ဘေလာ႔ဂ္စ လုပ္ခါစက ကိုယ္႔ရဲ႔ ၾကံဳခဲ႔ ခင္ခဲ႔ရတဲ႔ ပထမဆုံးေသာသူေတြအေၾကာင္း ေမးလို႔ ကိုယ္႔မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းမွာ အိအိ လို႔ ျဖည္႔လိုက္ဖူးတယ္။ ဟုတ္တယ္။ အိအိ ဆိုတာ ကိုယ္႔သိပ္ခင္ရတဲ႔ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ပဲ။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး အဲဒီ ပုဂံျခံ၀င္းေလးထဲမွာပဲ ေမြးခဲ႔တယ္။ လူမွန္းသိတတ္စ အရြယ္ကတည္းက ခင္ခဲ႔ရတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေပါ႔။
ကိုယ္နဲ႔သူနဲ႔က အိမ္နီးနားခ်င္း။ သူက ကိုယ္႔ထက္ ၁ ႏွစ္ငယ္လို႔ ကိုယ္႔ေမာင္ေလးနဲ႔မွ ရြယ္တူ။ အသားက ျဖဴျဖဴ၊ ႏွာေခါင္းခၽြန္ခၽြန္ေလးနဲ႔ အိအိက ဂုတ္ဝဲဆံပင္ေလးပဲ အျမဲထားတယ္။ စကားေျပာရင္ အဆက္မျပတ္ ေျပာတတ္တယ္။
ကိုယ္နဲ႔ သူနဲ႔ကလဲ ခင္လိုက္တာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ထမင္းစားရင္ေတာင္ မခြဲဘူး။
ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ေတြ႔လိုက္ ေဆာ႔လိုက္ၾကတာ ထမင္းစားခ်ိန္က်ေတာ႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အိမ္ျပန္ၿပီး ထမင္းေတြ ဟင္းေတြ ပုံထည္႔ၿပီး အိမ္ႏွစ္အိမ္ၾကားက ေသတၱာေလးေတြ ဆင္႔ထားတဲ႔အေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး စကားေျပာရင္း စားၾကတယ္။
ထမင္းစားၿပီးတာနဲ႔ ထမင္းပန္းကန္သြားထားၿပီး ထပ္ေဆာ႔ျပန္ေရာ။ သူအိမ္ထဲဝင္သြားလို႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္မထြက္လာရင္ ကိုယ္႔မွာ သူ႔ကိုေတြ႔ႏိုး ေခ်ာင္းရတာ အေမာ။ သူမလာဘဲ သူ႔အေဒၚထြက္လာရင္ အိအိကို ေခၚေပးပါ အံတီလို႔ ေျပာလိုက္တာပဲ။ အံတီခင္က အိမ္ထဲကို ေအာ္ေခၚလိုက္ရင္ သူကလဲ ေျပးထြက္လာတာပဲ။
ဒီေလာက္ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ေဆာ႔ၾကတာ ဘာကစားနည္းမ်ားလဲ မေမးပါနဲ႔။ မ်ားလြန္းလို႔ မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ အိုးပုတ္တမ္း ေဆာ႔တာပဲ။ အရြက္ကေလးေတြမ်ား ဓားပါးပါးေလးနဲ႔ လွီးၿပီး အစိမ္းေၾကာ္ ေၾကာ္ရေသးတာ။ ကိုယ္႔ေမာင္ေလးတို႔က ပိုက္ဆံမေပးဘဲ စားလို႔ ဆိုင္ေတာ႔ ရွဳံးပါၿပီဆိုၿပီး ပိတ္လိုက္ရေသးတယ္။ စီးပြားက်တယ္ ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေပါ႔။
ကတမ္း ခုန္တမ္းလဲ အပီအျပင္ ကစားေသးတယ္။ အိအိ အမ ေအးေအးက အက သိပ္၀ါသနာပါေတာ႔ ကိုယ္တို႔ အားလုံးကို ေခၚၿပီး အက သင္ေပးတယ္။ ျမနႏၵာသီခ်င္းနဲ႔ ယိမ္းအကကို အိမ္နီးခ်င္း ကေလးေတြေခၚၿပီး က ျပ ရေသးတယ္။ ေစာင္ေတြကို ဝါးလုံးႀကီးနဲ႔ တန္းၿပီး ကန္႔လန္႔ကာ လုပ္တာ ေစာင္ႀကီး ေလွ်ာက်လို႔ ေျပးေကာက္ရေသးတာေပါ႔။
ေတာင္ေတာင္ ပုပၸါး..သီခ်င္းဆိုၿပီး လက္ညိဳးေလးေထာင္ၿပီး သူငယ္ေတာ္လဲ က ရတယ္။ ေအးေအးက အက အဆို ေတာ္ေတာ္ဝါသနာပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး၊ ကက္ဆက္ဖြင္႔ ကေနရရင္ ၿပီးတာပဲ။ ေဆာ႔ေနရရင္ ေက်နပ္ေနတာပဲ။
ဒီလို ဒီလို လက္ကို ခ်ိဳး ဆိုရင္ အေတာင္႔လိုက္ ခ်ိဳးလိုက္တာပဲ။ ခါးေလးကို ဒီလိုေကြးဆိုေတာ႔ ကိုယ္ႀကီးကို တေစာင္းႀကီး ေစာင္းခ်ပစ္လိုက္ေရာ။ ၾကာေတာ႔ ေအးေအးလဲ မေျပာေတာ႔ပါဘူး။ က ခ်င္သလို ကေနတာ သင္လဲ တတ္မဲ႔ပုံ မေပၚဘူးဆိုၿပီးေတာ႔ေလ။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ကေတာ႔ တျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ကက္ဆက္မရပ္မခ်င္း က တာပဲ။
သၾကၤန္က်ရင္လဲ ကိုယ္တို႔ ျခံထိပ္မွာ ေရပုံးေလးေတြ ခ်ၿပီး လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို ေရပက္ၾကတယ္။ ကိုယ္႔ဘ၀မွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ႔ သၾကၤန္ဆိုရင္ အဲဒီအခ်ိန္ေလးေတြကိုပဲ သတိရတယ္။ ေရက အိမ္ကေန ျခံထိပ္အထိ အေ၀းႀကီးသယ္ရတယ္။ တပုံး တပုံးကို ေတာ္ေတာ္ ခပ္ယူရတာမို႔ ေရကို ေခၽြတာၿပီး ပက္ရတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကိုယ္တို႔အေၾကာက္ဆုံးလူက ဒန္နီ ပဲ။ ဒန္နီဆိုတာ ကိုယ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ရုိစီရဲ႔ အကိုေပါ႔။ သူက သိပ္ဆိုးတာ။ ကေလးေတြ ငိုရင္ ဒန္နီလာၿပီဆို ခ်က္ခ်င္း တိတ္တယ္။ သူက အသံၾသႀကီးနဲ႔ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး ေအာ္တတ္လို႔ေလ။ ဒန္နီက ကေလးေရာ ဘာေရာ နားမလည္ဘူး။ သူမထင္ရင္ မထင္သလို ေအာ္တတ္ေတာ႔ ဘာမွန္းမသိဘဲကို ေၾကာက္ေနတာ။
ကိုယ္တို႔ ေရပက္ေနတုန္းမ်ား ဒန္နီလာရင္ ေရပုံးေလးေတြကို ဖိၿပီး ကိုင္ထားရတယ္။ တကိုယ္လုံး ေရေတြက ရႊဲၿပီး ခ်မ္းရတဲ႔အထဲ ဒန္နီလာရင္ လူက ေၾကာက္ေတာ႔ ပိုတုန္တယ္။ အဲဒီလို ေရပုံး ကိုဖိထားတာေတာင္ သူက ေရပုံးလုၿပီး ကိုယ္႔ကို ေလာင္းခ်လိုက္ေသးတာ။ ခပ္ထားသမွ် ေရေတြ ကုန္ၿပီ။ ေပ်ာ္ေနတဲ႔ စိတ္ေလးေတြလဲ ေပ်ာက္ၿပီ။
ငိုယိုၿပီး အိမ္ကလူႀကီး သြားတိုင္လဲ ဒန္နီက မရွိေတာ႔ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ႔ မ်က္ရည္သုတ္ၿပီး ေရျပန္ခပ္ၿပီး ျပန္ပက္ျပန္တာပဲေလ။ ဘယ္သၾကၤန္ကားမွလဲ ကိုုယ္တို႔ကေလးေတြကို အေရးလုပ္ၿပီး မရပ္ေပးပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ သၾကၤန္ကားေတြ ရပ္ေပးတဲ႔ အခ်ိန္ေတာ႔ တခါတေလ ရွိတတ္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ႔ မရင္ လာတဲ႔ အခ်ိန္ပါ။ မရင္ဆိုတာ ကိုယ္တို႔အိမ္ေရွ႔အိမ္မွာ အလုပ္လုပ္တဲ႔ အမႀကီးပါ။ ေဘာ္ဒီက ရွယ္ ေတာင္႔တယ္။ သူဝတ္လိုက္ရင္ ေျပာင္လုံခ်ည္၊ ေျပာင္အက်ီ ၤ ဝမ္းဆက္။ မယ္ဗမာေတြလိုပဲ။ သၾကၤန္မနက္ဆိုရင္ မရင္က ျမက္ဦးထုပ္ အဝိုင္းႀကီး ေဆာင္းတတ္တယ္။ သၾကၤန္ မုဒ္ အျပည္႔ေပါ႔။
သူက စိတ္လိုလက္ရ ရွိရင္ ကိုယ္တို႔ ကေလးေတြနားလာၿပီး လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို ၾကည္႔တတ္တယ္။ သူရပ္ေနရင္ သၾကၤန္ကားေတြက တရႊီရႊီ ဝီစီမွဳတ္ၿပီး ေဟးးး ခ်စ္ခ်စ္ တဲ႔။ သူကလဲ လက္ျပန္ျပတယ္။ ကိုယ္က အမနဲ႔ သိလို႔လားဆိုေတာ႔ ပခုံးေလးတြန္႔ၿပီး သိဘူးေလ တဲ႔။ ကိုယ္႔အေမးကို သေဘာက်ၿပီး ရီလိုက္တာ။
ဒါနဲ႔ ကိုယ္တို႔လဲ အၾကံရၿပီး သူ႔ကို သၾကၤန္ကားေတြ တားခိုင္းရတယ္။ ေရေတြစိုရႊဲေနတဲ႔ မမလွလွတေယာက္က တားေနမွေတာ႔ ကားေတြက ရပ္ၿပီေပါ႔။ ကားေတြမ်ား ၃ ၄ စီး တန္းေတာင္ စီေနတယ္။ မရင္ကေတာ႔ ကားသမားနဲ႔ ျပံဳးၿပီး စကားေျပာလို႔။ ကိုယ္တို႔ ကေလးေတြ ပက္ပေစ ေပါ႔။
ခက္တာက ကိုယ္တို႔ပဲ။ ပထမ တကားမွာတင္ ေရက ကုန္သြားေတာ႔ ထပ္ေျပးခပ္ရတယ္။ ေနာက္ကားေတြ လြတ္ကုန္ၿပီ။ ေရကလဲ လာေနတာ ၾကြက္ျမီးတန္းမို႔ ျပည္႔ဖို႔ ေစာင္႔ရေသးတာ။ သၾကၤန္ကားေတြက ေရေတြ ေရေတြ ကုန္ကုန္ၿပီ ဆိုေတာ႔ ရွက္လိုက္တာ။ ခြက္စုတ္ကေလးနဲ႔ ပက္တာေလာက္ေတာ႔ ရီတာေပါ႔ ရီတာေပါ႔ တဲ႔။ ကိုယ္တို႔ကေလးေတြမွာေတာ႔ တကယ္မရီႏိုင္ဘူး။
သၾကၤန္ေတြ ၿပီးေတာ႔ အရင္လိုပဲ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ ေဆာ႔ၾကျပန္ပါေရာ။ အဲဒီမွာ ညေနဆိုရင္ ကိုယ္တို႔ဆီ လာလာႏြားႏို႔ပို႔ေနတဲ႔ ဦးေလးႀကီးတေယာက္ရွိတယ္။ သူက စက္ဘီးေလးနဲ႔ ေနာက္ထိုင္ခုံမွာ ႏြားႏို႔ပုံးႀကီး တင္ၿပီး လာပို႔တာပါ။ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္အိမ္စလုံး ႏြားႏို႔ အျမဲယူတယ္။
တေန႔ေတာ႔ ကိုယ္တို႔ေဆာ႔ေနတုန္း ေရဘုံဘိုင္ ဘယ္မွာလဲ တဲ႔၊ လာေမးတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ အိအိလဲ အိမ္ေဘးက ေရဘုံဘိုင္ ကိုေခၚသြားၿပီး ျပလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကေလးဆိုေတာ႔ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ ေဘးမွာ ေဆာင္႔ေၾကာင္႔ထိုင္ ၾကည္႔ေနၾကတယ္။
အဲဒီ ႏြားႏို႔ပို႔တဲ႔လူႀကီးက ကာတြန္း ေအာင္ရွိန္ထဲက ဖုိးဆိတ္ျဖဴနဲ႔ တူတယ္။ သူက ပထမေတာ႔ ႏြားႏို႔ပုံးေတြ ေဆးရုံေဆးတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔ကေလးေတြကို မမွဳေတာ႔ဘဲ ႏြားႏို႔ပုံးထဲ ေရထပ္ျဖည္႔ၿပီး ထြက္သြားေတာ႔တာပဲ။ ကိုယ္တို႔လဲ စက္ဘီးေနာက္စြန္းေလး ကိုင္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ျခံထိပ္ထိေတာင္ လိုက္ပို႔လိုက္ေသး။
ကိုယ္တို႔လဲ သူလာရင္ ေရျဖည္႔ေတာ႔မယ္ ဆိုတာ အလိုလို သိေနၿပီမို႔ ကလင္ ကလင္သံၾကားတာနဲ႔ ေဆာ႔ေနရာက ထ၊ ေရဘုံဘိုင္နားမွာ သြားေစာင္႔ေနတတ္တယ္။ အိမ္က လူေတြ ႏြားႏို႔ယူၿပီးသြားရင္ ဖိုးဆိတ္ျဖဴႀကီး ေရဘုံဘိုင္နား ေရာက္လာေတာ႔တာပဲ။ ကိုယ္တို႔လဲ သူ ေရေရာေနတယ္ဆိုတာ မသိဘဲ ေဘးကေန ထိုင္ၾကည္႔လို႔။ လူႀကီးေတြလဲ မသိရွာဘူး။
ကိုယ္တို႔ နည္းနည္းႀကီးေတာ႔ အိအိတို႔ အိမ္ေျပာင္းသြားၾကတယ္။ ကိုယ္က က်န္ေနခဲ႔ရတာေပါ႔။ သူတို႔အိမ္ကို ေနာက္ ေျပာင္းလာတဲ႔လူေတြကိုလဲ ကိုယ္႔မွာ မခင္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္တို႔ သီခ်င္းအတူဆိုၾကတာ၊ အိုးပုတ္တမ္းေဆာ႔ၾကတာေတြပဲ သတိရတယ္။ အိအိဆီ ေန႔တိုင္း စာေရးတယ္။
စာကို ဘယ္လို ပို႔သလဲဆိုေတာ႔ ႏြားႏို႔သမား ဖိုးဆိတ္ျဖဴႀကီးနဲ႔ ပို႔တာပါ။ ကိုယ္က တေန႔လုံး စာေတြ တကုန္းကုန္းနဲ႔ ေရး၊ ၿပီးရင္ ဖိုးဆိတ္ျဖဴႀကီးနဲ႔ ညေနမွာ စာေပးလိုက္တာပါ။ အိအိတို႔က သထုံလမ္းကို ေျပာင္းသြားတာမို႔ ကိုယ္တို႔ၿပီးရင္ သူတို႔အိမ္ဖက္ကို ဆက္သြားရမွာေလ။ ဖိုးဆိတ္ျဖဴႀကီးကလဲ ႏြားႏို႔ပို႔သမားကေန စာပို႔သမားျဖစ္။ အိအိေပးလိုက္တဲ႔စာကို ေနာက္ေန႔မွာ ကိုယ္႔ဆီ မပ်က္မကြက္ ယူလာေပးေသးတာ။
ကိုယ္လဲ အရင္လို မေဆာ႔ေတာ႔ဘူး။ စာအုပ္ေလးဖတ္ ျငိမ္ျငိမ္ေလး ဝပ္ေနတတ္ၿပီ။ ကလင္ ကလင္ သံၾကားရင္ေတာ႔ ႏြားႏို႔လဲ ရ၊ စာလဲ ဖတ္ရၿပီ။ တခါေတာ႔ အိအိက စာေရးတယ္။ ဦးေလးႀကီး နင္တို႔အိမ္မွာ ေရျဖည္႔ေသးလား တဲ႔။ အဲဒါ သူ ငါတို႔ ႏြားႏို႔ထဲ ေရေရာေနတာ တဲ႔။ အဲဒီေတာ႔မွ အလင္းတခ်က္ ပြင္႔တယ္။ အရင္ကေတာ႔ အဲဒီလို နားမလည္ခဲ႔ဘူး။ သူ႔ဖာသာသူ ေရလို လို႔ ေရျဖည္႔ေနတာပဲ ထင္တာ။ ကိုယ္ပဲ ဘုံဘိုင္လိုက္ျပလိုက္ေသးတာ မဟုတ္လား။
ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္း ႏြားႏို႔စစ္စစ္ေသာက္ရေရး ကိုယ္႔မွာ တာဝန္ႀကီး တခုလို ျဖစ္သြားေတာ႔တာပဲေလ။
အခုေတာ႔ အိအိနဲ႔ မေတြ႔ရတာ ဆယ္စုႏွစ္တခုေတာင္ ေက်ာ္ေရာေပါ႔။ ဖိုးဆိတ္ျဖဴႀကီးလဲ ရွိမွ ရွိေသးရဲ႔လားမသိ။ ႏြားႏို႔လား ေရလား မသိ စြန္းေပေနတဲ႔ စာေလးေတြကို ဖတ္ခ်င္ေနမိတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ.. လြမ္းမိပါတယ္ေလ။
ကိုယ္နဲ႔သူနဲ႔က အိမ္နီးနားခ်င္း။ သူက ကိုယ္႔ထက္ ၁ ႏွစ္ငယ္လို႔ ကိုယ္႔ေမာင္ေလးနဲ႔မွ ရြယ္တူ။ အသားက ျဖဴျဖဴ၊ ႏွာေခါင္းခၽြန္ခၽြန္ေလးနဲ႔ အိအိက ဂုတ္ဝဲဆံပင္ေလးပဲ အျမဲထားတယ္။ စကားေျပာရင္ အဆက္မျပတ္ ေျပာတတ္တယ္။
ကိုယ္နဲ႔ သူနဲ႔ကလဲ ခင္လိုက္တာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ထမင္းစားရင္ေတာင္ မခြဲဘူး။
ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ေတြ႔လိုက္ ေဆာ႔လိုက္ၾကတာ ထမင္းစားခ်ိန္က်ေတာ႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အိမ္ျပန္ၿပီး ထမင္းေတြ ဟင္းေတြ ပုံထည္႔ၿပီး အိမ္ႏွစ္အိမ္ၾကားက ေသတၱာေလးေတြ ဆင္႔ထားတဲ႔အေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး စကားေျပာရင္း စားၾကတယ္။
ထမင္းစားၿပီးတာနဲ႔ ထမင္းပန္းကန္သြားထားၿပီး ထပ္ေဆာ႔ျပန္ေရာ။ သူအိမ္ထဲဝင္သြားလို႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္မထြက္လာရင္ ကိုယ္႔မွာ သူ႔ကိုေတြ႔ႏိုး ေခ်ာင္းရတာ အေမာ။ သူမလာဘဲ သူ႔အေဒၚထြက္လာရင္ အိအိကို ေခၚေပးပါ အံတီလို႔ ေျပာလိုက္တာပဲ။ အံတီခင္က အိမ္ထဲကို ေအာ္ေခၚလိုက္ရင္ သူကလဲ ေျပးထြက္လာတာပဲ။
ဒီေလာက္ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ေဆာ႔ၾကတာ ဘာကစားနည္းမ်ားလဲ မေမးပါနဲ႔။ မ်ားလြန္းလို႔ မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ အိုးပုတ္တမ္း ေဆာ႔တာပဲ။ အရြက္ကေလးေတြမ်ား ဓားပါးပါးေလးနဲ႔ လွီးၿပီး အစိမ္းေၾကာ္ ေၾကာ္ရေသးတာ။ ကိုယ္႔ေမာင္ေလးတို႔က ပိုက္ဆံမေပးဘဲ စားလို႔ ဆိုင္ေတာ႔ ရွဳံးပါၿပီဆိုၿပီး ပိတ္လိုက္ရေသးတယ္။ စီးပြားက်တယ္ ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေပါ႔။
ကတမ္း ခုန္တမ္းလဲ အပီအျပင္ ကစားေသးတယ္။ အိအိ အမ ေအးေအးက အက သိပ္၀ါသနာပါေတာ႔ ကိုယ္တို႔ အားလုံးကို ေခၚၿပီး အက သင္ေပးတယ္။ ျမနႏၵာသီခ်င္းနဲ႔ ယိမ္းအကကို အိမ္နီးခ်င္း ကေလးေတြေခၚၿပီး က ျပ ရေသးတယ္။ ေစာင္ေတြကို ဝါးလုံးႀကီးနဲ႔ တန္းၿပီး ကန္႔လန္႔ကာ လုပ္တာ ေစာင္ႀကီး ေလွ်ာက်လို႔ ေျပးေကာက္ရေသးတာေပါ႔။
ေတာင္ေတာင္ ပုပၸါး..သီခ်င္းဆိုၿပီး လက္ညိဳးေလးေထာင္ၿပီး သူငယ္ေတာ္လဲ က ရတယ္။ ေအးေအးက အက အဆို ေတာ္ေတာ္ဝါသနာပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး၊ ကက္ဆက္ဖြင္႔ ကေနရရင္ ၿပီးတာပဲ။ ေဆာ႔ေနရရင္ ေက်နပ္ေနတာပဲ။
ဒီလို ဒီလို လက္ကို ခ်ိဳး ဆိုရင္ အေတာင္႔လိုက္ ခ်ိဳးလိုက္တာပဲ။ ခါးေလးကို ဒီလိုေကြးဆိုေတာ႔ ကိုယ္ႀကီးကို တေစာင္းႀကီး ေစာင္းခ်ပစ္လိုက္ေရာ။ ၾကာေတာ႔ ေအးေအးလဲ မေျပာေတာ႔ပါဘူး။ က ခ်င္သလို ကေနတာ သင္လဲ တတ္မဲ႔ပုံ မေပၚဘူးဆိုၿပီးေတာ႔ေလ။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ကေတာ႔ တျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ကက္ဆက္မရပ္မခ်င္း က တာပဲ။
သၾကၤန္က်ရင္လဲ ကိုယ္တို႔ ျခံထိပ္မွာ ေရပုံးေလးေတြ ခ်ၿပီး လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို ေရပက္ၾကတယ္။ ကိုယ္႔ဘ၀မွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ႔ သၾကၤန္ဆိုရင္ အဲဒီအခ်ိန္ေလးေတြကိုပဲ သတိရတယ္။ ေရက အိမ္ကေန ျခံထိပ္အထိ အေ၀းႀကီးသယ္ရတယ္။ တပုံး တပုံးကို ေတာ္ေတာ္ ခပ္ယူရတာမို႔ ေရကို ေခၽြတာၿပီး ပက္ရတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကိုယ္တို႔အေၾကာက္ဆုံးလူက ဒန္နီ ပဲ။ ဒန္နီဆိုတာ ကိုယ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ရုိစီရဲ႔ အကိုေပါ႔။ သူက သိပ္ဆိုးတာ။ ကေလးေတြ ငိုရင္ ဒန္နီလာၿပီဆို ခ်က္ခ်င္း တိတ္တယ္။ သူက အသံၾသႀကီးနဲ႔ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး ေအာ္တတ္လို႔ေလ။ ဒန္နီက ကေလးေရာ ဘာေရာ နားမလည္ဘူး။ သူမထင္ရင္ မထင္သလို ေအာ္တတ္ေတာ႔ ဘာမွန္းမသိဘဲကို ေၾကာက္ေနတာ။
ကိုယ္တို႔ ေရပက္ေနတုန္းမ်ား ဒန္နီလာရင္ ေရပုံးေလးေတြကို ဖိၿပီး ကိုင္ထားရတယ္။ တကိုယ္လုံး ေရေတြက ရႊဲၿပီး ခ်မ္းရတဲ႔အထဲ ဒန္နီလာရင္ လူက ေၾကာက္ေတာ႔ ပိုတုန္တယ္။ အဲဒီလို ေရပုံး ကိုဖိထားတာေတာင္ သူက ေရပုံးလုၿပီး ကိုယ္႔ကို ေလာင္းခ်လိုက္ေသးတာ။ ခပ္ထားသမွ် ေရေတြ ကုန္ၿပီ။ ေပ်ာ္ေနတဲ႔ စိတ္ေလးေတြလဲ ေပ်ာက္ၿပီ။
ငိုယိုၿပီး အိမ္ကလူႀကီး သြားတိုင္လဲ ဒန္နီက မရွိေတာ႔ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ႔ မ်က္ရည္သုတ္ၿပီး ေရျပန္ခပ္ၿပီး ျပန္ပက္ျပန္တာပဲေလ။ ဘယ္သၾကၤန္ကားမွလဲ ကိုုယ္တို႔ကေလးေတြကို အေရးလုပ္ၿပီး မရပ္ေပးပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ သၾကၤန္ကားေတြ ရပ္ေပးတဲ႔ အခ်ိန္ေတာ႔ တခါတေလ ရွိတတ္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ႔ မရင္ လာတဲ႔ အခ်ိန္ပါ။ မရင္ဆိုတာ ကိုယ္တို႔အိမ္ေရွ႔အိမ္မွာ အလုပ္လုပ္တဲ႔ အမႀကီးပါ။ ေဘာ္ဒီက ရွယ္ ေတာင္႔တယ္။ သူဝတ္လိုက္ရင္ ေျပာင္လုံခ်ည္၊ ေျပာင္အက်ီ ၤ ဝမ္းဆက္။ မယ္ဗမာေတြလိုပဲ။ သၾကၤန္မနက္ဆိုရင္ မရင္က ျမက္ဦးထုပ္ အဝိုင္းႀကီး ေဆာင္းတတ္တယ္။ သၾကၤန္ မုဒ္ အျပည္႔ေပါ႔။
သူက စိတ္လိုလက္ရ ရွိရင္ ကိုယ္တို႔ ကေလးေတြနားလာၿပီး လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို ၾကည္႔တတ္တယ္။ သူရပ္ေနရင္ သၾကၤန္ကားေတြက တရႊီရႊီ ဝီစီမွဳတ္ၿပီး ေဟးးး ခ်စ္ခ်စ္ တဲ႔။ သူကလဲ လက္ျပန္ျပတယ္။ ကိုယ္က အမနဲ႔ သိလို႔လားဆိုေတာ႔ ပခုံးေလးတြန္႔ၿပီး သိဘူးေလ တဲ႔။ ကိုယ္႔အေမးကို သေဘာက်ၿပီး ရီလိုက္တာ။
ဒါနဲ႔ ကိုယ္တို႔လဲ အၾကံရၿပီး သူ႔ကို သၾကၤန္ကားေတြ တားခိုင္းရတယ္။ ေရေတြစိုရႊဲေနတဲ႔ မမလွလွတေယာက္က တားေနမွေတာ႔ ကားေတြက ရပ္ၿပီေပါ႔။ ကားေတြမ်ား ၃ ၄ စီး တန္းေတာင္ စီေနတယ္။ မရင္ကေတာ႔ ကားသမားနဲ႔ ျပံဳးၿပီး စကားေျပာလို႔။ ကိုယ္တို႔ ကေလးေတြ ပက္ပေစ ေပါ႔။
ခက္တာက ကိုယ္တို႔ပဲ။ ပထမ တကားမွာတင္ ေရက ကုန္သြားေတာ႔ ထပ္ေျပးခပ္ရတယ္။ ေနာက္ကားေတြ လြတ္ကုန္ၿပီ။ ေရကလဲ လာေနတာ ၾကြက္ျမီးတန္းမို႔ ျပည္႔ဖို႔ ေစာင္႔ရေသးတာ။ သၾကၤန္ကားေတြက ေရေတြ ေရေတြ ကုန္ကုန္ၿပီ ဆိုေတာ႔ ရွက္လိုက္တာ။ ခြက္စုတ္ကေလးနဲ႔ ပက္တာေလာက္ေတာ႔ ရီတာေပါ႔ ရီတာေပါ႔ တဲ႔။ ကိုယ္တို႔ကေလးေတြမွာေတာ႔ တကယ္မရီႏိုင္ဘူး။
သၾကၤန္ေတြ ၿပီးေတာ႔ အရင္လိုပဲ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ ေဆာ႔ၾကျပန္ပါေရာ။ အဲဒီမွာ ညေနဆိုရင္ ကိုယ္တို႔ဆီ လာလာႏြားႏို႔ပို႔ေနတဲ႔ ဦးေလးႀကီးတေယာက္ရွိတယ္။ သူက စက္ဘီးေလးနဲ႔ ေနာက္ထိုင္ခုံမွာ ႏြားႏို႔ပုံးႀကီး တင္ၿပီး လာပို႔တာပါ။ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္အိမ္စလုံး ႏြားႏို႔ အျမဲယူတယ္။
တေန႔ေတာ႔ ကိုယ္တို႔ေဆာ႔ေနတုန္း ေရဘုံဘိုင္ ဘယ္မွာလဲ တဲ႔၊ လာေမးတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ အိအိလဲ အိမ္ေဘးက ေရဘုံဘိုင္ ကိုေခၚသြားၿပီး ျပလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကေလးဆိုေတာ႔ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ ေဘးမွာ ေဆာင္႔ေၾကာင္႔ထိုင္ ၾကည္႔ေနၾကတယ္။
အဲဒီ ႏြားႏို႔ပို႔တဲ႔လူႀကီးက ကာတြန္း ေအာင္ရွိန္ထဲက ဖုိးဆိတ္ျဖဴနဲ႔ တူတယ္။ သူက ပထမေတာ႔ ႏြားႏို႔ပုံးေတြ ေဆးရုံေဆးတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔ကေလးေတြကို မမွဳေတာ႔ဘဲ ႏြားႏို႔ပုံးထဲ ေရထပ္ျဖည္႔ၿပီး ထြက္သြားေတာ႔တာပဲ။ ကိုယ္တို႔လဲ စက္ဘီးေနာက္စြန္းေလး ကိုင္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ျခံထိပ္ထိေတာင္ လိုက္ပို႔လိုက္ေသး။
ကိုယ္တို႔လဲ သူလာရင္ ေရျဖည္႔ေတာ႔မယ္ ဆိုတာ အလိုလို သိေနၿပီမို႔ ကလင္ ကလင္သံၾကားတာနဲ႔ ေဆာ႔ေနရာက ထ၊ ေရဘုံဘိုင္နားမွာ သြားေစာင္႔ေနတတ္တယ္။ အိမ္က လူေတြ ႏြားႏို႔ယူၿပီးသြားရင္ ဖိုးဆိတ္ျဖဴႀကီး ေရဘုံဘိုင္နား ေရာက္လာေတာ႔တာပဲ။ ကိုယ္တို႔လဲ သူ ေရေရာေနတယ္ဆိုတာ မသိဘဲ ေဘးကေန ထိုင္ၾကည္႔လို႔။ လူႀကီးေတြလဲ မသိရွာဘူး။
ကိုယ္တို႔ နည္းနည္းႀကီးေတာ႔ အိအိတို႔ အိမ္ေျပာင္းသြားၾကတယ္။ ကိုယ္က က်န္ေနခဲ႔ရတာေပါ႔။ သူတို႔အိမ္ကို ေနာက္ ေျပာင္းလာတဲ႔လူေတြကိုလဲ ကိုယ္႔မွာ မခင္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္တို႔ သီခ်င္းအတူဆိုၾကတာ၊ အိုးပုတ္တမ္းေဆာ႔ၾကတာေတြပဲ သတိရတယ္။ အိအိဆီ ေန႔တိုင္း စာေရးတယ္။
စာကို ဘယ္လို ပို႔သလဲဆိုေတာ႔ ႏြားႏို႔သမား ဖိုးဆိတ္ျဖဴႀကီးနဲ႔ ပို႔တာပါ။ ကိုယ္က တေန႔လုံး စာေတြ တကုန္းကုန္းနဲ႔ ေရး၊ ၿပီးရင္ ဖိုးဆိတ္ျဖဴႀကီးနဲ႔ ညေနမွာ စာေပးလိုက္တာပါ။ အိအိတို႔က သထုံလမ္းကို ေျပာင္းသြားတာမို႔ ကိုယ္တို႔ၿပီးရင္ သူတို႔အိမ္ဖက္ကို ဆက္သြားရမွာေလ။ ဖိုးဆိတ္ျဖဴႀကီးကလဲ ႏြားႏို႔ပို႔သမားကေန စာပို႔သမားျဖစ္။ အိအိေပးလိုက္တဲ႔စာကို ေနာက္ေန႔မွာ ကိုယ္႔ဆီ မပ်က္မကြက္ ယူလာေပးေသးတာ။
ကိုယ္လဲ အရင္လို မေဆာ႔ေတာ႔ဘူး။ စာအုပ္ေလးဖတ္ ျငိမ္ျငိမ္ေလး ဝပ္ေနတတ္ၿပီ။ ကလင္ ကလင္ သံၾကားရင္ေတာ႔ ႏြားႏို႔လဲ ရ၊ စာလဲ ဖတ္ရၿပီ။ တခါေတာ႔ အိအိက စာေရးတယ္။ ဦးေလးႀကီး နင္တို႔အိမ္မွာ ေရျဖည္႔ေသးလား တဲ႔။ အဲဒါ သူ ငါတို႔ ႏြားႏို႔ထဲ ေရေရာေနတာ တဲ႔။ အဲဒီေတာ႔မွ အလင္းတခ်က္ ပြင္႔တယ္။ အရင္ကေတာ႔ အဲဒီလို နားမလည္ခဲ႔ဘူး။ သူ႔ဖာသာသူ ေရလို လို႔ ေရျဖည္႔ေနတာပဲ ထင္တာ။ ကိုယ္ပဲ ဘုံဘိုင္လိုက္ျပလိုက္ေသးတာ မဟုတ္လား။
ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္း ႏြားႏို႔စစ္စစ္ေသာက္ရေရး ကိုယ္႔မွာ တာဝန္ႀကီး တခုလို ျဖစ္သြားေတာ႔တာပဲေလ။
အခုေတာ႔ အိအိနဲ႔ မေတြ႔ရတာ ဆယ္စုႏွစ္တခုေတာင္ ေက်ာ္ေရာေပါ႔။ ဖိုးဆိတ္ျဖဴႀကီးလဲ ရွိမွ ရွိေသးရဲ႔လားမသိ။ ႏြားႏို႔လား ေရလား မသိ စြန္းေပေနတဲ႔ စာေလးေတြကို ဖတ္ခ်င္ေနမိတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ.. လြမ္းမိပါတယ္ေလ။
မိုးခ်ိဳသင္း
42 Comments
