သနားျခင္း

ေလာကမွာ ခ်စ္တာ မုန္းတာ သနားတာ စတဲ႔ ခံစားမွဳေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိၾကရာမွာ သနားတဲ႔ စိတ္ခံစားမွဳကေတာ႔ အဆိုးဆုံးပဲ ထင္ပါရဲ႔။ သနားမိရင္လဲ တခါတေလ ခ်စ္တာေတြ ထက္ေတာင္ သူက အေလးသာတတ္တာမို႔ သနားပိုတယ္ ဆိုတဲ႔ အသုံးအႏွဳန္းမ်ား ေပၚလာတာလား မသိ။

ကိုယ္ငယ္ငယ္က ကိုယ္႔ထက္ တႏွစ္ငယ္တဲ႔ ေမာင္ေလးနဲ႔ ကစားရေတာ႔ မိဘေတြ အမေတြက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္တို႔ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ကို ေတာ္ေတာ္ ဦးစားေပးတယ္။ မုန္႔ဆိုလဲ မိဘကို ဦးခ်ၿပီးရင္ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ အရင္ေရြးယူပေစ ပဲ။ ၿပီးမွ အမေတြက စားတယ္။

အေမကလဲ ဘာေလး၀ယ္၀ယ္ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ကို ၀ယ္ေပးရင္ ဆင္တူ ၀ယ္ေပးတတ္တယ္။ ဥပမာ ခၽြန္စက္ဆိုရင္လဲ ေၾကာင္ပုံေလးဆို ႏွစ္ခု၊ သမင္ပုံေလးဆို ႏွစ္ခု အဲဒီလို ၀ယ္လာတတ္တယ္။ အေရာင္ေတာ႔ ကြဲတာေပါ႔။ မကြဲရင္ သူ႔ဟာ ကိုယ္႔ဟာ ျဖစ္အုံးမွာကိုး။ အ၀ါေရာင္ေလး တခု၊ အနက္ေရာင္ေလး တခု အဲဒီလိုမ်ိဳး။ ဒါေတာင္ ကိုယ္တို႔က လွတဲ႔ အေရာင္ကို လုၾကေသးတာ။

ကိုယ္ကေတာ႔ မမွတ္မိေတာ႔ပါဘူး။ သနားတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေဖတို႔က ျပန္ေျပာျပတာပါ။ အဲဒီလို ခၽြန္စက္ေတြလုၾကၿပီဆိုရင္ ကိုယ္႔ေမာင္ေလးက လွတဲ႔ အ၀ါေရာင္ ေၾကာင္ ခၽြန္စက္ေလးကိုပဲ လိုခ်င္တယ္။ ကိုယ္ကလဲ သူ႔နည္းတူ အ၀ါေရာင္ပဲ လိုခ်င္တယ္။ အဲဒီအခါ ကိုယ္က ေမာင္ေလးကိုလဲ ဦးစားေပးရာေရာက္ေအာင္ အနက္ေရာင္ေလးကို ယူေပးလိုက္တယ္ တဲ႔။

ဒါေပမဲ႔ ရုိးရုိးတန္းတန္း အနက္ေရာင္ကို ယူတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာၿပီးမွ ယူတာ တဲ႔။ ဘယ္လို ေျပာလဲ ဆိုရင္ “ေမာင္ေလးက ေၾကာင္အ၀ါေလး လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္လဲ ယူလိုက္ပါ ေမာင္ေလး ရယ္၊ မမက အနက္ေရာင္ေလးပဲ ယူလိုက္ပါ႔မယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ အ၀ါေလးက လွေတာ႔ ဘယ္သူမဆို ခ်စ္ၾကမွာပဲေလ။ အနက္ေလးကေတာ႔ မလွရွာဘူး။ အဲဒီေတာ႔ မမခ်ိဳက သနားလို႔ အနက္ေလးကိုပဲ ယူလိုက္ပါ႔မယ္” တဲ႔။

ၿပီးေတာ႔ ကိုယ္က ေၾကာင္အနက္ ခၽြန္စက္ေလးကို ပြတ္သပ္ေပးေနေသးတာ။ သနားစရာ ေကာင္းလိုက္တဲ႔ ကေလး၊ နင္႔ကုိ ဘယ္သူ႔မွ မလိုခ်င္ဘူး ဆိုတဲ႔ စတိုင္ေပါ႔။ အဲဒီေတာ႔ ကိုယ္႔ေမာင္ေလးကလဲ စိုက္ ၾကည္႔ေနတယ္။ သူလဲ အနက္ေလးကို အရမ္းသနားေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ ေပး ေပး သားကို ေၾကာင္အနက္ေလး ေပး ဆိုၿပီး အတင္းယူတယ္။ ကိုယ္ကလဲ မမပဲ ယူပါ႔မယ္ လုပ္ေသးတယ္။ ၿပီးမွ ကိုယ္က အ၀ါေရာင္ ေၾကာင္ခၽြန္စက္ေလးကို မယူခ်င္ဘဲနဲ႔ အငယ္မို႔ သူ႔ကိုေလွ်ာ႔ေပးလိုက္ရသလိုလို နဲ႔ ရသြားေရာေလ။

အဲဒါကိုၾကည္႔ၿပီး ကိုယ္႔မိဘေတြက သိပ္သေဘာက်တာ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ကိုယ္တို႔ ငယ္ငယ္က ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ ရန္မျဖစ္လို႔။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ကိုယ္လိုခ်င္တာ ရေတာ႔ ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ကစားၾကတယ္ေလ။ အဲဒါကို အေဖတို႔ အေမတို႔က ႀကီးလာတဲ႔အထိ ေျပာမဆုံးဘူး။ ေနာင္က်ေတာ႔ သူလဲနားလည္သြားၿပီး တခုခု ေရြးခ်ယ္ရမယ္ဆိုရင္ “နင္ငါ႔ကုိ ငယ္ငယ္ကလို ေၾကာင္အနက္ေလး မမယူပါ႔မယ္ လာမလုပ္နဲ႔ေတာ႔။ အနက္ေလးကို သနားရင္ နင္ပဲယူေတာ႔” တဲ႔။ သိကုန္ၿပီကိုးေလ..။ ဒုကၡ ဒုကၡ။

ကိုယ္ေျပာခ်င္တာက သနားတာဟာ လူ႔စိတ္ကို အေတာ္ ကသိကေအာက္ျဖစ္ေစတာကိုပါ။ အခုပဲ ၾကည္႔ေလ။ ဟိုတခါ သံေယာဇဥ္ဆိုတဲ႔ ပို႔စ္မွာ ကိုယ္ေရးဖူးတဲ႔ ေၾကာင္မိသားစုမွာ ေၾကာင္ကေလးေလးေတြက ၄ေကာင္၊ ေၾကာင္အေမႀကီးက ၁ ေကာင္ ျပန္လာေနတယ္။ ကိုယ္တို႔ကလဲ ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္ၿပီး စားစရာေတြ ေကၽြး၊ ႏို႔ေတြတိုက္ လုပ္ေနေတာ႔ အိမ္က မခြာေတာ႔ဘူး ဆိုပါေတာ႔။

ဒါေပမဲ႔ သူတို႔က ပိုင္ရွင္ မရွိတဲ႔ ေၾကာင္မိသားစုထင္ပါရဲ႔။ လူနဲ႔ မနီးစပ္လို႔ နည္းနည္းရုိင္းတယ္။ စားတဲ႔အခ်ိန္ပဲ လာစားတယ္။ ၿပီးရင္ အကုိင္မခံဘူး။ အေရာင္ေတြက အေမက တကုိယ္လုံး အနက္ဆိုေတာ႔ ကေလးေတြကလဲ ၂ေကာင္က အနက္၊ ၁ေကာင္က အနက္ၾကား၊ ေနာက္တေကာင္က အျဖဴလိုလို၊ ၀ါခ်င္သလိုလို နဲ႔မို႔ အနီးစပ္ဆုံး ေျပာရရင္ လက္ႏွီးစုတ္ အေရာင္ တဲ႔။ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက ေျပာတာေလ။

အဲဒီအထဲက အနက္ေလး တေကာင္ကေတာ႔ ေရာဂါသည္ေလးပါ။ အစားလဲ သိပ္မစားႏိုင္ရွာဘူး။ သနားလို႔ သူ႔ကုိခ်ည္း သပ္သပ္ေကၽြးလဲ နည္းနည္းပဲစားၿပီး အသက္ရွဴၾကပ္ေနေရာ။ ပန္းနာေရာဂါသည္ ထင္တယ္။ ကိုယ္တို႔က သူ႔ကို ပိန္ပိန္ေလးမို႔ ပိညွက္ေလး လို႔ နံမည္ေပးထားတယ္။

ေနာက္တခါ အသံကလဲ မထြက္ဘူး။ လည္ေခ်ာင္းကြဲေနသလား မသိ။ ပါးစပ္ဟၿပီး လွ်ာေလး နီေနလို႔သာ သူေအာ္ေနမွန္း အျမင္နဲ႔ သိရတာ။ ဒါေတာင္ အသားက မဲေနလို႔ ေမွာင္ထဲမွာ ထိုင္ေနရင္ ဘာမွကို မျမင္ရဘူး။ ေနာက္ၿပီး ႏွာေခါင္းတဖက္ကလဲ ႏွာရည္ေတြ တခ်ိန္လုံး စီးက်ေနေသးတယ္။ မျပည္႔စုံ မလွပတဲ႔ေနရာမွာေတာ႔ complete ပဲ။ ေျပာရရင္ complete ပိညွက္ ေပါ႔။

ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားကိုလဲ သူက ခ်စ္ေနၿပီ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ႔ သူက သူ႔ကုိပဲ ေၾကာင္ေလးေတြက ခ်စ္ေနေအာင္ အစာေကၽြးလဲ သူ၊ ႏို႔တိုက္လဲ သူ လုပ္ထားတယ္။ ကိုယ္႔ကိုေတာ႔ သူ႔ထက္ပိုခ်စ္သြားမွာစိုးလို႔ အနားမကပ္ေစခ်င္လို႔ စာေရး၊ စာေရး ကိုယ္ေကၽြးလိုက္မယ္ တဲ႔။

ဘေလာ႔ဂ္ဖတ္လဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႔မွာ အတူတူ။ ပိညွက္ကေလးက သူ႔ေပါင္ေပၚမွာထိုင္ၿပီး ကြန္ပ်ဴတာကို စိုက္ၾကည္႔လို႔။ တီဗီမွာ ေဘာလုံးပြဲ ၾကည္႔ေတာ႔လဲ အတူတူ။ ပိညွက္ေလးက နားရြက္ေလးေထာင္ၿပီး သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ ထိုင္လို႔။

ေဘာလုံး တီဗီဂိမ္း ကစားရင္လဲ ဟိုကေလးက သူ႔ေဘးမွာ ေမာ႔လို႔။ သူ႔ကိုၾကည္႔လိုက္၊ အရုပ္ေတြကို ၾကည္႔လိုက္နဲ႔။ ႏွာရည္ေတြက က်လို႔။ သူကလဲ ေဘးမွာ တစ္ရွဴးဗူးနဲ႔။ ကိုယ္က စာေရးရင္းတဖက္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို လွမ္းၾကည္႔ၿပီး အကုိေရ ကေလးကို ႏွပ္သုတ္ေပးလိုက္ပါအုံးဆိုရင္ သူကလဲ တစ္ရွဴးေလးနဲ႔ ေျဖးေျဖးေလး သုတ္ေပးတယ္။ ျဖစ္ေနတာ ျဖစ္ေနတာ။

သူ႔အတြက္ အိမ္ေလးလဲ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက ကိုယ္တိုင္လုပ္္ေလရဲ႔။ အခန္းေလးေတြဖြဲ႔လို႔ ေဆာက္ထားေတာ႔ ေၾကာင္က ဧည္႔ခန္း၊ အိပ္ခန္း ခြဲသိပါ႔မလား ေမးရေသးတယ္။ မေန႔ညကလဲ မနက္ ၃နာရီႀကီး ပိညွက္ေလးကို သူက ရွဳရွဳး ထ တည္ ေသးတယ္။ ေရာဂါေပါင္းစုံ ျဖစ္ေနတဲ႔ၾကားထဲ ဆီးခ်ဳပ္ ၀မ္းခ်ဳပ္ပါ ျဖစ္သြားမွာစိုးလို႔။ ေၾကာင္ Insurance လဲ ၀ယ္ဖို႔ စုံစမ္းေနရၿပီ။ ေရာဂါသည္ေလး ဆိုေတာ႔ေလ။

ညေနဆို ရုံးကေန ႏွစ္ေယာက္သား သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္နဲ႔ ျပန္လာၾကတယ္။ စတားဘက္စ္လဲ မထိုင္ႏိုင္၊ ရုပ္ရွင္လဲ မေမာ႔ႏိုင္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လဲ သေ၀မထိုးႏိုင္။ အိမ္ေရာက္လို႔ ပိညွက္ေလး ေတြ႔မွ ေအာ္ သူ မေသေသးဘူးလို႔ ရင္ေအးရတယ္။ ဒီ Fall ေတာင္ မခံေလာက္ဘူး ထင္ရတယ္။ အသက္ရွဴရင္လဲ ဂလူးဂလြမ္းနဲ႔။ အသံေပါင္းစုံ ထြက္ေနတယ္။

အဲဒီေၾကာင္ေလးက အကိုင္လဲ ခံေနၿပီ၊ လူကိုလဲ ခင္ေနၿပီဆိုေတာ႔ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္ရၿပီေပါ႔။ ေမြးမဲ႔ေမြးေတာ႔လဲ က်န္းမာတဲ႔ ေၾကာင္ေလးေတြ ရွိရက္နဲ႔ ေရာဂါသည္ေလးကိုပဲ သည္းသည္းလွဳပ္ ခ်စ္မိရတယ္။

သံေယာဇဥ္ဆိုတာ ျဖတ္ရခက္ရတဲ႔အထဲ ခ်စ္တာအျပင္ သနားတာပါ တိုးလာေတာ႔ ခက္ေတာ႔ ခက္ေနပါၿပီ။ ကိုယ္တို႔လဲ ရုန္းမထြက္ႏိုင္ေတာ႔ဘူးေလ..။
မိုးခ်ိဳသင္း

26 comments:

Chit Lay Pyay said...

အမ ေရ ညီမလဲ ေၾကာင္ေလးေတြကို သိပ္ခ်စ္တာ၊ ညီမမွာလဲ အဲလို ေနမေကာင္းတဲ့ ေၾကာင္မ အနက္ကေလး ရွိဖူးတယ္၊ သူက ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီးကတည္းက ညွက္သြားတာ အဲဒီအရြယ္ေသးေသးေလးက မတတ္ဘူး၊ မ်က္ႏွာကလဲ သူမ်ား ေၾကာင္ေလးေတြလို မဟုတ္ဘူး မႈိင္မႈိင္ေလးနဲဲ႔ ငိုင္ငိုင္ေလး ။ ေနာက္ေတာ့ သူ က ညီမတို႔ ေဘးအိမ္က အိမ္ေနာက္ေဖး အမိႈက္ပံုနားမွာ သြားထိုင္ထိုင္ေနရင္က ျပန္မလာေတာ့ဘူး၊ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ မသိဘူး၊ အခုထိ သူ႔ကို သတိရေနတံုး၊ တခါတေလ အိပ္မက္ရင္ သူျပန္လာတယ္ လို႔ အိပ္မက္မက္ေနေသးတယ္၊ အမ ရဲ႕ ယေန႔ အေျခအေနမွာ ၀မ္းနည္းစရာ သတင္းေၾကာင့္ စာမေရးႏိုင္ပါဆိုလုိ႔ စိတ္ပူသြားတာ၊ အခု ျပန္လာၾကည့္လို႔ ပို႔စ္တက္တာေတြ႕လုိ႔ ဦးဆံုး ကြန္မန္႔ပြတ္သြားတယ္၊ အစစ အရာရာ အဆင္ေျပပါေစ အမေရ၊

ခင္မင္လွ်က္

PAUK said...

အမေရ..
၀မ္းနည္းစရာဆိုတာ..ဘာကို၀မ္းနည္းတာလဲ
ေၾကာင္ေလးအတြက္လား....
အဟိ...
ကြ်န္ေတာ္ကေၾကာင္..ေခြးမခ်စ္တတ္ေတာ့
ဘယ္လိုနွစ္သိမ့္ရမွန္းေတာင္မသိဘူး
အမကရီရတယ္
္(ခဲခြ်န္စက္အ၀ါလိုခ်င္တာတဖက္လွညိ့နဲ႔ရေအာင္ယူတယ္)
အမဘာရာသီဖြားလဲ..(ေျပာလို႔ရမွေျပာပါေနာ့)
ကြ်န္ေတာ့္အထင္ကေတာ့Geminiထင္တာပဲ
အဟဲ..မႊားသြားရင္ေဆာတီး

ကုိေအာင္ said...

မမုိးခ်ဳိသင္းက စာအေရးအသား အရမ္းေကာင္းတာဘဲ
က်ေနာ္ဆုိ ေၾကာင္ထက္ ေခြးကုိ ပုိခ်စ္တယ္။ အမေရး
လုိက္ေတာ့မွဘဲ ေၾကာင္ေတြကုိ သနားမိတယ္။

စူး said...

အမ..ေၾကာင္ကေလးသနားပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ျမတ္ႏီုးကေတာ့ ..ပါးစပ္ကပဲ သနားႏိုင္မယ္ထင္တယ္။ ဘာလိုံလဲဆိုေတာ့ .. ေၾကာင္ဆို အိမ္မွာ ညစ္ပတ္ေနပီလို႔ ယူဆရင္ လံုးဝမကိုင္ေတာ့ဘူးေလ..။

ဒါေၾကာင့္ သနားတယ္ဆိုတာ ပါးစပ္နဲ့ပဲ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။
အမတို႔လို အမွန္တကယ္သနားတဲ့ သူရိွေတာ့လဲ ..ျမတ္ႏိုးက ေၾကာင္ကေလးကိုယ္စားေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ေျပာတတ္ပါတယ္။

အမ ျမတ္ႏိုးက ေၾကာင္ကိုပဲေျပာတာေနာ္။ ပါးစပ္က သနားတယ္ဆိုတိုင္းရင္ထဲကသနားေပမဲ့ လက္က မလုပ္ျဖစ္တာ ကို ေျပာျပတာပါ။

ေလးစားလ်က္

khin oo may said...

တို.လဲ ငယ္ငယ္ က ေမာင္ေလးဖ်ားလို. ေၿကးအို.ဝယ္တိုက္တေတာ. (အဲဒီ အခ်ိန္တံုးက ေတာ.ဒါ အန္မတန္ေစ်းၿကီးလို. လူ မမာ ကိုဘဲ တိုက္နုိင္တာပါ။ ပိုက္ဆံ သိတ္မၿပည္.စံုဘူးေလ) တို.လဲစားခ်င္တာေပါ။ အဲဒါေနဲ. ေမာင္ေလးကို ေၿပာတယ္။ ဟယ္ နင္ အမ်ားၿကီး မစားနဲ. အစာအိမ္တင္းလိမ္မယ္ ဆိုေတာ. ေမာင္ေလးက အကုန္ မစားေတာ႕ဘူး။ ပိုတာ တုိ.ေသာက္လိုက္တာေပါ.။
၂။ တိုလဲ အဲဒီေည္ာင္ ကေလးကို ေတာင္ ခ်စ္လာၿပီး တို႕ ကအန္ မတန္ ေၿကာင္ မုန္းတယ္။ သူ အေၿပာ ေကာင္းတာ နဲ.။

khin oo may said...

ကိုယ္႔ကိုေတာ႔ သူ႔ထက္ပိုခ်စ္သြားမွာစိုးလို႔

Anonymous said...

ဟုတ္တယ္ အမေရ ။ သံေယာဇဥ္ေရာ .. သနားတာေရာ ေပါင္းလိုက္ရင္ေတာ့ .. မလြယ္ေရးခ်ာ မလြယ္ဘဲ ။

Anonymous said...

ဒါနဲ့ အမ ေမာင္ေလးကို ေျပာတာဖတ္ျပီး သေဘာက်လြန္းလို့ အဟား ။ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္ေမာင္ေလးကို အဲလိုေလး လုပ္ၾကည့္ဦးမွ ။ ခက္တာ သူက အသက္ ၂၆ ေတာင္ ရွိေနျပီ း)

Anonymous said...

တီတီခ်ဳိ..
စီဗုးံလဲရွိဖူး..အိမ္ကိုလဲလာလည္ေနာ္.လင့္ထားခဲ့မယ္
http://koyinnawkhinlaynge.blogspot.com/

ဇနိ said...

အမေရးလိုက္ေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက က်ေနာ့္အကိုက က်ေနာ့္ဆီက ဘယာေၾကာ္ကို ညီေလးပူတယ္ေနာ္ မစားနဲ႔ ေျပာၿပီး ညာ ယူစားတာေတာင္ သြားသတိရမိတယ္..
း)

လင္း said...

အမေရ ေမာင္ေလးကို ညာတာပါေတးနဲ ့ လုပ္ျပီးလိုခ်င္တာကို ရေအာင္ယူတာကို ဘေဘာက်တယ္။ အမတို ့ေမာင္ႏွစ္မေတြ အေႀကာင္းဖတ္ရတာ ေပ်ာ္စရာႀကီး။ စကားမစပ္ လင္းက ေႀကာင္ကိုသိပ္ေႀကာက္တာ။ မခ်စ္ဘူးးးးး

pandora said...

သနားတတ္တဲ့ စိတ္ကေလးက သိပ္ကိုခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္ အစ္မေရ။

nu-san said...

အမက ငယ္ငယ္ကတည္းက ျဖတ္ထုိးဥာဏ္ေကာင္းတယ္ ေျပာရမယ္.. :)

ေၾကာင္ေတြ ေခြးေတြ နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ comment ေရးလိုက္ရရင္ အရွည္ၾကီးျဖစ္သြားမွာ.. :P

အေဖက လမး္ေဘးက ေခြးေလးေတြေလွ်ာက္သြားေနရင္ အိမ္ေခၚတာတယ္.. ကားၾကိတ္မိမွာစုိးလုိ႔.. ေခြးမၾကီးက ေမြးလုိ႔ ေခြးေလးေတြ ေတာက္ေတာက္ လမ္းေလွ်ာက္ႏုိင္ျပီဆုိလည္း မုန္႔ေကၽြးရင္း အဲဒါေလးေတြက အိမ္တုိင္ယာေရာက္ ေျပာငး္ေရႊ႕လာၾကေရာ.. ဘာလုပ္ရလဲဆုိေတာ့ အားျပီဆုိရင္ သူတုိ႔ကုိ ေရခ်ိဳးေပး သန္းရွာေပး ေဆးေပါင္ဒါျဖဴးေပး၊ ျပီးရင္ ဆန္ခြဲေတြ က်ိဳျပီး ေကၽြးလုိ႔ ေခြးေတြ ေျပာင္ေယာင္လာျပီဆုိရင္ လမ္းသြားလမ္းလာေတြက ယူသြားၾကတယ္ အမရယ္..

ေၾကာင္လည္း အဲဒီလုိပဲ သူမ်ားအိမ္က ေၾကာင္က ကုိယ့္အိမ္ကုိ လာေနရင္းက ကေလးေတြေမြးျပီး အေမက ျပန္ကုိ လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘူး.. ႏုိ႔ဘူးတုိက္လုိ႔မရလုိ႔ မင္စုတ္တဲ့ဟာနဲ႔ အစက္ေလးေတြ တုိက္ျပီး ေကၽြးရတယ္.. ေနာက္ပုိင္း ေပ်ာက္တာတုိ႔ ေသတာတုိ႔ဆုိရင္ ငိုရလြန္းလုိ႔ ... တိရစၦာန္ေတြအေပၚထားရတဲ့ သံေယာဇဥ္ကုိ တျဖည္းျဖည္းေၾကာက္လာတယ္.. အမရယ္.. အခုေတာ့ ဘာေၾကာင္ ဘာေခြးမွ မေမြးျဖစ္ေတာ့ဘူး.. :)

သစ္နက္ဆူး said...

မမိုးခ်ိဳေရ.....။
က်ေနာ္ေတာ့ စဥ္းစားေနတာ...။
မမိုးက သနားတတ္တယ္ ၊သံေယာဇဥ္ၾကီးတယ္လို ့
၀န္ခံထားတာေနာ္.....
ခဲခၽြန္စက္ေလးနဲ ့ေၾကာင္ေလးကေတာ့..
အ၀ါေရာင္နဲ ့အနက္ေရာင္ေနာ္....။
အမမိုး သံေယာဇဥ္တြယ္ခဲ ့တဲ ့....
မမိုး အမ်ိဳးသားက....ဘာေရာင္ေယးယဲ...ဟင္..။

Anonymous said...

က်ေနာ္လည္းခ်စ္ခင္ျခင္းကို ပူေလာင္ျခင္းကင္းခ်င္လိုက္တာ အမေရ။ ငယ္ငယ္က အိမ္ေဘးမွာ ထမင္းအျမဲလာစားေနက် ေခြးအတြက္ ထမင္းမက်န္ေတာ့လို႕ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျပီး ငိုမိတယ္။ ကိုယ္ေတြက စားျပီး သူ႕အတြက္မက်န္ေလျခင္းဆိုျပီးငိုလိုက္ရတာ။ အဲဒါျပီးကတည္းက အိမ္က ဘာအေကာင္ပေလာင္မွမေမြးရေတာ့ဘူးတဲ့ အမိန္႕ထုတ္ထားတယ္။ ရန္ကုန္တုန္းကလည္း စႏို္းဆိုတဲ့ ေခြးျဖဴေလး လမ္းေဘးမွာ သြားစရာမရွိလို႕ အေဆာင္ကိုေခၚထားဘူးတယ္။ လူကိုသိပ္ခင္တာ။ လူေပၚမွာပဲေနခ်င္တာ။ က်ေနာ္ရံုးသြားရင္ေနာက္ကလိုက္လုိက္လာလို႕ အခန္းထဲျပန္ထည့္ျပီး ၾကိဳးခ်ည္ထားရင္ တေနကုန္ကို ေအာ္ေနတာ။ ျပန္မလာမခ်င္း။ ေနာက္တာ့ အားကုန္ရံုးျပီး ခ်ည္ထားတဲ့ၾကိဳးကုိျဖတ္ျပီး လိုက္လာတယ္ေနမွာ။ ေပ်ာက္သြားပါေလေရာ။ အမေရ ခ်စ္ခင္ျခင္းက တခါတခါ ပူေလာင္တယ္ဗ်ာ။ ခ်စ္တတ္ေအာင္ဘာျဖစ္လို႕သင္ေပးလဲမသိဘူးေနာ္။ ခ်စ္ျခင္းနဲ႕ အတၱကလည္း တစ္ပါတည္းပါလာတတ္တယ္။ ကိုယ္ကခ်စ္ျပီး ကိုယ့္ကိုဂရုစိုက္တာလည္းခံခ်င္ ကုိယ့္အနားမွာအျမဲရွိေစခ်င္ အင္း မုန္း၍မဟူထဲကလိုေ၀ေ၀လိုအျဖစ္မ်ိဳးထားမိမွာေၾကာက္တယ္။ ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ပူေလာင္ျခင္းကင္းခ်င္လုိက္တာ ေလာဘၾကီးတယ္လုိ႕ေျပာခ်င္ေျပာပါ...

ပန္းခရမ္းျပာ said...

ခ်စ္လို႔ သနားလို႔ ဆိုၿပီး ေမြးခဲ့ဘူးတဲ့ အေကာင္ေတြ မနည္းဘူး။ ပထမေတာ့ ကိုယ္က သခင္။ သူတို႔က pet ။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔က သခင္ျဖစ္သြားေရာ။ သူတို႔ကိုပဲ အၿမဲ ဦးစားေပးေနရတယ္ေလ။

Oway Myo said...

လာဖတ္သြားပါတယ္မခ်ိဳသင္းေရ

ကိုယ္႔ထက္ခြန္အား၊ညာဏ္အားနည္း သူေတြအေပၚမွာညွာတာသနားတတ္တဲ႔ သူဟာလူသားဆန္ပါတယ္ဗ်ာ....
ဒီလိုစိတ္ထားမ်ိဳးမရွိပဲတခ်ိဳ႕ကလမ္းေပၚ ေတြ႔တဲ႔၊အိမ္ေမြးတိရစၦာန္လည္းျဖစ္တဲ႔ေခြး
ေတြေၾကာင္ေတြကိုေျခေထာက္နဲ႔ကန္၊ခဲနဲ႔
ပစ္တတ္တဲ႔သူေတြေတာ႔..ဘာနာၾကည္းခ်က္နဲ႔ ဒီလိုလုပ္ၾကတာလဲလို႔စဥ္းစားမိသြားတယ္။

(သူစားမယ္႕ဟင္းတံုးကိုေၾကာင္သို႕မဟုတ္ ေခြးတေကာင္ေကာင္ကစားသြားတာခံရဖူးလို႔ လည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္-အဟိ :D )

Life is for Success said...

hi,

i think u 2 forgot already about your's family warning about love for animals. i understand u all feeling, love is difficult to break down,,,,,

ကိုရင္ေနာ္ခင္ေလးငယ္ said...

အစ္မေရ..
စာေတြဖတ္သြားပါတယ္.. အေရးအသားေလးေတြ အရမ္းေကာင္းပါတယ္.. အခ်ိန္ေပးၿပီး ပိုစ္႔အေဟာင္းေလးေတြ လာဖတ္ပါဦးမယ္..
ေၾကာင္ေလးေတြကို အရမ္းခ်စ္ၾကတယ္ေနာ္.. ေၾကာင္ေလးေတြအၾကာင္း ေရးထားတာဖတ္ၿပီး ၿပံဳးမိတယ္.. ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ခင္ေလးလည္း ေၾကာင္အေၾကာင္းေရးဖူးတယ္.. က်ေနာ္ကေတာ႔ ေၾကာင္မုန္းသူ လူၾကမ္းႀကီးေပါ႔.. ခုေတာ႔ က်ေနာ္လည္း ေၾကာင္ေလးေတြကို ခ်စ္တတ္ေနပါၿပီ.. :)

Anonymous said...

တီတီခ်ိဳ
ယာလယ္ဒါတိုင္းက်ဴး...ကေလးေလးကေတာ့ေႀကာင္ခ်စ္ဖူး..
တီတီခ်ိဳစာေတြေန့တိုင္းလာဖတ္ဒယ္..ဦးေနာ္နဲေမေမခင္က
တက်က္က်က္
တီတီခ်ိဳပ်င္းရင္ရန္ဖစ္တာ
လာနားေထာင္..အဲလာဖတ္ေယ
ေနာင္ယဲယာလယ္မယ္
ကေလးေလး

Thinzar said...

ဒီပို႔စ္ကို ဖတ္ျပီး ငယ္ငယ္တုန္းက အေၾကာင္းေတြေတာင္ ျပန္သတိရသြားတယ္။ သဥၹာလည္း အစ္မလိုဘဲ။ အိမ္မွာ အၾကီးဆုံးေပမယ့္ အစ္မလိုဘဲ မမဘဲ အနစ္နာ ခံလိုက္ပါမယ္လို႔ အျမဲလုပ္ရင္း အငယ္ႏွစ္ေယာက္က ကိုယ့္ကို သနား၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကိုယ္လိုခ်င္တာ အားလုံးရတာဘဲ။ အေဖတို႔ဆို အျမဲ အံ့ၾသေနတာ။ ဘယ္ႏွယ့္ အျမဲ ေနာက္ဆုံး သူဘဲ အကုန္ရသြားပါလိမ့္ဆိုျပီး သမီးရယ္ အငယ္ေတြကို သိပ္အႏိုင္မက်င့္ပါနဲ႔တဲ့။ :)

တန္ခူး said...

ခ်ိဳသင္း ငယ္တုန္းက ျဖတ္ထိုးဥာဏ္ေကာင္းတာ ခ်စ္စရာေလး… တို ့နဲ ့တို ့ေမာင္ေလးကေတာ့ ရန္ျဖစ္ရင္းခ်စ္ၾကတာ… ပိညွက္ေလးက သနားစရာေလးေနာ္… ခ်ိဳသင္းတို ့ေမာင္ႏွံက တို ့အမ်ိဳးသားနဲ ့ အေတာ္တူတယ္… ခုပဲ ပိညွက္ေလးအေၾကာင္း ဖတ္ျပီး သူ ့ကို ေျပာျပေတာ့ သူနဲ ့တူတဲ့ အေဖာ္ေတြဆိုျပီး ျပံုးျပံုးၾကီး… ပိညွက္ေလးက်န္းမာပါေစ…

thwe thwe said...

မမေျပာတာဟုတ္တယ္
သနားတဲ့ သံေယာဇဥ္က ခ်စ္တဲ့ သံေယာဇဥ္ထက္ ပိုျဖတ္ရခက္တယ္ေနာ္

P.Ti said...

အင္း ၾကည့္ပါလား အၾကီးေတြမ်ား လူလည္က်တတ္တာ... ၾကီးေတာ့ ဥာဏ္ရည္ျမင့္၊ ၿပီးေတာ့ အငယ္ေတြကို အႏိုင္က်င့္ၾကတယ္... :P

Taungoo said...

အမၾကီးရဲ့
ခၽြန္စက္ရယူပံုေလးက ညင္ညင္သာသာနဲ႔
လွပလြန္းတယ္။ အမက ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ စိတ္အေၾကာင္း နားလည္ေနသလိုပဲ။

ေတာင္ငူငယ္ရဲ့ စာေတြကို အျမဲတခုတ္တရနဲ႔ အားေပးစကားေျပာတတတ္တဲ့ အမၾကီးကို ေက်းဇူးအရမ္းတင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စာမူခပို႔စ္တိုင္း မခ်ီးျမွင့္ျဖစ္ခဲ့တာကို နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးပါအမ။

ေမတၱာျဖင့္

Nu Thwe said...

ေကာင္းလိုက္တဲ႔ စာေလး။ ခုမွ ဖတ္ျဖစ္လို႔ ေနာက္ဘိတ္ဆံုးကပဲ ေရးလိုက္ပါတယ္။
တိရစာၦန္ ျဖစ္တာေတာင္ ခ်ဴခ်ဴခ်ာခ်ာနဲ႔ ကံမေကာင္းတဲ႔ ပိၫႇက္ေလးဟာ ေမတၱာ၊ ဂရုဏာေတြနဲ႔ လႊမ္းေနတဲ႔ မခ်ိဳသင္းတို႔အိမ္ကို ေရာက္လာတာ အင္မတန္ ကံေကာင္းလို႔ပါ။ ဆက္ၿပီး ကံေကာင္းပါေစ။
ခင္မင္လ်က္
ႏုသြဲ႕