မႏွစ္တုန္းက ဒီအခ်ိန္ဆို..

ဒီေန႔ အိမ္နားက Kaiser ေဆးရုံမွာ ထိုးေဆးကုန္ေနလို႔ ေဆးသြားယူေတာ႔ ဒီေဆးရုံႀကီးဆီကို အေမရိကားေရာက္တဲ႔ ၅ ႏွစ္အတြင္း အႀကိမ္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ လာခဲ႔ရတာကို သတိရေနတယ္။ ကိုယ္႔ရဲ႔ က်န္းမာေရးအာမခံက ဒီမွာ ရွိေနတဲ႔အျပင္ အိမ္နဲ႔ က ကားေမာင္းသြားရင္ ၅ မိနစ္ေလာက္သာ ေ၀းတာမို႔ အဆင္ေျပပါတယ္။

ဒီေဆးရုံမွာ အမွတ္တရေတြ အမ်ားႀကီးရွိတဲ႔အထဲက အေဖ႔ကို ေနာက္ဆုံးလာေတြ႔ရတဲ႔ အႀကိမ္ကုိ ေမ႔လို႔ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေဖက အိမ္နားက မကၠဆီကန္ ဆိုင္ေလးမွာ နားရင္း၊ ထိုင္ေနရင္း ရုတ္တရက္ လဲက် ဆုံးပါးခဲ႔ရတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က ကိုယ္တို႔က ရုံးမွာ။ အေဖနဲ႔ အေဖ႔မိတ္ေဆြ ဦးေလးႀကီးတို႔ အတူထိုင္ရင္း ျဗဳန္းကနဲ ႏွလုံးရပ္ ထိုင္ရက္နဲ႔ လဲက်သြားခဲ႔တာ။

911 ကို ေခၚေတာ႔ တမိနစ္ေတာင္ မဆိုင္းဘဲ လာၾကသတဲ႔။ ျခံ၀င္းေလးထဲမွာ ရွိေနတဲ႔ အေဖ႔ဆီ အသက္ကယ္ဖို႔ ဆိုင္တံခါးေပါက္ကေတာင္ ပတ္မ၀င္ဘဲ ဆိုင္ရဲ႔ ျခံစည္းရုိးေလးကို ခုန္ေက်ာ္ၿပီး ၀င္ၾကသတဲ႔။ ႏွလုံးခုန္ဖို႔ ႀကိဳးစားရာမွာ အေဖ႔ အေႏြးထည္ ဂ်ာကင္ႀကီး ခၽြတ္ေနရင္ ၾကာေနမွာစိုးလို႔ အက်ီ ၤေတြ ကတ္ေၾကးနဲ႔ ညွပ္ပစ္လုိက္ၿပီး အျမန္ဆုံး ကုသမွဳ ေပးခဲ႔ပါတယ္ တဲ႔။ ဒါေပမဲ႔ အေဖ႔ကို သူတို႔ မမီေတာ႔ဘူး။

အေဖေတာင္ သူဆုံးသြားတာ သိလိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ခင္မင္ရတဲ႔ မိတ္ေဆြနဲ႔ စကားစျမည္ေျပာရင္း၊ သမီးျပန္အလာေစာင္႔ရင္း၊ အေအးေလးတခြက္ ေသာက္ရင္း အေ၀းႀကီးကို ထြက္သြားၿပီ။ အေဖ႔ကို အိမ္နဲ႔ အနီးဆုံးျဖစ္တဲ႔ ဒီ Kaiser ေဆးရုံသစ္ႀကီးဆီ ေခၚလာခဲ႔ၿပီး သူတို႔ ထပ္ႀကိဳးစားခဲ႔ၾကပါေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက အေဖ႔ကို သမီးျဖစ္တဲ႔ကိုယ္က မ်က္ရည္လည္ရြဲနဲ႔ အေျပး လာေတြ႔ခဲ႔ရတာ။ ေဟာဒီ Emergency အခန္းေလးမွာေပါ႔။

အဲဒီေန႔က ဇန္န၀ါရီ ၂၂ရက္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ကိုယ္က အရူးတပိုင္းလို..။ ညတေရးႏိုးလဲ ထ ငို..။ ခံစားမွဳသက္သာေအာင္ အလုပ္ေတြကို ဖိလုပ္ေနရင္းလဲ မ်က္ရည္ေတြက်။ အလုပ္က ျပန္ရင္လဲ အိမ္မွာ ေမွ်ာ္တဲ႔အေဖ မရွိေတာ႔ ဒါကို ရင္မဆိုင္ရဲလို႔ အိမ္ကို မျပန္ရဲ။ ႏွစ္ေယာက္သား အလုပ္ကအျပန္တိုင္းမွာ beach ေတြ တခုၿပီးတခု သြားၿပီး သမုဒၵရာၾကီးကို ေငးလို႔။ အားကိုးရာမဲ႔သလုိမ်ိဳး၊ ဘာဆို ဘာမွ မရွိေတာ႔သလိုမ်ိဳး..။

သူမ်ားေတြ ကမ္းေျခမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ကစားၾကတာေတြလဲ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္။ ျမင္လဲ မျမင္။ တခါတေလ ကားထဲကေတာင္ မဆင္းမိဘူး။ ပင္လယ္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီးကားထိုးရပ္၊ အသံတိတ္ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ျဖတ္သန္းရတဲ႔ကာလေတြ..။ ညသန္းေခါင္မွ အိပ္ဖို႔ပဲ ျပန္တယ္။

ဆရာ၀န္ေတြနဲ႔ ေဆးျပားေတြနဲ႔ မြန္းၾကပ္ခဲ႔ရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြေပါ႔။ ေဆးရုံမသြားရတဲ႔ ေန႔တိုင္းမွာ အီးေမးလ္နဲ႔ ကိုယ္႔အေျခအေနကို အျမဲ အေၾကာင္းၾကားေနရတာ။ ဒီေန႔မွာေတာ႔ ဘယ္လို ခံစားရတယ္ဆိုတဲ႔ အေသးစိတ္ အစီရင္ခံစာေတြ..၊ ကိုယ္႔ကိုတာ၀န္ယူထားတဲ႔ ဆရာ၀န္မေလးဆီက အားေပးတဲ႔ ျပန္စာ အီးေမးလ္ေလးေတြ..။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ စက္တင္ဘာကို ေရာက္လာတယ္။ ေလာကႀကီးရဲ႔ အျပင္ဖက္ကို ေရာက္ေနတဲ႔ ကိုယ္႔ကို ဗမာျပည္ရဲ႔ ေန႔စဥ္သတင္းေတြက ျဗဳန္းကနဲ တုန္လွဳပ္ရပ္တန္႔သြားေစတယ္။ သံဃာေတာ္ အရွင္သူျမတ္ေတြရဲ႔ ေမတၱာပို႔သံက ကိုယ္႔ရင္ကို ေအးခ်မ္း တည္ျငိမ္ေစခဲ႔တယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တေယာက္ျဖစ္ရတာ၊ ျမန္မာတေယာက္ျဖစ္ရတာ ၿပီးျပည္႔စုံေစခဲ႔တယ္။

ၾကည္႔ပါအုံး။ တကမၻာလုံးက အံ႔ၾသေငးေမာလို႔။ အဆင္႔တန္းျမင္႔လွတဲ႔ လွပတဲ႔ ျငင္းဆန္မွဳ။ မိုးေတြ သည္းသည္းရြာေနတဲ႔ၾကားမွာ..။ ေသနတ္ေတြ ခ်ိန္ထားတဲ႔၊ သံဆူးႀကိဳးေတြကာထားတဲ႔ ၾကားမွာ..။ ဆြမ္းေလးတနပ္ မ၀တ၀ စားလို႔ သတၱ၀ါအေပါင္းကို ေမတၱာပို႔လို႔..။ လမ္းေတြအားလုံး ေရႊ၀ါေရာင္ လႊမ္းလို႔ေလ..။

ဒါကမွ ဒုိ႔ ကိုးကြယ္တဲ႔ ဘာသာ။ ေမတၱာဓာတ္နဲ႔ လႊမ္းျခံဳလို႔ေလ..။ ဒါကမွ ဒို႔ ျမန္မာ။ ယဥ္ေက်းတဲ႔ ညီညြတ္မွဳနဲ႔ေလ..။ ကိုယ္႔ကို ေကၽြးတဲ႔ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သား တကာ၊ တကာမေတြရဲ႔ ေက်းဇူးကို သိတတ္၊ အေလးအနက္ျပဳေသာအားျဖင္႔..၊ သူတို႔ရဲ႔ ဒုုကၡကို စာနာေသာ အားျဖင္႔ ေမတၱာပို႔ ေအးခ်မ္းေစရပါတယ္ တဲ႔။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္တို႔တေတြရင္ထဲက ဘုရားသာသနာကို အဓြန္႔ရွည္ေစခဲ႔ပါတယ္။

ကိုယ္တို႔မိဘေတြက ေျပာခဲ႔တယ္။ ေလာကမွာ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ၊ မိဘ၊ ဆရာ ဆိုတဲ႔ အနေႏၱာ၊ အနႏၱ (၅)ပါးကို ဘယ္ေတာ႔မွ စိတ္နဲ႔ေတာင္ မျပစ္မွားေလနဲ႔ တဲ႔။
အခုေတာ႔..မၾကံဳဖူးတာေတြ ၾကံဳၾကရၿပီ။ လူေတြ ဖိနပ္ခၽြတ္ၿပီးမွေတာင္ ၀င္ခြင္႔ရွိတဲ႔ ဘုရားရိပ္၊ တရားရိပ္ေတြကို သူတို႔ စစ္ဖိနပ္ေတြနဲ႔ ၀င္ၿပီး သူပုန္စခန္းလို ၀င္ေရာက္ ရက္စက္ အၾကမ္းဖက္ခဲ႔ၾကၿပီ။

မျမင္ဖူးတာေတြ ျမင္ၾကရၿပီ။ ကမၻာ႔သတင္းဌာနေတြက သာသနာ႔အလံကို စြဲစြဲျမဲျမဲ ကိုင္ထားတဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ေတြကို စစ္သားေတြက ရုိက္ႏွက္ ကန္ေၾကာက္ေနတာေတြ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထုတ္လႊင္႔ျပသခဲ႔ၾကၿပီ။

မၾကားဖူးတာေတြ ၾကားၾကရၿပီ။ ေဟ႔ လိမ္ေမာ္သီး လာစမ္း။ ဘယ္သြားမလို႔လဲ။ သြား..၊ ဟို နားက ေနပူထဲမွာ ဒူးတုပ္ သြားထိုင္ေနစမ္း တဲ႔။ အဲဒါ ကိုယ္အမြန္အျမတ္ထားတဲ႔ ဘုရားသားေတာ္ ေတြကို ေျပာတဲ႔ စကားတဲ႔လား။

အဲလိုအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ အေဖ႔ကို မတူေသာ သတိရျခင္းနဲ႔ ပထမဆုံးအႀကိမ္ သတိရမိပါတယ္။ အေဖႀကီးေရ..၊ အေဖ ဒါေတြ မျမင္လိုက္ရတာ အင္မတန္ ကံေကာင္းပါတယ္။ ႏို႔မို႔ဆို အေဖ႔ အသည္းႏွလုံးေတြ ႏုံးေၾကၾကရလိမ္႔မယ္။ ေမတၱာအစား မုန္းတီးရြံရွာရလိမ္႔မယ္။ ငါခ်စ္တဲ႔ျပည္ကိုေတာ႔ မိစာၦေတြ အုပ္စိုးၾကေလၿပီလို႔ ငိုေၾကြးမိရလိမ္႔မယ္။

အေဖ သိေတာ႔ သြားခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔လဲ ဒီကဗ်ာေလးကို စပ္ခဲ႔တာ ျဖစ္မွာေပါ႔။ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္က စပ္တဲ႔ ကဗ်ာတပုဒ္ကို ဒီေန႔မွာ အမွတ္တရ ျပန္ေဖာ္ျပခ်င္ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါအုံး။


စစ္ကို မလိုပါ

ေစတီ တန္ေဆာင္း
ဂူေက်ာင္း ျပာႆဒ္ေတြမွာ
စစ္ဖိနပ္နဲ႔ တက္နင္းေတာ႔
ခံျပင္းတဲ႔ ဒဏ္ရာ
ရင္တြင္းက အနာ။

ေစတီပုထိုးေတြရွိရာ
ေမတၱာမိုးရြာသင္႔ပါလ်က္
မသမာတဲ႔ စိတ္ဓာတ္
လက္နက္ကိုင္တပ္ေတြက
အထြတ္အျမတ္ေနရာခင္းေတာ႔
ခံျပင္းတဲ႔ဒဏ္ရာ
ရင္တြင္းက အနာ။

ငါတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ
စစ္မွန္တဲ႔ ေမတၱာနဲ႔ တည္ေဆာက္ရင္
ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ရာမွာ
စစ္တပ္ခင္းၿပီး
စစ္ဖိနပ္နဲ႔ နင္းဖို႔ မလိုပါ။

တင္မုိး
၂၉၊ ၂၊ ၂၀၀၀

ရင္ထဲက အနာေတြ မရွိဘဲ အေဖ ေအးခ်မ္းပါေစေတာ႔။ ။

မိုးခ်ိဳသင္း

27 comments:

စူး said...

အမရယ္..ဒီတခါေတာ့...
သက္မေမာခ်ပီး ျပန္ရတယ္...။
ဟုတ္တယ္ မိစၦာေတြ ..
လူမဟုတ္တဲ့ ဘီလူးေတြ..။

သံဃာေတာ္ေတြကို သတ္တဲ့ ..
ခိုကိုးရာမဲ့ ျပည္သူေတြကို သတ္တဲ့...
လူမဟုတ္တဲ့... သူေတြ..ဟာ ... ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ အိပ္မက္ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။
မ်က္ဝါးထင္ထင္ေတြ႔ခဲ့ရတာထက္စာရင္ ေတြ႔မသြားခဲ့တဲ့သူေတြက ပိုေကာင္းပါတယ္။

ကုိေအာင္ said...

မမုိးခ်ဳိသင္း ခင္ဗ်ာ ဆရာၾကီးဦးတင္မုိးရယ့္ ကြယ္လြန္
သြားမွဳဟာ အမတုိ႕ မိသားစုအတြက္သာ မက ျမန္မာ
စာေပ ယဥ္ေက်းမူတစ္ခုလုံးအတြက္ အစားထုိးမရတဲ့
ဆုံးရွဳံးမူပါ။ “စစ္ကုိ မလုိပါ” ဆုိတဲ့ ကဗ်ာေလး
ကုိ ဖတ္ျပီး မ်ားစြာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။

ဂ်ဴနို said...

ခ်ိဳသင္း ေဖေဖက မေသပါဘူး။ လူေတြအမ်ားႀကီးရဲ ့ ရင္ထဲစိတ္ထဲမွာ သူကရွိေနပါတယ္။ ေကာင္းေသာ သတိရၿခင္းေတြ ကိုေပးသူပါ။
အယ္ဇီ

လင္း said...

အမေရ အဲလို ရုတ္တရက္ခြဲခြာရျခင္းမ်ိဳးဟာ ထြက္သြာသူအတြက္ သက္သာေအးခ်မ္းေပမဲ့ က်န္ရစ္ခဲ့ရသူမွာ ပိုထိခိုက္ရတယ္ေနာ္။

Unknown said...

very sorry to read this post...

Anonymous said...

အမေရ အစားထုိးမရတဲ့ဆံုးရွံဳးမွုအတြက္ အမနဲ႕ထပ္တူေၾကကြဲရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ရင္ဘက္တင္းၾကပ္ေစတဲ့ ဒီအျဖစ္မ်ိဳးတဲ့ ေ၀းကြာရပါေစ ေနာက္ထပ္မၾကားပါရေစနဲ႕ အမေရ

သက္ေဝ said...

ခ်ိဳသင္းေရ...

အခုတေလာ စိတ္ေတြကိုက မေကာင္းဘူး..
သိပ္ထိခိုက္လြယ္ေနၾကတယ္ထင္ပ...
ခ်ိဳသင္း ေရးထားတာေလး ဖတ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာဘာမွမလုပ္ႏိုင္ေအာင္ ငိုင္ေနမိတယ္...။ အရမ္းလဲ ၀မ္းနည္းမိတယ္..။
ခ်ိဳသင္း အေဖ ကိုလြမ္းတဲ့အေၾကာင္းေလးက
၀မ္းနည္းစရာ တစ္မ်ိဳး... ကဗ်ာေလး ကိုဖတ္ၿပီးေတာ့
၀မ္းနည္းမိတာက တစ္မ်ိဳး...။

Unknown said...

ခ်စ္တဲ့လူေတြက် ေတာ့ ဘာလို႕ အသက္ရွည္ရွည္ မေနရတာလဲ

တန္ခူး said...

ခ်ိဳသင္းေရ… ကီးဘုတ္ေပၚမွာ မ်က္ရည္တစက္… ဘဘသတင္းၾကားခဲ့ရေတာ့ ငိုခဲ့ရတယ္… ခုလဲ ငိုေနရျပန္တယ္… ကဗ်ာေလးဖတ္လို ့ အံံ့ၾသေၾကကြဲမိတယ္… ပညာရွိတို ့ေတြးၾကည့္ေတာ့လဲ…

:P said...

၀မ္းနည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္..ဆရာမ

Soe Mya Nandar Thet Lwin (Borros Roxo) said...

ရင္ထဲက အနာေတြ မရွိဘဲ ဆရာ ဦးတင္မုိး ေအးခ်မ္းပါေစေတာ႔။ ။

ထပ္တူ ဆုေတာင္းပါတယ္ မမခ်ိသင္းေရ။

All the best.
SMNTL

nu-san said...

အမေရးတဲ့ “ရီယိုဟြန္ဒုိ မွ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ သို႔ ..” ပုိ႔စ္ဆုိလည္း ဖတ္ျပီး ရင္ထဲမွာ ဆုိ႔နစ္ျပီး ငုိခဲ့ရတယ္.. အခု ဒီပုိ႔စ္ဖတ္ျပီးလည္း ငိုရျပန္ျပီ အမရယ္...

သစ္နက္ဆူး said...

မမိုးခ်ိဳ....
ဆရာၾကီးကို လြမ္းတဲ ့စိတ္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္...။
ျမန္မာစာေပ၊ကဗ်ာေတြနဲ ့ပါတ္သက္ျပီးေျပာရရင္ေတာ့
က်ေနာ္တို ့အားလံုးက ဆရာၾကီး သားသမီးေတြပါ..
မမုိးခ်ိဳလဲ က်မၼာေရးဂရုစိုက္ပါ..။
က်ေနာ္တို ့ရင္ထဲမွာေတာ့...
“ေဆးလိပ္လဲတို ေနလဲညိဳျပီ ငါ့ကိုျပန္ပို ့ၾကပါေလ”
ဆိုေပမယ့္...ေဆးလိပ္က မကုန္ေသးပါဘူး...
ကမၻာမွာ ေဆးလိပ္ေတြ ရွိေနသမွ် က်ေနာ္တို ့ရင္ထဲက
ဆရာၾကီးကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မပို ့ပါဘူး...
ရင္ထဲမွာ သိမ္းထားမွာပါ..။

ဇနိ said...

မမမိုးခ်ိဳသင္း မမနဲ႔ထပ္တူ ၀မ္းနည္းရင္ လြမ္းမိပါတယ္။

kay said...

မခ်ိဳသင္းေရ..ႏွစ္ေတြ..ႏွစ္ေတြ..အပတ္ေတြ လည္လာခဲ့ျပန္ျပီေနာ္။ ဒီလိုပါပဲ- သတိရစရာ ေတြ နဲ႕..အတိျပီးတဲ့..လူ႕ရြာၾကီးထဲမွာ- က်မ တို႕ကိုယ္တိုင္လည္း..သတိရစရာေတြ..လုပ္ေန..ခ်န္ေန ၾကတာပါပဲ။ ဆရာၾကီးတင္မိုး ရဲ႕ ကဗ်ာေလး ေတြ နဲ႕ ၾကီးျပင္းခဲ့တဲ့ က်မ တို႕ေတြ အတြက္.. ဆရာၾကီးရဲ႕ ေက်းဇူးလည္း ၾကီးမားလွပါတယ္။ ဒါကပဲ- ျပီးျပည့္စံု ျခင္းပါပဲေနာ္။ ငယ္တုန္းက..အျမဲတမ္း ဧည့္သည္လာရင္ ဆိုျပ ရတာ..ယံုကေလးက..နားရြက္ေထာင္..ပညာရွိေယာင္ေယာင္.. ဆိုတာ..အျမဲသတိရစရာပါပဲ။

က်မ တို႕ညီအမ ေတြအားလံုးကို..ေဖေဖက..တင္မိုးကဗ်ာ စာအုပ္ကေလး ေတြနဲ႕..ၾကီးျပင္းေစခဲ့တာပါ။ စကားစပ္လို႕..မခ်ိဳသင္း တို႕..သံစဥ္ေလးေတြသြင္းျပီး.. ကေလး သီခ်င္း ေလးေတြလုပ္ေပးနိုင္ရင္..သိပ္အက်ိဳးမ်ားမယ္ေနာ္။ အၾကံျပဳတာပါ။

ခင္မင္လ်က္-

P.Ti said...

အမရယ္.. ထပ္တူထပ္မွ်ခံစားရပါတယ္။ ဆရာၾကီးတင္မိုးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ အျမဲရိွေနမွာပါ။

ကဗ်ာေလးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစာပိုဒ္က အဓိပၸာယ္ျပည့္၀ၿပီး စကားလံုးအသံုးကလည္းအင္မတန္ေကာင္းတယ္ေနာ္...

Oway Myo said...

မခ်ိဳသင္းေရ.စိတ္ေမာလို႔မေရးေတာ႔ဘူးေနမလို႔ပါပဲ.. ဒါေပမယ္႔.စစ္ကိုမလို လို႔...စစ္ကိုမုန္းလို႔ပါ.။

က်ေနာ္နဲ႔ ဆရာၾကီးနဲ႔ စစ္အစိုးရရဲ႕အင္းစိန္အက်ဥ္း ေထာင္(၅)ေဆာင္မွာတူေနတုန္းကတည္းကဆရာ ၾကီးကညေနေစာင္းဆိုယင္ထေနာင္းပင္မရွိတဲ႔စိုက္ခင္း အစပ္ကၾသဇာပင္ေအာက္မွာစကားစမည္ေျပာလိုက္၊ေငး လိုက္၊ေတြးလိုက္၊ကဗ်ာရြတ္လိုက္နဲ႔ေနေလ႔ရွိတာပါ။ည ေန(၅နာရီခြဲေလာက္)အိပ္ေဆာင္ပိတ္ခ်ိန္က်လာယင္၊ မ၀င္ခ်င္လည္းသံတံခါး ပိတ္ရဲ႕ေနာက္မွာ အိပ္စက္ခဲ႔ရတယ္။
ဆရာၾကီးကထေနာင္းပင္ရိပ္မွာအိပ္စက္ခ်င္မွာပါ...
ဒါေပမယ္႔ဗ်ာ.ဆရာဟာ ေနာက္ဆံုးႏွလံုးခုန္သံ...ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္အထိ၊သူသိပ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ႔ျမန္မာ႔ေျမကိုေျခခ် ခြင္႔မရ၊အမိေျမလြတ္ေျမာက္မႈကိုလည္းမျမင္ခဲ႔ရတာ ေတာ႔ဗ်ာ.......။
ဒါေပမဲ႔စစ္အာဏာရွင္ရဲ႕အစြန္းကုန္ရက္စက္မႈကိုေတာ႔ သိခဲ႔လို႕စစ္ကိုမလိုဆိုတဲ႔ကဗ်ာနဲ႔က်ေနာ္တ႔ိုအားလံုး အတြက္စစ္ကိုဆန္႕က်င္ျပီးျငိမ္းခ်မ္းေရးကိုလမ္းညႊန္ ေဖၚၾကဴးခဲ႔တာလို႔ယံုၾကည္ပါတယ္။
အဲဒီတုန္းကဆရာ႕အတြက္က်ေနာ္တို႔ဒုကၡသည္စခန္း မွာပဲဂုဏ္ျပဳပြဲျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ႔ၾကတယ္။ ကိုလြဏ္းဏီေပးလိုက္တဲ႔ေရွးေဟာင္းဖန္မီးအိမ္ေလး ထဲကိုေရနံဆီမရလို႔ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းျပီးဆုေတာင္း ခဲ႔ၾကတယ္။ကဗ်ာျမတ္ႏိုးသူမ်ားစုျပီးနံရံကပ္ကဗ်ာပြဲ လုပ္ၾကတယ္။က်ေနာ္႔ရဲ႕ဂုဏ္ျပဳကဗ်ာေလးကိုပါအမွတ္ တရထည္႔ေပးလိုက္ပါတယ္။

ကမၻာေျမရဲ႕ကဗ်ာ
-----------
အဲဒီေန႔က
ေတာင္ေတြငိုတယ္
ျမဴေတြစိုတယ္
ကမၻာၾကီးက..
မ်က္ရည္ယိုတယ္
က်ေနာ္႔အနားက ေရဒီယိုေလးလည္း
ငိုေနတယ္။

ဆရာ႔ရဲ႕
အခ်င္းနဲ႔အဆင္း
ပိုးစုန္းၾကဴး
ဖိုးလမင္း
မီးအိမ္ငယ္ကလည္း
လင္းတလက္လက္နဲ႔ရယ္။

ဒို႔ရင္ထဲက..
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
ကမၻာေျမရဲ႕သဲတစ္ဆုပ္က
ဘယ္ေတာ႔မွမေၾကတဲ႔..
ေမာ္ကြန္းတစ္ပုဒ္။ ။

ပုရစ္@ရဲရင္႕
29.1.2007
အုန္းျပန္႕ဒုကၡသည္စခန္း
ထိုင္းႏိုင္ငံ။
(Comment ရွည္သြားတာခြင္႔လႊတ္)

Myo Win Zaw said...

ျပည္သူၾကားကျပည္သူ႕ကဗ်ာဆရာၾကီးးတင္မိုးပါ ျမန္မာစာေပ ကဗ်ာသမိုင္း တင္မိုး ၾကည္ေအာင္ ေမာင္သာႏိုး ေမာင္စြမ္းရည္စတဲ့ စာေပႀသဇာၾကီးတဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြထဲ အနာဂတ္အတြက္ လူေတာ္လူေကာင္းေလးေတြ ေပၚထြန္းဖို႕ ကေလးကဗ်ာက႑ကိုပါ ျဖည့္ဆည္းေပးတဲ့ ဆရာၾကီးကို အင္းစိန္ေထာင္ထဲပို႕ခဲ့ၾကတယ္ ေနာက္၀မ္းနည္းတာက ဆရာၾကီး အင္းစိန္ေထာင္မွာေရာက္ေနတဲ့အခါ ကမ္းနားလမ္း ေျခာက္ထပ္ရုံးမွာရွိတဲ့ အမ်ိဳးသားစာၾကည့္တိုက္မွာ ဆရာၾကီးရဲ႕ စာေပလက္ရာ ကက္တေလာက္ကို ျဖဳတ္ထားလိုက္တာဘဲ ျပန္ေတြးရင္ရင္နာဖို႕ ေကာင္းသလို ခံျပင္းလဲခံျပင္းတယ္

ေကေက said...

အစ္မေရ....ဒီpostေလးကိုဖတ္ျပီး
ရင္ထဲနင့္ေနေအာင္ခံစားရပါတယ္...

Anonymous said...

အမေရ...
ဒီpostေလးကိုဖတ္ၿပီးတုန္လွုပ္၀မ္းနည္းသြားတယ္...
ၿပီးေတာ့ေဖေဖကိုPhထေခၚမိတယ္...
အမေရသားသမီးတိုင္းခံစားရမဲ့ေ၀ဒနာတခုပဲ..
ွs.m

ႏိုုင္ငံေရးၿငင္းခုုန္မႈမ်ား ၊ အႏုုပညာေမွာ္မ်ားႏွင့္ စိတ္ကူးဝတ္မႈန္ said...

တရားကိုခ်စ္ရင္ေတာ့ဓါးကိုပစ္လို႔မရဘူးထင္တယ္။ မမိုးခ်ိဳသင္းေရ....
တကယ္လို႔..ဒီမေကာင္းဆိုးဝါးေတြကိုသူတၿပန္ကိုယ္တၿပန္ခ်ရမယ္ဆိုရင္စစ္ပြဲတပြဲေလာက္ေတာ့ခ်လိုက္ခ်င္ေသးတယ္။
ေက်ာင္းကဆရာမတေယာက္ကေၿပာတယ္။
ဗမာၿပည္ထဲကိုလာၿပီးအႏုၿမဴဗံုးသာႀကဲခ်လိုက္ပါေတာ့တဲ့
ငါတို႔လည္းမေနဘူး၊သူတို႔လည္းမေနနဲ႔တဲ့
ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာဆုေတာင္းခဲ့ဘူးတယ္။
ၿပည္သူေတြစစ္ပြဲေတြကိုအႏိုင္တိုက္ႏိုင္ပါေစသားလို႔။
ေၿပာရင္းနဲ့ေဒါသထြက္ရတယ္။
က်ေနာ္ဆီမွာ ဆရာဦးတင္မိုးနဲ႔ဆရာစြမ္းတို႔ကိုသန္းဝင္းအိမ္မွာသီခ်င္းဆိုႀကတဲ့ဗီြဒီယို မွတ္တမ္းေခြေလးရိွေသးတယ္။ ဖေလာ္ရီဒါမွာေလ။ က်ေနာ္တို႔တပ္ဦးသီခ်င္းေတြ၊ အေရးေတာ္ပံုသီခ်င္းေတြကိုနားေထာင္ခဲ့ႀကတယ္။
လူေတြကထင္မွာပဲ ဒီအဖိုးႀကီးေတြ၊ ဘာေတြဝတ္ထားမွန္းလည္းမသိဘူး။ သူမ်ားေတြက်န္းမာေရးလုပ္တဲ့ကမ္းေၿခမွာလာၿပီး ေဆးလိပ္လာဖြာေနတယ္။ၿပီးေတာ့ဘာေတြေအာ္ေနမွန္းမသိဘူးလို႔။ က်ေနာ္တို႔အားလံုးကပင္လယ္ကိုႀကိဳက္တယ္မို႔လား။ စိတ္ထဲမွာထင္ေနတာကိုး။ ဟိုးဘက္ကမ္းမွာ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံေလးမ်ားရိွေနမလားလို႔။ လႈိင္းေတြကသယ္သြားခဲ့ရင္ေပါ့။

ေအာင္မိုးဝင္း

ကလိုေစးထူး said...

အမေရးထားတဲ့ ပထမ စာပုိဒ္ေတြကို ဖတ္ၿပီး ဒီဗီြဘီက တင္ဆက္သြားတဲ့ ဆရာႀကီးတင္မိုး အမွတ္တရအစီအစဥ္မွာ ဆရာႀကီးရဲ့ အေၾကာင္းကို ရွင္းျပေနတဲ့ မခ်ိဳသင္းကုိ ျပန္ျမင္ေယာင္လာတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ့ အ႐ိုးအိုးကို လွမ္းျပၿပီး `ဟုိမွာ အေဖ´ လို႔ ေျပာတာကိုလဲ ျပန္ၾကားေယာင္လာတယ္။

ဒီပို႔စ္ကို ဖတ္ရတာဟာ တျခားပုိ႔စ္ေတြနဲ႔ မတူတဲ့ ခံစားခ်က္တမ်ိဳးကို ေပးသလို စစ္ကို ရြံရွာေစတဲ့စိတ္ကိုလဲ ထင္ဟပ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အမကို အခုလို ပို႔စ္ေလးေတြ မၾကာခဏ ေရးေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆိုခ်င္တာပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေရးလိုက္တာနဲ႔ အမ ေရးတာနဲ႔ ထိေရာက္မႈျခင္းကလဲ ကြာတယ္ေလ။ ကုိယ့္ထက္ အႀကီးကို ဆရာလာလုပ္ေနသလို ျဖစ္ေနၿပီလား မသိပါဘူး။

Anonymous said...

:( မ်က္ရည္၀ဲမိျပန္တယ္ ။

M.Y. said...

"ပညာရိွမ်ား ေတြးႀကည့္ရင္ ေျပးႀကည့္တာထက္မွန္"
ဆိုတာဒါပဲထင္တယ္။
ကမၻာတည္သေရြ ့နာမည္မေသမယ့္ကေလာင္နဲ ့အကိ်ဳးျပဳေနဆဲ ဆရာႀကီးကို ႏွေမ်ာတသစြာျဖင့္..

ပံုရိပ္ / Pon Yate said...

မခ်ဳိသင္းေရ ဖတ္ျပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရပါတယ္။

Unknown said...

ဘာေျပာရမွန္း မသိေတာ့ပါဘူး အစ္မရယ္ :(

kohan said...

ဘဘ ဦးဘဂ်မ္းေရ...။ အဘကေတာ႔ ျငိမ္းခ်မ္းေနပီေပါ႔..အဘနဲ႔ ထုိင္ေနၾက အင္းစိန္က လက္ဘက္ေရဆုိင္မွာ အခ်ိန္မ်ားစြာ (ကဗ်ာဆရာတင္မုိး) ကုိက်ေနာ္တုိ႔ေစာင္႔ေနခဲ႔ၾကတာ...။ ေသမင္းကသာ က်ေနာ္ေျပာတာကုိၾကားနုိင္တဲ႔နားပါမယ္ဆုိရင္။က်ေနာ္လွမ္းေအာ္ေျပာခ်င္ပါတယ္..... သူ႔မွာလုပ္စရာေတြ အမ်ားၾကီးက်န္ေသးတယ္လုိ႔...ဦးရွမ္းၾကီး ကေတာ႔ ( ေသမင္း မင္းေခၚေပမဲ႔လဲ ငါမလုိက္နုိင္ေသး အေၾကြးဆပ္စရာက်န္ေသးတယ္ ) လုိ႔ဆုိတာပဲ..အဘေရာ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ ဒင္းကုိမေျပာခဲ႔ေရာ႔ေလသလား......ဒင္းကဘဲ လစ္လႈရႈေရာ႔ေလသလား.....က်ေနာ္တုိ႔ေတြလဲ ဇီးသီးမေရာင္းတဲ႔ ေမာင္ဗ်ိဳင္း ျဖစ္လုိ႔ေနေပါ႔ အဘေရ....
မခ်ိဳသင္းေရ ကုိ၀ဏ ကုိ ကုိဟန္ (အလင္းေထာင္႔)နုတ္ဆက္ေၾကာင္းေျပာေပးပါ..http//hantharmyintoo.ning.com