အခုတေလာ စာမေရးျဖစ္ဘူး။ စာမေရးျဖစ္တာလား စာမေရးခ်င္တာလား စာေရးမလိုလို လုပ္ေနတာလား ဘယ္ဟာမွန္းကို ကိုယ္႔ကိုယ္ကို မသိဘူး။ အဲဒီလို ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ဘာမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတာကို သိေအာင္ပဲ ႀကိဳးစားေနသလိုလို အလိုက္သင္႔ပဲ ေနသလိုလို အကုန္လုံး လိုလိုေလးေတြပဲ လုပ္ထားတယ္။
ကိုုယ္က ဒီလို ငယ္ငယ္ကတည္းက လုပ္တတ္လို႔လားေတာ႔ မသိဘူး။ အေမနဲ႔ အမေတြက ကိုယ္႔ကို ေျပာၾကတာ ခဏခဏ ၾကားဖူးတယ္။ မိခ်ိဳ အိေယာင္၀ါး လုပ္မေနနဲ႔ေနာ္၊ လုပ္စရာရွိတာ ျမန္ျမန္လုပ္ တဲ႔။ အဲဒီတုန္းက ကေလးဆိုေတာ႔ အိေယာင္၀ါးဆိုတဲ႔ အဓိပၸါယ္ကို ဘယ္သိမွာလဲ။ ဒါေပမဲ႔ ငါ႔ရဲ႔ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို ေမ်ာေနတာေလးကို ေျပာတာ ျဖစ္မွာပဲ လို႔ မသိစိတ္က လက္ခံထားတယ္။
ခုထိလဲ အိေယာင္၀ါးဆိုတဲ႔ စကားလုံးကုိ အဘိဓာန္ေတြဘာေတြမွာ ရွာၾကည္႔ဖို႔ မစဥ္းစားပါဘူးေလ။ အဘိဓာန္ထဲမွာ ရွိသလား မရွိသလားေတာင္ ရဲရဲ မသိခ်င္ပါဘူး ဆိုေန။ ငါလုပ္တတ္တဲ႔ အက်င္႔က အိေယာင္၀ါးဆိုတာေလာက္ သိရရင္ ေတာ္ၿပီေပါ႔။ ဘာလို႔မ်ား ဒီေလာက္ေတာင္ ပညာ ဆည္းပူးေနမလဲ..။ ေအးေဆးပါ။
တကယ္ေတာ႔ ေျပာရရင္ အခုအခ်ိန္မွာ အိမ္ေထာင္က်ေနတာေတာင္ ကံေကာင္းသလိုလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုယ္ အိေယာင္၀ါးလုပ္ေနရင္ ေျပာမဲ႔သူက ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားတေယာက္ပဲ ရွိေတာ႔ကာ အုပ္ထိန္းသူ တေယာက္ေလာက္ပဲ ရွိတဲ႔သေဘာမွာ ရွိတယ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ႔ အေဖ၊ အေမ၊ အမ ၃ေယာက္၊ ေမာင္ေလးက ၁ေယာက္ (သူကလဲ အႀကီး အင္မတန္ လုပ္ခ်င္တာ)၊ ေနာက္ ကိုယ္႔ကို ျပန္တိုင္မဲ႔ အိမ္မွာ အလုပ္လုပ္တဲ႔ အမေတြကလဲ ရွိေသးတယ္။ “ေဒၚေလး၊ ေဒၚေလးသမီးက ေန႔လည္က စာက်က္မလိုလိုနဲ႔ မက်က္ဘူး၊ သီခ်င္းနားေထာင္သလိုလို၊ စာအုပ္ဖတ္ေနသလိုလို လုပ္ေနတယ္” လို႔ အေမ ညေနျပန္လာရင္ ဆီး တိုင္မဲ႔သူေတြက ရွိေသးတာ။ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ဆိုပါေတာ႔။
ဟုိတေလာက မခင္မင္းေဇာ္ က tag လိုက္ေတာ႔ အဲဒီညက စာေရးဖို႔ မလိုဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ ေမးခြန္းေလးေတြ ေျဖရမွာဆိုေတာ႔ ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ကိုယ္ေျဖႏိုင္ေလာက္တဲ႔ ေမးခြန္းေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ စာေမးပြဲခန္းထဲမွာလို ေခၽြးမျပန္ဘူးေပါ႔။ ဒါနဲ႔ ဒီေန႔ေတာ႔ ဒါေလးပဲ တင္လိုက္မယ္ေလ လို႔ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ေျပာသလိုလိုနဲ႔ သူၾကားေအာင္ ေျပာလိုက္တယ္။ သေဘာက ဒီေန႔ညေတာ႔ စာမေရးဘူးေဟ႔.. အဲဒီလို။
သူကလဲ ဒါမ်ိဳးေတြ ရုိးေနေတာ႔ အကင္းပါးတယ္။ tag တပုဒ္တင္၊ စာတပုဒ္ တင္ေပါ႔ တဲ႔။ ေခ်ာ႔သလိုလိုနဲ႔ လာေျပာတယ္။ အားပါးပါး..စာေရးတာ စက္နဲ႔ လွည္႔ထုတ္တယ္မ်ား ထင္ေနသလား..။ ကိုယ္က ေရးခ်င္သလိုေရးေနတာကို အကုိးအကားေတြ ရွာၿပီး စာတမ္းတေစာင္ ျပဳေနရသေလာက္ ခက္ခဲသေယာင္ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ အဟက္ဟက္..။ (ဒီစာကို ေယာင္လို႔မ်ား သူမဖတ္မိပါေစနဲ႔..ေက်ာ္သြားပါေစ။)
ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္႔ဘေလာ႔ဂ္ကို ပို႔စ္တင္ပုံတင္နည္း ျပေပးေနတဲ႔ ကိုမိုးဆီ အီးေမးလ္တေစာင္ လွမ္းပို႔လိုက္တယ္။ ကိုမိုးေရ သူမ်ားဘေလာ႔ဂ္ေတြမွာ တင္ထားတဲ႔ current status ဆိုတဲ႔ window ေလး လုပ္ေပးပါအုံး။ ဒါမွ ကိုယ္႔စာလာဖတ္သူေတြကို သတင္းေပးလို႔ ေကာင္းမွာ။ ဥပမာ “ဒီေန႔ ေနမေကာင္း..” ။ ဒီေလာက္ဆို အိုေကၿပီ။ ဖတ္တဲ႔လူေတြက လူကိုမျမင္ရေတာ႔ သနားလို႔..။ ေအာ္ ဘာမ်ား ျဖစ္ပါလိမ္႔မလဲ၊ ေနမေကာင္းဘူးဆိုေတာ႔..။ ဆီးခ်ိဳေတြမ်ား သိပ္တက္သြားသလား၊ ဘာညာေပါ႔။ စဥ္းစားပေစ.. စဥ္းစားပေစ..။
ေနာက္ထပ္ ဥပမာက.. စာေမးပြဲ ရွိလို႔ စာက်က္ေနရသည္ ..။ ဒီလိုဆိုလဲ မဆိုးဘူး။ ဒါဆို စာေမးပြဲၿပီးရင္ သူစာျပန္ေရးလိမ္႔မယ္ေလ ဆိုၿပီး ေမွ်ာ္..လို႔။ ၄-၅ ရက္ၾကာေတာ႔ ကိုယ္က စာျပန္ေရးေရာ။ အဲဒါဆိုေတာ႔ စာေမးပြဲေျဖႏိုင္လားေတြ ဘာေတြ လာေမးၾကအုံးမွာ။ ကိုယ္ကလဲ ဒီဖက္ကေန ျပံဳးျပံဳးႀကီးနဲ႔ ေျဖႏိုင္ပါတယ္ေတြ ဘာေတြ လုပ္အုံးမွာ။
ေနာက္တခါက်ရင္ေတာ႔ အဲဒီ window ေလးမွာ BUSY ဆိုၿပီး ဒါေလးပဲ ျပ ထားလိုက္မယ္။ အဲဒါဆိုရင္ေတာ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြက သိပ္မ်ားသြားၿပီ။ ကိုယ္႔အႀကိဳက္ပဲ။ အိမ္ကုိ ရပ္ေ၀းက ဧည္႔သည္လာလို႔ busy ျဖစ္တာလဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ အလုပ္က အခ်ိန္ပိုေတြ ရွိလို႔ busy တာလဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္႔အိမ္မွာ အစည္းအေ၀းလုပ္ၾကမွာမို႔ ဧည္႔ခံရ၊ ခ်က္ျပဳတ္ရမွာေတြအတြက္ busy ျဖစ္တာလဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ေတြးစမ္းပါေလ႔..။
ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက အိမ္ေထာင္သက္ကလဲ ၁၂ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ သေဘာေပါက္ေနၿပီ ေျပာရမယ္။ သူကလဲ ခဲမွန္ဖူးတဲ႔ စာသူငယ္လို ျဖစ္ေနတာလဲ ပါတယ္။ အရင္က ကိုယ္က စာေရးေနရာက သူနဲ႔လဲ အိမ္ေထာင္ျပဳေရာ တိကနဲ စာေရးတာ ရပ္လိုက္ေတာ႔ လူေတြက သူ မေရးခိုင္းလို႔ခ်ည္း ထင္ၾကတာ။ ကိုယ္႔ရဲ႔ အိေယာင္၀ါးကို မျမင္ၾကဘူး ဆိုပါေတာ႔။ ကိုယ္ကပဲ အခ်ဳပ္ခ်ယ္ခံေနရသလိုလို..ကိုယ္႔ကို သနားၾကတာ၊ သနားၾကတာ..။
အခု ကိုယ္ စာလဲ ျပန္ေရးေရာ သူလဲ တိမ္ကင္းစင္တဲ႔ လ လို ျဖစ္သြားတယ္။ သူ႔ေၾကာင္႔ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ရွင္းၿပီးသား ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္စာေရးေတာ႔မယ္ဆိုရင္ သူ႔မွာ အရမ္း ၀မ္းေတြသာေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ သူဘာလုပ္လုပ္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ပဲ။ သိပ္ျငင္သာတယ္၊ အသံက်ယ္သြားရင္ ကိုယ္စာေရး ပ်က္သြားမစိုးလို႔॥။ ဖုန္းလာလို႔ ဖုန္းေျပာရင္ေတာင္ ခပ္ေ၀းေ၀းသြားေျပာတယ္။ ကုိယ္႔ အိေယာင္၀ါး မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ အသည္းအသန္ ႀကိဳးပမ္းေနတာေလ။
ကိုယ္စာေရးတဲ႔ စားပြဲေလးက ဧည္႔ခန္းနဲ႔ ကပ္ေနတာမို႔ သူက ဧည္႔ခန္းမွာ တီဗီၾကည္႔ေနသလိုလို နဲ႔ ကိုယ္႔ကို တခ်က္တခ်က္ လွမ္း ခ်က္ခ္ တယ္။ ဘေလာ႔ဂ္ေတြ ေလွ်ာက္လည္ေနတာလား၊ စာေရးေနတာလား ေပါ႔။ ကိုုယ္ ကြန္ပ်ဴတာ ကို စုိက္ၾကည္႔ၿပီး ျပံဳးေနရင္ ေသခ်ာတယ္၊ ဘေလာ႔ဂ္ေတြေလွ်ာက္လည္ေနၿပီ။ စာေရးဖို႔ မ စ ရေသးဘူး။ ဒါဆို စာေရးဖို႔ အိေယာင္၀ါး လုပ္ေနတဲ႔သေဘာ။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို နည္းနည္း လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ ၁၂ နာရီအိပ္ရမယ္ေနာ္၊ မနက္က်ရင္ အလုပ္သြားရအုံးမွာ တဲ႔။
အဲဒါဆို ကိုယ္ကလဲ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျပာလိုက္တယ္၊ တီဗီသံႀကီး ဆူေနေတာ႔ ဘယ္မွာစာေရးလို႔ ရမွာလဲ ေပါ႔။ အင္း.. အေၾကာင္းျပတာ၊ အေၾကာင္းျပတာ။ တခါတေလက်ေတာ႔လဲ ဒီလိုေျပာတယ္။ အိုက္လြန္းလို႔ စာေရးလို႔ မရပါဘူး တဲ႔။ တခါတေလက်ေတာ႔လဲ သူက်ေတာ႔ ရုပ္ရွင္ေတြ ၾကည္႔ေနၿပီး ခ်ိဳသင္းက်ေတာ႔ မၾကည္႔ဘဲ စာေရးေနရတာ မတရားဘူး တဲ႔။ တခါတေလေတာ႔လဲ သိပ္ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေျပာလိုက္တာမ်ိဳး ရွိေသးတယ္။ ဘာတဲ႔.. အသက္ေလး ရွဴပါရေစအုံး တဲ႔ေလ။ တိုင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနရလို႔ အလုပ္မ်ားေနရတဲ႔ အေပါက္မ်ိဳးေပါ႔။
သိတဲ႔အတိုင္း အိေယာင္၀ါးလုပ္တတ္တဲ႔သူေတြက အျမဲတမ္း ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ကာကြယ္ဖို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ တခုခုေတာ႔ ရွာထားရတာ။ သူမ်ားမေျပာခင္ ႀကိဳ ကန္ ထားရတာ။ ဒီေလာက္ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ ရွာထားရတာေတာင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး အိေယာင္၀ါး လုပ္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္မေျဖာင္႔ဘဲ တထင္႔ထင္႔နဲ႔ ပတ္ေကြ႔ေနရတာ။
တကယ္ပဲ ဒုကၡႀကီးပါတယ္ေလ။
မိုးခ်ိဳသင္း
