ဒီမနက္ အီးေမးလ္ဖြင္႔ၾကည္႔ေတာ႔ အရင္ သင္႔ဘ၀မဂၢဇင္းက အယ္ဒီတာ ဆရာေမာင္သစ္ဆင္းဆီက နီကိုရဲအေၾကာင္း ေရးထားတဲ႔ အီးေမးလ္တေစာင္ ေရာက္ေနပါတယ္။ စာထဲမွာ စဥ္းစား ဆင္ျခင္စရာေလးေတြ ပါတာမို႔ ဆရာ႔ကို ခြင္႔ေတာင္းၿပီး စာလာဖတ္သူမ်ားကို ျပန္ မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါအုံး။
ခ်ိဳသင္းေရ..
နီကိုရဲ ဆံုးတဲ့အေၾကာင္း နင့္ဆီက အီးေမး ရမွ သိရတယ္၊ သိရတာကလည္း မေန႔မနက္ အိပ္ယာက အထ၊ အီးေမးဖြင့္ၾကည့္မွ သိရတာပါ၊ နီကိုရဲ ဆံုးၿပီလို႔ ဖတ္လိုက္ရတာနဲ႔ ေခါင္းထဲမိုက္ခနဲ ျဖစ္သြားရ ပါတယ္၊ ျဖစ္လို႔သာ ျဖစ္တာပါဟယ္၊ တကယ္ေတာ့ ၾကိဳတင္စိုးရိမ္မိ ၿပီးသားပါ၊ တာရာမင္းေဝ ဆံုးၿပီ ဆိုကတည္းက နီကိုရဲ ကို ဆက္သြယ္ဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္၊ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး၊ သူ ဖုန္းမကိုင္ဘူး။
ဟုတ္ပါတယ္၊ သူဆံုးရတာ အရက္ေၾကာင့္ျဖစ္ဖို႔ ပိုမ်ားပါတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ငါ့မွာ အျပစ္ရွိသလို ခံစားရတာပါ၊ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ သူ အရက္စေသာက္ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးသူေတြထဲမွာ ကိုယ္က ပထမျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ခံစားမိလို႕ပါ။
နင္ရဲ႔ ဘေလာ့ထဲမွာလည္း ဖတ္ရပါတယ္၊ အယ္ဒီတာေတြကို ခင္မင္ေအာင္ လဘက္ရည္တိုက္၊ အရက္တိုက္ခဲ့ၿပီးေပါင္းခဲ့တယ္ လို႔ သူေျပာခဲ့တယ္ဆိုတာ။ တျခား အယ္ဒီတာေတြေတာ့ မေျပာတတ္ ပါဘူးဟယ္။ အဲဒီတုန္းက ( နီကိုရဲ စာေရးခါစက ) ဟန္သစ္အယ္ဒီတာ ကိုတင္ကိုေအာင္ ကပဲ အၿမဲလိုလို ညေနပိုင္း ဒကာေတာ္ ျဖစ္ေလ့ရွိခဲ့ပါတယ္။ တခါတခါေတာ့ ကိုခင္ေဇာ္ ( ဆရာခ်စ္ဦးညိဳရဲ႔ ညီ ) ေပါ့၊ အဲဒီတုန္းက နီကိုရဲ က အျမည္းစားသူမ်ား စာရင္းမွာ ပါခဲ့တာေပါ့၊ သူအရက္ မေသာက္တတ္ေသးဘူး ခ်ိဳသင္းရ။
ေမာင္သစ္ဆင္းကလည္း အဲဒီတုန္းက အိမ္ေထာင္က်ခါစ ရန္ကုန္ေရာက္လာၿပီး ဟန္သစ္မွာ ဝင္ကူ ေနတုန္းေပါ့၊ ဝင္ကူတယ္ဆိုတာကလည္း စာမူဖတ္ရံု၊ ထိန္းရံု၊ စာေပစိစစ္ေရးက လဘက္ရည္ေသာက္ ဖိတ္ၾကား (ေခၚေငါက္တယ္ဆိုတာ နင္သိၿပီးသားပါ) တဲ့အခါ ကိုခင္ေဇာ္နဲ႔အတူ ခန္႔ခန္႔ၾကီး သြား ေရာက္ၿပီး သူတို႔ ဒါနေျမာက္ေအာင္ကူညီခဲ့တဲ့ အဆင့္ပဲရွိပါတယ္။
အဲသလို ကူညီေနရင္းနဲ႔ တစ္ေန႔ေတာ့ တာေမြလမ္းက်ယ္ ၁၃၅ လမ္းက ဟန္သစ္မဂၢဇင္းရဲ႔ ဘူတ ေနရာ မဂၢဇင္းတိုက္ကို ပုဂၢိဳလ္္ကေလး တစ္ေယာက္ေရာက္ရွိလို႔ လာပါတယ္။ ( ေနဦး- ဘူတေနရာ လို႔ေျပာရတာက မူလေနရာမဟုတ္လို႔ပါ၊ အဲဒီတုန္းက ဟန္သစ္မဂၢဇင္းရဲ႔ မူလေနရာဟာ ဘားလမ္း မြတ္စလင္ေဆးရံုေအာက္က လဘက္ရည္ဆိုင္ေဘး ေလွကားထစ္ေတြပါပဲ။ အဲဒီေနရာမွာပဲ ညေနပိုင္း အခ်ိန္ေတြမွာ စာေပးစာယူ၊ သတင္းေပးသတင္းယူ၊ သရုပ္ေဖၚပံုအေပးအယူ စတဲ့ မဂၢဇင္းတို႔ ေဝယ်ာဝစၥေတြကို ေဆာင္ရြက္ၾကရတာေပ့ါ၊ ဒါ ဟန္သစ္ တစ္ခုတည္းမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက မဂၢဇင္း အေတာ္မ်ားမ်ား ဒီလိုပဲလုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကရတာ မဟုတ္လား၊ အခုေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးေပါ့ဟယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါေတာ့ အဲဒီဘားလမ္းက ေလွကားထစ္ေတြကို အခုထိ လြမ္းေသးသဟဲ့ ၊ တို႔ ေနာက္ဆံုးလုပ္ခဲ့တဲ့ သင့္ဘဝမဂၢဇင္းေတာင္ အဲဒီေနရာနဲ႔ လြတ္ကင္းခဲ့တာမွ မဟုတ္ဘဲ ေနာ )
အင္း --ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းေျပာရင္ ကြင္းစ ကြင္းပိတ္ေတြနဲ႔ ေျပာေနရေတာ့တာပဲေနာ္။ ထားပါေတာ့ဟယ္၊ ဟန္သစ္ရဲ႔ ဘူတေနရာကို အဲဒီသူငယ္ကေလး ေရာက္လာတာက သူ႔စာမူေတြ အေျခအေန လာေရာက္စံုစမ္းတာပါ။ ကေလာင္နာမည္က နီကိုရဲ ဆိုပဲ၊ ငါလည္းတစ္ခါမွ မၾကားဖူးဘူး။ ဟန္သစ္ကို သူပို႔ခဲ့တဲ့ စာမူေတြက ငါ ဟန္သစ္ကို မေရာက္ခင္ကတည္းက ဆိုပါေတာ့၊ ဒါနဲ႔ စာမူအေဟာင္းပံုေတြ ရွာေဖြ လွန္ေလွာၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း သူ႔စာမူေတြကို မေတြ႔မိဘူးဟဲ့ ၊ (အမွန္က ကိုတင္ေအာင္ဆီ ေရာက္ေနၿပီး မသံုးေသးတာ) ဒါနဲ႔ သူ႔ကို နီးရာ လဘက္ရည္ဆိုင္ ေခၚ သြားၿပီး ( အခ်ိန္ေတြကလည္း မ်ားေနသဗ် - အဲဒီတုန္းက) အာရိုက္ရတာေပါ႔ေလ၊ အာရိုက္ရင္း နဲ႔ ဒီသူငယ္ဟာ အေတာ္ေလး အာဝဇြန္းေကာင္းတယ္ဆိုတာ သတိျပဳမိတယ္၊ နိစၥဓူဝအေၾကာင္း ေလးေတြကိုပဲ သူက စိတ္ဝင္စားေအာင္ေျပာတတ္တယ္၊
အဲဒီေနာက္ ကိုတင္ကိုေအာင္နဲ႔ စကားစပ္မိရင္း နီကိုရဲ အေၾကာင္းေမးမိေတာ့ သူက နီကိုရဲ ရဲ႔ စာမူ ေတြ ထုတ္ျပပါတယ္၊ ငါ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ေျပာပေလာက္ေအာင္မဟုတ္ပါ (ငါ့အထင္)။ ဟိုတုန္းက ရွဳမဝ (ခ်စ္ကိုယ္ေတြ႔) ေတြမ်ိဳးေလာက္ပဲ ခံစားရပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူ႔မွာရွိတဲ့ အရည္အခ်င္းက ဒိထက္ မကဘူးလို႔ ငါထင္ေနတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ ငါတို႔ နိစၥဓူဝ အပန္းေျဖရာ တာေမြက စခန္းတစ္ေနရာကို သူ လိုက္လာပါတယ္။ လိုက္လာေပမဲ့ အရက္မေသာက္ပါ။ ( မေသာက္တတ္ရွာေသးပါ သို႔မဟုတ္ မေသာက္ေသးပါ။ ရွိသမ်ွ အျမည္းေတြ သူတစ္ေယာက္တည္း ကုန္ေအာင္စားတဲ့အခါ ကိုတင္ကိုေအာင္က ၿပံဳးပါတယ္။ ကိုခင္ေဇာ္က မ်က္လံုးျပဴးပါတယ္၊ ငါ ကေတာ့ ဒီသူငယ္ကို ဘယ္လိ ုရင့္က်က္ေအာင္လုပ္ရပါ့မလဲ စဥ္းစားပါတယ္ ( အမွန္က ကိုယ့္ထက္ သူက ေလာကေရးရာမွာ ရင့္က်က္ေနၿပီးမွန္း မသိခဲ့ပါ။ သူက အဲဒီအခ်ိန္မွာ သကၤန္းကၽြန္း မဝတ မွာ ရံုးစာေရးလုပ္ေနၿပီး ေတာင္ဒဂံု အေျပာင္းအေရႊ႔ က႑ရဲ႔ ထိတ္လန္႔ သည္းဖို နဲ႔ရင္နင့္စရာ အေတြ႔အၾကံဳေတြကို လက္ေတြ႔မ်က္ေတြ႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရၿပီးၿပီ။ အဲဒါေတြခ်ေရးထားဖို႔ ေျပာခဲ့ဖူးပါ တယ္၊ ေရးမယ္လို႔ သူကတိျပဳခဲ့ပါတယ္၊ ေရးၿပီးမၿပီးမသိပါ) အဲသလို သူလိုက္လိုက္လာရင္း နဲ႔ သူက သူ႔ရဲ႔ ‘ရည္းစားဦး’ စီးရီးကို ဖြင့္ဖြင့္ျပတတ္ပါတယ္၊ ထြန္းအိျႏၵာဗို႔ အရင္ ရွစ္ႏွစ္ ေလာက္ ေစာၿပီး ထုတ္လႊင့္ခဲ့တာပါ၊ သူရဲ႔ ‘ရည္းစားဦး’ စီးရီး က အေတာ္ရယ္ရတယ္၊ သူက လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးေျပာေနေလေလ ရယ္ရေလေလပါပဲ။ တခ်ိဳ႔ဟာေတြကေတာ့ သူ႔ကိုယ္ပိုုင္ ထိုးဇာတ္ေတြျဖစ္ဖို႔မ်ားပါတယ္။
ခ်ိဳသင္းေရ.. ဒီေနရာမွာတစ္ခုျဖတ္ေျပာပါရေစ၊ ႏိုင္ငံတကၠသိုလ္ေတြကို ဝင္ခြင့္ေလွ်ာက္တဲ့အခါ ဆိုင္ရာ စစ္ေဆးခ်က္ေတြအျပင္ အက္ေဆး အနည္းဆံုးတစ္ပုဒ္ တင္ရတယ္မဟုတ္လား။ အက္ေဆး သို႔မဟုတ္ ငါတို႔သိၾကတဲ့ စာစီစာကံုး ဆိုတာ သူတို႔ဆီမွာကေတာ့ ေရးသူရဲ႔ ပင္ကိုယ္ဗီဇအရည္အသြးကို အကဲျဖတ္တဲ့ အရာပါပဲ။ ဥပမာ ခ်ိဳသင္းက ေၾကာင္မေလးမိျဖဴ အေၾကာင္း အက္ေဆးေရးတယ္ ဆိုပါစို႔၊ ျမန္မာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအမ်ားစု ေရးရိုးထံုးစံအရ ဆိုရင္ေတာ့ - က်မတြင္ ေၾကာင္မေလး တစ္ေကာင္ရွိပါသည္၊ သူ႔အမည္မွာ မိျဖဴျဖစ္ပါသည္၊ မိျဖဴသည္ ငါးေၾကာ္ကို အလြန္ၾကိဳက္ပါသည္၊ ထို႔ျပင္ သူသည္ ၾကြက္ခုတ္ျခင္းျဖင့္ က်မတို႔ မိသားစုကို ကူညီပါသည္၊ က်မသည္ မိျဖဴကို အလြန္ ခ်စ္ပါသည္ --- စသည္ျဖင့္ ေရးေလ့ေရးထ ရွိၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ ဒီလိုအက္ေဆးဆိုတာေတြမ်ိဳးမွာ ေရးသူရဲ႔ ပံုရိပ္၊ ေရးသူရဲ႔ ရွဳေထာင့္၊ ေရးသူရဲ ႔ အျမင္ေတြကို မေတြ႔ရသေလာက္ပါ။
ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ငံတကာ မွာကေတာ့ အက္ေဆးဆိုတာ ေရးသူကို ရွာေဖြၾကည့္ရွဳတာျဖစ္ပါတယ္။ ေၾကာင္မေလးမိျဖဴအေၾကာင္း ေရးတယ္ဆိုရင္ မိျဖဴအေၾကာင္းထက္ ေရးသူအေၾကာင္းကို ပိုၿပီး စိတ္ဝင္စားတာပါ၊ ခ်ိဳသင္းေရးတဲ့ ေၾကာင္မေလးမိျဖဴအေၾကာင္းကတဆင့္ ခ်ိဳသင္းကို ၾကည့္တာပါ၊ ခ်ိဳသင္းရဲ႔ ေရးပံုေရးနည္း၊ ေတြးေထာင့္၊ ျမင္ေထာင့္ က အစ စကားလံုး အသံုးအႏွဳန္း၊ ဝါက်ဖြဲ႔ပံု တင္ျပပံုေတြကေန ခ်ိဳသင္းရဲ႔အဆင့္ကို ေလ့လာ အကဲျဖတ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကိုယ္တို႔စခန္းခ်တဲ့ေနရာေတြကို ( ဒီလိုအသံုးအႏွဳန္းေတြအေပၚ ေနာက္လူငယ္မ်ား အထင္ မၾကီးၾကေစလိုပါ။ အလကားဟာေတြပါ လူငယ္တို႔..။ မင္းတို႔ေရွ႔က လူတခ်ိဳ႔ရဲ႔ အမွားေတြပါ။ ဒီကေန႔ လူငယ္ေတြ အထင္ၾကီးလိမ့္မယ္ရယ္လို႔လည္း မယူဆပါ ) နီကိုရဲ လိုက္ပါလာတတ္တဲ့အခါ သူ႔ရဲ႔ ‘ရည္းစားဦး’ စီးရီးေတြ ဖြင့္ဖြင္ျပတဲ့အခါ သူ႔ရဲ႔ စီးရီးေတြထဲကေန သူ႔ကို လွမ္းလွမ္းျမင္ရေလ့ရွိပါတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ အိပ္တန္း ျပန္ေရာက္က်တဲ့ ညတညမွာ ကိုတင္ကိုေအာင္က ငါ့ကိုေမးတယ္၊ နီကိုရဲ ကို ဘယ္လိုျမင္သလဲေပါ့၊ ေတာက္မဲ့မီးခဲ တရဲရဲပါပဲ လို႔ပဲ ခ်က္ခ်င္းေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကို္ယ့္ဆရာက စာေရးတဲ့ေနရာမွာသာမက တျခားေနရာေတြမွာပါ ရဲေနေတာ့တာကိုး။ ပထမ အရက္ နည္းနည္းပါးပါး လိုက္ေသာက္လာတယ္၊ ကိုယ္တို႔က မေသာက္တတ္ဘဲနဲ႔ လိုက္ေသာက္ေနစရာ မလိုေၾကာင္း တားျမစ္ခဲ့ၾကေပမဲ့ အရက္ဝိုင္းတို႔ရဲ႔ ထံုးစံအတိုင္း ဒီစကား အရာမထင္ခဲ့ပါ၊ ေနာက္ဆံုးမေတာ့ သူ႔ကို တေယာက္တည္း အရက္ေသာက္နည္းေတာင္ ငါက သူ႔ကိုသင္ေပးမိခဲ့သဟဲ့ ခ်ိဳသင္းရဲ႔..။
ေရးေဖၚေရးဖက္ခ်င္းအေနနဲ႔ေရာ အယ္ဒီတာ ( ဒီေဝါဟာရ နဲ႔ ငါနဲ႔ ထိုက္တန္တယ္လို႔ကို အခုထိ မထင္မိပါ) တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ပါ နီကိုရဲ ကို ငါအမ်ားၾကီး ေမ်ွာ္လင့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အနုပညာမွာ ဟာသရသ ဟာ သိပ္ခက္တယ္ မဟုတ္လား၊ ဟာသစာေရးဆရာဆိုတာ တေခတ္တေယာက္ ေပၚေပါက္ဖို႔ မလြယ္ပါ၊ အဲဒီထဲမွာမွ ေခတ္စနစ္ရဲ႔ အေျခအေနကို သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္တတ္ဖို႔က ပိုခက္ပါတယ္၊ အခက္ဆံုးကေတာ့ လူ႔ရဲ႔စရိုက္ေတြ၊ သေဘာ သဘာဝေတြကို သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ႏိုင္တဲ့ ဟာသအေရးအသားဟာ အခက္ခဲဆံုးပါ၊ နီကိုရဲ ကို အဲသေလာက္အထိ ေမ်ွာ္လင့္ခဲ့ဖူးပါတယ္၊ ဒါကိုလည္း သူ သေဘာေပါက္တယ္ ထင္ပါတယ္၊ သူ႔ရဲ႔ေနာက္ပိုင္းအေရးအသားေတြမွာ အဲဒီဘက္ကို တိမ္းညြတ္ လာသလားပဲ။
နီကိုရဲအတြက္ နင္႔ရဲ႔လြမ္းစာ၊ ဆရာမ ေမၿငိမ္းရဲ႔ လြမ္းစာေတြ ဖတ္ရပါတယ္။ နင္တို႔နဲ႔အတူ ေၾကကြဲရပါတယ္။ ငါကေတာ့ လြမ္းစာေတြ မေရးခ်င္ဘူးဟယ္။ တမ္းစာ ေတြပဲ ေရးခ်င္ပါတယ္။ သြားေလသူ ဆရာ့ဆရာေတြရဲ႔ အရည္အေသြးေတြ၊ တန္ဖိုးေတြကို စနစ္တက် ေဖၚက်ဴးတဲ့ တမ္းစာမ်ိဳးေတြေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲသလို တမ္းစာ မ်ိဳး ပီပီျပင္ျပင္ ေရးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကလည္း ကိုယ့္မွာ ဝမ္းစာ က မရွိဘူးဟဲ့၊ ဒီေတာ့ နင့္ဆီကိုပဲ နီကိုရဲ နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကြမ္းစာ ေရးလိုက္ရပါတယ္။ ကြမ္းစာ ဆိုတဲ့အတိုင္း ကြမ္းဝါးၿပီးေျပာတာ ဆိုေတာ့ ဗလံုးဗေထြးေပါ့ ဟယ္။ ငါလည္း အခုေတာ့ ကြမ္းဝါးေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမရိကန္မွာ ကြမ္းက ေစ်းၾကီး သဟဲ့။
သိပ္မၾကာခင္မွာ ကာတြန္းေအာ္ပီက်ယ္၊ ဝင္းေအာင္၊ ေဇာ္ေမာင္၊ ေစာမင္းေဝ၊ စိုးေသာ္တာ တို႔အတြက္ လြမ္းစာေတြ မေရးပါရေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းရမွာပဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာဟာသစာေပမွာ နီကိုရဲဟာ အခ်ိန္တိုေတာင္းေသာ္ျငားလည္း တစံုတရာေသာ မွတ္တိုင္တခုကိုေတာ ့စိုက္ႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ ငါေတာ့ထင္တာပဲ။ ခက္ခဲလွတဲ့ ဟာသအႏုပညာကို ေရးဖြဲ႔ခဲ့ၾကတဲ့ ျမန္မာဟာသစာေရးဆရာၾကီးေတြကို ပူေဇာ္ခ်င္ပါတယ္။
ျမန္မာမွာ ပူေဇာ္ျခင္း (၃)မ်ိဳးရွိပါတယ္။ ေဝယ်ာဝစဏနဲ႔ပူေဇာ္တာ၊ ဆုေတာင္းပူေဇာ္တာ၊ အလုပ္နဲ႔ ပူေဇာ္ တာတဲ့၊ ငါေတာ့ ျမန္မာဟာသစာေပကို ေလ့လာျခင္းဆိုတဲ့ အလုပ္နဲ႔ ပူေဇာ္ခ်င္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ခ်ိဳသင္းေရ.. ဟာသကိုခံစားတဲ့အခါ အူႏွိပ္ေနရေအာင္ ရယ္ေမာရတတ္ေပမဲ့ ဟာသကို ေလ့လာတဲ့အခါမေတာ့ မရယ္ရေတာ့ဘူးဟဲ့၊ ဒီေတာ့ အရယ္သန္လွတဲ့ ခ်ိဳသင္းၾကိဳက္မွာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ငါလည္း မပူေဇာ္ေတာ့ပါဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီတာဝန္ကို ကိုေအာ္ပီက်ယ္က ဆက္လက္ တာဝန္ယူမယ္လို႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁ဝ ႏွစ္က တာေမြအဝိုင္းမွာ တရားဝင္ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ဒီေတာ့ နီကိုရဲ ရဲ႔ ဦးေခါင္း (အဲ ေယာင္လို႔) ဂမၻီရ လက္ေခ်ာင္းေတြကို ကိုေအာ္ပီက်ယ္ ဆီကိုသာ လႊဲဲလိုက္ပါေတာ့ ခ်ိဳသင္း နဲ႔ ဆရာမေမျငိမ္းတို႔ေရ..။
ခ်ိဳသင္းေရ..
နီကိုရဲ ဆံုးတဲ့အေၾကာင္း နင့္ဆီက အီးေမး ရမွ သိရတယ္၊ သိရတာကလည္း မေန႔မနက္ အိပ္ယာက အထ၊ အီးေမးဖြင့္ၾကည့္မွ သိရတာပါ၊ နီကိုရဲ ဆံုးၿပီလို႔ ဖတ္လိုက္ရတာနဲ႔ ေခါင္းထဲမိုက္ခနဲ ျဖစ္သြားရ ပါတယ္၊ ျဖစ္လို႔သာ ျဖစ္တာပါဟယ္၊ တကယ္ေတာ့ ၾကိဳတင္စိုးရိမ္မိ ၿပီးသားပါ၊ တာရာမင္းေဝ ဆံုးၿပီ ဆိုကတည္းက နီကိုရဲ ကို ဆက္သြယ္ဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္၊ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး၊ သူ ဖုန္းမကိုင္ဘူး။
ဟုတ္ပါတယ္၊ သူဆံုးရတာ အရက္ေၾကာင့္ျဖစ္ဖို႔ ပိုမ်ားပါတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ငါ့မွာ အျပစ္ရွိသလို ခံစားရတာပါ၊ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ သူ အရက္စေသာက္ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးသူေတြထဲမွာ ကိုယ္က ပထမျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ခံစားမိလို႕ပါ။
နင္ရဲ႔ ဘေလာ့ထဲမွာလည္း ဖတ္ရပါတယ္၊ အယ္ဒီတာေတြကို ခင္မင္ေအာင္ လဘက္ရည္တိုက္၊ အရက္တိုက္ခဲ့ၿပီးေပါင္းခဲ့တယ္ လို႔ သူေျပာခဲ့တယ္ဆိုတာ။ တျခား အယ္ဒီတာေတြေတာ့ မေျပာတတ္ ပါဘူးဟယ္။ အဲဒီတုန္းက ( နီကိုရဲ စာေရးခါစက ) ဟန္သစ္အယ္ဒီတာ ကိုတင္ကိုေအာင္ ကပဲ အၿမဲလိုလို ညေနပိုင္း ဒကာေတာ္ ျဖစ္ေလ့ရွိခဲ့ပါတယ္။ တခါတခါေတာ့ ကိုခင္ေဇာ္ ( ဆရာခ်စ္ဦးညိဳရဲ႔ ညီ ) ေပါ့၊ အဲဒီတုန္းက နီကိုရဲ က အျမည္းစားသူမ်ား စာရင္းမွာ ပါခဲ့တာေပါ့၊ သူအရက္ မေသာက္တတ္ေသးဘူး ခ်ိဳသင္းရ။
ေမာင္သစ္ဆင္းကလည္း အဲဒီတုန္းက အိမ္ေထာင္က်ခါစ ရန္ကုန္ေရာက္လာၿပီး ဟန္သစ္မွာ ဝင္ကူ ေနတုန္းေပါ့၊ ဝင္ကူတယ္ဆိုတာကလည္း စာမူဖတ္ရံု၊ ထိန္းရံု၊ စာေပစိစစ္ေရးက လဘက္ရည္ေသာက္ ဖိတ္ၾကား (ေခၚေငါက္တယ္ဆိုတာ နင္သိၿပီးသားပါ) တဲ့အခါ ကိုခင္ေဇာ္နဲ႔အတူ ခန္႔ခန္႔ၾကီး သြား ေရာက္ၿပီး သူတို႔ ဒါနေျမာက္ေအာင္ကူညီခဲ့တဲ့ အဆင့္ပဲရွိပါတယ္။
အဲသလို ကူညီေနရင္းနဲ႔ တစ္ေန႔ေတာ့ တာေမြလမ္းက်ယ္ ၁၃၅ လမ္းက ဟန္သစ္မဂၢဇင္းရဲ႔ ဘူတ ေနရာ မဂၢဇင္းတိုက္ကို ပုဂၢိဳလ္္ကေလး တစ္ေယာက္ေရာက္ရွိလို႔ လာပါတယ္။ ( ေနဦး- ဘူတေနရာ လို႔ေျပာရတာက မူလေနရာမဟုတ္လို႔ပါ၊ အဲဒီတုန္းက ဟန္သစ္မဂၢဇင္းရဲ႔ မူလေနရာဟာ ဘားလမ္း မြတ္စလင္ေဆးရံုေအာက္က လဘက္ရည္ဆိုင္ေဘး ေလွကားထစ္ေတြပါပဲ။ အဲဒီေနရာမွာပဲ ညေနပိုင္း အခ်ိန္ေတြမွာ စာေပးစာယူ၊ သတင္းေပးသတင္းယူ၊ သရုပ္ေဖၚပံုအေပးအယူ စတဲ့ မဂၢဇင္းတို႔ ေဝယ်ာဝစၥေတြကို ေဆာင္ရြက္ၾကရတာေပ့ါ၊ ဒါ ဟန္သစ္ တစ္ခုတည္းမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက မဂၢဇင္း အေတာ္မ်ားမ်ား ဒီလိုပဲလုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကရတာ မဟုတ္လား၊ အခုေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးေပါ့ဟယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါေတာ့ အဲဒီဘားလမ္းက ေလွကားထစ္ေတြကို အခုထိ လြမ္းေသးသဟဲ့ ၊ တို႔ ေနာက္ဆံုးလုပ္ခဲ့တဲ့ သင့္ဘဝမဂၢဇင္းေတာင္ အဲဒီေနရာနဲ႔ လြတ္ကင္းခဲ့တာမွ မဟုတ္ဘဲ ေနာ )
အင္း --ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းေျပာရင္ ကြင္းစ ကြင္းပိတ္ေတြနဲ႔ ေျပာေနရေတာ့တာပဲေနာ္။ ထားပါေတာ့ဟယ္၊ ဟန္သစ္ရဲ႔ ဘူတေနရာကို အဲဒီသူငယ္ကေလး ေရာက္လာတာက သူ႔စာမူေတြ အေျခအေန လာေရာက္စံုစမ္းတာပါ။ ကေလာင္နာမည္က နီကိုရဲ ဆိုပဲ၊ ငါလည္းတစ္ခါမွ မၾကားဖူးဘူး။ ဟန္သစ္ကို သူပို႔ခဲ့တဲ့ စာမူေတြက ငါ ဟန္သစ္ကို မေရာက္ခင္ကတည္းက ဆိုပါေတာ့၊ ဒါနဲ႔ စာမူအေဟာင္းပံုေတြ ရွာေဖြ လွန္ေလွာၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း သူ႔စာမူေတြကို မေတြ႔မိဘူးဟဲ့ ၊ (အမွန္က ကိုတင္ေအာင္ဆီ ေရာက္ေနၿပီး မသံုးေသးတာ) ဒါနဲ႔ သူ႔ကို နီးရာ လဘက္ရည္ဆိုင္ ေခၚ သြားၿပီး ( အခ်ိန္ေတြကလည္း မ်ားေနသဗ် - အဲဒီတုန္းက) အာရိုက္ရတာေပါ႔ေလ၊ အာရိုက္ရင္း နဲ႔ ဒီသူငယ္ဟာ အေတာ္ေလး အာဝဇြန္းေကာင္းတယ္ဆိုတာ သတိျပဳမိတယ္၊ နိစၥဓူဝအေၾကာင္း ေလးေတြကိုပဲ သူက စိတ္ဝင္စားေအာင္ေျပာတတ္တယ္၊
အဲဒီေနာက္ ကိုတင္ကိုေအာင္နဲ႔ စကားစပ္မိရင္း နီကိုရဲ အေၾကာင္းေမးမိေတာ့ သူက နီကိုရဲ ရဲ႔ စာမူ ေတြ ထုတ္ျပပါတယ္၊ ငါ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ေျပာပေလာက္ေအာင္မဟုတ္ပါ (ငါ့အထင္)။ ဟိုတုန္းက ရွဳမဝ (ခ်စ္ကိုယ္ေတြ႔) ေတြမ်ိဳးေလာက္ပဲ ခံစားရပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူ႔မွာရွိတဲ့ အရည္အခ်င္းက ဒိထက္ မကဘူးလို႔ ငါထင္ေနတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ ငါတို႔ နိစၥဓူဝ အပန္းေျဖရာ တာေမြက စခန္းတစ္ေနရာကို သူ လိုက္လာပါတယ္။ လိုက္လာေပမဲ့ အရက္မေသာက္ပါ။ ( မေသာက္တတ္ရွာေသးပါ သို႔မဟုတ္ မေသာက္ေသးပါ။ ရွိသမ်ွ အျမည္းေတြ သူတစ္ေယာက္တည္း ကုန္ေအာင္စားတဲ့အခါ ကိုတင္ကိုေအာင္က ၿပံဳးပါတယ္။ ကိုခင္ေဇာ္က မ်က္လံုးျပဴးပါတယ္၊ ငါ ကေတာ့ ဒီသူငယ္ကို ဘယ္လိ ုရင့္က်က္ေအာင္လုပ္ရပါ့မလဲ စဥ္းစားပါတယ္ ( အမွန္က ကိုယ့္ထက္ သူက ေလာကေရးရာမွာ ရင့္က်က္ေနၿပီးမွန္း မသိခဲ့ပါ။ သူက အဲဒီအခ်ိန္မွာ သကၤန္းကၽြန္း မဝတ မွာ ရံုးစာေရးလုပ္ေနၿပီး ေတာင္ဒဂံု အေျပာင္းအေရႊ႔ က႑ရဲ႔ ထိတ္လန္႔ သည္းဖို နဲ႔ရင္နင့္စရာ အေတြ႔အၾကံဳေတြကို လက္ေတြ႔မ်က္ေတြ႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရၿပီးၿပီ။ အဲဒါေတြခ်ေရးထားဖို႔ ေျပာခဲ့ဖူးပါ တယ္၊ ေရးမယ္လို႔ သူကတိျပဳခဲ့ပါတယ္၊ ေရးၿပီးမၿပီးမသိပါ) အဲသလို သူလိုက္လိုက္လာရင္း နဲ႔ သူက သူ႔ရဲ႔ ‘ရည္းစားဦး’ စီးရီးကို ဖြင့္ဖြင့္ျပတတ္ပါတယ္၊ ထြန္းအိျႏၵာဗို႔ အရင္ ရွစ္ႏွစ္ ေလာက္ ေစာၿပီး ထုတ္လႊင့္ခဲ့တာပါ၊ သူရဲ႔ ‘ရည္းစားဦး’ စီးရီး က အေတာ္ရယ္ရတယ္၊ သူက လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးေျပာေနေလေလ ရယ္ရေလေလပါပဲ။ တခ်ိဳ႔ဟာေတြကေတာ့ သူ႔ကိုယ္ပိုုင္ ထိုးဇာတ္ေတြျဖစ္ဖို႔မ်ားပါတယ္။
ခ်ိဳသင္းေရ.. ဒီေနရာမွာတစ္ခုျဖတ္ေျပာပါရေစ၊ ႏိုင္ငံတကၠသိုလ္ေတြကို ဝင္ခြင့္ေလွ်ာက္တဲ့အခါ ဆိုင္ရာ စစ္ေဆးခ်က္ေတြအျပင္ အက္ေဆး အနည္းဆံုးတစ္ပုဒ္ တင္ရတယ္မဟုတ္လား။ အက္ေဆး သို႔မဟုတ္ ငါတို႔သိၾကတဲ့ စာစီစာကံုး ဆိုတာ သူတို႔ဆီမွာကေတာ့ ေရးသူရဲ႔ ပင္ကိုယ္ဗီဇအရည္အသြးကို အကဲျဖတ္တဲ့ အရာပါပဲ။ ဥပမာ ခ်ိဳသင္းက ေၾကာင္မေလးမိျဖဴ အေၾကာင္း အက္ေဆးေရးတယ္ ဆိုပါစို႔၊ ျမန္မာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအမ်ားစု ေရးရိုးထံုးစံအရ ဆိုရင္ေတာ့ - က်မတြင္ ေၾကာင္မေလး တစ္ေကာင္ရွိပါသည္၊ သူ႔အမည္မွာ မိျဖဴျဖစ္ပါသည္၊ မိျဖဴသည္ ငါးေၾကာ္ကို အလြန္ၾကိဳက္ပါသည္၊ ထို႔ျပင္ သူသည္ ၾကြက္ခုတ္ျခင္းျဖင့္ က်မတို႔ မိသားစုကို ကူညီပါသည္၊ က်မသည္ မိျဖဴကို အလြန္ ခ်စ္ပါသည္ --- စသည္ျဖင့္ ေရးေလ့ေရးထ ရွိၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ ဒီလိုအက္ေဆးဆိုတာေတြမ်ိဳးမွာ ေရးသူရဲ႔ ပံုရိပ္၊ ေရးသူရဲ႔ ရွဳေထာင့္၊ ေရးသူရဲ ႔ အျမင္ေတြကို မေတြ႔ရသေလာက္ပါ။
ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ငံတကာ မွာကေတာ့ အက္ေဆးဆိုတာ ေရးသူကို ရွာေဖြၾကည့္ရွဳတာျဖစ္ပါတယ္။ ေၾကာင္မေလးမိျဖဴအေၾကာင္း ေရးတယ္ဆိုရင္ မိျဖဴအေၾကာင္းထက္ ေရးသူအေၾကာင္းကို ပိုၿပီး စိတ္ဝင္စားတာပါ၊ ခ်ိဳသင္းေရးတဲ့ ေၾကာင္မေလးမိျဖဴအေၾကာင္းကတဆင့္ ခ်ိဳသင္းကို ၾကည့္တာပါ၊ ခ်ိဳသင္းရဲ႔ ေရးပံုေရးနည္း၊ ေတြးေထာင့္၊ ျမင္ေထာင့္ က အစ စကားလံုး အသံုးအႏွဳန္း၊ ဝါက်ဖြဲ႔ပံု တင္ျပပံုေတြကေန ခ်ိဳသင္းရဲ႔အဆင့္ကို ေလ့လာ အကဲျဖတ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကိုယ္တို႔စခန္းခ်တဲ့ေနရာေတြကို ( ဒီလိုအသံုးအႏွဳန္းေတြအေပၚ ေနာက္လူငယ္မ်ား အထင္ မၾကီးၾကေစလိုပါ။ အလကားဟာေတြပါ လူငယ္တို႔..။ မင္းတို႔ေရွ႔က လူတခ်ိဳ႔ရဲ႔ အမွားေတြပါ။ ဒီကေန႔ လူငယ္ေတြ အထင္ၾကီးလိမ့္မယ္ရယ္လို႔လည္း မယူဆပါ ) နီကိုရဲ လိုက္ပါလာတတ္တဲ့အခါ သူ႔ရဲ႔ ‘ရည္းစားဦး’ စီးရီးေတြ ဖြင့္ဖြင္ျပတဲ့အခါ သူ႔ရဲ႔ စီးရီးေတြထဲကေန သူ႔ကို လွမ္းလွမ္းျမင္ရေလ့ရွိပါတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ အိပ္တန္း ျပန္ေရာက္က်တဲ့ ညတညမွာ ကိုတင္ကိုေအာင္က ငါ့ကိုေမးတယ္၊ နီကိုရဲ ကို ဘယ္လိုျမင္သလဲေပါ့၊ ေတာက္မဲ့မီးခဲ တရဲရဲပါပဲ လို႔ပဲ ခ်က္ခ်င္းေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကို္ယ့္ဆရာက စာေရးတဲ့ေနရာမွာသာမက တျခားေနရာေတြမွာပါ ရဲေနေတာ့တာကိုး။ ပထမ အရက္ နည္းနည္းပါးပါး လိုက္ေသာက္လာတယ္၊ ကိုယ္တို႔က မေသာက္တတ္ဘဲနဲ႔ လိုက္ေသာက္ေနစရာ မလိုေၾကာင္း တားျမစ္ခဲ့ၾကေပမဲ့ အရက္ဝိုင္းတို႔ရဲ႔ ထံုးစံအတိုင္း ဒီစကား အရာမထင္ခဲ့ပါ၊ ေနာက္ဆံုးမေတာ့ သူ႔ကို တေယာက္တည္း အရက္ေသာက္နည္းေတာင္ ငါက သူ႔ကိုသင္ေပးမိခဲ့သဟဲ့ ခ်ိဳသင္းရဲ႔..။
ေရးေဖၚေရးဖက္ခ်င္းအေနနဲ႔ေရာ အယ္ဒီတာ ( ဒီေဝါဟာရ နဲ႔ ငါနဲ႔ ထိုက္တန္တယ္လို႔ကို အခုထိ မထင္မိပါ) တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ပါ နီကိုရဲ ကို ငါအမ်ားၾကီး ေမ်ွာ္လင့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အနုပညာမွာ ဟာသရသ ဟာ သိပ္ခက္တယ္ မဟုတ္လား၊ ဟာသစာေရးဆရာဆိုတာ တေခတ္တေယာက္ ေပၚေပါက္ဖို႔ မလြယ္ပါ၊ အဲဒီထဲမွာမွ ေခတ္စနစ္ရဲ႔ အေျခအေနကို သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္တတ္ဖို႔က ပိုခက္ပါတယ္၊ အခက္ဆံုးကေတာ့ လူ႔ရဲ႔စရိုက္ေတြ၊ သေဘာ သဘာဝေတြကို သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ႏိုင္တဲ့ ဟာသအေရးအသားဟာ အခက္ခဲဆံုးပါ၊ နီကိုရဲ ကို အဲသေလာက္အထိ ေမ်ွာ္လင့္ခဲ့ဖူးပါတယ္၊ ဒါကိုလည္း သူ သေဘာေပါက္တယ္ ထင္ပါတယ္၊ သူ႔ရဲ႔ေနာက္ပိုင္းအေရးအသားေတြမွာ အဲဒီဘက္ကို တိမ္းညြတ္ လာသလားပဲ။
နီကိုရဲအတြက္ နင္႔ရဲ႔လြမ္းစာ၊ ဆရာမ ေမၿငိမ္းရဲ႔ လြမ္းစာေတြ ဖတ္ရပါတယ္။ နင္တို႔နဲ႔အတူ ေၾကကြဲရပါတယ္။ ငါကေတာ့ လြမ္းစာေတြ မေရးခ်င္ဘူးဟယ္။ တမ္းစာ ေတြပဲ ေရးခ်င္ပါတယ္။ သြားေလသူ ဆရာ့ဆရာေတြရဲ႔ အရည္အေသြးေတြ၊ တန္ဖိုးေတြကို စနစ္တက် ေဖၚက်ဴးတဲ့ တမ္းစာမ်ိဳးေတြေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲသလို တမ္းစာ မ်ိဳး ပီပီျပင္ျပင္ ေရးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကလည္း ကိုယ့္မွာ ဝမ္းစာ က မရွိဘူးဟဲ့၊ ဒီေတာ့ နင့္ဆီကိုပဲ နီကိုရဲ နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကြမ္းစာ ေရးလိုက္ရပါတယ္။ ကြမ္းစာ ဆိုတဲ့အတိုင္း ကြမ္းဝါးၿပီးေျပာတာ ဆိုေတာ့ ဗလံုးဗေထြးေပါ့ ဟယ္။ ငါလည္း အခုေတာ့ ကြမ္းဝါးေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမရိကန္မွာ ကြမ္းက ေစ်းၾကီး သဟဲ့။
သိပ္မၾကာခင္မွာ ကာတြန္းေအာ္ပီက်ယ္၊ ဝင္းေအာင္၊ ေဇာ္ေမာင္၊ ေစာမင္းေဝ၊ စိုးေသာ္တာ တို႔အတြက္ လြမ္းစာေတြ မေရးပါရေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းရမွာပဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာဟာသစာေပမွာ နီကိုရဲဟာ အခ်ိန္တိုေတာင္းေသာ္ျငားလည္း တစံုတရာေသာ မွတ္တိုင္တခုကိုေတာ ့စိုက္ႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ ငါေတာ့ထင္တာပဲ။ ခက္ခဲလွတဲ့ ဟာသအႏုပညာကို ေရးဖြဲ႔ခဲ့ၾကတဲ့ ျမန္မာဟာသစာေရးဆရာၾကီးေတြကို ပူေဇာ္ခ်င္ပါတယ္။
ျမန္မာမွာ ပူေဇာ္ျခင္း (၃)မ်ိဳးရွိပါတယ္။ ေဝယ်ာဝစဏနဲ႔ပူေဇာ္တာ၊ ဆုေတာင္းပူေဇာ္တာ၊ အလုပ္နဲ႔ ပူေဇာ္ တာတဲ့၊ ငါေတာ့ ျမန္မာဟာသစာေပကို ေလ့လာျခင္းဆိုတဲ့ အလုပ္နဲ႔ ပူေဇာ္ခ်င္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ခ်ိဳသင္းေရ.. ဟာသကိုခံစားတဲ့အခါ အူႏွိပ္ေနရေအာင္ ရယ္ေမာရတတ္ေပမဲ့ ဟာသကို ေလ့လာတဲ့အခါမေတာ့ မရယ္ရေတာ့ဘူးဟဲ့၊ ဒီေတာ့ အရယ္သန္လွတဲ့ ခ်ိဳသင္းၾကိဳက္မွာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ငါလည္း မပူေဇာ္ေတာ့ပါဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီတာဝန္ကို ကိုေအာ္ပီက်ယ္က ဆက္လက္ တာဝန္ယူမယ္လို႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁ဝ ႏွစ္က တာေမြအဝိုင္းမွာ တရားဝင္ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ဒီေတာ့ နီကိုရဲ ရဲ႔ ဦးေခါင္း (အဲ ေယာင္လို႔) ဂမၻီရ လက္ေခ်ာင္းေတြကို ကိုေအာ္ပီက်ယ္ ဆီကိုသာ လႊဲဲလိုက္ပါေတာ့ ခ်ိဳသင္း နဲ႔ ဆရာမေမျငိမ္းတို႔ေရ..။
ေမာင္သစ္ဆင္း
25 Comments
