ဘေလာ႔ဂ္လုပ္ေတာ့ သတိအရမိဆုံးသူက အေဖပါ။
ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း တရက္မပ်က္ သတိရစရာခ်ည္းျဖစ္ေပမဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္လုပ္ေတာ့ ပို ၿပီး သတိရမိပါတယ္။ အေဖ႔အေၾကာင္းေရးမယ္ဆိုရင္ အပိုင္းပိုင္းေတြခြဲၿပီး ေရးစရာေတြက တပုံႀကီး။ ေတြးမိရင္ ငိုခ်င္လာတယ္္၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အေဖအရင္ကလို ခရီးေတြထြက္ေနတယ္၊ တေန႔ အိမ္ျပန္လာမွာပဲ လို႔ပဲ တသက္လုံး ယူဆထားခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ မရွိေတာ႔တာကို မေတြးဘဲ အေဖမ်ား ဘေလာ႔ဂ္ဂါျဖစ္ရင္ ဆိုတဲ႔ စိတ္ကူးနဲ႔ပဲ ခဏရူးလိုက္မိပါတယ္။
အေဖက ေဘာ္ဒါေတြက မ်ားမွမ်ား။ ရန္ကုန္မွာဆို အေဖလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရင္ လူသီးႀကီး ျဖစ္ေနတာ။ သူ႔ေဘးမွာ လူေတြအုံလို႔။ စကားေျပာရင္ အျမဲပဲ ျပံဳးၿပီး ေျပာတယ္။ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းကို သိပ္ခင္မင္လို႔ သူ႔ကိုလဲ လူတိုင္းက ခ်စ္တာ မဆန္းပါဘူး။ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို အနိမ္႔အျမင္႔ အတန္းအစားမေရြး အသက္အရြယ္ ၾကီးငယ္မေရြး သူ႔ကိုယ္သူလိုပဲ ယုံယုံၾကည္ၾကည္ ေပါင္းတတ္တယ္။
ပကာသန လုံး၀မရွိ၊ အရွိကို အရွိအတိုင္း ရုိးရုိးႀကီးေနတတ္လို႔ အင္မတန္လည္ၿပီး သူမ်ားအေပၚ လွည္႔စားတတ္တယ္ ဆိုတဲ႔သူေတြေတာင္ အေဖ႔ကိုေတာ႔ ေဘးမဲ႔ ေပးထားၾကတာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ ငါေတာ႔ ဆရာ႔ကို မလိမ္ေတာ႔ပါဘူးေလ၊ လိမ္လဲ သိမဲ႔ပုံ မေပၚပါဘူးေပါ႔။
ကိုယ္ဘေလာ႔ဂ္လုပ္ေတာ့ အေဖက အနားေရာက္လာတယ္။ ထုံးစံအတိုင္း ေခတ္ေပၚ နည္းပညာဆို ဘာမွမလုပ္တတ္ေပမဲ႔ သိပ္သေဘာက်တယ္ေလ။ အခုလို ကိုယ္ေရးတဲ႔စာေတြ ရုိက္တင္ေနရုံပဲ ဆိုတဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္လိုဟာမ်ိဳးဆို အေဖနဲ႔သိပ္ကုိက္ေပါ႔။ ဘေလာ႔ဂ္ တီထြင္တဲ႔သူေတြကို ရည္ညႊန္းၿပီး ကဗ်ာေတြဘာေတြေတာင္ စပ္ပစ္လိုက္အုံးမွာ။
အဲဒါနဲ႔ ကိုယ္ဘေလာ႔ဂ္္ လုပ္ေနတာ သိသြားၿပီး အေဖလဲ ဘေလာ႔ဂ္ဂါလုပ္မယ္ ျဖစ္ပါေလေရာ။ သူ႔အသည္းေလးနဲ႔ လူတိုင္းကို ဖုန္းဆက္ပါေတာ႔တယ္။ သူ႔အသည္းေလးဆိုလို႔ တျခားမထင္ပါနဲ႔။ ေန႔ေန႔ညည အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ကြန္တက္ျပတ္သြားမွာစိုးလို႔ သူ႔ဆဲလ္ဖုန္းေလးကို မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံတတ္လို႔ ကိုုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က အေဖ႔ဖုန္းေလးကို အေဖ႔အသည္းေလးလို႔ တိတ္တိတ္ေလး နံမည္ေပးထားတာပါ။
“ဒီလိုပါ၊ ကိုယ္ ဘေလာ႔ဂ္ေရးမလို႔ေလ။ အဲဒါ ကိုယ္႔ကို ဘေလာ႔ဂ္တခုေလာက္ လုပ္ေပးစမ္းပါ။ နံမည္ကိုေတာ့ ဖန္မီးအိမ္လို႔ ေပးဖို႔ ကိုယ္စဥ္းစားထားတယ္၊ အင္း၊ ရပါတယ္၊ တင္မိုး ဘေလာ႔ဂ္ ဆိုလဲ တမ်ိဳးေတာ့ေကာင္းပါတယ္၊ အဲဒါေလး ကူပါအုံးဗ်ာ”
ဒါနဲ႔ သူခင္တဲ႔ လူတိုင္းကို လိုက္ေျပာလိုက္တာ ဟုိလူက တခုလုပ္ေပး၊ ဒီလူက တခုလုပ္ေပးနဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ ၁၅ခုေလာက္ ျဖစ္သြားပါေလေရာ။ ဘေလာ႔ဂ္ဂါ အႀကီးစားႀကီး ျဖစ္သြားတာေပါ႔။ ဖန္မီးအိမ္ တဲ႔၊ တင္မိုး ဘေလာ႔ဂ္တဲ႔၊ ေလွတစင္းနဲ႔ သီခ်င္းသည္ တဲ႔၊ ဒီမိုကေရစီ ေအာင္ဆုရည္ တဲ႔၊ ဒို႔အေရး ဘေလာ႔ဂ္ တဲ႔၊ သီခ်င္းေတြကလဲ အကုန္ရေတာ့ ဒီမိုကေရစီ သီခ်င္းဘေလာ႔ဂ္ ဆိုတာလဲ လုပ္ထားေသးတာ။ (အံတီမာမာေအး အသံဖိုင္နဲ႔လဲ စာသားနဲ႔ တြဲထည္႔တယ္) သူ႔ဘေလာ႔ဂ္ေတြရဲ႔ နံမည္ေတြအကုန္လုံးကို မ်ားလြန္းလို႔ သူ ကိုယ္တိုင္လဲဲ မမွတ္မိေတာ့ဘူး တဲ႔။
“သမီး ဒီဘေလာ႔ဂ္မွာ ဆီပုံးေလး ထားလိုက္ပါအုံး။ လူေတြနဲ႔ေတြ႔ရတာ သိပ္ေကာင္းတာေပါ႔ သမီးရယ္။ အေဖ႔ဖုန္းနံပါတ္ေလးကိုလဲ ဘေလာ႔ဂ္ထိပ္မွာ ေရးထားလိုက္ရင္ေကာင္းမယ္ (ဟာ ဘယ္သူမွ ဒီလို မထည္႔ဘူးအေဖ) လုပ္လိုက္ပါ သမီး၊ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ရတာေပါ႔။”
“ဒီဘေလာ႔ဂ္လုပ္ျဖစ္တာ အရမ္းမွန္သြားတယ္၊ ဒီလူနဲ႔ အေဖ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနတာ ၾကာၿပီ၊ အခုမွ ျပန္အဆက္အသြယ္ရတယ္။ အေဖတို႔က ဟုိးအရင္ကတည္းက သိပ္ခင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ။ သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ကို ေပးဖို႔ စီေဘာက္စ္ကေန ေအာ္လိုက္ပါအုံး။ (ျဖစ္ပါ႔မလား အေဖ၊ တကယ္ႀကီး လုပ္ခိုင္းေနတာလား) ေအာ္ ငါ႔သမီးႏွယ္၊ တယ္ခက္ပါလား၊ ဒါဆိုလဲ အေဖ႔ဖုန္းကို ဆက္ လို႔ ေရးလိုက္။ ဖုန္းနံပါတ္က ဘေလာ႔ဂ္ထိပ္မွာ ေရးထားတယ္လို႔။”
“သူ႔ကြန္မန္႔ကေလးက အေတာ္ေကာင္းတာပဲ။ အေဖ အဲဒါကို ကဗ်ာေလးနဲ႔ ျပန္ေျဖလိုက္မယ္။ သမီး အခု တင္လိုက္ေပါ႔။ (အေဖ ဒီေန႔တေန႔တည္း ပို႔စ္ ၇ခု ရွိေနၿပီေနာ္) ေအာ္ သမီးရယ္၊ ပိုက္ဆံေပးရတာမွ မဟုတ္တာ။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စာေပစိစစ္ေရးမရွိဘဲ ေရးရတာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသလဲ။ ဘယ္ႏွစ္ပုဒ္ တင္တင္ေပါ႔။ ငါ႔သမီးတို႔က တခါတေလ ေတာ္ေတာ္ နားေ၀းေသးတယ္။”
အဲလိုနဲဲ႔ အေဖ ဘေလာ႔ဂ္လုပ္လိုက္တာ ကိုယ္လဲ အလုပ္က ထြက္လိုက္ရၿပီး ၂၄နာရီမွာ နာရီ ၂၀ေလာက္ အေဖ႔စာမူေတြ ရုိက္ေနရပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အေဖ႔ကို ကြန္ပ်ဴတာ စာရုိက္သင္ေပးတာ ထုံးစံအတိုင္း မေအာင္ျမင္ျပန္ပါဘူး။
ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း တရက္မပ်က္ သတိရစရာခ်ည္းျဖစ္ေပမဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္လုပ္ေတာ့ ပို ၿပီး သတိရမိပါတယ္။ အေဖ႔အေၾကာင္းေရးမယ္ဆိုရင္ အပိုင္းပိုင္းေတြခြဲၿပီး ေရးစရာေတြက တပုံႀကီး။ ေတြးမိရင္ ငိုခ်င္လာတယ္္၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အေဖအရင္ကလို ခရီးေတြထြက္ေနတယ္၊ တေန႔ အိမ္ျပန္လာမွာပဲ လို႔ပဲ တသက္လုံး ယူဆထားခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ မရွိေတာ႔တာကို မေတြးဘဲ အေဖမ်ား ဘေလာ႔ဂ္ဂါျဖစ္ရင္ ဆိုတဲ႔ စိတ္ကူးနဲ႔ပဲ ခဏရူးလိုက္မိပါတယ္။
အေဖက ေဘာ္ဒါေတြက မ်ားမွမ်ား။ ရန္ကုန္မွာဆို အေဖလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရင္ လူသီးႀကီး ျဖစ္ေနတာ။ သူ႔ေဘးမွာ လူေတြအုံလို႔။ စကားေျပာရင္ အျမဲပဲ ျပံဳးၿပီး ေျပာတယ္။ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းကို သိပ္ခင္မင္လို႔ သူ႔ကိုလဲ လူတိုင္းက ခ်စ္တာ မဆန္းပါဘူး။ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို အနိမ္႔အျမင္႔ အတန္းအစားမေရြး အသက္အရြယ္ ၾကီးငယ္မေရြး သူ႔ကိုယ္သူလိုပဲ ယုံယုံၾကည္ၾကည္ ေပါင္းတတ္တယ္။
ပကာသန လုံး၀မရွိ၊ အရွိကို အရွိအတိုင္း ရုိးရုိးႀကီးေနတတ္လို႔ အင္မတန္လည္ၿပီး သူမ်ားအေပၚ လွည္႔စားတတ္တယ္ ဆိုတဲ႔သူေတြေတာင္ အေဖ႔ကိုေတာ႔ ေဘးမဲ႔ ေပးထားၾကတာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ ငါေတာ႔ ဆရာ႔ကို မလိမ္ေတာ႔ပါဘူးေလ၊ လိမ္လဲ သိမဲ႔ပုံ မေပၚပါဘူးေပါ႔။
ကိုယ္ဘေလာ႔ဂ္လုပ္ေတာ့ အေဖက အနားေရာက္လာတယ္။ ထုံးစံအတိုင္း ေခတ္ေပၚ နည္းပညာဆို ဘာမွမလုပ္တတ္ေပမဲ႔ သိပ္သေဘာက်တယ္ေလ။ အခုလို ကိုယ္ေရးတဲ႔စာေတြ ရုိက္တင္ေနရုံပဲ ဆိုတဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္လိုဟာမ်ိဳးဆို အေဖနဲ႔သိပ္ကုိက္ေပါ႔။ ဘေလာ႔ဂ္ တီထြင္တဲ႔သူေတြကို ရည္ညႊန္းၿပီး ကဗ်ာေတြဘာေတြေတာင္ စပ္ပစ္လိုက္အုံးမွာ။
အဲဒါနဲ႔ ကိုယ္ဘေလာ႔ဂ္္ လုပ္ေနတာ သိသြားၿပီး အေဖလဲ ဘေလာ႔ဂ္ဂါလုပ္မယ္ ျဖစ္ပါေလေရာ။ သူ႔အသည္းေလးနဲ႔ လူတိုင္းကို ဖုန္းဆက္ပါေတာ႔တယ္။ သူ႔အသည္းေလးဆိုလို႔ တျခားမထင္ပါနဲ႔။ ေန႔ေန႔ညည အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ကြန္တက္ျပတ္သြားမွာစိုးလို႔ သူ႔ဆဲလ္ဖုန္းေလးကို မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံတတ္လို႔ ကိုုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က အေဖ႔ဖုန္းေလးကို အေဖ႔အသည္းေလးလို႔ တိတ္တိတ္ေလး နံမည္ေပးထားတာပါ။
“ဒီလိုပါ၊ ကိုယ္ ဘေလာ႔ဂ္ေရးမလို႔ေလ။ အဲဒါ ကိုယ္႔ကို ဘေလာ႔ဂ္တခုေလာက္ လုပ္ေပးစမ္းပါ။ နံမည္ကိုေတာ့ ဖန္မီးအိမ္လို႔ ေပးဖို႔ ကိုယ္စဥ္းစားထားတယ္၊ အင္း၊ ရပါတယ္၊ တင္မိုး ဘေလာ႔ဂ္ ဆိုလဲ တမ်ိဳးေတာ့ေကာင္းပါတယ္၊ အဲဒါေလး ကူပါအုံးဗ်ာ”
ဒါနဲ႔ သူခင္တဲ႔ လူတိုင္းကို လိုက္ေျပာလိုက္တာ ဟုိလူက တခုလုပ္ေပး၊ ဒီလူက တခုလုပ္ေပးနဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ ၁၅ခုေလာက္ ျဖစ္သြားပါေလေရာ။ ဘေလာ႔ဂ္ဂါ အႀကီးစားႀကီး ျဖစ္သြားတာေပါ႔။ ဖန္မီးအိမ္ တဲ႔၊ တင္မိုး ဘေလာ႔ဂ္တဲ႔၊ ေလွတစင္းနဲ႔ သီခ်င္းသည္ တဲ႔၊ ဒီမိုကေရစီ ေအာင္ဆုရည္ တဲ႔၊ ဒို႔အေရး ဘေလာ႔ဂ္ တဲ႔၊ သီခ်င္းေတြကလဲ အကုန္ရေတာ့ ဒီမိုကေရစီ သီခ်င္းဘေလာ႔ဂ္ ဆိုတာလဲ လုပ္ထားေသးတာ။ (အံတီမာမာေအး အသံဖိုင္နဲ႔လဲ စာသားနဲ႔ တြဲထည္႔တယ္) သူ႔ဘေလာ႔ဂ္ေတြရဲ႔ နံမည္ေတြအကုန္လုံးကို မ်ားလြန္းလို႔ သူ ကိုယ္တိုင္လဲဲ မမွတ္မိေတာ့ဘူး တဲ႔။
“သမီး ဒီဘေလာ႔ဂ္မွာ ဆီပုံးေလး ထားလိုက္ပါအုံး။ လူေတြနဲ႔ေတြ႔ရတာ သိပ္ေကာင္းတာေပါ႔ သမီးရယ္။ အေဖ႔ဖုန္းနံပါတ္ေလးကိုလဲ ဘေလာ႔ဂ္ထိပ္မွာ ေရးထားလိုက္ရင္ေကာင္းမယ္ (ဟာ ဘယ္သူမွ ဒီလို မထည္႔ဘူးအေဖ) လုပ္လိုက္ပါ သမီး၊ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ရတာေပါ႔။”
“ဒီဘေလာ႔ဂ္လုပ္ျဖစ္တာ အရမ္းမွန္သြားတယ္၊ ဒီလူနဲ႔ အေဖ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနတာ ၾကာၿပီ၊ အခုမွ ျပန္အဆက္အသြယ္ရတယ္။ အေဖတို႔က ဟုိးအရင္ကတည္းက သိပ္ခင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ။ သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ကို ေပးဖို႔ စီေဘာက္စ္ကေန ေအာ္လိုက္ပါအုံး။ (ျဖစ္ပါ႔မလား အေဖ၊ တကယ္ႀကီး လုပ္ခိုင္းေနတာလား) ေအာ္ ငါ႔သမီးႏွယ္၊ တယ္ခက္ပါလား၊ ဒါဆိုလဲ အေဖ႔ဖုန္းကို ဆက္ လို႔ ေရးလိုက္။ ဖုန္းနံပါတ္က ဘေလာ႔ဂ္ထိပ္မွာ ေရးထားတယ္လို႔။”
“သူ႔ကြန္မန္႔ကေလးက အေတာ္ေကာင္းတာပဲ။ အေဖ အဲဒါကို ကဗ်ာေလးနဲ႔ ျပန္ေျဖလိုက္မယ္။ သမီး အခု တင္လိုက္ေပါ႔။ (အေဖ ဒီေန႔တေန႔တည္း ပို႔စ္ ၇ခု ရွိေနၿပီေနာ္) ေအာ္ သမီးရယ္၊ ပိုက္ဆံေပးရတာမွ မဟုတ္တာ။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စာေပစိစစ္ေရးမရွိဘဲ ေရးရတာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသလဲ။ ဘယ္ႏွစ္ပုဒ္ တင္တင္ေပါ႔။ ငါ႔သမီးတို႔က တခါတေလ ေတာ္ေတာ္ နားေ၀းေသးတယ္။”
အဲလိုနဲဲ႔ အေဖ ဘေလာ႔ဂ္လုပ္လိုက္တာ ကိုယ္လဲ အလုပ္က ထြက္လိုက္ရၿပီး ၂၄နာရီမွာ နာရီ ၂၀ေလာက္ အေဖ႔စာမူေတြ ရုိက္ေနရပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အေဖ႔ကို ကြန္ပ်ဴတာ စာရုိက္သင္ေပးတာ ထုံးစံအတိုင္း မေအာင္ျမင္ျပန္ပါဘူး။
စာတလုံးကို ႏွိပ္ရင္ သူ႔လက္၀၀ႀကီးေတြနဲ႔ အၾကာႀကီး ႏွိပ္ထားလို႔ ဟုိးတား လို႔ ေအာ္ရေပါင္း မနည္းေတာ့ဘူးေလ။ ဥပမာ ေအ ကို တခ်က္ႏွိပ္လိုက္တာ ေအ ေတြခ်ည္း တမ်က္ႏွာေလာက္ ျပည္႔သြားလို႔ပါ။ ဖိမိဖိရာ ႏွိပ္ထားလုိက္တာ။ “ကဲ ကဲ ငါ႔သမီးပဲ လုပ္ေတာ့။ အေဖ ေဘးကေန ၾကည္႔မယ္။”
နဂိုကမွ အေပါင္းအသင္းမ်ားရတဲ႔အထဲ ေနာက္ထပ္ ဘေလာ႔ဂါ ေဘာ္ဒါေတြ ထပ္ရလာလို႔ အေဖ႔ဖုန္းက နားကို မနားရေတာ့ဘူးေလ။ နဂိုယူထားတဲ႔ မိနစ္ ၁၀၀၀ plan မေလာက္ေတာ့လို႔ unlimited plan ကို ေျပာင္းယူထားရေသးတယ္ တဲ႔။ ဖုန္းကုမၸဏီေတြကလဲ အေဖက အမွန္တကယ္သုံးစြဲသူႀကီးဆိုေတာ့ အေဖနဲ႔ေတာင္ ေၾကာ္ျငာရုိက္ဖို႔ စဥ္းစားေနရတယ္ တဲ႔။
ေအာ္ တခါတေလက်ေတာ့လည္း ေတြးမိတယ္။ ကိုယ္႔စိတ္ကူးေတြ အသက္၀င္လာရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလိုက္မလဲလို႔ေပါ႔။
မိုးခ်ိဳသင္း
21 Comments
