အခုတေလာ စာမေရးခ်င္ေသးဘူး။ ဒီလိုပဲ လူမွဳေရးေလးေတြ၊ ဗာဟီရေလးေတြနဲ႔ အလုပ္မ်ားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတယ္ပဲ ထားပါေတာ႔။
ဘာျဖစ္လို႔လဲ မသိဘူး။ အလုပ္ေတြ၊ စိတ္ေတြ မ်ားလို႔ ထင္ပါရဲ႔၊ စိတ္လဲ ပင္ပန္းလိုက္တာ။ ဒါနဲ႔ အိမ္ကလူႀကီးကို စာမေရးခ်င္ဘူး၊ ဟင္းမခ်က္ေတာ႔ဘူး ေျပာပစ္လိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ႔ သူက စာေတာ႔ ေရးလိုက္ပါအုံး လို႔ ေျပာမလား မွတ္တယ္။ မေရး၊ ေနေပါ႔ တဲ႔။ အမာခံ ပရိသတ္ေပပဲ။ ဟင္းကေတာ႔ မခ်က္ခ်င္လဲ သူက ၀မ္းေတာင္သာေနပုံပါ။ သူလဲ ျဖစ္ညွစ္စားေနရရွာတာပါ။
ဒါနဲ႔ မေရးဘူးကြ ဆိုၿပီး ဒီေန႔ သတင္းစကားမွာ စာမေရးခ်င္ေသးဘူး လို႔ တင္ထားလိုက္တယ္။ ေအးေဆးေပါ႔။ ပါမစ္လဲ က်ၿပီ။ စာေရးမလိုလို လုပ္ေနစရာလဲ မလိုေတာ႔ဘူးဆိုၿပီး ႏွပ္ေနလိုက္တယ္။
ဆုိေတာ႔ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေလးေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနခဲ႔တာေပါ႔။ သိပ္စူးစိုက္စရာ မလိုတဲ႔ သာမန္ကိစၥေလးေတြေပါ႔။ လမ္းေတြ မွတ္မိေအာင္ ကိုယ္တိုင္ ကားျပန္ေမာင္းတယ္။ အရင္ကေတာ႔ လမ္းမမွတ္မိတာေရာ၊ မ်က္စိက ဆီးခ်ိဳတက္ရင္ သိပ္မျမင္ဘဲ ၀ါးေနတာမို႔ အႏၱရာယ္မ်ားလို႔ မေမာင္းတာၾကာၿပီ။ အေဖနဲ႔ သြားရင္ေတာင္ အေဖ ဟုိေရွ႔က ဆိုင္းပုဒ္မွာ ဘာလမ္း တဲ႔လဲ၊ ဖတ္ပါအုံး လုပ္ရတာ။
ဒါေပမဲ႔ အခုေတာ႔ ကိုယ္႔အားကိုယ္ကိုးခ်င္စိတ္ေတြ ရွိလာၿပီး လမ္းေတြလဲ သိဖို႔ ႀကိဳးစားလာတယ္။ ပထမဆုံး ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္ေတြကို သြားတတ္ေအာင္ လမ္းသိေအာင္ ႀကိဳးစားရတယ္။ ၿပီးမွ ဟင္းခ်က္ဖို႔ ေစ်း၀ယ္ဖို႔ ေနရာေတြ၊ Shopping Mall ေတြကို သြားတတ္ေအာင္ လုပ္ရတယ္။
အရင္တခါကေတာ႔ သူမရွိတုန္း ကိုယ္က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔ Mall မွာ ေစ်း၀ယ္ဖို႔ သြားတာ၊ သြားေနက်မို႔ လမ္းသိပါတယ္ဆိုၿပီး ေမာင္းၿပီးေခၚသြားတယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ သီခ်င္းေလးဖြင္႔၊ စကားေလး တေျပာေျပာနဲ႔ သြားလိုက္တာ ေဘးကထိုင္လိုက္တဲ႔ အမက တေနရာလဲ ေရာက္ေရာ လက္ညိွဳးထိုးျပတယ္။
ခ်ိဳသင္းေရ၊ ဒါ အမတို႔ သြားမဲ႔ Mall ႀကီး မဟုတ္လား တဲ႔။ ကိုယ္လဲ ေမာင္းရင္းတဖက္ လွမ္းၾကည္႔လိုက္တာ ဟုတ္ပ၊ ကိုယ္တို႔ သြားမဲ႔ Shopping Mall ႀကီးကို ျမင္ေနရၿပီပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ခက္တာက ကိုယ္က မ်ဥ္းျပိဳင္လို သြားေနၿပီး အလယ္မွာ ဖရီးေ၀းႀကီး ျခားေနတာေလ။ ကိုယ္က ဆန္႔က်င္ဖက္ကို ဆက္ေမာင္းေနတုန္း။
အဲဒါမွ ပလုတ္တုတ္ ေပါ႔။ သန္းႏိုင္သီခ်င္းထဲကလို သံဇကာအလယ္မွာ တို႔ႏွစ္ေယာက္ တေယာက္တဖက္ျခား မဟုတ္ဘဲ ဖရီးေ၀းအလယ္မွာ တေယာက္တဖက္ျခား ျဖစ္ေနတာကိုး။ အဲဒီအခါမ်ိဳးဆိုရင္ ကာတြန္းကားေတြကို သိပ္သတိရတာ။ ကာတြန္းကားထဲကလို ရႊီးဆိုၿပီး ဖရီးေ၀းကို ကားေလးနဲ႔ ပ်ံၿပီး ေက်ာ္သြားလို႔ ရရင္ေကာင္းမွာ။ ခုေတာ႔ ဘယ္ႏွယ္႔လုပ္ရပါ႔။
ဒါနဲ႔ ျပန္ေကြ႔၊ ကားကို ဟိုထိုး ဒီထိုး ေလွ်ာက္ေမာင္းလိုက္တာ ေခၽြးနည္းနည္း ျပန္ၿပီးေတာ႔ ဘယ္လိုက ဘယ္လိုမွန္းမသိ Mall ႀကီးကို ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ေရာက္သြားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ျပန္လာေတာ႔ ဘာမွ အေရးမႀကီးသလို အိမ္ကလူကို ေစ်း၀ယ္သြားတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူ႔မွာ ကိုယ္ သြားတတ္၊ လာတတ္ေနၿပီ၊ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ရွိေနၿပီဆိုၿပီး ပီတိေတြ ျဖစ္လို႔။ လမ္းေတြကို မွတ္မိေနၿပီေပါ႔၊ ၀မ္းသာလိုက္တာ တဲ႔။ သြား၊ သြား အဲဒီလို သြားသြားေပး တဲ႔။ တကယ္က ဖရီးေ၀းကို ေဒါင္လိုက္ႀကီး ျဖတ္မသြားလိုက္ရတာ ကံေကာင္း။
ဒါနဲ႔ ေနစမ္းပါအုံး၊ ကိုယ္ ဒီေလာက္ မတုံးေသးပါဘူး ဆိုၿပီး သူမပါဘဲ ကိုယ္တိုင္ ေစ်း၀ယ္ဖို႔ ထြက္သြားလိုက္တယ္။ ဒီတခါေတာ႔ အိမ္နဲ႔ တေခၚေလာက္ပဲ ေ၀းတဲ႔ မကၠဆီကန္ဆိုင္ကို မဟားတရား စြန္႔စားၿပီး သြားလိုက္တာပါ။
ကိုယ္႔ရုပ္ကလဲ ခက္တယ္။ ေနရာကိုလိုက္လို႔ အလိုက္သင္႔ေရာ တတ္တယ္။ ဥပမာ မေလးရွားမွာေနတုန္းကဆို စင္ကာပူ ကူးတဲ႔အခါ ကိုယ္က ပု၀ါေလး ေခါင္းမွာျခံဳလိုက္ရင္ ကိုယ္႔ကို မေလးမ ထင္ၿပီး မေလးရွားImmigration ကေတာင္ မစစ္ဘူး။ အေ၀းကေန သြား သြား ဆိုတဲ႔ သေဘာမ်ိဳး လက္နဲ႔ပဲ ျပလိုက္တယ္။ ဟန္ကိုက်လို႔။ စာအုပ္ မကုန္ဘူးေပါ႔။
ထိုင္းေရာက္ေတာ႔ ထိုင္းမ အထင္ခံရျပန္ေရာ။ ထိုင္းလိုေတြ လာေျပာရင္ ကိုယ္ကလဲ အားလုံးနဲ႔ အလိုက္သင္႔ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ျပံဳးၿပီး ေခါင္းညိတ္တယ္။ တခ်ိဳ႔မ်ား ကြိက်ိကြက် အရွွည္ႀကီး လာေျပာေနတာ။ ၿပီးမွ တခုခု ေမးလိုက္ပုံရပါတယ္။ ကိုယ္လည္း နားမလည္ေတာ႔မွ သူတို႔လဲ စိတ္ေလ သြားတယ္။
အခုလဲ ျဖစ္ျပန္ၿပီ။ ဒီမွာက မကၠဆီကိုနဲ႔ နီးေတာ႔ မကၠဆီကန္လူမ်ိဳးေတြက မ်က္လုံး နက္နက္၊ ဆံပင္နက္နက္ေတြမို႔ ကိုယ္႔ကိုလဲ သူတို႔ လူမ်ိဳး ထင္ျပန္တယ္။ ဒါနဲ႔ ဆိုင္ေရာက္ေတာ႔ အသား ၀ယ္ဖို႔ လူမ်ားေနတာမို႔ တိုကင္ေလး ယူထားလိုက္တယ္။ ကိုယ္႔တိုကင္ နံပါတ္ေခၚရင္ ကိုယ္၀ယ္ခ်င္တာေျပာၿပီး ၀ယ္ရမွာေလ။
ဒါေပမဲ႔ ခက္တာက မကၠဆီကန္ ဆိုင္ဆိုေတာ႔ သူတို႔ဘာသာစကားနဲ႔ နံပါတ္ေတြကို ေခၚတာပါ။ နံပါတ္ေလးေတြ ေပၚတဲ႔စက္ကလဲ ရပ္ထားတယ္။ ကိုယ္လဲ အဲဒါမွ ဂြပဲ ဆိုၿပီး သူတို႔က ဘာမွန္းမသိ တခါ ေအာ္လိုက္တိုင္း လက္ေထာင္ျပ လိုက္တယ္။ အဲဒီအခါ အဲဒီလူက ကိုယ္႔ဆီ ေျပးလာၿပီး နံပါတ္ေတာင္းၾကည္႔တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ျပန္ေျပာတယ္၊ မဟုတ္ေသးဘူး ဒါမွမဟုတ္ နင္႔နံပါတ္ မေရာက္ေသးဘူး အဲဒီလို ျဖစ္မွာ။ ၿပီးေတာ႔ ထပ္ေအာ္ျပန္ေရာ။
ေနာက္ အားတဲ႔ တေယာက္က နံပါတ္ေခၚျပန္ေရာ။ ကိုယ္လဲ လက္ေထာင္လိုက္ျပန္ေရာ။ သူတို႔လဲ ေျပးလာၿပီး နံပါတ္ေတာင္းၾကည္႔ျပန္ေရာ။ ၿပီးေတာ႔ ေခါင္းကုတ္ၿပီး ကိုယ္႔နံပါတ္တိုကင္ေလးကို ေျခမြၿပီး လက္ထဲ ထိုးထည္႔ခဲ႔တယ္။ ပါးစပ္ကလဲ ပြစိပြစိနဲ႔။
ခက္တာက သူတို႔က ကိုယ္႔ကို ဘယ္နံပါတ္ေရာက္ေနၿပီလို႔ အဂၤလိပ္လို မေျပာခဲ႔တာပဲ။ ကိုယ္ကလဲ နံပါတ္ေခၚတိုင္း လက္ေထာင္တာပဲ။ ၾကာေတာ႔ ေနာက္သလိုေတာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ သူတို႔က ဘာနံပါတ္ေခၚေခၚ ကိုယ္လက္ေထာင္ရင္ ကိုယ္႔ကို အသာေနဖို႔ ေဘးဖယ္ေနဖို႔ လက္ျပတားေတာ႔တာ။
ကိုယ္႔အဖို႔မွာလဲ သနားဖို႔ေတာင္ ေကာင္းေနပါၿပီ။ က်ီးကန္းေတြၾကားက ဗ်ိဳင္းေလးလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သူတို႔လုပ္ပုံက ကိုယ္႔နံပါတ္ေရာက္ရင္ေတာင္ ေက်ာ္ခ် သြားမဲ႔ပုံ။ ဒါနဲ႔ ေဘးဘီကို မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ လိုက္ၾကည္႔လိုက္တာ သေဘာေကာင္းမဲ႔ပုံေပါက္တဲ႔ ခပ္၀၀ လူႀကီးကို ျပဳံးၿပီး ေမးရတယ္။ သူကလဲ ကိုယ္႔ကို ၾကည္႔ၿပီး သနားသြားတယ္ ထင္ပါရဲ႔၊ ကိုယ္႔နံပါတ္ေရာက္ရင္ ေျပာမယ္ တဲ႔။
ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ ဟုိက နံပါတ္တခါေခၚလိုက္တိုင္း သူ႔ကို ေမာ႔ၾကည္႔လိုက္တယ္။ သူက ခပ္ေျဖးေျဖးပဲ ေခါင္းခါ ျပတယ္။ မဟုတ္ေသးဘူး ဆိုတဲ႔သေဘာ။ ကိုယ္ကလဲ ခပ္ေအးေအးပဲ ျပန္ေစာင္႔ေနတယ္။ ေနာက္တခါ ေခၚလိုက္ျပန္တယ္။ ကိုယ္ကလဲ ေစြၿပီး ၾကည္႔လိုက္တယ္။ လူႀကီးကလဲ ေယာင္ေယာင္ေလး ေခါင္းခါတယ္။ အလုပ္ကို ျဖစ္လို႔။
ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ အသား၀ယ္ႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ ဒါဆို ကိုယ္ဘယ္မွာ ညံ႔လို႔လဲ။ ေနာ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ သူက ကိုယ္႔ကို အျမဲ စိတ္ပူတယ္ ေျပာေနလို႔ ႀကိဳးစားေနရတာပါ။ သူက ဖြဟဲ႔ လြဲေစ၊ သူ မ်ား မရွိခဲ႔ရင္ ဘယ္လိုပုံနဲ႔မ်ား ခ်ိဳသင္း ေနပါ႔မလဲ လို႔ စိတ္ပူေနရတယ္ ဆိုပဲ။ ကိုယ္႔အမေတြရွိတဲ႔ ဥေရာပမွာ သြားေနေနာ္ လို႔ တဖြဖြ မွာတတ္တာပါ။ အဲဒီေတာ႔ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ အကုန္လုပ္တတ္ေအာင္ သင္ထားစမ္းပါ တဲ႔။
ဒီေန႔လဲ အသက္အာမခံသြား၀ယ္ဖို႔ စုံစမ္းမယ္ဆိုၿပီး မနက္ပိုင္းက ႏွစ္ေယာက္သား သြားၾကတယ္။ အသက္အာမခံေတြက နားမလည္ရင္ လက္တလုံးျခား လိွမ္႔တတ္တာမို႔ သူက မ၀ယ္ခင္ ကိုယ္႔ကို နားလည္ေစခ်င္တာပါ။ ေရာင္းတဲ႔ ေအးဂ်င္႔ကလဲ ရွင္းျပပါတယ္။ ဇယားေတြဘာေတြ ဆြဲၿပီးေတာ႔ကို ရွင္းေနတာပါ။
ေအးဂ်င္႔က သူ႔ေပၚလစီကို အေထာက္အကူျပဳဖို႔ တျခားေနရာမွာ ပိုက္ဆံကို သုံးရင္ tax ေတြ ျဖတ္တယ္၊ အသက္အာမခံကေတာ႔ ဘာမွ မျဖတ္တဲ႔အျပင္ ဘာညာ စသျဖင္႔ေပါ႔။ သိုင္း၀ိုင္းၿပီး ေျပာေနတယ္။ တကယ္႔ လိုရင္းကို မေရာက္ေသးဘူး။ ကိုယ္က ေဖာ္လို လဲ ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ရဲ႔ လုိက္ေတာ႔ ကိုယ္႔ကို စိုက္ၾကည္႔ၿပီးပဲ ရွင္းတယ္။
ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္က ၾကာေတာ႔ ျငီးေငြ႔လာၿပီ။ အဲဒီဇယားေတြလဲ စိတ္မ၀င္စားေတာ႔ဘူး။ ဒါနဲ႔ တကယ္၀ယ္ရမဲ႔ သူ႔ေပၚလစီလဲ ရွင္းျပတဲ႔ အခ်ိန္က်ေရာ ကိုယ္လဲ အိပ္ငိုက္သြားေတာ႔တာပဲ။ ဘာမွကို နားမလည္လိုက္ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ ေအးဂ်င္႔လဲ ပထမေတာ႔ သူေျပာတာ ေထာက္ခံၿပီး ေခါင္းညိတ္ေနတယ္ ထင္တာ၊ ေနာက္မွ ငိုက္ေနမွန္း သိတယ္။
ဒါနဲ႔ စိတ္ညစ္ၿပီး စာအုပ္ေတြ ေပးလိုက္တယ္။ terms & conditions ေတြကို ဖတ္ေပေတာ႔ တဲ႔။ ကိုယ္တို႔လဲ အေၾကာင္းျပန္ပါမယ္ ေျပာၿပီး ျပန္ခဲ႔ရတယ္။
ကိုယ္သိပါတယ္။ ကိုယ္က ဘာမွ မလုပ္တတ္၊ မလုပ္ရဲ ညံ႔တဲ႔လူဆိုတာ..။ အဲဒီလိုေလးမွာ လူကလဲ မႀကိဳးစားခ်င္ေတာ႔ အရည္အခ်င္းက ေျပာစရာမရွိ ျဖစ္သြားတယ္။
တခါတေလက်ေတာ႔လဲ အားငယ္မိတာေလးကို ရင္ဖြင္႔ၾကည္႔တာပါေလ။
မိုးခ်ိဳသင္း
