ကိုယ္႔ကို မိန္းမ သိပ္မပီသဘူးလို႔ တေယာက္ေယာက္က ေျပာလာခဲ႔ရင္ လက္ခံရမွာပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ မိန္းမရယ္လို႔ ေပ်ာ႔ေပ်ာ႔ ေျပာင္းေျပာင္း၊ ႏူးႏူးညံ႔ညံ႔ မေနတတ္။ စိတ္ျမန္ လက္ျမန္ ၀ုန္း၀ုန္း ဒိုင္းဒုိင္း သြားလာ လုပ္ကိုင္ခ်င္တယ္။
ဒီက မိန္းကေလးေတြဆိုရင္ လွလိုက္ၾကတာ။ မ်က္ႏွာကိုလဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျခယ္သ ၾကတယ္။ မနက္ ရုံးအသြား freeway traffic ထဲမွာ ေကာင္မေလးေတြ ကားေမာင္းရင္းတဖက္ ကာျခယ္ဆြဲေနရတာနဲ႔၊ မ်က္ေတာင္ေကာ႔ေနရတာနဲ႔၊ ႏွဳတ္ခမ္းနီဆိုးၿပီးလို႔ ကားေနာက္ၾကည္႔ မွန္ေလးကို ၾကည္႔ရင္း ပါးစပ္ကို ပလပ္ပလပ္ လုပ္ေနရတာနဲ႔..။ သူတို႔ကိုၾကည္႔ရင္း ကားတိုက္မွာ ေၾကာက္လိုက္တာ။
အလွအပဆိုတာ မိန္းမေတြရဲ႔ သည္းေျခႀကိဳက္ဆိုတာလဲ အမွန္ပါပဲ။ အားရက္ဆိုလဲ သူတို႔ အမ်ားစုက ေျခသည္း၊ လက္သည္းအလွျပင္တဲ႔ဆိုင္မွာ၊ မ်က္ႏွာေပါင္းတင္တဲ႔ဆိုင္မွာ၊ ဆံပင္ ေကာက္လိုက္ ေျဖာင္႔လိုက္ဆိုင္မွာ အခ်ိန္ကုန္ၾကတယ္ေလ။ စိတ္လဲ ရွည္ၾက၊ အခ်ိန္လဲ ေပးႏိုင္ၾကတယ္။ ရုံးမွာလဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ စကားေျပာလိုက္ရင္ အလွအပအေၾကာင္း၊ အစားအေသာက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္ပုံလုပ္နည္းေတြ အေၾကာင္း၊ သိုးေမႊးထိုးနည္းေတြ၊ ပန္းအမ်ိဳးအစားေတြအေၾကာင္း ေျပာၾက ဆိုၾကတယ္။ ကိုယ္ကေတာ႔ ေငးေနရတာေပါ႔။
မိန္းမပီသတဲ႔အထဲမွာ ပန္းပင္ေလးေတြ ပ်ိဳးတတ္၊ ေရေလာင္းတတ္တာလဲ ပါတယ္ဆိုရင္ ကိုယ္႔ကို စာရင္းထဲကသာ ႏွဳတ္လိုက္ပါေတာ႔။ ကိုယ္က စိတ္လဲ မရွည္ေတာ႔ အခုေရေလာင္း၊ အခုပန္း ပြင္႔... ျဖစ္ခ်င္တာ။ ေရေလာင္းတာက တခါ၊ ပြင္႔စမ္း ပြင္႔စမ္း ေျပာတာက အခါ ၁၀၀ ဆိုပါစို႔။
အေဖဆုံးခါစကေတာ႔ ကိုယ္႔အမလို ခင္ေနတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း မႏုက စပယ္ပင္ေလး တပင္ လက္ေဆာင္ေပးတယ္။ ကိုယ္က စပယ္ပန္းကို ခ်စ္တယ္။ လြမ္းရင္ သစ္ပင္စိုက္ရတယ္လို႔လဲ ၾကားဖူးတာမို႔ အခ်ိန္ကိုက္ပဲေလ။
ဒါနဲ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ စိတ္မရွည္တဲ႔ ကိုယ္တေယာက္ ေန႔တိုင္း စပယ္ပင္ေလးကို ေရေလာင္းေနမိတယ္ ဆိုပါေတာ႔။ တေန႔ တခြက္ေပါ႔။ ေလာင္းစ က ေတာ႔ အေဖႀကီးကို လြမ္းလိုက္တာ..တခြက္၊ အေဖႀကီးကို သတိရလိုက္တာ..တခြက္ ေပါ႔။
ေနာက္ေတာ႔ အလြမ္းေတြက က်ယ္ျပန္႔လာတယ္။ တခါက ရုံးက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ သူ႔အေမ ဆုံးတယ္ဆိုေတာ႔ ကိုယ္ပါ သူနဲ႔အတူ ေရာငိုခဲ႔ၿပီး ျပန္လာေတာ႔ စပယ္ပင္ေလးကို ေရေလာင္းျပန္ေရာ.. တခြက္။ ေနာက္ေတာ႔ ေနမေကာင္းလို႔ ဟင္းမခ်က္ႏိုင္ေတာ႔ ဒီက အစားအစာေတြ ခံတြင္းမေတြ႔ဘဲ ဗမာျပည္က အစားအေသာက္ေတြ သတိရျပန္လို႔ ေလာင္းျပန္ေရာ..တခြက္။
ဒီမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးရေပမဲ႔ ျမန္မာျပည္က ျပတ္အတူ၊ လပ္အတူ သူငယ္ခ်င္းေလးေတြကို လြမ္းမိလို႔က…တခြက္။ သူမ်ားေတြ တနဂၤေႏြမွာ church တက္ၾကေတာ႔ ကိုယ္႔ျပည္က ေရႊေရာင္ တ၀င္း၀င္းနဲ႔ ေရႊတိဂုံဘုရားႀကီးကို သြားဖူးခ်င္လို႔က တခြက္။
ဒီမွာက ဘာစားစား၊ ေရေႏြးၾကမ္းပဲ ေသာက္ေသာက္ ပိုက္ဆံေပးရတာဆိုေတာ႔ ပုဂံက ထမင္းဆိုင္ေတြမွာ ဟင္းေတြ အလွဴအိမ္လို အလွ်ံပယ္ ခ်ေကၽြးတဲ႔ ပုဂံထမင္းဆိုင္ေတြကို လြမ္းလိုက္တာဆိုၿပီး..တခြက္။ ဒီမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ျပန္ေတာ႔ ေစတနာေတြ အန္ထုတ္မတတ္ အကုန္အဆင္သင္႔ သင္ေပး၊ ႏုတ္စ္ ထုတ္ေပးၾကတဲ႔ ျမန္မာျပည္က ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို လြမ္းလို႔က တခြက္..။
ေနာက္..သာသနာကို ကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္ဖို႔ သတၱိရွိရွိ ျပတ္ျပတ္သားသား ရပ္ခဲ႔တဲ႔ မစိုးရိမ္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ကို လြမ္းဆြတ္မိလို႔က တခြက္။ ဒီက X’mas တို႔ Thanks Giving တို႔ ေန႔ေတြမွာ မိသားစု ဆုံၾက၊ စားၾကတာေတြေတြ႔ၿပီး ကိုယ္႔ျပည္ထဲမွာပဲ မဆုံဆည္းႏိုင္ရွာတဲ႔႔ မိသားစုေတြ၊ ယုံၾကည္ခ်က္ေၾကာင္႔ အက်ဥ္းက် ခံေနရတဲ႔ သူေတြကို စာနာ၀မ္းနည္းမိလို႔က တခြက္..။
ဒီလိုနဲ႔ ေရခြက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေလာင္းၿပီးတဲ႔ တေန႔မွာ စပယ္ပင္ေသးေသးေလးက အပြင္႔ေလးေတြ အမ်ားႀကီး ပြင္႔လာတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္ (တိတိက်က် ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ၃၉ပြင္႔။) ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ ဘယ္လို ျဖစ္သြားမွန္း မသိေတာ႔ဘူး။ အေဖ႔ ကဗ်ာေလး တပုဒ္ကိုပဲ ၾကားခံ ေျပာျပလိုက္ေတာ႔မယ္။ ဖတ္ၾကည္႔ပါအုံးေနာ္။
ျမစမ္းမ်က္ရည္
ကိုယ္႔ေနရာ
သာယာသည္ ျဖစ္ေစ
ႏုံခ်ာသည္ ျဖစ္ေစ
ကိုယ္႔ရြာ ကိုယ္႔ရပ္၊ မိခင္ျမတ္တည္႔။
မည္မွ် ၾကီးျမင္႔၊ မည္မွ် တင္႔လည္း
မပြင္႔ ေနျခည္၊ အုံ႔မိွဳင္းသည္သို႔
မၾကည္ေမြ႔ေခ်၊ သူ႔ရပ္ေျမတည္႔။
သူတို႔ စကား၊ သူတို႔ၾကား၌
ပ်ားသို႔ မခ်ိဳ၊ မိွဳသို႔ မလန္း၊ ပန္းသို႔ မရႊင္
ကိုယ္႔မိခင္ကို၊ တျမင္ျမင္တမ္း၊ အစဥ္လြမ္းခဲ႔။
ေရခ်မ္းစင္က၊ ေရၾကည္ျမကို
ေသာက္ရေပဖူး၊ သူ႔ေက်းဇူးကုိ
အထူးသိလည္း၊ ဇာတိလြမ္းနာ၊ မေျဖသာခဲ႔။
သူ႔ေျမမွာမူ
သာယာဘိျခင္း၊ သင္းပါဘိေတာင္း
ေကာင္းပါဘိတကား၊ အသိသားပင္
တရားလက္ကိုင္၊ ဆင္ျခင္ႏိုင္လည္း
မခိုင္စိတ္၀မ္း၊ ေန႔တိုင္းလြမ္းသည္
ျမစမ္းမ်က္ရည္ စိမ္႔စိမ္႔တည္း။ ။
တင္မိုး
၁၁၊ ၅၊ ၂၀၀၁
ျမင္ျမင္သမွ် ေနရာတိုင္းမွာ စပယ္ေတြ ပြင္႔ကုန္ၿပီေလ..။
မိုးခ်ိဳသင္း
