ေကာင္းကင္စိတ္နဲ႔ ေျမလိုက်င္႔တဲ႔ ဧည္႔သည္ႀကီး - ၄

၁၉၉၈ သႀကၤန္အၿပီးေလာက္မွာ ဆရာႀကီးရဲ႕ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးတစ္ေယာက္ရဲ႕သမီး မဂၤလာေဆာင္ရွိလို႕ သူျမင္းျခံသြားရမယ္႕အေၾကာင္းေပၚလာတယ္။ ဆရာႀကီးညီမ အန္တီစန္းလည္း ရန္ကုန္ေရာက္ေနၿပီး သူနဲ႕အတူ ျမင္းၿခံျပန္မယ္။ က်ေနာ္႕ကိုသူနဲ႕လိုက္ဖို႕ ဆရာႀကီးက အတင္းေခၚတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕သမီးေတြကလည္း သူတို႕အေဖနဲ႕အေဒၚ လူငယ္အေဖာ္မပါဘဲ ခရီးသြားရမွာပူေနတာနဲ႕ က်ေနာ္လိုက္သြားႏိုင္ရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္လို႕ ေျပာၾကတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ျမင္းၿခံေထာင္က ထြက္လာေတာ႕ အထဲကရဲေဘာ္ေတြကို စားစရာေပးခ်င္တာနဲ႕အေၾကာင္းဆုံၿပီး လိုက္သြားျဖစ္ေရာ ဆိုပါေတာ႕။ က်ေနာ္တို႕ကို ဆရာႀကီးသမီးေတြက အေဝးေျပးဂိတ္အထိ လိုက္ပို႕ၾကတယ္။ မမိုးေအးရဲ႕သမီးေလးက သူ႕အဖိုးနဲ႕လိုက္မယ္ခ်ည္းတကဲကဲ ။ ဒီကေလးေလးက ဆရာႀကီးနဲ႕ အေတာ္႕ကိုခြၽတ္စြတ္တူတာ။ ရဲလိုက္တာမွ လြန္ေရာ။ ဘာကိုမွမေၾကာက္တတ္ဘူး။ က်ေနာ္႕ကိုလည္း ျမင္ရဖန္မ်ားလာေတာ႕ မွတ္မိေနၿပီ။ ဦး.. ဦးဆိုၿပီး လက္ကမ္းေပးတတ္တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း သူ႕အတြက္ ကစားစရာေလးေတြ ယူသြားေပးတတ္တာကိုး။

အဲဒီ႕ျမင္းၿခံခရီးကေတာ႕ ဆရာႀကီးနဲ႕က်ေနာ္နဲ႕တကယ္႕အမွတ္တရေလးပဲ။ ဆရာႀကီးနဲ႕က်ေနာ္ ပထမဦးဆုံးနဲ႕ ေနာက္ဆုံးခရီးရွည္ထြက္ျခင္းပါဘဲ ။ ဆရာႀကီးအတြက္ကေတာ႕ သူ႕ဇာတိေျမကို ျပန္ခဲ႕တဲ႕ ေနာက္ဆုံးခရီးရွည္ထြက္ျခင္းပါဘဲ ။ ဆရာႀကီးအတြက္ေတာ႕ သူ႕ဇာတိေျမကို ျပန္ခဲ႕တဲ႕ေနာက္ဆုံးခရီး ျဖစ္မယ္ဆိုတာ အဲဒီ႕တုန္းကမသိခဲ႕ၾကဘူးေလ။ ကားစစထြက္ခ်င္း စကားေတြေျပာလိုက္တာ ေတာက္ေလွ်ာက္ဘဲ ။ တစ္ေမွးေလာက္ဘဲ ေမွးခဲ႕ရတယ္။ ဆရာႀကီးကေတာ႕ စကားေတြလည္းေျပာ ၊ ကားတစ္ခါရပ္ရင္ ေဒသစာတစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုဝယ္စားတယ္။ တစ္လမ္းလုံးပဲ။

သူ႕ဇာတိေျမျပန္ရမွာဆိုေတာ႕ သူ႕႔ပုံစံက တက္ၾကြလန္းဆန္း ျမဴးတူးေနတယ္။ တကယ္႕ပီဘိ ကေလးေလးတစ္ေယာက္လိုဘဲ ။ သူ႕ဇာတိေျမအေၾကာင္း ၊ သူ႕ငယ္ဘဝ ေနပုံထိုင္ပုံအေၾကာင္းေတြ ၊ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းအစုံပဲ ေဖာင္ေနေအာင္ ေျပာျပတာ။ အခုက်ေနာ္တို႕စီးေနတဲ႕ကားက သူ႕အဆက္ေဟာင္းပိုင္တဲ႕ကားလိုင္း လို႕ ရွက္အမ္းအမ္းနဲ႕ ေျပာျပေသးတယ္။ ကားေပၚမွာ '' ေရႊသုႏၵရီ '' သီခ်င္းဖြင္႕ေတာ႕ သူ႕ရြာသား 'ပန္းရည္ဘဏ္တိုက္' သီခ်င္းေရးဖဲြဲ႕သူ အေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ အဲဒီ႕ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕အႏုပညာဗီဇနဲ႕ သူ႕အစ္မႀကီးအေၾကာင္း သူဆုံးေတာ႕ သူ႕အစ္မႀကီးက က်န္ခဲ႕တဲ႕ အႏုပညာအစအနအားလုံးကို မီးရွိဳ႕လိုက္လို႕ ႏွေျမာတသ ျဖစ္ရတဲ႕အေၾကာင္း ေဆြးေဆြးေျမ႕ေျမ႕ေျပာျပပါတယ္။ က်ေနာ္သိသမွ် ဆရာႀကီး ရႊင္လန္းအတက္ၾကြဆုံးအခ်ိန္ဟာ အဲဒီ႕ခရီးစဥ္ဘဲျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕မနက္ေစာေစာျမင္းၿခံေရာက္ေတာ႕ မဂၤလာပြဲက်င္းပတဲ႕အိမ္မွာဘဲ က်ေနာ္တို႕ တည္းရတယ္။ ေတာဓေလ႕မဂၤလာပြဲဆိုေတာ႕ ရြာနီးဝန္းက်င္က ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ မဂၤလာပြဲမစခင္ တစ္ပတ္ေလာက္ထဲက ႀကိဳေရာက္ေနၾကတာ တစ္အိမ္လုံး ဧည္႕သည္ေတြခ်ည္း တရုံးရုံးနဲ႕ ။ ဆရာႀကီးကို ဝိုင္းႏွဳတ္ဆက္ၾကတဲ႕အထဲမွာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းအဖိုးႀကီးတစ္ခ်ိဳ႕လည္းပါတယ္။ ' ေဟ႕ . . ဘဂ်မ္း.. ေဟ႕ဘယ္သူ.. မင္း.. ငါ ' နဲ႕ ေျပာေနလိုက္ၾကတာ။ ရယ္လိုက္ေမာလိုက္နဲ႕ တစ္ကယ္႕လူပ်ိဳေပါက္စနေလးေတြအတိုင္းပါဘဲ ။ ေဘးကက်ေနာ္တို႕ကိုေတာင္ အမွတ္မရၾကေတာ႔ဘူးနဲ႕ တူပါတယ္။

မဂၤလာပြဲက ေနာက္ ( ၁ ) ရက္ေက်ာ္မွ က်င္းပတယ္။ အဲဒီ႕အိမ္နဲ႕မနီးမေဝး ဧည္႕ခန္းမမွာပါ။ ျမင္းၿခံၿမိဳ႕ရဲ႕အေကာင္းဆုံးခန္းမလို႕ ဆိုတာပါဘဲ။ ဆရာႀကီးနဲ႕က်ေနာ္႕ကိုေရွ႕ဆုံးက လူႀကီးေတြ အတြက္ သီးသန္႕ထားတဲ႕ခုံေတြမွာ ေနရာခ်ေပးတယ္။ အဖိုးႀကီးေတြၾကားေနရတာဆိုေတာ႕ က်ေနာ္႕မွာ မလြတ္မလပ္နဲ႕ မအီမသာႀကီးကိုျဖစ္လို႕ ။ မဂၤလာပြဲအစီအစဥ္စေတာ႕ ဆရာႀကီးက သူ႕ရဲ႕အခ်စ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္စင္ျမင္႔တက္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ရြတ္တယ္။ '' အခ်စ္ဆိုတဲ႕'ေခ်ာက္'.. လက္တြဲကာအတူေလွ်ာက္ေတာ႕..'' ဆိုတဲ႕ ကဗ်ာေလးပါ။ မဂၤလာပြဲၿပီးေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ ေနာက္ထပ္
( ၃ ) ရက္ေလာက္ ေနၾကေသးတယ္။ ျမင္းၿခံေထာင္ထဲရဲေဘာ္ေတြအတြက္ အစားအေသာက္ေတြ သြားပို႕ျဖစ္တယ္။ ဆရာႀကီးနဲ႕ သူ႕မိတ္ေဆြေတြက ဝိုင္းေပးၾကဆိုေတာ႕ ပစၥည္းေတြအမ်ားႀကီးဘဲ ။ ျမင္းၿခံသပိတ္ကိစၥနဲ႕ေထာင္က်ေနတဲ႕ရဲေဘာ္ႀကီးကိုသန္းေဌးအိမ္လည္း ေရာက္ခဲ႕ေသးတယ္။ သူ႕ကိုေထာင္ဝင္စာသြားေတြ႕ေသးေပမယ္႕ ဝန္ထမ္းေတြ က်ေနာ္႕ကိုမွတ္မိသြားလို႕ မေတြ႕ရဘဲ ျပန္ခဲ႕ရတယ္။

စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ႀကီး ရုပ္ကလာပ္ကိုသြားဖူးဖို႕ ဆရာႀကီးကေခၚသြားတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ႕ ဆရာႀကီးနဲ႕သူ႕မိတ္ေဆြက ရုပ္ကလာပ္ကိုဝပ္ခ်ကန္ေတာ႔ေနေတာ႕ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္း မိုးတိုးမတ္တပ္ႀကီး ျဖစ္ေနတာ။ ဆရာႀကီးက က်ေနာ္႕လက္ဆြဲၿပီး အတင္းဝပ္ခ်ကန္ေတာ႕ဖို႕ မ်က္ရိပ္မ်က္ကဲျပ ၊ ပါးစပ္ကလည္း ေလသံေလးနဲ႕ '' ကန္ေတာ႕.. ဦးခ် '' လို႕ ေျပာေသးတာ။ က်ေနာ္ကေပရပ္ေနေတာ႕ သူ က်ေနာ္႕နားနားကပ္ၿပီး ဒီဆရာေတာ္ႀကီးကို ဖူးရခဲတယ္၊ ဖူးထား ..တဲ႕။

တစ္ညေနေတာ႕ ဆရာႀကီးက ၿမိဳ႕ျပင္ထန္းေတာသြားဖို႕ က်ေနာ္႕ကိုေခၚသြားတယ္။ သူ႕မိတ္ေဆြလူႀကီး ( ၂ ) ေယာက္နဲ႕ လူလတ္ပိုင္းေက်ာင္းဆရာေဟာင္း တေယာက္လည္း ပါတယ္။ ဆရာႀကီးက '' ငါ.. ေသာက္က်င္႔ မရွိေတာ႕ မူးရင္နည္းနည္းပါးပါး ငါ႕ထိန္းဦး ။ ငါ႕အနားမွာေန။ လိုရင္မင္းကိုတြဲေလွ်ာက္လို႕ရတာေပါ႕ '' လို႕ က်ေနာ္႕ကိုႀကိဳေျပာထားပါတယ္။ ထန္းေတာေရာက္ေတာ႕ တဲေလးတစ္လုံး ေရွ႕အပင္ေအာက္မွာ သစ္သားကြပ္ပ်စ္ေလးတစ္ခု ၊ ဘာခြက္ ဘာပုလင္းမွ မရွိဘူး ။ တျခားလည္း ဘယ္သူမွမရွိဘူး။ ခဏေနေတာ႕ ထန္းရည္အျပည္႕ျဖည္႕ထားတဲ႕ ေျမအိုးေလးတစ္လုံး လာခ်ေပးတယ္။ လက္ကိုင္တပ္ထားတဲ႕ အုန္းမွဳတ္တစ္လုံးပါ လာခ်ေပးတယ္။ က်ေနာ္အေတာ္အံ႕ၾသေနတာ။ လူက ( ၅ ) ေယာက္ ၊ အိုးတစ္လုံး ၊ ခြက္တစ္ခြက္တည္း ၊ ဘယ္လိုေသာက္ၾကမလဲေပါ႕။ အျမည္းဆိုလို႕ ပဲေလွာ္နဲ႕ေျမပဲေလွာ္ ( ၂ ) မ်ိဳးတည္း ။ ေက်ာင္းဆရာယူလာတဲ႕ အမဲေၾကာ္ေလးပါလာလို႕ ေတာ္ေသးတယ္။

အဲဒီ႕တုန္းက ဆရာႀကီးက သူ႕သြားေတြ ျပန္စိုက္ၿပီးၿပီဆိုေတာ႕ ပဲေလွာ္လည္း ဝါးလို႕ရေနၿပီ။ (ႀကံဳတုန္းေျပာရဦးမယ္။ က်ေနာ္ ေထာင္က လြတ္ခါစက ဆရာႀကီးကို ၾကည္႕ၿပီး အံ႕ၾသရေသးတယ္။ ၾကည္႕ဦးေလ ။ သြားေတြ အကုန္ျပန္စိုက္ထားတယ္။ စပို႕ရွပ္နဲ႕ ။ ေခါင္းလည္း ေဆးဆိိုးထားေတာ႕ နက္လို႕ ။ သူ႕သမီးေတြ သူ႕ကို အျပတ္ရွိဳင္းေပးထားတာ။ က်ေနာ္က ''ဆရာႀကီးက ဒီလိုဆိုေတာ႕ ေတာ္ေတာ္ၾကည္႕ေကာင္းတာဘဲ ၊ ႏုဖတ္လို႕ ''ဆိုေတာ႕ သူက ''မင္းေျပာသလိုဆို ခုမွ ၾကည္႕ေကာင္းတယ္ဆိုေတာ႕ အရင္က ေတာ္ေတာ္ၾကည္႕ရဆိုးတဲ႕သေဘာျဖစ္ေနၿပီ '' လို႕ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ျပန္ေျပာတယ္) ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ထန္းရည္ေသာက္ၾကတယ္ဆိုပါေတာ႕။ သူတို႕ ထန္းရည္ ေသာက္တဲ႕ဓေလ႕က တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ အလွည္႕က် ဝိုင္းပတ္ေသာက္ၾကတာ။ သူ႕ခြက္ကိုယ္႕ခြက္ သပ္သပ္စီေသာက္ၾကတာမဟုတ္ဘူး ။

ေသာက္ရင္းနဲ႕ ( ၂ ) အိုးကုန္ၿပီ ေနာက္( ၁ ) အိုး ထပ္ေသာက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္က ေတာ္ၿပီ။ က်ေနာ္႕ကိုအလွည္႕ေက်ာ္လိုက္ဖို႕ ေျပာတာ မရဖူးတဲ႕။ တစ္ေယာက္ေတာ္ရင္ တစ္ဝိုင္းလုံးေတာ္ ရတာ။ ေက်ာ္လို႕မရဘူးတဲ႕ေလ။ ဒါနဲ႕တစ္အိုးကုန္ ဆက္ေသာက္လိုက္ရတယ္။ ေသာက္လို႕ၿပီးလို႕ ျပန္ဖို႕ထၾကေတာ႕ ဆရာႀကီးက က်ေနာ္႕အနားကပ္ၿပီး '' ငါနည္းနည္းထိတယ္ကြ '' ဆိုၿပီး က်ေနာ္႕ပုခုံးကိုကိုင္ၿပီး ကားရပ္ထားတဲ႕ဆီ ေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ ေမလေနပူရွိန္ကလည္း ျပင္း၊ က်ေနာ္က ေသာက္ေလ႕ေသာက္ထလည္း သိပ္မရွိေတာ႕ လူကမဟန္ဘူးးျဖစ္ေနတယ္။ ယိုင္တိုင္တိုင္ျဖစ္ေနတာ ကိုယ္႕ကိုယ္ကိုလည္း မနည္းမတ္ထားရတယ္။ ကားနားေရာက္ေတာ႕ က်ေနာ္က မဟန္ေတာ႕ဘူး။ ထိန္းထားရင္းနဲ႕ကို လဲက်သြားပါေရာ။ ဆရာႀကီးက က်ေနာ္႕ကို ျပန္ထူေနရတယ္။ သူကထိတယ္သာဆိုတယ္ ေအးေအးေဆးေဆးလမ္းေလွ်ာက္လို႕ရေသးတယ္။ ကားေပၚေရာက္ေတာ႕ က်ေနာ္မေနႏိုင္ဘူး။ အန္ခ်င္ေနတာ။ မနည္းထိန္းထားရတယ္။

တည္းတဲ႕အိမ္ေရာက္လို႕ ကားေပၚကဆင္း အိမ္ထဲဝင္ရုံရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္ထိုးအန္ပါေလေရာ။ ဧည္႕သည္ေတြအမ်ားႀကီး က်ေနာ္႕ကို ဝိုင္းၾကည္႕ေနၾကတာ။ အိမ္ထဲက လူငယ္ (၂) ေယာက္ ထြက္လာၿပီး က်ေနာ္႕ကိုလာတြဲေခၚၾကတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းေရာက္ေတာ႕ အားရေအာင္ အန္လိုက္မွ နည္းနည္းသက္သာသြားသလို ရွိလာတယ္။ ဆရာႀကီးက ေရခ်ိဳးခန္းထဲထိ လိုက္လာၿပီး ခ်က္ခ်င္းေရမခ်ိဳးဖို႕ လာသတိေပးတယ္။ အဲဒီ႕ညေနက က်ေနာ္ထမင္းလည္း မစားႏိုင္ေတာ႕ဘူး။ တစ္ညလုံးလည္း အိပ္လို႕မရဘူး။ ရင္ပူလို႕ထလိုက္ ေရေသာက္လိုက္နဲ႕ မိုးကို စင္စင္လင္းေရာ။

ေဘးနားက ဆရာႀကီးကေတာ႕ ထုံးစံအတိုင္း တေခါေခါနဲ႕ ေဟာက္ေတာင္ ေနလိုက္ေသးတယ္။ မိုးလင္းလို႕ ေရခ်ိဳးေကာ္ဖီၾကမ္းေသာက္ ၊ မုန္႕စားၿပီးမွ ေနလို႕ သက္သာလာတယ္။ မေန႕ကေတာ႕ မူးေနလို႕ ရွက္ရေကာင္းမွန္းမသိတာ။ ဒီမနက္ေတာ႕ ရွက္လြန္းလို႕ လူေရွ႕ေတာင္ မ်က္ႏွာမျပရဲေတာ႕ဘူး။ အိမ္ရွင္ေတြကေတာ႕ ရယ္ရယ္ေမာေမာပါဘဲ ။ '' ရန္ကုန္သားသာဆိုတယ္ ၊ ထန္းရည္ေလးနည္းနည္း ေသာက္တာ ေခါင္းကိုမေထာင္ႏိုင္ေတာ႕ .. အံ႕ပါရဲ႕ '' တဲ႕ ။ ဆရာႀကီးကေတာ႕ ထုံးစံအတိုင္း '' ေခြးေကာင္.. ငါမင္းကိုျပန္တြဲေနရတယ္၊ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနၿပီ '' ဆိုၿပီး က်ေနာ္႕ေခါင္းကို ထုပါေလေရာ။ ခုေနျပန္ေတြးၾကည္႕ေတာ႕ မေန႕တစ္ေန႕တုန္းကလိုဘဲ ဆရာႀကီးမ်က္ႏွာျမင္ေယာင္လာၿပီး လြမ္းလိုက္တာ။ ရင္ထဲ ဆို႕တက္လာမိတယ္။

ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး။ ဆရာဦးျမသန္း ဆံုးတယ္။ ဆရာႀကီးအိမ္မွာ ႐ွိ၊ မ႐ွိ ဖံုးဆက္ၿပီး ႐ွိတယ္ဆိုေတာ့ အိမ္ကို ကဗ်ာေတာင္းဖို႔ လူကိုယ္တိုင္သြား လိုက္တယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာႀကီးမ်က္ႏွာမႈိင္းက်သြား တယ္။ ''ကိုျမသန္းက ေတာ္ေတာ္စိတ္ႏွလံုး ႏူးညံ့တဲ့သူပဲ။ ဆရာဆိုတဲ့ဂုဏ္နဲ႔ ရာႏႈန္းျပည့္ ထိုက္တန္တဲ့သူ။ ေစတနာနဲ႔ စာသင္ဖို႔ ေလာကမွာ လူအျဖစ္ေမြးဖြားလာတဲ့လူပဲ။ သိပ္ႏွေျမာဖို႔ေကာင္း တယ္'' ဆိုၿပီး ေလးေလးတြဲတြဲႀကီး ေျပာေနေတာ့တယ္။ ၿပီးမွ ဒီည သူကဗ်ာေရးမယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔၊ မနက္ျဖန္မနက္ က်ေနာ့္ဆီကမွတဆင့္ ဆရာဦးျမသန္းအိမ္ကိုသြားၾကဖို႔ေျပာတယ္။ ေနာက္တေန႔မနက္ အေစာႀကီး သူ က်ေနာ့္ဆီေရာက္ခ်လာၿပီး က်ေနာ့္လက္ထဲကဗ်ာ (၂) ပုဒ္ ထည့္ေပးတယ္။ တစ္ပုဒ္က ''ျမတ္ဆရာ'' ဆိုလားပဲ။ ''အၿပံဳးတျမျမနဲ႔ ႏွလံုးလွတဲ့တို႔ရဲေဘာ္..'' ဆိုၿပီး ႏုႏုညက္ညက္ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ေလး။ ေနာက္တစ္ပုဒ္ကေတာ့ စကားလံုးေတြက ခပ္မာမာ၊ ခပ္ျပင္းျပင္း။

ဟုိေရာက္ေတာ့ (၂) ပုဒ္လံုးကို white board မွာ ကူးေရးလိုက္တယ္ ဆိုေတာ့ နာေရးလာေမးသူတိုင္း အလြယ္တကူ ဖတ္လို႔ရသြားတာေပါ့။ စ်ာပနအဖြဲ႕ေလးဖြဲ႕ၿပီး တာဝန္ေတြခြဲေတာ့ က်ေနာ္လည္း တာဝန္ထည့္ခြဲထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေျမခ်တဲ့ေန႔မွာ ဆရာႀကီးက သူ႕ကားနဲ႔သြားဖို႔ေျပာေပမယ့္ က်ေနာ္လိုက္လို႔မရဘဲ လြမ္းသူ႕ပန္းေခြကိစၥ လုပ္ေနရတယ္။ က်ေနာ့္တသက္တာမွာ အဲဒီေလာက္စည္ကားၿပီး လူမ်ားမ်ားစားစားလိုက္ပို႔ၾကတဲ့ စ်ာပနအခမ္းအနားမ်ိဳး တခါမွ မေတြ႕ဖူးဘူး။ လမ္းတစ္ခုလံုးျပည့္ေနတဲ့အျပင္၊ အျပင္ဘက္ လမ္းမႀကီးအထိ ကားေတြ၊ လူေတြ ျပြတ္ခဲေနတယ္။ ဆရာ့ကို ခ်စ္ခင္ေလးစားသူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားခဲ့တယ္ဆိုတာ သူရဲ႕ေနာက္ဆံုးခရီးမွာ အထင္းသားေတြ႕ေနရတယ္ေလ။ ဆရာ က တာေမြ (၅) ေက်ာင္းမွာ အလုပ္လုပ္ဖူးတယ္။ အခုလည္း ေတာက္ေလွ်ာက္စာသင္ေနတာ။ ဆရာဝန္က က်န္းမာေရးအရ အနားယူဖို႔၊ အထပ္ျမင့္မတက္ဖို႔ သတိေပးလ်က္နဲ႔ သူ႔တပည့္ေတြကိုငဲ႔ၿပီး အထပ္ျမင့္တုိက္ေတြ ေပၚတက္ၿပီး စာသြားျပတာ။ သင္ရင္းနဲ႔ ေဆး႐ံုေရာက္ၿပီး ဆံုးသြားရတာ ဆိုေတာ့ ဆရာဟာ ေသတဲ့အထိ စာသင္သြားသူလို႔ ေျပာရမွာပဲ။

တကယ္ေတာ့ ဆရာ့ကို က်ေနာ္လူခ်င္းမႀကံဳဖူးပါဘူး။ က်ေနာ့္အမႈတြဲေတြျဖစ္တဲ့ သက္ဝင္းေအာင္ တို၊ ေဇယ်ာဝင္းတို႔ေျပာျပလို႔ ဆရာ့အေၾကာင္းသိေနၾကရတာ။ က်ေနာ္ေထာင္ကလြတ္ေတာ့ ဆရာ့ဆီမွာ အဂၤလိပ္စာသြားသင္ဖို႔ ဆရာႀကီးက တိုက္တြန္းခဲ့တယ္။ က်ေနာ္သြားခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာအိမ္မွာမ႐ွိလို႔ မဆံုလိုက္ရဘူး။ ေနာက္ပိုင္းလည္း က်ေနာ္ မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ အခု သူဆံုးမွေရာက္ျဖစ္တာ။ ေျပာရရင္ ဆရာ့အေၾကာင္း နားနဲ႔မဆံ့ေအာင္ ေမႊးေမႊးျမျမၾကားခဲ့ရေပမဲ့ သက္႐ွိထင္႐ွား တစ္ခါမွမေတြ႕ခဲ့ဖူးဘူး။ ဆရာရဲ႕စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းေတြေၾကာင့္ပဲ ဆရာ့ကို လာေရာက္ ဂါရဝျပဳသူေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနၾကတာေလ။ လူေတြကတအားမ်ားေတာ့ ထိမိခိုက္မိမွာစိုးလုိ႔ ဆရာ့႐ုပ္ကလာပ္ကို ကာထားတာပါ။ က်ေနာ့္ကို ကာဖို႔တာဝန္ေပးထားေတာ့ ႀကိဳးဝိုင္းထဲဝင္ၿပီး ဆရာ့႐ုပ္ကလာပ္ နားမွာေစာင့္ၾကည့္ေပး ေနရတယ္။ ဆရာက ေသတာနဲ႔မတူဘူး။ အိပ္ေပ်ာ္ေနသလိုပဲ။ မ်က္ႏွာမွာ တင္းမာမႈအ႐ွင္းမ႐ွိဘူး။ ၿငိမ္းခ်မ္းလို႔။ ဆရာ့လက္ထဲ ေဘာလ္ပင္ေလးထည့္ေပးထားၾကတယ္။

အျပန္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ေတာ့ ဆရာႀကီးေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြ က်ေနာ့္နားထဲ အခုထိ ၾကားေယာင္ေနေသးတယ္။ ''လူက အေသေကာင္းဖို႔လိုတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေနေကာင္းမွ အေသေကာင္းမယ္။ ကိုျမသန္းဆို ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေကာင္းတာ ေတြပဲလုပ္ခဲ့ေတာ့ အေနေကာင္းခဲ့တယ္။ တကယ့္ေစတနာဆရာ၊ ျမတ္ဆရာ တစ္ေယာက္ပဲ။ စာသင္တဲ့အလုပ္ကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးလုပ္ခဲ့တဲ့သူ။ သူျမတ္ႏိုးတဲ့အလုပ္ကို ေသတဲ့အထိလုပ္သြားတာ အားက်ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ေသေတာ့လည္း ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဒုကၡေပးမသြားဘူး။ အေနလည္းေကာင္းခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေသလည္းေကာင္းတာ..''

ဆရာဦးျမသန္း ရက္လည္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ (၁ဝ)တန္းေျဖဖို႔၊ က်ဴ႐ွင္တက္၊ ျပင္ဆင္တာေတြ လုပ္ ရေတာ့တယ္။ ဆရာႀကီးက သန္လွ်င္က သူ႕ၿခံႀကီးဆီသြားတိုင္း က်ေနာ့္ဆီဝင္လာတတ္တယ္။ တစ္ေန႔က် အဲဒီၿခံအသြား က်ေနာ့္ဆီဝင္လာတယ္။ က်ေနာ့္ အိမ္မွာ ခဏေနၿပီး ဖံုးဆက္ေသးတယ္။ ၿပီးမွ ထြက္သြားၾကတာ။ ေနာက္တစ္ေန႔ညေနက်ေတာ့ ဖံုးနဲ႔ နံရံၾကားမွာ ပိုက္ဆံအိတ္တစ္လံုးေတြ႕လို႔ အံ့ၾသၿပီး ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဆရာႀကီးအိတ္ျဖစ္ ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္းဖုန္းဆက္လိုက္ေတာ့ မမိုးမိုးစံ ဖံုးလာကိုင္တယ္။ ည (၇)နာရီ ေလာက္႐ွိမယ္။ က်ေနာ္က ဆရာႀကီးပိုက္ဆံအိတ္ က်ေနာ့္ဆီ က်န္ခဲ့ေၾကာင္းေျပာေတာ့ မစံက ရယ္ေနတယ္။ ''ဟုတ္လား..ေဖေဖက သူခါးပိုက္ႏႈိက္ခံရတယ္ ေျပာေနတာ။ သူ႕ႏႈိက္တဲ့ ခါးပိုက္ ႏႈိက္ေတာင္ သူျမင္ရင္ မွတ္မိတယ္တဲ့။ သူ႕ကို ဝင္တိုက္သြားၿပီးမွ ႏႈိက္သြားတာလို႔ အတိအက် ေျပာေနတာ'' လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က ''ဒါဆို မစံ သူ႕ကို သြားေခၚေပး။ ဘာမွ သြား မ ေျပာနဲ႔ဦး။ က်ေနာ္ စဦးမယ္'' လို႔ေျပာေတာ့ မစံ သြားေခၚေပးတယ္။

သူဖံုးကိုင္ေတာ့ က်ေနာ္က ဘာမွမသိေသးသလိုနဲ႔ မေန႕ကဘယ္လိုျဖစ္တာလဲဆိုၿပီး ေမးလိုက္ေတာ့ သူက ''ေအးကြာ..မင္း အိမ္ကထြက္ၿပီး သံလ်င္အသြား ကားေပၚမွာ ခါးပိုက္ႏႈိက္ခံလိုက္ရတာ။ ငါ့ကိုဝင္တိုက္သြားေသးတာ။ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ေပါ့။ ကားခေပးဖို႔ၾကည့္လိုက္မွ ပိုက္ဆံအိတ္မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ပါသြားၿပီ။ ငါ့ ဝင္တုိက္သြားတဲ့ ခါးပိုက္ႏႈိက္ၾကည့္ေတာ့လည္း မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ဘယ္မွာဆင္းသြားတယ္ မသိဘူး။ ကားသမားကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာၿပီး စီးခဲ့ရတယ္။ သန္လ်င္ေရာက္ေတာ့ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ဆီ ေငြေခ်းၿပီး ျပန္လာခဲ့ရတာ'' လို႔ေျပာေတာ့တာပဲ။

ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က ''ဘာမွ ခါးပိုက္ မႏႈိက္ဘူး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေမ့က်န္ခဲ့ၿပီးေတာ့။ အခုပိုက္ဆံအိတ္က က်ေနာ့္လက္ထဲမွာ။ ဆရာႀကီး ဖံုးဆက္ၿပီးေမ့က်န္ခဲ့တာ။ က်ေနာ္လည္း ၾကားထဲက်ေနေတာ့မျမင္ဘူး။ အခုမွေတြ႕လို႔ ဆရာႀကီးဆီ ခ်က္ခ်င္းဖုံးဆက္လုိက္တာ။ မနက္ျဖန္က်ေနာ္ျပန္ေပးမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအတိုင္းမရဘူး။ ေရအဆံုး၊ ကုန္းတစ္ဝက္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တဝက္ပိုင္တယ္'' လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ရယ္ ၿပီး ''ရပါတယ္ကြာ'' တဲ့။ ေနာက္တ္ေန႔ မနက္ပိုက္ဆံအိတ္သြားျပန္ေပးေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔သူ႕သမီးေတြက ဝိုင္းစၾကေသးတယ္။ ''ခါးပိုက္ႏိႈက္ခံရသေလး ဘာေလးနဲ႔။ ခါးပိုက္ႏႈိက္ပဲ သူသိသလိုလို၊ ဘာလိုလုိနဲ႔ ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့ေလ။ သူက သူ႕အျပစ္သူသိေတာ့ ဘာမွမေျပာဘူး။ ရယ္ပဲရယ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ကထပ္ၿပီး ''ဆရာႀကီးကလည္း လူႀကီး ႐ွက္ေတာ့ရယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးျဖစ္မယ္ဆိုေတာ့ သူက ''ေခြးေကာင္..မရယ္လို႔ ငါက ကေလးလိုငိုရမွာလား''တဲ့။ အဲဒီေန႔က သူ႕ပိုက္ဆံအိတ္ျပန္ရလို႔ က်ေနာ္နဲ႔ကိုပိုက္ႀကီးကို လက္ဖက္ရည္လိုက္တိုက္ပါေသးတယ္။

ပညာေရးနဲ႔ပတ္သတ္ရင္ က်ေနာ္မွာ အၿမဲအခက္အခဲေတြ႕ရတတ္တယ္။ ခုလည္း (၁ဝ)တန္းေျဖဖို႔ က်ဴ႐ွင္တက္ေနတုန္း ဒီႏွစ္ပညာေရးစနစ္ေျပာင္းၿပီဆိုၿပီးျဖစ္ေရာ။ (၁ဝ)တန္း က်ဖူးသူေတြသာ အျပင္ေျဖလို႔ရမယ္။ အခုမွ (၉)တန္းေအာင္ (၁ဝ)တန္းစတက္တဲ့သူေတြ အျပင္ေျဖလို႔မရဘူး။ ေက်ာင္းတက္၊ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ျပည့္မွ စာေမးပြဲေျဖလို႔ရမယ္ဆိုၿပီး လုပ္ေရာ။ အဓိကကေတာ့ ေဘာ္ဒါေဆာင္ေတြကိုသတ္ခ်င္တာပါ။ အမ်ားစုက (၉)တန္းေအာင္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ေက်ာင္းမတက္ ေတာ့ဘဲ ေဘာ္ဒါတက္ၿပီး အျပင္ဝင္ေျဖၾကတာမဟုတ္လား။ ဒါကိုသတ္ခ်င္လို႔ စနစ္ေျပာင္းဖို႔လုပ္ လိုက္တာထင္ပါတယ္။

က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ သတင္းဆိုးႀကီးပါပဲ။ က်ေနာ္က ခုမွ(၉)တန္းေအာင္ တဲ့သူဆိုေတာ့ (၁ဝ)တန္းကို အျပင္ေျဖလို႔မရေတာ့ဘူးေပါ့။ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ဆိုတာကလည္း ၾကည့္ ပါဦး။ အသက္က (၂၇)ႏွစ္၊ ကိုယ့္ထက္ (၁ဝ)ႏွစ္ (၁၁)ႏွစ္ေလာက္ငယ္တဲ့ တူ၊ တူမအ႐ြယ္ေတြနဲ႔ အတူ အျဖဴအစိမ္းဝတ္ၿပီး ေက်ာင္းျပန္တက္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဆရာမေတြကေတာ့ ေက်ာင္း အပ္ၿပီး ေျဖဖို႔ပဲ တိုက္တြန္းေနၾကတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ဒီအ႐ြယ္ႀကီးက်မွ အျဖဴအစိမ္းဝတ္ၿပီး ေက်ာင္းထဲျပန္မဝင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မေျဖေတာ့ဘူးဆိုၿပီးေနလိုက္တယ္။

ဒါကို ဆရာႀကီး သိေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ပညာေရးစနစ္ ကေမာက္ကမကိုလည္း သူသိတယ္။ ''တတ္ႏိုင္ရင္ ေတာ့ ေက်ာင္းအပ္ၿပီးဝင္ေျဖကြာ။ သူသူငါငါ (၁ဝ)တန္းေအာင္ဘြဲ႕ရေနခ်ိန္မွာ ကိုယ္က(၁ဝ)တန္း ေတာင္မေအာင္ဘူးဆိုေတာ့ အမ်ားအျမင္မွာ မတင့္တယ္ဘူး။ အထင္ေသးခံရတတ္တယ္..'' ေျပာလိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ရင္ထဲ ေအာင့္သြားတယ္။ သူ႕ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ''က်ေနာ္မေအာင္တာ မဟုတ္ဘူး ဆရာႀကီး။ မေျဖတာ...''လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ''ဒါေပမဲ့ အမ်ားက အဲဒါေတြ သိမွာမဟုတ္ဘူး။ ပညာအရည္အခ်င္းေမးရင္ (၁ဝ)တန္းပဲ။ ဒါဆို (၁ဝ)တန္းမေအာင္ဘူး။ ဒါပဲ သိၾကမွာ'' လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။

က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ဆစ္ကနဲနာသြားတယ္။ အတန္းပညာ (၁ဝ)တန္း ပဲ႐ွိလို႔ အထင္ေသးတတ္တဲ႔
သူေတြထဲ ဆရာႀကီးပါေနၿပီလား။ ဒါဆို လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အရည္ အခ်င္းကို (၁ဝ)တန္းေအာင္၊ မေအာင္နဲ႔ တိုင္းတာၾကတာလား။ က်ေနာ့္အျမင္မွာေတာ့ (၁ဝ) တန္းေအာင္ဘြဲ႕ရၿပီး ''ဖြတ္''ျဖစ္ေနတဲ့သူေတြ တပံုႀကီး၊ မျမင္ခ်င္မွအဆံုး။ အတန္းပညာမ႐ွိေပမဲ့ အရည္အခ်င္း ႐ွိတဲ့သူေတြ ဒုနဲ႔ေဒးပဲ။ က်ေနာ့္ရင္ထဲ ဗေလာင္ဆူေနတယ္။ ဆရာႀကီးကိုေတာ့ ဘာဘာညာညာမေျပာေတာ့ပါဘူး။ ႏႈတ္ဆက္ၿပီးထျပန္ခဲ့တယ္။

က်ေနာ္မ်က္ႏွာမေကာင္းျဖစ္သြားတာ သူသိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ေန႔မွာ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ကိစၥ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီလားလို႔ ဖံုးနဲ႔လွမ္း ေမးတယ္။ က်ေနာ္က မဆံုးျဖတ္ရေသးဘူး။ ဆရာမေတြ နားပူနားဆာလုပ္ေနလို႔ က်ေနာ္ဂြက်ေနတယ္လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ''ေခါင္းေအးေအးထားၿပီး စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ပါကြာ'' လို႔ေျပာၿပီး ဖံုးခ် သြားတယ္။

က်ေနာ္ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ရမလဲမသိေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မ်က္စိထဲ ျပန္ျမင္ၾကည့္တယ္။ အျဖဴ၊ အစိမ္းဝတ္၊ လက္ပိုက္၊ စာေအာ္ဆို..ေဘးက ကိုယ့္ တူ၊ တူမအ႐ြယ္ေတြ၊ တဖက္မွာကလည္း ကိုယ့္ကို သားလိုခ်စ္ၾကတဲ့အေမလိုဆရာမေတြ၊ ကိုယ့္ကို(၁ဝ)တန္းေအာင္ ဘြဲ႕ရေစခ်င္တဲ့ ေမတၱာ ႐ွင္ေတြ။ ေနာက္တဘက္မွာက '(၁ဝ)တန္းေတာင္မေအာင္ဘူး' ဆိုၿပီး အထင္ေသးၾကတဲ့သူေတြ။ က်ေနာ္႕ေခါင္းထဲခ်ာခ်ာလည္ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္ယတိျပတ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ဆရာမေတြဆီသြားၿပီး ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ၿပီဆိုေတာ့ ဆရာမေတြခမ်ာ ဝမ္းသာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတြဘာေတြက်လို႔။ ''ငါ့သား..မင္းေျဖရင္ ေသခ်ာေပါက္ေအာင္မွာ။ ဆရာမတို႔ယံုတယ္''တဲ့။ ''က်ေနာ္ေအာင္႐ံုေလးနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ၿပီးေျဖမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာသာစံုဂုဏ္ထူးရ ရမယ္။ ဒါေတြကို အထင္ႀကီးလို႔၊ မက္ေမာလို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေထာင္က် ဖိႏွိပ္ခံခဲ့ရေပမဲ့ အ႐ႈံး ေပးမသြားဘူး။ ဒါမ်ိဳးရေအာင္ လုပ္လို႔ရတယ္ဆိုၿပီး ျပခ်င္လို႔၊ က်ေနာ့္အရင္းႏွီးဆံုးလူေတြထဲကေတာင္(၁ဝ)တန္းမေအာင္တာကို အထင္ေသးခ်င္တဲ့အသံေတြ ၾကားရတာကို ရင္နာလြန္းလို႔ .. ဒါေၾကာင့္ ဘာသာစံုဂုဏ္ထူး ရေအာင္ခ်မယ္''ဆိုၿပီး ရင္ထဲ႐ွိတာေတြ ဖြင့္ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဆရာမေတြက ပိုေတာင္ဝမ္းသာၾကေသးတယ္။ ''ငါ့သား .. ခ် ဆရာမတို႔ေနာက္ကေန လိုတာ မွန္သမွ် အျပည့္အဝပံ့ပိုးေပးမယ္..'' လို႔ အားေပးၾကတယ္။

က်ေနာ္ဒီလိုဆံုးျဖတ္တာ ဆရာႀကီးကို မေျပာဘူး။ ဟိုေန႔က သူေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြေၾကာင့္ ရင္ထဲ ခုထိမေကာင္းေသးလို႔။ ေက်ာင္းအပ္ေတာ့ က်ေနာ္အရင္တက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းက လက္မခံဘူး။ ဆရာမေတြက လက္ခံခ်င္ေပမဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးက ေထာင္ထြက္ေက်ာင္းသားကို ေက်ာင္းတက္ ခြင့္မေပးရဘူး ၫႊန္ၾကားထားလို႔တဲ့။ က်ေနာ႔္စိတ္ထဲ တင္းခနဲျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္ ထိပ္တိုက္ ဝင္တိုးလည္း ရမွာမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔က ဓါးထက္ေနတဲ့အခ်ိန္ေလ။ က်ေနာ္႔အကိုႀကီးနဲ႔တိုင္ပင္ၿပီး က်ေနာ့္ေနာက္ေၾကာင္းမသိတဲ့ လူလည္းနည္းတဲ့ တျခားေက်ာင္းမွာ သြား အပ္လိုက္တယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးကိုေတာ့ လိမ္ထားရတာေပါ့။ အေရးအခင္းမွာ ေက်ာင္း ကတစ္ပိုင္းတစ္စနဲ႔ စကၤာပူထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနလို႔။ အခု (၁ဝ)ႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္တာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး ဘြဲ႕ရေနၾကလို႔၊ မခံခ်င္တာနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ၿပီး ဘြဲ႕ယူမလို႔ဆိုၿပီး အေၾကာင္းျပရတယ္။ ဒါနဲ႔အဆင္ေျပၿပီး ေက်ာင္းတက္ျဖစ္ေရာ ဆိုပါေတာ့။

ဆရာမေတြ ဝယ္ေပးတဲ့ အျဖဴအစိမ္းဝတ္ၿပီး ေက်ာင္းထဲဝင္ေတာ့ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြက ဆရာအသစ္လို႔ ထင္ေနၾကတာ. က်ေနာ္က ခႏၶာကိုယ္ကလည္း ခပ္ႀကီးႀကီး၊ (၁၄၅) ေပါင္႐ွိတယ္။ အရပ္က (၅ေပ ၇လက္မ)။ ဆံပင္လည္း တိုတုိကပ္ကပ္ေလး ၫႇပ္ထားလိုက္ေတာ့ မ်က္စိထဲ ျမင္သာျမင္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့။ ပထမဆံုး ေက်ာင္းထဲ စဝင္တဲ့ေန႔က ရင္ေတြဘာေတြခုန္လို႔။ စာသင္ခံုမွာ ဝင္ထုိင္ၿပီး ''မဂၤလာပါဆရာမ'' လို႔ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူ သံၿပိဳင္ႏႈတ္ဆက္ရေတာ့ ရင္ထဲ တမ်ိဳးႀကီး။ တလွပ္လွပ္နဲ႔။ ႐ွက္တာလည္းမဟုတ္ဘူး။ (၈၈) မတိုင္ခင္ ငယ္ဘဝစာသင္ခန္း ေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္ၿပီး လြမ္းသလိုလုိ။

ေနာက္ေန႔ေတြမွာေတာ့ သူ႕ဟာသူ အထာက်သြားပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း အခ်ိန္ျပည့္ ေက်ာင္းနဲ႔ စာမွာပဲ ႏွစ္ထားလိုက္တယ္။ ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း သိပ္မေတြ႕ျဖစ္ဘူး။ ကိုယ့္ဝန္းက်င္နဲ႔ အဆက္ ျဖတ္ထားလိုက္တယ္။ ေက်ာင္းတက္တဲ့ကိစၥ ဆရာႀကီး မသိေသးဘူး။ ဆရာႀကီးေျပာခဲ့တဲ့စကားနဲ႔ အၾကည့္က ခုထိရင္ထဲ အခုအခံ႐ွိေနေသးလို႔ ေက်ာင္းတက္တာကို သူ႕မေျပာဘဲထားလိုက္တာ။ တစ္ေန႔ေတာ့ အျဖဴအစိမ္းဝတ္စံုနဲ႔ေက်ာင္းသြားဖို႔အထြက္မွာ ဆရာႀကီး က်ေနာ့္ဆီအလာနဲ႔ တိုက္ တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သြားဆံုတယ္။ က်ေနာ့္ကို အျဖဴအစိမ္းနဲ႔ လြယ္အိတ္နဲ႔ျမင္ေတာ့ ဆရာႀကီးမ်က္ႏွာ အၿပံဳးနဲ႔ အေရာင္လက္သြားတယ္။ ''ေခြးေကာင္..ဒီလိုဆိုေတာ့ မင္းကေခ်ာသားပဲကြ'' ဆိုၿပီး ထံုး စံအတိုင္း က်ေနာ့္ေခါင္းကိုဆြဲၿပီး သူ႕ရင္ဘက္နဲ႔ဖိထားေတာ့တယ္။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ေက်ာင္း တက္ေနၿပီဆိုတာ က်ေနာ့္အမိုး ဖုန္းထဲက ေျပာထားလို႔ သိထားၿပီးသားပါ။ အခု က်ေနာ္ေက်ာင္း သြားမယ့္အခ်ိန္ကိုက္ က်ေနာ့္ကိုလာၾကည့္တာ ''ဆယ္တန္းေအာင္မွ လူရာဝင္တယ္ဆိုတာ ငါ သတ္မွတ္တာမဟုတ္ဘူးကြ။ မင္းနဲ႔ ငါတို႔ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြ သတ္မွတ္ၾကတာ။ လူေတြနဲ႔ေနရင္ ႀကိဳက္ႀကိဳက္မႀကိဳက္ႀကိဳက္ လူ႕သတ္မွတ္ခ်က္ေတြကိုေ႐ွာင္လို႔မလြတ္ဘူး။ အဲဒီသတ္မွတ္ခ်က္ ေဘာင္ထဲမွာ ရာႏႈန္းျပည့္ျဖစ္ေအာင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လုပ္ဖို႔ပဲလိုတာ'' လို႔ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ့္ ရင္ထဲက အဖုအထစ္ေလးကို သူျဖည္တာပါ။ ''ဆရာႀကီး ..က်ေနာ္မေျဖေသးလို႔ပါ။ ေျဖရင္ ေအာင္႐ံုတင္မကဘူး။ ဟိုဘက္ကမ္းေတာင္ လြန္ေသးတယ္။ ဆရာႀကီးေစာင့္ၾကည့္'' လို႔ ျပန္ေျပာ လိုက္ၿပီး က်ေနာ္က ေက်ာင္းသြား၊ သူက ၿမိဳ႕ထဲထြက္သြားပါတယ္။

က်ေနာ္ေက်ာင္းအပ္ေတာ့ ဇူလိုင္ ပံုမွန္အပ္ရမွာထက္ (၁)လေနာက္က်ၿပီးမွ အပ္ျဖစ္တာ။ အခု ေက်ာင္းတက္ၿပီး (၁)လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ႐ွိေသးတယ္။ မထင္မွတ္တဲ့ မုန္တိုင္းတစ္ခုနဲ႔ရင္ဆိုင္ တိုးရျပန္ေရာ။ NLD က 'လႊတ္ေတာ္' ေခၚေပးဖို႔ေတာင္းဆိုၿပီး ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးကို တပ္လွန္႔လိုက္ တယ္။ ႏိုင္ငံတကာေရာ၊ ျပည္တြင္းမွာပါ လႈပ္လႈပ္႐ြ႐ြျဖစ္သြားၾကတယ္။ အခုက်ေနာ္တက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းက တာေမြၿမိဳ႕နယ္မွာ လူဦးေရအနည္းဆံုး၊ အစဥ္အလာအရ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ ႐ွားမႈေတြမွာ ဘယ္တုန္းကမွ မပါဝင္ခဲ့ဖူးဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္ခိုးၿပီးတက္တဲ့ႏွစ္က်မွ တျခား ေက်ာင္းေတြ ၿငိမ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီေက်ာင္းက ထဆႏၵျပပါေလေရာ။ လႊတ္ေတာ္ေခၚယူေရးကိစၥ နဲ႔ တျပည္လံုး ႏုိင္ငံေရးစိတ္ႏိုးၾကားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီေက်ာင္းက ထဆႏၵျပတာဆိုေတာ့ ရဲေတြ၊ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ခ်က္ျခင္းေရာက္လာၿပီး ေက်ာင္းကိုဝိုင္းထားလိုက္တယ္။လမ္းဟိုဘက္ဒီဘက္မွာလဲ စစ္ကားေတြ ပိတ္ထားလိုက္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားမိဘေတြေရာက္လာၾကၿပီး ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြကို မိဘေတြ လက္ထဲထည့္ၿပီး ျပန္လႊတ္ေနတယ္။

ဆႏၵျပဖို႔စတင္တဲ့ ေက်ာင္းသား (၁၅)ေယာက္ေလာက္က ေက်ာင္းအျပင္ေရာက္သြားႏွင့္ၾကၿပီ။ က်ေနာ္လည္း လူ အုပ္ၾကားထဲက ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ၿပီး ေက်ာင္းျပင္ထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေပမဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက က်ေနာ့္ကိုေတြ႕သြားၾကတယ္။ က်ေနာ့္အေၾကာင္းသိထားၾကေတာ့ ဒီကိစၥ က်ေနာ့္လက္ခ်က္လို႔ယူဆၿပီး ညက်ေတာ့ က်ေနာ့္ကုိလာဖမ္းပါေလေရာ။ က်ေနာ္ကလည္း မေ႐ွာင္ဘူး။ စာေမးပြဲေအာင္ေရးပဲ ဗ်ဴဟာခ်ထားေတာ့ က်န္တာေတြအားလံုးျဖတ္ထားတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးအပါအဝင္တစ္ေက်ာင္းလံုးက ဆရာမေတြ၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ အားလံုး က်ေနာ့္အေၾကာင္း မသိၾကဘူး။ စကၤာပူကျပန္လာၿပီး ေက်ာင္းျပန္တက္တယ္ပဲ သိထားၾကတာ။ ဆႏၵထျပတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုယ္တိုင္လည္း မသိၾကဘူး။

ေထာက္လွမ္းေရးကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္႐ွားမႈေတြမွာပါဝင္ေလ့မ႐ွိတဲ့ေက်ာင္းက ခုမွ ဒီလို ျဖစ္တာဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ေၾကာင့္ပဲလို႔ ေကာက္ခ်က္အခိုင္အမာ ခ်ထားတယ္။ ဖမ္းထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို က်ေနာ္ခိုင္းလို႔လုပ္တာ မဟုတ္လားဆိုၿပီး အတင္းေမးၾကတာ။ ဟုတ္မွမဟုတ္ဘဲ။ အားလံုးကထြက္ခ်က္ေတြတူေနေတာ့ ေနာက္ဆံုး က်ေနာ့္ ကို ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းထဲမဝင္ဖို႔ ဝင္ရင္ဖမ္းမယ္ဆိုၿပီး အတိအလင္းေျပာလိုက္တယ္။ က်ေနာ္အႀကီးအက်ယ္ ေဒါပြသြားတယ္။

''ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ လြန္လြန္းတယ္ဗ်ာ။ ေအးေအး ေဆးေဆး ပညာသင္တာကို ခြင့္မျပဳရေအာင္ က်ေနာ္က ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ။ ရာဇဝင္လူဆိုးမို႔လား။ အၾကမ္းဖက္သမား မို႔လား။ ေထာင္ကလြတ္ၿပီးမွ အျပင္မွာေထာင္က်ေနတဲ့ အက်ဥ္းသားလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ေကာင္းၿပီ။ က်ေနာ္ေက်ာင္းထဲမဝင္ရရင္ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ရေအာင္ ခင္ဗ်ားတို႔လုပ္ေပး။ အဲဒါမွ က်ေနာ္ စာေမးပြဲေျဖလို႔ရမွာ..''ဆိုၿပီး မာမာထန္ထန္ပဲ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ဒါေပမဲ့မရပါဘူး။ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ကိစၥ သူတို႔လုပ္ေပးလို႔ မရႏိုင္ဘူး။ သူတို႔အေနနဲ႔ေတာ့ ေက်ာင္းထဲဝင္ရင္ ဖမ္းရမွာပဲလို႔ အတိအလင္းထပ္ေျပာပါတယ္။

ဒါမတရားမႈတစ္ခုပဲ။ လက္နက္႐ွိတယ္၊ အာဏာ႐ွိတယ္ဆိုၿပီး ဥပေဒကို ေဘးဖယ္လိုက္တာပဲ။ လူကို ႏိုင့္ထက္စီးနင္းလုပ္တာပဲ။ တိုင္းသူျပည္သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာပညာသင္ခြင့္ကို အဓမၼ က်င့္ပစ္လိုက္တာပဲ။ က်ေနာ္႕ရင္ထဲ ဗေလာင္ဆူေနတယ္။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဘယ္သူနဲ႔မွ စကားမေျပာေတာ့ဘဲ အိပ္ယာထဲတန္းဝင္ၿပီး ကုတင္ေပၚပစ္လွဲလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္မွာ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္၊ ေ႐ြးခ်ယ္စရာ ဘာမွမ႐ွိေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းထဲဝင္ရင္ အဖမ္းခံရမယ္။ ေက်ာင္းထဲမဝင္ရင္ ေက်ာင္းမတက္လို႔ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္မရရင္ စာေမးပြဲေျဖလို႔မရဘူ။ အျပင္လည္း ေျဖလို႔မရဘူး။ ဒီ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ က်ေနာ္အခက္အခဲေတြ၊ စိတ္ညစ္စရာေတြအားလံုးကို နပမ္းလံုးၿပီး ႀကိဳးစားခဲ့ရတာ။ အားခဲထားတာ။ ႏွစ္ၿပီးလုပ္ထားတာ။ ဆယ္တန္းေအာင္တာကို မက္ေမာလြန္းလို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ ေျပာခဲ့သလို မခံခ်င္လို႔ ထလုပ္ခဲ့တာ။ အခုေတာ့ မွ်တတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ မ႐ွိဘဲနဲ႔ က်ေနာ္ေက်ာင္းကထြက္ခဲ့ရျပန္ၿပီ။ မ်က္ႏွာကို အစိမ္းသက္သက္ျဖတ္႐ိုက္သလိုမ်ိဳး ခံစားေနရတာ။ ဗလာခ်ည္ႀကီး။

မတရားမႈမွန္းသိပါလ်က္နဲ႔ ဘာမွ ျပန္လုပ္လို႔မရတာေလာက္ ခံရခက္တာ ေလာကမွာ ဘာမွမ႐ွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာက်ေနာ့္လက္ထဲလက္ပစ္ဗံုးသာ႐ွိရင္ အဲဒီေထာက္လွမ္းေရး႐ံုးကို သြားထုမိမွာအေသအခ်ာပဲ။ အဲဒီအခိ်န္မွာပဲ ေဘးနားစာၾကည့္စားပြဲေပၚက ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြ ျမင္ေတာ့ က်ေနာ့္ရင္ထဲနင့္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ စာအုပ္ေတြအားလံုးကို ေအာက္ထပ္ သံမံတလင္းေပၚခ်ၿပီး တစ္အုပ္မက်န္မီး႐ိႈ႕ပစ္လိုက္ေတာ့တယ္။ မီးေတာက္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာလည္း မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနတယ္ေလ။ ရင္ထဲကမီးက ပုိပူတယ္ဆိုတာ ေျပာဖို႔ေတာင္မလိုဘူးထင္ပါရဲ႕။

စာအုပ္ေတြမီး႐ႈိ႕ပစ္တာကို အမိုးကတဆင့္ ဆရာႀကီးသိေတာ့ ခ်က္ျခင္း က်ေနာ့္ဆီေရာက္လာပါ တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္အေတာ္ဖလက္ျပေနၿပီ။ မုန္ယိုေနတဲ့ဆင္တစ္ေကာင္လိုလား။ ဒါမွ မဟုတ္ နာေနတဲ့က်ားနာတစ္ေကာင္လိုလားေတာ့ ဘာျဖစ္မယ္ က်ေနာ္မသိဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်ေနာ္အႀကီးအက်ယ္နာေနတာပဲ။ ဆရာႀကီး က်ေနာ့္အေျခအေနျမင္ေတာ့ အေတာ္စိတ္ ထိခိုက္သြားပံုရပါတယ္။ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေဖာ္ျပလို႔မရတဲ့ အသြင္ျပင္မ်ိဳးလို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။ မႈိင္းၿပီးေမွာင္ေနတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေဒါသနဲ႔ခက္ထန္ေနတာမ်ိဳးလဲမဟုတ္ဘူး။ ထိန္းခ်ဳပ္ ထားရလို႔ ခံရခက္တဲ့အရိပ္ေယာင္ေလးေတာ့ ေတြ႕ရတယ္။ က်ေနာ့္အတြက္ သူလဲ စိတ္ထိခိုက္ေန တာေသခ်ာတယ္ေလ။ ဒါဟာမတရားမႈဆိုတာ သူလည္းသိေနတယ္ေလ။ ၿပီးမွ က်ေနာ့္ကို စကား တစ္လံုးခ်င္းေျပာပါေတာ့တယ္။ ''စာအုပ္ေတြ မီး႐ႈိ႕ပစ္တာေတာ့ မေကာင္းဘူး။ မေတာ္လို႔အိမ္ပါ မီးေလာင္သြားရင္ မခက္ပါလား..''တဲ့။

''အိမ္ပါမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ပါ မီးထဲပါသြားရင္ ပိုိေတာင္ေကာင္းဦးမယ္..''လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ''မင္းဘယ္လိုခံစားရမယ္ဆိုတာငါနားလည္ပါတယ္။ မင္းအစြမ္းကုန္လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီပဲ။ သူတို႔က လက္နက္ေတြ၊ အာဏာေတြနဲ႔ မင္းသြားမယ့္လမ္းကို ပိတ္ ဆို႔လိုက္ၾကတာ။ ကိုယ္မွန္းထားတဲ့၊ ကိုယ္အားခဲထားတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ဆႏၵကို ပိတ္ပင္ခံလုိက္ရတာေလာက္ ခံရခက္တာ ဘာ႐ွိဦးမွာလဲ။ ဒါေပမဲ့ ငါအခုေျပာမွာ ေသခ်ာနားေထာင္ကြာ။ မင္းအခု (၁ဝ)တန္းမေျဖရေတာ့ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ဘဲြ႕မရေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ဒီမွာ ..ဆယ္တန္း ေအာင္၊ ဘြဲ႕ရဆိုတာ သာမန္႐ြက္ၾကမ္းရည္ႀကိဳ လူေတြအတြက္ပဲလိုတာပါ။ မင္းလိုအရည္အခ်င္း႐ွိ တဲ့လူေတြအတြက္ေတာ့ ဆယ္တန္းေအာင္ ဘြဲ႕ရဆိုတာမလိုပါဘူး။ အေမရိကန္ သမၼတေတြထဲမွာ အေတာ္ဆံုးလို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ လင္ကြန္းကိုၾကည့္..ေနာက္ ေဒါက္တာႏိုင္ပန္းလွ..ေနာက္..'' ဆိုၿပီး ေနာက္ထပ္နာမည္ သံုးေလးခုေလာက္ ဆက္ေျပာပါေသးတယ္။ က်ေနာ့္နားထဲပဲ့တင္ထပ္ က်န္ခဲ့တာကေတာ့ '႐ြက္ၾကမ္းေရက်ိဳ '...'မင္းလိုအရည္အခ်င္း ႐ွိသူေတြ' ..'ဆယ္တန္း ေအာင္ဘြဲ႕ရ..လိုမလို' ဆိုတာေတြပါပဲ။

က်ေနာ္ဆရာႀကီးကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ခါတိုင္းလို ရယ္ရယ္ေမာေမာမဟုတ္ဘူး။ ေလးနက္တည္ၾကည္ၿပီး ၿငိမ္သက္ေနတယ္။ တိုင္းျပည္ ကို တိုက္႐ိုက္စကားေျပာေနတဲ့ သမၼတတစ္ေယာက္ရဲ႕ဟန္မ်ိဳး။ သူ႕အသံက ခါတိုင္းနဲ႔မတူဘူး။ ခပ္ေလးေလး ဒါေပမဲ့ မာေနတယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ မေအာင္ကိစၥ သူအရင္က ေျပာခဲ့တဲ့စကား က်ေနာ့္နားထဲ ျပန္ၾကားေယာင္လာတယ္။ ''သူသူငါငါ ဆယ္တန္းေအာင္၊ ဘြဲ႕ရေနတဲ့ေခတ္မွာ ကိုယ္က ဆယ္တန္းေလးေတာင္ မေအာင္ဘူးဆိုေတာ့ လူရာမဝင္ဘူး၊ လူအထင္ေသးခံရတတ္တယ္..'' ဆိုတာေလ။ အခုေလးတင္ သူေျပာလိုက္တဲ့စကားနဲ႔ အရင္ေျပာခဲ့တဲ့စကား အေၾကာင္း အရာတစ္ခုေပၚမွာပဲ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္မေနဘူးလား။

က်ေနာ့္ရင္ထဲ သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပလာတာနဲ႔ ''ဆရာႀကီး အရင္တစ္ခါက ဆယ္တန္းေလးေတာင္ မေအာင္ရင္ လူရာမဝင္ဘူး၊ လူအထင္ေသးခံရ တတ္တယ္လို႔ေျပာခဲ့ဖူးတယ္မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ က်ေနာ့္လိုလူေတြအတြက္ ဆယ္တန္းေအာင္ ဖို႔မလိုဘူးေျပာေနျပန္ၿပီ။ ေ႐ွ႕စကားနဲ႔ေနာက္စကား ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္မေနဘူးလား'' လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ''ေအး ဟုတ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက မင္းေျဖခြင့္႐ွိတယ္ မေျဖတာ။ အခုက ေျဖမယ္။ ဒါေပမဲ့ ေျဖခြင့္ပိတ္ခံရတယ္။ ရတနသုတ္က်က္ခဲ့တာ မွတ္မိေသးလား။ က်က္ရင္ ရရဲ႕ သားနဲ႔ မက်က္ဘဲေနတာ။ မင္းရဲ႕မခံခ်င္စိတ္ကို ဆြေပးလိုက္မွ မင္းက်က္တယ္။ တကယ္လည္း ရ ခဲ့တယ္။ ခုလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ ေျဖခြင့္႐ွိတာကို မင္းက မေျဖခ်င္ဘူး။ မင္းေျဖရင္ေအာင္မယ္ဆို တာငါယံုတယ္။ မင္းစကားနဲ႔ေျပာရရင္ ေအာင္႐ံုတင္မကဘူး။ ဟိုဘက္ကမ္းေတာင္ လြန္ေသး တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းေျဖျဖစ္ေအာင္ ငါတမင္ေျပာလိုက္တာပဲ။ မင္းငါ့ကို စိတ္ကြက္သြားတယ္ ဆိုတာလဲ ငါသိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းအပ္ၿပီးတာေတာင္ မင္းငါ့ကို အသိမေပးခဲ့ဘူး။ အခု အဲဒါေတြထားလိုက္ေတာ့။ မင္းလိုလူအတြက္ ဆယ္တန္းမေအာင္လည္း ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ပင္ကိုယ္ အရည္အခ်င္း ႐ွိၿပီးသားပဲ။ ဘဝမွာလုပ္စရာေတြအမ်ားႀကီး ႐ွိေသးတယ္။ အဲဒီအတြက္ အားေမြး၊ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ တည္ေဆာက္ရမွာ အေရးႀကီးဆံုးပဲ။ မင္းလုပ္ႏိုင္သမွ် အစြမ္းကုန္ လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ မင္းညံ့လို႔ မဟုတ္ဘူး။ မတရားမႈေၾကာင့္ ကိုယ့္ရည္႐ြယ္ခ်က္ အထမေျမာက္ရတာ။ ဘာမွ ဝမ္းနည္းစရာမလိုဘူး..'' က်ေနာ္ ဆရာႀကီးစကားေတြနားေထာင္ေနရင္း ေလဟာနယ္ထဲ ေျမာက္တက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ရင္ထဲမွာလည္း ေပါ့ပါးလြတ္လပ္ သြားသလိုမ်ိဳး၊ ကာလတစ္ခု ထိ ဆရာႀကီးေပၚ ''ဖု''ေနတဲ့စိတ္အခံေရာ၊ အခုေလာေလာလတ္လတ္ ခံစားေနရတာေတြေရာ အားလံုးလြင့္စင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။

ဆရာႀကီးကိုၾကည့္ရင္း က်ေနာ္ လက္အုပ္ခ်ီလိုက္မိတယ္။ ''က်ေနာ္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ။ ေက်းဇူးႀကီးလြန္းပါတယ္ ဆရာႀကီး'' လုိ႔ေျပာခ်င္ေနတာ။ ဒါေပမဲ့ ပါးစပ္က ဘာအသံမွထြက္က် မလာဘူး။ ႏႈတ္ခမ္းေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ရင္း ပါးျပင္ေပၚမ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်လာတယ္။ က်ေနာ္စကားေျပာခ်င္ေနေပမဲ့ ေျပာလို႔ မရဘူး။ တဒဂၤ ဆြံ႕အသြားသလို ခံစားေနရတယ္။ ရင္ထဲမွာ စကားေတြအဆက္မျပတ္ေျပာေနသလိုပဲ။ ဆရာႀကီးက လက္အုပ္ခ်ီထားတဲ့ က်ေနာ့္လက္ကိုကိုင္လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ေခါင္းကို သူ႕ ရင္ဘတ္နဲ႔ထိၿပီး ဖိထားလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ရင္ထဲကစကားကို ဆရာႀကီးသိသြားၿပီေလ။ တကယ္ဆို က်ေနာ့္ရင္ထဲ ထိုးေဖာက္ျမင္ႏိုင္တဲ့သူဟာ ဆရာႀကီးပဲေလ။ ခုလို က်ေနာ္ မ်က္ရည္ ပိုးပိုး ေပါက္ေပါက္က်တာကို ဆရာႀကီးျမင္ဖူးတာ ပထမဆံုးပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ေနာက္လည္းေနာက္ဆံုးပါပဲ။ (၂ဝဝ၇၊ ဇန္နဝါရီ နံနက္ခင္းႏွင္းေတြၾကားမွာ က်တဲ့မ်က္ရည္ေတြကိုေတာ့ သူမျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူမွမဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္သူမွမျမင္ႏိုင္ေအာင္ နံရံေတြအထပ္ထပ္ျခားထားၾကတယ္ေလ။)

ဆက္ပါအုံးမည္..


14 comments:

pandora said...

ဖတ္သြားပါတယ္. စာေရးသူနဲ႕ထပ္တူ လိုက္ေမ်ာသြားတယ္။

CONTACT said...

ခ်ိဳသင္းေရ...comment မေရးခ်င္ေပမယ့္ ေရးလိုက္ရပါတယ္...
၀မ္းနည္းလြန္းလို ့ပါ... KM

Anonymous said...

ကိုေနျခဴးကို သနားလိုက္တာ း(
ၾကိဳးစားခ်င္တဲ့စိတ္ရွိေတာ့ အခြင့္ေရးကမရ
စာအုပ္ေတြ မီးရႈိ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြရိုက္ခ်ိဳး ခံလိုက္ရတဲ့ေန႔ သူဘယ္ေလာက္မ်ား ခံစားရလိုက္မလဲဗ်ာ ရူးမတက္ျဖစ္ေနမွာပဲ က်ေနာ္သာဆိုရင္...အေတြးထဲမွာေတာင္ ေၾကာက္ေနမိတယ္ ကံဆိုးလိုက္တာ အစ္ကိုရာ ၂၀၀၇ ဇန္န၀ါရီမွာ က်ခဲ့တဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို ဘယ္သူမွမျမင္ရ နံရံေတြ အထပ္ထပ္ ဆိုေတာ့ သူေနာက္ထပ္တစ္ေခါက္ ေထာင္ထက္က်ေသးလို႔လား အစ္မ ။

ဇနိ said...

အမခ်ိဳသင္းေရ ဆက္ေမွ်ာ္ေနမယ္ေနာ္။
နိနိ

အိျႏၵာ said...

"" အစ္မေရ...""



ထပ္ေမွ်ာ္ရျပန္ျပီ

:P said...

အစ္မေရ...
၃ နဲ႕ ၄ ကို ဆက္တိုက္ဖတ္သြားတယ္...။
ဆက္ပဲ ဖတ္ခ်င္ေနေတာ့တယ္...။

သစ္နက္ဆူး said...

မမိုး..
စာလာဖတ္သြားပါတယ္...
ဖတ္ေနရင္းဘဲ ဆရာၾကီးကို ေလးစားမိသလို..
ကိုေနျခဴးလို လူငယ္ေတြ ျမန္မာျပည္မွာ
ဘယ္ေလာက္မ်ားေနျပီလည္းဆိုတာကို ေတြးျပီး စိတ္မေကာင္းဘူးဗ်ာ..။

သက္ေဝ said...

ရသမ်ိဳးစံု ခံစားရၿပီး
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ မတရားမႈတစ္ခုကို
မခံခ်င္တဲ့စိတ္နဲ ့ အဆံုးသတ္သြားတယ္...

Unknown said...

ဘေလာ ့ေတြကို ပိတ္ပင္ထားလို ့ ဖတ္ခြင္ ့မရွိတဲ ့ ျမန္မာျပည္ထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္
ကၽြန္ေတာ္ Copy Paste လုပ္ေပးျပီး Email ကေန ထပ္ဆင္ ့ ျပီး “ ဧည္ ့သည္ၾကီး ” အေၾကာင္းကုိ လက္ဆင္ ့ကမ္းလုိက္ပါတယ္ အမေရ.....

စူး said...

အမရယ္ ေကာင္းလြန္းလို့ အထပ္ထပ္ျပန္ဖတ္ခ်င္ေနမိတယ္။

ျပန္တင္ေပးတဲ့အမကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

မအားေသးလို့ ေနာက္မွ တခါ ျပန္ဖတ္ရမယ္။ အခုေတာ့
ထမင္းစားခ်ိန္ေလေတြ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ ဘေလာ့ကို အေျပးအလႊားဖတ္ေနရတာ အမေရ..

HAPPY CLOUD said...

ဖတ္ရတာ အရွိန္ေတာ့တက္ေနတယ္ဗ်.. ထပ္ေမွ်ာ္ရအံုးေတာ့မွာပဲ... း)

ခင္မင္လ်က္...
၀ိတ္သား..(အဲေလ)
မိုးေမာင္

မီယာ said...

ဖတ္ၿပီး ပါၿပီ အမ...ဆက္ရန္ကုိေမွ်ာ္ေနပါတယ္

RePublic said...

အစ္မ MCT ဖတ္ရတာ အဓိပၸါယ္ရွိ လြန္းလို႕ ဘာမွမေျပာတတ္ ေအာင္ ပါပဲ၊၊

tututha said...

အစ္မေရ စာအုပ္တအုပ္အျဖစ္ ျမင္ရရင္ေကာင္းမွာပဲ။ ထပ္ေျပာတာေနာ္အစ္မ။ ဆက္ဖတ္ခ်င္လိုက္တာ။