အေဖတို႔ ရြာ

ငယ္ငယ္တုန္းက ပထမဆုံး သြားခဲ႔ရတဲ႔ ခရီးကို သတိရမိေသးတယ္။

အဲဒီတုန္းက ကိုယ္က ေလးတန္း။ အေဖ႔ ညီမ ေဒၚေလးစန္းက ရြာကေန ရန္ကုန္လာလည္ေတာ႔ အျပန္မွာ ကိုယ္တေယာက္တည္း ေဒၚေလးနဲ႔အတူ အေဖ႔ရြာကို လိုက္သြားခဲ႔တာ။ ကိုယ္က အေမကိုကပ္သူဆိုေတာ႔ ဟိုေရာက္မွ ျပန္ခ်င္ေနမစိုးလို႔ လိုက္ခ်င္တာ ေသခ်ာရဲ႔လား ဆိုတာ လူႀကီးေတြက မသြားခင္ တေမးတည္း ေမးေနခဲ႔တာပါ။

ကိုယ္ကလဲ ဘာစိတ္ေပါက္သြားတယ္ မသိ။ လိုက္မယ္ ပဲ။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္လဲ ျဖစ္ေတာ႔ ေဒၚေလးစန္းကလဲ ေခၚသြားမယ္ဆိုၿပီး ေျပာတာနဲ႔ အေမက အ၀တ္အစား အသစ္ေလးေတြခ်ည္း ေရြးထည္႔ေပးလိုက္တယ္။ ဟိုေရာက္ရင္ အေမ႔ကို သတိရလို႔ ျပန္ပို႔ေပး လို႔ ဂ်ီမက်နဲ႔ေနာ္၊ သၾကၤန္ၿပီးမွ ျပန္လာရမွာ သမီးနားလည္တယ္ေနာ္ လို႔ အေမက ေျပာလဲေျပာ၊ ဆုံးလဲ ဆုံးမတယ္။

ဒါနဲ႔ အေဖတို႔ရြာကို ပထမဆုံးအႀကိမ္ အေဖတို႔ အေမတို႔ မပါဘဲ ေဒၚေလးစန္းနဲ႔ လိုက္လာခဲ႔တယ္။ မီးရထားေပၚမွာ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ဘူတာဆိုက္တိုင္း မုန္႔ေတြ ၀ယ္စားရတာ မွတ္မိေနတယ္။ အိုးေလးေတြ ရြက္ၿပီး ေရေရာင္းတဲ႔ ေရသည္ေလးေတြဆီက ေရ၀ယ္ၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ရတာ မေမ႔ႏိုင္ဘူး။ ေအးျမေနတဲ႔ေရစင္ပဲ။

ရထားက သာစည္ဘူတာမွာ အၾကာႀကီးနားေတာ႔ အေဒၚက မုန္႔ဟင္းခါး စားမလား တဲ႔။ ကိုယ္ကလဲ ရန္ကုန္က မုန္႔ဟင္းခါးလို ထင္ၿပီး စားမယ္ေပါ႔။ စားေတာ႔ ပဲပ်စ္ပ်စ္နဲ႔ ခ်က္ထားတဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါးမ်ိဳး။ ရန္ကုန္က ငါးမုန္႔ဟင္းခါး နဲ႔ မတူဘူး။ ကိုယ္လဲ လုံးလုံး မႀကိဳက္တာနဲ႔ ရထား စၾကၤန္ေပၚမွာ အန္လိုက္တာ။ ရထားနဲ႔ အျပိဳင္ ဥၾသဆြဲလိုက္ေသးတယ္။

ရြာနံမည္က ကန္ျမဲ ဇဂ်မ္းတဲ႔။ ေတာင္သာနယ္က။ ေတာင္သာကေန ေထာ္လာဂ်ီကားႀကီးေတြ ေစာင္႔စီးရတာ။ ကိုယ္က ရြာကို ေရာက္ခ်င္လွၿပီ။ ကားေတြက တေန႔မွ မနက္တစီး ညတစီး ေလာက္လာေတာ႔ ေစာင္႔လိုက္ရတာ။ တေန႔ခင္း ကုန္ေအာင္ပဲ။ အဲဒီတုန္းက ကားမလာႏိုင္လြန္းလို႔ ရြာကို အျမန္ေရာက္ခ်င္လြန္းလို႔ ငိုေတာင္ ငိုမိတယ္ ထင္တယ္။

ညေနမိုးခ်ဳပ္ခါနီးမွ ကားက လာတယ္။ ကားဆရာက ကားပိုင္ရွင္ တဲ႔။ ဦးမိုး တဲ႔။ ကားႀကီးလာေတာ႔လဲ ကားေပၚမွာ ကုန္အျပည္႔ပါလား။ ၾကက္သြန္အိတ္ေတြ အျပည္႔အသိပ္။ လူက ဘယ္လိုလုပ္စီးမလဲ ဆိုေတာ႔ အဲဒီ ၾကက္သြန္အိတ္ေပၚ တက္ထိုင္ လိုက္သြားရမွာ တဲ႔။ ညည္းဟိုဖက္နည္းနည္းတိုး၊ ဒီဖက္ နည္းနည္းေလာက္ နဲ႔ မွ်ထိုင္ၿပီး ဟိုအစြန္း၊ ဒီအစြန္းကိုင္ လိုက္သြားရတာမ်ိဳး။

ကားႀကီးက လူသီးႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါေတာင္ လမ္းမွာ လူတင္တုန္း။ ေတာသူေတာင္သား ရြာသားေတြကလဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပဲ။ အခ်ိန္ေတြကလဲ ေပါ ပါ႔။ ကြမ္းေတြ၀ါး၊ ေလတျဖဴးျဖဴး နဲ႔ တြယ္စီးရင္း လိုက္တာပဲ။ ရြာအ၀င္မွာ ေခ်ာင္းတခု ျဖတ္ရေသးတယ္။ ေခ်ာင္းနံမည္ေတာ႔ မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။ သြားတဲ႔ အခ်ိန္က ေရမရွိလို႔ ၾကက္သြန္ခင္းေတြ ၀ါခင္းေတြကို ၀ါတလြင္႔လြင္႔ နဲ႔ ေတြ႔ရတယ္။

ထန္းပင္ေလးေတြ ျမင္ရတဲ႔ ဟိုးအေ၀းက မွဳန္ပ်ပ် မဲမဲအစုေလးက အေဖတို႔ ရြာ တဲ႔။ ကိုယ္က ရြာအ၀င္ မတ္တပ္ရပ္ၾကည္႔ေတာ႔ ရြာက ကေလးေတြက သတင္းၾကားလို႔ ေမွ်ာ္ေနၾကတာ။ ေထာ္လာဂ်ီ ေနာက္က ေအာ္ရင္း တျပံဳႀကီး ပါလာတယ္။ ရန္ကုန္သူ လာၿပီေဟ႔ တဲ႔။

ေဒၚေလးစန္းတို႔ အိမ္ေရွ႔မွာပဲ ကားက ရပ္ေပးတယ္။ တခ်ိဳ႔ ဆင္းၾကတာေပါ႔။ ကိုယ္႔ ၀မ္းကြဲ အမေတြ ျဖစ္တဲ႔ မမမိုး နဲ႔ မတူးက ဆီးႀကိဳတယ္။ ေရနံဆီ မီးခြက္ ထြန္းပါဟဲ႔ တဲ႔။ အဲဒီတုန္းက ရြာမွာ မီးမရွိေတာ႔ ေရနံဆီ မီးခြက္နဲ႔ပဲ ေနရတယ္။ အိမ္ကလဲ ေမွာင္လို႔။ ဘဂ်မ္းသမီး ၾကည္႔စမ္းပါရေစေအ ဆိုတဲ႔ အေဒၚႀကီးေတြကလဲ ငုတ္တုတ္။ ကေလးေတြကလဲ ကိုယ္႔ ေရွ႔မွာ ငုတ္တုတ္။ မိုးခ်ဳပ္တဲ႔အထိ ဒီအတိုင္း ထိုင္ၾကည္႔ေနၾကတာပါပဲ။

ကိုယ္လဲ အသစ္အဆန္းျဖစ္ေနလို႔ ဟိုၾကည္႔ ဒီၾကည္႔နဲ႔။ ေနာက္ ခရီးကလဲ ပန္းလာေတာ႔ အိပ္ အိပ္ဆိုၿပီး ေျပာလို႔ ေဒၚေလးစန္းနဲ႔ အတူ အိပ္ရတယ္။ တညလုံး အိပ္မေပ်ာ္ပါဘူး။ ဂ်ပိုးကိုက္လို႔ပါ။ အေမ႔ကိုလဲ သတိရၿပီး ပထမဆုံး ညမွာပဲ ငိုလိုက္ရတာ။ ညလယ္ႀကီး ထၿပီး အေမကို တ ၿပီး ခုျပန္မယ္ ခုျပန္ပို႔ နဲ႔ ေအာ္ငိုေနလို႔ တအိမ္လုံး မအိပ္ၾကရဘူး။

မနက္မိုးလင္းမွ အိပ္သြားတာ။ ႏိုးလာေတာ႔ ကုတင္ေဘးမွာ ရွပ္ရွပ္ ရွပ္ရွပ္နဲ႔ လူေတြ ျဖတ္ေနၾကတာကိုး။ ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ္႔လို႔ အံ႔ၾသေနတာ၊ ကိုယ္႔ကို ေမ်ာက္ပြဲၾကည္႔သလို ၾကည္႔တာကိုး။ ရန္ကုန္သူႏွယ္ အိပ္ခ်က္က မတရား တဲ႔။

ေနာက္ေတာ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရသြားတယ္။ ကိုယ္႔ညီမ ၀မ္းကြဲ မိေမာ္ရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ႔။ ဗန္းေဌး တဲ႔။ မိုးေဆြ တဲ႔။ အတူး တဲ႔။ သူတို႔နဲ႔အတူ မန္က်ည္းပင္ႀကီးေအာက္မွာ ေထြကစားတယ္။ ေျခတေပါင္က်ိဳး ကစားတယ္။ လိုက္တမ္း ေျပးတမ္း ကစားတယ္။ တကိုယ္လုံး ေပတူးလို႔။ ႏြားႀကီး လွည္႔ၿပီး ႀကိတ္တဲ႔ ႏွမ္းဆီဆုံမွာ ႏြားေရွ႔က ကန္႔လန္႔လုပ္ေနလို႔ ႏြားေဝွ႔လိုက္တာ မိေမာ္ ေကာ႔ကနဲ လြင္႔သြားေသးတယ္။

ႏြားႏို႔စစ္စစ္လဲ ထန္းညွက္နဲ႔ က်ိဳၿပီး ေသာက္ရတယ္။ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ အႀကိဳက္ဆုံးက ေစ်းေန႔မွာ မမမိုးနဲ႔ အေဖာ္လိုက္သြားၿပီး အေၾကာ္ေတြ လက္သုတ္စုံေတြ စားရတာကိုပါ။ အေၾကာ္ေတြက ပဲဆီစစ္စစ္နဲ႔ ေၾကာ္ထားတာမို႔ ၾကြပ္ရြ လို႔။ အသုတ္စုံကလဲ အေၾကာ္ေတြနဲ႔ ထည္႔သုတ္ထားတာ။ ေမႊးေနတာပဲ။ ေစ်းမွာ ဟိုဆိုင္၀င္ ဒီဆိုင္ထြက္ အမ ေနာက္ လိုက္တာပဲ။

ရြာက ေစ်းေလး

ၿပီးေတာ႔ ရြာက ကန္ႀကီးဆီလဲ ေရာက္ရေသးတယ္။ အမလုပ္တဲ႔ မတူးက အိမ္သားေတြ ေရခ်ိဳးဖို႔ ကန္ထဲက ေရကို ခပ္သြက္သြက္ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ ေရထမ္းတာကို ေဘးက အေဖာ္လိုက္တာပါ။ ကိုယ္လဲ ထမ္းၾကည္႔ခ်င္တယ္ ေျပာလို႔ ေရမျပည္႔တျပည္႔ထည္႔၊ အမက ထမ္းခ်င္အုံး ဆိုၿပီး ထမ္းခို္င္းလိုက္တာ ေရွ႔ကို မသြားႏိုင္ဘဲ ထမ္းပိုးက လည္ ေနလို႔ လူလဲ ပတ္ခ်ာလွည္႔ေနတာ။ ေရေတြလဲ ဖိတ္၊ လူလဲ ပက္လက္လန္ တာပဲေလ။

ဟုိတေလာကေတာ႔ ကိုယ္႔အေဒၚ နဲ႔ အမေတြ သူတို႔သားသမီးေတြကို ရွင္ျပဳနားသ အလွဴလုပ္ေတာ႔ ကိုယ္႔အမ မစံတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ သြားၾကတယ္ တဲ႔။ ဓာတ္ပုံေတြ ပို႔ေပးလို႔ ၾကည္႔ရတယ္။ လူေတြလဲ အသက္ေတြ ႀကီးကုန္ၿပီေနာ္။ အရင္က ကိုယ္နဲ႔ ဖန္ခုံတမ္း ေဆာ႔တဲ႔ မိေမာ္က သူႀကီးကေတာ္ ျဖစ္ေနေပါ႔ တဲ႔။ သူ႔သမီးေလး ေက်ာ႔ေက်ာ႔စံ က နားသ မွာတဲ႔။ အဲဒီ ေက်ာ႔ေက်ာ႔စံ ဆိုတဲ႔ နံမည္က အေဖတို႔ရြာမွာ စာေပေဟာေျပာပြဲလုပ္တုန္းက ေမြးတဲ႔ကေလးမို႔ စာေရးဆရာမ ဂ်ဴးေပးသြားတဲ႔ နံမည္ ေလ။

သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္တဲ႔ အတူးက ဆုံးတာ ၾကာၿပီ။ အရက္မူးၿပီး သူမ်ား ဓားနဲ႔ ထိုးလို႔ ေသ ရတာတဲ႔။ သူက အသားမဲမဲ လူက လုံးလုံးနဲ႔ ကစားရင္ အလြန္သန္တယ္။ ကိုယ္႔ကိုလဲ ခင္လိုက္တာ၊ မိုးလင္းတာနဲ႔ အိမ္ေပါက္၀မွာ ေဆာ႔ဖို႔ ေစာင္႔ေနတတ္သူေပါ႔။ အခုေတာ႔ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ဆုံးပါးရရွာတယ္။ မ်က္ႏွာက ဗန္းႀကီးလို ၀ိုင္း၀ိုင္းႀကီးနဲ႔ သနပ္ခါး ပါးကြက္ၾကားနဲ႔ ဗန္းေဌးလဲ သားတို႔အေမ ျဖစ္ေနၿပီ။



ရြာက ေရမရွိတဲ႔ ကန္ႀကီးနဲ႔ ေရတြင္းေလးေတြ


ရြာမွာ မီးလိုင္းေတာ႔ ရွိၿပီ၊ မီးမလာတာ တခုပါပဲ။ ေအာက္လင္းမီးနဲ႔ ဘက္ထရီအိုးမီးေလးေတြ သုံးေနရဆဲပါပဲ။ ရြာမွာ အထက္တန္းေက်ာင္း နဲ႔ ဂ်ပန္ေတြ လွဴတဲ႔ ေရစက္ နဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ ကန္ႀကီးမွာေတာ႔ ေရေတြ ခမ္းေပမဲ႔ လက္ယက္တြင္းေလးေတြဆီက ေရခပ္ေနရတုန္းပါပဲ။



ရြာရဲ႔ ေစ်းေလး တေနရာ

ရြာက ဆယ္ရက္ တႀကိမ္ ေစ်းေလးမွာလဲ ေျမႀကီးေပၚ ပုံခင္းၿပီး လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အသီးအရြက္ေတြ ေပါေပါမ်ားမ်ား ရတုန္းပဲ။ ရြာကလူငယ္ေလးေတြကလဲ ျမိဳ႔တက္အလုပ္ရွာ၊ တခ်ိဳ႔က မေလးရွား သြားသတဲ႔။ ေဒၚလာစကားကို လိွဳင္လိွဳင္ေျပာသတဲ႔။ ဒါေပမဲ႔ ရြာကိုသြားတဲ႔ လမ္းကေတာ႔ ဆိုးတုန္းပဲ။

ရြာရဲ႔ အထကေက်ာင္းေရွ႔မွာ အေဖ႔ကဗ်ာေလးကို အုတ္တိုင္မွာ ထြင္းထားဆဲ။
“ေယာင္ေယာင္နန၊ အေမွာင္က်သည္႔
သန္းေခါင္ညမ်ား ေပ်ာက္ေလၿပီ …”
လို႔ စထားတဲ႔ ကဗ်ာေလးပါ။

ေခါင္းေလာင္းထိုးသံ ျမိဳင္ျမိဳင္ ၾကားရရင္ေတာ႔ သန္းေခါင္ညေတြ တကယ္ေပ်ာက္မွာပါ လို႔ ေတြးေနမိပါတယ္။

မိုးခ်ိဳသင္း

53 comments:

Unknown said...

OMG
I am first.
I miss my father's village too. Ama Moe Cho Thinn, Thanks for your good posts.

ေႏြးေနျခည္ said...

ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလိုက္တာ
အမေရထမ္းတာ မ်က္လုံးထဲျမင္ေရာင္ေနတယ္ း)

ZT said...

အစ္မေရးထားတဲ့ ရြာအေၾကာင္း ဖတ္ျပီး သြားခဲ့ဖူးတဲ့ ရြာေတြ သတိရသြားတယ္။ ရြာေတြဘက္ မေရာက္ျဖစ္တာ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ ရွိျပီထင္တယ္။

Phyo Evergreen said...

ရြာအေၾကာင္းေလးဖတ္လိုက္ရေတာ့ သြားလည္ခ်င္သြားတယ္..။ အန္တီခ်ိဳနွယ္ ေရးခ်က္က မတရားဖတ္လို႔ေကာင္း...။

ကုိေပါ said...
This comment has been removed by the author.
ကုိေပါ said...

သန္းေခါင္ညေတြဆုိလုိ႔ ကုိႀကီးေက်ာ္ သီခ်င္းကုိ ဒီလုိ ဖ်က္ဆုိလုိက္မယ္။

“သန္းေခါင္ကုိ ေန႔မွတ္ပါလုိ႔
အရပ္ကေလးကုိ အားမနာ
မသတ္ရရင္ သီလေစာင့္တယ္…..
အုိ….ဘုရားဒကာ။”

ဘုရားဒကာ…တဲ့။
(သီလကုိ သီလာ လုိ႔ မွားေရးလုိက္မိလုိ႔ ႏွစ္ခါမန္႔လုိက္တယ္။)

kay said...

သန္းေခါင္ည ေတြ တကယ္ေပ်ာက္ခ်င္ျပီ -

ဘာပဲေျပာေျပာ ဆရာၾကီးတင္မိုး နဲ႕ ကန္ျမဲ ဇဂ်မ္းကေတာ့.. တြဲလ်က္ သမိုင္း၀င္ေနမွာပါ။

( မခ်ိဳသင္း ရြာက သူငယ္ခ်င္းေတြနံမယ္..ကားဆရာၾကီး နံမယ္ေတာင္ မွတ္မိတာ..ဒီခရီးက..ေတာ္ေတာ့္ကို.. အမွတ္ထင္ထင္ ရွိခဲ့မယ္ထင္တယ္ ) း)

Anonymous said...

ရြာကိုပိုလို႕လြမ္းမိျပန္ျပီ။ အမေရးလိုက္ရင္ ေျပးေျပးလြမ္းေနမိေတာ့တာ။ နဂိုကမွ မ်က္ရည္ကမခိုင္ပါဘူးဆို ျငဳပ္သီးကလည္း ခဏခဏေလွာ္.....

moe said...

i like this post.

May Sithu Aung said...

ငုိခ်င္စရာ။
ျမန္မာျပည္ကုိ လြမ္းတယ္။
မိပ။

May Sithu Aung said...

"ရြာကလူငယ္ေလးေတြကလဲ ျမိဳ႔တက္အလုပ္ရွာ၊ တခ်ိဳ႔က မေလးရွား သြားသတဲ႔။ ေဒၚလာစကားကို လိွဳင္လိွဳင္ေျပာသတဲ႔။ ဒါေပမဲ႔ ရြာကိုသြားတဲ႔ လမ္းကေတာ႔ ဆိုးတုန္းပဲ။" တဲ့.................

M.Y. said...

ိစိတ္ထဲမွာျငိမ္းသြားတယ္။
ေက်းလက္ကေျမသင္းနံ ့ေတာင္ရလိုက္သလိုပဲ။
ဒီလိုရသစာတမ္းေလးေတြမ်ားမ်ားေရးပါ။

ဂ်ဴနို said...

ရြာက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမပါဘူး။
ေဆးေပးခန္း မပါဘူး။
ပန္းခ်ီကား အေႀကာင္း မပါဘူး။
ေခ်ာင္းက ကိုယ္တို ့သြားတုန္းက ေရရွိတယ္။
ေရွးေဟာင္းဘုရားမပါဘူး။
ရုံးစဥ္ႀကီးက ႀကက္သားသုတ္မပါဘူး။
ခရမ္းခ်ဥ္သီးစိမ္းေတြ နဲ ့နွပ္ထားတဲ့ လၻက္မပါဘူး။
သနပ္ခါးပင္ေတြ အေႀကာင္းမပါဘူး။
ေရရွားတာ မပါဘူး။

Anonymous said...

အညာ ဘက္ကရြာေလးေတြက ခ်စ္စရာ ။ ရြာေတြက အလိုလိုကို လွပသြားသလို။ က်ေနာ္ေတာ့ အညာဆို ေတာင္ငူေက်ာ္ေက်ာ္ ကရြာေလးပဲ ေရာက္ဖူးတယ္ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းသား ကိုယ့္စကားသံနားေထာင္ျပီး ရယ္ေနၾကေကာ ေအာက္သားေတြ အသံကေလးေတာ့ ရယ္စရာျဖစ္ေနတယ္ထင္ပါ့ ။

MANORHARY said...

သန္းေခါင္ညေတြေပ်ာက္ပါေစ.......

:P said...

ဖတ္သြားပါတယ္..။

nu-san said...

စာဖတ္ရင္း အမနဲ႔အတူ အညာရြာေလးကုိ ေရာက္သြားသလုိပဲ.. အမက အေတာ္မွတ္မိတာပဲေနာ္.. သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ နာမည္ေရာ ကားသမားၾကီးနာမည္ေရာ ကစားတာေတြေရာ ျပီးေတာ့ စားစရာေတြေရာေပါ့.. :)

JuneOne said...

အညာက မုန္႔ဟင္းခါးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပဲနဲ႔ခ်က္တာေနာ္.တို႔လဲမၾကိဳက္ဘူး။

ဇနိ said...

အမေရ ဓာတ္ပုံေတြျမင္ေတာ့ ရြာက ေဈးေတာင္ ေျပးသတိရမိတယ္.. က်ေနာ္တို႔ရြာကို ျပန္ရင္လည္း အဲသလိုပဲ.. လယ္ထြန္စက္ေနာက္တြဲ ေထြလာႀကီးနဲ႔ ျပန္ရတာ... အရင္ ၁၀ ႏွစ္တုန္းကလည္း အဲသလိုပဲ အခုလည္း အဲသလိုပဲ..
း)
မေျပာင္းမလဲ မတိုးတက္ေသးေသာ ရြာကို လြမ္းသြားၿပီ အမေရ

အိျႏၵာ said...

လြမ္းစရာေလး..ေနာ္..အစ္မ..
ခုအခ်ိန္ကေနျပန္ေတြးရင္ေလ....

ဆရာႀကီးရဲ႔ကဗ်ာကို...အုတ္တိုင္မွာထြင္းထားတယ္ဆိုတာကို
ၾကည္ႏူးလိုက္တာ..
ေအာ္...
ဒီလိုရြာေလးက ႏိုင္ငံေက်ာ္..ကဗ်ာဆရာႀကီးကို
ေမြးဖြားေပးခဲ့ႏိုင္တယ္လို႔...
ဂုဏ္ယူရွာေပမေပါ့.......

Sein Lyan Tun said...

က်ေနာ္လဲ အေမ ေနခဲ့တဲ့ရြာေလးကိုၿပန္ၿမင္ေယာင္ရင္းလြမ္းသြားပါတယ္

မမသီရိ said...

အေဖံရြာကိုေရာက္ခဲ့တဲ့ မင္းသမီးေလး ေပါ့
ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တဲ့ ဘ၀ေလးေတြ ေနာ္

...
ေအးေနာ္.. ေခါင္းေလာင္းထိုးသံေတြ ျမိဳင္ျမိဳင္ ၾကားရတဲ့ေန႕ ဘယ္ေတာ့မ်ား ေရာက္မွာ ပါလိမ့္

လင္းဒီပ said...

ရြာေလးကို လာလည္ပါတယ္အစ္မ..

ေပ်ာ္လိုက္တာ..
အိပ္ေတာ့မေပ်ာ္ဘူး..
(ဂ်ပိုးကိုက္လို႕..:P)

ကၽြန္ေတာ္ အဲလို ခရီးမ်ိဳးသြားရရင္ အရမ္းေပ်ာ္တာပဲ
ကေလးတုန္းက ႏြားလွည္းလည္း ဘၾကီးေပါင္ေပၚမွာ ေမာင္းၾကည့္ဖူးတယ္..။

PAUK said...

ကုလားပဲနဲ႔ ခ်က္တဲ့မုန္႔ဟင္းခါး သတိရသြားျပီ..
ရြာေစ်းေလး လည္ခ်င္လိုက္တာ..
မခ်ိဳသင္းေရ..
မားမား သက္သာသြားျပီလား..

သက္ေဝ said...

“ေယာင္ေယာင္နန၊ အေမွာင္က်သည္႔
သန္းေခါင္ညမ်ား ေပ်ာက္ေလၿပီ …”

အေမွာင္ညေတြ မွာ လေရာင္ေတြနဲ႕ လင္းလာေအာင္
ေခါင္းေလာင္းသံေတြ ျမိဳင္ျမိဳင္ၾကားၾကရေအာင္ အတူတူ ဆုေတာင္းၾကတာေပါ့ ခ်ိဳသင္းေရ...

P.Ti said...

အမေရးတာ အညာကရြာကို လြမ္းရျပန္ၿပီ။ ရြာကိုသြားရင္ လွည္းအၾကာၾကီးစီးရတာကိုက ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနတာေလ။

ေတာင္သာဖက္ကရြာေတြက နာမည္ကို ႏွစ္ရြာ သံုးရြာ ေပါင္းေခၚတတ္တယ္ေနာ္…
အေမ့အမ်ိဳးေတြရွိတဲ့ရြာဆုိ လက္၀ဲ ျမင္းနီ ရြာကေလး ဆုိလားေခၚတာ။ သံုးရြာေပါင္းေခၚတာေလ။ ကန္ျမဲ ဇဂ်မ္း ဆုိတာလည္း ႏွစ္ရြာလားမသိ…

အညာကအစားအစာေတြအကုန္ၾကိဳက္ေပမယ့္ ပဲ၊ၾကက္သားနဲ႔ခ်က္တဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္လုိမွစားလို႔မရဘူး။

ေတာရြာေတြကေတာ့ ျမိဳ႕လူေတြအလည္လာတယ္ဆုိ သူတုိ႔မွာ အထူးတဆန္းေငးေမာ ၾကည့္ေနတတ္ေလရဲ႕..

အညာကလူေတြ မေလးရွားတုိ႔ တရုတ္ျပည္ဖက္တုိ႔ အလုပ္သြားလုပ္ၾကတာ ရြာမွာ သရက္သီးခူးဖုိ႔၊ လယ္လုပ္ဖုိ႔ေတာင္ လူမရွိေတာ့ဘူးေျပာေနၾကတယ္ေလ…

ေခါင္းေလာင္းထိုးသံ ျမိဳင္ျမိဳင္ ၾကားရၿပီး လူငယ္ေတြ တိုင္းျပည္အတြက္ အားျဖစ္ေစဖုိ႔ရာ… ဟင္း….

Unknown said...

ေၾသာ္..သူငယ္ခ်င္းနာမည္က အတူးတဲ႔။
ဒါေၾကာင္႔ ဟုိသီခ်င္းဆိုဆိုေနတာကုိး။
း)(စတာေနာ္)

khin oo may said...

လြမ္းစရာဘဲ။

သီဟသစ္ said...

အစ္မခ်ဳိသင္းေရ
အေဖနဲ႔အေမ့ရြာေတြသြားခဲ့တာကုိ သတိရသြားျပီ။ ခုေတာ့ မေရာက္တာ 12 ႏွစ္ေလာက္ရွိျပီ။
အစ္မစာကုိ ဖတ္ျပီးလြမ္းမိတယ္။

သစ္နက္ဆူး said...

မမိုး....
ဖတ္ရင္းနဲ ့ကို အညာကိုလြမ္းသြားတယ္ဗ်ာ..
ထပ္တူေနရာမဟုတ္ေပမယ့္ ငယ္တုန္းက အဲဒီလိုရြာေတြကို အလည္လိုက္သြားဘူးတယ္...ျမိဳ ့နဲ ့ကြာခ်င္တိုင္းကြာျပီး ေအးခ်မ္းလြန္းလွတယ္ဗ်..။
ေရာက္ဖူးေအာင္ၾကိဳးစားဦးမယ္...။
စကားမစပ္...က်ေနာ့္မွာ အထူးအစီအစဥ္တခုရွိတယ္ေနာ္..
ေမးလ္ကေန မမိုးလိပ္စာေပးဘို ့ေတာ့ လိုတယ္...ေစာင့္ၾကည့္ျပီးမွ ဆံုးျဖတ္ပါ...
ေတာ္ၾကာလိပ္စာေတာင္းလို ့...မမိုး မ်က္ႏွာမေကာင္းဘူးျဖစ္ေနဦးမယ္..။

thwe thwe said...

မမေရ

ဓါတ္ပံုေလးေတြ ႀကည့္ျပီး လြမ္းလိုက္တာအရမ္းပဲ။ ဘယ္မွာပဲေနေန ဇာတိခ်က္ေႀကြ ေမြးရပ္ေျမကိုေတာ့လြမ္းတယ္။ သြားခ်င္တယ္ ခုလိုက္ပို ့ေပး။ း(((((

သူမ်ားကို လြမ္းေအာင္လုပ္တဲ့ မမ xx လူဆိုး အသည္းနွလံုးမရွိဘူး xx Milk လိုပံုစံနဲ ့ေျပာလိုက္တာေနာ္ း))

ေမျငိမ္း said...

တခါတေလက်ေတာ့ စဥ္းစားမိတယ္..
ေက်းလက္ကို လမ္းေကာင္းေကာင္း.. မီးထိန္ထိန္နဲ႔ ေဆးရံုေကာင္းေကာင္း ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေရတြင္းေကာင္းေကာင္းပဲ ထားေပး..။ က်န္တာ ေစ်းေလးေတြ.. အိမ္ေလးေတြ.. လယ္ကြင္းေတြ.. ထန္းေတာေတြကို ဒီတိုင္းထား..။ ရျပီလို႔။ ေခတ္မီတဲံ ေက်းလက္ကေလး.. ေက်းလက္န႔ံလည္း မေပ်ာက္.. ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလိုက္မလဲ.. ဘယ္ေလာက္ ေအးခ်မ္းလိုက္မလဲ.. ဘယ္ေလာက္ အဖိုးတန္ လိုက္မလဲ.. လို႔..ေနာ္။

strike said...

ဘာမွန္းမသိတယ္႔ မင္းဘူး၊မေကြးတ၀ိုက္ကိုလြမ္းတယ္၊
ၿပန္ေတာ႔မယ္။

Dr Phyo Wai Kyaw said...

ဟန္က်တယ္ ျမန္မာျပည္ကုိ သတိရေစတယ္.

"ရြာက ဆယ္ရက္ တႀကိမ္ ေစ်းေလးမွာလဲ ေျမႀကီးေပၚ ပုံခင္းၿပီး လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အသီးအရြက္ေတြ ေပါေပါမ်ားမ်ား ရတုန္းပဲ။ ရြာကလူငယ္ေလးေတြကလဲ ျမိဳ႔တက္အလုပ္ရွာ၊ တခ်ိဳ႔က မေလးရွား သြားသတဲ႔။ ေဒၚလာစကားကို လိွဳင္လိွဳင္ေျပာသတဲ႔။ ဒါေပမဲ႔ ရြာကိုသြားတဲ႔ လမ္းကေတာ႔ ဆိုးတုန္းပဲ။"

ေတာသားဆုိေတာ့ ကုိယ့္ဖာသာမလုံဘူး။ ပါးစပ္က အေျပာေကာင္း ေနမိတယ္။

ျပီးေတာ့ ဖတ္ရတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုိဒ္ေၾကာင့္ မခ်ိဳသင္းအေဖရဲ႔ စိတ္သေဘာထားကုိ သေဘာေပါက္ ေလးစားမိတယ္။ ပရဟိတ စိတ္ရွိတယ္ေနာ္...အစစ သိပ္ေအာက္က် သြားဖုိ႔မသင့္ဘူး ထင္တယ္ဗ်ာ..။

Kaung Kin Ko said...

ခဏေလးပဲ ေရာက္ဖူးတဲ့ ရြာေလးေတြကုိ လြမ္းသြားတယ္ အစ္မ။ သန္းေခါင္ညေတြ ေပ်ာက္ပါေစေနာ္။

မီယာ said...

အမေျပာတာနဲ႔ ငယ္ငယ္က ေလွ်ာက္လည္ဖူးတာ သတိရတယ္... သေဘၤာစီးရတာရယ္.. ျမစ္ထဲေရဆင္းခ်ိဳးၿပီး ေသာက္ေရကုိ ျမစ္လယ္က သြားျပန္ခပ္လာတာရယ္... ေနၾကာပြင့္ထဲက အေစ့ေတြစားတာ.... ဘဲငန္းႀကီး အလုိက္ခံရတာရယ္... အမလုိပဲ ၄တန္းေလာက္တုန္းက ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚဘက္ကုိ သြားတာ...

pandora said...

ပန္ဒိုရာကေတာ့ ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ျမန္၀ကၽြန္းေပၚက ေက်းလက္ေလးေတြကို သတိရသြားတယ္ အစ္မရယ္
အေမွာင္ညေတြ မေပ်ာက္ေသးခ်ိန္မွာ နာဂစ္ေၾကာင့္ နစ္သထက္နစ္ၾကရျပန္တာ ရင္နာမိတယ္။

Aye Win said...

မိုးခ်ိဳသင္းေရးတာ ေကာင္းခ်က္ကေတာ့ကြာ။
(ဦး)တင္မိုး သမီး ပီသပါေပတယ္။
ဆရာ့လိုပဲ အညာေက်းလက္အေၾကာင္းေလးေတြ မွတ္မိသမွ် ေရာက္ဖူးခဲ့တာေတြ ျပန္ေရးပါလို႔ တိုက္တြန္းပါတယ္။
ရထားေပၚ မွာ မံု႔၀ယ္စားတာ ပီျပင္တယ္။

HAPPY CLOUD said...

ေခါင္းေလာင္းထိုးသံေလးေတြ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ၾကားေနခြင့္ကို အားလံုးက ေမွ်ာ္လင့္ေနပါတယ္ အမေရ...

ခင္မင္လ်က္..
မိုးေမာင္

Su Nandar Nge said...

အၿမ ဲတမ္းေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။ တခါမွမမန္႕ခဲ႔ဖူးဘူး ၊ ခုေတာ႔ မိသားစု နဲ႔ခြဲၿပီး ၃ႏွစ္ေလာက္သြားေနဖူးတဲ႔ အညာေဒသေလးကို လြမ္းသြားလို႔ ၊ အမရယ္ ေရးတတ္လိုက္တာ၊ ဒီေန႔ေတာ႔ ျပန္လိုက္ပါဦးမယ္ အမ။ မနက္ျဖန္ခါ မနက္ႀကီး မွျပန္လာခဲ႔မယ္ေနာ္။

တန္ခူး said...

ေတာင္သာ ျမင္းျခံကေတာ့ အျမဲကို ရင္းနွီးေနတာ ခိ်ဳသင္းေရ…
ဒါေပမယ့္ ကန္ျမဲေတာ့ မေရာက္ဖူးဘူး…
ဒီတခါေဖေဖ့ကို လိုက္ပို ့ခိုင္းဦးမယ္… ခ်ိဳသင္းေရးထားတာ ေကာင္းလြန္းလို ့ ရြာေစ်းေလးလဲပတ္ခ်င္၊ ျပီးေတာ့ ဘဘဂ်မ္းကဗ်ာေလးလဲ ဖတ္ခ်င္…
တို ့ေဖေဖရြာက ခ်ံဴၾကီးတဲ့… ကန္ျမဲနဲ ့ဆို ရြာေဆြမ်ိဳးေတြေပ့့ါ…
ဒီတေခါက္ျပန္ေတာ့ ခ်ိဳသင္းဘေလာ့ဂ္ေလး အေၾကာင္းေဖေဖ့ကို ေျပာျပေတာ့ ေဖေဖက ဘဘဂ်မ္းနဲ ့ပတ္သက္တဲ့ အမွတ္တရေတြ ေတာ္ေတာ္ေျပာျပတယ္…
ဒီပို ့စ္ေလးဖတ္ျပီး ေဖေဖေျပာတဲ့အထဲက တခုကို သတိသြားရတယ္…
ခ်ိဴသင္းေဖေဖ ဘဘဂ်မ္းကို အမေဖေဖက အိမ္အလည္ေခၚေတာ့ ဘဘဂ်မ္းက ေျပာတယ္တဲ့… “ရန္ကုန္လုိ ေနရာမ်ိဳးမွာေတာင္ ခ်ံဳၾကီးနဲ ့တူတဲ့ ေနရာရွာျပီးေနတတ္လိုက္တာ” တဲ့… ဘယ္ေလာက္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ မွတ္ခ်က္လဲေနာ္…
ခ်ိဳသင္းေရ… ေပ်ာ္ရြွင္ခ်မ္းေျမ့ဘြယ္ေမြးေန ့ျဖစ္ပါေစလို ့ ေနာက္က်မွ ဆုေတာင္းလိုက္တယ္ေနာ္… ေနာက္က်မွ သိရလို ့ေလ…
တိုက္ဆိုင္တာေတြထဲမွာ ေနာက္တခုရွိေသးတယ္… ခ်ိဳသင္းေဖေဖကလဲ အညာသား အမေဖေဖကလဲ အညာသား… ျပီးေတာ့ ျမင္းျခံေတာင္သာ တနယ္ထဲသားေတြေလ…

ourstream said...

ဖတ္လုိ႔ သိပ္ေကာင္းတာပဲ...အစ္မရယ္...
လြမ္းစရာေကာင္းတဲ႕ စာေလးပါပဲ.....

ေမ့သမီး said...

အစ္မေျပာမွ ညီမလည္းအဲဒီလိုေတာရြာေလးတစ္ခုကို သြားဖူးတာကို သြားသတိရတယ္။ ဓါတ္ပံုေတြၾကည္႕ရတာ ရြာေလးကမတိုးတက္ေသးတဲ့ပံုရေပမယ့့္ ေအးခ်မ္းမယ့္ပံု ေလးေနာ္။ အဲဒီလိုရြာေလးမ်ိဳးေတြေရာက္မွ တကယ့္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈအစစ္ကို ခံစားရသလိုပဲ။ သူတို႕ဘာမွလည္းမသိဘူးေလ။

Anonymous said...

ဆရာဂ်မ္းရဲ႕ ဇာတိခ်က္ေၾကြ ရြာကေလးကုိ ပုံေလးေတြနဲ႔ မွ်ေ၀ေပးလုိ႔ ေက်းဇူးပါဘဲ မခ်ဳိသင္းေရ။

ရဲ၀င့္သူ said...

အားပါးပါး ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ႔ဘေလာ့ကိုုခုုမွ
ေရာက္ဖူးတာေတာ္ေတာ္ေနာင္တရမိပါတယ္။
ေနာက္လဲလာပါဦးမယ္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ရဲ၀င့္သူ

Nu Thwe said...

အေမနဲ႔ ခြဲၿပီး လိုက္သြားတဲ႔ ရန္ကုန္သူေလး ေမ်ာက္ပြဲလို ၀ိုင္းၾကည္႔ခံရတာ ေတြးၾကည္႔ၿပီး ၿပံဳးမိတယ္။ “အိပ္ခ်က္က မတရား” ဆိုတဲ႔ အညာေလေလးကိုလည္း သေဘာက်လိုက္တာ။ သန္းေခါင္ညမ်ား ေပ်ာက္ဖို႔ကေတာ႔......

ဇနိ said...

အဲလိုမုန္႔ဟင္းခါးကို နိနိက ႀကိဳက္တယ္ အမခ်ိဳသင္းရ။ အညာဖက္မွာ အဲလိုေတြမ်ားတယ္ထင္တယ္။ အမရြာလိုက္လာမယ္ သတင္းၾကားလို႔ ကေလးေတြေစာင့္ေနၾကတယ္ေပါ့ေလ။ လူအုပ္ႀကီးက အျမဲထိုင္ၾကည့္ေနတာ။ ဟုတ္ပါ့။ ရြာမ်ားသြားရင္ အဲလိုပဲ။ တခါတေလ နိနိနာမည္ကို ကေလးေတြက ဟိုအကြယ္က ေခၚလိုက္ ဒီနားကပုန္းေခၚလိုက္နဲ႔။ သူတို႔မွာ အထူးအဆန္းလုပ္ေနတာေလ။ တကယ္ေတာ့ တိုးတက္မႈကြာဟေနလို႔ ၿမိဳ႕ဆိုရင္ကို ထူးဆန္းတယ္လို႔ ထင္ျမင္ၾကတာထင္တယ္ေနာ္။ ညနက္ထိ ထုတ္ဆီးတိုးတမ္းေတြ ကစားရတာ ညစ္ပတ္ေပေတေနတာပဲ။ ေပ်ာ္စရာလႊတ္ေကာင္း အမေရ။ အေဖတို႔ရြာကို ေနာင္အခြင့္သင့္ရင္ အမခ်ိဳသင္းရဲ႕ကိုကိုေက်ာ္နဲ႔ သြားလည္အံုးေနာ္။
နိနိ

မလိခ said...

လြမ္းသြားတာပဲ မမေရ..... ခဏခဏလာလည္ဖူးေပမဲ့ ခုမွမန္႔ၿဖစ္တာပါ.... ညီမေလးေဖေဖလဲ အညာသားပဲ မိတၳီလာဖက္က.. အညာမုန္႕ဟင္းခါးေတာ့ မစားဖူးဘူး အေၾကာ္ေတာ့ ၾကိဳက္တယ္..ကုကၠိဳရြက္သုပ္လဲၾကိဳက္တယ္....

ၾကည္ျဖဴပိုင္ said...

မမခ်ိဳသင္းေရ....
အမကေလ အေဖအေမေတြကို သိပ္ခ်စ္တာပဲေနာ္။ အေနာ္လည္းအရမ္းခ်စ္တာ။ ကိုယ္နဲ႔စိတ္ဓာတ္ခ်င္းတူတဲ့ အမရဲ့ ဘေလာ့ကုိ အလည္လာရတာ အရမ္းစိတ္ခ်မ္းသာမိပါတယ္။ အမရဲ့စာေတြကို အေနာ္အရမ္းၾကိဳက္တယ္။

ျငိမ္းမိန္းကေလး said...

မခ်ိဳသင္းတုိ႔ အေဖ့၇ြာကုိ ညီမေရာက္ဖူးတယ္. ၆ တန္းအရြယ္ေလာက္ကထင္တာပဲ...အေဖ၊ အေမတုိ႔ရြာ သြားလည္ရင္း ဇဂ်မး္ကို သြားလည္ ျဖစ္တာ. အေဖတုိ႔ရြာက နတဲ တဲ့ (စာနဲ႔ ေတာ ့နန္းတည္ လုိ႔ ေခၚၾကတယ္)။ ေတာင္သာအပုိင္ပဲေပါ့... မတန္ခူးတုိ႔ ခ်ဳံၾကီးရြာနဲ႔ နီးတယ္. ခ်ံဳၾကီးကုိေတာ့ ခဏခဏ ျဖတ္ဖူးတယ္
ညီမအေဒၚက ဇဂ်မ္းမွာ အထက္တန္းေက်ာင္းသြားတက္ေနတာေလ..၉တန္းေက်ာင္းသူေပါ့. အဖုိးက အငယ္ဆံုးသမီးစာေမးပြဲအျပီးကုိ ဇဂ်မ္းထိ လွည္းနဲ႔ သြားၾကိဳလုိ႔ ညီမကို ေခၚသြားတာ..
ဇဂ်မး္မွာ ၅ ရက္တစ္ခါေစ်းေန႔ရွိတယ္ေနာ္.. ေရာက္ျပီးေနာက္ေန႔က် စာေမးပြဲ ျပီးသြားတဲ့ အေဒၚက ေစ်းထဲလုိက္ျပတယ္.. ျပီးဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာစတည္းခ်ျပီး မုန္႔ေတြေက်ြးျပီး သူက အဲဒိဆုိင္မွာ အစ္ကုိၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေတြထုိင္ေျပာေနေတာ့တာကုိး .. သူ႔ရည္စား ဇဂ်မး္သားေပါ့..
ခြဲရခါနီး တစ္၀ႏွုတ္ဆက္ေနၾကတာေလ.. အဲဒိတုန္းကေတာ့ မသိပါဘူး... မုန္႔ေတြစားရလုိ႔ ေပ်ာ္ေနတာ..
နတဲျပန္ေရာက္လုိ႔ လွ်ာရွည္ျပီး အဲဒိအေၾကာင္းကုိ အေဒၚအပ်ိဳၾကီးေတြကုိ ေဖာက္သည္ခ်မိလုိ႔ ဟုိအေဒၚလည္း ျမန္ျမန္ခုိးရာလုိက္ေျပးပါေရာ..
အခုေတာ့ ဇဂ်မ္းသားဦးေလးလည္း နတဲသား ျဖစ္ေနပါျပီ..

khin o oo said...

က်ေတာ္ကရြာသားပါ၊ဆရာမေဆာင္းပါးေတြ၊ဓါတ္ပုံေတြ ကျပည္တြင္းမွာဆုိဒီေလာက္တန္ဘုိးရိွမွာမဟုတ္ပါဘူး၊ ါႏြားတုိ႔လွည္းတုိ႔လယ္ယာတုိ႔ဆုိတာ၊က်ေတာ့္အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းခဲ့တာေပါ့၊အခုေတာ့အရမ္းကုိတန္ဘုိးရိွေနတာ၊ ဓါတ္ပုံထဲကျမင္ကြင္းေတြ၊အထူးသျဖင့္ထန္းပင္တုိ႔ ေျမအုိးတုိ႔ေပါ့၊က်ေတာ္ငယ္ငယ္က၊အဖုိးအဖြါးနဲ႔အေမတုိ႔က အဲဒီေျမအုိးေတြလုပ္ေရာင္းၾကတာဗ်ာ၊က်ေတာ္မွတ္္မိေသး တယ္၊လြန္ခဲ့တဲ့၆ႏွစ္ေလာက္က၊က်ေတာ္ေတာရြာမွာ၊သစ္ခဲြ စက္သြားလုပ္ေတာ့၊ရြာကစာသင္ေက်ာင္းမွာအိမ္ သာမရိွလုိ႔၊အိမ္သာ၅လုံးေဆာက္လွဴခဲ့ရေသးးတယ္၊ ေနာက္အဲဒီေက်ာင္းကကေလးေတြကုိ၊ စာသင္ေပးခဲ့ရေသးတယ္၊ အိမ္သာမရိွၾကဘူး၊ဆုိေတာ့ သတိယေသးတယ္၊ ရြာဖုန္းၾကီးေက်ာင္းထဲမွာ၊ ဖုန္းၾကီးတက္တဲ့အိမ္သာတလုံးပဲရိွတယ္၊ ဒါနဲ႔ဖုန္းၾကီး ေက်ာင္း၀င္းထဲ၊လူေတြတက္ဘုိ႔ေရေလာင္းအိမ္သာ တလုံးေဆာက္ရပါတယ္၊သိတဲ့အတုိင္္းပါပဲ၊ ဖုန္းၾကီေက်ာင္းမွာအလွဴအတန္းရိွရင္၊လူစည္ကားပါတယ္၊ ဒါဆုိအိမ္သာကညစ္ပတ္ေတာ့တာပါပဲ၊ဘယ္သူမွလည္း ေရမခတ္ထည့္ခ်င္၊ေရမေလာင္းခ်င္ဘူးေပါ့၊ ဒါနဲ႔ ဒါနဲ႔ေနာက္ေတာ့၊အိမ္သာထဲစာကပ္ရတယ္၊ စာဆုိေပမဲ့ ကဗ်ာလုိ႔ပဲေျပာရမလား၊ တခါမွေတာ့အဲဒါ မ်ိဳးမေရးဘူးပါဘူးဗ်ာ၊ ကဗ်ာဆုိေတာ့လည္းထိေရာက္ သား၊ ရြာသူရြာသားေတြလည္း၊အရင္ရုိးရုိးစာေရးကပ္ တာသိပ္ဂရုမျပဳၾကပါဘူး၊ကဗ်ာနဲ႔က်ေတာ့သိပ္မဆုိးဘူး သူတုိ႔သေဘာက်လုိ႔ထင္ပါရဲ့၊ ဆရာမေရ့ကဗ်ာကနဲနဲ ေတာ့ညစ္ပတ္္တယ္၊ႏွာေခါင္းသာပိတ္ဖတ္ေပေတာ့၊ စားေတာ့ျပဳံးျပဳံး၊စြန္႔ေတာ့မုန္းမုန္း၊အသုံးမက်အဟာရ။ အိမ္သာမစင္၊သန္႔ေစခ်င္၊ေရငင္ခတ္ထည့္မေမ့နဲ႔။ သင့္ေခ်းတစက္၊အနံ႔ထြက္၊လူတကာခံရခက္။ သင္ဧ။္ေခ်းတုံး၊လူတကာမုန္း၊ေရေလာင္းခဲ့ပါအုန္း။ အဲလုိဆုိေတာ့မွပဲ၊အိမ္သာထဲေရခတ္ထည့္ပါေတာ့တယ္။ သူတုိ႔လည္း ေျပာလုိ႔မျပီးေတာ့ပါဘူး။
ရြာက၊အလုပ္သိမ္းျပီးျပန္လာေတာ့၊ဘယ္သူ႔ကုိမွ လုိက္ႏွဳတ္ဆက္မေနေတာ့ပဲ၊တိတ္တိတ္ပဲျပန္လာခဲ့ပါ တယ္၊ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ့၊သူတုိ႔ေတြက၊သတုိ႔ေတြရဲ့ရြာ မွာပဲေနျပီး၊ကေလးေတြကုိစာသင္ေပးပါဆုိတာအျမဲ ေျပာေနပါတယ္။ယာကြက္ေတြလည္းေပးပါမယ္၊လုပ္ လည္းလုပ္ေပးပါမယ္၊လခလည္းေပးပါမယ္၊ဆုုိျပီးေျပာေနၾကလုိ႔။တိတ္တိတ္ပဲျပန္လာခဲံ့တာ၊တခါမွျပန္မေရာက္ ေတာ့ပါဘူး။ေတာရြာေတြမွာ၊ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ့၊ ဓေလ့ေလးေတြကလည္းအျမဲသတိယစရာပါ၊သီတင္းက်ြတ္၊တန္ေဆာင္မုန္း၊လုိသၾကၤန္လုိအခါၾကီးရက္ၾကီးဆုိရင္၊ရုိးရာမုန္႔ေတြလုပ္၊လူၾကီးသူမေတြနဲ႔ဆရာ၊ဆရာမေတြကုိ ကန္ေတာ့ၾက၊တခ်ိဳ႔ရြာေတြဆုိလည္း၊အတီးအမွဳတ္အက အခုန္ေတြနဲ႔ေပါ့၊က်ေတာ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္လည္း၊ေက်ာင္း ေနစက၊မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးကုိ၊ႏွစ္စဥ္ကန္ ေတာ့ေနဆဲပါ၊ေႏြလပြင့္လင္းရာသီဆုိလည္း၊ရြာဘုရားပဲြ မ်ားကုိ၊ႏြားလွည္းတန္းၾကီးမ်ားျဖင့္တေပ်ာ္တပါးသြား ၾကလာၾက၊အလြန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။
အခုဆရာမေဆာင္းပါးေတြ၊ဓါတ္္ပုံေတြေတြ႔တဲ့အခါ ပုိ လုိ႔ေတာင္သတိယ၊တကယ္လည္းျပန္ခ်င္ေပါ့ဗ်ာ။
ုိ ူ

Unknown said...
This comment has been removed by the author.
Unknown said...

ခုမ်ာေတာျမိဳ႔ၾကီးလိုဓါတ္မီေရာင္ထိန္ကုသိုလ္ျဖစ္ေဆးရံု ပြဲနဲ႔လမ္းနဲ႔သာသာယာယာ စာသင္ေက်ာင္းေတြနဲ႔ ေရွးကနဲ႔မတူပါ ေက်းရြာဝါဒေျပာင္းလဲလိုက္ၾကေပါ႔တခါ ေပါ့ေလ အရင္ေခတ္ေဟာင္းအယုတ္တမာေတြရဲ႔အေႏွာက္အယွက္ကလြဲလို႔ေပါ႔