လမ္းေပ်ာက္ ေျမပုံ

ေသာၾကာေန႔ညေနေတြမွာ အေဖရယ္၊ သူရယ္ ကိုယ္ရယ္ ရုံးအျပန္ဆို ညစာကို အျပင္မွာ ၾကံဳသလိုစား ၊ ၿပီးရင္ ေကာ္ဖီဆိုင္ (စတားဘက္ခ္စ္ ေပါ႔) ကို ညမိုးခ်ဳပ္ထိ ထိုင္၊ တေန႔လုံး ၾကံဳေတြ႔ရသမွ်ေတြ သားအဖေတြ ေျပာၾက ေပါ႔။ အခုလို ေႏြရာသီညေနေတြဆို သိပ္ထိုင္လို႔ေကာင္းတာ။ သိပ္လြမ္းဖို႔ေကာင္းတာ။ ေနကလဲ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မ၀င္ေတာ႔ ည၈နာရီေလာက္အထိ လင္းတုန္း။ ေနာက္ေန႔ဆိုရင္ စေန၊ တနဂၤေႏြ ဆိုေတာ႔ ညနက္လဲ ကိစၥမရွိဘူးေလ။

ေနာက္ေတာ႔ အေဖမရွိေတာ႔ တေယာက္ပဲ႔သြားလုိ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေကာ္ဖီဆိုင္ ထိုင္ၾကတယ္။ ကိုယ္နဲ႔သူနဲ႔က အိမ္မွာလဲ အခ်ိန္ျပည္႔၊ ရုံးမွာလဲ အတူတူ၊ အလုပ္လုပ္ေတာ႔လည္း တခန္းတည္း၊ ျပန္ေတာ့လဲ ကားတစီးတည္းဆိုေတာ့ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ သိပ္မေတြ႔ရေလေတာ႔ စကားလက္ဆုံ ေျပာမကုန္ဘူး ဆိုပါေတာ႔။ တြမ္တီဖိုး ဆဲဗင္း ေလ။ ၂၄ နာရီ ၇ရက္ ဂ်ဴတီဆြဲထားသလိုမ်ိဳး။

တညေတာ႔ ေကာ္ဖီဆိုင္က ညဖက္ႀကီးျပန္လာေတာ႔ လမ္းမွာ ဒီေနရာေလးေတြ ျမင္ဖူးသလိုလို ရွိတယ္လို႔ ထင္မိလို႔ သူ႔ကို လွမ္းေျပာမိတယ္။ ဒီေနရာကို ခ်ိဳသင္းတို႔ ေရာက္ဖူးတယ္ မဟုတ္လား၊ မွန္မွန္ေျပာ ေပါ႔ေလ။ အဲဒီအခါ သူက ဘာျပန္ေျပာသလဲ ဆိုေတာ႔ “ေအးေဟ႔၊ အဲဒါ အိမ္ေဘးနား ကိုေရာက္ေနတာ၊ ၄ ႏွစ္ေလာက္ ေနလာတာ ခုထိိကုိ မမွတ္မိေသးဘူး” တဲ႔။ ကိုယ္လဲ လန္႔သြားတာ၊ တမိနစ္ ျငိမ္ ေပါ႔။

ကယ္လီဖိုးနီးယားမွာ အဆိုးဆုံးက လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးပဲ။ ဘတ္စ္ကားရွား၊ တက္စီ မေတြ႔မိ၊ ရထား ခပ္ၾကဲၾကဲပဲ။ နယူးေယာက္ခ္တို႔လို ေျမေအာက္ရထားလိုင္းေတြလဲ ထားလို႔မရေတာ႔ (ငလ်င္ဧရိယာဆိုေတာ႔) ဘယ္သြားသြား ကားရွိမွ ေျခေထာက္ရွိသလိုပဲ။ ကားမေမာင္းတတ္တဲ႔သူဆို သူမ်ားကို မွီခိုေနရေရာ။ ေနာက္ၿပီး traffic ျဖစ္တဲ႔ေနရာမွာလဲ ကမၻာမွာ နံမည္ႀကီး။ လမ္းေတြကလဲ ပြစိ ကိုတက္လို႔။

အဲဒီလို အရပ္ေဒသမွာ အေျခခ်မိေပမဲ႔လည္း ကိုယ္က ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႔ ဘယ္သြားသြား သူနဲ႔ တခရီးတည္း ျဖစ္ေနေတာ႔ ကားေမာင္းတဲ႔ stressကို ကိုယ္မယူဘဲ သူ႔ကို ဦးစားေပးလိုက္လို႔ ရေနတယ္။ ျမိဳ႔တျပန္႔ တက်ယ္ႀကီးမွာ ကိုယ္တိုင္ လမ္းေတြသိဖို႔ လိုအပ္ေပမဲ႔ ဒါလဲ သက္ဆိုင္သူ သူ႔ကိုပဲ ေပါ႔ေလ။

အဲဒီေတာ႔ ကိုယ္တိုင္ မေမာင္းေတာ႔ ဘယ္မွာ မွတ္မိမွာတုန္း။ ကိုယ္႔ရဲ႔ ကားလိုင္စင္ ရက္ေကာ႔ဒ္ကလဲ အရမ္း အရမ္းကို သန္႔ရွင္းေနေတာ႔တာေပါ႔။ ဘာ စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္မွဳမွ မရွိ၊ ယာဥ္တိုက္မွဳ မရွိ၊ ေတာ္လိုက္တဲ႔ ဒရုိင္ဘာေလးေပါ႔။ ေတာ္မွာေပါ႔ ေဂြ မကိုင္တာ သူတို႔မွ မသိဘဲ။

အေဖ ရွိစဥ္က အေဖက အရမ္း လမ္းမ်ားေတာ႔ ကိုယ္႔ကို ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ႀကီးႀကီး ထားခဲ႔ဖူးပါတယ္။ ငါ႔သမီးကို ေမာင္းခို္င္းၿပီး ငါသြားခ်င္ရာ သြားလိုက္မယ္ေပါ႔ေလ။ ကိုယ္ လိုင္စင္ရေတာ႔ ပထမဆုံး ေျပာတာက ကဲ သမီးေရ အေဖတို႔ ဗမာျပည္ကို ကားေမာင္းသြားၾကတာေပါ႔ တဲ႔။ ဘုရား ဘုရား။

ဒါနဲ႔ အေဖနဲ႔သမီး ကားေမာင္းထြက္ၾကတာေပါ႔။ ဗမာျပည္ကိုေတာ႔ မဟုတ္ဘူး၊ အိမ္နား တ၀ိုက္ပါပဲ။ အေဖက အင္မတန္ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းသူပါ။ ေဘးမွာ ကိုယ္႔လို ထိုင္လိုက္သူ ျဖစ္ေပမဲ႔ အကုန္ မွတ္မွတ္သားသား ရွိတယ္။ လမ္းေတြ အကုန္လုံး သိတယ္။

လမ္းတေလွ်ာက္မွာ အေဖက အရမ္းကို ေစတနာထားၿပီး သူမွတ္ထားတဲ႔လမ္းေတြ အကုန္လုံး ရြတ္ၿပီး လမ္းျပလာပါတယ္။ ဒါကေတာ႔ ဗယ္လီပဲ သမီး၊ ဒါကေတာ႔ ဂါးဖီးလ္ တဲ႔။ ကိုယ္ကလဲ ဗယ္လီကို ေက်ာ္လို႔ အတၱလန္တိတ္လမ္းမႀကီးကို ေရာက္လာရင္ပဲ “ဗယ္လီလမ္းမႀကီးက ေတာ္ေတာ္ရွည္တာပဲေနာ္” ဆိုၿပီး အလိုက္အထိုက္ လုပ္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီေတာ႔ အေဖက “ေက်ာ္လာၿပီဟ၊ ေက်ာ္လာၿပီ၊ ငါ႔ႏွယ္ သင္လိုက္ရတာ တလမ္းလုံး အာ ကိုေပါက္လို႔” တဲ႔။

အဲဒီကတည္းက အေဖက ကိုယ္ကားေမာင္းဖို႔ စကား ဟ ဟ မေျပာေတာ႔ပါဘူး။ အရည္အခ်င္းကို အသိအမွတ္ျပဳသြားၿပီ ဆိုပါေတာ႔။ ပ်ိဳပ်ိဳေမ အလည္အပတ္ထြက္မယ္၊ ေမာ္ေတာ္ကားေလးနဲ႔ကြယ္ ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းမ်ား အေဖ႔ေရွ႔ ဆိုမိရင္ ေဟာက္ မ်ားထုတ္မလား မသိ။

တခါကလဲ အလုပ္မွာ ဖုန္းလာေတာ႔ ရုံးကိုလာဖို႔ လမ္းေမးတာ ျဖစ္ေနတယ္။ သူမ်ားကို ဖုန္းလႊဲေပးဖို႔လဲ ဘယ္သူမွ အဆင္မေျပေတာ႔ သူေျပာေျပာေနလို႔ ၾကားဖူးနား၀ျဖစ္ေနတဲ႔ လမ္း ႏွစ္ခု နံမည္ ေျပာၿပီး အဲဒီေထာင္႔ပဲ လို႔ ေျပာၿပီး ျမန္ျမန္ပဲ ဖုန္းခ်လိုက္တယ္။

ၿပီးမွ မွန္မမွန္ ေမးၾကည္႔ေတာ႔ ကိုယ္ေျပာလိုက္တဲ႔ လမ္း ႏွစ္လမ္းက မ်ဥ္းျပိဳင္သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာမို႔ ဆုံမွတ္မရွိဘဲ ရွိႏိုး ရွိႏိုးနဲ႔ ကားဆရာ ေလွ်ာက္ေမာင္းေနရရွာမွာ ေတြးၿပီး ေခၽြးေတာင္ ပ်ံပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ေခၽြးပ်ံတာ ကိုယ္မဟုတ္ဘဲ ကားဆရာ ျဖစ္ေနတာပါ။ မနက္ကတည္းက လမ္းရွာလိုက္တာ ေန႔လည္ေလာက္မွ ေမာႀကီးပန္းႀကီးနဲ႔ ရုံးကို ေရာက္လာပါတယ္။ အံၾကိတ္ထားပုံပါပဲ။ ေခၽြးေတြလဲ ရႊဲလို႔ပါ။ ကိုယ္လဲ ပုန္းၿပီး ၾကည္႔လို႔ သိတာပါ။

အဲဒီေတာ႔ သူမ်ားေတြ လမ္းျပေျမပုံတို႔ ဘာတို႔လုပ္ၾကတာလဲ ဟုတ္မွာပါပဲလို႔၊ ခုထိ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ၾကာတာေတာင္ လိုရင္းကို မေရာက္ႏိုင္ေသးတာလဲ ငါ႔လို ငတုံးေတြမို႔ ျဖစ္မွာပါပဲလို႔ ေတြးမိပါတယ္။

မိုးခ်ိဳသင္း

14 Comments