အခုတေလာ ဟိုေတြး ဒီေတြးနဲ႔ စာမေရးဘဲ ရာသီဥတု ေအးေအးမွာ ေစာင္ျခံဳထဲ ေထြးၿပီး ေတြးေနခ်င္မိတယ္။
ဘ၀မွာ တခါတေလ ကိုယ္႔ရဲ႔ လိုအပ္ဆႏၵေတြေနာက္လိုက္ရင္း စိတ္ဖိစီးမွဳေတြနဲ႔ ေမာပန္းရတာေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီအခါ ကိုယ္႔အနားမွာ ရွိေနတဲ႔ ကိုယ္အလိုလိုရေနတဲ႔ အရာေတြကို ဘယ္ႏွစ္ခါ လ်စ္လ်ဴရွဳမိသလဲ၊ ဘယ္ႏွစ္ခါ တန္ဖိုး မထားဘဲ ပစ္ထားမိသလဲ လို႔ ေတြးရင္ အဲဒီလိုအင္ဆႏၵေတြ ေမာပန္းမွဳေတြဟာ မွဳန္၀ါး ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး စိတ္သက္သာရာ ရသြားတတ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင္႔ ခုလို စာမေရးျဖစ္တဲ႔ အခ်ိန္ေတြမွာ အေဖ႔ကဗ်ာေလးတပုဒ္နဲ႔ ဧည္႔ခံပါရေစအုံး။ ကိုယ္ေမ႔ေနတဲ႔ ေကာင္းျမတ္ျခင္းေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ ကိုယ္႔ဆီမွာ၊ ကိုယ္႔နားမွာ ရွိေနတတ္တာကိုလဲ သတိတရ နဲ႔ ေက်နပ္ၾကည္ႏူး သတိထားမိေစခ်င္လို႔ပါ။ ဖတ္ၾကည္႔ပါအုံးေနာ္။
အခ်ည္းႏွီး
လက္တကမ္းမွာ
ပန္းေတြ ေ၀ေအာင္ပြင္႔ေနသည္။
မခ်ဴမိက
သူ၏အေလ်ာက္ ေၾကြရွာလိမ္႔။
တင္မိုး
၁၁၊ ၁၊ ၁၉၉၁
ကိုယ္ျမင္တဲ႔ေထာင္႔က ႀကိဳက္သလို ခံစားႏိုင္ပါတယ္။ ဖတ္တဲ႔သူ စိတ္သေဘာအတိုင္းပါပဲ။
မိုးခ်ိဳသင္း
