ဇြန္လဆို ေက်ာင္းဖြင္႔ခ်ိန္ ေရာက္ၿပီ။ စိန္ပန္းနီနီေတြလဲ တပင္လုံး ရဲရဲေတာက္ ပြင္႔ေနၾကၿပီ။
ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းသြားတဲ႔ လမ္းကေလးမွာ စိန္ပန္းပြင္႔ေတြ ေၾကြလို႔။ မိုးေတြက ေစြလို႔။ ထီးေလးေတြေဆာင္းၿပီး အျဖဴနဲ႔ အစိမ္း ေက်ာင္းစိမ္းအက်ီ ၤေလးေတြ၀တ္၊ လြယ္အိတ္ေလး လြယ္လို႔ ေက်ာင္းကို သြားရတာ သတိရေနတယ္။
ကိုယ္ ေလးတန္းေရာက္ေတာ႔ တီတီစီကေန စိန္႔ၾသဂတ္စတင္း ေက်ာင္းကို အေဖတို႔ အေမတို႔က အမေတြနဲ႔ ေက်ာင္းတူေအာင္ ေျပာင္းလိုက္တယ္။ ေက်ာင္းက အိမ္နဲ႔ နီးေနေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကရတာ။ ေက်ာင္းကို ေရာက္ဖို႔ ယူတီစီ စစ္တပ္၀င္းကို ျဖတ္သြားၾကရတယ္။ အိမ္ကေန လမ္းေလးကူး၊ စစ္တပ္ထဲက ျဖတ္၊ ေက်ာင္းကို ေရာက္တယ္။ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္ အတူတူ သြားတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ရယ္ေပါ႔။
ကိုယ္႔မွာ က်ဴရွင္က သူငယ္ခ်င္း၊ ေက်ာင္းမွာတူတူထိုင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းလို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေပမဲ႔ ဒီသူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ ေက်ာင္းသြားေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းလို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါရဲ႔။ ေက်ာင္းမွာေတာ႔ အတန္းခ်င္း မတူလို႔ အတူတူ မထိုင္ရေပမဲ႔ ေက်ာင္းဆင္းတာနဲ႔ အိမ္အတူတူျပန္၊ ေက်ာင္းတက္ဖို႔လဲ ေက်ာင္းကို အတူတူလာတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ေပါ႔။ ခင္မာလာေအာင္ တဲ႔၊ ေနာက္တေယာက္က သႏၱာယု တဲ႔။
မာလာက ပိန္ပိန္ပါးပါး အသား ျဖဴျဖဴ ရုပ္ေခ်ာေခ်ာ။ ထမိန္ကို ခပ္ရွည္ရွည္ ၀တ္တတ္တယ္။ သႏၱာယုကေတာ႔ လြယ္အိတ္ကို အျမဲ စလြယ္သိုင္းလို႔။ ေယာက်ာၤးေလး ဆန္တယ္။ ဒိုင္ယာနာ ဆံပင္ပုံစံနဲ႔။ မဟုတ္မခံ ဇတ္ဇတ္ၾကဲ စတိုင္။ မာလာနဲ႔ ကိုယ္က သီခ်င္းဆိုရတာ ၀ါသနာပါလို႔ လမ္းတေလွ်ာက္ သီခ်င္းတိုးတိုး အတူတူဆိုရင္ သႏၱာယုက ဘယ္ေတာ႔မွ မပါဘူး။ စကားနည္းနည္း ခပ္ေအးေအးပဲ ေဘးကလိုက္တတ္တယ္။
ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္ဆို လူေတြက အမ်ားႀကီး။ စစ္တပ္ထဲက ျဖတ္သြားၾကတဲ႔ သူေတြလဲ တပုံႀကီး။ ကိုယ္႔အုပ္စုေလးေတြနဲ႔ကိုယ္ အိမ္ျပန္ၾကရတာ။ စကားတေျပာေျပာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း၊ ဆရာမေတြအေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာေတြ အေၾကာင္းေပါ႔။ အရုိက္ၾကမ္းတဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမေတြအေၾကာင္းေတာ႔ အေျပာဆုံးေပါ႔။
ေက်ာင္းသြားတဲ႔ လမ္းကေလးကလဲ သာယာတယ္။ ယူကလစ္ပင္ျမင္႔ျမင္႔ေတြက တကၠသိုလ္ ေဘာလုံးကြင္းေတြဖက္က တိုက္လာတဲ႔ ေလေတြကို ဆီးကာေပးထားတယ္။ ယူကလစ္ရြက္ေတြကို ေလတိုးသံ တရႊီးရႊီးနဲ႔။ ႏြယ္ပင္လို တိုက္ပန္းပြင္႔ အဆုပ္ဆုပ္ေတြကလဲ ေလယူရာ ယိမ္းလို႔။
ကိုယ္တို႔ ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္ ျဖတ္သြားရတဲ႔ စစ္တပ္ဆိုတာကလဲ ဘာမွ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ခမ္းခမ္းနားနား မဟုတ္ပါဘူး။ မရႊင္တဲ႔ မ်က္လုံးနဲ႔ စစ္သားပိန္ပိန္ေလး တေယာက္ ကင္းတဲေလးမွာ ေစာင္႔လို႔။ ကားအ၀င္အထြက္ စစ္တဲ႔ ဂိတ္တားႀကီး ေဘးမွာ ဒီလိုပဲ ထိုင္ေနတာပါပဲ။ ကားအ၀င္အထြက္လဲ ေတြ႔တာ ရွားပါတယ္။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြကို ေလ႔က်င္႔ေပးတဲ႔ တပ္မို႔လို႔လား မသိ။ ဘယ္ ညာ၊ ဘယ္ ညာ ဆိုတဲ႔ ေလ႔က်င္႔သံကို တႏွစ္လုံးေနမွ ၂ခါေလာက္ ေတြ႔ဖူးတာပါ။ ၾကည္႔လိုက္ရင္ စစ္သား မိသားစုေတြ ကေလးေတြ တို႔လို႔တြဲေလာင္းခ်ီလို႔သာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ ကေလးေလးေတြကလဲ သနပ္ခါးဘဲၾကားေလးေတြနဲ႔ ခါးထစ္ခြင္ထဲကေန ကိုယ္တို႔ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကို ေငးေနတတ္တယ္။
သူတို႔ ဇနီးမယားေတြကိုေတာ႔ ေက်ာင္းေရွ႔က တပ္၀င္းထဲမွာ အေအး ေရာင္းလို႔တမ်ိဳး ေျပာင္းဖူးေရာင္းလို႔ တဖုံ ေတြ႔ရတတ္ေသးတယ္။ တပ္တြင္းမွာ ၾကက္ေတြ ၀က္ေတြလဲ ေမြးပါေသးတယ္။ တခါတေလ ၀က္ေတြ ေျပးလာလို႔ ေရွာင္ရ ရွားရတာမ်ိဳး ၾကံဳဖူးတယ္။
အမ်ားအားျဖင္႔ ရုိးရုိးသားသားေနၾက၊ လခနဲ႔ မေလာက္ငလို႔ ကိုယ္႔၀မ္းကိုယ္႔ေက်ာင္း ေမြးျမဴေရး လုပ္ၾကနဲ႔ ေနပုံပါပဲ။ ဘာမွလဲ ကိန္းခမ္း မရွိတာမို႔ ကိုယ္တို႔ ကေလးေတြ အဖို႔မွာ စစ္တပ္ကို ေၾကာက္စရာရယ္လို႔ မျမင္။ ဘာသိဘာသာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပဲ သြားလာေနခဲ႔တာပါ။ ဒါက အေျခခံလူတန္းစား စစ္တပ္ေလးမို႔ ျဖစ္မွာေပါ႔။
ကိုယ္တို႔ ၾကီးျပင္းလာေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ တကြဲတျပားစီ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ သူတို႔လဲ ဘြဲ႔ေတြရ၊ အိမ္ေထာင္ေတြက် ကုန္ၿပီထင္ပါရဲ႔။ ကိုယ္တို႔လဲ ဆယ္တန္းၿပီးလို႔ အိမ္ေျပာင္းလာကတည္းက ေက်ာင္းသြားေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းေလးေတြနဲ႔ ေ၀းသြားတာ ခုထိပဲ။ တခါမွကို ျပန္မေတြ႔ေတာ႔ဘူး။
ကိုယ္အိမ္ေထာင္က်အၿပီး တခါလွည္းတန္းေစ်းမွာ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာတုန္း သႏၱာယု အကို ကိုေက်ာ္မင္းယု နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားနဲ႔ သူကလဲ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ တဲ႔။ သူတို႔ ဖက္လွဲတကင္း ႏွဳတ္ဆက္ၾကေတာ႔ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းေလးကို ေမးမိေသးတယ္။
အခ်ိန္ေတြၾကာခ်င္ ၾကာေပမဲ႔ ဘယ္ေမ႔ႏိုင္ပါ႔မလဲ။ မတရားအဖမ္းခံရတဲ႔သူေတြလဲ ခုထိ မလြတ္ေသးဘူး။ မိသားစုေတြ တကြဲတျပား။ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ေက်ာင္းနဲ႔က တေနရာစီ။ ေက်ာင္းေတြလဲ ျမိဳ႔ျပင္ေရာက္။ ငယ္ဘ၀ေတြမွာ စစ္တပ္ထဲက ျဖတ္ၿပီး ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ေက်ာင္းသြားခဲ႔ရၾကတဲ႔ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြက အခုေတာ႔ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႔ ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ်ခံေနရတယ္။ ေနာက္ထပ္လဲ မတရားအမွဳေတြဆင္ဖို႔ တျပင္ျပင္လုပ္ေနတယ္။
ရန္ကုန္မွာ ရွိတုန္း ကိုယ္တို႔ ေက်ာင္းေလးနား ျဖတ္သြားစဥ္က ေက်ာင္းသြားေနက် လမ္းကေလးေဘး စစ္တပ္ကေလးကေတာ႔ ဒုံရင္း ဒုံရင္းပါပဲ။ ဘာမွလဲ တိုးတက္ မဖြံ႔ျဖိဳးလာ၊ ၾကက္ေတြ ၀က္ေတြ ေမြးၿပီး က်ားကန္ေနရဆဲပါပဲ။ ထိပ္ပိုင္း စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ႔ ျပည္႔သူ ဘ႑ာေတြနဲ႔ အၾကြယ္၀ႀကီး ၾကြယ္၀ၿပီး အာဏာရူးတုန္း စစ္ေသြးဆာတုန္းပါပဲ။
သႏၱာယု အကို ကိုေက်ာ္မင္းယု (ကိုဂ်င္မီ)က ၆၅ ႏွစ္၊ သူ႔အမ်ိဳးသမီး မနီလာသိန္းက ၆၅ႏွစ္။ အေဖေရာ အေမေရာ ေထာင္ထဲမွာဆိုေတာ႔ အိမ္မွာက်န္ေနတဲ႔ လသားအရြယ္ သမီးငယ္ေလးကို ကေလး မိဘအစား ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္း အေဒၚလုပ္သူက ကမၻာမေၾက သီခ်င္းဆိုၿပီး သိပ္ေနရေလသလား။
ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းဖြင္႔ခ်ိန္ေရာက္လို႔ ေက်ာင္းသြားေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းေလးေတြကို သတိရမိတာေလးေတြပါ။
ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းသြားတဲ႔ လမ္းကေလးမွာ စိန္ပန္းပြင္႔ေတြ ေၾကြလို႔။ မိုးေတြက ေစြလို႔။ ထီးေလးေတြေဆာင္းၿပီး အျဖဴနဲ႔ အစိမ္း ေက်ာင္းစိမ္းအက်ီ ၤေလးေတြ၀တ္၊ လြယ္အိတ္ေလး လြယ္လို႔ ေက်ာင္းကို သြားရတာ သတိရေနတယ္။
ကိုယ္ ေလးတန္းေရာက္ေတာ႔ တီတီစီကေန စိန္႔ၾသဂတ္စတင္း ေက်ာင္းကို အေဖတို႔ အေမတို႔က အမေတြနဲ႔ ေက်ာင္းတူေအာင္ ေျပာင္းလိုက္တယ္။ ေက်ာင္းက အိမ္နဲ႔ နီးေနေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကရတာ။ ေက်ာင္းကို ေရာက္ဖို႔ ယူတီစီ စစ္တပ္၀င္းကို ျဖတ္သြားၾကရတယ္။ အိမ္ကေန လမ္းေလးကူး၊ စစ္တပ္ထဲက ျဖတ္၊ ေက်ာင္းကို ေရာက္တယ္။ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္ အတူတူ သြားတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ရယ္ေပါ႔။
ကိုယ္႔မွာ က်ဴရွင္က သူငယ္ခ်င္း၊ ေက်ာင္းမွာတူတူထိုင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းလို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေပမဲ႔ ဒီသူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ ေက်ာင္းသြားေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းလို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါရဲ႔။ ေက်ာင္းမွာေတာ႔ အတန္းခ်င္း မတူလို႔ အတူတူ မထိုင္ရေပမဲ႔ ေက်ာင္းဆင္းတာနဲ႔ အိမ္အတူတူျပန္၊ ေက်ာင္းတက္ဖို႔လဲ ေက်ာင္းကို အတူတူလာတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ေပါ႔။ ခင္မာလာေအာင္ တဲ႔၊ ေနာက္တေယာက္က သႏၱာယု တဲ႔။
မာလာက ပိန္ပိန္ပါးပါး အသား ျဖဴျဖဴ ရုပ္ေခ်ာေခ်ာ။ ထမိန္ကို ခပ္ရွည္ရွည္ ၀တ္တတ္တယ္။ သႏၱာယုကေတာ႔ လြယ္အိတ္ကို အျမဲ စလြယ္သိုင္းလို႔။ ေယာက်ာၤးေလး ဆန္တယ္။ ဒိုင္ယာနာ ဆံပင္ပုံစံနဲ႔။ မဟုတ္မခံ ဇတ္ဇတ္ၾကဲ စတိုင္။ မာလာနဲ႔ ကိုယ္က သီခ်င္းဆိုရတာ ၀ါသနာပါလို႔ လမ္းတေလွ်ာက္ သီခ်င္းတိုးတိုး အတူတူဆိုရင္ သႏၱာယုက ဘယ္ေတာ႔မွ မပါဘူး။ စကားနည္းနည္း ခပ္ေအးေအးပဲ ေဘးကလိုက္တတ္တယ္။
ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္ဆို လူေတြက အမ်ားႀကီး။ စစ္တပ္ထဲက ျဖတ္သြားၾကတဲ႔ သူေတြလဲ တပုံႀကီး။ ကိုယ္႔အုပ္စုေလးေတြနဲ႔ကိုယ္ အိမ္ျပန္ၾကရတာ။ စကားတေျပာေျပာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း၊ ဆရာမေတြအေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာေတြ အေၾကာင္းေပါ႔။ အရုိက္ၾကမ္းတဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမေတြအေၾကာင္းေတာ႔ အေျပာဆုံးေပါ႔။
ေက်ာင္းသြားတဲ႔ လမ္းကေလးကလဲ သာယာတယ္။ ယူကလစ္ပင္ျမင္႔ျမင္႔ေတြက တကၠသိုလ္ ေဘာလုံးကြင္းေတြဖက္က တိုက္လာတဲ႔ ေလေတြကို ဆီးကာေပးထားတယ္။ ယူကလစ္ရြက္ေတြကို ေလတိုးသံ တရႊီးရႊီးနဲ႔။ ႏြယ္ပင္လို တိုက္ပန္းပြင္႔ အဆုပ္ဆုပ္ေတြကလဲ ေလယူရာ ယိမ္းလို႔။
ကိုယ္တို႔ ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္ ျဖတ္သြားရတဲ႔ စစ္တပ္ဆိုတာကလဲ ဘာမွ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ခမ္းခမ္းနားနား မဟုတ္ပါဘူး။ မရႊင္တဲ႔ မ်က္လုံးနဲ႔ စစ္သားပိန္ပိန္ေလး တေယာက္ ကင္းတဲေလးမွာ ေစာင္႔လို႔။ ကားအ၀င္အထြက္ စစ္တဲ႔ ဂိတ္တားႀကီး ေဘးမွာ ဒီလိုပဲ ထိုင္ေနတာပါပဲ။ ကားအ၀င္အထြက္လဲ ေတြ႔တာ ရွားပါတယ္။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြကို ေလ႔က်င္႔ေပးတဲ႔ တပ္မို႔လို႔လား မသိ။ ဘယ္ ညာ၊ ဘယ္ ညာ ဆိုတဲ႔ ေလ႔က်င္႔သံကို တႏွစ္လုံးေနမွ ၂ခါေလာက္ ေတြ႔ဖူးတာပါ။ ၾကည္႔လိုက္ရင္ စစ္သား မိသားစုေတြ ကေလးေတြ တို႔လို႔တြဲေလာင္းခ်ီလို႔သာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ ကေလးေလးေတြကလဲ သနပ္ခါးဘဲၾကားေလးေတြနဲ႔ ခါးထစ္ခြင္ထဲကေန ကိုယ္တို႔ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကို ေငးေနတတ္တယ္။
သူတို႔ ဇနီးမယားေတြကိုေတာ႔ ေက်ာင္းေရွ႔က တပ္၀င္းထဲမွာ အေအး ေရာင္းလို႔တမ်ိဳး ေျပာင္းဖူးေရာင္းလို႔ တဖုံ ေတြ႔ရတတ္ေသးတယ္။ တပ္တြင္းမွာ ၾကက္ေတြ ၀က္ေတြလဲ ေမြးပါေသးတယ္။ တခါတေလ ၀က္ေတြ ေျပးလာလို႔ ေရွာင္ရ ရွားရတာမ်ိဳး ၾကံဳဖူးတယ္။
အမ်ားအားျဖင္႔ ရုိးရုိးသားသားေနၾက၊ လခနဲ႔ မေလာက္ငလို႔ ကိုယ္႔၀မ္းကိုယ္႔ေက်ာင္း ေမြးျမဴေရး လုပ္ၾကနဲ႔ ေနပုံပါပဲ။ ဘာမွလဲ ကိန္းခမ္း မရွိတာမို႔ ကိုယ္တို႔ ကေလးေတြ အဖို႔မွာ စစ္တပ္ကို ေၾကာက္စရာရယ္လို႔ မျမင္။ ဘာသိဘာသာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပဲ သြားလာေနခဲ႔တာပါ။ ဒါက အေျခခံလူတန္းစား စစ္တပ္ေလးမို႔ ျဖစ္မွာေပါ႔။
ကိုယ္တို႔ ၾကီးျပင္းလာေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ တကြဲတျပားစီ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ သူတို႔လဲ ဘြဲ႔ေတြရ၊ အိမ္ေထာင္ေတြက် ကုန္ၿပီထင္ပါရဲ႔။ ကိုယ္တို႔လဲ ဆယ္တန္းၿပီးလို႔ အိမ္ေျပာင္းလာကတည္းက ေက်ာင္းသြားေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းေလးေတြနဲ႔ ေ၀းသြားတာ ခုထိပဲ။ တခါမွကို ျပန္မေတြ႔ေတာ႔ဘူး။
ကိုယ္အိမ္ေထာင္က်အၿပီး တခါလွည္းတန္းေစ်းမွာ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာတုန္း သႏၱာယု အကို ကိုေက်ာ္မင္းယု နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားနဲ႔ သူကလဲ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ တဲ႔။ သူတို႔ ဖက္လွဲတကင္း ႏွဳတ္ဆက္ၾကေတာ႔ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းေလးကို ေမးမိေသးတယ္။
အခ်ိန္ေတြၾကာခ်င္ ၾကာေပမဲ႔ ဘယ္ေမ႔ႏိုင္ပါ႔မလဲ။ မတရားအဖမ္းခံရတဲ႔သူေတြလဲ ခုထိ မလြတ္ေသးဘူး။ မိသားစုေတြ တကြဲတျပား။ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ေက်ာင္းနဲ႔က တေနရာစီ။ ေက်ာင္းေတြလဲ ျမိဳ႔ျပင္ေရာက္။ ငယ္ဘ၀ေတြမွာ စစ္တပ္ထဲက ျဖတ္ၿပီး ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ေက်ာင္းသြားခဲ႔ရၾကတဲ႔ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြက အခုေတာ႔ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႔ ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ်ခံေနရတယ္။ ေနာက္ထပ္လဲ မတရားအမွဳေတြဆင္ဖို႔ တျပင္ျပင္လုပ္ေနတယ္။
ရန္ကုန္မွာ ရွိတုန္း ကိုယ္တို႔ ေက်ာင္းေလးနား ျဖတ္သြားစဥ္က ေက်ာင္းသြားေနက် လမ္းကေလးေဘး စစ္တပ္ကေလးကေတာ႔ ဒုံရင္း ဒုံရင္းပါပဲ။ ဘာမွလဲ တိုးတက္ မဖြံ႔ျဖိဳးလာ၊ ၾကက္ေတြ ၀က္ေတြ ေမြးၿပီး က်ားကန္ေနရဆဲပါပဲ။ ထိပ္ပိုင္း စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ႔ ျပည္႔သူ ဘ႑ာေတြနဲ႔ အၾကြယ္၀ႀကီး ၾကြယ္၀ၿပီး အာဏာရူးတုန္း စစ္ေသြးဆာတုန္းပါပဲ။
သႏၱာယု အကို ကိုေက်ာ္မင္းယု (ကိုဂ်င္မီ)က ၆၅ ႏွစ္၊ သူ႔အမ်ိဳးသမီး မနီလာသိန္းက ၆၅ႏွစ္။ အေဖေရာ အေမေရာ ေထာင္ထဲမွာဆိုေတာ႔ အိမ္မွာက်န္ေနတဲ႔ လသားအရြယ္ သမီးငယ္ေလးကို ကေလး မိဘအစား ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္း အေဒၚလုပ္သူက ကမၻာမေၾက သီခ်င္းဆိုၿပီး သိပ္ေနရေလသလား။
ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းဖြင္႔ခ်ိန္ေရာက္လို႔ ေက်ာင္းသြားေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းေလးေတြကို သတိရမိတာေလးေတြပါ။
မိုးခ်ိဳသင္း
39 Comments
