အေဖ ကဗ်ာဆရာဦးတင္မိုး ဆုံးၿပီး လအနည္းၾကာတဲ႔ တေန႔မွာ ကိုယ္႔လက္ထဲကို စာအုပ္ေလး တအုပ္ ေရာက္လာပါတယ္။ အေဖ႔ သားအရင္းတေယာက္လို ခ်စ္ခင္တဲ႔ ေက်ာင္းသားေလး တေယာက္ရဲ႔ အေဖ႔အေၾကာင္းေရးထားတဲ႔ စာမူပါ။ မလြတ္လပ္တဲ႔ ေနရာ၊ အက်ဥ္းေထာင္ထဲကေန ႏွလုံးေသြးနဲ႔ ေရးလိုက္တဲ႔ စာမူေလးပါ။
အေဖ႔အေၾကာင္းကို လူေတြ သူတို႔ျမင္တဲ႔ေထာင္႔ကေန အမ်ိဳးမ်ိဳးေရးၾကတာ ဖတ္ဖူး မွတ္ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အမွန္တရားအတြက္ အေဖ မတရားအဖမ္းဆီးခံရစဥ္ အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွာ ေနခဲ႔ရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြကိုေတာ႔ မသိခဲ႔ရပါဘူး။ လြတ္လပ္မွဳကို ျမတ္ႏိုးလြန္းတဲ႔ အေဖ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ဘယ္လိုမ်ား ေနထိုင္ခဲ႔သလဲ ကိုယ္ေတြးၾကည္႔မိဖူးတယ္။
အခု ေဖာ္ျပမဲ႔ ဒီစာေလးဟာ အဲဒီကြက္လပ္ေလးကို ျဖည္႔လိုက္တာပါပဲ။ ဒီစာထဲမွာ အက်ဥ္းစံေတြ ျဖစ္တဲ႔၊ အာဏာရွင္စနစ္ကို မရွိခိုးႏိုင္ၾကတဲ႔ ေက်ာင္းသားေလးတေယာက္နဲ႔ ေက်ာင္းဆရာ ကဗ်ာဆရာတေယာက္ရဲ႔ မျမင္ရတဲ႔ သံေယာဇဥ္ေတြကို ေတြ႔ရမွာပါ။ အက်ဥ္းက်သူေတြရဲ႔ ရင္ဆိုင္ ရုန္းကန္ေနရတဲ႔ ဘဝေတြကို နားလည္ခံစားလို႔ရမယ္၊ သူတို႔ရဲ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္၊ ယုံၾကည္ခ်က္၊ ခံစားခ်က္ေတြကို ဖတ္ရင္း စာနာနားလည္ႏိုင္ေစဖို႔ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။
စာမူကို အပိုင္းခြဲၿပီး တင္သြားပါမယ္။ ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါအုံးရွင္။
မိုးခ်ိဳသင္း
အမတို႔ခင္ဗ်ား
လူတစ္ေယာက္ဆုံးပါးသြားတဲ႕အခါ သူ႕ကိုခ်စ္ခင္တန္ဖိုးထားေလးစားတဲ႕သူေတြက လူကိုယ္တိုင္ စ်ာပနအခမ္းအနားကို တက္ေရာက္ၾကတယ္။ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင္႕ မတက္ေရာက္ႏိုင္ၾကရင္ ဝမ္းနည္းေၾကာင္းသဝဏ္လႊာ ၊ လြမ္းသူ႕ပန္းေခြ ပန္းစည္းေတြပို႕ၿပီး မိသားစုနဲ႕အတူထပ္တူ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းရေၾကာင္း သူတို႕ရဲ႕စာနာမွဳေတြကို ျပသေလ႕ရွိၾကတယ္။ ဒါဟာယဥ္ေက်းတဲ႕သူေတြရဲ႕ ဓေလ႕ထုံးတမ္းအစဥ္အလာတစ္ခုပါဘဲ။ က်ေနာ္က လူကိုယ္တိုင္လည္းတက္လို႕မရ ပန္းေခြပန္းစည္း သဝဏ္လႊာလည္းပို႕လို႕မရ.. ဆိုေတာ႕ က်ေနာ္က မယဥ္ေက်းတဲ႕သူမ်ားျဖစ္ေနမလားဘဲ။
ဆရာႀကီးကအမတို႕သိပ္ခ်စ္ရတဲ႕အေဖပါ။ ဒီလိုဘဲ။ က်ေနာ္႕ရဲ႕အေဖဆိုလည္း မမွားပါဘူး။ ဆရာႀကီးဆုံးသြားလို႕ အမတို႕ညီအမေတြ ေၾကကြဲထိခိုက္ၾကရသလို က်ေနာ္လည္း ဘယ္ေလာက္ေၾကကြဲထိခိုက္ရသလဲဆိုတာ ခုက်ေနာ္ပို႕လိုက္တဲ႕စာအုပ္ကို စ..ဆုံးဖတ္ၾကည္႕ရင္ ေတြ႕ရပါလိမ္႕မယ္။
တိုင္းသိျပည္သိဆရာႀကီးရဲ႕အမ်ားသိၿပီးသားအေၾကာင္းေတြကို ထည္႕မေရးေတာ႕ဘဲ တကယ္ျဖစ္ခဲ႕ၿပီး လူသိပ္မသိတဲ႕အေၾကာင္းေတြကိုဘဲ ေရးထားတာပါ။ အထူးသျဖင္႕ ဘာမွမဟုတ္တဲ႕ ခပ္ရိုင္းရိုင္းေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ယဥ္ေက်းတဲ႕ လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ သူ ဘယ္လို ထုဆစ္ခဲ႕တယ္ ဆိုတာ လူသိရွင္ၾကားသိေစခ်င္တာပါ။ လူသူမျမင္ႏိုင္တဲ႕ေနရာမ်ိဳးေတြမွာေတာင္ ဆရာႀကီးဟာ အရိုးခံသက္သက္ျပဳမူေနထိိုင္ခဲ႕တာေတြ ၊ ဟန္ေဆာင္မွဳကင္းၿပီး မာန္မာနမရွိတာေတြ ျဖဴစင္ရိုးသားၿပီး စာနာတရားႀကီးမားတာေတြ ကဗ်ာ စာေပနဲ႕ ပညာကို ခ်စ္မက္တန္ဖိုးထားတာေတြ သိေစခ်င္လို႕၊ အထူးသျဖင္႕ က်ေနာ္႕လို အရိုင္းကို အယဥ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္စြမ္းတဲ႕ ေမတၲာတရားႀကီးမားတာကို အမတို႕သိေစခ်င္လို႕ ''ေကာင္းကင္စိတ္နဲ႕ ေျမလိုက်င္႕တဲ႕ဧည္႕သည္ႀကီး'' ျဖစ္လာရတာပါဘဲ။
အေရးႀကီးဆုံးကေတာ႕ ဆရာႀကီးရဲ႕အရိုးျပာအိုး ျမန္မာျပည္ကို မုခ်ျပန္ေရာက္ရမယ္လို႕ လူသိရွင္ၾကားဟစ္ေႄကြးလိုက္တာပါဘဲ။
အမတို႕ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ..
ေနျခဴး
Tue, Feb 6 , 2007
10:05 PM
ေကာင္းကင္စိတ္နဲ႔ ေျမလိုက်င့္တဲ့ ဧည့္သည္ႀကီး
၂ဝဝ၇၊ ဇန္နဝါရီ ၂၂ ၊ ညေန ( ၄ ) နာရီ၊ အေမရိကန္၊ ေလာ့အိန္ဂ်လိစ္မွာ ဆရာႀကီးဆံုးၿပီတဲ့။ က်င္စက္နဲ႔ တို႔ခံလိုက္ရသလို တကိုယ္လံုး ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးျဖစ္သြားရတဲ့အထိ။ ကိုယ့္နားေတာင္ ကိုယ္မယံုခ်င္ဘူး။ မဟုတ္ပါေစနဲ႔...မဟုတ္ပါေစနဲ႔ လို႔ တကုိယ္တည္း နတ္ပူးသလို ေရ႐ြတ္ေနမိတယ္။ အျမင္၊ အၾကားအာ႐ံုေတြ ဆြံ႕အသြားသလို ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး လင္းလိုက္ ေမွာင္ လိုက္နဲ႔။ ေဆာင္းေခါင္ေခါင္ႀကီး မိုးၿခိမ္းသံေတြ တဂ်ဳန္းဂ်ဳန္း၊ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း ...ဘုရား...ဘုရား ... အိပ္မက္မဟုတ္ဘူးပဲ။ တကယ္ ဆရာႀကီးဆံုးၿပီတဲ့..။
တမာနံ႕သင္းသင္း၊ ေနျပင္းျပင္း အညာေဒသမွာေမြးဖြားခဲ့တဲ့ အညာသားစစ္စစ္ႀကီး ဦးဘဂ်မ္း၊ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈ ေက်းလက္စ႐ိုက္ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ မ်ိဳးခ်စ္ကဗ်ာစာဆိုႀကီး တင္မိုး၊ 'ဖန္မီးအိမ္' 'ဧည့္သည္ႀကီး' ကဗ်ာေတြနဲ႔ ကဗ်ာတေခတ္ ေမာ္ကြန္းထိုးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာသူရဲေကာင္းႀကီး။ ဒီမိုကေရစီေရးနဲ႔ လြတ္လပ္ခြင့္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလြန္းလို႔ ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းက်ခံရတဲ့ ျပည္သူ႕ဘက္ေတာ္သားႀကီး၊ အမ်ားက ''သခင္ကိုယ္ေတာ္မိုး''လို႔ မွည့္ေခၚရေလာက္ေအာင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစိတ္ ျပင္းျပလြန္းတဲ့ တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္ ဆရာႀကီး...ခုေတာ့ သူသိပ္ခ်စ္တဲ့ သူ႕ေမြးရပ္တုိင္းျပည္မွာ ေခါင္းခ်ခြင့္မရ႐ွာတာ ဘယ္ေလာက္ ေၾကကြဲထိခိုက္ဖို႔ေကာင္းလိုက္သလဲလို႔...
သူ႕ကို က်ေနာ္စေတြ႕ခဲ့တာ၊ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ (၁၅)ႏွစ္ေလာက္က ခုလိုႏွစ္တႏွစ္ရဲ႕ ႏွစ္ဦးကာလ ႏွင္းေတြေဝ ေနတဲ့ မနက္ခင္းေလး။ အင္းစိန္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ အမွတ္ ( ၁ ) အိပ္ေဆာင္မွာပါ။ က်ေနာ္နဲ႔ သက္ဝင္းေအာင္က အမႈတြဲ၊ အေပၚ (၁.ခ)မွာ အတူတူေန ေနရတဲ့အခ်ိန္။ (၁၉၉၁၊ ဇြန္လ)ထဲက ႐ံုးထြက္ ႐ံုးျပန္နဲ႔ ဒီအေဆာင္မွာ ေနေနရတာ။ ၁၉၉၂ ဇန္နဝါရီလကုန္ပိုင္းေလာက္ တညေနခင္းမွာ ႐ံုးျပန္ တစ္ေယာက္ က်ေနာ္တို႔ဆီ ေရာက္လာၿပီး ''ကဗ်ာဆရာတင္မိုး'' ဆိုတာ ဒီေန႔ အခ်ဳပ္သစ္နဲ႔ပါလာတယ္လို႔ သတင္းလာေပးတယ္။
က်ေနာ္က ''ကဗ်ာဆရာတင္မိုး''ဆိုတာကို မသိဘူး။ မသိဆို ၾကားေတာင္ မၾကား ဖူးဘူး။ သက္ဝင္းေအာင္က လူကိုသာမသိတာ။ သူ႕နာမည္ၾကားဖူးတယ္။ ထင္႐ွားတဲ့ ကဗ်ာဆရာႀကီးဆို တာသိေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔က အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ လူေဟာင္းေတြဆိုေတာ့ လိုအပ္တာေတြကူညီဖို႔ ႏွစ္ေယာက္သားတိုင္ပင္ျဖစ္ၾကတယ္။
သူက ဒီေန႔မွ စေရာက္တာဆိုေတာ့ ပံုစံခန္းဝင္ရဦးမယ္။ ပံုစံခန္းဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့အခန္းရဲ႕ ေအာက္တည့္တည့္ အခန္းနံပါတ္ (၁-က)။ ေရာက္လာခဲ့သူမွန္သမွ် ဒီအခန္းကိုဝင္ၾကရတာ ထံုးစံပဲ။ ပံုစံ ခန္းဆိုတဲ့အတိုင္း ေရာက္လာတဲ့အခ်ဳပ္သစ္ေတြကို သံမံတလင္းမွာ ဖင္ခ်ထိုင္ခိုင္းထားၿပီး ပံုစံျပ တစ္ေယာက္က ေ႐ွ႕မွာပံုစံျပမယ္။ ''စည္းကမ္းထိန္း''ဆိုတဲ့သူေတြက တုတ္ေတြ၊ သားေရပတ္ေတြကိုင္ထား ၿပီး ေတြ႕ကရာလူကို ေလွ်ာက္႐ိုက္မယ္။ ပံုစံလို႔ေအာ္လိုက္ရင္ လက္မကို လက္ဖဝါးထဲထည့္ဆုတ္ၿပီး တင္ ပလႅင္ခ်ိတ္ထိုင္ထားတဲ့ ဒူးႏွစ္ဖက္ေပၚတင္တား၊ ခါးဆန္႔ၿပီး ေခါင္းငံု႔ထားရတယ္။ ''ေအးေစ''လို႔ေအာ္မွ ေခါင္းေမာ့ရတယ္။ ''ပံုစံရပ္''နဲ႔ ''အေရးေပၚပံုစံ''ဆိုတာ ႐ွိေသးတယ္။ ကိုလိုနီစ႐ိုက္နဲ႔ အာဏာ႐ွင္ဝါဒ သားစပ္က်ထားတဲ့ ေမာ္ဖူးေစပံုစံတစ္ခုပါပဲ။
ပံုစံျပေနတုန္း အေယာင္ေယာင္အမွားမွားျဖစ္တဲ့သူကို စည္းကမ္းထိန္းေတြက တအံုးအံုး၊ တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ႐ိုက္ႏွက္ကန္ေက်ာက္ ၾကေတာ့တာပဲ။ ပံုစံခန္း ဆိုတာ ငရဲခန္း အေသးစားေလးဆိုရင္ မမွားဘူး။ အခ်ဳပ္သစ္နဲ႔ေရာက္လာသူမွန္သမွ် ဒီအခန္းထဲကို ဝင္ရတယ္။ (၂)ရက္ေလာက္ေနၿပီးမွ တျခားအခန္းကို ခြဲပို႔တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ သက္ဝင္းေအာင္လည္း ဒီအခန္းမွာ(၂)ရက္ေလာက္ေနၿပီးမွ အခုေနတဲ့ ( အခန္း ၁-ခ )ကို ေရာက္ေနၾကရတာ။
ညေနဖက္ သူေရာက္တယ္ၾကားၿပီး ေနာက္တေန႔မနက္ တန္းဖြင့္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ သက္ဝင္းေအာင္တို႔ ပံုစံ ခန္းသြားၿပီး သူ႕ကို႐ွာၾကတယ္။ အခုမွ ေရာက္တာဆိုေတာ့ သူမွာ ဘာမွပါမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ အေတြ႕ အႀကံဳအရ သိႏွင့္ၿပီးသား။ ဒါေၾကာင့္ သြားတိုက္တံအသစ္ တစ္ေခ်ာင္း ႐ွာၿပီး သြားတိုက္ေဆးပါယူသြားၾက တယ္။ သူ႔ကို လူမျမင္ဖူးေတာ့ ''ဦးတင္မိုး'' ဘယ္သူလဲဆိုတာ လိုက္ေမးၾကရတာ။ အခန္းဝရပ္ေနတဲ့ လူ တစ္ေယာက္က လက္ၫႇိဳးထိုးျပလို႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသက္ႀကီးႀကီး ဝဝဖိုင့္ဖိုင့္ အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ေခါင္းရင္းဘက္ျပတင္းေပါက္ သံတိုင္ေတြကိုကိုင္ၿပီး အျပင္ကို ေငးၾကည့္ေနတယ္။
က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သူ႕ဆီသြားၿပီး ''အဘက ဦးတင္မိုးလား''လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ သူကေက်ာခိုင္းလ်က္ က်ေနာ္တို႔ဘက္လွည့္ၿပီး ''ဟုတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တင္မိုးပါ''လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။ မ်က္လံုးကဝိုင္းဝိုင္း၊ ပါးက ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးနဲ႔ အံ့ၾသတဲ့အမူအရာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို တစ္လွည့္စီၾကည့္ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြပါ။ နာမည္ဘယ္သူဘယ္ဝါပါဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔အေၾကာင္း အက်ဥ္းခ်ဳံးမိတ္ဆက္လိုက္ ေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာဝင္းသြားၿပီး ဖက္လွဲတကင္း ျပန္ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ သူ႕ျဖစ္စဥ္အေၾကာင္းလည္း အက်ဥ္းခ်ဳံးေျပာျပပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔က အဘ မ်က္ႏွာမသစ္ရေသးဘူးမဟုတ္လား။ လာ..ေရကန္သြားမယ္ဆို ၿပီး ေခၚသြားပါတယ္။ ေရကန္ေရာက္ေတာ့ သြားတိုက္တံေပၚ သြားတိုက္ေဆးၫႇစ္ထည့္ၿပီး သူ႔ကိုေပး လိုက္ေတာ့ သူကသြားတိုက္တံေပၚက သြားတိုက္ေဆးကို လက္ၫႇိဳးေလးနဲ႔ေကာ္ၿပီး သြားတိုက္တံကို ျပန္ ေပးတယ္။
က်ေနာ္က ''အဘ..႐ြံတတ္လို႔လား။ ဒါသြားတိုက္တံအသစ္ပါလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့'' သူက ''ဟာ..မဟုတ္ဘူး။ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္မ႐ြံတတ္ပါဘူး။ သြားတိုက္တံနဲ႔တိုက္လို႔မရလို႔ပါ'' လို႔ ပ်ာပ်ာသလဲ ျပန္ေျဖၿပီး သူ႕ပါးစပ္ကို ''ဟ''ျပပါတယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပါးစပ္ကေဟာင္းေလာင္းႀကီး၊ သြားေတြ တေခ်ာင္းမွ မ႐ွိဘူး။ ဟုတ္တာေပါ့။ သြားဖံုးခ်ည္းသက္သက္ကို သြားတိုက္တံနဲ႔တိုက္လို႔ ဘယ္ရပါ့မလဲ။ က်ေနာ္နဲ႔ သက္ဝင္းေအာင္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးစိစိေလးျဖစ္သြားေတာ့ သူက အားရပါးရ ရယ္ေမာလိုက္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒါ သူနဲ႔က်ေနာ္ ပထမဆံုး စေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း အမွတ္ရစရာ ေလးပါ။ ၁၉၉၂ ႏွစ္ဦးပိုင္း ႏွင္းေတြေဝေနတဲ့ေဆာင္းနံနက္ခင္းေလးက အစျပဳလို႔ ေအးျမတဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့ ေမတၱာရိပ္ေတြ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားကို သိုင္းၿခံဳရစ္ပတ္ေတာ့မယ္ဆုိတာ က်ေနာ္မသိခဲ့ဘူးေလ။
သူပံုစံခန္းကထြက္ေတာ့ က်ေနာ္ေနတဲ့ အေပၚ (၁-ခ) မွာ လာေနရတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ေဘးခ်င္းယွဥ္အိပ္ ရတာပါ။ သက္ဝင္းေအာင္က ကပ္လ်က္အခန္းက အေပၚ(၁-က)မွာ။ အဲဒီတုန္းကက်ေနာ္နဲ႔သက္ဝင္းေအာင္ က အသက္ (၁၉)ႏွစ္အ႐ြယ္ (၉)တန္း ေက်ာင္းသားေလးေတြ၊ သူက ေက်ာင္းဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ ၊ ပညာနဲ႔ ေမြ႕ေလ်ာ္သူဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ (၂)ေယာက္ကို (၉)တန္းျပန္ေျဖၿပီး ဘြဲ႕ရေအာင္ယူဖို႔ တိုက္တြန္းတယ္။ ကတိလည္းေတာင္းတယ္။ သက္ဝင္းေအာင္က ျပန္ေျဖဖို႔ကတိေပးလိုက္ေပမဲ့ က်ေနာ္ကမေပးဘူး။ မေသခ်ာပဲနဲ႔ ဘာကတိမွ မေပးခ်င္ဘူးလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ က်ေနာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ဘာမွ ေတာ့မေျပာဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ ခပ္မႈိင္းမႈိင္းအရိပ္ေလးေတြ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ကခပ္ထန္ထန္၊ ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္း။ ကခ်င္ျပည္နယ္ေတာေတာင္ေတြထဲ (၂)ႏွစ္ခြဲေလာက္ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ခိုက္ေနရာကေန၊ ေလာေလာလတ္လတ္ အခ်ဳပ္က်ေနတဲ့ကာလ။ ေျပာရရင္ အ႐ွင္လတ္လတ္ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲ ထည့္ပိတ္ခံထားရလို႔ ႐ွဴး႐ွဴး႐ွား႐ွားျဖစ္ေနတဲ့ ေတာ႐ိုင္းတိရိစၧာန္တစ္ေကာင္လိုမ်ိဳး။ အစြယ္ တျပျပ၊ လက္သည္းတျပင္ျပင္နဲ႔။ ပိုဆိုးတာက ဘာ ဘာသာေရးမွ မ႐ွိတာ။ အ႐ိုင္းတံုးႀကီး။ အေဖက ဗုဒၶ ဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳး၊ အေမက ခရစ္ယန္ ကရင္လူမ်ိဳး ဆိုေတာ့ ဘာသာက ဖက္စပ္၊ လူမ်ိဳးက ကျပား။ ၾသကာသမသိ၊ သခင္ေယ႐ႈမသိ၊ ကိုယ္ထင္ရာ ကိုယ္ခိုင္းေနတဲ့စိတ္အခံမ်ိဳး။
အဲဒီလို ဘာသာမဲ့၊ ေတာျပန္ အခ်ဳပ္က် ႐ိုင္းခ်င္တိုင္း ႐ိုင္းေနတဲ့က်ေနာ့္ကို သူကတျခား က်ေနာ္ႀကံဳရေလ့႐ွိတဲ့ လူႀကီးေတြလိုမ်ိဳး ေ႐ွာင္ ဖယ္ဖယ္ ေနတာမ်ိဳးမလုပ္ဘူး။ ေဖးေဖးမမနဲ႔ တရင္းတႏွီးဆက္ဆံတယ္။ က်ေနာ္႕ ေနာက္ခံ ဘဝဇာတ္ ေၾကာင္းကို ခေရေစ့တြင္းက်ေမးတယ္။ အေဖအေၾကာင္း၊ အေမအေၾကာင္း၊ မိသားစုေနထိုင္မႈပံုေတြ အေၾကာင္း၊ က်ေနာ္တက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းကအစ၊ ေတာထဲေနခဲ့ရတဲ့ တိုက္ပြဲေတြအဆံုး အကုန္ေမးတယ္။ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္ရဲ႕အတန္းေဖာ္ ခိုင္ဝတ္မႈန္ဆိုတာ သူ႕ရဲ႕ ရဲေဘာ္ႀကီး ဦးတင္ေမာင္ဝင္းရဲ႕ သမီး၊ သူ႕တပည့္မ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလိုေလွ်ာက္ေမးေနေတာ့ က်ေနာ္ကေျပာျပရတယ္။
အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတာက က်ေနာ္ေျပာသမွ်ကို သူက ေသေသခ်ာခ်ာကို အာ႐ံုစိုက္ၿပီး နားေထာင္တာ။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ သူေမး တာကို က်ေနာ္က ''ဘု'' ျပန္ေတာမိတာလည္း ႐ွိတယ္။ အဲဒီလုိအခါမ်ိဳးမွာ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ဆိုးဟန္မျပ ဘူး။
''ေအး..ေအး..ခုမေျပာခ်င္လဲေန၊ ေနာက္မွေျပာေပါ့။ လာ..အခုလမ္းေလွ်ာက္ၾကရေအာင္''ဆို ၿပီး က်ေနာ္႔လက္ကိုဆြဲၿပီး ထလမ္းေလွ်ာက္ေတာ့တာပဲ။ ဒီအေၾကာင္း အခုျပန္ေတြးေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာျမင္ ေယာင္ၿပီး ရင္ထဲဆစ္ကနဲ နာက်င္မိတာအမွန္ပဲ။ အဲ ဒီလိုတရင္းတႏွီးေနၾကရင္း က်ေနာ္ သူ႕ကို ''အဘ'' လို႔ေခၚရာကေန ''ဆရာႀကီး''လို႔ ေျပာင္းေခၚမိတယ္။ ဘယ္လိုဘယ္လို အဲဒီလိုေခၚမိတယ္မသိဘူး။ စာ သင္တဲ့ဆရာ၊ အသက္ႀကီးလို႔ ေခၚမိတာလား၊ ကဗ်ာဆရာႀကီး မို႔လို႔ေခၚမိတာလားလည္း မသိဘူး။ ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္ေရာ၊ သက္ဝင္းေအာင္ေရာ ဆရာႀကီးလို႔ေခၚျဖစ္ၾကေတာ့တယ္။
သူက ပထမ သူ႕ ကိုယ္သူ 'က်ေနာ္' လို႔ေျပာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ 'ကိုယ္' 'ေမာင္ရင္' လို႔ ေျပာရာကေန 'မင္း' 'ငါ'ဆိုၿပီး တရင္းတႏွီးျဖစ္လာတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ 'ေဟ့ေကာင္၊ ေခြးေကာင္...ေခြးမသား..လာ..' ဆိုၿပီး အာလုတ္သံႀကီးနဲ႔ တလံုးတခဲေျပာၿပီး က်ေနာ္ေခါင္းကို သူ႔ရင္ဘတ္မွာ ဖိထားတာမ်ိဳး လုပ္တတ္တယ္။ ပထမေတာ့ အဲဒီလိုေခၚတာကို က်ေနာ္မႀကိဳက္ဘူး။ စိတ္ဆိုးမိတယ္။ 'ဆရာႀကီး က်ေနာ့္ကို ဘာျဖစ္လို႔ ေခြးေကာင္လို႔ေခၚတာလဲ'လို႔ ျပန္ေမးေတာ့ သူ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားပံုရတယ္။
''မဟုတ္ပါဘူးကြာ .. ငါ ဘယ္သူ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ေလာက္ငယ္ငယ္ 'မင္း' 'ငါ' ဆိုတာမ်ိဳးေတာင္ မသံုးပါဘူး။ မင္းကိုေတာ့ ငါခ်စ္ လို႔ ဒီလို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေျပာတာပါ။ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ကြာ။ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းဆိုရင္လည္း သခင္ ႏုတို႔၊ သခင္ေအာင္ဆန္းတို႔ကို အဲဒီလို ရင္းရင္းႏီွးႏွီးေျပာဆိုတာပဲ'' လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။
အဲဒီကစလို႔ သူနဲ႔ က်ေနာ္ၾကား ဘယ္အခါေတြ႕ေတြ႕ ''ေဟ့ေကာင္...ေခြးေကာင္...ေခြးမသား...လာ''ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ ေခါင္းကို အတင္းဆြဲ သူ႕ရင္ဘက္နဲ႔ အတင္းဖိကပ္ထားေတာ့တာပဲ။ အဲဒီ သူ က်ေနာ္႔ကို ႏႈတ္ဆက္ေနက် ပံုရိပ္ေလး တစ္ခုအျဖစ္ က်ေနာ့္ရင္ထဲ စြဲက်န္ေနမိတယ္။
အဲဒီလို သူနဲ႔က်ေနာ္တို႔ (၄)လေလာက္ အတူေနရာကေန တစ္ေန႔ သူ႕ကို စစ္ခံု႐ံုးကေနေခၚၿပီး အမိန္႔ခ် မွတ္လိုက္တယ္။ (၄)ႏွစ္တဲ့။ စစ္ခံု႐ံုးအမိန္႔ခ်ၿပီးတာနဲ႔ အက်ေဆာင္ (၅)ကို တန္းပို႔လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ခ်င္း မေတြ႕ၾကရေတာ့ဘူး။ ေနာင္ သူနဲ႔အက်ေဆာင္မွာ ျပန္ေတြ႕ေတာ့မွ စစ္ခံု႐ံုးအေတြ႕အႀကံဳကို ဖလွယ္ ရင္း သူ႕ကို ဘယ္လိုစီရင္ခ်က္စြဲတယ္ဆိုတာ သူျပန္ေျပာလို႔သိရတယ္။ စစ္ခံု႐ံုးက သူ႕ကဗ်ာေလးဖတ္ျပၿပီး စီရင္ခ်က္ ခ်လိုက္တာတဲ့။ ခုံ႐ံုးတရားသူႀကီးက သူ႕ကဗ်ာကိုဖတ္ေတာ့ ယူနီေဖာင္းအျပည့္အစံုနဲ႔တဲ့။ ''လမ္းေဘးေသြးအိုင္ထဲ လဲေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေလး..သားျပန္အလာကိုေမွ်ာ္ေနတဲ့ အေမတစ္ေယာက္ ရဲ႕အျဖစ္...'' စတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ''ဒီတခုနဲ႔တင္ တန္သြားၿပီကြာ'' တဲ့။
ဆရာႀကီးအမိန္႔ခ်ခံရၿပီး တစ္လေလာက္ထပ္ေနၿပီးေတာ့ သက္ဝင္းေအာင္ အခ်ဳပ္ဘဝကေန လြတ္ေျမာက္ သြားတယ္။ ေနာက္ထပ္တစ္လေလာက္ ထပ္ေနၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကို စစ္ခံု႐ံုးက (၇)ႏွစ္ အမိန္႔ခ်လိုက္ တယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာႀကီး ႐ွိတဲ့ (၅)ေဆာင္ကို ေရာက္ၿပီး သူနဲ႔ျပန္ဆံုရတယ္။ က်ေနာ့္ကို စစ္ခုံ႐ံုးအမိန္႔ခ် လုိက္တာ မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၉၂၊ ဇူလိုင္ (၂၃) ရက္ေန႔။ ထံုးစံအတိုင္း အက်ေဆာင္ေရာက္ေတာ့ အခ်ဳပ္ ေဆာင္တုန္းကလိုပဲ ပံုစံခန္းဆိုတာ ဝင္ရေသးတယ္။ က်ေနာ္အမိန္႔က်ၿပီး (၅) ေဆာင္ေရာက္တယ္ဆိုတာ ညတြင္းခ်င္း ဆရာႀကီးသိတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ တန္းဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း သူက်ေနာ့္ဆီ ေရာက္လာတယ္။
မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါပုခံုးေပၚတင္၊ ဆပ္ျပာခြက္၊ သြားတိုက္ေဆး၊ သြားတိုက္တံ လက္ထဲကိုင္လို႔။ က်ေနာ့္ဆီ လာေတြ႕မယ္ဆိုတာသိေနရက္နဲ႔ ျဗဳန္းကနဲ အျဖဴေရာင္ ထက္ေအာက္ 'ေထာင္ဝတ္စံု'နဲ႔ ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ရင္ထဲ တစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္သြားတယ္။ အခ်ဳပ္ေဆာင္တုန္းက အရပ္ဝတ္ အရပ္စားနဲ႔ေတြ႕ေနၾကေလ။ ခုေတာ့ ေထာင္ဝတ္စံုႀကီးနဲ႔ ေခါင္းကလည္း ေဖြးေဖြးျဖဴလို႔။ ေတြ႕ရတာ တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ။ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း သူကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ''ေဟ့..ေခြးေကာင္..လာ'' ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ေခါင္းကိုဆြဲၿပီး သူ႔ရင္ဘတ္နဲ႔ထိထားတယ္။ ၿပီးမွ မ်က္ႏွာသြားသစ္ရေအာင္လို႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္က သူ႕လက္ထဲက သြားတိုက္ေဆး၊ သြားတိုက္တံကို တလွည့္၊ သူ႕ကိုတလွည့္ၾကည့္ေနေတာ့ သူက ''ဘာလဲ၊ မင္း ႐ြံ႕တတ္လို႔လား။ သြားတိုက္တံက အသစ္ပါ ကြ။ သြားတိုက္ေဆးကိုလက္ၫႇိဳးနဲ႔ေကာ္ၿပီး တိုက္စရာမလိုပါဘူး။ မင္း သြားေတြကအေကာင္းေတြခ်ည္းပဲ'' တဲ့။ က်ေနာ္တို႔ အခ်ဳပ္ေဆာင္မွာ ပထမဆံုးေတြ႕ခဲ့ၾကတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးကို အမွတ္ရလို႔ ျပန္ေျပာတာနဲ႔ တူ ပါရဲ႕။
က်ေနာ္လဲ စေတြ႕ၾကတုန္းက သူေျပာခဲ့တဲ့ပံုကို ျပန္ေျပာၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား အားပါးတရ ရယ္ေမာ မိၾကတယ္။ အခ်ဳပ္ေဆာင္မွာတုန္းက က်ေနာ္က သြားတိုက္ေဆးလာေပးသူ၊ ဒီအက်ေဆာင္မွာေတာ့ သူက လာေပးရတဲ့သူ။ ဟိုမွာတုန္းက သူကလူသစ္၊ က်ေနာ္က လူေဟာင္း။ ဒီက်ေတာ့ သူကလူေဟာင္း၊ က်ေနာ္က လူသစ္။ အဲဒီတုန္းက ဇန္နဝါရီနံနက္ခင္း၊ ႏွင္းေတြေဝလို႔။ ခုေတာ့ ဇူလိုင္နံနက္ခင္း မိုးေတြ႐ြာ လို႔။
ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ (၅)ေဆာင္မွာ အတူေနၾကရျပန္တယ္။ အခန္းကေတာ့ မတူဘူး။ သူက (၃)၊ က်ေနာ္ က (၄)။ မနက္ခင္းေတြမွာ က်ေနာ္က ေတာင္ယာတဲဆင္း၊ သူက လမ္းေလွ်ာက္ေပါ့။ ညေနခင္းေတြဆို က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အတူတူလမ္းေလွ်ာက္ၾက၊ စကားေတြေျပာၾကနဲ႔။ ေန႔ခင္းေတြဆို သူက ထံုးစံ အတိုင္း ေမးခြန္းေတြေမး၊ က်ေနာ္ကေျဖေပါ့ေလ။ သူက စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြအေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို ကဗ်ာေလးေတြ ၫႇပ္ၿပီး ႐ြတ္ျပေသးတယ္။ ထူးဆန္းတာက သူ႐ြတ္တဲ့ကဗ်ာေတြထဲ သူ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွ မပါတာဘဲ။
''ဧည့္သည္ႀကီး'' ကဗ်ာအေၾကာင္းေတာ့ တခုတ္တရေျပာျပတယ္။ မႏၲေလး မွာ သူနဲ႔ေမာင္စြမ္းရည္၊ ေမာင္ၾကည္ေအာင္တို႔ ကဗ်ာေတြစုေရးၾကပံုေတြလဲပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူ႐ြတ္ျပတဲ့ကဗ်ာေတြဟာ ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္နဲ႕ ဆရာႀကီးေဇာ္ဂ်ီ ကဗ်ာေတြပါပဲ ။
သူေျပာျပတဲ႕အထဲမွာ ဆရာႀကီးေဖေမာင္တင္အေၾကာင္း ၊ ဆရာႀကီးဒဂုန္တာရာ၊ ေဒါက္တာသန္းထြန္း၊ လူထုဦးလွ နဲ႔ အေမမာအေၾကာင္း၊ ေမာင္သာႏိုး၊ ေမာင္စြမ္းရည္၊ ေမာင္ၾကည္ေအာင္ စတဲ့သူနဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ကဗ်ာ ဆရာႀကီးေတြအေၾကာင္း ...အစံုပါပဲ။
ခက္တာက သူေျပာတဲ့လူေတြအေၾကာင္း တေယာက္မွ က်ေနာ္ မသိတာပဲ။ နာမည္ေတာင္ ၾကားဖူးတာမဟုတ္ဘူး။ ကဗ်ာဆိုတာ ဘာမွန္းလည္းမသိ။ ခံစားရေကာင္းမွန္း၊ ဖတ္ရေကာင္းမွန္းေတာင္ သိတာမဟုတ္ဘူး။ အားနာလို႔သာ နားေထာင္ေနရတာ၊ ပ်င္းလည္းပ်င္း၊ စိတ္ကလည္းညစ္ေပါ့။ ဒါကို သူရိပ္မိတယ္နဲ႔တူပါတယ္။ တေန႔ က်ေနာ့္ကို ကဗ်ာနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ဘယ္လို သေဘာထားလဲဆိုၿပီး ေမးခြန္းေမးလာတယ္။
က်ေနာ္ကလည္း သိတဲ့အတိုင္း ဘုဆတ္ဆတ္၊ ဂ်စ္ကန္ကန္ နဲ႔ဆိုေတာ့ ''ဟာ...ကဗ်ာဆိုတာ လူေဘာ္ေၾကာ့ေတြ၊ အလုပ္အကိုင္မ႐ွိ၊ လူပ်င္းေတြလုပ္တဲ့အလုပ္ပါ။ ဘာမွန္းလည္းမသိဘူး။ ခံစားလို႔လည္းမရဘူးလို႔'' ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူခဏေတြသြားတယ္။ ၿပီးမွ က်ေနာ့္ပခံုးေပၚလက္တင္ၿပီး ''အဲလိုမဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ကဗ်ာဆိုတာ အင္မတန္သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့တဲ့ပစၥည္းပါ။ လူ႕ႏွလံုးသားႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းဖို႔ ကဗ်ာဖတ္ဖို႔လိုတယ္။ ႏွလံုးသားၾကမ္းတမ္းတဲ့သူေတြဟာ ေလာကကို အဖ်က္ျမင္တတ္ၾကတယ္..'' ဆိုၿပီး ကဗ်ာနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ သေဘာသဘာဝေတြ တသီတတန္းႀကီး ေျပာ ေနပါေတာ့တယ္။
ဥပမာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ က်ေနာ္ အေသးစိတ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြအတြက္ အခုဆရာႀကီးကို လက္အုပ္ခ်ီေတာင္းပန္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆရာႀကီးဟာ စိတ္ႏွလံုးႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းသူပါ။ မေတာင္းပန္ခင္က ခြင့္လႊတ္ၿပီးသားဆိုတာ က်ေနာ္ အေသအခ်ာယံုတယ္။ ကဗ်ာကို ႐ႈတ္႐ႈတ္ခ်ခ်ေျပာခဲ့တဲ့က်ေနာ္၊ ခုေတာ့ ကဗ်ာကို ခံစားဖတ္႐ႈႏိုင္႐ံုမက ကိုယ္တိုင္ကဗ်ာဖန္တီးသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရၿပီ ။ ဒီအေၾကာင္းေတြ ဆရာႀကီး သိမွသိသြားပါေလစ။
က်ေနာ့္စိတ္ကူးထဲ ေထာင္ကလြတ္လို႔ ဆရာႀကီးနဲ႔ျပန္ဆံုရင္ ေျပာမယ့္စကားေတြ ရင္ထဲအျပည့္။ ရင္ဘတ္ ႀကီးထဲအကန္႔လိုက္ ခြဲခြဲသိမ္းထားခဲ့ရတာေတြ။ ခုေတာ့ ဆရာႀကီးဆံုးၿပီတဲ့။ ဆရာပြင့္ကို က်ေနာ္ တခါက ဒီလိုေျပာဖူးတယ္။ ဆရာပြင့္ထက္အရင္ က်ေနာ္ ေစာ လြတ္ရင္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲလို႔။ ဆရာပြင့္ကလည္း က်ေနာ့္ကို ဒီလိုျပန္ေမးတယ္။ ''ခင္ဗ်ားထက္ က်ေနာ္ ေစာ လြတ္ရင္ေကာ'' တဲ့။
ဒီေတာ့ က်ေနာ္က “ဆရာႀကီးနဲ႔ထိေတြ႕ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားထဲ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ဝင္လာသူဟာ ဆရာပြင့္ပါပဲလို႔။ အခု က်ေနာ္အထဲမွာ ဘာေတြလုပ္ေနတယ္၊ ဘယ္လိုက်င့္ႀကံေနတယ္ဆိုတာေတြ ဆရာပြင့္အသိဆံုးပါပဲ။ က်ေနာ့္စိတ္ကူး၊ က်ေနာ့္အိပ္မက္ေတြ၊ ခံစားမႈေတြကို ေကာင္းေကာင္းသိတဲ့သူဟာလည္း ဆရာပြင့္ပါပဲ။ က်ေနာ္ ဆရာႀကီးအေပၚ ဘယ္လိုသေဘာထားတယ္ဆိုတာလည္း အသိဆံုးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာပြင့္ က်ေနာ့္ထက္ေစာလြတ္ရင္ ဆရာႀကီးနဲ႔ဆက္သြယ္ၿပီး အဲဒါေတြေျပာျပေပးပါ”လို႔ ဆရာပြင့္ကို က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာမွာခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေတြသာသိရင္ ဆရာႀကီးဘယ္ေလာက္မ်ား ဝမ္းသာပီတိျဖစ္ေနလိုက္မလဲ ဆိုတာ စိတ္ကူးနဲ႔ က်ေနာ္ျမင္ေယာင္မိပါေသးေတာ့တယ္။
အခုေတာ့ ဆရာႀကီးမ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ သိေစခ်င္တဲ့ က်ေနာ့္ရင္ထဲကစကားေတြ သိမွသိသြားပါ့မလား။ ဆရာႀကီးမဆံုးခင္ တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ ႀကိဳ ၿပီး ဆရာပြင့္လြတ္သြားပါရဲ႕။
ဒါေပမယ့္ သူ ေျပာမွ ေျပာျဖစ္ပါ့မလား...။ ေျပာခ်င္အံုးေတာ့ ေျပာခြင့္မွ သာရဲ႕လား။ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ထဲ တဆစ္ဆစ္ကိုက္ေနလိုက္တာ။
ဆရာႀကီးနဲ႔က်ေနာ္ (၅) ေဆာင္မွာ (၅) လေလာက္ပဲ အတူေနရေသးတယ္။ ၁၉၉၂၊ ဒီဇင္ဘာ (၇) ရက္ ညမွာ ေထာင္ဝန္ထမ္းေတြ အံုလိုက္က်င္းလိုက္ဝင္လာၿပီး က်ေနာ္အပါအဝင္ (၁၅) ေယာက္ေလာက္ကို နာမည္ေခၚ၊ ေခါင္းစြပ္ စြပ္ၿပီး သီးသန္႔ေထာင္ကို ပို႔လိုက္တယ္။ မၾကာခင္ က်င္းပေတာ့မယ့္ အမ်ိဳးသား ညီလာခံနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး အထဲမွာ လႈပ္လႈပ္႐ြ႐ြျဖစ္ေနတယ္လို႔ ယူဆတယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕။ က်ေနာ္တို႔ကို လူစု ခြဲလိုက္တဲ့သေဘာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာႀကီးနဲ႔ တခါ ထပ္ခြဲရျပန္တယ္။ သူက (၅)ေဆာင္မွာပဲ က်န္ခဲ့တာ။ သီးသန္႔ေရာက္လို႔ ဆရာႀကီးနဲ႔ေဝးရေတာ့မွ က်ေနာ္ ဆရာႀကီးကို သတိရ ရေကာင္းမွန္းသိလာတယ္။ ညေနခင္းလမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ပံုေတြ၊ က်ေနာ့္ကိုေမးခြန္းေတြ ေမးခဲ့ပံုေတြ၊ ...အစံုပါပဲ။ ဆရာႀကီးကို က်ေနာ္ လြမ္းေနၿပီေလ။
(၅)ေဆာင္ကေန က်ေနာ္နဲ႔အတူ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ခဲရတဲ့သူေတြထဲမွာ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္းလည္း ပါတယ္။ သူက ပညာကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူ။ ေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္ၿပီး ကဗ်ာဖြဲ႕ဖို႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေန တဲ့သူ။ သီးသန္႔မွာေနၾကတုန္း သူဖြဲ႕ျဖစ္တဲ့ကဗ်ာေလးေတြ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း က်ေနာ့္ကို ႐ြတ္ျပေလ့႐ွိ တယ္။ ဘယ္လုိသေဘာလဲ မသိပါဘူး။ အဲဒီကဗ်ာဆိုတာႀကီးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို လာ လာပတ္သတ္ေနတာ ေျပာပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာႀကီးရဲ႕ကဗ်ာေဗဒကြန္ယက္ကေန လြတ္ၿပီ၊ ကြၽတ္ၿပီမွတ္တယ္။ ခု ကဗ်ာဆရာ ေလးရဲ႕ေထာင္ေခ်ာက္မွာ ယက္ကန္၊ ယက္ကန္နဲ႔ လာၿငိေနျပန္ေရာ။
ဒီလိုနဲ႔ေနၾကရင္း တစ္ေန႔မွာ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္းလမး္ေလွ်ာက္ေနၾကတုန္း ေလအေဝွ႕မွာ လြင့္လာတဲ့စာ႐ြက္တစ္႐ြက္ က်ေနာ္ တို႔ ေ႐ွ႕တည့္တည့္လာၾကတယ္။ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္းက လွမ္းေကာက္ၿပီးဖတ္ၾကည့္ကာ ဖတ္ရင္း သူ အံ့ၾသသြားပံုက ပါးစပ္ကေတာင္ အသံထြက္လာတယ္။ ''ေဟ့လူ၊ ဒီမွာၾကည့္စမ္း။ ဆရာႀကီးရဲ႕ ကဗ်ာေလး ဗ်'' တဲ့။ က်ေနာ္လည္း ဆြဲယူဖတ္ၾကည့္ေတာ့ အဟုတ္ပဲ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္အပိုင္းေတာ့ စုတ္ၿပဲေနလို႔ မပါ ေတာ့ဘူး။ ကဗ်ာေအာက္ေျခမွာေတာ့ 'တင္မိုး' ဆိုၿပီး ထင္ထင္႐ွား႐ွားပါေနေသးတယ္။
''ဆရာႀကီးမႈိင္းကို ဖြဲ႕ထားတဲ့ ျပ႒ာန္းစာအုပ္မွာပါတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ''ကြမ္းအစ္တစ္လံုး၊ ေယာင္တစ္ထံုးနဲ႔ အစခ်ီၿပီး ... ေသာင္းျမန္ျပည္တန္ခိုး ေဒါင္းအလံလႊင့္ထိုး'' ဆိုၿပီး အဆံုးသတ္ထားတဲ့ ကဗ်ာေလး။ ဘာေျပာေျပာ က်ေနာ္ေရာ၊ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္းပါ ဝမ္းသာသြားၾကတယ္။ ''ဒါ ဆရာႀကီး က်ေနာ္တို႔ကို ပို႔လိုက္တဲ့ေမတၱာလက္ေဆာင္ေလးပဲ။ က်ေနာ္တို႔ မၾကာခင္ဆရာႀကီးနဲ႔ ျပန္ဆုံရမယ့္ သေဘာပဲ'' လုိ႔ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္းက ေျပာတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဒီအတိုင္းခံစားရတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဒီကဗ်ာေလးကို အလြတ္က်က္ထားၿပီး ဆရာႀကီးနဲ႔ျပန္ဆံုရင္ ႐ြတ္ျပရေအာင္လို႔ သေဘာတူၿပီး က်က္ထားလိုက္ၾကတယ္။
ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္းကေတာ့ အထဲမွာ ဆရာႀကီးနဲ႔ျပန္မဆံုျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္ဆို အဲဒီစာ႐ြက္ရၿပီး မၾကာခင္မွာဘဲ လြတ္ရက္ေစ့လို႔ သူလြတ္ေျမာက္သြားတယ္ေလ။
သူ႔ကိုလႊတ္ဖို႔လာေခၚတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္အခန္းေ႐ွ႕ေျပးလာၿပီး ''ခင္ဗ်ား ဆရာႀကီးနဲ႔ျပန္ဆံုရင္ ဒီကဗ်ာေလးရပံုေျပာၿပီး အလြတ္႐ြတ္ျပလိုက္ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ကိုယ္စားပါ (၂) ေခါက္ ႐ြက္ျပလိုက္'' လို႔ အမွတ္တရလာေျပာသြားပါ ေသးတယ္။ သီးသန္႔မွာ (၈)လေလာက္ ေနရၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ေထာင္မႀကီးထဲ ျပန္ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္။ ေထာင္မႀကီးေရာက္လို႔ မိန္းေဂ်လ္းမွာ ထိုင္ခိုင္းထားၿပီး အေဆာင္ခြဲပို႔ဖို႔ လူစစ္ၾကတယ္။ ထံုးစံအရ ကိုယ္ ထြက္သြားတဲ့အေဆာင္ကို ျပန္ပို႔ေလ့မ႐ွိဘူး။ က်ေနာ္က (၅)ေဆာင္က ထြက္သြားရတာဆိုေတာ့ (၃) နဲ႔ (၄) ေဆာင္ တခုခုေရာက္ရမယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဘယ္ကဘယ္လိုခြဲလိုက္တယ္မသိဘူး။ က်ေနာ္က (၅)ေဆာင္ ျပန္ေရာက္မယ့္စာရင္းထဲပါေနတယ္။ ေနာင္မွျပန္သိရတာက က်ေနာ္ထြက္သြားခဲ့တဲ့အေဆာင္စာရင္းမွာ (၅)ေဆာင္အစား (၃)ေဆာင္လို႔ ေရးထားတယ္လို႔ဆိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္ (၃)ေဆာင္ကို မေရာက္ေတာ့ဘဲ ဆရာႀကီး ႐ွိရာ (၅)ေဆာင္ကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ျပန္ေရာက္ပါေလေရာ။
က်ေနာ္တို႔အေဆာင္ထဲကို ဝင္တဲ့အခ်ိန္ကေန႕ခင္းႀကီးဆိုေတာ့ က်န္တဲ့ရဲေဘာ္ေတြက ထြက္ၿပီးႀကိဳေနၾက တယ္။ က်ေနာ္လည္း အိပ္ယာလိပ္ကတစ္ဖက္၊ က်န္တဲ့ပစၥည္းေတြကတစ္ဖက္နဲ႔ (၅)ေဆာင္ထဲ ဝင္႐ံု႐ွိ ေသးတယ္။ လူအုပ္ၾကားထဲက ဆရာႀကီးထြက္လာၿပီး ''ေဟ့ေကာင္..ေခြးေကာင္..လာ''ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ ေခါင္းကိုဆြဲ သူ႕ရင္ဘတ္ထဲဖိထားေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္လည္း အိပ္ယာလိပ္နဲ႔ပစၥည္းေတြပစ္ခ်လိုက္ၿပီး ဆရာႀကီးကို ဖက္ထားလိုက္တယ္။
တေအာင့္ေနလို႔ လူခ်င္းခြာၿပီး ဆရာႀကီးမ်က္ႏွာေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕မ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္ၾကည္ေတြ ရစ္ဝိုင္းေနတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ႐ုတ္တရက္ က်ေနာ္ ေၾကာင္အမ္း အမ္းျဖစ္သြားတယ္။ ဟုတ္မွာပါ။ ဆရာႀကီးက ''ေဟ့..ေခြးေကာင္..လာ''ဆိုၿပီး ရင္ခြင္ထဲအတင္းဖိကပ္ ထားတဲ့အခ်ိန္တိုင္း က်ေနာ္ သူ႕ကိုျပန္ဖက္ေလ့မ႐ွိခဲ့ဘူးေလ။ သူ က်ေနာ့္ေခါင္းကို အတင္းဖိကပ္ထားလို႔ သာ ဒီအတိုင္း ေနေနရတာပဲ႐ွိတယ္။ ခုမွ က်ေနာ္က ပထမဆံုးအႀကိမ္ ျပန္ဖက္ထားလိုက္မိတာကိုး။ ဖက္ ထားတာမွ တအားကိုဖက္ထားတာ။ နဲနဲလည္းၾကာသြားတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာႀကီးမ်က္ရည္ဝဲ သြားတာျဖစ္မွာ။
ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က ''ဆရာႀကီး..ခဏေလး။ ဒီအိပ္ရာလိပ္ေတြ သြားထားလိုက္ဦးမယ္။ ၿပီး ရင္ ခ်က္ျခင္းျပန္လာခဲ့မယ္။ ေျပာစရာ႐ွိတယ္လို႔'' ေျပာၿပီး ပစၥည္းေတြသြားထားလိုက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ျခင္းျပန္လာၿပီး ဆရာႀကီးေနတဲ့ (၃)ခန္းမွာ ႏွစ္ေယာက္သားထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္လဲ လႈပ္လႈပ္ ႐ွား႐ွားသြားလာခဲ့ရေတာ့ နဲနဲေမာေနတာနဲ႔ အေမာေျဖထိုင္ေနတုန္း ဆရာႀကီးက ''ကဲ၊ ေျပာစရာ႐ွိတယ္ ဆို..ေျပာ..ဘာေျပာမွာလဲ'' ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ၿပံဳးၿပီးၾကည့္ေနတယ္။
က်ေနာ္က ''တျခား မဟုတ္ဘူး ဆရာႀကီး ..ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ႐ြတ္ျပမလို႔ လို႔ေျပာၿပီး ''ကြမ္းအစ္တစ္လံုး ေယာင္တစ္ထံုးနဲ႔'' အစခ်ီၿပီး ေတာက္ေလွ်ာက္႐ြတ္ျပလိုက္တယ္။ ႐ြတ္ရင္း သူ႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနေတာ့ သူအေတာ္ အံ့ၾသ သြားပံုရတယ္။ ကဗ်ာအေၾကာင္းေျပာရင္ အၿမဲညစ္ေနတတ္တဲ့က်ေနာ္က အခု သူ႕ကဗ်ာကို အလြတ္္႐ြတ္ ျပေနေတာ့ သူ မအ့ံၾသဘဲ ဘယ္ေနပါ့မလဲ။ ''မင္း..ဒီကဗ်ာဘယ္လိုရေနတာလဲ။ အရင္ကမရပါဘူး'' လို႔ တအံ့တၾသေမးပါတယ္။
က်ေနာ္က ''ဆရာႀကီးပဲ က်ေနာ္တို႔ကို ေမတၱာလက္ေဆာင္ပို႔ေပးလိုက္တာေလ။ အဲဒီက ရတာေပါ့'' လို႔ အတည္ေပါက္ ဟဲလိုက္ေတာ့ သူ မ်က္ေမွာက္ၾကဳတ္သြားတယ္။ သူလဲ မေပးရပါ လား၊ ဘယ္လိုပါလိမ့္ဆိုတဲ့သေဘာေပါ့။ အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ္က ကဗ်ာရပံု ထူးထူးဆန္းဆန္းအေၾကာင္း ေလးေျပာၿပီး ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္းမွာတဲ့အတုိင္း ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေတာင္ ႐ြတ္ျပလိုက္ပါေသး တယ္။ ဆရာႀကီး အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ့္ကိုၾကည့္တဲ့အၾကည့္က တစ္မ်ိဳးေလးပဲ။ က်ေနာ္ပါးစပ္က ကဗ်ာ ႐ြတ္ေနတာကို သူအေတာ္ပီတိျဖစ္ေနတဲ့ပံုပါ။
ၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ့္ကို သူ႔ထံုးစံအတိုုင္းျဖည္းျဖည္း တိုးတိုးေလးေျပာပါေတာ့တယ္။ ''မင္းတို႔ကဗ်ာရပံုေလး ဆန္းတယ္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္းလြတ္သြားတာ ဝမ္း သာတယ္။ မင္းကဗ်ာ႐ြတ္တာ ပိုလို႔ေတာင္ ဝမ္းသာေသးတယ္။ ငါလည္း မင္းကို သတိရေနတာ။ ကဗ်ာ ဆိုတာ ႏွလံုးသားနဲ႔ ထိေတြ႕ရတဲ့အရာပါ။ မင္းႏွလံုးသားက ခက္ထန္မာေၾကာလြန္းတယ္ကြာ။ မင္းမွာ ေျဖာင့္မတ္မႈ၊ သစၥာ႐ွိမႈေတြ ႐ွိတယ္။ သတၱိလည္း အရမ္းေကာင္းတဲ့ေကာင္။ ဒါေပမဲ့ မင္းႏွလံုးသား ေပ်ာ့ ေျပာင္းဖို႔ လိုေနတယ္။ အဲဒီလို ေပ်ာ့ေျပာင္းလာတာနဲ႔ မင္းဟာ အရမ္းကို ျပည့္စံုသြားမယ့္သူပဲ။ တိုင္းျပည္ အတြက္ အားကိုးရမယ္။ ငါတို႔က အသက္ႀကီးလာၿပီဆိုေတာ့ ေနာင္အနာဂတ္အတြက္ မင္းတို႔လို လူငယ္ ေတြကိုပဲ အားကိုးရမွာ။ ဒါေၾကာင့္ မင္းကဗ်ာဖတ္ဖို႔လိုတယ္။ စာေတြအမ်ားႀကီးဖတ္ဖို႔လိုတယ္။ ငါက ေက်ာင္းဆရာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေပါင္းမ်ားစြာကို စာသင္ေပးခဲ့ရတယ္။ မင္းက ထူးဆန္း တယ္။ ၿပီးေတာ့ မင္းကို သားတစ္ေယာက္လို ခ်စ္တာပါကြာ..'' လို႔ တသီတတန္းႀကီးေျပာလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ သူ႕စကားနားေထာင္းရင္း ၾကက္သီးေမႊးညင္းထသြားတယ္။ ေဖာ္ျပလို႔မရတဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ ခံစားမႈ ေလးခံစားလိုက္ရတာ။ ဘာမွမေျပာမိဘဲ သူ႕ေ႐ွ႕ ဒီအတိုင္း ငူငူႀကီးထိုင္ေနမိတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ထဲ အသည္းထဲကေန သိလိုက္ပါၿပီ။ က်ေနာ့္ကို ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ သူရဲ႕ေမတၱာႀကိဳးဟာ ဘယ္ေလာက္ခိုင္မာ သလဲဆိုတာေလ..။
ဓာတ္ပုံကို မိုးေသာက္ၾကယ္ဘေလာ႔ဂ္ မွ ယူပါသည္
