ဟုိတေန႔က ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး၊ စိတ္ထဲမွာ ပင္ပန္းလာတာနဲ႔ လိုကို ျဖစ္ခ်င္တယ္ လို႔ ေရးလိုက္မိတယ္။ အဲဒီေတာ႔ ရင္းႏွီးတဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ မိတ္ေဆြေတြက ကိုယ္႔ကို သိပ္စိတ္ဓာတ္မ်ား က်ေနသလား၊ ေနမွ ေကာင္းရဲ႔လား၊ က်န္းမာေရးေရာ ဂရုစိုက္ရဲ႔လားဆိုၿပီး ပူပန္ၾကပါတယ္။
ကိုယ္လဲ အဲဒီတုန္းက ေရးမဲ႔သာ ေရးလိုက္တာ၊ ေရးလဲ ျပီးေရာ စိတ္ညစ္လဲ ေပ်ာက္ေရာ ဆိုပါေတာ႔။ ကိုယ္ေရးခဲ႔တာေတြလဲ ေမ႔၊ LAမွာလုပ္တဲ႔ သၾကၤန္ပြဲကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ခ်ီတက္သြားတယ္။ ဟုိမွာလဲ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ဆုံ၊ ကိုယ္႔အႀကိဳက္ အစားအေသာက္ေတြက ပုံ ေနတဲ႔အျပင္ သၾကၤန္သီခ်င္းေတြနဲ႔မို႔ တျပဳံးျပံဳး ေနမိတယ္။
လိုကို ျဖစ္ခ်င္သူက သၾကၤန္မွာ ဒီလို ဓာတ္ပုံ အရိုက္ခံလိုက္ေသး
အဲဒီေတာ႔ မိတ္ေဆြတေယာက္က ေျပာတယ္။ ေရးေတာ႔ျဖင္႔ လိုကို ျဖစ္ခ်င္တယ္ေလး ဘာေလးနဲ႔ အေတာ္ စိတ္ဓာတ္က်ေနၿပီမွတ္တာ တဲ႔။ သူမ်ားေတြက ျမန္မာႏွစ္ဆန္းမို႔ ဆုေတြ ေတာင္းၾက၊ ကုသိုလ္ေတြ လုပ္ၾက နဲ႔ အရွိန္ရေနတုန္း သူက လိုကို ဆိုေတာ႔ ဘယ္လိုနားလည္ရမလဲ ျဖစ္သြားတယ္ တဲ႔။
သူ ဒီလိုေျပာမွ ကိုယ္လဲ သတိထားမိတာ။ ဟုတ္တာေပါ႔။ သၾကၤန္ ၿပီးလို႔ ျမန္မာႏွစ္ဆန္း တရက္မွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္ေနတုန္း ကိုယ္က ရူးခ်င္တယ္ တဲ႔။ အ၀င္ မတတ္တာ ေျပာပါတယ္။ သူမ်ားေတြက ျငင္ျငင္သာသာ စီးဆင္းေနတုန္း ကိုယ္က ဗိန္းေမာင္း တိုက္သလိုေပါ႔။ တေယာက္တည္း ဟတ္ေကာ႔ႀကီး။
အရင္ကလဲ ကိုယ္ အဲဒီလိုမ်ိဳး အႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖစ္ဖူးပါတယ္။ မ်ားလြန္းလို႔ ေမ႔ေတာင္ ေမ႔ပစ္လိုက္ၿပီ။ တခါကေတာ႔ အေဖ ကိုယ္တိုင္ စိတ္ညစ္သြားရေသးတာေပါ႔။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္တို႔ျမိဳ႔မွာ စာေပေဟာေျပာပြဲ လုပ္တာမို႔ ထုံးစံအတိုင္း ကိုယ္တို႔အိမ္မွာပဲ စာေရးဆရာေတြ တည္းပါတယ္။
ကိုယ္လဲ ဆရာေတြစားဖို႔ ထမင္းဟင္းခ်က္ရင္း ေသာက္ဖို႔ အျမည္းေလးေတြ လုပ္ေနတုန္း။ ထမင္းမစားခင္ အေဖနဲ႔ ဆရာေမာင္သစ္ဆင္း နဲ႔ စာေပအေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကတာ အရွိန္ေတာ္ေတာ္ရေနတယ္။ အေဖကလဲ စိတ္တူ ဘာသာစကားတူသူခ်င္း ဆုံရေတာ႔ ၀မ္းသာအားရ ေျပာမ၀။ ဆရာ ေမာင္သစ္ဆင္းကလဲ ေမာင္သစ္တုံး ျဖစ္ခဲ႔တာေတြ ေမ႔၊ အေဖနဲ႔ ကရားေရလႊတ္ တတြတ္တြတ္။
အဲဒီလို ျမန္မာစာေပေရစီးႀကီး အရွိန္ေကာင္းေနတုန္းမွာ ကိုယ္လဲ ေဘးကေန လုပ္ကိုင္ေနရင္းက ခ်ိဳသင္းလဲ တခု ေမးခ်င္တယ္ လို႔ ၾကားျဖတ္ေျပာလိုက္မိတယ္။ အေဖေရာ ဆရာေရာ မ်က္ႏွာ၀င္းပ သြားတာ သိသာလြန္းတယ္။ အေဖက အဲဒီတုန္းက ကိုယ္စာမေရးေတာ႔တာကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာ။ အခု စာေပအေၾကာင္း ေျပာတုန္း သမီးစိတ္၀င္စားလာၿပီး ေဆြးေႏြး ေမးျမန္းေတာ႔မယ္ ဆိုၿပီး မ်က္လုံးေလး လက္သြားတယ္။
ေမး၊ ေမး သမီး၊ ဘာေမးမလဲ တဲ႔။ ကိုယ္ေမးလာမဲ႔ ေမးခြန္းကို ႏွစ္ေယာက္သား ျပံဳးၿပီး နားေထာင္ေနတယ္။ အဲဒီမွာ ကိုယ္က ေမးလိုက္ပါတယ္။ “အေဖတို႔ ထမင္းအရင္ စားၾကမွာလား၊ အရက္အရင္ ေသာက္ၾကမွာလား၊ ဘယ္ဟာ အရင္လုပ္ရတာလဲ၊ ခ်ိဳသင္း မသိလို႔” တဲ႔။
သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဟာ..ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ငါ႔သမီးႏွယ္ စာေပေရစီးေၾကာင္း အားေကာင္းတုန္း ဘယ္႔ႏွယ္ ေမးလိုက္ပါလိမ္႔ တဲ႔။ သူတို႔ ေမွ်ာ္လင္႔ေနတာက ေမာ္ဒန္ဆိုတာ စကားလုံးေတြ နိမိတ္ပုံေတြ အားေကာင္းတာေပါ႔ေနာ္ ဆိုတာမ်ိဳး။ ၀တၱဳေတြဟာ ေခတ္အရိပ္ကို ထင္ဟပ္..ဘာညာေပါ႔။
ကိုယ္႔မလဲ ဘာမ်ား မွားသြားပါလိမ္႔ လို႔။ ကိုယ္က ဒီအစားအေသာက္ ျပင္တဲ႔အထဲ စိတ္ေရာက္ေနတာဆိုေတာ႔ သိခ်င္တာ ေမးမိတာပါပဲ။ အဲဒီလိုပဲ အ၀င္မတတ္ေတာ႔ ဂြက်တာေတြ ျဖစ္တတ္တယ္။
အ၀င္တတ္ဖို႔တင္ မဟုတ္၊ သူမ်ား ၀င္လာရင္လဲ အသာ ဆီး ပိတ္တတ္မွ အဖြင္႔ အပိတ္ လွတာမ်ိဳး ရွိတတ္ေသးတယ္။ အဲဒီမွာလဲ ကိုယ္ညံ႔ျပန္ပါေရာ။
မွတ္မိတာတခု ေျပာရရင္ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္က ရန္ကုန္မွာ သင္႔ဘ၀မဂၢဇင္း လုပ္ေနစဥ္က ေပါ႔။ ညေနဆိုရင္ ၄၈ ဒတ္ဆန္းကားေလးေတြ စီးၿပီး အင္းစိန္ကို ျပန္ရတယ္။ အဲဒါဆို ညေနတုိင္း ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္မွာ လူတန္းရွည္ႀကီး တန္းစီေစာင္႔ရတယ္။ ဘတ္စ္ကားလာရင္ တန္းစီတက္ရတာေပါ႔။
အဲဒီလိုအခ်ိန္ဆိုရင္ အလုပ္က ဆင္းလာေတာ႔ လူေတြအားလုံး ပင္ပန္းၿပီး အိမ္ျမန္ျမန္ ေရာက္ခ်င္ေနၿပီ။ ၾကားျဖတ္ရင္ လူေတြက မႀကိဳက္ဘူး။ ကိုယ္ခ်င္းစာပါေပါ႔၊ ဒီမွာ အၾကာႀကီး တန္းစီထားရတာ အဲဒီလိုမ်ိဳး။
တေန႔ေတာ႔ ကိုယ္လဲ အိမ္ျပန္မလို႔ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးလြယ္ၿပီး တန္းစီရင္း ဘတ္စ္ကား ေစာင္႔ေနတယ္။ ဒီတခါ တန္းက အေတာ္ရွည္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္တို႔ မဂၢဇင္းတိုက္က ဒီဇိုင္းဆရာ ေကေက က လြယ္အိတ္ေလး လြယ္ၿပီး အနားေရာက္လာတယ္။
ဟာ.. မခ်ိဳသင္း၊ က်ေနာ္႔ကို ေစာင္႔ေနတာလား၊ က်ေနာ္ နည္းနည္း ေနာက္က်သြားတယ္ဗ်ာ တဲ႔။ သူျပံဳးၿပီး ေျပာလိုက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ ကိုယ္လဲ မ်က္ႏွာ ထူပူ သြားတာပဲ။ ဟယ္ ငါလဲ သူ႔ကို မေစာင္႔ဘဲနဲ႔ ဘာေတြ လာေျပာေနပါလိမ္႔ေပါ႔။ အထာ ကို မသိဘူး။ ဒါနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ မေစာင္႔ပါဘူး၊ ဘာလို႔ ေစာင္႔ရမွာလဲ၊ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ဘတ္စ္ကားေစာင္႔ေနတာ လို႔။
အဲဒီမွာ တန္းစီေနတဲ႔ ကိုယ္႔ေနာက္ကလူေတြက ရီလိုက္ၾကတာ။ ေကေကကလဲ ကိုယ္႔ကို တိုးတိုး လာေျပာတယ္။ မခ်ိဳသင္းကလဲ၊ က်ေနာ္က ၾကားျဖတ္ခ်င္လို႔ ေျပာေနတဲ႔ဟာကို တဲ႔။ ကိုယ္လဲ မသိဘူးေလ။ ေျပာမွ မေျပာထားတဲ႔ဟာ။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ကလူေတြက ကဲ ကဲ ၀င္ပါဗ်ာ တဲ႔။ ရီရီေမာေမာနဲ႔ ခြင္႔ျပဳလိုက္ၾကတယ္။
ကိုယ္က ဒါမ်ိဳးေတြ ခဏခဏ ျဖစ္ဖူး ခံဖူးေတာ႔ ကိုယ္႔လို မျဖစ္ေအာင္ ေျပာျပရတာပါ။ ေလာကမွာ အ၀င္တတ္ဖို႔လဲ လိုေသးတာဆိုတာ ခံပါမ်ားေတာ႔ နည္းနည္းသိၿပီ။
ကိုယ္႔လို ထီးထီးႀကီးလဲ ထြက္မသြားနဲ႔၊ အတိုင္အေဖာက္လဲ ညီပါမွ။
မိုးခ်ိဳသင္း
