ဒီေန႔႔ ေဆးရုုံသြားေတာ႔ ေဆးယူၿပီး ေဆးရုံက အထြက္၊ တံခါး၀မွာ မိသားစု တစုနဲ႔ အမွတ္တမဲ႔ ဆုံတယ္။ အေမလုပ္တဲ႔သူက အျဖဴမ၊ ရုပ္ကေခ်ာေခ်ာ ဆံပင္ေရႊေရာင္ အေခြအလိပ္ေတြနဲ႔ လွလွပပ စမတ္က်က်။ လသားအရြယ္ ကေလးေလး ထည္႔ထားတဲ႔ တြန္းလွည္းေလးကို တြန္းလို႔။ သူ႔ေဘးမွာက ၅ႏွစ္အရြယ္ သားျဖစ္ပုံရတဲ႔ ကေလးတေယာက္ နဲ႔။
ေဆးရုံအျပင္ဖက္ကို ထြက္မယ္ဆိုေတာ႔ မွန္တံခါးႀကီးကို တြန္းၿပီး ထြက္ရတာမွာ အဲဒီ ၅ႏွစ္ အရြယ္ သားေလးက ေျပးၿပီး မွန္တံခါးႀကီးကို သူ႔ကိုယ္ေလးနဲ႔ တြန္းဖြင္႔တာပါ။ သူ႔အေမနဲ႔ သူ႔ညီမေလး သြားလို႔ရေအာင္ သူ႔ကုိယ္ေလးနဲ႔ ေျခကန္ တြန္းထားရတာပါ။ သူ႔ပုံေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းလို႔ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သေဘာက်ၿပီး ၾကည္႔ေနမိတယ္။
အေမလုပ္သူက သိတတ္လြန္းတဲ႔ သားေလးကို Thank you ေတာင္ တခြန္းမေျပာဘဲ တံခါးႀကီးပဲ အလိုအေလ်ာက္ ပြင္႔ေနလို႔ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ထြက္သြားရသလိုလို။ ဒါ ဒီကေလး လုပ္ရမဲ႔ တာ၀န္မို႔ ဘာမွ မထူးဆန္းသလိုလို။ ခပ္ေၾကာ႔ေၾကာ႔ပဲ။
အဲဒီမွာ ကိုယ္ေတြးမိတာက ကိုယ္တို႔ အေမေတြဆိုရင္ ဒီလို ေပးလုပ္ပါ႔မလား ဆိုတာကိုပါ။ ေန..ေန တံခါးညွပ္သြားမယ္ သား၊ အေမလုပ္မယ္ လို႔ ေျပာမယ္ ထင္ပါရဲ႔။ အဲဒီလိုေတြးမိေတာ႔ တဖက္က သူတို႔လူမ်ိဳးေတြရဲ႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက တာ၀န္ေပး၊ တာ၀န္ယူေစခ်င္တဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေလးကို သေဘာက်မိေပမဲ႔ ကိုယ္တို႔ လူမ်ိဳးရဲ႔ ေႏြးေထြး ေအးျမတဲ႔ မိခင္ေမတၱာကို လြမ္းမိသြားတာ အမွန္ပဲ။
ငယ္ငယ္က ကိုယ္က အေမ႔ သမီး။ ကိုယ္ေမြးၿပီး ၃လ အၾကာမွာ အေမက အေမ႔ေက်ာင္း ပ်ိဳးခင္း မူႀကိဳကို စဖြင္႔တာမို႔ ကိုယ္က ကိုယ္႔အမေတြလို ေန႔ေရာ ညပါ အေမနဲ႔ အတူ မေနခဲ႔ရဘူး။ ကိုယ္႔ကို ထိန္းတဲ႔ ေဒၚႀကီးတင္တို႔ ေဒၚေလးခ်ိဳတို႔ လက္ထဲမွာ အေမ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ တေန႔လည္လုံး ေနခဲ႔ရတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အေမကို ပိုကပ္တယ္ ထင္ပါရဲ႔။
ကေလး ေသးေသးေလးတုန္းက မသိေပမဲ႔ တႏွစ္ေလာက္ ေရာက္ေတာ႔ အေမ မနက္ဆို ေက်ာင္းသြားမွာကို သိၿပီ။ အေမ သြားခါနီးရင္ ေဒၚႀကီးတင္တို႔က ကိုယ္႔ကို ေပြ႔ခ်ီၿပီး လမ္းဖက္ ထြက္တယ္။ စိတ္ကို အေမ႔ဖက္ မေရာက္ေအာင္ စိတ္ေျပာင္းၾကတာ။ အေမ သြားၿပီဆိုမွ ကိုယ္႔ကိုခ်ီၿပီး အိမ္ျပန္လာတယ္။
အဲဒါဆို ကိုယ္က အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ အိမ္ခန္းေတြထဲ တခန္းၿပီး တခန္း အေမ႔ကို လိုက္ရွာတာပဲ။ အားလုံး ရွာၿပီး အေမ႔ကို မေတြ႔ရင္ေတာ႔ လက္ေလးကို ခါၿပီး “အေမသြားၿပီ၊ ရွိေတာ႔ဘူး” လို႔ ေျပာတယ္ တဲ႔။ အဲဒါ မနက္တိုင္း လုပ္ေနက် အလုပ္။ အဲဒီတုန္းက အေမ ေက်ာင္းသြားေတာ႔မွာမို႔ ကိုယ္႔ကို လမ္းေခၚသြားတယ္ ဆိုတာ ကေလးေပမဲ႔ သိတယ္။ ပါးေသးတယ္ ဆိုရမွာေပါ႔။
ညေန အေမ ျပန္လာခ်ိန္ဆိုလဲ သနပ္ခါးေတြ လူးၿပီး ျခံထိပ္မွာ ထြက္ထြက္ေမွ်ာ္ရတာ။ ျခံထိပ္က အုတ္ခုံေလးမွာ ထိုင္ရင္း၊ ေဒၚႀကီးတင္တို႔က ေပါင္ေပၚမွာ ကိုယ္႔ကို တင္ၿပီး ေမွ်ာ္တာ။ အျဖဴနဲ႔ နီညိဳေရာင္ ၀တ္စုံေလးနဲ႔ ဘတ္စ္ကားေပၚက အေမဆင္းလာရင္ မုန္႔စားရေတာ႔မွာ။ အေမက မုန္႔မ၀ယ္လာတဲ႔ေန႔ မရွိဘူး။
ေနာက္ ကိုယ္႔မွာ ေမာင္ေလး တေယာက္ ရလာေတာ႔ အေမ႔အခ်စ္ လုေဖာ္လုဖက္ တေယာက္ တိုးလာတယ္ ဆိုရမယ္။ အေမ ေမာေမာနဲ႔ အလုပ္က ျပန္လာရင္ အေမ႔ကို ကပ္ၿပီး အေမ႔ ေပါင္ေပၚထိုင္ခ်င္လို႔ ဦးရေသးတာ။ အေမ႔ေပါင္ေပၚ ငါထိုင္မယ္ေနာ္ လို႔ ဦးရင္ အရင္ဦးတဲ႔လူက ထိုင္စတမ္း။ အေမ႔မွာ ေမာေမာနဲ႔ စာသင္ၿပီးျပန္လာေတာ႔ အိမ္ေရာက္ေတာ႔လဲ ကေလးေတြ ေပါင္ေပၚတင္ထားရေသးတာကိုး။
ေနာက္ေတာ႔ ေမာင္ေလးက စကားကပ္ၿပီး ေျပာတယ္။ မခ်ိဳက အေမ႔ေပါင္ေပၚထိုင္မယ္ လို႔ပဲ ေျပာတာ၊ အားလုံးကို ဦးထားတာ မဟုတ္ဘူး တဲ႔။ အဲဒီေတာ႔ တေယာက္ တေပါင္ ထိုင္လို႔ ရတယ္ ဆိုပဲ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္႔မွာ ေနာက္တခါ ဦးရင္ အေမ႔ေပါင္ေပၚ အားလုံး ဆိုၿပီး “အားလုံး” ပါ ထည္႔ေျပာမွ ကိုယ္တေယာက္တည္း ထိုင္လို႔ရတယ္။ သူက ေဘးက ေလွ်ာက္ေန ၾကည္႔ေနေပေတာ႔ပဲ။
ေႏြက်ေတာ႔ အိုက္ ျပန္ေရာ။ ရာသီဥတုက ပူေတာ႔ မအိပ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီေတာ႔ မိတ္ ေတြပါ ထြက္လာတယ္။ အေမရယ္၊ ကိုယ္ရယ္၊ ေမာင္ေလးရယ္ အတူအိပ္တာဆိုေတာ႔ ထုံးစံအတိုင္း အေမက အလယ္မွာ အိပ္ရတယ္။ မိတ္ယားလို႔ တအီအီနဲ႔ ဂ်ီက်ေနရင္ အေမက ေက်ာကို ေပါင္ဒါလူး၊ လက္ေလးနဲ႔ ေျဖးေျဖးေလး ကုတ္ေပးတယ္။ ဒါဆို ေက်နပ္ၿပီး အိပ္သြားေရာ။
အိုက္တယ္ ဆိုရင္ အေမက ကဲ ကဲ အေမ ယပ္ခတ္ေပးမယ္ အိပ္ အိပ္ တဲ႔။ ၀ါးမွ်င္ေလးေတြနဲ႔ ယက္ထားတဲ႔ ယပ္ေတာင္ ၀ိုင္း၀ိုင္းႀကီးႀကီးနဲ႔ အေမ ယပ္ခတ္ေပးတယ္။ ေမာင္ေလးကို ယပ္ခတ္ရင္ ကိုယ္က ဒီဖက္ကေန ေရ ထားသလို၊ ကိုယ္႔ကို ယပ္ခတ္ေပးရင္လဲ တႀကိမ္ မေက်ာ္ေအာင္ သူက ေရ တယ္။ တဖက္ကို အေခါက္ ၂၀၀ စီ။ သူ႔အလွည္႔ၿပီး ကိုယ္႔ အလွည္႔။
အေမလဲ အိုက္မွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ အေမ႔ကိုေတာ႔ တခါမွ ကိုယ္တို႔ ယပ္ခတ္ေပးဖို႔ မေတြးခဲ႔မိဘူး။ တကယ္ေတာ႔ အေမက တေန႔လုံး ပင္ပင္ပန္းပန္း ကိုယ္တို႔ စားဖို႔ ၀တ္ဖို႔ စာသြားသင္ေနတာ။ ေမာမွာပဲ။ ကိုယ္တို႔ကလဲ ကေလးဆိုေတာ႔ နားမလည္ခဲ႔တာေတြ အခုအခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးရင္ မ်က္ရည္၀ဲမိတယ္။
ဒါေပမဲ႔ အေမ႔ကို ၾကည္႔လိုက္ရင္ အျမဲတမ္း သနပ္ခါးေလးနဲ႔ ေမႊးေနတာပါ။ ပန္းေလးေတြ အျမဲ ပန္ထားတတ္တယ္။ စံပယ္ပန္းကုံးေလးေတြ၊ စကား၀ါခိုင္ေလးေတြကို ႏြမ္းသြားလဲ အေမ႔ ေခါင္းအုံးေအာက္မွာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါးပါးပါးေလးနဲ႔ အျမဲတမ္း ရုိးရုိးရွင္းရွင္း။ ဆံပင္က နဖူးေပၚမွာ ကပိုကရုိေလး က်ေနတတ္တယ္။
ကိုယ္က အေမ႔ကို အျမဲတမ္း ေမးေနတာက အေမ ဘယ္သူ႔ကို အခ်စ္ဆုံးလဲ တဲ႔။ သားသမီး ၅ေယာက္ ရွိတာမွာ ကိုယ္႔ကိုပဲ အခ်စ္ဆုံးလို႔ အေမ ဘယ္ေတာ႔မ်ား ေျပာလိုက္မလဲ လို႔ အလစ္ အငိုက္ အျမဲေမးရတာ။ ဒါေပမဲ႔ အေမ အျမဲျပန္ေျဖတာက တေယာက္တမ်ိဳးစီေပါ႔ သမီးရယ္ တဲ႔။ အကုန္လုံးကို တမ်ိဳးစီ တူတူခ်စ္တာပါပဲ တဲ႔။ အဲဒါလဲ အမွန္ပါပဲ။
ညဖက္ မိသားစု ထမင္းစားၿပီးရင္ အေဖနဲ႔ အေမက အိမ္ေရွ႔ ၀ရန္တာေလးမွာ ထိုင္ၿပီး တေန႔လုံး ၾကံဳခဲ႔ရတာေလးေတြ ေျပာၾက၊ တိုင္ပင္ၾက။ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမတေတြက အေဖတို႔ အေမတို႔ေဘးမွာ ထိုင္ၿပီး နားေထာင္ၾက။ တခါတေလ ကိုယ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း ၀င္ေျပာၾက။ အေမက သူ႔ကိုယ္ပိုင္ အခ်ိန္ေလးေတြကို မိသားစုနဲ႔ပဲ သိုက္သိုက္၀ိုင္း၀ိုင္း ကုန္လြန္တတ္တယ္။
အေမ တျခား ေမာင္ႏွမေတြကို ရုိက္တာ ကိုယ္ မမွတ္မိဘူး။ ကိုယ္႔ကိုေတာ႔ အေမ တခါ ရုိက္ဖူးပါတယ္။ ကိုယ္ ၅တန္း ၆တန္းေလာက္က ထင္တာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ သူမ်ား အိမ္ေခါင္မိုးေပၚတက္ၿပီး သူမ်ားအိမ္က သရက္သီး သြားခိုးခူးလို႔ပါ။ သစ္ပင္နဲ႔တြယ္ၿပီး ေခါင္မိုးေပၚ တက္ၾကတာ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ပါ။ ကရင္မေလး ေစးေစး တဲ႔။ ေနာက္ေတာ႔ သရက္သီးေတြ ေခါင္မိုးေပၚမွာပဲ စားပစ္လုိက္ၿပီး ျပန္ဆင္းလာမွ ေစးေစးက ကိုယ္႔အမေတြကို တိုင္ေျပာလိုက္တယ္။
အဲဒီတုန္းက အေမက ကုိယ္႔ကို ေမးေမးၿပီး ေျခသလုံးကို သစ္သားေပတံနဲ႔ ရုိက္တာ မွတ္မိေနတယ္။ သမီး သူမ်ား အိမ္ေခါင္မိုးေပၚတက္တာ ဟုတ္သလား တဲ႔၊ လိမ္႔က်ၿပီး ေျခက်ိဳး လက္က်ိဳးျဖစ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ တဲ႔။ သူမ်ားအိမ္က သရက္သီးေတြ ခိုးခူးတယ္ ဆိုတာ ေကာင္းသလား မေကာင္းဘူးလား တဲ႔။ အဲဒီႏွစ္ခ်က္ကို ေျပာၿပီး ရိုက္တာ တခါမွ အေမ႔ အရိုက္ မခံရဖူးတာမို႔ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနပါတယ္။ ခုျပန္ေတြးေတာ႔ တကယ္လဲ ရုိက္သင္႔ပါတယ္ေလ။
ကိုယ္အရြယ္ေရာက္လာေတာ႔ စာေတြ ေမႊေႏွာက္ ဖတ္ေနၿပီ။ ကိုယ္စာဖတ္ၿပီးတိုင္း ကိုယ္ ဒီ၀တၳဳေပၚမွာ ျမင္တာ ခံစားတာ အကုန္ အေမ႔ကိုပဲ ေျပာျပတယ္။ အေမက ဒိုင္ခံ နားေထာင္ေပးတယ္။ အေမကလဲ စာသိပ္ဖတ္သူမို႔ အေမ႔အျမင္ကိုလဲ ေျပာျပတတ္တယ္။
တခါတေလ အေမက သနပ္ခါးေသြးရင္း ျပံဳးလို႔၊ ကိုယ္က ေဘးမွာ အားတက္သေရာ ေျပာေနတာ။ တခါတေလ အေမနဲ႔ ကိုယ္ ခုတင္ေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္သား လွဲရင္း ဖတ္မိ ႀကိဳက္မိတဲ႔ စာေတြအေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္။ တခါတေလ အေမက သူသိပ္ႀကိဳက္တဲ႔ ေမရွင္ သီခ်င္းေလးေတြ ဆိုျပတယ္၊ ကိုယ္က အေမ႔ အသံေအးေအးေလးကို စြဲေနၿပီ။
ကိုယ္စာ စေရးေတာ႔ အေမ႔ကိုပဲ ေပးဖတ္တယ္။ အေမက ကိုယ္႔ရဲ႔ စာေတြ ပထမဆုံး ဖတ္ခဲ႔သူ။ ဘာမွ မွတ္ခ်က္မေပးတတ္ဘူး။ အျမဲေတာ႔ အားေပးတယ္။ တခါကေတာ႔ ကုိယ္႔စာတပုဒ္ မဂၢဇင္းမွာ ပါလာေတာ႔ အမတေယာက္က အားလုံးကို ဖတ္ျပတယ္ေလ။ ၀ိုင္းေျပာၾက ဆိုၾကတုန္း အေမ ေဘးက မ်က္ရည္က်ေနတာ ေတြ႔ဖူးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုယ္ ေမးေတာ႔ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး သမီးရယ္ တဲ႔။
ကိုယ္ ၁၀ပုဒ္ေျမာက္ စာေလး မဂၢဇင္းမွာ ပါတဲ႔ လမွာပဲ အေမ ဆုံးပါတယ္။ ေသြးခ်ိဳသမားမို႔ အခ်ိဳ အရမ္းက်တုန္း ခဏ ရုတ္တရက္ ႏွလုံး ရပ္သြားရွာတာပါ။ အဲဒီကတည္းက အေမ႔ရဲ႔ ေႏြးေထြးတဲ႔ ေမတၱာနဲ႔ ေ၀းခဲ႔ရတာ။ ကိုယ္႔ သိပ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ႔ အေမ႔အေၾကာင္းေလးေတြကို ႏွလုံးသားရဲ႔ ေနရာတေနရာမွာ ေသခ်ာ ထုပ္ပိုး သိမ္းထားလိုက္ၿပီ။ ဒါမွပဲ ကိုယ္ ခရီးဆက္လို႔ ရေတာ႔မယ္။
အေမ႔အေၾကာင္း ေရးဖို႔ဆိုရင္ ကိုယ္ လက္တြန္႔မိတယ္။ အေမ႔ေမတၱာကို ဘယ္ေတာ႔မွ ေပၚလြင္ေအာင္ ေရးႏိုင္မွာ မဟုတ္လို႔ပဲ။ ကိုယ္႔ရဲ႔ သိမ္ႏုတ္ ေသးေကြးတဲ႔ စာကေလးဟာ မပီ႔တပီ ျဖစ္ေနမွာပဲေလ။
ဒီေန႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က လက္ဆင္႔ကမ္းတဲ႔ စကားေလးတခြန္းကို ျပန္မွ်ခ်င္ပါတယ္။ ေမြးေန႔ေရာက္လို႔ အနေႏၱာ အနႏၱ ၅ပါးကို ရည္စူးၿပီး ဆြမ္းကပ္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီဆရာေတာ္က ဆြမ္းမဘုဥ္းခင္ မိန္႔ေတာ္မူတယ္ တဲ႔။ ငါ႔ကို ဆြမ္းမကပ္ခင္ ကိုယ္႔ကို ေမြးခဲ႔တဲ႔ ေက်းဇူးရွင္ အေမကိုေရာ ထမင္းေကၽြးခဲ႔ၿပီလား တဲ႔။
ကိုယ္လဲ ဒီေန႔မွာ မရွိေတာ႔တဲ႔ အေမ႔ကို စာတပုဒ္နဲ႔ ေအာက္ေမ႔ လြမ္းဆြတ္ လိုက္ပါတယ္။ သမီး ကန္ေတာ႔တဲ႔ စာထမင္း စာဟင္းက ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မရွိတာမို႔ ခြင္႔လႊတ္ သည္းခံပါေတာ႔ အေမေရ…။
ေဆးရုံအျပင္ဖက္ကို ထြက္မယ္ဆိုေတာ႔ မွန္တံခါးႀကီးကို တြန္းၿပီး ထြက္ရတာမွာ အဲဒီ ၅ႏွစ္ အရြယ္ သားေလးက ေျပးၿပီး မွန္တံခါးႀကီးကို သူ႔ကိုယ္ေလးနဲ႔ တြန္းဖြင္႔တာပါ။ သူ႔အေမနဲ႔ သူ႔ညီမေလး သြားလို႔ရေအာင္ သူ႔ကုိယ္ေလးနဲ႔ ေျခကန္ တြန္းထားရတာပါ။ သူ႔ပုံေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းလို႔ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သေဘာက်ၿပီး ၾကည္႔ေနမိတယ္။
အေမလုပ္သူက သိတတ္လြန္းတဲ႔ သားေလးကို Thank you ေတာင္ တခြန္းမေျပာဘဲ တံခါးႀကီးပဲ အလိုအေလ်ာက္ ပြင္႔ေနလို႔ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ထြက္သြားရသလိုလို။ ဒါ ဒီကေလး လုပ္ရမဲ႔ တာ၀န္မို႔ ဘာမွ မထူးဆန္းသလိုလို။ ခပ္ေၾကာ႔ေၾကာ႔ပဲ။
အဲဒီမွာ ကိုယ္ေတြးမိတာက ကိုယ္တို႔ အေမေတြဆိုရင္ ဒီလို ေပးလုပ္ပါ႔မလား ဆိုတာကိုပါ။ ေန..ေန တံခါးညွပ္သြားမယ္ သား၊ အေမလုပ္မယ္ လို႔ ေျပာမယ္ ထင္ပါရဲ႔။ အဲဒီလိုေတြးမိေတာ႔ တဖက္က သူတို႔လူမ်ိဳးေတြရဲ႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက တာ၀န္ေပး၊ တာ၀န္ယူေစခ်င္တဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေလးကို သေဘာက်မိေပမဲ႔ ကိုယ္တို႔ လူမ်ိဳးရဲ႔ ေႏြးေထြး ေအးျမတဲ႔ မိခင္ေမတၱာကို လြမ္းမိသြားတာ အမွန္ပဲ။
ငယ္ငယ္က ကိုယ္က အေမ႔ သမီး။ ကိုယ္ေမြးၿပီး ၃လ အၾကာမွာ အေမက အေမ႔ေက်ာင္း ပ်ိဳးခင္း မူႀကိဳကို စဖြင္႔တာမို႔ ကိုယ္က ကိုယ္႔အမေတြလို ေန႔ေရာ ညပါ အေမနဲ႔ အတူ မေနခဲ႔ရဘူး။ ကိုယ္႔ကို ထိန္းတဲ႔ ေဒၚႀကီးတင္တို႔ ေဒၚေလးခ်ိဳတို႔ လက္ထဲမွာ အေမ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ တေန႔လည္လုံး ေနခဲ႔ရတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အေမကို ပိုကပ္တယ္ ထင္ပါရဲ႔။
ကေလး ေသးေသးေလးတုန္းက မသိေပမဲ႔ တႏွစ္ေလာက္ ေရာက္ေတာ႔ အေမ မနက္ဆို ေက်ာင္းသြားမွာကို သိၿပီ။ အေမ သြားခါနီးရင္ ေဒၚႀကီးတင္တို႔က ကိုယ္႔ကို ေပြ႔ခ်ီၿပီး လမ္းဖက္ ထြက္တယ္။ စိတ္ကို အေမ႔ဖက္ မေရာက္ေအာင္ စိတ္ေျပာင္းၾကတာ။ အေမ သြားၿပီဆိုမွ ကိုယ္႔ကိုခ်ီၿပီး အိမ္ျပန္လာတယ္။
အဲဒါဆို ကိုယ္က အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ အိမ္ခန္းေတြထဲ တခန္းၿပီး တခန္း အေမ႔ကို လိုက္ရွာတာပဲ။ အားလုံး ရွာၿပီး အေမ႔ကို မေတြ႔ရင္ေတာ႔ လက္ေလးကို ခါၿပီး “အေမသြားၿပီ၊ ရွိေတာ႔ဘူး” လို႔ ေျပာတယ္ တဲ႔။ အဲဒါ မနက္တိုင္း လုပ္ေနက် အလုပ္။ အဲဒီတုန္းက အေမ ေက်ာင္းသြားေတာ႔မွာမို႔ ကိုယ္႔ကို လမ္းေခၚသြားတယ္ ဆိုတာ ကေလးေပမဲ႔ သိတယ္။ ပါးေသးတယ္ ဆိုရမွာေပါ႔။
ညေန အေမ ျပန္လာခ်ိန္ဆိုလဲ သနပ္ခါးေတြ လူးၿပီး ျခံထိပ္မွာ ထြက္ထြက္ေမွ်ာ္ရတာ။ ျခံထိပ္က အုတ္ခုံေလးမွာ ထိုင္ရင္း၊ ေဒၚႀကီးတင္တို႔က ေပါင္ေပၚမွာ ကိုယ္႔ကို တင္ၿပီး ေမွ်ာ္တာ။ အျဖဴနဲ႔ နီညိဳေရာင္ ၀တ္စုံေလးနဲ႔ ဘတ္စ္ကားေပၚက အေမဆင္းလာရင္ မုန္႔စားရေတာ႔မွာ။ အေမက မုန္႔မ၀ယ္လာတဲ႔ေန႔ မရွိဘူး။
ေနာက္ ကိုယ္႔မွာ ေမာင္ေလး တေယာက္ ရလာေတာ႔ အေမ႔အခ်စ္ လုေဖာ္လုဖက္ တေယာက္ တိုးလာတယ္ ဆိုရမယ္။ အေမ ေမာေမာနဲ႔ အလုပ္က ျပန္လာရင္ အေမ႔ကို ကပ္ၿပီး အေမ႔ ေပါင္ေပၚထိုင္ခ်င္လို႔ ဦးရေသးတာ။ အေမ႔ေပါင္ေပၚ ငါထိုင္မယ္ေနာ္ လို႔ ဦးရင္ အရင္ဦးတဲ႔လူက ထိုင္စတမ္း။ အေမ႔မွာ ေမာေမာနဲ႔ စာသင္ၿပီးျပန္လာေတာ႔ အိမ္ေရာက္ေတာ႔လဲ ကေလးေတြ ေပါင္ေပၚတင္ထားရေသးတာကိုး။
ေနာက္ေတာ႔ ေမာင္ေလးက စကားကပ္ၿပီး ေျပာတယ္။ မခ်ိဳက အေမ႔ေပါင္ေပၚထိုင္မယ္ လို႔ပဲ ေျပာတာ၊ အားလုံးကို ဦးထားတာ မဟုတ္ဘူး တဲ႔။ အဲဒီေတာ႔ တေယာက္ တေပါင္ ထိုင္လို႔ ရတယ္ ဆိုပဲ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္႔မွာ ေနာက္တခါ ဦးရင္ အေမ႔ေပါင္ေပၚ အားလုံး ဆိုၿပီး “အားလုံး” ပါ ထည္႔ေျပာမွ ကိုယ္တေယာက္တည္း ထိုင္လို႔ရတယ္။ သူက ေဘးက ေလွ်ာက္ေန ၾကည္႔ေနေပေတာ႔ပဲ။
ေႏြက်ေတာ႔ အိုက္ ျပန္ေရာ။ ရာသီဥတုက ပူေတာ႔ မအိပ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီေတာ႔ မိတ္ ေတြပါ ထြက္လာတယ္။ အေမရယ္၊ ကိုယ္ရယ္၊ ေမာင္ေလးရယ္ အတူအိပ္တာဆိုေတာ႔ ထုံးစံအတိုင္း အေမက အလယ္မွာ အိပ္ရတယ္။ မိတ္ယားလို႔ တအီအီနဲ႔ ဂ်ီက်ေနရင္ အေမက ေက်ာကို ေပါင္ဒါလူး၊ လက္ေလးနဲ႔ ေျဖးေျဖးေလး ကုတ္ေပးတယ္။ ဒါဆို ေက်နပ္ၿပီး အိပ္သြားေရာ။
အိုက္တယ္ ဆိုရင္ အေမက ကဲ ကဲ အေမ ယပ္ခတ္ေပးမယ္ အိပ္ အိပ္ တဲ႔။ ၀ါးမွ်င္ေလးေတြနဲ႔ ယက္ထားတဲ႔ ယပ္ေတာင္ ၀ိုင္း၀ိုင္းႀကီးႀကီးနဲ႔ အေမ ယပ္ခတ္ေပးတယ္။ ေမာင္ေလးကို ယပ္ခတ္ရင္ ကိုယ္က ဒီဖက္ကေန ေရ ထားသလို၊ ကိုယ္႔ကို ယပ္ခတ္ေပးရင္လဲ တႀကိမ္ မေက်ာ္ေအာင္ သူက ေရ တယ္။ တဖက္ကို အေခါက္ ၂၀၀ စီ။ သူ႔အလွည္႔ၿပီး ကိုယ္႔ အလွည္႔။
အေမလဲ အိုက္မွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ အေမ႔ကိုေတာ႔ တခါမွ ကိုယ္တို႔ ယပ္ခတ္ေပးဖို႔ မေတြးခဲ႔မိဘူး။ တကယ္ေတာ႔ အေမက တေန႔လုံး ပင္ပင္ပန္းပန္း ကိုယ္တို႔ စားဖို႔ ၀တ္ဖို႔ စာသြားသင္ေနတာ။ ေမာမွာပဲ။ ကိုယ္တို႔ကလဲ ကေလးဆိုေတာ႔ နားမလည္ခဲ႔တာေတြ အခုအခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးရင္ မ်က္ရည္၀ဲမိတယ္။
ဒါေပမဲ႔ အေမ႔ကို ၾကည္႔လိုက္ရင္ အျမဲတမ္း သနပ္ခါးေလးနဲ႔ ေမႊးေနတာပါ။ ပန္းေလးေတြ အျမဲ ပန္ထားတတ္တယ္။ စံပယ္ပန္းကုံးေလးေတြ၊ စကား၀ါခိုင္ေလးေတြကို ႏြမ္းသြားလဲ အေမ႔ ေခါင္းအုံးေအာက္မွာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါးပါးပါးေလးနဲ႔ အျမဲတမ္း ရုိးရုိးရွင္းရွင္း။ ဆံပင္က နဖူးေပၚမွာ ကပိုကရုိေလး က်ေနတတ္တယ္။
ကိုယ္က အေမ႔ကို အျမဲတမ္း ေမးေနတာက အေမ ဘယ္သူ႔ကို အခ်စ္ဆုံးလဲ တဲ႔။ သားသမီး ၅ေယာက္ ရွိတာမွာ ကိုယ္႔ကိုပဲ အခ်စ္ဆုံးလို႔ အေမ ဘယ္ေတာ႔မ်ား ေျပာလိုက္မလဲ လို႔ အလစ္ အငိုက္ အျမဲေမးရတာ။ ဒါေပမဲ႔ အေမ အျမဲျပန္ေျဖတာက တေယာက္တမ်ိဳးစီေပါ႔ သမီးရယ္ တဲ႔။ အကုန္လုံးကို တမ်ိဳးစီ တူတူခ်စ္တာပါပဲ တဲ႔။ အဲဒါလဲ အမွန္ပါပဲ။
ညဖက္ မိသားစု ထမင္းစားၿပီးရင္ အေဖနဲ႔ အေမက အိမ္ေရွ႔ ၀ရန္တာေလးမွာ ထိုင္ၿပီး တေန႔လုံး ၾကံဳခဲ႔ရတာေလးေတြ ေျပာၾက၊ တိုင္ပင္ၾက။ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမတေတြက အေဖတို႔ အေမတို႔ေဘးမွာ ထိုင္ၿပီး နားေထာင္ၾက။ တခါတေလ ကိုယ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း ၀င္ေျပာၾက။ အေမက သူ႔ကိုယ္ပိုင္ အခ်ိန္ေလးေတြကို မိသားစုနဲ႔ပဲ သိုက္သိုက္၀ိုင္း၀ိုင္း ကုန္လြန္တတ္တယ္။
အေမ တျခား ေမာင္ႏွမေတြကို ရုိက္တာ ကိုယ္ မမွတ္မိဘူး။ ကိုယ္႔ကိုေတာ႔ အေမ တခါ ရုိက္ဖူးပါတယ္။ ကိုယ္ ၅တန္း ၆တန္းေလာက္က ထင္တာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ သူမ်ား အိမ္ေခါင္မိုးေပၚတက္ၿပီး သူမ်ားအိမ္က သရက္သီး သြားခိုးခူးလို႔ပါ။ သစ္ပင္နဲ႔တြယ္ၿပီး ေခါင္မိုးေပၚ တက္ၾကတာ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ပါ။ ကရင္မေလး ေစးေစး တဲ႔။ ေနာက္ေတာ႔ သရက္သီးေတြ ေခါင္မိုးေပၚမွာပဲ စားပစ္လုိက္ၿပီး ျပန္ဆင္းလာမွ ေစးေစးက ကိုယ္႔အမေတြကို တိုင္ေျပာလိုက္တယ္။
အဲဒီတုန္းက အေမက ကုိယ္႔ကို ေမးေမးၿပီး ေျခသလုံးကို သစ္သားေပတံနဲ႔ ရုိက္တာ မွတ္မိေနတယ္။ သမီး သူမ်ား အိမ္ေခါင္မိုးေပၚတက္တာ ဟုတ္သလား တဲ႔၊ လိမ္႔က်ၿပီး ေျခက်ိဳး လက္က်ိဳးျဖစ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ တဲ႔။ သူမ်ားအိမ္က သရက္သီးေတြ ခိုးခူးတယ္ ဆိုတာ ေကာင္းသလား မေကာင္းဘူးလား တဲ႔။ အဲဒီႏွစ္ခ်က္ကို ေျပာၿပီး ရိုက္တာ တခါမွ အေမ႔ အရိုက္ မခံရဖူးတာမို႔ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနပါတယ္။ ခုျပန္ေတြးေတာ႔ တကယ္လဲ ရုိက္သင္႔ပါတယ္ေလ။
ကိုယ္အရြယ္ေရာက္လာေတာ႔ စာေတြ ေမႊေႏွာက္ ဖတ္ေနၿပီ။ ကိုယ္စာဖတ္ၿပီးတိုင္း ကိုယ္ ဒီ၀တၳဳေပၚမွာ ျမင္တာ ခံစားတာ အကုန္ အေမ႔ကိုပဲ ေျပာျပတယ္။ အေမက ဒိုင္ခံ နားေထာင္ေပးတယ္။ အေမကလဲ စာသိပ္ဖတ္သူမို႔ အေမ႔အျမင္ကိုလဲ ေျပာျပတတ္တယ္။
တခါတေလ အေမက သနပ္ခါးေသြးရင္း ျပံဳးလို႔၊ ကိုယ္က ေဘးမွာ အားတက္သေရာ ေျပာေနတာ။ တခါတေလ အေမနဲ႔ ကိုယ္ ခုတင္ေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္သား လွဲရင္း ဖတ္မိ ႀကိဳက္မိတဲ႔ စာေတြအေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္။ တခါတေလ အေမက သူသိပ္ႀကိဳက္တဲ႔ ေမရွင္ သီခ်င္းေလးေတြ ဆိုျပတယ္၊ ကိုယ္က အေမ႔ အသံေအးေအးေလးကို စြဲေနၿပီ။
ကိုယ္စာ စေရးေတာ႔ အေမ႔ကိုပဲ ေပးဖတ္တယ္။ အေမက ကိုယ္႔ရဲ႔ စာေတြ ပထမဆုံး ဖတ္ခဲ႔သူ။ ဘာမွ မွတ္ခ်က္မေပးတတ္ဘူး။ အျမဲေတာ႔ အားေပးတယ္။ တခါကေတာ႔ ကုိယ္႔စာတပုဒ္ မဂၢဇင္းမွာ ပါလာေတာ႔ အမတေယာက္က အားလုံးကို ဖတ္ျပတယ္ေလ။ ၀ိုင္းေျပာၾက ဆိုၾကတုန္း အေမ ေဘးက မ်က္ရည္က်ေနတာ ေတြ႔ဖူးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုယ္ ေမးေတာ႔ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး သမီးရယ္ တဲ႔။
ကိုယ္ ၁၀ပုဒ္ေျမာက္ စာေလး မဂၢဇင္းမွာ ပါတဲ႔ လမွာပဲ အေမ ဆုံးပါတယ္။ ေသြးခ်ိဳသမားမို႔ အခ်ိဳ အရမ္းက်တုန္း ခဏ ရုတ္တရက္ ႏွလုံး ရပ္သြားရွာတာပါ။ အဲဒီကတည္းက အေမ႔ရဲ႔ ေႏြးေထြးတဲ႔ ေမတၱာနဲ႔ ေ၀းခဲ႔ရတာ။ ကိုယ္႔ သိပ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ႔ အေမ႔အေၾကာင္းေလးေတြကို ႏွလုံးသားရဲ႔ ေနရာတေနရာမွာ ေသခ်ာ ထုပ္ပိုး သိမ္းထားလိုက္ၿပီ။ ဒါမွပဲ ကိုယ္ ခရီးဆက္လို႔ ရေတာ႔မယ္။
အေမ႔အေၾကာင္း ေရးဖို႔ဆိုရင္ ကိုယ္ လက္တြန္႔မိတယ္။ အေမ႔ေမတၱာကို ဘယ္ေတာ႔မွ ေပၚလြင္ေအာင္ ေရးႏိုင္မွာ မဟုတ္လို႔ပဲ။ ကိုယ္႔ရဲ႔ သိမ္ႏုတ္ ေသးေကြးတဲ႔ စာကေလးဟာ မပီ႔တပီ ျဖစ္ေနမွာပဲေလ။
ဒီေန႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က လက္ဆင္႔ကမ္းတဲ႔ စကားေလးတခြန္းကို ျပန္မွ်ခ်င္ပါတယ္။ ေမြးေန႔ေရာက္လို႔ အနေႏၱာ အနႏၱ ၅ပါးကို ရည္စူးၿပီး ဆြမ္းကပ္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီဆရာေတာ္က ဆြမ္းမဘုဥ္းခင္ မိန္႔ေတာ္မူတယ္ တဲ႔။ ငါ႔ကို ဆြမ္းမကပ္ခင္ ကိုယ္႔ကို ေမြးခဲ႔တဲ႔ ေက်းဇူးရွင္ အေမကိုေရာ ထမင္းေကၽြးခဲ႔ၿပီလား တဲ႔။
ကိုယ္လဲ ဒီေန႔မွာ မရွိေတာ႔တဲ႔ အေမ႔ကို စာတပုဒ္နဲ႔ ေအာက္ေမ႔ လြမ္းဆြတ္ လိုက္ပါတယ္။ သမီး ကန္ေတာ႔တဲ႔ စာထမင္း စာဟင္းက ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မရွိတာမို႔ ခြင္႔လႊတ္ သည္းခံပါေတာ႔ အေမေရ…။
မိုးခ်ိဳသင္း
55 Comments
