ကိုယ္ေနတဲ႔ ျမိဳ႔ကေလး

ဒီျမိဳ႔ကေလးကို ကိုယ္တို႔ ေျပာင္းလာေတာ႔ မလည္မဝယ္နဲ႔ပါ။
သားအဖ ၃ေယာက္ အခန္းက်ယ္က်ယ္ေလး တခု ငွားေနမယ္ လို႔ စဥ္းစားၾကေတာ႔ ဘုန္းဘုန္း တကာမ၊ အေဖ႔ မိတ္ေဆြေမာင္ႏွံက သူတို႔အိမ္ကို ငွားမယ္ တဲ႔။ ဆရာတို႔ ႀကိဳက္သလို ေနပါ တဲ႔။

ကိုယ္တို႔က ပထမေတာ႔ တြန္႔ဆုတ္ေနေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ကိုယ္တို႔လိုက္ရွာေနတာက အိပ္ခန္း ၂ခန္းပါတဲ႔ အပတ္မန္႔ေလးတခု။ အခု မိတ္ေဆြေတြ ငွားမယ္ဆိုတဲ႔အိမ္က သြားၾကည္႔ေတာ႔ အိပ္ခန္း ၃ခန္းပါတဲ႔ အိမ္ေလး။ ကိုယ္႔မိသားစုခ်ည္း ေနလို႔ က်ယ္ဝန္းတဲ႔အျပင္ မိတ္ေဆြေတြ လာလည္ရင္ တည္းခိုစရာ အခန္းသပ္သပ္ေလး ပိုေသးတာကိုး။ ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္တို႔ ဘတ္ဂ်က္ထဲ ဝင္ပါ႔မလားလို႔ တြန္႔ဆုတ္မိတာပါ။

အေဖကေတာ႔ အိမ္ေလးကို သေဘာက်ေနၿပီ။ သူေဆးလိပ္ေသာက္ဖို႔ ျခံေလးလဲ ရွိသတဲ႔။ ဒါနဲ႔ အိမ္ရွင္ ဦးရစ္ခ်တ္နဲ႔ မသိန္းသိန္းေဌးတို႔ လင္မယားကို အိမ္ငွားခ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ ေမးေတာ႔ အလြန္ခ်ိဳသာတဲ႔ ေစ်းႏွဳန္းနဲ႔ ငွားပါ႔မယ္ တဲ႔။ ဒါေတာင္ မေပးႏိုင္လဲ မေပးေသးနဲ႔အုံး တဲ႔။ ကိုယ္တို႔လဲ အံ႔ၾသဝမ္းသာ ျဖစ္ရတာေပါ႔။

အေမရိကန္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ ဂ်ဴလိုင္လ ၄ရက္ေန႔မွာ ဒီျမိဳ႔ကေလးကို ကိုယ္တို႔ ေျပာင္းခဲ႔ၾကတယ္။ အေဖ႔ မိတ္ေဆြေတြ၊ ကိုယ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဝိုင္းေျပာင္းေပးခဲ႔ၾကတာပါ။ တေန႔လုံး ပစၥည္းေတြ ေနရာခ်ရ၊ ထားရ သိုရနဲ႔ ပင္ပန္းေနတာေတာင္ ကိုယ္ တညလုံး အိပ္မရခဲ႔ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ မီးရွဴး မီးပန္းေတြ တညလုံး ေဖာက္ေနၾကလို႔ေလ။ အဲဒီလို ေပ်ာ္တတ္တဲ႔ ျမိဳ႔ေလးဆိုတာ ကိုယ္ စ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ညမွာကို သိခဲ႔ရပါတယ္။
ျမိဳ႔ကေလးက ထည္ထည္၀ါ၀ါ ခမ္းခမ္းနားနား မဟုတ္ပါဘူး။ သာမန္ ျမိဳ႔ေလး တျမိဳ႔ပါပဲ။ နာရီ၀က္ ၄၅ မိနစ္ ေလာက္ ကားေမာင္းသြားရင္ ျမိဳ႔လယ္ေခါင္ကို ေရာက္သြားတယ္၊ ေဟာလီ၀ုဒ္လမ္းမႀကီးက Walk of Fame မွာ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ရတယ္။ နံမည္ႀကီး ၾကယ္ပြင္႔ေတြ ေနတဲ႔ စင္တာေမာ္နီကာ ဘိခ်္မွာ ပစိဖိတ္ သမုဒၵရာႀကီးကို သြားေငးလို႔ရတယ္။ အဲဒီလို ျမိဳ႔ႀကီးနဲ႔ မနီးမေဝးဆိုပါေတာ႔။

ကိုယ္တို႔ေရာက္စက အေဖက ျခံထဲက လိမ္ေမာ္ပင္ေအာက္မွာ စားပြဲေလးခ်၊ ေရေႏြးေလးေသာက္ရင္း စာေရး၊ ေဆးလိပ္ဖြာရင္း ကဗ်ာစပ္။ ဒီအိမ္မွာ အထူးျခားဆုံးက ငွက္သံမ်ိဳးစုံ ၾကားရတာပဲ။ တခါမွ မျမင္ဖူးတဲ႔ အေရာင္စုိစို ႏွဳတ္သီးခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ ငွက္ကေလးေတြလဲ ရွိတယ္။ သီခ်င္းဆိုသလို အၾကာႀကီး သံစဥ္အနိမ္႔အျမင္႔နဲ႔ ဆိုေနတဲ႔ ငွက္ကေလးေတြလဲ ရွိတယ္။

အေဖကေတာ႔ သူကဗ်ာစပ္တုန္း သူ႔ေျမးေလးေတြကို ျခံထဲမွာ ေဆာ႔ကစား ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာကို ျမင္ခ်င္တာ လို႔ မၾကာခဏ ေျပာဖူးတယ္။ သမီးေရ ေနာက္ဖက္မွာ အိမ္ေလးေတြ ထပ္ေဆာက္ၿပီး သားသမီးေတြေျမးေတြနဲ႔ တစုတစည္းတည္း ေနရရင္ ေကာင္းမွာပဲ လို႔ ေျပာတတ္တယ္။

ကိုယ္တို႔ျမိဳ႔ေလးထဲမွာပဲ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြကိုလဲ လာေနေစခ်င္ေသးတာ။ ဒါမွ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ႔ အႏုပညာျမိဳ႔ေလး ျဖစ္သြားေအာင္လို႔ တဲ႔။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ဒီျမိဳ႔ကလူေတြက ေငြေၾကး ထည္ထည္၀ါ၀ါ မရွိေပမဲ႔ မ်က္ႏွာ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ ရွိၾကတယ္လို႔ ထင္လို႔ပါတဲ႔။

ကိုယ္တို႔အိမ္ကေန အိမ္ေလးငါးအိမ္ ေလာက္ ျဖတ္ေလွ်ာက္လိုက္ရင္ ျမိဳ႔ရဲ႔ Community Center ကို ေရာက္ေရာ။ အဲဒီမွာ လူႀကီးေတြအတြက္ အခေၾကးေငြ မယူဘဲ ဖြင္႔တဲ႔ သင္တန္းေတြ စုံစုံလင္လင္ ရွိပါတယ္။ အေဖေတာင္ အဲဒီမွာ စႏၵယားတီး သြားသင္ေသးတယ္။ စနစ္တက် တီးတတ္ေအာင္လို႔ တဲ႔။

ေရကူးသင္တန္း၊ အားကစားေလ႔က်င္႔ခန္း သင္တန္း၊ ပန္းခ်ီ ပန္းပု သင္တန္း၊ စားပြဲတင္ တင္းနစ္၊ ဘတ္စကတ္ေဘာ အကုန္လုံး တက္လို႔ရတယ္။ ကိုယ္တို႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး အဲဒီသင္တန္းေတြ တခန္း၀င္ တခန္းထြက္ သြားၾကည္႔၊ ေလ႔လာၾကတာေပါ႔။ အားကစားမ်ားေတာ႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး စိတ္မ၀င္စားလို႔ ျမန္ျမန္ျပန္ထြက္ၾကရေသးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ center ထဲမွာပဲ ေကာ္ဖီေသာက္၊ မုန္႔စား။ ေကာ္ဖီတခြက္ ၁၅ျပား တဲ႔။ လူႀကီးေတြအတြက္ေတာ႔ အခမဲ႔။

အဲဒီေရွ႔မွာ ပန္းျခံေလး ရွိေသးတယ္။ ဒါလဲ သိပ္က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းႀကီး မဟုတ္ဘူး။ ေဆာ႔လို႔ ကစားလို႔ မိသားစု အပန္းေျဖလို႔ ေလာက္ငရုံ က်ယ္၀န္းတယ္။ လမ္းတဖက္မွာေတာ႔ Fast Food ဆိုင္ေတြ စုံစုံလင္လင္ ရွိပါတယ္။ ဘာဂါစားမလား၊ ၾကက္ေၾကာ္စားမလား၊ ပီဇာ စားမလား၊ မကၠဆီကန္စာ စားမလား။ ကိုယ္႔ကိုေမးရင္ေတာ႔ အကုန္စားမယ္ ေျဖမွာပဲ။

ကိုယ္တို႔အိမ္ကေန ၅မိနစ္ေလာက္ ကားေမာင္းသြားရင္ တျမိဳ႔တည္းမွာပဲ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ရွိေသးတယ္။ အေဖက ဒီအိမ္ေလးကို သေဘာက်တာမွာ ဒီအခ်က္ကလဲ အဓိက အခ်က္အေနနဲ႔ ပါတာေပါ႔။ အေဖက တရားစခန္းကို တေယာစခန္းျဖစ္ေအာင္ တေယာေလး သြားသြားထိုးေနတဲ႔ ေက်ာင္းေပါ႔။ ေနာက္ၿပီး သူ႔မိတ္ေဆြေတြကို လာတည္းခို ဖို႔ အားတက္သေရာ ေခၚတတ္ၿပီး အိမ္မွာ မဆန္႔ရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတေက်ာင္းလုံး ရွိတယ္လို႔ ေျပာတတ္ေသးရဲ႔။

ကိုယ္တို႔ျမိဳ႔မွာ ျမိဳ႔တြင္းသာသြားတဲ႔ ဘတ္စ္ကားေလးေတြလဲ ရွိေသးတယ္။ ျမိဳ႔တြင္း ဘယ္စီးစီး ၆၅ ျပားလား မသိ၊ ေပးရတယ္။ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ေရာင္စုံ လက္၀ါးပုံသ႑န္ေတြ ကပ္ထားတာ။ ျမင္လိုက္တာနဲ႔ ေပ်ာ္ၿပီး ျမိဳ႔ကေလးတပတ္ေတာ႔ စီးလိုက္ခ်င္စရာ။

ကိုယ္လဲ သြားရင္းလာရင္း ေအးေအးလူလူ တက္လိုက္သြားခ်င္တာ အျမဲပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ အခ်ိန္မရခဲ႔ဘူး။ တေန႔ေတာ႔ ျမိဳ႔တြင္းဘတ္စ္ေလး စီးဖို႔ အေၾကာင္းက ဖန္လာတယ္။

အဲဒီေန႔က ကိုယ္က ေဆးရုံမွာ မ်က္စိ သြားစစ္ရမဲ႔ေန႔။ တႏွစ္မွာ တခါ မ်က္စိစစ္ရမွာမို႔ ေဆးရုံသြားရတယ္။ ေဆးရုံကလဲ ကိုယ္တို႔အိမ္နဲ႔ နီးနီးေလး။ ၅မိနစ္ေလာက္ ကားေမာင္းသြားရင္ ေရာက္ၿပီ ဆိုတာမ်ိဳး။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္႔ကို ေဆးရုံမွာ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက ခ်ခဲ႔ၿပီး သူအလုပ္ရွိတာမို႔ အျပန္ ျမိဳ႔တြင္းဘတ္စ္ေလးနဲ႔ပဲ ျပန္ခဲ႔ေပေတာ႔ တဲ႔။ ကိုယ္လဲ ၀မ္းသာၿပီး က်န္ခဲ႔တယ္။

ေဆးရုံမွာ မ်က္စိစစ္ေတာ႔ မ်က္လုံးထဲ ေဆးရည္ေတြထည္႔တာ ဘာညာ သူတို႔ လုပ္ၾကတယ္။ ကိုယ္လဲ ျပဳသမွ် ခိုင္းသမွ် စာလုံးေတြ ၾကည္႔လိုက္ရ၊ ဖတ္လိုက္ရ၊ မ်က္လုံး မိွတ္ထားလိုက္ရနဲ႔ လိုက္လုပ္ရေသးတယ္။ အားလုံးၿပီးသြားေတာ႔ ေနကာမ်က္မွန္ တပ္ထားပါ တဲ႔။ မ်က္စဥ္းေၾကာင္႔ သားငယ္အိမ္ ခဏက်ယ္ေနမယ္ဆိုလား ေျပာၾကျပန္တယ္။

ကိုယ္ကလဲ ေတြ႔ကရာေနရာ မ်က္မွန္ေမ႔ခဲ႔တတ္သူ။ ဒီလို လိုအပ္မယ္မွန္း မသိေတာ႔ ေနကာမ်က္မွန္ မယူလာခဲ႔ရဘူး။ ဒါနဲ႔ သူတို႔က မ်က္မွန္ အနက္ႀကီးတခု တပ္ေပးလိုက္ပါေရာ။ ဒါကို နာရီ၀က္ၾကာမွ ျဖဳတ္ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ ေဆးရုံေရွ႔က ခုံေလးမွာ ျမိဳ႔တြင္းဘတ္စ္ေလးကို မ်က္မွန္နက္ႀကီးတပ္ၿပီး ေစာင္႔ေနရတာေပါ႔။

ဘတ္စ္ကားေလးက ေဆးရုံထဲထိ ဝင္ႀကိဳတယ္။ ကားေလးလာေတာ႔ ကိုယ္က ေပ်ာ္ၿပီး ေဘးလူမရွိပါဘဲ ရန္ကုန္အက်င္႔ပါၿပီး လုတက္မလို႔။ ကားသမားက ကိုယ္႔ကို ပ်ာပ်ာသလဲ တားတယ္။ ကိုယ္လဲ ငါစီးခ်င္တဲ႔ ျမိဳ႔တြင္းဘတ္စ္ေလးမ်ား မဟုတ္လို႔လားဆိုၿပီး ေၾကာင္သြားတာ။ ဘယ္ဟုတ္ပါ႔မလဲ။ ဒရိုင္ဗာက ဘတ္စ္ကား ေျခနင္းေလးကို ပလက္ေဖာင္းေလာက္ထိ ႏွိမ္႔ၿပီး ကိုယ္႔ကို ေျဖးေျဖးခ်င္း တက္ခိုင္းတာပါ။ အေကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ မ်က္စိမျမင္တဲ႔လူလို႔ ထင္လို႔ပါ။

ကိုယ္လဲ မ်က္မွန္အနက္ႀကီးနဲ႔ တက္သြားၿပီး ကားခေပးမယ္ဆိုေတာ႔ ေန..ေန ဆိုတဲ႔သေဘာမ်ိဳး လက္ခါျပတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္က အသင္႔ထုတ္ထားတဲ႔ အေၾကြေတြကို ထည္႔ခဲ႔တယ္။ ကိုယ္ေနရာကို ေရာက္လို႔ ေသခ်ာထိုင္မွ သူက ကားစ ေမာင္းတာ။ ကိုယ္လဲ ေဘးက ရွဳခင္းေတြ ေငးလိုက္လာတာေပါ႔။

ကားက တျမိဳ႔လုံး အားရပါးရ ပတ္ေတာ႔တာပဲကိုး။ ျမိဳ႔ကလဲ က်ယ္ေတာ႔ အေတာ္စုံစုံ ေရာက္တယ္။ ကိုယ္လဲ မေရာက္ဖူးတဲ႔ေနရာေတြ ေတြ႔ရေတာ႔ ပထမေတာ႔ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ လမ္းခရီးေတြလဲ မွတ္ေပါ႔ေလ။ ေန႔ခင္းဆိုေတာ႔ ကားစီးတဲ႔လူလဲ နည္းေတာ႔ ကားသမားက ဒီ “မျမင္” ေတာ္ေတာ္ ရွဳခင္းၾကည္႔ပါလား ထင္မွာ။

ေနာက္ေတာ႔ ၅မိနစ္ဆို အိမ္ေရာက္ရမဲ႔ကိစၥ ပတ္လို႔ပဲ မၿပီးႏိုင္ေတာ႔ ကိုယ္ ေလာ လာတယ္။ အေဖက အိမ္မွာ က်န္ေနခဲ႔တာဆိုေတာ႔ ျမန္ျမန္ေရာက္ေစခ်င္ၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ အိမ္နားက ပန္းျခံေလးမွာ ဂိတ္ဆုံးေရာ ဆိုပါေတာ႔။ ကိုယ္ဆင္းမယ္ဆိုေတာ႔ ကားသမားက ေပးမဆင္းျပန္ဘူး။ သူ႔ေျခနင္းခုံႀကီး ႏွိမ္႔ေနေသးတာ။ ဒီက ဂၽြမ္းထိုးၿပီးေတာင္ ဆင္းပစ္လုိက္ခ်င္တာ။

လမ္းေပၚေရာက္တာနဲ႔ ဒီေလာက္ပတ္တဲ႔ကား ေနေတာ႔ဟယ္ဆိုၿပီး မ်က္မွန္ႀကီးခၽြတ္ အိမ္ကို အေျပးေလး ေျပးသြားလိုက္တာေပါ႔။ ေနာက္မွ သတိရၿပီး ဘတ္စ္ကားကို ျပန္လွည္႔ၾကည္႔မိေတာ႔ ကားသမားက သူ႔ခုံေပၚကေန ကိုယ္႔ကို ပါးစပ္ႀကီး ဟၿပီး အံ႔ၾသတႀကီး ေငးလို႔။ သူ မ်က္စိမျမင္ဘူး ထင္ထားတဲ႔တေယာက္က ကားေပၚကဆင္းေတာ႔ မ်က္မွန္ႀကီးခၽြတ္ၿပီး ေဒါင္းတိေမာင္းတိ ေျပးသြားတာကိုး။

အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုယ္လဲ ဒီျမိဳ႔ကလူေတြကို “သူတပါးကို ကူညီတတ္ေသာ၊ ေနာက္ၿပီး လူကဲ မခတ္တတ္ေသာ..”လို႔ ကိုယ္႔အိမ္ကို ေရးတဲ႔စာေတြမွာ ထည္႔ထည္႔ ေရးမိပါေတာ႔တယ္။


မိုးခ်ိဳသင္း

34 comments:

ေမဓာ၀ီ said...

ဟားဟား အမ .. ရယ္ရတယ္။
မ်က္မွန္နက္ၾကီးနဲ႔ ဂိုက္ေပးၾကမ္းေနမယ့္ပံု မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ၿပီး ရယ္ေနတာ။

အမတို႔ ၿမိဳ႕ကေလးက ခ်စ္စရာေလးပဲ ...
အမ အိမ္ကေလးကလည္း ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းမယ္ေနာ္ ...
ဓာတ္ပံုေလးေတြ ႐ိုက္ျပီးတင္ပါလားအမ။

yehtutnaung said...

ဟား ဟား.. အမကေတာ့ ေနာက္ျပီ။ :) အဲလိုျမိဳ ့ေလးမွာ ေနခ်င္ေသးတယ္ဗ်ာ။

May Sithu Aung said...

ခ်စ္စရာျမိဳ ့ေလးပါလား။
မိပ။

သက္ေဝ said...

ဘာေရးေရး ဖတ္ရတာ ၾကည္ႏူးစရာ ခ်စ္စရာ ေကာင္းေနေတာ့တာပါလား...
ျမင္ေယာင္သြားတယ္ ခ်ိဳသင္းရဲ႕ ပံုစံကို...
အားရင္ ျမိဳ႕ေလးကို ဓါတ္ပံု႐ိုက္ၿပီး တင္ေပးအံုးေလ....

ကိုလူေထြး said...

ဟာအေတာ္ပဲ အခန္းေတြပိုေနတယ္။ လာရင္တည္းလို ့ရမလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း လႊတ္မွာလား။

မယ္႔ကိုး said...

:D :D :D
မရဲ ့ မွတ္တမ္းေတြ အကုန္ခ်စ္တယ္...

သီဟသစ္ said...

အစ္မခ်ဳိသင္းေရ..

ျမဳိ႔ေလးက ခ်စ္စရာေလးေနာ္.အစ္မပဲ ေရးတတ္လုိ႔လားမသိ..

မ်က္မွန္ၾကီးခၽြတ္ေျပးသြားတဲ့ပုံနဲ႔ ကားဆရာ တအံ့တၾသ က်န္ေနတဲ့ပုံ ကိုျမင္ေယာင္ၾကည့္ရင္ ရီခ်င္စရာၾကီး :)

Anonymous said...

ဖတ္ရတာေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးေလးနဲ႔ အန္တီနဲ႔အတူကားလိုက္စီးရသလိုပဲ.. ျမိဳ႕ေလးကိုတစ္ပတ္ပတ္လို႔.. ရယ္ရတယ္.. အဟီးး.. မ်က္မျမင္ေနရင္းထိုင္ရင္းျဖစ္ဖူးသြားတာေပါ႔.. း)

မလိခ said...

မမေနတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးက ခ်စ္စရာေလးေတာ့္... မမက ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္လို႕ ၿမင္တတ္လို႕လဲ ပိုခ်စ္စရာေကာင္းသြားတာေနမွာ...
မမလို အရာရာကိုခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ ၿမင္တတ္ခ်င္တယ္... :D

WWKM said...

အလည္ေရာက္ပါတယ္ မခ်ိဳသင္းေရ..
ပို႔စ္ေတြအမ်ားၾကီိးဖတ္သြားျဖစ္ပါတယ္....
ပို႔စ္ေတြအကုန္ဖတ္လို႔ ေကာင္းလြန္းလို႔ အားက်မိပါတယ္..
ဒါနဲ႔ မခ်ိဳသင္းလည္း 87 စနစ္သစ္ ၁၀ တန္းေအာင္ျဖစ္
မယ္ထင္တယ္ေနာ္... Wuthering Heights သင္ရတယ္
လို႔ေရးထားတာ ဖတ္ရလို႔ပါ...

၀ါ၀ါကေတာ႔ အဂၤလိပ္စာ အလြန္ညံ႕ခဲ႔လို႔ ဘာသာစံု အဂၤ
လိပ္လိုနဲ႔တိုးေတာ႔ ေတာ္ေတာ္စိတ္ေလခဲ႔တာေပါ႔..
ညံ႔ခဲ႔လို႔ေျပာလို႔ အခုလည္းပိုမေတာ္လာေသးပါဘူး။

ပို႔စ္ေကာင္းေလးေတြဖတ္ရလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္.

Anonymous said...

အခုထက္ထိ ေနတုန္းလား၊ ၿမိဳ႕ကလူေတြက ၾကင္နာတတ္လိုက္ၾကတာေနာ္၊
သူတို႕မွာ အပူအပင္မရွိၾကလို႕နဲ႕တူတယ္။
လူလူခ်င္း ဂရုစိုက္လိုက္တာ။
အမကလည္း မ်က္စိထဲကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျမင္ေယာင္ ေအာင္ေရးတတ္တယ္၊ မ်က္မွန္ခၽြတ္ၿပီး ေျပးထြက္သြားတာ ျမင္ေယာင္မိေတာ့ ၿပံဳးမိတယ္။

ဂ်ဴနို said...

ငယ္ငယ္တုန္းက ဘတ္စကားဆရာေနာက္ ေမာင္နွမေတြ အုပ္စုလိုက္ ေၿပးလိုက္ခဲ့ၿပီး ကားသမားကို အရူးလုပ္

ခုက်ေတာ့ ကားေပၚတက္ ၿမိဳ ့တစ္ပတ္လံုး ကားသမားကို အရူးလုပ္လိုက္ပါေရာလား။

pandora said...

အဟဲ.. မ်က္မွန္နက္ႀကီးနဲ႕ ပံုကို ျမင္ေယာင္လာမိတယ္။။
ခ်စ္စရာၿမိဳ႕ေလးကိုေရာေပါ့။

Anonymous said...

ပို႕စ္ေတြ ဖတ္ရင္
တခါတခါ မိသားစုသံေယာဇဥ္ေတြ လြမ္းဆြတ္လို႕
ျပီးေတာ့ မမံုခ်ိဳသြင္းရဲ့ အလြဲေလးေတြနဲ႕ အေပ်ာ္ေတြစြက္လို႕
ဖတ္တိုင္းဖတ္တိုင္း ရင္ဘတ္ထဲမွာ က်န္ေနခဲ့တတ္တယ္။
ျမိဳ႕ေလးကသိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာပဲ အမေရ။ ကူညီစိတ္ရင္းေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ေနတာပါလား

Rita said...

ဟားဟားဟား လို႕ေတာင္ ရီလိုက္ရပါတယ္ မမရယ္။
မမ စိတ္သေဘာထား ေကာင္းလို႕ အေကာင္းေတြနဲ႕ ႀကံဳရတာ ျဖစ္မွာ။

PAUK said...

ျမိဳ႔ေလးက..မခ်ိဳသင္းေရးလိုက္မွ
ပိုခ်စ္စရာေကာင္းေနတယ္..ထင္တယ္...
လာလည္မယ္..
ဟိ..
က်ေနာ္မစားတာမခ်က္ရဘူး..

ပံုရိပ္ / Pon Yate said...

အစ္မကေတာ့ ေနာက္ၿပီ။ အစ္မေရးလုိက္ရင္ ခ်စ္စရာေကာင္းေနတာပဲ။

ၾကည္ျဖဴပိုင္ said...

dear sis,
I visited. Very good to read.
:)

MANORHARY said...

ခ်ိဳသင္းၿမိဳ႕ကေလးက လွလိုက္တာ
အေတြးထဲကိုေပၚလာတယ္

JulyDream said...

ဆရာႀကီးက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တရားစခန္းမွာ တေယာထိုးတယ္ဆုိေတာ့ အဆန္းပဲ။ အိမ္မွာ ေနစရာ မဆန္႕ရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ရိွတယ္ဆိုတဲ့ စကားေလးကို သေဘာက်မိတယ္။

အစ္မကလည္း မ်က္မွန္အနက္ႀကီး တပ္ၿပီး ပဲမ်ားေနလိုက္တာ ကားဆရာေတာင္ သနားမိတယ္။ အဟီး...

သစ္နက္ဆူး said...

မမိုး..
စာဖတ္တာနဲ့ကို ျမိဳ ့ေလးကို လာလည္ခ်င္ေနျပီ...
ဟိုမွာေရာက္တဲ ့အခါ မ်က္မွန္ၾကီးေတြတပ္ျပီး
ကားပတ္စီးၾကတာေပါ့...
ဒါနဲ ့စကားမစပ္...
အဲဒီျမိဳ ့မွာ ခ်ယ္ရီသားတုတ္ေကာက္ေလးေတြ ေရာင္းဘူးလား... း)

thitkaungeain said...

သစ္ေကာင္းအိမ္

ေညာင္၀င္အုိးကုိ မ်က္မွန္နက္ၾကီးတပ္ထားေပါ့ေလ

အင္စေတာ္ေလးရွင္းအတ္ဆိုတာ
ဒါမ်ဳိးထင္တယ္

Anonymous said...

အစ္မလည္း လြဲတတ္တာပဲ း) အဲ့ေလာက္မထင္ရဘူး ဟဟား ။

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

ေတာ္ေသးတာေပါ့ ကားသမားက အိမ္အထိတြဲမပို႔လို႔
...ခင္မင္ေသာအားျဖင့္...

strike said...

....ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ခင္ေအာင္ေရးတတ္ေနာ္..

ေဆာင္းယြန္းလ said...

မခ်ိဳသင္းကေတာ့ လုပ္ခ်လိုက္ၿပန္ပါၿပီ...ကားဆရာလည္း ေတာ္ေတာ္ဦးေႏွာက္စားသြားမယ္..
ဒီလိုမ်က္မွန္နက္ၾကီးေတြက လူေတြကိုတယ္အကူအညီေပးတာကိုး....

Steve Evergreen said...

superb as usual

thanks for that

Steve Evergreen said...

ဒီကလဲ အသဲ ကခပ္ႏုႏု။ ေရးထားတဲ့စာေတြကလဲခတ္ႏုႏု။ ဟင္း.....မလြယ္ပါဘူး

တန္ခူး said...

ခ်ိဳသင္းေရ… အေရးကလဲေတာ္ အျဖစ္အပ်က္ေတြကလဲ သူမ်ားမျဖစ္ဖူးတာေတြ ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြဆိုေတာ့ တေယာက္ထဲ ထ ရယ္မိတယ္… အဲဒါမိုးခ်ိဳသင္းပါပဲေနာ္… စာေလးေတြကတဆင့္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေပ်ာ္ရြွင္စရာေလးေတြ သယ္ေဆာင္လာတတ္တဲ့ ေကာင္မေလးေပါ့…

ဇနိ said...

မ်က္မွန္အနက္ႀကီးနဲ႔ ဂိုက္ေပးၾကမ္းေနတဲ့ အမခ်ိဳသင္း။ ဟိဟိ။ ဘယ္လို စတိုလ္မ်ား ျဖစ္ေနမလဲ ျမင္လိုက္ခ်င္သာေနာ္။
အမခ်ိဳသင္းအိမ္ေလးကလည္း ေနခ်င္စရာေလး။ ၿမိဳ႕ေလးကို လာလည္ခ်င္လိုက္တာ။ လူေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ လာလည္ရရင္ မိုက္ေလာက္တယ္။ အမ kom ၊ အမတန္ခူး၊ ေဒၚေပါက္၊ အမႏုစံ၊ အမသက္ေဝတို႔နဲ႔ တျပံဳႀကီး လာလည္အံုးမယ္။ လာလည္ရင္ အမဝဝကို ဖက္ထားမယ္ေနာ္။
နိနိ

လင္းၾကယ္ျဖဴ said...

အင္မတန္မွေကာင္းတဲ့ စာေတၢေရးတဲ့ အစ္မၾကီးရဲ့ ေနရာေလးမွာ Comment ေလးကိုေလးစားဂုဏ္ယူစၢာ ေရးခဲ့့ပါတယ္....ဆက္လက္ေအာင္ျမင္ပါေစလို႔ ..
ေပ်ာ္ပါေစခင္ဗ်ာ
လင္းၾကယ္ျဖဴ

Unknown said...

စာေရးေကာင္ တဲ့ သူေတြမ်ား ဘယ္ လိုေရးေရး ေကာင္း တာ ပဲ၊ ရင္ ထဲေရာက္တာ ပါပဲေနာ

P.Ti said...

မ်က္မွန္အမည္းၾကီးတပ္ၿပီးေတာ့ စမ္း စမ္း ၿပီးေတာ့မ်ား ကားေပၚတက္လိုက္မိလုိ႔လားအမရယ္... ဟားဟား ရယ္သြားတယ္....

အင္းေလ.. ဒီေလာက္ စတိုင္မိုက္မိုက္နဲ႔ကိုမ်ား မျမင္ဘူးလုိ႔မ်ားထင္ရတယ္လုိ႔...

ဒီေလာက္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ျမိဳ႕ကို လာလည္ရဦးမယ္... လြဲေအာင္ မေရွာင္နဲ႔ေနာ္... ေရွာင္ကာမွ တည့္တည့္တိုးေနတယ္... ဟီး :P

ေမ့သမီး said...

အမရယ္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အသာမိွန္းေနလိုက္ေပါ့။ ဟိ။