မတန္ခူးက လြမ္းတဲ႔ အလြဲမ်ား ဆိုၿပီး Tag ေတာ႔ ကိုယ္႔မလဲ ဘာေရးရမလဲ စဥ္းစားရတာေပါ႔။ ကိုယ္လဲ လြဲေတာ႔လြဲေနတာပါပဲ၊ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔အျဖစ္က လြဲလဲ လြဲမွန္းေတာင္ မသိေတာ႔ ခက္တယ္။ လြဲေနပါတယ္ဆိုမွ မွန္သားပဲ ထင္ေနသလိုေပါ႔ေလ။
ဒါနဲ႔ မတန္ခူးကို ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ရဲ႔ ေရးေပးမယ္လို႔ ေျပာၿပီးပါမွ အလြဲက ရွာမရဘူး။ ငါ ဘယ္မွာ လြဲဖူးလို႔လဲ ထင္ေသးတာကိုး။ ဒါနဲ႔ ဒီညေတာ႔ မေရးေသးဘူး အမေရ လို႔ ေျပာၿပီး ကိုယ္တို႔ အယ္လ္ေအကို အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ေရာက္ေနတဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေရးတဲ႔ ေရႊဂ်မ္းကို သြားေတြ႔မယ္ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။
ကိုယ္လဲ ဒီဘေလာ႔ဂ္ေလး လုပ္ျဖစ္မွ သူငယ္ခ်င္းေတြ တိုးလာလို႔ ၀မ္းသာေနတာ။ ဘေလာ႔ဂ္လုပ္မွ ခင္ရတဲ႔ မိတ္ေဆြေတြ ရွိေပမဲ႔ လူခ်င္းသာ ဘေလာ႔ဂ္ေပၚမွာ ခင္ေနတာ၊ ေတြ႔ဖူး ျမင္ဖူးၾကတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ အရင္ကတည္းက မသိဘဲ မရင္းႏွီးဘဲ ဘေလာ႔ဂ္မွာသိၿပီးမွ အျပင္မွာ ေတြ႔ဖူးတာ ၃ေယာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။
ပထမတေယာက္က Heart Museum တဲ႔။ မခင္ဦးေမက Heart Museum ရဲ႔ အေဖ ဆုံးတာမို႔ သတင္းသြားေမးပါအုံးလို႔ ရြာေဆာ္ႀကီး လုပ္ၿပီး link ေပးသြားလို႔ နာေရးသြားေမးတာ။ သူ႔ဘေလာ႔ဂ္ကို အရင္က မေရာက္ဖူးဘူး။ သတင္းေမးရင္း ေလွ်ာက္ၾကည္႔မိေတာ႔ တျမိဳ႔တည္းသားျဖစ္ေနလို႔ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ေမးမိတယ္။ သူကလဲ ရက္လည္ဆြမ္းသြတ္ ဖိတ္ပါတယ္ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ နာေရးဆိုေတာ႔ ေရာက္ေအာင္ သြားမယ္ဆိုၿပီး သြားခဲ႔တယ္။
အဲဒီဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ေရာက္ေတာ႔ တရားနာေတာ႔မဲ႔ အခ်ိန္။ ဘုန္းဘုန္းက ရင္းႏွီးၿပီးသား၊ ကိုယ္တို႔နဲ႔ ေဆြနီးမ်ိဳးစပ္ ဘႀကီးဘုန္းႀကီး။ ကိုယ္႔ကိုေတြ႔ေတာ႔ ေအာ္ အလွဴရွင္နဲ႔ အသိေတြလား၊ ဘယ္သူနဲ႔သိတာလဲ တဲ႔။ ေလာက၀တ္ ရုိးရုိး ေမးတာပါ။ ကိုယ္လဲ ဘုန္းဘုန္းကို ေၾကာင္ ၾကည္႔လို႔။ ပါးစပ္က ဟတ္ ဟတ္ နဲ႔ ေရွ႔ဆက္ မတက္ဘူး။ Heart Museum လို႔ ေျပာလိုက္ရမွာလား၊ သူ႔နံမည္ရင္းက ဘာလဲ၊ ဘာမွကို မသိ။
ကိုယ္႔ကို လိုက္ပို႔ေပးတဲ႔ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားကလဲ ကိုယ္႔အျဖစ္ကို ၾကည္႔ၿပီး ရုိးေနပုံပါပဲ။ ခပ္ေအးေအးပဲ ေနတယ္။ ကိုယ္တို႔ပုံက အလွဴရွင္ကို သိသလိုလိုလုပ္ၿပီး လာစားတဲ႔ သူေတြနဲ႔ တူေနပါၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူငယ္တေယာက္က ထ လာၿပီး အမ က်ေနာ္ပါ တဲ႔။ ေအး၊ ၀မ္းသာလိုက္တာဟယ္၊ အမလဲ လူမသိလို႔ ဒုကၡေရာက္ေနတာ တဲ႔။ နာေရးကို လာေမးတဲ႔သူက ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ၀မ္းသာလိုက္တာဟယ္ ေျပာရတာေတာ႔ သိပ္မဟုတ္ေသးဘူး။ ဒါေပမဲ႔လဲ မတတ္ႏိုင္ေတာ႔ဘူးေလ။ ေနာက္ မိတ္ဆက္ၾကေတာ႔ သူက မႏၱေလး ဘူမိကတဲ႔။ ဘူမိကဆိုေတာ႔ ခင္မိၿပီေပါ႔။
ေနာက္တေယာက္ကေတာ႔ အကုိႀကီး ကိုေအာင္သာငယ္ေပါ႔။ အကို႔ကိုေတာ႔ အိမ္မွာ မိတ္ဆုံပြဲေလးလုပ္ေတာ႔ လာတက္တဲ႔မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ အတူ လိုက္လာလို႔ ေတြ႔ရတာပါ။ အကိုကလဲ တျခား State က ေျပာင္းလာခါစ။ ကိုယ္က မီးဖိုထဲမွာ အျမည္းစိန္ လုပ္ေနတုန္း လာႏွဳတ္ဆက္တာ။ အကိုကလဲ ဘူမိေဗဒနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းၿပီးတယ္ဆိုေတာ႔ တခါတည္း အကိုအရင္းလို ခင္သြားတယ္။ (အကိုက အဲဒီအေၾကာင္းကို သူ႔ဘေလာ႔ဂ္မွာ ေရးဖူးပါတယ္)
အခုတေယာက္ကေတာ႔ ေရႊဂ်မ္းေလ။ ရုံးဆင္းတာနဲ႔ ဂ်မ္းေပးထားတဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ကို ဆက္ေတာ႔ ဂ်မ္းက ၀မ္းသာလိုက္တာ အမေရ တဲ႔၊ အခုပဲ အစည္းအေ၀းၿပီးလို႔ ဟိုတယ္နားက Outlet Mall ကို သြားၾကည္႔မလို႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္ တဲ႔။ ညက်ရင္ အေဒၚက ထမင္းလိုက္ေကၽြးမွာမို႔ သြားစားၿပီး ေတြ႔ၾကတာေပါ႔။ ဒီဖုန္းကိုပဲ ဆက္ေနာ္ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္ကလဲ ညက်ရင္ အမ လာေတြ႔မယ္ဆိုၿပီး စကားေလးဘာေလး ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်လိုက္တယ္။
ညေရာက္ေတာ႔ သြားၾကေရာ ဆိုပါေတာ႔။ ဂ်မ္းလာတဲ႔ ျမိဳ႔ကေလးက ကိုယ္တို႔ေနရာနဲ႔ နည္းနည္း ေ၀းတယ္။ မိုင္ ၃၀ေလာက္ ထင္ပါရဲ႔။ အိမ္က စ ထြက္ကတည္းက ဖုန္းဆက္တာ ဂ်မ္းက မၾကားလို႔ ဖုန္းမကိုင္ဘူး။ ကိုယ္ကလဲ ေနာက္တခါေခၚရင္ ကိုင္မွာပါေလ ဆိုၿပီး စိတ္မပူဘူး။ လာမယ္လို႔ ညေနက ေျပာထားၿပီးသားပဲေလ။ ကားထဲမွာ သီခ်င္းေလးဆိုရင္း သြားတယ္။
ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေမာင္းမိေတာ႔ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက ေျပာတယ္၊ ေရာက္ခါနီးၿပီ ဖုန္းထပ္ဆက္ၾကည္႔ပါအုံး တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္က ဖုန္းဆက္တယ္။ မကိုင္ဘူး။ ထပ္ဆက္တယ္။ မကိုင္ေသးဘူး။ ထပ္ဆက္တယ္။ မကိုင္ျပန္ဘူး။ အဲဒါမွ ဂြ ပဲ။
ကိုယ္သိတာက သူတည္းတာ Marriott Hotel ဆိုတာကိုပါ။ ကိုယ္လဲ လြယ္လြယ္ပဲ နီးေတာ႔မွ ဘယ္ Marriott လဲ လွမ္းေမးမယ္ေပါ႔၊ ၾကံထားတာ။ အခု သူဖုန္းမကိုင္ေတာ႔ ေခါင္းႀကီးၿပီ။ တျမိဳ႔လုံး ဟိုနားမွာလဲ Marriott ဒီနားမွာလဲ Marriott ကိုး။ ဖရီးေ၀းႀကီးေပၚမွာ ကားကလဲ ဆက္ေမာင္းေနတယ္၊ ဦးတည္ရာမဲ႔ ေပါ႔။
ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္လဲ ငယ္ငယ္က ဦးစံရွားဖတ္ခဲ႔တဲ႔ အရွိန္နဲ႔ ဖ်စ္ညွစ္ စဥ္းစားလိုက္တာ ညေနက ဂ်မ္း Mall ႀကီးဆီ လမ္းေလွ်ာက္သြားေနတယ္ ဆိုတာကိုး။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ Mall ကို သြားေပေတာ႔လို႔ ဆရာႀကီး လုပ္လိုက္တယ္။ အဲဒီ Mall နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားလို႔ရတဲ႔ အကြာအေ၀းေလာက္မွာ ရွိတဲ႔ Marriott ျဖစ္ရမယ္လို႔ အတပ္ေဟာ လိုက္တယ္။ Mall ေနရာကေတာ႔ ကိုယ္အပိုင္သိတာကိုး။
Mall ႀကီးကို ပတ္ၿပီး ဟုိတယ္ကို ရွာၾကတာ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ေတြ႔ၿပီေလ။ ဒါေပမဲ႔ သူ ဒီမွာ တည္းမတည္း ေသခ်ာေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ ဂ်မ္းကိုလဲ အျပင္မွာ မျမင္ဖူးေတာ႔ ဘယ္လို လိုက္ရွာရမလဲ မသိဘူး။ ဖုန္းဆက္ၾကည္႔ေတာ႔လဲ မကိုင္ေသးဘူး။ ဒါနဲ႔ ဟိုတယ္ေရွ႔မွာ ညႀကီးမင္းႀကီး ေယာင္လည္လည္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္။ သူ သူ႔အေဒၚနဲ႔ ထမင္းသြားစားေနလို႔ ဆိုင္ထဲမွာ ဆူေနေတာ႔ မၾကားတာထင္တယ္လို႔ ေတြးေနတယ္။
ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက ေမးတယ္။ နံမည္ သိသလား တဲ႔။ ဂ်မ္းေလ..ေရႊဂ်မ္းေလ။ အဲဒါ နံမည္ရင္းလား တဲ႔။ မသိဘူးေလ။ သူက နံမည္ သိရင္ Hotel Reception ကို သြားေမးမလို႔ပါ။ ေနာက္ေတာ႔ သက္ျပင္းရွည္ႀကီး ခ်တယ္။ ကဲ ဒီေလာက္ထိ လာၿပီးမွေတာ႔ ဖုန္းသာရေအာင္ ဆက္ေပေတာ႔ တဲ႔။
ေနာက္ေတာ႔ ဂ်မ္းက ဖုန္းဆက္လာတယ္။ ထင္တဲ႔အတိုင္းပဲ။ ဆိုင္ထဲမွာဆိုေတာ႔ ဖုန္းသံကို မၾကားဘူး။ missed calls ၁၀ခုေလာက္ေတြ႔ေတာ႔ လန္႔သြားတာ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ဆုံခဲ႔ၾကတယ္ ဆိုပါေတာ႔။ ေတြ႔ၾကေတာ႔လဲ ေျပာလိုက္ၾက၊ ရီလိုက္ၾကနဲ႔။ ဘေလာ႔ဂ္က သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း ေျပာၾကတာပါပဲ။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ခင္သြားလိုက္တာ။ ည ၁၀နာရီေက်ာ္မွ ျပန္ခဲ႔တယ္။
ျပန္လာေတာ႔ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ခဲ႔ရၿပီဆိုေတာ႔ ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔။ တလြဲလုပ္ခဲ႔တာေတြလဲ ေမ႔သြားၿပီ။
တေလာကေတာ႔ ကိုယ္တို႔ မဂၤလာ ၁၃ႏွစ္ျပည္႔ အေၾကာင္း ပို႔စ္ေလး တပုဒ္ ေရးမိတယ္။ အဲဒီပို႔စ္ တင္လိုက္တာနဲ႔ မိတ္ေဆြေတြဆီက ဖုန္းေတြ လာပါတယ္။ ႏွဳတ္ဆက္ၾက ဘာညာေပါ႔။
Santa Rosa မွာေနတဲ႔ အကုိလို ခင္ရတဲ႔ အကိုႀကီးတေယာက္ကေတာ႔ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားဆီ ဆက္လာတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ႔ အက်ဥ္းသားေတြ လႊတ္ကုန္ၿပီ တဲ႔။ မင္းကေတာ႔ ၁၃ ႏွစ္ တဲ႔။ ဒီတသက္ လြတ္မဲ႔ပုံ မျမင္ တဲ႔။ ငါတို႔ ဘန္ကီမြန္ ကို ေျပာေပးရအုံးမလား ဆိုပဲ။ ကိုယ္႔ကို သူက ျပန္ေျပာျပတာပါ။
အဲဒါ သူ႔ တသက္စာ အလြဲပဲ ဆိုပါေတာ႔ေလ…
ဒါနဲ႔ မတန္ခူးကို ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ရဲ႔ ေရးေပးမယ္လို႔ ေျပာၿပီးပါမွ အလြဲက ရွာမရဘူး။ ငါ ဘယ္မွာ လြဲဖူးလို႔လဲ ထင္ေသးတာကိုး။ ဒါနဲ႔ ဒီညေတာ႔ မေရးေသးဘူး အမေရ လို႔ ေျပာၿပီး ကိုယ္တို႔ အယ္လ္ေအကို အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ေရာက္ေနတဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေရးတဲ႔ ေရႊဂ်မ္းကို သြားေတြ႔မယ္ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။
ကိုယ္လဲ ဒီဘေလာ႔ဂ္ေလး လုပ္ျဖစ္မွ သူငယ္ခ်င္းေတြ တိုးလာလို႔ ၀မ္းသာေနတာ။ ဘေလာ႔ဂ္လုပ္မွ ခင္ရတဲ႔ မိတ္ေဆြေတြ ရွိေပမဲ႔ လူခ်င္းသာ ဘေလာ႔ဂ္ေပၚမွာ ခင္ေနတာ၊ ေတြ႔ဖူး ျမင္ဖူးၾကတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ အရင္ကတည္းက မသိဘဲ မရင္းႏွီးဘဲ ဘေလာ႔ဂ္မွာသိၿပီးမွ အျပင္မွာ ေတြ႔ဖူးတာ ၃ေယာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။
ပထမတေယာက္က Heart Museum တဲ႔။ မခင္ဦးေမက Heart Museum ရဲ႔ အေဖ ဆုံးတာမို႔ သတင္းသြားေမးပါအုံးလို႔ ရြာေဆာ္ႀကီး လုပ္ၿပီး link ေပးသြားလို႔ နာေရးသြားေမးတာ။ သူ႔ဘေလာ႔ဂ္ကို အရင္က မေရာက္ဖူးဘူး။ သတင္းေမးရင္း ေလွ်ာက္ၾကည္႔မိေတာ႔ တျမိဳ႔တည္းသားျဖစ္ေနလို႔ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ေမးမိတယ္။ သူကလဲ ရက္လည္ဆြမ္းသြတ္ ဖိတ္ပါတယ္ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ နာေရးဆိုေတာ႔ ေရာက္ေအာင္ သြားမယ္ဆိုၿပီး သြားခဲ႔တယ္။
အဲဒီဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ေရာက္ေတာ႔ တရားနာေတာ႔မဲ႔ အခ်ိန္။ ဘုန္းဘုန္းက ရင္းႏွီးၿပီးသား၊ ကိုယ္တို႔နဲ႔ ေဆြနီးမ်ိဳးစပ္ ဘႀကီးဘုန္းႀကီး။ ကိုယ္႔ကိုေတြ႔ေတာ႔ ေအာ္ အလွဴရွင္နဲ႔ အသိေတြလား၊ ဘယ္သူနဲ႔သိတာလဲ တဲ႔။ ေလာက၀တ္ ရုိးရုိး ေမးတာပါ။ ကိုယ္လဲ ဘုန္းဘုန္းကို ေၾကာင္ ၾကည္႔လို႔။ ပါးစပ္က ဟတ္ ဟတ္ နဲ႔ ေရွ႔ဆက္ မတက္ဘူး။ Heart Museum လို႔ ေျပာလိုက္ရမွာလား၊ သူ႔နံမည္ရင္းက ဘာလဲ၊ ဘာမွကို မသိ။
ကိုယ္႔ကို လိုက္ပို႔ေပးတဲ႔ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားကလဲ ကိုယ္႔အျဖစ္ကို ၾကည္႔ၿပီး ရုိးေနပုံပါပဲ။ ခပ္ေအးေအးပဲ ေနတယ္။ ကိုယ္တို႔ပုံက အလွဴရွင္ကို သိသလိုလိုလုပ္ၿပီး လာစားတဲ႔ သူေတြနဲ႔ တူေနပါၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူငယ္တေယာက္က ထ လာၿပီး အမ က်ေနာ္ပါ တဲ႔။ ေအး၊ ၀မ္းသာလိုက္တာဟယ္၊ အမလဲ လူမသိလို႔ ဒုကၡေရာက္ေနတာ တဲ႔။ နာေရးကို လာေမးတဲ႔သူက ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ၀မ္းသာလိုက္တာဟယ္ ေျပာရတာေတာ႔ သိပ္မဟုတ္ေသးဘူး။ ဒါေပမဲ႔လဲ မတတ္ႏိုင္ေတာ႔ဘူးေလ။ ေနာက္ မိတ္ဆက္ၾကေတာ႔ သူက မႏၱေလး ဘူမိကတဲ႔။ ဘူမိကဆိုေတာ႔ ခင္မိၿပီေပါ႔။
ေနာက္တေယာက္ကေတာ႔ အကုိႀကီး ကိုေအာင္သာငယ္ေပါ႔။ အကို႔ကိုေတာ႔ အိမ္မွာ မိတ္ဆုံပြဲေလးလုပ္ေတာ႔ လာတက္တဲ႔မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ အတူ လိုက္လာလို႔ ေတြ႔ရတာပါ။ အကိုကလဲ တျခား State က ေျပာင္းလာခါစ။ ကိုယ္က မီးဖိုထဲမွာ အျမည္းစိန္ လုပ္ေနတုန္း လာႏွဳတ္ဆက္တာ။ အကိုကလဲ ဘူမိေဗဒနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းၿပီးတယ္ဆိုေတာ႔ တခါတည္း အကိုအရင္းလို ခင္သြားတယ္။ (အကိုက အဲဒီအေၾကာင္းကို သူ႔ဘေလာ႔ဂ္မွာ ေရးဖူးပါတယ္)
အခုတေယာက္ကေတာ႔ ေရႊဂ်မ္းေလ။ ရုံးဆင္းတာနဲ႔ ဂ်မ္းေပးထားတဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ကို ဆက္ေတာ႔ ဂ်မ္းက ၀မ္းသာလိုက္တာ အမေရ တဲ႔၊ အခုပဲ အစည္းအေ၀းၿပီးလို႔ ဟိုတယ္နားက Outlet Mall ကို သြားၾကည္႔မလို႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္ တဲ႔။ ညက်ရင္ အေဒၚက ထမင္းလိုက္ေကၽြးမွာမို႔ သြားစားၿပီး ေတြ႔ၾကတာေပါ႔။ ဒီဖုန္းကိုပဲ ဆက္ေနာ္ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္ကလဲ ညက်ရင္ အမ လာေတြ႔မယ္ဆိုၿပီး စကားေလးဘာေလး ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်လိုက္တယ္။
ညေရာက္ေတာ႔ သြားၾကေရာ ဆိုပါေတာ႔။ ဂ်မ္းလာတဲ႔ ျမိဳ႔ကေလးက ကိုယ္တို႔ေနရာနဲ႔ နည္းနည္း ေ၀းတယ္။ မိုင္ ၃၀ေလာက္ ထင္ပါရဲ႔။ အိမ္က စ ထြက္ကတည္းက ဖုန္းဆက္တာ ဂ်မ္းက မၾကားလို႔ ဖုန္းမကိုင္ဘူး။ ကိုယ္ကလဲ ေနာက္တခါေခၚရင္ ကိုင္မွာပါေလ ဆိုၿပီး စိတ္မပူဘူး။ လာမယ္လို႔ ညေနက ေျပာထားၿပီးသားပဲေလ။ ကားထဲမွာ သီခ်င္းေလးဆိုရင္း သြားတယ္။
ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေမာင္းမိေတာ႔ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက ေျပာတယ္၊ ေရာက္ခါနီးၿပီ ဖုန္းထပ္ဆက္ၾကည္႔ပါအုံး တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္က ဖုန္းဆက္တယ္။ မကိုင္ဘူး။ ထပ္ဆက္တယ္။ မကိုင္ေသးဘူး။ ထပ္ဆက္တယ္။ မကိုင္ျပန္ဘူး။ အဲဒါမွ ဂြ ပဲ။
ကိုယ္သိတာက သူတည္းတာ Marriott Hotel ဆိုတာကိုပါ။ ကိုယ္လဲ လြယ္လြယ္ပဲ နီးေတာ႔မွ ဘယ္ Marriott လဲ လွမ္းေမးမယ္ေပါ႔၊ ၾကံထားတာ။ အခု သူဖုန္းမကိုင္ေတာ႔ ေခါင္းႀကီးၿပီ။ တျမိဳ႔လုံး ဟိုနားမွာလဲ Marriott ဒီနားမွာလဲ Marriott ကိုး။ ဖရီးေ၀းႀကီးေပၚမွာ ကားကလဲ ဆက္ေမာင္းေနတယ္၊ ဦးတည္ရာမဲ႔ ေပါ႔။
ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္လဲ ငယ္ငယ္က ဦးစံရွားဖတ္ခဲ႔တဲ႔ အရွိန္နဲ႔ ဖ်စ္ညွစ္ စဥ္းစားလိုက္တာ ညေနက ဂ်မ္း Mall ႀကီးဆီ လမ္းေလွ်ာက္သြားေနတယ္ ဆိုတာကိုး။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ Mall ကို သြားေပေတာ႔လို႔ ဆရာႀကီး လုပ္လိုက္တယ္။ အဲဒီ Mall နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားလို႔ရတဲ႔ အကြာအေ၀းေလာက္မွာ ရွိတဲ႔ Marriott ျဖစ္ရမယ္လို႔ အတပ္ေဟာ လိုက္တယ္။ Mall ေနရာကေတာ႔ ကိုယ္အပိုင္သိတာကိုး။
Mall ႀကီးကို ပတ္ၿပီး ဟုိတယ္ကို ရွာၾကတာ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ေတြ႔ၿပီေလ။ ဒါေပမဲ႔ သူ ဒီမွာ တည္းမတည္း ေသခ်ာေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ ဂ်မ္းကိုလဲ အျပင္မွာ မျမင္ဖူးေတာ႔ ဘယ္လို လိုက္ရွာရမလဲ မသိဘူး။ ဖုန္းဆက္ၾကည္႔ေတာ႔လဲ မကိုင္ေသးဘူး။ ဒါနဲ႔ ဟိုတယ္ေရွ႔မွာ ညႀကီးမင္းႀကီး ေယာင္လည္လည္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္။ သူ သူ႔အေဒၚနဲ႔ ထမင္းသြားစားေနလို႔ ဆိုင္ထဲမွာ ဆူေနေတာ႔ မၾကားတာထင္တယ္လို႔ ေတြးေနတယ္။
ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက ေမးတယ္။ နံမည္ သိသလား တဲ႔။ ဂ်မ္းေလ..ေရႊဂ်မ္းေလ။ အဲဒါ နံမည္ရင္းလား တဲ႔။ မသိဘူးေလ။ သူက နံမည္ သိရင္ Hotel Reception ကို သြားေမးမလို႔ပါ။ ေနာက္ေတာ႔ သက္ျပင္းရွည္ႀကီး ခ်တယ္။ ကဲ ဒီေလာက္ထိ လာၿပီးမွေတာ႔ ဖုန္းသာရေအာင္ ဆက္ေပေတာ႔ တဲ႔။
ေနာက္ေတာ႔ ဂ်မ္းက ဖုန္းဆက္လာတယ္။ ထင္တဲ႔အတိုင္းပဲ။ ဆိုင္ထဲမွာဆိုေတာ႔ ဖုန္းသံကို မၾကားဘူး။ missed calls ၁၀ခုေလာက္ေတြ႔ေတာ႔ လန္႔သြားတာ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ဆုံခဲ႔ၾကတယ္ ဆိုပါေတာ႔။ ေတြ႔ၾကေတာ႔လဲ ေျပာလိုက္ၾက၊ ရီလိုက္ၾကနဲ႔။ ဘေလာ႔ဂ္က သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း ေျပာၾကတာပါပဲ။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ခင္သြားလိုက္တာ။ ည ၁၀နာရီေက်ာ္မွ ျပန္ခဲ႔တယ္။
ျပန္လာေတာ႔ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ခဲ႔ရၿပီဆိုေတာ႔ ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔။ တလြဲလုပ္ခဲ႔တာေတြလဲ ေမ႔သြားၿပီ။
တေလာကေတာ႔ ကိုယ္တို႔ မဂၤလာ ၁၃ႏွစ္ျပည္႔ အေၾကာင္း ပို႔စ္ေလး တပုဒ္ ေရးမိတယ္။ အဲဒီပို႔စ္ တင္လိုက္တာနဲ႔ မိတ္ေဆြေတြဆီက ဖုန္းေတြ လာပါတယ္။ ႏွဳတ္ဆက္ၾက ဘာညာေပါ႔။
Santa Rosa မွာေနတဲ႔ အကုိလို ခင္ရတဲ႔ အကိုႀကီးတေယာက္ကေတာ႔ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားဆီ ဆက္လာတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ႔ အက်ဥ္းသားေတြ လႊတ္ကုန္ၿပီ တဲ႔။ မင္းကေတာ႔ ၁၃ ႏွစ္ တဲ႔။ ဒီတသက္ လြတ္မဲ႔ပုံ မျမင္ တဲ႔။ ငါတို႔ ဘန္ကီမြန္ ကို ေျပာေပးရအုံးမလား ဆိုပဲ။ ကိုယ္႔ကို သူက ျပန္ေျပာျပတာပါ။
အဲဒါ သူ႔ တသက္စာ အလြဲပဲ ဆိုပါေတာ႔ေလ…
မိုးခ်ိဳသင္း
45 Comments
