မေန႔ညက စိတ္ကူးေပါက္ၿပီး ကိုယ္႔ရဲ႔ facebook စာမ်က္ႏွာမွာ ဒီလို သတင္းစကားေလး တင္လိုက္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို တခ်က္ လွမ္းၿပီး signal ရုိက္လိုက္တာပါ။
Blog တို႔ FB တို႔ မပါဘဲ ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းၾကည္႔အုံးမယ္ .. လို႔။
အဲဒီလိုေရးလိုက္တာနဲ႔ ပထမဆုံး တုံ႔ျပန္ေရးလိုက္တာ အေ၀းက မိတ္ေဆြတေယာက္ျဖစ္တဲ႔ ကိုေက်ာ္ ေပါ႔။ သူက ဒီလိုျပန္ေရးတယ္။ ဘယ္ႏွစ္နာရီလဲ တဲ႔။ အဲဒါေတြနဲ႔ ေ၀းၿပီး ဘယ္ႏွစ္နာရီ ေနမွာလဲ လို႔ ျပန္ေမးလိုက္တာပါ။ အဲဒါကို ကိုယ္ကလဲ စကၠန္႔မျခား ဒီဖက္ကေန ျပံဳးၿပီး ဖတ္ေနမိတာ..။ ငါ႔အေၾကာင္းေတြ သိကုန္ၿပီလို႔ ျပံဳးစိစိ ျဖစ္ေနတာ..။
အစကေတာ႔ ဘာမွ မသိခဲ႔ဘူး။ ေခတ္ေပၚ ေလာကဓာတ္ပညာေတြကို နားလဲ မလည္ဘူး၊ သိလဲ မသိခ်င္ခဲ႔ဘူး။ အဲဒါေတြ လုပ္ၾကည္႔ရင္ မွားသြားမလား၊ မွားရင္ ငါလဲ မျပင္တတ္ေတာ႔ ဒုကၡ ဆိုတဲ႔ ေၾကာက္တဲ႔ စိတ္အခံကလဲ ရွိေနတယ္။ အခုလဲ သိတယ္လို႔ မဆုိႏိုင္ပါဘူး။ မ်က္မျမင္ ဆင္စမ္းတုန္းပါပဲ။ ဆင္ျမီးကို ေျမြၾကီးပါလား ျဖစ္တုန္းပါပဲ။
ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔ကို အဓိက ဆြဲေဆာင္လိုက္တာက သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြရွိတယ္ ဆိုတဲ႔ အသိနဲ႔ အဲဒီကစားပြဲထဲ ၀င္ေဆာ႔မိတယ္။ သူမ်ား ထုတ္စီးတိုးေနရင္ ကိုယ္ကလဲ ထုတ္စီး၀င္တိုး လိုက္ခ်င္တာကိုး။ သူတို႔ ၀ိုင္းၾကီးပတ္ပတ္ေဆာ႔ေနရင္ ကိုယ္ကလဲ သြားလက္တြဲၿပီး ၀ိုင္းလိုက္ခ်င္ေသးတာကိုး။ ဒါနဲ႔ facebook ကို မနက္တိုင္း ဖြင္႔ၾကည္႔မိပါတယ္။
အေတာ္အလုပ္မ်ားသြားတာေတာ႔ အမွန္ပဲ။ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔က ဟင္းေတြခ်က္ၿပီး ကိုယ္႔ကို တဂ္တယ္။ လာစားပါအုံး တဲ႔။ အစားအေသာက္ကို ခုံမင္မွန္းသိေတာ႔ လာေခၚတယ္ေလ။ အစားအစာေတြကလဲ ကိုယ္႔အၾကိဳက္ခ်ည္း ျဖစ္ေနတယ္။ ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳး နဲ႔ သူ႔ရဲ႔ တံခါးေခါက္၊ သူ႔ထမင္းစားပြဲမွာ ၀င္ထိုင္ၿပီး စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ၀င္စားခဲ႔တယ္။ အေအးေတြလုပ္ တိုက္ရင္လဲ ေသာက္၊ ဒါကေတာ႔ အၾကိဳက္ဆုံးပဲ၊ လုပ္နည္းေလး မွ်ပါအုံး ဘာညာ ေျပာၿပီး ျပန္လာခဲ႔တယ္။
တခ်ိဳ႔မိတ္ေဆြေတြက်ေတာ႔လဲ စာေကာင္းေလး ျမည္းပါအုံး တဲ႔။ ကိုယ္ဆို ဒီလိုစာေကာင္းေတြ ဖတ္ရဖို႔ ဘယ္လိုက္ရွာရမယ္မွန္း မသိ။ အခုလို တခုတ္တရ ကိုယ္႔ေရွ႔အေရာက္ပို႔ေပးျပန္ေတာ႔ ေက်းဇူးတင္ရတာေပါ႔။ ဗဟုသုတလဲ ရတယ္။ အသိဥာဏ္လဲ တိုးတယ္။ စာဖတ္ၿပီး ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ တေယာက္တေပါက္ ေျပာၾကျပန္ေတာ႔ ေထာင္႔မ်ိဳးစုံက ျမင္ၾကည္႔လို႔ ရျပန္ပါေရာ..။
တခ်ိဳ႔က်ေတာ႔လဲ သူတို႔ရဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ အႏုပညာေတြ..။ မွ်ေ၀တာေတြ..။ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ၊ ပန္းခ်ီ၊ ဒီဇိုင္းေတြ ရင္သပ္ရွဳေမာ မုဒိတာပြားရတယ္။ ၀မ္းနည္းစရာဆို သူငယ္ခ်င္းနဲ႔အတူ ငိုရတယ္။ ပီတိျဖစ္စရာဆို အျပံဳးခ်င္း ဖလွယ္ရတယ္။ ေႏြးေထြးတဲ႔ ႏွလုံးသားရွိသူခ်င္း မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုံရတယ္။
တခ်ိဳ႔က်ေတာ႔လဲ သတင္းေတြ..။ လတ္တေလာ ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ႔ သတင္းပူပူေႏြးေႏြးေတြကို အံ႔ၾသတၾကီး ဖတ္ရတတ္တယ္။ နာေရး၊ သာေရး၊ လူမွဳေရး အကုန္ အစုံပဲ။ နာေရးဆို ဟာ..ကနဲ ျဖစ္ရ။ သာေရးဆို ၀မ္းသာရ။ လူမွဳေရးဆို သာဓုေခၚရ ေပါ႔။ ကမၻာရြာဆိုတာ ဒါ ေနမွာ..။
အရင္ကေတာ႔ ရြာက လူ ျမိဳ႔တက္လာလို႔ အိမ္ေရာက္မွ ေခါင္းေပၚက အထုပ္ေလးခ်၊ ပတ္လာတဲ႔ ပု၀ါေလး ျဖဳတ္ၿပီး ယပ္ခတ္ပါေစအုံး ေစာင္႔ရတာ။ အေမာေျပမွ ေရေလး တခြက္ တိုက္စမ္းပါအုံးေအ လုပ္ေသးတာ။ ၿပီးမွ ေျဖးေျဖးခ်င္း ေျပာလာတဲ႔ သတင္းစကား နားေထာင္ရတာမ်ိဳးကိုး။ အဲဒီေတာ႔မွ ကစားေဖာ္ကစားဖက္ ေအးသာ ဟိုလူၾကီးနဲ႔ လိုက္ေျပးသြားၿပီ ဆိုတာမ်ိဳး သိရတာကိုး။
အခု ကမၻာရြာျဖစ္ပုံမ်ားကေတာ႔ ရြာက ၾကီးေဒၚၾကီးကိုလဲ ေစာင္႔စရာ မလိုဘူး။ လၾကတ္ ေနၾကတ္တာက စလုိ႔ မင္းသမီး ပါးရိုက္တာအဆုံး မိနစ္ပိုင္း အတြင္း ခေရေစ႔တြင္းက် သိရေတာ႔တာ..။ ထင္ျမင္ခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ဆႏၵအမ်ိဳးမ်ိဳး ကို ရွဳေထာင္႔မ်ိဳးစုံကေန ဖတ္ရတယ္။ စကား၀ိုင္းေလးေတြ ဟိုနား တစု၊ ဒီနား တစု ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ စကား၀ိုင္းမွာ ၀င္မေဆြးေႏြးဘဲ အနားမွာ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ ၀င္နားေထာင္ ႏိုင္တယ္။
တခ်ိဳ႔က်ေတာ႔လဲ ဗီဒီယိုေလးေတြ..။
ဟိုတေလာက ခ်စ္ခင္ရတဲ႔ ညီမေလးတေယာက္က သူ႔သားကေလး ခ်ိဳျပံဳးရႊင္ပုံကို ဗီဒီယိုရိုက္ၿပီး တင္တယ္။ ကိုယ္ကလဲ ကေလးခ်စ္တတ္သူမို႔ အဲဒါေလးသြားသြားၾကည္႔ၿပီး ကေလးနဲ႔အတူ ရီေမာလို႔ သေဘာက်ေနတာ။ ေနာက္မွ ကိုယ္႔အျဖစ္က အံတီမာမာေအးရဲ႔ သီခ်င္းတပုဒ္နဲ႔ တူေနတာ သတိရၿပီး ကြန္မန္႔ေရးခဲ႔တယ္။ ပုံ/ကၽြဲမ ဆိုၿပီးေတာ႔ေလ..။
ေနာက္မွ ျပန္စဥ္းစားတာ ကေလးရူးမအေၾကာင္းက ကၽြဲမ မဟုတ္ေသးပါဘူးလို႔..။ သီခ်င္းျပန္ဆိုၾကည္႔မွ အာယားမ သီခ်င္း ျဖစ္ေနလို႔ အာယားမ ေရးရမွာ ကၽြဲမ သြားေရးမိတယ္ လို႔ ျပန္သြားေျပာရေသးတယ္။ သူကလဲ ဘာ ကၽြဲမ ပါလိမ္႔ စဥ္းစားေနတာ တဲ႔၊ လိုက္ေမးအုံးမလို႔ တဲ႔။ ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္ကလဲ ခပ္ညိဳညိဳမို႔ ကၽြဲမလဲ ဟုတ္ေတာ႔ ဟုတ္ပါတယ္ေလ..လို႔ မလုပ္ခ်င္ဘဲ လုပ္လိုက္ရေသးတယ္။ ကၽြဲမ သီခ်င္းထဲမွာ ထမင္းအိုးဖင္ လို႔ဆိုထားေတာ႔ တူေတာ႔ မတူခ်င္ဘူးေပါ႔။
တခါတေလ သီခ်င္းေလးေတြ နားေထာင္ရ၊ ရုပ္ရွင္တိုေလးေတြ မွ်ေ၀တာ ၾကည္႔ရေသးတယ္။ ဒါ ကိုယ္ငယ္ငယ္က သိပ္ၾကိဳက္ခဲ႔တဲ႔ သီခ်င္းပဲ ဆိုၿပီး လိုက္မ်ားေတာင္ ဆိုလို႔..။ ေပ်ာ္၀င္လြယ္တာမ်ား ေျပာပါတယ္။ ရုပ္ရွင္က်ေတာ႔လဲ ၾကိဳက္ရျပန္ပါၿပီ။ ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္းကားဆို ၂ခါေလာက္ေတာ႔ ကလစ္ လိုက္တာပဲ။
တခ်ိဳ႔က်ေတာ႔လဲ Virus တဲ႔။ မည္သို႔မည္ပုံ လုပ္လိုက္သည္ မသိ၊ ကိုယ္႔ facebook wall မွာ ၾကိဳးေလးတေခ်ာင္းတည္း sexy ပုံၾကီး လာေပၚေနတယ္။ ဟ..ဘယ္႔ႏွယ္႔ဟာၾကီးပါလိမ္႔ လို႔ ျဖစ္ရေသးတယ္။ ပို႔တဲ႔ မိတ္ေဆြကို ေမးၾကည္႔ေတာ႔ သူဖြင္႔ရုံ ဖြင္႔လိုက္တာပါ တဲ႔၊ ကိုယ္႔ဆီ အလိုအေလ်ာက္ ေရာက္သြားတယ္ ေျပာတယ္။ အဲဒါ Virus တဲ႔။ အဲဒီလို Virus ေတြလဲ ရွိတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။
ခက္တယ္။ တကယ္ ခက္တယ္။ အရင္က ဘေလာ႔ တခုတည္းေတာင္ အလုပ္က မ်ားလွၿပီ။ အခု facebook ပါ ဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔အိမ္ကို လာလည္တဲ႔ မိတ္ေဆြမ်ားက ဟာ..ရန္ကုန္က အလုံ အမိွဳက္ပုံၾကီး LA ေရႊ႔ထားပါလား ထင္ၾကမွာ..။ ဒါေတာင္ မိတ္ေဆြတေယာက္ က twitter လုပ္ေသးလား တဲ႔။ ဒါမ်ိဳး ေနာက္တခုရွိေသးတာလား ဆိုၿပီး ကိုယ္႔နဖူးကိုယ္ ရိုက္မိတယ္။
မနက္ ႏိုးတာနဲ႔ မနက္စာ စားဖို႔ ေျပးလုပ္၊ ၿပီးရင္ ကြန္ပ်ဴတာ ထဲ ေခါင္း၀င္ေနတယ္။ ဟင္းခ်က္နည္း စာအုပ္ထုတ္မလားလဲ စဥ္းစားေနတယ္။ အျမန္စာ၊ ၿပီးစလြယ္စာ၊ မႏူးမနပ္စာ၊ ကတိုက္ကရိုက္စာ စသျဖင္႔ေပါ႔။ ဒါမ်ိဳးေတြခ်ည္း အိမ္မွာ ခ်က္ေကၽြးေနမိလို႔ပါ။ အစိမ္းမစားရေသးတာ ေတာ္ေသးတာေပါ႔လို႔ အေကာင္းဖက္လွည္႔ေတြးရင္ေတာ႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ေက်ာင္းကလဲ တဖက္တက္ေသးေတာ႔ ေက်ာင္းမွာ စာစီစာကုံးေရးရင္း အီးေမးလ္ကို ေယာင္ေယာင္ၿပီး ဖြင္႔ၾကည္႔မိတယ္။ facebook က စာေတြလာတာေတြ႔ရင္ ဟယ္ သူ ဘာမ်ား ေရးပါလိမ္႔ တဲ႔ (ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေနတာ ေရးျပတာပါ)။ ဒါနဲ႔ လိုက္သြားၾကည္႔ေတာ႔ ျမန္မာစာ ဖတ္လို႔မရတဲ႔ကြန္ပ်ဴတာ ျဖစ္ေနတာမို႔ ေလးေထာင္႔တုံးေတြ ျမင္ရမွ လက္ေလွ်ာ႔ ျပန္လာတယ္။ ဆရာမက control လုပ္ၿပီး သူ႔ကြန္ပ်ဴတာကေန ေက်ာင္းသားေတြ ဘာလုပ္လဲ ၾကည္႔ေနတာမို႔ ေနာက္တခါ စာလုပ္ခ်ိန္ စာမလုပ္ရင္ အမွတ္ေလွ်ာ႔မတဲ႔။ မ်က္ႏွာေလး ငယ္ၿပီး မၾကားသလို လုပ္ေနရတယ္။
ကိုဇာဂနာ႔ ဟာသ လို “က်န္းမာေရးကလဲ မေကာင္း..” လို႔ ညည္းမလို႔ လုပ္ရင္ “ဘယ္ေကာင္းမွာလဲ၊ လမ္းေလးဘာေလးေလွ်ာက္၊ ေလ႔က်င္႔ခန္းေလး ဘာေလးမွ မလုပ္ဘဲကိုး” တဲ႔။ “အားတဲ႔အခ်ိန္ ကြန္ပ်ဴတာပဲ ၾကည္႔ေနတာ” တဲ႔။ သနားမလား ေအာက္ေမ႔တယ္၊ လက္ပစ္ဗုံးနဲ႔ ထုတယ္။
ဆီးခ်ိဳကလဲ တရိပ္ရိပ္ တက္..။ ဆရာ၀န္ျပေတာ႔ အားလပ္ခ်ိန္ ဘာလုပ္သလဲ တဲ႔။ အခ်ိဳရည္ ေသာက္ရင္း ကြန္ပ်ဴတာမွာ စာထိုင္ဖတ္တာပဲ လို႔ ေျပာရင္ လူနာစာရင္းကေတာင္ ထုတ္လိုက္မဲ႔ကိန္း ရွိတယ္။ သူၾကားခ်င္တာက diabetes ပညာေပး သင္တန္း တက္ေနပါတယ္တို႔ ဘာတို႔..။ ဒါေပမဲ႔ အိပ္မက္ဟာ တကယ္ျဖစ္မလာ.. ဆိုတာ သူ မသိေသးဘူး။
အခုေတာ႔ Facebook တို႔ ဘေလာ႔တို႔ မပါဘဲ ေနၾကည္႔မယ္ဆိုေတာ႔ နည္းနည္း လိမ္မာအုံးမယ္ လို႔ ေျပာခ်င္တဲ႔သေဘာမ်ားလား။ ဒါမွမဟုတ္ မိတ္ေဆြ တေယာက္ ေျပာသလို အမူးေျပရင္ေတာ႔ ထန္းပင္ကို ျပန္ေမာ႔ၾကည္႔ေနမဲ႔သူမ်ား ျဖစ္ေနမလား။
အေကာင္းဆုံးကေတာ႔ ဘ၀မွာ လုပ္ခ်င္တာနဲ႔ လုပ္သင္႔တာကို မွ်ၿပီး ဟန္ခ်က္ညီညီ လုပ္ႏိုင္ဖို႔သာ ၾကိဳးစားရမွာပဲ။ ဒါမွ တကယ္႔ေပ်ာ္ရႊင္မွဳရမယ္လို႔ ထင္မိတာပဲေလ..။
မိုးခ်ိဳသင္း
42 Comments
