ေၾကာင္ နဲ႔ ငွက္

လူေတြမ်ား စိတ္ေတြညစ္ၿပီဆိုရင္ ဘာလုပ္တတ္ၾကသလဲ ကိုယ္ေတြးေနမိတယ္။ ကိုယ္႔အဖို႔မွာေတာ႔ စိတ္ မေပ်ာ္ရႊင္ရင္ ကိုယ္႔သားသမီးလို ျဖစ္ေနတဲ႔ ေၾကာင္ေလးေတြနဲ႔သာ ေဆာ႔လိုက္ ပြတ္သပ္လိုက္ ကစားလိုက္ ေနမိတာပဲ။

သူတို႔နဲ႔ေနရင္ စိတ္ပင္ပန္းတာ စိတ္ အခန္႔မသင္႔တာ အဆင္မေျပတာေတြလဲ ခဏတျဖဳတ္ေတာ႔ ေမ႔တယ္။ မေပ်ာ္ရႊင္တဲ႔ စိတ္ေတာင္ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ျဖစ္လာတတ္တယ္။ သူတို႔အေၾကာင္း ေျပာမယ္ ေရးမယ္ ဆိုရင္ ေျပာမကုန္၊ ေရးမကုန္။ ေၾကာင္ေလးေတြနဲ႔ စာေရးဖို႔ ဂီယာျပန္ႏွိဳးရသလိုေပါ႔။

အရင္က ေၾကာင္ေလးေတြ ျခံထဲမွာ လာေပါက္ရာက တေျဖးေျဖး သိမ္းသြင္းၿပီး ကိုင္လို႔ရလာေတာ႔ အရင္ေပါက္တဲ႔ ၅ေကာင္က အိမ္ထဲမွာေန၊ ေနာက္ေပါက္တဲ႔ ၅ေကာင္က ျခံထဲမွာေနလို႔ အသီးသီး နယ္နိမိတ္ သတ္မွတ္ထားၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ဆုံးတဲ႔ကေလးက ဆုံး၊ အိမ္ေျပာင္းတဲ႔ ေကာင္က ေျပာင္း၊ ကားတိုက္တဲ႔ ကေလးက အတိုက္ခံရဆိုေတာ႔ အိမ္မွာ အခုဆို ၄ေကာင္ပဲ က်န္ပါေတာ႔တယ္။ (ဆုံးတဲ႔ ကေလးေတြ အေၾကာင္းေတာ႔ မေျပာပါရေစနဲ႔ေတာ႔။)

ပဲမ်ားတဲ႔ ပဲထုပ္ကေလး သမီးျဖဴရယ္၊ အနက္ၾကား အိုဘားမားရယ္၊ အထီးတေကာင္တည္း က်န္တဲ႔ အႀကီးေကာင္ ရယ္၊ ေနာက္တေကာင္က စပယ္တင္ တဲ႔။ ႏွဳတ္ခမ္းမွာ မဲွ႔ေလးလို ထင္းထင္း အနက္စက္ကေလး ရွိတာမို႔ စပယ္တင္ လို႔ နံမည္ေပးလိုက္တာ။ ေၾကာင္ထီးထင္ၿပီး အိုဘားမားလို႔ နံမည္ ေပးလိုက္ၿပီးမွ အမ ျဖစ္ေနသလိုမ်ိဳး စပယ္တင္ ေပးၿပီးမွ အထီးျဖစ္ေနရင္ အခက္မို႔ ေသခ်ာ ၾကည္႔ပါဟဲ႔ လုပ္ရေသးတယ္။

အခု သူတို႔အတြက္ ျခံထဲမွာ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက ေၾကာင္အိမ္ကေလး ႏွစ္လုံး ေဆာက္ေပးထားတယ္။ အင္တာနက္ကေန ေၾကာင္ေတြအတြက္ အိမ္ကို ေသခ်ာရွာ၊ ဒီဇိုင္း ထုတ္ၿပီးမွ သုံးထပ္သားနဲ႔ ေဆာက္၊ ေဆးေတြသုတ္၊ ေကာ္ေဇာ ခင္းၿပီး ေနခ်င္႔စဖြယ္ လုပ္ေပးထားတာပါ။ သူတို႔ကလဲ အဲဒီအိမ္ေလးထဲမွာပဲ ၀င္အိပ္တယ္၊ ေနပါတယ္။

ျခံထဲမွာ ေနရၿပီဆိုေတာ႔လဲ နဂိုကမွ ေတာေၾကာင္စပ္ေလးေတြဆိုေတာ႔ ပိုၿပီး ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း က်ားက်ားယားယားေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ေန႔တိုင္း အစာေကၽြးေနတဲ႔ ကိုုယ္တို႔ကိုေတာင္ စိတ္မထင္ရင္ မထင္သလို ခီး ခီး နဲ႔ ျပန္ေဟာက္တတ္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဘယ္ကိုမွေတာ႔ ထြက္ မသြားဘူး။ အထူးအိမ္ခင္ တဲ႔ ထူးအိမ္ခင္ေတြပါ။ ျခံထဲမွာပဲ လွဲလိုက္ ေဆာ႔လိုက္ ေနၾကတယ္။

ကိုယ္တို႔လဲ ၾကည္ႏူးေနတာေပါ႔။ သူတို႔ သဘာ၀အတိုင္း ေဆာ႔ၾက၊ ကစားၾက၊ သစ္ပင္ေပၚ ေျပးတက္လိုက္ၾက နဲ႔ဆိုေတာ႔ စိတ္ခ်မး္သာမိတာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီေပ်ာ္ရႊင္မွဳက သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ကေလးေတြက ပုတ္သင္ညိဳေတြ ဖမ္း ေဆာ႔၊ ကင္းလိပ္ေလွ်ာလို အေကာင္မ်ိဳးေလးေတြ ဖမ္းလာ၊ တခါကေတာ႔ သူတို႔လက္နဲ႔ ဖိထားတဲ႔ ခပ္လွဳပ္လွဳပ္ဟာေလး ၾကည္႔လိုက္တာ ငွက္ေပါက္စေလး ျဖစ္ေနတာကိုး။

ငွက္ကေလးရဲ႔ ေခါင္းကေလးကို အိုဘားမားက လက္နဲ႔ ဖိထားတယ္။ ခဏေနေတာ႔ လႊတ္လိုက္တယ္။ ငွက္က ကမူးရွဴးထိုး ခုန္ဆြၿပီး ေျပးေတာ႔ တလွမ္း ႏွစ္လွမ္းေလာက္ လွမ္းၿပီး ျပန္ဖိထားတယ္။ ပုံစံကေတာ႔ တကယ္႔အခ်ဥ္ပဲ။ ေဆာ႔တဲ႔အရြယ္ေတြဆိုေတာ႔ ေမ်ာက္မူးလဲ တို႔ လွ်ပ္စီးလက္တို႔ နံမည္ ေပးရမဲ႔ အေပါက္။ ငွက္ေပါက္စေလးကို ၄ေကာင္သား ေဆာ႔လိုက္ၾကတာ ေျဗာင္းဆန္ေနပါေရာလား။

စားခ်င္လို႔ေတာ႔ မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ စားတာလဲ တခါမွ မေတြ႔ဘူးေလ။ အစာလဲ ၀ ေနေတာ႔ ေဆာ႔ရုံ ေဆာ႔တာပါ။ ဒါေပမဲ႔ “ေၾကာင္ က်ီစားရာ ငွက္မခံသာ” ဆိုသလို ငွက္ေပါက္စေလးေတြလဲ ေသကုန္သလား မသိ္။ ေနာက္တေန႔ကစၿပီး သူတို႔ရဲ႔ မဟာရန္သူ ေပၚလာေတာ႔တယ္။

ငွက္မႀကီးလို႔ ကိုယ္ထင္တာပဲ။ မနက္မိုးလင္းကတည္းက တံခါး၀မွာ ေစာင္႔ေနတယ္။ ေခါင္မိုးစြန္းမွာ နားၿပီး အသံကုန္ ျခစ္ ေအာ္ေနတာပါ။ speaker corner မ်ား ထင္ေနသလား မသိ။ သူ႔ရင္တြင္းခံစားခ်က္ေတြ အကုန္ ေပါက္ကြဲ၊ ေအာ္ဟစ္။ ငါ႔ကေလးေတြ ျပန္ေပး လို႔ ေၾကာင္ေတြကို ေအာ္ဟစ္ ေတာင္းဆိုလိုက္တယ္။

ေၾကာင္ေတြကလဲ ခပ္တည္တည္ပဲ။ ျပန္ေပးစရာလဲ မရွိေတာ႔။ ငွက္ကေလးေတြလဲ ေဆာ႔တာ ေသကုန္ၿပီ။ ဒါနဲ႔ မၾကားခ်င္ေယာာင္ ေဆာင္ေနပုံပဲ။ ရုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ အိုဘားမားဆိုရင္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနတယ္။ အႀကီးေကာင္ကလဲ သူ မလုပ္သလိုလို။ အျဖဴမကလဲ ငွက္ေခါင္းကေလး ငုံမိရုံပါဆိုတဲ႔ အထာနဲ႔။

ကိုယ္တို႔ရဲ႔ ေနာက္ေဖးထြက္တဲ႔ အေပါက္၀နားမွာ သူတို႔ ေၾကာင္အိမ္ကေလးေတြ ရွိတာပါ။ အစာေကၽြးရင္လဲ အဲဒီေနာက္ေဖးေပါက္ကေနပဲ ထြက္ေကၽြးတာ။ ငွက္ကလဲ အပီအျပင္ကို အေပါက္၀မွာ လာေစာင္႔ေနတာပါ။ လာစားရဲ စားၾကည္႔စမ္း၊ ထိုးသုတ္ပစ္မယ္ လို႔ ႀကိမ္း၀ါးေနပုံပါပဲ။ တကယ္လဲ လုပ္ရဲတဲ႔ ငွက္မ ဆိုတာ ၾကာေတာ႔ ကိုယ္တို႔လဲ သိလာရတယ္။

ငွက္က တေကာင္တည္း၊ ေၾကာင္က ၄ေကာင္။ ဒါေပမဲ႔ ေၾကာင္ေလးေကာင္စလုံး စားေကာင္းျခင္း မစားရ၊ ေဆာ႔ေကာင္းျခင္း မေဆာ႔ရ။ အစာေကၽြးခ်ိန္ဆို စားမယ္ၾကံရင္ ေက်ာကုန္းကို ငွက္က ထိုးသုတ္လိုက္တယ္။ တခါ ငုံ႔စားေနျပန္ေတာ႔ ေက်ာက အေမႊးတဆုပ္ ငွက္လက္ၾကားထဲ ပါသြားျပန္ပါေရာ။ ေရကေလး ေသာက္မယ္ၾကံရင္ နားရြက္ကို ျဖတ္သုတ္ လိုက္လို႔ နားစုတ္သြားျပန္ပါေပါ႔။

အရင္ကလို ျခံထဲမွာ လွဲျပဳ ဘယ္ေနႏိုင္ပါေတာ႔မလဲ။ ငွက္က မ်က္စိေထာက္ေဒါက္ ၾကည္႔ေနေတာ႔တာကိုး။ ေၾကာင္ဆိုတာကလဲ ေလးဖက္ေထာက္ သြားတဲ႔ သတၱ၀ါဆိုေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း ငွက္ပ်ံလာတာကို မျမင္ရဘူးေလ။ ငွက္ကလဲ သူ႔ကေလးေတြ ေသထားတာဆိုေတာ႔ မေက်နပ္ႏိုင္ဘူး။ သူေသ ကိုယ္ေသ၊ ၄ေကာင္ တေကာင္ခ်င္း ခ်မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ထားပုံရတယ္။

ကိုယ္တို႔မွာေတာ႔ “ငွက္ကေလးေတြ စိုးစီ စိုးစီ” လို႔လဲ ကဗ်ာ မရြတ္ႏိုင္။ သံကုန္ျခစ္ ေအာ္ေနတာ ဘယ္မွာ စိုးစီ ျဖစ္မွာတုန္း။ ငိုေၾကြးေနတဲ႔အသံဟာ လူစကား မဟုတ္တဲ႔ ငွက္သံေတာင္ နားေထာင္လို႔ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ မျဖစ္ဘူး။ သနားစရာ ေကာင္းပါဘိ။

“တိရိစာၦန္ေတြဟာ အခ်ိန္ၾကာရွည္ မမွတ္မိတတ္ဘူး၊ short term memory ပဲ ”ဆိုတာ ဘယ္မွာ မွန္လို႔တုန္း။ ဒီငွက္က ေကာက္ရုိးမီး ဟုတ္ပုံမရဘူး။ ကိုယ္တို႔အိမ္မွာေတာ႔ ေၾကာင္ နဲ႔ ငွက္ စစ္ပြဲဟာ အခုဆို တပတ္ေက်ာ္ ၾကာေနၿပီ။ ေၾကာင္ေတြကလဲ ဒီ ငွက္ကို အျပတ္ခုတ္လိုက္ဖို႔ ၾကံစည္ေနတယ္၊ သစ္ပင္ေပၚကေန လွမ္း ခုန္အုပ္တယ္၊ ေၾကာင္သာ ေျခကားယား လက္ကားယားနဲ႔ ေျမေပၚက်ရတာ။ ငွက္ကေတာ႔ ရႊတ္ကနဲ တခ်က္ခုန္ပ်ံသြားတယ္ေလ။

ေၾကာင္ေတြရဲ႔ ေက်ာကို ပြတ္သပ္လိုက္ရင္လဲ အရင္လို မေခ်ာေမြ႔ေတာ႔ဘူး။ ငွက္ကုတ္ရာ ဗလပြ နဲ႔။ အေမႊးေတြလဲ တဆုပ္ တဆုပ္နဲ႔ နည္းတာ မဟုတ္။ လမ္းေတာင္ ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔ မေလွ်ာက္ရဲ။ အစားေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မစားရဲ။ ဘယ္အခ်ိန္မ်ား ငွက္ လာကုတ္ေလမလဲ တထိတ္ထိတ္နဲ႔။ အိမ္ထဲမွာပဲ ပုန္းၿပီး ေနရတယ္။

မေန႔ကေတာ႔ ကိုယ္လဲ ငါ႔ေကာင္ေတြ ဘယ္လိုမ်ား ေနၾကသလဲ လို႔ ျပဴတင္းေပါက္က လွမ္း အကဲခတ္လိုက္တာ မျပဳံးဘဲ ၀ါးလုံးကြဲ ရယ္လိုက္ရေတာ႔တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ အိုဘားမားက ပက္လက္ႀကီးလန္ၿပီး ျမက္ခင္းေပၚ လွဲေနရေတာ႔တာကိုး။ ကိုယ္လဲ ေမြးကတည္းက ေၾကာင္ေတြ ေမြးလာေပါင္း မ်ားၿပီ။ တခါမွ ေၾကာင္ေတြ မအိပ္ဘဲ ပက္လက္ႀကီး လန္ေနတာ မေတြ႔ဖူးဘူး။

အခုေတာ႔ ေၾကာင္လဲ ေက်ာစုတ္ပါမ်ားေတာ႔ ငွက္ကုတ္မွာစိုးလို႔ ပက္လက္ကို လန္ၿပီး မ်က္လုံးျပဴး ၾကည္႔ေနရတဲ႔ အျဖစ္ကို ေရာက္ပါေလေရာ။ ဒါမွ ငွက္လာကုတ္ရင္ လက္နဲ႔ ေျခာက္ရမွာကိုး။ အဲဒါကိုၾကည္႔ၿပီး ကိုယ္လဲ ရီမိေတာ႔တာေပါ႔။

တကယ္ေတာ႔ ေၾကာင္နဲ႔ ငွက္ဆိုရင္ ဘယ္သူအားသာသလဲ ေမးစရာ မလို၊ သူငယ္တန္း ကေလးေတာင္ သိပါရဲ႔။ ၿပီးေတာ႔လဲ ေၾကာင္က ေလးေကာင္၊ ငွက္က တေကာင္။ အင္အားခ်င္းကလဲ မမွ်။ ဒါေပမဲ႔ ငွက္ကေလးရဲ႔ ဇြဲနဲ႔ တစိုက္မတ္မတ္လုပ္ရပ္က အင္အားႀကီးပါတယ္ဆိုတဲ႔ ေၾကာင္ေတာင္ ေၾကာက္ၿပီး ပက္လက္လန္ရတဲ႔ ဘ၀ ေရာက္ရတာကိုး။

ကိုယ္လဲ ျပဴတင္းေပါက္ ေဘာင္ေပၚမွာ ေမးတင္ၿပီး မရပ္မနား လူးလာေခါက္ျပန္ ပ်ံရင္းၾကံေနတဲ႔ ငွက္ကေလးကို ၾကည္႔ရင္း ေတြးမိတဲ႔ အေတြးတစကို စာေရးၿပီး မွတ္တမ္းတင္လိုက္မိပါေတာ႔တယ္။

မိုးခ်ိဳသင္း

50 comments:

Anonymous said...

first!

Anonymous said...

မမ Blog ကိုဖတ္တာၾကာေပါ႔... အခုမွပဲမန္႔ရတယ္..မန္႔ရေတာ႔လည္းပထမမို႕ေပ်ာ္တယ္..:)

Unknown said...

Very nice idea and writing.
I love cats too
MTZ

ေႏြးေနျခည္ said...

ငွက္ကေလးရဲ႕ မိခင္ေမတၱာပါလား...
ငွက္ရဲ႕ ဇြဲေၾကာင့္ အိုဘားမားေတာင္ ပက္လက္လန္သြားတယ္ေနာ္ း)
ဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္ အမေရ

ကုိေပါ said...

ဇြဲရွိေပမယ့္လည္း ငွက္မႀကီးက အျပင္မွာ ရွိေနဦးမွ။ ငွက္မႀကီးပါ ေလွာင့္ခ်ဳိင့္ထဲ ထည့္ထားရင္ ေၾကာင္ျပဳသမွ် ႏုရတဲ့အခါလည္း ရွိတယ္။ အဲသည္အခါမ်ဳိးမွာေတာ့ Tweety bird ေအာ္သလုိ "I tawt I taw a puddy tat!" လုိ႔ အိမ္ရွင္အဖြားႀကီးၾကားေအာင္ ေအာ္ရေတာ့တာေပါ႔။

Anonymous said...

einmatမေရးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး
လာဖတ္တယ္ေနာ္
အရမ္းေကာင္းတယ္
ဇြဲမေလွ်ာ့ဘူး

Anonymous said...

ပန္လန္လက္ ပက္လက္လန္ေစ မယ့္အေရးေတြးသြားမိတယ္။ ထူးအိမ္ခင္ရယ္ ငွက္ေခါင္းကေလး ငံုရံုေလးတင္ပါ ဆုိတာေလးေတြ သေဘာက်မိတယ္။
ရဲလိုက္တဲ့ငွက္လို႕ ခ်ီးက်ဴးမိတယ္

ZT said...

အစ္မေၾကာင္ေတြကို အကၤ်ႌ ဝတ္ေပးထားပါ့လား။ :D

မြန္ said...

အမေရ မြန္လဲဝါးလံုးကြဲရယ္မိေရာ
အိုဘားမားကိုမ်က္စိထဲျမင္ေယာင္မိလို႕ ဟီးးးးးးးးးး
ဒါေပမယ္႕ အမကေလးေတြ မ်က္လံုးေတြဘာေတြ ငွက္ကုတ္မယ္ သတိထားဦးေနာ္အမ
ျပီးေတာ႕ ဟိုေခ်ာင္းဆိုးေနတဲ႕အေကာင္ေလး ဘယ္ေရာက္သြားလဲဟင္

April said...

ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္။ အမ..ရဲ႔ စာကို ဖတ္ရတုိင္း အၿမဲ ျပံဳးခ်င္စရာေတာ့ပါတယ္..

ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ..
မိုးေန

:P said...

မမ.. အိုဘားမားလည္း ပက္လက္ၾကီး လန္သြားျပီေနာ္....။
ဇက္တီေျပာသလို အက်ီၤဝတ္ေပးထားရင္ အေမြးကုန္ သက္သာမယ္.. နားကေတာ့ စုတ္မွာပဲေနာ္..။

MrDBA said...

ၾကိဳက္တယ္ သိပ္ၾကိဳက္တယ္၊ အရမ္းၾကိဳက္တယ္။ အက်ိဳးနဲၾကိဳက္တယ္။

khin oo may said...

တို႕ကေတာ႕ဆင္ဆင္ၿခင္ၿခင္ဘဲၿကိုက္ပါတယ္။

khin oo may said...

ကုိကုိဒီဘီလုိကမူးရွူးဒုိး မဟုတ္ဘူး။

Myo Win Zaw said...

အာဂငွက္ ..

MANORHARY said...

ငွက္ၿမင္ရင္ ဘဝအဆက္ဆက္က ရန္သူၿမင္သလိုၿဖစ္ေန တဲ့အိမ္က ေၾကာင္ကိုေတာင္ေၿပးၿမင္မိတယ္။ ငွက္ေၾကာင့္
ပုန္းေနရတဲ့ေၾကာင္ဆိုတာေလးကိုဖတ္ရေတာ့ အေတြး ေတြမ်ားရၿပန္ပါတယ္။

တူးတူး said...

စစ္သလိုလို ေႀကာင္ေတြ ေႀကာင္စစ္စစ္ေတြ ေႀကာင္ေယာင္ေယာင္ေတြ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ေႀကာင္ေတြ
သတိထား။

ငွက္စာၿဖစ္မယ္ ဒါေပမဲ့ လဒစာ။

ငံုရုံငံုတာ ဆိုသူေတြ ဆြံခ်င္ေယာင္ေဆာင္သူေတြ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္သူေတြ သာကူးေတြ ေဖာ္လံဖားေတြ ကိုယ့္မထိလို ့မနာႀကသူေတြ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္မဲ့သူေတြ စားရလို ့ၿငိမ္ေနသူေတြ ေႀကာက္ရြံသူေတြ လည္း ဆက္ေနရင္ လဒစာၿဖစ္မယ္။


တူးတူး

သက္ေဝ said...

ခ်ိဳသင္းလက္ရာနဲ႕ အေတြးေလးကို သေဘာက်လိုက္တာ...
တိရိစာၦန္ေတြဟာ short term memory ပဲ ဆိုတာ လံုးဝမဟုတ္ဖူး.. အိမ္က ေရႊငါးပိစိေလးေတြဆို ကိုယ္တို႕ ညေနရံုးကျပန္လာၿပီး အိမ္တံခါးဖြင့္လိုက္တာနဲ႕ အစာ ေကြ်းေတာ့မယ္၊ သူတို႕ စားရေတာ့မယ္ ဆိုတာသိၿပီး သူတို႕အနားကို ခ်က္ခ်င္းမေရာက္ႏိုင္ေသးရင္ ေရထဲမွာ လူးလာေခါက္ျပန္နဲ႕ အသံမထြက္ ထြက္ေအာင္ လုပ္ၾကေတာ့တာပဲ...

Upendi said...

ေၾကာင္ကေလးေတြနဲ႕ သူတို႕ရဲ႕ ေၾကာင္အိမ္ကို ၾကည့္ခ်င္တယ္။ း)

kiki said...

အင္း ..မဟုတ္မွ လြဲေရာ ( မလြဲရင္ေတာ့ ေသခ်ာတယ္ ဟုတ္လို ့)
အဲဒီ ငွက္က ငွက္တို ့ ဘုရင္ သိမ္းငွက္ မ်ိဳး ျဖစ္ရမယ္ ။
အဟက္ ေၾကာင္ ၄ ေကာင္ ဆိုတာလည္း သူတို့ နဲ ့က် မွ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ ။
သိမ္း ငွက္ က ရဲရင့္တယ္ ။ မေၾကာက္ရြံ ့ဘူး ။
စူးရွတဲ ့အၾကည္ ့နဲ ့ေတြးေခၚျပီး ဒီေၾကာင္ ၄ ေကာင္ ကို အေသခံ ျပီး ျပန္ခ် မွာ ..ဆံုးရႈံး ခဲ ့ရတဲ ့ သူ ့သားသမီးေတြ အတြက္ ဇြဲ မေလွ်ာ့ဘဲ ျပန္ခ်မွာ

မမသီရိ said...

အဲဒီ ငွက္မေလးေတာ့ ေလးစားတယ္
တကယ္
ဇြဲ ဆုေပးခ်င္ လိုက္တာ
(ခ်ိဳသင္းရဲ႕ ေၾကာင္ေတြကို မနာလိုလို႕ ေျပာတာ ဟုတ္ဖူးေနာ္.. အမွန္က မမ လဲ ေၾကာင္ခ်စ္သူပါ)
ဒါေပမဲ့.. ဒီတခါေတာ့...
ကဲ .. ငွက္က ဇြဲ ေကာင္းေတာ့
ေၾကာင္ပက္လက္လန္ရျပီ....း)
..
ေတြးသြားတယ္...

မယ္႔ကိုး said...

ေၾကာင္ေလးေတြကိုလည္း ခ်စ္တယ္။ ငွက္မေလးကိုလည္း သနားတယ္။
မ ဘာေရးေရး ရသ အရမ္းေပၚလို ့ အၿမဲေတြးစရာ ခံစားစရာေလးေတြ ျဖစ္မိပါတယ္။..

ကိုရင္ေနာ္ခင္ေလးငယ္ said...

“တကယ္ေတာ႔ ေၾကာင္နဲ႔ ငွက္ဆိုရင္ ဘယ္သူအားသာသလဲ ေမးစရာ မလို၊ သူငယ္တန္း ကေလးေတာင္ သိပါရဲ႕။ ၿပီးေတာ႔လဲ ေၾကာင္က ေလးေကာင္၊ ငွက္က တေကာင္။ အင္အားခ်င္းကလဲ မမွ်။ ဒါေပမဲ႔ ငွက္ကေလးရဲ႕ ဇြဲနဲ႔ တစိုက္မတ္မတ္လုပ္ရပ္က အင္အားႀကီးပါတယ္ဆိုတဲ႔ ေၾကာင္ေတာင္ ေၾကာက္ၿပီး ပက္လက္လန္ရတဲ႔ ဘ၀ ေရာက္ရတာကိုး” တဲ႔

ဒီအပိုဒ္ေလးကို ေသခ်ာဖတ္ၿပီး ေသခ်ာေတြးေနမိတယ္..

ဘာေတြ ျဖစ္သြားလဲ ဆိုတာ သိခ်င္ေသးတယ္ အစ္မေရ.. း)

အိျႏၵာ said...

မမခ်ိဳသင္းေရ..

ငွက္မ ရင္ထဲက မီးေတာက္ေတြ လာဟတ္လိုက္သလိုပဲ..

ဘယ္ေလာက္မထိ ေၾကကြဲနာၾကင္ေနရမလဲ...

ဘယ္ေလာက္မ်ားေဆာက္တည္ရမရျဖစ္ေနမလဲ..

ငွက္ေပမယ့္..

သူ႔ေသြးသားေတြ ဆံုးရံႈးသြားတာအတြက္

အဆင္မသင့္ရင္ သူပါေသသြားႏိုင္တယ္ဆိုတာ သိသိခ်ည္း...

ရဲရဲေတာက္ လက္စားေခ် တန္ျပန္တိုက္ခိုက္ေနခဲ့ ရွာတာ....

တန္ခူး said...

စာေရးဆရာေကာင္းပီသလိုက္တာ ခ်ိဳသင္းေရ… ျမင္ေတြ ့ေနရတဲ့ အျဖစ္ေလးေပၚမွာ အေတြးေလးေတြဆန္ ့ျပီး ဆြဲသြားလိုက္တာ အရမ္းလွတယ္… ေလးစားအားက်မိပါတယ္…

Rita said...

မ်က္ေစ့ထဲေတာင္ တေရးေရး ျမင္လာပါတယ္ မမေရ။
ေၾကာင္ေတြဟာ ရီရတယ္ေနာ္။ ကာတြန္းကားေလးေတာင္ ႐ိုက္ခ်င္တယ္။

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

ေရးထားတာ ဖတ္ရင္းနဲ႔ တိရိစာၦန္ အေၾကာင္းလို႔ေတာင္
မထင္မိဘူး....။ဖတ္လို႔ေကာင္းပါ့ဗ်ာ...
အမပဲ ၾကားထဲက စစ္ေျပျငိမ္းေရး စာခ်ဳပ္ လုပ္ေပး လိုက္ပါဗ်ာ...ဘယ္လို အဆံုးသတ္သြားလဲေတာ့
ထပ္ေျပာအံုးေနာ္

PAUK said...

ေၾကာင္ကိုနဂိုကတည္းကမွ မခ်စ္တာ..
ေနာက္အေတြးတစ္ခုအေနနဲ႔ ပိုလို႔ေတာင္
မခ်စ္ေတာ့ဘူး..
စကားစပ္မိလို႔ ေျပာရဦးမယ္..
က်ေနာ့္အိမ္ရွင္ ေၾကာင္ေလး၂ေကာင္ ၀ယ္လာျပီး
ေမြးထားတာပါ..
အဲ့ဒါ က်ေနာ္ အတြက္ အလြန္ကသိကေအာင့္
ျဖစ္ရပါတယ္။။
အ၀ါေရာင္ေၾကာင္မေလးက အေတာ္ဆိုးပါတယ္..
ေတြ႔ကရာဆြဲကုပ္တတ္တာ သည္းညည္းမခံနိုင္ဆံုး...
မီးခိုးၾကားေလးက လူေတြရင္ ပတ္ပုန္းေနေတာ့
ေတာ္ေသးတယ္ေျပာရမယ္..
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္..အိမ္ရွင္ရဲ႕ ေအာက္ထပ္ကေနသြားရင္ ခ်န္းကို
အရင္ေရွ႔ေျပးလြတ္ရပါတယ္..

P.Ti said...

ငွက္ကေလးေတြ သနားပါတယ္။ ငွက္တစ္ေကာင္ထဲနဲ႔ သတၱိ ရွိရွိနဲ႔ လုပ္ရဲတာကလည္း ခ်ီးက်ဴးစရာပဲ။ အမေရးထားတာက ေကာင္းေတာ့ ဖတ္ရတာ မ်က္စိထဲတကယ္ကို ျမင္လာတာပဲ...

Glamour Girl said...

အ၇မ္းဖတ္လို့ေကာင္းတယ္။ ေရးတတ္ခ်င္လိုက္တာ။
ထပ္ေ၇းပါအုန္းေနာ္။

မီးမီးခ်စ္ said...

ငွက္ေလာက္ သတိၱ ရွိရင္ ေကာင္းမယ္...
ျပန္ခ်ခ်င္လို ့

Anonymous said...

အၿဖစ္မွန္ေပၚ အေၿခခံတာမို႔ ဖတ္ရတာ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။
အေတြးကလဲေကာင္း အေရးကလဲေကာင္းမို႔ စာဖတ္သူကိုပါ ေတြးစရာေတြ ေပးထားတယ္။ ထူးအိမ္ခင္ ဆိုတဲ့ စကားေလး ႀကိဳက္တယ္တယ္... ရီလိုက္ရတာ.... :D

ဂ်ဴနို said...

အိုဘားမားတဲ့လား ခ်ိဳသင္းရယ္
မအယ္ဆို ၿမန္မာဆန္ဆန္ေပးပါတယ္။ ငေရႊလို ့။

ThuHninSee said...
This comment has been removed by the author.
မီယာ said...

မခ်ိဳသင္း ေရးတာ ေကာင္းလြန္းလုိ႔ ၂ခါ ျပန္ဖတ္တယ္။ ငွက္အေမႀကီးကုိေတာ့ အားမေလ်ာ့ပါနဲ႔လုိ႔။ အမရဲ႕ ေၾကာင္ေတြကုိ အက်ႌထူထူသာ ၀တ္ထားေပးေပေတာ့။

ေကာင္းကင္ျပာ said...

အမ ခ်ိဳသင္းေရ၊ ေရးလိုက္ရင္ ၂ေခါက္ ၃ေခါက္ကို ျပန္ဖတ္ေနမိတယ္

ကိုလူေထြး said...

ကိုလူေထြးက ေန႕လည္တုန္းက အလုပ္ထဲမွာ... ေၾကာင္နဲ႕ငွက္ကို winword ထဲကိုကူး ေဇာ္ဂ်ီေျပာင္းျပီး ထုတ္ဖတ္ခဲ့တာ...

အခုမွ ေကာ္မင့္ေပးရေတာ့မယ္...

"ၾကိဳက္စ္စ္စ္စ္စ္စ္စ္စ္စ္စ္".....

ေၾကာင္ကေလးေတြကို မျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ျပီး ရီပို႕လုပ္ေပးပါ မခ်ိဳသင္းေရ...

ေျခလွမ္းသစ္ said...

စာေတြလာဖတ္ပါတယ္ဗ်ာ

Unknown said...

ေၾသာ္..လြတ္လပ္စြာ commentေပးခ်င္လိုက္တာ...
ကိုယ္႔ဒုက္ခကုိယ္ရွာသူရဲ႔ အျပစ္ပါေလ။
စိတ္ညစ္တဲ႔အခ်ိန္မွာ ေၾကာင္ေလးေတြနဲ႔ေတာ႔
ေဆာ႔လို႔ျဖစ္မယ္မထင္ဘူးေလ။

Taungoo said...

တိုက္ပြဲေတြ ျပင္းထန္ေနပါ့လား။
ႏွစ္ဖက္အေျခအေနကို ထပ္မံသတင္းပို႔ပါ။
အဆက္သြယ္မျပတ္ပါေစနဲ႔။
မရွင္းတာရွိပါသလား။
ရွင္းရင္ဆက္လုပ္ပါ။
း)

Hmway said...

ဟုတ္ပ အမရယ္...ၿမန္မာဆန္ဆန္ ငေ႐ႊ လို႕ေပးေရာ ေပါ့....သ႐ုပ္ေဖၚအဖြဲ႕ အရမ္းေကာင္းေတာ့ ရီရတာအူ ကိုနာေနတာပဲ...:-D

ေဇေဇာ္ said...

အစ္မရဲ႕ အေရးအသားေနာက္မွာ ေမ်ာသြားတယ္...။ အစ္မလို ဖြဖြေလး ေရးတတ္ခ်င္မိတယ္...။ ငွက္နဲ႔ေၾကာင္ရဲ႕ အားၿပိဳင္မႈေနာက္ကြယ္က အဓိပၸါယ္ေတြကလည္း မ်ားလြန္းပါတယ္...။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အစ္မရဲ႕ အေတြး..၊ အစ္မရဲ႕ အေရးကို ေလးစားမိပါတယ္...။

သစ္နက္ဆူး said...

မမိုး..
အိုဘားမားၾကီးေက်ာမလံုေက်ာခ်မ္းျဖစ္ျပီး
ျမက္ခင္းေပၚပက္လက္လွန္ေနတာဖတ္ရေတာ့...
ေမာင္သန္းေရႊၾကီးကိုမ်က္ေစ့ထဲ ျမင္မိတယ္...။
သူ ့ခမ်ာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ ့ပက္လက္ၾကီး..
ဟတ္ေကာ့ၾကီးျဖစ္ေနတာေလ..။

Sein Lyan Tun said...

အခုေတာ့ ေႀကာင္ေတြ ပလက္လန္ေနၿပီးလားး...
ငွက္ကေတာ့ ေတးဆိုတုန္းေပါ့ေလ
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင့္
ဖိုးစိန္

Anonymous said...

ျမင္ကြင္းေတြကို ျမင္ေယာင္ၿပီး
ရသေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးရသြားေစလိုက္တာ၊
ငွက္ရ႕ဲစိတ္ကို ေလးစားသလို
ေၾကာင္ေတြကိုလည္း ဂရုဏာျဖစ္မိတယ္၊ ေဆာ့ခ်င္တာကိုး၊ သူတို႕အျပစ္အတြက္ စိုးတထိတ္ထိတ္ေနေနရတာေနာ္၊ လူေတြလို ျပန္ေတာင္းပန္လို႕လဲမရေတာ့ဘူး။ တိုက္ပဲြေလး ဘယ္ေတာ့ ၿပီးမလဲေနာ္။

Pyae Wut Hmone said...

အစ္မ blog ကို အျမဲလိုလို ဖတ္ျဖစ္ေပမယ့္ မမန္႔ျဖစ္ဘူး... link ထားခ်င္လို႔ ခြင့္ျပဳပါေနာ္

မဆုမြန္ said...

ညီမေလးအိမ္မွာ ေၾကာင္ ၁၇ေကာင္ရွိတယ္ ေၾကာင္ေတြကလဲ ဘယ္ေလာက္ လူယဥ္သလဲဆို ၾကြက္လဲ ေၾကာက္ တယ္ ဌက္လဲေၾကာက္တယ္ ညီမေလး ေၾကာင္ခ်စ္တယ္သာဆုိတယ္ အိမ္လဲ မကပ္နိုင္ေတာ့ အေဖၾကီးနဲ႕ အေမက ေၾကာင္ေတြကို ဒိုင္ခံျပဳစုတာ အခု အိမ္နဲ႕ စကားေျပာရင္ ပိစိက ဘယ္လို ၀မ္လင္မၾကီးကေတာ့ ဘယ္ခ်မ္းသာ အျဖဴေလးကေတာ့ ဘယ္လို အပ်ိဳလုပ္တယ္ စသျဖင့္ ေျပာေနတာ ေဘးလူကေတာင္ အျမင္ကပ္လို႕တဲ့ ဟီးဟီး မမေၾကာင္ေလးေတြအေၾကာင္းေရးထားတာ အလြမ္းေျပ ဖတ္သြာတးယ္

ၾကည္ျဖဴပိုင္ said...

မမခ်ိဳသင္းေရ.....ငွက္အေမေလးလဲသနားပါတယ္။ ေၾကာင္ေလးေတြလဲ ကေမာက္ကမျဖစ္လို႔ သနားပါတယ္။ ရီဖို႔လဲေကာင္းတယ္

ကိုကိုသုန္ said...

အစ္မေရ ေၾကာင္ေလးေတြကို ZT ေျပာသလို အကၤ် ီ ၀တ္ေပးထားလိုက္ေနာ္။
ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ကို ေဘာ္ဒီဂတ္ ေခၚထားေပးလိုက္ေပါ့။

Unknown said...

Ah Ma yay,
"Cat House" lay nat "Cat Photo" lay twe yike p tin pay par lar hin? Kyi chin lo :)
Cat House lay ka lae chit sayar lay nay mhar...naw
Orange Chit Thu