မေန႔က ဘေလာ႔ဂ္ စလုပ္တဲ႔အေၾကာင္းေလး တင္လိုက္တာ ကိုယ္႔ကို ခ်စ္ခင္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြက ၀ိုင္း အားေပးၾကေတာ႔ ၀မ္းလဲသာ၊ အားလဲတက္မိပါတယ္။ ကြန္မန္႔ေရးၿပီး အားေပးၾကတဲ႔အတြက္ ေက်းဇူးလဲ တင္ပါတယ္။
အဲဒီလို ေရးတာေတြ ဖတ္မိေတာ့ ဆိုင္မဆိုင္ေတာ့ မသိဘူး၊ ငယ္ငယ္က ပ်ားအုံကို တုတ္နဲ႔ ထိုးခဲ႔တဲ႔ အျဖစ္ေလးကို သြားသတိရမိတယ္။ ပ်ားအုံကို တုတ္နဲ႔ထိုးတာ ဥပမာေပးတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ တကယ္လုပ္ခဲ႔တာပါ။ အသက္ ၅ႏွစ္ေလာက္က ထင္တာပဲ။
ငယ္ငယ္တုန္းက အရမ္းေဆာ့တာ။ ေဆာ့ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာရင္ ပိုမွန္မွာပဲ။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အမေတြေဆာ့ရင္ ကုိယ္က သူတို႔နဲ႔အတူတူ အရမ္းလူရာ၀င္ခ်င္တာ။ လူႀကီးေတြနဲ႔ ေဆာ့ရတာ ဘယ္လိုေပ်ာ္မွန္းမသိဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္က အဲဒီတုန္းက သိပ္ငယ္ေသးေတာ့ သူတို႔က ထမင္းသိုးဟင္းသိုးေလာက္ပဲ ကိုယ္႔ကို သေဘာထားေသးတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ္႔ထက္ ၁ႏွစ္ငယ္တဲ႔ ကိုယ္႔ေမာင္ေလးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္က အျမဲတမ္း ထမင္းသိုး ဟင္းသိုးပဲ။
စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ေတာ့ ကစားတဲ႔ေနရာမွာ အျမဲပါခိုင္းတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ ဘယ္လိုကစားသလဲ ၾကည္႔ေလ။ ထုပ္စီးတိုးဆိုရင္လဲ ကိုယ္႔ကို ဘယ္သူမွ မဖမ္းဘူး၊ ဟန္ျပေျခာက္ရုံေလာက္ပဲ။ ကိုယ္ေအာင္လို႔လဲ ဘယ္ေတာ့မွ ပြဲက ၿပီးမသြားဘူး။ ထမရည္ပူျဖတ္လဲ ျဖတ္ျဖတ္ပဲ၊ ဘာမွ စည္းေက်ာ္တာေတြ မျဖစ္ဘူး။
ေျခတေပါင္က်ိဳးဆိုလဲ ကိုယ္က ေျပးတဲ႔အလွည္႔ဆိုရင္ လိုက္တဲ႔သူက တျခားလူပဲ မဲလိုက္ေနတာ။ ကိုယ္က သူ႔ေဘးမွာ ပတ္ေျပးေနလဲ ကိုယ္႔ေတာင္ ေရွာင္သြားသလားေအာက္ေမ႔ရတာ၊ အဲသလိုမ်ိဳး။ ဒါေပမဲ႔လဲ ေပ်ာ္ေနတာပဲ။ သိသားပဲ၊ ကိုယ္က ထမင္းသိုး ဟင္းသိုးဆိုတာ။ အဲဒီ ထမင္းသိုး ဟင္းသိုးေလး ျဖစ္တာကိုပဲ ေက်နပ္ေနတာ။
တေန႔ေတာ့ အားလုံးကစားၾကမယ္ဆိုေတာ့ ကြက္လပ္မွာ တံျမက္စည္းလွဲၾက၊ စည္းတားၾကေပါ႔။ ကိုယ္ကလဲ တံျမက္စည္းတေခ်ာင္းနဲ႔ ဟိုရမ္း ဒီရမ္း ၀င္လွဲေသးတယ္။ ကူတယ္ေပါ႔။ လွဲရင္းနဲ႔ အေပၚကို ေမာ႔ၾကည္႔ေတာ့ သရက္ပင္မွာ ပ်ားအုံကစြဲေနတာ။ တုတ္နဲ႔ထိုးရင္ မီႏိုင္တဲ႔အေနအထား။ နိမ္႔နိမ္႔ေလး။ ကေလးဆိုေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး၊ ကစားတဲ႔အခါ လူေတြကို ပ်ားတုပ္ကုန္မယ္ေလဆိုၿပီး ေတြးလိုက္မိသလား မေျပာတတ္ဘူး၊ ပ်ားအုံကို တုတ္နဲ႔ထိုးၿပီး ေျခာက္ထုတ္လိုက္တာ။ ေျပးလိုက္ရတာ ေသလု လို႔။ ပ်ားေတြတုပ္တာ မ်က္လုံးေအာက္မွာ ခုထိ အမာရြတ္က်န္ေနတုန္း။
အခု ဘေလာ႔ဂ္လုပ္မိတာလဲ ကိုယ္က သူမ်ားေတြ ကစားတုန္း ထမင္းသိုးဟင္္းသိုးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပါခ်င္ေသးတာ။ လူႀကီးေတြက သေဘာေကာင္းလို႔ ခြင္႔ျပဳထားေတာ့့ စည္းထဲမွာ ဟိုေျပး ဒီေျပး လုပ္သလိုေပါ႔။ ဟုိဟာေလး လုပ္နည္းသင္လိုက္၊ ဒီဟာေလး ပညာယူလိုက္ေပါ႔။
ဒါေပမဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ဆိုတာက ကစားပြဲလို ပြဲၿပီးသြားရင္ အိမ္ျပန္ထမင္းစားၾကရသလိုမ်ိဳးလဲ မဟုတ္ေတာ့ ထမင္းသိုး ဟင္းသိုးျဖစ္ပေစ၊ ေရးေတာ့ ေရးရမွာ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါမွ ပ်ားအုံ တုတ္နဲ႔ထိုးတာထက္ ဆိုးေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ အခု ဘေလာ႔ဂ္ စ မိရက္သား ျဖစ္ေနတာက ပ်ားေတြလိုက္လို႔ ေျပးေနရခ်ိန္ ျဖစ္မွာေပါ႔။ ေျပးေပအုံးေတာ့ေပါ႔။
အဲဒီလို ေရးတာေတြ ဖတ္မိေတာ့ ဆိုင္မဆိုင္ေတာ့ မသိဘူး၊ ငယ္ငယ္က ပ်ားအုံကို တုတ္နဲ႔ ထိုးခဲ႔တဲ႔ အျဖစ္ေလးကို သြားသတိရမိတယ္။ ပ်ားအုံကို တုတ္နဲ႔ထိုးတာ ဥပမာေပးတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ တကယ္လုပ္ခဲ႔တာပါ။ အသက္ ၅ႏွစ္ေလာက္က ထင္တာပဲ။
ငယ္ငယ္တုန္းက အရမ္းေဆာ့တာ။ ေဆာ့ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာရင္ ပိုမွန္မွာပဲ။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အမေတြေဆာ့ရင္ ကုိယ္က သူတို႔နဲ႔အတူတူ အရမ္းလူရာ၀င္ခ်င္တာ။ လူႀကီးေတြနဲ႔ ေဆာ့ရတာ ဘယ္လိုေပ်ာ္မွန္းမသိဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္က အဲဒီတုန္းက သိပ္ငယ္ေသးေတာ့ သူတို႔က ထမင္းသိုးဟင္းသိုးေလာက္ပဲ ကိုယ္႔ကို သေဘာထားေသးတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ္႔ထက္ ၁ႏွစ္ငယ္တဲ႔ ကိုယ္႔ေမာင္ေလးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္က အျမဲတမ္း ထမင္းသိုး ဟင္းသိုးပဲ။
စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ေတာ့ ကစားတဲ႔ေနရာမွာ အျမဲပါခိုင္းတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ ဘယ္လိုကစားသလဲ ၾကည္႔ေလ။ ထုပ္စီးတိုးဆိုရင္လဲ ကိုယ္႔ကို ဘယ္သူမွ မဖမ္းဘူး၊ ဟန္ျပေျခာက္ရုံေလာက္ပဲ။ ကိုယ္ေအာင္လို႔လဲ ဘယ္ေတာ့မွ ပြဲက ၿပီးမသြားဘူး။ ထမရည္ပူျဖတ္လဲ ျဖတ္ျဖတ္ပဲ၊ ဘာမွ စည္းေက်ာ္တာေတြ မျဖစ္ဘူး။
ေျခတေပါင္က်ိဳးဆိုလဲ ကိုယ္က ေျပးတဲ႔အလွည္႔ဆိုရင္ လိုက္တဲ႔သူက တျခားလူပဲ မဲလိုက္ေနတာ။ ကိုယ္က သူ႔ေဘးမွာ ပတ္ေျပးေနလဲ ကိုယ္႔ေတာင္ ေရွာင္သြားသလားေအာက္ေမ႔ရတာ၊ အဲသလိုမ်ိဳး။ ဒါေပမဲ႔လဲ ေပ်ာ္ေနတာပဲ။ သိသားပဲ၊ ကိုယ္က ထမင္းသိုး ဟင္းသိုးဆိုတာ။ အဲဒီ ထမင္းသိုး ဟင္းသိုးေလး ျဖစ္တာကိုပဲ ေက်နပ္ေနတာ။
တေန႔ေတာ့ အားလုံးကစားၾကမယ္ဆိုေတာ့ ကြက္လပ္မွာ တံျမက္စည္းလွဲၾက၊ စည္းတားၾကေပါ႔။ ကိုယ္ကလဲ တံျမက္စည္းတေခ်ာင္းနဲ႔ ဟိုရမ္း ဒီရမ္း ၀င္လွဲေသးတယ္။ ကူတယ္ေပါ႔။ လွဲရင္းနဲ႔ အေပၚကို ေမာ႔ၾကည္႔ေတာ့ သရက္ပင္မွာ ပ်ားအုံကစြဲေနတာ။ တုတ္နဲ႔ထိုးရင္ မီႏိုင္တဲ႔အေနအထား။ နိမ္႔နိမ္႔ေလး။ ကေလးဆိုေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး၊ ကစားတဲ႔အခါ လူေတြကို ပ်ားတုပ္ကုန္မယ္ေလဆိုၿပီး ေတြးလိုက္မိသလား မေျပာတတ္ဘူး၊ ပ်ားအုံကို တုတ္နဲ႔ထိုးၿပီး ေျခာက္ထုတ္လိုက္တာ။ ေျပးလိုက္ရတာ ေသလု လို႔။ ပ်ားေတြတုပ္တာ မ်က္လုံးေအာက္မွာ ခုထိ အမာရြတ္က်န္ေနတုန္း။
အခု ဘေလာ႔ဂ္လုပ္မိတာလဲ ကိုယ္က သူမ်ားေတြ ကစားတုန္း ထမင္းသိုးဟင္္းသိုးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပါခ်င္ေသးတာ။ လူႀကီးေတြက သေဘာေကာင္းလို႔ ခြင္႔ျပဳထားေတာ့့ စည္းထဲမွာ ဟိုေျပး ဒီေျပး လုပ္သလိုေပါ႔။ ဟုိဟာေလး လုပ္နည္းသင္လိုက္၊ ဒီဟာေလး ပညာယူလိုက္ေပါ႔။
ဒါေပမဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ဆိုတာက ကစားပြဲလို ပြဲၿပီးသြားရင္ အိမ္ျပန္ထမင္းစားၾကရသလိုမ်ိဳးလဲ မဟုတ္ေတာ့ ထမင္းသိုး ဟင္းသိုးျဖစ္ပေစ၊ ေရးေတာ့ ေရးရမွာ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါမွ ပ်ားအုံ တုတ္နဲ႔ထိုးတာထက္ ဆိုးေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ အခု ဘေလာ႔ဂ္ စ မိရက္သား ျဖစ္ေနတာက ပ်ားေတြလိုက္လို႔ ေျပးေနရခ်ိန္ ျဖစ္မွာေပါ႔။ ေျပးေပအုံးေတာ့ေပါ႔။
မိုးခ်ိဳသင္း
13 Comments
