုန္ေကာင္း လို႔ ပီပီသသႀကီး ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ မာမားနဲ႔အတူ အားလုံး စားပြဲကိုင္ၿပီး ဆြမ္းကပ္တာကို ဘုန္းဘုန္းခ်ေပးတာ လိုက္ဆိုၾကရတယ္။

ဆိုတုန္းခဏ ဟာကနဲ ကိုယ္႔မ်က္စိေတာင္ ပ်ာသြားတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ကိုယ္က ကိုယ္ခ်က္ထားတဲ႔ဟင္းေတြကို လိုက္ေရတြက္ရင္း တခုခု လိုေနတယ္ ထင္ေနမိတာ။ ဟာ..my favorite pork! …… ဆြမ္းကပ္တဲ႔အထဲမွာ ဝက္သားဟင္း မပါဘူး ျဖစ္ေနတာကိုး။ တကယ္က ဘုန္းဘုန္းၾကြေတာ႔ ေလာေလာ ေလာေလာနဲ႔ ဝက္သားဟင္းကို မိုက္ခရိုေဝ႔ဖ္ထဲ ထည္႔ေႏႊးေနတာ ထုတ္ဖို႔ ေမ႔သြားၾကတာ တဲ႔။

ကိုယ္လဲ ေနာင္အခါ ဆြမ္းကပ္ရင္ေတာ႔ ဆိုင္မွာပဲ သြားကပ္ရမလားလို႔ အားငယ္ငယ္နဲ႔ ေတြးေနမိပါေၾကာင္း။ ။
မိုးခ်ိဳသင္း

Tuesday, February 10, 2009

ၾကည္ႏူး ပုံရိပ္မ်ား

လူ႔ဘ၀မွာ တခါတေလ အားငယ္တဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ရွိတတ္တယ္။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေလးေတြ မျဖစ္တဲ႔အခါ၊ ကိုယ္ေပးခ်င္တာေလးေတြ မတတ္ႏိုင္တဲ႔အခါမ်ိဳး မွာေပါ႔။ အဲဒီအခါ တျခားသူေတြေတာ႔ မသိ၊ ကုိယ္ကေတာ႔ ၀မ္းနည္းလြယ္တတ္သူမို႔ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ျပန္ၿပီး အားတင္းယူရတတ္တယ္။

အဲဒါကေတာ႔ ကိုယ္လုပ္ခဲ႔တဲ႔ လုပ္ရပ္ေလးတခုခုအေပၚမွာ ျပန္ၾကည္ႏူးၿပီး ေတြးတတ္တာပါပဲ။ ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳးကလဲ ကိုယ္႔မွာေတာ႔ မ်ားမ်ားစားစား မရွိပါဘူး။ ရွိတာ နည္းနည္းေလးေပမဲ႔ ျပန္ေတြးတိုင္း ၾကည္ႏူးရတာကေတာ႔ ေလ်ာ႔ မသြားဘူး။

ပီတိ ျဖစ္ရတယ္ ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးလား မသိ။ အဲဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြလဲ တမင္ တိုက္ဆိုင္ ၾကံဳၾကိဳက္ေအာင္ လုပ္ယူတာလဲ မဟုတ္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ေတာင္ သတိထားမိခ်င္မွ ထားမိမဲ႔ အျဖစ္ေလးေတြပါ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔အဖို႔မွာေတာ႔ ျပန္ေတြးတိုင္း စိတ္ခ်မ္းသာၿပီး အင္အားေတြ ရလာသလိုပဲေလ။ အဲဒါဆို အားငယ္၀မ္းနည္းတဲ႔ စိတ္ေတြ သက္သာၿပီး ငါ႔ဘ၀မွာ ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ ၾကံဳႏိုင္ေသးတယ္လို႔ အားတင္းမိတာပါပဲ။

အဲဒီလို ကိုယ္ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႔ခဲ႔တာေလးေတြကို စာလာဖတ္တဲ႔ မိတ္ေဆြေတြကို မွ်ခ်င္လို႔ ေရးလိုက္ပါတယ္။ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳးေလးေတြ ရွိၾကမွာပါပဲ။ ျပန္ေတြးဖို႔ ေမ႔ေနရင္ ကိုယ္ၾကံဳခဲ႔တာေလး ျပန္ေတြးျဖစ္သြားရင္ကို အနည္းဆုံး တဒဂၤေတာ႔ စိတ္ခ်မ္းသာ သြားမွာပါပဲ။

ကိုယ္ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြက ဒီလိုပါ။ ဘာမွ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ခမ္းခမ္းနားနားႀကီး မဟုတ္ဘူးေလ။

ကိုယ္ Dim Sum ကို ပထမဆုံး စားဖူးတာ ျမန္မာျပည္က Oriental House မွာပါ။ Dim Sum ကိုေတာ႔ လူတိုင္း သိၾကမွာပဲ။ တရုတ္ရုိးရာ အစားအစာ လို႔ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ ကိုယ္အႀကိဳက္ဆုံး မနက္စာေတြထဲက တခုေပါ႔။ ပထမဆုံး စားဖူးတဲ႔အခ်ိန္က ကိုယ္႔မွာ ႀကိဳက္လိုက္တာ။ နဂိုကမွ အစားအေသာက္ မက္ရတဲ႔အထဲ အသားေလးေတြ ေပါင္းထား၊ ထုပ္ထား တာဆိုေတာ႔ သေဘာက်လိုက္တာ။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက စားရင္းနဲ႔ စဥ္းစားမိတာက ကိုယ္ခ်စ္ခင္တဲ႔ လူႀကီးေတြကို ေကၽြးခ်င္တာပါ။ မနက္ခင္းမွာ ေရေႏြးေလးေသာက္၊ Dim Sum ေလး စားရရင္ လူႀကီးေတြ အဖို႔ စားရတာ မာလဲ မမာေတာ႔ ၀ါးရတာ အဆင္ေျပမယ္ေပါ႔။ အရသာလဲ ရွိတယ္။ လိုသေလာက္လဲ ကိုယ္တႏိုင္ မွာယူ စားရုံပဲ ဆိုေတာ႔ ပိုတာ က်န္တာလဲ မျဖစ္္ဘူးေပါ႔။

ဒါနဲ႔ ကိုယ္ ခ်စ္ခင္တဲ႔ လူႀကီးသူမေတြကို ဆိုင္ကို ေခၚသြားၿပီး ေကၽြးခဲ႔ပါတယ္။ တကူးတက သြားေခၚၿပီး သူတို႔စားခ်င္တာေလးေတြ စိတ္တိုင္းက် ေရြးၿပီး မွာၿပီး ေကၽြးခဲ႔တာပါ။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္႔မွာ အေမလဲ မရွိေတာ႔၊ အေဖလဲ အေ၀းေရာက္ေနတာမို႔ သူတို႔ကို ရည္မွန္းၿပီး ေကၽြးတာမို႔ စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္တာ အလြန္ပါပဲ။

ေစ်းလဲ မမ်ားပါဘူး။ အလွဴႀကီးလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ စားရတဲ႔ လူႀကီးေတြေတာ႔ မသိ၊ ေကၽြးရတဲ႔ ကိုယ္႔အဖို႔မွာေတာ႔ ေက်နပ္ၾကည္ႏူးရတာ ျပန္ေတြးတိုင္းပါပဲ။ ကိုယ္တို႔ ခ်စ္ခင္တဲ႔ ဦးေလးႀကီး တေယာက္ဆိုရင္ မေမ႔ႏိုင္တဲ႔ စား ပြဲေလး တခုပါပဲ လို႔ ပီတိနဲ႔ တဖြဖြ ေျပာေနတာ။ ကိုယ္တို႔ကလဲ သဒၶါတရားအျပည္႔နဲ႔ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ေကၽြးေတာ႔ ေရာင္ျပန္ဟပ္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႔ေလ။

ေနာက္ အျဖစ္အပ်က္တခုကေတာ႔ အေဖနဲ႔ ပတ္သက္တာပါ။ အေဖက ဘာသိဘာသာ သမား ဆိုတာ အေဖ႔ကို သိတဲ႔လူေတြ ေကာင္းေကာင္းသိမွာပါပဲ။ အေပၚယံ အလွအပေတြကို လုံး၀ ဂရုမထားတဲ႔သူပဲ။ ေနမိေနရာ ေငးမိေငးရာ ေနတတ္သူမ်ိဳးပဲ။ သူ႔မွာ မိတ္ေဆြရယ္၊ ဖတ္စရာ ေရးစရာ စာအုပ္ရယ္၊ ေဆးလိပ္ရယ္ ရွိရင္ ေတာ္ၿပီ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ႔။

သူ ေလွ်ာက္သြားသမွ်၊ သူေနသမွ် မိတ္ေဆြေတြ၊ သားသမီးအရင္းလို တပည္႔ေတြက ဆင္ေပး၊ လဲေပး ၾကတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ အေဖ႔မွာ ၀မ္းမနာ သားသမီးေတြ မ်ားလွတယ္။ ၀တ္ေပးရင္လဲ ၀တ္လိုက္တာပဲ။ ဘာရယ္လို႔ မရွိဘူး။ ဒီအတိုင္းထားလဲ ဒီအတိုင္းပဲ ေနတာပဲ။ အဲဒီလိုမ်ိဳးေပါ႔။

တခါကေတာ႔ ေဆာင္းရာသီ တရက္မွာေပါ႔။ အေဖက ေအးလို႔ တဲ႔။ ေရမခ်ိဳးခ်င္ဘူး။ ေရေႏြးနဲ႔ေတာင္ မခ်ိဳးခ်င္ဘူး။ ပ်င္းတာလဲ ပါတယ္။ ဒါေတြက အပိုအလုပ္ေတြပါ သမီးရယ္ လို႔ ေျပာေနတာပါ။ ကိုယ္႔မလဲ အေဖ႔ကို ေခ်ာ႔ရတာေပါ႔။ တကုိယ္ရည္သန္႔ရွင္းတာ အပိုအလုပ္ မဟုတ္ပါဘူး အေဖရယ္ေပါ႔။ ေရခ်ိဳးၿပီး အက်ီ ၤေလး လဲလိုက္ရင္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးနဲ႔မို႔ အေဖ ေနလို႔ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ ေပါ႔။

အေဖက အက်ီ ၤခၽြတ္လိုက္ရင္ ေအးသြားမွာကိုေတာင္ ေၾကာက္ေနေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ ေျပာယူရတယ္။ ဒါနဲ႔ကိုယ္က အေဖ႔ကို ေရေႏြးနဲ႔ ကိုယ္ပတ္တိုက္ေပးမယ္ေလ၊ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာေစရပါဘူး လို႔ ေျပာရတယ္။ ေနာက္ဆုံး ညည္းညည္းညဴညဴနဲ႔ လက္ခံပါေတာ႔တယ္။

ဒါနဲ႔ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ အေသးေလးတခုကိုယူ၊ ေရေႏြးေလး ဆြတ္ၿပီး အေဖ႔ကို တကိုယ္လုံး ကိုယ္ပတ္တိုက္ေပးတာပါ။ ေခါင္းကေန ေျခအဆုံး၊ အႀကိဳအၾကား မက်န္ သန္႔ရွင္းသြားေအာင္ အေသအခ်ာ ပြတ္တိုက္ပစ္လိုက္တာပါ။ ေရေႏြးေလးနဲ႔ဆိုေတာ႔ ေႏြးေနတာေပါ႔။ အဲဒီလို ကိုယ္လုပ္ေပးေနတုန္း အေဖက ကိုယ္႔ကို ေျပာပါတယ္။

သမီးလုပ္ေပးတာ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ေရခ်ိဳးတာထက္ေတာင္ စင္ေသးတယ္ တဲ႔။ ေကာင္းလိုက္တာ၊ လန္းသြားတာပဲ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ သာဓုေခၚၿပီး ဆုေတြ ေပးေနတာ အၾကာႀကီးပဲ။ ကိုယ္လဲ လုပ္ေနရင္းနဲ႔ ၾကည္ႏူးလြန္းလို႔ ရင္ထဲမွာ လွပ္လွပ္ လွပ္လွပ္ ျဖစ္ေနတယ္။ အေဖ႔ ပီတိေတြ ကိုယ္႔ဆီ လာကူးစက္တယ္ ထင္ပါရဲ႔။ အဲဒီအျဖစ္ေလးကိုလဲ ကိုယ္ ဘယ္ေတာ႔မွ မေမ႔ႏိုင္ေတာ႔ဘူးေလ။

ေနာက္ အျဖစ္အပ်က္တခုကေတာ႔ ကိုယ္ မေလးရွား Johor Bahru မွာ ေနတုန္းကပါ။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္တို႔က ရန္ကုန္ ျပန္ေတာ႔မွာ။ ေနာက္ ၂ပတ္ေလာက္ဆို ပစၥည္းေတြ သိမ္းၿပီး ျပန္ေတာ႔မယ္ေလ။ တေန႔ေတာ႔ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ အျပင္က ျပန္လာေတာ႔ ကိုယ္တို႔ေနတဲ႔ တိုက္ေအာက္က ဓာတ္ေလွကားနားမွာ စားၾကြင္း စားက်န္ေလးေတြ ရွာစားေနတဲ႔ ေၾကာင္ေလး တေကာင္ ေတြ႔တယ္။

ေၾကာင္ေလးက ၄-၅လ သားေလာက္ပဲ ရွိပါအုံးမယ္။ ကိုယ္သိပ္လိုခ်င္တဲ႔ အေရာင္၊ ေၾကာင္ အ၀ါၾကား ေလးေပါ႔။ ေခ်ာလိုက္တာ က်ားေပါက္စ ေလးလိုပဲ။ ကိုယ္႔တသက္ ေတြ႔ဖူးသမွ် ေၾကာင္ေတြထဲမွာ ဒီေၾကာင္ေလး လွတာကို ဘယ္ေၾကာင္မွ မမီေသးဘူး။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ တိတ္တိတ္ေလး ေနာက္ကေန ဖမ္းလိုက္ၿပီး ကိုယ္တို႔ေနတဲ႔ ၄ထပ္ကို ေပြ႔ေခၚလာခဲ႔တယ္။

ေၾကာင္ေလးကလဲ မရုန္းဘူး။ သူ႔မ်က္လုံးေလးက ေသာက္ရွဴးၾကယ္ ေလးေတြလိုပဲ။ ျပာစင္ၿပီး အေရာင္ေတာက္ေနတာ။ ဒါနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ေမြးမယ္ လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ႏို႔ေတြ၊ ေၾကာင္စာဗူးေတြ ေျပး၀ယ္၊ ေကၽြးေပါ႔။ ခ်စ္လြန္းလို႔ အရိပ္တၾကည္႔ၾကည္႔ေနတယ္။ ဒါေပမဲ႔ စားၿပီးေသာက္ၿပီးေတာ႔ ေၾကာင္ေလးက သူ႔အေမကို သတိရလို႔ ထင္ပါရဲ႔။ မိွဳင္သြားလိုက္တာ။

တရက္ၿပီး တရက္ ဘာမွလဲ မစားေတာ႔ဘူး။ ႏုံးၿပီး အိပ္ပဲ အိပ္ေနတယ္။ ကိုယ္တို႔ကလဲ ျမန္မာျပည္ ေခၚသြားဖို႔ေတာင္ ဆုံးျဖတ္ထားၿပီဆိုေတာ႔ တိရိစာၦန္သယ္ရင္ ေလယာဥ္ခ ဘယ္လို ေပးရလဲေတြ စုံစမ္းေနၿပီ။ ေၾကာင္ေလးကေတာ႔ ငယ္လြန္းေတာ႔ အေမကို သတိရေနတယ္ ထင္ပါရဲ႔။ အသံလဲ မွ်င္းမွ်င္းေလးပဲ ထြက္တယ္။ ေက်ာေလးဆန္႔ၿပီး တခ်ိန္လုံး လွဲေနေတာ႔တယ္။

တညေတာ႔ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ တိုက္ေအာက္က ေရကန္ေလးေဘးမွာ ထိုင္ၿပီး စကားေျပာေနတုန္း လသာသာမွာ ေရကူးကန္က လွ်ံေနတဲ႔ ေရေတြကို ေၾကာင္တေကာင္က လာလ်က္ ေသာက္ေနတာကိုး။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္က အိမ္က ေၾကာင္ေလးရဲ႔ အေမ ထင္ၿပီး ေနာက္ကေန တိတ္တိတ္ေလး သြားၿပီး ဗိုက္ကို စမ္းလိုက္တယ္။

ဗိုက္ မွာလဲ ကေလးေတြ ႏို႔တိုက္ထားပုံပဲ၊ သားသည္အေမေပါ႔။ ဒါဆို ေသခ်ာၿပီ။ ဒါနဲ႔ အသာေလး ေပြ႔လိုက္ေတာ႔ အလိုက္သင္႔ လိုက္လာတယ္။ ေၾကာင္အေမႀကီး တကိုယ္လုံး နံ လို႔။ အမိွဳက္ပုံမ်ား ဖြထားသလား မသိ။ ဒါနဲ႔ အေပၚထပ္ကို ေခၚခဲ႔ၿပီး ကိုယ္တို႔ အခန္းတံခါးကို ဖြင္႔လိုက္ရင္ပဲ အိမ္မွာက်န္ေနတဲ႔ ေၾကာင္ေလးက လွဲေနရာက ခ်က္ခ်င္း ကုန္းထ ၿပီး သူ႔အေမကို ေညာင္ ေညာင္ နဲ႔ စကားေတြ ေျပာလိုက္တာ တခန္းလုံး ဆူညံသြားေတာ႔တာပဲ။

သူ႔အေမကလဲ ဒီေကာင္ ေပ်ာက္ေနတာ ဒီေရာက္ေနပါလား ဆိုၿပီး အံ႔ၾသေနပုံပဲ။ စကားေတြ ျပန္ေျပာ၊ လွ်ာနဲ႔ လ်က္ေပးတယ္။ ႏို႔တိုက္တယ္။ ကိုယ္တို႔ေကၽြးထားတဲ႔ ႏို႔ေတြ စားစရာေတြ အကုန္လုံးကိုေတာ႔ အေမႀကီးက အကုန္ စားပစ္လုိက္ေရာ။ ဘယ္ေလာက္ ငတ္ေနတယ္ မသိ၊ ထပ္ေကၽြးလဲ ထပ္ကုန္တာပဲ။

ခုနက အစားမစားႏိုင္ မေသာက္ႏိုင္ တမိွဳင္မိွဳင္ ျဖစ္ေနတဲ႔ ေၾကာင္ေလးလဲ တက္ၾကြ ျမဴးထူး လို႔။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ တုိင္ပင္ၾကရတာေပါ႔။ ေနာက္ေတာ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ် လိုက္ၿပီး သူတို႔ ႏွစ္ေကာင္စလုံးကို ေပြ႔ခ်ီၿပီး ေအာက္ထပ္ကို လိုက္ပို႔ ေပးလိုက္ပါတယ္။

အစာလဲ ၀ၿပီ၊ အေမနဲ႔သားလဲ ျပန္ေတြ႔ၿပီ ဆိုေတာ႔ ေက်နပ္ၿပီး ႏွစ္ေကာင္သား တေညာင္ေညာင္ နဲ႔ စကားတေျပာေျပာ ေလွ်ာက္သြားၾကတာ လေရာင္ေအာက္မွာ အျမီးေလးေတြ ေထာင္လို႔။ အျမီးအႀကီးႀကီး တခု နဲ႔ အျမီးေသးေသးေလး တခု။ ကိုယ္လိုခ်င္တာ မရလိုက္ေပမဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာၿပီး က်န္ခဲ႔တာ ကိုယ္တို႔ဘ၀မွာ ဒါ ပထမဆုံး ပါပဲ။

ကိုယ္က ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားကို မွာခဲ႔တယ္။
တကယ္လို႔ ရုတ္တရက္ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္ေသရမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္႔ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွာ တရားေခြေတြလဲ မဖြင္႔ပါနဲ႔ေတာ႔လို႔။ ကိုယ္႔ဘ၀မွာ ကိုယ္လုပ္ခဲ႔တာေလးေတြအေပၚ ၾကည္ႏူးမိတာေလးေတြသာ ကိုယ္႔ကို ေျပာျပေပးပါလို႔။ ဒါဆို ဘာအလွဴႀကီးႀကီးမွ မလုပ္ႏိုင္တဲ႔ ကိုယ္႔အဖို႔ ဘ၀ကူးခ်ိန္မွာ အနည္းဆုံး စိတ္ေလးေတာ႔ နည္းနည္း ေအးခ်မ္းသြားမယ္လို႔ ထင္မိလို႔ပါေလ။

မိုးခ်ိဳသင္း

(ဒီပို႔စ္ေလးကို အခု ခရီးထြက္ေနတဲ႔ ကိုေက်ာ္၀ဏၰ အတြက္ ေရးပါတယ္။ ေလယာဥ္နားခ်ိန္မွာ ခ်ိဳသင္း ပို႔စ္ေလး ဖတ္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ လို႔ ေျပာတဲ႔အတြက္ပါ။)

Saturday, February 7, 2009

ခေရပြင္႔ေလးေတြကို လြမ္းတယ္

ငယ္ငယ္တုန္းက ညဖက္ ထမင္းစားၿပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရွိတဲ႔အခ်ိန္ဆို အေဖ နဲ႔အေမက လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္တတ္တယ္။ အဲဒီအခါဆို ကဲ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္မယ္ လိုက္မလားေဟ႔ လို႔ တေယာက္ေယာက္က ေလာေဆာ္လိုက္တာပါပဲ။

ဒါဆို ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြလဲ လုပ္လက္စ အလုပ္ေတြ ပစ္ခ်၊ လိုက္မယ္ေဟ႔ လို႔ ျပိဳင္တူ ေအာ္လိုက္တတ္ၾကတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ကို ခုလို မပ်င္းဘူး။ မိသားစုလိုက္ ေအးေအးသက္သာ ထမင္းစားၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ၾကတာမို႔ ၾကည္ႏူးစရာေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္။

အဲဒီတုန္းကဆို အိမ္က ည ၈နာရီေလာက္ ထြက္တတ္ၾကတယ္။ သိပ္ေ၀းေ၀းလံလံႀကီးလဲ မေလွ်ာက္ပါဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ ကိုယ္တို႔ေနတဲ႔ ပုဂံျခံ၀င္းကေန တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း တေလွ်ာက္ လွည္းတန္းေစ်းဖက္ ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ လွည္းတန္းေစ်းထိလဲ မေရာက္ဘူး။ သထုံလမ္းထိပ္ေလာက္ ေရာက္ရင္ အိမ္ဖက္ ျပန္လွည္႔တာပဲ။

အေဖနဲ႔ အေမက စကားတေျပာေျပာ နဲ႔ ေနာက္ကေန ေျဖးေျဖးေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ ကိုယ္တို႔ကေလးေတြ ကေတာ႔ ေရွ႔က ေျပးတမ္းေဆာ႔ၾကတာေပါ႔။ လမ္းမႀကီးကလဲ ရွင္းလို႔။ ပလက္ေဖာင္းကလဲ က်ယ္ေတာ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပးလို႔ ရေသးတယ္။ ကိုယ္တို႔က ခေရပင္တန္းေတြထိ ေျပးၾကတာ။

သထုံလမ္းမေရာက္ခင္ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းေပၚမွာ ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ကေတာ႔ ခေရပင္တန္းေလး ရွိတယ္။ ခုေတာ႔ ရွိေသးလား၊ အပင္ေတြ ခုတ္လိုက္ၾကၿပီလား မသိဘူး။ ညဖက္ဆို ခေရေတြက သိပ္ေမႊးတာ။ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမတေတြ ခေရပန္းေတြ ေကာက္ၾကတာေပါ႔။ ဘယ္ဘက္ အစြန္ဆုံးက်တဲ႔ ခေရပင္ႀကီးကေတာ႔ အပြင္႔ႀကီးႀကီးေတြ ေၾကြတယ္။ သိပ္လွတာပဲ။

ခေရပြင္႔ေမႊးေမႊးေတြကို ကိုယ္က ေကာက္ရင္း တခါတေလ ၾကယ္ေလးေတြ ေကာက္ေနတယ္ လို႔ ကုိယ္႔ကိုယ္ကို ထင္မိေသးတယ္။ ခေရပြင္႔ပုံစံက ၾကယ္ပုံေလးေတြလိုမို႔ ကိုယ္က ခ်စ္ေနမိတာေပါ႔။ အဲဒီတုန္းက ကေလးဆိုေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေကာင္းကင္ကို ေမာ႔ၿပီး ၾကယ္ေတြနဲ႔ လမင္းႀကီးကို ေမာ႔ၾကည္႔ရင္း ေလွ်ာက္တာ။ ေမာ႔ရင္း ေလွ်ာက္ေတာ႔ ပလက္ေဖာင္း အနိမ္႔အျမင္႔ မသိဘဲ လိမ္႔လဲ လို လဲ။ ဒူးကြဲလို ကြဲ။

ကုိယ္ဘယ္သြားသြား လမင္းႀကီးက ေနာက္က လိုက္ေနသလိုမို႔လဲ အံ႔ၾသရေသးတာ။ ေျပးရင္းတန္းလန္း မိဘစကားေျပာတာကို ျဖတ္ၿပီး “အေဖ၊ အေဖ၊ လမင္းႀကီးက သမီးေနာက္ ဘာလို႔ လိုက္ေနတာလဲ” လို႔ ေမးရေသးတာ။ အေဖကေတာ႔ “အဲဒါ သမီးကို ခ်စ္လို႔ေပါ႔” တဲ႔။ အေမကလဲ ျပံဳးလို႔။ ကိုယ္ကလဲ ျပံဳးၿပီး သေဘာေတြက်လို႔။

“ၾကယ္ေလးေတြ ခ်စ္စရာ၊ အျပာေရာင္ ေကာင္းကင္မွာ၊ သူတို႔ကို ျပံဳးရင္း တလုံးခ်င္း ၾကည္႔ေနပါ၊ မၾကာခင္ ျပန္ကာျပဳံးလို႔ သူတို႔လဲ ကိုယ္႔ကို ခင္ကာ..” ဆိုတဲ႔ ျပံဳးတုံ႔လွယ္ သီခ်င္းက ကိုယ္တို႔ ညီအမေတြ ဆိုေနက်ေပါ႔။

တခါတေလ ပုဂံလမ္းဖက္ ေလွ်ာက္ေသးတယ္။ အဲဒီမွာ ျခံတျခံက ညေမႊးပန္းေတြ စိုက္ထားေတာ႔ ညဖက္ဆို တလမ္းလုံး ေမႊးေနတယ္။ ေနာက္ ယုဇနပန္းနံ႔လဲ ရတယ္။ အဲဒီလို ပန္းနံ႔ေလးနဲ႔ ေမႊးေနရင္ ကိုယ္ကေတာ႔ ေလတဝႀကီး ရွဴပစ္လိုက္တတ္တယ္။

တခါတခါ တကၠသိုလ္ ေဘာ္လုံးကြင္းေတြဖက္ ေျခဆန္႔တတ္တယ္။ ညဖက္ လသာသာမွာ ေဘာ္လုံးကြင္းထဲ မိသားစု ခဏတျဖဳတ္ ထိုင္တတ္ေသးတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးေန႔ မီးပန္းလႊတ္တာေတြကိုလဲ အဲဒီ တကၠသိုလ္ ေဘာလုံးကြင္းကေန ကိုယ္တို႔ မိသားစု ထိုင္ ၾကည္႔တတ္တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ အေဖက အေမွာင္ထဲ ကြင္းပတ္ေျပးခိုင္း၊ ေရေျမာင္းေတြကို ခုန္ၿပီး ေက်ာ္ခိုင္းတတ္တယ္။ ကဲ ခုန္ၾကည္႔စမ္း သမီး၊ မေၾကာက္နဲ႔ ရဲရဲ ခုန္ တဲ႔။ ကိုယ္တို႔ကလဲ ေျမာင္း ဟိုဖက္ ဒီဖက္ ခုန္ၾကတာ။ ေပ်ာ္လို႔။ တကယ္က အေဖက ကိုယ္တို႔ကို ရဲေအာင္ မေၾကာက္တတ္ေအာင္ သင္ေပးေနတာပါ။ အေဖ ငယ္ငယ္က ေျမာင္းေတြမေက်ာ္ရဲ၊ အေမွာင္ထဲ မသြားရဲဘူး တဲ႔။ ဒါေၾကာင္႔ သူ႔သားသမီးေတြကို သူ႔လို မျဖစ္ေအာင္ သင္ေပးတာ တဲ႔။ ႀကီးမွ ျပန္ေျပာျပလို႔ သိတာပါ။

အဲဒီတုန္းကေတာ႔ ညဖက္ လမ္းေလွ်ာက္ရုံတင္ မကဘူး။ မနက္ေစာေစာလဲ လမ္းထ ေလွ်ာက္ ၾကေသးတယ္။ အေဖတို႔ အေမတို႔ လမ္းေလွ်ာက္ေဖာ္ေတြက ဒီပုဂံျခံဝင္းမွာ ေနတဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမ မိသားစုေတြပါပဲ။ ဆရာ ဦးလွေဆာင္တို႔ စုံတြဲ၊ စာေရးဆရာ ဦးမင္းလွညြန္႔ၾကဴး တို႔ စုံတြဲ နဲ႔ ဆရာ ဦးတိုးလွ တို႔ပါ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဝင္းႀကီးကို ျဖတ္ၿပီး မနက္ေစာေစာ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ကို ေလွ်ာက္ၾကတာပါ။

အျပန္က်ရင္ အင္းလ်ားမွာ အေၾကာ္စား၊ တခါတေလ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တတ္ၾကတာမို႔ ကိုယ္တို႔လဲ မုန္႔စားခ်င္လို႔ ေစာေစာ ထ လိုက္ၾကေသးတယ္။ အျမဲေတာ႔ မလိုက္ႏိုင္ဘူး။ အိပ္ခ်င္လို႔။

အခုေတာ႔ အဲဒီလို လမ္းေလွ်ာက္ခဲ႔ရတာေတြဟာ လြမ္းစရာေလးေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ က်န္းမာေရးအတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ထမင္းစားၿပီးလို႔ အစာေၾကေအာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မေလွ်ာက္ျဖစ္ ေတာ႔ဘူး။ အေဖတို႔ အေမတို႔တုန္းကလဲ ၀မ္းေရးအတြက္ တေန႔လုံး အလုပ္လုပ္၊ သားသမီး ၅ေယာက္အတြက္ ရုန္းကန္ လွဳပ္ရွားခဲ႔ရတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔က်န္းမာေရးအတြက္ ကိုယ္႔မိသားစုအတြက္ တေန႔တာထဲက အခ်ိန္ေလးတခ်ိန္ ဖဲ႔ေပးႏိုင္တယ္။

ကိုယ္တို႔အလွည္႔က်ေတာ႔ေရာ..။ ကိုယ္ဆိုရင္ လမ္းပိုေလွ်ာက္သင္႔တဲ႔ ဒီအသက္အရြယ္မွာ ဘာမ်ားလုပ္ေနပါလိမ္႔လို႔ ေတြးမိတယ္။ ရုံးကျပန္လာရင္ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္ နဲ႔ ထမင္းဟင္းခ်က္၊ ျပင္ဆင္ စားေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာ ေရွ႔ထိုင္ေတာ႔တာပဲ။ တေန႔လုံးလဲ အလုပ္ေတြ ထိုင္လုပ္ခဲ႔ၿပီးၿပီ။ ျပန္လာေတာ႔လဲ ဒါနဲ႔ပဲ မ်က္ႏွာအပ္ထားတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား ကိုယ္႔စိတ္၀င္စားမွဳနဲ႔ကိုယ္ ျငိမ္ျငိမ္ဆိတ္ဆိတ္ စာဖတ္ေန၊ စာေရးေနတယ္။ ည ၁၂နာရီထိုးမွ ေနရာက ထၿပီး အိပ္ရာ၀င္တယ္။

လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ ပန္းျခံေလး တခုကလဲ ကိုယ္တို႔နဲ႔ ၄အိမ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ရွိတာပါ။ ေဝးတယ္ဆိုရင္လဲ မေျပာပါဘူး။ အဲဒီပန္းျခံေလးဆို ကိုယ္ ၂ခါလား သြားဖူးတယ္။ အဲဒါလဲ လမ္းေလွ်ာက္တာ မဟုတ္ေသးဘူး။ သိပ္စိတ္ညစ္တုန္း တခါက ႏွစ္ေယာက္သား ပန္းျခံေလးထဲက ခုံေလးမွာ ထိုင္ၿပီး တေယာက္လက္ တေယာက္ဆုပ္ၿပီး ေငးေနၾကတာပါပဲ။ ၿပီးေတာ႔လဲ ထ ျပန္ခဲ႔ၾကတာ။

ကိုယ္႔ရဲ႔ boss အံတီက လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ေအာင္လို႔ ဆိုၿပီး ေစ်းအေတာ္ႀကီးတဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္စက္ႀကီး ဝယ္လာ၊ အိမ္မွာ လာဆင္ေပးဖူးတယ္။ ခုေတာ႔ စက္ႀကီးလဲ လွဲထား ခ်ထားရင္ မေတာ္တဆ လမ္းတက္ေလွ်ာက္မိမွာစိုးလို႔ စက္ကိုပါ ေထာင္ထားလိုက္ၿပီ။ တခါတေလ ပိုက္ဆံအိတ္တို႔၊ အေႏြးထည္ ဂ်ာကင္ေလးေတြေတာင္ စက္ေပၚ ခ်ိတ္လိုက္ေသး။

ကိုယ္တို႔မိတ္ေဆြ ကိုမိုးကေတာ႔ ေျပာပါတယ္။ စက္ႀကီးလဲ တေျဖးေျဖး ပိန္ပိန္လာၿပီေနာ္ တဲ႔။ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ စက္လဲ အေညာင္းမိေနေလာက္ေရာေပါ႔ေလ။


မိုးခ်ိဳသင္း

Wednesday, February 4, 2009

အက်င္႔ေလး တခု

လူေတြမ်ား စကားေျပာရင္ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳး။
တခ်ိဳ႔က ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ အေသအခ်ာ စဥ္းစားၿပီးေတာ႔ ေျပာတတ္တယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ႔ အားတက္သေရာ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ႔ တေလွ်ာက္လုံး ျငိမ္ေနၿပီးမွ ေျပာလိုက္တဲ႔တလုံးက်ေတာ႔လဲ ပိႆာေလးနဲ႔ နံေဘးပစ္သလို ေျပာျပန္ေရာ။

အဲဒီလို ေျပာတဲ႔အခါမွာလဲ ကိုယ္စြဲေနတဲ႔စကားလုံးကို စကားေျပာေနရင္း ထပ္ခါထပ္ခါ သုံးတတ္တာ သတိထားမိတယ္။ အခုတေလာ ကိုယ္႔ပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲမွာေရာ၊ ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ႔ မိတ္ေဆြေတြထဲမွာေရာ အဲဒါမ်ိဳးေလးေတြကို ကိုယ္ သတိထားမိေနတယ္။ အဲဒါကလဲ အထူးတလည္ လုပ္ယူတာမဟုတ္ဘဲ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ သတိမထားလိုက္မိခင္ ျဖစ္သြားတတ္တာမ်ိဳး။ အက်င္႔ျဖစ္ေနတာ လို႔ ေျပာရမလား မသိဘူး။

ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားရဲ႔ သူငယ္ခ်င္း နယူးေယာက္ခ္က အကိုတေယာက္ကေတာ႔ စကားေျပာရင္ အျမဲထည္႔ ေျပာတတ္တာက “ေအးေလ၊ ေအးေလ” တဲ႔။ ဒီကျဖင္႔ ဘာမွ မေျပာရေသးဘူး။ သူက ေအးေလ၊ ေအးေလ နဲ႔ ေထာက္ခံေနၿပီ။ သေဘာေကာင္းပုံမ်ား ေျပာပါတယ္။ သူမ်ားေျပာရင္ follow လိုက္ေပးတာ အက်င္႔ပါေနတယ္ ေျပာရမွာေပါ႔။

ေနာက္တေယာက္ကေတာ႔ စကားေျပာရင္ အျမဲ ထည္႔ေျပာတတ္တာက “ကိုယ္တကယ္ အေကာင္းေျပာတာ” တဲ႔။ သူကေတာ႔ သူေျပာမဲ႔ စကားတခြန္းကို အေလးအနက္ ျဖစ္ေစခ်င္ပုံပါ။ ဒါေပမဲ႔ သူ တခါမွ အတည္ မေျပာေလေတာ႔ ဘယ္သူမွ မယုံၾကလို႔ ဒီတခါေတာ႔ အတည္ေျပာတာပါ လို႔ ေျပာခ်င္သလားမသိ။ ကိုယ္တကယ္အေကာင္းေျပာတာ လို႔ စေျပာရင္ ျပံဳးစိစိ ျဖစ္ရၿပီ။ ခ်င္႔ခ်ိန္သာ ယုံေပေတာ႔။ သူ ရႊီးေတာ႔မယ္။

တခ်ိဳ႔က်ေတာ႔လဲ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေနလို႔ ထင္ပါရဲ႔၊ စကားေျပာတာမွာ အဂၤလိပ္လို ထည္႔ေျပာတတ္တာပါ။ ကိုယ္ကေတာ႔ အဲဒီလူနဲ႔ စကားေျပာရင္ ရီခ်င္ေနတတ္လို႔ မနည္း ေအာင္႔ထားရတာ။ သူက ဗမာလိုခ်ည္း ေတာက္ေလွ်ာက္ ေျပာသြားၿပီး ေနာက္ဆုံး အပိတ္ေလးမွာ အဂၤလိပ္လိုေလး နဲ႔ ပိတ္တတ္တာပါ။ you know what I mean တဲ႔။

ကိုယ္လဲ အစကေတာ႔ ကိုယ္႔ကို ရွင္းျပေနတာမို႔ အဲဒီလို ေျပာတာ ထင္မိတယ္။ ဘယ္႔ႏွယ္ ဟုတ္ရမွာလဲ။ သူ႔ဟာက အခြန္းတိုင္း ရွင္းျပတာ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ အဲဒါႀကီးနဲ႔ ပိတ္ေတာ႔တာ။

“ဒီကေနသြားရင္ Garfield ေရာက္ေတာ႔ ညာခ်ိဳးလိုက္၊ ဆိုင္ေလးက အဲဒီနားမွာပဲ ရွိတယ္၊ you know what I mean?”
“က်ေနာ္လဲ အဲဒီ႔ဆိုင္မွာပဲ အျမဲ ၀ယ္ျဖစ္တယ္။ သူက ေစ်းလဲ သက္သာတယ္ေလ။ you know what I mean”

ေနာက္တေယာက္ကေတာ႔ စကားအဆုံးမွာ မဟုတ္ဘူး၊ စကားအစမွာ ေျပာတတ္တာပါ။ သူလဲ ဘိုလို ေတာ႔ခ္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ သူ႔ဘုိစကားက သူမ်ားကို အလုပ္ေပးတဲ႔ စကားပါ။ you remember တဲ႔။

စကား စ မေျပာနဲ႔၊ ေျပာတာနဲ႔ you remember က စတယ္။ ေမးခြန္းေမး အေတာ္၀ါသနာ ပါတာလား၊ မွတ္မိလားလို႔ အေဖာ္စပ္တာလား မသိ။ သူ႔ေမးခြန္း မလာခင္ စဥ္းစားရတာ ဦးေႏွာက္လဲ ပူၿပီ။ ၾကာေတာ႔ မမွတ္မိဘူးေဟ႔ လို႔ ေအာ္လိုက္ရတယ္။ ဘယ္႔ႏွယ္၊ ေျပာ မေျပာရေသးဘူး၊ ကိုယ္က ဘာမွတ္မိရမွာတုန္း။

ေနာက္တေယာက္ကေတာ႔ ပူးတြဲ အသုံးျပဳတာပါ။ အဂၤလိပ္လိုေရာ ဗမာလိုေရာ ထည္႔ေျပာတာပါ။ နားေထာင္ေနတဲ႔ ကိုယ္ နားမလည္မွာ စိုးရွာပုံပါပဲ။ သူက်ေတာ႔ telling the truth တဲ႔။

“Telling the truth အမ။ က်မ တကယ္ လိမ္မေျပာဘူး။ အဲဒီအက်ီ ၤေလးက ၁၅က်ပ္ပဲ ေပးရတာ” တဲ႔..
“Telling the truth အမ။ က်မ လိမ္မေျပာဘူး။ သူက အဲဒီလိုႀကီး ေမးတာေနာ္” တဲ႔.. ေအးပါဟယ္၊ နင္လိမ္မေျပာတာ ငါသိပါၿပီ လို႔..။

ကိုယ္ခ်စ္ခင္ရတဲ႔ အမတေယာက္ကေတာ႔ ဆရာမေလ။ စာေတြ ရွင္းျပရလြန္းလို႔လား၊ မိသားစုမွာ ဦးေဆာင္ အၾကံထုတ္ရတဲ႔သူမို႔လား မသိ။ သူက စကားေျပာရင္ အႏွစ္ခ်ဳပ္ တတ္တယ္။ “အိသည္ေတာ႔ ” တဲ႔..။

ေျပာခ်င္တာက “အဲဒီေတာ႔….” ပါ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္တို႔က အိသည္ေတာ႔ ပဲ ၾကားတယ္။ ပထမေတာ႔ နားထဲမွာ တမ်ိဳးေလး၊ အဆန္းေလး ၾကားလိုက္မိသလိုလို။ ေနာက္ေတာ႔ အဲဒီ အိသည္ေတာ႔…ေလးကိုပဲ နားစြဲေနမိေတာ႔တာေလ။

“အိသည္ေတာ႔၊ ပထမဆုံး ေဟာလီး၀ုဒ္ကို သြားမယ္၊ ၿပီးမွ ဘိခ်္ကို ခ်ီတက္ၾကတာေပါ႔၊ ဟုတ္ဖူးလား”
“အိသည္ေတာ႔၊ အမက ဟင္းခ်က္မယ္၊ ရွင္က ၾကက္သြန္လွီး ေပး” တဲ႔။

အမ အမ်ိဳးသားကေတာ႔ တမ်ိဳးပါ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား သေဘာတရားေရးေတြ စိတ္ထဲမွာေရာ အျပင္မွာပါ ေဆြးေႏြး ျငင္းခုန္ေနသလဲ မသိ။ သူအျမဲ ေျပာတတ္တာက “သေဘာတခုက…” တဲ႔။ သေဘာတရားေရးေတြ မေဆြးေႏြးလဲ သူ႔ သေဘာတခုက ပါလာတာပါပဲ။ ဟုတ္ပါၿပီ၊ သေဘာ ဘယ္ႏွစ္ခုမ်ား ျဖစ္ခ်င္ေသးလို႔လဲ။

“သေဘာတခုက ဒီလိုရွိတယ္ေလ။ က်ေနာ္တို႔ ပထမအဆင္႔အေနနဲ႔ ဒီလိုေလး သြားၾကည႔္မယ္၊ ၿပီးေတာ႔ ဟုိလို လုပ္ၾကည္႔တာေပါ႔” တဲ႔။
“သေဘာတခုက က်ေနာ္တို႔ ေယာက်ာၤးေလးေတြက ကားတစီးနဲ႔ သြားၿပီး၊ ခင္ဗ်ားတို႔ မိန္းကေလးေတြ က ေနာက္တစီးနဲ႔ လိုက္ခဲ႔ေပါ႔” တဲ႔..။

သူမ်ားေတြ အေၾကာင္းခ်ည္း ေျပာၿပီး ႀကိတ္ရီေနတယ္ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ကိုယ္႔အေၾကာင္းလဲ ေျပာပါအုံးမယ္ေလ။ ကိုယ္က အခုလို စာေရးေနတဲ႔အခ်ိန္သာ မပါတာပါ၊ စကားေျပာရင္ေတာ႔ အျမဲထည္႔ေျပာတတ္တာက “ဟုိ ဘာလဲ” တဲ႔ (မရီပါနဲ႔ေလ..)

“ကိုယ္လဲ တေယာက္တည္း (ဟို ဘာလဲ) အခုလို ရီစရာေလးေတြ ၾကံဖန္ ဟိုေတြး ဒီေတြး ေတြးေနေတာ႔ (ဟို ဘာလဲ) အနားမွာ အေဖာ္မရွိလဲ ပ်င္းေတာ႔ မပ်င္းရဘူးေပါ႔ ၊ ဟို ဘာလဲ ဘာလဲ ဘာေျပာမလို႔ပါလဲ….ေမ႔ကုန္ပါၿပီေလ”
မိုးခ်ိဳသင္း

Monday, February 2, 2009

ငါးခူေၾကာ္ နဲ႔ ငပိခ်က္

ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ကြန္မန္႔ မွာ ေရးသြားသလို အစားအေၾကာင္းခ်ည္း ေရးသလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ကိုယ္ကလဲ ႀကိဳက္ေတာ႔ ေရးမိတယ္။ ဒီတခါေတာ႔ အစားအေၾကာင္း တိုက္ရုိက္ မေရးပါဘူး၊ ေစာင္းၿပီး ေရးမွာပါ။ :)

ေန႔လည္က ထမင္းစားေတာ႔ ခ်စ္ခင္ရတဲ႔ အမတေယာက္က ငပိခ်က္ ခ်က္ၿပီး လာပို႔ထားတာ ရွိလို႔ အရမ္းဟန္က်ေနတာေပါ႔။ ထမင္းေပၚမွာ ငပိခ်က္ကို ပုံၿပီး အေသအခ်ာနယ္ၿပီး ထမင္းနဲ႔ လူးစား၊ နယ္စားေနမိတာေပါ႔။ ကိုယ္ႀကိဳက္တာ စားရေတာ႔လဲ ထမင္းက ျမိန္တယ္ (တကယ္ေတာ႔ အျမဲတမ္း ျမိန္တယ္)။ စားရင္းနဲ႔ ငယ္ငယ္က ထမင္းျမိန္ျမိန္ စားခဲ႔ရတာေတြ သတိရမိတယ္ေလ။

ငယ္ငယ္က ေမာင္ေလးနဲ႔ ေဆာ႔ရင္ သူက ကုလားထိုင္ကို လွဲလိုက္ၿပီး တြန္းလွည္းေလးလို လုပ္လိုက္တတ္တယ္။ ေနာက္မွီမွာ ကိုယ္က ထိုင္၊ သူက ကုလားထိုင္ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ကိုင္ၿပီး ကိုယ္႔ကိုတင္ၿပီး တြန္းေတာ႔တာပဲ။ ေကာ္ရစ္ဒါတေလွ်ာက္ တြန္းၾကတာ ၾကမ္းျပင္ဆိုလဲ တြန္းရာေတြ ထင္ၿပီး ေျပာင္ေခ်ာလို႔။ သူေမာရင္ သူတလွည္႔ထိုင္၊ ကိုယ္က တြန္းျပန္ေရာ။

အဲဒီလို ကုလားထိုင္ကို ကားလိုလုပ္ တြန္းတမ္း ကစားရင္ ပါးစပ္ကလဲ ကားေမာင္းသလို တဝူးဝူး ေအာ္ရေသးတာပါ။ ေနာက္ ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္လဲ ရွိေသးတယ္။ ထူးထူးေထြေထြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ဆိုတာ ေဒၚႀကီးတင္ ေရွ႔ ရပ္လိုက္တာပါပဲ။ ေဒၚႀကီးတင္ဆိုတာ ကိုယ္တို႔ကို ထိန္းခဲ႔တဲ႔ အေဒၚလို ခ်စ္ခင္ရတဲ႔ အေဒၚႀကီးတေယာက္ပါပဲ။

အသားညိဳညိဳ ပိန္ပိန္ပါးပါးနဲ႔ ရင္ဖုံး အက်ီ ၤအျဖဴေလးေတြ ၀တ္တတ္တယ္။ သူ႔ညီမက ေဒၚေလးခ်ိဳ တဲ႔၊ ေဒၚေလးပို တဲ႔။ ညီအမ ၃ေယာက္စလုံး ေရစႀကိဳကေန ကိုယ္တို႔အိမ္ လာေနၿပီး ကိုယ္႔တို႔အားလုံးကို တူမအရင္းေတြ မျခား ခ်စ္တယ္၊ ထိန္းၾကတယ္။ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမ အားလုံး သူတို႔ လက္ေပၚမွာ ႀကီးခဲ႔တာပါ။

အဲဒီလို ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ကားတြန္းတမ္း ေဆာ႔ရင္ ေဒၚႀကီးတင္က ဇလုံႀကီးကိုင္ၿပီး ထိုင္ေစာင္႔တာပဲ။ ဇလုံထဲမွာ ငါးခူေၾကာ္ေမႊးေမႊးကို အရုိး တစိမွ မပါေအာင္ အသားေတြခ်ည္း ႏႊင္ထားၿပီး ငါးေၾကာ္ဆီေလးနဲ႔ ဆားေလးျဖဴး နယ္ထားတယ္။ ထမင္းက ငါးေၾကာ္ဆီနဲ႔ ဆိုေတာ႔ ေမႊးၿပီး စိမ္းဝါလို႔။ ထမင္းပူပူေလးကို လက္နဲ႔ ဆုပ္ၿပီး ထမင္းအလုံးေလးေတြ လုပ္ထားတယ္။

ကိုယ္တို႔ ဘတ္စ္ကား ရပ္လိုက္ၿပီဆိုရင္ ေဒၚႀကီးတင္က ထမင္းတလုံးဆုပ္ေလး ယူၿပီး ပါးစပ္ထဲ ခြံ႔လိုက္တယ္။ ကိုယ္တို႔ကလဲ ထမင္း ဝါးရင္း ဆက္တြန္းၾကျပန္ေရာ။ ပါးစပ္ထဲ ကုန္သြားေတာ႔ ဘတ္စ္ကားက ရပ္ရျပန္ေရာ။ အဲဒီလို ထမင္းစားခဲ႔ရတာ ႏွစ္သက္လြန္းလို႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မေမ႔ႏိုင္ဘူး။

အခုထိ ငါးခူေၾကာ္ေတြ႔ရင္ ကိုယ္႔မွာ အဲဒီလို လုပ္စားမွ အရသာ ရွိတယ္ ထင္ေနတာပါ။ ငါးေၾကာ္ကို အရုိးႏႊင္ၿပီး ငါးေၾကာ္ဆီေလးနဲ႔ ဆမ္းစားလိုက္ရမွ အာသာေျပသလိုလို။ စားတုိုင္းလဲ ေဒၚႀကီးတင္ကို သတိရမိပါတယ္။ ကိုယ္က စျမံဳ႔ျပန္ခ်င္လို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကေလ.. ေဒၚႀကီးတင္က.. ဆိုရင္ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက ဒီေန႔ ငါးေၾကာ္ပဲ ဆိုတာ သိေနပါၿပီ။ ေဒၚႀကီးတင္ နဲ႔ ငါးေၾကာ္နဲ႔ တြဲမွတ္ရမလိုေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီေလ။

ေနာက္ ေလးတန္းေရာက္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔နဲ႔ အတူလာေနတဲ႔ အမ က မခင္ဆင္႔ တဲ႔။ အသားညိဳျပာညက္၊ မ်က္လုံး အႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ အမပါ။ အလုပ္ကလဲ ဇယ္ဆက္သလို လုပ္တာ။ မနက္ႏိုးလာရင္ ေစ်းသြား၊ ထမင္းခ်က္၊ ဟင္းခ်က္ အကုန္ လွည္႔ၾကည္႔စရာမလိုဘူး။ ၿပီးရင္ ကိုယ္တို႔ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းပို႔။ အဝတ္ေလွ်ာ္၊ မီးပူတိုက္ ညေနဆိုရင္ ကိုယ္႔အမေတြကို လွည္းတန္းမွာ က်ဴရွင္ လိုက္ပို႔ရေသးတာပါ။

ကိုယ္တို႔ တကၠသိုလ္ေရာက္တဲ႔အထိ အမလိုတမ်ိဳး၊ သူငယ္ခ်င္းလို တမ်ိဳး ေနသြားတယ္။ မခင္ဆင္႔က အေဖတို႔ ရြာက။ အမက စာေရးဆရာမ ျဖစ္ခ်င္တာ တဲ႔။ စာကေတာ႔ ေရးတတ္၊ ဖတ္တတ္ရုံမို႔ ကုိယ္က စာေရးစာဖတ္ ေခ်ာေအာင္ သင္ေပးရတယ္။ တြံေတးသိန္းတန္က သူ႔အသည္းစြဲ။ မီးပူတိုက္ရင္း တြံေတးသိန္းတန္ သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆိုရင္ ကိုယ္က ေဘးက အဝတ္ပုံထဲမွာ လွဲရင္း ေဆာ႔ရင္း နားေထာင္တယ္။

သူ႔အိမ္ကို စာေရးခ်င္ရင္ ကိုယ္႔ကို ေရးခိုင္းတတ္တာပါ။ သူ႔အေမကို စာေရးပုံကို ၾကည္႔ပါအုံး။
ကဲ မိခ်ိဳ ငါေခၚေပးမယ္၊ ေရးစမ္းပါ။ သို႔၊ ေဒၚအုန္းဆိုင္ လို႔...။
အမကလဲ အေမ ဟာ အေမေပါ႔၊ ဘာလို႔ နံမည္တပ္ၿပီး ေခၚေရးရတာလဲ။
ေအာ္ နင္မသိပါဘူး။ ေရးစမ္းပါ။ ေဒၚအုန္းဆိုင္ေရ ပိုက္ဆံခ်ည္း လွိမ္႔ေတာင္းမေနနဲ႔ လို႔ တဲ႔။
အဲဒီလို မခင္ဆင္႔ပါေလ။

သူ႔ကိုဆို ကိုယ္တို႔ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္က ခ်စ္လဲခ်စ္၊ ႏိုင္လဲ ႏိုင္တယ္။ ကိုယ္႔ေမာင္ေလးက ကိုယ္တို႔ေက်ာင္းသြားေတာ႔မယ္ဆိုရင္ သူ႔အဝတ္ပုံကို ေမႊၿပီ။ ၿပီးရင္ သူစိတ္ႀကိဳက္ေတြ႔တဲ႔ အက်ီ ၤကို ထုတ္၊ ၿပီးရင္ အမ ဒါ ဝတ္ခဲ႔ေနာ္။ ေက်ာင္းျပန္လာႀကိဳရင္ ဒီအက်ီ ၤဝတ္ေနာ္။ ဒါမဝတ္ရင္ လာမႀကိဳနဲ႔ မလိုက္ဘူး လုပ္တာ။

ဝက္သားဟင္းခ်ည္း ခ်က္ရင္လဲ ဝက္သားသည္ လူႀကီးကို ႀကိဳက္လို႔လား လုပ္တာ။ အဲဒီတုန္းက သူေစ်းသြားတုန္း တခါေခၚသြားဖူးလို႔ လွည္းတန္းေစ်းက ဝက္သားသည္ ေခ်ာေခ်ာ အကိုႀကီးကို ျမင္ဖူးထားတာေလ။ အဲဒါဆို သူက ဒီကေလးႏွယ္ ဆိုးခ်က္က မတရား တဲ႔။ အညာေလသံနဲ႔။

သူ နဲ႔တြဲၿပီး အမွတ္မိဆုံးက ငပိခ်က္ပဲ။ သူက ငပိခ်က္ကို ဇလုံႀကီးထဲ လူးနယ္ၿပီး အားရပါးရ စားေတာ႔တာပဲ။ ငရုတ္သီးမွဳန္႔လဲ ျဖဴးထားေသးတယ္။ ခြ႔ံေကၽြးတဲ႔ အရြယ္မဟုတ္ေတာ႔ သူက မခြံ႔ဘူး။ ဒါေပမဲ႔ သူ႔ေဘးနားကေန ၾကည္႔ၿပီး စားခ်င္လြန္းလို႔ အမ ခြံ႔ ခြံ႔ နဲ႔ ပါးစပ္ ဟ ၿပီး ေတာင္းစားရတယ္။ အဲဒါဆို သူက ကဲဟယ္ ကဲဟယ္ ဆိုၿပီး တြန္းတြန္းထိုးထိုး ခြံ႔တာပဲ။

ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ လုပ္စားစမ္းပါေအ တဲ႔။ ဟင္႔အင္း အမ လုပ္ထားတာပဲ စားခ်င္တယ္၊ ခြံ႔ပါ ခြ႔ံပါ နဲ႔ ဂ်ီက်ရတယ္။ တခါတေလ ပန္ေထြေဖ်ာ္ သူလုပ္စားတတ္တယ္။ ပန္ေထြေဖ်ာ္လို႔ သူေခၚတဲ႔ဟာက ခရမ္းခ်ဥ္သီးရယ္၊ ၾကက္သြန္နီရယ္၊ နံနံပင္ရယ္ ပါတယ္။ ကိုယ္က အဲဒီ ၃မ်ိဳးလုံး လုံးဝ မႀကိဳက္ေပမဲ႔ သူလုပ္ထားရင္ေတာ႔ ေဘးကေန သြားရည္က်ၿပီ။ အဲဒီအခါဆိုလဲ ခြံ႔ပါအုံး အမ ေပါ႔။

ကိုယ္တို႔အိမ္မွာ အေဖနဲ႔အေမက သမီးရွင္လုပ္ၿပီး ပထမဆုံး သမီးေတာင္းလက္ခံရတာ မခင္ဆင္႔နဲ႔ပဲ။ အမတို႔ လင္မယား လူႀကီးစုံရာကို ထိုင္ကန္ေတာ႔ ေတာ႔ သူ႔ေက်ာျပင္က လွိဳင္းထ ေနတာ မွတ္မိတယ္။ အမ မ်က္ရည္ေတြလဲ ဝဲေနတယ္။ အဲဒီတုန္းက လာေတာင္းတဲ႔ လူႀကီးေတြကို အေမတို႔က ေရေက်ာ္ေမာင္ေအးက ဆမူဆာမွာၿပီး လက္ဖက္ရည္နဲ႔ ဧည္႔ခံတယ္။

အဲဒီကတည္းက သူလဲ ဘဝကို သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ ရုန္းကန္ေနလိုက္တာ ကေလး ၂ေယာက္လဲ ရၿပီ။ သူ႔ကေလးေတြကိုလဲ သူခ်စ္တဲ႔ သူေတြနံမည္ ေပးထားေသးတယ္။ သမီးေလးက ခင္စုၾကည္ တဲ႔။ သားကေတာ႔ ေက်ာ္ရဲေအာင္ တဲ႔။ ရုပ္ရွင္မင္းသား ေက်ာ္ရဲေအာင္ကို ႀကိဳက္လို႔ တဲ႔။

ၿပီးခဲ႔တဲ႔ ေမလတုန္းက ဘန္ေကာက္မွာ ကိုယ္တို႔ ညီအမေတြ ဆုံၾကေတာ႔ လက္ေဆာင္ေတြ ဖလွယ္ၾကတယ္။ တခုေသာ လက္ေဆာင္က ေလးေထာင္႔ ထမင္းဗူးေလး တဗူးပါ။ ဆီေတြ စြန္းမွာစိုးလို႔ ပလပ္စတစ္နဲ႔ အထပ္ထပ္ ပတ္ထားေသးတယ္။

အဲဒါဘာေလးလဲ ဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔အမ မစံက ငပိခ်က္ေလ တဲ႔။ မခင္ဆင္႔က နင္႔အတြက္ ေပးလိုက္တာ တဲ႔။ မိခ်ိဳက ငပိခ်က္ သိပ္ႀကိဳက္တယ္ ဆိုၿပီး သူကိုယ္တုိင္ ခ်က္ေပးလိုက္တာ တဲ႔။

ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္လဲ ငပိခ်က္ စားတိုင္း မခင္ဆင္႔ကို လြမ္းမိၿပီး ငါးခူေၾကာ္စားတိုင္း ေဒၚႀကီးတင္ ကို မေမ႔ႏိုင္ေတာ႔ဘူးေလ။
မိုးခ်ိဳသင္း