တေန႔က ညီမေလးတေယာက္ နဲ႔ စကားေျပာရင္း အိမ္ေထာင္ဖက္ ေရြးခ်ယ္တာေတြ၊ မိဘကို အသိေပးရတာေတြ၊ လက္မထပ္မီ လူႀကီးေတြ ဆုံးမၾကတာေတြကို စကားေရာက္သြားတယ္။ ေျပာမိတာေတာ႔ အစုံပဲ။ ကိုယ္႔အေၾကာင္းလဲ ပါ၊ စဥ္းစားဆင္ျခင္ရတာေတြလဲ ပါ ဆိုပါေတာ႔။
တကယ္ေတာ႔ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာ မိန္းကေလး ျဖစ္ေစ၊ ေယာက်ာၤးေလး ျဖစ္ေစ ဘ၀မွာ အေလးအနက္ထား စဥ္းစားသင္႔တဲ႔ အရာေပါ႔။ ခ်စ္တာကို အေျခခံၿပီး ခ်စ္ရုံနဲ႔ မၿပီးဘဲ တဦးကို တဦး နားလည္ ခြင္႔လႊတ္ၿပီး အေပးအယူမွ်မယ္၊ ေမာင္တထမ္း မယ္တရြက္ နဲ႔ မိသားစု ဘ၀ေလးကို အတူ ညိွႏွိဳင္း တုိင္ပင္မယ္ဆိုရင္ေတာ႔ စိတ္ခ်မ္းသာရတာေပါ႔။
ကိုယ္တို႔အိမ္ကေတာ႔ အိမ္ေထာင္ဖက္ ေရြးတာမွာ မိဘ ေဆြမ်ိဳးက ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္တယ္ ဆိုတာ ထုံးစံ မရွိခဲ႔ဘူး။ ကိုယ္ခ်စ္ရင္ ကိုယ္သေဘာမွ်ရင္ လက္တြဲႏိုင္တယ္။ မိဘ ေဆြမ်ိဳးက ကိုယ္႔ႏွလုံးသားနဲ႔ အသိဥာဏ္နဲ႔ပဲ ဆုံးျဖတ္ေစခဲ႔တယ္။
ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမတေတြ အရြယ္ေရာက္လို႔ အသီးသီး ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူေတြ ေတြ႔ၾကေတာ႔ ကိုယ္တို႔မွာ အေဖပဲ ရွိေတာ႔တာ။ အေဖကေတာ႔ သမီးက ခ်စ္ရင္ အေဖကလဲ လိုက္ခ်စ္ရမွာေပါ႔ လို႔ပဲ ေျပာခဲ႔တာပါ။ သားသမီးတိုင္းကို မိဘ ေမတၱာအျပည္႔နဲ႔ ေရးတဲ႔ ကဗ်ာတပုဒ္နဲ႔ လက္ဖြဲ႔တတ္သူပါ။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လဲ အေဖ႔သူငယ္ခ်င္း တကၠသိုလ္မင္းေမာ္က ကဗ်ာနဲ႔အတူ၊ သမီးလွဴသည္၊ နတ္လူသာဓု ေခၚေစေသာ၀္ လို႔ ကဗ်ာစပ္ခဲ႔တာ။
ကိုယ္သူ႔ကို အိမ္နဲ႔ ပထမဆုံးအႀကိမ္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ႔တုန္းက အေဖက အထဲမွာ။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္လဲ သူ႔အိမ္က ထမင္းဖိတ္ေကၽြးလို႔ သြားစားရင္း သူ႔မိဘ၊ အမေတြနဲ႔ ဆုံၿပီးၿပီ။ ကိုယ္႔အိမ္ကို တလွည္႔ မိတ္ဆက္မယ္ဆိုေတာ႔ အမေတြကို ႀကိဳေျပာထားတာမို႔ သူတို႔ကလဲ ထမင္းစားဖိတ္မယ္လို႔ ျပင္ဆင္ၾကတယ္။ အေမအစား အေမ႔အမ ကိုယ္တို႔ ႀကီးႀကီးတေယာက္ကိုလဲ အသိေပးတဲ႔အေနနဲ႔ အိမ္မွာ ေခၚထားတယ္။
ကိုယ္တကယ္ပူတာက ကိုယ္နဲ႔ အထက္ေအာက္ တႏွစ္ႀကီး တႏွစ္ငယ္ ေမာင္ေလးနဲ႔ အဆင္ေျပပါ႔မလား ပူတာ တခုပါပဲ။ သူက မေက်နပ္ရင္ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး လုပ္တတ္လို႔ပါ။ အဲဒီတုန္းကမ်ား လန္႔လိုက္၊ ထိတ္လိုက္တာ။ ဘာမွ မျဖစ္သလို မနည္း ဟန္ေဆာင္ေနရတယ္။ သူတလွည္႔ ကိုယ္တလွည္႔ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အားေပးေနရတယ္။
တကယ္ သူ လာေတာ႔ အားလုံး အဆင္ေျပပါတယ္။ ကိုယ္က ဒီလူကို တသက္တာ ရည္ရြယ္ပါတယ္လို႔ အသိေပးၿပီးၿပီပဲ။ ကိုယ္စိုးရိမ္တဲ႔ ကိုယ္႔ေမာင္ေလးကလဲ ဘာမွ ပူညံပူညံ မလုပ္တဲ႔အျပင္ သူထမင္းစားတာကို ေဘးကေန ထိုင္ၿပီး စကားေတြ ေဖာင္ေအာင္ ေျပာလို႔။ အေဒၚကလဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း။ အမေတြကလဲ ေအးေအးေဆးေဆး။ မေၾကမခ်မ္း သေဘာမတူၾကတာက ကုိယ္႔ေၾကာင္ေလး ေတြပါ။ မထင္တဲ႔အကြက္က ထ ေဖာက္တာေပါ႔။
သူလာတဲ႔ အခ်ိန္ ေသာင္းက်န္းလိုက္ၾကတာ ေျဗာင္းကို ဆန္လို႔။ သူ႔ကို တိုက္တဲ႔ ေကာ္ဖီခြက္လဲ ေျပးလႊားရင္း တိုက္ပစ္လို႔ က်ကြဲလို ကြဲ။ သူထမင္းစားေနတုန္း နံေဘးက ေၾကာင္အိမ္ေပၚက သၾကားပုလင္းကို တြန္းခ်လိုက္လို႔ ပုလင္းကြဲၿပီး သၾကားေတြ ျပန္႔ၾကဲ။ တခါမွ ဒီေၾကာင္ေတြ အဲဒီလို မေဆာ႔ဖူးဘူး။ သူတို႔ အခ်စ္ကိုလုမဲ႔သူလို႔ သိေနသလိုလိုပါ။
အေဖ အျပင္ေရာက္တဲ႔အခ်ိန္က သူက ရန္ကုန္မွာ မရွိေတာ႔ဘူး။ အလုပ္သြားလုပ္ေနၿပီ။ အေဖ႔ကို သူ႔အေၾကာင္း မေျပာရေသးဘူး။ အဲဒီေန႔က အေဖ လြတ္တယ္ဆိုေတာ႔ အိမ္မွာ လူေတြကလဲ မစဲ၊ ဖုန္းလဲ မနားရ ႏွဳတ္ဆက္ၾက၊ ၀မ္းသာၾကနဲ႔။ ကိုယ္တို႔လဲ လာသမွ် မိတ္ေဆြေတြကို ဧည္႔၀တ္ေက်ေအာင္ ေကၽြးဖို႔ ေမြးဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကေပါ႔။
အေဖ႔ကိုေတာ႔ ေအးေအးေဆးေဆးတေန႔မွ ကိုယ္႔မွာ ရည္ရြယ္ထားသူ ရွိေၾကာင္း ေျပာမယ္လို႔ပဲ။ အေမရွိရင္ေတာ႔ အေမကတဆင္႔ အသိေပးခြင္႔ေတာင္းမိမွာပဲ။ အခုေတာ႔ အေဖ႔ကိုပဲ တိုက္ရိုက္ မ်က္ႏွာပူပူနဲ႔ ေျပာရေတာ႔မွာပဲ လို႔ ထင္ထားတာ။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီလို ကိုယ္ မ်က္ႏွာမပူရဘဲ ကံေကာင္းသြားခဲ႔တာ။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ အဲဒီေန႔က အေဖလြတ္လို႔ ၀မ္းသာၿပီး ဖုန္းေတြ ဆက္ၾကတာမွာ ဖုန္းတခုက သူ႔အေမရဲ႔ ဖုန္းျဖစ္ေနခဲ႔တာ။ ဆရာႀကီး လြတ္တာ ၀မ္းသာပါတယ္ လို႔ လွမ္းႏွဳတ္ဆက္လိုက္တာပါ။ အဲဒီေတာ႔ အေဖက ဘယ္သူပါလဲ လို႔ ေမးတာေပါ႔။ အဲဒီေတာ႔ သူ႔အေမ မာမားက သူ႔သားနဲ႔ သမီးမိုးခ်ိဳသင္းက သိပ္ခင္ၾကပါတယ္ တဲ႔။
သူ႔သားနဲ႔ ကိုယ္႔သမီး သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ရုံနဲ႔ ခုလို မိခင္ျဖစ္သူက တကူးတက ၀မ္းသာေၾကာင္း ႏွဳတ္ဆက္ေျပာတာ ေတာ္ရုံ တန္ရုံ ခင္မင္မွဳေတာ႔ ဘယ္ဟုတ္လိမ္႔မလဲ လို႔ အေဖလဲ ရိပ္မိသြားေတာ႔တာေပါ႔။ ဒါနဲ႔ အေဖလဲ ကိုယ္႔ အမအႀကီးဆုံးကို ေမးျမန္းရင္း အသိေပးၿပီးသား ျဖစ္သြားတာပဲေလ။ အဲဒီကတည္းက ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႔တဲ႔ သူ႔မိဘႏွစ္ပါးကို ခုခ်ိန္ထိ ေက်းဇူးတင္ ခ်စ္ခင္ေနခဲ႔ရတာ။
လက္ထပ္ေတာ႔မယ္ ဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔အလုပ္က ဆရာျဖစ္တဲ႔ ဆရာ ဦးတင္ေမာင္သန္းက ကိုယ္႔ကို ေျပာပါတယ္။ ခ်ိဳသင္းေရ..နင္တို႔က ခ်စ္လို႔ ယူၾကတာဆိုေပမဲ႔ တေယာက္ စိတ္သေဘာထား တေယာက္ အေသးစိတ္ သိၾကတာ မဟုတ္ေသးဘူး။ အခုမွ အေသအခ်ာ သိရမွာဆိုေတာ႔ အျမင္မတူတာေတြ ရွိခ်င္ ရွိႏိုင္တယ္။ ဒါေတြကို အေသအခ်ာ သိေအာင္ ၁ႏွစ္ေတာ႔ သည္းခံ တဲ႔။ တႏွစ္ၾကာရင္ သူက ဘယ္လို၊ ဘာႀကိဳက္တယ္-မႀကိဳက္ဘူး၊ ကိုယ္က သူနဲ႔ ဘာမတူဘူူး စသျဖင္႔ အကုန္ သိသေလာက္ ျဖစ္ၿပီ တဲ႔။ အဲဒီအခါ နားလည္မွဳရေအာင္ ညိွယူေပေတာ႔ တဲ႔။ ဒါဆို ေပ်ာ္ရလိမ္႔မယ္ တဲ႔။
ကိုယ္လဲ ကိုယ္႔ဆရာေျပာလို႔သာ နားေထာင္လိုက္တာ။ ကိုယ္တို႔ခ်င္း သိၿပီး နားလည္ၿပီးသား၊ ေနာက္ ခ်စ္လဲ ခ်စ္ၿပီးသားမို႔ ဘာသည္းခံစရာ လိုမလဲ ထင္တာေပါ႔။ ဘယ္ဟုတ္လိမ္႔မလဲ။ ႏွစ္ေယာက္အတူတူေနရေတာ႔မွ မတူ ကြဲလြဲတာေတြ တပုံႀကီး။ တကယ္႔ လက္ေတြ႔မွာ ကိုယ္႔ကို မႀကိဳက္္တာေတြလဲ ေပၚ၊ သူ႔ကို မႀကိဳက္တဲ႔အခ်က္ေတြလဲ သိ ဆိုေတာ႔ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္းပဲ။
ႏွစ္ေယာက္စလုံးက မိသားစုထဲမွာ အငယ္ေတြ။ သူက ဒုန္းဆို ကိုယ္က ဒိုင္း။ အရင္ကေတာ႔ ေက်ာင္းသြား၊ေက်ာင္းျပန္ ႀကိဳပို႔ လုပ္တာေလာက္ သိတာကိုး။ အဲဒီတုန္းကေတာ႔ သူမႀကိဳက္တာလဲ ကိုယ္မေျပာ၊ ကိုယ္မႀကိဳက္တာလဲ သူမလုပ္ ကိုး။ အခုေတာ႔ ၂၄နာရီအတူေနရေတာ႔ သိရၿပီ။ အဲဒီ transition time တႏွစ္ေလာက္က အေတာ္ညိွလိုက္ရတယ္။ ဒါေတာင္ ခ်စ္လို႔ ယူၾကတဲ႔ အတြဲေနာ္။ မခ်စ္သာ မခ်စ္ရင္ ဘယ္လိုေနၾကမယ္ မသိ။
အေဖ ဆုံးမတာကေတာ႔ တမ်ိဳးပါ။ ဇနီး ခင္ပြန္းဆိုတာ ကိုယ္နဲ႔ အရင္းႏွီးဆုံးပဲ တဲ႔။ အျပင္လူနဲ႔ဆိုရင္ ကိုယ္က သေဘာေကာင္း လိုက္ေလ်ာ ဟန္ေဆာင္ေနလို႔ ရခ်င္ရတတ္ေပမဲ႔ အိမ္မွာေတာ႔ ကိုယ္႔စိတ္သေဘာထား အမွန္၊ ကိုယ္႔အားနည္းခ်က္၊ ကိုယ္႔ လိုအပ္ခ်က္ကို အရင္းႏွီးဆုံး ကိုယ္႔ အိမ္ေထာင္ဖက္က အသိဆုံးပဲ တဲ႔။
အဲဒီအခါ ကိုယ္႔ကို သိေလ ခ်ဥ္ေလ မျဖစ္ရေအာင္ အနီးဆုံးလူက ကိုယ္႔ကို ေလးစားေအာင္ ေနတတ္ပါေစ ငါ႔သမီး တဲ႔။ အခ်င္းခ်င္းေတြမို႔ ေလးစားဖို႔ မလိုအပ္ဘူးလို႔ မထင္ပါနဲ႔ တဲ႔။ ကိုယ္႔ အနီးဆုံးလူက ကိုယ္႔ကို ခ်စ္လဲ ခ်စ္ျမတ္ႏိုး၊ ေလးလဲ ေလးစားရင္ သမီးတို႔ အိမ္ေထာင္ေရး သာယာပါလိမ္႔မယ္ တဲ႔။
ကိုယ္႔အေမဆုံးေတာ႔ အေမ႔ကို ေျမမခ်မီ အေဖ႔ထက္ ၃ႏွစ္ငယ္ေပမဲ႔လည္း အေမ႔ ေမတၱာတရားကို ေက်းဇူးတင္ ေလးစားလို႔ အဲဒီဂုဏ္ကို ကန္ေတာ႔ခဲ႔တာ လို႔ အေဖက ရွင္းျပဖူးပါတယ္။
ကိုယ္လဲ perfect မဟုတ္တာေတာ႔ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အားနည္းခ်က္ေတြ လိုအပ္ခ်က္ေတြ မ်ားလွတယ္။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ တခါတေလ စိတ္လိုက္မာန္ပါ ျဖစ္ရင္ အဲဒီဆုံးမစကားေလးေတြကို ၾကားေယာင္ၿပီး ကိုယ္႔စိတ္ကိုယ္ ခၽြန္းျပန္အုပ္ရတတ္တယ္။ မေကာင္းတဲ႔ အျပဳအမူဆိုလဲ အျမဲသတိထားၿပီး မလုပ္မိေအာင္ ေရွာင္ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္က ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္သာ ေနခ်င္သူမို႔ စိတ္ဆိုး စိတ္ေကာက္ၿပီး ကုန္သြားရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြကို ႏွေျမာလို႔။
ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္လဲ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ စဥ္းစားေနတဲ႔ ညီမေလးကို ကိုယ္႔အေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ရွင္းျပ ေျပာျပလိုက္တာ သူလဲ ဘယ္လို သေဘာေပါက္သြားတယ္မသိဘူး။ ေတာ္ပါၿပီ မယူေတာ႔ပါဘူး မမရယ္၊ တေယာက္တည္းပဲ ေကာင္းပါတယ္ တဲ႔။
ေအာ္....ကိုယ္႔ ထုံးစံအတိုင္း ခုတ္ရာ တျခား၊ ရွရာ တလြဲ ျဖစ္ျပန္ၿပီ ထင္ပါရဲ႔ေလ။
မိုးခ်ိဳသင္း
