စာအေရးေကာင္းတဲ႔ ရြာသားေလးက ေနာင္လာမဲ႔ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ တဲ႔။ ေရးေပးဖို႔ Tag လာတယ္။
ေနာက္တမိနစ္၊ ေနာက္ တနာရီ၊ ေနာက္တေန႔ေတာင္ လူ႔ေလာကမွာ ကိုယ္ရွိမယ္ မရွိမယ္ မေသခ်ာတာခ်ည္းကို ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ထိ အေတြးကို ဆန္႔ထုတ္ရမယ္ ဆိုေတာ႔ ဒီရြာသား တဆိတ္ေတာ႔ လြန္ၿပီ ထင္ပါရဲ႔။ ဒါေပမဲ႔လဲ ကိုယ္က စိတ္ကူူးယဥ္သမား ဆိုေတာ႔ ဟိုဒီသြားေနတဲ႔ စိတ္ကူးေတြေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္မိပါတယ္။
ေတြးမိေတာ႔လဲ တမ်ိဳးတည္း မဟုတ္၊ ႏွစ္မ်ိဳးေလာက္ ေတြးမိတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာသလို အေကာင္းဆုံးကို ေမွ်ာ္လင္႔ၿပီး အဆိုးဆုံးအတြက္လဲ ျပင္ဆင္ထားရမွာဆိုေတာ႔ ေတြးမိတဲ႔အတိုင္း ေရးလိုက္ပါတယ္။ ေနရာကေတာ႔ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔ ေျမမွာေပါ႔။
ေနာင္လာမဲ႔ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ (၁)
မနက္ေစာေစာစီးစီး လမ္းေလွ်ာက္က ျပန္လာေတာ႔ သတင္းစာတေစာင္ တက်ပ္နဲ႔ ၀ယ္ခဲ႔တယ္။ အိမ္ေရွ႔မွာ ေကာ္ဖီေလးတခြက္ ေသာက္ရင္း သတင္းစာဖတ္ေနမိတာ။ ေရွ႔ဆုံး စာမ်က္ႏွာကို စိတ္အ၀င္စားဆုံးမို႔ ေခါင္းႀကီးေတြ အရင္ လိုက္ဖတ္ေနမိတယ္။
ေလးႏွစ္တႀကိမ္ လုပ္တဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ေဒၚစု ပါတီ အႏိုင္ရတာ ၅ ႀကိမ္ ဆက္တိုက္ ရွိခဲ႔ၿပီ။ ၿပီးခဲ႔တဲ႔ အပတ္ကေတာ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ႏိုင္ငံေရးေလာကက အနားယူတဲ႔အေၾကာင္း သတင္းထုတ္ျပန္လိုက္ခဲ႔တယ္။ တျပည္လုံး ပြက္ပြက္ညံသြားတာေပါ႔။ သတင္းစာလြတ္လပ္ခြင္႔ကို အျပည္႔အ၀ အသုံးခ်လိုက္ၾကတာ အခုထိ ဒီအေၾကာင္းကို ေ၀ဖန္သုံးသပ္လို႔ မၿပီးေသးဘူး။
ဒါေပမဲ႔ ေန႔မအား ညမအား သူတိုင္းျပည္အတြက္ လြန္ခဲ႔တဲ႔ အႏွစ္ေလးဆယ္လုံးလုံး ပင္ပန္းခဲ႔ ႀကိဳးစားလုပ္ခဲ႔တာေတြကို ေက်းဇူးတင္ ေက်နပ္ၿပီး သူ႔ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေလး မေပးသင္႔ဘူးလား။ သူခ်စ္တဲ႔ ျမန္မာျပည္ႀကီးအတြက္ သူ ၀ါသနာပါတဲ႔ စာေရးစာဖတ္နဲ႔သာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနေတာ႔မယ္ တဲ႔။ လူငယ္ေတြနဲ႔ စာအုပ္စာေပအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးပြဲေလးေတြ ရံဖန္ရံခါ လုပ္ၿပီး ဘ၀ကို ရုိးရုိးသာ ျဖတ္သန္းေတာ႔မယ္ တဲ႔။
ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးကာလေတြမွာ တို႔ျပည္သူျပည္သားေတြ စိတ္ေရာ လူပါ တက္ညီ လက္ညီ ျပဳျပင္ ႀကိဳးစားၾကလို႔ အခုအခ်ိန္မွာ အေတာ္အတန္ တည္ျငိမ္လာခဲ႔ရတာပါ။ ၾကည္႔ပါလား။ သတင္းစာထဲက လူေတြရဲ႔ မ်က္ႏွာမွာ ေယာက္ယက္ခတ္ ပူေလာင္တာမ်ိဳး မရွိ၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔။ ကိုယ္တကယ္ စိတ္ပါလို႔ ျပံဳးတဲ႔ အျပဳံးခ်ိဳခ်ိဳေတြနဲ႔။
တိုင္းျပည္ထူေထာင္ေရးမွာ ပညာေရးက နံပါတ္ ၁ ဆိုတဲ႔အတိုင္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းႀကီးေတြ လဲ အဆင္႔တန္းမီမီ ဖြင္႔ႏိုင္ၿပီ။ ပညာသင္စားရိတ္ကို အခမဲ႔ နီးပါး ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳ နဲ႔ သင္ၾကားႏိုင္ၿပီ။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ေရာက္ေနတဲ႔ ကမၻာ႔တကၠသိုလ္အသီးသီးမွာ ပညာသင္ခဲ႔ၾကတဲ႔ ျမန္မာ ပညာရွင္ေတြ အကုန္လုံး ကိုယ္႔ျပည္ကို ျပန္လာၿပီး ေစတနာအျပည္႔နဲ႔ စာသင္ၾကတာေလ။
ဧရာ၀တီတိုင္း မုန္တိုင္းသင္႔ေဒသေတြကိုလည္း ျပည္တြင္း ျပည္ပ အကူအညီနဲ႔ ေက်ာင္းေတြေဆာက္၊ လမ္းေတြျပင္ၾက။ ျမန္မာျပည္ရဲ႔ ထမင္းအိုးႀကီး ထမင္း ျပန္ခ်က္ေနၿပီ။ နာဂစ္က မိဘမဲ႔ကေလးေတြေတာင္ အခမဲ႔ တကၠသိုလ္ႀကီး မွာ ဘြဲ႔လြန္ တက္ေနၾကၿပီဲ။
အခုဆို ေဆးရုံေတြမွာ ေဆးေတြ လုံလုံေလာက္ေလာက္၊ ကုတင္ေနရာ လုံလုံေလာက္ေလာက္ အသုံးျပဳႏိုင္ၿပီတဲ႔။ လူတိုင္းလူတိုင္း က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သတ္ရင္ အာမခံ ရွိတဲ႔ ယူေကက က်န္းမာေရးစနစ္ကို အတုယူၿပီး တဆင္႔ၿပီး တဆင္႔ ပုံေဖာ္ လုပ္ေဆာင္သြားမယ္လို႔ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးဌာနက ေၾကျငာထားေသးတယ္။
ကိုယ္အရင္က သြားသြားေနခဲ႔ရတဲ႔ စာေပစိစစ္ေရးရုံးႀကီးကို စာေပကင္ေပတိုင္ရုံးဆိုၿပီး ျပတိုက္ လုပ္လိုက္သတဲ႔။ စာေပမလြတ္လပ္ခဲ႔ရတဲ႔ ကႏၱာရႏွစ္ေတြကို အမွတ္ရၿပီး ကိုယ္ရေနတဲ႔ စာေပလြတ္လပ္ခြင္႔ကို တန္ဖိုးထား ေလးစားေအာင္လို႔ တဲ႔။ အခုေတာ႔ စာေပစိစစ္ေရး မရွိေတာ႔လို႔ လူတိုင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကိုယ္႔အယူအဆကို ေရးသားေဖာ္ထုတ္ ႏိုင္ၾကတယ္ေလ။ ပန္းတိုင္းပြင္႔ၾကၿပီေပါ႔။
လမ္းေထာင္႔တိုင္းမွာလဲ စာအုပ္ဆိုင္ေလးေတြနဲ႔ေလ။ အင္တာနက္ ကေဖးေလးေတြ ရွိေပမဲ႔ လူတိုင္းအိမ္တိုင္းေစ႔ အင္တာနက္ ရွိေနၿပီဆိုေတာ႔ အပန္းေျဖခ်င္သူ၊ စကားေျပာခ်င္သူ၊ ေကာ္ဖီသပ္သပ္ ေသာက္ခ်င္သူမ်ားသာ ရွိေနတယ္။ ျမိဳ႔နယ္တိုင္းမွာလဲ စာၾကည္႔တုိက္ေလးေတြ ရွိေသးတယ္။ စာအုပ္အေဟာင္းေလးေတြကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ စနစ္တက် ငွားဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ သမိုင္းအခ်က္အလက္ကို စာအေနနဲ႔ေရာ၊ ရုပ္သံအေနနဲ႔ေရာ ရွာလို႔ရေသးတာ။
ေနာင္လာမဲ႔ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ (၂)
ရန္ကုန္တျမိဳ႔လုံး ဖုံလုံးႀကီး ထ ေနသလိုပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ စြမ္းအားရွင္ေတြရဲ႔ ဆိုင္ကယ္ေတြကထြက္တဲ႔ ညစ္ညမ္းေလထု ေၾကာင္႔ပါ။ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္မွာ ဘတ္စ္ကားေစာင္႔ေနတဲ႔ လူအုပ္ လူပင္လယ္ႀကီးရဲ႔ မ်က္ႏွာအားလုံးက တကယ္ေတာ႔ အတူတူပဲ။ အားလုံး တမ်က္ႏွာတည္း။
ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မဲ႔ စိတ္ပ်က္ ၀မ္းဟာ ေဒါသထြက္။ လူေတြရဲ႔ မ်က္လုံးေတြက မြဲ၊ ပါးစပ္ေတြ ပိတ္၊ ဆံပင္ နီေၾကာင္လန္ နဲ႔။ ဒီေန႔ ရုံးမွာ မေလာက္ငတဲ႔ မိသားစု ၀မ္းေရးအတြက္ ေအးဓျမ တိုက္ခဲ႔တဲ႔ ေငြေလးကို ခါးပိုက္ႏွိဳက္မွာစိုးလို႔ တစမ္းတည္း စမ္းေနရတယ္။ ေဘးကေကာင္ကိုလဲ မယုံရ၊ အားလုံးမွာ သံသယ အၾကည္႔ေတြနဲ႔။
တိုင္းျပည္မွာ လူငယ္ဆိုတာလဲ ကုန္ၿပီ။ တေန႔တေန႔ ပတ္စ္ပို႔ရုံးမွာ အလွဴေပးေနသလား ေအာက္ေမ႔ရေအာင္ ျပည္ပထြက္ဖို႔ တိုးေ၀ွ႔ေနၾကတယ္။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ထြက္ရ ထြက္ရ၊ ေတာင္းသမွ်ကို ျခစ္ျခစ္ခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ေပမဲ႔ မ်က္စိမိွတ္ ေပးပစ္လိုက္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းေတြကလဲ ပိတ္ထားေတာ႔ ပညာေရး မေလာက္မငနဲ႔မို႔ ျပည္ပမွာလဲ ရရာအလုပ္ လုပ္ရအုံးမယ္။ ကူလီမ်ိဳးေဟ႔ တို႔ဗမာ ဆုိသလိုေပါ႔။
လမ္းေထာင္႔တိုင္းမွာလဲ အႏွိပ္ခန္းေတြ မိွဳလိုေပါက္ေနတယ္။ ဟိုး ဆိုင္းဘုတ္ဒ္ အႀကီးႀကီးေပၚက ျမွဴဆြယ္ေနတဲ႔ အႏွိပ္ခန္းေၾကာ္ျငာတဲ႔ ကေလးမဟာ အ၀တ္ ဆင္းရဲလြန္းတယ္။ တျမိဳ႔လုံး အဲဒီလို ဆိုင္းဘုတ္ဒ္ေတြနဲ႔ ျပည္႔ေနတယ္။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြအစား ဘီယာဆိုင္ေတြ ေညာ္နံ႔တလူလူနဲ႔။ ေလာင္းကစား ဒိုင္ႀကီးေတြဆိုတာ ခမ္းနားပါေပ႔။ သူ႔ဒိုင္မွာ လာေလာင္းရင္ စကဒ္တိုတိုနဲ႔ ေကာင္မေလးက ဘီယာတလုံး အလကား တိုက္ေသးတယ္။
ခ်ဲ၊ ႏွစ္လုံး၊ သုံးလုံး၊ ေဘာ္လုံးပြဲ ႀကိဳက္တာေလာင္းလို႔ရတယ္။ မနက္ဖန္ မိုးရြာမလား မရြာဘူးလားဆိုတာေတာင္ ေလာင္းလို႔ရေသး။ ဒိုင္ေတြက အေကာင္ႀကီးႀကီးေတြရဲ႔ သားေတြ ဖြင္႔ထားတာမို႔ ဖမ္းမွာ မပူရဘူး။ တရား၀င္ လိုင္စင္ခ်ထားတာေလ။
မနက္က ေစ်းသြားေတာ႔ ကန္စြန္းရြက္တစည္း တေသာင္းဆိုလို႔ မဆိုးဘူးဆိုၿပီး ကိုင္ၾကည္႔တာ ႏြမ္းဖတ္ေနပါေရာလား။ ပိုက္ဆံကလဲ ေထာင္တန္က အနိမ္႔ဆုံး အရြက္ပဲ။ ငါးေထာင္တန္ တေသာင္းတန္ ကိုင္သုံးေနရၿပီီ။ သိန္းခ်ီကိုင္မွ တေန႔ေစ်းဖိုး ရမယ္။ တက္စီတခါ စီးလိုက္တာ ဟိုနား ဒီနား ၃သိန္း ဆိုပဲ။ ဘတ္စ္ကားခက ငါးေသာင္းဆိုေတာ႔ လူေတြ လွိမ္႔တိုးေနတာေပါ႔။
ေစ်းေတြက ေရာ႔ကက္လို တက္သလို ေထာင္ဒဏ္ေတြလဲ သူနဲ႔အတူ လိုက္တက္တယ္။ ဒီမနက္ သတင္းစာထဲမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ကို အၾကည္အညိဳပ်က္ေအာင္ လုပ္မွဳဆိုၿပီး နဂါးနီ သီခ်င္းဖြင္႔တဲ႔လူကို ေထာင္ခ်လိုက္တာ ၁၀၅ ႏွစ္တဲ႔။ ဒါ ဘာဟုတ္ေသးလို႔လဲ။
၈ေလးလုံး အႏွစ္ ၄၀ ျပည္႔ အထိမ္းအမွတ္ေန႔တုန္းက အက်ီ ၤအနက္ ၀တ္လာမိတဲ႔ အေဒၚႀကီး တေယာက္ကို စြမ္းအားရွင္ေတြ ၀ုိင္းရိုက္လိုက္တာ ေမ်ာ႔ေမ်ာ႔ပဲ က်န္သတဲ႔။ သူ႔မိသားစုပါ အကုန္ ေထာင္ခ်လိုက္တာ ႏွစ္ ၁၃၀ စီတဲ႔။ ေထာင္ေတြလဲ တိုးခ်ဲ႔ေဆာက္လိုက္ၾကတာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရဲ႔ တကသ အေဆာက္အဦေတာင္ ေထာင္လုပ္ထားရတယ္ေလ။
လက္နက္ေတြ ေျဗာင္ ေရာင္း၀ယ္လုပ္ေနတဲ႔ လူႀကီးလဲ အခု ဘိန္းစက္ရုံပါ ေရႊျပည္သာ မွာ ေထာင္လိုက္ၿပီ။ မိန္းကေလးခ်ည္းသာ အလုပ္ခန္႔မည္လို႔ ေၾကာ္ျငာတာလဲ ေတြ႔လိုက္တယ္။ မႏၱေလးနဲ႔ ေတာင္ႀကီးေတြမွာပါ စက္ရုံခြဲေထာင္မယ္ ဆိုပဲ။ စက္ရုံေထာင္ခါစက ယူအန္ နဲ႔ ျပည္ပႏိုင္ငံေတြက ကန္႔ကြက္ေၾကာင္း ေၾကျငာခ်က္ေတြ ေရဒီယိုမွာ ၾကားလိုက္ေသးတယ္။
ဟိုတေလာကေတာ႔ အႏွစ္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ အုပ္ခ်ဳပ္လာတဲ႔ အဖိုးႀကီးလဲ အစားမ်ားလို႔ ဗိုက္ေပါက္ထြက္ ေသသြားၿပီ။ အစုိးရရုံးတိုင္း အလံ တိုင္တ၀က္မဟုတ္ဘဲ ေအာက္ထိ ခ်ရမယ္ ဆိုလို႔ ျမန္မာျပည္အလံေတြ ေျမေပၚပုံေနတာ ေတြ႔ခဲ႔ရေသးတယ္။
ဒါေပမဲ႔ ဘာမွေတာ႔ ထူးမသြားပါဘူးေလ။ လွဳပ္ရွားတက္ၾကြသူေတြကို ေထာင္ေတြြခ်ဲ႔ၿပီး ထည္႔ထားတာ အျပင္မွာ လူမွ မက်န္ဘဲ။ တိုင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ အဖိုးႀကီး ေျမးက ခ်က္ခ်င္းပဲ အာဏာလႊဲယူလိုက္တယ္။ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ ဘုရင္ေတြလို႔ ဆိုတာကိုး။ သူတက္ၿပီး ေနာက္တေန႔မွာပဲ သတင္းစာမွာ အမိန္႔ေၾကျငာခ်က္ ပါလာတယ္။ သူတို႔နဲ႔စကားေျပာရင္ ဘုရား ထူးရမယ္ ဆိုပဲေလ။
ေနာက္တမိနစ္၊ ေနာက္ တနာရီ၊ ေနာက္တေန႔ေတာင္ လူ႔ေလာကမွာ ကိုယ္ရွိမယ္ မရွိမယ္ မေသခ်ာတာခ်ည္းကို ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ထိ အေတြးကို ဆန္႔ထုတ္ရမယ္ ဆိုေတာ႔ ဒီရြာသား တဆိတ္ေတာ႔ လြန္ၿပီ ထင္ပါရဲ႔။ ဒါေပမဲ႔လဲ ကိုယ္က စိတ္ကူူးယဥ္သမား ဆိုေတာ႔ ဟိုဒီသြားေနတဲ႔ စိတ္ကူးေတြေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္မိပါတယ္။
ေတြးမိေတာ႔လဲ တမ်ိဳးတည္း မဟုတ္၊ ႏွစ္မ်ိဳးေလာက္ ေတြးမိတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာသလို အေကာင္းဆုံးကို ေမွ်ာ္လင္႔ၿပီး အဆိုးဆုံးအတြက္လဲ ျပင္ဆင္ထားရမွာဆိုေတာ႔ ေတြးမိတဲ႔အတိုင္း ေရးလိုက္ပါတယ္။ ေနရာကေတာ႔ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔ ေျမမွာေပါ႔။
ေနာင္လာမဲ႔ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ (၁)
မနက္ေစာေစာစီးစီး လမ္းေလွ်ာက္က ျပန္လာေတာ႔ သတင္းစာတေစာင္ တက်ပ္နဲ႔ ၀ယ္ခဲ႔တယ္။ အိမ္ေရွ႔မွာ ေကာ္ဖီေလးတခြက္ ေသာက္ရင္း သတင္းစာဖတ္ေနမိတာ။ ေရွ႔ဆုံး စာမ်က္ႏွာကို စိတ္အ၀င္စားဆုံးမို႔ ေခါင္းႀကီးေတြ အရင္ လိုက္ဖတ္ေနမိတယ္။
ေလးႏွစ္တႀကိမ္ လုပ္တဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ေဒၚစု ပါတီ အႏိုင္ရတာ ၅ ႀကိမ္ ဆက္တိုက္ ရွိခဲ႔ၿပီ။ ၿပီးခဲ႔တဲ႔ အပတ္ကေတာ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ႏိုင္ငံေရးေလာကက အနားယူတဲ႔အေၾကာင္း သတင္းထုတ္ျပန္လိုက္ခဲ႔တယ္။ တျပည္လုံး ပြက္ပြက္ညံသြားတာေပါ႔။ သတင္းစာလြတ္လပ္ခြင္႔ကို အျပည္႔အ၀ အသုံးခ်လိုက္ၾကတာ အခုထိ ဒီအေၾကာင္းကို ေ၀ဖန္သုံးသပ္လို႔ မၿပီးေသးဘူး။
ဒါေပမဲ႔ ေန႔မအား ညမအား သူတိုင္းျပည္အတြက္ လြန္ခဲ႔တဲ႔ အႏွစ္ေလးဆယ္လုံးလုံး ပင္ပန္းခဲ႔ ႀကိဳးစားလုပ္ခဲ႔တာေတြကို ေက်းဇူးတင္ ေက်နပ္ၿပီး သူ႔ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေလး မေပးသင္႔ဘူးလား။ သူခ်စ္တဲ႔ ျမန္မာျပည္ႀကီးအတြက္ သူ ၀ါသနာပါတဲ႔ စာေရးစာဖတ္နဲ႔သာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနေတာ႔မယ္ တဲ႔။ လူငယ္ေတြနဲ႔ စာအုပ္စာေပအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးပြဲေလးေတြ ရံဖန္ရံခါ လုပ္ၿပီး ဘ၀ကို ရုိးရုိးသာ ျဖတ္သန္းေတာ႔မယ္ တဲ႔။
ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးကာလေတြမွာ တို႔ျပည္သူျပည္သားေတြ စိတ္ေရာ လူပါ တက္ညီ လက္ညီ ျပဳျပင္ ႀကိဳးစားၾကလို႔ အခုအခ်ိန္မွာ အေတာ္အတန္ တည္ျငိမ္လာခဲ႔ရတာပါ။ ၾကည္႔ပါလား။ သတင္းစာထဲက လူေတြရဲ႔ မ်က္ႏွာမွာ ေယာက္ယက္ခတ္ ပူေလာင္တာမ်ိဳး မရွိ၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔။ ကိုယ္တကယ္ စိတ္ပါလို႔ ျပံဳးတဲ႔ အျပဳံးခ်ိဳခ်ိဳေတြနဲ႔။
တိုင္းျပည္ထူေထာင္ေရးမွာ ပညာေရးက နံပါတ္ ၁ ဆိုတဲ႔အတိုင္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းႀကီးေတြ လဲ အဆင္႔တန္းမီမီ ဖြင္႔ႏိုင္ၿပီ။ ပညာသင္စားရိတ္ကို အခမဲ႔ နီးပါး ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳ နဲ႔ သင္ၾကားႏိုင္ၿပီ။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ေရာက္ေနတဲ႔ ကမၻာ႔တကၠသိုလ္အသီးသီးမွာ ပညာသင္ခဲ႔ၾကတဲ႔ ျမန္မာ ပညာရွင္ေတြ အကုန္လုံး ကိုယ္႔ျပည္ကို ျပန္လာၿပီး ေစတနာအျပည္႔နဲ႔ စာသင္ၾကတာေလ။
ဧရာ၀တီတိုင္း မုန္တိုင္းသင္႔ေဒသေတြကိုလည္း ျပည္တြင္း ျပည္ပ အကူအညီနဲ႔ ေက်ာင္းေတြေဆာက္၊ လမ္းေတြျပင္ၾက။ ျမန္မာျပည္ရဲ႔ ထမင္းအိုးႀကီး ထမင္း ျပန္ခ်က္ေနၿပီ။ နာဂစ္က မိဘမဲ႔ကေလးေတြေတာင္ အခမဲ႔ တကၠသိုလ္ႀကီး မွာ ဘြဲ႔လြန္ တက္ေနၾကၿပီဲ။
အခုဆို ေဆးရုံေတြမွာ ေဆးေတြ လုံလုံေလာက္ေလာက္၊ ကုတင္ေနရာ လုံလုံေလာက္ေလာက္ အသုံးျပဳႏိုင္ၿပီတဲ႔။ လူတိုင္းလူတိုင္း က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သတ္ရင္ အာမခံ ရွိတဲ႔ ယူေကက က်န္းမာေရးစနစ္ကို အတုယူၿပီး တဆင္႔ၿပီး တဆင္႔ ပုံေဖာ္ လုပ္ေဆာင္သြားမယ္လို႔ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးဌာနက ေၾကျငာထားေသးတယ္။
ကိုယ္အရင္က သြားသြားေနခဲ႔ရတဲ႔ စာေပစိစစ္ေရးရုံးႀကီးကို စာေပကင္ေပတိုင္ရုံးဆိုၿပီး ျပတိုက္ လုပ္လိုက္သတဲ႔။ စာေပမလြတ္လပ္ခဲ႔ရတဲ႔ ကႏၱာရႏွစ္ေတြကို အမွတ္ရၿပီး ကိုယ္ရေနတဲ႔ စာေပလြတ္လပ္ခြင္႔ကို တန္ဖိုးထား ေလးစားေအာင္လို႔ တဲ႔။ အခုေတာ႔ စာေပစိစစ္ေရး မရွိေတာ႔လို႔ လူတိုင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကိုယ္႔အယူအဆကို ေရးသားေဖာ္ထုတ္ ႏိုင္ၾကတယ္ေလ။ ပန္းတိုင္းပြင္႔ၾကၿပီေပါ႔။
လမ္းေထာင္႔တိုင္းမွာလဲ စာအုပ္ဆိုင္ေလးေတြနဲ႔ေလ။ အင္တာနက္ ကေဖးေလးေတြ ရွိေပမဲ႔ လူတိုင္းအိမ္တိုင္းေစ႔ အင္တာနက္ ရွိေနၿပီဆိုေတာ႔ အပန္းေျဖခ်င္သူ၊ စကားေျပာခ်င္သူ၊ ေကာ္ဖီသပ္သပ္ ေသာက္ခ်င္သူမ်ားသာ ရွိေနတယ္။ ျမိဳ႔နယ္တိုင္းမွာလဲ စာၾကည္႔တုိက္ေလးေတြ ရွိေသးတယ္။ စာအုပ္အေဟာင္းေလးေတြကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ စနစ္တက် ငွားဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ သမိုင္းအခ်က္အလက္ကို စာအေနနဲ႔ေရာ၊ ရုပ္သံအေနနဲ႔ေရာ ရွာလို႔ရေသးတာ။
ေနာင္လာမဲ႔ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ (၂)
ရန္ကုန္တျမိဳ႔လုံး ဖုံလုံးႀကီး ထ ေနသလိုပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ စြမ္းအားရွင္ေတြရဲ႔ ဆိုင္ကယ္ေတြကထြက္တဲ႔ ညစ္ညမ္းေလထု ေၾကာင္႔ပါ။ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္မွာ ဘတ္စ္ကားေစာင္႔ေနတဲ႔ လူအုပ္ လူပင္လယ္ႀကီးရဲ႔ မ်က္ႏွာအားလုံးက တကယ္ေတာ႔ အတူတူပဲ။ အားလုံး တမ်က္ႏွာတည္း။
ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မဲ႔ စိတ္ပ်က္ ၀မ္းဟာ ေဒါသထြက္။ လူေတြရဲ႔ မ်က္လုံးေတြက မြဲ၊ ပါးစပ္ေတြ ပိတ္၊ ဆံပင္ နီေၾကာင္လန္ နဲ႔။ ဒီေန႔ ရုံးမွာ မေလာက္ငတဲ႔ မိသားစု ၀မ္းေရးအတြက္ ေအးဓျမ တိုက္ခဲ႔တဲ႔ ေငြေလးကို ခါးပိုက္ႏွိဳက္မွာစိုးလို႔ တစမ္းတည္း စမ္းေနရတယ္။ ေဘးကေကာင္ကိုလဲ မယုံရ၊ အားလုံးမွာ သံသယ အၾကည္႔ေတြနဲ႔။
တိုင္းျပည္မွာ လူငယ္ဆိုတာလဲ ကုန္ၿပီ။ တေန႔တေန႔ ပတ္စ္ပို႔ရုံးမွာ အလွဴေပးေနသလား ေအာက္ေမ႔ရေအာင္ ျပည္ပထြက္ဖို႔ တိုးေ၀ွ႔ေနၾကတယ္။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ထြက္ရ ထြက္ရ၊ ေတာင္းသမွ်ကို ျခစ္ျခစ္ခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ေပမဲ႔ မ်က္စိမိွတ္ ေပးပစ္လိုက္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းေတြကလဲ ပိတ္ထားေတာ႔ ပညာေရး မေလာက္မငနဲ႔မို႔ ျပည္ပမွာလဲ ရရာအလုပ္ လုပ္ရအုံးမယ္။ ကူလီမ်ိဳးေဟ႔ တို႔ဗမာ ဆုိသလိုေပါ႔။
လမ္းေထာင္႔တိုင္းမွာလဲ အႏွိပ္ခန္းေတြ မိွဳလိုေပါက္ေနတယ္။ ဟိုး ဆိုင္းဘုတ္ဒ္ အႀကီးႀကီးေပၚက ျမွဴဆြယ္ေနတဲ႔ အႏွိပ္ခန္းေၾကာ္ျငာတဲ႔ ကေလးမဟာ အ၀တ္ ဆင္းရဲလြန္းတယ္။ တျမိဳ႔လုံး အဲဒီလို ဆိုင္းဘုတ္ဒ္ေတြနဲ႔ ျပည္႔ေနတယ္။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြအစား ဘီယာဆိုင္ေတြ ေညာ္နံ႔တလူလူနဲ႔။ ေလာင္းကစား ဒိုင္ႀကီးေတြဆိုတာ ခမ္းနားပါေပ႔။ သူ႔ဒိုင္မွာ လာေလာင္းရင္ စကဒ္တိုတိုနဲ႔ ေကာင္မေလးက ဘီယာတလုံး အလကား တိုက္ေသးတယ္။
ခ်ဲ၊ ႏွစ္လုံး၊ သုံးလုံး၊ ေဘာ္လုံးပြဲ ႀကိဳက္တာေလာင္းလို႔ရတယ္။ မနက္ဖန္ မိုးရြာမလား မရြာဘူးလားဆိုတာေတာင္ ေလာင္းလို႔ရေသး။ ဒိုင္ေတြက အေကာင္ႀကီးႀကီးေတြရဲ႔ သားေတြ ဖြင္႔ထားတာမို႔ ဖမ္းမွာ မပူရဘူး။ တရား၀င္ လိုင္စင္ခ်ထားတာေလ။
မနက္က ေစ်းသြားေတာ႔ ကန္စြန္းရြက္တစည္း တေသာင္းဆိုလို႔ မဆိုးဘူးဆိုၿပီး ကိုင္ၾကည္႔တာ ႏြမ္းဖတ္ေနပါေရာလား။ ပိုက္ဆံကလဲ ေထာင္တန္က အနိမ္႔ဆုံး အရြက္ပဲ။ ငါးေထာင္တန္ တေသာင္းတန္ ကိုင္သုံးေနရၿပီီ။ သိန္းခ်ီကိုင္မွ တေန႔ေစ်းဖိုး ရမယ္။ တက္စီတခါ စီးလိုက္တာ ဟိုနား ဒီနား ၃သိန္း ဆိုပဲ။ ဘတ္စ္ကားခက ငါးေသာင္းဆိုေတာ႔ လူေတြ လွိမ္႔တိုးေနတာေပါ႔။
ေစ်းေတြက ေရာ႔ကက္လို တက္သလို ေထာင္ဒဏ္ေတြလဲ သူနဲ႔အတူ လိုက္တက္တယ္။ ဒီမနက္ သတင္းစာထဲမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ကို အၾကည္အညိဳပ်က္ေအာင္ လုပ္မွဳဆိုၿပီး နဂါးနီ သီခ်င္းဖြင္႔တဲ႔လူကို ေထာင္ခ်လိုက္တာ ၁၀၅ ႏွစ္တဲ႔။ ဒါ ဘာဟုတ္ေသးလို႔လဲ။
၈ေလးလုံး အႏွစ္ ၄၀ ျပည္႔ အထိမ္းအမွတ္ေန႔တုန္းက အက်ီ ၤအနက္ ၀တ္လာမိတဲ႔ အေဒၚႀကီး တေယာက္ကို စြမ္းအားရွင္ေတြ ၀ုိင္းရိုက္လိုက္တာ ေမ်ာ႔ေမ်ာ႔ပဲ က်န္သတဲ႔။ သူ႔မိသားစုပါ အကုန္ ေထာင္ခ်လိုက္တာ ႏွစ္ ၁၃၀ စီတဲ႔။ ေထာင္ေတြလဲ တိုးခ်ဲ႔ေဆာက္လိုက္ၾကတာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရဲ႔ တကသ အေဆာက္အဦေတာင္ ေထာင္လုပ္ထားရတယ္ေလ။
လက္နက္ေတြ ေျဗာင္ ေရာင္း၀ယ္လုပ္ေနတဲ႔ လူႀကီးလဲ အခု ဘိန္းစက္ရုံပါ ေရႊျပည္သာ မွာ ေထာင္လိုက္ၿပီ။ မိန္းကေလးခ်ည္းသာ အလုပ္ခန္႔မည္လို႔ ေၾကာ္ျငာတာလဲ ေတြ႔လိုက္တယ္။ မႏၱေလးနဲ႔ ေတာင္ႀကီးေတြမွာပါ စက္ရုံခြဲေထာင္မယ္ ဆိုပဲ။ စက္ရုံေထာင္ခါစက ယူအန္ နဲ႔ ျပည္ပႏိုင္ငံေတြက ကန္႔ကြက္ေၾကာင္း ေၾကျငာခ်က္ေတြ ေရဒီယိုမွာ ၾကားလိုက္ေသးတယ္။
ဟိုတေလာကေတာ႔ အႏွစ္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ အုပ္ခ်ဳပ္လာတဲ႔ အဖိုးႀကီးလဲ အစားမ်ားလို႔ ဗိုက္ေပါက္ထြက္ ေသသြားၿပီ။ အစုိးရရုံးတိုင္း အလံ တိုင္တ၀က္မဟုတ္ဘဲ ေအာက္ထိ ခ်ရမယ္ ဆိုလို႔ ျမန္မာျပည္အလံေတြ ေျမေပၚပုံေနတာ ေတြ႔ခဲ႔ရေသးတယ္။
ဒါေပမဲ႔ ဘာမွေတာ႔ ထူးမသြားပါဘူးေလ။ လွဳပ္ရွားတက္ၾကြသူေတြကို ေထာင္ေတြြခ်ဲ႔ၿပီး ထည္႔ထားတာ အျပင္မွာ လူမွ မက်န္ဘဲ။ တိုင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ အဖိုးႀကီး ေျမးက ခ်က္ခ်င္းပဲ အာဏာလႊဲယူလိုက္တယ္။ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ ဘုရင္ေတြလို႔ ဆိုတာကိုး။ သူတက္ၿပီး ေနာက္တေန႔မွာပဲ သတင္းစာမွာ အမိန္႔ေၾကျငာခ်က္ ပါလာတယ္။ သူတို႔နဲ႔စကားေျပာရင္ ဘုရား ထူးရမယ္ ဆိုပဲေလ။
ကဲ ကိုယ္ေတြးမိတဲ႔ ေနာင္လာမဲ႔ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေတာ႔ ဗားရွင္း ႏွစ္မ်ိဳး နဲ႔ ေရးၿပီးပါၿပီ။ ပထမအပိုင္းကို ေမွ်ာ္လင္႔သူမ်ားအတြက္ေတာ႔ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကို ျဖစ္ဖို႔ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမွဳ လို႔ ဆိုရမည္သာ။
မိုးခ်ိဳသင္း
70 Comments
