ဒီေန႔ေတာ႔ စကားေတြ ေျပာၾကတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကိုယ္စဥ္းစားမိတာေလးေတြ ေရးၾကည္႔မလို႔ပါ။
လူေတြ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေျပာဆို ဆက္ဆံၾကတဲ႔အခါ ေျပာတဲ႔စကားက ဘာကို ဆိုလိုသလဲဆိုတာ သိမွ နားေထာင္တဲ႔လူက ျပန္ေျပာ၊ ျပန္ေျဖႏိုင္တာမ်ိဳး မဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ႔ လူေတြက စကားေျပာၾကၿပီဆိုရင္ သူ႔စတိုင္နဲ႔သူ၊ သူ႔၀သီနဲ႔သူ ေျပာတတ္ဆိုတတ္ၾကတယ္ေလ။ အေဖ႔မိတ္ေဆြေတြထဲမွာကို စတိုင္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ အမ်ားႀကီးေတြ႔ရတယ္။
တခ်ိဳ႔က်ေတာ႔ စကားစ ေျပာရင္ သမိုင္းနဲ႔ ခ်ီတယ္။ တကယ္႔လိုရင္းက ခုနကေလးတင္ ျဖစ္သြားတဲ႔အေၾကာင္း ေျပာမလို႔။ ဒါေပမဲ႔ အစခ်ီေတာ႔ ဘုိးေတာ္ဘုရား ေလးဖက္သြားတဲ႔ ေခတ္ကေန စ ေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ႔ နားေထာင္ရတဲ႔လူက focus ေတြ ေ၀ ၀ါးကုန္တယ္။ သူေျပာခ်င္တာ သမိုင္းကို ေျပာခ်င္တာ ထင္တယ္တို႔ ဘာတို႔ ျဖစ္ကုန္တယ္။ အပ်ိဳး မ်ားသြားတယ္ ဆိုပါေတာ႔။
တခ်ိဳ႔က်ေတာ႔လဲ ေက်ာင္းဆရာလုပ္လာတာ ႏွစ္ၾကာလာေတာ႔ အရုိးစြဲသြားတာမ်ိဳး ရွိတတ္ေသးတယ္။ သူက နားေထာင္ေနတဲ႔သူကို ျပန္ေမးတာ။ ေက်ာင္းသားကို စာေမးသလိုမ်ိဳး။ စကားတ၀က္မွာ ရပ္ၿပီး အဲဒီေတာ႔.. ဘာျဖစ္သလဲ..တဲ႔။ အဲဒီအခါ နားေထာင္ေနတဲ႔ကိုယ္က စကားေထာက္ေပးရေတာ႔တာ။ သူက ဒီလို ျဖတ္ျဖတ္ေမးေနေတာ႔ သူ႔စကားကို အျမဲစူးစိုက္ေနမွကို ျဖစ္ေတာ႔မယ္ေလ။ ဒါမွ ေထာက္လို႔ ရမွာေပါ႔၊ ဟုတ္ဖူးလား။
ကိုယ္တို႔မိဘေတြက ဆရာ၊ ဆရာမ အသိုင္းအ၀ိုင္းဆိုေတာ႔ ဒါမ်ိဳးေတြ ခဏခဏ ၾကံဳရတတ္တယ္။ အက်င္႔ႀကီးကို ပါေနတာပါေလ။ အဲဒီလို လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔က မေအာင္႔ႏိုင္ဘဲ အရယ္သန္သူပီပီ သူ႔ေရွ႔မွာပဲ တခြိခြိိ နဲ႔ ရီမိေတာ႔တာပဲ။ ေျပာတဲ႔သူကေတာ႔ ဘာကို ရီမွန္းမရိပ္မိလို႔ အံ႔ၾသလို႔။ သူ႔အဖို႔ေတာ႔ ဘာမွ မထူးဆန္းဘူးေလ။ နိစၥဓူ၀ ေက်ာင္းသားေတြကို စာသင္သလိုပဲ ေျပာေနမိတာကိုး။
အဲဒီေတာ႔ ဘာျဖစ္သလဲ သမီး..။
ခြိခြိ ခြိ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ဦး၊ ခြိ ခြိ..
အေဖ႔မိတ္ေဆြ ဂီတဆရာတေယာက္ကေတာ႔ စကားကို တ၀က္ပဲ ေျပာတယ္။ သူက အေတြးထဲမွာ ေရွ႔က တ၀က္ကို ေျပာၿပီးသြားၿပီ။ အဲဒီေတာ႔ ေနာက္ဆုံးစကားလုံးေလာက္ပဲ ေျပာလိုက္တယ္။ နားေထာင္ရတဲ႔သူက တ၀က္တန္းလန္းႀကီးနဲ႔ ဘာကိုဆိုလိုမွန္း မသိ ျဖစ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ႔ လူကလဲ ညင္သာယဥ္ေက်းေလေတာ႔ အသံက တိုးတိုးေလး။ သူ တနာရီေလာက္ တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ႔ ေျပာသြားရင္ ကိုယ္တကယ္သေဘာေပါက္တာက တလုံး ႏွစ္လုံးေလာက္ပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ တကယ္႔ေသေရး ရွင္ေရး ဆို ဒုကၡ။
ေနာက္တေယာက္ကေတာ႔ ကိုယ္တို႔မိသားစုနဲ႔ အရမ္းခင္တဲ႔ ပန္းခ်ီဆရာ။ သူကေတာ႔ စကားေျပာရင္ subject ေတြ အကုန္ ျဖဳတ္ခဲ႔တယ္။ verb ေလာက္ပဲ ေျပာတယ္။ ဥပမာ..
“အဲဒီေတာ႔ … ျဖစ္တယ္၊ ျဖစ္တယ္”
“ဘာျဖစ္တာလဲ ဦး၊ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္တာလဲ”
“ေအာ္..ျမိဳ႔ထဲမွာ အေရးအခင္းေတြ ျဖစ္တာကို္ ေျပာတာပါ”
“ဟင္ ဟုတ္လား၊ ဘယ္နားမွာလဲဲ”
“ရွိတယ္ ရွိတယ္..”
“ဘာရွိတာလဲ ဦး”
“ေအာ္..ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ရွိေနတာကို ေျပာတာ သမီး”
“အဲဒီေတာ႔ ဘာျဖစ္ကုန္သလဲ ဦး”
“ပါကုန္တယ္ ပါကုန္တယ္..”
“ဘာလဲ ေက်ာင္းသားေတြ ပါကုန္တယ္ ေျပာတာလား”
“ေအး ဟုတ္တယ္၊ ပါကုန္တယ္္”
ကဲ စဥ္းစားသာ ၾကည္႔ၾကပါေတာ႔ အရပ္ကတို႔။ အဲလိုမ်ိဳးနဲ႔ ကိုယ္သိခ်င္တဲ႔ သတင္းကို ေမးေနရတာပါ။ တကယ္ေတာ႔ သူက ျမိဳ႔ထဲက ျပန္လာတာမို႔ ကိုယ္တို႔ကို ဒီသတင္း ေျပာျပခ်င္လြန္းလို႔ အျပန္မွာ အိမ္ကို ၀င္လာတာ။ သူက အခုလို verb ေလးေတြပဲ ေျပာတဲ႔အခါက်ေတာ႔ စကားတခု လိပ္ပတ္လည္ဖို႔ ပေဟဠိေဖာ္ေနရသလိုပါ။
ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ ဒီလိုအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ႀကီးျပင္းခဲ႔ရေတာ႔ စကားေျပာရင္ သတိထားပါတယ္။ ကိုယ္ေျပာတာ သိပ္ရွည္ေနမလား၊ ျမန္ျမန္ျဖတ္တယ္။ နားေထာင္တဲ႔သူ စိတ္၀င္စားရဲ႔လား အကဲခတ္တယ္။ အဆုံးေတြခ်ည္း မေျပာမိဖို႔လဲ ဂရုစိုက္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ႔ အခုတေလာ ကိုယ္က ဟုိေတြး ဒီေတြးနဲ႔မို႔ စကားေတြလဲ ဟိုဒီေရာက္ကုန္တယ္ ထင္ပါ႔။ စကားေတြကို မွတ္မိတဲ႔အခ်ိန္၊ သတိရတဲ႔အခ်ိန္မွ ထ ေျပာတတ္တာပါ။ ကိုယ္႔ဒဏ္ကုိ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသား ခံေနရတယ္ ဆိုပါေတာ႔။
ညေနခင္း အလုပ္ေတြဘာေတြၿပီးလို႔ ေအးေအးလူလူ ျပန္လာၾကေတာ႔..သီခ်င္းေလး နားေထာင္ေနတုန္း..
“အဲဒီပစၥည္း မပို႔လို႔ မျဖစ္ဘူးေနာ္”
“ဘာပစၥည္းလဲ၊ ဘာကို ေျပာေနတာလဲ ခ်ိဳသင္း”
“ေအာ္ မနက္က ဟုိလူ မွာထားတာေလ၊ ပို႔ရအုံးမယ္ ေျပာတာ”
“ေအးပါ သိပါတယ္။ ခ်ိဳသင္းဟာက ဘာမွန္းမသိ၊ အျမီးမပါ ေခါင္းမပါ နဲ႔။ တယ္ခက္ပါလား။”
“ဟိုကိစၥႀကီး လုပ္ၿပီးၿပီလား”
“ဘာကိစၥႀကီးလဲ၊ လုပ္လာျပန္ၿပီ” (သူက ေခါင္းကုိ တြင္တြင္ကုတ္ပါတယ္)
“ဟိုကိစၥႀကီးဟာေလ..၊ သူပဲလုပ္ေပးမယ္ ေျပာၿပီးေတာ႔..။”
“ေအးေလ၊ ဘာကိုေျပာေနတာလဲ လို႔ ေမးေနတာ။”
“ေအာ္..ဖုန္းဆက္ရမဲ႔ ကိစၥေလ။”
“သိၿပီ သိၿပီ။ အဲဒီလိုေလးဘာေလး ထည္႔ေျပာစမ္းပါကြာ..။”
“အကိုေရ အရမ္းအေရးႀကီးတယ္၊ သြားယူရမယ္ေနာ္ မေမ႔နဲ႔”
“ဘာသြားယူရမွာလဲ ဘာအေရးႀကီးတာလဲ”
“ေအာ္ ေဆးသြားယူေပးဖို႔ေလ၊ ေမ႔ေနမွာစိုးလို႔ သတိေပးတာ”
“မင္းဟာက အလယ္သားခ်ည္းပဲ ေျပာေနပါလားကြ”
ဟိုး..ေရွးေရွးတုန္းက တဲ႔။ ဘုရင္ႀကီးက အမတ္ႀကီး ဦးေပၚဦးကို ေမးေတာ္မူတယ္ တဲ႔။ အမတ္ႀကီး၊ ကမၻာေပၚမွာ ဘယ္ဥက အဆိမ္႔ဆုံးလဲ တဲ႔။ အမတ္ႀကီးက ျပန္ေျဖတယ္။ လိပ္ဥ ပါဘုရား တဲ႔။ ဘုရင္ကလဲ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး။ ဆိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ အမတ္ႀကီးကလဲ သူ႔ memory chip ေလးထဲမွာ ထည္႔ထားလိုက္ရတာေပါ႔။ ေနာက္တခါ သူျပန္ေမးရင္ အဆင္သင္႔ ျဖစ္ေနေအာင္ေလ။
ေနာက္ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ၾကာမွ ဘုရင္ႀကီးက တျခားစကားေတြ ေျပာေနရင္းက ထ ေမးတယ္။ အလယ္ကေန ေဖာက္ေမးတာပါ။ ေပၚဦး သူ႔ခ်ည္းပဲလားေဟ႔ တဲ႔။ အဲဒီေတာ႔ အမတ္ႀကီးက သူ႔ memory ထဲကေန ကမန္းကတန္း ထုတ္လိုက္ၿပီး ဆားနဲ႔ပါ ဘုရား လို႔ ေလွ်ာက္လိုက္တယ္ တဲ႔။ ဘုရင္ႀကီးက ေက်နပ္သြားတာေပါ႔။
အင္း..ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားကိုလဲ အမတ္ႀကီး ဦးေပၚဦးရဲ႔ memory chip ေလးတခုေတာ႔ ၀ယ္ေပးအုံးမွပါ။
မိုးခ်ိဳသင္း
