တေန႔က ကိုယ္႔အမ်ိဳးသား က ေမးလာတယ္။ ဘာလဲ ခ်ိဳသင္းက ဟာသ ေတြ ေရးေနတာလား တဲ႔။ ကိုယ္လဲ တအံ႔တၾသနဲ႔ သူ႔ကို လွမ္းၾကည္႔မိေတာ႔ စာအဖတ္ မျပတ္၊ တခ်က္ လွမ္း ခတ္ လိုက္တာ ျဖစ္ေနတယ္။
ကိုယ္ကလဲ အူေၾကာင္ၾကားနဲ႔ ဘယ္မွာ ေရးလို႔လဲ လို႔ ျပန္ေမးလိုက္ရတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ၾကံဳေတြ႔ရသမွ် အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို ခံစားရသလို ေရးေနတာပါေလ။ ေတြ႔သမွ် ၾကံဳသမွ်ကလဲ ကေမာက္ကမေတြ မ်ားေနတာ။
ဒီေန႔လဲ အမေတြနဲ႔ ဖုန္းဆက္ေတာ႔ နင္ ဟာသေတြခ်ည္း သိပ္ေရးမေနနဲ႔လို႔ ေျပာလို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ျပန္ဆန္းစစ္ရတယ္။ ခ်စ္လို႔ ေျပာၾကတာမို႔ အေလးအနက္ ထားရမွာေပါ႔။ ကိုယ္ကလဲ မေမ႔ႏိုင္တာေလးေတြ၊ အျမဲသတိရခ်င္ ေနတာေလးေတြကို ကိုယ္႔မွတ္တမ္းမွာ တို႔ထားလိုက္ခ်င္တာပါ။ ဘ၀အေတြ႔အၾကံဳေတြေပါ႔။
အဲဒီအထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာလဲ ပါမယ္၊ လြမ္းတာေတြလဲ ပါမယ္၊ စိတ္ဆင္းရဲမိတဲ႔ အခ်ိန္ေလးေတြ၊ ၾကည္ႏူးစရာေတြလဲ ထည္႔မယ္၊ ကိုယ္ယုံၾကည္တာေတြလဲ ပါမွာေပါ႔။ ဟုိနားတကြက္၊ ဒီနား တစ ခဲျခစ္ရာနဲ႔ ခပ္ဖြဖြေပါ႔။ ေသခ်ာတာကေတာ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ႔ေပါ႔ ပါးပါးေလး ေရးခ်င္တာပါ။ ကိုယ္ခ်စ္ခင္တဲ႔သူေတြကို မထိခိုက္ဘဲနဲ႔ေလ။
ဒီေန႔လဲ ထုံးစံအတိုင္း ကြန္ပ်ဴတာေရွ႔ထိုင္ေတာ႔ အရင္ ဘေလာ႔ဂ္တကာ ေလွ်ာက္လည္ လိုက္ေသးတယ္။ ကိုယ္မေရာက္ဖူးေသးတဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေတြကိုလဲ ေရာက္သြားတယ္။ တေယာက္တမ်ိဳးစီ ကိုယ္႔ပ်ိဳးခင္းေလးေတြကို ကိုယ္႔နည္းကိုယ္႔ဟန္နဲ႔ ပ်ိဳးေထာင္ေနၾကတာ ဆိုေတာ႔ ဖတ္ရတာ ေပ်ာ္လဲ ေပ်ာ္၊ စိတ္လဲ ေက်နပ္၊ လြတ္လပ္ပြင္႔လင္းတဲ႔ ရသ ေပါင္းစုံလဲ ရ။
ဒါနဲ႔ စာေတြဖတ္ၿပီး၊ စာေရးဖို႔လုပ္ေတာ႔ ေရးဖို႔ တြန္႔ေနတယ္။ ဟိုဟာေရးလဲ စိတ္တိုင္းမက်၊ ဒီဟာေရးလဲ တ၀က္ တပ်က္၊ ဟိုအေၾကာင္းေရးမယ္ဆိုေတာ႔လဲ မျဖစ္ေသးပါဘူး ေပါ႔။ ဘယ္သူမွ မစိစစ္ရပါဘဲ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ဆင္ဆာလုပ္ေနတာေလ။ အဲဒါ အဆိုးဆုံးပဲ။ ဒါနဲ႔ ဒီလိုဆိုရင္ေတာ႔ မေရးေသးပါဘူးလို႔ ေတြးၿပီး စိတ္လက္ေအးခ်မ္းေအာင္ အေဖ႔ကဗ်ာေလးေတြ ေလွ်ာက္ဖတ္ေနမိတယ္။
ဖတ္ရင္းနဲ႔ ကဗ်ာေလးတပုဒ္က ကိုယ္႔ကိုပဲ ေစာင္းေရးထားသလိုလို ျဖစ္လို႔ ျပံဳးမိတာနဲ႔ စာေရးလို႔ မရတဲ႔ အမွတ္တရ အျဖစ္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည္႔လို္က္ပါအုံး။
ေတးမဲ႔ ည
ငါ႔ကဗ်ာ ျပန္ဖတ္
ငါ မေက်နပ္။
ငါ႔ျပဇာတ္ ျပန္ က
သဘာ၀ မက်။
ငါ႔သီခ်င္း ျပန္ဆို
တီးလုံး တခုခု လို။
ငါ႔အလို ငါမျပည္႔
လွ်ာ အရသာ မေတြ႔။
ဒီကေန႔ည လ မသာ
ဗ်ပ္ေစာင္း ငါ မပါ။
ယူလာျပန္လဲ ေစာင္းႀကိဳးျပတ္
အားလုံး သီခ်င္းငတ္။ ။
တင္မိုး
၃၀၊ ၅၊ ၂၀၀၁
အေဖလဲ ဒီကဗ်ာေရးတုန္းက ဘယ္လို ခံစားခ်က္နဲ႔ ေရးခဲ႔ပါလိမ္႔လို႔ သိခ်င္လိုက္တာ။
မိုးခ်ိဳသင္း
