ရီယိုဟြန္ဒုိ မွ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ သို႔ ..

ကိုယ္ ဒီကိုေရာက္စ က မအူမလည္နဲ႔မို႔ အလုပ္လဲ မ၀င္ေသးေတာ႔ အေဖက ေက်ာင္းတက္၊ ေက်ာင္းတက္ ဆိုၿပီး ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အိမ္နဲ႔ သိပ္မေ၀းတဲ႔ Rio Hondo Community College ေလးမွာ အဂၤလိပ္စာ နဲ႔ ဘူမိေဗဒ သြားတက္လိုက္ေသးတယ္။

ကိုယ္တက္ခဲ႔တဲ႔ေက်ာင္းေလးက ခ်စ္စရာ။ စိမ္းေနတဲ႔ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာ..။ ေတာင္ေအာက္ကေန ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို ဖယ္ရီကားေလးေတြနဲ႔ ေတာင္ေပၚက ေက်ာင္းကုိ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ သယ္ပုိ႔ေပးတယ္။ ေက်ာင္းေလးက မက်ယ္၀န္း၊ မခမ္းနားလွပါဘူး။ ေတာင္ေပၚမွာဆိုေတာ႔ ရွဳခင္းေလးေတြ လွတယ္။ ေလေကာင္းေလသန္႔ေလး ရတယ္။

စာၾကည္႔တိုက္ရဲ႔ ေအာက္ဆုံးထပ္မွာ ကိုယ္နဲ႔အေဖ အျမဲထိုင္ေလ႔ရွိတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ အယ္လ္ေအျမိဳ႔ႀကီးကို အေပၚစီးကေန လွမ္းျမင္လို႔ ရတယ္ေလ။ ညဖက္ဆိုရင္ ေတာင္ေပၚကေန ကားနဲ႔ဆင္းလာရင္ အဲဒီျမင္ကြင္းကို ကိုယ္မၾကည္႔ေငးဘဲ မေနႏိုင္ဘူး။ မီးေရာင္ေလးေတြက ျပိဳးျပိဳးျပက္ျပက္ နဲ႔။ ျမိဳ႔ျပနဲ႔တူတဲ႔ တိုက္အျမင္႔ႀကီးေတြမရွိ၊ ရဲတင္းေတာက္ေျပာင္တဲ႔ နီယြန္ဆိုင္းပုဒ္ေတြ မရွိ၊ လမ္းမီး အိမ္မီးေလးေတြခ်ည္း မွိတ္တုပ္ မွိတ္တုပ္နဲ႔ ဗမာျပည္က ေတာျမိဳ႔ေလးတခုနဲ႔ ပိုတူတယ္။

အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းသြားမယ္ ဆိုတာနဲ႔ ကိုယ္က စာအုပ္ေတြပါတဲ႔ အိတ္ကိုလြယ္၊ အေဖကလဲ ကခ်င္လြယ္အိတ္ကို ေကာက္လြယ္ေတာ႔တာပဲ။ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက အလုပ္သြား၊ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ေက်ာင္းသြားေပါ႔။ မနက္ကတည္းက သြားလိုက္တာ ကိုယ္က အတန္းေတြ ေျပးတက္လိုက္၊ အတန္းအားခ်ိန္ေလးမွာ စာၾကည္႔တိုက္နားမွာ ေစာင္႔ေနတဲ႔ အေဖ႔ဆီ ေျပးသြားလိုက္။ စကားေျပာလိုက္၊ ရွဳခင္းၾကည္႔လိုက္၊ အေဖက တခါတေလ ခုံတန္းလ်ားေလးမွာ စာအုပ္ေလးဖြင္႔ၿပီး ကဗ်ာစပ္လို႔။

ကိုယ္တို႔ သားအဖကို တေက်ာင္းလုံး သိၾကပုံရတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ သူမ်ားနဲ႔ မတူ၊ ထူးဆန္းေနတာကိုး။ ဒီအရြယ္၊ ဒီေက်ာင္းမွာ ဘယ္သူမွ မိဘ မလိုက္ေတာ႔တာေရာ၊ အေဖက ပုဆိုးပဲ အျမဲ၀တ္တာမို႔ သူတို႔အျမင္မွာ ထူးဆန္းေနပါလိမ္႔မယ္။ ဘယ္တိုင္းျပည္ကလဲ၊ ဘာလူမ်ိဳးလဲ လာ လာေမးတတ္တယ္။ ေယာက်ာၤးႀကီးက စကပ္လိုလို ဘာလိုလိုႀကီး အျမဲ၀တ္ထားၿပီး ကခ်င္လြယ္အိတ္တလုံးကလဲ အျမဲပုခုံးမွာ ခ်ိတ္လို႔။ သမီးကလဲ ပုံတုံးတုံး၊ သူတို႔သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ပဲ စကားေျပာလိုက္ၾက၊ ရီလိုက္ၾကနဲ႔။

အခု Fall ရာသီ ေရာက္ေတာ႔မွာမို႔ အဲဒီအခ်ိန္ေတြကို ျပန္သတိရမိၿပီး အဲဒီတုန္းက အေဖ စပ္ခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ကို အမွတ္တရ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည္႔လိုက္ပါအုံး။


ရီယိုဟြန္ဒုိ မွ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ သို႔

ရီယိုဟြန္ဒို ေကာလိပ္…တဲ႔
ေတာင္ထိပ္က ထန္းပင္
ပန္းႏုေရာင္လြင္လြင္ ပန္းပင္ေတြနဲ႔
လြမ္းခ်င္စရာ တကၠသီလာ။

သမီး ခ်ိဳကေလး နဲ႔
ခရီးတို ေျပးၿပီး
ဟုိ အေ၀းက ျပာမိွဳင္းမိွဳင္းနဲ႔
ျမဴေျခေတြက ခပ္ဆိုင္းဆိုင္း
စစ္ကိုင္းေတာင္ကို သတိရ
မႏၱေလးတကၠသိုလ္ကိုလဲ သတိရနဲ႔
လြမ္းစေတြ ငင္
လြမ္းႀကိဳးမွ်င္ ေစာင္းခတ္
ေက်ာင္းပတ္ပတ္လည္ ခံစားၿပီး
ေက်ာင္းတံခါးကို ၀င္ခဲ႔တယ္။

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွ ရီယိုဟြန္ဒိုေကာလိပ္သို႔
သမီးကေလးခ်ိဳ ပညာသင္ေတာ႔
အၾကင္နာ၀င္တဲ႔ ဖခင္ပါလိုက္ၿပီး
စာၾကည္႔တိုက္နား ရစ္သီ ရစ္သီ
ရင္ျပင္ဆီ ရစ္၀ဲ ရစ္၀ဲ နဲ႔
အကဲ တခတ္ခတ္
အသည္း တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔
အျမဲမျပတ္ ေစာင္႔ၾကည္႔ေနမိတယ္။

ပီဇာ ဟမ္ဘာဂါ မုန္႔ဆိုင္မွာ
သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ အျပိဳင္ စား
ခုံတန္းလ်ားမွာ ခဏနားၿပီး
ေက်ာင္းသားဘ၀ ျပန္လည္ရသလိုလို။

တို႔ ႏိုင္ငံ တို႔ တကၠသိုလ္မွာ
ႏုပ်ိဳသူ ငယ္ရြယ္သူကေလးေတြကို
ပိုးေမြးသလို ေမြးပါ႔မလား။
တို႔အေရး ေတြ ဟစ္ေအာ္
တေၾကာ္ေၾကာ္ ေတာင္းဆိုရင္း
ေက်ာင္းထဲကို မေရာက္
ေျမာင္းထဲကို ေရာက္သြားၾကေလေရာ႔သလား။

မနက္ၾကည္ၾကည္ျမ အခ်ိန္မွာ
မ်က္ရည္က်မိပါတယ္ သမီးေလးရယ္။

ျမန္မာအေပါင္း၊ ကံၾကမၼာ ေကာင္းပါေစလို႔
ေက်ာင္းရိပ္မွာ ေဒါင္းနိမိတ္ တျမင္ျမင္နဲ႔
ဆုပန္ဆင္ပါရေစေတာ႔ ။ ။

တင္မိုး
၁၇၊ ၈၊ ၂၀၀၄


အေဖ႔ အရုိးျပာအိုးေလးကို အေဖသေဘာက်တဲ႔ အဲဒီေက်ာင္းေလးနားက Rose Hill ဆိုတဲ႔ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာ ထားထားပါတယ္။ တေန႔ ျမန္မာျပည္ ျငိမ္းခ်မ္းရင္ အေဖ႔ကို အိမ္ျပန္ပို႔မယ္ေလ။ အခုေတာ႔ ဧည္႔သည္ႀကီး အိမ္မျပန္ႏိုင္ရွာေသးဘူး..။ ။

မိုးခ်ိဳသင္း

30 comments:

GreenGirl said...

ဖတ္ျပီးေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးပဲ။ စိတ္မေကာင္းသလိုလို...

Unknown said...

SO TOUCHING...!!!

kay said...

မခ်ိဳသင္းေရ-
တကယ္ပါ..ဆရာၾကီး ရဲ႕.. ရင္ထဲက..ခံစား ခ်က္ ေတြ ကို အတိုင္းသား ျမင္.. ထပ္တူထပ္မွ် ခံစား လိုက္ ရတယ္။ တေန႕ေပါ့ေလ-

CONTACT said...

ခ်ိဳသင္းေရ။ တိုက္ဆိုင္မႈ႐ွိတိုင္း လြမ္းမိပါတယ္။ KM

P.Ti said...

အမေရ… ဆရာၾကီး တျခားတုိင္းျပည္ေရာက္ေနတုန္း မႏၱေလးတကၠသိုလ္လြမ္းတာလည္းမေျပာနဲ႔ ေမေမဆို အခုအခ်ိန္အထိ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ကိုလြမ္းတုန္း။ ေရနီေျမာင္းက အစ ေရႊမန္းေဆာင္အဆံုး၊ အေၾကာင္းေတြ ေျပာေနတုန္းပဲ။

ကဗ်ာကေတာ့ ဆရာၾကီးရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို ထင္းေနေအာင္ျမင္ရပါတယ္…

ဧည့္သည္ၾကီးလည္း မၾကာမွီ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့မွာပါ။ မနက္ျဖန္ သုိ႔မဟုတ္….

mgphonemyint said...

ဧည္႔သည္ၾကီး အိမ္အျမန္ျပန္ ေရာက္ ႏုိင္ပါေစ
ဗ်ာ...

ATN said...

မ်က္ရည္က်တယ္ဗ်ာ... ဒါပဲ ေျပာႏိုင္ေတာ့တယ္

M.Y. said...

အေဖနဲ ့သမီးႀကားက အင္မတန္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ ့တဲ့ေမတၱာတရားကို လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ရသြားတယ္..ရွားပါးကဗ်ာေလးဖတ္ခြင့္ရလို ့ေက်းဇူးလဲတင္တယ္။

ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ကခ်င္လြယ္အိတ္ကေလး လြယ္လြယ္ထားတဲ့ ျမန္မာ identity မေပ်ာက္တဲ့ဆရာႀကီးကို ေလးလဲေလးစား၊ ႏွေမ်ာလဲႏွေမ်ာသြားတယ္။

ဟိုးေ၀းေ၀း မိုင္ေတြေထာင္ခီ် ေ၀းတဲ့ ကမၻာတစ္ဖက္အျခမ္း ကေန ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ က ေက်ာင္းသားေတြ အျဖစ္ ကိုလွမ္းေမွ်ာ္ ရင္း မ်က္ရည္က်ခဲ့ ရတဲ့ဆရာႀကီး ရဲ ့အရိုးအိုးေလးက ေနရာမွန္ ျမန္မာျပည္မွာပဲအမွန္ေတာ့ အထိမ္းအမွတ္ ေက်ာက္ရုပ္ ေက်ာက္တိုင္စိုက္ထူျပီး တခမ္းတနား ဂုဏ္ျပဳထားရမွာပါ။ျမန္မာစာေပေလာက အတြက္သာမက၊ ျမန္မာကေလးေတြစာတတ္ဖို ့ေပးခဲ့တဲ့ေက်းဇူးဂုဏ္က နည္းမွမနည္းပဲကိုး..

ယုံႀကည္တယ္..
တေန ့ေတာ့ေနရာမွန္ေရာက္ကိုေရာက္ရမွာပါ။

Myo Win Zaw said...

ဧည့္သည္ၿကီးအိမ္ျမန္ျမန္ျပန္ေရာက္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းပါတယ္ မမိုးခ်ဳိသင္းေရ

ဂ်ဴနို said...

မ်က္ေရ က်ရပါတယ္..

အယ္ဇီ

:P said...

Sayama,
i miss Sayagyi.

Anonymous said...

အမ.. ဖတ္ပီး ၀မ္းနည္းမိတယ္ ။ တခ်ိန္တည္းမွာ ကဗ်ာကို အျပည့္အ၀ ခံစားသြားပါတယ္ ။

khin oo may said...

သူူလို နာမည္ၿကီူး ကတို.ကို ၿက္ုက္တယ္ဆိုေတာ.ဝမ္းသာလိုက္တာ thank you

Soe Mya Nandar Thet Lwin (Borros Roxo) said...

္ဦးတင္မုိးကုိ ၂ခါအျပင္မွာ ျမင္ဘူးတယ္။ London မွာေပါ႔။ ပုဆုိးနဲ႔ လြယ္အိတ္နဲ႔ ေဆးလိပ္တုိလက္ၾကားညႇပ္လုိ႔ အျမင္က Unique ျဖစ္ေနတာအမွန္ပဲ။

ဖတ္ျပီးေတာ့ ရင္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးပဲ။
စိတ္မေကာင္းသလိုလို...

အဆင္ေျပ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
စိုးျမနႏၵာသက္လြင္

ကုိေပါ said...

ဟုတ္တယ္.....ျမန္မာအေပါင္း တကယ္ဘဲ ကံၾကမၼာေကာင္းၾကပါေစေတာ့...လုိ႔ဘဲ ဆုေတာင္းရေတာ့မွာေပါ႔ဗ်ာ။ ကံဆုိးခဲ့ရတာ ႏွစ္ေတြလည္း ၾကာခဲ့ၿပီကုိး။ ဆုေတာင္း႐ုံသက္သက္နဲ႔ ျပည့္ခ်င္မွလည္း ျပည့္မွာမုိ႔ ကုိယ့္သားကုိယ့္ေျမးကုိယ့္ျမစ္ ေနာင္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြအတြက္ အေမြေကာင္းေကာင္းေပးခ်င္ရင္ ကုိယ့္လက္ထက္မွာကတည္းက ကုိယ္တတ္စြမ္းသမွ် ႀကဳိးစားၾကတာေပါ႔။

သက္ေဝ said...

Nice Poem & Very Much Touching...!!!

AP said...

Cho Thinn

Really touching!!! I strongly believe that Syar Gyi will be rest in peace soon.

မသက္ဇင္ said...

ဖတ္သြားပါတယ္..ေပ်ာ္႐ႊင္အဆင္ေျပပါေစ..

:P said...

Sayama,
I visit ur blog 2 times hoping new post.
Aren't u free 2day?

Harry said...

ဆရာႀကီးကို ထာ၀စဥ္ ႐ိုေသေလးစားစြာ ဦးခ်ကန္ေတာ့ လွ်က္ပါခင္ဗ်ာ ...
က်ေနာ္ဟာ ဆရာႀကီးရဲ့ ပ်ိဳးခင္းေတးသံနဲ႔ ျမန္မာစာကို စတတ္ခဲ့တာပါ
က်ေနာ္တို႔ရင္ထဲမွာ ဆရာႀကီးဟာ ထာ၀ရရွင္သန္ေနမွာပါ

ခင္မင္းေဇာ္ said...

ခ်ိဳသင္းေတာ့ ေပ်ာ္ေနၿပီ ဘေလာ့ေလာကမွာ စီဗံုးတပ္ေတာ့ေလ...။

Khin Ma Ma Myo said...

အစ္မရယ္။ အစ္မပို႕စ္ေလးကိုဖတ္ျပီးေတာ့ဆရာၾကီးကို သတိရစိတ္နဲ႕ မ်က္ရည္က်မိတယ္။ ဆရာၾကီးကို လန္ဒန္မွာ ကန္ေတာ့ႏွဳတ္ဆက္တုန္းကေလ “ငါ့သမီး။ ၾကိဳးစား၊ ၾကိဳးစား” ဆိုျပီး အားေပးခဲ့တာကို ဒီတသက္ေမ့ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဧည့္သည္ၾကီးအိမ္အျမန္ျပန္ေရာက္ႏိုင္ေအာင္ က်ြန္မတို႕အစြမ္းကုန္ၾကိဳးစားပါ့မယ္အစ္မရယ္။

ႏိုုင္ငံေရးၿငင္းခုုန္မႈမ်ား ၊ အႏုုပညာေမွာ္မ်ားႏွင့္ စိတ္ကူးဝတ္မႈန္ said...

တရားကုိခ်စ္ရင္ေတာ့ဓါးကိုပစ္လို႔မရဘူးနဲ႔တူတယ္။
ဗမာၿပည္ၿပန္ၿပီးအဲ့သလိုေပ်ာ္စရာေတြ၊ရယ္စရာေတြေၿပာေနခ်င္တယ္။ ခုေတာ့လည္းအလြမ္းေၿဖသလိုမ်ိဳးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ပင္လယ္ကမ္းေၿခမွာလမ္းေလွ်ာက္ရင္းတခုခုဟာေနသလိုမ်ိဳးပဲ။ လြမ္းရတာေတာင္တထင့္ထင့္နဲ႔။
ေအာင္မိုးဝင္း

thwe thwe said...

မမရယ္
ဆရာျကီးလို စိတ္မ်ိဳး ျမန္မာျပည္အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြထဲက တစ္၀က္မွာပဲရွိအံုး သမီးတို့ေတြ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေလး ေနနိုင္မွာ ေနာ္
အခုေတာ့
ဆရာျကီးလိုေကာင္းတဲ့လူေတြလဲ အနားယူသြားျကျပီ မေကာင္းတဲ့လူေတြကလဲ ရွင္သန္ဆဲပဲ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ျကိုးစားသူခ်င္းလဲ နားလည္မွဳေတြလြဲေနတယ္ ေရြွျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္ေလတိုင္းေ၀း ျဖစ္ေနျပီ

တန္ခူး said...

မ ေရ… ငိုမိတယ္… လြမ္းမိတယ္… တမ္းတမိတယ္…

Nay Paing Oo said...

အမေရ ကြၽန္ေတာ္ဘေလာ့ေတြလိုက္ဖတ္တာ ေတာ္ေတာ္မ်ားသလို ေတာ္ေတာ္လဲၾကာေနပါျပီ ကိုယ္တိုင္ေတာ့မေရးႏိုင္ေသးပါ ဒါေပမဲ့ စာတပုဒ္ကို ဖတ္ျပီးမ်က္ေရက်မိတာဒါပထမဆုံးပါ ဒါေၾကာင့္ဘယ္ဘေလာ့မွာမွ မေရးဖူးတဲ့ ပထမဆုံး ေကာ္မန္ဝင္ေရးလိုက္တာပါ

Life is for Success said...

now i writing this comment at the same time my tears are out because of your's father care u a lot also his loneliness. I miss him a lot him and his poems. Now in our country, less o really creativity artists are very less already. At the same time, i would like to say please don't stop on your blogging. I really admire ur literature because simple and clear. You can comment me i can not adapt on high class literature, but do not know i really like clear and simple..... thank....

Kaung Kin Ko said...

ဆရာၾကီးရဲ ့ကဗ်ာေလး ထိတယ္ဗ်ာ။

"တို႔ ႏိုင္ငံ တို႔ တကၠသိုလ္မွာ
ႏုပ်ိဳသူ ငယ္ရြယ္သူကေလးေတြကို
ပိုးေမြးသလို ေမြးပါ႔မလား။
တို႔အေရး ေတြ ဟစ္ေအာ္
တေၾကာ္ေၾကာ္ ေတာင္းဆိုရင္း
ေက်ာင္းထဲကို မေရာက္
ေျမာင္းထဲကို ေရာက္သြားၾကေလေရာ႔သလား။"

အဲဒီ့ အပိုဒ္ေလး ဖတ္ျပီး အရမ္းဝမ္းနည္းမိတယ္။

D Soe said...

အမေရ...ဒီ post ေလးဖတ္ၿပီး ကၽြန္မမွာ ငိုုလိုုက္ရတာ...။

Unknown said...

hi
hello
i can read this comment,
now i crying.......please i will try , i can seen one day ...hoping your father..