ေကာင္းကင္စိတ္နဲ႔ ေျမလိုက်င္႔တဲ႔ ဧည္႔သည္ႀကီး - ၃

ေနာက္ ဆရာႀကီးရဲ႕ခ်စ္စရာေကာင္းတာေလးက သူ႕ေၾကာင္႕တဖက္သား ထိခိုက္နစ္နာ သြားမွာကို မလိုလားတာပဲ။ ခ်စ္စရာေကာင္းတာထက္ေလးစားဖို႕ ေကာင္းတာပါ။ ( ၅ ) ေဆာင္မွာ ''ဘိုးေတာ္ဟိန္း'' ဆိုတဲ႔ ဘိုးေတာ္တေယာက္ရွိတယ္။ ေယာင္တုံးႀကီးနဲ႕ ။ ဆန္ေတြစုထားၾက ၊ ဆီေတြစုထားၾက ၊တိုင္းျပည္ပ်က္ေတာ႕မယ္ဆိုၿပီးသူ႕တပည္႕ေတြကိုေျပာလို႕စစ္ခုံရုံးက (၅-ည) ပုဒ္မ တပ္ၿပီး ေထာင္ (၁ဝ)ႏွစ္ခ်ခံထားရသူပါ။ ဘိုးေတာ္ဟိန္းကို အျပင္မွာ စီးပြားေရးသမား လူခ်မ္းသာေတြ ကိုးကြယ္ၾကတယ္လို႕ သိရတယ္။ အထဲမွာေတာ႕ ေနခ်င္သလိုေန ၊ ျဖစ္သလိုစား ၊ ပါးစပ္ကလည္းေတာင္ေတာင္အီအီ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာပါပဲ။ ဘယ္သူ႕ကိုမွေတာ႕ ဒုကၡမေပးဘူး ။ ဒါေပမယ္႕အရူးႀကီးတစ္ေယာက္လို စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္နဲ႕ေနတာ။ ပုဆိုးတစ္ထည္ကို ေတဇလူငယ္ေတြ ပုခုံးသိုင္းလည္စီး ထားသလိုမ်ိဳးအၿမဲစည္းထားတယ္။ မနက္ခင္းနဲ႕ညေနခင္းေတြဆိုရင္ အဲဒီ့ ပုဆိုးႀကီး နဲ႕ေဝွ႕ယမ္းၿပီး ပါးစပ္ကလည္းတတြတ္တြတ္နဲ႕ ရြတ္ဖတ္ေနတတ္တာ။ ဘယ္သူမွသူ႕ကို အဖက္မလုပ္ ၾကပါဘူးး။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုရိုးရိုးအက်ဥ္းသားေတြဆို သူ႕ကို ဖင္ပုတ္ ေက်ာပုတ္စေနာက္ၿပီး ထြက္ေျပးၾက တာ။ သူကစိတ္ဆိုးၿပီး ေနာက္ကလိုက္ေပါ႕။

အဲဒီလိုေနတဲ႕ဘိုးေတာ္ဟိန္းကိုဆရာႀကီးက သနားေန တယ္။ ''သူ႕ခမ်ာေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ပါကြာ၊ ဒါေပမယ္႕ဘယ္သူ႕မွဒုကၡမေပးဘဲ ရိုးရိုးသားသား ေနရွာတယ္ '' လို႕ ဆရာႀကီးက ခဏခဏေျပာေလ႕ရွိတယ္။ ဘိုးေတာ္ဟိန္းက ဘယ္သူ႕ကိုမွ စကား ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး ။ ေဘာက္ ခ်ည္႕ေျပာေနတတ္တာ။ ဒါေပမယ္႕ ဆရာႀကီးက သူနဲ႔ စကားသြားသြားေျပာရင္း ၾကာေတာ႕ ဆရာႀကီးကို စိတ္လိုလက္ရစကားေတြ ေဖာင္ေအာင္ေျပာ ေနေတာ႕တယ္။ ဆရာႀကီးကလည္း ထုံးစံအတိုင္း ဟိုေမးဒီေမးေပါ႕။ ဒီလိုေနၾကရင္း တစ္ေန႔ေတာ့ ဘိုးေတာ္ဟိန္းက သူ႕ကိုကုလားသီခ်င္းေတြဆိုျပတယ္လို႕ ဆရာႀကီးျပန္ေျပာျပပါတယ္။ ဘိုးေတာ္ဟိန္းဟာ အိႏိၵယကို အႏွ႔ံ ေလွ်ာက္သြားဖူးတယ္လုိ႕ဆိုတယ္။ အဲဒီလိုဘိုးေတာ္ဟိန္းက ဆရာႀကီးကို သီခ်င္း ေတြဆိုျပ စကားေတြေျပာေျပာေနလိုက္ၾကတာ တစ္ေန႔ေတာ့ဘိုးေတာ္ဟိန္းက ထေပါက္ပါေလေရာ။

ျဖစ္ပုံကဆရာႀကီးကို ပထမသီခ်င္း ( ၂ ) ပုဒ္ဆိုျပတယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ထသြားမယ္လုပ္ေတာ႕ ဆရာႀကီးက ေနပါဦး ေနာက္တစ္ေခါက္ေလာက္ဆိုျပပါဦးလို႕ ေျပာလည္းေျပာ ၊ လက္လည္းဆြဲ ေပါ႕ေလ။ ဒီမွာတင္ဘိုးေတာ္ဟိန္းက '' ဟာ . . ဒီေကာင္ . . ေတာ္ေတာ္လက္ေပါက္ ကပ္တဲ႔ အေကာင္ပဲ '' ဆိုၿပီး ျဗဳန္းကနဲ ဆရာႀကီးကို ''နားရင္း'' ပိတ္အုပ္လိုက္ပါေတာ႕တယ္။ က်ေနာ္ ေဒါသျဖစ္ၿပီးဘိုးေတာ္ဟိန္းကို ႀကိမ္းေမာင္းထိုးႀကိတ္မယ္လုပ္ေတာ႕ ၊ ဆရာႀကီးက ပ်ာပ်ာာသလဲေျပးလာၿပီး '' မလုပ္နဲ႔ ၊မလုပ္နဲ႕ . . ငါမွားတာ.. ငါမွားတာ.. သူမမွားဘူး .. သူ႕ဖာသာ ေနတာ ငါသြားေႏွာက္ယွက္လို႕ျဖစ္ရတာ၊ သူ႕ကိုဘာမွသြားမလုပ္ပါနဲ႕… '' လို႕အေမာတေကာ တားရွာတယ္။

တကယ္ဆို ဆရာႀကီးဟာ သူ႕အသက္အရြယ္၊ သူ႕ဂုဏ္နဲ႕ဘယ္သူမွ သူ႕ကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ေနေနသာသာ ၊ စကားေတာင္မာမာထန္ထန္မေျပာၾကပါဘူး။ အခုလို နားရင္းအုပ္ခံရတာ ေတာ္ေတာ္လြန္လြန္းေနၿပီေလ။ ဒါေပမယ္႕ဆရာႀကီးက သူ႕ေၾကာင္႕ တစ္ဖက္သား ထိခိုက္နစ္နာသြားမွာ မလိုလားဘူး။ သူမွားလို႕ဆိုကာခ်ည္း ထပ္တလဲလဲေျပာၿပီး သူ႕အမွားကို ဝန္ခံရဲ တဲ႕သတၲိရွိသူပါ။ ေနာင္ေတာ႕ သူ႕ကိုေအးေအးေဆးေဆးေမးၾကည္႕တယ္။ နားရင္းအုပ္ခံလိုက္ရတာ စိတ္မဆိုးဘူးလားလို႔။သူကၿပံဳးၿပီး ''ျဗဳန္းကနဲ ထအုပ္လိုက္ေတာ႕ စိတ္ထဲ ပူကနဲျဖစ္သြားတာေပါ့။ ဒါေပမယ္႕ ကိုယ္က အတင္းအၾကပ္သြားလုပ္ေတာ႕ ကိုယ္မွားတာေပါ့ ကုိယ္မွားလို႕ခံရတာပဲ။ စိတ္ထဲဘာမွမရွိေတာ့ပါဘူး ။'' လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဆရာႀကီးဟာ အဲဒီလိုလူစားမ်ိဳးပါ။ သူ႕အစၩတၲ ရုပ္ကို ထင္းခနဲေတြ႕ႏိုင္ၾကပါတယ္။

ဆရာႀကီးနဲ႕က်ေနာ္က ထမင္းစားဝိုင္းမတူဘူး။ ဆရာႀကီးတို႕ဝိုင္းမွာက ကိုသိန္းေအာင္၊ ကိုရင္ေလး၊ ေက်ာင္းဆရာကိုစိုးလြင္အပါအဝင္ စုစုေပါင္း (၅) ေယာက္ေလာက္ရွိမယ္။ က်ေနာ္တို႕ဝိုင္းမွာက ကိုတင္ဝင္းေအာင္ ၊ ေဝမိုး၊ ကိုမ်ိဳးေအာင္ ၊ရဲေက်ာ္လွိဳင္၊ ကိုခင္ေမာင္ဝင္း၊ ကိုေမာင္ဦး အားလုံး ( ၇ ) ေယာက္။ ကိုတင့္ေဝေအာင္က လူႀကီးဆန္တယ္။ ျပသနာတစ္ခုကိုဘယ္ေတာ့မွ ထိပ္တိုက္မေျဖရွင္းဘူး၊ ဒါေပမယ့္ လြယ္လြယ္နဲ႕အေလွ်ာ႕ေပးတတ္တဲ႕လူစားမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ဘူး။ မရရတဲ႕နည္းနဲ႕ က်ားကုတ္က်ားခဲလုပ္တတ္တဲ႕ ဝီရိယမ်ိဳးရွိသူ။ က်ေနာ္ကသူ႕ကို ေအာင္ဘုလို႕ေခၚတယ္။ က်ေနာ္႕အေပၚ ေတာ္ေတာ္နားလည္ေပးႏိုင္တဲ႕သူပါ။ အထူးသျဖင့္က်ေနာ္ေဒါသထြက္ရင္ အၿမဲအေလွ်ာ႕ေပးတတ္တယ္။ ၿပီးမွ အက်ိဳးသင္႕အေၾကာင္းသင့္ ျပန္ေျပာတတ္သူ။

ကိုမ်ိဳးေအာင္ကေတာ႕ က်ေနာ္နဲ႕ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ စစ္သင္တန္းအတူတူတက္ခဲ႕တဲ႕ တိုက္ေဖာ္တိုက္ဖက္ရဲေဘာ္ေဟာင္း၊ ေထာင္ထဲေရာက္မွ ျပန္ဆုံတာ။ သူကရွဳးရွဳးရွားရွားသမား။ တစ္ခုခုျဖစ္တာနဲ႕ခ်မယ္ႏွက္မယ္ဆိုတာခ်ည့္ဘဲ။ က်ေနာ္ေတာင္ဘရိတ္အုပ္ အုပ္ထားရတဲ့ လူစားမ်ိဳး။ ရဲေက်ာ္လွိဳင္က က်ေနာ္႕ထက္အသက္( ၁ ) ႏွစ္ေလာက္ဘဲငယ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္႕ကို အကိုတေယာက္လို ဆက္ဆံတတ္တယ္။ အနစ္နာခံစိတ္ရွိတဲ႕သူ၊ ထမင္းဝိုင္းမွာ ဘယ္သူမွ မလုပ္တဲ႕အလုပ္မ်ိဳးကိုသိမ္းႀကံဳးလုပ္တတ္တာ။ ဘယ္သူလုပ္လုပ္မလုပ္လုပ္ ၊ ဘာကိုမွ
မေျပာတာ၊ သူပဲလုပ္လိုက္တယ္။ အစားအေသာက္လည္း အရမ္းညွာတတ္တယ္။ ဟင္းကို အလယ္
မွာပုံၿပီးခပ္စားၾကမယ္ဆိုရင္ အျဖစ္ေလာက္ထည္႕စားၿပီး ထသြားတာ။ ေနာက္လူေရွ႔လူအတြက္ အျမဲ
ဦးစားေပးတယ္။ ''ေဝပုံက်'' ''ကိုယ္တာ''နဲ႕စားတာေတာင္ သူရတဲ့ေဝစုကို ဘယ္ေတာ့မွ အကုန္
မစားဘူး။ တစ္ဝက္ေလာက္စားၿပီး ထမင္းဝိုင္းထဲဘယ္သူဟင္းလိုသလဲ လိုက္ၾကည့္ၿပီး ဟင္းကုန္ေနတဲ့ သူ ပန္းကန္ထဲ အတင္းထည့္ေပးတာ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ က်ေနာ့္ဟင္းပန္းကန္ထဲ ေရာက္တာမ်ား ပါတယ္။ က်ေနာ္ကအျမဲ ဟင္းကုန္ကုန္ေနတတ္လို႔။

ေဝမိုးကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဝိုင္းမွာအငယ္ဆံုး။ က်ေနာ့္ညီတေယာက္လို ခ်စ္ရတဲ့သူ။ က်ေနာ့္အေပၚကိုလည္း အကိုလိုသေဘာထားတာ။ သူက လူပံုက ျဖဴျဖဴႏြဲ႔ႏြဲ႔ ကလန္ကလားႀကီး ဆိုေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္အေတာ္မာတဲ့ေကာင္။ အရြယ္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ စာဖတ္အားမ်ားတယ္။ ယံုၾကည္ခ်က္ခိုင္မာျပင္းထန္သလို၊ အျငင္းလည္းသန္တယ္။ အဲဒီလုိ အျငင္းသန္လို႔ တခါက ဆရာႀကီးနဲ႔ “ဘု” ျဖစ္ခဲ့ရေသးတာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္နဲ႔ ေဝမိုး စာေပ စိစစ္ေရးကိစၥေျပာရင္း စာေပလြတ္လပ္ခြင့္အေၾကာင္း ေရာက္သြားတယ္။ သူကစာေပလြတ္လပ္ခြင့္ ဆိုတာ အလံုးစံုလြတ္လပ္ရမယ္လို႔ သေဘာရတယ္။ က်ေနာ္ကလိုအပ္တဲ့ အကန္႔အသတ္ စည္း ေဘာင္ေတာ့ ရိွသင့္တယ္လို႔ယူဆတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ အမ်ိဳးသားေရးဆိုင္ရာကိစၥမ်ိဳးမွာ ထိန္းထိန္း သိမ္းသိမ္းရိွသင့္တယ္လို႔ လက္ခံထားလို႔ပါ၊ ေဝမိုးကမဟုတ္ဘူး။ လံုးဝလြတ္လပ္ရမယ္။ အလံုးစံု အကန္႔အသတ္မဲ့ေနရမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ရပ္ခံထားတယ္။ က်ေနာ္က လိင္မႈဆိုင္ရာ အညွီအေဟာက္ ကိစၥ မိ်ဳးမွာ ပရမ္းပတာျဖစ္တာနဲ႔စာရင္ လုိအပ္တဲ့ထိန္းသိမ္းမႈရိွရင္ေကာင္းမယ္လို႔ျမင္တယ္။ သူက “၁၆ႏွစ္ ေအာက္မဖတ္ရ” စာတမ္းကပ္လိုက္တာနဲ႔ လံုေလာက္တယ္လို႔ယူဆတယ္။

အဲဒီလိုနဲ႕သူနဲ႕က်ေနာ္ေဒါင္႕တစ္ခုစီကေနရပ္ခံေျပာေနၾကတုန္း စကားဝိုင္းထဲကို ဆရာႀကီးဝင္လာတယ္။ ဆရာႀကီးက က်ေနာ္႕ရွဳေဒါင္႕အျမင္ကို လက္ခံတယ္။ သူေျပာတာပိုၿပီးေတာင္ ျပည္႕စုံေသးတယ္။ သမိုင္းေၾကာင္း၊ ယဥ္ေက်းမွဳ၊ အမ်ိဳးသားေရးလကၡဏာ၊ ဘာသာတရားေတြနဲ႕ခ်ိန္ထိုးၿပီး က်ေနာ္႕အျမင္ကို ထပ္ျဖည္႕စြက္တယ္။ ေဝမိုးက သူ႕အျမင္သူ႕ရွဳေဒါင္႕ကေန တစ္ျပားမွ မေလွ်ာ႕ဘူး။ အဲ႕ဒီလိုေျပာေနရင္းကေန ေဝမိုးက '' ဒါဆို ဆရာႀကီးက န.ဝ.တ အာဏာပိုင္ေတြကို အားေပးေနသလိုပဲေပါ႕။ ဘာထူးေသးလဲ။ ဆရာႀကီးလည္း အာဏာရွင္ပါပဲ '' လို႕ ေျပာေတာ႕ ဆရာႀကီးမ်က္ႏွာတင္းကနဲျဖစ္သြားတယ္။ '' ေအး.. ငါသာ အစိုးရ ယႏၲယားထဲရွိရင္ မင္းလိုေကာင္မ်ိဳးကို အရင္ဖမ္းခ်ဳပ္ပစ္မယ္ '' လို႕ ေျပာၿပီး စကားဝိုင္းထဲက ထထြက္သြားပါေလေရာ ။

မွတ္မွတ္ရရ ဆရာႀကီး စကားမာမာနဲ႕ မ်က္ႏွာတင္းတင္းနဲ႕ ေျပာတာ ဒီတစ္ခါတည္း ေတြ႕ဖူးတယ္။ သူက အာဏာရွင္ဆိုတာကို ေသြးထဲအသားထဲကေန ဆန္႕က်င္ေနတဲ႕သူပဲေလ။ အခုသူကိုယ္တိုင္ အာဏာရွင္လို႕ ေျပာခံလိုက္ရေတာ႕ 'ဘု' သြားတယ္နဲ႕တူပါတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ေဝမိုးအေပၚမွာေတာ႕ ဘယ္လိုမွ သေဘာမထားပါဘူး။ ေနာင္ေန႕ေတြမွာလည္း ေဝမိုးကို ဖက္လဲတကင္း ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဆက္ဆံေနတာပါပဲ ။ တကယ္ေတာ႕ ေဝမိုးအေဖကလည္း စာေပနယ္ကပဲေလ။ ဆရာႀကီးနဲ႕ရင္းႏွီးေနတာ ႏွစ္ေပါင္းၾကာလွၿပီ။ ေဝမိုးအကို ေဝဦးကိုလည္း ( ၁ဝ ) တန္းမွာ ဆရာႀကီးက စာသင္ေပးခဲ႕ဖူးတာ။ ၁၉၉၈ ေဝမိုးေထာင္ကလြတ္လို႕ ဘုန္းႀကီးဝတ္ေတာ႕လည္း က်ေနာ္နဲ႕ဆရာႀကီး သြားခဲ႕ၾကပါေသးတယ္။

ရယ္စရာေလးတစ္ခုရွိေသးတယ္။ (၅) ေဆာင္မွာ ကိုရင္ေဂါင္းျပားဆိုတဲ႕ ကိုရင္ေလးရွိတယ္။ သူက ဘုန္းႀကီးကံေဆာင္သပိတ္မွာပါၿပီး ေထာင္က်ေနတာ။ အဖမ္းခံရေတာ႕ ( ၁၆ ) ႏွစ္သားရွိေသးတယ္ ဆိုလားပဲ ။ သူက အသက္ကလည္း ငယ္၊ သြက္ကလည္းသြက္ ၊ ယဥ္လည္းယဥ္ေက်းလို႕ အားလုံးက ဝိုင္းခ်စ္ေနၾကတာ ။ အဲဒီတုန္းက ေထာင္ထဲမွာ ဆရာႀကီးရဲ႕ ' ဧည္႕သည္ႀကီး ' ကဗ်ာကို သူသူငါငါ ေျပာေနၾကတဲ႕အခ်ိန္ေလ ။ ကဗ်ာေလးက ရြတ္လို႕ကလည္းေကာင္း ၊ တိုလည္းတိုတိုေလးဆိုေတာ႕ လူတိုင္းပါးစပ္ဖ်ားမွာ ' ေဆးလိပ္လည္းတို ၊ ေနလည္းညိဳၿပီ ၊ ငါ႕ကို ျပန္ပို႕ၾကပါေလ ' ဆိုၿပီး ရြတ္ရြတ္ေနၾကတာ။ အဲဒါကို.. ကိုရင္ေဂါင္းျပားက '' ပုံစံလည္းၿပဲ ၊ ဝဲလည္းစြဲၿပီ ၊ ငါလည္း အိမ္ျပန္ခ်င္လွၿပီ ..'' ဆိုၿပီး လုပ္ခ်လိုက္တာ။ လူတိုင္းတေသာေသာျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။

' ပုံစံ ' ဆိုတာ ေထာင္ဝတ္စုံနဲ႕အက်ီ ၤ၊ ပုဆိုးကိုေခၚတာ ။ ေထာင္မွာက အားလုံး ပုံစံနဲ႕ မလြတ္ဘူး။ ပုံစံထိုင္ ၊ ပုံစံထ ၊ ပုံစံရပ္ ၊ ပုံစံပန္းကန္ ၊ ပုံစံခြက္ ၊ ပုံစံေဆာင္ ၊ ပုံစံထမင္း ၊ ပုံစံဟင္း ၊ ပုံစံဆပ္ျပာ ၊ ပုံစံနဲ႕သြား ၊ ပုံစံနဲ႕ေျပာ.. ဆိုၿပီး ေထာင္ထဲရွိရွိသမွ် ပုံစံဆိုတာနဲ႕ ပတ္သက္ေနေတာ႔တာ။ ' ငါးပိ ' ေတာင္ ေထာင္က ေပးတဲ႕ ' ငါးပိ ' ကို ' ပုံစံငါးပိ ' လို႕ ေခၚတာေလ ။ ကိုရင္ေဂါင္းျပားက အဲဒီ႕ ' ပုံစံ ' ဆိုတာကို အမိအရယူၿပီး ဆရာႀကီးရဲ႕ ' ဧည္႔သည္ႀကီး ' ကဗ်ာကို တုဆိုလိုက္ေတာ႕ အားလုံး သေဘာက်သြားၾကတယ္။ ဆရာႀကီးကိုယ္တိုင္က ' ကိုရင္ေတာ္တယ္ ၊ ကဗ်ာဥာဏ္ရွိတယ္ ' ဆိုၿပီး ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႕ ခ်ီးက်ဴးေနလိုက္ေသးတယ္။ အဲဒီ႕ေနာက္ပိုင္းေတာ႕ ' ေဆးလိပ္လည္းတို ' ဆိုတဲ႕ေနရာမွာ ' ပုံစံလည္းၿပဲ ' ဆိုၿပီး ေျပာေနၾကေတာ႔တာပဲ ။ ဆရာႀကီးကေတာ႕ ထုံးစံအတိုင္း ၿပဳံးၿပဳံး ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႕ ။

ဆရာႀကီးက သီခ်င္းလည္းအေတာ္ဝါသနာႀကီးတာ။ သူ႕အသံကေတာ႕ သိၾကတဲ႕အတိုင္းပဲ ။ စကားေျပာတာေတာင္ မနည္းညွစ္ေျပာေနရတာ။ ဒါေတာင္ အသံက သိပ္မထြက္ခ်င္ေသးဘူး။ ရွရွႀကီး။ ဒါေပမယ္႕ သူက သီခ်င္းေတာ႕ ဆိုခ်င္ေသးတာ။ က်ေနာ္တို႕ရဲေဘာ္ႀကီး ကိုခင္ေမာင္ညြန္႕က သီခ်င္းႀကီးေတြ အကုန္ရတာဆိုပဲ ။ ဘယ္သီခ်င္းေျပာလိုက္ေျပာလိုက္ အကုန္သူရၿပီးသားပဲ ။ ဒါကို ဆရာႀကီးက သိပ္သေဘာေတြ႕ေနတာ။ အားတာနဲ႕ ကိုခင္ေမာင္ညြန္႕ကိုသီခ်င္းဆိုခိုင္းေတာ႕တာပဲ ။ ကိုခင္ေမာင္ညြန္႕ကလည္း သိပ္မဆိုခ်င္ရွာပါဘူး။ ငိုခ်င္လ်က္လက္တို႕သူ ဆိုသလို မဆိုခိုင္းခင္ကတည္းက ဆိုခ်င္လြန္းလို႕ ပါးစပ္တျပင္ျပင္ျဖစ္ေနတာ။ ဒါေၾကာင္႕ သူ႕ကို ' ဖုိးဆိုခ်င္ ခင္ေမာင္ညြန္႕ ' လို႕ ေခၚၾကတာ။

သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ဆုံၿပီဆိုတာနဲ႕ သီခ်င္းဘဲ ။ ကိုခင္ေမာင္ညြန္႕ သီခ်င္းေတြရဲ႕ စာသားေတြသာရတာ။ အသံကေတာ႕ ( ၅ ) ေဆာင္ပရိတ္သတ္စကားနဲ႕ ေျပာရရင္ ' တအီအီ ၊ တအာအာ ' ဆိုတာမ်ိဳး ။ '' ခင္ေမာင္ညြန္႕သီခ်င္းဆိုရင္ ဆရာႀကီးက စည္းခ်က္ေလးလိုက္ၿပီး သူလည္း လိုက္ဆိုလိုက္ေသးတယ္။ က်ေနာ္က ဆရာႀကီးနဲ႕ ကိုခင္ေမာင္ညြန္႕ အျပင္ေရာက္လို႕ ' စီးရီး ' ထုတ္ရင္ ဝက္ဝက္ကြဲမွာပဲ ။ ' ဝက္ဝက္ကြဲ ' မယ္ဆိုတာ ပရိတ္သတ္ဝက္ဝက္ကြဲမွာ မဟုတ္ဘူး ။ ရွိသမွ် စည္းစိမ္ဝက္ဝက္ကြဲမွာကို ေျပာတာလို႕ '' လို႕ ေျပာေတာ႕ ဆရာႀကီးက ထုံးစံအတိုင္း ' ေခြးေကာင္. . ေခြးမသား ' ဆိုၿပီး က်ေနာ္႕ေခါင္းကို ထုပါေလေရာ။ ၿပီးေတာ႕ ရယ္လိုက္တာမွ မ်က္လုံးႀကီးကို ပိတ္လို႕။ ဒီျမင္ကြင္းေလးကို ခုထိ က်ေနာ္႕မ်က္စိထဲ စြဲက်န္ေနေသးတယ္။

ေနာက္ ဆရာႀကီးနဲ႕အတြဲမိသူတစ္ေယာက္က စာေရးဆရာ ေမာင္သာမညပါ။ ကိုသာမညက က်ေနာ္တို႕နဲ႕ တဝိုင္းတည္းစားတာ။ ေနာက္ပိုင္းမွ သီးသန္႕ေျပာင္းခံလိုက္ရတယ္။ ဆရာႀကီးနဲ႕သူ အမ်ားဆုံးေျပာျဖစ္တာကေတာ႕ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္းေတြပါဘဲ ။ ဆရာႀကီးက ကိုသာမညကို ေတာ္ေတာ္ခ်ီးက်ဴးတယ္။ စာအရမ္းဖတ္ေၾကာင္း ၊ ႏွံ႕စပ္ေၾကာင္း ၊ အေတြးအေခၚမွ်တေၾကာင္း ခဏခဏ ေျပာဖူးတယ္။ အျပင္ေရာက္ေတာ႕လည္း သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ မၾကာခဏေတြ႕ျဖစ္ ၊ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္လို႕ ဆိုတယ္။ က်ေနာ္နဲ႕ကိုသာမညက အျပင္မွာ တစ္ခါမွ မဆုံျဖစ္ၾကပါဘူး ။

ဒီလိုနဲ႕ ၁၉၉၅ ေဖေဖာ္ဝါရီလမွာ တပ္မေတာ္ေရႊရတုအထိမ္းအမွတ္နဲ႕ ဆရာႀကီးလြတ္သြားတယ္။ သာမန္လြတ္ရက္ေစ႕ဖို႕ (၄) လ ေလာက္ပဲလိုေတာ႕တယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဆရာႀကီးလြတ္တဲ႕ေန႕က တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သူေထာင္ဝင္စာေတြ႕ရမယ္႕ေန႕ ။ သူ႕သမီးေတြေထာင္ဝင္စာလာေတြ႕တာ သူ႕ကိုလာႀကိဳသလို ျဖစ္သြားၾကတာေပါ႕ ။ ေထာင္ဝင္စာပစၥည္းေတြကို က်ေနာ္တို႕ကို လွမ္းပို႕ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးမရွိေတာ႕ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ဟာသြားတယ္။ အထူးသျဖင္႕ ညေနပိုင္းေတြမွာ ေနလို႕ ထိုင္လို႕ကို မရဘူး ။ အဲဒီ႕အခ်ိန္က ဆရာႀကီးနဲ႕က်ေနာ္လမ္းေလွ်ာက္ ၊ စကားေတြေျပာ ၊ေစတီေလးထဲသြားထိုင္ ၊ အဲဒီလို ေနေနက်ေလ ။ က်ေနာ္သိရသေလာက္ ရနံ႕သစ္မွာ ကဗ်ာက႑အေနနဲ႕ ဆရာႀကီးလြတ္ေတာ႕ သူ႕ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပါလာတယ္။ “တကိုယ္ေတာ္” တဲ႔။ က်ေနာ္တို႕အတြက္ အမွတ္တရလက္ေဆာင္လွမ္းပို႕ေပးတယ္။ သင္႕ဘဝမဂၢဇင္းထင္ပါရဲ႕ ။

'သည္လစကား' မွာ ဆရာႀကီးကဗ်ာေတြထဲက ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ေလး ထည္႕ေပးလိုက္တာ။ ' ရိကၡာနဲ႕ သိကၡာအတူယွဥ္လာၿပီဆိုရင္. . ရိကၡာမရႊင္ေပမယ္႕ သိကၡာတင္ရတဲ႕အခါလည္းရွိရဲ႕. . သိကၡာစင္မွ လိပ္ျပာရႊင္မွာ မဟုတ္လာ း. . ' တဲ႕ ။ က်ေနာ္တို႕အတြက္ ပို႕လိုက္တဲ႕အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႕ ခ်က္ခ်င္းတန္းသိတယ္။ သိတဲ႕အတိုင္းပဲ က်ေနာ္တို႕ေနေနရတဲ႕အေျခအေနက အစားအေသာက္ အဝတ္အစား ၊ အေနအထိုင္ကစလို႕ ခ်ိဳ႕တဲ႕ျခင္းေပါင္းစုံနဲ႕ ေနေနရတာေလ။ ဒါေပမယ္႕ က်ေနာ္တို႕ရဲေဘာ္ေတြ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းဆိုတဲ႕ ရိကၡာေတြခ်ိဳ႕တဲ႕ေနေပမယ္႕ သိကၡာစင္ေနၾကတယ္မဟုတ္လား ။ ဒီေတာ႕ လိပ္ျပာလည္း ရႊင္ေနၾကတာေပါ႕။ ဆရာႀကီး ရင္ထဲက စကားလုံးေတြနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ျဖစ္ေနတာေတြနဲ႕က တထပ္တည္းပဲေလ။ ဒါကိုၾကည္႕ျခင္းအားျဖင္႕ ဆရာႀကီးဟာ ရိကၡာနဲ႕သိကၡာမွာ ဘယ္ဟာကို ပိုတန္ဖိုးထားရမယ္ဆိုတာေတြ႕ရမယ္။ လိပ္ျပာသန္႕ဖို႕ ဘယ္ေလာက္လိုလားတယ္ဆိုတာလည္း ထင္းကနဲေတြ႕ရပါလိမ္႕မယ္။

ဆရာႀကီးလြတ္ၿပီး ( ၇ ) လအၾကာ ၊ ၁၉၉၅ခု စက္တင္ဘာလ ( ၅ ) ရက္ေန႕မွာ က်ေနာ္ေထာင္ေျပာင္းခဲ႕ရတယ္။ မႏၲေလးေထာင္ကေနတဆင္႕ ျမင္းၿခံေထာင္ေရာက္တယ္။ ျမင္းၿခံေထာင္မွာ ( ၂ ) ႏွစ္ေလာက္ေနရၿပီး ၁၉၉၇ ၊ ေအာက္တိုဘာလ ( ၈ ) ရက္ေန႕မွာ က်ေနာ္လြတ္ရက္ေစ႕လို႕လြတ္တယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီး ( ၂ ) ရက္ေလာက္ေနၿပီးေတာ႕ ဆရာႀကီးဆီ သြားေတြ႕တယ္။ က်ေနာ္နဲ႕အတူ အမွဳတြဲေထာင္က်တဲ႕ထြန္းထြန္းက လိုက္ပို႕ေပးတာ။ သူက က်ေနာ္႕အရင္ ( ၁ ) ႏွစ္ေလာက္ေစာၿပီး လြတ္သြားတဲ႕သူ ။ အင္းစိန္က ဆရာႀကီးအိမ္ေရာက္ေတာ႕ သံတံခါးမွာခ်ိတ္ထားတဲ႕ ေခါင္းေလာင္းေလးကိုဆြဲလိုက္တယ္ဆိုရင္ဘဲ ခပ္ဝဝ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ထြက္လာတယ္။ ဘယ္သူနဲ႕ေတြ႕ခ်င္လို႕လဲလို႕ေမးေတာ႕ ၊ က်ေနာ္က ဆရာတင္မိုးနဲ႕ေတြ႕ခ်င္လို႕ပါ လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ ေခၚေပးမယ္လို႕ ေျပာၿပီး သူျပန္လွည္႕ထြက္သြားတယ္။ က်ေနာ္႕ကို တံခါးမဖြင္႔ေပးဘူး။ က်ေနာ္နဲ႕ထြန္းထြန္းလည္း တံခါးဝမွာ ဒီအတိုင္းရပ္ေနရတာေပါ႕။

ဒီလိုလွည္႕ထြက္ၿပီးေျခလွမ္း သုံးလွမ္းေလာက္လွမ္းၿပီးေတာ႕မွ ေနာက္ျပန္လွည္႕ၿပီး ဘယ္သူလို႕ေျပာလိုက္ရမလဲလို႕ ေမးပါတယ္။ က်ေနာ္က ' ေနျခဴး လို႕ေျပာလိုက္ပါ ' လို႕ ေျပာလိုက္ေတာ႕ ' ဟယ္ . . ေနျခဴးလား ' လို႕ ေျပာၿပီး တံခါးလည္းျပန္ေျပးဖြင္႕ ၊ ပါးစပ္ကလည္း ' ေဖေဖေရ . . ဒီမွာ ေနျခဴးေရာက္ေနတယ္ ' လို႕ အိမ္ထဲကိုလည္း ေအာ္ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ တံခါးဖြင္႕ၿပီး က်ေနာ္႕ကိုအိမ္ထဲေခၚထိုင္ခိုင္းထားၿပီးတဲ႕ အခ်ိန္ထိ ဆရာႀကီးေရာက္မလာေသးဘူး။ ေနာက္ထပ္ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ ထပ္ေရာက္လာတယ္။ 'ေနျခဴး..လား ၊ ေဖေဖေျပာျပလို႕ေမာင္ေလးအေၾကာင္း အမတို႕သိထားၾကၿပီးသား. . ေနေကာင္းလား. . ေဖေဖေအာက္မွာ ၊ ခုပဲတက္ခဲ႕မယ္။ လြတ္တာဘယ္ႏွစ္ရက္ရွိၿပီလဲ. .” ဆိုၿပီး ဝမ္းပမ္းတသာနဲ႕ ေျပာေနလိုက္ၾကတာ ခရီးေဝးကျပန္ေရာက္လာတဲ႕ သူတို႕ေမာင္ေလးကို ဝိုင္းႏွဳတ္ဆက္ ေနၾကသလိုမ်ိဳးပါပဲ။

ခဏေနေတာ႕မွ ဆရာႀကီးေလွကားကေန အေမာတေကာတက္လာၿပီး ၊ က်ေနာ္႕လည္းျမင္ေရာ ' ဟာ . . ေခြးေကာင္ . .' ဆိုၿပီး တအားဖက္ႏွဳတ္ဆက္ပါေတာ႕တယ္။ ဆရာႀကီးမ်က္ဝန္းထဲမွာ မ်က္ရည္စေတြရစ္ဝဲေနတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဒီလိုပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဆရာႀကီးအသံေတြေတာင္ တုန္ခါေနလို႕ ။ ေမးတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ ။ ' ေနေကာင္းရဲ႕လား ။ အခုဘယ္မွာေနလဲ ။ ျမင္းၿခံေထာင္မွာ ေသလုေမ်ာပါးျဖစ္ေနတယ္ၾကားလို႕ . ဟုတ္လား .. ' နဲ႕ စုံေနတာပါပဲ။ သမီးေတြနဲ႕မိတ္ဆက္ေပးေတာ႕ အမႀကီး မမိုးမိုးစံ ၊ မမိုးမိုးေအး ၊ မမိုးမိုးႏွင္းတို႕ကို လူနဲ႕နာမည္နဲ႕တြဲမိသြားတယ္။ မမိုးခ်ိဳသင္းနဲ႕ကိုဥာဏ္မိုးစန္းတို႕က အိမ္မွာမရွိၾကဘူး။ သူတို႕ (၂)ေယာက္နဲ႕ ေနာက္ပိုင္းက်မ ွလူခ်င္းေတြ႕ဖူးၾကတာ။ မမိုးမိုးစံကဆို က်ေနာ္႕ကို ေမာင္ေလးတေယာက္လိုပဲ။ ' ဘာလုိလဲ.. လိုတာရွိရင္ေျပာေနာ္ ' ဆိုၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာတာ။ ဆရာႀကီးအိမ္ကအျပန္မွာ ထြန္းထြန္းက ' မင္းကို ဆရာႀကီးက ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တာပဲ ၊ သူ႕သမီးေတြဆိုလည္း မင္းနဲ႕လူခ်င္းခုမွ ေတြ႕ဖူးတယ္သာဆိုတာ ၊ တကယ္႕ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာ တေယာက္လိုမ်ိဳး ႏုတ္ဆက္ၾကတာ ' လို႕ သူအံ႕ၾသၿပီးေတာ႔ကို ေျပာတာပါ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အံ႕ၾသသြားမိတာအမွန္ပါပဲ။

ပထမခ်က္ခ်င္း တံခါးမဖြင္႕ေပးဘူး။ ေနာက္ က်ေနာ္႕နာမည္ၾကားတာနဲ႕တံခါးဖြင္႕ၿပီး ပ်ာပ်ာသလဲ ႏွဳတ္ဆက္ပုံေတြက လူခ်င္းမေတြ႕ဖူးၾကေပမယ္႕ က်ေနာ္႕အေၾကာင္းကို သူတို႕ရင္ထဲ ရင္းႏွီးေနၾကၿပီးသားဆိုတာ ေဖာ္ျပေနတာပါဘဲ။ ဒါကိုၾကည္႕ရင္ ဆရာႀကီး က်ေနာ္႕အေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္မ်ား ရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ ေဖာက္သည္ခ်ထားမလဲဆိုတာ ေတြးၾကည္႕ရုံနဲ႕ သိသာပါတယ္။ တကယ္ဆို က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ အဲဒီေလာက္ထင္မထားခဲ႕မိဖူး ။ ဆရာႀကီးနဲ႕သာရင္းႏွီးတာေလ ။ သူ႕မိသားစုနဲ႕ကေတာ႕ ပုံမွန္ဝတ္ေက်တန္းေက်ေလာက္ ဆက္ဆံၾကမယ္ ထင္ခဲ႕တာ။ အဲဒီ႕တုန္းက ျမင္ကြင္းေလး ခုထိ က်ေနာ္႕မ်က္လုံးထဲ စြဲထင္ေနဆဲပါ။

ဆရာႀကီးနဲ႕ေရာ သူ႕မိသားစုေတြနဲ႕ပါ စကားေျပာႏွဳတ္ဆက္ၿပီး ျပန္မယ္လို႕ လုပ္ေတာ႕ ဆရာႀကီးက ခဏဆိုၿပီး အိမ္ထဲဝင္သြားတယ္။ ျပန္ထြက္လာေတာ႕လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံေတြကိုင္လာၿပီး ' ေရာ႕. . မင္းသုံးဖို႕ ယူသြား ' ဆိုၿပီး ေပးတယ္။ က်ေနာ္က မယူဘူး ျငင္းတာ မရဘူး ။ အတင္းအိတ္ထဲထည္႕ ေပးေတာ႕တာပဲ ။ ' ဆရာႀကီး က်ေနာ္မယူခ်င္ဘူး ။ က်ေနာ္ဒီကိုလာတာ ဆရာႀကီးကိုေတြ႕ခ်င္လို႕ လာႏုတ္ဆက္တာ ၊ ပိုက္ဆံမလိုဘူး ' လို႕ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ႕ ဆရာႀကီးက ' အထဲက ထြက္လာတဲ႔သူေတြ ငါ႕ဆီလာၾကရင္ ငါက သုံးဖို႕ဆိုၿပီး ေပးေနက်ဘဲ ။ ထြက္ခါစမွာ သုံးဖို႕ လိုတယ္မဟုတ္လား ။ ဒါေၾကာင္႕ ယူပါကြာ ' ဆိုၿပီး အတင္းေပးေနျပန္တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း အတင္းျငင္းေနတာ။ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ၿပီး ျငင္းလြန္းမကျငင္းေတာ႕မွ ဆရာႀကီး မေပးေတာ႕ပါဘူး ။ မမိုးမိုးစံအနားကပ္ၿပီး တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္ေတာ႕ မမိုးမိုးစံအထဲ ျပန္ဝင္သြားတယ္။ ျပန္ထြက္လာေတာ႕ ပုဆိုးနဲ႕အက်ီ ၤတစ္စုံပါလာတယ္။ '' ဒါေတြ ယူကြာ။ အသစ္ေတြပဲ ။ မင္းဝတ္လို႕ရတာေပါ႕ ''ဆိုၿပီး ေပးေနျပန္ေရာ။ က်ေနာ္လည္း အေတာ္ေလး စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္သြားတယ္။

မယူခ်င္ဘူးဆိုၿပီး ဇြတ္ျငင္းေတာ႕ ဆရာႀကီးက '' ငါမင္းကို အမွတ္တရေပးတာ ၊ ယူပါကြာ ''ဆိုၿပီး အတင္းေပးျပန္တယ္။ '' အမွတ္တရလား ။ ဆရာႀကီးနဲ႕က်ေနာ္႕ၾကားမွာ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းအမွတ္တရ လိုေသးလို႕လား ၊ က်ေနာ္တို႕ရင္ထဲမွာဘယ္လိုမွ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္လို႕မရတဲ႕အမွတ္တရ ရွိႏွင္႕ၿပီးသားပဲ ။ ဒါေတြ ဆရာႀကီးဝတ္ဖို႕ ယူထားလိုက္ပါ ''လို႕ ေျပာလိုက္ေတာ႕ ဆရာႀကီးလွစ္ခနဲ ၿပံဳးတာေတြ႕လိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္ေျပာလိုက္တဲ႕စကားကို သေဘာက်သြားပုံရပါရဲ႕။ ဒါေပမယ္႕ သူေပးတာ က်ေနာ္မယူလို႕ '' မင္း ေတာ္ေတာ္မာနႀကီးတဲ႕ေကာင္ကြာ '' လို႕ ၿငီးျငဴလိုက္တယ္။ အဲဒီလိုမွတ္ခ်က္မ်ိဳး အထဲမွာ ေနစဥ္ကတည္းက သူက်ေနာ္႕ကို မၾကာခဏ ေျပာခဲ႕ဖူးသားပါ။ က်ေနာ္က အစားအေသာက္ကအစ မလိုအပ္ဘဲ သူမ်ားဆီကမယူတတ္ဘူးေလ။ အထူးသျဖင္႕အလကားရတာကို မလိုခ်င္တာဘဲ။ ေနာက္သူနဲ႕က်ေနာ္ၾကားမွာ ခဏခဏ ကသိကေအာက္ျဖစ္ရတာရွိေသးတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရင္ ေငြရွင္းတဲ႕ကိစၥ ။ သူလည္းရွင္းမယ္ က်ေနာ္လည္းရွင္းမယ္ ျဖစ္ၾကတာ။ ေနာက္ဆုံးေတာ႕ ဆရာႀကီးက ဒီလိုစည္းမ်ဥ္းခ်လိုက္ပါေတာ႕တယ္။ သူေနတဲ႕အင္းစိန္ၿမိဳ႕နယ္ ပရိဝုဏ္ထဲမွာဆိုရင္ သူရွင္းမယ္။ က်ေနာ္ေနတဲ႔ၿမိဳ႕နယ္ ဧရိယာထဲဆိုရင္ က်ေနာ္က ရွင္း ။ ဒီလိုေတာ႕မွ အဆင္ေျပသြားေတာ႕တယ္။

က်ေနာ္ကပစၥည္းတစ္ခုရဲ႕တန္ဘိုးကို လိုအပ္မွဳနဲ႕တိုင္းတာတယ္။ လူ႕သတ္မွတ္ခ်က္အရ ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးရွိတဲ႕ပစၥည္းျဖစ္ေနပါေစ ၊ က်ေနာ္မလိုအပ္ရင္ ဒီပစၥည္းက က်ေနာ္႕အတြက္ တန္ဖိုး မရွိဘူး ။ သတ္မွတ္ခ်က္အရ တန္ဖိုးနည္းေနေပမယ္႕ က်ေနာ္႕အတြက္လိုအပ္ေနရင္ အဲဒီ႕ပစၥည္း တန္ဖိုးႀကီးတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက အလကားရတာကို က်ေနာ္မယူတာပဲ။ အလကားရလို႕ယူရင္ စိတ္က အဲဒီ႕အလကားရမွဳအေပၚကိုသာယာသြားၿပီး အလကားလိုခ်င္စိတ္ အေခ်ာင္လိုခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္သြားတတ္တယ္ လို႕ ယူဆတယ္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အားထုတ္မွဳတခု စိုက္ထုတ္ၿပီးမွ က်ေနာ္လိုခ်င္တယ္။ အဲဒီ႕လိုအားထုတ္မွဳနဲ႕ရတဲ႕အေပၚတန္ဖိုးထားတယ္။

ေနာက္တခုက လူ႕စိတ္က တစ္ခုခုေပးၿပီးရင္ တစ္ခုခုျပန္လိုခ်င္ၾကတယ္။ တန္ရာတန္ေၾကး ျပန္ေတာင္းခ်င္တတ္ၾကတာ ထုံးစံလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ဆရာႀကီးက်ေနာ္႕အေပၚ အဲဒီလိုမ်ိဳးမရွိဘူးဆိုတာ က်ေနာ္အတိအက်ယုံၾကည္တယ္ ။ က်ေနာ္႕စိတ္မွာ ကိုယ္က ကိုယ္ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႕ ကိုယ္ အခုအခံ ျဖစ္ေနတာေလ။ က်ေနာ္႕အေနနဲ႕တစ္ခုခု ယူၿပီးရင္ တစ္ခုခုျပန္ေပးဖို႕ တာဝန္ရွိတယ္လို႕ ခံယူထားတယ္။ ဒီခံယူခ်က္ေၾကာင္႔ပဲ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ မလိုရင္ မယူဘူး ။ အလကားရလို႕ ယူတာမ်ိဳး ဘယ္ေတာ႕မွ မလုပ္ဘူး ။ ေငြေၾကးဥစၥာသာမကပဲ က်ေနာ္ပညာေရးမွာလည္း ဒါမ်ိဳးက်င္႕သုံးခဲ႕တာပါ။ ဒါေပမယ္႕ အမ်ားအျမင္မွာေတာ႕ က်ေနာ္ဟာ မာနႀကီးတယ္ ၊ ေခါင္းမာတယ္ဆိုၿပီး အၿမဲလိုလို အျမင္ခံရတယ္။ ဒီအျမင္ကို က်ေနာ္ရွင္းဖို႕ မႀကိဳးစားဘူး။ လူပဲေလ ။ အျမင္ခံရတတ္တာခ်ည္႕ဘဲ ။ အဲဒါလူ႕ေလာကရဲ႕ထုံးတမ္းအစဥ္အလာတစ္ခုခုလိုေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီေလ။

က်ေနာ္လြတ္ခါစအခ်ိန္ေတြမွာ ဆရာႀကီးနဲ႕သုံးေလးႀကိမ္ေလာက္ပဲ လူခ်င္းေတြ႕ျဖစ္ၾကတယ္။ ဖုန္းနဲ႕ေတာ႕ ေန႕တိုင္းေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ေထာင္ကထြက္ေတာ႕ က်ေနာ္႕အသက္က ( ၂၆ ) ႏွစ္ ၊ ပညာအရည္အခ်င္းက ( ၉ ) တန္း ၊ စီးပြားေရးက ဘာမွမရွိ ၊ လက္မွဳပညာကလည္း ေသနတ္ပစ္တာကလြဲရင္ ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္တတ္မကိုင္တတ္ ။ ရြယ္တူတန္းတူေတြအားလုံးလိုလိုက ဘြဲ႕ေတြရလို႕ တစ္ခုခုမွာ ေျခကုတ္ရေနၾကၿပီ။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ( ၈၈ ) လိုမ်ိဳး လူထုတိုက္ပြဲႀကီး ျဖစ္ခဲ႕ဖူးပါလားဆိုတာေတာင္ ေမ႕သေလာက္ရွိေနၾကတယ္။ စိတ္ထဲမွာ အားမလိုအားမရမွဳေတြ ၊ မခံခ်င္မွဳေတြနဲ႕ မုန္တိုင္းထန္ေနေတာ႕တယ္။ လူေတြကိုၾကည္႕ၿပီး အဓိပၸါယ္မဲ႕သလိုမ်ိဳးခံစားလာရတယ္။ ဒီေတာ႕လူေတြနဲ႕ေဝးသထက္ေဝးၿပီး တစ္ကိုယ္တည္းအထီးက်န္လာတယ္။ ေထာင္ထဲက်န္ခဲ႕တဲ႕ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ ဘာမွမကူညီမေထာက္ပံ႕ႏိုင္လို႕ အႀကီးအက်ယ္ေၾကကြဲ ဝမ္းနည္းရတယ္။

ကိုယ္႕စိတ္ကို ဘုန္းဘုန္းလဲၿပိဳက်မသြားေအာင္ အႏိုင္ႏိုင္စုစည္းမတည္ဖို႕ ႀကိဳးစားေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္႕ကိုငယ္ငယ္က စာသင္ေပးခဲ႕တဲ႕ဆရာမ (၂ ) ေယာက္က က်ေနာ္႕စိတ္အေျခအေနကို နားလည္တယ္။ က်ေနာ္႕ကို အားေပးတယ္။ စာေမးပြဲျပန္ေျဖဖို႕ တိုက္တြန္းတယ္။ လိုအပ္တာမွန္သမွ် သူတို႕တာဝန္ယူဖို႕ ေျပာတယ္။ တကယ္ဆို ဒီဆရာမႏွစ္ေယာက္ဟာ က်ေနာ္႕အေမလိုပါဘဲ ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက က်ေနာ္႕ကို ေစာင္႔ေရွာက္ခဲ႕တာပါ။ သားတစ္ေယာက္နဲ႕မျခားပါဘဲ။ သူတို႕တစ္မိသားစုလုံး ဆရာ ဆရာမေတြခ်ည္းဆိုေတာ႕ သူတို႕အိမ္ကလည္း ေဘာ္ဒါေဆာင္လို ျဖစ္ေနတယ္။ အၿမဲတမ္းေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ တရုံးရုံး ၊ ဒီလိုအေျခအေနမွာ က်ေနာ္သာ စာေမးပြဲျပန္ေျဖမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္႕ရဲ႕ပညာေရးနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး အစစအရာရာတာဝန္ယူမယ္။ က်ေနာ္႕ဘက္က ဆုံးျဖတ္ဖို႕ပဲလိုေတာ႕တယ္။

ပထမေတာ႕ က်ေနာ္ပညာေရးကို ေက်ာခိုင္းလိုက္ဖို႕ပါဘဲ။ အသက္က ( ၂၆ ) ႏွစ္ ၊ အတန္းက ( ၉ ) တန္း ၊ အစပ္အဟပ္က အရမ္းကြာလြန္းတယ္။ ဆရာမေတြကေတာ႕ စာေမးပြဲျပန္ေျဖဖို႕ပဲ တပူပူတစာစာလုပ္ေနၾကတယ္။ သူတို႕ကစာသင္ၾကားမွဳအျပင္ ကုန္က်စရိတ္အကုန္လုံး တာဝန္ယူဖို႕အဆင္သင္႕။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က စာႀကိဳးစားတာ သူတို႕သိေနတယ္ေလ။ (၈၈ ) ေၾကာင္႕ ပညာေရးတပိုင္းတစျဖစ္သြားရတာကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနၾကတာ။ ေနာက္ဆုံးေတာ႕ ဆရာမေတြရဲ႕ေမတၲာေစတနာကို လိုက္ေလ်ာဖို႕ကတစ္ေၾကာင္း၊ အေျခအေနေတြရဲ႕ ျပဌာန္းခ်က္ေၾကာင္႔တေၾကာင္း က်ေနာ္ျပန္ေျဖဖို႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ ဆရာႀကီးဆီဖုန္းဆက္ၿပီး က်ေနာ္ျဖစ္ေနတဲ႕အေျခအေနေတြနဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကိုပါ ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။

သူဝမ္းသာသြားပါတယ္။ ဖုန္းထဲကေန ''မင္းအခုအိမ္မွာ ရွိလား၊ ခုဘဲ ငါလာခဲ႕မယ္၊ ေစာင္႕ေန ''ဆိုၿပီး ဖုန္းခ်ၿပီးတာနဲ႕ က်ေနာ္႕ဆီ တန္းလာခဲ႕တယ္။ လူခ်င္းေတြ႕ေတာ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မွန္ေၾကာင္း သူလည္းလိုအပ္တာမွန္သမွ် အကုန္ပံ႕ပုိးေပးမယ္ဆိုတဲ႕အေၾကာင္း ၊ က်ေနာ္႕ဖက္ကသာ မာနမထားဘဲ လက္ခံဖို႕လိုတဲ႕အေၾကာင္းေတြ ေျပာၿပီး ၊ ''အထဲမွာထဲက မင္းက ကတိမေပးခဲ႕ဘူး။ အခုမင္းျပန္ေျဖမယ္လို႕ ဆုံးျဖတ္လိုက္တဲ႕အတြက္ မင္းျဖစ္ထြန္းေအာင္ျမင္မယ္ဆိုတာ ငါယုံတယ္။ မင္းကဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးရင္ မရရေအာင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္တတ္တယ္။ ဒါကို ငါအျပည္႕အဝ ယုံေနတယ္.. '' တဲ႕ .။

ေထာင္ကလြတ္တာက ၉၇ ေအာက္တိုဘာ ၊ စာေမးပြဲက ၉၈ ေဖေဖာ္ဝါရီဆိုေတာ႕ အခ်ိန္က (၄) လေလာက္ရွိတာ။ ဒါေတာင္မွလြတ္ခါစက ဟိုဟိုဒီဒီနဲ႕ အခ်ိန္ (၁) လ ေက်ာ္ေက်ာ္ကုန္သြားၿပီးမွ စာေမးပြဲျပန္ေျဖဖို႕ ဆုံးျဖတ္တာဆိုေတာ႕ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ (၃) လေတာင္မရွိေတာ႕ဘူး ။ ( ၈၈ ) မျဖစ္ခင္ က်ေနာ္တက္ခဲ႕တဲ႔ ေက်ာင္းမွာဘဲ ျပန္ေျဖဖို႕လုပ္တာဆိုေတာ႕ ဆရာမေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက က်ေနာ္႕ေနာက္ခံအေၾကာင္းသိေနၾကတယ္။ ဒါေၾကာင္႕ သူတို႕အားလုံး အကူအညီဝိုင္းေပးၾကတယ္။ က်က္ရ ဖတ္ရမယ္႕ သင္ခန္းစာေတြကို ဘာသာရပ္အလိုက္မွတ္စုထုတ္ၿပီး ေကာ္ပီကူးေပးၾကတယ္။ အျပင္ေျဖေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ဖြင္႕ထားတဲ႕သင္တန္းေတြကိုလည္း လာတက္ဖို႕ ေခၚၾကေသးတယ္။

က်ေနာ္ကလည္း ကိုယ္႕ယုံၾကည္ခ်က္အတိုင္း စာလုံးဝခိုးမခ်ဘူး။ က်ေနာ္မသိတဲ႕စာတစ္လုံးကို အေျဖလႊာထဲပါမသြားေစရဘူး ။ အားကုန္က်က္မယ္၊ ႀကိဳးစားမယ္၊ ရသေလာက္ေျဖမယ္၊ အဲ႕လို အားထုတ္မွဳေတြနဲ႕ရတဲ႕ေအာင္ျမင္မွဳမ်ိဳးကိုဘဲ က်ေနာ္ယူမယ္။ ခိုးခ်ၿပီး ေအာင္တဲ႕စာေမးပြဲမ်ိဳးကို က်ေနာ္လုံးဝ တန္ဖိုးမထားဘူး ။ ဒီလိုက်ေနာ္႕ခံယူခ်က္ေတြကို ဆရာမေတြကိုႀကိဳေျပာထားတယ္။ ၿပီးတာနဲ႕ အခ်ိန္ဇယားဆြဲၿပီး စာထဲႏွစ္ထားလိုက္တယ္။

ေတာထဲနဲ႕ေထာင္ထဲ စုစုေပါင္း ( ၁ဝ ) ႏွစ္ေလာက္ စာနဲ႕ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားေတာ႕ ထင္သေလာက္မလြယ္ဘူး။ စိတ္မွာလည္း အျခားအခုအခံေတြနဲ႕ဆိုေတာ႕ မနည္းအားထုတ္ေနရတယ္။ ဆရာႀကီးလည္း က်ေနာ္႕ဆီလူ ကိုယ္တိုင္လာတဲ႕အခါလာ ဖုန္းနဲ႕ေတာ႕အၿမဲေျပာျဖစ္တယ္။ စာေမးပြဲေျဖခါနီးဆဲဆဲမွာ အေဒၚအသည္းအသန္ျဖစ္လို႕ ေဆးရုံတင္ရတယ္။ စာေမးပြဲတစ္ဖက္ ေဆးရုံတစ္ဖက္နဲ႕ ဗ်ာမ်ားသြားပါေသးတယ္။ စာေမးပြဲေျဖၿပီးမၾကာဘူး။ အေဒၚလည္း ဆုံးသြားတယ္။ က်ေနာ္စာေမးပြဲေတာ႔ ေအာင္သြားပါတယ္။

ဆက္ပါအုံးမည္..


15 comments:

ေရႊဂ်မ္း said...

အမေဖေဖနဲ႕ စာေရးသူၾကားက သံေယာဇဥ္ေတြကုိ ေကာင္းေကာင္း ခံစားၾကည့္လုိ႕ရပါတယ္ အမ။ ဘယ္ႏွပုိင္း က်န္ေသးလဲေတာ့ မသိဘူး။ ဖတ္လုိ႕ေကာင္းလုိ႕ ဆက္ရန္ေတြကုိ ေမွ်ာ္ေနပါ့မယ္။

ဇနိ said...

စာေမးပြဲ ေအာင္သြားလို႔ ရင္ေအးသြားေသးတယ္...
ဆရာႀကီးအိမ္ စသြားတဲ့ေန႔က အမေတြရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈကေတာ့ ရင္ထဲမွာ ေႏြးခနဲေတာင္ ျဖစ္သြားရပါတယ္...

ကလိုေစးထူး said...

ျမန္မာျပည္ျပင္ပကုိ က်ေနာ္ ထြက္လာခဲ့ေတာ့ ျမန္မာျပည္ထဲမွာတုန္းက မဖတ္ခဲ့ရဖူးတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ရတဲ့အခါမွာ ရင္ထဲကုိ စူးစူးနစ္စ္ႀကီး ထိမွန္းဖူးတဲ့ ပထမဆုံးေသာ စာအုပ္က ကုိ၀င္းႏိုင္ဦး ေရးတဲ့ `လူငယ္တဦးရဲ့ မွတ္တမ္းမဲ့ မွတ္တမ္း´ ပါ။ အခု...။ အဲဒီ စာအုပ္ကို ဖတ္ရတုန္းကထက္ မေလ်ာ့တဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳးနဲ႔ ဆရာေနျခဴးရဲ့ မွတ္တမ္းကို တပိုဒ္ျခင္း၊ တေၾကာင္းျခင္း ဖတ္မိပါတယ္။ ဒီမွတ္တမ္းေတြဟာ `အေရးအသားေကာင္းတယ္´ တို႔၊ `ခံစားရတယ္´ တို႔ ဆိုတဲ့ စကားလုံးေလာက္နဲ႔ ေဖာ္ျပခ်ီးက်ဴးဖို႔ေတာင္ မ၀့ံေလာက္တဲ့ မွတ္တမ္းေတြပါပဲ။

အခု အပုိင္း-၃ မွာ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ ၀မ္းသာမိတဲ့ အခ်က္တခ်က္ပါ၀င္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းမွာ ဆရာႀကီးရဲ့ သေဘာထားဟာ ဆရာေနျခဴးနဲ႔ တထပ္တည္း က်ေနသလို က်ေနာ္နဲ႔လဲ တထပ္တည္း က်ေနတယ္။ အခုလတ္တေလာ ကာလအတြင္းမွာကို အဲဒီလို ခံယူမိလို႔ ေရးမိတဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ေၾကာင့္ တန္ျပန္မႈေတြ အမ်ားႀကီးျပန္ရတယ္။ ညီအကိုျခင္း ပါးျပန္ခ်ခံရသလို ခံစားေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ အဲဒီအပိုဒ္က ဆရာႀကီးရဲ့အယူအဆ၊ ဆရာေနျခဴးရဲ့ အျမင္ဟာ က်ေနာ့္စိတ္ကို အားျပန္တက္ေစတယ္။

အမခ်ိဳသင္းေရ...၊ ဒီမွတ္တမ္းကို တင္ေပးေနတဲ့ အတြက္ အတုိင္းမသိေအာင္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

JuneOne said...

ဖတ္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ။အပိ္ုင္းေလး ရိွေသးလားဟင္မမ။ေမွ်ာ္ေနပါ့မယ္။

မမသီရိ said...

အေတာ္ စာေရး ေကာင္း သူေလး ပါလား..

ဆရာ့ ဘ၀..အစိတ္အပိုင္းတစ္ခု..ခံယူ ခ်က္.
. ရင္တြင္း..သေဘာထားေတြ..ျပီးေတာ့...ေထာင္လူေနမွဳ ဘသ တစ္စြန္း တစ္စ..
ဆရာၾကီးရဲ႕.မိသားစု နဲ႕..ဘ၀ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခု..
ေထာင့္ေပါင္းစုံ.က ေန ေ၇းျပထား တာေလးေတြ .က..စာေရးသူ ရဲ႕..ဘ၀ ကိုလဲ..ၾကည့္ ခြင့္ ရ လိုက္ ေသး တယ္....

တစ္ပိုင္းထက္ ..တစ္ပိုင္း..ပိုျပီး စိတ္၀င္စား စရာေကာင္းလာ တယ္...

ဒီ စာေရးတဲ့..စာေရးသူ ဟာ..ပင္ကိုယ္ ခိုင္မာ တဲ့ ခံ ယူခ်က္ ရွိေနတဲ့ အျပင္..ဟာသ ဥာဏ္ေလး လဲ..ရွိ ေနတယ္..

ျပန္လည္ ေဖၚျပေပးတဲ့ အတြက္..
အရမ္းေက်းဇူး တင္တယ္..

ဆရာၾကီး...အထၱဳပၸတိ အတြက္..အသုံး၀င္တဲ့ အစိတ္အပိုင္း ျဖစ္မွာ ေတာ့..အမွန္ ပါပဲ..

pandora said...

စာေရးသူ ကိုေနျခဴး ပို႕စ္တင္ေပးတဲ့ အစ္မ တို႕ကို ေက်းဇူးတင္ရင္း မွတ္သားစရာေတြကို ေလးေလးစားစား လာမွတ္သားသြားပါတယ္။
ေနာက္အပိုင္းေတြကို ဆက္ေစာင့္ေနပါမယ္။

ႏိုုင္ငံေရးၿငင္းခုုန္မႈမ်ား ၊ အႏုုပညာေမွာ္မ်ားႏွင့္ စိတ္ကူးဝတ္မႈန္ said...

ဆရာကြယ္လြန္သြားတဲ့(၂) ႏွစ္ၿပည့္၊ ဇန္နဝါရီ (၂၂) မွာပဲ
ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကရဲေဘာ္တေယာက္ၿဖစ္တဲ့
ကိုေအာင္ဝင္းကြယ္လြန္သြားခဲ့တယ္။
မိသားစုဝင္တေယာက္မွမရိွလို႔မီးရိႈ႕သၿဂၤ ိဳလ္ခြင့္မရခဲ့ဘူး။
ႏွင္းေတြက်ေနတဲ့နယူးေယာက္အထက္ပိုင္းေဒသက
ေဆးရံုတခုမွာအသဲေရာဂါနဲ႔ဆံုးသြားတယ္။
ေသနတ္ေဖါက္သံတခ်က္မႀကားရ။
က်ေနာ့္ကေတာ့ႏွင္းေတြၿပိဳက်ေနတဲ့ရက္ေတြမွာအတ
ူအခ်ိန္ၿဖဳန္းခဲ့ႀကတဲ့ရက္ေတြကိုစဥ္းစားႀကည့္ေနမိတယ္။
စေတြ႔ခဲ့တဲ့ရက္ေတြထဲ..အားလံုးမွာဒဏ္ရာေတြနဲ႔။
ဘာစာမွမေရးၿဖစ္ခဲ့။
ခုေတာ့..တိတ္တိတ္ေလးႏႈတ္ဆက္ႀကယံုသာ....
ၿဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့..ခ်စ္ခဲ့ရသူေတြ..ကမၻာတခုတည္းမွာေနပါရေစ။
မုန္းတီးရြ႕ံရွာေနခဲ့ရသူေတြလည္းတၿခားကမၻာမွာသြားေန
ႀကပါေစ။
ကိုေနၿခဴးရဲ႕စာကိုဖတ္ရတာခံစားရပါတယ္။
ခင္မင္ေလးစားတဲ့မိတ္ေဆြေတြအေႀကာင္းေရးတယ္ဆိုတာအသဲႏွလံုးကိုထပ္ၿပီးေရးရတယ္ဆိုတာက်ေနာ္သိေန
တယ္။

ေအာင္မိုးဝင္း

သက္ေဝ said...

ေသေသခ်ာခ်ာဖတ္သြားပါတယ္
ေနာက္လာမယ့္ ဆက္ရန္ေတြကိုလဲ ေမွ်ာ္ေနပါတယ္

Anonymous said...

စိတ္၀င္းစားစရာေတြ မ်ားမ်ားလာျပီး ဖတ္လို႕ဇတ္ ရွိန္တက္လာတယ္ အစ္မေရ့ ။ ျခံတစ္ခါးလာဖြင့္ေပးတ့ဲ ျမင္ကြင္းေလးနဲ႔ ဆရာၾကီးနဲ႔ေတြ႔ေတာ့၀မ္းသာသြားၾကမယ့္ သူတို႕ ၂ ဦးရဲ့ သံေယာဇဥ္ေလးေတြကိုေတြးမိေတာ့ ၀မ္းနညး္ ၀မ္းသာနဲ႔ ေမတၱာတရားက ခုိင္ျမဲလိုက္တာ ေလးစားတယ္ ဆရာၾကီးနဲ႕ ကိုေနျခဴး ကို။

M.Y. said...

Moe Cho
၁ က ေန ၃ အထိ တစ္ဆက္ထဲဖတ္သြားတယ္။
မသိရေသးတဲ့ဆရာႀကီးအေႀကာင္း နံရံ ေနာက္ကသမိုင္း၀င္အျဖစ္ေတြ ေတြ ့ရလို ့ဒီပို ့စ္က တန္ဖိုးျဖတ္မရေလာက္ေအာင္ပါပဲ
ဆရာႀကီးကိုပိုႀကည္ညိဳမိသလို ကိုေနျခဴးရဲ ့စိတ္ဓာတ္ကိုလဲေလးစားမိတယ္။ ေစာင့္ဖတ္ေနပါတယ္

MANORHARY said...

ခ်ိဳသင္းေရ
ဆက္ေစာင့္ေနတယ္ေနာ္

P.Ti said...

ဖတ္ၿပီး စာေရးသူနဲ႔ထပ္တူ ခံစားရပါတယ္။ ကိုေနျခဴးက စာေရးလည္းေကာင္းတဲ့သူတစ္ေယာက္ပါပဲ...

ေနာက္လာမယ့္ အပိုင္းေတြကို ေစာင့္ေနပါတယ္ အမရယ္...

လင္း said...

မမိုးခ်ိဳကိုေရာ ေနျခဴးကိုေရာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ဆရာၾကီးရဲ ့ အက်ဥ္းအက်ပ္ေတြ ၾကားထဲက ေန ့ေတြကို ေသခ်ာသိရလို ့။ ဘယ္မွာမွ မွတ္တမ္းမရိွခဲ့တဲ့ ဆရာၾကီးရဲ ့ဘ၀တစိတ္တေဒသကို သိခြင့္ရတာ ၊အရမ္းတန္ဖိုးရိွတဲ့ စာေတြပါ

Wai Moe said...

ေက်းဇူးပါပဲ။ ဆရာျကီး အေျကာင္း က်ေနာ့္ အစ္ကုိ တေယာက္ ေရးထားတာ မမုိးခ်ဳိသင္း ဘေလာ့ဂ္ မွာ ေတြ ့ရလ့ုိ။ သိပ္မေ၀းေတာ့မဲ့ အခ်ိန္တခုမွာ က်ေနာ္တုိ့ ့အားလုံး ရန္ကုန္မွာ ျပန္ဆုံႏုိင္မယ္လုိ ့ယုံျကည္မိပါတယ္။

ေ၀မုိး

မီယာ said...

အမခ်ိဳသင္းေရ ေထာင္ထဲက အေၾကာင္းေတြကုိ ဖတ္ရတာ စိတ္သိပ္မခုိင္လုိ႔...အမတုိ႔ အေဖလုိ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးနဲ႔ ေတြ႔ရတဲ့ လူေတြကေတာ့ ကံထူးတာပဲေနာ္။ အမတုိ႔ရဲ႕ ေမတၱာနဲ႔ ေစတနာကလည္း စာေရးသူအေပၚ အေတာ္ စူးရွတယ္လုိ႔ ခံစားရပါတယ္။