ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ေတာ္ေတာ္ လမ္းမ်ားတာပါ။ တေယာက္က သြားမယ္ေဟ႔ ဆိုရင္ ေနာက္တေယာက္က အထုပ္ျပင္ၿပီးသားပဲ။ သားသမီးလဲ မရွိေတာ႔ ဗာဟီရလဲ မမ်ားဘူးေပါ႔။ ခရီးတိုေလးေတြေတာ႔ မၾကာခဏ ထြက္တတ္ၿပီး ဟုိစူးစမ္း ဒီစူးစမ္းနဲ႔ေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ႏွံ႔စပ္ရုံ၊ ေရာက္ဖူးရုံ မသြားခ်င္ဘူး။ တေနရာမွာ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ နားနားေနေန သြားခ်င္တာပါ။
ထုံးစံအတုိင္း ခရီးမသြားခင္ အရင္ ဒီခရီး ဒီလမ္း သြားဖူးတဲ႔သူကို ေမးရတယ္ေလ။ ဘာေတြ ၾကံဳတတ္တယ္၊ ဘာေလးကိုေတာ႔ သတိထား၊ ဘယ္စားေသာက္ဆိုင္ေလးကေတာ႔ အစားအေသာက္ေကာင္းတယ္ စသျဖင္႔ေပါ႔။ ကိုယ္ကလဲ အဲဒါမ်ိဳးေတြ သိပ္ေမးတတ္တာ။ ေျပာသမွ်ကို ေသခ်ာ မွတ္ေပမဲ႔ ၿပီးရင္ တလြဲလုပ္တာပါပဲ။
ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ပထမဆုံး ထြက္တဲ႔ခရီးအေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ ထြက္မွာက ပ်ားရည္ဆမ္း ဆိုပါေတာ႔။ ကိုယ္႔အဖို႔မွာေတာ႔ ပထမဆုံး လူႀကီးမိဘေတြ မပါဘဲ သြားရတဲ႔ ခရီးလဲျဖစ္၊ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူနဲ႔ ပထမဆုံး အတူသြားရတဲ႔ ခရီးလဲျဖစ္တာမို႔ ေပ်ာ္မိတာေပါ႔။
ၿပီးေတာ႔ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ႔ ရထားႀကီး စီးသြားရမွာ။ ရထားစီးရတဲ႔အရသာ ကို ဘာနဲ႔မွ မလဲႏိုင္ခဲ႔ဘူး။ ဘူမိမွာ field ဆင္းတုန္းကလဲ ရထားေပၚမွာ တညလုံး မအိပ္ဘဲ သီခ်င္းေတြ ဆိုသြားၾကတာမို႔ ရထား နဲ႔ပတ္သက္ရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးရတဲ႔ အေငြ႔အသက္ပဲ မွတ္မိေနတာ။
ဒါနဲ႔ မသြားခင္ မႏၱေလးေရာက္ရင္ ဘယ္ဟုိတယ္မွာ တည္းသင္႔သလဲ ဆိုတာ ေမးသြားရေသးတယ္။ ကိုယ္တို႔ဆရာလဲ ျဖစ္၊ အေဖ႔သူငယ္ခ်င္းလဲ ျဖစ္တဲ႔ ဆရာဦးသာႏိုး ကို ေမးရတယ္။ ဆရာက ခရီးခဏခဏ ထြက္တဲ႔သူဆိုေတာ႔ ပိုသိတယ္ေလ။ ၁၉၉၆ ခုက ဆိုေတာ႔ ခုလို ဟိုတယ္ေတြလဲ မေပါေသးဘူး။ ပုဂၢလိက ဟိုတယ္ေတြ ေတာ္ေတာ္နည္းပါေသးတယ္။
အဲဒီမွာ ဆရာက ေအးေအးေဆးေဆး၊ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း၊ ေစ်းလဲ အသင္႔အတင္႔ျဖစ္တဲ႔ ဟိုတယ္ကို ေရြးေပးလိုက္တယ္။ ပုပၸါး တဲ႔။ ဆရာက ေသခ်ာမွာလိုက္တာက ရထားဘူတာ က ဆင္းဆင္းခ်င္း အျပင္ထြက္လိုက္တာနဲ႔ ပုပၸါး ဟိုတယ္ကို ေရာက္တာ တဲ႔။ ကားေတြဘာေတြ ငွားသြားစရာကို မလိုဘူး။ နီးနီးေလး တဲ႔။ အေဖကလဲ အဲဒီအတိုင္းပဲ ေသခ်ာထပ္မွာတယ္။ ကိုယ္ကလဲ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ေပါ႔။
ဒီလိုနဲ႔ မႏၱေလးဘူတာေရာက္ေတာ႔ ႏွစ္ေယာက္သား စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ထြက္လာၾကတယ္။ ဘူတာႀကီး အျပင္ေရာက္ေတာ႔ ပုပၸါးဟုိတယ္ ကို ရွာၾကတာေပါ႔။ ေတြ႔လဲ မေတြ႔ဘူး။ ကိုယ္တို႔လဲ စကားေျပာေနလို႔ အေပါက္မ်ား မွားထြက္သလား လဲ စဥ္းစားရေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ေရွ႔နားမွာ ဆိုက္ကားေလးေတြ ေတြ႔တာမို႔ နီးနီးနားနား ဆိုေတာ႔ ဆိုက္ကားပဲ စီးသြားၾကမယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဆိုက္ကားဆရာေရ.. ပုပၸါးဟိုတယ္ကို ပို႔ေပးပါ ေပါ႔။
ဆိုက္ကားဆရာက မႏၱေလးက်ဳံးကို ပတ္ၿပီး နင္းတယ္။ ကိုယ္တို႔ကလဲ ေတြးတယ္၊ အေဖတို႔ကသာ မေ၀း ဘူးဆိုတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ေတာ႔ နင္းရသားပဲေလ ေပါ႔။ အိတ္ တအိတ္လဲ ပါေသးတာမို႔ ဆိုက္ကားဆရာေတာ႔ ပင္ပန္းေနရွာမယ္ဆိုၿပီး သူက ဆင္းတြန္းေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ဟိုတယ္ေရွ႔ကို ေရာက္တယ္။
မွတ္မွတ္ရရ ဆိုက္ကားခ ၈၀ က်တယ္။ အဲဒီတုန္းက ေစ်းနဲ႔ဆို မနည္းဘူး ဆိုရမွာ။ ကိုယ္တို႔လဲ ေရာက္ၿပီဆိုၿပီး ၀မ္းသာအားရ နဲ႔ ေပ်ာ္သြားၾကတယ္။ မနက္ေရာက္ေတာ႔ ေလွ်ာက္လည္မယ္ဆိုၿပီး ဟိုတယ္က ထြက္လာေတာ႔ ဟိုတယ္ေရွ႔တည္႔တည္႔မွာ မေန႔က ဘူတာအထြက္မွာ စီးလာတဲ႔ ဆိုက္ကားဂိတ္။ ဟုိတယ္ေဘးမွာ ဘူတာႀကီးက ကပ္ရပ္ေလ။
ဒါနဲ႔ စဥ္းစားေသးတယ္။ ေနစမ္းပါအုံး။ ပုပၸါးဟိုတယ္က ေန႔ခ်င္းညခ်င္းေတာ႔ ဘူတာႀကီးနား ေျပးကပ္သြားတာေတာ႔ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ဘူး ထင္တယ္ေပါ႔။ ဆိုက္ကားဆရာကလဲ ငါတို႔ ငွားတုန္းက ဟိုမွာေလဗ်ာ ဆိုၿပီး ေမးတခ်က္ထိုးျပလိုက္ရင္ ရရက္သားနဲ႔ ဘာလို႔မ်ား က်ဳံးကို ပတ္ၿပီး ေခၚသြားပါလိမ္႔ေပါ႔။ ေနာက္ေတာ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုပဲ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ အျပစ္တင္လိုက္ပါတယ္။ လူႀကီးမိဘစကား ေသခ်ာနားမေထာင္ဘဲ ရွပ္ပ်ာခဲ႔တာကိုး။
ေနာက္တခါက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က လူၾကံဳပါးလိုက္လို႔ ပစၥည္းသြားေပးရမွာ။ ေပးရမဲ႔သူက ဘုရားေစာင္းတန္းမွာ ေစ်းေရာင္းတယ္။ အဲဒီေတာ႔ လူၾကံဳပါးတဲ႔လူက ေသခ်ာေျပာတယ္။ အဲဒီဘက္မုခ္က ေဗဒင္ဆရာေတြ သိပ္ေပါတယ္ေနာ္ အဲဒါ ဘယ္ကိုမွ မ၀င္မိေစနဲ႔ တဲ႔။ အတင္း ဆြဲေခၚတတ္တာမို႔ သတိထား တဲ႔။
ကိုယ္ကလဲ ေဗဒင္ဆို ေကာင္းတာပဲ ေရြးယုံတဲ႔သူဆိုေတာ႔ စိတ္လဲ မ၀င္စားပါဘူးေပါ႔။ အဲဒါနဲ႔ ဘုရားေစာင္းတန္းကို ေရာက္ၾကတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ သူငယ္ခ်င္းေျပာတာ မွန္လိုက္ေလ လို႔ ျဖစ္မိတယ္။ ေဗဒင္ဆရာေတြက ၀ိုင္းဆြဲၾကေတာ႔တာကိုး။ ေဗဒင္ မေဟာေတာ႔ပါဘူး ေျပာလဲ ေျပာလို႔မရ၊ အလကား ေဟာေပးမွာပါ၊ ေစ်း ဦးေပါက္မို႔ပါ နဲ႔။ မမွန္ရင္ တျပားမွ မေပးပါနဲ႔ဆိုတာက ပါေသး။
ကိုယ္ကလဲ အရမ္းပဲ အားနာတတ္တယ္။ အဲဒါကို သိလို႔ သူကလဲ ကိုယ္႔ကို လက္ဆြဲထားတယ္။ ေဘးနားကေန သတိလဲ ေပးေနတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္က အင္မတန္ ေပ်ာ္၀င္လြယ္တဲ႔သူဆိုေတာ႔ ေဗဒင္ဆရာေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ၿပီး ၀င္သြားတာပါ။ ခဏပါ၊ နားေအးေအာင္ ခဏ ၀င္လုိက္တာေပါ႔လို႔လဲ ေျပာလိုက္ေသး။
အထဲေရာက္ေတာ႔ အေမႊးတိုင္ေတြ ထြန္းလို႔၊ မီးလုံးေတြကလဲ အႀကီးအေသး ေရာင္စုံလို႔။ ဟို ေဗဒင္ဆရာကလဲ သူ႔ခုံေပၚထိုင္လိုက္တာနဲ႔ မ်က္ႏွာက မာထန္ထန္နဲ႔ တမိ်ဳးျဖစ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ႔ သူက ေခ်ာင္းဟန္႔ၿပီး ရုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ ကိုယ္႔လက္ကို ကိုင္လုိုက္တယ္။
ကဲ..အခုအခ်ိန္ကစၿပီး ဆရာႀကီး လက္ရွိပစၥပၸန္ အေျခအေနကို ၃ခြန္းပဲ ေဟာမယ္၊ မွန္မမွန္ပဲ ေျဖ..ၾကားလား။ (ေအာ္.. ေမာက္မာတာ၊ ေမာက္မာတာ။ ဘယ္လိုလုပ္ သူ႔ကိုယ္သူ ဆရာႀကီး ျဖစ္သြားပါလိမ္႔ေနာ္၊ အင္း၊ ငါေတာ႔ မွားၿပီ၊ ဒါေပမဲ႔ ၃ခြန္းပဲဆိုေတာ႔ ေတာ္ေသးတာေပါ႔)
မင္းဟာ ကေတာ္ ဆယ္ပါးထဲက တပါး အပါအ၀င္ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆရာႀကီး ေဟာမယ္၊ မွန္သလား မမွန္ဘူးလား။
မမွန္ပါဘူး..။(ကိုယ္လဲ ရီခ်င္သြားတယ္၊ ကိုယ္က ကေတာ္ဆယ္ပါးဆိုတာေတာင္ ဘာမွန္းသိတာမဟုတ္ဘူးေလ..ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္သိတာကေတာ႔ ကိုယ္က ဘာကေတာ္မွ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာပဲ)
အဟမ္း..၊ မင္းဟာ ကေလး ၃ေယာက္ ရွိရမယ္လို႔ ဆရာႀကီးေဟာမယ္၊ မွန္သလား မမွန္ဘူးလား။
မမွန္ပါဘူး..။ (ကေလးက ၃ေယာက္မေျပာနဲ႔၊ ၁ေယာက္ရွိရင္ကို ေက်နပ္ပါၿပီ ျဖစ္ေနတဲ႔ဟာ။ လြဲျပန္ေပါ႔ တခါ၊ ဆရာႀကီးလဲ ၂ခ်က္လြဲသြားၿပီဆိုေတာ႔ မ်က္ႏွာ သိပ္မေကာင္းေတာ႔ဘူး။)
အိမ္း..၊ မင္းဟာ အိမ္ပိုင္ယာပိုင္နဲ႔ ေနရတယ္လို႔ ဆရာႀကီး ေဟာမယ္၊ မွန္သလား မမွန္ဘူးလား။
မမွန္ပါဘူး..။ (အိမ္ပိုင္ ယာပိုင္ မေျပာနဲ႔ လက္ထပ္ၿပီးခါစ ေနစရာမရွိလို႔ ႏွစ္ေယာက္သား တည္းခိုခန္းမွာ သြားေနေနရတာ...)
ဒါနဲ႔ ေဗဒင္ဆရာႀကီးလဲ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ေလသြားတယ္။ ကိုယ္႔ကို ပိုက္ဆံ ၅၀၀ ကန္ေတာ႔ပြဲဖိုး အတင္းထည္႔ခိုင္းၿပီး ျပန္ေတာ႔၊ ျပန္ေတာ႔၊ ျပန္ေပေတာ႔ တဲ႔။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လဲ အျပင္ေရာက္တာနဲ႔ ရီလိုက္ရတာ တခြိခြိပဲ။ ပိုက္ဆံ ၅၀၀ကို အဲဒီတုန္းက ႏွေျမာေသးတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ျပန္ေျပာတိုင္း ျပံဳးရတာမို႔ ၅၀၀ မက တန္ပါတယ္ေလ။
ေနာက္က်ေတာ႔ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္တခုခု ေျပာေတာ႔မယ္ဆိုရင္ ဆရာႀကီးေျပာမယ္ လို႔ စကားစ လိုက္တာနဲ႔ ဆရာႀကီးေျပာရင္ တလြဲခ်ည္းပဲဆိုတာ သိၿပီး ျပံဳးစိစိ ျဖစ္ေနၿပီေလ။
ခရီးသြားခဲ႔တဲ႔ အမွတ္တရေလးေတြေပါ႔ေလ..။
မိုးခ်ိဳသင္း
