ဟိုးငယ္ငယ္က ေန၀င္ရီတေရာ ညေနေစာင္းကေလး မိသားစု လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကတဲ႔ အခ်ိန္ေလး တခ်ိန္ကို ကိုယ္သတိရေနမိတယ္။
ကိုယ္တို႔ မိသားစုက ညေနဖက္ေတြဆို ထမင္းစားေသာက္ၿပီးရင္ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း တေလွ်ာက္ကေန ပင္မတကၠသို္လ္ဖက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တတ္ၾကတယ္။ ငွက္ေတြလဲ အိပ္တန္းျပန္ၿပီ။ ေနရီဖ်ိဳးဖ်မွာ က်ီးေတြကလဲ အုပ္စုလိုက္ အာ လို႔။
ခေရေတြက ေမႊးေမႊး လမ္းကေလးတေလွ်ာက္ ကိုယ္တို႔ကေလးေတြက ေရွ ႔ကေျပးေတာ႔ အေဖနဲ႔အေမက ေနာက္က စကားတေျပာေျပာနဲ႔ လိုက္ၾကတယ္။ ကိုယ္တို႔ကေလးေတြက လိုက္တမ္းေျပးတမ္း ေဆာ႔သလိုနဲ႔ ေရွ႔ကို ေျပးသြားလိုက္ၾက၊ ေနာက္မွာ က်န္ခဲ႔တဲ႔ အေဖတို႔ အေမတို႔ဆီ ေျပးလာလိုက္ၾက။
တခါတေလ လမ္းမွာ အသိနဲ႔ေတြ႔လို႔ အေဖတို႔ ရပ္စကားေျပာေနရင္ ကိုယ္တို႔ကလဲ ေဘးကေန ၀ိုင္းေမာ႔ နားေထာင္လို႔။ ၿပီးေတာ႔ လူခ်င္းခြဲ၊ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ၾကျပန္တယ္။ အေဖ႔ထုံးစံက သူ႔မိတ္ေဆြေတြကို ကိုယ္တို႔သားသမီးေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ငယ္ေနပါေစ၊ လူရာသြင္းၿပီး နံမည္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတတ္တာပါ။
ဒါကေတာ႔ ပထမသမီး၊ သူကေတာ႔ ဒုတိယ၊ သူကေတာ႔ တတိယ သမီးေလ၊ ဟိုေျပးေနတဲ႔ ကေလးက နံပါတ္ (၄)ေပါ႔၊ သားကေတာ႔ အငယ္ဆုံး ..ေယာက်ာၤးေလး တေယာက္ပဲ ပါတယ္ စသျဖင္႔ေပါ႔။ ၿပီးရင္ မိတ္ေဆြေတြရဲ႔ နံမည္ကို ေျပာျပတတ္တယ္။ ဒါကေတာ႔ ဦးဦး ဘယ္သူ တဲ႔၊ မွတ္ထားေနာ္ သမီး။ ဒါကေတာ႔ အံတီ ဘယ္သူေပါ႔။ ကိုယ္တို႔လဲ ဟုတ္ကဲ႔၊ ဟုတ္ကဲ႔ရွင္႔ နဲ႔ ေျပာေျပာ ေျပးေျပး ေဆာ႔ဖို႔ စိတ္ေရာက္သြားေတာ႔တာပါပဲ။
တညေနေတာ႔ အဲဒီလို မိသားစု လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အေဖတို႔ အသိတေယာက္နဲ႔ လမ္းမွာေတြ႔လို႔ စကားေျပာေနတယ္။ ကိုယ္တို႔လဲ ေျပးရင္း ေဆာ႔ရင္း အေဖတို႔နားကပ္ၿပီး ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔ စပ္စုမိေတာ႔ ပိန္ပိန္ အသားျဖဴျဖဴ၀င္း၀င္း အမ်ိဳးသမီး ငယ္ငယ္ တေယာက္။ ျမန္မာဆန္ဆန္ ခပ္ရိုးရိုး ၀တ္လို႔၊ စာအုပ္တခ်ိဳ႔ကို ရင္မွာ ပိုက္လို႔။
ကိုယ္တို႔ အနားေရာက္သြားေတာ႔ အေဖက သမီးတို႔ လာပါအုံး၊ သမီးတို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို သိတယ္ မဟုတ္လား တဲ႔။ ေခါင္းညိတ္မိေတာ႔ “အဲဒါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ သမီးပဲ” တဲ႔။ ကိုယ္တို႔လဲ အံ႔ၾသသြားတာေပါ႔။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုေတာ႔ ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ႔။
“အရုဏ္ဦးက ၾကယ္နီျဖာ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပါ
တို႔ဗမာျပည္ အေမွာင္တြင္း
သူေခါင္းေဆာင္လို႔ လင္း” လို႔ အိမ္မွာ အျမဲဆိုေနတဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႔ သမီးဆိုေတာ႔ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိသြားရတာေပါ႔။ ေနာက္ၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာက ၾကည္လင္ျပံဳးခ်ိဳ လြန္းလို႔ တခါေတြ႔ဖူးရင္ တသက္မွတ္မိသြားတာမ်ိဳး။
အခုလဲ စာၾကည္႔တိုက္ကလား၊ စာအုပ္ဆိုင္ကလား ျပန္ခဲ႔ပုံပါပဲ။ လက္မွာလဲ စာအုပ္တေပြ႔ နဲ႔။ သူက ႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ေနရာက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အိမ္ျပန္လာတာတဲ႔။ အေဖနဲ႔ စာအုပ္ကိစၥေတြ ေျပာၾက ဆိုၾကပုံရတယ္။ အေဖက သူျပန္လာတိုင္း သူလိုခ်င္တဲ႔ စာအုပ္ေတြ ရွာေပး၊ စာၾကည္႔တိုက္ေတြ အတူသြားၾကတယ္။ အေဖတို႔ အေမတို႔ထက္ အမ်ားႀကီး ငယ္ပုံရေပမဲ႔ အေဖေရာ အေမေရာ တေလးတစား ဆက္ဆံ စကားေျပာေနၾကတာ ကိုယ္မွတ္မိေနတယ္။
ေနာက္ေတာ႔ ကိုုယ္တို႔လဲ အရြယ္ေရာက္ တကၠသိုလ္တက္ၾကေတာ႔ ၈၈ အေရးေတာ္ပုံႀကီး စ ခဲ႔ၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူက မိခင္ ေဒၚခင္ၾကည္ကို ျပဳစုဖို႔ ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္ေနတာနဲ႔ ၾကံဳၾကိဳက္ေနတာမို႔ ျမန္မာ႔ႏိုင္ငံေရးထဲ ပါ၀င္ရဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ သူ႔သတင္းေတြထဲမွာ စြဲေနတာ တခုက “ျပည္သူ႔ဖက္ကို အျပတ္လိုက္မယ္” တဲ႔။
ေနာက္ ေဒၚခင္ၾကည္ စ်ာပနမွာ အေဖက ပထမဆုံး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ႀကိဳဆိုတဲ႔ ကဗ်ာတပုဒ္ စပ္ခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီကဗ်ာက “သမီးလက္သို႔ ေအာင္သေျပခက္” တဲ႔။ မိဘေတြရဲ႔ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္နဲ႔ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ အနစ္နာခံစိတ္ေတြကို သမီးလက္ကို လက္ဆင္႔ကမ္းလိုက္တဲ႔ အေၾကာင္းကို စပ္ဆိုလိုက္တဲ႔ ကဗ်ာေလးပါ။
ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔လဲ အေရးေတာ္ပုံႀကီးမွာ အုတ္တခ်ပ္ သဲတပြင္႔ က်ရာ ေနရာက ပါ၀င္ခဲ႔ၾကတယ္။ အေဖကေတာ႔ ကေလာင္နဲ႔ တိုက္ပြဲ၀င္၊ ျပည္သူ႔ ကဗ်ာေတြ ေရးစပ္ရင္း NLD ရဲ႔ ပင္တိုင္ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္လာခဲ႔ပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ အေဖက ပါတီ၀င္ မဟုတ္တဲ႔ တဦးတည္းေသာ NLD တတ္သိပညာရွင္ အဖြဲ႔၀င္ပါ။ ရုံးထုံးတမ္းစဥ္လာေတြ ဘာမွ နားမလည္သူမို႔ ကဗ်ာပဲ ေရးပါရေစဆိုတာကို “တတ္သိပညာရွင္ထဲ ဆရာပါရမွာေပါ႔” လို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က တာ၀န္ေပးလို႔ ပါ၀င္ခဲ႔ရတာပါ။
ကဗ်ာဆရာကေတာ႔ သူ႔အလုပ္ သူလုပ္တာပါပဲ။ အဲဒီကဗ်ာေတြကို နံမည္၀ွက္နဲ႔ မေရးဘဲ မူရင္း နံမည္နဲ႔ပဲ ေရးလို႔ ကဗ်ာဆရာ ေထာင္ ဆုရခဲ႔တယ္။ စစ္အစိုးရရဲ႔ မ်က္မာန္ရွ ျငိဳးဖြဲ႔တာ ခံခဲ႔ရတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လဲ အက်ယ္ခ်ဳပ္ ၆ႏွစ္ က် ခဲ႔ၿပီး ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္က လြတ္လာေတာ႔ အေဖနဲ႔ေတြ႔ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ကိုယ္တို႔သားအဖတေတြ သြားေတြ႔ခဲ႔ၾကပါတယ္။
အဲဒီတုန္းက ဆုံခဲ႔ရတာ ကိုယ္ မေမ႔ႏိုင္ဘူး။ သူ႔မ်က္ႏွာက ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္။ ထမင္းစားခန္းေလး ထင္ပါရဲ႔၊ အဲဒီမွာပဲ ကိုယ္တို႔စကားေျပာၾကတယ္။ စကားေျပာၾကတာ ဘာမွ ထူးထူးေထြေထြ မပါပါဘူး။ မိသားစု စကား၀ိုင္းလိုပဲ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ သူက ဟာသဥာဏ္လဲ ရႊင္ေတာ႔ တခ်ိန္လုံး ရီေမာေနရတာေပါ႔။
အဲဒီတုန္းက ေဒၚစုေျပာတဲ႔ အေၾကာင္းေလးတခု ကို မွတ္မိေနဆဲ။ သူ ေနအိမ္မွာ အက်ယ္ခ်ဳပ္က်တုန္း စာအုပ္ေတြ ရွင္းတုန္း ကဗ်ာေလးတပုဒ္ ေတြ႔တယ္ တဲ႔။ သူ႔အေဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း စပ္ထားတာပါ တဲ႔။ သူက ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ “ကဗ်ာကလဲ ကာရန္ေတြဘာေတြ သိပ္မမိဘူး ဆရာ၊ ကိုယ္ေကာင္းရင္ ေခါင္းဘယ္မေရြ႔ဆိုတဲ႔ သေဘာမ်ိဳး စပ္ထားတာ” တဲ႔။
သူလဲ သူ႔အေဖ ကဗ်ာစပ္တယ္ မၾကားဖူးေတာ႔ အံ႔ၾသမိတယ္ တဲ႔။ အဲဒီကဗ်ာမူရင္းကို အေဖ႔ကို လက္ေဆာင္ေပးခ်င္ပါတယ္ တဲ႔။ ဒါေပမဲ႔ သူ႔ကိုလဲ တခုေတာ႔ ျပန္ေပးရမယ္ လို႔ သူက ရီေမာရင္း ေျပာတယ္။ ဒါကိုေတာ႔ သမီးေတြ လုပ္ေပးႏိုင္မလားဘဲ လို႔ ကိုယ္တို႔ဖက္ကို လွည္႔ၾကည္႔ၿပီး ေျပာေသးတယ္။ သူလိုခ်င္တာက ကိုယ္တို႔အေဖ စပ္ထားတဲ႔ ကဗ်ာေတြ အားလုံး ရႏိုင္ရင္ လိုခ်င္ပါတယ္ တဲ႔။ သူ စာအုပ္ေရးခ်င္လို႔ တဲ႔။
ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔ အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံရိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔အမ်ိဳးသား မိုက္ကယ္အဲရစ္စ္လဲ အိမ္ထဲ၀င္လာလို႔ သူနဲ႔ပါ အတူ မိသားစု ဓာတ္ပုံရိုက္ၾကတယ္။ မိုက္ကယ္ အဲရစ္စ္က ျခံထိပ္မွာ ေစာင္႔ေနတဲ႔ စစ္သားေလးေတြနဲ႔ ခင္ေနလို႔ သူတို႔နဲ႔ စကားသြားေျပာေနရာက ျပန္လာတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ သိပ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကတာ သိသာလို႔ ကိုယ္တို႔စိတ္ထဲ ၾကည္ႏူးပီတိ ျဖစ္မိပါတယ္။
ေနာက္ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာေတာ႔ အေဖလဲ မရွိၿပီ။ ကိုယ္တို႔ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လဲ ခ်စ္ခင္သူေတြနဲ႔ ခြဲခြာၿပီး အင္းစိန္ေထာင္မွာ အခ်ိန္ဆြဲ မတရား အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံေနရရွာၿပီ။ သူခ်စ္တဲ႔ ခင္ပြန္းရဲ႔ ေနာက္ဆုံး အခ်ိန္ေလးေတာင္မွ လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားတဲ႔အေနနဲ႔ ေတြ႔ခြင္႔မရခဲ႔။ အာဏာရွင္ေတြလဲ စစ္ေသြးၾကြတုန္း၊ လူထုလဲ အပူေတြနဲ႔ မ်က္ရည္က်ရတုန္း။ အေရးေတာ္ပုံလဲ မၿပီးဆုံးေသး။
အေဖ ၂၀၀၄ခု က စပ္ခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာတပုဒ္နဲ႔ ၁၉ရက္ ဇြန္လမွာ ျပည္႔မဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႔ ၆၄ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔ကို ရည္စူးၿပီး ကိုယ္ ေမြးေန႔ ဆုေတာင္းခ်င္မိပါတယ္။ ကဗ်ာေလးကို ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါအုံး။
ကိုယ္တို႔ မိသားစုက ညေနဖက္ေတြဆို ထမင္းစားေသာက္ၿပီးရင္ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း တေလွ်ာက္ကေန ပင္မတကၠသို္လ္ဖက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တတ္ၾကတယ္။ ငွက္ေတြလဲ အိပ္တန္းျပန္ၿပီ။ ေနရီဖ်ိဳးဖ်မွာ က်ီးေတြကလဲ အုပ္စုလိုက္ အာ လို႔။
ခေရေတြက ေမႊးေမႊး လမ္းကေလးတေလွ်ာက္ ကိုယ္တို႔ကေလးေတြက ေရွ ႔ကေျပးေတာ႔ အေဖနဲ႔အေမက ေနာက္က စကားတေျပာေျပာနဲ႔ လိုက္ၾကတယ္။ ကိုယ္တို႔ကေလးေတြက လိုက္တမ္းေျပးတမ္း ေဆာ႔သလိုနဲ႔ ေရွ႔ကို ေျပးသြားလိုက္ၾက၊ ေနာက္မွာ က်န္ခဲ႔တဲ႔ အေဖတို႔ အေမတို႔ဆီ ေျပးလာလိုက္ၾက။
တခါတေလ လမ္းမွာ အသိနဲ႔ေတြ႔လို႔ အေဖတို႔ ရပ္စကားေျပာေနရင္ ကိုယ္တို႔ကလဲ ေဘးကေန ၀ိုင္းေမာ႔ နားေထာင္လို႔။ ၿပီးေတာ႔ လူခ်င္းခြဲ၊ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ၾကျပန္တယ္။ အေဖ႔ထုံးစံက သူ႔မိတ္ေဆြေတြကို ကိုယ္တို႔သားသမီးေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ငယ္ေနပါေစ၊ လူရာသြင္းၿပီး နံမည္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတတ္တာပါ။
ဒါကေတာ႔ ပထမသမီး၊ သူကေတာ႔ ဒုတိယ၊ သူကေတာ႔ တတိယ သမီးေလ၊ ဟိုေျပးေနတဲ႔ ကေလးက နံပါတ္ (၄)ေပါ႔၊ သားကေတာ႔ အငယ္ဆုံး ..ေယာက်ာၤးေလး တေယာက္ပဲ ပါတယ္ စသျဖင္႔ေပါ႔။ ၿပီးရင္ မိတ္ေဆြေတြရဲ႔ နံမည္ကို ေျပာျပတတ္တယ္။ ဒါကေတာ႔ ဦးဦး ဘယ္သူ တဲ႔၊ မွတ္ထားေနာ္ သမီး။ ဒါကေတာ႔ အံတီ ဘယ္သူေပါ႔။ ကိုယ္တို႔လဲ ဟုတ္ကဲ႔၊ ဟုတ္ကဲ႔ရွင္႔ နဲ႔ ေျပာေျပာ ေျပးေျပး ေဆာ႔ဖို႔ စိတ္ေရာက္သြားေတာ႔တာပါပဲ။
တညေနေတာ႔ အဲဒီလို မိသားစု လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အေဖတို႔ အသိတေယာက္နဲ႔ လမ္းမွာေတြ႔လို႔ စကားေျပာေနတယ္။ ကိုယ္တို႔လဲ ေျပးရင္း ေဆာ႔ရင္း အေဖတို႔နားကပ္ၿပီး ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔ စပ္စုမိေတာ႔ ပိန္ပိန္ အသားျဖဴျဖဴ၀င္း၀င္း အမ်ိဳးသမီး ငယ္ငယ္ တေယာက္။ ျမန္မာဆန္ဆန္ ခပ္ရိုးရိုး ၀တ္လို႔၊ စာအုပ္တခ်ိဳ႔ကို ရင္မွာ ပိုက္လို႔။
ကိုယ္တို႔ အနားေရာက္သြားေတာ႔ အေဖက သမီးတို႔ လာပါအုံး၊ သမီးတို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို သိတယ္ မဟုတ္လား တဲ႔။ ေခါင္းညိတ္မိေတာ႔ “အဲဒါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ သမီးပဲ” တဲ႔။ ကိုယ္တို႔လဲ အံ႔ၾသသြားတာေပါ႔။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုေတာ႔ ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ႔။
“အရုဏ္ဦးက ၾကယ္နီျဖာ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပါ
တို႔ဗမာျပည္ အေမွာင္တြင္း
သူေခါင္းေဆာင္လို႔ လင္း” လို႔ အိမ္မွာ အျမဲဆိုေနတဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႔ သမီးဆိုေတာ႔ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိသြားရတာေပါ႔။ ေနာက္ၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာက ၾကည္လင္ျပံဳးခ်ိဳ လြန္းလို႔ တခါေတြ႔ဖူးရင္ တသက္မွတ္မိသြားတာမ်ိဳး။
အခုလဲ စာၾကည္႔တိုက္ကလား၊ စာအုပ္ဆိုင္ကလား ျပန္ခဲ႔ပုံပါပဲ။ လက္မွာလဲ စာအုပ္တေပြ႔ နဲ႔။ သူက ႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ေနရာက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အိမ္ျပန္လာတာတဲ႔။ အေဖနဲ႔ စာအုပ္ကိစၥေတြ ေျပာၾက ဆိုၾကပုံရတယ္။ အေဖက သူျပန္လာတိုင္း သူလိုခ်င္တဲ႔ စာအုပ္ေတြ ရွာေပး၊ စာၾကည္႔တိုက္ေတြ အတူသြားၾကတယ္။ အေဖတို႔ အေမတို႔ထက္ အမ်ားႀကီး ငယ္ပုံရေပမဲ႔ အေဖေရာ အေမေရာ တေလးတစား ဆက္ဆံ စကားေျပာေနၾကတာ ကိုယ္မွတ္မိေနတယ္။
ေနာက္ေတာ႔ ကိုုယ္တို႔လဲ အရြယ္ေရာက္ တကၠသိုလ္တက္ၾကေတာ႔ ၈၈ အေရးေတာ္ပုံႀကီး စ ခဲ႔ၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူက မိခင္ ေဒၚခင္ၾကည္ကို ျပဳစုဖို႔ ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္ေနတာနဲ႔ ၾကံဳၾကိဳက္ေနတာမို႔ ျမန္မာ႔ႏိုင္ငံေရးထဲ ပါ၀င္ရဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ သူ႔သတင္းေတြထဲမွာ စြဲေနတာ တခုက “ျပည္သူ႔ဖက္ကို အျပတ္လိုက္မယ္” တဲ႔။
ေနာက္ ေဒၚခင္ၾကည္ စ်ာပနမွာ အေဖက ပထမဆုံး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ႀကိဳဆိုတဲ႔ ကဗ်ာတပုဒ္ စပ္ခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီကဗ်ာက “သမီးလက္သို႔ ေအာင္သေျပခက္” တဲ႔။ မိဘေတြရဲ႔ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္နဲ႔ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ အနစ္နာခံစိတ္ေတြကို သမီးလက္ကို လက္ဆင္႔ကမ္းလိုက္တဲ႔ အေၾကာင္းကို စပ္ဆိုလိုက္တဲ႔ ကဗ်ာေလးပါ။
ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔လဲ အေရးေတာ္ပုံႀကီးမွာ အုတ္တခ်ပ္ သဲတပြင္႔ က်ရာ ေနရာက ပါ၀င္ခဲ႔ၾကတယ္။ အေဖကေတာ႔ ကေလာင္နဲ႔ တိုက္ပြဲ၀င္၊ ျပည္သူ႔ ကဗ်ာေတြ ေရးစပ္ရင္း NLD ရဲ႔ ပင္တိုင္ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္လာခဲ႔ပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ အေဖက ပါတီ၀င္ မဟုတ္တဲ႔ တဦးတည္းေသာ NLD တတ္သိပညာရွင္ အဖြဲ႔၀င္ပါ။ ရုံးထုံးတမ္းစဥ္လာေတြ ဘာမွ နားမလည္သူမို႔ ကဗ်ာပဲ ေရးပါရေစဆိုတာကို “တတ္သိပညာရွင္ထဲ ဆရာပါရမွာေပါ႔” လို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က တာ၀န္ေပးလို႔ ပါ၀င္ခဲ႔ရတာပါ။
ကဗ်ာဆရာကေတာ႔ သူ႔အလုပ္ သူလုပ္တာပါပဲ။ အဲဒီကဗ်ာေတြကို နံမည္၀ွက္နဲ႔ မေရးဘဲ မူရင္း နံမည္နဲ႔ပဲ ေရးလို႔ ကဗ်ာဆရာ ေထာင္ ဆုရခဲ႔တယ္။ စစ္အစိုးရရဲ႔ မ်က္မာန္ရွ ျငိဳးဖြဲ႔တာ ခံခဲ႔ရတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လဲ အက်ယ္ခ်ဳပ္ ၆ႏွစ္ က် ခဲ႔ၿပီး ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္က လြတ္လာေတာ႔ အေဖနဲ႔ေတြ႔ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ကိုယ္တို႔သားအဖတေတြ သြားေတြ႔ခဲ႔ၾကပါတယ္။
အဲဒီတုန္းက ဆုံခဲ႔ရတာ ကိုယ္ မေမ႔ႏိုင္ဘူး။ သူ႔မ်က္ႏွာက ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္။ ထမင္းစားခန္းေလး ထင္ပါရဲ႔၊ အဲဒီမွာပဲ ကိုယ္တို႔စကားေျပာၾကတယ္။ စကားေျပာၾကတာ ဘာမွ ထူးထူးေထြေထြ မပါပါဘူး။ မိသားစု စကား၀ိုင္းလိုပဲ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ သူက ဟာသဥာဏ္လဲ ရႊင္ေတာ႔ တခ်ိန္လုံး ရီေမာေနရတာေပါ႔။
အဲဒီတုန္းက ေဒၚစုေျပာတဲ႔ အေၾကာင္းေလးတခု ကို မွတ္မိေနဆဲ။ သူ ေနအိမ္မွာ အက်ယ္ခ်ဳပ္က်တုန္း စာအုပ္ေတြ ရွင္းတုန္း ကဗ်ာေလးတပုဒ္ ေတြ႔တယ္ တဲ႔။ သူ႔အေဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း စပ္ထားတာပါ တဲ႔။ သူက ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ “ကဗ်ာကလဲ ကာရန္ေတြဘာေတြ သိပ္မမိဘူး ဆရာ၊ ကိုယ္ေကာင္းရင္ ေခါင္းဘယ္မေရြ႔ဆိုတဲ႔ သေဘာမ်ိဳး စပ္ထားတာ” တဲ႔။
သူလဲ သူ႔အေဖ ကဗ်ာစပ္တယ္ မၾကားဖူးေတာ႔ အံ႔ၾသမိတယ္ တဲ႔။ အဲဒီကဗ်ာမူရင္းကို အေဖ႔ကို လက္ေဆာင္ေပးခ်င္ပါတယ္ တဲ႔။ ဒါေပမဲ႔ သူ႔ကိုလဲ တခုေတာ႔ ျပန္ေပးရမယ္ လို႔ သူက ရီေမာရင္း ေျပာတယ္။ ဒါကိုေတာ႔ သမီးေတြ လုပ္ေပးႏိုင္မလားဘဲ လို႔ ကိုယ္တို႔ဖက္ကို လွည္႔ၾကည္႔ၿပီး ေျပာေသးတယ္။ သူလိုခ်င္တာက ကိုယ္တို႔အေဖ စပ္ထားတဲ႔ ကဗ်ာေတြ အားလုံး ရႏိုင္ရင္ လိုခ်င္ပါတယ္ တဲ႔။ သူ စာအုပ္ေရးခ်င္လို႔ တဲ႔။
ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔ အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံရိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔အမ်ိဳးသား မိုက္ကယ္အဲရစ္စ္လဲ အိမ္ထဲ၀င္လာလို႔ သူနဲ႔ပါ အတူ မိသားစု ဓာတ္ပုံရိုက္ၾကတယ္။ မိုက္ကယ္ အဲရစ္စ္က ျခံထိပ္မွာ ေစာင္႔ေနတဲ႔ စစ္သားေလးေတြနဲ႔ ခင္ေနလို႔ သူတို႔နဲ႔ စကားသြားေျပာေနရာက ျပန္လာတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ သိပ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကတာ သိသာလို႔ ကိုယ္တို႔စိတ္ထဲ ၾကည္ႏူးပီတိ ျဖစ္မိပါတယ္။
ေနာက္ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာေတာ႔ အေဖလဲ မရွိၿပီ။ ကိုယ္တို႔ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လဲ ခ်စ္ခင္သူေတြနဲ႔ ခြဲခြာၿပီး အင္းစိန္ေထာင္မွာ အခ်ိန္ဆြဲ မတရား အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံေနရရွာၿပီ။ သူခ်စ္တဲ႔ ခင္ပြန္းရဲ႔ ေနာက္ဆုံး အခ်ိန္ေလးေတာင္မွ လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားတဲ႔အေနနဲ႔ ေတြ႔ခြင္႔မရခဲ႔။ အာဏာရွင္ေတြလဲ စစ္ေသြးၾကြတုန္း၊ လူထုလဲ အပူေတြနဲ႔ မ်က္ရည္က်ရတုန္း။ အေရးေတာ္ပုံလဲ မၿပီးဆုံးေသး။
အေဖ ၂၀၀၄ခု က စပ္ခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာတပုဒ္နဲ႔ ၁၉ရက္ ဇြန္လမွာ ျပည္႔မဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႔ ၆၄ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔ကို ရည္စူးၿပီး ကိုယ္ ေမြးေန႔ ဆုေတာင္းခ်င္မိပါတယ္။ ကဗ်ာေလးကို ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါအုံး။
“စု” အာဇာနည္ သက္ေတာ္ရွည္
ခ်စ္သူရဲ႔ မ်က္ႏွာ
ခ်စ္သူရဲ႔ ေ၀ဒနာကို
ေမတၱာစိတ္ စာနာစိတ္ေတြ လွ်ံဖိတ္ေနေပမဲ႔
တိတ္တဆိတ္ ေက်ာခို္င္းၿပီး
သံတံတိုင္းၾကားက မ်က္ရည္သုတ္ၿပီး
ေနာက္ဆုံး ႏွဳတ္ဆက္ခဲ႔ရွာတဲ႔ “စု”။
ကိုယ္႔ႏိုင္ငံ ကိုယ္႔ျပည္သူေတြကို
ကိုယ္နဲ႔ထပ္တူ ႏွိဳင္း
ေက်ာမခိုင္းရက္
ခ်စ္သူကိုသာ လက္ျပ ထြက္ခြာခဲ႔ရွာတဲ႔ “စု”။
ကိုယ္႔ဒုကၡ ကိုယ္႔ေ၀ဒနာထက္
တိုင္းျပည္ရဲ႔ ဒုကၡနဲ႔ ေ၀ဒနာကိုသာ
မေျဖသာႏိုင္ေအာင္ ခံစားၿပီး
အမွန္တရားကိုသာ ဦးတည္တဲ႔
ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဆိုတဲ႔ တို႔ေခါင္းေဆာင္။
သူ႔ႏွလုံးသားကို စေတး
သူ႔ေသြးကို လွဴတဲ႔
သူမတူတဲ႔ အာဇာနည္
သက္ေတာ္ ရာေက်ာ္ ရွည္ပါေစ။
တင္မိုး
၃၊၆၊ ၂၀၀၄
လူထုက ခ်စ္တဲ႔ လူထု ေခါင္းေဆာင္ တေယာက္ ေပၚေပါက္ဖို႔ဆိုတာ ခက္ခဲလြန္းလို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္လပ္ ျငိမ္းခ်မ္းၿပီး အသက္ရာေက်ာ္ ရွည္ပါေစ။
လူတဦးတေယာက္ကို အထူးေၾကာက္ရတဲ႔ အာဏာရွင္စနစ္လဲ က်ဆုံးပါေစ။
မိုးခ်ိဳသင္း
(ပန္းခ်ီးကားက ပန္းခ်ီဆရာ ကိုသန္းေဌးေမာင္ရဲ႔ လက္ရာပါ)
42 Comments
