ငယ္ငယ္တုန္းက ညဖက္ ထမင္းစားၿပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရွိတဲ႔အခ်ိန္ဆို အေဖ နဲ႔အေမက လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္တတ္တယ္။ အဲဒီအခါဆို ကဲ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္မယ္ လိုက္မလားေဟ႔ လို႔ တေယာက္ေယာက္က ေလာေဆာ္လိုက္တာပါပဲ။
ဒါဆို ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြလဲ လုပ္လက္စ အလုပ္ေတြ ပစ္ခ်၊ လိုက္မယ္ေဟ႔ လို႔ ျပိဳင္တူ ေအာ္လိုက္တတ္ၾကတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ကို ခုလို မပ်င္းဘူး။ မိသားစုလိုက္ ေအးေအးသက္သာ ထမင္းစားၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ၾကတာမို႔ ၾကည္ႏူးစရာေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္။
အဲဒီတုန္းကဆို အိမ္က ည ၈နာရီေလာက္ ထြက္တတ္ၾကတယ္။ သိပ္ေ၀းေ၀းလံလံႀကီးလဲ မေလွ်ာက္ပါဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ ကိုယ္တို႔ေနတဲ႔ ပုဂံျခံ၀င္းကေန တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း တေလွ်ာက္ လွည္းတန္းေစ်းဖက္ ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ လွည္းတန္းေစ်းထိလဲ မေရာက္ဘူး။ သထုံလမ္းထိပ္ေလာက္ ေရာက္ရင္ အိမ္ဖက္ ျပန္လွည္႔တာပဲ။
အေဖနဲ႔ အေမက စကားတေျပာေျပာ နဲ႔ ေနာက္ကေန ေျဖးေျဖးေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ ကိုယ္တို႔ကေလးေတြ ကေတာ႔ ေရွ႔က ေျပးတမ္းေဆာ႔ၾကတာေပါ႔။ လမ္းမႀကီးကလဲ ရွင္းလို႔။ ပလက္ေဖာင္းကလဲ က်ယ္ေတာ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပးလို႔ ရေသးတယ္။ ကိုယ္တို႔က ခေရပင္တန္းေတြထိ ေျပးၾကတာ။
သထုံလမ္းမေရာက္ခင္ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းေပၚမွာ ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ကေတာ႔ ခေရပင္တန္းေလး ရွိတယ္။ ခုေတာ႔ ရွိေသးလား၊ အပင္ေတြ ခုတ္လိုက္ၾကၿပီလား မသိဘူး။ ညဖက္ဆို ခေရေတြက သိပ္ေမႊးတာ။ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမတေတြ ခေရပန္းေတြ ေကာက္ၾကတာေပါ႔။ ဘယ္ဘက္ အစြန္ဆုံးက်တဲ႔ ခေရပင္ႀကီးကေတာ႔ အပြင္႔ႀကီးႀကီးေတြ ေၾကြတယ္။ သိပ္လွတာပဲ။
ခေရပြင္႔ေမႊးေမႊးေတြကို ကိုယ္က ေကာက္ရင္း တခါတေလ ၾကယ္ေလးေတြ ေကာက္ေနတယ္ လို႔ ကုိယ္႔ကိုယ္ကို ထင္မိေသးတယ္။ ခေရပြင္႔ပုံစံက ၾကယ္ပုံေလးေတြလိုမို႔ ကိုယ္က ခ်စ္ေနမိတာေပါ႔။ အဲဒီတုန္းက ကေလးဆိုေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေကာင္းကင္ကို ေမာ႔ၿပီး ၾကယ္ေတြနဲ႔ လမင္းႀကီးကို ေမာ႔ၾကည္႔ရင္း ေလွ်ာက္တာ။ ေမာ႔ရင္း ေလွ်ာက္ေတာ႔ ပလက္ေဖာင္း အနိမ္႔အျမင္႔ မသိဘဲ လိမ္႔လဲ လို လဲ။ ဒူးကြဲလို ကြဲ။
ကုိယ္ဘယ္သြားသြား လမင္းႀကီးက ေနာက္က လိုက္ေနသလိုမို႔လဲ အံ႔ၾသရေသးတာ။ ေျပးရင္းတန္းလန္း မိဘစကားေျပာတာကို ျဖတ္ၿပီး “အေဖ၊ အေဖ၊ လမင္းႀကီးက သမီးေနာက္ ဘာလို႔ လိုက္ေနတာလဲ” လို႔ ေမးရေသးတာ။ အေဖကေတာ႔ “အဲဒါ သမီးကို ခ်စ္လို႔ေပါ႔” တဲ႔။ အေမကလဲ ျပံဳးလို႔။ ကိုယ္ကလဲ ျပံဳးၿပီး သေဘာေတြက်လို႔။
“ၾကယ္ေလးေတြ ခ်စ္စရာ၊ အျပာေရာင္ ေကာင္းကင္မွာ၊ သူတို႔ကို ျပံဳးရင္း တလုံးခ်င္း ၾကည္႔ေနပါ၊ မၾကာခင္ ျပန္ကာျပဳံးလို႔ သူတို႔လဲ ကိုယ္႔ကို ခင္ကာ..” ဆိုတဲ႔ ျပံဳးတုံ႔လွယ္ သီခ်င္းက ကိုယ္တို႔ ညီအမေတြ ဆိုေနက်ေပါ႔။
တခါတေလ ပုဂံလမ္းဖက္ ေလွ်ာက္ေသးတယ္။ အဲဒီမွာ ျခံတျခံက ညေမႊးပန္းေတြ စိုက္ထားေတာ႔ ညဖက္ဆို တလမ္းလုံး ေမႊးေနတယ္။ ေနာက္ ယုဇနပန္းနံ႔လဲ ရတယ္။ အဲဒီလို ပန္းနံ႔ေလးနဲ႔ ေမႊးေနရင္ ကိုယ္ကေတာ႔ ေလတဝႀကီး ရွဴပစ္လိုက္တတ္တယ္။
တခါတခါ တကၠသိုလ္ ေဘာ္လုံးကြင္းေတြဖက္ ေျခဆန္႔တတ္တယ္။ ညဖက္ လသာသာမွာ ေဘာ္လုံးကြင္းထဲ မိသားစု ခဏတျဖဳတ္ ထိုင္တတ္ေသးတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးေန႔ မီးပန္းလႊတ္တာေတြကိုလဲ အဲဒီ တကၠသိုလ္ ေဘာလုံးကြင္းကေန ကိုယ္တို႔ မိသားစု ထိုင္ ၾကည္႔တတ္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ အေဖက အေမွာင္ထဲ ကြင္းပတ္ေျပးခိုင္း၊ ေရေျမာင္းေတြကို ခုန္ၿပီး ေက်ာ္ခိုင္းတတ္တယ္။ ကဲ ခုန္ၾကည္႔စမ္း သမီး၊ မေၾကာက္နဲ႔ ရဲရဲ ခုန္ တဲ႔။ ကိုယ္တို႔ကလဲ ေျမာင္း ဟိုဖက္ ဒီဖက္ ခုန္ၾကတာ။ ေပ်ာ္လို႔။ တကယ္က အေဖက ကိုယ္တို႔ကို ရဲေအာင္ မေၾကာက္တတ္ေအာင္ သင္ေပးေနတာပါ။ အေဖ ငယ္ငယ္က ေျမာင္းေတြမေက်ာ္ရဲ၊ အေမွာင္ထဲ မသြားရဲဘူး တဲ႔။ ဒါေၾကာင္႔ သူ႔သားသမီးေတြကို သူ႔လို မျဖစ္ေအာင္ သင္ေပးတာ တဲ႔။ ႀကီးမွ ျပန္ေျပာျပလို႔ သိတာပါ။
အဲဒီတုန္းကေတာ႔ ညဖက္ လမ္းေလွ်ာက္ရုံတင္ မကဘူး။ မနက္ေစာေစာလဲ လမ္းထ ေလွ်ာက္ ၾကေသးတယ္။ အေဖတို႔ အေမတို႔ လမ္းေလွ်ာက္ေဖာ္ေတြက ဒီပုဂံျခံဝင္းမွာ ေနတဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမ မိသားစုေတြပါပဲ။ ဆရာ ဦးလွေဆာင္တို႔ စုံတြဲ၊ စာေရးဆရာ ဦးမင္းလွညြန္႔ၾကဴး တို႔ စုံတြဲ နဲ႔ ဆရာ ဦးတိုးလွ တို႔ပါ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဝင္းႀကီးကို ျဖတ္ၿပီး မနက္ေစာေစာ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ကို ေလွ်ာက္ၾကတာပါ။
အျပန္က်ရင္ အင္းလ်ားမွာ အေၾကာ္စား၊ တခါတေလ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တတ္ၾကတာမို႔ ကိုယ္တို႔လဲ မုန္႔စားခ်င္လို႔ ေစာေစာ ထ လိုက္ၾကေသးတယ္။ အျမဲေတာ႔ မလိုက္ႏိုင္ဘူး။ အိပ္ခ်င္လို႔။
အခုေတာ႔ အဲဒီလို လမ္းေလွ်ာက္ခဲ႔ရတာေတြဟာ လြမ္းစရာေလးေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ က်န္းမာေရးအတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ထမင္းစားၿပီးလို႔ အစာေၾကေအာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မေလွ်ာက္ျဖစ္ ေတာ႔ဘူး။ အေဖတို႔ အေမတို႔တုန္းကလဲ ၀မ္းေရးအတြက္ တေန႔လုံး အလုပ္လုပ္၊ သားသမီး ၅ေယာက္အတြက္ ရုန္းကန္ လွဳပ္ရွားခဲ႔ရတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔က်န္းမာေရးအတြက္ ကိုယ္႔မိသားစုအတြက္ တေန႔တာထဲက အခ်ိန္ေလးတခ်ိန္ ဖဲ႔ေပးႏိုင္တယ္။
ကိုယ္တို႔အလွည္႔က်ေတာ႔ေရာ..။ ကိုယ္ဆိုရင္ လမ္းပိုေလွ်ာက္သင္႔တဲ႔ ဒီအသက္အရြယ္မွာ ဘာမ်ားလုပ္ေနပါလိမ္႔လို႔ ေတြးမိတယ္။ ရုံးကျပန္လာရင္ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္ နဲ႔ ထမင္းဟင္းခ်က္၊ ျပင္ဆင္ စားေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာ ေရွ႔ထိုင္ေတာ႔တာပဲ။ တေန႔လုံးလဲ အလုပ္ေတြ ထိုင္လုပ္ခဲ႔ၿပီးၿပီ။ ျပန္လာေတာ႔လဲ ဒါနဲ႔ပဲ မ်က္ႏွာအပ္ထားတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား ကိုယ္႔စိတ္၀င္စားမွဳနဲ႔ကိုယ္ ျငိမ္ျငိမ္ဆိတ္ဆိတ္ စာဖတ္ေန၊ စာေရးေနတယ္။ ည ၁၂နာရီထိုးမွ ေနရာက ထၿပီး အိပ္ရာ၀င္တယ္။
လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ ပန္းျခံေလး တခုကလဲ ကိုယ္တို႔နဲ႔ ၄အိမ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ရွိတာပါ။ ေဝးတယ္ဆိုရင္လဲ မေျပာပါဘူး။ အဲဒီပန္းျခံေလးဆို ကိုယ္ ၂ခါလား သြားဖူးတယ္။ အဲဒါလဲ လမ္းေလွ်ာက္တာ မဟုတ္ေသးဘူး။ သိပ္စိတ္ညစ္တုန္း တခါက ႏွစ္ေယာက္သား ပန္းျခံေလးထဲက ခုံေလးမွာ ထိုင္ၿပီး တေယာက္လက္ တေယာက္ဆုပ္ၿပီး ေငးေနၾကတာပါပဲ။ ၿပီးေတာ႔လဲ ထ ျပန္ခဲ႔ၾကတာ။
ကိုယ္႔ရဲ႔ boss အံတီက လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ေအာင္လို႔ ဆိုၿပီး ေစ်းအေတာ္ႀကီးတဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္စက္ႀကီး ဝယ္လာ၊ အိမ္မွာ လာဆင္ေပးဖူးတယ္။ ခုေတာ႔ စက္ႀကီးလဲ လွဲထား ခ်ထားရင္ မေတာ္တဆ လမ္းတက္ေလွ်ာက္မိမွာစိုးလို႔ စက္ကိုပါ ေထာင္ထားလိုက္ၿပီ။ တခါတေလ ပိုက္ဆံအိတ္တို႔၊ အေႏြးထည္ ဂ်ာကင္ေလးေတြေတာင္ စက္ေပၚ ခ်ိတ္လိုက္ေသး။
ကိုယ္တို႔မိတ္ေဆြ ကိုမိုးကေတာ႔ ေျပာပါတယ္။ စက္ႀကီးလဲ တေျဖးေျဖး ပိန္ပိန္လာၿပီေနာ္ တဲ႔။ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ စက္လဲ အေညာင္းမိေနေလာက္ေရာေပါ႔ေလ။
ဒါဆို ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြလဲ လုပ္လက္စ အလုပ္ေတြ ပစ္ခ်၊ လိုက္မယ္ေဟ႔ လို႔ ျပိဳင္တူ ေအာ္လိုက္တတ္ၾကတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ကို ခုလို မပ်င္းဘူး။ မိသားစုလိုက္ ေအးေအးသက္သာ ထမင္းစားၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ၾကတာမို႔ ၾကည္ႏူးစရာေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္။
အဲဒီတုန္းကဆို အိမ္က ည ၈နာရီေလာက္ ထြက္တတ္ၾကတယ္။ သိပ္ေ၀းေ၀းလံလံႀကီးလဲ မေလွ်ာက္ပါဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ ကိုယ္တို႔ေနတဲ႔ ပုဂံျခံ၀င္းကေန တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း တေလွ်ာက္ လွည္းတန္းေစ်းဖက္ ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ လွည္းတန္းေစ်းထိလဲ မေရာက္ဘူး။ သထုံလမ္းထိပ္ေလာက္ ေရာက္ရင္ အိမ္ဖက္ ျပန္လွည္႔တာပဲ။
အေဖနဲ႔ အေမက စကားတေျပာေျပာ နဲ႔ ေနာက္ကေန ေျဖးေျဖးေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ ကိုယ္တို႔ကေလးေတြ ကေတာ႔ ေရွ႔က ေျပးတမ္းေဆာ႔ၾကတာေပါ႔။ လမ္းမႀကီးကလဲ ရွင္းလို႔။ ပလက္ေဖာင္းကလဲ က်ယ္ေတာ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပးလို႔ ရေသးတယ္။ ကိုယ္တို႔က ခေရပင္တန္းေတြထိ ေျပးၾကတာ။
သထုံလမ္းမေရာက္ခင္ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းေပၚမွာ ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ကေတာ႔ ခေရပင္တန္းေလး ရွိတယ္။ ခုေတာ႔ ရွိေသးလား၊ အပင္ေတြ ခုတ္လိုက္ၾကၿပီလား မသိဘူး။ ညဖက္ဆို ခေရေတြက သိပ္ေမႊးတာ။ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမတေတြ ခေရပန္းေတြ ေကာက္ၾကတာေပါ႔။ ဘယ္ဘက္ အစြန္ဆုံးက်တဲ႔ ခေရပင္ႀကီးကေတာ႔ အပြင္႔ႀကီးႀကီးေတြ ေၾကြတယ္။ သိပ္လွတာပဲ။
ခေရပြင္႔ေမႊးေမႊးေတြကို ကိုယ္က ေကာက္ရင္း တခါတေလ ၾကယ္ေလးေတြ ေကာက္ေနတယ္ လို႔ ကုိယ္႔ကိုယ္ကို ထင္မိေသးတယ္။ ခေရပြင္႔ပုံစံက ၾကယ္ပုံေလးေတြလိုမို႔ ကိုယ္က ခ်စ္ေနမိတာေပါ႔။ အဲဒီတုန္းက ကေလးဆိုေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေကာင္းကင္ကို ေမာ႔ၿပီး ၾကယ္ေတြနဲ႔ လမင္းႀကီးကို ေမာ႔ၾကည္႔ရင္း ေလွ်ာက္တာ။ ေမာ႔ရင္း ေလွ်ာက္ေတာ႔ ပလက္ေဖာင္း အနိမ္႔အျမင္႔ မသိဘဲ လိမ္႔လဲ လို လဲ။ ဒူးကြဲလို ကြဲ။
ကုိယ္ဘယ္သြားသြား လမင္းႀကီးက ေနာက္က လိုက္ေနသလိုမို႔လဲ အံ႔ၾသရေသးတာ။ ေျပးရင္းတန္းလန္း မိဘစကားေျပာတာကို ျဖတ္ၿပီး “အေဖ၊ အေဖ၊ လမင္းႀကီးက သမီးေနာက္ ဘာလို႔ လိုက္ေနတာလဲ” လို႔ ေမးရေသးတာ။ အေဖကေတာ႔ “အဲဒါ သမီးကို ခ်စ္လို႔ေပါ႔” တဲ႔။ အေမကလဲ ျပံဳးလို႔။ ကိုယ္ကလဲ ျပံဳးၿပီး သေဘာေတြက်လို႔။
“ၾကယ္ေလးေတြ ခ်စ္စရာ၊ အျပာေရာင္ ေကာင္းကင္မွာ၊ သူတို႔ကို ျပံဳးရင္း တလုံးခ်င္း ၾကည္႔ေနပါ၊ မၾကာခင္ ျပန္ကာျပဳံးလို႔ သူတို႔လဲ ကိုယ္႔ကို ခင္ကာ..” ဆိုတဲ႔ ျပံဳးတုံ႔လွယ္ သီခ်င္းက ကိုယ္တို႔ ညီအမေတြ ဆိုေနက်ေပါ႔။
တခါတေလ ပုဂံလမ္းဖက္ ေလွ်ာက္ေသးတယ္။ အဲဒီမွာ ျခံတျခံက ညေမႊးပန္းေတြ စိုက္ထားေတာ႔ ညဖက္ဆို တလမ္းလုံး ေမႊးေနတယ္။ ေနာက္ ယုဇနပန္းနံ႔လဲ ရတယ္။ အဲဒီလို ပန္းနံ႔ေလးနဲ႔ ေမႊးေနရင္ ကိုယ္ကေတာ႔ ေလတဝႀကီး ရွဴပစ္လိုက္တတ္တယ္။
တခါတခါ တကၠသိုလ္ ေဘာ္လုံးကြင္းေတြဖက္ ေျခဆန္႔တတ္တယ္။ ညဖက္ လသာသာမွာ ေဘာ္လုံးကြင္းထဲ မိသားစု ခဏတျဖဳတ္ ထိုင္တတ္ေသးတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးေန႔ မီးပန္းလႊတ္တာေတြကိုလဲ အဲဒီ တကၠသိုလ္ ေဘာလုံးကြင္းကေန ကိုယ္တို႔ မိသားစု ထိုင္ ၾကည္႔တတ္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ အေဖက အေမွာင္ထဲ ကြင္းပတ္ေျပးခိုင္း၊ ေရေျမာင္းေတြကို ခုန္ၿပီး ေက်ာ္ခိုင္းတတ္တယ္။ ကဲ ခုန္ၾကည္႔စမ္း သမီး၊ မေၾကာက္နဲ႔ ရဲရဲ ခုန္ တဲ႔။ ကိုယ္တို႔ကလဲ ေျမာင္း ဟိုဖက္ ဒီဖက္ ခုန္ၾကတာ။ ေပ်ာ္လို႔။ တကယ္က အေဖက ကိုယ္တို႔ကို ရဲေအာင္ မေၾကာက္တတ္ေအာင္ သင္ေပးေနတာပါ။ အေဖ ငယ္ငယ္က ေျမာင္းေတြမေက်ာ္ရဲ၊ အေမွာင္ထဲ မသြားရဲဘူး တဲ႔။ ဒါေၾကာင္႔ သူ႔သားသမီးေတြကို သူ႔လို မျဖစ္ေအာင္ သင္ေပးတာ တဲ႔။ ႀကီးမွ ျပန္ေျပာျပလို႔ သိတာပါ။
အဲဒီတုန္းကေတာ႔ ညဖက္ လမ္းေလွ်ာက္ရုံတင္ မကဘူး။ မနက္ေစာေစာလဲ လမ္းထ ေလွ်ာက္ ၾကေသးတယ္။ အေဖတို႔ အေမတို႔ လမ္းေလွ်ာက္ေဖာ္ေတြက ဒီပုဂံျခံဝင္းမွာ ေနတဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမ မိသားစုေတြပါပဲ။ ဆရာ ဦးလွေဆာင္တို႔ စုံတြဲ၊ စာေရးဆရာ ဦးမင္းလွညြန္႔ၾကဴး တို႔ စုံတြဲ နဲ႔ ဆရာ ဦးတိုးလွ တို႔ပါ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဝင္းႀကီးကို ျဖတ္ၿပီး မနက္ေစာေစာ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ကို ေလွ်ာက္ၾကတာပါ။
အျပန္က်ရင္ အင္းလ်ားမွာ အေၾကာ္စား၊ တခါတေလ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တတ္ၾကတာမို႔ ကိုယ္တို႔လဲ မုန္႔စားခ်င္လို႔ ေစာေစာ ထ လိုက္ၾကေသးတယ္။ အျမဲေတာ႔ မလိုက္ႏိုင္ဘူး။ အိပ္ခ်င္လို႔။
အခုေတာ႔ အဲဒီလို လမ္းေလွ်ာက္ခဲ႔ရတာေတြဟာ လြမ္းစရာေလးေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ က်န္းမာေရးအတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ထမင္းစားၿပီးလို႔ အစာေၾကေအာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မေလွ်ာက္ျဖစ္ ေတာ႔ဘူး။ အေဖတို႔ အေမတို႔တုန္းကလဲ ၀မ္းေရးအတြက္ တေန႔လုံး အလုပ္လုပ္၊ သားသမီး ၅ေယာက္အတြက္ ရုန္းကန္ လွဳပ္ရွားခဲ႔ရတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔က်န္းမာေရးအတြက္ ကိုယ္႔မိသားစုအတြက္ တေန႔တာထဲက အခ်ိန္ေလးတခ်ိန္ ဖဲ႔ေပးႏိုင္တယ္။
ကိုယ္တို႔အလွည္႔က်ေတာ႔ေရာ..။ ကိုယ္ဆိုရင္ လမ္းပိုေလွ်ာက္သင္႔တဲ႔ ဒီအသက္အရြယ္မွာ ဘာမ်ားလုပ္ေနပါလိမ္႔လို႔ ေတြးမိတယ္။ ရုံးကျပန္လာရင္ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္ နဲ႔ ထမင္းဟင္းခ်က္၊ ျပင္ဆင္ စားေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာ ေရွ႔ထိုင္ေတာ႔တာပဲ။ တေန႔လုံးလဲ အလုပ္ေတြ ထိုင္လုပ္ခဲ႔ၿပီးၿပီ။ ျပန္လာေတာ႔လဲ ဒါနဲ႔ပဲ မ်က္ႏွာအပ္ထားတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား ကိုယ္႔စိတ္၀င္စားမွဳနဲ႔ကိုယ္ ျငိမ္ျငိမ္ဆိတ္ဆိတ္ စာဖတ္ေန၊ စာေရးေနတယ္။ ည ၁၂နာရီထိုးမွ ေနရာက ထၿပီး အိပ္ရာ၀င္တယ္။
လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ ပန္းျခံေလး တခုကလဲ ကိုယ္တို႔နဲ႔ ၄အိမ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ရွိတာပါ။ ေဝးတယ္ဆိုရင္လဲ မေျပာပါဘူး။ အဲဒီပန္းျခံေလးဆို ကိုယ္ ၂ခါလား သြားဖူးတယ္။ အဲဒါလဲ လမ္းေလွ်ာက္တာ မဟုတ္ေသးဘူး။ သိပ္စိတ္ညစ္တုန္း တခါက ႏွစ္ေယာက္သား ပန္းျခံေလးထဲက ခုံေလးမွာ ထိုင္ၿပီး တေယာက္လက္ တေယာက္ဆုပ္ၿပီး ေငးေနၾကတာပါပဲ။ ၿပီးေတာ႔လဲ ထ ျပန္ခဲ႔ၾကတာ။
ကိုယ္႔ရဲ႔ boss အံတီက လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ေအာင္လို႔ ဆိုၿပီး ေစ်းအေတာ္ႀကီးတဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္စက္ႀကီး ဝယ္လာ၊ အိမ္မွာ လာဆင္ေပးဖူးတယ္။ ခုေတာ႔ စက္ႀကီးလဲ လွဲထား ခ်ထားရင္ မေတာ္တဆ လမ္းတက္ေလွ်ာက္မိမွာစိုးလို႔ စက္ကိုပါ ေထာင္ထားလိုက္ၿပီ။ တခါတေလ ပိုက္ဆံအိတ္တို႔၊ အေႏြးထည္ ဂ်ာကင္ေလးေတြေတာင္ စက္ေပၚ ခ်ိတ္လိုက္ေသး။
ကိုယ္တို႔မိတ္ေဆြ ကိုမိုးကေတာ႔ ေျပာပါတယ္။ စက္ႀကီးလဲ တေျဖးေျဖး ပိန္ပိန္လာၿပီေနာ္ တဲ႔။ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ စက္လဲ အေညာင္းမိေနေလာက္ေရာေပါ႔ေလ။
မိုးခ်ိဳသင္း
37 Comments
