ကိုယ္ေနတဲ႔အိမ္ကေန တနာရီေလာက္ ကားေမာင္းသြားရင္ ပင္လယ္ကမ္းေျခကို ေရာက္ႏိုင္တာပါ။ Beach ေတြက အမ်ားႀကီး ရွိတာမို႔ beach တခုမဟုတ္ တခုနဲ႔ေတာ႔ နီးေနတာပါပဲ။ အျမဲတမ္းမဟုတ္ေတာင္ တခါတေလ သြားျဖစ္ပါတယ္။
ကမ္းေျခဆိုလို႔ ငယ္ငယ္က ငပလီကို ေရာက္ဖူးခ်င္တာ သြားသတိရမိတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္က ၆တန္းေလာက္ပဲ ရွိအုံးမယ္။ သတင္းစာထဲမွာ ငပလီကမ္းေျခကို အေပ်ာ္ခရီး ၂ညအိပ္ ၃ရက္ ဆိုၿပီး ေၾကာ္ျငာထားတာ ေတြ႔တယ္။ အဲဒီတုန္းက အေမနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္အတူ သတင္းစာ ဖတ္ေနၾကတာ။ မနက္ခင္း ေအးေအးလူလူေပါ႔။
အဲဒီမွာ အေမက ေျပာတယ္။ အေမတို႔လဲ ငပလီ သြားရရင္ေကာင္းမယ္ တဲ႔။ ကိုယ္က တခါမွ ငပလီမေရာက္ဖူးဘူး။ ဟာ တကယ္လားအေမ ဆိုေတာ႔ အင္းေပါ႔ တဲ႔။ ငပလီမွာ ပင္လယ္စာေတြ စားမယ္၊ အုန္းရည္ေတြ ေသာက္မယ္၊ သဲေတြနဲ႔ အိမ္ေဆာက္မယ္၊ ေရထဲ ဆင္းေဆာ႔မယ္ေပါ႔။ ကုိယ္လဲ နားေထာင္ရင္း ပီတိေတြ ျဖစ္လို႔။ ေတြးၿပီး ေပ်ာ္ေနတာ။ ဘယ္ေတာ႔ သြားမွာလဲဆိုေတာ႔ သမီးတို႔ စာေမးပြဲၿပီးရင္ေပါ႔ တဲ႔။
ကိုယ္ကလဲ အစြဲအလန္းႀကီးတဲ႔သူဆိုေတာ႔ အေသအခ်ာ မွတ္ထားတာ။ စာေမးပြဲလည္း ၿပီးေရာ အေမ႔ကို ေမးတာ၊ အေမ ငပလီကို မိသားစု သြားၾကမယ္ေလ ေပါ႔။ အေမ က သိပ္ေတာင္ မမွတ္မိခ်င္ေတာ႔ဘူး။ အေမပဲ ေျပာတယ္ေလ..စာေမးပြဲၿပီးရင္ သြားမယ္ဆို.. ေပါ႔။ အဲဒီေတာ႔ အေမက ေအာ္..သမီးရယ္၊ အေမ စိတ္ကူးယဥ္ ၾကည္႔တာပါ တဲ႔၊ မသြားႏိုင္ေသးပါဘူး တဲ႔၊ အလုပ္ေတြနဲ႔ ဘယ္သြားႏိုင္ပါ႔မလဲ တဲ႔။
အဲဒီတုန္းက ကိုယ္႔မွာ ၀မ္းနည္းၿပီး ငိုလိုက္ရတာ။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာေတာင္ လွိမ္႔ၿပီး ငိုတယ္။ အစ က ဘာျဖစ္လို႔ သြားမယ္ေျပာရတာလဲ ဆိုၿပီး ေျပာေျပာၿပီး ငိုတာေပါ႔။ အေျခအေနကို နားမလည္တာ ေျပာပါတယ္။ ေလွနံဓါးထစ္ ေပါ႔။ တခုခု ေျပာရင္ အေသမွတ္ထားတာ။ ဒါ ျဖစ္ကို ျဖစ္ရမယ္၊ လုပ္ကို လုပ္ရမယ္ဆိုတာမ်ိဳး။
အဲဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားက ကိုယ္႔ကို တခုခုေျပာေတာ႔မယ္ဆိုရင္ အေသအခ်ာ စဥ္းစားၿပီးမွ ေျပာတာ။ သူလဲ ေတာ္ေတာ္ခံထားရေတာ႔ေလ..။ ဥပမာ..
ကိုယ္။ ။ လာမဲ႔အပတ္က်ရင္ long weekend ရွိတယ္၊ မကၠဆီကိုဖက္ ကူးၾကမလား။
သူ။ ။ အင္း၊ သြားတာေပါ႔ (သူက ေပါ႔ေပါ႔ ပါးပါးပဲ ျပန္ေျဖတယ္)
ကိုယ္။ ။ တကယ္ေနာ္၊ ဒါဆို သြားမယ္ေပါ႔ေနာ္။ (စ ခ်ည္ေနၿပီ..)
သူ။ ။ (အဲဒီအခ်ိန္မွာ သတိ သတိ ဆိုတဲ႔ Alarm က သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ျမည္လာၿပီ) ေအးေပါ႔၊ သြားခ်င္လဲ သြားမယ္ေပါ႔၊ မသြားခ်င္လဲ မသြားျဖစ္ဘူးေပါ႔။
ကိုယ္။ ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ နီးနီးေလးပဲဟာ။ အားေနတာပဲ မဟုတ္လား။
သူ။ ။ ေအာ္ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ အားေတာ႔လဲ ကူးသြားတာေပါ႔။ မအားေတာ႔လဲ မသြားဘူးေပါ႔။ ကိစၥေတြက ေျပာလို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး၊ ေပၚလာခ်င္ေပၚလာမွာ..။
အဲဒီေတာ႔ ကိုယ္လဲ ျငိမ္သြားတယ္။ စိတ္ထဲကေတာ႔ အင္း သူေတာ္ေတာ္ ပါးနပ္ေနပါလားေပါ႔။ သူကေတာ႔ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ ေလေတာင္ ခွၽြန္လိုက္ေသး။
ဟုိတေန႔ကလဲ သိပ္မၾကာခင္ လက္ထပ္ဖို႔ ရည္ရြယ္ထားတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို သူက ေရေရလည္လည္ လက္ခ်ာေပးေနတာ။ ဘာတဲ႔.. ဂတိမ်ား လုံး၀ သြားမေပးမိေလနဲ႔ တဲ႔။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ အဲဒီဂတိကို ကိုယ္အျမဲလုပ္ႏိုင္ရင္ ေကာင္းတယ္၊ မလုပ္ႏိုင္လို႔ကေတာ႔ ရွင္းေပေတာ႔ တသက္ ပဲ တဲ႔။ အင္း.. ကိုယ္ခံပညာေတြ၊ ကိုယ္ခံခဲ႔ရဖူးတဲ႔ ပညာေတြ ေလ။
သူက ဥပမာနဲ႔ေတာင္ ရွင္းျပလိုက္ေသးတာပါ။ ကိုယ္တို႔ ဘူမိက ဆရာတေယာက္ရဲ႔ အေတြ႔အၾကံဳေပါ႔။ ဆရာက သူ႔ကို လက္ဆင္႔ကမ္းထားတာေလ။ ဆရာ လက္ထပ္မယ္ ဆိုတုန္းက ဆရာ႔ကို ေနာင္ေတာ္႔ ေနာင္ေတာ္ေတြက ကိုယ္ယူမဲ႔ မိန္းမကို ဂတိေတြ စြတ္မေပးဖို႔ အျပင္းအထန္ မွာၾကတယ္ဆိုပဲ။ အဲဒီေတာ႔ ဆရာကလဲ သူမိန္းမ ယူတဲ႔အခ်ိန္မွာ စကားမလြန္ေအာင္ ေသခ်ာ ထိန္းတယ္။ လူကလဲ အက်င္႔ပါမွာစိုးလို႔ ဘာမွကို ကူမလုပ္ေပးဘူး တဲ႔။
မိန္းမ ထမင္းခ်က္ေနလဲ ခ်က္ခ်က္ပဲ၊ မကူဘူး။ အက်င္႔ပါလို႔ ေနာက္ အျမဲ ကူလုပ္ေနရအုံးမယ္ ေလ။ အ၀တ္ေလွ်ာ္လဲ ဒီအတိုင္းၾကည္႔ေနတယ္၊ ေနာင္ေတာ္ေတြ စကား၊ အလကား ထားခဲ႔တာ မဟုတ္ဘူး ေပါ႔။ မိန္းမ ေရခပ္လဲ မ်က္ႏွာလႊဲထားတယ္၊ ေတာင္႔ထားေဟ႔၊ အက်င္႔မပါေစနဲ႔ေပါ႔။
ဒါေပမဲ႔ ဘယ္ေနရာမွာ လြတ္သြားသလဲဆိုေတာ႔ အိပ္ခါနီး ျခင္ေထာင္ ေထာင္တဲ႔အခါမွာ တဲ႔။ ေအာ္ ျခင္ေထာင္ေတာ႔ ငါေထာင္လိုက္ပါမယ္ေလ ဆိုၿပီး…။ အဲဒီမွာ မိန္းမက အေသ မွတ္ထားလိုက္ၿပီ၊ ျခင္ေထာင္ ေထာင္တာ သူ႔တာ၀န္ေပါ႔။ ဆရာ႔ မိန္းမက သူ႔ေခါင္းထဲကို အဲဒီအခ်က္ အၿပီး ရုိက္သြင္းထားလိုက္တာ။
ေနာင္က်ေတာ႔ သူ ျခင္ေထာင္ မေထာင္ေပးရင္ အိပ္ကို မအိပ္ေတာ႔ဘူး တဲ႔။ ျခင္ေထာင္ပဲ စိုက္ၾကည္႔ေနတာ တဲ႔။ အဲဒီတခုေလး လုပ္ေပးမိတာ အျမဲ ျခင္ေထာင္ ေထာင္ေနရေရာ ဆိုပဲ။
အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပေနတုန္းက စင္ကာပူမွာဆိုေတာ႔ ကိုယ္တို႔အားလုံးက အဲဒီဆရာကို ၀ုိင္းေမးၾကတာေပါ႔။ ဆရာအခု စင္ကာပူထြက္လာေတာ႔ ဆရာ႔ မိန္းမ ျခင္ေထာင္ ကိုယ္႔ဖာသာ ေထာင္ေနရၿပီေပါ႔လို႔။ အဲဒီေတာ႔ ဆရာက ေျဖတယ္။ ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ ကိုယ္လဲ ဒီကို ထြက္လာေရာ မိန္းမက တအိမ္လုံး ျခင္လုံဇကာေတြ တပ္လိုက္တာ ျခင္ေထာင္ေထာင္စရာ မလိုေတာ႔ဘူးေလ တဲ႔။
ျပန္စဥ္းစားၾကည္႔မိေတာ႔ ကိုယ္တို႔ဖက္ကလဲ မမွားဘူး ထင္တာပဲ။ ဘယ္သူမဆို ကိုယ္႔ကုိ ေျပာထား၊ ဂတိေပးထားတယ္ဆိုရင္ လြယ္လြယ္ေျပာတယ္ ဘယ္ထင္မလဲ။ ေပးတဲ႔လူေတြကလဲ ေယာက်ာၤးရင္႔မႀကီးေတြ ဆိုေတာ႔ စကားတည္မယ္ ထင္တာေပါ႔။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ႔လဲ ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ရဲ႔နဲ႔ ေပးထားတဲ႔ဂတိေတြေမ႔ၿပီး ဒီေလာက္ ႏွစ္ေတြၾကာတဲ႔အထိ ရူးသလို ေၾကာင္သလို အတိတ္ေမ႔ေနသလိုလို လုပ္ေနရင္ေတာ႔ မမိုက္ဘူးေပါ႔။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။
မိုးခ်ိဳသင္း
