အသက္အေၾကာင္း မတန္ခူး က ေရးလာေတာ႔ အသက္ကို မကြယ္၀ွက္တတ္သူပီပီ “က်မ အသက္ ၃၈ ၊ ခစ္ ခစ္ ခစ္” တဲ႔။ ၿပီးေတာ႔ ကိုယ္႔ကိုလဲ သူ႔ထက္ႀကီးတယ္ထင္ၿပီး အမ ေခၚမိတာ ေတာင္းပန္ေနေသးတယ္။ ကိုယ္ကလဲ မတန္ခူးကို မျမင္ဖူးေပမဲ႔ ခင္ေနေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔သာ အတူသြားရရင္ ဘယ္ကိုမဆို လိုက္မယ္ဆိုတဲ႔ စိတ္က ရွိၿပီးသားမို႔ သူေဖာ္ ကိုယ္ေဖာ္ဆိုၿပီး ကိုယ္႔အသက္ကိုပါ ကြန္မန္႔သြားေရးပစ္လိုက္တယ္။
တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္က အမထက္ ၁ႏွစ္ပဲ ငယ္တာပါ လို႔။ အဲဒီလို ကြန္မန္႔မေရးခင္လဲ စဥ္းစားေသးတာ။ အမ သူ႔ အသက္အမွန္ကို ေရးထားတာကို ၃ ဂဏန္း မွာ ေအာက္က အေခ်ာင္းေလး သြားျဖဳတ္ၿပီး ၁ လိုလို သြားလုပ္ထားရ ေကာင္းမလားလို႔ပါ။ ဒါဆို မတန္ခူးက ၁၈၊ ကုိယ္က တႏွစ္ငယ္တယ္ဆုိထားေတာ႔ ၁၇ ႏွစ္ ေပါ႔။ ဟန္ကုိက်လို႔..၊ စိတ္ကူးထဲမွာ ေျပာပါတယ္။
ေနာက္ေတာ႔ သူ႔ ပို႔စ္ကို ကိုယ္၀င္ျပင္လို႔ မရတာနဲ႔ ၁ ျပင္မဲ႔ အစီအစဥ္ လက္ေလွ်ာ႔ လိုက္ရတယ္။ ရွိပါေစေတာ႔ေလ ဆိုၿပီး။ ေလာကႀကီးက အစိုးမရတာေတြလဲ ၾကာေလ သိေလပဲ ဆိုပါေတာ႔။
အသက္ဆိုတာ သူ႔ဖာသာသူေနေပမဲ႔ အဒီအသက္ကိုပဲ သြား သြား ခလုတ္တိုက္ေနရတယ္။ ဘာကိုမဆို ကိုယ္႔အသက္အရြယ္နဲ႔ သင္႔တင္႔ေလ်ာက္ပတ္တာ မလုပ္ရင္၊ မေျပာရင္၊ မေနထိုင္ရင္ သူမ်ား ေျပာစရာ ျဖစ္မွာမို႔ ဆင္ျခင္ရတာေတြ ရွိတယ္။ သူမ်ားေတာ႔ မသိဘူး၊ ကိုယ္ေတာ႔ အဲဒီလို အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးေတြ ၾကံဳဖူးတယ္။
ပထမဆုံး အသက္အေၾကာင္း စဥ္းစားမိတာ မွတ္မိသေလာက္ ဆယ္တန္းေရာက္္မွ ထင္တာပဲ။ အိမ္မွာေတာ႔ အငယ္ဆုံးမို႔ ငယ္ငယ္က တအိမ္လုံးက မီးမီးေလး၊ မီးခ်ိဳေလး နဲ႔ ခ်စ္စႏိုးေခၚၾကတာ။ ကိုယ္က ခ်ဴခ်ာသူမို႔ ၀ိုင္းၿပီး ဂရုစိုက္ၾကတာလဲ ပါတယ္။ အဲဒီေတာ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို မီးမီးက..လို႔ ေျပာတာ အက်င္႔ပါသြားတယ္။
ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ႔ တေန႔ အေဖ႔ကို စကားေျပာရင္း မီးမီးက မီးမီးက နဲ႔ ေျပာေနေတာ႔ အေဖက ေျပာပါတယ္။ သမီး၊ မီးမီးလို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို မေျပာနဲ႔ေတာ႔ တဲ႔၊ သမီးလဲ အရြယ္ရၿပီ၊ သူမ်ားေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္ နံမည္ျဖစ္ျဖစ္ တပ္ေျပာေလ..တဲ႔။ အဲဒီမွာ အရင္က ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သတိမထားမိတာ ခ်က္ခ်င္း ဂရုျပဳမိသြားတယ္။ ကိုယ္မထင္တဲ႔ အျပဳအမူက ကေလးဆန္သလို ျဖစ္ေနတာကိုး။ အဲဒီကစလို႔ အသက္ ဆိုတာကို ထည္႔တြက္ရမွာပါလား လို႔ နည္းနည္းရိပ္မိလာတယ္ ထင္တာပဲ။
ေနာက္ေတာ႔ အေဖေျပာတာ မွန္တယ္ဆိုတာ သိလာတယ္။ တခါက အသက္ ၅၀ေက်ာ္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ရယ္၊ သူ႔သမီးေလး တေယာက္ရယ္ အေဖနဲ႔ စကားေျပာေနၾကတာ ေဘးကနားေထာင္ေနတုန္း မီးကေလ မီးကေလ နဲ႔ ေျပာေနေတာ႔ သူ႔သမီးကို ေျပာေနတယ္ မွတ္တာ၊ ဘယ္႔ႏွယ္ဟုတ္ရမွာလဲ၊ သူ႔ကိုယ္သူ မီးကေလ လို႔ ေျပာေနတာ။ အဲဒါနဲ႔ နားေထာင္ရတာ မသင္႔ေတာ္မွန္း သိလို႔ ငါ ဒီလိုမျဖစ္တာ ေတာ္ပါေသးရဲ႔ ျဖစ္ရတယ္။
အသက္ကို ၾကည္႔လို႔ အေခၚအေ၀ၚကလဲ အေရးႀကီးေသးတယ္။ ကိုယ္ထက္ သိပ္မႀကီးရင္ အကို၊ အမ၊ မမ ေပါ႔။ ငယ္ရင္ေတာ႔ ညီမ၊ ေမာင္ေလး၊ သိပ္ငယ္ရင္ သမီး၊ သားလို႔လဲ အခုအရြယ္မွာ ေခၚေနရပါၿပီ။ ရန္ကုန္မွာေနတုန္းက ကိုယ္တို႔အိမ္မွာ လာေန၊ အလုပ္လုပ္တဲ႔ ေကာင္မေလးက ကိုယ္႔ထက္ ၅ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ငယ္ေပမဲ႔ ကိုယ္႔ကို ေခၚတာ အံတီ တဲ႔။ ေတာ္ေတာ္ ေအာင္႔သြားတာ။ ေအာ္..ငါေတာ္ေတာ္ ရင္႔က်က္ေနပုံေပါက္တယ္လို႔ ၾကံဖန္ ေျဖလိုက္ရတယ္။
တခ်ိဳ႔က်ေတာ႔လဲ အသက္သိပ္မကြာဘူးထင္လို႔ ေမးၾကည္႔ေတာ႔ ကိုယ္႔ထက္ေတာင္ ၃ ႏွစ္ေလာက္ ႀကီးေနေသးတယ္။ ေအာ္ ဒါဆို ခ်ိဳသင္းက တို႔ထက္ေတာင္ ငယ္ေနတာေပါ႔ေနာ္ တဲ႔။ ၿပီးေတာ႔လဲ ဆက္ၿပီး ခုနကေခၚသလို အမ ပဲ ဆက္ေခၚတာပဲေလ။ တကယ္ေတာ႔ အဲဒီတုန္းက တိို႔ဘယ္လို နားလည္ရမလဲ ေတြဘာေတြ လုပ္လိုက္ရမွာ။
ေနာက္တခါ ၾကံဳဖူးတာက ကိုယ္႔အမအလတ္ မေအး နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔က ရုပ္ခ်င္းက အေတာ္ဆင္တယ္။ သူနဲ႔က ရီေဖာ္ရီဖက္မို႔ တတြဲတြဲ သြားလာတတ္သလို၊ တခါတေလ အက်ီ ၤ ေတြဘာေတြ ဆင္တူ ၀တ္တတ္ေသးတယ္။ တခါက အက်ီ ၤ ဆင္တူ၀တ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လာေတာ႔ ေနာက္ကေန ေျပာသံၾကားတယ္။ အမႊာထင္တယ္ တဲ႔။ ေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္ စက္ဘီးစီးလာရင္း ေျပာေနသံပါ။ ေရွ႔ကို သြားၾကည္႔ရေအာင္ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္တို႔လဲ မ်က္ႏွာၾကည္႔မိ္ရင္ေတာ႔ မဟုတ္ဘူးလို႔ ကြဲသြားေလာက္တယ္ ထင္တာေပါ႔ေလ။ သူတို႔လဲ ကိုယ္တို႔ကို ေက်ာ္တက္ၿပီး မ်က္ႏွာကို သမင္လည္ျပန္ၾကည္႔ၿပီးမွ မွတ္ခ်က္ခ်တယ္။ ဟုတ္တယ္ကြ၊ အမႊာပဲ တဲ႔။
ကိုယ္တို႔လဲ သူတို႔မွတ္ခ်က္ကို ၾကားေတာ႔ မေနႏိုင္ေအာင္ ျပံဳးစိစိ ျဖစ္သြားရတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေသခ်ာ ျပန္စဥ္းစားလိုက္ေတာ႔ မေအးက ကိုယ္႔ထက္ ၆ႏွစ္ႀကီးတာမို႔ အမႊာထင္တာ ကိုယ္႔အတြက္ ၀မ္းသာစရာ မဟုတ္။ ကိုယ္က ၆ႏွစ္ႀကီးတဲ႔ ရုပ္ထြက္ေနတာလား၊ သူက ၆ႏွစ္ ငယ္တဲ႔ ရုပ္ျဖစ္ေနတာလား..။ ေတြးရင္ေတာ႔ ကိုယ္႔ဖက္က ၀မ္းနည္းစရာခ်ည္းပါ။
အဲဒီေတာ႔ ကိုယ္လဲ မသိစိတ္မွာ ငယ္ခ်င္သလား မသိ။ ေစ်း၀ယ္ရင္ တခါတေလ junior တန္းဖက္ သြားၿပီး အက်ီ ၤေလးေတြ ကိုယ္မွာ ကပ္ၾကည္႔ဘာညာ လုပ္မိေသးတယ္။ အဲဒီေတာ႔ ကိုယ္႔ေမာင္ေတာ္က ေမးတယ္။ တူမေတြအတြက္ ၀ယ္ေပးမလို႔လား တဲ႔။ အဲဒါေတြ ခက္တာပဲ။ ဒီက ကိုယ္႔အတြက္ စဥ္းစားေနတဲ႔ဟာကို..။
ဒါက သူမ်ားေတြ အသက္မခန္႔မွန္းတတ္တာကို ေျပာျပေနတာပါ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလဲ အသက္ကို မခန္႔မွန္းတတ္လို႔ အားနာရဖူးပါတယ္။ အေဖ႔မိတ္ေဆြ အံတီတေယာက္က ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ ရန္ကုန္မွာကတည္းက ခင္ခဲ႔သူမို႔ ဒီေရာက္ေတာ႔လဲ ကိုယ္႔ကို ဖုန္းအျမဲဆက္ စကားေျပာျဖစ္ေနတယ္။ ေနတဲ႔ေနရာခ်င္းကလဲ မတူေတာ႔ မေတြ႔ျဖစ္ၾကဘူးေပါ႔။
တေန႔ေတာ႔ အိမ္ကုိ ပါဆယ္ထုပ္ႀကီး တထုပ္ေရာက္လာလို႔ ဖြင္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ဒီမွာ ရွားပါးတဲ႔ ဗမာအစားအစာေတြကို အမ်ိဳးမ်ိဳးအစုံစုံ ပို႔လိုက္တာပါ။ သူ ဗမာဆိုင္ေရာက္တုန္း ငါ႔တူမေလး စားခ်င္ရွာမွာပဲ ေတြးမိလို႔ တဲ႔။ နည္းတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ အဲဒီေတာ႔ ကိုယ္လဲ အားနာၿပီး ဘာမ်ား သူ႔ကုိ ျပန္ေပးရင္ေကာင္းမလဲလို႔ ေတြးရတာေပါ႔။
ေနာက္ေတာ႔ စဥ္းစားမိတာက အယ္လ္ေအမွာ ပဲေၾကာ္က နံမည္ႀကီးေလ။ အိမ္ရွင္မေတြ အႀကိဳက္ မုန္႔ဟင္းခါးထဲပဲ ထည္႔ထည္႔၊ အသုပ္ပဲ သုတ္စားစား လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ပဲေၾကာ္ေလးေတြ ႀကိဳက္တတ္တာမို႔ ပုံးႀကီးနဲ႔ တပုံး ပဲေၾကာ္ေတြ ၀ယ္ၿပီး ပို႔ပစ္လိုက္တယ္။ အံတီက အပ်ိဳႀကီးမို႔ တေယာက္တည္းပဲ၊ စားပါေလ႔။
ပို႔ၿပီးေနာက္ပိုင္း ဖုန္းေျပာေတာ႔ ကိုယ္လဲ မေမးဘဲ ဒီအတိုင္း တျခားအေၾကာင္းပဲ ေျပာေနတယ္။ သူ႔ဆီ မေရာက္ေသးလို႔ မသိေသးတာေနမွာ။ ေနာက္တခါ ဖုန္းဆက္ေတာ႔လဲ သူက စ ၿပီး မေျပာျပန္ဘူး၊ ပဲေၾကာ္ေတြ ပို႔လိုက္တာ ရၿပီသမီးေရ၊ ဒါနဲ႔ ရရခ်င္းကုိ မုန္႔ဟင္းခါးေလး ခ်က္စားလိုက္တာ ဘာညာ ေျပာမယ္ထင္တာ။ ဒီတေခါက္လဲ မေျပာျပန္ဘူး။
ေနာက္ေတာ႔ စဥ္းစားရတယ္။ ငါပို႔လိုက္တာ အျမန္ နဲ႔ပို႔တာပါ။ ပဲေၾကာ္ပုံး ေရာက္သင္႔ပါၿပီေပါ႔။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တခါ ဖုန္းဆက္ေတာ႔ ေမးၾကည္႔လိုက္တယ္။ အံတီ သမီး ပဲေၾကာ္ေတြပို႔တာ ေရာက္ၿပီလား ေပါ႔။ အံတီ႔အသံက ေအးတိေအးစက္ပဲ၊ ၀မ္းသာတဲ႔အသံလဲ မဟုတ္ဘူး။ ေအး၊ ရပါၿပီ သမီး တဲ႔။ ေအာ္ ခ်ိဳသင္းက လမ္းမွာမ်ား ေပ်ာက္သလားလို႔။ ဒီမွာေတာ႔ အဲဒီ ပဲေၾကာ္လိုခ်င္ရင္ ႀကိဳေတာင္ မွာရတာ၊ နံမည္ႀကီးပဲေၾကာ္မို႔ အံတီ စားေစခ်င္လို႔ပါ ေပါ႔။
အဲဒီေတာ႔ အံတီက ျပန္ေျပာတယ္။ အံတီ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေ၀လိုက္ပါတယ္ကြယ္။ အံတီကေတာ႔ သြားေတြ မရွိေတာ႔လို႔ ပဲေၾကာ္ မစားတာ ၾကာပါၿပီ တဲ႔။ ေကာင္းပါေရာရွင္။ ေအာ္..အသက္..အသက္..၊ လုပ္ေပါက္က လူကို လာမသတ္သြားတာပဲ ကံေကာင္းတယ္ ေျပာရမလိုပါပဲေလ။
မိုးခ်ိဳသင္း
