Wednesday, October 13, 2010

တူမေလးမ်ားနဲ႔ တလတာ..


စာမေရးျဖစ္တာ ၃လေလာက္ေတာင္ ရွိပါၿပီ။ တကယ္က ဘေလာ႔ေလးကို ခဏထားၿပီး ကိုယ္႔ဘ၀ရဲ႔ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို လုံးပမ္းေနရတာလဲ ပါတယ္၊ အမေတြ တူမေတြဆီ ခရီးထြက္ေနရတာလဲ ပါပါတယ္။ ခရီးမထြက္ခင္ အရွိန္ယူေနလို႔ စာမေရးတာက တလ၊ ခရီးထြက္တာက တလ၊ ထြက္ၿပီး ျပန္လာလို႔ အေပ်ာ္ေတြ ကိုယ္ရွိန္သပ္ေနရတာက တလ ဆိုပါေတာ႔..။

ကိုယ္ ခရီးသြားတာ မိသားစု ျပန္ဆုံၾကတာမို႔ အမေတြအျပင္ အပိုဆုေလးေတြ ျဖစ္တဲ႔ တူမေလးေတြနဲ႔ ဆုံခဲ႔ ေပ်ာ္ခဲ႔ရပါတယ္။ သူတို႔ေလးေတြနဲ႔ ဆုံရေတာ႔ ၀မ္းသာ ၀မ္းနည္းေပါ႔။ ၀မ္းသာတာကေတာ႔ အခုလို တစုတစည္းတည္း ဆုံဆည္းခြင္႔ရတာကို ၾကည္ႏူးမိတာပါ။ ၀မ္းနည္းတာကေတာ႔ သူတို႔ေတြရဲ႔ အခုလို ခ်စ္စရာအေကာင္းဆုံး အရြယ္ေလးေတြမွာ အနားမွာေနၿပီး သူတို႔ တိုးတက္လာတာေလးေတြ၊ အေလ႔အက်င္႔ေလးေတြ ေစာင္႔ၾကည္႔ အကဲခတ္ခြင္႔ မရတာကိုပါ။

ကေလးေတြက ငယ္ငယ္တုန္းကနဲ႔ မတူေတာ႔ပါဘူး။ မယ္တတ္ပ ေလးေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ အသက္ေတြက ၁၃ ႏွစ္၊ ၁၀ ႏွစ္ ႏွစ္ေယာက္ နဲ႔ ၈ ႏွစ္ တို႔ပါ။သူတို႔မွာ သူတို႔ဖာသာ သူတို႔ စီစဥ္ခ်င္တဲ႔ အၾကံေလးေတြနဲ႔..။ လူၾကီးေတြလို သီခ်င္းေတြကိုလဲ ေရြး ၾကိဳက္တတ္ၿပီ။ အ၀တ္အစားဆိုလဲ လွ မလွ ၾကည္႔တတ္ေနၿပီ။ ခ်ိဳခ်ိဳ ဒီလိုလုပ္ထားတာ လွတယ္၊ ဒါၾကီးနဲ႔ မလိုက္ဘူး လို႔ ေျပာတတ္ေနၿပီ။ သူတို႔ ခ်ိဳခ်ိဳကလဲ မလိုက္တာၾကီး ဆြဲဆြဲ ထုတ္လာလို႔ အလိုအေလ်ာက္ ၾကည္႔တတ္သြားရတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္႔ရဲ႔ မလွတာ ျမင္ပါမ်ားေတာ႔ အလွကို ပိုခံစားတတ္သြားသလိုေပါ႔။





ကိုယ္ကလဲ သူတို႔ေလးေတြနဲ႔ ေနရတဲ႔အခ်ိန္မွာ ဒိတ္ေအာက္ေနၿပီ ဆိုၿပီး မေပါင္းသင္းမွာစိုးလို႔ သူတို႔အုပ္စုေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနပါတယ္။ သုံးေယာက္ေပါင္းေတာ႔ ေလာင္းေက်ာ္ လို႔ ဆိုၾကတာ တူမ၄ေယာက္၊ အေဒၚတေယာက္ - ၅ေယာက္ေပါင္းေတာ႔ ဘာမ်ား ေက်ာ္မလဲ မသိ။

သူတို႔ ၾကိဳက္တဲ႔ သီခ်င္းေတြ လမ္းသြားရင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ဆိုၾကေတာ႔ ကိုယ္႔မွာ လိုက္မဆိုတတ္လို႔ ျပံဳးေနရတယ္။ လိုက္ ေယာင္၀ါးဖို႔ေတာ႔ ၾကိဳးစားပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အလွမ္းက်ယ္ လို႔ အလယ္မွာ ျပဳတ္က်သြားတယ္။ ေလဒီဂါဂါ လို ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ တြန္႔သြားတာမ်ိဳး သူတို႔သေဘာက်ၾကတာ ကိုယ္က ေဘးကေန ပါးစပ္ၾကီး ဟ ၿပီး ေငးရတယ္။ သူတို႔ တယ္လီဖုန္း ring tone က ေဘးဘီ ေဘးဘီ (baby baby) ဆိုၿပီး ဂ်က္စတင္ဘီဘာ အသံ ထည္႔ထားျပန္ေတာ႔ ကိုယ္႔မွာ ေဘးဘီ လွည္႔ၾကည္႔ရေသးတယ္။ ကိုယ္႔မ်ား ေဘးကပ္ခိုင္းေနသလား လို႔..။

ကိုယ္က ေဟာလိ၀ုဒ္ ရွိတဲ႔ ျမိဳ႔မွာ ေနတယ္ဆိုေတာ႔ သူတို႔က စူးစမ္းခ်င္တဲ႔ မ်က္လုံးေလးေတြနဲ႔ ေမးၾကတယ္။ ခ်ိဳခ်ိဳ ရုပ္ရွင္မင္းသား ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႔ဖူးသလဲ တဲ႔။ ကိုယ္လဲ မနည္း ျပန္စဥ္းစားရတယ္။ ဒီဦးေႏွာက္ၾကီးက စဥ္းစားစမ္း စဥ္းစားစမ္း ဆိုၿပီးေတာ႔..။ ေနာက္ေတာ႔ တခါေတြ႔ဖူးတဲ႔ Wesley Snipes လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ႔ မ်က္ေမွာင္ေလးေတြ ကုတ္ၿပီး စဥ္းစားလိုက္ၾကတာ..။ ၿပီးမွ အဲဒါ ဘယ္ဒူၾကီးလဲ တဲ႔..။ ငါ႔ႏွယ္ မေျပာလိုက္မိရင္ အေကာင္းသား လို႔ ျဖစ္မိတယ္။

ကိုယ္႔အျဖစ္က တခါ ၾကားဖူးတဲ႔ ဇာတ္လမ္းေလးလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ရြာကို သြားလည္ေတာ႔ ရြာကလူေတြက ဘယ္မွာေနလဲ ေမးေတာ႔ ရန္ကုန္ လို႔လဲ ဆိုေရာ ဒါဆို ေက်ာ္ဟိန္းၾကီးနဲ႔ ခင္မွာေပါ႔ တဲ႔။ သူတို႔က ရန္ကုန္ဆိုတာ ရြာေလးတခုလို တေယာက္နဲ႔တေယာက္ သိ၊ ဟင္းေတြ ဖလွယ္စား၊ ေက်ာ္ဟိန္းၾကီးနဲ႔ ေဂြလိွမ္႔ဖက္္ ေလာက္ ရင္းႏွီးတယ္ ထင္ေနတာေလ..။ အခုလဲ တူမေတြက သူတို႔ ၾကိဳက္တဲ႔ အဆိုေတာ္ေတြ ဟိုလူ႔ ေတြ႔ဖူးလား၊ ဒီလူနဲ႔ သိလား ေမးၾကေတာ႔ ကိုယ္႔မွာ သင္႔သလို ေျဖေနရတယ္။

ေခါင္းညိတ္ ေခါင္းခါ လုပ္ရတာလဲ လည္ပင္းေလ႔က်င္႔ခန္း လုပ္လိုက္ရသလို ျဖစ္သြားတယ္။ ဥပမာ Hannah Montana ကို ေတြ႔ဖူးသလား ေမးရင္ ကိုယ္လဲ ဘာျပန္ေျဖရမယ္ မသိလို႔ စဥ္းစားေနတုန္း မ်က္လုံးေလးေတြ ၀ိုင္းၿပီး ကုိယ္႔ကို ေမာ႔ၾကည႔္ေနၾကတာ။ ကိုယ္လဲ တခါေတာ႔ ေတြ႔ဖူးတယ္ လုပ္လိုက္ရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ ေတြးမိတာနဲ႔ ေတြ႔ဖူးတယ္ ေျပာလိုက္ရင္ပဲ အိုးးး ခ်ိဳခ်ိဳ ကံေကာင္းလိုက္တာ တဲ႔။ ကိုယ္႔လည္ပင္းကို သူတို႔လက္ကေလးေတြနဲ႔ တြဲခိုထားတတ္တယ္။

ေနာက္တေန႔က်ေတာ႔ ဒီေမးခြန္းကိုပဲ ထပ္ေမးၾကျပန္ပါေရာ..။ ကိုယ္လဲ မေန႔က ေျဖထားတာ ေမ႔သြားၿပီ။ ဘယ္တေယာက္ကို ေတြ႔ဖူးထားတယ္ ေျပာမိၿပီး ဘယ္တေယာက္ေတာ႔ မေတြ႔ဖူးဘူး လုပ္ထားမိလဲ မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။ “ခ်ိဳခ်ိဳက Miley Cyrus နဲ႔ ေတြ႔ဖူးတယ္ေနာ္” လာလုပ္ေတာ႔ “ဘယ္တေယာက္လဲ၊ ေတြ႔ဖူးဖို႔ ေနေနသာသာ၊ ၾကားေတာင္ မၾကားဖူးပါဘူး” လို႔ အတင္း ခံျငင္း ေနတာေလ..။ တကယ္က Hannah Montana နဲ႔ Miley Cyrus က တေယာက္တည္းဆိုတာ ကိုယ္မွ မသိဘဲ။ ကိုယ္႔မွာ သူတို႔နဲ႔ ေပါင္းတာ မွတ္စုၾကီးတအုပ္နဲ႔ လမ္းသြားရမလို ျဖစ္ေနၿပီ။

ခရီးသြားရင္း ကားေပၚမွာ သီခ်င္းနားေထာင္ဖို႔ နားၾကပ္ေလးတဖက္ကို ကိုယ္႔နားထဲ လာထည္႔၊ တဖက္ကို သူ႔နားထဲ ထည္႔ အတူ နားေထာင္ၾကတယ္။ ၾကိဳက္တဲ႔ သီခ်င္းဆိုရင္ မ်က္လုံးေလးေတြပါ လိုက္ျပံဳးၿပီး ေကာင္းတယ္ေနာ္၊ ေကာင္းတယ္ေနာ္ .. နဲ႔ ေမးေျပာ ေျပာၾကတယ္။ ခ်ိဳခ်ိဳ နားေထာင္ဖူးသလား တဲ႔၊ ကိုယ္႔မွာ ေန႔တိုင္း စာေမးပြဲ အစစ္ခံရတဲ႔သူလို ျဖစ္ေနေတာ႔တာပါ။ အင္း ၾကားဖူးတယ္ တို႔၊ အင္း နားေထာင္ဖူးသလိုပဲ တို႔ တလွည္႔စီ လုပ္ေနရတယ္။ တကယ္က ခ်ိဳခ်ိဳက စႏၵယားလွထြတ္ရဲ႔ ခ်စ္တဲ႔သူငယ္ေလ..ကို နားေထာင္ေနတာေဟ႔..။

သူတို႔ ေရကူးေတာ႔ ကိုယ္လဲ ေရာေယာင္ ေရထဲ ဆင္းရျပန္တယ္။ တကယ္က ကိုယ္လဲ ေခြးကူးေလာက္ေတာ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရကူးရင္း အသက္မရွဴတတ္တာေလး တခုပါပဲ။ အဲဒါကို ဆရာမၾကီး ေလးေယာက္က ၀ိုင္းသင္ေပးၾကပါတယ္။ အငယ္ဆုံးေလး မာယာက အသင္ဆုံးပါ။ “ဟိုဖက္ကို ကူး၊ ဒီဖက္ကို ကူး၊ မာယာ႔ဆီကို ကူးလာခဲ႔” ဆိုၿပီး လက္ညိွဳးတေခ်ာင္း နဲ႔ ညႊန္ၾကားတာပါ။ “သမီး၊ ခ်ိဳခ်ိဳ ေမာေနၿပီ၊ မကူးႏိုင္ေတာ႔ဘူး” ဆိုေတာ႔ “ဒါဆို ေဘဘီကန္မွာ သြားကူး” တဲ႔။ ဒဏ္ေပးပါတယ္။ ေဘဘီကန္ဆိုတာ ကေလး လက္ေတာက္ေလာက္ေလးေတြ ကူးတဲ႔ ကန္ကို ေျပာတာပါ။

အခုေတာ႔ ငယ္ေသးလို႔ ထင္ပါရဲ႔။ တျခားလဲ စိတ္၀င္စားစရာ မရွိေသးေတာ႔ စာေတြလဲ လိုက္ႏိုင္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းစာလဲ လုပ္၊ ျမန္မာစာလဲ ဖတ္ေပါ႔။ ေရႊေသြးေတြ အသံထြက္ၿပီး သူတို႔ ဖတ္ျပတာကို ေဘးကေန ဟင္းပြဲျပင္္ရင္း နားေထာင္ရတယ္။ ညက်ရင္ လူၾကီးေတြကို ရွိခိုးၿပီးမွ အိပ္တာကို ၾကည္႔ၿပီး ၾကည္ႏူးရတယ္။ မိုးပြင္႔ေလးက ျမန္မာစာကို ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ရိုက္တတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားၿပီး တလုံးခ်င္း ရိုက္ေနတာေတြ႔ရင္ စိတ္ခ်မ္းသာမိတယ္။

မေအးရဲ႔ သမီးေတြ ျဖစ္တဲ႔ မိုးပြင္႔ နဲ႔ မိုးဥက ေရာက္တာ မၾကာေသးေပမဲ႔ အဲဒီ ႏိုင္ငံသားေတြ ေျပာတဲ႔ ဒတ္ခ်္ ဘာသာစကားကို ကေလးဆိုေတာ႔ အတတ္ျမန္ၾကတယ္။ စျႏၵာနဲ႔ မာယာကလဲ ျပန္သင္ေပးေတာ႔ ပို ျမန္တယ္။ မာယာတို႔ ညီအမကလဲ ျမန္မာလို ေျပာတတ္ေပမဲ႔ မိုးပြင္႔တို႔နဲ႔ ညီအမခ်င္း ေျပာေတာ႔ ပိုႏွဳတ္သြက္တာေပါ႔။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းလဲ ဒတ္ခ်္လို ေျပာေျပာ ေနတတ္လို႔ ညီအမေလးေယာက္ဆုံရင္ ျမန္မာလိုပဲ ေျပာရမယ္ လို႔ ေျပာထားရတယ္။ သူတို႔ကသာ ကေလးေတြဆိုေတာ႔ တတ္လြယ္ၾကတာ ကိုယ္တို႔လူၾကီးေတြ အဖို႔မွာေတာ႔ အေတာ္ခက္တာပါ။

လူၾကီးေတြ ခက္တယ္ဆိုလို႔ အပြင္႔နဲ႔ ဥ တို႔အေမ ကိုယ္႔အမ မေအး ရဲ႔ ဘာသာစကား ေလ႔လာ လိုက္စားပုံေလး ေျပာပါရေစအုံး။ မေအးက ကိုယ္႔လိုပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနတတ္သူပါ။ သူလဲ ဒီႏိုင္ငံ ေရာက္လာေတာ႔ ေရာက္စ မို႔ သူသိသေလာက္ေလးနဲ႔ လူတိုင္းကို ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ အင္မတန္ ႏွဳတ္ဆက္ခ်င္တာ။ ဒတ္ခ်္ေတြက တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ႏွဳတ္ဆက္ရင္ “ဒါ႔” လို႔ ႏွဳတ္ဆက္တတ္သတဲ႔။ တခါတခါက်ရင္ “ဟိန္” လို႔ ႏွဳတ္ဆက္ျပန္ေသးသတဲ႔။ တကယ္က “Hey..” ျဖစ္မွာပါ။ ဒတ္ခ်္ အသံထြက္နဲ႔ဆိုေတာ႔ အသံတမ်ိဳး ျဖစ္ၿပီး မေအးက ဟိန္ လို႔ပဲ ၾကားသတဲ႔။ သူက အဲဒီ ၂ခုေတာ႔ အေသမွတ္ထားတာပါ။

တေန႔ေတာ႔ သူက ကေလးေတြ ေက်ာင္းသြားၾကိဳရင္း လမ္းမွာ မိုးဥေလး ရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းရဲ႔ အေမနဲ႔ လမ္းမွာ ဆုံတယ္ တဲ႔။ အျမဲ ေက်ာင္းၾကိဳေနက်မို႔ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ မ်က္မွန္းတန္းၿပီး မွတ္မိေနတာေပါ႔။ ဒါနဲ႔ မေအးက ခပ္ေ၀းေ၀းကတည္းက သူတို႔ေတြလို “ဒါ႔” လို႔ ႏွဳတ္ဆက္ပစ္လိုက္မယ္ လို႔ အားခဲထားသတဲ႔။ ႏွဳတ္ကလဲ အစမ္း ရြတ္ေနမိတာေပါ႔။ အနီးလဲ ေရာက္ေရာ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးက မေအးကို ျပံဳးၿပီး သူက အရင္ “ဟိန္” လို႔ ႏွဳတ္ဆက္လိုက္တာ မေအးလဲ ေယာင္ၿပီး “ဒိန္” လို႔ အသံအက်ယ္ၾကီး ျပန္ႏွဳတ္ဆက္လိုက္မိတာ .. တဲ႔။

တကယ္က “ဒါ႔” လို႔ ေျပာမယ္ မွန္းထားတာ ဟိုဖက္က “ဟိန္” လိုက္ေတာ႔ သူလဲ “ဒိန္” ျဖစ္သြားရတာပါ။ ဒါေတာင္ ဒိန္ ကို ရုိးရိုး မေျပာဘဲ ေယာင္ၿပီး အက်ယ္ၾကီး ဒိန္ မိေတာ႔ ဟိုမိန္းမၾကီးလဲ လန္႔သြားတယ္ ထင္ပါရဲဲ ႔။ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္ နဲ႔ လစ္ေတာ႔တာပဲ တဲ႔။ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ၊ ဘယ္႔ႏွယ္ဟာၾကီးပါလိမ္႔ လို႔ ထင္ရွာမွာပဲ။

ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ အမလုပ္သူရဲ႔ သင္ခန္းစာယူၿပီး ဥေရာပ ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္လုံး ဘယ္သူ႔ကိုမွ ႏွဳတ္ဆက္ဖို႔ မၾကိဳးစားေတာ႔ဘူး။ လူတိုင္းကို ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳး နဲ႔ ေမးေလးထိုး ႏွဳတ္ဆက္လိုက္၊ လက္ကေလး ျပ ႏွဳတ္ဆက္လိုက္သာ အသံတိတ္ လုပ္ခဲ႔ပါတယ္။

တလတာ ခရီးဆိုေပမဲ႔ တသက္တာ ေမ႔မရေအာင္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔႔ပါတယ္။

မိုးခ်ိဳသင္း

Tuesday, June 15, 2010

စာသင္ျခင္း

အခု ဒီမွာ ေႏြရာသီ ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ႔ ထုံးစံအတိုင္း ပူ စ ျပဳၿပီေပါ႔။ ပူေတာ႔ ေနလို႔ ထိုင္လို႔ မေကာင္းဘူး။ လင္းေတာ႔ လင္းခ်င္းပါရဲ႔၊ ဒါေပမဲ႔ အိုက္တယ္။ ကိုယ္က ဒီမွာ ေႏြဦးရာသီကို သေဘာက်တယ္။ ရာသီဥတုလဲ ေကာင္း၊ ေနေရာင္ျခည္လဲ ေကာင္းေကာင္းရလို႔ပါ။ ပန္းေတြလဲ ပြင္႔ၾကတာမို႔ ျမင္ျမင္သမွ် ႏွစ္သက္မိတယ္။

ငယ္ငယ္တုန္းက ေႏြရာသီဆိုရင္ ေက်ာင္းပိတ္တာမို႔ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆုံးေပါ႔။ ကေလးဆိုေတာ႔ ေႏြရာသီကိုသာ ေမွ်ာ္မိတာပဲ။ ေက်ာင္းတက္ရတဲ႔အခ်ိန္ေတြမွာ မနက္ေစာေစာ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ႏိွဳးရသေလာက္ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္က်ရင္ေတာ႔ အေစာၾကီး အလိုလုိ ႏိုးေနတတ္တယ္။ ေဆာ႔ဖို႔ ကစားဖို႔ ရယ္ဒီပဲ ဆိုသလိုေပါ႔ဲ။ ဒါကလဲ ၇တန္းေလာက္အထိပါပဲ။

၈တန္း ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကစ ၿပီး ကိုယ္တို႔ အေမ႔ေက်ာင္းကို စ လုိက္ရပါတယ္။ အေမ႔ေက်ာင္းဆိုတာ အေမဖြင္႔ထားတဲ႔ မူၾကိဳေက်ာင္းေလးပါ။ အဲဒီေက်ာင္းေလးကို အေမနဲ႔အတူ လိုက္သြားရၿပီး အေမစာသင္တာ ကူလုပ္ ကူ၀ိုင္းၿပီး ကေလးေတြကို စာသင္ေပး၊ သီခ်င္းဆို သင္ေပးရတာ..။ ကေလးေတြက ေက်ာင္းၾကီး မတက္ခင္ မူၾကိဳကေလးေတြ ဆိုေတာ႔ ကူထိန္းရင္း ကိုယ္ပါ ေရာေဆာ႔တဲ႔အခါလဲ ေဆာ႔ေပါ႔။

အေမက မိဘကို ကူလုပ္ရင္း ဘ၀ကိုလဲ နားလည္ေအာင္္၊ လူေတြနဲ႔လဲ ဆက္ဆံတတ္ေအာင္၊ ေက်ာင္းပိတ္ထားခ်ိန္မွာ စိတ္လဲ မေလေအာင္ ၈တန္းေက်ာင္းပိတ္ရက္က စၿပီး ကိုယ္တို႔ ညီအမတေတြ အေမ႔ေက်ာင္းလိုက္ရေတာ႔တာပဲ။ အစမွာေတာ႔ ပ်င္းတယ္။ မလိုက္ခ်င္ဘူး။ ေနာက္ေတာ႔ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စာသင္ရတာလဲ စိတ္၀င္စားၿပီး ေပ်ာ္လာတယ္။ ကေလးေတြနဲ႔ ေနရတာ၊ သူတို႔ တိုးတက္မွဳေလးေတြ ေစာင္႔ၾကည္႔ရတာ၊ သူတို႔ ျဖဴစင္မွဳေလးေတြ သေဘာက်မိတာ အစုံေပါ႔။



ကေလးေလးေတြကို ေပါင္ေပၚမွာ ေပြ႔ခ်ီၿပီး သူတို႔လက္ေသးေသးေလးေတြေပၚ ထပ္ကိုင္ရင္း ၀လုံး ၀လုံး လို႔ဆိုၿပီး ၀ိုင္း၀ိုင္း ေရးတတ္ေအာင္ အတူတူ ေရးရတယ္။ အေဖ႔ရဲ႔ “မမ၀၀ ထထက” ကဗ်ာသင္ရင္ ပုံေဖာ္စရာမလုိဘဲ ကိုယ္႔ကိုၾကည္႔ၾကည္႔ၿပီး သူတို႔ ဆိုၾကတယ္။ “ေနလုံးနီနီ ညေနေစာင္းေတာ႔ အေမ႔ေက်ာင္းကို သြားရမယ္” လို႔ ဟန္ပန္ အမူအရာေလးနဲ႔ ဆိုရတာကို သေဘာက်တယ္။ “မနီကေလး ဘာေတြသင္၊ စာေရးစာဖတ္သင္..” ဆိုတာ အေဖက ကိုယ္တို႔ ညီအမတေတြကို စပ္ခဲ႔တာမို႔ အဲဒီကဗ်ာေလးေတြ ျပန္သင္ေပးရတာ ေပ်ာ္တယ္။

ကေလးေတြက မပီကလာ ပီကလာ နဲ႔ ေခၚတာက ဆရာမ မိုးခ်ဳပ္သင္း တဲ႔။ “ခ်ိဳ” ပါ ဆိုတာ ေျပာမရ။ ဘယ္႔ႏွယ္ ငါ႔နံမည္ လွတပတမွာ မိုးၾကီးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္ သလို ျဖစ္ရပါလိမ္႔ လို႔..။ တခ်ိဳ႔က တရုတ္ကေလးေတြမို႔ “သင္း” ကို “တင္း” လုပ္ခ်င္ေသးတယ္။ သူတို႔အသံေလး နားေထာင္ၿပီး ရီရ အေမာေျပရတာေပါ႔။

သတ္ပုံစစ္လို႔ ရရင္ ကိုယ္က သူတို႔ထက္ေတာင္ ေပ်ာ္မိေသးတယ္။ တခ်ိဳ႔ကေလးေတြက သူတို႔ စာရလို႔ ကိုယ္ေပ်ာ္တာကို သေဘာက်ၿပီး စာေတြေတာင္ ၾကိဳးစားလို႔..။ ဂဏန္းေတြမ်ား တြက္လိုက္တာ တကုံးကုံးနဲ႔..။ ႏွပ္ေခ်းကို လက္ခုံနဲ႔ သုတ္လိုက္၊ ကိုယ္႔ကို ေမာ႔ၾကည္႔လိုက္၊ တြက္လိုက္ နဲ႔..။ ကိုယ္ကလဲ အမွန္အရွည္ၾကီး ျခစ္ေပးလိုက္တာ..။

ဒါနဲ႔ အရွိန္ရၿပီး အေမ႔ေက်ာင္းတင္မက၊ အိမ္မွာပါ စာေတြ သင္ေတာ႔တယ္။ အိမ္မွာ စာသင္တာကေတာ႔ အိမ္မွာ လာကူတဲ႔ ရြာက ညီမေတြကိုပါ။ သူတို႔ရြာကို စာေရးရင္ အဆုံးသတ္မွာ ေတာ္ေသၿပီ လို႔ ေရးထားတာကို “ေသ”မွာ ၀စၥႏွစ္လုံးေပါက္ ထည္႔မွ မွန္ေတာ႔မေပါ႔ လို႔ မင္နီနဲ႔ ျဖည္႔ပစ္လုိက္တာမ်ိဳး ဆရာလုပ္တတ္တယ္။ တခါတေလမ်ား စာမရရင္ မင္နီနဲ႔ ျပင္ပစ္တာ စာအုပ္မွာ ရဲပေတာင္းခတ္လို႔..။ ပညာစြမ္းျပတယ္ ေျပာရမွာေပါ႔။

ခင္မ ဆိုတဲ႔ ညီမတေယာက္ကေတာ႔ သတ္ပုံစစ္ေတာ႔မယ္ဆိုရင္ သူ႔လက္မွာ ကူးၿပီး မွတ္ထားတယ္။ ကိုယ္က အစက မသိဘူး၊ ခပ္တည္တည္နဲ႔ သတ္ပုံေခၚေနတာ။ မီးရထား စီးလာပါ၊ အလကား မစီးရ တို႔ဘာတို႔ေပါ႔။ သူက ဆံပင္ကြယ္ၿပီး လက္ဖ၀ါးက စာေတြကို ခိုးၾကည္႔ၿပီး ေရးေနတာေလ။ မွန္လွခ်ည္လား ေအာက္ေမ႔လို႔ လက္ဖ၀ါး ျပပါအုံး ဆိုေတာ႔ ရီေနတယ္။ တံေတြးနဲ႔ ၾကိတ္ဖ်က္ေသးတယ္။ မမီဘူး။ ဆရာမ မိသြားတာေပါ႔။

ကိုယ္က ခိုးခ်လို႔ ဆူပူ ၾကိမ္းေမာင္းလဲ ခင္မ က ရီေနတာပါ။ စိတ္မဆိုးပါဘူး။ လိုက္လဲ လိုက္တဲ႔ ဆရာ တပည္႔ပဲ။ ကိုယ္႔အမေတြကေတာ႔ ကိုယ္တို႔ညဖက္ စာသင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကၿပီဆိုရင္ အိမ္ေပၚတက္ေျပးၾကတယ္။ နားေအးပါးေအး လြတ္ရာေျပးၾကတဲ႔ သေဘာေပါ႔ဲ။ ခိုးခ်ရင္ ကိုယ္က ဆူ၊ သူက ရီနဲ႔ မုန္႔လုံးစကၠဴကပ္ေနလို႔ေလ..။ ဟိုတေယာက္ကလဲ စာရေတာင္ ခိုးေတာ႔ ကူးလိုက္ရမွ.. ဆိုတာမ်ိဳး။

“ခင္မရယ္၊ နင္ကလဲ နင္ပဲ၊ ဘာလို႔ သူမၾကိဳက္တာ ခိုးခ်ရသလဲ၊ မသင္ခ်င္လဲ မသင္ပါနဲ႔ေတာ႔” လို႔ အမေတြက ေျပာၾကလဲ ခင္မက သင္ခ်င္တာပါပဲ။ အင္မတန္ ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္၊ စာတတ္ခ်င္စိတ္ ရွိပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ သူလဲ ရည္းစားစာ ကို သတ္ပုံမွန္မွန္နဲ႔ ေရးတတ္သြားၿပီး ေယာက်ာၤးရသြားမွပဲ ကိုယ္တို႔စာသင္တာ တခန္းရပ္ေတာ႔တာ..။ သူၾကိဳးစားေနတာ ဒါေၾကာင္႔ကိုး။

ဒီလိုနဲ႔ လုပ္ငန္းခြင္ထဲေရာက္၊ ေရျခားေျမျခားေရာက္နဲ႔ စာသင္ခန္းေလးနဲ႔ အလွမ္းကြာသြားတယ္။ ဟိုးတေလာက ကိုယ္တို႔ေနတဲ႔ျမိဳ႔မွာ ျမန္မာကေလးေလးေတြကို အခမဲ႔ ျမန္မာစာ သင္ေပးၾကမယ္ဆိုၿပီး လူၾကီးေတြက စီစဥ္ၾကေတာ႔ ကိုယ္တို႔လဲ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ႔ဖက္က ၀ိုင္း၀န္းၾကတာေပါ႔။ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမ လုပ္သက္ရင္႔ခဲ႔တဲ႔ မာမားနဲ႔ အတူ သားအမိႏွစ္ေယာက္ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း ကေလးေတြကို ျမန္မာစာ သြားသင္ၾကပါတယ္။

ဒီမွာက ကေလးေတြက ျမန္မာလိုစကားေျပာတဲ႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ၾကီးျပင္းရတာမဟုတ္ေတာ႔ သူတို႔ကို ကိုယ္႔ဘာသာစကားတခုကို စိတ္၀င္စားလာေအာင္၊ ေျပာခ်င္၊ ေရးခ်င္လာေအာင္ ဆရာမေတြအားလုံး တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးၿပီး သင္ၾကတာပါ။ ရန္ကုန္မွာ သင္ရတာနဲ႔ မတူပါဘူး။ လူၾကီးမိဘ ဆရာသမားကို ရုိေသေလးစားဖို႔ ဂါရ၀တရားလဲ ေျပာျပ သင္ျပရတယ္။ နားေထာင္က်င္႔ ေျပာက်င္႔ရေအာင္ ကဗ်ာေတြ၊ ပုံျပင္ေလးေတြလဲ ဆုိျပ၊ ေျပာျပရတယ္။

ကေလးေတြက စိတ္ပါ၀င္စားၾကပါတယ္။ စကားလဲ နားေထာင္တယ္။ အိမ္စာလဲ မွန္မွန္ လုပ္လာၿပီ။ ဆရာမကို ေျပာရင္လဲ ျမန္မာလို ၾကိဳးစားၿပီး ေျပာၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔မိဘေတြက ျမန္မာလို အိမ္မွာ အျမဲေျပာေနတဲ႔ကေလးမ်ားဆိုရင္ေတာ႔ စကားေျပာရာမွာ သိပ္အခက္အခဲ မရွိဘူး။ ပိုသြက္သြက္ ေျပာႏိုင္တာေပါ႔။ ကိုယ္တို႔ကလဲ ျမန္မာလိုပဲ ေျပာၿပီး သင္တာပါ။ ဘာသာစကားတခုဆိုတာ တတ္ထားရင္ အက်ိဳးမ်ားတာပဲ မဟုတ္လား။

အဲဒီမွာ သင္တာနဲ႔ ယူတာ ကြဲလြဲတာေလးေတြကို ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ ပထမဆုံးေန႔မွာပဲ ၀လုံး သင္တယ္။ ေနာက္ ထဆင္ထူး သင္လိုက္တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔မိတ္ေဆြ ကေလးအေဖက သူ႔ကေလးကို ေမးပါသတဲ႔။ သားသားဆရာမက ဘာသင္လိုက္သလဲ လို႔..။ ကေလးက ျပန္ေျဖတယ္။ ႏို႔ ႏို႔ တဲ႔..။ ျမတ္စြာဘုရား..။ ကိုယ္သင္လိုက္တာ ထဆင္ထူး သင္လိုက္တာပါ။ ကေလး အျမင္ စူးရွလြန္းတယ္။

ေနာက္တခါေတာ႔ ကေလးေတြကို ယပက္လက္ သင္လိုက္ပါေရာ..။ ကေလးေတြ အေဖကလဲ ေမးျပန္ပါေရာ။ ဒီတခါေတာ႔ ကေလးက ျမန္မာလို ဘယ္လို ေျပာရမယ္ မသိလို႔ သူ႔တင္ပါးကို ပုတ္ၿပီး ေျပာပါတယ္။ အဲဒါ ယပက္လက္ တဲ႔။ ကေလးမိဘေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြေတြျဖစ္ေနလို႔ သာေပါ႔၊ ႏို႔မို႔ဆို ခ်ိဳသင္း ဘာေတြ သင္ေနပါလိမ္႔ ျဖစ္မွာ..။ ကေလးေတြက သူတို႔အျမင္နဲ႔ တြဲမွတ္ထားၾကတာပါ။ လန္႔ေလာက္ပါေပတယ္။

သူတို႔က အဂၤလိပ္စာကို ပိုအားသန္တာမို႔ ျမန္မာအကၡရာေတြကို အဂၤလိပ္လို တြဲမွတ္ေသးတယ္။ ဒေဒြးကို three 3 တဲ႔။ “အ”ကို thirty two 32 တဲ႔။ င ကို C စီ တဲ႔။ ဓ ကို Q တဲ႔။ သူတို႔မွတ္ထားတာေလးေတြက ခ်စ္စရာေလး။

ေနာက္ၿပီး သူတို႔ကို ကိုယ္ ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ႔ နီးစပ္တဲ႔ အရာေတြကို ျမန္မာလို႔ ေခၚပုံေခၚနည္း သင္ရေသးတယ္။ ဥပမာ လက္မ ကိုျပၿပီး ဒါကို လက္မ လို႔ ေခၚတယ္၊ လက္ညိွဳးကို ေထာင္ၿပီး ဒါကေတာ႔ လက္ညိွဳး ေပါ႔။ လက္ခလယ္က်ေတာ႔ ကိုယ္ကလဲ လက္ခလယ္တခုတည္း ေထာင္ၿပီး ဒါ ဘာလဲ ဆိုေတာ႔ Oh My God!!! တဲ႔။ ကေလးေတြ အကုန္လုံး ၀ိုင္းေအာ္ၾကပါေရာ။ ဆရာမလဲ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး လက္ကို အျမန္ရုတ္လိုက္ရပါတယ္။ ကိုယ္႔ရုိးရိုးကို သူတို႔က ဆန္းဆန္း ေတြးပစ္လုိက္ၾကတာေလ..။

ဒီလိုနဲ႔ ကေလးေတြနဲ႔ ဆရာမ စခန္းသြားေနၾကတာ အေတာ္ေတာ႔ ခရီးေပါက္ေနၿပီ။ ေပ်ာ္စရာလဲ ေကာင္းတယ္၊ စိတ္လဲ ခ်မ္းသာရပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ၾကည္ႏူးမိတာေလးေတြ ကိုယ္႔မွတ္တမ္းမွာ အမွတ္တရ တို႔ ထားလိုက္တာပါ။ ေနာက္လဲ သူတို႔အေၾကာင္းေလးေတြ ေရးဖို႔ ၾကိဳးစားအုံးမယ္။

မိုးခ်ိဳသင္း

Saturday, May 22, 2010

မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုံရေအာင္..


မေန႔ညက စိတ္ကူးေပါက္ၿပီး ကိုယ္႔ရဲ႔ facebook စာမ်က္ႏွာမွာ ဒီလို သတင္းစကားေလး တင္လိုက္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို တခ်က္ လွမ္းၿပီး signal ရုိက္လိုက္တာပါ။

Blog တို႔ FB တို႔ မပါဘဲ ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းၾကည္႔အုံးမယ္ .. လို႔။

အဲဒီလိုေရးလိုက္တာနဲ႔ ပထမဆုံး တုံ႔ျပန္ေရးလိုက္တာ အေ၀းက မိတ္ေဆြတေယာက္ျဖစ္တဲ႔ ကိုေက်ာ္ ေပါ႔။ သူက ဒီလိုျပန္ေရးတယ္။ ဘယ္ႏွစ္နာရီလဲ တဲ႔။ အဲဒါေတြနဲ႔ ေ၀းၿပီး ဘယ္ႏွစ္နာရီ ေနမွာလဲ လို႔ ျပန္ေမးလိုက္တာပါ။ အဲဒါကို ကိုယ္ကလဲ စကၠန္႔မျခား ဒီဖက္ကေန ျပံဳးၿပီး ဖတ္ေနမိတာ..။ ငါ႔အေၾကာင္းေတြ သိကုန္ၿပီလို႔ ျပံဳးစိစိ ျဖစ္ေနတာ..။

အစကေတာ႔ ဘာမွ မသိခဲ႔ဘူး။ ေခတ္ေပၚ ေလာကဓာတ္ပညာေတြကို နားလဲ မလည္ဘူး၊ သိလဲ မသိခ်င္ခဲ႔ဘူး။ အဲဒါေတြ လုပ္ၾကည္႔ရင္ မွားသြားမလား၊ မွားရင္ ငါလဲ မျပင္တတ္ေတာ႔ ဒုကၡ ဆိုတဲ႔ ေၾကာက္တဲ႔ စိတ္အခံကလဲ ရွိေနတယ္။ အခုလဲ သိတယ္လို႔ မဆုိႏိုင္ပါဘူး။ မ်က္မျမင္ ဆင္စမ္းတုန္းပါပဲ။ ဆင္ျမီးကို ေျမြၾကီးပါလား ျဖစ္တုန္းပါပဲ။

ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔ကို အဓိက ဆြဲေဆာင္လိုက္တာက သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြရွိတယ္ ဆိုတဲ႔ အသိနဲ႔ အဲဒီကစားပြဲထဲ ၀င္ေဆာ႔မိတယ္။ သူမ်ား ထုတ္စီးတိုးေနရင္ ကိုယ္ကလဲ ထုတ္စီး၀င္တိုး လိုက္ခ်င္တာကိုး။ သူတို႔ ၀ိုင္းၾကီးပတ္ပတ္ေဆာ႔ေနရင္ ကိုယ္ကလဲ သြားလက္တြဲၿပီး ၀ိုင္းလိုက္ခ်င္ေသးတာကိုး။ ဒါနဲ႔ facebook ကို မနက္တိုင္း ဖြင္႔ၾကည္႔မိပါတယ္။




အေတာ္အလုပ္မ်ားသြားတာေတာ႔ အမွန္ပဲ။ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔က ဟင္းေတြခ်က္ၿပီး ကိုယ္႔ကို တဂ္တယ္။ လာစားပါအုံး တဲ႔။ အစားအေသာက္ကို ခုံမင္မွန္းသိေတာ႔ လာေခၚတယ္ေလ။ အစားအစာေတြကလဲ ကိုယ္႔အၾကိဳက္ခ်ည္း ျဖစ္ေနတယ္။ ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳး နဲ႔ သူ႔ရဲ႔ တံခါးေခါက္၊ သူ႔ထမင္းစားပြဲမွာ ၀င္ထိုင္ၿပီး စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ၀င္စားခဲ႔တယ္။ အေအးေတြလုပ္ တိုက္ရင္လဲ ေသာက္၊ ဒါကေတာ႔ အၾကိဳက္ဆုံးပဲ၊ လုပ္နည္းေလး မွ်ပါအုံး ဘာညာ ေျပာၿပီး ျပန္လာခဲ႔တယ္။

တခ်ိဳ႔မိတ္ေဆြေတြက်ေတာ႔လဲ စာေကာင္းေလး ျမည္းပါအုံး တဲ႔။ ကိုယ္ဆို ဒီလိုစာေကာင္းေတြ ဖတ္ရဖို႔ ဘယ္လိုက္ရွာရမယ္မွန္း မသိ။ အခုလို တခုတ္တရ ကိုယ္႔ေရွ႔အေရာက္ပို႔ေပးျပန္ေတာ႔ ေက်းဇူးတင္ရတာေပါ႔။ ဗဟုသုတလဲ ရတယ္။ အသိဥာဏ္လဲ တိုးတယ္။ စာဖတ္ၿပီး ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ တေယာက္တေပါက္ ေျပာၾကျပန္ေတာ႔ ေထာင္႔မ်ိဳးစုံက ျမင္ၾကည္႔လို႔ ရျပန္ပါေရာ..။

တခ်ိဳ႔က်ေတာ႔လဲ သူတို႔ရဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ အႏုပညာေတြ..။ မွ်ေ၀တာေတြ..။ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ၊ ပန္းခ်ီ၊ ဒီဇိုင္းေတြ ရင္သပ္ရွဳေမာ မုဒိတာပြားရတယ္။ ၀မ္းနည္းစရာဆို သူငယ္ခ်င္းနဲ႔အတူ ငိုရတယ္။ ပီတိျဖစ္စရာဆို အျပံဳးခ်င္း ဖလွယ္ရတယ္။ ေႏြးေထြးတဲ႔ ႏွလုံးသားရွိသူခ်င္း မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုံရတယ္။

တခ်ိဳ႔က်ေတာ႔လဲ သတင္းေတြ..။ လတ္တေလာ ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ႔ သတင္းပူပူေႏြးေႏြးေတြကို အံ႔ၾသတၾကီး ဖတ္ရတတ္တယ္။ နာေရး၊ သာေရး၊ လူမွဳေရး အကုန္ အစုံပဲ။ နာေရးဆို ဟာ..ကနဲ ျဖစ္ရ။ သာေရးဆို ၀မ္းသာရ။ လူမွဳေရးဆို သာဓုေခၚရ ေပါ႔။ ကမၻာရြာဆိုတာ ဒါ ေနမွာ..။

အရင္ကေတာ႔ ရြာက လူ ျမိဳ႔တက္လာလို႔ အိမ္ေရာက္မွ ေခါင္းေပၚက အထုပ္ေလးခ်၊ ပတ္လာတဲ႔ ပု၀ါေလး ျဖဳတ္ၿပီး ယပ္ခတ္ပါေစအုံး ေစာင္႔ရတာ။ အေမာေျပမွ ေရေလး တခြက္ တိုက္စမ္းပါအုံးေအ လုပ္ေသးတာ။ ၿပီးမွ ေျဖးေျဖးခ်င္း ေျပာလာတဲ႔ သတင္းစကား နားေထာင္ရတာမ်ိဳးကိုး။ အဲဒီေတာ႔မွ ကစားေဖာ္ကစားဖက္ ေအးသာ ဟိုလူၾကီးနဲ႔ လိုက္ေျပးသြားၿပီ ဆိုတာမ်ိဳး သိရတာကိုး။

အခု ကမၻာရြာျဖစ္ပုံမ်ားကေတာ႔ ရြာက ၾကီးေဒၚၾကီးကိုလဲ ေစာင္႔စရာ မလိုဘူး။ လၾကတ္ ေနၾကတ္တာက စလုိ႔ မင္းသမီး ပါးရိုက္တာအဆုံး မိနစ္ပိုင္း အတြင္း ခေရေစ႔တြင္းက် သိရေတာ႔တာ..။ ထင္ျမင္ခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ဆႏၵအမ်ိဳးမ်ိဳး ကို ရွဳေထာင္႔မ်ိဳးစုံကေန ဖတ္ရတယ္။ စကား၀ိုင္းေလးေတြ ဟိုနား တစု၊ ဒီနား တစု ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ စကား၀ိုင္းမွာ ၀င္မေဆြးေႏြးဘဲ အနားမွာ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ ၀င္နားေထာင္ ႏိုင္တယ္။

တခ်ိဳ႔က်ေတာ႔လဲ ဗီဒီယိုေလးေတြ..။
ဟိုတေလာက ခ်စ္ခင္ရတဲ႔ ညီမေလးတေယာက္က သူ႔သားကေလး ခ်ိဳျပံဳးရႊင္ပုံကို ဗီဒီယိုရိုက္ၿပီး တင္တယ္။ ကိုယ္ကလဲ ကေလးခ်စ္တတ္သူမို႔ အဲဒါေလးသြားသြားၾကည္႔ၿပီး ကေလးနဲ႔အတူ ရီေမာလို႔ သေဘာက်ေနတာ။ ေနာက္မွ ကိုယ္႔အျဖစ္က အံတီမာမာေအးရဲ႔ သီခ်င္းတပုဒ္နဲ႔ တူေနတာ သတိရၿပီး ကြန္မန္႔ေရးခဲ႔တယ္။ ပုံ/ကၽြဲမ ဆိုၿပီးေတာ႔ေလ..။

ေနာက္မွ ျပန္စဥ္းစားတာ ကေလးရူးမအေၾကာင္းက ကၽြဲမ မဟုတ္ေသးပါဘူးလို႔..။ သီခ်င္းျပန္ဆိုၾကည္႔မွ အာယားမ သီခ်င္း ျဖစ္ေနလို႔ အာယားမ ေရးရမွာ ကၽြဲမ သြားေရးမိတယ္ လို႔ ျပန္သြားေျပာရေသးတယ္။ သူကလဲ ဘာ ကၽြဲမ ပါလိမ္႔ စဥ္းစားေနတာ တဲ႔၊ လိုက္ေမးအုံးမလို႔ တဲ႔။ ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္ကလဲ ခပ္ညိဳညိဳမို႔ ကၽြဲမလဲ ဟုတ္ေတာ႔ ဟုတ္ပါတယ္ေလ..လို႔ မလုပ္ခ်င္ဘဲ လုပ္လိုက္ရေသးတယ္။ ကၽြဲမ သီခ်င္းထဲမွာ ထမင္းအိုးဖင္ လို႔ဆိုထားေတာ႔ တူေတာ႔ မတူခ်င္ဘူးေပါ႔။

တခါတေလ သီခ်င္းေလးေတြ နားေထာင္ရ၊ ရုပ္ရွင္တိုေလးေတြ မွ်ေ၀တာ ၾကည္႔ရေသးတယ္။ ဒါ ကိုယ္ငယ္ငယ္က သိပ္ၾကိဳက္ခဲ႔တဲ႔ သီခ်င္းပဲ ဆိုၿပီး လိုက္မ်ားေတာင္ ဆိုလို႔..။ ေပ်ာ္၀င္လြယ္တာမ်ား ေျပာပါတယ္။ ရုပ္ရွင္က်ေတာ႔လဲ ၾကိဳက္ရျပန္ပါၿပီ။ ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္းကားဆို ၂ခါေလာက္ေတာ႔ ကလစ္ လိုက္တာပဲ။

တခ်ိဳ႔က်ေတာ႔လဲ Virus တဲ႔။ မည္သို႔မည္ပုံ လုပ္လိုက္သည္ မသိ၊ ကိုယ္႔ facebook wall မွာ ၾကိဳးေလးတေခ်ာင္းတည္း sexy ပုံၾကီး လာေပၚေနတယ္။ ဟ..ဘယ္႔ႏွယ္႔ဟာၾကီးပါလိမ္႔ လို႔ ျဖစ္ရေသးတယ္။ ပို႔တဲ႔ မိတ္ေဆြကို ေမးၾကည္႔ေတာ႔ သူဖြင္႔ရုံ ဖြင္႔လိုက္တာပါ တဲ႔၊ ကိုယ္႔ဆီ အလိုအေလ်ာက္ ေရာက္သြားတယ္ ေျပာတယ္။ အဲဒါ Virus တဲ႔။ အဲဒီလို Virus ေတြလဲ ရွိတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။

ခက္တယ္။ တကယ္ ခက္တယ္။ အရင္က ဘေလာ႔ တခုတည္းေတာင္ အလုပ္က မ်ားလွၿပီ။ အခု facebook ပါ ဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔အိမ္ကို လာလည္တဲ႔ မိတ္ေဆြမ်ားက ဟာ..ရန္ကုန္က အလုံ အမိွဳက္ပုံၾကီး LA ေရႊ႔ထားပါလား ထင္ၾကမွာ..။ ဒါေတာင္ မိတ္ေဆြတေယာက္ က twitter လုပ္ေသးလား တဲ႔။ ဒါမ်ိဳး ေနာက္တခုရွိေသးတာလား ဆိုၿပီး ကိုယ္႔နဖူးကိုယ္ ရိုက္မိတယ္။

မနက္ ႏိုးတာနဲ႔ မနက္စာ စားဖို႔ ေျပးလုပ္၊ ၿပီးရင္ ကြန္ပ်ဴတာ ထဲ ေခါင္း၀င္ေနတယ္။ ဟင္းခ်က္နည္း စာအုပ္ထုတ္မလားလဲ စဥ္းစားေနတယ္။ အျမန္စာ၊ ၿပီးစလြယ္စာ၊ မႏူးမနပ္စာ၊ ကတိုက္ကရိုက္စာ စသျဖင္႔ေပါ႔။ ဒါမ်ိဳးေတြခ်ည္း အိမ္မွာ ခ်က္ေကၽြးေနမိလို႔ပါ။ အစိမ္းမစားရေသးတာ ေတာ္ေသးတာေပါ႔လို႔ အေကာင္းဖက္လွည္႔ေတြးရင္ေတာ႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ေက်ာင္းကလဲ တဖက္တက္ေသးေတာ႔ ေက်ာင္းမွာ စာစီစာကုံးေရးရင္း အီးေမးလ္ကို ေယာင္ေယာင္ၿပီး ဖြင္႔ၾကည္႔မိတယ္။ facebook က စာေတြလာတာေတြ႔ရင္ ဟယ္ သူ ဘာမ်ား ေရးပါလိမ္႔ တဲ႔ (ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေနတာ ေရးျပတာပါ)။ ဒါနဲ႔ လိုက္သြားၾကည္႔ေတာ႔ ျမန္မာစာ ဖတ္လို႔မရတဲ႔ကြန္ပ်ဴတာ ျဖစ္ေနတာမို႔ ေလးေထာင္႔တုံးေတြ ျမင္ရမွ လက္ေလွ်ာ႔ ျပန္လာတယ္။ ဆရာမက control လုပ္ၿပီး သူ႔ကြန္ပ်ဴတာကေန ေက်ာင္းသားေတြ ဘာလုပ္လဲ ၾကည္႔ေနတာမို႔ ေနာက္တခါ စာလုပ္ခ်ိန္ စာမလုပ္ရင္ အမွတ္ေလွ်ာ႔မတဲ႔။ မ်က္ႏွာေလး ငယ္ၿပီး မၾကားသလို လုပ္ေနရတယ္။

ကိုဇာဂနာ႔ ဟာသ လို “က်န္းမာေရးကလဲ မေကာင္း..” လို႔ ညည္းမလို႔ လုပ္ရင္ “ဘယ္ေကာင္းမွာလဲ၊ လမ္းေလးဘာေလးေလွ်ာက္၊ ေလ႔က်င္႔ခန္းေလး ဘာေလးမွ မလုပ္ဘဲကိုး” တဲ႔။ “အားတဲ႔အခ်ိန္ ကြန္ပ်ဴတာပဲ ၾကည္႔ေနတာ” တဲ႔။ သနားမလား ေအာက္ေမ႔တယ္၊ လက္ပစ္ဗုံးနဲ႔ ထုတယ္။

ဆီးခ်ိဳကလဲ တရိပ္ရိပ္ တက္..။ ဆရာ၀န္ျပေတာ႔ အားလပ္ခ်ိန္ ဘာလုပ္သလဲ တဲ႔။ အခ်ိဳရည္ ေသာက္ရင္း ကြန္ပ်ဴတာမွာ စာထိုင္ဖတ္တာပဲ လို႔ ေျပာရင္ လူနာစာရင္းကေတာင္ ထုတ္လိုက္မဲ႔ကိန္း ရွိတယ္။ သူၾကားခ်င္တာက diabetes ပညာေပး သင္တန္း တက္ေနပါတယ္တို႔ ဘာတို႔..။ ဒါေပမဲ႔ အိပ္မက္ဟာ တကယ္ျဖစ္မလာ.. ဆိုတာ သူ မသိေသးဘူး။

အခုေတာ႔ Facebook တို႔ ဘေလာ႔တို႔ မပါဘဲ ေနၾကည္႔မယ္ဆိုေတာ႔ နည္းနည္း လိမ္မာအုံးမယ္ လို႔ ေျပာခ်င္တဲ႔သေဘာမ်ားလား။ ဒါမွမဟုတ္ မိတ္ေဆြ တေယာက္ ေျပာသလို အမူးေျပရင္ေတာ႔ ထန္းပင္ကို ျပန္ေမာ႔ၾကည္႔ေနမဲ႔သူမ်ား ျဖစ္ေနမလား။

အေကာင္းဆုံးကေတာ႔ ဘ၀မွာ လုပ္ခ်င္တာနဲ႔ လုပ္သင္႔တာကို မွ်ၿပီး ဟန္ခ်က္ညီညီ လုပ္ႏိုင္ဖို႔သာ ၾကိဳးစားရမွာပဲ။ ဒါမွ တကယ္႔ေပ်ာ္ရႊင္မွဳရမယ္လို႔ ထင္မိတာပဲေလ..။


မိုးခ်ိဳသင္း

Tuesday, May 4, 2010

ပဲထုပ္ကေလး ကြီနီ

စာမေရးျဖစ္တာ ၾကာပါၿပီ။ အဲဒီလို ၾကာေနလို႔ စာျပန္ေရးေတာ႔မယ္ ဆိုရင္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔ ေၾကာင္ေလးေတြအေၾကာင္း နဲ႔ စ ၿပီး ျပန္ေႏႊး ရတာမို႔ စာလာဖတ္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုယ္ေပ်ာက္သြားရင္ ေၾကာင္အေၾကာင္း ဖတ္ရျပန္အုံးေတာ႔မယ္ လို႔ ထင္ေနမွာလား မသိ။

တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္က ကိုယ္စိတ္ပါ တဲ႔ ကိုယ္ခံစားရတဲ႔ အေၾကာင္းေလးေတြသာ ေရးခ်င္မိတာပါ။ အခုတေလာ အလုပ္ကလဲ မ်ား၊ က်န္းမာေရးကလဲ မေကာင္း ဆိုေတာ႔ စာလဲ ေကာင္းေကာင္း ေရးခ်င္စိတ္ မရွိဘူး။ အဲဒီလို ေအးေအးလူလူ ေနေနတုန္း ကိုုယ္ခ်စ္တဲ႔ ေၾကာင္ေလးက ေပ်ာက္သြားခဲ႔တာ..။ ဒါေၾကာင္႔ စာေရးၿပီး ေျပာအုံးမယ္ ဆိုၿပီး ေၾကာင္အေၾကာင္းပဲ ဆြဲထုတ္လာရပါတယ္။ ေၾကာင္မခ်စ္သူမ်ား ခြင္႔လႊတ္ၾကပါ။

ကိုယ္တို႔မွာ သမီးေလးတေကာင္ ရွိပါတယ္။ နံမည္ကေတာ႔ အမ်ိဳးစုံပါပဲ။ လက္ႏွီးစုတ္လို အျဖဴညစ္ေရာင္ေလးမို႔ သမီးျဖဴလို႔ ေခၚသလို သူ႔အေဖကေတာ႔ ခ်စ္သမီး တဲ႔။ တခါ တခါ မီးမီးေညာင္ တဲ႔။ ပဲမ်ားလို႔ ပဲထုပ္ကေလး တဲ႔။ ေၾကာင္လဲ သူ႔နံမည္ကို မွတ္မိပုံေတာင္ မရေတာ႔ပါဘူး။ နံမည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေခၚေနေတာ႔ ငါ႔ ေခၚသလား၊ သူ႔မိန္းမပဲ သူ ျပန္ေခၚေနသလား ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ေနပုံပဲ။

ရူပကာကို ဇာခ်ဲ႔ရရင္ တကိုယ္လုံး အျဖဴမွာ မ်က္ႏွာေလး တခုပဲ ကြက္မဲ ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္က စိတ္ေပါက္ရင္ ေဟ႔.. ေပါင္ခ်ိန္႔သမီးေလး လို႔ ေခၚတတ္တယ္။ မ်က္ႏွာမည္းေပါင္ခ်ိန္ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြ ၾကည္႔ဖူးထားတာကိုး။ မ်က္လုံးက ျပာျပာမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ငိုက္စိုက္ ငိုက္စိုက္နဲ႔..။ မ်က္ႏွာကို အျမဲလိုလို စူထား ရွဳံ ႔ထား တတ္တယ္။ ေၾကာင္က မ်က္ႏွာစူတာ ဘယ္လို ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ မထင္ပါနဲ႔..။ တကယ္႔ကို ခံစားခ်က္ကို ေဖာ္ျပႏိုင္တဲ႔ မ်က္ႏွာပိုင္ရွင္ပါ။

ကိုယ္ကလဲ သားအမိ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရွိတဲ႔ အခ်ိန္ဆိုရင္ သမီးကို ေဘးထားၿပီး ဆုံးမစကား ေျပာရပါတယ္။ "အေမက ကိုယ္႔သားသမီးကိုဆို မ်က္ႏွာခ်ိဳခ်ိဳေလး ျမင္ခ်င္တာ..၊ ဘ၀ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ျဖတ္သန္းမွေပါ႔ သမီးရဲ႔၊ ဘယ္႔ႏွယ္၊ သမီးအေဖနဲ႔တူလို႔ မ်က္ႏွာတည္ သလား" ဘာညာ ေစာင္းခ်ိတ္ ဆုံးမရတာေပါ႔ေလ..။


သမီးကလဲ ဘယ္လို ဆုံးမ ဆုံးမ၊ နားေပါက္ မပါပါဘူး။ အျမဲ သုန္သုန္ မွဳန္မွဳန္ပါပဲ။ သူ ျမဴးတဲ႔ အခ်ိန္ တခ်ိန္ေတာ႔ ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ႔ လူအိပ္ခ်ိန္ပါ။ တေန႔ခင္းလုံး ကုလားေသ ကုလားေမာ ဇက္က်ိဳးေအာင္ အိပ္ေလေတာ႔ ညဆို လန္းဆန္းၿပီး မ်က္လုံးက အေရာင္ေတာက္ ေနတယ္။ နည္းနည္းေလး မလွဳပ္နဲ႔ ဒိုင္ဗင္ပစ္ၿပီး ေဆာ႔မယ္ ပဲ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိဘလုပ္တဲ႔ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က တေန႔လုံး အလုပ္လုပ္ရေတာ႔ ပင္ပန္းၿပီး အိပ္ခ်င္ေနၿပီ။ သူက ေဆာ႔မယ္ ဆိုၿပီး မ်က္စပစ္ ေခၚေနေတာ႔ အလိုလိုက္တဲ႔ အေဖလုပ္သူက လိုက္ေဆာ႔ေပးပါတယ္။ သူတို႔ တူတူပုန္းတမ္း ေဆာ႔ၾကတယ္။ အမ်ားအားျဖင္႔ အေဖလုပ္သူက သမီးပုန္းတာ လိုက္ရွာရတာပါ။ လိုက္ကာေနာက္မွာ သမီး ၀င္ပုန္းတာ တကိုယ္လုံး ကြယ္ေနေပမဲ႔ အျမီးၾကီးက ထြက္ေနေသးတာပါ။ ဒါကိုလဲ မျမင္ေယာင္ေဆာင္၊ လိုက္ရွာသလို လုပ္ရပါတယ္။

ေဆာ႔ၿပီးလို႔ ေမာရင္ သူက သူ႔ကိုယ္သူ တကိုယ္လုံး လွ်ာနဲ႔ လ်က္ပါတယ္။ သူ႔ဖာသာသူ လ်က္တာ ကိစၥ မရွိ၊ အေဖေတြ အေမေတြကုိလဲ လ်က္ေပးပါတယ္။ ကိုယ္ကေတာ႔ သူ႔လွ်ာၾကမ္းၾကီးနဲ႔ လ်က္တာ မခံႏိုင္လို႔ မလုပ္ခိုင္းေပမဲ႔ ထုံးစံအတိုင္း သူ႔အေဖကေတာ႔ လက္တေခ်ာင္းလုံး ေပးထားတယ္။ တဖက္က ကြန္ပ်ဴတာၾကည္႔၊ စာဖတ္ လုပ္ေနေပမဲ႔ လက္တဖက္က သူ႔သမီးကို လ်က္ပါေစ ဆိုၿပီး ေပးထားတာပါ။ ဟိုတေကာင္ကလဲ လက္တခုလုံး စိမ္ေျပနေျပ လ်က္ေပးတာပါ။ ၿပီးမွ လက္ၾကီးတခုလုံး ဘရပ္ရွ္တိုက္ထားသလို ထုံေနတယ္လို႔ သူက ဆိုေသးတယ္။

ညအိပ္ေတာ႔လဲ ၂ေယာက္ နဲ႔ တပိုင္း အတူအိပ္ၾကတယ္။ ညဦးပိုင္းမွာေတာ႔ သမီးက ကုတင္ေအာက္ကို ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းနဲ႔ ၀င္သြားၿပီး အိပ္တာပါ။ ညလယ္ေရာက္လို႔ ကိုယ္တို႔လဲ အရမ္းကို အိပ္ေမာက်ၿပီး အိပ္မက္ေတြဘာေတြ မက္ေနခ်ိန္က်မွ ကုတင္ေပၚတက္လာၿပီး ကိုယ္ေပၚမွာ ေခါင္းအစ ေျခအဆုံး သူ လမ္းတက္ ေလွ်ာက္တယ္။

ျမဴးၿပီး Purring လို႔ ေခၚတဲ႔ သူတို႔ ေက်နပ္ရင္ ထြက္တဲ႔ ဂူးဂူး ဆိုတဲ႔ အသံမ်ိဳးကို အက်ယ္ၾကီး ျမည္ၿပီး ေခါက္တုံ႔ ေခါက္ျပန္ ကိုယ္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ ေနတာပါ။ တခါတေလ သူ႔လက္ကေလးနဲ႔ ေစာင္ေပၚကေန ကိုယ္႔ကို ႏွိပ္ေပးေသးတယ္။ ေအာ္..ငါ႔သမီးေလးက သိတတ္လို႔ ႏွိပ္ေပးတာ အိပ္ေကာင္းေနတဲ႔ ညလယ္ေခါင္ၾကီးမွာဆိုေတာ႔.. ၀မ္းသာရမွာလား ၀မ္းနည္းရမွာလား မိသိန္းၾကည္ေပါ႔။

တခါတေလ ေဘးေစာင္းအိပ္ေနတုန္း ပုခုံးေပၚကေန မ်က္ႏွာကို မိုးၿပီး ၾကည္႔ေနတယ္။ ေအာ္..အေမတို႔မ်ား အိပ္ေနလိုက္တာ ဆိုတဲ႔ အေပါက္။ တေရးႏိုးမွာ ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးကားကား နဲ႔ မ်က္လုံးျပဴးၿပီး ၾကည္႔ေနတာ ျမင္ရရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ စဥ္းစားသာ ၾကည္႔ပါေတာ႔..။ သူ အျပင္ထြက္ခ်င္လို႔ အခန္းတံခါး ဖြင္႔ေပးေစခ်င္ရင္ေတာ႔ နားထဲကို သူ႔ႏွာေခါင္းေလး လာထည္႔ထားတတ္တယ္။ သူ႔ ဂူးဂူး ျမည္သံက ကိုယ္တို႔ မႏိုးခ်င္လို႔လဲ မရေတာ႔ဘူးေလ..။

တေလာကေတာ႔ ကိုယ္တို႔ျမိဳ႔မွာ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ ဆုေပးပြဲ လုပ္ေတာ႔ အိမ္မွာ ရပ္ေ၀းက ဧည္႔သည္ေတြ ပြဲတက္ဖို႔ လာတည္းၾကပါတယ္။ ဧည္႔သည္ေတြကို ေကၽြးေမြးဖို႔ ျပင္ရ ဆင္ရ နဲ႔ ဆိုေတာ႔ ကိုယ္တို႔လဲ သမီးကို အရင္လို အာရုံမစိုက္ႏိုင္ခဲ႔ဘူး။ ဒါ႔အျပင္ ညအိပ္ညေန လာအိပ္တဲ႔ ဧည္႔သည္ထဲမွာလဲ ရုပ္ဆိုးဆိုး တေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ပါေလေတာ႔ သမီးလဲ လန္႔သြားပုံရပါတယ္၊ ေပ်ာက္သြားေတာ႔တာပါပဲ။

ေမြးကတည္းက တခါမွ ခြဲမအိပ္ဖူးဘူး။ သူ ဒုကၡျဖစ္ေနလို႔သာ အိမ္ျပန္မလာတာပဲ ဆိုၿပီး ပူလိုက္ရတာ..။ ဘာမ်ားျဖစ္ေနမလဲ၊ ေခြးမ်ား ကိုက္သလား၊ ကားမ်ား တိုက္သလား၊ လမ္းမ်ား ေပ်ာက္သလား ေပါ႔။ အေဖလုပ္သူက မနက္ ၃နာရီထိ သမီးေရ ..သမီးေရ ..နဲ႔ ျခံထဲမွာ လိုက္ရွာပါတယ္။ အရိပ္အေရာင္ေတာင္ မျမင္ရပါဘူး။

ေနာက္တေန႔ မနက္ေစာေစာမွာ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ကင္မရာကိုင္ၿပီး သမီးေပ်ာက္ ရွာၾကတယ္။ ပထမဆုံး သူ သြားေလ႔ရွိတဲ႔ အိမ္ေဘးက အိမ္ကို သြားေမးပါတယ္။ ငါတို႔ ေၾကာင္ေလး ေပ်ာက္သြားတာ ေတြ႔မိသလား ေပါ႔။ သူက မေတြ႔မိဘူး တဲ႔၊ ဒါနဲ႔ ကင္မရာထဲက သမီးပုံကို ျပေတာ႔ သူက ခ်က္ခ်င္းသိတယ္။ ပုံကိုေတြ႔တာနဲ႔ သူ႔မ်က္လုံးေတြကအစ ျပံဳးသြားၿပီး သူ႔ကို ငါတို႔ ေခၚတာ ကြီနီ တဲ႔၊ ငါတို႔အိမ္မွာ သူ လာလာ စားတတ္တယ္ တဲ႔။ ဒီမနက္ေတာ႔ သူမလာဘူး တဲ႔။ ေအာ္.. သမီးက အိမ္ ႏွစ္အိမ္ ခြတုပ္ေနတာ အခုမွ ေပၚတယ္ လို႔ ၀မ္းနည္းတဲ႔ ၾကားက ေတြးမိေသးတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔ျမိဳ႔မွာ ရွိတဲ႔ Animal Shelter ကို သြားေမးတယ္။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္း ညိွဳးခ်ဳံးေနတဲ႔ ပုံကို ျမင္ရတာ Officer တိုင္း စိတ္မေကာင္းၾကလို႔ sorry ခ်င္း ထပ္ေနေအာင္ ေျပာၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႔ Lost & Found Website မွာ အျမဲၾကည္႔ဖုိ႔ မွာတယ္။ ဒီမနက္ ဖမ္းမိလာတဲ႔ ေၾကာင္ေလး ၅ေကာင္ကိုလဲ လိုက္ျပတယ္။ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ေၾကာင္ေလးေတြ ေတြ႔ရတာ စိတ္ဆင္းရဲလိုက္တာ..။ သိပ္ေၾကာက္ေနပုံပဲ။ ေန႔တိုင္း လာၾကည္႔၊ လာေမးေပါ႔ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ ျပန္ခဲ႔ၾကတယ္။

ေနာက္တေန႔နဲ႔ တညမွာလဲ လုံးလုံး ေပၚမလာပါဘူး။ ညဆိုရင္ သူ႔ ဂူးဂူး အသံပဲ ၾကားေနတယ္။ ေအာ္ ေသသြားၿပီ ထင္ပါရဲ႔ လို႔ မေတြးရဲ ေတြးရဲ ေတြးတယ္။ ေနာက္မ်ား ဘာေၾကာင္၊ ဘာေခြးမွ မေမြးဘူး လို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ၀မ္းပမ္းတနည္း ေျပာတယ္။ လိမ္မာလိုက္တဲ႔ ငါ႔သမီးေလး ေနာင္ဘ၀ လူျဖစ္ပါေစ လို႔ ဆုေတာင္းတယ္။ သူဆိုးတာေတြ၊ လက္ကို ကိုက္ၿပီး ေျပးတာေတြ ေမ႔..၊ သူ ကိုယ္႔ကိုယ္ေပၚမွာ ေက်နပ္ၿပီး အိပ္ေနတာေလးပဲ ျမင္တယ္။

မိတ္ေဆြေတြကလဲ အၾကံေပးၾကပါတယ္။ သမီးပုံေလးေတြ ဓာတ္တိုင္ေတြမွွာ လိုက္ကပ္ၿပီး ေၾကာင္ေပ်ာက္ ေၾကာ္ျငာ လုပ္ပါ တဲ႔။ ကိုယ္တို႔မာမား သမီး ဖြားဖြားၾကီးကလဲ စိတ္မေကာင္းဘူး။ သံေယာဇဥ္မ်ား တယ္ခက္တာပဲ သမီးတို႔ သားတို႔ရယ္ တဲ႔။ အေဖလုပ္သူကေတာ႔ အသံကို မထြက္ေတာ႔ပါဘူး။ ကိုယ္ကေတာ႔ အျမဲကို ငိုခ်င္ေနေတာ႔တာပါ။ လက္နဲ႔ လာထိရင္ေတာင္ အေၾကာင္းရွာ ငိုလိုက္ေတာ႔မွာ..။

သမီးေပ်ာက္လို႔ ၂ရက္ေျမာက္ေန႔က်ေတာ႔ မနက္အေစာၾကီး ကိုယ္ေက်ာင္းသြားရတယ္။ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္း ဖုန္းျမည္လာလို႔ ဆရာမ အဆူ ခံလိုက္ရေသးတယ္။ ကိုယ္လဲ စိတ္ေတြ လြတ္ၿပီး စာသင္ခ်ိန္ ဖုန္းပိတ္ဖို႔ ေမ႔သြားတာ။ အိမ္က ဆက္တာပါ။ သမီး ျပန္လာၿပီ တဲ႔။ မ်က္ႏွာေလး ရွဳံ ႔ၿပီး တံခါး၀မွာ လာထိုင္ေနသတဲ႔။ ၀မ္းသာလိုက္တာေလ..။ ကိုယ္႔မွာ စာသင္ေနတာေတာင္ ျပံဳးျပံဳးၾကီးးး..။

အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ အေဖနဲ႔ သမီး သည္းသည္းလွဳပ္တာေတြ ေတြ႔ရ၊ အျမင္ကပ္ရျပန္အုံးမယ္။

မိုးခ်ိဳသင္း

Monday, April 12, 2010

ရင္ထဲက စကား

အသက္ကေလးက ရလာေတာ႔ ဘာရယ္မဟုတ္၊ ဟိုေတြး ဒီေတြးနဲ႕ ေတြးေနမိတတ္ၿပီ။ အရွိန္နဲ႔ လိမ္႔ေနတဲ႔ ဘ၀ယႏၱရားၾကီးကို ခဏ နား၊ ေနာက္ျပန္ လွည္႔ၾကည္႔၊ ဘ၀မွန္ကူကြက္ေတြကို အစီအရီ စီကာ စဥ္ကာ ေနမိတတ္တယ္။

ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးရမွာ ဘယ္ေတာ႔မွ မပ်င္းခဲ႔။ အေမက ၀လုံးေလးေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းေရးတတ္ေအာင္ သင္ေပးတယ္။ အေဖက ကဗ်ာေလးေတြကို မပီကလာ ပီကလာ ျဖစ္ေပမဲ႔ အသံသာသာ နဲ႔ ဆိုတတ္ေအာင္ သင္ေပးတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္အသိုင္းအ၀ိုင္းက မတ္မတ္ရပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတဲ႔ ကိုယ္႔ကို ရပ္ႏိုင္ေပ႔ ရပ္ႏိုင္ေပ႔ လို႔ လက္ခုပ္တီးၿပီး အားေပးခဲ႔ၾကတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္႔ရဲ႔ ေႏွးေပမဲ႔ တိုးတက္လာတဲ႔ ေသးေသးေကြးေကြးေလးေတြအတြက္ မိဘကို ဦးဆုံး ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ သူတထူးကို ေက်းဇူးတင္တတ္တဲ႔စိတ္ကို မိဘက အေမြေပးခဲ႔တယ္။ တခုခုကို ကိုယ္ရတိုင္း သမီးေရ..ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ လို႔ ေျပာေလ.. တဲ႔။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မမ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုကို..၊ ..ဦးဦး၊..ေဒၚေဒၚ စသျဖင္႔..။

စာသင္ခန္းထဲေရာက္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔ရဲ႔ ျမန္မာစာေပဆိုတာကိုက ေက်းဇူးတရားသိတတ္ျခင္း ဆိုတာက စ ခဲ႔တာကို သိလာတယ္။ ရာဇကုမာရ္ေက်ာက္စာ ဆိုတာ မိဘကို ေက်းဇူးတရား သိတတ္ျခင္း ရဲ႔ အထင္အရွား သမိုင္း မွတ္တမ္းတခု။




ဒါနဲ႔ ေကာင္းျခင္းတခုခုကို လက္ခံရရွိတိုင္း ေက်းဇူးတင္ရမယ္ ဆိုတာ သိတတ္လာတယ္။ ေက်းဇူးတင္ဖို႔ မေမ႔ေလ်ာ႔ေအာင္ ၾကိဳးစားမိလာတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ နားလည္လာတာက ကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔ ပစၥည္းဥစၥာတခုခု ရလိုက္မွ မဟုတ္ဘဲ စိတ္ခ်မ္းေျမ႔မွဳတခု၊ စိတ္ၾကည္ႏူးစရာတခု သူ႔ေၾကာင္႔ ကိုယ္ရရွိလိုက္ရင္လဲ ေက်းဇူးတင္ရမွာပဲ။

အဲဒီအခါ ေက်းဇူးတရားက ပိုက်ယ္ျပန္႔သြားၿပီ။
ပို႔စကဒ္ထဲက စာေၾကာင္းတေၾကာင္းကလဲ အမ်ားၾကီး စကားေျပာသြားတတ္တယ္။ ကိုယ္ထိုင္ဖို႔ သူ ထ ေပးလိုက္တဲ႔ အျပဳအမူကလဲ ေက်းဇူးပဲ။ သူၾကည္႔ဖို႔ မွ်ၿပီး သူ႔ဖက္ ပိုေရႊ႔ ေပးလိုက္တဲ႔ ဖတ္စာအုပ္ေလးေၾကာင္႔လဲ အနီးၾကီးနီးသြားခဲ႔ၿပီ။ မိုးထဲမွာ ကိုယ္႔ဖက္ကို တိုးေပးလိုက္တဲ႔ ထီးေစာင္းေစာင္းေလးတေခ်ာင္းဟာလဲ ေက်းဇူးတရားကို မွတ္တမ္းျပဳတတ္ပါေသးတယ္။

တခါတေလေတာ႔ ဟင္းေလးတမယ္၊ လက္ဖက္ေလးတပြဲ၊ ကိတ္မုန္႔ေလး တခ်ပ္၊ ေရခဲမုန္႔ေလး တခု.. အဲဒါေလးေတြကို သတိတရ ရိုက္ၿပီး ပို႔တဲ႔ဓာတ္ပုံေလးကိုက တဖက္လူရဲ႔ သဒၶါတရား ေခါင္းေလာင္းျမည္သံကို ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ၾကားလိုက္ရတတ္တယ္။

သူ႔ဖာသာသူ စပ္လိုက္တဲ႔ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ကလဲ ကိုယ္႔စိတ္ကို ၾကည္ႏူးသြားေစလို႔ ေက်းဇူးတင္မိတာပဲ။ ကိုယ္႔ကို ဘာတခြန္းမွ မေျပာဘဲ ငဲ႔ညွာလိုက္တဲ႔ အျပဳအမူေလးတခုကလဲ ကိုယ္႔ရင္ကို ေက်းဇူးတရားေတြနဲ႔ လွဳပ္ခါေစခဲ႔ၿပီ။

ေနာက္ထပ္ တဆင္႔တိုးၿပီး ကိုယ္စဥ္းစားမိတယ္။ ကိုယ္႔ကို တိုက္ရိုက္ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္ခ်စ္ခင္သူေတြကို စိတ္ခ်မ္းသာေစတာကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ရမွာပါပဲ။ ကိုယ္႔မိဘကို ဂရုစိုက္တဲ႔အတြက္ ကိုယ္႔ေမာင္ႏွမသားခ်င္းေတြကို ေက်းဇူးတင္တယ္။ သူတို႔ရဲ႔ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း၊ တပည္႔တပန္းေတြကို ေက်းဇူးတင္တယ္။ ကိုယ္႔အမ၊ ညီမ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ၾကင္နာတဲ႔အတြက္ သူတို႔ခ်စ္သူေတြကို ကိုယ္ေက်းဇူးတင္တယ္။ ကိုယ္႔ တူ၊ တူမေလးေတြ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ႔အတြက္ သူတို႔မိဘေတြကို ကိုယ္ေက်းဇူးတင္တယ္။

ေနာက္ေတာ႔ ဒိထက္ ပိုၿပီး ေက်းဇူးစက္၀န္းကို ပိုခ်ဲ႔ထြင္ခဲ႔ၾကတယ္။ ကိုယ္႔မိသားစု ေသးေသးေလး ကေန တဆင္႔ ကိုယ္႔ပတ္၀န္းက်င္၊ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔ ကိုယ္႔ တိုင္းျပည္၊ ကိုယ္႔လူမ်ိဳးအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔သူေတြကို ကိုယ္တို႔က ပိုလို႔ေတာင္ ေက်းဇူးတင္သင္႔တာေပါ႔။ သူတို႔က လူတဦးခ်င္းစီရဲ႔ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို စိတ္ေစတနာ သဒၶါတရားထက္ထက္သန္သန္ နဲ႔ မိမိကိုယ္က်ိဳး လုံးလုံးမပါဘဲ ကိုယ္တတ္စြမ္းရာ ေနရာကေန အက်ိဳးျပဳေနၾကတာမဟုတ္လား။

တခ်ိဳ႔ဆိုရင္ ကန္႔သတ္ခ်က္၊ ေဘာင္ေတြ မတရားစည္းမ်ဥ္းေတြၾကားကေန ေစတနာ သဒၶါတရား ထက္ထက္သန္သန္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ၾကတယ္။ မႏိုင္၀န္ကို မွ်ထမ္းၾကတယ္။ ဘ၀မွာ ေအးေအးေဆးေဆးေနႏိုင္ပါလ်က္ မျငိမ္းခ်မ္းႏိုင္ဘဲ သူ႔အပူ ကိုယ္မွ်ယူလို႔ လူမွဳေရး လုပ္ၾကတယ္။ အတိုက္အခံလုပ္ၿပီး တခ်ိဳ႔ ေထာင္က် တန္းက် လူမွဳေရး လုပ္ၾကရတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။

လိုအပ္ခ်က္ေတြကို မ်က္ႏွာမလႊဲပစ္ႏိုင္တဲ႔ စိတ္ေကာင္းေလးတခုေၾကာင္႔သာ ျဖစ္မွာပဲ လို႔ ရုိးရုိးေလး ေတြးမိပါတယ္။ ေကာင္းတဲ႔လူက ေကာင္းတဲ႔အလုပ္ကို လုပ္တာ ဘာျဖစ္လို႔ ကိုယ္တို႔က appreciate မလုပ္ႏိုင္ရမွာလဲ။ ေကာင္းတဲ႔ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေနတာကို အားေပးတာေတာင္မွ ရာဇ၀တ္မွဳလုပ္ေနရသလို သုိသိုသိပ္သိပ္ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ မလွဴဒါန္းခ်င္ပါဘူး။ သူတို႔ေတြကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆိုတာ ရဲရဲ၀ံ႔၀ံ႔ မေျပာျပသင္႔ဘူးလား။

အခု ျပည္ပမွာေရာက္ရွိေနတဲ႔ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားေတြက ျပည္တြင္းမွာ လူမွဳေရးလုပ္ေနတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ထူး ေတြကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာတဲ႔ ပြဲေလးတခု လုပ္ၾကမယ္ တဲ႔။ အေမရိကားမွာ ရွိတဲ႔ ျမိဳ႔ၾကီး ၁၄ျမိဳ႔မွာ ရွိတဲ႔ ျမန္မာေတြ ေပါင္းၿပီး လုပ္ၾကမွာပါ။ ျပည္တြင္း ျပည္ပ မည္သူမဆို ပါ၀င္လို႔ရတယ္ လို႔ ဖိတ္ေခၚထားပါတယ္။

ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားေတြရဲ႔ အက်ိဳးကို ေစတနာ႔၀န္ထမ္း သယ္ပိုးတဲ႔အတြက္ ဒီလူရွိျခင္း ဟာျဖင္႔ ျမန္မာျပည္အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာ တရပ္ပါပဲ လို႔ လူသိရွင္ၾကား အသိအမွတ္ျပဳတဲ႔ပြဲပါ တဲ႔။ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႔ ဂုဏ္ကို ေဆာင္လို႔ “ျပည္႔သူ႔ဂုဏ္ရည္ (Citizen of Burma Award)” ေပးခ်င္တာပါ တဲ႔။ အဲဒီ website ကို ဒီ link ေလးကေန သြားႏိုင္ပါတယ္။

ကိုယ္လဲ တတ္အားသ၍ လွဴလဲ လွဴတယ္၊ ကူလဲ ကူတယ္။ vote လုပ္ၿပီး မဲလဲ ထည္႔ပါတယ္။ ခ်စ္ခင္ရတဲ႔ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလဲ ဒီ၀က္ဆိုက္ကို သြားေလ႔လာၿပီး vote လုပ္ဖို႔ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ အခ်ိန္တိုတြင္းမွာ လုပ္ရတဲ႔ ပထမဆုံးႏွစ္ျဖစ္တဲ႔အတြက္ လိုအပ္တာေတြ ရွိပါတယ္။ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာ ပိုျပည္႔စုံႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ကိုယ္တို႔ လွဴႏိုင္တဲ႔ အလွဴေငြအင္အားက သူတို႔ရဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြနဲ႔စာရင္ မေျပာပ ေလာက္တာ အမွန္ေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ဒီဂုဏ္ျပဳ အလွဴေငြဟာ ဘယ္အစိုးရရဲ႔ ေထာက္ပံ႔ေၾကးမွ မဟုတ္ဘူး၊ ေငြေၾကးရွင္ၾကီးေတြရဲ႔ အခြန္ကင္းလြတ္ သဒၶါေၾကးေတြ မဟုတ္ဘူး။ ျပည္ပက ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္လုပ္သူေတြရဲ႔ stressful life ေတြၾကားက ရလာတဲ႔ ေခၽြးနည္းစာေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ျပည္သူေတြရဲ႔ ေက်းဇူးတင္ ဂုဏ္ျပဳပ၀ါေလး နဲ႔ အေသအခ်ာ ထုပ္ပိုးထားတဲ႔ ျဖဴစင္တဲ႔ သာဓုေခၚမွဳသာ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ႔ ျမန္မာျပည္မွာ လူမွဳေရးလုပ္ေနတဲ႔သူေတြ အင္မတန္ကို မ်ားျပားလွတယ္။ ျမန္မာေတြရဲ႔ စိတ္ရင္းကိုက ကူညီခ်င္စိတ္က အရင္းခံတဲ႔အျပင္ တိုင္းျပည္ကလဲ အစစအရာရာမွာ လိုအပ္ေနေလေတာ႔ တေယာက္တလက္ တြဲထူၾကရတာ..။

အဓိက က ဒီလူေတြဟာ လူသားပီသစြာ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္ ကိုယ္႔လူမ်ိဳးရဲ႔ လူမွဳဘ၀ျမွင္႔တင္ေရး အတြက္ တေထာင္႔တေနရာကေန ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ အနစ္နာခံၿပီး စြမ္းစြမ္းတမံ လုပ္ေနပါလား၊ ဒါဟာ ငါတို႔ ျမန္မာျပည္သားေတြ ဂုဏ္ယူထိုက္တဲ႔ လူေတြပါလား လို႔ အမ်ားသိၿပီး သာဓုေခၚ ၾကည္ႏူးပီတိ မွ်ေ၀ခ်င္တာ..။

ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ႏိုင္ငံျခားအဖြဲ႔အစည္းေတြက လူ႔တန္ဖိုးကို လိုက္ၿပီး လူ႔အခြင္႔အေရးဆိုင္ရာ၊ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ၊ စာေပနဲ႔ အႏုပညာဆိုင္ရာ ဆုေတြ ရွိၾကပါတယ္။ အဲဒီထဲက ဆုတခ်ိဳ႔ေတြကို ျမန္မာျပည္က ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ အနစ္နာခံတဲ႔ လူပုဂၢိဳလ္ေတြ ရၾကတယ္ဆိုတာ မုဒိတာပြားစရာ သိဖူး မွတ္ဖူးပါတယ္။

ဒါေပမဲ႔ ျမန္မာျပည္သားကို ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားေတြကိုယ္တိုင္က appreciate လုပ္၊ အသိအမွတ္ျပဳ ဆု ခ်ီးျမွင္႔တာေတာ႔ ၾကားခဲလွပါတယ္။ ကိုယ္႔အဖို႔မွာေတာ႔ ကိုယ္႔လူမ်ိဳးူတေယာက္ရဲ႔ လုပ္ရပ္ ကို ကိုယ္႔ျပည္သူ ျပည္သားက ခ်ီးျမွင္႔ဂုဏ္ျပဳတယ္ဆိုတာကို ပိုတန္ဖိုးထား အေလးအနက္ျပဳမိပါတယ္။ ေနာင္တခ်ိန္ လြတ္လပ္ မွ်တ တဲ႔ လူ႔ေဘာင္သစ္တခုမွာ တိုင္းျပည္က တင္႔တင္႔တယ္တယ္ အသိအမွတ္ျပဳ ဂုဏ္ျပဳရမွာပါ။

ရုိးရုိးေလးပါပဲ။ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ အနစ္နာခံ လုပ္ေနသူမ်ားကို က်မ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာပါတယ္။

မိုးခ်ိဳသင္း

Saturday, April 10, 2010

အေ၀းက သၾကၤန္

ဘာလိုလိုနဲ႔ အတာကူးတဲ႔ ႏွစ္ဦးသၾကၤန္ကိုေတာင္ ေရာက္ပါၿပီ။

ကိုယ္ငယ္ငယ္ လူမွန္းသိတတ္စ အရြယ္ကတည္းက သၾကၤန္ဆိုတဲ႔ အသံၾကားရင္၊ သၾကၤန္သီခ်င္းသံ ျမဴးျမဴးၾကြၾကြအသံၾကားရင္ ရင္ထဲမွာ ေပ်ာ္ၿပီး တလွပ္လွပ္ နဲ႔ ေနတတ္တယ္။ သၾကၤန္ေရ ဘယ္ေလာက္စိုစို ဘယ္ေတာ႔မွ မဖ်ားဘူး။ အတာေရဟာ လူကိုက်န္းမာေစသတဲ႔။ အတာေရေအးနဲ႔ ကိုယ္၊ စိတ္ မေကာင္းတဲ႔ အညစ္အေၾကးေတြကို ေဆးေၾကာရသတဲ႔။

အခုေတာ႔ တူးပို႔ တူးပို႔သံ မၾကားရတဲ႔ အရပ္မွာ ပိေတာက္ပန္းရနံ႔ေလးကို လြမ္းမိတယ္။ ေရစိုစိုမွာ ေမ်ာလာတဲ႔ ပိေတာက္ေၾကြေလးေတြကို သတိရတယ္။ ခြက္စုတ္ကေလးနဲ႔ ေရၾကြက္ျမီးတန္းေလးကို ခံၿပီး ပက္ရတာကို ေပ်ာ္ခဲ႔တယ္။ ေရစိုစိုမွာ ထမိန္တုပ္တုပ္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ႔ရတာကို ျပန္ခံစားမိတယ္။

ျမနႏၵာ ဆိုတဲ႔ အသံၾကားရင္ တိတ္တိတ္ကေလး လက္ေလးေတြ ခ်ိဳးၿပီး က ေနမိတတ္တာကို ဘယ္လိုလုပ္ ေမ႔မလဲ။ သၾကၤန္ သံခ်ပ္ေတြ နားေထာင္ရင္း ျပဳံးေပ်ာ္ ရယ္ေမာခဲ႔ရတဲ႔ လြတ္လပ္မွဳေလး ျပန္လိုခ်င္ေသးတယ္။ က်ေနာ္ ေရေလာင္းမယ္ေနာ္ လို႔ ခပ္တိုးတိုး ခြင္႔ေတာင္းတာကိုလဲ ေခါင္းအသာညိတ္ ခြင္႔ျပဳလိုက္ခ်င္ေသးတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ခပ္ေ၀းေ၀းက ေခ်ာင္းၾကည္႔ေနခဲ႔ရတဲ႔ သၾကၤန္ေလးေတြဟာ အလြမ္းေတြ တစိုစို နဲ႔ ရင္႔က်က္ခဲ႔ရပါၿပီ။ အခု ဘယ္လို သၾကၤန္မ်ိဳးမ်ားလဲ လို႔ ေငးေမာ ေတြးေတာ..။ ပိေတာက္ပြင္႔ေၾကြေလးေတြနဲ႔အတူ ဘီယာေတြ စီးေနတဲ႔ သၾကၤန္လား၊ ပိေတာက္ပန္းန႔ံေတြကို ဖုံးလႊမ္းေနတဲ႔ အကင္နံ႔ေတြနဲ႔ သၾကၤန္လား၊ မိန္းကေလးေတြ ပိုပိုလွလာတဲ႔ သၾကၤန္လား။ ခြက္ကေလးေတြနဲ႔ ေရပက္တမ္း ေဆာ႔ေနၾကမဲ႔ ကေလးသူငယ္ေလးေတြက ဘီယာ စီးကရက္ လိုက္ေရာင္းစီးပြားရွာေနတဲ႔ သၾကၤန္လား။ မီးစက္သံေတြ ၾကြက္ၾကြက္ညံေနတဲ႔ သၾကၤန္လား။

ဘာပဲေျပာေျပာ သၾကၤန္ဟာ ေခတ္ကို ေပၚေပၚထင္ထင္ လွစ္ဟ ျပေနမွာပါပဲ။ သၾကၤန္ခံစားမွဳေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဘယ္လိုပဲ ေျပာင္းသြားသြား သၾကၤန္ကိုေတာ႔ ခ်စ္ေနမိမွာပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ အေ၀းက သၾကၤန္ကို စူးစမ္းခ်င္စိတ္တ၀က္နဲ႔ အေဖ႔ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ကို အမွတ္တရ တင္လိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါအုံး။

အခ်စ္ေရ နဲ႔ အခ်စ္ သၾကၤန္

ျမန္မာႏိုင္ငံ၌
သၾကၤန္ က်ၿပီ။

အကေတြ အခုန္အပ်ံ
ဗုံသံေတြ အေတာမသတ္
မေမာတတ္ႏုိင္ေအာင္ သၾကၤန္ပြဲ
ဆင္ႏႊဲေနၾကေရာ႔မလား။

ၾကည္း ေရ ေလတပ္ေတြေၾကာင္႔
မီးေရေလျပတ္ၿပီး
သမီးေတြ အပ္ရတဲ႔ ကိန္း ဆိုက္ေနၿပီလား။

အေ၀းက မွန္းၿပီး
ေဆြးသမွ် လြမ္းရတဲ႔
ေအးျမတဲ႔ သၾကၤန္ပန္းကေလးပါ။

ႏွစ္ေတြသာေျပာင္း
ေခတ္ေတြ စနစ္ေတြက မေျပာင္းေသးေတာ႔
အခ်စ္ေရတေကာင္းနဲ႔ မေလာင္းႏိုင္ဘူးကြယ္။

တင္မိုး
၁၃၊ ၄၊ ၂၀၀၅

ျမန္မာျပည္က ပိေတာက္ဖူးတခက္ကို ကိုယ္တိုင္ခ်ိဳးၿပီး ပန္ခြင္႔ရတဲ႔ သၾကၤန္ေတာ႔ ၾကဳံရ ဆုံရအုံးမွာပါ လို႔ အားတင္းေနမိပါေသးတယ္။

ျမန္မာႏွစ္ဦးမွာ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သား အေပါင္း အႏၱရာယ္ကင္းၿပီး ျငိမ္းခ်မ္း ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါေစ လို႔ ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သလိုက္ပါတယ္။

မိုးခ်ိဳသင္း

Saturday, February 27, 2010

က်ား နဲ႔ ဆင္

လူၾကီးသူမေတြ ေျပာတာ ၾကားဖူးတယ္။ ေန႔နံနဲ႔ လိုက္လို႔ လူေတြက စိတ္သေဘာထားေတြ ေျပာင္းတတ္တယ္ တဲ႔။

ဟုတ္မဟုတ္ေတာ႔ ကိုယ္လဲ ေသခ်ာ မသိပါဘူး။ ၾကားဖူးနား၀ ရွိတာကို ေျပာျပတာပါ။ “သူက စိတ္ၾကီးမွာေပါ႔ စေနသမီးကိုး” ဆိုတာမ်ိဳး၊ “ကေလးက ေအးတယ္၊ ၾကာသပေတးသမီးေလ..” ဆိုတာမ်ိဳး၊ “ေသာၾကာသားမို႔ စကားကေတာ႔ မ်ားသလား မေမးနဲ႔” ဆိုတာမ်ိဳးေတြေပါ႔။

အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ႔ ေမြးတဲ႔ ေန႔အလိုက္ အစြဲအလန္းေတြ သိပ္မၾကားမိတတ္ဘူး။ သူတို႔ကေတာ႔ ရာသီခြင္နဲ႔ လူေတြရဲ႔ အတြင္းစိတ္ကို ပိုစိတ္၀င္စားတတ္ၾကတာပါ။ အဲဒီရာသီခြင္ေတြကလဲ အမ်ားအားျဖင္႔ မွန္တတ္၊ တိုက္ဆိုင္တတ္ေလေတာ႔ စိတ္၀င္စားစရာပါပဲ။

တိရိစာၦန္အေကာင္္ေတြနဲ႔လဲ ေမြးႏွစ္ေတြကို ပိုင္းျခား သတ္မွတ္ထားတာမ်ိဳး ရွိေသးတာ..။ တခါက အသိတေယာက္က ကိုယ္႔ကို ဘာအေကာင္လဲ ေမးလို႔ အေတာ္ အူေၾကာင္က်ား ျဖစ္သြားေသးတယ္။ ငါက ျမင္းေလ..ဒါေၾကာင္႔ တခ်ိန္လုံး ေျပးေနရတာ ဆိုပဲ။

နင္ကေတာ႔ ၀က္ တဲ႔..၊ သူ အဲဒီလို ေျပာေတာ႔ ၀မ္းနည္းလိုက္တာ..။ ကိုယ္႔ကို တယ္ႏွိမ္ပါလား ထင္မိေသးတယ္။ တကယ္က ေမြးတဲ႔ ရာသီခြင္ အေကာင္ကို သူက ရည္ညႊန္းခ်င္တာ..။ ကိုယ္႔ ခႏၶာကိုယ္ကို ေစာင္းေျပာတာ မဟုတ္ရွာပါဘူး။ တိုက္ဆိုင္မွဳရွိေပမဲ႔ ခြင္႔လႊတ္လိုက္ရပါတယ္။



ေန႔နံနဲ႔ ပတ္သက္တာ ျပန္ေကာက္ရရင္ ကိုယ္ကေတာ႔ က်ားပါ။ တနလာၤ က်ား၊ နတ္ျပည္သြား..လို႔ ငယ္ငယ္က ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ဆိုခဲ႔တဲ႔ က်ားေပါ႔။ တျခား တနလာၤေတြ ဘယ္လို စိတ္မ်ိဳးရွိတယ္ မသိတတ္ေပမဲ႔ ကိုယ္ကေတာ႔ တခါတခါ စိတ္ၾကီးတတ္တာကလြဲရင္ သေဘာေကာင္းတဲ႔ က်ားေလးပါ။ (တီဗီမွာတင္မဟုတ္၊ ဘေလာ႔မွာလဲ အဲဒီလို ေၾကာ္ျငာ ျဖတ္၀င္တာေတြ ရွိတတ္တယ္။)

တေန႔ေတာ႔ က်ားနဲ႔ ဆင္ RC 2 မွာ ေတြ႔ၾကတယ္။ သူက ဗုဒၶဟူး ေလ..။ ေရွးအဆိုအရ ဆိုရင္ေတာ႔ ခႏၶာကိုယ္ အင္အားၾကီးသူခ်င္း ေတြ႔ရင္ ခ်ၾကတယ္လို႔ ဆိုလိုခ်င္သလားမသိ။ ပုံျပင္ထဲမွာ ရန္ဖက္ ေပမဲ႔ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ အိမ္ေထာင္ဖက္ ျဖစ္ခဲ႔ၾကတယ္။ ကိုက္ေတာ႔ ကိုက္ၾကပါတယ္။ ၾကာၾကာ တခါ၊ မၾကာ မၾကာ တခါ ေပါ႔။

က်ားေလးက music ၾကိဳက္တယ္။ အားရင္ ဇိမ္ေလးနဲ႔ စာအုပ္ေလးဖတ္၊ သီခ်င္းေလး နားေထာင္ၿပီး အျမီးေလးတလွဳပ္လွဳပ္ ေနခ်င္တယ္။ တခါတေလ ရုပ္ရွင္ကိုသြား၊ ေၾကာ္ျငာဘုတ္ဒ္ ေတြကို ေငးေမာၿပီး ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ေလး ျမဳံ႔ရင္း မ်က္လုံးျပဴးၿပီး ပိတ္ကားကို စိုက္ၾကည္႔ေနရတာ အရသာ လို႔ ထင္တယ္။

က်ားမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ အေကာင္ပေလာင္စုံလို႔ အမ်ားၾကီးး။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဒါကုိ ၀ါသနာပါရင္ က်ားကလဲ အလြယ္တကူ ေပ်ာ္၀င္လိုက္ဖို႔ ၀န္မေလးဘူး။ သူတို႔က ဒါ ဆို က်ားကလဲ ဒါ၊ သူတို႔က ဟိုဟာဆို က်ားကလဲ ဟိုဟာ..။ အျပင္းအထန္ၾကီးေတြ က်ားက မၾကိဳက္ဘူး။ ေအးရာေအးေၾကာင္း က်ား။

အဲဒီက်ားေလးရဲ႔ အေဖာ္ ဆင္ကေတာ႔ တမ်ိဳး။ သူကေတာ႔ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေနမယ္။ တခုခု ကို စြဲစြဲျမဲျမဲ လုပ္တတ္တယ္။ ေရွ႔ကိုတိုးမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေရွ႔ေနာက္ စဥ္းစားတယ္၊ က်ားလို ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး ေျပးမသြားဘူး။ မစဥ္းစားလို႔ မရဘူးေလ..။ က်ားတလြဲလုပ္သမွ် ဆင္က ေျဖရွင္းရတာကိုး။ က်ားက လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ၿပီးလို႔ မ်က္စိသူငယ္နဲ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ေနရင္ ဆင္က ၀င္ကူရတာပဲ။ အဲဒီလိုကူရေပါင္းလဲ မ်ားၿပီ။

တခုခုဆို က်ားနဲ႔ဆင္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး တိုင္ပင္ၾကတယ္။ ကိစၥအကုန္လုံးကို ႏွစ္ေယာက္စလုံးရဲ႔ ရင္ထဲက အသည္းႏွလုံးကို ဗဟိုျပဳၿပီးမွ စဥ္းစားဆုံးျဖတ္ၾကတာမ်ားတယ္။ လြဲတဲ႔အခါေတြလဲ ရွိတာေပါ႔။ တခါတေလ ေတာင္အၾကီးၾကီးေပၚ တက္ရတဲ႔အခါေတြ ရွိတယ္။ ေခ်ာက္အနက္ၾကီးကို ျဖတ္ကူးရတဲ႔အခါေတြ ရွိတယ္။ ပင္လယ္ၾကီးနဲ႔ ရင္ဆိုင္တိုးရတာေတြလဲ ရွိေသးတယ္။ အဲဒီအခါဆို က်ားက အသံမွ်င္းမွ်င္းေလးပဲ ထြက္ေတာ႔တာ။ အျမီးေလးသိမ္းၿပီး ေခြေနတာ..။

အဲဒီအခါဆို ဆင္က မတ္မတ္ရပ္မွ ျဖစ္ေတာ႔မယ္။ က်ားေလးကို ထ ထ ဆိုၿပီး ဆြဲထူရတယ္။ က်ားေလးပါမွ ဆင္ၾကီး ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔သြားႏိုင္မယ္ လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါဆို က်ားေလးက ျပန္လန္းၿပီး ဆင္ၾကီးေနာက္က ဆတ္ေတာက္ ဆတ္ေတာက္ လိုက္လာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လမ္းေလးက်ဥ္းက်ဥ္းကို အတူတူ သြားၾကျပန္ပါေရာ..။

အခုေတာ႔ ဒီက်ားနဲ႔ ဒီဆင္မွာ ကေလးေလးတေကာင္ရွိၿပီ။ လူေလးေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ အေမနဲ႔ နည္းနည္းဆင္တဲ႔ အျမီးေလးနဲ႔ ေၾကာင္အျဖဴေလးေပါ႔။ သမီးက အေဖကို ခ်စ္တယ္၊ အေမကို ႏိုင္တယ္။ ေၾကာင္ေလးရွိတဲ႔အတြက္ က်ားေရာ ဆင္ေရာ ဘ၀မွာ ခ်မ္းေျမ႔တယ္ လို႔ ထင္ၾကတယ္။ ပင္ပန္းသမွ် သမီးမ်က္ႏွာျမင္တာနဲ႔ အကုန္ေပ်ာက္တယ္။ တေန႔တေန႔ သမီးမ်က္ႏွာတကြက္စာကို ငုံ႔ငုံ႔နမ္းရတာအေမာ..။

ညညဆို သားအမိ သားအဖ ၃ေယာက္ အတူတူအိပ္ၾကတယ္။ ခူး ခေလာ ဂူး အသံေတြ စုံေနတာေပါ႔။ တခါတေလ ေဖေဖဆင္ၾကီးက သမီးေၾကာင္ေလးကို ေပြ႔ရင္း အိပ္တယ္။ သမီးေၾကာင္ေလးက တဂူးဂူးနဲ႔ ေက်နပ္ေနတာ..။ ေမေမက်ားက သူတို႔ကို ၾကည္႔ၿပီး ၾကည္ႏူးရင္း အိပ္တယ္။ ညလယ္က်ရင္လဲ သမီးကေလး ဘယ္လိုအိပ္သလဲလို႔ အေဖေတြ အေမေတြက ထ ထၾကည္႔ရတယ္။ သမီးကေလး ကံေကာင္းတယ္။

ေနာက္ျပန္လွည္႔ၾကည္႔ရင္ ေျခရာေလးေတြ ေတြ႔ရမယ္။ ဒါက ေပ်ာ္ေပ်ာ္သြက္သြက္ အတူ ေလွ်ာက္ခဲ႔တာ..။ ဒါကေတာ႔ က်ားေလး ေနမေကာင္းလို႔ တရြတ္ဆြဲ လိုက္ရတာ..။ ဆင္ၾကီးက ပုခုံးေပၚတင္ၿပီး ထမ္းေခၚရတာ..။ ဒါကေတာ႔ က်ားက ကပ္ဖဲ႔လုပ္ၿပီး ဟိုေလွ်ာက္ ဒီေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္ေနတာ..။ ဒီ လမ္းဆုံမွာေတာ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ရပ္ေနပုံပဲ။ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ တိုင္ပင္ေနသလား။ ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းေလးတေကြ႔ အတူေကြ႔လိုက္ျပန္ေပါ႔။

ဘာလိုလိုနဲ႔ အတူေလွ်ာက္ခဲ႔တာ ၁၄ႏွစ္ ရွိခဲ႔ၿပီ။ ကဗ်ာထဲကလို ခေယာင္းေတာကို ပန္းေကာ္ေဇာအျဖစ္ ေျပာင္းမပစ္ႏိုင္ေတာင္ လမ္းကေလး ျပာျပာေမွာင္၊ သာယာေအာင္ေတာ႔ ဖန္တီးႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။

မိုးခ်ိဳသင္း

(မတ္လ ၁ရက္ေန႔ အမွတ္တရ)

Friday, February 12, 2010

ျမက္ရိုင္းထဲက ေၾကးရုပ္

ဒီေန႔ေတာ႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ဆယ္႔ငါးႏွစ္ ၁၉၉၅ က မႏၱေလးမွာ က်င္းပတဲ႔ ဆြံ႔ အ နားမၾကား ရံပုံေငြ အတြက္ စာေပေဟာေျပာပြဲတခု တက္ခဲ႔ နားေထာင္ခဲ႔တာ သတိရတယ္။ ေဟာေျပာပြဲမွာ ေျပာခဲ႔တဲ႔သူေတြက ဆရာမၾကီး ေဒၚခင္ႏွင္းယုရယ္၊ အေဖရယ္၊ ဆရာ ဦးတင္ေမာင္သန္း၊ ဆရာ ေအာ္ပီက်ယ္ နဲ႔ ဆရာမ ဂ်ဴးတို႔ပါ။

အဲဒီတုန္းက စာေပေဟာေျပာပြဲကို ရုံျပည္႔ရုံလွ်ံ အားေပးတဲ႔ မႏၱေလး ပရိသတ္ၾကီးကို အံ႔ၾသမိတာ အမွန္ေပါ႔။ ခမ္းမၾကီးံနဲ႔ မဆန္႔လို႔ ရုံကို အလာ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ကိုယ္႔ထိုင္ခုံေလးေတြနဲ႔ ကိုယ္ ထိုင္ၿပီး နားေထာင္ၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ လမ္းေထာင္႔ေတြမွာ တီဗီအၾကီးၾကီးေတြ ခ်ေပးထားၿပီး တိုက္ရိုက္ ေဟာေျပာခ်က္ကို နားေထာင္ေစတာ ေတြ႔ခဲ႔ရတယ္။ ျမင္ရတာ စိတ္ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက အေဖက ေမာ္စကို က ထြက္လာတာ မၾကာေသးဘူး။ ပထမဆုံး အျပင္ေရာက္ၿပီးမွ လုပ္တဲ႔ စာေပေဟာေျပာပြဲဆိုတာ မွတ္မိေနပါတယ္။ အဖြားလူထု ေဒၚအမာရဲ႔ ေမြးေန႔ပြဲအၿပီး ေနာက္တေန႔ ႏို၀င္ဘာလ ၃၀ရက္၊ ၁၉၉၅ ခု လို႔ ထင္ပါတယ္။

အဲဒီေဟာေျပာပြဲမွာ အေဖရြတ္ခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာေလးေတြ မူရင္း လက္ခံ မရွိေတာ႔လို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတုန္း တေန႔ကေတာ႔ မာယာအြန္လိုင္းမဂၢဇင္းလုပ္တဲ႔ အကို ကိုေအး၀င္းက ကက္ဆက္ေခြေလးတခု စာတိုက္က ပို႔လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ၀မ္းသာအားရ အေဖ႔ ကက္ဆက္ေလးနဲ႔ ဖြင္႔ၿပီး နားေထာင္လိုက္မိတယ္။ ကိုေအး၀င္းကို ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ..။

နားေထာင္မိတဲ႔အထဲက ကဗ်ာေလး တပုဒ္ကို ကိုယ္ခ်စ္ခင္တဲ႔ မိတ္ေဆြေတြကိုလဲ ျပန္ေ၀မွ်ရင္း ကိုယ္႔ရဲ႔ မွတ္တမ္းေလးထဲမွာလဲ သိမ္းထားခ်င္လို႔ အမွတ္တရ ေရးလိုက္ပါတယ္။



ကဗ်ာေတြကို ကိုယ္ အခါအားေလ်ာ္စြာ ဖတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ နားလည္တာလဲ ရွိ၊ နားမလည္တာလဲ ရွိ။ ခံစားမွဳေတြ ထပ္တူညီသြားရင္ စိတ္ထဲမွာ ေက်နပ္မိၿပီး ထပ္ခါထပ္ခါ ဖတ္မိတာမ်ိဳး..။ ေနာက္ၿပီး ဘယ္လို အေၾကာင္းတရားေတြေၾကာင္႔ ဒီကဗ်ာေလးကို ေရးျဖစ္ပါလိမ္႔လို႔ ကဗ်ာဆရာရဲ႔ စိတ္ကို ဆန္းစစ္ စူးစမ္း ေတြးေတာသြားမိတတ္တာမ်ိဳး..။

ဒီေဟာေျပာပြဲမွာေတာ႔ အေဖက သူ ဒီကဗ်ာေလးကို ဘယ္လို ေရးမိသြားသလဲ ဆိုတာကို ေျပာျပထားတယ္။

အေဖက အားရင္ သူ႔မိတ္ေဆြေတြဆီ ေလွ်ာက္သြား၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ စကားေျပာ ေနတတ္တယ္။ တေန႔ အင္းစိန္နားက ေအာင္ဆန္းျမိဳ႔မွာ ေနတဲ႔ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ခိုင္မာ ရဲ႔ အိမ္ကို ပန္းခ်ီဆရာ ဦးယဥ္မင္းပိုက္ နဲ႔ အတူ သြားလည္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဆရာဦးခိုင္မာက “ဆရာ႔ကို ျပ စရာ ရွိတယ္” ဆိုၿပီး ပန္းျခံတခု ကို ေခၚသြားသတဲ႔။ အဲဒီပန္းျခံက လမ္းမၾကီးေပၚ လူျမင္ကြင္းမွာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ လမ္းအေနာက္ဖက္ကေလးမွာပါ။

လိုက္ၾကည္႔ေတာ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေၾကးရုပ္ကို ေတြ႔ရတာပါ။ ပန္းပုဆရာၾကီး ေတာင္ၾကီး ဦးစံေဖ ရဲ႔ လက္ရာ တဲ႔၊ လက္ရာက ေကာင္းလိုက္တာ..။ မာန္ပါပါနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တရားေဟာ ေနပုံကို ထုထားတာကိုး။ ေအာ္.. ေကာင္းလိုက္တာ၊ ေအာင္ဆန္းျမိဳ႔မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေၾကးရုပ္ကို ျမင္ရတာ က်က္သေရ ရွိလိုက္တာ၊ တကယ္႔ပညာရွင္ရဲ႔ လက္ရာပါလား လို႔ ၾကည္ႏူးပီတိ ျဖစ္ေနတုန္း… ေဘးဘီၾကည္႔လိုက္မိေတာ႔…

ႏြားေတြ..ႏြားေတြ.. တဲ႔။ ပန္းျခံတခုလုံး ျမက္ရုိင္းေတြ တေတာလုံး ထ ေနလို႔ ႏြားစားက်က္ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္ တဲ႔။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လက္မွာလဲ စာရြက္လိပ္ေလး ကိုင္ထားပုံပါ၊ ဒါေပမဲ႔ စာရြက္လိပ္က ေၾကးနဲ႔လုပ္ထားေတာ႔ အဖိုးတန္ေတာ႔ ျဖဳတ္ယူၾကလို႔ မရွိေတာ႔ဘူး တဲ႔။

ဒါနဲ႔ အေဖ႔စိတ္ထဲမွာ လွပ္ခနဲ ခံစားရတာမို႔ ဒီကဗ်ာေလးကို စပ္မိပါတယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကဗ်ာထဲကေန ေခတ္ ကို လွမ္းၾကည္႔လို႔ ရတဲ႔ ကဗ်ာေလးတပုဒ္လို႔ ကိုယ္က ထင္မိတယ္။ ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါအုံး။

ျမက္ရိုင္းထဲက ေၾကးရုပ္

ျမက္ရိုင္းထဲတြင္
ထိုင္ဆဲ မလွဳပ္၊ “ဆန္း” ေၾကးရုပ္။

သမိုင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းလာေတာ႔
“ငါ” ေတြ ျမက္ရုိင္း၊ ေနရာတိုင္းမို႔
သမိုင္းျပယုဂ္၊ ဆန္း ေၾကးရုပ္ကို
ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေမ႔ခဲ႔ၾကၿပီ။

ဆန္း ၏ လမ္းစဥ္၊ တို႔ မျမင္ေတာ႔။
ေက်းဇူးရွင္မွန္း၊ မသိစြမ္းေတာ႔။
ဆန္း ၏ ဂုဏ္ပုဒ္၊ ဆန္း ၏ ရုပ္ကား
တိမ္ျမဳပ္ခဲ႔ၿပီ၊ အတိတ္ဆီ..။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ခင္းေသာလမ္းကား
လြမ္းစရာပင္၊ အလွမ္းကြာ ခဲ႔ၿပီ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္လက္တြင္၊ စာရြက္လိပ္ထား
ေၾကး၀ါျပားကို၊ ေရာင္းစားဖို႔ရာ
ခြာခဲ႔ရွာေပါ႔၊ လက္မွာ စာရြက္မဲ႔ခဲ႔ၿပီ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေဟာရ၊ ေမာရ
ေသာက အမ်ား၊ ေဟာပါ႔ တရား
ေက်ာက မၾကား ျဖစ္ခဲ႔ၿပီ။

လြတ္လပ္ေရးကို၊ ေသြးႏွင္႔ရင္း၍
အပ္ႏွင္းခဲ႔ရ၊ သူ႔ဘ၀ကို
ေျမခ် သျဂိဳဟ္ ခဲ႔ၾကၿပီ။

သမိုင္းနာလဲ၊ နာမွန္း မသိ
တို႔ မထိ ေတာ႔..။
တို႔၏ ကိုယ္က်ိဳး၊ တို႔ ထုပ္ပိုးဖို႔
အမ်ိဳးသားေရး၊ တို႔ မေတြးအား။
အေရးေတာ္ပုံ၊ တို႔ မျဖဳံအား
တို႔ ယုံသည္ကား၊ တို႔ ေကာင္းစားဖို႔။
အမ်ားအေရး၊ တို႔ မေတြးအား
ကိုယ္ေရး ၾကည္႔ကာ၊ တို႔ လိမ္မာဖို႔
အရာရာတြင္ ကိုယ္က်ိဳးျမင္ကာ
မီးစင္ ၾကည္႔၍၊ က တတ္ဖို႔။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေၾကးရုပ္၊ ျမက္ရိုင္းအုပ္လဲ
မခုတ္ေတာ႔ဘဲ၊ မ်က္ႏွာလႊဲၿပီ
ေနျမဲေနၾကပါေစေတာ႔။ ။

တင္မိုး
၁၉၉၅

အေဖက ဒီကဗ်ာေလးကို မဂၢဇင္းေတြကို ပို႔ဖို႔ စဥ္းစားမိပါေသးတယ္ တဲ႔၊ ဒါေပမဲ႔ ကဗ်ာပါ ျမက္ထဲ ေရာက္သြားမစိုးလို႔ သူ႔စာအုပ္ေလးထဲမွာပဲ သိမ္းထားခဲ႔ရတယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။ အခုေတာ႔ ကိုယ္လဲ ကိုယ္႔မွတ္တမ္းမွာ နာက်င္စြာနဲ႔ ဆက္သိမ္းထားလိုက္ၿပီ။

ျမက္ရိုင္းေတြကို မ်က္ႏွာလႊဲမိေလသလား လို႔လဲ လြတ္လပ္ေရးဗိသုကာၾကီးကို ရွက္ရြ႔ံအားနာ မိပါေတာ႔တယ္။

မိုးခ်ိဳသင္း
(ေဖေဖၚ၀ါရီ ၁၃ရက္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေမြးေန႔ အမွတ္တရ)

Tuesday, February 9, 2010

ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ ကိုယ္ (၂)

ဒီေန႔ ဆိုင္ကျပန္လာေတာ႔ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ အေရးေပၚကားေတြ အသံစုံျမည္ၿပီး ေဘးကေန တစီးၿပီး တစီး ေက်ာ္တက္သြားၾကတာ။ ဘယ္ေနရာမွာ ကားတိုက္မွဳ ျဖစ္ျပန္သလဲ မသိ။ ဒီေန႔တေန႔လုံး မုန္တိုင္းေၾကာင္႔ မိုးကလဲ ေစြေနေလေတာ႔ ကားေမာင္းတာ သိပ္သတိထားရတယ္။

လူကလဲ အဲဒီ ပီးေပၚ ပီးေပၚ အသံၾကားရင္ အလိုလို လန္႔ေနတာ..။ တေယာက္ေယာက္ကမ်ား 911 ေခၚလိုက္ရင္ ရဲကား၊ မီးသတ္ကား၊ လူနာတင္ကား စီတန္းၿပီး သြားေတာ႔တာကိုး။ သူတို႔ အေရးတၾကီးသြားတာေတြ႔ရင္ ကားကို လမ္းေဘး ကပ္ရပ္၊ လူနာ အသက္မီပါေစ လို႔ ဆုေတာင္းေပးမိတတ္တယ္။ အေဖ႔တုန္းက အသက္မမီတာေလးကို ေတြးမိလို႔ပါ။

အရင္ကေတာ႔ ကိုယ္က လူနာတင္ကားေတြ႔ရင္ Mr. Bean လို ေနာက္က ကပ္လိုက္သြားရရင္ ေကာင္းမွာ လို႔ ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ ေတြးတတ္တယ္။ ဒါဆို မီးပြိဳင္႔လဲ မနီ၊ ေရွ႔ကားလဲ မေစာင္႔ရ၊ ဇိမ္ပဲ။ စိတ္ကူးထဲမွာ လုပ္တာပါ၊ အျပင္မွာ မလုပ္ပါဘူး။

အခုတေလာ ကိုယ္က ကားျပန္ေမာင္းက်င္႔ ေနပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ခုလို ကိုယ္႔အားကိုယ္ကိုးၿပီး သြားသင္႔ လုပ္သင္႔ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ ခုမွသာ မသြားမျဖစ္ သြားရမဲ႔ ေနရာေတြ၊ မလုပ္မျဖစ္ လူခြဲလုပ္ရမဲ႔ အလုပ္ေတြနဲ႔မို႔ သူ႔ကို ပုံၿပီး အားကိုးေနတာေတြ ဒီဂရီနည္းနည္း ေလွ်ာ႔ထားတယ္။ ကိုယ္တိုင္ သြားႏိုင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစား လုပ္ၾကည္႔ေနတယ္။



အခုဆိုရင္ ကိုယ္႔ကို လမ္းေပၚမွာ တုန္တုန္ တုန္တုန္ ေတြ႔ရမွာပါ။ ဘာေၾကာင္႔ တုန္ ရသလဲ ဆိုရင္ ကိုယ္က ျမိဳ႔တြင္းလမ္းေလးေတြကေန မသြားဘဲ ရာရာစစ ဖရီးေ၀းေပၚ တက္ ေမာင္းေနလို႔ပါ။ အရင္က ဖရီးေ၀း မေမာင္းဘူးေလ..။ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ဖရီးေ၀းေပၚ တက္ရတာမို႔ လူက တုန္ေနသလို ကားကပါ လိုက္တုန္ေနတယ္ လို႔ ကိုယ္က ထင္တယ္။

ဖရီးေ၀းေပၚ တက္ေမာင္းေနၿပီဆိုလို႔ တိုးတက္ေနၿပီလို႔ အထင္မၾကီးပါနဲ႔အုံး။ ကိုယ္႔ပုံစံက လူအမ်ား ေခၚခ်င္ ေျပာခ်င္ပုံ အင္မတန္ေပါက္ပုံရတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔ကားကို ေက်ာ္တက္ၿပီး အေတာ္ကို စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ တေစာင္းၾကီး ေစြေစာင္းၾကည္႔သြားတာကို ခဏခဏ ျပံဳးျပရဖူးတယ္ (ကိုယ္ေႏွးေနလို႔)။

တခါတေလ ျပဴတင္းေပါက္မွန္ကိုခ် ေအာ္ဟစ္ ႏွဳတ္ဆက္သြားတာမ်ိဳး ၾကံဳဖူးတယ္ (တကယ္က ဆဲသြားတာေနမွာ)။ တခ်ိဳ႔ကေတာ႔ ကိုယ္က ျပန္ ၾကည္႔လိုက္ပါမွ လက္ေထာင္ ျပတယ္၊ အစက လက္ျပ ႏွဳတ္ဆက္တယ္ ထင္မိတာ။ ငါ႔အသိလဲ မဟုတ္ပါဘူး လို႔ စိုက္ေတာင္ ၾကည္႔လိုက္ေသး။ ျပန္ေတာ႔ ျပံဳးျပလိုက္ပါတယ္ေလ..။ သူလဲ အေတာ္ ေၾကာင္ အ သြားပုံပဲ။

တကယ္က ကိုယ္က ခဲမွန္ဖူးတဲ႔ စာသူငယ္ ျဖစ္ေနတာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ျပည္ပေရာက္မွ ကား ၂ၾကိမ္ တိုက္ဖူးပါတယ္။ တခါက စင္ကာပူမွာ၊ ေနာက္တခါက အခု LA မွာ။ အဲဒီအေၾကာင္းလဲ ၾကံဳတုန္း ေျပာျပပါရေစအုံး။

စင္ကာပူမွာ တုိက္တုန္းက ကိုယ္က ေနမေကာင္းျဖစ္ေနခ်ိန္။ အရမ္းဖ်ားၿပီး ဆက္တိုက္ အန္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ေဆးခန္းကို ႏွစ္ေယာက္သား ေျပးၾကတာေပါ႔။ ကိုယ္က ေဆးခန္းအသြား လမ္းမွာလည္း အန္တုန္းပဲ။ ဒါနဲ႔ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ထဲမွာ အန္ရတယ္။ ကိုယ္က အန္ရင္ ပါးစပ္ကို တစ္ရွဴးနဲ႔ သုတ္လိုက္၊ တစ္ရွဴးကို ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ထဲ ပစ္ထည္႔လိုက္၊ ဆက္အန္လိုက္ နဲ႔။

ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ႔ ကိုယ္အန္ေနတဲ႔ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ထဲမွာ ေသြးတုံးၾကီး သြားေတြ႔တာ..။ ကိုယ္လဲ လန္႔ၿပီး “အကိုေရ ခ်ိဳသင္း ေသြးေတြ အန္ေနၿပီ” လို႔ သူ႔ကို လွမ္းေျပာမိတယ္။ သူကလဲ ပ်ာၿပီး ေဟ..ဟုတ္လား တဲ႔။ ကားေမာင္းရင္းတဖက္ ကိုယ္အန္ေနတဲ႔ အိတ္ထဲ လာငုံ႔ၾကည္႔လိုက္တာ ေရွ႔က ကားကို ဂ်ိမ္းလိုက္ပါေလေရာ..။

တကယ္က ကိုယ္မွားတာ..။ ကိုယ္သုတ္ေနတဲ႔ တစ္ရွဴးက ပန္းေရာင္ဆိုေတာ႔ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ထဲေရာက္သြားတဲ႔အခါ အရည္စိုၿပီး အနီေရာင္ျဖစ္သြားတာကို ကိုယ္က ေသြးတုံး ထင္သြားတာေလ..။

ကားတိုက္ၿပီလို႔ သိလိုက္ေတာ႔ ထူပူသြားတယ္။ ကိုယ္က ေနာက္က သြားေဆာင္႔တာကိုး။ ကိုယ္႔အမွားေပါ႔။ ေရွ႔ကကားကလဲ ရပ္ၿပီး လူ၀၀ၾကီးတေယာက္ ဆင္းလာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္က တံခါးဖြင္႔ၿပီး ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ၾကီးကိုင္ၿပီး ေျပးဆင္းသြားတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ကို အတင္းထိုးျပတာပါ။

ဟိုလူလဲ အေတာ္စကားေျပာရမယ္ မွတ္တာ၊ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ၾကီး လာျပေတာ႔ သူလဲ အိတ္ထဲ ငုံ႔ၾကည္႔မိတယ္။ အန္ဖတ္ေတြ ေတြ႔ေတာ႔ စိတ္အရမ္းေလ သြားပုံပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔ရင္ထဲက စကားေတြ သူနားလည္သြားၿပီ။ ေဆးခန္းအရင္ ျပၿပီးမွ ၀ပ္ေရွာ့ကို လိုက္ခဲ႔ပါ တဲ႔။ ဒီကားက သူပိုင္ကား မဟုတ္၊ ရုံးကားမို႔ ကားေတာ႔ ျပင္ေပးပါ တဲ႔။ ဒီေလာက္ သေဘာေကာင္းတဲ႔ စင္ကာပူသား မေတြ႔ဖူးဘူး။ အန္ဖတ္တန္ခိုး ထင္တယ္။

ေနာက္တခါကေတာ႔ LA မွာ ျဖစ္တာပါ။ ဒီတခါေတာ႔ ကိုယ္ မအန္ေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္တို႔ အမွားလဲ မဟုတ္ဘူး။ ဖရီးေ၀းေပၚမွာ ေရွ႔ကားက ဘရိတ္ေဆာင္႔အုပ္ ရပ္လိုက္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔လဲ လိုက္ရပ္လိုက္တယ္။ ကိုယ္တို႔ေရွ႔မွာ safety distance ရွိလို႔ ကားမတိုက္မိဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ေနာက္က ကားကေတာ႔ အရွိန္မထိန္းႏိုင္လို႔ အရွိန္နဲ႔ ကိုယ္တို႔ကားေနာက္ကို ၀င္ၾကံဳးတာပါ။
တိုက္တဲ႔ကားေပၚမွာ ကေလး ၃ေယာက္ နဲ႔ ကေလးအေမ ပါတယ္။ အေမက ကေလးေတြကို ထိန္းရင္း ေမာင္းေတာ႔ ေရွ႔ကား ရပ္လိုက္တာကို သတိမျပဳမိဘဲ ျဖစ္သြားတယ္။

အဲဒီေနရာမွာ ကားတိုက္တာနဲ႔ မဆိုင္တာေလး ေျပာခ်င္ေသးတယ္။ ကား ေနာက္ၾကည္႔မွန္ ကေန အရွိန္နဲ႔လာေနတဲ႔ ကားကိုလဲ ျမင္ေရာ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက စတီယာရင္ကို လက္လႊတ္ၿပီး ကိုယ္႔ကို လွမ္းဖက္ ထိန္းလိုက္တာပါ။ ေနာက္ကေန အရွိန္ နဲ႔ တိုက္ေတာ႔မယ္ လို႔ သူက ျမင္ရတယ္ေလ။ ကိုယ္ ေရွ႔က dashboard နဲ႔ ေဆာင္႔မိမွာ စိုးလို႔ေလ..။

အဲဒီအခ်ိန္ေလးက လွ်ပ္တျပက္ ခဏတြင္း ျဖစ္သြားတာေလးပဲ။ ဒါေပမဲ႔ တကယ္႔အေရးအေၾကာင္းမွာ ကိုယ္ကလဲ ခါးပတ္ ပတ္ထားပါလ်က္နဲ႔ စိတ္ပူေဖာ္ ရလို႔ ကိုယ္က ျပန္ေတြးတိုင္း ၾကည္ႏူးေနမိတာ..။ အမွန္ျခစ္ အၾကီးၾကီး တမွတ္ ဆိုပါေတာ႔..။

ခုေတာ႔ လမ္းေတြလဲ နည္းနည္း သိလာပါၿပီ။ အိမ္နဲ႔ ဆိုင္ သြားတဲ႔ လမ္းကိုေတာ႔ ေကာင္းေကာင္း သိၿပီ (မသိခံႏိုင္ရိုးလား၊ အသြားအျပန္ တေန႔ ၂ေခါက္ေလ..)။ တပတ္စာ ေစ်း၀ယ္မယ္ဆိုရင္ ေစ်းဆိုင္ကို ၂ေခါက္ေလာက္ လမ္းမွားၿပီးရင္ ဆိုင္ကို တန္းကနဲ ေရာက္ပါၿပီ။ မဆိုးဘူး ေခၚရမွာေပါ႔။

ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ယုံၾကည္မွဳ ျပန္တည္ေဆာက္ေနတဲ႔ ကာလ လို႔ ေျပာရမယ္ ထင္တယ္။ သီခ်င္းလဲ ကိုယ္ေမာင္းရင္ စိတ္မ်ားမွာစိုးလို႔ မဖြင္႔ဘဲထားတာ ခုေတာ႔ တျဖည္းျဖည္း အသံ တိုးတိုးေလးကေန က်ယ္လာၿပီး လိုက္ဆိုရဲတဲ႔ အဆင္႔ေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ။

တေန႔ကေတာ႔ ေက်ာင္းကအျပန္ သီခ်င္းေလးဆို ၿပီး တေယာက္တည္း ေမာင္းျပန္လာတယ္။ ဖြင္႔ထားတာ စိတ္ၾကိဳက္ ေရြးသြင္းထားတဲ႔ အေခြထဲက တင္ဇာေမာ္ သီခ်င္း ထင္ပါရဲ႔။ “မင္းရင္ထဲကို ေမးၾကည္႔လိုက္ပါ ဒါ အခ်စ္စစ္ လား” လို႔ ဆိုၿပီး လမ္းၾကားေလးထဲ ေကြ႔လိုက္တာ အရွိန္နဲ႔ ကားၾကီး တစင္းေပၚ တက္သြားပါေရာလား။

ျပည္နယ္ တခုကေန တခုကို ကားေလးေတြကို စီတင္ၿပီး ကားေတြ သယ္ပို႔တဲ႔ (car carrier truck) ထရပ္ကားအရွည္ၾကီးေတြ ဟိုင္းေ၀းလမ္းမၾကီးေတြမွာ ေတြ႔ဖူးမွာေပါ႔။ အခုလဲ အဲဒီကားၾကီးက loading လုပ္ဖို႔ ကားတက္လမ္းေလးကို ေျမၾကီးေပၚ ခ်ထားတာ..။ သူရပ္ထားတာကလဲ လမ္းအေကြ႔ထိပ္ ဆိုေတာ႔ ကိုယ္ကလဲ မျမင္ဘဲ ေကြ႔ၿပီး ကားၾကီးေပၚ တခါတည္း တက္လမ္းေလးကေန တန္းတက္သြားေတာ႔တာေလ..။

ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ယုံၾကည္မွဳေတြ ရွိၿပီး ေမးၾကည္႔လိုက္စမ္းပါ ဘာညာ နဲ႔ သီခ်င္းအဆို ေကာင္းလိုက္တာ တခါတည္း မေမးလိုက္ရဘဲ တျခား စတိတ္ ပါသြားေတာ႔မလို႔..။ ဟ..ဘယ္႔ႏွာၾကီးေပၚ တက္သြားပါလိမ္႔၊ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ပါဟ၊ ဆင္းပါဟ နဲ႔ အေတာ္ ေခၽြးပ်ံသြားတယ္။

ေနာင္ ဆင္ျခင္စရာေတြ တိုးရျပန္တာေပါ႔ေလ..။

မိုးခ်ိဳသင္း

Wednesday, February 3, 2010

ကိုယ္႔အၾကိဳက္

စာမေရးျဖစ္လို႔ ကိုယ္႔ဘေလာ႔ကို မေရာက္တာ ၾကာပါၿပီ။ ကံ႔ေကာ္ပန္းေလးေတြေတာင္ ညိွဳးကုန္ၿပီ ထင္ပါရဲ႔။

ကိုယ္႔ဘေလာ႔ကို မၾကည္႔ျဖစ္ေပမဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ စာေရးတာကိုေတာ႔ အခ်ိန္ရတုန္းေလး အေျပးအလႊား သြားဖတ္တတ္တယ္။ သြားဖတ္တုန္း ေပါက္ထုံ က ျဗဳန္းကနဲ tag လိုက္ပါေရာလား။ ၿပီးေတာ႔ ကိုယ္႔ ထမိန္ေတြ ထုတ္ျပ တဲ႔။ ဘယ္႔ႏွာေတြ ျပခိုင္းေနပါလိမ္႔ေနာ္။ ဒါနဲ႔ အခ်ိန္လုၿပီး ထမိန္ေကာက္ကိုင္ အဲ..စာေကာက္ ေရးလိုက္ပါတယ္။

ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ႔ သေဘာက်တဲ႔ ထမိန္ေလးေတြအေၾကာင္း ေျပာျပရမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ က ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ထမိန္ သိပ္၀တ္ခ်င္တဲ႔သူပါ။ အပ်ိဳၾကီးလုပ္၊ ရွိဳးထုတ္ခ်င္တယ္ ဆိုပါေတာ႔။ ထမိန္ေလး၀တ္ၿပီး သြားလာေနရရင္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အေတာ္မိုက္သြားၿပီ လို႔ ဇြတ္ထင္မိတတ္ေသးတယ္။



ကိုယ္တို႔က ညီအမ ေလးေယာက္ဆိုေတာ႔ အမေတြက ထမိန္ေတြ တလႊားလႊားနဲ႔မို႔ အေမက အငယ္ဆုံးကိုယ္႔ကိုေတာ႔ ထမိန္နဲ႔ ေစာေစာစီးစီး မျမင္ခ်င္ေသးဘူး တဲ႔။ ဒါေၾကာင္႔ စကပ္ေလးေတြခ်ည္း ခ်ဳပ္ေပးတယ္။ ကိုယ္က ထမိန္၀တ္ခ်င္လို႔ ပူဆာတဲ႔အခါ အေမက သမီးတသက္လုံး ထမိန္ဆိုတာ ၀တ္ရမွာ၊ အခု အရြယ္ေလးငယ္တုန္း စကပ္၀တ္ရတာ ၀တ္လိုက္ပါအုံး သမီးရယ္ တဲ႔။

ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္ ၉တန္းႏွစ္က်မွ ေက်ာင္းစိမ္းမဟုတ္တဲ႔ ပထမဆုံး ထမိန္ေလးကို ပိုင္ဆိုင္ဖူးပါတယ္။ အဲဒီထမိန္က ရခိုင္ခ်ိတ္ လုံခ်ည္ေလးပါ။ အေဖ ေတာင္ကုတ္ဘက္ကို ေဟာေျပာပြဲသြားတုန္းက အေမ႔အတြက္ ၀ယ္လာခဲ႔တဲ႔ ထမိန္ေလးပါ။ အျဖဴေရာင္အခံမွာ အညိဳခ်ိတ္ေသးေသးေလးေတြနဲ႔ပါ။

မိန္းကေလး ငယ္ငယ္တေယာက္အေနနဲ႔ေတာ႔ အခ်ိတ္လုံခ်ည္က တဆိတ္ ကိုးရိုးကားယား ႏိုင္ပါလိမ္႔မယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္ကေတာ႔ အဲဒီထမိန္ေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားလိုက္ၿပီ။ ဘယ္သူ႔မွ မေပးေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္၀တ္ေတာ႔မွာ။ ဒါနဲ႔ ဘိုင္အို က်ဴရွင္ကို အသြားမွာ ကိုယ္ပထမဆုံး ၀တ္ပစ္လိုက္တယ္။

တကယ္ေတာ႔ ျမန္မာအက်ီ ၤလုံခ်ည္ဟာ တကယ္ပဲ လူေရြးတယ္။ ပိန္ပိန္ပါးပါး ကိုယ္လုံးလွလွ ဂစ္တာရွိတ္ မမမ်ားအတြက္ အင္မတန္ လိုက္ဖက္ပါတယ္။ ကိုယ္လို စည္ပိုင္းရွိတ္ အတြက္ေတာ႔ ဘီယာစည္ကေလး လိမ္႔လာသလိုပါပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္ကလဲ ျမန္ေလေတာ႔ ထမိန္တုပ္ၿပီး ေရွ႔ပဲ ဟပ္ထိုးလဲေတာ႔မလို လုံးေထြး ေလွ်ာက္တတ္တယ္။

ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ေတာ႔ မိုးမျမင္ ေလမျမင္ပါ။ အမိုက္ၾကီးမိုက္ေနၿပီ လို႔ မိုက္မိုက္မဲမဲ ထင္ေနတာပါ။ ထမိန္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျမဲျမဲခိုင္ခိုင္ ၀တ္တတ္ေအာင္ ကိုယ္႔ကို ထိန္းတဲ႔ အမ မခင္ဆင္႔က သင္ေပးတယ္။ အဲဒီကစၿပီး ထမိန္ကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ၀တ္လာလိုက္တာ ဒီေန႔အထိပါပဲ။

ပိုင္ဆိုင္ဖူးတဲ႔ ထမိန္ေလးေတြကေတာ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ႔။ ေစ်းၾကီးတာေတြလဲ ေပါေပါမ်ားမ်ား မ၀တ္ႏိုင္ခဲ႔႔ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ၾကိဳက္တာေလးေတြ ေျပာရရင္ အေရာင္ရင္႔ရင္႔ေပၚမွာ အျဖဴပြင္႔လို အဆင္ေသးေသးႏွဳတ္ႏွုတ္ေလးေတြ ပါတဲ႔ တရုတ္ပိတ္ အဆင္မ်ိဳး ၾကိဳက္တတ္တယ္။ လူက လုံးရတဲ႔အထဲ အျပာရင္႔ေနာက္ခံနဲ႔ ေဘာ္လုံး အျဖဴေလးေတြနဲ႔ဟာမ်ိဳး သေဘာက်တယ္။

တခါက အနက္ေရာင္မွာ အနီေရာင္ ေနၾကာပန္းအပြင္႔ၾကဲၾကဲၾကီးေတြ ေရာယွက္ထားတဲ႔ ထမိန္ေလးတထည္ ၀ယ္မိတယ္။ ဆရာဒဂုန္တာရာရဲ႔ ၀တၳဳေတြထဲက ယွက္ျခယ္ေနတဲ႔ အေရာင္ေတြကို သေဘာက်မိလို႔ပါ။ ၀ယ္ၿပီးမွ ကိုယ္႔ရုပ္နဲ႔ လူရႊင္ေတာ္လိုလို ေဗဒင္ဆရာလိုလို မ်ား ျဖစ္သြားပလားလို႔ ထင္မိေပမဲ႔ ေႏွာင္းသြားၿပီ။ စိတ္ျမဴးတဲ႔အခ်ိန္မ်ိဳး အဲဒီလုံခ်ည္ ၀တ္တတ္တယ္။

တကယ္က ကိုယ္က အ၀တ္အစားကို ဂရုမျပဳတတ္ဘူး။ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ ေနတတ္သူလဲ မဟုတ္ေလေတာ႔ လွပဖို႔ထက္ သူမ်ားအျမင္မွာ သပ္ရပ္ေနရင္ ေက်နပ္ပါၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ တခါတေလမွာ အဲဒီအဆင္႔ေလးေတာင္ မမီဘဲ ေၾကာင္ၾကားထြက္သြားတာမ်ိဳး၊ ငါ႔ျမင္းငါစိုင္းပုံမ်ိဳး ထြက္သြားတာ ရွိတတ္ေသးတယ္။ မတတ္ႏိုင္ဘူး။

တခါကလဲ အညိဳေရာင္မွာ အသည္းပုံလိုလို ကြက္ၾကားဆင္ၾကီး ၀ယ္မိသြားတယ္။ အဲဒါေရြးတုန္းက ဘာလို႔ေရြးမိသလဲ ခုထိ စဥ္းစားမရဘူး။ ငါစိတ္ရူးေပါက္တုန္း ဆိုင္ရွင္အားနာၿပီး ၀ယ္မိတာ ထင္ရဲ႔ ဆိုၿပီး အဲဒီအဆင္ကို ခုထိ မ်က္စိထဲ ျမင္ေနေသးတယ္။ အႏုပညာမ်က္စိရွိတယ္ ေခၚရမွာေပါ႔။ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ေတာင္ ၾကည္႔မရျဖစ္ေနေသး။

သူ႔မိဘေတြနဲ႔ လိုက္ေတြ႔တုန္းကေတာ႔ ငါ ဒီလို စြတ္ရြတ္ လုပ္လို႔ မျဖစ္ေခ်ဘူး ဆိုၿပီး ၀တ္ဖို႔ လုံခ်ည္ စဥ္းစားလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ ေခၽြးပ်ံသြားေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ အျပာရင္႔ေရာင္ ခ်ိတ္လုံခ်ည္ေလး နဲ႔ ရင္ဖုံးအက်ီ ၤေလး ေရြး၀တ္လိုက္မိတယ္။ ပထမေတာ႔ မ်ဥ္းက်ားလိုလို အနက္အ၀ါၾကား အဆင္မ်ိဳး ၀တ္အုံးမလို႔ ယီးတီးယားတား လုပ္ေနေသးတာ။ အဲဒါဆို သူနဲ႔ ဖူးစာေတာင္ ဆုံပါ႔မလား မသိ။

မဂၤလာေဆာင္မယ္ဆိုတုန္းကေတာ႔ အမရပူရမွာ အခ်ိတ္လုံခ်ည္ေလး သြား၀ယ္ေသးတယ္။ အေဖရယ္၊ ကိုယ္ရယ္၊ ကိုယ္႔အမအၾကီးဆုံး မစံရယ္ သြား၀ယ္ၾကတာ။ မႏၱေလးက ခင္တဲ႔ အမ ပန္တ်ာေဌးေဌးျမင္႔က လိုက္ပို႔ေပး၊ ေသခ်ာ လိုက္ေရြးေပးတယ္။ လုံခ်ည္ေတြက အမ်ားၾကီးပဲ။ ဆိုင္ရွင္ျဖန္႔ျပတိုင္း ကိုယ္က ၾကိဳက္ေနလို႔ ေခါင္းညိတ္ေနတာ။ ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳး နဲ႔။

ကိုယ္က ဂ်ီး(ေၾကး)မမ်ားတတ္လို႔ ဆိုင္ရွင္က အစက သေဘာက်ေနေသးတယ္။ ေနာက္မွ မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ ဒီတေယာက္ေတာ႔ တဆိုင္လုံး ျဖန္႔ျပလဲ ၾကိဳက္မဲ႔သေဘာရွိတယ္ ဆိုၿပီး ရပ္လိုက္မွ ခဲေရာင္ေအာက္ခံမွာ ပန္းေရာင္ခ်ိတ္ေလးေတြပါတဲ႔ ၾကိဳးၾကီးခ်ိတ္ေလးတထည္ အျမန္ေရြးခဲ႔ရတယ္။ ဆိုင္ရွင္ရုိက္ မထုတ္ခင္ေပါ႔။

အခုေတာ႔ ကိုယ္ ၀တ္ျဖစ္ေနတာက ကခ်င္လုံခ်ည္ေလးေတြ၊ ခ်ည္လုံခ်ည္ေလးေတြပါ။ ျမန္မာပြဲလမ္းေတြရွိတိုင္းလဲ အိမ္ကပို႔ေပးတဲ႔ ထမိန္ေလးေတြ ထုတ္ထုတ္၀တ္ၿပီး ေက်နပ္ေနတာပါ။ ပင္နီအက်ီ ၤေလးေတြနဲ႔ တြဲ၀တ္ရတဲ႔ ေယာလုံခ်ည္ေလးေတြကိုလဲ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ႏွစ္သက္မိလို႔ အျမဲပဲ ၀တ္မိပါတယ္။ ျမန္မာမွန္ရင္ ပင္နီနဲ႔ ေယာလုံခ်ည္ေလးေတာ႔ ရွိသင္႔တယ္လို႔ ထင္မိလို႔ပါပဲ။

ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ႔ လုံခ်ည္ေလးေတြအေၾကာင္း ဆိုေပမဲ႔ ကိုယ္႔အတြက္ အမွတ္ရစရာေလးေတြ ျပန္သတိရမိတာမို႔ လုံခ်ည္အေၾကာင္းထက္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြပဲ ျဖစ္ေနၿပီလားမသိ။ ဒါေပမဲ႔ ခင္မင္လို႔ တဂ္ပါတယ္ဆိုတဲ႔ ေပါက္ကို ေျပာခ်င္တာက ခပ္ေ၀းေ၀းက စည္ပိုင္းပုေလး ေထာင္ထားတာ ျမင္ရင္ ကိုယ္ ျမန္မာထမိန္ေလးကို ျမတ္ႏိုး ႏွစ္သက္စြာ၀တ္ေနၿပီလို႔ နားလည္ေပးလိုက္ပါေတာ႔ေလ….။

မိုးခ်ိဳသင္း

Thursday, January 21, 2010

သာမန္အဖိုးၾကီး

အလုပ္မ်ားေနတာေရာ၊ ဒီလို လ မ်ိဳးမွာ အလုပ္မ်ားေန အလုပ္ရွဳပ္ေနေအာင္ ၾကိဳးစားၿပီး ေနေနမိတာေရာေၾကာင္႔ ဘေလာ႔ေလးကို လွည္႔မၾကည္႔ျဖစ္တာ ၾကာပါၿပီ။ ဒီလိုလေတြဆို ရာသီဥတုက ေအးေအး၊ လူ႔ခံစားခ်က္က ခပ္ေဆြးေဆြးမို႔ အသံတိတ္လို႔သာ ၾကိတ္မွိတ္ေနခ်င္မိတာပါေလ..။

ဒါေပမဲ႔ ဒီေန႔ေတာ႔ အေဖ႔ ကဗ်ာေလး တပုဒ္ တင္ခ်င္မိတယ္။ ကဗ်ာ နံမည္က အဖိုးၾကီး စစ္တမ္း တဲ႔။ ဖတ္ၾကည္႔ပါအုံး..။

အဖိုးၾကီး စစ္တမ္း

အသက္ကေလးေထာက္ခါမွ
အရက္ခြက္ကေလး တေျမွာက္ေျမွာက္
ခ်က္ ေအာက္ စကားေတြ တေျပာေျပာနဲ႔
တေသာေသာေန
အေမာေျဖတတ္တဲ႔ အဖိုးၾကီး။

ေသရိပ္နီးခါမွ
စိပ္ပုတီး နာနာကိုင္
မဟာျမိဳင္ ေတာရမွီးေပမဲ႔
ေဒါသကလဲ ၾကီးတတ္ေသးရဲ႔
ေလာဘမီးကလဲ အရွိန္ဟပ္
အိမ္မကပ္ႏိုင္တဲ႔ အဖိုးၾကီး။

ရြာလယ္မွာ စြာက်ယ္ စြာက်ယ္နဲ႔
ငါဟယ္ မင္းဟယ္
ျငင္းမယ္ လို႔ မၾကံနဲ႔
မင္းတို႔က မမွန္
ငါသာလွ်င္ အမွန္ လို႔၊ ငါ မာန္ေတြ တက္
ငါ အရုိးမ်က္ေနတဲ႔၊ လက္တို အခက္ပို အမ်က္သို ေနတဲ႔ အဖိုးၾကီး။

ဒီလို အဖိုးၾကီးမ်ိဳးေတာ႔ ေဆာရီး..ေဆာရီး
မျဖစ္ခ်င္ေပါင္။

ေၾကြခါနီးတဲ႔ သစ္သီးလို
အသက္ၾကီးေတာ႔လဲ အဖိုးၾကီး ျဖစ္မွာေပါ႔ေလ..
ဒါေပမဲ႔ ရိုးရိုးကုပ္ကုပ္
ပုဆိုးစုတ္ကေလးနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္
ကိုယ္႔အလုပ္ ကိုယ္ဆင္း၊ ကိုယ္႔ယာခင္း ကိုယ္စိုက္
လွ်ာအလိုမလိုက္၊ ဘာကိုမွ မၾကိဳက္
ေပ်ာ္ပိုက္ရာ ေတာ္ထိုက္ရာေန
စာေပလဲ မျပတ္၊ ကဗ်ာေတြလဲ ဖတ္
ရပ္သူ ရြာသားေတြနဲ႔
ထပ္တူမျခား ေနတတ္တဲ႔
ဇရပ္ငုံးတို တာတမံ ခရုိး အနီးက
မျပတ္ျပဳံးခ်ိဳေနတဲ႔ သာမန္ အဖိုးၾကီးပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္။

တင္မိုး
၁၄၊၉၊၂၀၀၃


ဒီေန႔တေန႔လုံး ဟင္းေတြ ခ်က္ၿပီး မနက္ဖန္မွာ ဆြမ္းကပ္ဖို႔ ခ်က္ျပဳတ္ ျပင္ဆင္ေနပါတယ္။
အရင္က ကိုယ္ဟင္းခ်က္ရင္ နံေဘးက စားပြဲေလးမွာ စာေရးရင္း စကားေျပာ အေဖာ္လုပ္ေပးတတ္တဲ႔၊ သမီးဘာခ်က္ခ်က္ ေကာင္းတာပဲ ေျပာတတ္တဲ႔၊ မျပတ္ျပံဳးခ်ိဳေနတဲ႔ သာမန္ အဖိုးၾကီးကို လြမ္းဆြတ္မိပါရဲ႔..။

အလြမ္းခရီး ၃ႏွစ္ ျပည္႔ခဲ႔ၿပီေလ..။
ျပဳသမွ် ကုသိုလ္အစုစု ကို ေရာက္ရာဘ၀က သာဓု ေခၚပါ အေဖ..။

မိုးခ်ိဳသင္း

Sunday, January 3, 2010

လြတ္လပ္ေရးေန႔ အေတြး

ဒီေန႔ဆို ျမန္မာျပည္မွာ လြတ္လပ္ေရးေန႔ေပါ႔။

ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္က လြတ္လပ္ေရးေန႔ဆို သိပ္ေပ်ာ္တာပါ။ အဲဒီတုန္းက ေပ်ာ္တာက သူ႔ကၽြန္ဘ၀က လြတ္ေျမာက္ခဲ႔ရတဲ႔ ကိုယ္တို႔ဘ၀ေတြကို သေဘာေပါက္ ခံစားၿပီး တန္ဖိုးထား နားလည္ လို႔ေတာ႔ မဟုတ္ေသးဘူး၊ ကေလးဆိုေတာ႔ ကိုယ္တို႔ ေပ်ာ္ပုံက တမ်ိဳး။

လြတ္လပ္ေရးေန႔ဆို ေက်ာင္းေတြက ပိတ္တယ္၊ ေက်ာင္းစာေတြကေန ခဏ လြတ္လပ္ေရး ရတဲ႔သေဘာေပါ႔။ ကေလးဆိုေတာ႔လဲ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြသာ လက္ခ်ိဳး ေရတြက္ခဲ႔ရတာပါေလ..။ ေနာက္ ရပ္ကြက္ေတြ ျမိဳ႔နယ္ေတြမွာ ေျပးပြဲ ျပိဳင္ပြဲ ကစားပြဲေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ဒီေက်ာင္းပိတ္ရက္က ရုိးရိုးပိတ္ရက္ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ကစားပြဲေတြ ျမိဳင္တဲ႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုေတာ႔ ပိုေပ်ာ္မိတာေပါ႔။

ဇန္န၀ါရီ ရဲ႔ ျမဴေတြ ေ၀ေနတဲ႔မနက္ခင္း၊ ႏွစ္သစ္တခုရဲ႔ ေစာေစာစီးစီး မနက္ခင္းေလးမွာ လူေတြအားလုံး လန္းဆတ္ တက္ၾကြေနသလိုပဲ။ အိမ္ေရွ႔မွာ မီးပုံေလး ဖိုၿပီး၊ မီးထဲကို ထန္းပင္ျမစ္ေလးေတြ ထည္႔စားၿပီး ကိုယ္လဲ မီးပုံေဘးမွာ ကေလးဘာ၀ ခုန္ေပါက္ ေဆာ႔ကစား ေနမိတာ..။ ကိုယ္တို႔ ငယ္ငယ္ကေနခဲ႔တဲ႔ ဆရာ ဆရာမေတြ ေနတဲ႔ ျခံ၀င္းေလးမွာလည္း တျခားလမ္းကလူေတြနဲ႔ စုၿပီး ကစားပြဲေလးေတြ လုပ္ခဲ႔ၾကပါတယ္။



ညဖက္ကတည္းက လူၾကီးေတြက မီးေတြထြန္းၿပီး ျပိဳင္ပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ေနၾကၿပီ။ ကားလမ္းေတြ ပိတ္ၿပီး လမ္းေပၚမွာ မ်ဥ္းအျဖဴေတြ ဆြဲၿပီး ထုပ္ဆီးတိုး တမ္း တို႔ ဖန္ခုန္တမ္းတုိ႔ ကစားၾက ျပိဳင္ၾကတယ္။ အႏိုင္ရသူကို ဆုေပးဖို႔ ဆုေတြ ထုပ္ၾက ပိုးၾကတယ္။ ဆုေတြကလဲ ၾကီးၾကီးမားမား မ်ားမ်ားစားစား မဟုတ္ေပမဲ႔ ဒါေတြကိုပဲ ခိုးၾကည္႔ၿပီး ရင္ခုန္ခဲ႔ရတာ..။

ကိုယ္လဲ ဘယ္ေနမလဲ။ ကစားျပိဳင္ပြဲေတြမွာ ကိုယ္တို႔ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ ၀င္ျပိဳင္ခဲ႔ေသးတာပါ။ ဆုကေတာ႔ ၅ပြဲေလာက္ ကစားမွ တခု လား ရဖူးတာပါ။ ဒါေတာင္ ဒုတိယ ဆုပါ။ ေျပးပြဲေတြမွာ ကလန္ကလားနဲ႔ ေနာက္ဆုံးက က်ားကုတ္က်ားခဲ ေျပးေနတာမ်ိဳး ကိုယ္႔ကို ျမင္ရမွာ..။ ဒါေပမဲ႔ ေပ်ာ္တာကိုေတာ႔ တားမရဘူး။ ဆုမရလဲ ကိစၥ မရွိ၊ ကစားရရင္ ေက်နပ္ၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဟိုေျပး ဒီေျပးလုပ္ေနရရင္ကိုပဲ ေပ်ာ္ေနၿပီ။

လြတ္လပ္ေရးေန႔တိုင္း အေမက အိမ္မွာ ေကာက္ညွင္းေပါင္း ေပါင္းတတ္ေသးတယ္။ ေကာက္ညွင္းေပါင္း ကို အုိးအၾကီးၾကီးနဲ႔ ေပါင္းတယ္။ ငခ်ိတ္ တဖက္၊ ေကာက္ညွင္းျဖဴ တဖက္ ပန္းကန္ျပား အၾကီးၾကီးထဲ ထည္႔ၿပီး အုန္းျခစ္ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေလးေတြ ျဖဴးထားရင္ ေမႊးေနတာပဲ။ ငါးရံ႔ေျခာက္ေလး၊ ပဲျပဳတ္ ဆီဆမ္းေလးကို ေဘးမွာ ပုံထားရင္ ကိုယ္က တစြတ္စြတ္ လက္နဲ႔ဆုပ္ၿပီး အလုံးေလးေတြ လုပ္၊ စားတတ္တယ္။

လြတ္လပ္ေရးေန႔တိုင္း အေဖ႔မိတ္ေဆြေတြ အိမ္မွာ ေကာက္ညွင္းေပါင္း လာစားၾကတယ္။ အိမ္ေရွ႔မွာ ၀ိုင္းထိုင္ၿပီး ေကာက္ညွင္းေပါင္းေလးနဲ႔ ေရေႏြးပူပူေလး မွဳတ္ၿပီး စကားတေျပာေျပာ စားၾကတယ္။ ကဗ်ာေတြ သူတို႔ ရြတ္ၾကတယ္။ ရီသံေတြ တေသာေသာ ၾကားရတယ္။ အေဖ႔ကို ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳး နဲ႔ လူအုပ္ၾကားထဲကေန ျမင္ရတတ္တယ္။ အေမ႔ကိုလည္း ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး လုပ္ကိုင္ေပးေနတာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။

ဒါက ကိုယ္႔ငယ္ဘ၀ မိစုံ ဖစုံ နဲ႔ ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတဲ႔ လြတ္လပ္ေရးေန႔ေတြေပါ႔။

ေနာက္ေတာ႔ အရြယ္ေတြေရာက္လို႔ လြတ္လပ္ေရးေန႔ အဓိပၸါယ္ကို စာအုပ္ေတြထဲမွာ ရွာေဖြ ၾကည္႔မိတတ္ၿပီ။ ၁၉၉၀မွာ အေမ ဆုံးပါးသြားေတာ႔ လြတ္လပ္ေရးေန႔ေတြမွာ ေကာက္ညွင္းေပါင္း ေပါင္းေကၽြးမဲ႔သူလဲ မရွိေတာ႔။ ေနာက္..အေဖ႔ကို ညဥ္႔ငွက္ဆိုးေတြ သုတ္သြားတဲ႔ ည..။ လြတ္လပ္ေရးေန႔ေတြကို ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြခ်ည္း တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ျဖတ္သန္းခဲ႔ၾကတယ္။

ကႏၱာရ ႏွစ္ေတြ ျဖတ္အၿပီး အေဖ လြတ္လာတဲ႔ေနာက္ သားအဖ အတူေနခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္ေတြမွာ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ေရာက္တတ္ရာရာ ၾကံဳရာက်ပမ္းေပါ႔။ တခါကေတာ႔ ကိုယ္က ေမးခြန္းတခု ေမးမိတယ္ ထင္ပါရဲ႔။ “အေဖ ကိုယ္႔စိတ္နဲ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ မေနရတဲ႔၊ အထဲက အခ်ိန္ေတြမွာ မွတ္မွတ္ရရ ဘယ္အခ်ိန္ကို စိတ္ အထိခိုက္မိဆုံးလဲ” လို႔..။

“အဲဒီေန႔က မနက္အေစာၾကီး အေဖ႔ကို သူတို႔ လာႏွိဳးတယ္။ မနက္ ၅နာရီေလာက္ ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္။ အေဖကလဲ အေဖ႔ကို လႊတ္ေတာ႔မွာမို႔ လာေခၚတယ္ ထင္မိတာ။ ကပ်ာကသီပဲ ထ လိုက္လာခဲ႔တာ။ ေနာက္မွ အခ်ဳပ္ေျပာင္းတာမွန္း သိရတယ္။”

“အေဖ႔ကို ခ်ဳပ္ထားတာ ေက်ာက္တံတား ရဲစခန္းမွာေလ..။ သူတို႔က အေဖ႔ကို လူေတြ မႏိုးခင္ အခ်ဳပ္ေျပာင္းတာ။ နံမည္ၾကီးလူဆိုးေတြကို ထားတဲ႔ ဘားလမ္းက စတီး၀ပ္အခ်ဳပ္ကို ပို႔တာ။ ကဗ်ာဆရာကို ကဗ်ာေရးလို႔ ေထာင္ခ်မယ္လို႔ တရားစြဲၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ကို ပို႔ဖို႔ေပါ႔။ ရမန္ယူဖို႔ ဘားလမ္းအခ်ဳပ္ကို ေျပာင္းထားတာပဲ။”

“အေဖ႔ကို ေခၚဖို႔ ကားက အဆင္မေျပဘူးထင္ပါရဲ႔။ လမ္းေလွ်ာက္ပဲ ေခၚသြားေတာ႔ကြာ တဲ႔။ အေဖရယ္၊ ေနာက္ထပ္ အခ်ဳပ္သားႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ ရဲသား ႏွစ္ေယာက္ရယ္။ ေက်ာက္တံတား ရဲစခန္းကေန ဘားလမ္းကို လမ္းေလွ်ာက္သြားရတယ္။”

“လမ္းေပၚမွာ လူေတြကလဲ ရွင္းလို႔..။ ကားေတြလဲ ရွင္းေနတာပဲ။ အေဖ႔လက္ကို သူတို႔ ၾကိဳးေတြ တုပ္ခ်ည္ထားၾကတယ္။ မနက္က ေစာေစာစီးစီး၊ ေအးက ေအးသနဲ႔။ အေဖတို႔ ခပ္ေျဖးေျဖးပဲ ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆူးေလဘုရားေဘးက အေဖတို႔ ျဖတ္သြားရတာ သမီး။”

“ဆူးေလဘုရားၾကီးက မီးေတြ ထိန္ထိန္ညီးေနတာ သပၸါယ္လိုက္တာ သမီးရယ္။ ျမတ္စြာဘုရားကို ၾကိဳးေတြ တုပ္ထားတဲ႔ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အေဖ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ရွိခိုးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေဖ သတိရလိုက္တာက ဒီေန႔ဟာ လြတ္လပ္ေရးေန႔ ဆိုတာပါပဲ။ အေဖ က ကဗ်ာဆရာ၊ ေက်ာင္းဆရာ ပါ သမီး။ အေဖ မ်က္ရည္က်မိတယ္။ ေအာ္..ျမန္မာျပည္ၾကီး လြတ္လပ္ေရးရတဲ႔ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔မွာ ငါ မလြတ္လပ္ပါလား လို႔..။ အထဲမွာ ေနရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြထဲမွာ အဲဒီအခ်ိန္ေလးဟာ အေဖ စိတ္အထိခိုက္ဆုံး အခ်ိ္န္ပါပဲ” တဲ႔။

ကိုယ္လဲ နားေထာင္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ ျဖိဳင္ျဖိဳင္က်လို႔..။ အေဖ႔ကိုယ္၀၀ၾကီးကို ဖက္ထားမိတယ္။ ကိုယ္တို႔မိသားစုေတြ မပါဘဲ အေဖတေယာက္တည္း ျဖတ္သန္းလိုက္ရတဲ႔ လြတ္လပ္ေရးေန႔ကို ရင္ထဲမွာ ဆို႔မိလို႔..။

ကိုယ္႔ဘ၀မွာ အေဖ မ်က္ရည္က်တာ မျမင္ဖူးဘူး။ အေဖက အႏုပညာသမားမို႔ ခံစားလြယ္၊ ထိခိုက္လြယ္တတ္လို႔ စိတ္ေပ်ာ႔ေျပာင္းသူဆိုတာ မွန္ေပမဲ႔ အေဖ႔ မ်က္ရည္ကိုေတာ႔ ကိုယ္ မျမင္ဖူးခဲ႔ဘူး။ အေဖ မ်က္ရည္က်တယ္ဆိုတာ ဒါ ပထမဆုံး အေဖ ေျပာဖူးတာပါပဲ။ ျပန္ေျပာတဲ႔အခ်ိန္မွာလဲ မ်က္ႏွာက မွဳန္မွိဳင္းေနေပမဲ႔ မ်က္ရည္ မက်ခဲ႔ပါဘူး။ အေဖ႔ရင္ထဲမွာေတာ႔ ကိုယ္ မသိတတ္ႏိုင္ဘူးေလ..။

ဘာရယ္မဟုတ္၊ လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ လြမ္းမိ ေတြးမိတာေလးေတြ ေရးၾကည္႔တာပါ။ ဆူးေလ ဘုရားလမ္းေပၚမွာ က်ခဲ႔တဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ ေျခာက္ေသးရဲ႔လား လို႔ေတာ႔ ကိုယ္ ဆက္ မေတြးခ်င္ေတာ႔ပါဘူးေလ..။

မိုးခ်ိဳသင္း