ဒီေန႔ စာမေရးခင္ သတင္းေတြ ထုံးစံအတိုင္း ေလွ်ာက္ဖတ္ေနတာ။ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ဖတ္သမွ်သတင္းက အေၾကာင္းအရာ တခုတည္းေပၚမွာပဲ အေျခခံတယ္လို႔ ထင္လာမိတယ္။ အထဲက အေၾကာင္းအရာေတြကို အသာထားလို႔ ေခါင္းစဥ္ေလးေတြကိုပဲ ၾကည္႔ပါအုံးေလ..
အရွင္ဂမၻီရကို အမွဳႀကီး ၁၆မွဳျဖင္႔ တရားစြဲထား..တဲ႔။ ေမတၱာပို႔ လမ္းေလွ်ာက္တဲ႔ ဘုန္းဘုန္းကုိ ဘာေၾကာင္႔မ်ား ဧရာမအမွဳႀကီးေတြ တပ္ရတာပါလိမ္႔..။
လူဆိုးသူဆိုးမ်ားကိုသာ ဖမ္းရန္အေၾကာင္းရွိသည္၊ သတင္းေထာက္မ်ားကို မဖမ္းပါႏွင္႔..တဲ႔။ အဲဒီသတင္းက သတင္းေထာက္ တေယာက္ကို ဖမ္းတဲ႔အေၾကာင္း ေရးထားတာ..။
အင္တာနက္ကို အမိန္႔အာဏာနဲ႔ ပိတ္လို႔ရမည္ မဟုတ္.. တဲ႔။ ဒီသတင္းက အင္တာနက္ေတြ ပိတ္ဆို႔လို႔ ထြက္လာရတဲ႔ သတင္းတပုဒ္..။
ဒါနဲ႔ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္ငယ္ငယ္က ေရးျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ၀တၱဳတပုဒ္ကို သတိရတာနဲ႔ ပို႔စ္တင္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာလို႔ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ၀တၳဳနံမည္က မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္ တဲ႔။ ၁၉၉၃၊ ဇြန္လ၊ ျမားနတ္ေမာင္ မဂၢဇင္းမွာ ပါခဲ႔တာပါ။ ဆိုင္မဆိုင္ေတာ႔ မသိဘူးေလ..။
ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါအုံး။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁၅ႏွစ္က လက္ရာပါ။
လူဆိုးသူဆိုးမ်ားကိုသာ ဖမ္းရန္အေၾကာင္းရွိသည္၊ သတင္းေထာက္မ်ားကို မဖမ္းပါႏွင္႔..တဲ႔။ အဲဒီသတင္းက သတင္းေထာက္ တေယာက္ကို ဖမ္းတဲ႔အေၾကာင္း ေရးထားတာ..။
အင္တာနက္ကို အမိန္႔အာဏာနဲ႔ ပိတ္လို႔ရမည္ မဟုတ္.. တဲ႔။ ဒီသတင္းက အင္တာနက္ေတြ ပိတ္ဆို႔လို႔ ထြက္လာရတဲ႔ သတင္းတပုဒ္..။
ဒါနဲ႔ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္ငယ္ငယ္က ေရးျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ၀တၱဳတပုဒ္ကို သတိရတာနဲ႔ ပို႔စ္တင္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာလို႔ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ၀တၳဳနံမည္က မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္ တဲ႔။ ၁၉၉၃၊ ဇြန္လ၊ ျမားနတ္ေမာင္ မဂၢဇင္းမွာ ပါခဲ႔တာပါ။ ဆိုင္မဆိုင္ေတာ႔ မသိဘူးေလ..။
ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါအုံး။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁၅ႏွစ္က လက္ရာပါ။
မီးခိုးႄကြက္ေလွ်ာက္
က်ေနာ္က ဦးဘသာရဲ႔ ဒရိုင္ဗာ ကိုစံေအးပါ။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ တႏွစ္ေလာက္က စၿပီး ဒီမွာ အလုပ္၀င္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ဒီမွာလုပ္ရတာ ေပ်ာ္လား၊ ဟုတ္လား။ အင္း..ဘယ္လို ေျပာရမွန္းေတာင္ က်ေနာ္မသိဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ဒီလို အလုပ္ရွင္မ်ိဳး တခါမွ မေတြ႔ဖူးတာေတာ႔ အမွန္ပဲဗ်။
ခင္ဗ်ားတို႔သိခ်င္ရင္ က်ေနာ္ေျပာျပဖို႔ ၀န္မေလးပါဘူး။ မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူး။ သူ လခ ေကာင္းေကာင္းေပးပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ က်ေနာ္ စိတ္မဘစ္ပါဘူး။ က်ေနာ္စိတ္ညစ္ရတာက တျခားဗ်။ အဲ- အဲ..အခုကိစၥေပါ႔ေလ။ အခုျဖစ္သြားတဲ႔ ကိစၥေၾကာင္႔ စိတ္ညစ္ရတာ။
ပထမဆုံး က်ေနာ္အလုပ္စ၀င္တဲ႔ အေၾကာင္းေလး ေျပာျပမယ္ေနာ္။ ေတြ႔ဆုံပုံေလးက တကယ္သင္းတယ္။ က်ေနာ္႔ကို ဦးဘသာရဲ႔ မိတ္ေဆြ က်ေနာ္႔ဆရာ ဦးထြန္းေအးက တဆင္႔ ဒီမွာ အလုပ္၀င္ဖို႔ လႊတ္ေပးလိုက္တာပါ။ ဆရာက ဦးဘသာအေၾကာင္း ဘာမွ က်ေနာ္႔ကို မေျပာဘူးဗ်။ သူနဲ႔သိပ္ခင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမို႔ အဆင္ေျပေအာင္ေနဖို႔ပဲ ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ ဦးဘသာအိမ္ ေရာက္သြားတယ္ ဆိုပါေတာ႔။
က်ေနာ္ သူ႔အိမ္ကုိ မနက္ေစာေစာပိုင္းမွာ ေရာက္သြားသြားခ်င္း ဦးဘသာလို႔ ထင္ရတဲ႔သူကို ဧည္႔ခန္းမွာ ေတြ႔ရတယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ႔ ေဒါသ အႀကီးအက်ယ္ ပြေနခ်ိန္ဗ်။ တအိမ္လုံး သူ႔အသံတသံပဲ ဟိန္းေနတယ္။ အိမ္ေဖာ္အေဒၚႀကီးကလဲ အရြယ္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ ေၾကာက္ေနတယ္။ က်န္တဲ႔ အလုပ္သမားေတြကလဲ တန္းစီၿပီး ေခါင္းငုံ႔ေနၾကတယ္။ တကယ္႔ ျပႆနာေပါ႔။ ျပႆနာျဖစ္တဲ႔ မနက္ႀကီးမွာမွ က်ေနာ္က ေရာက္သြားမိတာ။
ဟာ ျဖစ္ပါ႔မလား။ က်ေနာ္လဲ ျပန္လွည္႔မယ္ စိတ္ကူးေတာ႔ က်ေနာ္႔ ကုတ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းပုံကို ဦးဘသာ ျမင္သြားတယ္ ထင္ပါတယ္။ “ခင္ဗ်ား ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လို႔လဲ” တဲ႔။ လွမ္းေမးတယ္။ က်ေနာ္က ဆရာဦးထြန္းေအးက လႊတ္လိုက္တဲ႔အေၾကာင္း ဒီအိမ္မွာ ဒရုိင္ဗာလုပ္ဖို႔ လာတဲ႔အေၾကာင္း တရုိတေသပဲ ျပန္ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။
ဒီေတာ႔မွ သူက ျပဳံးတယ္ဗ်။ သူ႔အျပံဳးက ႏွစ္ခါျပန္ၾကည္႔ဖို႔ မေျပာနဲ႔ တခါတည္းေတာင္ စိတ္ကုန္ခ်င္စရာေကာင္းတဲ႔ စပ္ျဖဲျဖဲ အီလည္လည္ အျပံဳးမ်ိဳး။ အေတာ္ပဲ တဲ႔။ တခါတည္း ေျပာထားရမယ္ တဲ႔။ ခင္ဗ်ားက လူသစ္ဆိုေတာ႔သိေသးမွာ မဟုတ္ဘူး တဲ႔။ သူတို႔ကို က်ေနာ္ ဆူေနတာ ဘာေၾကာင္႔လဲ ခင္ဗ်ား သိလား တဲ႔။
က်ေနာ္ဘယ္မွာလာၿပီး သိႏိုင္မွာလဲ ခင္ဗ်ာလို႔ ျပန္ေျပာေတာ႔ သူက တခါတည္း ေဒါသတႀကီးပုံ ျပန္ျဖစ္သြားၿပီး ေဟာဒီ မီးခလုတ္ကို ဖြင္႔ၿပီး ေလွ်ာက္သြားေနလို႔ တဲ႔ဗ်။ ေအာင္မေလးဗ်ာ။ သူ႔ကိစၥက တကယ္႔ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ပါလား။ မီးေပါ႔ဆရင္ အႏၱရာယ္ ျဖစ္ေစမွန္း က်ေနာ္သိေပမဲ႔ ဒီေလာက္ အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာေတာ႔ ဒုကၡေရာက္မသြားႏိုင္ဘူး လို႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္ေလ။ အဲဒီကတည္းက က်ေနာ္ရိပ္မိသြားခဲ႔ပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ ဂြက်က် ကပ္သီးကပ္သပ္ လူတေယာက္ဆီမွာ အလုပ္၀င္ရေတာ႔မွာပါလား လို႔ေပါ႔။
ဦးဘသာရဲ႔ အိမ္က တကယ္႔ကို ခမ္းနားႀကီးက်ယ္ပါတယ္။ အေဆာင္ေဆာင္ အခန္းခန္း ေတြနဲ႔ပါ။ ရွိဳးေက႔စ္ထဲမွာလဲ က်ေနာ္တခါမွ မျမင္ဖူးတဲ႔ ပစၥည္းပစၥယေတြ၊ အရုပ္ေသးေသးေလးေတြ၊ ပန္းကန္လုံး ဆိုက္ဇ္စုံေတြနဲ႔ သိပ္လွတာပဲ။ လွေပ႔ဆိုတဲ႔ ပန္းခ်ီကားေတြဆိုတာ အခန္းတိုင္းမွာ။ ဒါေတြဟာ သူဆင္ထားတာ မဟုတ္ဘူးလို႔ က်ေနာ္ သိရတယ္။ တအိမ္လုံး လွပေအာင္၊ အႏုပညာဆန္ေအာင္ လူအထင္ႀကီးစရာ ျဖစ္ေအာင္ အခေၾကးေငြနဲ႔ ငွားၿပီး ျပင္ဆင္ေစတာဆိုပဲ။ တကယ္ေတာ႔ သူဟာ ဒီပစၥည္းေတြနဲ႔ အေ၀းႀကီးမွာ တဲ႔။ သူစိတ္၀င္စားတာ ဒါေတြ မဟုတ္ဘူး တဲ႔ေလ။ ဘယ္ေလာက္ အံ႔ၾသဖို႔ ေကာင္းလဲ။
ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္႔ကို အိမ္ေဖာ္ ေဒၚခင္ႀကီး ေျပာျပထားတာ ရွိေသးတယ္။ ဦးဘသာဟာ သိပ္ခ်မ္းသာတာပဲ တဲ႔။ ဒါေတာင္ ဒီတအိမ္တည္း ပိုင္တာ မဟုတ္ဘူး တဲ႔။ ခ်မ္းသာတဲ႔သူမ်ား တကယ္ခ်မ္းသာရင္ လိုက္မမီဘူးေနာ္။ မႏၱေလးနဲ႔ ေတာင္ႀကီးမွာလည္း အိမ္ေတြ ရွိေသးတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဘာနဲ႔ ဒီေလာက္ခ်မ္းသာေနမွန္း က်ေနာ္ သိဖို႔ မလိုသလို က်ေနာ္ကလဲ မစပ္စုတတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္ မစပ္စုဘဲ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကလိကလိ နဲ႔ အသည္းယားရတဲ႔ ကိစၥတခုေတာ႔ရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ႔ မီးႀကိဳးေတြ၊ မီးခလုတ္ေတြပါပဲ။
ဒီအိမ္ႀကီးမွာ အထူးျခားဆုံးက မီးခလုတ္ေတြပဲဗ်။ ဦးဘသာအိမ္က မီးခလုတ္မ်ိဳး ေနာင္ဘ၀ေတြမွာ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လို႔ က်ေနာ္ေတာ႔ ဆုေတာင္းမိပါရဲ႔။ တကယ္ပါ။ ခင္ဗ်ား ျမင္ရင္ က်ေနာ္ေျပာတာ မလြန္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာသြားမယ္။
မီးမလုတ္ေတြဟာ တကယ္႔ကို မြန္းၾကပ္ၿပီး ပုံပန္း မက်မန ပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ပလာစတာေတြနဲ႔ အထပ္ထပ္ကိုင္ထားလို႔ေလ။ မီးခလုတ္ေတြေတာင္ မပီသရွာပါဘူးဗ်ာ။ အဲဒါ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ခင္ဗ်ား သိခ်င္ေသးလား။ ဦးဘသာစကားအတုိင္း က်ေနာ္ေျပာရရင္ “ေရွာ႔ခ္ ျဖစ္မယ္ဗ်၊ ေရွာ႔ခ္ ျဖစ္မယ္။ ခင္ဗ်ား ဘယ္ေလာက္နားလည္လို႔လဲ” တဲ႔ေလ။ ဟဲ..ဟဲ။
“ခင္ဗ်ားတို႔ မီးခလုတ္ေတြ၊ မီးႀကိဳးေတြ ျငိမ္ေနလို႔ အထင္သြားမေသးရဘူး။ သူတို႔က အခ်ိန္မေရြး ေပါက္ကြဲႏိုင္တဲ႔ ေသေစေလာက္ေအာင္ မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္ ဒုကၡေပးႏိုင္တဲ႔ ပစၥည္းေတြဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ မီးႀကိဳးေတြကို က်ဳပ္တေယာက္တည္း ၾကည္႔လို႔ လုံေလာက္ၿပီ မထင္နဲ႔။ ဒီအိမ္မွာ အလုပ္လုပ္တဲ႔ လူတိုင္း မီးခလုတ္ေတြကို ဂရုစိုက္ရမယ္။ မီးဖြင္႔မယ္ၾကံရင္ အနားမွာရွိတဲ႔ အ၀တ္နဲ႔ ကိုင္ဖြင္႔၊ အ၀တ္နဲ႔ပိတ္၊ ဒါပဲ။ ဒီလိုမွမလုပ္လို႔ ဓာတ္လိုက္ၿပီး ေရွာ႔ခ္ျဖစ္ရင္ တအိမ္လုံး မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္ ဒုကၡေရာက္မယ္။ က်ဳပ္ပစၥည္းေတြ ဆုံးရွဳံးမယ္။ ၿပီးေတာ႔ မီးေပါ႔ဆမွဳနဲ႔ အိမ္ရွင္ျဖစ္တဲ႔ က်ဳပ္က ေထာင္က်မယ္။ ကဲ ေကာင္းၾကေသးရဲ႔လား။”
သိပ္ေကာင္းပါတယ္လို႔ က်ေနာ္ ျပန္ေျပာခ်င္စိတ္ကုိ မနက္တိုင္း ထိန္းခ်ဳပ္ရတာ တကယ္ကုိ ပင္ပန္းပါတယ္ဗ်ာ။ ဒီလက္ခ်ာဟာ တေန႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ ေန႔တိုင္း။ ေန႔တိုင္းေတာင္ မနက္တိုင္း မကဘူး။ ရုံးသြားရုံးျပန္ အားရင္ အားသလို ပြစိပြစိ။
သူ႔မွာ ဒီစကားပဲ ေျပာစရာ ရွိပုံမ်ိဳးပါ။ တေန႔တေန႔ တအိမ္လုံးရဲ႔ မီးႀကိဳးေတြကို လိုက္စစ္ေနရတာ သူ႔မွာ အေမာ။ ဘယ္ေနရာမွာ ေပါက္ျပဲေနၿပီလဲ။ ဘယ္ေနရာမွာ ပလာစတာ ကြာေနၿပီလဲ။ ဘယ္ကလာ..ခင္ဗ်ားကလဲ။ မီးႀကိဳးေတြက သူ႔ဖာသာသူေနတဲ႔ ဥစၥာ။ ဒီအိမ္မွာ လက္ေဆာ႔တဲ႔ကေလးလဲ မရွိဘူး။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ မီးႀကိဳးကိုက္မဲ႔ ၾကြက္ေတာင္ မရွိဘူး။ အလကား သူ႔ဖာသာသူ အေၾကာက္ႀကီးေနတာ။ ေတြးေၾကာက္ေနတာ။ ဟုိကျဖင္႔ အေနသာႀကီး။
တခါကမ်ား ေျပာရရင္ ရီခ်င္တယ္။ က်ေနာ္က ဦးဘသာကို ရုံးပို႔ၿပီးအျပန္ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲ တိတ္တိတ္ေလး ၀င္လာေတာ႔ ေဒၚခင္ႀကီးက မိပုကို ေျပာေနတယ္။ “ညက တခၽြတ္ခၽြတ္နဲ႔ အသံၾကားေတာ႔ ခ်က္ခ်င္း မၾကည္႔ရဲဘူး။ သူခိုးကပ္တယ္ ေအာက္ေမ႔တာ။ ဒါနဲ႔ ေခ်ာင္းဟန္႔ၾကည္႔ေတာ႔လဲ တခၽြတ္ခၽြတ္အသံက ေပ်ာက္မသြားဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ငါလည္း တံခါးေပါက္က ေခ်ာင္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ လား လား ဘယ္သူထင္သလဲေဟ႔ မိပု” (မိပုေရာ ေဒၚခင္ႀကီးပါ ႀကိဳသိထားတဲ႔အလား တခြိခြိရယ္ေနၾကတယ္)
“ဘယ္သူရွိရမလဲ၊ အေၾကာက္ႀကီး ေလ။ (ဦးဘသာကို ကြယ္ရာမွာ အလုပ္သမားေတြက ဒီလိုပဲ ေခၚၾကတယ္။) ဘာလုပ္ေနတာလဲ သိလား။ မီးခလုတ္ေတြတင္ မကဘူး။ အခု မီးႀကိဳးေတြပါ ညသန္းေခါင္ ပလာစတာ လိုက္ကပ္ေနတာေဟ႔။” သူတို႔ေျပာမွ က်ေနာ္လဲ မီးႀကိဳးေတြ ေမာ႔ၾကည္႔မိေတာ႔ ပလာစတာ အနီအ၀ါေလးေတြနဲ႔ ေတြ႔ရတာကိုး။ သူတို႔က အေတာမသတ္ႏိုင္ေအာင္ ရယ္ေနၾကေတာ႔ က်ေနာ္လည္း ပုန္းေနရာကေန ဟိတ္ ဆိုၿပီး ေျခာက္လိုက္တာေပါ႔။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အေၾကာက္ႀကီး..အဲေလ..ဦးဘသာထင္လို႔ လန္႔သြားၾကတာ ေဒၚခင္ႀကီးဆို ေၾကာက္ေသးေတာင္ ပါခ်တယ္.. ကဲ။
တကယ္ေတာ႔ က်ေနာ္တိို႔ အဲဒီကတည္းက ဆရာ၀န္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ဖို႔ ေကာင္းမွန္း သိပါတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ႔ အေျခအေနက ခင္ဗ်ားပဲ စဥ္းစားၾကည္႔ေလ။ သူက အိမ္ရွင္၊ အလုပ္ရွင္။ က်ေနာ္တို႔က အလုပ္သမား။ ျဖစ္မလားဗ်။ က်ေနာတုိ႔ ကိုယ္တိုင္က သူလို အလုပ္ရွင္ေအာက္မွာ လုပ္ေနရတာ ေရွးဘ၀ ၀ဋ္ေၾကြးလို႔ပဲ ေအာက္ေမ႔လိုက္ပါတယ္ေလ။
က်ေနာ္တို႔ အလုပ္မဆင္းရဲပါဘူး။ ဦးဘသာက တေယာက္တည္း သမားေလ။ ဒါေပမဲ႔ စိတ္ဆင္းရဲရတယ္။ စကားမစပ္သူက အေပ်ာ္အပါးေတာ႔ အေတာ္ေလး လိုက္စားတဲ႔သူေနာ္။ က်ေနာ္က သူ႔ဒရုိင္ဗာမို႔ တျခားအလုပ္သမားေတြထက္ ဒီအေၾကာင္းပိုသိတယ္။ ဒီလို စည္းစိမ္ေလးေတြ လိုခ်င္လို႔လဲ တကုိယ္တည္းေနသလားမွ မသိႏိုင္ဘဲ။ ေနာက္ၿပီး ဒီေလာက္ခ်မ္းသာေနတာေတာင္ မေက်နပ္ႏိုင္ဘဲ ထပ္ထပ္ၾကံဖန္ေနတာကေတာ႔ သူ႔ေလာဘ မီးနဲ႔ တူပါတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္နဲ႔ သိပ္မဆိုင္လွပါဘူး။
က်ေနာ္လည္း က်ေနာ္႔ဆရာ ဦးထြန္းေအးမ်က္ႏွာနဲ႔ ႀကိတ္မွိတ္ၿပီး ေနခဲ႔ပါတယ္။ တအိမ္လုံး မီးခလုတ္ေတြတင္မကဘဲ မီးႀကိဳးေတြပါ လူနာေတြလို ပလာစတာနဲ႔ ျဖစ္ကုန္ေတာ႔ သူအေၾကာက္ႀကီးမွဳဟာ က်ေနာ္တို႔အေပၚ ေတာ္ေတာ္ ထိခိုက္ေနတယ္ဗ်ာ။ အိမ္ႀကီးမွာေနရတာ လူမခ်မ္းသာ၊ စိတ္လည္း မခ်မ္းသာနဲ႔ပါလား။ သူမ်ားလည္း ဒီလိုပဲ ေနေနၾကတာပဲ။ သာမန္ေပါ႔ဗ်။ ဒီေလာက္ အျပင္းအထန္ ေရွာ႔ခ္ျဖစ္မွာ ေၾကာက္ေနဖို႔ မလိုဘူးေလ။ သူကေျပာေတာ႔..ဘာတဲ႔၊ တေနရာက စျဖစ္ရင္ အကုန္လုံး မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္ တဲ႔။ အခုေတာ႔ ေရွာ႔ခ္ ဆိုတဲ႔စကားကုိ သူ႔စိတ္မလုံျခံဳတိုင္း က်ေနာ္တို႔ ၾကားေနရတာပဲ။
အခုျဖစ္ပုံက ဒီလိုပါ။ က်ေနာ္လဲ သူ႔အနားမွာ ရွိေနခ်ိန္ပါ။ သူခိုင္းဖို႔ က်ေနာ္႔ကို ေခၚထားပါတယ္။ သူက က်ေနာ္႔ကုိ စကားလွမ္းေျပာရင္း ဗီဒီယို ခလုတ္ကုိ သြားဖြင္႔လိုက္တယ္ဗ်။ အဲဒီမွာ ျပႆနာက စ တာပဲ။ ဟင္႔အင္း..၊ သူစိုးရိမ္ေနတဲ႔ မီးႀကိဳးေတြ မီးခလုတ္ေတြက မဟုတ္ပါဘူး။ သူဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင္႔မထားတဲ႔ တီဗီအေနာက္ဖက္ကပါ။
ပထမ မီးပြားေတြ ေျဖာင္း ေျဖာင္းဆိုၿပီး ႏွစ္ခ်က္ဆင္႔ ပြင္႔ထြက္လာတာ က်ေနာ္ေတြ႔လိုက္ ရတယ္။ တအိမ္လုံးလည္း မီးေတြ ျငိမ္းသြားတယ္။ ဦးဘသာလည္း ပထမေတာ႔ အံ႔အားသင္႔ေနတယ္။ ၿပီးမွ “သြားၿပီဗ်၊ သြားၿပီ။ ေရွာ႔ခ္ ျဖစ္ၿပီ၊ ကယ္ၾကပါအုံး”လို႔ ေအာ္ၿပီး ေခါင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အုပ္ၿပီး အခန္းထဲ ပတ္ေျပးေတာ႔တာပါပဲ။
က်ေနာ္ ဦးဘသာကို လိုက္ဆြဲပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူက “မီး-ခိုး-ၾကြက္-ေလွ်ာက္၊ မီး-ခိုး-ၾကြက္-ေလွ်ာက္” ဆိုၿပီး ပတ္ေျပးေနေတာ႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ဖမ္းမမိဘူး ျဖစ္ေနတာ။ ေနာက္မွ ဘုန္းကနဲ ဆက္တီေပၚ ပစ္က်သြားတယ္။ မီးပြားကလဲ ခဏေလးပါ။ တကယ္႔ကို သုံး ေလးခ်က္ပါ။ ဒါေပမဲ႔ ဦးဘသာကေတာ႔ လုံး၀ သတိမလည္လာေတာ႔ဘူးေလ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တို႔လည္း ဖုန္းေတြ အကုန္ေလွ်ာက္ဆက္ၿပီး ေဆးရုံပို႔လိုက္ရပါတယ္။
အခုေတာ႔ သူ႔ေဆြမ်ိဳးေတြက ဦးဘသာ ရူးသြားတဲ႔ကိစၥမွာ မေက်နပ္ၾကဘူးတဲ႔ေလ။ ေသြးရုိး သားရုိးလို႔ မထင္ၾကဘူးဗ်။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မွာလဲ။ က်ေနာ္တို႔ အလုပ္သမားေတြ အားလုံးကိုလဲ အလုပ္ကျဖဳတ္ပစ္လိုက္တယ္။ အေကာင္းပကတိႀကီးကေန ခုလို သြက္သြက္ခါေအာင္ ရူးသြားေတာ႔ သူတို႔ မယုံႏိုင္ၾကဘူး ျဖစ္ေနတယ္။
တကယ္ေတာ႔ ဒါ ဆန္းမွ မဆန္းဘဲ။ ဦးဘသာ ရူးသြားတာ ရူးသင္႔လို႔ရူးသြားတာပဲ လို႔ သူနဲ႔ အနီးကပ္ဆုံး ျဖစ္တဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အလုပ္သမားေတြက သိေနတယ္။ ဦးဘသာရဲ႔ ဘယ္အလုပ္သမားကို ေမးေမး၊ အခု က်ေနာ္ေျပာသလိုပဲ ေျပာမွာပဲ။
ခင္ဗ်ားတို႔ထင္သလို ေသြးရုိးသားရုိးကိစၥ ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္မယ္၊ မဟုတ္ခ်င္ မဟုတ္ဘူး။ ဒါ က်ေနာ္မေျပာတတ္ဘူး။ သိလည္း မသိဘူး။ ေသခ်ာတာ တခုေတာ႔ ရွိတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုရင္ ဦးဘသာတေယာက္ အေၾကာက္လြန္ၿပီး ရူးသြားတယ္ ဆိုတာပါပဲဗ်ာ။ ။
ခင္ဗ်ားတို႔သိခ်င္ရင္ က်ေနာ္ေျပာျပဖို႔ ၀န္မေလးပါဘူး။ မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူး။ သူ လခ ေကာင္းေကာင္းေပးပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ က်ေနာ္ စိတ္မဘစ္ပါဘူး။ က်ေနာ္စိတ္ညစ္ရတာက တျခားဗ်။ အဲ- အဲ..အခုကိစၥေပါ႔ေလ။ အခုျဖစ္သြားတဲ႔ ကိစၥေၾကာင္႔ စိတ္ညစ္ရတာ။
ပထမဆုံး က်ေနာ္အလုပ္စ၀င္တဲ႔ အေၾကာင္းေလး ေျပာျပမယ္ေနာ္။ ေတြ႔ဆုံပုံေလးက တကယ္သင္းတယ္။ က်ေနာ္႔ကို ဦးဘသာရဲ႔ မိတ္ေဆြ က်ေနာ္႔ဆရာ ဦးထြန္းေအးက တဆင္႔ ဒီမွာ အလုပ္၀င္ဖို႔ လႊတ္ေပးလိုက္တာပါ။ ဆရာက ဦးဘသာအေၾကာင္း ဘာမွ က်ေနာ္႔ကို မေျပာဘူးဗ်။ သူနဲ႔သိပ္ခင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမို႔ အဆင္ေျပေအာင္ေနဖို႔ပဲ ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ ဦးဘသာအိမ္ ေရာက္သြားတယ္ ဆိုပါေတာ႔။
က်ေနာ္ သူ႔အိမ္ကုိ မနက္ေစာေစာပိုင္းမွာ ေရာက္သြားသြားခ်င္း ဦးဘသာလို႔ ထင္ရတဲ႔သူကို ဧည္႔ခန္းမွာ ေတြ႔ရတယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ႔ ေဒါသ အႀကီးအက်ယ္ ပြေနခ်ိန္ဗ်။ တအိမ္လုံး သူ႔အသံတသံပဲ ဟိန္းေနတယ္။ အိမ္ေဖာ္အေဒၚႀကီးကလဲ အရြယ္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ ေၾကာက္ေနတယ္။ က်န္တဲ႔ အလုပ္သမားေတြကလဲ တန္းစီၿပီး ေခါင္းငုံ႔ေနၾကတယ္။ တကယ္႔ ျပႆနာေပါ႔။ ျပႆနာျဖစ္တဲ႔ မနက္ႀကီးမွာမွ က်ေနာ္က ေရာက္သြားမိတာ။
ဟာ ျဖစ္ပါ႔မလား။ က်ေနာ္လဲ ျပန္လွည္႔မယ္ စိတ္ကူးေတာ႔ က်ေနာ္႔ ကုတ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းပုံကို ဦးဘသာ ျမင္သြားတယ္ ထင္ပါတယ္။ “ခင္ဗ်ား ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လို႔လဲ” တဲ႔။ လွမ္းေမးတယ္။ က်ေနာ္က ဆရာဦးထြန္းေအးက လႊတ္လိုက္တဲ႔အေၾကာင္း ဒီအိမ္မွာ ဒရုိင္ဗာလုပ္ဖို႔ လာတဲ႔အေၾကာင္း တရုိတေသပဲ ျပန္ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။
ဒီေတာ႔မွ သူက ျပဳံးတယ္ဗ်။ သူ႔အျပံဳးက ႏွစ္ခါျပန္ၾကည္႔ဖို႔ မေျပာနဲ႔ တခါတည္းေတာင္ စိတ္ကုန္ခ်င္စရာေကာင္းတဲ႔ စပ္ျဖဲျဖဲ အီလည္လည္ အျပံဳးမ်ိဳး။ အေတာ္ပဲ တဲ႔။ တခါတည္း ေျပာထားရမယ္ တဲ႔။ ခင္ဗ်ားက လူသစ္ဆိုေတာ႔သိေသးမွာ မဟုတ္ဘူး တဲ႔။ သူတို႔ကို က်ေနာ္ ဆူေနတာ ဘာေၾကာင္႔လဲ ခင္ဗ်ား သိလား တဲ႔။
က်ေနာ္ဘယ္မွာလာၿပီး သိႏိုင္မွာလဲ ခင္ဗ်ာလို႔ ျပန္ေျပာေတာ႔ သူက တခါတည္း ေဒါသတႀကီးပုံ ျပန္ျဖစ္သြားၿပီး ေဟာဒီ မီးခလုတ္ကို ဖြင္႔ၿပီး ေလွ်ာက္သြားေနလို႔ တဲ႔ဗ်။ ေအာင္မေလးဗ်ာ။ သူ႔ကိစၥက တကယ္႔ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ပါလား။ မီးေပါ႔ဆရင္ အႏၱရာယ္ ျဖစ္ေစမွန္း က်ေနာ္သိေပမဲ႔ ဒီေလာက္ အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာေတာ႔ ဒုကၡေရာက္မသြားႏိုင္ဘူး လို႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္ေလ။ အဲဒီကတည္းက က်ေနာ္ရိပ္မိသြားခဲ႔ပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ ဂြက်က် ကပ္သီးကပ္သပ္ လူတေယာက္ဆီမွာ အလုပ္၀င္ရေတာ႔မွာပါလား လို႔ေပါ႔။
ဦးဘသာရဲ႔ အိမ္က တကယ္႔ကို ခမ္းနားႀကီးက်ယ္ပါတယ္။ အေဆာင္ေဆာင္ အခန္းခန္း ေတြနဲ႔ပါ။ ရွိဳးေက႔စ္ထဲမွာလဲ က်ေနာ္တခါမွ မျမင္ဖူးတဲ႔ ပစၥည္းပစၥယေတြ၊ အရုပ္ေသးေသးေလးေတြ၊ ပန္းကန္လုံး ဆိုက္ဇ္စုံေတြနဲ႔ သိပ္လွတာပဲ။ လွေပ႔ဆိုတဲ႔ ပန္းခ်ီကားေတြဆိုတာ အခန္းတိုင္းမွာ။ ဒါေတြဟာ သူဆင္ထားတာ မဟုတ္ဘူးလို႔ က်ေနာ္ သိရတယ္။ တအိမ္လုံး လွပေအာင္၊ အႏုပညာဆန္ေအာင္ လူအထင္ႀကီးစရာ ျဖစ္ေအာင္ အခေၾကးေငြနဲ႔ ငွားၿပီး ျပင္ဆင္ေစတာဆိုပဲ။ တကယ္ေတာ႔ သူဟာ ဒီပစၥည္းေတြနဲ႔ အေ၀းႀကီးမွာ တဲ႔။ သူစိတ္၀င္စားတာ ဒါေတြ မဟုတ္ဘူး တဲ႔ေလ။ ဘယ္ေလာက္ အံ႔ၾသဖို႔ ေကာင္းလဲ။
ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္႔ကို အိမ္ေဖာ္ ေဒၚခင္ႀကီး ေျပာျပထားတာ ရွိေသးတယ္။ ဦးဘသာဟာ သိပ္ခ်မ္းသာတာပဲ တဲ႔။ ဒါေတာင္ ဒီတအိမ္တည္း ပိုင္တာ မဟုတ္ဘူး တဲ႔။ ခ်မ္းသာတဲ႔သူမ်ား တကယ္ခ်မ္းသာရင္ လိုက္မမီဘူးေနာ္။ မႏၱေလးနဲ႔ ေတာင္ႀကီးမွာလည္း အိမ္ေတြ ရွိေသးတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဘာနဲ႔ ဒီေလာက္ခ်မ္းသာေနမွန္း က်ေနာ္ သိဖို႔ မလိုသလို က်ေနာ္ကလဲ မစပ္စုတတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္ မစပ္စုဘဲ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကလိကလိ နဲ႔ အသည္းယားရတဲ႔ ကိစၥတခုေတာ႔ရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ႔ မီးႀကိဳးေတြ၊ မီးခလုတ္ေတြပါပဲ။
ဒီအိမ္ႀကီးမွာ အထူးျခားဆုံးက မီးခလုတ္ေတြပဲဗ်။ ဦးဘသာအိမ္က မီးခလုတ္မ်ိဳး ေနာင္ဘ၀ေတြမွာ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လို႔ က်ေနာ္ေတာ႔ ဆုေတာင္းမိပါရဲ႔။ တကယ္ပါ။ ခင္ဗ်ား ျမင္ရင္ က်ေနာ္ေျပာတာ မလြန္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာသြားမယ္။
မီးမလုတ္ေတြဟာ တကယ္႔ကို မြန္းၾကပ္ၿပီး ပုံပန္း မက်မန ပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ပလာစတာေတြနဲ႔ အထပ္ထပ္ကိုင္ထားလို႔ေလ။ မီးခလုတ္ေတြေတာင္ မပီသရွာပါဘူးဗ်ာ။ အဲဒါ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ခင္ဗ်ား သိခ်င္ေသးလား။ ဦးဘသာစကားအတုိင္း က်ေနာ္ေျပာရရင္ “ေရွာ႔ခ္ ျဖစ္မယ္ဗ်၊ ေရွာ႔ခ္ ျဖစ္မယ္။ ခင္ဗ်ား ဘယ္ေလာက္နားလည္လို႔လဲ” တဲ႔ေလ။ ဟဲ..ဟဲ။
“ခင္ဗ်ားတို႔ မီးခလုတ္ေတြ၊ မီးႀကိဳးေတြ ျငိမ္ေနလို႔ အထင္သြားမေသးရဘူး။ သူတို႔က အခ်ိန္မေရြး ေပါက္ကြဲႏိုင္တဲ႔ ေသေစေလာက္ေအာင္ မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္ ဒုကၡေပးႏိုင္တဲ႔ ပစၥည္းေတြဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ မီးႀကိဳးေတြကို က်ဳပ္တေယာက္တည္း ၾကည္႔လို႔ လုံေလာက္ၿပီ မထင္နဲ႔။ ဒီအိမ္မွာ အလုပ္လုပ္တဲ႔ လူတိုင္း မီးခလုတ္ေတြကို ဂရုစိုက္ရမယ္။ မီးဖြင္႔မယ္ၾကံရင္ အနားမွာရွိတဲ႔ အ၀တ္နဲ႔ ကိုင္ဖြင္႔၊ အ၀တ္နဲ႔ပိတ္၊ ဒါပဲ။ ဒီလိုမွမလုပ္လို႔ ဓာတ္လိုက္ၿပီး ေရွာ႔ခ္ျဖစ္ရင္ တအိမ္လုံး မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္ ဒုကၡေရာက္မယ္။ က်ဳပ္ပစၥည္းေတြ ဆုံးရွဳံးမယ္။ ၿပီးေတာ႔ မီးေပါ႔ဆမွဳနဲ႔ အိမ္ရွင္ျဖစ္တဲ႔ က်ဳပ္က ေထာင္က်မယ္။ ကဲ ေကာင္းၾကေသးရဲ႔လား။”
သိပ္ေကာင္းပါတယ္လို႔ က်ေနာ္ ျပန္ေျပာခ်င္စိတ္ကုိ မနက္တိုင္း ထိန္းခ်ဳပ္ရတာ တကယ္ကုိ ပင္ပန္းပါတယ္ဗ်ာ။ ဒီလက္ခ်ာဟာ တေန႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ ေန႔တိုင္း။ ေန႔တိုင္းေတာင္ မနက္တိုင္း မကဘူး။ ရုံးသြားရုံးျပန္ အားရင္ အားသလို ပြစိပြစိ။
သူ႔မွာ ဒီစကားပဲ ေျပာစရာ ရွိပုံမ်ိဳးပါ။ တေန႔တေန႔ တအိမ္လုံးရဲ႔ မီးႀကိဳးေတြကို လိုက္စစ္ေနရတာ သူ႔မွာ အေမာ။ ဘယ္ေနရာမွာ ေပါက္ျပဲေနၿပီလဲ။ ဘယ္ေနရာမွာ ပလာစတာ ကြာေနၿပီလဲ။ ဘယ္ကလာ..ခင္ဗ်ားကလဲ။ မီးႀကိဳးေတြက သူ႔ဖာသာသူေနတဲ႔ ဥစၥာ။ ဒီအိမ္မွာ လက္ေဆာ႔တဲ႔ကေလးလဲ မရွိဘူး။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ မီးႀကိဳးကိုက္မဲ႔ ၾကြက္ေတာင္ မရွိဘူး။ အလကား သူ႔ဖာသာသူ အေၾကာက္ႀကီးေနတာ။ ေတြးေၾကာက္ေနတာ။ ဟုိကျဖင္႔ အေနသာႀကီး။
တခါကမ်ား ေျပာရရင္ ရီခ်င္တယ္။ က်ေနာ္က ဦးဘသာကို ရုံးပို႔ၿပီးအျပန္ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲ တိတ္တိတ္ေလး ၀င္လာေတာ႔ ေဒၚခင္ႀကီးက မိပုကို ေျပာေနတယ္။ “ညက တခၽြတ္ခၽြတ္နဲ႔ အသံၾကားေတာ႔ ခ်က္ခ်င္း မၾကည္႔ရဲဘူး။ သူခိုးကပ္တယ္ ေအာက္ေမ႔တာ။ ဒါနဲ႔ ေခ်ာင္းဟန္႔ၾကည္႔ေတာ႔လဲ တခၽြတ္ခၽြတ္အသံက ေပ်ာက္မသြားဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ငါလည္း တံခါးေပါက္က ေခ်ာင္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ လား လား ဘယ္သူထင္သလဲေဟ႔ မိပု” (မိပုေရာ ေဒၚခင္ႀကီးပါ ႀကိဳသိထားတဲ႔အလား တခြိခြိရယ္ေနၾကတယ္)
“ဘယ္သူရွိရမလဲ၊ အေၾကာက္ႀကီး ေလ။ (ဦးဘသာကို ကြယ္ရာမွာ အလုပ္သမားေတြက ဒီလိုပဲ ေခၚၾကတယ္။) ဘာလုပ္ေနတာလဲ သိလား။ မီးခလုတ္ေတြတင္ မကဘူး။ အခု မီးႀကိဳးေတြပါ ညသန္းေခါင္ ပလာစတာ လိုက္ကပ္ေနတာေဟ႔။” သူတို႔ေျပာမွ က်ေနာ္လဲ မီးႀကိဳးေတြ ေမာ႔ၾကည္႔မိေတာ႔ ပလာစတာ အနီအ၀ါေလးေတြနဲ႔ ေတြ႔ရတာကိုး။ သူတို႔က အေတာမသတ္ႏိုင္ေအာင္ ရယ္ေနၾကေတာ႔ က်ေနာ္လည္း ပုန္းေနရာကေန ဟိတ္ ဆိုၿပီး ေျခာက္လိုက္တာေပါ႔။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အေၾကာက္ႀကီး..အဲေလ..ဦးဘသာထင္လို႔ လန္႔သြားၾကတာ ေဒၚခင္ႀကီးဆို ေၾကာက္ေသးေတာင္ ပါခ်တယ္.. ကဲ။
တကယ္ေတာ႔ က်ေနာ္တိို႔ အဲဒီကတည္းက ဆရာ၀န္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ဖို႔ ေကာင္းမွန္း သိပါတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ႔ အေျခအေနက ခင္ဗ်ားပဲ စဥ္းစားၾကည္႔ေလ။ သူက အိမ္ရွင္၊ အလုပ္ရွင္။ က်ေနာ္တို႔က အလုပ္သမား။ ျဖစ္မလားဗ်။ က်ေနာတုိ႔ ကိုယ္တိုင္က သူလို အလုပ္ရွင္ေအာက္မွာ လုပ္ေနရတာ ေရွးဘ၀ ၀ဋ္ေၾကြးလို႔ပဲ ေအာက္ေမ႔လိုက္ပါတယ္ေလ။
က်ေနာ္တို႔ အလုပ္မဆင္းရဲပါဘူး။ ဦးဘသာက တေယာက္တည္း သမားေလ။ ဒါေပမဲ႔ စိတ္ဆင္းရဲရတယ္။ စကားမစပ္သူက အေပ်ာ္အပါးေတာ႔ အေတာ္ေလး လိုက္စားတဲ႔သူေနာ္။ က်ေနာ္က သူ႔ဒရုိင္ဗာမို႔ တျခားအလုပ္သမားေတြထက္ ဒီအေၾကာင္းပိုသိတယ္။ ဒီလို စည္းစိမ္ေလးေတြ လိုခ်င္လို႔လဲ တကုိယ္တည္းေနသလားမွ မသိႏိုင္ဘဲ။ ေနာက္ၿပီး ဒီေလာက္ခ်မ္းသာေနတာေတာင္ မေက်နပ္ႏိုင္ဘဲ ထပ္ထပ္ၾကံဖန္ေနတာကေတာ႔ သူ႔ေလာဘ မီးနဲ႔ တူပါတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္နဲ႔ သိပ္မဆိုင္လွပါဘူး။
က်ေနာ္လည္း က်ေနာ္႔ဆရာ ဦးထြန္းေအးမ်က္ႏွာနဲ႔ ႀကိတ္မွိတ္ၿပီး ေနခဲ႔ပါတယ္။ တအိမ္လုံး မီးခလုတ္ေတြတင္မကဘဲ မီးႀကိဳးေတြပါ လူနာေတြလို ပလာစတာနဲ႔ ျဖစ္ကုန္ေတာ႔ သူအေၾကာက္ႀကီးမွဳဟာ က်ေနာ္တို႔အေပၚ ေတာ္ေတာ္ ထိခိုက္ေနတယ္ဗ်ာ။ အိမ္ႀကီးမွာေနရတာ လူမခ်မ္းသာ၊ စိတ္လည္း မခ်မ္းသာနဲ႔ပါလား။ သူမ်ားလည္း ဒီလိုပဲ ေနေနၾကတာပဲ။ သာမန္ေပါ႔ဗ်။ ဒီေလာက္ အျပင္းအထန္ ေရွာ႔ခ္ျဖစ္မွာ ေၾကာက္ေနဖို႔ မလိုဘူးေလ။ သူကေျပာေတာ႔..ဘာတဲ႔၊ တေနရာက စျဖစ္ရင္ အကုန္လုံး မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္ တဲ႔။ အခုေတာ႔ ေရွာ႔ခ္ ဆိုတဲ႔စကားကုိ သူ႔စိတ္မလုံျခံဳတိုင္း က်ေနာ္တို႔ ၾကားေနရတာပဲ။
အခုျဖစ္ပုံက ဒီလိုပါ။ က်ေနာ္လဲ သူ႔အနားမွာ ရွိေနခ်ိန္ပါ။ သူခိုင္းဖို႔ က်ေနာ္႔ကို ေခၚထားပါတယ္။ သူက က်ေနာ္႔ကုိ စကားလွမ္းေျပာရင္း ဗီဒီယို ခလုတ္ကုိ သြားဖြင္႔လိုက္တယ္ဗ်။ အဲဒီမွာ ျပႆနာက စ တာပဲ။ ဟင္႔အင္း..၊ သူစိုးရိမ္ေနတဲ႔ မီးႀကိဳးေတြ မီးခလုတ္ေတြက မဟုတ္ပါဘူး။ သူဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင္႔မထားတဲ႔ တီဗီအေနာက္ဖက္ကပါ။
ပထမ မီးပြားေတြ ေျဖာင္း ေျဖာင္းဆိုၿပီး ႏွစ္ခ်က္ဆင္႔ ပြင္႔ထြက္လာတာ က်ေနာ္ေတြ႔လိုက္ ရတယ္။ တအိမ္လုံးလည္း မီးေတြ ျငိမ္းသြားတယ္။ ဦးဘသာလည္း ပထမေတာ႔ အံ႔အားသင္႔ေနတယ္။ ၿပီးမွ “သြားၿပီဗ်၊ သြားၿပီ။ ေရွာ႔ခ္ ျဖစ္ၿပီ၊ ကယ္ၾကပါအုံး”လို႔ ေအာ္ၿပီး ေခါင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အုပ္ၿပီး အခန္းထဲ ပတ္ေျပးေတာ႔တာပါပဲ။
က်ေနာ္ ဦးဘသာကို လိုက္ဆြဲပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူက “မီး-ခိုး-ၾကြက္-ေလွ်ာက္၊ မီး-ခိုး-ၾကြက္-ေလွ်ာက္” ဆိုၿပီး ပတ္ေျပးေနေတာ႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ဖမ္းမမိဘူး ျဖစ္ေနတာ။ ေနာက္မွ ဘုန္းကနဲ ဆက္တီေပၚ ပစ္က်သြားတယ္။ မီးပြားကလဲ ခဏေလးပါ။ တကယ္႔ကို သုံး ေလးခ်က္ပါ။ ဒါေပမဲ႔ ဦးဘသာကေတာ႔ လုံး၀ သတိမလည္လာေတာ႔ဘူးေလ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တို႔လည္း ဖုန္းေတြ အကုန္ေလွ်ာက္ဆက္ၿပီး ေဆးရုံပို႔လိုက္ရပါတယ္။
အခုေတာ႔ သူ႔ေဆြမ်ိဳးေတြက ဦးဘသာ ရူးသြားတဲ႔ကိစၥမွာ မေက်နပ္ၾကဘူးတဲ႔ေလ။ ေသြးရုိး သားရုိးလို႔ မထင္ၾကဘူးဗ်။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မွာလဲ။ က်ေနာ္တို႔ အလုပ္သမားေတြ အားလုံးကိုလဲ အလုပ္ကျဖဳတ္ပစ္လိုက္တယ္။ အေကာင္းပကတိႀကီးကေန ခုလို သြက္သြက္ခါေအာင္ ရူးသြားေတာ႔ သူတို႔ မယုံႏိုင္ၾကဘူး ျဖစ္ေနတယ္။
တကယ္ေတာ႔ ဒါ ဆန္းမွ မဆန္းဘဲ။ ဦးဘသာ ရူးသြားတာ ရူးသင္႔လို႔ရူးသြားတာပဲ လို႔ သူနဲ႔ အနီးကပ္ဆုံး ျဖစ္တဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အလုပ္သမားေတြက သိေနတယ္။ ဦးဘသာရဲ႔ ဘယ္အလုပ္သမားကို ေမးေမး၊ အခု က်ေနာ္ေျပာသလိုပဲ ေျပာမွာပဲ။
ခင္ဗ်ားတို႔ထင္သလို ေသြးရုိးသားရုိးကိစၥ ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္မယ္၊ မဟုတ္ခ်င္ မဟုတ္ဘူး။ ဒါ က်ေနာ္မေျပာတတ္ဘူး။ သိလည္း မသိဘူး။ ေသခ်ာတာ တခုေတာ႔ ရွိတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုရင္ ဦးဘသာတေယာက္ အေၾကာက္လြန္ၿပီး ရူးသြားတယ္ ဆိုတာပါပဲဗ်ာ။ ။
မိုးခ်ိဳသင္း
(အေပၚက သရုပ္ေဖာ္ ပန္းခ်ီက ပန္းခ်ီဆရာ ေအာင္ေအာင္တိတ္ ဆြဲတာပါ။ ပြင္႔သစ္ မဂၢဇင္း အဖုံးအျဖစ္ တခါ အသုံးျပဳခဲ႔ဖူးပါတယ္။)
26 Comments
