ကိုယ္တို႔ ျမန္မာျပည္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖုံဖုံ လြမ္းၾကတဲ႔အထဲမွာ ကမၻာေပၚမွာ ဘယ္ေနရာမွာမွ မရႏိုင္ မေတြ႔ႏိုင္တဲ႔ ျမန္မာ႔ ေရွးေဟာင္း အေမြအႏွစ္ေတြျဖစ္တဲ႔ ေရႊတိဂုံဘုရားႀကီးရယ္ ပုဂံရယ္၊ ျမန္မာျပည္ရဲ႔ အသက္ေသြးေၾကာ ဧရာ၀တီ ျမစ္တို႔ကိုေတာ႔ လူတိုင္းလိုလို လြမ္းၾကမွာပါပဲ။
အဲဒါေတြအျပင္ ကိုယ္ကေတာ႔ ျမန္မာ႔စိတ္ရင္းနဲ႔ ဟန္ေဆာင္မွဳကင္းၿပီး ပြင္႔လင္းရင္းႏွီးၾကတဲ႔ အိမ္နီးခ်င္း မိတ္ေဆြေတြကိုလဲ လြမ္းမိပါတယ္။
ကိုယ္ငယ္ငယ္ သိတတ္စ အရြယ္မွာ အိမ္နီးခ်င္းဆိုတဲ႔ အဓိပၸါယ္ကို ေကာင္းေကာင္းသိခဲ႔ၿပီ။ ေဆာ႔ေဖာ္ေဆာ႔ဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုတာ တခါတေလ စိတ္မလိုရင္ ရန္ျဖစ္ စိတ္ေကာက္ၾကေပမဲ႔ လူႀကီးေတြကေတာ႔ ရန္မျဖစ္ဘူးကိုး။ သူ႔ကေလးကို ကိုယ္႔ကေလးလို ဂရုစိုက္၊ သူသားသမီးဟာ ကိုယ္႔သားသမီးလို ေနခဲ႔ၾကတယ္။
ကိုယ္တို႔ေနတဲ႔ ျခံ၀င္းေလးက တကၠသိုလ္ဆရာ၊ ဆရာမေတြသာ ေနတဲ႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းေလးမို႔ ခ်စ္စရာေကာင္းတာလဲ ပါမွာပါပဲ။ ကေလးတိုင္းကို ဆရာ၊ ဆရာမစိတ္နဲ႔သာ ျပဳစု ခ်စ္ခင္တတ္ၾကတာကိုး။ ဘယ္သူမွလဲ မတရား ခ်မ္းသာၾကြယ္၀တယ္ရယ္လို႔ မရွိ၊ ပညာနဲ႔သာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနခ်င္ၾကပုံရပါတယ္။
အိမ္မွာ တခုခုလိုၿပီဆိုရင္လဲ ဟိုဖက္အိမ္ေျပးၿပီး နည္းနည္းေပးစမ္းပါ သြားေတာင္းလိုက္ တာပါပဲ။ ေန႔လည္ေန႔ခင္း လက္ဖက္နဲ႔ ထမင္းစားခ်င္လို႔ ထမင္းကုန္ေနရင္ ဟိုဖက္အိမ္ေျပးၿပီး ထမင္းၾကမ္း တခဲေလာက္ တဲ႔။ အန္တီေဒၚစိန္ေရႊကလဲ “ေနာက္ေဖးက အိုးထဲမွာ ရွိသေလာက္သာ ခူးခပ္ယူသြားေပေတာ႔ေအ” တဲ႔။
သူတို႔အိမ္က ဆန္၊ ဆား လိုလဲ ကိုယ္႔ဆီက တဆုပ္ ႏွစ္ဆုပ္ ႏွိဳက္သြားရုံပဲ။ ျပန္ေပးစရာလဲ မလို။ အိမ္မွာ ဟင္းေလးေကာင္းရင္လဲ တခြက္တေလ ေဘးအိမ္ေတြ မွ်ရေသးတာ။ ဟင္းထည္႔လာတဲ႔ ပန္းကန္မွာ ကိုယ္႔အိမ္က ဘာေလးညာေလး ျပန္ထည္႔ေပးလိုက္ေသးတာ။ ရွိတာေလး ဆြဲသြားပါအုံး ေပါ႔။ လက္ခ်ည္းျပန္ရတယ္လို႔ မရွိသေလာက္ပဲ။
ကိုယ္တို႔ ေက်ာင္းစ တက္ေတာ႔ ကေလးတအုပ္လုံး တီတီစီမွာ ေက်ာင္းတက္ၾကတာပါ။ ကိုယ္တို႔အိမ္နီးနားခ်င္း တီတီစီက ဒုတိယေက်ာင္းအုပ္ဆရာမ မာမီေဌးက ျခံထဲက ကေလးေတြ အကုန္လုံးကို ထိန္းေက်ာင္း ေခၚသြားတာပဲ။ ဘယ္မိဘမွ လိုက္ပို႔စရာ မလိုပါဘူး။ “ခ်ိဳသင္း၊ ဥာဏ္မိုး၊ ေလးႏိုင္၊ မိသက္၊ သီရိ၊ သိဂီ ၤ ေက်ာင္းသြားၾကမယ္ေဟ႔ ”တဲ႔။
အဲဒီအခါဆို ကိုယ္႔ေမာင္ေလး ဥာဏ္မိုးက ထြန္႔ထြန္႔လူး ငိုေတာ႔တာ။ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္လို႔ ကုတင္ေအာက္မွာ ၀င္ပုန္းေနေသးတယ္။ အေဖက ေပတံတေခ်ာင္းနဲ႔ ထိေတာင္ ထိတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ရိုက္မယ္ တကဲကဲ။ မာမီေဌးက ဥာဏ္မိုးကို ေပြ႔ထားၿပီး က်မသားေလးက လိမ္မာပါတယ္ရွင္၊ မရုိက္ပါနဲ႔ တဲ႔။
ေက်ာင္းကားက ကိုယ္တို႔ျခံ၀င္းေလးထဲက အံကယ္ ဦးေအာင္ႏိုင္၊ (ေမာ္ကြန္းထိန္း) အံတီ ေဒၚသိန္းတို႔ကား။ သူတို႔သားႀကီး ကိုလင္းႏိုင္က ေမာင္းပို႔ေပးတယ္။ ဖယ္မလီယာ အျဖဴေလး ေပါ႔။ ကိုလင္းႏိုင္ကလဲ ကိုယ္တို႔ကေလးေတြအားလုံးကို သိပ္သည္းခံတယ္။ ေက်ာင္းသြားတဲ႔ လမ္းတေလွ်ာက္ ဥာဏ္မိုး ကန္ေက်ာက္ သြားတာကို ထိန္းရင္းတဖက္ ကားကို ျမန္ျမန္ ေမာင္းရရွာတယ္။ ဒါေတာင္ ဥာဏ္မိုးက ေက်ာင္းကိုပို႔ရပါ႔မလားဆိုၿပီး တခါတေလ ခုန္အုပ္ေသးတာ။ ကိုယ္တို႔ကေလးေတြကလဲ ၀ိုင္းမကူတဲ႔အျပင္ တခြိခြိနဲ႔။
ေက်ာင္းေပါက္၀ကို ေရာက္တာနဲ႔ ဥာဏ္မိုးက တိကနဲ အငိုတိတ္၊ ျခင္းေတာင္းနဲ႔ လြယ္အိတ္ဆြဲၿပီး ကားေပၚက ဆင္း ေက်ာင္းခန္းထဲ ၀င္သြားတာမ်ား ေျဖာင္႔လို႔။ ခုနက ငိုတာ ကန္တာ သူမဟုတ္တဲ႔အတိုင္း။ ကားေပၚမွာ ေမာလို႔ ပက္လက္ က်န္ခဲ႔တာက မာမီေဌးပဲ။ ကန္ေက်ာက္တာကို ဖက္ထားတာမို႔ အက်ီ ၤေတြ ေၾကမြ တြန္႔လိပ္လို႔၊ အသာသပ္၊ ျပန္႔ေအာင္ဆြဲခ်ၿပီး ဖတ္သီ ဖတ္သီနဲ႔ ေက်ာင္းခန္းထဲ ၀င္ရတယ္ေလ။
တခါက်ေတာ႔ ကိုလင္းႏိုင္တို႔ ကားမွန္ သူခိုး အခိုးခံရတယ္။ ကားေရွ႔မွန္ႀကီးခိုးခံရေတာ႔ မွန္လဲတပ္ဖို႔ ဆိုင္မွာ မွာထားတုန္း ကားေရွ႔မွာ ပလပ္စတစ္ႀကီးနဲ႔ကာၿပီး ေက်ာင္းလာႀကိဳတယ္။ အဲဒါကို ကိုယ္တို႔ကေလးေတြက လာမႀကိဳရဘူးဆိုၿပီး ၀ိုင္းဂ်ီတိုက္ၾကတာ။ ေက်ာင္းေရွ႔မွာ ကားမရပ္ပါနဲ႔၊ ပလပ္စတစ္ႀကီးကာထားလို႔ ရွက္တယ္တဲ႔။ ဆိုးလိုက္တဲ႔ ကေလးေတြေနာ္။ အဲဒါကို အကိုက အလိုလိုက္ၿပီး ကားကို ေက်ာင္းနဲ႔ ဟိုးအေ၀းႀကီးမွာ သြားရပ္ၿပီး မိုးရြာထဲမွာ ထီးတေခ်ာင္းနဲ႔ ကေလးတေယာက္ခ်င္းစီ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ ႀကိဳရွာတယ္။ အဲဒီလို သည္းခံ အလိုလိုက္တဲ႔ အိမ္နီးခ်င္း အကိုႀကီးပါ။
ဒီလို အိမ္နီးခ်င္းေတြနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာခဲ႔ၿပီးတဲ႔ေနာက္ ကိုယ္တို႔ အင္းစိန္ကို ေျပာင္းလာခဲ႔ျပန္တယ္။ အင္းစိန္ေရာက္ေတာ႔ အရြယ္လဲ ေရာက္လာၿပီမို႔ ေဆာ႔ကစားတဲ႔အရြယ္လဲ မဟုတ္ေတာ႔ အိမ္ထဲမွာပဲ စာဖတ္ေနမိတယ္။ အိမ္ခ်င္းကပ္ရပ္က စာအုပ္ငွားတဲ႔ ဆိုင္ေလးဆိုေတာ႔ သိပ္ဟန္က်တာပဲ။ ဒီလို အိမ္နီးခ်င္းမ်ိဳး ဆိုေတာ႔ ၀မ္းသာမိတာေပါ႔။
စာအုပ္ဆိုင္က အမက မတူးမာ တဲ႔။ စာအုပ္ဆိုင္ေလးဖြင္႔ၿပီး ရတဲ႔ ပိုက္ဆံေလးနဲ႔ သုံးတယ္၊ ေက်ာင္းတက္တယ္။ မိဘက တတ္ႏိုင္ေပမဲ႔ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ရွာတဲ႔ ပိုက္ဆံေလးနဲ႔ပဲ သုံးခ်င္လို႔ ေလ။ ကိုယ္သြားငွားတိုင္း ကိုယ္ဖတ္ေနက် မဂၢဇင္းေတြကို အျမဲ သပ္သပ္ ခ်န္ထားေပးတာ။
ကိုယ္ကလဲ သူခ်န္ထားတဲ႔ မဂၢဇင္း သုံးေလးအုပ္ ငွားလာၿပီး ေခါင္းအုံးေအာက္မွာ ထိုးထည္႔ၿပီး အဖတ္ခ်င္ဆုံး တအုပ္ကို ေရြးဖတ္ေနတယ္။ အိမ္က အမေတြက ကိုယ္႔နားမွာ ရစ္သီရစ္သီနဲ႔၊ စာအုပ္ဖတ္ခ်င္လို႔။ နင္ၿပီးရင္ ငါ႔ကို ေပးေနာ္ တဲ႔။ ကိုယ္ကလဲ အဖတ္မပ်က္ ေအး၊ ေအး တဲ႔။ ကိုယ္ ကုန္ေအာင္ဖတ္လို႔ၿပီးေတာ႔မွ အနားမွာရွိတဲ႔ အမကို ေပးလိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ႔ ေခါင္းအုံးေအာက္က တအုပ္ကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ဖတ္တယ္။
ကိုယ္႔အမေတြက အံ႔ၾသလြန္းလို႔။ သူ႔မွာ တအုပ္က်န္ေသးတာ မေျပာဘူးေတာ႔ တဲ႔။ သူဖတ္ေနတုန္းမ်ား ငါတို႔တအုပ္ ေပးဖတ္တာ မဟုတ္ဘူး တဲ႔။ ကိုယ္ကလဲ က်န္တာသာ မႏွေျမာတတ္တာ၊ စာအုပ္ဆို ေလာဘႀကီး လို႔ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ျပံဳးျပံဳးႀကီး ဖတ္ေနတာ။ စိတ္ပုတ္တယ္ ေခၚရမွာေပါ႔ေလ။
ေနာက္ အင္းစိန္မွာ ဟင္းခ်က္ ေကာင္းတဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းလဲ ရွိေသးတာ။ အဲဒါကေတာ႔ စာေရးဆရာ ဆရာႀကီးေသာ္တာေဆြ ေပါ႔။ ဆရာႀကီးနဲ႔ သူ႔ရဲ႔ မိတ္ေဆြ ကိုပိုက္က မနက္ဆို ျခင္းကေလးဆြဲ ေစ်း၀ယ္ထြက္ၾကတယ္။ ကိုယ္တို႔ အိမ္ေရွ႔ ကုန္းကေလးေပၚက ကရင္ေစ်းေလးမွာေပါ႔။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ယုန္သား၊ ဂ်ီသား၊ ငါးရွဥ္႔ လိုမ်ိဳး ရလာရင္ ဟင္းတခြက္ လာပို႔အုံးမယ္လို႔ ေစ်းျပန္မွာ ၀ယ္ေျပာသြားတာပါ။ ၿပီးရင္ ေမႊးၿပီး အရသာအရမ္းရွိတဲ႔ ဟင္းေလးတခြက္ ေရာက္လာတတ္တယ္။
ေနာက္ အေရးအခင္းေတြ ျဖစ္လို႔ အေမလဲ ဆုံး၊ အေဖလဲ အထိန္းသိမ္းခံရေတာ႔ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမ ၅ေယာက္ပဲ ဒီအင္းစိန္အိမ္ေလးမွာ ေနခဲ႔ရတာပါ။ မိဘမရွိဘဲ ရုန္းကန္ေနခဲ႔ရတဲ႔ ခက္ခဲတဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ မိတ္ေဆြေတြ၊ အိမ္နီးခ်င္းေတြက အေႏွာင္႔အယွက္မေပးလို႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနခဲ႔ရတယ္။ ၀ိုင္းေစာင္႔ေရွာက္ၾကတယ္ လို႔ေတာင္ စိတ္ထဲမွာ ခံစားမိခဲ႔တယ္။
ေနာက္ေတာ႔ အိမ္ေထာင္က်၊ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ ေျပာင္းလာေတာ႔ ဒီကို ေရာက္လာတယ္ ဆိုပါေတာ႔။ ဟိုတေလာက ကိုယ္ေရးခဲ႔တဲ႔ ျမိဳ႔ကေလးမွာ ေနေနဆဲပါပဲ။ ဒီမွာေနေတာ႔ ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းတဲ႔ အထဲမွာ ကိုယ္႔အရင္က အိမ္နီးခ်င္းေတြကိုလဲ အေတာ္ေလး သတိရမိတာေပါ႔။
ဒီမွာက မိုးလင္းတာနဲ႔ အလုပ္သြားရ၊ ျပန္လာတာနဲ႔ ဗာဟီရ အိမ္မွဳကိစၥေတြနဲ႔ လုံးပန္းရ။ အိမ္ေဘးကအိမ္ဆိုတာလဲ အိမ္ေရွ႔မွာ ေရေလာင္းခ်ိန္ေလာက္သာ လက္ျပ ႏွဳတ္ဆက္ ျဖစ္တာကိုး။ ကားအ၀င္အထြက္ ဆုံတုန္္းခဏသာ ျပံဳးျပ ႏွဳတ္ဆက္ရုံကိုး။ Hey.. Hi ေလာက္နဲ႔ ၿပီးတာဆိုေတာ႔ တခုခု လိုအပ္ေနသလို ခံစားေနမိတာေပါ႔။
ကိုယ္႔အိမ္မွာ မုန္႔လုပ္၊ ဆြမ္းေကၽြးေတာ႔လဲ ကိုယ္႔အိမ္နီးခ်င္းေတြကို မဖိတ္ျဖစ္၊ သူ႔အိမ္မွာ ပါတီေပး ေပ်ာ္ပြဲဆင္ေတာ႔လဲ ကိုယ္မသြား။ ကိုယ္႔ေပ်ာ္ရႊင္မွဳနဲ႔ကိုယ္၊ ကိုယ္႔စိတ္၀င္စားမွဳနဲ႔ ကိုယ္ဆုိေတာ႔ သူ႔ျပည္မွာ သူ႔ပုံစံနဲ႔ မေႏြးေထြးသလို ျဖစ္ေနတာမို႔ တခါတေလ အားငယ္ေနမိတယ္။ ကိုယ္ခရီးသြားတာ သူဂရုျပဳမိရင္ပဲ မဆိုးဘူး ေျပာရမွာကိုးေနာ္။
တေန႔ေတာ႔ ကိုယ္လဲ အိမ္ထဲမွာ ပန္းကန္ေဆးရင္း အိမ္ေနာက္ဖက္က ျခံေလးထဲမွာ ေျပးလႊားေဆာ႔ေနတဲ႔ ေၾကာင္သားအမိကို ျပဴတင္းေပါက္ကေန လွမ္းၾကည္႔ရင္း ၾကည္ႏူးေနမိတာ။ ေၾကာင္အေမႀကီးက ျမက္ခင္းေပၚလွဲၿပီး ေနပူဆာလွဳံလို႔။ ကေလးေတြက ပိစိေညွာက္ေတာက္ေလးေတြမို႔ ေျပးလိုက္ၾက၊ ခုန္လိုက္ၾက၊ ေဆာ႔လိုက္ၾကနဲ႔။
အဲဒီျမင္ကြင္းေလး လွမ္းၾကည္႔ေနတုန္း ျဗဳန္းဆို ဘယ္က ၀င္လာမွန္း မသိတဲ႔ ေခြးဘီလူးႀကီး ႏွစ္ေကာင္ ကားကား ကားကားနဲ႔ ေျပး၀င္လာၿပီး ေၾကာင္အေသးေလးေတြကို ၀င္ဆြဲေတာ႔မလို႔။ ကိုယ္လဲ ျမင္ျမင္ခ်င္း လန္႔လိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔။ ကိုယ္႔မ်က္စိေရွ႔မွာ ေခြးပါးစပ္ထဲ ပါေတာ႔မဲ႔ ေၾကာင္ေလးေတြကို မၾကည္႔ရက္ေတာ႔ဘူး။
ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ တအားေၾကာက္ၿပီး လန္႔လန္႔နဲ႔ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး အသံကုန္ျခစ္ ေအာ္လိုက္တာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေအာ္မိမွန္း မသိ။ ေခြးႀကီးေတြက အသံၾကားရာ ကိုယ္႔ဖက္ကို ေျပးလာၾကၿပီး ေၾကာင္ေလးေတြဖက္ မသြားေတာ႔ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ သူတို႔လဲ ကိုယ္႔အသံကို လန္႔သြားပုံပဲ။ ေခြးဘီလူးႏွစ္ေကာင္ ေျပးလိုက္ၾကတာ တန္းလို႔။
ကိုယ္မ်က္စိဖြင္႔လိုက္ေတာ႔ ပထမဆုံး ျမင္ရတာ လူး၀စ္စ္ ကိုပါ။ ေဘးအိမ္က အိမ္နီးခ်င္း လူႀကီးပါ။ သူက သူတို႔အိမ္နဲ႔ ကိုယ္တို႔အိမ္ကို ကာထားတဲ႔ လူတရပ္ေက်ာ္ေက်ာ္ျမင္႔တဲ႔ ျခံစည္းရုိး အုတ္တံတိုင္းမွာ ခြရက္ႀကီး။ ကိုယ္႔အသံၾကားလို႔ စိတ္ပူၿပီး ခုန္တက္လိုက္တာ တဲ႔။ အိုေကရဲ႔လား၊ ဘာျဖစ္တာလဲ တဲ႔။
ကိုယ္လဲ အသံတုန္တုန္နဲ႔ ေခြးေတြ ေခြးေတြ..ဆိုၿပီး ရွင္းျပလိုက္မွ သူလဲ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ သူက မင္းအသံၾကားေတာ႔ စိတ္ပူသြားတာ တဲ႔။ ၿပီးမွ သူလဲ အုတ္တံတိုင္းေပၚက ေျဖးေျဖးခ်င္း ဆင္းရရွာတယ္။ ရန္ကုန္မွာလို အုတ္တံတိုင္းေပၚမွာ ပုလင္းကြဲေတြ သံခၽြန္ေတြ တပ္မိရင္ အခက္။
အဲဒီညက ကိုယ္က ေတြးေတြးၿပီး သေဘာက်ေနတာ။ ျမန္မာျပည္က ကိုယ္႔အရင္ အိမ္နီးခ်င္းေတြကို သတိရၿပီး အားငယ္ေနတဲ႔စိတ္ေတြလဲ နည္းနည္းလုံျခံဳသြား သလိုပဲ။ အေရးအေၾကာင္း ရွိေတာ႔လဲ အားကိုးရသားပဲေလ လို႔ ေတြးမိရင္း ေက်နပ္သြားမိတဲ႔အေၾကာင္း ၾကံဳရင္ေတာ႔ ကိုယ္႔အိမ္နီးခ်င္းကို ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။
အဲဒါေတြအျပင္ ကိုယ္ကေတာ႔ ျမန္မာ႔စိတ္ရင္းနဲ႔ ဟန္ေဆာင္မွဳကင္းၿပီး ပြင္႔လင္းရင္းႏွီးၾကတဲ႔ အိမ္နီးခ်င္း မိတ္ေဆြေတြကိုလဲ လြမ္းမိပါတယ္။
ကိုယ္ငယ္ငယ္ သိတတ္စ အရြယ္မွာ အိမ္နီးခ်င္းဆိုတဲ႔ အဓိပၸါယ္ကို ေကာင္းေကာင္းသိခဲ႔ၿပီ။ ေဆာ႔ေဖာ္ေဆာ႔ဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုတာ တခါတေလ စိတ္မလိုရင္ ရန္ျဖစ္ စိတ္ေကာက္ၾကေပမဲ႔ လူႀကီးေတြကေတာ႔ ရန္မျဖစ္ဘူးကိုး။ သူ႔ကေလးကို ကိုယ္႔ကေလးလို ဂရုစိုက္၊ သူသားသမီးဟာ ကိုယ္႔သားသမီးလို ေနခဲ႔ၾကတယ္။
ကိုယ္တို႔ေနတဲ႔ ျခံ၀င္းေလးက တကၠသိုလ္ဆရာ၊ ဆရာမေတြသာ ေနတဲ႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းေလးမို႔ ခ်စ္စရာေကာင္းတာလဲ ပါမွာပါပဲ။ ကေလးတိုင္းကို ဆရာ၊ ဆရာမစိတ္နဲ႔သာ ျပဳစု ခ်စ္ခင္တတ္ၾကတာကိုး။ ဘယ္သူမွလဲ မတရား ခ်မ္းသာၾကြယ္၀တယ္ရယ္လို႔ မရွိ၊ ပညာနဲ႔သာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနခ်င္ၾကပုံရပါတယ္။
အိမ္မွာ တခုခုလိုၿပီဆိုရင္လဲ ဟိုဖက္အိမ္ေျပးၿပီး နည္းနည္းေပးစမ္းပါ သြားေတာင္းလိုက္ တာပါပဲ။ ေန႔လည္ေန႔ခင္း လက္ဖက္နဲ႔ ထမင္းစားခ်င္လို႔ ထမင္းကုန္ေနရင္ ဟိုဖက္အိမ္ေျပးၿပီး ထမင္းၾကမ္း တခဲေလာက္ တဲ႔။ အန္တီေဒၚစိန္ေရႊကလဲ “ေနာက္ေဖးက အိုးထဲမွာ ရွိသေလာက္သာ ခူးခပ္ယူသြားေပေတာ႔ေအ” တဲ႔။
သူတို႔အိမ္က ဆန္၊ ဆား လိုလဲ ကိုယ္႔ဆီက တဆုပ္ ႏွစ္ဆုပ္ ႏွိဳက္သြားရုံပဲ။ ျပန္ေပးစရာလဲ မလို။ အိမ္မွာ ဟင္းေလးေကာင္းရင္လဲ တခြက္တေလ ေဘးအိမ္ေတြ မွ်ရေသးတာ။ ဟင္းထည္႔လာတဲ႔ ပန္းကန္မွာ ကိုယ္႔အိမ္က ဘာေလးညာေလး ျပန္ထည္႔ေပးလိုက္ေသးတာ။ ရွိတာေလး ဆြဲသြားပါအုံး ေပါ႔။ လက္ခ်ည္းျပန္ရတယ္လို႔ မရွိသေလာက္ပဲ။
ကိုယ္တို႔ ေက်ာင္းစ တက္ေတာ႔ ကေလးတအုပ္လုံး တီတီစီမွာ ေက်ာင္းတက္ၾကတာပါ။ ကိုယ္တို႔အိမ္နီးနားခ်င္း တီတီစီက ဒုတိယေက်ာင္းအုပ္ဆရာမ မာမီေဌးက ျခံထဲက ကေလးေတြ အကုန္လုံးကို ထိန္းေက်ာင္း ေခၚသြားတာပဲ။ ဘယ္မိဘမွ လိုက္ပို႔စရာ မလိုပါဘူး။ “ခ်ိဳသင္း၊ ဥာဏ္မိုး၊ ေလးႏိုင္၊ မိသက္၊ သီရိ၊ သိဂီ ၤ ေက်ာင္းသြားၾကမယ္ေဟ႔ ”တဲ႔။
အဲဒီအခါဆို ကိုယ္႔ေမာင္ေလး ဥာဏ္မိုးက ထြန္႔ထြန္႔လူး ငိုေတာ႔တာ။ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္လို႔ ကုတင္ေအာက္မွာ ၀င္ပုန္းေနေသးတယ္။ အေဖက ေပတံတေခ်ာင္းနဲ႔ ထိေတာင္ ထိတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ရိုက္မယ္ တကဲကဲ။ မာမီေဌးက ဥာဏ္မိုးကို ေပြ႔ထားၿပီး က်မသားေလးက လိမ္မာပါတယ္ရွင္၊ မရုိက္ပါနဲ႔ တဲ႔။
ေက်ာင္းကားက ကိုယ္တို႔ျခံ၀င္းေလးထဲက အံကယ္ ဦးေအာင္ႏိုင္၊ (ေမာ္ကြန္းထိန္း) အံတီ ေဒၚသိန္းတို႔ကား။ သူတို႔သားႀကီး ကိုလင္းႏိုင္က ေမာင္းပို႔ေပးတယ္။ ဖယ္မလီယာ အျဖဴေလး ေပါ႔။ ကိုလင္းႏိုင္ကလဲ ကိုယ္တို႔ကေလးေတြအားလုံးကို သိပ္သည္းခံတယ္။ ေက်ာင္းသြားတဲ႔ လမ္းတေလွ်ာက္ ဥာဏ္မိုး ကန္ေက်ာက္ သြားတာကို ထိန္းရင္းတဖက္ ကားကို ျမန္ျမန္ ေမာင္းရရွာတယ္။ ဒါေတာင္ ဥာဏ္မိုးက ေက်ာင္းကိုပို႔ရပါ႔မလားဆိုၿပီး တခါတေလ ခုန္အုပ္ေသးတာ။ ကိုယ္တို႔ကေလးေတြကလဲ ၀ိုင္းမကူတဲ႔အျပင္ တခြိခြိနဲ႔။
ေက်ာင္းေပါက္၀ကို ေရာက္တာနဲ႔ ဥာဏ္မိုးက တိကနဲ အငိုတိတ္၊ ျခင္းေတာင္းနဲ႔ လြယ္အိတ္ဆြဲၿပီး ကားေပၚက ဆင္း ေက်ာင္းခန္းထဲ ၀င္သြားတာမ်ား ေျဖာင္႔လို႔။ ခုနက ငိုတာ ကန္တာ သူမဟုတ္တဲ႔အတိုင္း။ ကားေပၚမွာ ေမာလို႔ ပက္လက္ က်န္ခဲ႔တာက မာမီေဌးပဲ။ ကန္ေက်ာက္တာကို ဖက္ထားတာမို႔ အက်ီ ၤေတြ ေၾကမြ တြန္႔လိပ္လို႔၊ အသာသပ္၊ ျပန္႔ေအာင္ဆြဲခ်ၿပီး ဖတ္သီ ဖတ္သီနဲ႔ ေက်ာင္းခန္းထဲ ၀င္ရတယ္ေလ။
တခါက်ေတာ႔ ကိုလင္းႏိုင္တို႔ ကားမွန္ သူခိုး အခိုးခံရတယ္။ ကားေရွ႔မွန္ႀကီးခိုးခံရေတာ႔ မွန္လဲတပ္ဖို႔ ဆိုင္မွာ မွာထားတုန္း ကားေရွ႔မွာ ပလပ္စတစ္ႀကီးနဲ႔ကာၿပီး ေက်ာင္းလာႀကိဳတယ္။ အဲဒါကို ကိုယ္တို႔ကေလးေတြက လာမႀကိဳရဘူးဆိုၿပီး ၀ိုင္းဂ်ီတိုက္ၾကတာ။ ေက်ာင္းေရွ႔မွာ ကားမရပ္ပါနဲ႔၊ ပလပ္စတစ္ႀကီးကာထားလို႔ ရွက္တယ္တဲ႔။ ဆိုးလိုက္တဲ႔ ကေလးေတြေနာ္။ အဲဒါကို အကိုက အလိုလိုက္ၿပီး ကားကို ေက်ာင္းနဲ႔ ဟိုးအေ၀းႀကီးမွာ သြားရပ္ၿပီး မိုးရြာထဲမွာ ထီးတေခ်ာင္းနဲ႔ ကေလးတေယာက္ခ်င္းစီ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ ႀကိဳရွာတယ္။ အဲဒီလို သည္းခံ အလိုလိုက္တဲ႔ အိမ္နီးခ်င္း အကိုႀကီးပါ။
ဒီလို အိမ္နီးခ်င္းေတြနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာခဲ႔ၿပီးတဲ႔ေနာက္ ကိုယ္တို႔ အင္းစိန္ကို ေျပာင္းလာခဲ႔ျပန္တယ္။ အင္းစိန္ေရာက္ေတာ႔ အရြယ္လဲ ေရာက္လာၿပီမို႔ ေဆာ႔ကစားတဲ႔အရြယ္လဲ မဟုတ္ေတာ႔ အိမ္ထဲမွာပဲ စာဖတ္ေနမိတယ္။ အိမ္ခ်င္းကပ္ရပ္က စာအုပ္ငွားတဲ႔ ဆိုင္ေလးဆိုေတာ႔ သိပ္ဟန္က်တာပဲ။ ဒီလို အိမ္နီးခ်င္းမ်ိဳး ဆိုေတာ႔ ၀မ္းသာမိတာေပါ႔။
စာအုပ္ဆိုင္က အမက မတူးမာ တဲ႔။ စာအုပ္ဆိုင္ေလးဖြင္႔ၿပီး ရတဲ႔ ပိုက္ဆံေလးနဲ႔ သုံးတယ္၊ ေက်ာင္းတက္တယ္။ မိဘက တတ္ႏိုင္ေပမဲ႔ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ရွာတဲ႔ ပိုက္ဆံေလးနဲ႔ပဲ သုံးခ်င္လို႔ ေလ။ ကိုယ္သြားငွားတိုင္း ကိုယ္ဖတ္ေနက် မဂၢဇင္းေတြကို အျမဲ သပ္သပ္ ခ်န္ထားေပးတာ။
ကိုယ္ကလဲ သူခ်န္ထားတဲ႔ မဂၢဇင္း သုံးေလးအုပ္ ငွားလာၿပီး ေခါင္းအုံးေအာက္မွာ ထိုးထည္႔ၿပီး အဖတ္ခ်င္ဆုံး တအုပ္ကို ေရြးဖတ္ေနတယ္။ အိမ္က အမေတြက ကိုယ္႔နားမွာ ရစ္သီရစ္သီနဲ႔၊ စာအုပ္ဖတ္ခ်င္လို႔။ နင္ၿပီးရင္ ငါ႔ကို ေပးေနာ္ တဲ႔။ ကိုယ္ကလဲ အဖတ္မပ်က္ ေအး၊ ေအး တဲ႔။ ကိုယ္ ကုန္ေအာင္ဖတ္လို႔ၿပီးေတာ႔မွ အနားမွာရွိတဲ႔ အမကို ေပးလိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ႔ ေခါင္းအုံးေအာက္က တအုပ္ကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ဖတ္တယ္။
ကိုယ္႔အမေတြက အံ႔ၾသလြန္းလို႔။ သူ႔မွာ တအုပ္က်န္ေသးတာ မေျပာဘူးေတာ႔ တဲ႔။ သူဖတ္ေနတုန္းမ်ား ငါတို႔တအုပ္ ေပးဖတ္တာ မဟုတ္ဘူး တဲ႔။ ကိုယ္ကလဲ က်န္တာသာ မႏွေျမာတတ္တာ၊ စာအုပ္ဆို ေလာဘႀကီး လို႔ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ျပံဳးျပံဳးႀကီး ဖတ္ေနတာ။ စိတ္ပုတ္တယ္ ေခၚရမွာေပါ႔ေလ။
ေနာက္ အင္းစိန္မွာ ဟင္းခ်က္ ေကာင္းတဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းလဲ ရွိေသးတာ။ အဲဒါကေတာ႔ စာေရးဆရာ ဆရာႀကီးေသာ္တာေဆြ ေပါ႔။ ဆရာႀကီးနဲ႔ သူ႔ရဲ႔ မိတ္ေဆြ ကိုပိုက္က မနက္ဆို ျခင္းကေလးဆြဲ ေစ်း၀ယ္ထြက္ၾကတယ္။ ကိုယ္တို႔ အိမ္ေရွ႔ ကုန္းကေလးေပၚက ကရင္ေစ်းေလးမွာေပါ႔။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ယုန္သား၊ ဂ်ီသား၊ ငါးရွဥ္႔ လိုမ်ိဳး ရလာရင္ ဟင္းတခြက္ လာပို႔အုံးမယ္လို႔ ေစ်းျပန္မွာ ၀ယ္ေျပာသြားတာပါ။ ၿပီးရင္ ေမႊးၿပီး အရသာအရမ္းရွိတဲ႔ ဟင္းေလးတခြက္ ေရာက္လာတတ္တယ္။
ေနာက္ အေရးအခင္းေတြ ျဖစ္လို႔ အေမလဲ ဆုံး၊ အေဖလဲ အထိန္းသိမ္းခံရေတာ႔ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမ ၅ေယာက္ပဲ ဒီအင္းစိန္အိမ္ေလးမွာ ေနခဲ႔ရတာပါ။ မိဘမရွိဘဲ ရုန္းကန္ေနခဲ႔ရတဲ႔ ခက္ခဲတဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ မိတ္ေဆြေတြ၊ အိမ္နီးခ်င္းေတြက အေႏွာင္႔အယွက္မေပးလို႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနခဲ႔ရတယ္။ ၀ိုင္းေစာင္႔ေရွာက္ၾကတယ္ လို႔ေတာင္ စိတ္ထဲမွာ ခံစားမိခဲ႔တယ္။
ေနာက္ေတာ႔ အိမ္ေထာင္က်၊ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ ေျပာင္းလာေတာ႔ ဒီကို ေရာက္လာတယ္ ဆိုပါေတာ႔။ ဟိုတေလာက ကိုယ္ေရးခဲ႔တဲ႔ ျမိဳ႔ကေလးမွာ ေနေနဆဲပါပဲ။ ဒီမွာေနေတာ႔ ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းတဲ႔ အထဲမွာ ကိုယ္႔အရင္က အိမ္နီးခ်င္းေတြကိုလဲ အေတာ္ေလး သတိရမိတာေပါ႔။
ဒီမွာက မိုးလင္းတာနဲ႔ အလုပ္သြားရ၊ ျပန္လာတာနဲ႔ ဗာဟီရ အိမ္မွဳကိစၥေတြနဲ႔ လုံးပန္းရ။ အိမ္ေဘးကအိမ္ဆိုတာလဲ အိမ္ေရွ႔မွာ ေရေလာင္းခ်ိန္ေလာက္သာ လက္ျပ ႏွဳတ္ဆက္ ျဖစ္တာကိုး။ ကားအ၀င္အထြက္ ဆုံတုန္္းခဏသာ ျပံဳးျပ ႏွဳတ္ဆက္ရုံကိုး။ Hey.. Hi ေလာက္နဲ႔ ၿပီးတာဆိုေတာ႔ တခုခု လိုအပ္ေနသလို ခံစားေနမိတာေပါ႔။
ကိုယ္႔အိမ္မွာ မုန္႔လုပ္၊ ဆြမ္းေကၽြးေတာ႔လဲ ကိုယ္႔အိမ္နီးခ်င္းေတြကို မဖိတ္ျဖစ္၊ သူ႔အိမ္မွာ ပါတီေပး ေပ်ာ္ပြဲဆင္ေတာ႔လဲ ကိုယ္မသြား။ ကိုယ္႔ေပ်ာ္ရႊင္မွဳနဲ႔ကိုယ္၊ ကိုယ္႔စိတ္၀င္စားမွဳနဲ႔ ကိုယ္ဆုိေတာ႔ သူ႔ျပည္မွာ သူ႔ပုံစံနဲ႔ မေႏြးေထြးသလို ျဖစ္ေနတာမို႔ တခါတေလ အားငယ္ေနမိတယ္။ ကိုယ္ခရီးသြားတာ သူဂရုျပဳမိရင္ပဲ မဆိုးဘူး ေျပာရမွာကိုးေနာ္။
တေန႔ေတာ႔ ကိုယ္လဲ အိမ္ထဲမွာ ပန္းကန္ေဆးရင္း အိမ္ေနာက္ဖက္က ျခံေလးထဲမွာ ေျပးလႊားေဆာ႔ေနတဲ႔ ေၾကာင္သားအမိကို ျပဴတင္းေပါက္ကေန လွမ္းၾကည္႔ရင္း ၾကည္ႏူးေနမိတာ။ ေၾကာင္အေမႀကီးက ျမက္ခင္းေပၚလွဲၿပီး ေနပူဆာလွဳံလို႔။ ကေလးေတြက ပိစိေညွာက္ေတာက္ေလးေတြမို႔ ေျပးလိုက္ၾက၊ ခုန္လိုက္ၾက၊ ေဆာ႔လိုက္ၾကနဲ႔။
အဲဒီျမင္ကြင္းေလး လွမ္းၾကည္႔ေနတုန္း ျဗဳန္းဆို ဘယ္က ၀င္လာမွန္း မသိတဲ႔ ေခြးဘီလူးႀကီး ႏွစ္ေကာင္ ကားကား ကားကားနဲ႔ ေျပး၀င္လာၿပီး ေၾကာင္အေသးေလးေတြကို ၀င္ဆြဲေတာ႔မလို႔။ ကိုယ္လဲ ျမင္ျမင္ခ်င္း လန္႔လိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔။ ကိုယ္႔မ်က္စိေရွ႔မွာ ေခြးပါးစပ္ထဲ ပါေတာ႔မဲ႔ ေၾကာင္ေလးေတြကို မၾကည္႔ရက္ေတာ႔ဘူး။
ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ တအားေၾကာက္ၿပီး လန္႔လန္႔နဲ႔ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး အသံကုန္ျခစ္ ေအာ္လိုက္တာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေအာ္မိမွန္း မသိ။ ေခြးႀကီးေတြက အသံၾကားရာ ကိုယ္႔ဖက္ကို ေျပးလာၾကၿပီး ေၾကာင္ေလးေတြဖက္ မသြားေတာ႔ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ သူတို႔လဲ ကိုယ္႔အသံကို လန္႔သြားပုံပဲ။ ေခြးဘီလူးႏွစ္ေကာင္ ေျပးလိုက္ၾကတာ တန္းလို႔။
ကိုယ္မ်က္စိဖြင္႔လိုက္ေတာ႔ ပထမဆုံး ျမင္ရတာ လူး၀စ္စ္ ကိုပါ။ ေဘးအိမ္က အိမ္နီးခ်င္း လူႀကီးပါ။ သူက သူတို႔အိမ္နဲ႔ ကိုယ္တို႔အိမ္ကို ကာထားတဲ႔ လူတရပ္ေက်ာ္ေက်ာ္ျမင္႔တဲ႔ ျခံစည္းရုိး အုတ္တံတိုင္းမွာ ခြရက္ႀကီး။ ကိုယ္႔အသံၾကားလို႔ စိတ္ပူၿပီး ခုန္တက္လိုက္တာ တဲ႔။ အိုေကရဲ႔လား၊ ဘာျဖစ္တာလဲ တဲ႔။
ကိုယ္လဲ အသံတုန္တုန္နဲ႔ ေခြးေတြ ေခြးေတြ..ဆိုၿပီး ရွင္းျပလိုက္မွ သူလဲ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ သူက မင္းအသံၾကားေတာ႔ စိတ္ပူသြားတာ တဲ႔။ ၿပီးမွ သူလဲ အုတ္တံတိုင္းေပၚက ေျဖးေျဖးခ်င္း ဆင္းရရွာတယ္။ ရန္ကုန္မွာလို အုတ္တံတိုင္းေပၚမွာ ပုလင္းကြဲေတြ သံခၽြန္ေတြ တပ္မိရင္ အခက္။
အဲဒီညက ကိုယ္က ေတြးေတြးၿပီး သေဘာက်ေနတာ။ ျမန္မာျပည္က ကိုယ္႔အရင္ အိမ္နီးခ်င္းေတြကို သတိရၿပီး အားငယ္ေနတဲ႔စိတ္ေတြလဲ နည္းနည္းလုံျခံဳသြား သလိုပဲ။ အေရးအေၾကာင္း ရွိေတာ႔လဲ အားကိုးရသားပဲေလ လို႔ ေတြးမိရင္း ေက်နပ္သြားမိတဲ႔အေၾကာင္း ၾကံဳရင္ေတာ႔ ကိုယ္႔အိမ္နီးခ်င္းကို ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။
မိုးခ်ိဳသင္း
47 Comments
