ေန႔လည္က စာတိုက္ပုံးေလးထဲမွာ ပါဆယ္ေလး တထုပ္ ေရာက္ေနတယ္။ အျပာရင္႔ေရာင္ အထုပ္ကေလး။
ဖြင္႔လိုက္ေတာ႔ စာအုပ္ထူထူေလး တအုပ္။ စိုင္းခမ္းလတ္၏ သီခ်င္းမ်ား တဲ႔။ မ်က္ႏွာဖုံးက ဆရာ စိုင္းခမ္းလိတ္ ဂစ္တာတီးေနတဲ႔ပုံ နဲ႔။ သီခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ေမတၱာေတြ ထုပ္ပိုး ပို႔လိုက္တဲ႔သူက ညီမေလး နန္းခမ္းႏြဲ႔လိတ္။ ကိုယ္ ေက်းဇူးတင္ ၀မ္းသာလြန္းလို႔ စာအုပ္ေလးကို ရင္မွာ အပ္ထားမိလိုက္တယ္။
ဆရာ စိုင္းခမ္းလိတ္က ၿပီးခဲ႔တဲ႔ ဧၿပီလ ၂၇ရက္က အသက္ ၆၀ ျပည္႔ခဲ႔ပါတယ္။ ဒီသီခ်င္းစာအုပ္ေလးက ဆရာ႔ေမြးေန႔ အထိမ္းအမွတ္အတြက္ ထုတ္တဲ႔စာအုပ္ေလးပါ။ နန္းေဒ၀ီစာေပက ထုတ္တာပါ။ ဆရာ ေရးစပ္ခဲ႔တဲ႔ သီခ်င္းအပုဒ္ေရ ၁၀၀၀ေက်ာ္ထဲက သီခ်င္း ၃၄၆ ပုဒ္ ပါတယ္။ အံ႔ၾသဖို႔ မေကာင္းဘူးလား။ သီခ်င္းတပုဒ္ လွလွပပ အဓိပၸါယ္ရွိရွိ ေရးဖို႔ေတာင္ ခဲယဥ္းလြန္းတာ သီခ်င္းအပုဒ္ ၁၀၀၀ ေက်ာ္ တဲ႔။ ဒါေတာင္ ပုံႏွိပ္ခြင္႔ မရတဲ႔ သီခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိလိမ္႔အုံးမယ္။
ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ ကက္ဆက္ေတြ စ ေပၚစ က အေဖက ေရဒီယို အျမဲဖြင္႔ထားလို႔ ေရဒီယို သီခ်င္းေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးေနခဲ႔ရတယ္။ ေနာက္ စတီရီယို သီခ်င္းေတြ..။ ကိုယ္တို႔အိမ္မွာ ပထမဆုံး ပိုင္ဆိုင္ဖူးတဲ႔ ကက္ဆက္ေခြေလးက စိုင္းထီးဆိုင္ အေခြပဲ။ မႏၱေလးေရာက္ ရွမ္းတေယာက္ တဲ႔။ ကက္ဆက္ကာဗာက လက္ေရးေလးေတြနဲ႔ ေရးထားတာ။ စိုင္းခမ္းလိတ္ စာသားေတြနဲ႔ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႔ အဆို။ နတ္ဖက္တဲ႔ အတြဲပါပဲ။
အဲဒီအေခြကို အေဖက အပ္ေၾကာင္းထပ္ေလာက္ေအာင္ကို ဖြင္႔တယ္။ ေနာက္ ဘီးကေလးကို စီး သီခ်င္း။ စက္ဘီးေလးေတြ ေတြ႔တိုင္း အဲဒီသီခ်င္းကို သတိရမိသြားရေလာက္ေအာင္၊ စက္ဘီးစီးတိုင္း ေမာေတာ႔ ေမာတာေပါ႔၊ ဒါေပမဲ႔ မေမာဘူး လို႔ ဆိုမိရေလာက္ေအာင္ စြဲခဲ႔တဲ႔ သီခ်င္း။ ေနာက္မ်ားဆို ကုိယ္တို႔သမီးေလးပါ ေခၚမတဲ႔၊ ဘီးေရွ႔မွာ ခုံတပ္ၿပီး လိုက္ေစမတဲ႔။ ဘယ္ေလာက္ ရုိးသားၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္ တဲ႔ မိသားစုေလးလဲေနာ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက ကိုယ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြ အားရင္ သီခ်င္းဆိုေနၾကတာပဲ။ ဘာရယ္ မဟုတ္၊ သီခ်င္းေပါင္းခ်ဳပ္ေတြကိုင္ၿပီး အိပ္ယာေပၚမွာ လွဲရင္း ညီအမတေတြ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ ဆိုၾကတာပဲ။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ေတးေပါင္းခ်ဳပ္လဲ ပါရဲ႔၊ စိုင္းထီးဆိုင္ ေတးေပါင္းခ်ဳပ္လဲ ပါရဲ႔။ ကိုယ္တို႔ညီအမတေတြထဲမွာ ကိုယ္႔အထက္က အမျဖစ္တဲ႔ မႏွင္းက အသံ အေကာင္းဆုံး။ မႏွင္းက သီခ်င္း အဆိုတတ္ဆုံး။
အေမက ေမရွင္ သီခ်င္းေတြ ဆိုေလ႔ရွိတယ္။ အေမ႔အသံက ေအးေအး ခ်ိဳခ်ိဳေလး။ အေမဆိုရင္ ကိုယ္တို႔ညီအမေတြက အိပ္ယာႀကီးေပၚမွာ လွဲရင္း ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ နားေထာင္ၾကတယ္။ အေမက ေမရွင္႔သီခ်င္းေတြကို ခ်စ္သလို ေမရွင္႔ကိုလဲ ခ်စ္တယ္။ အျပင္မွာ ျမင္ဖူးပုံေတာ႔ မရဘူး။ အေမ ဆိုၿပီးရင္ မႏွင္းက စိုင္းထီးဆိုင္ သီခ်င္းေတြ ဆက္ဆို..။
အဲဒါဆိုရင္ အေဖေရာ အေမပါ အတူ လိုက္ဆိုတတ္ၾကတာ။ အဲဒီလိုဆိုၿပီးရင္္ အေဖက သီခ်င္းစာသားေလးေတြ အဓိပၸါယ္ရွိရွိ လွတဲ႔အေၾကာင္း ေျပာမဆုံးဘူး။ ဘယ္ေနရာေလးမွာ ဘယ္လိုေလး စပ္လိုက္တာ စသျဖင္႔ေပါ႔။ သုံးသြားတဲ႔ အသုံးအႏွဳန္းေလးက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းနဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းပုံကိုလဲ ခံစားေျပာျပတတ္တယ္။ အေဖ အႀကိဳက္ဆုံး သီခ်င္းကေတာ႔ ျခေသၤ႔လည္ျပန္ ထင္မိတယ္။
ဒါေၾကာင္႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆရာ စိုင္းခမ္းလိတ္ရဲ႔ သီခ်င္းေတြနဲ႔ ၾကီးျပင္းလာခဲ႔ရတာ။ “နန္းခမ္းႏြဲ႔အတြက္ သီခ်င္းတပုဒ္”ဆိုရင္ ကိုယ္က ကိုယ္႔ကို ကိုယ္႔အေဖက ေျပာေနသလို စိတ္ကူးယဥ္မိတာ။ ကိုယ္ရႏိုင္သေလာက္ေလးကိုသာ ေရာင္႔ရဲေပ်ာ္ရႊင္တတ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးဆုံး ဆိုတာ ကိုယ္႔အသည္းထဲ စြဲေနခဲ႔တာေပါ႔။
ဆရာ႔သီခ်င္းေတြက စကားလုံးလဲ ၾကြယ္၀တယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက “သခင္႔ဆီ အေျပးျပန္လာမည္” နားေထာင္ေတာ႔ ပျခဳပ္ဆိိုင္ ဆိုတဲ႔ စကားလုံးက ကိုယ္႔အတြက္ အသစ္ျဖစ္ေနခဲ႔တာ။ သိတဲ႔အတိုင္း အေဖ႔ကို စကားေျပာေနတုန္း ျဖတ္ၿပီး “အေဖ ပျခဳပ္ဆိုင္ ဆိုတာ ဘာလဲ” လို႔ ေမးေတာ႔ အေဖ မ်က္လုံးျပဴးသြားတာေပါ႔။ ဘယ္ကသိလာတာလဲ လို႔လဲ ေမးေသးတယ္။ သီခ်င္းထဲက ဆိုေတာ႔မွ သက္ျပင္းခ်တယ္။
ေနာက္ေတာ႔ အရြယ္ေရာက္လာေတာ႔ ပိုခံစားနားလည္လာၿပီ။ ကိုယ္ကေတာ႔ ခ်စ္တာတခုပဲ သိတယ္ လို႔ ညည္းတတ္လာၿပီ။ ခ်ယ္ရီကိုေတာ႔ မယုံႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူးေပါ႔၊ ကံကိုေတာ႔ မယုံ၀ံ႔လို႔ ကုိယ္ဆုေတာင္းမိတဲ႔ အျဖစ္ေတြလဲ ရွိခဲ႔ၿပီ။ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးရတာ ဒီတခါ ေနာက္ဆုံးျဖစ္မွာလဲ စိုးရိမ္တတ္ခဲ႔ၿပီ။ ၾကားလူဖ်က္လို႔ ပ်က္မွာစိုး ကိုေတာင္ ကူးၿပီး သူ႔ကို ေပးဖူးသလားမသိိ။
ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔ေတြ ဘြဲ႔ရ၊ အလုပ္ရွာရေတာ႔ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ပညာသင္ေပးခဲ႔တ႔ဲ မိဘမ်ားကို အားနာမိတယ္။ ဘြဲ႔ရတယ္ဆိုတာ ဘြဲ႔၀တ္စုံ၀တ္ၿပီး ဧည္႔ခန္းမွာ ခ်ိတ္ထားရုံပဲလား။ တတ္တဲ႔ပညာေတြက ဒီေန႔ေခတ္ႀကီးမွာ အသုံးမ၀င္ေတာ႔ဘူးလား။ တကယ္႔လူမွန္ေနရာမွန္ မရွိတဲ႔ဘ၀ေတြကို ဆရာက နံမည္တပ္ေပးလိုက္တယ္။ ေခတ္လူငယ္ ေျခက် တဲ႔။ တကယ္ပဲ ကိုယ္တို႔ဟာ အေတာင္လက္ရွိပါလ်က္ လြတ္လပ္တဲ႔ ေကာင္းကင္ကို မဖန္တီးႏိုင္တဲ႔ လူငယ္ ေျခက်ေတြ ျဖစ္ခဲ႔ၿပီလား။ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ျပန္ေမးမိတယ္။
ကိုယ္တို႔ရဲ႔ နိစၥဓူ၀ ကိစၥေတြဟာ ဆရာ႔သီခ်င္းေတြခ်ည္း ျဖစ္ခဲ႔တာပါ။ ေနာက္ေတာ႔ သီခ်င္းဟာ သီခ်င္းမွာပဲ ရပ္မေနဘဲ သီခ်င္းကတဆင္႔ သီခ်င္းေရးဆရာရဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြကို နားလည္ဖို႔ ႀကိဳးစားမိတယ္။
ကိုယ္သာ ဆရာနဲ႔ ဆုံေတြ႔ စကားေျပာခြင္႔ရမယ္ ဆိုရင္….
“ေငြေတာင္တန္းဆီသုိ႔ သီခ်င္းတပုဒ္” ကို ဘယ္အေၾကာင္းေတြက ေစ႔ေဆာ္လို႔ စပ္ျဖစ္သလဲ ေမးမိမွာပဲ။
“ေမာင္႔ အရိုင္းပန္း” ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္ေပၚလာသလဲ ေတြးမိတာပဲ။
“စာေျခာက္ရုပ္” လို သီခ်င္းမ်ိဳးအတြက္ ဆရာ႔ကို ကန္ေတာ႔ခ်င္တာပဲ။
“ဒီကမၻာႀကီးမွာ ကိုယ္အလိုခ်င္ဆုံးအရာဟာ
ကမၻာတည္မဲ႔ ကမၻာတည္မဲ႔ ေမတၱာ …..” တဲ႔။
ဆရာက ကမၻာႀကီးကို ေမတၱာနဲ႔ ျငိမ္းခ်မ္းေစခ်င္ပုံပါပဲ။ ရသည္ျဖစ္ေစ မရသည္ျဖစ္ေစ ေတာင္႔တ မိပါတယ္တဲ႔။ အဲဒီစိတ္ကေလးနဲ႔ ဆရာ သီခ်င္းေတြ စပ္ခဲ႔တယ္လို႔ ကိုယ္ေတာ႔ ယုံၾကည္ေနမိတယ္။
သီခ်င္းအပုဒ္တိုင္းကို ၾကိဳက္မိေပမဲ႔ ကိုယ္အႀကိဳက္ဆုံး သီခ်င္းကေတာ႔ သဘာ၀ရဲ႔ ရင္ေသြးငယ္ သီခ်င္းပါ။
ဒီကမၻာမွာ စစ္၊ စစ္၊ စစ္ မျဖစ္ရာေျမ
တေနရာ ရွိ၊ ရွိ ရွိရမယ္ေလ..
ထာ၀ရျငိမ္းခ်မ္းမွဳ ရွာကာ ေပ်ာ္ရႊင္ေန
သဘာ၀ရဲ႔ ရင္ေသြးငယ္ေတြ..
သဘာ၀ရဲ႔ ရင္ေသြးငယ္ေတြ..
ဒါေပမဲ႔ ကမၻာတည္မဲ႔ ေမတၱာေတြ လႊမ္းျခဳံထားတဲ႔ စစ္မျဖစ္ရာ ေျမ ကို ကိုယ္တို႔ ရဖို႔ အမ်ားႀကီး ႀကိဳးစားရအုံးမွာ..။
ဖြင္႔လိုက္ေတာ႔ စာအုပ္ထူထူေလး တအုပ္။ စိုင္းခမ္းလတ္၏ သီခ်င္းမ်ား တဲ႔။ မ်က္ႏွာဖုံးက ဆရာ စိုင္းခမ္းလိတ္ ဂစ္တာတီးေနတဲ႔ပုံ နဲ႔။ သီခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ေမတၱာေတြ ထုပ္ပိုး ပို႔လိုက္တဲ႔သူက ညီမေလး နန္းခမ္းႏြဲ႔လိတ္။ ကိုယ္ ေက်းဇူးတင္ ၀မ္းသာလြန္းလို႔ စာအုပ္ေလးကို ရင္မွာ အပ္ထားမိလိုက္တယ္။
ဆရာ စိုင္းခမ္းလိတ္က ၿပီးခဲ႔တဲ႔ ဧၿပီလ ၂၇ရက္က အသက္ ၆၀ ျပည္႔ခဲ႔ပါတယ္။ ဒီသီခ်င္းစာအုပ္ေလးက ဆရာ႔ေမြးေန႔ အထိမ္းအမွတ္အတြက္ ထုတ္တဲ႔စာအုပ္ေလးပါ။ နန္းေဒ၀ီစာေပက ထုတ္တာပါ။ ဆရာ ေရးစပ္ခဲ႔တဲ႔ သီခ်င္းအပုဒ္ေရ ၁၀၀၀ေက်ာ္ထဲက သီခ်င္း ၃၄၆ ပုဒ္ ပါတယ္။ အံ႔ၾသဖို႔ မေကာင္းဘူးလား။ သီခ်င္းတပုဒ္ လွလွပပ အဓိပၸါယ္ရွိရွိ ေရးဖို႔ေတာင္ ခဲယဥ္းလြန္းတာ သီခ်င္းအပုဒ္ ၁၀၀၀ ေက်ာ္ တဲ႔။ ဒါေတာင္ ပုံႏွိပ္ခြင္႔ မရတဲ႔ သီခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိလိမ္႔အုံးမယ္။
ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ ကက္ဆက္ေတြ စ ေပၚစ က အေဖက ေရဒီယို အျမဲဖြင္႔ထားလို႔ ေရဒီယို သီခ်င္းေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးေနခဲ႔ရတယ္။ ေနာက္ စတီရီယို သီခ်င္းေတြ..။ ကိုယ္တို႔အိမ္မွာ ပထမဆုံး ပိုင္ဆိုင္ဖူးတဲ႔ ကက္ဆက္ေခြေလးက စိုင္းထီးဆိုင္ အေခြပဲ။ မႏၱေလးေရာက္ ရွမ္းတေယာက္ တဲ႔။ ကက္ဆက္ကာဗာက လက္ေရးေလးေတြနဲ႔ ေရးထားတာ။ စိုင္းခမ္းလိတ္ စာသားေတြနဲ႔ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႔ အဆို။ နတ္ဖက္တဲ႔ အတြဲပါပဲ။
အဲဒီအေခြကို အေဖက အပ္ေၾကာင္းထပ္ေလာက္ေအာင္ကို ဖြင္႔တယ္။ ေနာက္ ဘီးကေလးကို စီး သီခ်င္း။ စက္ဘီးေလးေတြ ေတြ႔တိုင္း အဲဒီသီခ်င္းကို သတိရမိသြားရေလာက္ေအာင္၊ စက္ဘီးစီးတိုင္း ေမာေတာ႔ ေမာတာေပါ႔၊ ဒါေပမဲ႔ မေမာဘူး လို႔ ဆိုမိရေလာက္ေအာင္ စြဲခဲ႔တဲ႔ သီခ်င္း။ ေနာက္မ်ားဆို ကုိယ္တို႔သမီးေလးပါ ေခၚမတဲ႔၊ ဘီးေရွ႔မွာ ခုံတပ္ၿပီး လိုက္ေစမတဲ႔။ ဘယ္ေလာက္ ရုိးသားၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္ တဲ႔ မိသားစုေလးလဲေနာ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက ကိုယ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြ အားရင္ သီခ်င္းဆိုေနၾကတာပဲ။ ဘာရယ္ မဟုတ္၊ သီခ်င္းေပါင္းခ်ဳပ္ေတြကိုင္ၿပီး အိပ္ယာေပၚမွာ လွဲရင္း ညီအမတေတြ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ ဆိုၾကတာပဲ။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ေတးေပါင္းခ်ဳပ္လဲ ပါရဲ႔၊ စိုင္းထီးဆိုင္ ေတးေပါင္းခ်ဳပ္လဲ ပါရဲ႔။ ကိုယ္တို႔ညီအမတေတြထဲမွာ ကိုယ္႔အထက္က အမျဖစ္တဲ႔ မႏွင္းက အသံ အေကာင္းဆုံး။ မႏွင္းက သီခ်င္း အဆိုတတ္ဆုံး။
အေမက ေမရွင္ သီခ်င္းေတြ ဆိုေလ႔ရွိတယ္။ အေမ႔အသံက ေအးေအး ခ်ိဳခ်ိဳေလး။ အေမဆိုရင္ ကိုယ္တို႔ညီအမေတြက အိပ္ယာႀကီးေပၚမွာ လွဲရင္း ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ နားေထာင္ၾကတယ္။ အေမက ေမရွင္႔သီခ်င္းေတြကို ခ်စ္သလို ေမရွင္႔ကိုလဲ ခ်စ္တယ္။ အျပင္မွာ ျမင္ဖူးပုံေတာ႔ မရဘူး။ အေမ ဆိုၿပီးရင္ မႏွင္းက စိုင္းထီးဆိုင္ သီခ်င္းေတြ ဆက္ဆို..။
အဲဒါဆိုရင္ အေဖေရာ အေမပါ အတူ လိုက္ဆိုတတ္ၾကတာ။ အဲဒီလိုဆိုၿပီးရင္္ အေဖက သီခ်င္းစာသားေလးေတြ အဓိပၸါယ္ရွိရွိ လွတဲ႔အေၾကာင္း ေျပာမဆုံးဘူး။ ဘယ္ေနရာေလးမွာ ဘယ္လိုေလး စပ္လိုက္တာ စသျဖင္႔ေပါ႔။ သုံးသြားတဲ႔ အသုံးအႏွဳန္းေလးက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းနဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းပုံကိုလဲ ခံစားေျပာျပတတ္တယ္။ အေဖ အႀကိဳက္ဆုံး သီခ်င္းကေတာ႔ ျခေသၤ႔လည္ျပန္ ထင္မိတယ္။
ဒါေၾကာင္႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆရာ စိုင္းခမ္းလိတ္ရဲ႔ သီခ်င္းေတြနဲ႔ ၾကီးျပင္းလာခဲ႔ရတာ။ “နန္းခမ္းႏြဲ႔အတြက္ သီခ်င္းတပုဒ္”ဆိုရင္ ကိုယ္က ကိုယ္႔ကို ကိုယ္႔အေဖက ေျပာေနသလို စိတ္ကူးယဥ္မိတာ။ ကိုယ္ရႏိုင္သေလာက္ေလးကိုသာ ေရာင္႔ရဲေပ်ာ္ရႊင္တတ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးဆုံး ဆိုတာ ကိုယ္႔အသည္းထဲ စြဲေနခဲ႔တာေပါ႔။
ဆရာ႔သီခ်င္းေတြက စကားလုံးလဲ ၾကြယ္၀တယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက “သခင္႔ဆီ အေျပးျပန္လာမည္” နားေထာင္ေတာ႔ ပျခဳပ္ဆိိုင္ ဆိုတဲ႔ စကားလုံးက ကိုယ္႔အတြက္ အသစ္ျဖစ္ေနခဲ႔တာ။ သိတဲ႔အတိုင္း အေဖ႔ကို စကားေျပာေနတုန္း ျဖတ္ၿပီး “အေဖ ပျခဳပ္ဆိုင္ ဆိုတာ ဘာလဲ” လို႔ ေမးေတာ႔ အေဖ မ်က္လုံးျပဴးသြားတာေပါ႔။ ဘယ္ကသိလာတာလဲ လို႔လဲ ေမးေသးတယ္။ သီခ်င္းထဲက ဆိုေတာ႔မွ သက္ျပင္းခ်တယ္။
ေနာက္ေတာ႔ အရြယ္ေရာက္လာေတာ႔ ပိုခံစားနားလည္လာၿပီ။ ကိုယ္ကေတာ႔ ခ်စ္တာတခုပဲ သိတယ္ လို႔ ညည္းတတ္လာၿပီ။ ခ်ယ္ရီကိုေတာ႔ မယုံႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူးေပါ႔၊ ကံကိုေတာ႔ မယုံ၀ံ႔လို႔ ကုိယ္ဆုေတာင္းမိတဲ႔ အျဖစ္ေတြလဲ ရွိခဲ႔ၿပီ။ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးရတာ ဒီတခါ ေနာက္ဆုံးျဖစ္မွာလဲ စိုးရိမ္တတ္ခဲ႔ၿပီ။ ၾကားလူဖ်က္လို႔ ပ်က္မွာစိုး ကိုေတာင္ ကူးၿပီး သူ႔ကို ေပးဖူးသလားမသိိ။
ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔ေတြ ဘြဲ႔ရ၊ အလုပ္ရွာရေတာ႔ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ပညာသင္ေပးခဲ႔တ႔ဲ မိဘမ်ားကို အားနာမိတယ္။ ဘြဲ႔ရတယ္ဆိုတာ ဘြဲ႔၀တ္စုံ၀တ္ၿပီး ဧည္႔ခန္းမွာ ခ်ိတ္ထားရုံပဲလား။ တတ္တဲ႔ပညာေတြက ဒီေန႔ေခတ္ႀကီးမွာ အသုံးမ၀င္ေတာ႔ဘူးလား။ တကယ္႔လူမွန္ေနရာမွန္ မရွိတဲ႔ဘ၀ေတြကို ဆရာက နံမည္တပ္ေပးလိုက္တယ္။ ေခတ္လူငယ္ ေျခက် တဲ႔။ တကယ္ပဲ ကိုယ္တို႔ဟာ အေတာင္လက္ရွိပါလ်က္ လြတ္လပ္တဲ႔ ေကာင္းကင္ကို မဖန္တီးႏိုင္တဲ႔ လူငယ္ ေျခက်ေတြ ျဖစ္ခဲ႔ၿပီလား။ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ျပန္ေမးမိတယ္။
ကိုယ္တို႔ရဲ႔ နိစၥဓူ၀ ကိစၥေတြဟာ ဆရာ႔သီခ်င္းေတြခ်ည္း ျဖစ္ခဲ႔တာပါ။ ေနာက္ေတာ႔ သီခ်င္းဟာ သီခ်င္းမွာပဲ ရပ္မေနဘဲ သီခ်င္းကတဆင္႔ သီခ်င္းေရးဆရာရဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြကို နားလည္ဖို႔ ႀကိဳးစားမိတယ္။
ကိုယ္သာ ဆရာနဲ႔ ဆုံေတြ႔ စကားေျပာခြင္႔ရမယ္ ဆိုရင္….
“ေငြေတာင္တန္းဆီသုိ႔ သီခ်င္းတပုဒ္” ကို ဘယ္အေၾကာင္းေတြက ေစ႔ေဆာ္လို႔ စပ္ျဖစ္သလဲ ေမးမိမွာပဲ။
“ေမာင္႔ အရိုင္းပန္း” ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္ေပၚလာသလဲ ေတြးမိတာပဲ။
“စာေျခာက္ရုပ္” လို သီခ်င္းမ်ိဳးအတြက္ ဆရာ႔ကို ကန္ေတာ႔ခ်င္တာပဲ။
“ဒီကမၻာႀကီးမွာ ကိုယ္အလိုခ်င္ဆုံးအရာဟာ
ကမၻာတည္မဲ႔ ကမၻာတည္မဲ႔ ေမတၱာ …..” တဲ႔။
ဆရာက ကမၻာႀကီးကို ေမတၱာနဲ႔ ျငိမ္းခ်မ္းေစခ်င္ပုံပါပဲ။ ရသည္ျဖစ္ေစ မရသည္ျဖစ္ေစ ေတာင္႔တ မိပါတယ္တဲ႔။ အဲဒီစိတ္ကေလးနဲ႔ ဆရာ သီခ်င္းေတြ စပ္ခဲ႔တယ္လို႔ ကိုယ္ေတာ႔ ယုံၾကည္ေနမိတယ္။
သီခ်င္းအပုဒ္တိုင္းကို ၾကိဳက္မိေပမဲ႔ ကိုယ္အႀကိဳက္ဆုံး သီခ်င္းကေတာ႔ သဘာ၀ရဲ႔ ရင္ေသြးငယ္ သီခ်င္းပါ။
ဒီကမၻာမွာ စစ္၊ စစ္၊ စစ္ မျဖစ္ရာေျမ
တေနရာ ရွိ၊ ရွိ ရွိရမယ္ေလ..
ထာ၀ရျငိမ္းခ်မ္းမွဳ ရွာကာ ေပ်ာ္ရႊင္ေန
သဘာ၀ရဲ႔ ရင္ေသြးငယ္ေတြ..
သဘာ၀ရဲ႔ ရင္ေသြးငယ္ေတြ..
ဒါေပမဲ႔ ကမၻာတည္မဲ႔ ေမတၱာေတြ လႊမ္းျခဳံထားတဲ႔ စစ္မျဖစ္ရာ ေျမ ကို ကိုယ္တို႔ ရဖို႔ အမ်ားႀကီး ႀကိဳးစားရအုံးမွာ..။
မိုးခ်ိဳသင္း
45 Comments
