ဒီေန႔ေတာ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေလာကထဲ ေရာက္ပါမွ ေကာက္ရလိုက္တဲ႔ ညီမေလးတေယာက္ ျဖစ္တဲ႔ လင္းက အမ ဘာေတြ ျဖစ္သလို စားေနလဲ ေရးေပးပါ တဲ႔။ tag လာတယ္။ စားတဲ႔အေၾကာင္းဆိုေတာ႔ ကိုယ္ကလဲ စားပဲ စားတတ္တာ၊ ေရးဖို႔ကို ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မျဖစ္မွာစိုးပါတယ္ မေရႊလင္းေရ။
ကိုယ္႔တိုင္းျပည္က ထြက္လာကတည္းက ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ႔အစားအေသာက္ေတြနဲ႔ ေ၀းေနခဲ႔ရတာ ၾကာၿပီ။ ဗမာျပည္က အစားအေသာက္ေတြကို စဥ္းစားလိုက္ရင္ မ်က္ရည္ေတာင္ ၀ဲလာသလိုလိုပဲ။ မလုတို႔ ရွင္မင္းတို႔လိုလဲ မခ်က္တတ္၊ မဇနိတို႔ ကိုအန္ဒီတို႔လိုလဲ အရသာရွိရွိ လက္စြမ္းမျပတတ္ေလေတာ႔ သူတို႔ ဘေလာ႔ဂ္ေတြမွာပဲ သြားသြားေမာ႔ၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႔ ျပန္လာရတယ္။
ရန္ကုန္မွာဆိုရင္ေတာ႔ ဘာအေရးလဲ။ အိမ္မွာ မခ်က္ျဖစ္လို႔ အျပင္သြားစားရင္ေတာင္ ဘာစားစား ကိုယ္႔အႀကိဳက္နဲ႔ တည္႔တာခ်ည္း။ ညေန ျမိဳ႔ထဲ တရုတ္တန္းတေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေတြ႔တဲ႔ဆိုင္ေလးေတြမွာ ေလွ်ာက္ထိုင္စားမလား၊ အင္းယားကန္မွာ ရခိုင္မုန္႔တီနဲ႔ အေၾကာ္စုံ စားမလား၊ ဇီးၾကံ လို႔ေခၚတဲ႔ ၾကံရည္နဲ႔ ဇီးေဖ်ာ္ရည္ ေရာထားတာလဲ ေသာက္လို႔ရေသးတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ႔ ကုန္မွာမဟုတ္ပါဘူးေလ..။ မစဥ္းစားတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ဂလု..။
ဒီမွာက်ေတာ႔ေရာ..။ ဒီကိုေရာက္ၿပီး ေနာက္တေန႔ အေဖ႔မိတ္ေဆြတေယာက္က အေမရိကန္စာ လိုက္ေကၽြးေတာ႔ သူတို႔ေတြစားၾကတာ ပြဲအႀကီးႀကီးေတြမို႔ အံ႔ၾသလိုက္ရတာ။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ သူတို႔ေတြ ထြားၾကတာ ေနမွာ လို႔ ေတြးမိတယ္။ အဲဒီေန႔က ကုန္ေတာင္ မကုန္ခဲ႔ဘူး။ အခုက်ေတာ႔လဲ အက်င္႔ပါသြားလို႔လား မသိဘူး၊ နည္းသလိုလိုေတာင္ ထင္မိေသး။ :)
ဒါေပမဲ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းပါေစ၊ ကိုယ္႔ဗမာပါးစပ္နဲ႔ေတာ႔ ေရရွည္ မစားႏိုင္တာ အမွန္ပါပဲ။ အဲဒီလိုေျပာလို႔ ကိုယ္ကပဲ အိမ္မွာ ဗမာဟင္းေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ခ်က္ျပဳတ္လုပ္စားေနတဲ႔ အတိုင္း။ တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္ ေကာင္းေကာင္းခ်က္တတ္တာတခုက ၀က္သားႏွပ္ တာလို႔ ခင္တဲ႔ မိတ္ေဆြေတြက ေျပာၾကတာပဲေလ။ (ေခါင္ကို တက္ကိုင္လိုက္တာ)
အဲဒီတခုကလဲ စနစ္တက် ခ်က္တတ္တာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္က ၀က္ကို ႀကိဳက္ေတာ႔ ခဏခဏ စမ္းျပဳေနရင္းက ကၽြမ္းက်င္အဆင္႔ထဲ ၀င္သြားရတာပါ။ ဒါေတာင္ တခါတေလ ဟင္းအေရာင္က နီလိုက္၊ မဲလိုက္၊ ျဖဴလိုက္ပါ။ နီတာက ငရုတ္သီးအေရာင္တင္ မ်ားသြားလို႔။ မဲတာက ငံျပာရည္ အေနာက္ သြန္က် သြားလို႔။ ျဖဴတာကေတာ႔ ေမ႔ၿပီး ဘာမွ မထည္႔လိုက္မိလို႔ပါ။
တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္အႀကိဳက္ဆုံးက ဘဲဥ၊ ၾကက္ဥေပါ႔။ ၾကက္ဥ ဘဲဥဆို ျပဳတ္ျပဳတ္၊ ေၾကာ္ေၾကာ္ အကုန္ႀကိဳက္တာ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္က အေဖာ္ေလးနဲ႔ ေနတာဆိုေတာ႔ကာ ၾကက္ဥခ်ည္း သူ႔ကို ေၾကာ္ေကၽြးေနရင္ ေျပးသြားမွာစိုးလို႔ ကုိယ္ရွိန္သပ္ထားရတာပါ။ ကိုယ္႔ခ်ည္းဆုိရင္ေတာ႔ ပ်င္းတာေရာ၊ ႀကိဳက္တာေရာနဲ႔ ၾကက္ဥခ်ည္း ေၾကာ္စားေနမွာ။
ဒါေပမဲ႔ တခါကေတာ႔ ကိုယ္ ၾကက္ဥကို ေတာ္ေတာ္စိတ္ကုန္သြားဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူနဲ႔ကုိယ္နဲ႔က ခ်စ္သူဘ၀ပဲ ရွိေသးတာ။ သူကလဲ ကိုယ္ၾကက္ဥ ဘဲဥႀကိဳက္တာကို သိထားတယ္။ သူ႔အႀကိဳက္၊ ကိုယ္႔အႀကိဳက္ေတြ ျပဳစုတုန္းကာလ ကေပါ႔။
တေန႔ေတာ႔ ကုိယ္က ဘာကိစၥနဲ႔လဲ မသိဘူး၊ စိတ္ဆိုးတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေျပဘူး။ ကိုယ္က စိတ္မေကာက္တတ္ေပမဲ႔ အေၾကာင္းရွိလု႔ိ စိတ္ဆုိးၿပီဆိုရင္လဲ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေျပတတ္ေတာ႔ သူလဲ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတာနဲ႔ တညလုံး စဥ္းစားၿပီးသကာလ မနက္က်ေတာ႔ အၾကံရၿပီး ထမင္းကို ကိုယ္တိုင္ ေၾကာ္လာပါတယ္။ ၾကက္ဥ ႏိုင္းခ်င္းနဲ႔ပါ။
ေက်ာင္းေရာက္ေတာ႔ ကိုယ္႔ကို ေခ်ာ႔တဲ႔အေနနဲ႔ သူ႔ထမင္းဗူးကို “ကိုယ္တုိင္ေၾကာ္လာတာပါ” ဆိုၿပီး လွမ္းေပးပါတယ္။ ကိုယ္ကလဲ အစားအေသာက္ဆိုေတာ႔ စိတ္ဆိုးေနေပမဲ႔လည္း မျငင္းေကာင္းတာနဲ႔ လွမ္းယူလိုက္ရပါတယ္။ သူလဲ ထမင္းဗူးကို ကိုယ္ကယူတယ္ဆိုေတာ႔ ေပ်ာ႔ေျပာင္းလာတဲ႔သေဘာမို႔ ၀မ္းသာၿပီး စား၊ စား တဲ႔။ ၾကက္ဥေတြလဲ အမ်ားႀကီး ပါတယ္ တဲ႔။
ကိုယ္လဲ ၾကက္ဥေၾကာ္ဆိုတာနဲ႔ မ်က္လုံးေလး လက္ကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး နဂိုကလဲ ျပန္ေခၚခ်င္ခ်င္မို႔ စိတ္ဆိုးေျပလိုက္တာေပါ႔။ မနက္ေစာေစာ ထမင္းေၾကာ္စားရမယ္ဆိုၿပီးလဲ ေပ်ာ္သြားေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ ထမင္းဗူးဖြင္႔လိုက္ေတာ႔ ထမင္းကို ပဲငံျပာရည္ေလးထည္႔ၿပီး တတ္သ၍ မွတ္သ၍ လုပ္ခ်လာတာပါ။ သနားဖို႔ေတာင္ ေကာင္းပါတယ္။ :P
သူေျပာသလိုပါပဲ။ ၾကက္ဥေတြလဲ အမ်ားႀကီးပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ထမင္းေၾကာ္ၿပီးမွ ၾကက္ဥေတြကို ေဖာက္ၿပီး ျဖန္႔ေလာင္းခ်လိုက္တာမို႔ ၾကက္ဥအရည္ေတြ မက်က္ဘဲ အရည္အတိုင္း စိုစိစိနဲ႔ ထမင္းေတြနဲ႔ လုံးေထြး ထားတယ္။ ၾကက္ဥသိပ္ႀကိဳက္တဲ႔သူေတာင္ ဟာ ကနဲ ျဖစ္ရတဲ႔ အကြက္ေပါ႔။ ၾကက္ဥ စိမ္းနံ႔ကလဲ ညွီလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔။
အဲဒီတခါပဲ ၾကက္ဥကို စိတ္ပ်က္ဖူးပါတယ္။ အဲဒီကတည္းက ကိုယ္လဲ သိလိုက္တာပါပဲ။ သူ ဒီေလာက္ ဟင္းအေၾကာင္း နားမလည္ရင္္ ငါ ဟင္းခ်က္ ညံ႔လဲ မဆူေလာက္ဘူးဆိုၿပီး သူ႔ကိုပဲ ယူဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ႔တာပဲေလ။ ကိုယ္႔အထင္လဲ ခုထိေတာ႔ မလြဲေသးဘူး ထင္တာပါပဲ။
ကဲ လင္းေရ၊ အစားအေသာက္အေၾကာင္းဆိုၿပီး ေရးလိုက္တာ ဘာေတြေလွ်ာက္ေရးေနမွန္း မသိပါဘူး။ ေရးေတာ႔ ေရးလိုက္မိၿပီ ညီမေရ..။
မိုးခ်ိဳသင္း
