ကိုယ္႔မွာ တူ၊ တူမ ၆ ေယာက္ေတာင္ ရွိတယ္။ ကိုယ္တို႔မွာ သားသမီးကလဲ မရွိေတာ႔ ဒီကေလးေတြကိုပဲ ခ်စ္လိုက္ရတာ။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက ကေလးဆို သိပ္ခ်စ္ေတာ႔ တေန႔တေန႔ သူတို႔အေၾကာင္းေလးေတြပဲ ေျပာၿပီး အေငြ႔ရွဴေနရတယ္။ ကေလးေတြက သူတို႔ မိဘေတြနဲ႔အတူေနၾကတာဆိုေတာ႔ သူတို႔လာလည္တဲ႔အခါ၊ ကိုယ္သြားလည္တဲ႔အခါေလာက္ပဲ ေတြ႔ရတာေလ။
သူ႔အမက ႏွစ္ေယာက္ေမြးထားတယ္၊ လူေလးနဲ႔ ဘုံဘုံ တဲ႔။ ကိုယ္႔အမအလတ္ မေအးက ႏွစ္ေယာက္ ေမြးတယ္။ မိုးပြင္႔ နဲ႔ မိုးဥ တဲ႔။ အမအငယ္ မႏွင္းက ႏွစ္ေယာက္ ေမြးတယ္။ စႏၵရာ နဲ႔ မာယာ တဲ႔။
တူ၊ တူမေတြရွိေတာ႔မွ ငယ္ငယ္က အေမ ေျပာတဲ႔စကား တယ္မွန္ပါလား လို႔ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ႔ အေမ႔ကို ေန႔တို္င္းေလာက္ ေမးရတာ။ အေမ သားသမီးထဲမွာ ဘယ္သူ႔အခ်စ္ဆုံးလဲ လို႔။ အေမကလဲ အျမဲတမ္း ဒီအေျဖပဲ ေျဖတယ္။ ေအာ္ သမီးရယ္၊ တေယာက္တမ်ိဳးစီ ခ်စ္ရတာေပါ႔၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ပိုတယ္ မရွိပါဘူး တဲ႔။
ကိုယ္ကလဲ အေမ ဘယ္အခ်ိန္မ်ား ေယာင္မွားၿပီး ကိုယ္႔ကို အခ်စ္ဆုံးေပါ႔ လို႔မ်ား ေျဖလိုက္မလဲ လို႔ ေန႔တိုင္း ေမးတာ။ အေမကလဲ တခါမွ ေယာင္လို႔ မေျဖဘူး။ တကယ္ေတာ႔ အဲဒါအမွန္ပဲ ဆိုတာ အခု ကိုယ္႔မွာ တူ တူမေတြ ရွိေတာ႔ သိၿပီေလ။
လူေလးကေတာ႔ ကိုယ္႔ကို အင္မတန္ကပ္တယ္။ ရန္ကုန္မွာေနတုန္းကဆို ေက်ာင္းဆင္းလို႔ အိမ္မွာ လြယ္အိတ္ခ်ၿပီးတာနဲ႔ ကိုယ္တို႔အိမ္ဖက္ ကူးလာၿပီး အိမ္မွာပဲ ေနေတာ႔တာ။ ည မိုးခ်ဳပ္မွ သူ႔အိမ္ျပန္တယ္။ အဲဒီတုန္းက သူက ၅ႏွစ္၊ ၆ႏွစ္သားေလာက္ ရွိေသးတာ။ သူ႔အတြက္ ဘာမွ အထူးအေထြ လုပ္ေပးစရာ မလိုဘူး။ သူက စာဖတ္ ၀ါသနာပါေတာ႔ အိပ္ယာထဲမွာ သူက ေရႊေသြးေပါင္းခ်ဳပ္ဖတ္၊ ကိုယ္ကလဲ စာအုပ္တအုပ္ဖတ္ၿပီး ေနၾကတာပဲ။
ရန္ကုန္မွာတုန္းက ကိုယ္နဲ႔လူေလးကို အျမဲတတြဲတြဲေတြ႔ရတတ္တယ္။ သူ႔တူေလးဆိုေတာ႔ ရုပ္ကလဲ သူနဲ႔ဆင္ေနတယ္၊ အဲဒီေတာ႔ တခ်ိဳ႔ မိတ္ေဆြေတြက ကိုယ္႔ကေလးပဲ ထင္ၾကတယ္။ ကိုယ္ကလဲ လူေလးကို ကိုယ္႔သား အထင္ခံရလဲ မနည္းဘူးဆိုၿပီး မဟုတ္ဘူး ဘာညာ မရွင္းဘူး။ သူကလဲ ကိုယ္သြားေလရာ တေကာက္ေကာက္ လိုက္တာပဲေလ။
သူ တာဇံ တီဗီဂိမ္း ကစားရင္ ကိုယ္က ေဘးမွာ ထိုင္ၿပီး ေ၀ဖန္တာပါ။ ကစားနည္းက တာဇံသြားတဲ႔လမ္းမွာ ေမ်ာက္ေတြထြက္လာၿပီး ေႏွာင္႔ယွက္တတ္လို႔ ေျခာက္ထုတ္၊ အုန္းသီးနဲ႔ ေပါက္ အဲလိုလုပ္ရတယ္။ ႏို႔မို႔ဆို ေမ်ာက္က ကိုက္ရင္ အမွတ္ေလ်ာ႔တယ္ ဆိုပါေတာ႔။ အဲဒါဆို ကိုယ္က ေဘးကေနၾကည္႔ေနတယ္၊ လူေလးက ေမ်ာက္ကို အုန္းသီးနဲ႔ သုံးခါေပါက္လို႔ ေမ်ာက္က ေပ်ာက္သြားၿပီဆိုရင္ ကိုယ္က ထ ေျပာၿပီ။ သားရယ္၊ ေမ်ာက္ကေလး သနားပါတယ္၊ အဲဒီလို လုပ္တာ အံတီခ်ိဳ မႀကိဳက္ဘူးေနာ္၊ ေမ်ာက္ကေလးကို မေပါက္နဲ႔ေနာ္။
ဟာ အံတီခ်ိဳကလဲ၊ သား မေပါက္ရင္ သား တာဇံ ေသသြားမွာေပါ႔။ သူက ကိုက္တယ္ဗ် တဲ႔။ ကိုယ္ကလဲ စ ခ်င္တာနဲ႔ အတည္ယူၿပီး လူေလးရယ္၊ ေမ်ာက္ကေလး သနားပါတယ္ လို႔ ေဘးကေန တခ်ိန္လုံး ထိုင္လုပ္ေနတာ။ ေနာက္ေတာ႔ သူ စိတ္ညစ္လာတယ္။ ဒါ ကစားေနတာ အံတီခ်ိဳရ။ ကဲ ကဲ သား ေမ်ာက္ကို ေရွာင္သြားၿပီေနာ္၊ မသတ္ေတာ႔ဘူးေနာ္။ ဒါေပမဲ႔ အခ်ိန္ေတြၾကာကုန္လို႔ အမွတ္ေတြေတာ႔ ေလ်ာ႔ကုန္ပါၿပီ တဲ႔။
သူ႔ညီမေလးကေတာ႔ ဘုံဘုံတဲ႔။ ဘုံဘုံေလးကေတာ႔ အရမ္း အကင္းပါးတာပါ။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ လူေလးကို ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ပိုခ်စ္တယ္မ်ား ထင္ေနသလား မသိ၊ ကိုယ္တို႔လာရင္ သူ႔မွာ လုပ္ေပးကိုင္ေပးခ်င္တာ ပ်ာလို႔။ စာကလဲ ေတာ္လိုက္တာ ေျပာစရာ မရွိ။ အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ဘယ္သူကမွ မေျပာရဘဲ စာေတြ လုပ္ေတာ႔တာပဲ။ စာၿပီးမွ ကစားတယ္။
ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္တို႔လာၿပီလို႔ အသံၾကားတာနဲ႔ သူေရးေနတာ၊ လုပ္ေနတာေတြ အကုန္ခ်၊ ေျပးၿပီး ေရသြားခပ္ရတာ။ အံတီခ်ိဳ ေသာက္ပါအုံး တဲ႔။ ကိုယ္အျပင္သြားမယ္ဆိုရင္လဲ သူ႔အိမ္က ႏွင္းဆီေတြ၊ စပယ္ေတြခူးၿပီး ကိုယ္ပန္ဖို႔ ေပးရတာ အေမာ။ သူလဲ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ နဲ႔ သူ႔ကို ခ်စ္ေအာင္ လုပ္ရတာေပါ႔ေလ။
ဘုံဘုံေလးက အလွအပလည္း ႀကိဳက္တတ္ေတာ႔ ကိုယ္႔ရဲ႔ ဆြဲႀကိဳးေလးေတြ၊ ကလစ္ေလးေတြ လိုခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူက သူ႔အေမ ဆူမွာလဲ စိုးတယ္။ အဲဒီေတာ႔ ကိုယ္က ေျပာရတယ္။ သမီးေလး၊ အံတီခ်ိဳတို႔မွာ သားသမီးလဲ မရွိေတာ႔ တူ၊ တူမေလးေတြ အတြက္ပဲေပါ႔။ သမီးတို႔မွ မယူရင္ ဘယ္သူယူမလဲ ေပါ႔။ အဲဒါနဲ႔ သူလဲ ကိုယ္႔အေျဖကို ေက်နပ္ၿပီး ယူတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ သူ႔အေမက သိသြားလို႔ သူ႔ကို ဆူေတာ႔ ဘုံဘုံက ဘာျပန္ေျပာသလဲဆိုရင္ အံတီခ်ိဳ႔ဆီမွာ သားသမီးမွ မရွိတာ ယူရမွာပဲ တဲ႔။ အခု အံတီခ်ိဳလဲ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနၿပီ၊ ဒီေတာ႔ ယူကို ယူရမွာပဲ တဲ႔။ သူက သူယူမိတာ ပိုခိုင္မာေအာင္လို႔ ျဖည္႔ေျပာလိုက္တာေလ။ ကိုယ္တို႔မွာ ရီ လိုက္ရတာ။
သူတို႔ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္က ခဏခဏ ေနာင္ဂ်ိန္ပေလးတတ္ေတာ႔ ကိုယ္က ကစားနည္း တခု လုပ္ထားရတယ္။ သည္းခံတမ္း ကစားတာေလ။ တေယာက္ကို တေယာက္က သည္းခံလိုက္ရင္ သည္းခံလိုက္တဲ႔လူကို အမွတ္ ၁မွတ္ ေပးတယ္ေပါ႔။ အမွတ္မ်ားတဲ႔သူကို ကိုယ္က သူတို႔ေတာင္းဆိုတာ ၀ယ္ေပးမယ္ေပါ႔။ အဲဒီလို စည္းကမ္းလုပ္ထားတယ္။
တေန႔က်ေတာ႔ လူေလးနဲ႔ဘုံဘုံက ကိုယ္႔ကို ဥာဏ္စမ္းစာအုပ္တအုပ္ကိုင္ၿပီး ၀ိုင္းေမးခြန္းထုတ္ၾကတယ္။ ကိုယ္ကလဲ ဥာဏ္စမ္းဆိုရင္ ခပ္တုံးတုံးမို႔ လုံး၀ မစဥ္းစားခ်င္ဘူး။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကလဲ ညိွထားတယ္၊ အေျဖမေျပာေၾကးေပါ႔။
ဒါနဲ႔ စ ေမးတယ္၊ အံတီခ်ိဳ ကမၻာေပၚမွာ ဘယ္အရာက အေလးဆုံး လဲ တဲ႔။
ကိုယ္။ ။ ဒါေလးမ်ား...၊ ေက်ာက္တုံးႀကီးေပါ႔..
လူေလးနဲ႔ ဘုံဘုံ ။ ။ မဟုတ္ဘူး..
ကိုယ္။ ။ ဒါဆို ဘာျဖစ္ပါလိမ္႔မလဲ..ကဲ အံတီခ်ဳိလဲ မသိေတာ႔ဘူးကြာ၊
ဘုံဘုံ။ ။ (သူက အဲဒီဥာဏ္စမ္းစာအုပ္ကုိ အကုန္ဖတ္ၿပီး မွတ္မိေနေတာ႔ အရမ္းေျပာခ်င္ေဇာနဲ႔) ေအာ္၊ အံတီခ်ိဳကလဲ ဒါေလးက လြယ္လြယ္ေလး..။ မ်က္ခြံေပါ႔ အံတီခ်ိဳရဲ႔၊ သူက အိပ္ခ်င္ၿပီဆိုရင္ ေလးလြန္းလို႔ ဘယ္လိုမွ တြန္းလို႔ မရေတာ႔ဘူးေလ။
လူေလး။ ။ (အသံအက်ယ္ႀကီးနဲ႔) ဘုံဘုံ!!! နင္ေျပာလိုက္ျပန္ၿပီလား။ ငါေဒါသထြက္လာၿပီေနာ္။ ေအးေလ.. သည္းခံလိုက္ပါမယ္ေလ၊ အံတီခ်ိဳ သား သည္းခံလိုက္တယ္ေနာ္၊ တမွတ္ေနာ္။
ေနာက္ ဆက္ေမးၾကျပန္ေရာ..
လူေလးနဲ႔ဘုံဘုံ။ ။ လူတေယာက္က အျမင္႔ႀကီးေပၚက ခုန္ခ်တာ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး တဲ႔၊ အဲဒါ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။
ကိုယ္။ ။ အိပ္မက္ထဲမွာမို႔လို႔ ျဖစ္မွာေပါ႔၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။
ဘုံဘုံ။ ။ (ၾကားျဖတ္ၿပီး) မဟုတ္ဘူးေလ အံတီခ်ိဳရဲ႔။ သူက ေရထဲခုန္ခ်ေတာ႔ ဘာမွ မျဖစ္ဘူးေပါ႔။
လူေလး။ ။ ဘုံဘုံ!!! နင္ေျပာလိုက္ျပန္ၿပီလား။ မေျပာပါန႔ဲဆိုမွ..။
ေအးေလ.. သည္းခံလိုက္ပါတယ္ေလ၊ အံတီခ်ိဳ သားသည္းခံလိုက္တယ္ေနာ္။
ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စာအုပ္တအုပ္လုံး ကုန္ေအာင္ ေမးခြန္းေတြ ေမးလိုက္ၾက၊ ကိုယ္က မေျဖႏိုင္ေတာ႔ စဥ္းစားလိုက္၊ ဘုံဘုံက မေနႏိုင္လို႔ အေျဖ ၀င္ေျပာလိုက္၊ လူေလးက ဘုံဘုံ လို႔ ေအာ္ၿပီး ေဒါသျဖစ္လိုက္၊ ေနာက္ သည္းခံလိုက္ပါတယ္ေလ ဆိုၿပီး တမွတ္ယူလိုက္။
စာအုပ္လဲ ကုန္ေရာ လူေလးလဲ သည္းခံံရတဲ႔အမွတ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ရသြားၿပီ။ ဘုံဘုံလဲ မေနႏိုင္လို႔ အေျဖ၀င္ေျပာမိတာ ေနာက္ဆုံးက်ေတာ႔ သူ႔အကိုက အမွတ္ေတြရၿပီး သူ႔မွာ မ်က္ႏွာေကာင္းလဲ မရ။ အိပ္ယာေပၚသြားေမွာက္ၿပီး တအိအိနဲ႔ ငိုပါေလေရာ။
ကိုယ္လဲ အဲဒီ သည္းခံတမ္း ကစားတာေလးကို ခုထိမေမ႔ႏိုင္ဘူး ျဖစ္သြားေတာ႔တာပါပဲေလ။
မိုးခ်ိဳသင္း
