ၾကည္ႏူး ပုံရိပ္မ်ား

လူ႔ဘ၀မွာ တခါတေလ အားငယ္တဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ရွိတတ္တယ္။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေလးေတြ မျဖစ္တဲ႔အခါ၊ ကိုယ္ေပးခ်င္တာေလးေတြ မတတ္ႏိုင္တဲ႔အခါမ်ိဳး မွာေပါ႔။ အဲဒီအခါ တျခားသူေတြေတာ႔ မသိ၊ ကုိယ္ကေတာ႔ ၀မ္းနည္းလြယ္တတ္သူမို႔ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ျပန္ၿပီး အားတင္းယူရတတ္တယ္။

အဲဒါကေတာ႔ ကိုယ္လုပ္ခဲ႔တဲ႔ လုပ္ရပ္ေလးတခုခုအေပၚမွာ ျပန္ၾကည္ႏူးၿပီး ေတြးတတ္တာပါပဲ။ ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳးကလဲ ကိုယ္႔မွာေတာ႔ မ်ားမ်ားစားစား မရွိပါဘူး။ ရွိတာ နည္းနည္းေလးေပမဲ႔ ျပန္ေတြးတိုင္း ၾကည္ႏူးရတာကေတာ႔ ေလ်ာ႔ မသြားဘူး။

ပီတိ ျဖစ္ရတယ္ ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးလား မသိ။ အဲဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြလဲ တမင္ တိုက္ဆိုင္ ၾကံဳၾကိဳက္ေအာင္ လုပ္ယူတာလဲ မဟုတ္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ေတာင္ သတိထားမိခ်င္မွ ထားမိမဲ႔ အျဖစ္ေလးေတြပါ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔အဖို႔မွာေတာ႔ ျပန္ေတြးတိုင္း စိတ္ခ်မ္းသာၿပီး အင္အားေတြ ရလာသလိုပဲေလ။ အဲဒါဆို အားငယ္၀မ္းနည္းတဲ႔ စိတ္ေတြ သက္သာၿပီး ငါ႔ဘ၀မွာ ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ ၾကံဳႏိုင္ေသးတယ္လို႔ အားတင္းမိတာပါပဲ။

အဲဒီလို ကိုယ္ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႔ခဲ႔တာေလးေတြကို စာလာဖတ္တဲ႔ မိတ္ေဆြေတြကို မွ်ခ်င္လို႔ ေရးလိုက္ပါတယ္။ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳးေလးေတြ ရွိၾကမွာပါပဲ။ ျပန္ေတြးဖို႔ ေမ႔ေနရင္ ကိုယ္ၾကံဳခဲ႔တာေလး ျပန္ေတြးျဖစ္သြားရင္ကို အနည္းဆုံး တဒဂၤေတာ႔ စိတ္ခ်မ္းသာ သြားမွာပါပဲ။

ကိုယ္ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြက ဒီလိုပါ။ ဘာမွ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ခမ္းခမ္းနားနားႀကီး မဟုတ္ဘူးေလ။

ကိုယ္ Dim Sum ကို ပထမဆုံး စားဖူးတာ ျမန္မာျပည္က Oriental House မွာပါ။ Dim Sum ကိုေတာ႔ လူတိုင္း သိၾကမွာပဲ။ တရုတ္ရုိးရာ အစားအစာ လို႔ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ ကိုယ္အႀကိဳက္ဆုံး မနက္စာေတြထဲက တခုေပါ႔။ ပထမဆုံး စားဖူးတဲ႔အခ်ိန္က ကိုယ္႔မွာ ႀကိဳက္လိုက္တာ။ နဂိုကမွ အစားအေသာက္ မက္ရတဲ႔အထဲ အသားေလးေတြ ေပါင္းထား၊ ထုပ္ထား တာဆိုေတာ႔ သေဘာက်လိုက္တာ။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက စားရင္းနဲ႔ စဥ္းစားမိတာက ကိုယ္ခ်စ္ခင္တဲ႔ လူႀကီးေတြကို ေကၽြးခ်င္တာပါ။ မနက္ခင္းမွာ ေရေႏြးေလးေသာက္၊ Dim Sum ေလး စားရရင္ လူႀကီးေတြ အဖို႔ စားရတာ မာလဲ မမာေတာ႔ ၀ါးရတာ အဆင္ေျပမယ္ေပါ႔။ အရသာလဲ ရွိတယ္။ လိုသေလာက္လဲ ကိုယ္တႏိုင္ မွာယူ စားရုံပဲ ဆိုေတာ႔ ပိုတာ က်န္တာလဲ မျဖစ္္ဘူးေပါ႔။

ဒါနဲ႔ ကိုယ္ ခ်စ္ခင္တဲ႔ လူႀကီးသူမေတြကို ဆိုင္ကို ေခၚသြားၿပီး ေကၽြးခဲ႔ပါတယ္။ တကူးတက သြားေခၚၿပီး သူတို႔စားခ်င္တာေလးေတြ စိတ္တိုင္းက် ေရြးၿပီး မွာၿပီး ေကၽြးခဲ႔တာပါ။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္႔မွာ အေမလဲ မရွိေတာ႔၊ အေဖလဲ အေ၀းေရာက္ေနတာမို႔ သူတို႔ကို ရည္မွန္းၿပီး ေကၽြးတာမို႔ စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္တာ အလြန္ပါပဲ။

ေစ်းလဲ မမ်ားပါဘူး။ အလွဴႀကီးလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ စားရတဲ႔ လူႀကီးေတြေတာ႔ မသိ၊ ေကၽြးရတဲ႔ ကိုယ္႔အဖို႔မွာေတာ႔ ေက်နပ္ၾကည္ႏူးရတာ ျပန္ေတြးတိုင္းပါပဲ။ ကိုယ္တို႔ ခ်စ္ခင္တဲ႔ ဦးေလးႀကီး တေယာက္ဆိုရင္ မေမ႔ႏိုင္တဲ႔ စား ပြဲေလး တခုပါပဲ လို႔ ပီတိနဲ႔ တဖြဖြ ေျပာေနတာ။ ကိုယ္တို႔ကလဲ သဒၶါတရားအျပည္႔နဲ႔ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ေကၽြးေတာ႔ ေရာင္ျပန္ဟပ္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႔ေလ။

ေနာက္ အျဖစ္အပ်က္တခုကေတာ႔ အေဖနဲ႔ ပတ္သက္တာပါ။ အေဖက ဘာသိဘာသာ သမား ဆိုတာ အေဖ႔ကို သိတဲ႔လူေတြ ေကာင္းေကာင္းသိမွာပါပဲ။ အေပၚယံ အလွအပေတြကို လုံး၀ ဂရုမထားတဲ႔သူပဲ။ ေနမိေနရာ ေငးမိေငးရာ ေနတတ္သူမ်ိဳးပဲ။ သူ႔မွာ မိတ္ေဆြရယ္၊ ဖတ္စရာ ေရးစရာ စာအုပ္ရယ္၊ ေဆးလိပ္ရယ္ ရွိရင္ ေတာ္ၿပီ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ႔။

သူ ေလွ်ာက္သြားသမွ်၊ သူေနသမွ် မိတ္ေဆြေတြ၊ သားသမီးအရင္းလို တပည္႔ေတြက ဆင္ေပး၊ လဲေပး ၾကတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ အေဖ႔မွာ ၀မ္းမနာ သားသမီးေတြ မ်ားလွတယ္။ ၀တ္ေပးရင္လဲ ၀တ္လိုက္တာပဲ။ ဘာရယ္လို႔ မရွိဘူး။ ဒီအတိုင္းထားလဲ ဒီအတိုင္းပဲ ေနတာပဲ။ အဲဒီလိုမ်ိဳးေပါ႔။

တခါကေတာ႔ ေဆာင္းရာသီ တရက္မွာေပါ႔။ အေဖက ေအးလို႔ တဲ႔။ ေရမခ်ိဳးခ်င္ဘူး။ ေရေႏြးနဲ႔ေတာင္ မခ်ိဳးခ်င္ဘူး။ ပ်င္းတာလဲ ပါတယ္။ ဒါေတြက အပိုအလုပ္ေတြပါ သမီးရယ္ လို႔ ေျပာေနတာပါ။ ကိုယ္႔မလဲ အေဖ႔ကို ေခ်ာ႔ရတာေပါ႔။ တကုိယ္ရည္သန္႔ရွင္းတာ အပိုအလုပ္ မဟုတ္ပါဘူး အေဖရယ္ေပါ႔။ ေရခ်ိဳးၿပီး အက်ီ ၤေလး လဲလိုက္ရင္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးနဲ႔မို႔ အေဖ ေနလို႔ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ ေပါ႔။

အေဖက အက်ီ ၤခၽြတ္လိုက္ရင္ ေအးသြားမွာကိုေတာင္ ေၾကာက္ေနေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ ေျပာယူရတယ္။ ဒါနဲ႔ကိုယ္က အေဖ႔ကို ေရေႏြးနဲ႔ ကိုယ္ပတ္တိုက္ေပးမယ္ေလ၊ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာေစရပါဘူး လို႔ ေျပာရတယ္။ ေနာက္ဆုံး ညည္းညည္းညဴညဴနဲ႔ လက္ခံပါေတာ႔တယ္။

ဒါနဲ႔ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ အေသးေလးတခုကိုယူ၊ ေရေႏြးေလး ဆြတ္ၿပီး အေဖ႔ကို တကိုယ္လုံး ကိုယ္ပတ္တိုက္ေပးတာပါ။ ေခါင္းကေန ေျခအဆုံး၊ အႀကိဳအၾကား မက်န္ သန္႔ရွင္းသြားေအာင္ အေသအခ်ာ ပြတ္တိုက္ပစ္လိုက္တာပါ။ ေရေႏြးေလးနဲ႔ဆိုေတာ႔ ေႏြးေနတာေပါ႔။ အဲဒီလို ကိုယ္လုပ္ေပးေနတုန္း အေဖက ကိုယ္႔ကို ေျပာပါတယ္။

သမီးလုပ္ေပးတာ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ေရခ်ိဳးတာထက္ေတာင္ စင္ေသးတယ္ တဲ႔။ ေကာင္းလိုက္တာ၊ လန္းသြားတာပဲ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ သာဓုေခၚၿပီး ဆုေတြ ေပးေနတာ အၾကာႀကီးပဲ။ ကိုယ္လဲ လုပ္ေနရင္းနဲ႔ ၾကည္ႏူးလြန္းလို႔ ရင္ထဲမွာ လွပ္လွပ္ လွပ္လွပ္ ျဖစ္ေနတယ္။ အေဖ႔ ပီတိေတြ ကိုယ္႔ဆီ လာကူးစက္တယ္ ထင္ပါရဲ႔။ အဲဒီအျဖစ္ေလးကိုလဲ ကိုယ္ ဘယ္ေတာ႔မွ မေမ႔ႏိုင္ေတာ႔ဘူးေလ။

ေနာက္ အျဖစ္အပ်က္တခုကေတာ႔ ကိုယ္ မေလးရွား Johor Bahru မွာ ေနတုန္းကပါ။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္တို႔က ရန္ကုန္ ျပန္ေတာ႔မွာ။ ေနာက္ ၂ပတ္ေလာက္ဆို ပစၥည္းေတြ သိမ္းၿပီး ျပန္ေတာ႔မယ္ေလ။ တေန႔ေတာ႔ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ အျပင္က ျပန္လာေတာ႔ ကိုယ္တို႔ေနတဲ႔ တိုက္ေအာက္က ဓာတ္ေလွကားနားမွာ စားၾကြင္း စားက်န္ေလးေတြ ရွာစားေနတဲ႔ ေၾကာင္ေလး တေကာင္ ေတြ႔တယ္။

ေၾကာင္ေလးက ၄-၅လ သားေလာက္ပဲ ရွိပါအုံးမယ္။ ကိုယ္သိပ္လိုခ်င္တဲ႔ အေရာင္၊ ေၾကာင္ အ၀ါၾကား ေလးေပါ႔။ ေခ်ာလိုက္တာ က်ားေပါက္စ ေလးလိုပဲ။ ကိုယ္႔တသက္ ေတြ႔ဖူးသမွ် ေၾကာင္ေတြထဲမွာ ဒီေၾကာင္ေလး လွတာကို ဘယ္ေၾကာင္မွ မမီေသးဘူး။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ တိတ္တိတ္ေလး ေနာက္ကေန ဖမ္းလိုက္ၿပီး ကိုယ္တို႔ေနတဲ႔ ၄ထပ္ကို ေပြ႔ေခၚလာခဲ႔တယ္။

ေၾကာင္ေလးကလဲ မရုန္းဘူး။ သူ႔မ်က္လုံးေလးက ေသာက္ရွဴးၾကယ္ ေလးေတြလိုပဲ။ ျပာစင္ၿပီး အေရာင္ေတာက္ေနတာ။ ဒါနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ေမြးမယ္ လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ႏို႔ေတြ၊ ေၾကာင္စာဗူးေတြ ေျပး၀ယ္၊ ေကၽြးေပါ႔။ ခ်စ္လြန္းလို႔ အရိပ္တၾကည္႔ၾကည္႔ေနတယ္။ ဒါေပမဲ႔ စားၿပီးေသာက္ၿပီးေတာ႔ ေၾကာင္ေလးက သူ႔အေမကို သတိရလို႔ ထင္ပါရဲ႔။ မိွဳင္သြားလိုက္တာ။

တရက္ၿပီး တရက္ ဘာမွလဲ မစားေတာ႔ဘူး။ ႏုံးၿပီး အိပ္ပဲ အိပ္ေနတယ္။ ကိုယ္တို႔ကလဲ ျမန္မာျပည္ ေခၚသြားဖို႔ေတာင္ ဆုံးျဖတ္ထားၿပီဆိုေတာ႔ တိရိစာၦန္သယ္ရင္ ေလယာဥ္ခ ဘယ္လို ေပးရလဲေတြ စုံစမ္းေနၿပီ။ ေၾကာင္ေလးကေတာ႔ ငယ္လြန္းေတာ႔ အေမကို သတိရေနတယ္ ထင္ပါရဲ႔။ အသံလဲ မွ်င္းမွ်င္းေလးပဲ ထြက္တယ္။ ေက်ာေလးဆန္႔ၿပီး တခ်ိန္လုံး လွဲေနေတာ႔တယ္။

တညေတာ႔ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ တိုက္ေအာက္က ေရကန္ေလးေဘးမွာ ထိုင္ၿပီး စကားေျပာေနတုန္း လသာသာမွာ ေရကူးကန္က လွ်ံေနတဲ႔ ေရေတြကို ေၾကာင္တေကာင္က လာလ်က္ ေသာက္ေနတာကိုး။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္က အိမ္က ေၾကာင္ေလးရဲ႔ အေမ ထင္ၿပီး ေနာက္ကေန တိတ္တိတ္ေလး သြားၿပီး ဗိုက္ကို စမ္းလိုက္တယ္။

ဗိုက္ မွာလဲ ကေလးေတြ ႏို႔တိုက္ထားပုံပဲ၊ သားသည္အေမေပါ႔။ ဒါဆို ေသခ်ာၿပီ။ ဒါနဲ႔ အသာေလး ေပြ႔လိုက္ေတာ႔ အလိုက္သင္႔ လိုက္လာတယ္။ ေၾကာင္အေမႀကီး တကိုယ္လုံး နံ လို႔။ အမိွဳက္ပုံမ်ား ဖြထားသလား မသိ။ ဒါနဲ႔ အေပၚထပ္ကို ေခၚခဲ႔ၿပီး ကိုယ္တို႔ အခန္းတံခါးကို ဖြင္႔လိုက္ရင္ပဲ အိမ္မွာက်န္ေနတဲ႔ ေၾကာင္ေလးက လွဲေနရာက ခ်က္ခ်င္း ကုန္းထ ၿပီး သူ႔အေမကို ေညာင္ ေညာင္ နဲ႔ စကားေတြ ေျပာလိုက္တာ တခန္းလုံး ဆူညံသြားေတာ႔တာပဲ။

သူ႔အေမကလဲ ဒီေကာင္ ေပ်ာက္ေနတာ ဒီေရာက္ေနပါလား ဆိုၿပီး အံ႔ၾသေနပုံပဲ။ စကားေတြ ျပန္ေျပာ၊ လွ်ာနဲ႔ လ်က္ေပးတယ္။ ႏို႔တိုက္တယ္။ ကိုယ္တို႔ေကၽြးထားတဲ႔ ႏို႔ေတြ စားစရာေတြ အကုန္လုံးကိုေတာ႔ အေမႀကီးက အကုန္ စားပစ္လုိက္ေရာ။ ဘယ္ေလာက္ ငတ္ေနတယ္ မသိ၊ ထပ္ေကၽြးလဲ ထပ္ကုန္တာပဲ။

ခုနက အစားမစားႏိုင္ မေသာက္ႏိုင္ တမိွဳင္မိွဳင္ ျဖစ္ေနတဲ႔ ေၾကာင္ေလးလဲ တက္ၾကြ ျမဴးထူး လို႔။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ တုိင္ပင္ၾကရတာေပါ႔။ ေနာက္ေတာ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ် လိုက္ၿပီး သူတို႔ ႏွစ္ေကာင္စလုံးကို ေပြ႔ခ်ီၿပီး ေအာက္ထပ္ကို လိုက္ပို႔ ေပးလိုက္ပါတယ္။

အစာလဲ ၀ၿပီ၊ အေမနဲ႔သားလဲ ျပန္ေတြ႔ၿပီ ဆိုေတာ႔ ေက်နပ္ၿပီး ႏွစ္ေကာင္သား တေညာင္ေညာင္ နဲ႔ စကားတေျပာေျပာ ေလွ်ာက္သြားၾကတာ လေရာင္ေအာက္မွာ အျမီးေလးေတြ ေထာင္လို႔။ အျမီးအႀကီးႀကီး တခု နဲ႔ အျမီးေသးေသးေလး တခု။ ကိုယ္လိုခ်င္တာ မရလိုက္ေပမဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာၿပီး က်န္ခဲ႔တာ ကိုယ္တို႔ဘ၀မွာ ဒါ ပထမဆုံး ပါပဲ။

ကိုယ္က ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားကို မွာခဲ႔တယ္။
တကယ္လို႔ ရုတ္တရက္ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္ေသရမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္႔ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွာ တရားေခြေတြလဲ မဖြင္႔ပါနဲ႔ေတာ႔လို႔။ ကိုယ္႔ဘ၀မွာ ကိုယ္လုပ္ခဲ႔တာေလးေတြအေပၚ ၾကည္ႏူးမိတာေလးေတြသာ ကိုယ္႔ကို ေျပာျပေပးပါလို႔။ ဒါဆို ဘာအလွဴႀကီးႀကီးမွ မလုပ္ႏိုင္တဲ႔ ကိုယ္႔အဖို႔ ဘ၀ကူးခ်ိန္မွာ အနည္းဆုံး စိတ္ေလးေတာ႔ နည္းနည္း ေအးခ်မ္းသြားမယ္လို႔ ထင္မိလို႔ပါေလ။

မိုးခ်ိဳသင္း

(ဒီပို႔စ္ေလးကို အခု ခရီးထြက္ေနတဲ႔ ကိုေက်ာ္၀ဏၰ အတြက္ ေရးပါတယ္။ ေလယာဥ္နားခ်ိန္မွာ ခ်ိဳသင္း ပို႔စ္ေလး ဖတ္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ လို႔ ေျပာတဲ႔အတြက္ပါ။)

52 comments:

ZT said...

တကယ္ပဲ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းပါတယ္။

Phyo Evergreen said...

ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးေလးဖတ္သြားပါတယ္...။

JuneOne said...

Dim Sum တစ္ခါမွမစာဖူးေသးဘူးသိလားမမ။

ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ခံစားသြားပါတယ္။

ေဆာင္းယြန္းလ said...

အလြန္္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းပါတယ္ မခ်ိဳသင္းေရ..
ေနာက္ဆံုးအပိုဒ္ေလးကိုဖတ္ၿပီး ့ မခ်ိဳသင္းဘဝမွာ ၾကည္ႏူးစရာ ပီတိၿဖစ္စရာေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလုပ္ႏူိင္ခဲ့တာပါလားလို႔ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတြးရင္း မုဒိတာပြားသြားပါတယ္..

ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးႏူိင္ပါေစ...

Dr. Alice Khin Saw Win said...

Hi Moe Cho Thin,

You are a very talented writer. I enjoy reading your posts. I am very pleased to read your posts about cats, because just like you, I love cats so much.

With respect,

Dr Khin Saw Win

MrDBA said...
This comment has been removed by the author.
MrDBA said...

တကယ္ကို ဖတ္ျပီးတာနဲ႔ ၾကည္ႏူးသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ အမလိုဘဲဗ်။ စိတ္သိပ္ညစ္လာရင္ အရင္က ကိုယ္လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စိတ္ၾကည္ႏူးစရာေလးေတြ ျပန္ေတြးျပီး စိတ္ညစ္တာေပ်ာက္ေအာင္ၾကိဳးစားပါတယ္။
(စာလံုးေပါင္းမွားသြားလို႔ အေပၚကတစ္ခုဖ်က္လိုက္ရပါတယ္)

tg.nwai said...

သည္တစ္ခါလည္း ၾကည္နူးစရာေတြ ေ၀မွ်ေပးျပန္ၿပီေပါ႔ ခ်ိဳသင္း။ ကာတြန္းကားထဲကလို အၿမီးၾကီးၾကီးတစ္ခုနဲ႔ အျမီးေသးေသးတစ္ခု ျမင္လုိက္မိလို႔ သေဘာက်သြားတယ္။ ေကာင္းပါတယ္ေလ။ သူ႔အေမနဲ႔ သူ႔သား အတူတူေနလုိက္ရတာ...:)

ဟုတ္တယ္..တခါတေလက်ရင္ ဘာမွ မဟုတ္ေလာက္ေပမယ္႔ ျပန္ေတြးမိရင္ တကယ္ ပီတိျဖစ္ရတယ္။

ATN said...

ညီမေရ ဖတ္ျပီး ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး...

nu-san said...

ဖတ္ေနရင္း စိတ္ထဲကကုိ တကယ္ ၾကည္ႏူးရပါတယ္.. အမေရာ အကိုေက်ာ္၀ဏၰေရာ စိတ္ရင္း တကယ္ေကာင္းၾကတယ္ေနာ္.. ကုိယ္လုပ္ေပးႏုိင္တာကုိ ေစတနာ သန္႔သန္႔နဲ႔ လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ အတြက္ ေစတနာ အက်ိဳးေတြ အမ်ားၾကီးခံစားရမွာပါ အမရယ္..

ThuHninSee said...

ပုိ႔စ္တစ္ခုလုံးမွာ...
ဒီပို႔စ္ေလးကို အခု ခရီးထြက္ေနတဲ႔ ကိုေက်ာ္၀ဏၰ အတြက္ ေရးပါတယ္။ ေလယာဥ္နားခ်ိန္မွာ ခ်ိဳသင္း ပို႔စ္ေလး ဖတ္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ လို႔ ေျပာတဲ႔အတြက္ပါ ဆိုတာ..ဖတ္ရတာ အၾကည္ႏူးဆုံးပဲ။

dare2fight said...

What a bewitching writer?

My heart also become warm.

Ya, we forget to appreciate simple and valuable things around ourselves everyday.

My grandfather is from Fatt Taw/ Taung Thar and old school teacher. He said your father (Sayar Gyi Tin Moe) was once his pupil.


Cheers,

ကလိုေစးထူး said...

ေၾကာင္သားအမိကို ပုံေဖာ္ေရးထားလုိက္တာ မ်က္စိထဲေတာင္ ျမင္ေယာင္တယ္။

:P said...

အစ္မ အသစ္တင္ထားတာေတြ႕လို႕
အျပင္ထြက္ခါနီး ေနာက္က်ခံျပိး ထိုင္ဖတ္ေနတာ...။
ေရာျပီး ၾကည္ႏူးမိတယ္..။
ိကုိယ္အဲလို လုပ္ေပးခဲ့ဖူးတာေတြလည္း စဥ္းစားလိုက္ဦးမယ္...။
အဟိန္း.... ကိုအေက်ာ္က ဖတ္ခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္းေရး...၊ ထံုတို႕တေတြက မခ်ိဳသင္း စာမေရးတာၾကာျပီဆိုေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေန.....။ လူဇိုးပဲ....။
:P:P

kay said...

မခ်ိဳသင္းေရ- ေနာက္ဆံုးပိုဒ္က..ဆႏၵေလးကို ဖတ္ျပီး သေဘာက်လိုက္တာ။ ကြင္းစကြင္းပိတ္ထဲက..မွတ္ခ်က္ေလးကိုလည္း ၾကည္နူး ေပးလိုက္တယ္..။ ခုေလာက္ဆိုု ဖတ္ျပီး ျပံဳးျပံဳးၾကီး ျဖစ္ေနပီထင္တယ္။ း)

CONTACT said...

အင္း..ေမာင္ေတာ္ ဗလ၀ဏ္ဏေက်ာ္ထင္ ေတာ့ ဒါဖတ္ၿပီး သေဘာတခု က်ေနအုန္းမွာ.. KM

ဇနိ said...

အမခ်ိဳသင္း မေခၚဘူး။ မေခၚဘူး။ ကိုေက်ာ့္အတြက္ဆိုမွ ပို႔စ္အသစ္ေရးလို႔။ အလကားစတာပါ။ မေခၚဘဲမေနႏိုင္ပါဘူး။
ၾကည္ႏူးမိတာေလးေတြက တသက္တာ အမွတ္တရေနာ္။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ရိုးမသြားဘဲ စိတ္ထဲမွာ ထင္က်န္ေနခဲ့တာ။ အမရဲ႕ေစတနာ၊ ေမတၱာေတြက ဖတ္ရသူကို ၾကည္ႏူးေစပါတယ္။ ဆရာႀကီးက ေရမခ်ိဳးခ်င္ဘူးတဲ့။ အမခ်ိဳသင္းေရာ အေဖတူသမီးေလးလား သိခ်င္လိုက္တာ။
နိနိ

MANORHARY said...

အံမယ္ ..ကိုေက်ာ္၀ဏၰတြက္လည္းတို႔ေတြဖတ္လို႔
ရတာပဲ... ဟုတ္တယ္ဟုတ္ း)
ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလိုက္တာ
ပို႔စ္ေလးေရာ
ပို႔စ္ေအာက္ကမွတ္ခ်က္ေလးေရာ...

လင္း said...

တကယ့္ကို ၾကည္ႏူးစရာ အေၾကာင္းေလးေတြပါလား မမထံုသင္းရယ္။ ဟင္း ခ်စ္ခ်စ္ဖတ္ဖို ့ေရးတဲ့စာမို ့ ၾကည္ႏူးတ၀က္ မနာလို တ၀က္ နဲ ့ျပန္သြားတယ္

Life is for Success said...

Ma Gyi cho,

Who is ko kyaw wanna? :)

အိျႏၵာ said...

စိတ္ထားေကာင္းတဲ့သူပဲ အမရယ္..
ေကာင္းတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ပဲ...
ဘ၀ကူးႏိုင္မွာပါ..
(ဖြ.ဟဲ့.အမေရးလို႔ေရးတာေနာ္....အဟီး..)

ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာ
ႊဲႊ
အိျႏၵာ

Rita said...

ေအာက္ဆံုး စာေၾကာင္း အႀကိဳက္ဆံုး အစ္မ။
ၿပီးေတာ့ အၿမီးႀကီးႀကီး တစ္ခုနဲ႕ အၿမီးေသးေသးတစ္ခုေထာင္ၿပီး စကားတေျပာေျပာနဲ႕ သြားၾကေရာ ဆိုတာ။
ေအာ္ ဒီ post က အမွ်ေပးတာနဲ႕ တူလိုက္တာ
:)

kyawmin said...

IT'S TOUCH MY HEART

PAUK said...

ေျပာခ်င္တာေတြ အေရွ႔ကလူေတြ
ေျပာျပီးသြားျပီ ...
မွတ္သားသြားတယ္ေနာ္ မခ်ိဳသင္း

မသူေတာ္ said...

ႀကီးေတာ္..
ဟိုတေန႕ကေတာင္ ဆရာမနဲ႕စကားစပ္မိရင္း
နင္ေမွာ္ေအာင္ေနတဲ႕အေႀကာင္းေၿပာၿဖစ္ႀကတယ္..
အစဥ္မၿပတ္ေရးေစခ်င္တယ္...ဗမာစာရုိက္ဖို႕လူလိုရင္
လည္းေၿပာ..ကိုေက်ာ္ဝ႑ကို 2days class ပို႕ႀကတာေပါ႕. :))
က်န္းမာေရးဂရုစိုက္...

ေလာက္ဖ်ား

မင္းညိဳ said...

အလုပ္ခဏ နားခ်ိန္မွာ လာဖတ္ရင္း သေဘာက်ၾကည္ႏူးသြားပါတယ္။ လူ႔ေလာကက မထြက္ခြာမီဘ၀ရဲ႔ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေလးမွာ ကိုယ္လုပ္ခဲ႔တဲ႔ဲ႔အရာေတြ အတြက္ ေက်နပ္ပီတိၿဖစ္္ဖို႔္ ေတာင္းဆိုတဲ႔အေတြးတစ္စေလးကိုၾကိဳက္ပါတယ္။

khin oo may said...

ဖတ္သြားသည္။ ဘာမွ မေၿပာလုိ႕။ၿကုိက္သည။္

RePublic said...

ျငိမ္ျငိမ္ေလး စာလာဖတ္ေနပါတယ္ခင္ဗ်၊၊

P.Ti said...

ဘယ္သူဖတ္ဖုိ႔ေရးေရး အမခ်ိဳသင္းေရးတာ ဖတ္လို႔ေကာင္းတာ အမွန္ပဲ...

ၾကည္ႏူးပံုရိပ္ေတြ ေ၀မွ်သြားပါတယ္...

ခင္မင္းေဇာ္ said...

ဘာေျပာရမယ္ေတာင္ မသိေတာ့ပါ......
ဟမ္းးးးးးးးးးး

ေအာင္ေအာင္ said...

ဆရာဳကီးက သာဓုေတြ ေခၚျပီး ဆုေပးတယ္ဆိုလို ့ပါ။ က်ေနာ့ရဲ ့ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ စာအုပ္စင္က စာအုပ္ေတြကို လိုက္ဳကည့္ပါတယ္။ ဆရာျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္ထားတဲ့ စစ္နွင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး စာအုပ္ ဒုတိယအဳကိမ္ထုတ္ထားတဲ့ စာအုပ္ကိုေတြ ့ေတာ့ သာဓုေတြေခၚပါတယ္။ ၁၉၇၄ ဳသဂုတ္လမွာ ဒုတိယအဳကိမ္ ထုတ္ထားတာဆိုေတာ့ က်ေနာ့ အသက္ထက္ေတာင္ ၃ လဳကီးေနပါေသးတယ္။ စာအုပ္ေတြ စုထားလို ့ သာဓုေခၚတဲ့သူမ်ိဳး ဆရာဳကီးတေယာက္နဲ ့ဘဲ ဆံုဘူးပါေသးတယ္ မခ်ိဳသင္းေရ။

thwe thwe said...

Orrr Lord

I think you wrote for me. Isn't it?
For him? :((( It's not fair.

I'm so sad. That's why I used english words.

လင္းဒီပ said...

အဲလို ကိုယ့္အတြက္ ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွ မပါဘဲ (သမုဒယ မႏြယ္ဘဲ) လုပ္ေပးလိုက္တာေလးေတြကို ေမတၱာလို႕ ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက စာအုပ္မွာ ဖတ္ဖူးပါတယ္..
အစ္မက အခု ေမတၱာတရားအေၾကာင္း
ေရးထားလိုက္တာ ၾကည္ႏူးစရာ...

(ဒီပို႔စ္ေလးကို အခု ခရီးထြက္ေနတဲ႔ ကိုေက်ာ္၀ဏၰ အတြက္ ေရးပါတယ္။ ေလယာဥ္နားခ်ိန္မွာ ခ်ိဳသင္း ပို႔စ္ေလး ဖတ္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ လို႔ ေျပာတဲ႔အတြက္ပါ။)

အဲလို footnote ေရးထားေပမယ့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ဖတ္သြားပါတယ္..:P

မီယာ said...

စာဖတ္သူအားလုံး ဖတ္ၿပီး ၾကည့္ႏူးမွာ အမွန္ပါ အမခ်ိဳသင္းေရ.. ကုိေက်ာ္၀ဏၰကေတာ့ အၾကည္ႏူးဆုံး ျဖစ္မွာပါ။ ကုိယ္ေရးတဲ့ စာေၾကာင့္ သူတပါး စိတ္ၾကည္ႏူးရရင္ အမလည္း ေကာင္းႀကီး မဂၤလာေတြ ကုသိုလ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရပါတယ္။ အမတုိ႔ ေၾကာင္ခ်စ္ပုံကေတာ့ စံပါပဲ...

ပံုရိပ္ / Pon Yate said...

အစ္မေရ ပုံရိပ္ အေၾကာင္းမ်ား ေရးသလားလုိ႔။ :D အလကား စတာပါ။ အစ္မက အစ္ကိုေက်ာ္၀ဏၰကုိ သတိရေနၿပီ ထင္တယ္။ ကုိယ္ျပဳခဲ့တဲ့ ကုသုိလ္ေလးေတြ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္၊ စိတ္သာ အဓိကပါ အစ္မရယ္။

တန္ခူး said...

ခ်ိဳသင္းေရ…ဟိုတေန ့ကပဲ သုေမာင္ရဲ့ ေရြွအျမုေတထဲက မိဘေက်းဇူးဆပ္ဖူးျပီလားဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုေလး ဖတ္ထားတာ.. သူ ့ဘ၀မွာ ဘာမွ မဟုတ္ေလာက္ဘူးလို ့ထင္ခဲ့ရတာေလးေတြက မိဘစိတ္ခ်မ္းသာေစခဲ့တာေၾကာင့္ သူအလွည့္က် သားသမီးရ ကံေကာင္းတာတဲ့… သူလုပ္ေပးတာေလးေတြ ျပန္ေရးတာ မခမ္းနားေပမယ့္ ၾကည္ႏူးစရာ… စကၤာပူသြားမယ္လို ့ေျပာတုန္းက တို ့ဆရာၾကီးက ေမးတယ္.. ဘာလို ့သြားခ်င္တာလဲ.. မိဘေက်းဇူးဆပ္ခ်င္လို ့ပါဆိုေတာ့… ပိုက္ဆံရွာတာတခုပဲမိဘေက်းဇူးဆပ္တာမဟုတ္ဘူးတဲ့.. မိဘကို အနားမွာ ေျခဆုပ္လက္နယ္ျပုျခင္းကလဲ မိဘေက်းဇူးဆပ္ျခင္းပဲ… ခ်ိဳသင္းေဖေဖကို ေရပတ္တိုက္ေပးတာေလးမိ်ဳးေပ့ါ… ခ်ိဳသင္းေရ… အေဖနဲ ့ေနျပီး အေဖ့ကို ျပုစုခြင့္ရလိုက္တာ ၾကည္ႏူးစရာ.. အဖိုးမျဖတ္နုိင္တဲ့အရာပါ… တို ့မွာ အဲဒီလို အတူေနဖို ့အခြင့္အေရးမရဘူးေလ… သူတပါးစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္လုပ္ေပးရတဲ့ ေစတနာက ကိုယ့္ကို ေရာင္ျပန္ဟပ္ၾကည္ႏူးျငိမ္းခ်မ္းတာေလး ေပၚလြင္ေအာင္ေရးနို္င္တဲ့ ဒီပို ့စ္ေလးအတြက္ ေက်းဇူးပါ… ခ်ိဳသင္းအမိ်ဳးသားလဲ ဒီပို ့စ္ေလး ဖတ္ျပီး ၾကည္နူးေနမွာပါ…

Unknown said...

Ama Yay,
So cool!
U love pet so much, humm?
u r a talented writer. I like whatever u write.

သက္ေဝ said...

၀မ္းသာ ၾကည္ႏူးစရာေတြကို အထင္းသား ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ ပိုစ့္ေလး တစ္ခုပါ...
ကိုယ္လဲ ခ်ိဳသင္းလိုပါပဲ...
မိဘေတြနဲ႕က အခ်ိန္ျပည့္ အတူတူေနေနရတာ မဟုတ္ေလေတာ့ အခုလက္ရွိ က်င္လည္ေနရတဲ့
ပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀န္းေလးထဲမွာ အတတ္ႏိုင္ဆံုးေတာ့ ၾကည္ႏူးစရာ ပီတိေလးေတြ ကုသိုလ္ေလးေတြ ရႏိုင္ဖို႕ေတာ့ အခါ အခြင့္သင့္တိုင္း ၾကိဳးစားမိပါတယ္...။
ကိုယ္ၾကံဳခဲ႔ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို
ျပန္ေတြးဖို႔ မေမ႔ေအာင္ အခုလို သတိေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...။
** ကိုေက်ာ္၀ဏၰ အတြက္သာမဟုတ္ အားလံုးအတြက္ ၾကည္ႏူးမႈျဖစ္ေစတဲ့ ပိုစ့္ေလးလို႕ ျမင္မိပါရဲ႕...။

M.Y. said...

မိုးခိ်ဳ
တရားသိပီး တရား ရိွတာပဲ။
ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ေကာင္းမႈကုသိုလ္ဟာ ျပဳသူရဲ ့ေစတနာ၊ နဲ့ အျပဳခံရသူအလဴခံသူရဲ ့သီလသမာဓိ၊ (သာမာန္သက္ရိွေတြအတြက္ဆိုလုိအပ္ခ်က္ပမာဏ၊)ညီညြတ္ရင္ ဒါနဟာ အင္မတန္အားေကာင္းျပီး အကိ်ဳးေပးတယ္။
ျပန္လည္စဥ္းစားဆင္ျခင္မိတိုင္းလဲ အလႈပီတိ အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကုသိုလ္အသစ္သစ္ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာျဖစ္တယ္ဆိုတယ္။

မလႈခင္၊လႈဆဲ၊လႈျပီးလဲ စိတ္ထဲရိွရမည္..တဲ့
(ခ်မ္းေျမ ့ရိပ္သာမွနာခဲ့ဖူးတဲ့တရားတစ္ပိုင္းတစ္စပါ။)

weik.zar said...

ကိုုေက်ာ္ဖတ္ရန္ရည္ရြယ္ေပမဲ့ က်ေနာ္လည္း၀င္ဖတ္သြားပါတယ္။

ဦးဂင္ႀကီး said...

ပီတိစိတ္ကေလးပါ မမိုးခ်ိဳသင္းေရ ကုသိုလ္စိတ္ေလးပါဗ်ာ
ေနာက္လဲႀကံဳရအံုမွာေနာ္ က်ေနာ္ထင္တာေတာ့ အဲ့ဒီပီတိစိတ္ကေလးကေန ကုသိုလ္ဆိုတာပြားမ်ားလာတာပါပဲဗ်ာ တကယ္ပဲမုဒိတာပြားသြားပါတယ္ဗ်ာ ဇနီးေမာင္ႏွံနွစ္ေယာက္စလံုး ရႊင္လန္းခမ္းေျမ့ၾကပါေစ...။

pandora said...

ၾကည္ႏူးစရာေလးေတြကို ဗယ္လင္တိုင္းေန႕မွာ ထပ္ခံစားသြားတယ္။

မမိုးခ်ိဳသင္းတို႕ မိသားစု အၿမဲတမ္း ေအးခ်မ္း ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။

Dr. Yi Yi Win said...

ၾကည္နူးပံုရိပ္ေလးေတြခံစားသြားပါတယ္ အစ္မခ်ိဳသင္းေရ။ ခ်စ္သူမ်ားေန ့မွာၾကည္နူးေပ်ာ္ရႊင္ပါေစေနာ္။

strike said...

ဟာာာာ....ေမာရပါတယ္ မမိုးခ်ဳိသင္းရယ္
လာ လာဖတ္ရမွာကိုလဲေၾကာက္ရပါခ်ီရဲ႔။
မွားပါတယ္ မလာရလည္းမေနႏုိင္။
ေမာတယ္ဗ်ာ ေမာတယ္
ငိုမိတယ္ဗ်ာ

အိိမ္လြမ္းသူ said...

ၾကည္ႏူးပီတိေလးေတြကို မွ်ယူပီတိျဖစ္သြားရပါတယ္ရွင္... အစစအဆင္ေျပၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ.......

Nu Thwe said...

စိတ္ကို ႏူးညံ႔ေစတဲ႔ စာေနာက္တစ္ပုဒ္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးစာပိုဒ္ကိုလည္း လံုး၀ သေဘာတူတယ္။ အရာရာ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တိုင္း မျဖစ္ႏိုင္တဲ႔ ေလာကႀကီးထဲမွာ အဲသလို ျဖစ္ႏိုင္ဖို႔ သိပ္လြယ္လွတယ္ မထင္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ ကံေကာင္းခ်င္တယ္။

Rita said...

ကၽြန္မဦးႀကီး(ေမေမ့ အစ္ကို)ဦးျမင့္ေမာင္က ဆရာဦးတင္မိုးနဲ႕သိပါတယ္။ အစ္မတို႕အိမ္ကို ၾကည့္ၿပီး ၁၉၈၈ ေလာက္မွာ ဆရာေရႊနဲ႕ပဲ ေရစႀကိဳမွာ ကၽြန္မတို႕ အိမ္ကို ေဆာက္ခဲ့တယ္။ ဆရာေရႊ႕ design အမိုး တစ္ျခမ္းေစာင္း ခၽြန္ခၽြန္ေလးနဲ႕ပဲ။ ဒီတခါ ျပန္ျဖစ္ရင္ေတာ့ ဓါတ္ပံုယူလာဦးမယ္။ အစ္မလဲ ဓါတ္ပံုတင္ေပးႏိုင္ရင္ ေကာင္းမွာ။
(မဖတ္ရေသးတဲ့ post အေဟာင္းေတြ ျပန္ဖတ္ရင္းေရးမိတာ)

Eaindra said...

အသစ္လာေမွ်ာ္တာ...အမေရ...

ဘယ္ေလာက္က်ဲမွာတုန္း.....

ေမွ်ာ္ရတာ....ေမာ

အိျႏၵာ

၀တီခင္ said...

မေအးျမတ္ျမတ္ကိုေရ ...
ဟုတ္တယ္
အမေျပာတဲ့ေရစၾကိဳကအိမ္ကေလ
တျမိဳ႕လံုးမွာ တပံုစံတည္း တလံုးတည္းရွိတဲ့
အခုတည္းေသာအိမ္ပဲ
၀တီတို႕ျမိဳ႕ခံေတြက ”ဟင္းလင္းျပင္မွာရြက္လႊင့္ျခင္း ”
လို႕အမည္ေပးထားတယ္

Anonymous said...

ပိုစ့္အသစ္ေလးမ်ား ေမွ်ာ္ေနပါ၏

May Moe said...

ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးဖတ္သြားပါတယ္ အမေရ

PhyoPhyo said...

စာဖတ္ေနရင္း ၾကက္သီးေတာင္ထသြားတယ္၊ တကယ္ေတာ္ပါတယ္၊ ေရးထားတာေကာင္းသလို စိတ္ထားေလးက စာထဲမွာ အထင္းသားပဲ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ပါေစ၊