ငယ္ငယ္တုန္းကမို႔ပါ

ဘေလာ႔ဂ္ေလာကထဲေရာက္လာေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းဆိုရင္ အရမ္းခင္တတ္တဲ႔ ကိုယ္က ဘေလာ႔ဂ္ဂါ သူငယ္ခ်င္းေတြ ထပ္တိုးလာလို႔ ၀မ္းသာရတာေပါ႔။

အရင္ကဆို ဘေလာ႔ဂ္ဖတ္ေတာ႔မယ္ဆိုရင္ ဆရာမေမျငိမ္းဘေလာ႔ဂ္ကို အရင္သြား၊ ဆရာမ လင္႔ခ္ထားတဲ႔ အထဲက ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေတြကိုသြား လည္၊ ဖတ္ၿပီးရင္လည္း ေက်နပ္လို႔..။ တေန႔တာ တာ၀န္ၿပီးဆုံးသြားသလိုမ်ိဳး။

အဲဒီတုန္းက ေဇာ္ဂ်ီေဖာင္႔လဲ ေကာင္းေကာင္းမသုံးတတ္ေသးေတာ႔ ေလးေထာင္႔တုံးေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးေနရတဲ႔ ကာလေတြ..။ firefox နဲ႔ဖတ္မွ အမွန္ျမင္ရတာ။ အခုေတာ႔ စာလဲ ေကာင္းေကာင္း ရုိက္တတ္သလိုလို ရွိၿပီ။ သြားလည္ၿပီး စာဖတ္လို႔ သေဘာက်ရင္ ကြန္မန္႔ေလးေတြေရး၊ ေျခရာေလးေတြ ခ်န္ခဲ႔တတ္ၿပီ။

သူငယ္ခ်င္းဆိုတာကလဲ ေရးရရင္ေတာ႔ ေရးစရာေတြ တပုံႀကီးေပါ႔။
အိမ္မွာ အေဖက စ လို႔ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း အရမ္းခင္တယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြလို ေန႔ေတြမွာ ကိုယ္တို႔အိမ္ေရွ႔ ျခံကြက္လပ္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ လက္ဖက္သုတ္နဲ႔ လက္ဖက္ရည္ နဲ႔ တအုံတမႀကီး တေန႔လုံး ေနၾကတာပါ။

ကိုယ္တို႔အဖို႔မွာလဲ ဒီျမင္ကြင္းေတြက မဆန္းေတာ႔ပါဘူး။ တခါတေလ လူႀကီးေတြ၀ိုင္းထဲ၀င္၊ နားေထာင္ ေပါ႔။ အေမကေတာ႔ ေနာက္ကေန ဒိုင္ခံ စားေရးေသာက္ေရး စီစဥ္၊ လုပ္ကိုင္ေပးတယ္။ တခါမွ အေဖ႔မိတ္ေဆြေတြကို ျငိဳျငင္တာ မေတြ႔ဖူးဘူး။

မိတ္ေဆြေတြကလဲ တဆိုက္ဇ္ တည္း မဟုတ္ၾကဘူး။ လူႀကီးလူငယ္၊ ပုပု ၀၀ ဆိုက္ဇ္စုံပါ။ ေရာက္တတ္ရာရာ စပ္မိစပ္ရာေတြ ေျပာၾကတာ။ နားေထာင္လို႔ေတာ႔ သိပ္ေကာင္းပဲ။ လူငယ္ ကဗ်ာဆရာေတြလည္း ပါၾကတာမို႔ ဆံရွည္ကိုယ္ေတာ္ေတြလဲ ပါပါတယ္။

သူတို႔ေတြ ကဗ်ာရြတ္ၾကရင္ ကိုယ္တို႔က ကေလးေတြဆိုေတာ႔ နားလည္း မလည္လို႔ ႀကိတ္ၿပီး ရီၾကတာေပါ႔။ သူတို႔ေတြ အတည္ေပါက္ စပ္လာသမွ် ကိုယ္တို႔ ညီအမေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္ ပ်က္တာပါပဲ။ ကိုယ္တို႔ ညီအမေတြက အရီလဲသန္ၾကတယ္။

ငါ႔ရင္အုံႀကီးက ပြင္႔ထြက္ၿပီး..(ခြိခြိခြိ)
ငါးမွ်ားတံ ထိ္ပ္မွာ ငါ႔အလြမ္းေတြ ခ်ိတ္လို႔ ..(ဟိဟိ)
အဲဒါဟာ ငါ႔ အံဖတ္ေတြေပါ႔…(ဟားဟားဟား)

ေဟ႔ ကေလးေတြ သြားစမ္း၊ သြားစမ္း။ ရွဳပ္လိုက္တာ ေအာ္ ငါ႔ကေလးေတြႏွယ္..။ အေဖက ကိုယ္တို႔ကို ေမာင္းထုတ္လိုက္ပါတယ္။ ဟန္ပန္အျပည္႔နဲ႔ ေရွ႔တိုးေနာက္ငင္ ကဗ်ာရြတ္ေနတဲ႔ ကဗ်ာဆရာလဲ မုဒ္ ပ်က္ပါေလေရာ။

အဲဒီလို စကား၀ိုင္းေတြ၊ ကဗ်ာရြတ္ပြဲေတြကလဲ အပတ္တိုင္းလိုလိုမွာ ညေနေရာက္ရင္ေတာ႔ လူစုခြဲၾကၿပီး တေယာက္လည္ပင္း တေယာက္ဖက္ၿပီး ျပန္ၾကတာပါ။ လူပုံေတြကသာ ၾကမ္းခ်င္ၾကမ္းမယ္၊ အမူအရာ၊ စိတ္ေနစိတ္ထားေတြကေတာ႔ ယဥ္ေက်းၾကပါတယ္။ အႏုပညာသမားေတြ မဟုတ္လား။ ခဏခဏလဲ ငိုၾကတယ္။ :P

တမနက္မွာေတာ႔ ကိုယ္က ႏိုးလာေတာ႔ အိမ္ေရွ႔ ဧည္႔ခန္းမွာ ျခင္ေထာင္ ေထာင္ထားတာ ေတြ႔ပါတယ္။ ကိုယ္ကလဲ ကိုယ္႔အမ မေအးလို႔ ထင္လိုက္တယ္။ သူက တခါတေလ အိမ္ေရွ႔ ထြက္အိပ္တတ္တယ္ေလ။

ဒါနဲ႔ စ ခ်င္တာနဲ႔ ျခင္ေထာင္ကို ဖြင္႔မၾကည္႔မိဘဲ ျခင္ေထာင္ႀကိဳးေတြ အကုန္ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး သူ႔ကုိ ပိုးတုံးလုံးလို ျခင္ေထာင္နဲ႔ လိပ္ထားလိုက္တယ္။ သူကလဲ တုပ္တုပ္မွ မလွဳပ္ပါဘူး။ တရွဳးရွဴးနဲ႔ အိပ္ေကာင္းေနတာပါ။ ကိုယ္ကလဲ ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ႔ ေပါ႔ေလ။

ၿပီးေတာ႔ ျခင္ေထာင္အျပင္ဖက္ကေန သူ႔ေျခမ ရွိတဲ႔ေနရာကို စမ္းၿပီး အတင္းခ်ိဳးလိုက္ပါတယ္။ ထ ေတာ႔ မေအး၊ ထ ေတာ႔ ေပါ႔။ သူကလဲ မလွဳပ္ေသးဘူး။ ကိုယ္ကလဲ အဲဒီအမကို အရမ္းခ်စ္၊ အရမ္းႏိုင္ေလေတာ႔ သူ႔ေျခေထာက္ေတြကို ဆိတ္ဆြဲ လိမ္ၿပီး ႏွိဳးတယ္။ အင္း အင္း လို႔ေတာ႔ အသံထြက္လာတယ္။ လုံးလုံး မႏိုးဘူး။

အဲဒီတုန္းက ကိုယ္က တကယ္႔ကေလးဆိုေတာ႔ ဘာမွ မသိေသးတာပါ။ ဒါနဲ႔ ျခင္ေထာင္အျဖဴႀကီး အုပ္လို႔ ပိုးတုံးလုံးလို ျဖစ္ေနတဲ႔ သူ႔ကိုယ္ေပၚကို ကိုယ္က ေျခေထာက္ကေန ေျပးတက္လိုက္ပါတယ္။ အဲလို ေျပးတက္ ေျပးဆင္းနဲ႔ ႏွိဳးေနတာ ၃ခါေလာက္လဲ လုပ္မိေရာ၊ ၀ူး၀ူး ၀ါး၀ါးနဲ႔ ပိုးတုံးလုံးႀကီး ထ ထိုင္ပါတယ္။

ကိုယ္လဲ မေအး ႏိုးၿပီကြ ဆိုၿပီး ၀မ္းသာအားရ နဲ႔ ျခင္ေထာင္ကို ဆြဲဖယ္လိုက္တာ အသားမည္းမည္း ႏွာေခါင္းခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ အေဖ႔မိတ္ေဆြ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အမေလး လန္႔လိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔။ ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာကို ဘုန္း ဘုန္းနဲ႔ ေယာင္ၿပီး ထုလိုက္ ရုိက္လိုက္ ပါေသးတယ္။ ၿပီးမွ အိမ္ခန္းထဲ ၀င္ေျပးေတာ႔တာ။

တကယ္ေတာ႔ သူက အဲဒီတုန္းက ေရႊဘိုေဆာင္မွာ ေနေနတာတဲ႔။ ညမွာ ကိုယ္တို႔အိမ္ကေန အေဆာင္ျပန္ေတာ႔ မန္းေငြေအာင္တို႔ ျမန္မာ႔အသံကို ေလာင္ခ်ာနဲ႔ပစ္တဲ႔ေန႔မို႔ အဲဒီေရႊဘုိေဆာင္နားမွာ အပစ္အခတ္ေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔သူလဲ အေဖ႔ဆီ ျပန္ေျပးလာလို႔ အိမ္မွာပဲ အိပ္ခိုင္းလိုက္ရတာ ဆိုပဲ။ ကိုယ္က ေစာ အိပ္သြားေတာ႔ မသိလိုက္ဘူးေလ။

ကိုယ္ ႀကီးလာလို႔ စာေလး ဘာေလးေရးေတာ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တုန္း အဲဒီ ဦးကို ေလထန္ကုန္းမွာ တခါေတြ႔ေသးတယ္။ ကိုယ္တို႔မိသားစုက အေဖ႔မိတ္ေဆြလဲ ကိုယ္႔မိတ္ေဆြျဖစ္၊ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းလဲ အေဖ႔သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ ဆိုသလို ေရာေထြးခင္တတ္ၾကေပမယ္႔ ဒီတေယာက္ကိုေတာ႔ ကိုယ္႔ကို မမွတ္မိပါေစနဲ႔လို႔ ႀကိတ္ဆုေတာင္းေနရၿပီး မ်က္ႏွာခပ္လႊဲလႊဲေနခဲ႔ရပါေၾကာင္း။ ။

မိုးခ်ိဳသင္း

14 comments:

ATN said...

ခ်ိဳသင္းေရ ကဗ်ာ ရြတ္တာေတြကို ပြဲပ်က္ေအာင္ လုပ္တာေတာ့ မေကာင္းဘူးကြယ့္ း)

လင္း said...

အမေရ ရီလိုက္ရတာ ခုထိလဲ ရီေနတုန္းပဲ။ ဟီးဟီး ပိုးတံုးလံုးႀကီးေပၚ တက္ခုန္ေနတာေရာ၊ျခင္ေထာင္ဆြြဲဖယ္လိုက္လို ့ လန္ ့သြားတာေရာ အို အကုန္လံုးပါဘဲ။ အမေရးသမ်ွကို စိတ္ကူးထဲမွာ ျမင္ေယာင္ႀကည့္လို ့ရေတာ့ ပိုရီရတယ္။ လင္းတို ့ဘေလာ့ဂါေတြ အားလံုးလဲ ဒါမ်ိဳးစုျပီး စကားေျပာရရင္ ေပ်ာ္ဘို ့ေကာင္းမွာေနာ္။

ကုိေပါ said...

မခ်ဳိသင္းကလည္း က်ေနာ့္သမီးက်ေနတာဘဲ။ သမီးက က်ေနာ္ဘာလုပ္လုပ္ အတည္ေပါက္ လုပ္လုိ႔မရဘူး။ အကုန္ရယ္တာဘဲ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ က်ေနာ့္မွာ မွင္နဲ႔ ေမာင္းနဲ႔ ကဗ်ာရြတ္ခဲ့တာေလးကို မဒမ္က ဗီဒီယုိမွတ္တမ္းတင္လာေပးလုိ႔ ကုိယ့္အသံ ကုိယ့္ဟန္ေလးကုိ အိမ္မွာျပန္ခံစားမလုိ႔ရွိေသး သမီးက ေနာက္ကေန ပုခုံးေပၚက ေက်ာ္ၾကည့္ရင္ တဟိဟိ၊ တခြိခြိနဲ႔။ ဟဒယရႊင္ေဆး တုိက္ေကၽြးေနတယ္မ်ား မွတ္သလားမသိ။ ၿပီးေတာ့ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္ျပခုိင္းတယ္။ အေကာင္းမဟုတ္ဘူး။ ရယ္ခ်င္လုိ႔။

ၿငိမ္းေ၀ said...

တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း
ေရဒီယိုကတဆင့္
က်ေနာ္ ကဗ်ာရြတ္တယ္ေနာ္
ခင္ဗ်ားတို႔အားလံုး ၀ိုင္းရယ္ေနၾကမယ္ထင္တယ္


ဆရာမေလး က်ေနာ့္ဆီကိုလည္း လာလည္ပါဦး ...။

သက္ေဝ said...

ငါ႔ရင္အုံႀကီးက ပြင္႔ထြက္ၿပီး..(ခြိခြိခြိ)
ငါးမွ်ားတံ ထိ္ပ္မွာ ငါ႔အလြမ္းေတြ ခ်ိတ္လို႔ ..(ဟိဟိ)
အဲဒါဟာ ငါ႔ အံဖတ္ေတြေပါ႔…(ဟားဟားဟား)

ရီလိုက္ရတာ ခ်ိဳသင္းေရ...
ေခါင္းေတာ္ေတာ္ေပါ့သြားတယ္..။
ေက်းဇူး...

P.Ti said...

အမေရးတာေတြ ရံုးမွာဖတ္ၿပီး ရီတာ ေဘးက လူေတြကေတာင္ ဘာေတြဖတ္ေနတာလဲ ေမးယူရတယ္…
ကဗ်ာဖ်က္တာမွအစ ျခင္းေထာင္နဲ႔လံုး တက္ခုန္ၿပီ… မ်က္ႏွာၾကီးလည္း ျမင္ေရာ… လန္႔သြားတာပဲ က အဆံုး… တကယ္ကို ရီလိုက္ရတာ….

ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိဘူး ကဗ်ာဆရာၾကီးတေယာက္ “အေဖ့ရဲ႕အေမြ ဓားေရာင္ကေဖြး” ဆုိတဲ့ပံုစံမ်ိဳး ကဗ်ာစပ္ေနတုန္း အေပါ့သြားခ်င္လုိ႔သြားေနတုန္း အမတုိ႔ကို စခ်င္တဲ့ေနာက္တေယာက္က ၀င္စပ္လုိက္တာ “အေမ့ရဲ႕အေမြ ေပါင္ျခံကေဂြး” လုိ႔…
ကဗ်ာပ်က္တဲ့အျပင္ ထပ္စပ္လုိ႔မရေတာ့ဘူးလုိ႔ ဖတ္ဖူးတယ္။

ကဗ်ာဆရာၾကီးက ဆရာၾကီးတင္မိုးမ်ား ျဖစ္ေနမလား… :P

Anonymous said...

ဟား၂ အမေရ.. ကိုပီတိနဲ့ မလင္းလို မထိန္းနိုင္ မရပ္နိုင္လို့ အသံထြက္ ရယ္သြားပါတယ္ း)

Anonymous said...

အမေရ ေရးတတ္လိုက္တာ ဆရာမေမျငိမ္းေျပာသလို အမကေတာ္လိုက္တာဗ်ာ တစ္ပုဒ္ျပီးတစ္ပုဒ္သိပ္ေကာင္းတာပဲ ဆက္ေမွ်ာ္ေနမယ္ဗ်ာ

ခင္မင္းေဇာ္ said...

ခ်ိဳသင္းလဲ ေဘာ္ေဘာ္ေတြ မ်ားေနၿပီေပါ့။ ျမန္မာဘေလာ္ဂါ ေလာကဟာ ေပ်ာ္စရာပါပဲေနာ္.. မ်ားမ်ားေရး... အမလဲ အားတာနဲ႕ လာဖတ္တာပဲ သိလား...

စူး said...

အမေရ.. ရီ ရတယ္..ဟီး

thwe thwe said...

မမရယ္

ဘုရား ဘုရား ဒီတစ္ခါ LA ေရာက္လို့ ခ်ိဳ႑ၢေဂဟာမ်ားတည္းမိလို့ကေတာ့ မမကို အရင္ အေျကာင္းျကားရမယ္ အခုခ်ိန္မွာမ်ား ေမ့ျပီး ငယ္ငယ္တုန္းကလို တက္နင္းခံလိုက္ရလို့ ကေတာ့ အမယ္ေလး ေတြးရင္းေတာင္ ေျကာက္လာျပီ ဟီးဟီးဟီး

မမေအးေရ
မခ်ိဳသင္းတစ္ေယာက္ သူ ့အိမ္မွာ လာမရွဳပ္ေအာင္ သြယ္၀ိုက္ေသာနည္းနဲ့ သတိေပးေနတယ္ ဗ်ိဳ ့

ဟားဟားဟား

တန္ခူး said...

အဲဒီကဗ်ာဆရာၾကီး ေနာက္လာအိပ္ရဲေသးလား… ရယ္လိုက္တာ stressေတြ အေတာ္ေပ့့ါသြားတယ္….

tin min htet said...

ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ..
ရင္ဘတ္ႀကီးတို႔၊ အန္ဖတ္တို႔ တခါမွ မသုံးဖူးလို႔ ..
ဒါေပမယ္႔ ေမာင္အံ႕နဲ႔ ငါနဲ႔ ၂ေယာက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရင္ ကိုယ္႔ကဗ်ာေရာ သူမ်ားကဗ်ာေရာ အားလုံးကို ဟားတာပါပဲ။ လက္ေရးကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြကို သတိရေသး ..

ငထက္

ကလိုေစးထူး said...

မေရာက္မိတဲ့ တရက္ႏွစ္ရက္အတြင္းမွာပဲ က်ေနာ္ မဖတ္ရေသးတာ သုံးပုဒ္ႀကီးမ်ားေတာင္ ရိွေနပါေပါ့လား။ အမေရးခဲ့သလိုပဲ ေဂါက္တံနဲ႔ လွည့္ေနရာကေန အခုေတာ့ အင္ဂ်င္က ေကာင္းေကာင္းႀကီးကို အရိွန္ရေနပုံရတယ္။ က်ေနာ္ေတာ့ ကဗ်ာဖ်က္တာနဲ႔ ပိုးတုံးလုံးႀကီးေပၚ တက္ခုန္တာေတြကို ဖတ္ၿပီး တဟားဟားနဲ႔ကုိ ရယ္ေနရတယ္။ :D