ေဆးရုံမွာ တညတာ

အခုတေလာ အလုပ္မ်ားတာနဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ကို ေလွ်ာ႔မယ္ဆိုၿပီး ပထမ ၂ရက္တခါေလာက္ေရး၊ ေနာက္ေတာ႔ ၃ရက္တခါေလာက္ ျဖစ္၊ အခုေတာ႔ ၅ရက္ၾကာမွ စာေရးဖို႔ ထိုင္မိတယ္။ မေရးႏိုင္ဆို ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားအေမ မာမားက ေဆးရုံတက္ၿပီး ခြဲစိတ္ရဖို႔ ၾကံဳလာတာမို႔ ညဖက္ေတြမွာ ေဆးရုံမွာ အေဖာ္လုပ္ အိပ္ေနတယ္ ဆိုပါေတာ႔။

မနက္ဆိုရင္ အလုပ္ကို ေန႔လည္ေလာက္မွာ သြား၊ ညေန အလုပ္က ျပန္ဆင္းရင္ ေဆးရုံမွာ ည အိပ္တယ္။ အဲဒီေတာ႔ လူမမာေစာင္႔ လုပ္ေနတာ ပင္ပန္းၿပီး အလုပ္မ်ားမွာေပါ႔လို႔ ၾကားသူမ်ား သနားသလိုလိုရွိရင္ ကိုယ္က ျပံဳးမိတယ္။

တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္လဲ တခါမွ ေဆးရုံမွာ အခုလို လူမမာေစာင္႔ ညအိပ္ဖူးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ငယ္ငယ္ကလဲ ကေလးလိုလို ေခြးလိုလိုမို႔ ဘယ္သူမွ ေဆးရုံေစာင္႔ေပးဖို႔ ကိုယ္႔ကို အားမကိုးၾကတာလဲ ပါမယ္။ ေနာက္ၿပီး ျဖစ္လိုက္ရင္ ကိုယ္ကခ်ည္းပဲ ဆိုေတာ႔ ကိုယ္ေဆးရုံတက္သမွ် အမေတြ ေစာင္႔အိပ္ရတာခ်ည္းပါ။

ဒီတခါေတာ႔ ေျပးၿပီး ေရတြက္လိုက္္မွ သူရယ္ ကိုယ္ရယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ႔ မာမား ေဆးရုံတက္ရမဲ႔အခ်ိန္မွာ ႏွစ္ေယာက္သား ဂ်ဴတီခြဲၿပီး သူက Day shift ကိုယ္က Night shift တာ၀န္ယူလိုက္ၾကတယ္။

မာမားကို ခြဲခန္းထဲက ထုတ္လာေတာ႔ ေနရမဲ႔ အခန္းက ႏွစ္ေယာက္ခန္း ျဖစ္ေနလို႔ အေတာ္သေဘာက်သြားတာပါ။ ဟိုဖက္ကုတင္က လူနာ မရွိေလေတာ႔ ကိုယ္႔ဖို႔ပဲဆိုၿပီး ကုတင္ေလးကို မ်က္စပစ္ထားတယ္။ လူနာရွိရင္ ကိုယ္က ထိုင္ခုံမွာ ေစာင္႔အိပ္ရမွာမို႔ သိပ္ အဆင္ေျပမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ေနာက္လူနာေရာ လာအုံးမလားဆိုေတာ႔ မလာပါဘူး တဲ႔။

အဆင္ကေျပခ်င္ေတာ႔ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္း ဘိုဘိုက အင္တာနက္သုံးလို႔ရတဲ႔ သူ႔ Notebook ေလး ယူထား တဲ႔။ ကိုယ္႔မွာ ျပံဳးေနတာ တခ်ိန္လုံး။ ဒါဆို ညမွာ အီးေမးလ္ေလး ခ်က္ခ္၊ ဘေလာ႔ေလးၾကည္႔ ဆိုၿပီး ကိုယ္႔အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ျပံဳးေနတာ။ ေဆးရုံမွာဆိုေတာ႔ အိမ္မွာလို ဟင္း ခ်က္စရာလဲမလို၊ ဇိမ္ပဲ။ မာမားက လက္လာဆြဲမွ လူနာေစာင္႔ရမွာ သတိရသြားတယ္။

ပထမေန႔မွာပဲ ကိုယ္႔မွာ အခက္ၾကံဳရတာပါ။ ကိုယ္အိပ္ရမဲ႔ ကုတင္ကို ဘယ္သူကမ်ား အျမင္႔ႀကီး လုပ္သြားတယ္ မသိ။ ရင္ေခါင္းနီးပါးေလာက္ ျမင္႔ေနတာ။ ကိုယ္လဲ အိပ္ယာေတြ႔ရင္ လွဲျပဳေနခ်င္စိတ္က အလိုလို ျဖစ္ေနတာဆိုေတာ႔ ငါ အိပ္ရင္ ကုတင္ေပၚကို ေလွကားမ်ား ေထာင္တက္ရမလား ေတြးေနရတယ္။ ခလုတ္ေတြလဲ မႏွိပ္ရဲ။

လူမမာကိုသာ တဖက္ကလုပ္ေပးေနတာ၊ ေဘးက ကုတင္ေလးကို တၾကည္႔ၾကည္႔ဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းက ရိပ္မိတယ္။ အဟမ္း အဟမ္း၊ လူမမာထက္ လူမမာ႔ေခၽြးမက ပိုအေရးႀကီးတယ္၊ သူတလြဲေတြလုပ္ရင္ လူမမာ ပိုခံရႏိုင္တယ္ လို႔ ေျပာေျပာဆိုဆို ဟိုခလုတ္ ဒီခလုတ္ ႏွိပ္လိုက္တာ ကုတင္ႀကီးလဲ နိမ္႔ၿပီး ကိုယ္တက္လွဲႏိုင္တဲ႔ အေနအထား ျဖစ္သြားေရာ။ ေတာ္ေသးတာေပါ႔ေလ။

လာၾကည္႔တဲ႔လူေတြလဲ ျပန္ၾကၿပီ။ မာမားကလဲ ေမ႔ေဆးအရွိန္နဲ႔ဆိုေတာ႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းကို အိပ္ေတာ႔တာပါ။ ကိုယ္႔ကိုလဲ မအိပ္ခင္ ေျပာေသးတယ္၊ သမီးပင္ပန္းေနၿပီ၊ အိပ္၊ အိပ္ တဲ႔။ ကိုယ္ကလဲ စာေလးဖတ္၊ ဘေလာ႔ေလး လည္ၿပီး အိပ္ပါ႔မယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ကြန္ပ်ဴတာက ကုတင္ေပၚမွာ ဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔အလွည္႔ေရာက္ၿပီဆိုၿပီး ဝမ္းသာအားရ ကုတင္ေပၚတက္လိုက္ရင္ပဲ ဟ၊ ဟ လုပ္ပါအုံး ျဖစ္သြားရတယ္။

သူ႔ကုတင္က ဘီးေတြနဲ႔ကိုး။ သူငယ္ခ်င္းက ကုတင္သာ ႏွိမ္႔ေပးသြားတာ ဘီးေတြကိုေတာ႔ lock မလုပ္ေပးသြားဘူးကိုး။ ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္တက္လိုက္တာနဲ႔ ေလွ်ာၿပီး ကုတင္က နံရံနဲ႔ ေျပးေဆာင္႔ေတာ႔မွာ။ မနည္း ခုန္ခ် ကုတင္ကို ဖမ္းဆြဲ ဘရိတ္အုပ္လိုက္ရတယ္။ ဂလုံးဂလြမ္းနဲ႔ အသံေတြ ျမည္ရင္ ကိုယ္႔ေၾကာင္႔ လူမမာ အိပ္ေရးပ်က္ေတာ႔မယ္ေလ။

ေအာ္..ဒုကၡ၊ ဒုကၡ။ အိပ္ဖို႔ရာ ေက်ာကေလးဆန္႔ဖို႔ ကုတင္ႀကီးကလဲ ကိုယ္႔ေရွ႔မွာ။ ကုတင္ေပၚမွာလဲ ကြန္ပ်ဴတာက ပြင္႔ရက္ေလး။ အဲဒီကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ ကိုယ္ခ်စ္ခင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကို သြားဖို႔ လင္႔ခ္ေလးေတြ ရွိေနတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကုတင္ေပၚလဲ မတက္ရဲေတာ႔ ေခါင္းကုတ္ၿပီး ၾကည္႔ေနရတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမခလာကယ္မ လို႔ နာ႔စ္မ ေရာက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကို ကုတင္ႀကီး ေရြ႔ေနလို႔ ဘီးကို lock လုပ္ေပးဖို႔ ေျပာရတယ္။ ကိုယ္က အသစ္အဆန္းေတြ ခလုတ္ေတြဆို လန္႔တဲ႔စိတ္က ရွိေနလို႔သာပါ။ သူ ႏွိပ္လိုက္ေတာ႔ လြယ္လြယ္ေလးပါ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ စမတ္က်သြားတာေပါ႔။

ကုတင္ကုိ ေသခ်ာကိုင္ၾကည္႔၊ တြန္းၾကည္႔၊ မေရြ႔ေတာ႔ဘူးဆိုမွ ကုတင္ေပၚတက္တယ္။ ဒါနဲ႔ အီးေမးေလးစစ္၊ ဘေလာ႔ေလးလည္ လုပ္ေနတာေပါ႔။ ျမန္မာေဖာင္႔ကေတာ႔ ရုိက္မရလို႔ ကြန္မန္႔ေရးမရဘူး။ စာဖတ္ေနရင္း စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးပဲ။ တရွဴးရွဴးနဲ႔ ကုတင္က ျမည္ေနတာကိုး။ ဟိုဖက္ဖိရင္ ဒီဖက္ကျမည္၊ ဒီဖက္ဖိရင္ ဟိုဖက္က ျမည္။ ဘယ္႔ႏွယ္ဟာႀကီး ျဖစ္ျပန္ပါလိမ္႔။

တကယ္က ေမြ႔ယာက အထူးျပဳလုပ္ထားတဲ႔ ေလေမြ႔ယာ။ လူမမာေတြ bed sore မရေအာင္၊ ေသြးလည္ပတ္တာ မွန္ေအာင္၊ ကုတင္ႀကီး မပူေအာင္ အထူးျပဳလုပ္ထားတာေလ။ ေအာ္ ျဖစ္ရေလ။ ငါ႔ႏွယ္ လူမမာကုတင္ တက္အိပ္မိေတာ႔လဲ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ႔မလဲ။

ဒါနဲ႔ စိတ္ညစ္ၿပီး အိပ္ေရာ ဆိုပါေတာ႔။ ကုတင္က ကေလးကုတင္ေလးလို ေဘးကို ျပဳတ္မက်ေအာင္ အကာေလးေတြနဲ႔။ ကိုယ္လဲ သေဘာက်ၿပီး ကေလးေလးေတာင္ ျပန္ျဖစ္သြားသလိုလို။ အထိန္းနဲ႔အကြပ္နဲ႔ အိပ္ရတာလဲ တမ်ိဳးေကာင္းတာပါပဲ။ အဲဒီကာထားတဲ႔ ေဘာင္မွာ ခလုတ္ေလးေတြ ေခါင္းဖက္အျခမ္းကို ျမွင္႔တာ၊ ေျခေထာက္ဖက္ အပိုင္းကို ျမွင္႔တာ နိမ္႔တာ အစုံေတြ႔တယ္။ နာ႔စ္ကို ေခၚခ်င္ရင္ ႏွိပ္ရတဲ႔ ခလုတ္ကိုလဲ ေတြ႔တယ္။

အင္မတန္ေကာင္းပါလား လို႔ ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္မိတယ္။ လူနာ အဆင္ေျပေအာင္ အလြယ္တကူ ေခၚရေအာင္ လုပ္ထားတာကိုး။ အိပ္ရာက မထ နာ႔စ္ကို ေခၚလို႔ရတယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ ေမွးကနဲ အိပ္လိုက္တာ လူသံလိုလို ၾကားလို႔ လန္႔ႏိုးလာတယ္။

ဘာအကူအညီလိုလဲ၊ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ တဲ႔။ ေခါင္းထူၿပီး လူရွာေတာ႔လဲ မေတြ႔၊ အဂၤလိပ္လို ေမးေနတာပါ။ ေနာက္မွ လိုက္ရွာေတာ႔ ကုတင္ထိပ္က စပီကာက အသံထြက္ေနတာ။ “ရွင္ နာ႔စ္ အကူအညီလိုလို႔ ခလုတ္ႏွိပ္လိုက္တယ္ မဟုတ္လား” တဲ႔။ အမ္..ကိုယ္အိပ္ရင္း ေဘာင္က ခလုတ္ေတြ သြားဖိမိတယ္ ထင္ပါရဲ႔။ မေတာ္တဆပါ၊ အကူအညီ မလိုပါဘူး။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ရတယ္။

ဒါနဲ႔ အိပ္လိုက္၊ ခလုတ္ေတြကို လက္နဲ႔ တြန္းမိလိုက္ station က စပီကာနဲ႔ လွမ္းေမးလိုက္၊ မေတာ္တဆပါ ေျဖလိုက္။ ျပန္အိပ္လိုက္ ကိုယ္ႀကီးနဲ႔ ဖိမိလိုက္၊ စပီကာကို ေဆာရီးပါ လွမ္းေျပာလိုက္။ ကိုယ္လဲ လူနာေစာင္႔တာ အေတာ္ အိပ္ေရးပ်က္သြားတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ မျဖစ္ေခ်ဘူး ဆိုၿပီး အဲဒီေဘာင္ေတြကို ေခါင္းအုံးနဲ႔ကာလိုက္ေတာ႔မွ သြားမထိမိေတာ႔ဘူး။ မာမားကို ထ ၾကည္႔ေတာ႔လဲ မာမားက အိပ္ေမာက်လို႔။ ဒါနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ၊ ျပန္အိပ္မယ္ဆိုၿပီး အိပ္လိုက္တာ တခ်ိဳးတည္းပဲ။

အရမ္းကို အိပ္ေမာက်ေနၿပီ၊ ေဟာက္ေတာင္ ေဟာက္ခ်င္ေနၿပီဆိုမွ ကိုယ္႔ကို တေယာက္ေယာက္က လာႏွိဳးေနသလိုလို ထင္မိတာကိုး။ စန္းစန္း၊ စန္းစန္း တဲ႔။ အဲဒါ မာမား နံမည္ပဲ။ ဒါနဲ႔ ကမန္းကတန္း ကုန္းထ လိုက္ေတာ႔ ကုတင္ေဘးမွာ ဆရာဝန္ငယ္ငယ္ ေခ်ာေခ်ာေလး တေယာက္။ မ်က္လုံး ေသခ်ာပြတ္ၿပီး ၾကည္႔လိုက္တာေလ။

ကိုယ္႔ကို မာမားထင္ၿပီး လူမွားၿပီး လာႏွိဳးေနတာ။ သူက စမ္းသပ္မလို႔။ ခြဲစိတ္တဲ႔ အေျခအေန၊ ေခါင္းမူးသလား၊ နာသလား ေမးမလို႔။ မီးမွိတ္ထားေတာ႔ မသဲမကြဲနဲ႔ ကုတင္မွားၿပီး ကိုယ္႔ကို လာႏွိဳးေနတာ။ ဗိုက္ခြဲထားတဲ႔ ခ်ဳပ္ရာ ၾကည္႔မယ္ တဲ႔။ ဘုရား ဘုရား။ လူမွားေနၿပီ။ စန္းစန္းက ဟိုဖက္ကုတင္လို႔ ေျပာလိုက္ရတယ္။ နာရီၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ မနက္ ၆နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။

ေန႔လည္ေရာက္လို႔ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားလာေတာ႔ မာမားက ေျပာတယ္။ ညက သမီးတေယာက္ မအိပ္ရွာဘူး တဲ႔။ သူႏိုးလာလို႔ ၾကည္႔လိုက္တိုင္း သူ႔ကို ၾကည္႔ေနတာ ေတြ႔တယ္ တဲ႔။ သမီးက စိတ္ပူတတ္လို႔ ပင္ပန္းရွာတယ္ တဲ႔။
ကိုယ္ကေတာ႔ ျပံဳးပဲ ေနလိုက္ပါတယ္ေလ။


မိုးခ်ိဳသင္း

53 comments:

Sein Lyan Tun said...

္နံပတ္ ၁ ဦးႀကည့္တာ

Sein Lyan Tun said...

ေတာ္လိုက္တဲ့လူနာေစာင့္ေနာ္...

ေဆးရံု တစ္ညတာေလး က
ဖတ္လို ့ေတာ္ေတာ္ေကာင္းဗ်..
ေယာက္ခမႀကီး ကေတာ္ေတာ္ခ်စ္တယ္ေနာ္...

သီဟသစ္ said...

အစ္မခ်ဳိသင္းေရ
ဖတ္ရင္းနဲ႔ ျမင္ေယာင္ၾကည့္ျပီး ရီေနရတယ္။ ခလုတ္ေတြ ႏွိပ္မိလုိက္ ထေျဖလုိက္ရနဲ႔
အိပ္မက္ေတာင္ မက္လုိက္ရမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။

Life is for Success said...

Hi Ma Gyi Moe,

It is good for you, now u can get back family life.....

Life is for Success said...

Ma gyi Moe,,

In sg, like that press so may time ... sure scold by nurse already... u r so lucky...

ATN said...

ငါ့ညီမကေတာ့ ျဖစ္ရမယ္... း)

မမသီရိ said...

ညီမခ်ိဳသင္းေရ.. ဆရာ၀န္ၾကည့္ရတာ တယ္ မရိုး ဘူးေနာ္..း)
ခြဲထားလူနာက ကုန္း၇ုန္း ထမလား
အိပ္ေနတဲ့ လူကို အတင္းလာႏိွဳး သတဲ့
အဲဒီ ဆရာ၀န္ အလုပ္ျဖဳတ္ရမွာ အမွန္က..း)

Phyo Evergreen said...

အန္တီခ်ိဳ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ရီရတယ္.. ဟိုတစ္ခါေလယာဥ္ပ်ံစီးတဲ့ ပို႔စ္ထဲကလိုဘဲ..။ လူနာေစာင့္တာေတာင္ေနာ္....လြဲလိုက္ေသးမယ္..ဟိဟိ။

Phyo Evergreen said...

လြဲလိုက္ေသးတယ္..လို႔ေၿပာပါတယ္..။

လင္းဒီပ said...

ေတာ္ပါေသးရဲဲ႕...ခ်ဳပ္ရာၾကည့္ဖို႕ႏႈိးလို႕..
ခြဲခန္းထဲ လူနာမွားျပီး သယ္သြားရင္ ဒုကၡ...:P

မီယာ said...

အမေရ မာမားအတြက္ ဆုေတာင္းေပးေနပါတယ္... ထုံးစံအတုိင္း ေျပာစရာ ျဖစ္ေနတာေပါ့ေလ... ကုတင္ဘီးလိမ့္သြားတာ ျမင္ေယာင္ေနတယ္... ေတာ္ၾကာ လူနာေစာင့္ကုိ ျပန္ ေစာင့္ေနရဦးမယ္။

Unknown said...

That is my blogger, Ma Moe Cho Thinn (Htohn member).
:)

အိျႏၵာ said...

အစ္မခ်ိဳသင္းေရ....

ေနထိုင္မေကာင္းမ်ားျဖစ္ေနသလားလို႔...
အသစ္မတင္ေသးရင္လည္း
သတင္းေမးေတာ့လာေတာ့မလို႔...
အစ္မ မားမား ေနသာ သက္သာရဲ႔လား...
ျမန္ျမန္ေနေကာင္းပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္..အစ္မေရ...။

တစ္ညလံုးအစ္မျဖစ္ေနတာျမင္ေယာင္လာျပီး...
ရယ္ ျပီး ျပန္သြားပါတယ္...
(ျဖစ္ရမယ္....)

Phyo Maw said...

:D အေမ့ေခၽြးမ ဂရုစိုက္တတ္ပါ့ လိုပဲေပါ့။

WWKM said...

လာဖတ္သြားပါတယ္မမေရ..
လူနာေစာင္႔တာ ေတာ္တယ္. :P

လုလု said...

႕ ႕မမေရ ႕႕႕
ညီမေလးလည္း အမ၀မ္းကဲြ ကုိယ္၀န္ေဆာင္စဥ္ကာလမွာ အခ်င္းေရွ႕ေရာက္ျဖစ္ေနလုိ႕ဆုိျပီး ေဆးရံုမွာ ေစာင့္ေပးရဖူးတယ္။
ညီမေလးတုိ႕ အအိပ္မက္ပံုမ်ား အမေဘးနားကုတင္က အမ်ဳိးသမီးက ညဘက္ၾကီး ဗုိက္နာလုိ႕ ဆရာ၀န္ေခၚခုိင္းမလုိ႕ေလ ညီမေလးကုိ ၀ုိင္းႏႈိးၾကတာ မႏုိးဘူးတဲ့ ႕ ႕ ႕ ေနာက္ဆံုး အဲ့ဒီအမ်ဳိးသမီးက ေမြးခန္းေတာင္ မေရာက္ေလာက္ဘူး အဲ့ဒီကုတင္မွာပဲ ကေလးေမြးသြားေတာ့တာ။ :D
အဲ့ဒီလုိေတာ္တဲ့ လုလု

:P said...

မမလူနာေစာင့္တာကို ဖတ္ရင္း.. ကာတြန္းကားလိုျမင္ေယာင္ျပီး
ေတာ္ေတာ္ရီလိုက္ရတယ္...။

မမလုလုေဆၚရံုေစာင့္တာပါဖတ္ျပီးရီလိုက္ရတာ...။

ဦးဂင္ႀကီး said...

မာမားေရာ ေနထိုင္ေကာင္းသြားၿပီလားဗ်ာ မိသားစုေတြက်န္းမာၾကပါေစဗ်ာ စာေရးထားတာေကာင္းေတာ့ မ်က္ေစ့ထဲေတာင္ျမင္လာသလိုပါပဲဗ်ာ

Anonymous said...

ဖတ္ရင္းနဲ႕ ၿပံဳးေနမိတယ္ အစ္မ။
ႏွလံုးသားထဲမွာ အဟာရေလး ရသြားတယ္။

kay said...

မခ်ိဳသင္းေရ- ခမ ကို ဒီေလာက္ ဂရုမစိုက္နဲ႕ေလ။ း)
ရီလိုက္ရတာ.. ျမင္ေယာင္ၾကည့္ေနတာ..ကုတင္ေပၚက..ခုန္ခ် တဲ့ အခန္းေလး။

M.Y. said...

မိုးခ်ိဳ..
အေျခအေနတိုင္းမွာ ေလာကႀကီးကို ေပ်ာ္စရာဖက္ကေတြးႀကည့္တတ္တာ..ေသခ်ာတယ္..အေ၀းကလူေတြေတာင္ ဒီစာတစ္ပုဒ္ဖတ္ျပီး အေပ်ာ္ေတြကူးစက္ႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့...ဒီမိ်ဳး လူမမာေစာင့္နဲ ့ဆို လူနာလဲအျမန္ဆုံးစိတ္ေတြရႊင္လန္းျပီးျပန္က်မ္းမာအသက္ရွည္ေနဦးမွာ ..
cool :-)

တန္ခူး said...

ခ်ိဳသင္းေရ… ေဆးရံုမွာ အေတာ္ စိတ္အိုက္ေနတဲ့ ခ်စ္စရာခ်ိဳသင္းပံုေလးကို ျမင္ေယာင္လာေအာင္ ေရးလဲေရးတတ္ပ့့့ါ…
မားမားျမန္ျမန္ေနေကာင္းပါေစလို ့ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္…
အမ သားေမြးတုန္းက ေဆးရံုစတက္ဖူးေတာ့ အဲဒီလိုပဲ ခလုတ္ေတြကို ခပ္စိမ္းစိမ္းေပါ့… အဲဒီတုန္းက အမိ်ဳးသားက ေစာင့္အိပ္ေပးေတာ့ တခုခုဆို သူ ့ကို လုပ္ခိုင္းလိုက္တာပဲ…
ဟိုတေလာက သားေဆးရံုတက္ရေတာ့ နာ့စ္ေခၚတဲ့ ခလုတ္ကို ရွာမေတြ ့ဘူးျဖစ္ေနတာ… သားကို ရွ ုးတည္ေတာ့ သားက သူ ့ထံုးစံအတိုင္း ခလုတ္ေလး ရွာရွာေဖြေဖြေတြ ့ျပီး နွိပ္လိုက္တာ… နာ့စ္ေရာက္လာေရာ… တို ့ေရာ တို ့အမိ်ဳးသားပါ ဘယ္နွယ့္ ခလုတ္ကို ဒီထဲထားပါလိ္မ့္ဆို အ့ံၾသေနတာ… တခုခုဆို အဲဒီခလုတ္သြားသြားနွိပ္ေခၚတာေပ့ါ… ညဘက္က်ေတာ့ နာ့စ္က သည္းမခံနိုင္တဲ့ပံုနဲ ့ အေရးမၾကီးရင္ အဲဒီခလုတ္ကို မနွိပ္ပါနဲ ့တဲ့… အဲဒီခလုတ္က လူနာ အိမ္သာသြားရင္း လဲက်သြားတာတို ့ တခုခုျဖစ္သြားတာတို ့ အတြက္ အေရးေပၚနွိပ္တဲ့ ခလုတ္တဲ့… ေနာက္မွ သူက သားကုတင္ ေခါင္းရင္းက တကယ္နွိပ္ရမယ့္ ပုန္းေနတဲ့ ခလုတ္ေလးကို ျပတယ္…

PAUK said...

မခိ်ဳသင္းေရ..
အိပ္လိုက္ ထလိုက္ဆိုေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့.
ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ျပီးသားျဖစ္ေရာ..
မားမား ျမန္ျမန္သက္သာပါေစေနာ္..

ေမ့သမီး said...

ဟား ဟား အမကရယ္ရတယ္။ ေယာကၡမကလည္း ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ ဖတ္ၿပီးသေဘာက်သြားတယ္။

JulyDream said...

ကုတင္ႀကီး သနားပါတယ္။ ဟိုခလုတ္ အႏွိပ္ခံရ၊ ဒီခလုတ္ အႏွိပ္ခံရ။ ကံေကာင္းလုိ႕ ကုတင္လည္း နံရံနဲ႕ မညားခဲ့တာ။ ဘေလာ့ေတြ လည္ မလည္ေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဂ်ီပုန္းေတာ့ ေတြ႕လိုက္တယ္။ အဟား...

ခင္မင္းေဇာ္ said...

တယ္ေတာ္တဲ့ လူနာေစာင့္ ... အားကိုးပါတယ္ ခ်ိဳသင္းရယ္

Anonymous said...

I am not finish yet all your post. very good just now i see your post. I am smiling myself when i read your post my boss asked why you smiling i did not know how to answer. I do not know how to write as burmese language could you possible tell me please. i am very lonely because i have no burmese friends here Now i am very happying with your post.

Thank you very much.

P.Ti said...

အမခ်ိဳသင္း... ျဖစ္လည္းျဖစ္တတ္...ေရးလည္းေရးတတ္တယ္... အမေရးတဲ့စာကို ရံုးမွာမဖတ္ရဲဘူး.. ဟိဟိ.. အလုပ္လုပ္ရင္းထရီရင္ အေမးခံရမွာစိုးလို႔...

ေတာ္ေသးတာေပါ့ အိပ္ေနတုန္း ခလုတ္မွားႏွိပ္လို႔ ကုတင္ၾကီးျမင့္ေနရင္ အိပ္ယာကအထ ျပဳတ္က်မွ... ေတြးၿပီးပူေနတာ.. ေနာက္တစ္ခါဆုိ ခလုပ္ေတြကို ကာၿပီးမွ အိပ္ပါေနာ္ :D

Anonymous said...

ဆရာမေမျငိမ္းေျပာတာ သြားသတိရမိတယ္ မလြဲရင္ မမိုးခ်ိဳသင္းမဟုတ္ဘူးတဲ့

ေဆာင္းယြန္းလ said...

မခ်ိဳသင္းကေတာ့စံပဲ...ဘယ္လိုေရးေရး မၿပံဳးပဲမေနႏူိင္ေအာင္ ေရးတတ္ပါတယ္....လူမမာေစာင့္ၾကီး ေတာ္ေတာ္ေမာသြားမွာပဲေနာ္။
ဖတ္လို႔ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ

Kaung Kin Ko said...

မားမား ျမန္ျမန္ ျပန္ေနေကာင္းပါေစ

khin oo may said...

ပလိစိ ေခ်ာက္ခ်က္.

strike said...

ေအာ္ ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔mct ပိန္သြားလိုက္တာ လက္သန္းေလး

Anonymous said...

ဖတ္လုိ ့ေကာင္းတယ္ခင္ဗ်ာ

အဆင္ေျပပါေစ

ရီရတယ္ တကယ္ပဲ

ေရးလဲေရးတတ္ပါ့ေပတယ္

MANORHARY said...

ခ်ိဳသင္းေရ..ၿမန္မာေဖာင့္မရွိတဲ့ေနရာေရာက္ေနလို႔
ေစာေစာၿမင့္ပါေသာ္လည္း ခုမွမန္႔လို႔ရေတာ့တယ္
ခ်ိဳသင္းမာမားခြဲစိပ္မႈေအာင္ၿမင္က်န္းမာတဲ့အတြက္
ဝမ္းသာပါတယ္။အစစအရာရာအဆင္ေၿပပါေစ..

ဇနိ said...

အမခ်ိဳသင္း ေဆးရံုေစာင့္ရတာ ဇိမ္ပဲေနာ္။ ကုတင္ႀကီးနဲ႔ အင္တာနက္နဲ႔။ ဘေလာ့ဂ္လည္း လည္လို႔ရေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘေလာ့ဂ္မလည္ခင္ အိပ္အိပ္ေပ်ာ္သြားေသးတာ မဟုတ္လား။ ကုတင္ဘီးလံုးလိမ့္သြားေတာ့ ဘယ္လိုေလးမ်ားေနမလဲ သိခ်င္လိုက္တာ။ သူတို႔ကုတင္ေတြကလည္း အမိုက္စားပါ့လား။ ခလုတ္ေတြေရာေနာ္။ ဟား ဟား ဆရာဝန္ကလည္း အိပ္ေနတဲ့ အမကိုမွ လာႏိႈးရတယ္လို႔။
လူနာလည္း အျမန္ေနေကာင္းပါေစ
နိနိ

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

ေအာ္ ေရးတတ္တဲ့သူမ်ား စိတ္ညစ္ရတဲ့အေျခေနကိုေတာင္ ေမ့သြားတဲ့အထိကို
ဖတ္လို႔ေကာင္းလြန္းတယ္။
က်န္းမာအဆင္ေျပပါေစဗ်ာ

:P said...

http://nyimuyar.blogspot.com/2009/03/mypet-pisi-and-her-mother.html
ဒီပို႕စ္နဲ႕ေတာ့ မဆိုင္ပါဘူး၊ မမခ်ိဳသင္းနဲ႕ မဟာမိတ္လုပ္ဖို႕
လူေတြ႔လာလို႕ လာေျပာတာ...။

Saing Khan Tun said...

မမိုခ်ိဳ .... ေဆး႐ံုမွာ သရဲ မေျခာက္ဘူးလားဗ် ...

Saing Khan Tun said...

ငါ့အတၱေတြ စိတ္ညစ္လို႔ (ႀကံရည္ႀကိတ္စက္ထဲ ထည့္ညစ္တာ)
ေသခ်င္းတရားနဲ႔ လက္တကမ္းအကြာကို (လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ဖို႔အသြား)
ငါစစ္တိုက္ထြက္ခ်င္တယ္ (ေသနတ္ေပးမယ္)

ရန္သူကငါ့ကို ဓါးနဲ႔ခုတ္ရင္ ေသြးေတြပြက္ထြက္ပေစ (ဂ်ာ သတၱိရွိလိုက္တာေနာ္ ဂယ္ပဲ)
ေသနတ္က်ည္ဆန္ေတြ ငါ့ကိုယ္ကို ေဖာက္ထြက္ပေစ
ငါမေၾကာက္…. (မိုက္တယ္ကြာ ၄ စားသြားၿပီ)

pandora said...

လင္းဒီပ ေျပာသလို လူနာမွားၿပီး သယ္သြားရင္ ဒုကၡပဲလို႕ ေတြးမိသြားတယ္ ဟိဟိ..

(ေျခရာခ်န္ခဲ့ပါသည္. :D )

Zephyr said...

အစ္မေရ... အစ္မရဲ႕ မားမားလည္း သက္သာေပ်ာက္ကင္းပါေစ...၊ အစ္မလည္း က်န္းက်န္းမာမာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႕ .. အစ္မရဲ႕ မားမားကို ျပဳစုႏိုင္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္ ....။

သစ္နက္ဆူး said...

ေသခ်ာပါတယ္..
ဆရာ၀န္ေလးနဲ႕ နာ့စ္ကေတာ့ မ်က္ႏွာသိပ္မေကာင္းမွာ...။

Aye Win said...

လူနာေစာင့္အေၾကာင္းေရးထားတာ ဖတ္ရေတာ့ Mr.Bean သြားဆရာ၀န္ဆီသြားသလိုပါလား။ ကုတင္ႀကီးက ေ႐ြ႔သြားတာ......
ေဆး႐ံုေကာ္ရစ္ဒါမွာ ေလွ်ာက္ေျပးေနလို႔က ဟိုးထား.. ဟိုးထားနဲ႔ ေအာ္ေနရမွာ ေဒၚ Bean ရယ္။

Thant said...

ရံုးမွာ .. ပါးစပ္ပိတ္ ... အံႀကိတ္ၿပီး ရီ ..... ဟီ ဟိ ။

ေဆာင္း said...

ဖတ္ရတာ နစ္၀င္သြားတာဘဲ

ohnmar said...

Hi,
I am Ohnmar your classmate from German Language at I.F.L.I am now living in New Zealand.
My email is ohperry@gmail.com

Dr Phyo Wai Kyaw said...

အေတြ႔အၾကဳံေလးေတြ
ဖတ္မွတ္သြားပါတယ္။

မမုိးခ်ိဳသင္းေျပာဖူးတာကုိမေမ့ပါ
အခု ဆီးခ်ိဳဘေလာ့ေလးတစ္ခု
စလုပ္လုိက္ေတာ့တယ္။
ဦးဆုံးလာအေၾကာင္းၾကားပါတယ္။

www.mmendocrinology.wordpress.com

မခ်ိဳသင္း အမ်ိဳးသားအေမ
အဆင္ေျပ က်န္းမာ ပါေစ။

လင္း said...

ဟီးဟီးဟီးဟီး အဟားဟား ရီရတာ အူတက္ေနျပီ။
ကုတင္ေပၚကခုန္ခ်တာလဲျမင္ေယာင္မိတယ္။ ညအိပ္ရင္းနဲ ့ခလုပ္ကိုဖိမိတာေရာ၊ လက္တန္းေလးကာျပီး အိပ္တာေရာ ၊ လူမွားတာေရာ
ဇတ္လမ္းတိုေလးတပုဒ္ၾကည့္ရသလို အကုန္ျမင္လို ့ရတယ္။ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ အလန္ ့တၿကား ထလာမဲ့ပံုေလးကို ျမင္ေယာင္လုိက္ပါတယ္။ ခ်စ္စရာေလးေနမွာ

strike said...

ဘုရား ဘုရား ခ်စ္စရာေလးမ်ားေတာင္ၿဖစ္ရေသးတယ္၊
လူနာက ကုတင္ေပၚမွာပက္လက္၊ေမ်ာက္အုန္းသီးရသလိုကဲေနတာက mct

Nu Thwe said...

ရယ္လိုက္ရတာ ခ်ိဳသင္းရယ္။ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးေလး ေရးႏိုင္ပံု ေထာက္ရင္ မာမား အေျခအေန ေကာင္းတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ၀မ္းသာပါတယ္။ နာလန္ထလည္း ျမန္ပါေစ၊ အဆင္ေျပပါေစေနာ္။
ဒါနဲ႔ ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာ ဆရာ၀န္ေလးက အထီးလား၊ အမလား။ စပ္စုတဲ႔ ၀ါသနာကို တားမရလို႔ပါ း)

မဆုမြန္ said...

အစ္မ စာေရးပါဦး လာလာေခ်ာင္းေနတယ္..

Ko Boyz said...

အစ္မ ဘာမ်ား ျဖစ္လို႔ ေဆး႐ံုတက္ရတာပါလိမ့္လို႔ အေျပးအလြား လာဖတ္မိတယ္...။
ရီသြားပါတယ္...။
ေခါင္းစဥ္န႔ဲ ဖမ္းစားႏိုင္ပါတယ္ဗ်ာ...။