ငယ္ငယ္တုန္းက အဂၤလိပ္စာ သင္ခဲ႔ရပုံေတြ ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။
အေမက လက္ထဲ ပိုက္ဆံမရွိရင္ ကိုယ့္ကေလးေတြကို စာ ဖိသင္ေတာ႔တာပဲ လို႔ ေျပာေလ႔ရွိတတ္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ အေဖတို႔အေမတို႔ ေပးႏိုင္တာ ပညာအေမြပဲ ရွိလို႔ပါ တဲ႔။ ရုန္းကန္ရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြမွာ ကိုယ္႔သားသမီးေလးေတြကို စာသင္ေပးရင္း အားတင္းယူပုံရပါတယ္။
ကိုယ္႔ကို ကေလးဘဝ အတန္းေက်ာင္းမတက္ခင္ကတည္းက တီခ်ယ္ တီနာအုန္း သင္တဲ႔ အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္းကို အေမကိုယ္တိုင္ လိုက္ပို႔၊ လိုက္ေစာင္႔တာပါ။ ကိုယ္ကလဲ အဂၤလိပ္စကား နားယဥ္လြယ္ပုံမ်ား ဂြဒ္တေမာနင္း လို႔ အသံထြက္ေနလို႔ ေနကုန္ ဒီတေၾကာင္းပဲ သင္ေနရတာမ်ိဳး။ အဲဒီတုန္းက အခုလိုလဲ အဂၤလိပ္စကားေျပာေက်ာင္းေတြ မမ်ားေသးဘူး၊ အေတာ္ရွားတယ္။
မူႀကိဳ အေမ႔ေက်ာင္းမွာလဲ အဂၤလိပ္ကျပား ဂါဝန္ဝတ္ ဗိုလ္မႀကီးက စႏၵယားတီးၿပီး အဂၤလိပ္သီခ်င္းေတြ သင္ေပးခဲ႔ေသးတယ္။ ကိုယ္ကလဲ သီခ်င္းေလးေတြကို အမူအရာနဲ႔ ကိုယ္ေလးယိမ္းၿပီး လိုက္ဆို လိုက္လုပ္တတ္ေပမဲ႔ အဂၤလိပ္စာေတာ႔ ၀ါးေနတာမ်ိဳး။ ပါးစပ္လွဳပ္ၿပီး အိေယာင္ဝါးလုပ္ေနတာ။ တခါတေလ တီခ်ယ္ႀကီး ဘာေတြ ဆိုေနပါလိမ္႔လို႔ သူ႔ပါးစပ္ကို စူးစိုက္ၾကည္႔ေနေသးတာေလ။ သီခ်င္းေတြက လြတ္ကုန္ပါေပါ႔။
အေဖတို႔ အေမတို႔က အဂၤလိပ္စာကို ေတာ္ေစခ်င္တာမို႔ ေက်ာင္းမွာလဲ သင္၊ အိမ္မွာလဲ သင္။ ၈တန္း ၉တန္းေရာက္ေတာ႔ ျဗဳန္းဆို ျမန္မာစာမွ အပ အားလုံး အဂၤလိပ္လို သင္ရမယ္ ျဖစ္ေတာ႔ ဂြက်ၿပီ။ ဂြက်တာ ကိုယ္မဟုတ္၊ ကိုယ္က စာမလိုက္ႏိုင္လဲ ေအးေအးပဲ၊ မပူဘူး။ ပူတာက အေမတို႔ အမတို႔။
အဲဒီေတာ႔ အဂၤလိပ္စာ ပိုလိုအပ္တယ္ ျဖစ္လာတယ္။ ဆယ္တန္းမွာ ကမၻာေက်ာ္ ၀တၳဳႀကီး Wuthering Heights တို႔ သင္ရမယ္ဆိုေတာ႔ ခက္ခက္ခဲခဲႀကီးကိုး။ ဇာတ္လမ္းနားလည္ေအာင္ Wuthering Heights ရုပ္ရွင္ေတြပါ အေခြ ငွားၾကည္႔ရေသးတယ္။ ဆရာ ဦးစိုင္းေအာင္၀င္းတို႔ ဆရာ ဦးသာႏိုးတို႔ဆီမွာ တက္ရတယ္။
ကိုယ္တို႔တုန္းက ဆရာ ဦးသာႏိုးက ၈တန္း ၉တန္းသင္ေသးတယ္။ တကယ္က ဆရာက Advanced Class ေတြ ပဲ သင္ခ်င္ေတာ႔တာပါ။ ၈တန္း ၉တန္း ၁၀ တန္းကို ျဖဳတ္ခ်င္ၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ အေဖက ခ်ိဳသင္းတို႔ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ႔အထိေတာ႔ သင္ပါအုံး ေျပာထားလို႔ ေစာင္႔ေနရတာ။ ကိုယ္ ၉တန္းတက္ေတာ႔ ၈တန္းျဖဳတ္လိုက္တယ္။ ကိုယ္ ၁၀တန္းေရာက္ေတာ႔ ၉တန္း မသင္ေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္ ၁၀တန္းလဲ ေအာင္ေရာ ဆရာလဲ Advanced English ပဲ သင္ေတာ႔တာ ခုထိပဲ။
ကိုယ္က ငယ္ငယ္ကတည္းက မထူးခၽြန္ပါဘူး။ စာေတာ္တဲ႔ ေက်ာင္းသူလဲ မဟုတ္ခဲ႔ဘူး။ သူလို ငါလို မွန္တမ္းပဲ။ အခုလို အေျခအေနေလး ေရာက္လာဖို႔ မိဘေတြ အမေတြ ဆရာေတြက အင္မတန္ ပံ႔ပိုး၊ တြန္းတင္ခဲ႔ရတာပါ။ အတန္းတိုင္းမွာ အဂၤလိပ္စာ ဂုဏ္ထူး ထြက္ခဲ႔ေပမဲ႔ ကိုယ္႔ ႀကိဳးစားမွဳက ၅၀ ရာခိုင္ႏွဳန္းေလာက္ပဲ ရွိမွာပဲ။
စာကို လိုခ်င္စိတ္ နည္းရတဲ႔အထဲ ကိုယ္႔မွာ အဂၤလိပ္လို ေျပာဖို႔ ဆိုဖို႔ အေတာ္ confidence နည္းတာပါ။ စာနဲ႔ ေရး ဆိုရင္ေတာ႔ ေျပာတာထက္စာရင္ ေတာ္လိမ္႔အုံးမယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ယုံၾကည္မွဳရွိၿပီး ေျပာရဲ ဆိုရဲဖို႔ဆိုတာ ကိုယ္႔အဖို႔ေတာ႔ လြယ္မလိုနဲ႔ အေတာ္ခက္တာပါပဲ။
ကိုယ္႔ အမ အႀကီးဆုံး မစံနဲ႔ အမ အငယ္ မႏွင္းကေတာ႔ စာမွာ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္လဲ ရွိတယ္။ သူတို႔ကိုလဲ မိဘေတြက စာမလုပ္မွာ ပူမေနရပါဘူး။ မစံဆိုလဲ အႀကီးပီပီ အငယ္ေတြကို အျမဲ စာျပ ေပးေနတာ။ ကိုယ္သာ မဟုတ္၊ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းေတြပါ သင္ေပးတတ္တယ္။ မႏွင္းကေတာ႔ ဆယ္တန္းႏွစ္က တႏိုင္ငံလုံးမွာ အဂၤလိပ္စာအမွတ္အမ်ားဆုံး ရတဲ႔သူပဲ။
ဒီေတာ႔ ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ္႔အမအလတ္ မေအးက ၾကားမွာ လြတ္ေနတယ္ ေျပာရမွာေပါ႔။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အရီသန္သူေတြ။ မိသားစုစကား၀ိုင္းမွာ အျမဲ ေနာက္ရႊတ္ရႊတ္ ဝင္ေျပာလို႔ တခါတေလ အေဖက “ေထာင္တန္တဲ႔စကား ရယ္ ေပါ႔ တဲ႔၊ အေဖ ဆုံးမေနတယ္ေလ သမီး” လို႔ သတိေပးခံရသူေတြ။
ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ မေအး ကြာတာ ရွိေသးတယ္။ မေအးက အဂၤလိပ္လို ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ ဘရြတ္ ရႊတ္တြ အကုန္ ေလွ်ာက္ေျပာတာပဲ။ ေျပာရဲ ဆိုရဲ ရွိၿပီး ကိုယ္႔လို တြန္႔ဆုတ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ငယ္ငယ္က သူေလွ်ာက္ေျပာေနလို႔ အိမ္မွာေနတဲ႔ ေကာင္မေလးေတြက သူ႔ကိုဆို အထင္ေတြ ႀကီးလို႔။ သူကလဲ ငါ႔ကိုေတာ႔ အထင္ေတြ big ကုန္ၿပီတဲ႔၊ ျပံဳးစိစိနဲ႔ သေဘာက်ေနတယ္။
ေနာက္ၿပီးေတာ႔ သူက ဟာသဥာဏ္လဲ ရႊင္သူဆိုေတာ႔ သူ႔ဖာသာသူလဲ အဂၤလိပ္စကားေတြ တိုက္ရုိက္ ဘာသာျပန္ထားေသးတယ္။ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းတို႔ လက္မိွဳင္ခ်ရမဲ႔ အေပါက္ေပါ႔။ ဥပမာေလး တခုစ ႏွစ္ခုစ ေျပာပါရေစအုံး။ ငယ္ငယ္က အိမ္မွာ အတူေနတဲ႔ မျမင္႔က ဘယ္ေတာ႔မွ အိမ္အလုပ္ထဲ စိတ္၀င္စားတယ္ မရွိေတာ႔ အျမဲ အမွားမွားအယြင္းယြင္းပဲ။ ေစ်းမွာတဲ႔သူက ေသခ်ာမွာေနလဲ ျပံဳးသာျပံဳးေနတယ္ မမွတ္မိဘူး။ စိတ္က တျခားေရာက္ေနတာမ်ိဳး။ စိတ္လဲ သိပ္အမွန္ႀကီး မဟုတ္ဘူး ထင္တယ္။
အဲဒါဆိုရင္ မေအးက ၀င္ေျပာတယ္။ သူ goat wind ျဖစ္ေနၿပီ တဲ႔။ ကိုယ္လဲ သူဘာေျပာလိုက္မွန္းမသိေတာ႔ ပထမေတာ႔ ေၾကာင္သြားတယ္။ ေနာက္မွ မေအးက ရွင္းျပတယ္။ goat ဆိုေတာ႔ စိတ္၊ wind ဆိုေတာ႔ ေလ ၊ သူစိတ္ေလေနၿပီ၊ နင္ေျပာတာ သူ စိတ္မ၀င္စားဘူးလို႔ ေျပာတာ တဲ႔။ ဘာသာျပန္ခ်က္ ရက္စက္သယ္ လို႔ ေျပာရမလိုပဲ။
တခါတေလ မျမင္႔ တျခားေကာင္ေလးေတြကို စိတ္၀င္စားေနၿပီဆိုရင္ေတာ႔ မေအးက သတိေပးတယ္။ မျမင္႔ goat play ျဖစ္ေနၿပီေဟ႔ တဲ႔။ သူစိတ္ကစားေနၿပီေပါ႔၊ ျပႆနာတက္ေတာ႔မယ္ သတိထား ဆိုတဲ႔သေဘာ။ သူ အခ်က္ေပးပုံက အေတာ္ေတာ႔ ဟန္က်တာပဲ။ အဂၤလိပ္စာ တကယ္တတ္တဲ႔သူေတာင္ နားမလည္ မ်က္စိလည္သြားမွာပဲ။
ကိုယ္က်ေတာ႔ တမ်ိဳးပါ။ ကိုယ္က အဂၤလိပ္စာမေတာ္တာကို အေၾကာင္းျပၿပီး ဗမာစကားပဲ ေရေရလည္လည္ ေျပာခ်င္သူပါ။ ကိုယ္႔ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းကို ဗမာလုိ မေျပာရရင္ မရင္းႏွီးလို႔ ေျပာသလို ခံစားရတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားဆိုရင္ေတာ႔ သူတုိ႔ဘာသာစကားနဲ႔ ေျပာကိုေျပာရမွာ ဟုတ္ေပမဲ႔ ျမန္မာဆိုရင္ေတာ႔ သူဗမာလို နားလည္ေသးသမွ် ဗမာလိုပဲ ေျပာခ်င္မိတယ္။
ဒီကို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ေရာက္လာတဲ႔ကေလးေလးေတြဆိုလဲ ဗမာလို မေမ႔ေအာင္ အေလ႔အက်င္႔လုပ္ေပးတဲ႔အေနနဲ႔ သူတို႔နဲ႔စကားေျပာရင္ ဗမာလိုပဲ ေျပာျဖစ္တယ္။ တခ်ိဳ႔ကေလးေလးေတြက သိပ္မေျပာတတ္ေတာ႔ဘူး။ အဲဒါဆို ကိုယ္႔ဘာသာစကားတခု မေမ႔ေလ်ာ႔ သြားေစခ်င္တာမို႔ သူ႔တို႔ေလးေတြကို ဗမာလို ေျပာဖို႔ အျမဲအားေပးမိတယ္။
ကိုယ္႔မိတ္ေဆြ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ မိဘက သင္ေပး၊ အိမ္မွာ ဗမာလို ေျပာတာမို႔ ဗမာလို နားလည္တယ္၊ ႀကိဳးစားလဲ ေျပာတတ္ပါတယ္။ တေန႔ေတာ႔ ဧည္႔သည္လာလို႔ ကေလးေတြက တံခါးဖြင္႔ေပးတယ္။ ဧည္႔သည္က မင္းတို႔ အေဖ၊အေမေရာ လို႔ ေမးေတာ႔ သားလုပ္သူက ဟိုႏွစ္ေကာင္ ေနာက္ေဖးမွာ ထမင္းစားေနတယ္ တဲ႔။ သူတို႔လဲ မမွားဘူး။ two guys ကို ၂ေကာင္ လို႔ ေျပာလိုက္တာေလ။ မိဘကို ေကာင္ နဲ႔သုံးလိုက္ေတာ႔ ရီရခက္ ငိုရခက္။
အေမက လက္ထဲ ပိုက္ဆံမရွိရင္ ကိုယ့္ကေလးေတြကို စာ ဖိသင္ေတာ႔တာပဲ လို႔ ေျပာေလ႔ရွိတတ္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ အေဖတို႔အေမတို႔ ေပးႏိုင္တာ ပညာအေမြပဲ ရွိလို႔ပါ တဲ႔။ ရုန္းကန္ရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြမွာ ကိုယ္႔သားသမီးေလးေတြကို စာသင္ေပးရင္း အားတင္းယူပုံရပါတယ္။
ကိုယ္႔ကို ကေလးဘဝ အတန္းေက်ာင္းမတက္ခင္ကတည္းက တီခ်ယ္ တီနာအုန္း သင္တဲ႔ အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္းကို အေမကိုယ္တိုင္ လိုက္ပို႔၊ လိုက္ေစာင္႔တာပါ။ ကိုယ္ကလဲ အဂၤလိပ္စကား နားယဥ္လြယ္ပုံမ်ား ဂြဒ္တေမာနင္း လို႔ အသံထြက္ေနလို႔ ေနကုန္ ဒီတေၾကာင္းပဲ သင္ေနရတာမ်ိဳး။ အဲဒီတုန္းက အခုလိုလဲ အဂၤလိပ္စကားေျပာေက်ာင္းေတြ မမ်ားေသးဘူး၊ အေတာ္ရွားတယ္။
မူႀကိဳ အေမ႔ေက်ာင္းမွာလဲ အဂၤလိပ္ကျပား ဂါဝန္ဝတ္ ဗိုလ္မႀကီးက စႏၵယားတီးၿပီး အဂၤလိပ္သီခ်င္းေတြ သင္ေပးခဲ႔ေသးတယ္။ ကိုယ္ကလဲ သီခ်င္းေလးေတြကို အမူအရာနဲ႔ ကိုယ္ေလးယိမ္းၿပီး လိုက္ဆို လိုက္လုပ္တတ္ေပမဲ႔ အဂၤလိပ္စာေတာ႔ ၀ါးေနတာမ်ိဳး။ ပါးစပ္လွဳပ္ၿပီး အိေယာင္ဝါးလုပ္ေနတာ။ တခါတေလ တီခ်ယ္ႀကီး ဘာေတြ ဆိုေနပါလိမ္႔လို႔ သူ႔ပါးစပ္ကို စူးစိုက္ၾကည္႔ေနေသးတာေလ။ သီခ်င္းေတြက လြတ္ကုန္ပါေပါ႔။
အေဖတို႔ အေမတို႔က အဂၤလိပ္စာကို ေတာ္ေစခ်င္တာမို႔ ေက်ာင္းမွာလဲ သင္၊ အိမ္မွာလဲ သင္။ ၈တန္း ၉တန္းေရာက္ေတာ႔ ျဗဳန္းဆို ျမန္မာစာမွ အပ အားလုံး အဂၤလိပ္လို သင္ရမယ္ ျဖစ္ေတာ႔ ဂြက်ၿပီ။ ဂြက်တာ ကိုယ္မဟုတ္၊ ကိုယ္က စာမလိုက္ႏိုင္လဲ ေအးေအးပဲ၊ မပူဘူး။ ပူတာက အေမတို႔ အမတို႔။
အဲဒီေတာ႔ အဂၤလိပ္စာ ပိုလိုအပ္တယ္ ျဖစ္လာတယ္။ ဆယ္တန္းမွာ ကမၻာေက်ာ္ ၀တၳဳႀကီး Wuthering Heights တို႔ သင္ရမယ္ဆိုေတာ႔ ခက္ခက္ခဲခဲႀကီးကိုး။ ဇာတ္လမ္းနားလည္ေအာင္ Wuthering Heights ရုပ္ရွင္ေတြပါ အေခြ ငွားၾကည္႔ရေသးတယ္။ ဆရာ ဦးစိုင္းေအာင္၀င္းတို႔ ဆရာ ဦးသာႏိုးတို႔ဆီမွာ တက္ရတယ္။
ကိုယ္တို႔တုန္းက ဆရာ ဦးသာႏိုးက ၈တန္း ၉တန္းသင္ေသးတယ္။ တကယ္က ဆရာက Advanced Class ေတြ ပဲ သင္ခ်င္ေတာ႔တာပါ။ ၈တန္း ၉တန္း ၁၀ တန္းကို ျဖဳတ္ခ်င္ၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ အေဖက ခ်ိဳသင္းတို႔ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ႔အထိေတာ႔ သင္ပါအုံး ေျပာထားလို႔ ေစာင္႔ေနရတာ။ ကိုယ္ ၉တန္းတက္ေတာ႔ ၈တန္းျဖဳတ္လိုက္တယ္။ ကိုယ္ ၁၀တန္းေရာက္ေတာ႔ ၉တန္း မသင္ေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္ ၁၀တန္းလဲ ေအာင္ေရာ ဆရာလဲ Advanced English ပဲ သင္ေတာ႔တာ ခုထိပဲ။
ကိုယ္က ငယ္ငယ္ကတည္းက မထူးခၽြန္ပါဘူး။ စာေတာ္တဲ႔ ေက်ာင္းသူလဲ မဟုတ္ခဲ႔ဘူး။ သူလို ငါလို မွန္တမ္းပဲ။ အခုလို အေျခအေနေလး ေရာက္လာဖို႔ မိဘေတြ အမေတြ ဆရာေတြက အင္မတန္ ပံ႔ပိုး၊ တြန္းတင္ခဲ႔ရတာပါ။ အတန္းတိုင္းမွာ အဂၤလိပ္စာ ဂုဏ္ထူး ထြက္ခဲ႔ေပမဲ႔ ကိုယ္႔ ႀကိဳးစားမွဳက ၅၀ ရာခိုင္ႏွဳန္းေလာက္ပဲ ရွိမွာပဲ။
စာကို လိုခ်င္စိတ္ နည္းရတဲ႔အထဲ ကိုယ္႔မွာ အဂၤလိပ္လို ေျပာဖို႔ ဆိုဖို႔ အေတာ္ confidence နည္းတာပါ။ စာနဲ႔ ေရး ဆိုရင္ေတာ႔ ေျပာတာထက္စာရင္ ေတာ္လိမ္႔အုံးမယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ယုံၾကည္မွဳရွိၿပီး ေျပာရဲ ဆိုရဲဖို႔ဆိုတာ ကိုယ္႔အဖို႔ေတာ႔ လြယ္မလိုနဲ႔ အေတာ္ခက္တာပါပဲ။
ကိုယ္႔ အမ အႀကီးဆုံး မစံနဲ႔ အမ အငယ္ မႏွင္းကေတာ႔ စာမွာ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္လဲ ရွိတယ္။ သူတို႔ကိုလဲ မိဘေတြက စာမလုပ္မွာ ပူမေနရပါဘူး။ မစံဆိုလဲ အႀကီးပီပီ အငယ္ေတြကို အျမဲ စာျပ ေပးေနတာ။ ကိုယ္သာ မဟုတ္၊ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းေတြပါ သင္ေပးတတ္တယ္။ မႏွင္းကေတာ႔ ဆယ္တန္းႏွစ္က တႏိုင္ငံလုံးမွာ အဂၤလိပ္စာအမွတ္အမ်ားဆုံး ရတဲ႔သူပဲ။
ဒီေတာ႔ ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ္႔အမအလတ္ မေအးက ၾကားမွာ လြတ္ေနတယ္ ေျပာရမွာေပါ႔။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အရီသန္သူေတြ။ မိသားစုစကား၀ိုင္းမွာ အျမဲ ေနာက္ရႊတ္ရႊတ္ ဝင္ေျပာလို႔ တခါတေလ အေဖက “ေထာင္တန္တဲ႔စကား ရယ္ ေပါ႔ တဲ႔၊ အေဖ ဆုံးမေနတယ္ေလ သမီး” လို႔ သတိေပးခံရသူေတြ။
ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ မေအး ကြာတာ ရွိေသးတယ္။ မေအးက အဂၤလိပ္လို ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ ဘရြတ္ ရႊတ္တြ အကုန္ ေလွ်ာက္ေျပာတာပဲ။ ေျပာရဲ ဆိုရဲ ရွိၿပီး ကိုယ္႔လို တြန္႔ဆုတ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ငယ္ငယ္က သူေလွ်ာက္ေျပာေနလို႔ အိမ္မွာေနတဲ႔ ေကာင္မေလးေတြက သူ႔ကိုဆို အထင္ေတြ ႀကီးလို႔။ သူကလဲ ငါ႔ကိုေတာ႔ အထင္ေတြ big ကုန္ၿပီတဲ႔၊ ျပံဳးစိစိနဲ႔ သေဘာက်ေနတယ္။
ေနာက္ၿပီးေတာ႔ သူက ဟာသဥာဏ္လဲ ရႊင္သူဆိုေတာ႔ သူ႔ဖာသာသူလဲ အဂၤလိပ္စကားေတြ တိုက္ရုိက္ ဘာသာျပန္ထားေသးတယ္။ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းတို႔ လက္မိွဳင္ခ်ရမဲ႔ အေပါက္ေပါ႔။ ဥပမာေလး တခုစ ႏွစ္ခုစ ေျပာပါရေစအုံး။ ငယ္ငယ္က အိမ္မွာ အတူေနတဲ႔ မျမင္႔က ဘယ္ေတာ႔မွ အိမ္အလုပ္ထဲ စိတ္၀င္စားတယ္ မရွိေတာ႔ အျမဲ အမွားမွားအယြင္းယြင္းပဲ။ ေစ်းမွာတဲ႔သူက ေသခ်ာမွာေနလဲ ျပံဳးသာျပံဳးေနတယ္ မမွတ္မိဘူး။ စိတ္က တျခားေရာက္ေနတာမ်ိဳး။ စိတ္လဲ သိပ္အမွန္ႀကီး မဟုတ္ဘူး ထင္တယ္။
အဲဒါဆိုရင္ မေအးက ၀င္ေျပာတယ္။ သူ goat wind ျဖစ္ေနၿပီ တဲ႔။ ကိုယ္လဲ သူဘာေျပာလိုက္မွန္းမသိေတာ႔ ပထမေတာ႔ ေၾကာင္သြားတယ္။ ေနာက္မွ မေအးက ရွင္းျပတယ္။ goat ဆိုေတာ႔ စိတ္၊ wind ဆိုေတာ႔ ေလ ၊ သူစိတ္ေလေနၿပီ၊ နင္ေျပာတာ သူ စိတ္မ၀င္စားဘူးလို႔ ေျပာတာ တဲ႔။ ဘာသာျပန္ခ်က္ ရက္စက္သယ္ လို႔ ေျပာရမလိုပဲ။
တခါတေလ မျမင္႔ တျခားေကာင္ေလးေတြကို စိတ္၀င္စားေနၿပီဆိုရင္ေတာ႔ မေအးက သတိေပးတယ္။ မျမင္႔ goat play ျဖစ္ေနၿပီေဟ႔ တဲ႔။ သူစိတ္ကစားေနၿပီေပါ႔၊ ျပႆနာတက္ေတာ႔မယ္ သတိထား ဆိုတဲ႔သေဘာ။ သူ အခ်က္ေပးပုံက အေတာ္ေတာ႔ ဟန္က်တာပဲ။ အဂၤလိပ္စာ တကယ္တတ္တဲ႔သူေတာင္ နားမလည္ မ်က္စိလည္သြားမွာပဲ။
ကိုယ္က်ေတာ႔ တမ်ိဳးပါ။ ကိုယ္က အဂၤလိပ္စာမေတာ္တာကို အေၾကာင္းျပၿပီး ဗမာစကားပဲ ေရေရလည္လည္ ေျပာခ်င္သူပါ။ ကိုယ္႔ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းကို ဗမာလုိ မေျပာရရင္ မရင္းႏွီးလို႔ ေျပာသလို ခံစားရတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားဆိုရင္ေတာ႔ သူတုိ႔ဘာသာစကားနဲ႔ ေျပာကိုေျပာရမွာ ဟုတ္ေပမဲ႔ ျမန္မာဆိုရင္ေတာ႔ သူဗမာလို နားလည္ေသးသမွ် ဗမာလိုပဲ ေျပာခ်င္မိတယ္။
ဒီကို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ေရာက္လာတဲ႔ကေလးေလးေတြဆိုလဲ ဗမာလို မေမ႔ေအာင္ အေလ႔အက်င္႔လုပ္ေပးတဲ႔အေနနဲ႔ သူတို႔နဲ႔စကားေျပာရင္ ဗမာလိုပဲ ေျပာျဖစ္တယ္။ တခ်ိဳ႔ကေလးေလးေတြက သိပ္မေျပာတတ္ေတာ႔ဘူး။ အဲဒါဆို ကိုယ္႔ဘာသာစကားတခု မေမ႔ေလ်ာ႔ သြားေစခ်င္တာမို႔ သူ႔တို႔ေလးေတြကို ဗမာလို ေျပာဖို႔ အျမဲအားေပးမိတယ္။
ကိုယ္႔မိတ္ေဆြ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ မိဘက သင္ေပး၊ အိမ္မွာ ဗမာလို ေျပာတာမို႔ ဗမာလို နားလည္တယ္၊ ႀကိဳးစားလဲ ေျပာတတ္ပါတယ္။ တေန႔ေတာ႔ ဧည္႔သည္လာလို႔ ကေလးေတြက တံခါးဖြင္႔ေပးတယ္။ ဧည္႔သည္က မင္းတို႔ အေဖ၊အေမေရာ လို႔ ေမးေတာ႔ သားလုပ္သူက ဟိုႏွစ္ေကာင္ ေနာက္ေဖးမွာ ထမင္းစားေနတယ္ တဲ႔။ သူတို႔လဲ မမွားဘူး။ two guys ကို ၂ေကာင္ လို႔ ေျပာလိုက္တာေလ။ မိဘကို ေကာင္ နဲ႔သုံးလိုက္ေတာ႔ ရီရခက္ ငိုရခက္။
ကိုယ္႔မွာလဲ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း အဂၤလိပ္လို ေျပာမိတဲ႔အခ်ိန္ေတြ ရွိတတ္ေသးတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ေတြမွာလဲဆိုေတာ႔ ကိုယ္ စိတ္တိုတဲ႔ အခ်ိန္ေတြမွာပါ။ ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာ ကၽြဲျမီးတိုသလို ျဖစ္သြားတဲ႔အခါမ်ိဳးမွာ ဘိုလို မွဳတ္လိုက္တာပါ။ အမ်ားဆုံးေျပာတဲ႔ စကားက NO!!!! ေပါ႔။ အေျပာအခံရဆုံး သူကေတာ႔ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားပဲ ဆိုပါေတာ႔။
သူကလဲ တခ်က္တခ်က္ ကိုယ္ဘိုလိုေျပာတာေတြကို အဆင္႔နဲ႔ခြဲၿပီး သူ႔ေခါင္းထဲမွာ မွတ္ထားတတ္တယ္။ သူက ကိုယ္႔ကို အျမဲလိုလို စ ေနတတ္တာမို႔ ကိုယ္က စိတ္ရွဳပ္လာရင္ I hate you တခြန္း ပစ္လိုက္တယ္။ ဒါဆို သူက ရီေမာၿပီး မနက္ေစာေစာစီးစီး I hate you တလုံး ရသြားၿပီ တဲ႔။ I hate you ရတာမ်ား ၀မ္းသာစရာလား။
I hate you so much ဆိုရင္ေတာ႔ ခုနကထက္ နည္းနည္း ပိုျပင္းတဲ႔သေဘာ။ so much ပါတယ္ေလ။ I never love you ဆိုရင္ေတာ႔ အေတာ္႔ကို စိတ္တိုင္းမက်လို႔ ျဖစ္မယ္ လို႔ သူက ထင္တတ္တယ္။ ကိုယ္ျပန္ေျပာတိုင္း သူက ရီေနတာပါပဲ။ စ တတ္သူမ်ား ဒီလိုပဲ ထင္ပါရဲ႔။ တကယ္မဟုတ္ဘူးလို႔လဲ သိေနလို႔ ျဖစ္မယ္။
တေန႔ကေတာ႔ ကိုယ္စာဖတ္ေနတုန္း လိုက္စ ေနတာနဲ႔ ေကာင္းေကာင္း စာမဖတ္ရဘူး ျဖစ္ေနတာ။ ဒါနဲ႔ ေဒါသထြက္လာၿပီး ကိုယ္လဲ တခြန္းျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ I’m going to leave you တဲ႔။ အဲဒီလို ေျပာေတာ႔ သူက တဟားဟားရီၿပီး “ဟာ..အျမင္႔ဆုံးကို ထုတ္သုံးလိုက္ပါလား” တဲ႔။
သူေျပာတာနဲ႔ ကိုယ္လဲ သိုင္းဘိုးဘိုးႀကီးလိုမ်ိဳး အဆင္႔ေတြ ခြဲထားရမလို ျဖစ္ေနပါေပါ႔ေလ။
သူကလဲ တခ်က္တခ်က္ ကိုယ္ဘိုလိုေျပာတာေတြကို အဆင္႔နဲ႔ခြဲၿပီး သူ႔ေခါင္းထဲမွာ မွတ္ထားတတ္တယ္။ သူက ကိုယ္႔ကို အျမဲလိုလို စ ေနတတ္တာမို႔ ကိုယ္က စိတ္ရွဳပ္လာရင္ I hate you တခြန္း ပစ္လိုက္တယ္။ ဒါဆို သူက ရီေမာၿပီး မနက္ေစာေစာစီးစီး I hate you တလုံး ရသြားၿပီ တဲ႔။ I hate you ရတာမ်ား ၀မ္းသာစရာလား။
I hate you so much ဆိုရင္ေတာ႔ ခုနကထက္ နည္းနည္း ပိုျပင္းတဲ႔သေဘာ။ so much ပါတယ္ေလ။ I never love you ဆိုရင္ေတာ႔ အေတာ္႔ကို စိတ္တိုင္းမက်လို႔ ျဖစ္မယ္ လို႔ သူက ထင္တတ္တယ္။ ကိုယ္ျပန္ေျပာတိုင္း သူက ရီေနတာပါပဲ။ စ တတ္သူမ်ား ဒီလိုပဲ ထင္ပါရဲ႔။ တကယ္မဟုတ္ဘူးလို႔လဲ သိေနလို႔ ျဖစ္မယ္။
တေန႔ကေတာ႔ ကိုယ္စာဖတ္ေနတုန္း လိုက္စ ေနတာနဲ႔ ေကာင္းေကာင္း စာမဖတ္ရဘူး ျဖစ္ေနတာ။ ဒါနဲ႔ ေဒါသထြက္လာၿပီး ကိုယ္လဲ တခြန္းျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ I’m going to leave you တဲ႔။ အဲဒီလို ေျပာေတာ႔ သူက တဟားဟားရီၿပီး “ဟာ..အျမင္႔ဆုံးကို ထုတ္သုံးလိုက္ပါလား” တဲ႔။
သူေျပာတာနဲ႔ ကိုယ္လဲ သိုင္းဘိုးဘိုးႀကီးလိုမ်ိဳး အဆင္႔ေတြ ခြဲထားရမလို ျဖစ္ေနပါေပါ႔ေလ။
မိုးခ်ိဳသင္း
56 Comments
