နီကိုရဲေရ..

နီကိုရဲေရ..
နင္ဆုံးၿပီ တဲ႔။ အံ႔ၾသလိုက္တာ။ ေနာက္ၿပီး စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ။
ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႔လား၊ ဟုတ္လို႔လား လို႔ တတြတ္တြတ္ ရြတ္ေနမိတယ္။

ဟိုတေန႔ကပဲ သူငယ္ခ်င္း ကိုလူေထြး ပို႔ေပးလို႔ နင္ေရးတဲ႔ ေစ်းသည္ အလြဲမ်ား e book ေလး ဖတ္ေနမိ ေသးတယ္။ အဲဒီမွာ နင္႔စတိုင္အတိုင္း ေရးထားတာ ဖတ္ၿပီး တခ်ိန္လုံး ျပံဳးေနမိတာ။

ဟုိးအရင္က နင္နဲ႔ စ သိခဲ႔တဲ႔ ၁၉၉၀ ေက်ာ္ ေန႔ေတြကို သတိရသြားတယ္။ နင္႔ကို စာေပေလာကထဲမွာ ေတြ႔ေတြ႔ဖူးေနတာ ၾကာၿပီ။ မိန္းကေလးေတြၾကားထဲ စကားေျပာ၊ ခင္မင္ေနလို႔ သိေနတာ။ ဒါေပမဲ႔ နင္က အဲဒီတုန္းက ဟာသေတြ မေရးေသးဘူး။ အတည္ေပါက္ၾကီးေတြ ေရးေနတာ။ တေန႔ ဟန္သစ္မွာ နီကိုရဲ ရဲ႔ အခန္းဆက္၀တၳဳေတြ ရီရလြန္းလို႔ ငါ႔ဆရာ ဆရာေမာင္သစ္ဆင္းကို နီကိုရဲဆိုတာ ဘယ္သူလဲ လို႔ ေမးမိတယ္။ ဆရာက ငါ႔ကို “နင္သူ႔ကို သိပါတယ္” တဲ႔။ ဘားလမ္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ၊ ေလထန္ကုန္းမွာ အျမဲေတြ႔ေနတဲ႔ တေယာက္ဟာေလ တဲ႔။ ငါက နင္႔ကို လူနဲ႔ နံမည္နဲ႔ မတြဲမိဘူး။

တေန႔ေတာ႔ ဘားလမ္းမွာ နင္႔ကို ေတြ႔တယ္။ ထုံးစံအတိုင္း လူေကာင္ေသးေသးမွာ အက်ီ ၤႀကီးက အၾကီးၾကီး၊ ဖရုိဖရဲ။ လြယ္အိတ္အၾကီးၾကီးကိုလဲ ထုံးထားေသးတယ္။ ပုဆိုးက တိုတုိနဲ႔။ ငါနဲ႔ နင္နဲ႔ စကားေျပာ ႏွဳတ္ဆက္ေနေတာ႔ ဆရာက ငါ႔ကို “အဲဒါ နီကိုရဲ ပဲေလ” တဲ႔။ ငါ႔မွာ အံ႔ၾသလိုက္တာ၊ “နင္က နီကိုရဲ ဟုတ္လား၊ နင္က နီကိုရဲ ဆိုတာ တကယ္ပဲလား” ငါ အဲဒီလို ေျပာေျပာၿပီး ရီေတာ႔ နင္က “ေအးေလ၊ ငါ နီကိုရဲ ေလ၊ နင္နဲ႔သိေနတာပဲ ဒီေလာက္ၾကာၿပီ၊ နင္က ငါ႔နံမည္ မသိဘူးလား” တဲ႔။ ငါ႔မွာ ရီလိုက္ရတာ။ ၿပီးေတာ႔ ေျပာခဲ႔တယ္။ “နင္႔ ဟာသ ၀တၳဳေတြ ငါ သိပ္ႀကိဳက္တယ္”လို႔။ နင္ျပံဳးေနတာ အၾကာၾကီး။

အဲဒီတုန္းက နင္က ဟာသလိုင္းဖက္ ေရးျဖစ္သြားရတဲ႔ တရားခံကို ငါ႔ကို ေျပာျပတယ္ေလ။ အဲဒီတုန္းက နင္က နင္႔စာမူေလးေတြ ပို႔ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာ တဲ႔၊ (အခုလို လွ်မ္းလွ်မ္းမေတာက္ေသးဘူးေပါ႔ဟယ္။) အယ္ဒီတာမင္းမ်ားကို (နင္႔စကားအတိုင္း ျပန္ေျပာရရင္) အရက္တိုက္၊ လက္ဖက္ရည္တိုက္ နဲ႔ ခင္ေအာင္ လုပ္ေနတာ တဲ႔။ အဲဒီေန႔ ညေနက ဟန္သစ္က ကိုတင္ကိုေအာင္ ရယ္ ဆရာ ေမာင္သစ္ဆင္းရယ္ နင္ရယ္ ၀ိုင္းၾကေတာ႔ နင္က နင္နဲ႔ မၾကည္ျပာ (အဲဒီတုန္းကေတာ႔ တျခားနံမည္ပါ) အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပတာ သူတို႔လဲ ရီရလြန္းလို႔ အရက္မူးေတြ ေျပကုန္တယ္ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ေရးေပေတာ႔၊ အဲဒါေရးမွသာ စာမူထည္႔မယ္လို႔ နင္႔ကို အၾကပ္ကိုင္လို႔ ညတြင္းခ်င္းေရးၿပီး ဟန္သစ္ကို နင္ စာမူပို႔ခဲ႔တယ္ လို႔ ေျပာျပတယ္။

အဲဒီ အယ္ဒီတာမင္းမ်ားဟာ နင္႔ရဲ႔ အားသာခ်က္ကို တကယ္ပဲ ဆြဲထုတ္ျပႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔လဲ ငါတို႔ နင္႔စာေတြေၾကာင္႔ ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာႏိုင္ခဲ႔တာေပါ႔။ အဲဒီအတြက္ ေက်းဇူးပဲ သူငယ္ခ်င္း။

ေနာက္ေတာ႔ နင္႔၀တၳဳေတြ ရုပ္ရွင္ ရိုက္တာ၊ နင္ ဇာတ္ညႊန္းေတြ ေရးတာ၊ နင္ အိမ္ေထာင္က်တာေတြကို ငါ အေ၀းကေနပဲ ၾကားတယ္။ ငါတို႔ အခင္မင္ အရင္းႏွီးဆုံးေတြ မဟုတ္ခဲ႔ေပမဲ႔ ငါ နင္႔ကို မေမ႔ႏိုင္ပါဘူး။ အထူးသျဖင္႔ ဒန္႔ဒလြန္သီးေတြ ေတြ႔ရင္ ဒန္႔ဒလြန္သီးလို နင္႔လက္ေခ်ာင္းညိဳပုတ္ပုတ္ေတြကို ငါ သတိရမိတယ္။ လူက လူဖလံေလး၊ လက္က ဒန္႔ဒလြန္သီးလက္လို ေဖာင္းကား ညိဳပုပ္ေနတာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ လို႔ တအံ႔တၾသ ငါ ေမးမိေတာ႔ ငါ႔ ႏွလုံး မေကာင္းဘူးဟ တဲ႔။ နင္က ေပါ႔ေပါ႔ပဲ ေျပာျပလိုက္တာ။ ငါ႔စိတ္ထဲ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ။

အခု ဘာေၾကာင္႔ ဆုံးမွန္း ငါ မသိရေသးေပမဲ႔ အခုေလာက္ ျမန္လိမ္႔မယ္ လို႔ မထင္မိဘူးဟာ။ ဒီစာကို ငါ သတင္းဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း ေရးလိုက္တာပါ။ စိတ္မေကာင္းဘူး ဆိုတာကလြဲရင္ ဘာေျပာရမယ္မွန္း မသိေတာ႔လို႔ပါ။ ငါ အခုၾကားတဲ႔သတင္း မွားပါေစ၊ ထုံးစံလိုပဲ အလြဲေတြ ၾကံဳေနက် နင္႔မွာ ေသမင္းနဲ႔လဲ လြဲပါေစလို႔ ငါ ဆုေတာင္းမိပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္။

မိုးခ်ိဳသင္း

39 Comments