ေလလြင္႔အေတြးမ်ား

လူတိုင္းမွာ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ႔ လုပ္ခ်င္တဲ႔ စိတ္ကူးေလးေတြ ရွိတတ္ၾကတယ္။ တခါတေလက်ေတာ႔လဲ မြန္းၾကပ္လာရင္ စိတ္ထြက္ေပါက္အေနနဲ႔ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေတြကို ေလွ်ာက္ေတြး ပစ္လိုက္တတ္တာ။ စိတ္ကူးထဲမွာ အစြမ္းကုန္ လြတ္လပ္ပစ္လိုက္တတ္တာမ်ိဳး ထင္ပါရဲ႔။ ကိုယ္႔အေတြးထဲမွာေတာ႔ ဘာကိုမွ ေထာက္ထား ငဲ႔ညွာစရာ မလိုဘူးကိုး။

ကုိယ္လည္း ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႔ အဲဒီလို ေတြးမိတာ ခဏခဏပဲ။ ကိုယ္႔ဆႏၵေတြေပါ႔။ ႀကီးေတာ႔လည္း ေတြးမိေနတုန္းပဲ။ တခါတေလေပါ႔။ ကိုယ္႔စိတ္ကုိက အပူအပင္ကင္းကင္းနဲ႔ လြတ္လပ္ခ်င္ေနတာကိုး။

ဒါနဲ႔ အခုလဲ stress ေတြ မ်ားေနတဲ႔အခ်ိန္မို႔ စာမေရးျဖစ္တဲ႔အတူတူ ဒီ၀တၳဳေလးကို ျပန္တင္ဖို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ကေလးအေတြးေတြလို႔ သေဘာထားေပးေပါ႔ေနာ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၁၉၉၀ ဇူလိုင္လ မေဟသီမွာ ပါခဲ႔တဲ႔ ၀တၳဳတိုေလးကို ဘေလာ႔ဂ္မွာ ျပန္အသက္သြင္းလိုက္ၿပီ။ ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါအုံး။

ေလလြင္႔အေတြးမ်ား

ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းႏုႏုေလးေတြ မ်က္စိတဆုံး ရွိေနတဲ႔ ကြင္းျပင္ႀကီးမွာ ေျပးခ်င္လိုက္တာ။ ေျမာက္ေလပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေနာက္ေလပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လြတ္လပ္တဲ႔ေလေအးတခုေပါ႔၊ အလိုက္သင္႔ တိုက္ေနေစခ်င္ေသးတယ္။ အခ်ိန္ကလဲ ဘယ္ပန္းခ်ီေရးလို႔ မမီႏိုင္တဲ႔ ညေနဆည္းဆာ အေရာင္ျဖာျဖာေအာက္မွာေပါ႔။

မတ္ေစ႔သာသာေလာက္ရွိတဲ႔ ပန္း၀ါ၀ါအပြင္႔ေလးေတြကလဲ ေလယူရာ ယိမ္းႏြဲ႔ေနခ်ိန္ကေလး..။ အဲဒီအထဲက ႏွစ္သက္ရာ ပန္းတပြင္႔ကို လြင္႔ေနတဲ႔ ဆံပင္ေပၚမွာ ထိုးစိုက္လိုက္ခ်င္ေသးတယ္။ ကလစ္မပါလို႔ အထိန္းအကြပ္မဲ႔ေနတဲ႔ ပန္းကေလးကလဲ စိမ္းေနတဲ႔ ျမက္ခင္းေပၚ က်မသြားေစခ်င္ပါဘူး။

ေျပးရင္းနဲ႔ ေမာလာၿပီလို႔ သတိျပဳမိတဲ႔အခ်ိန္မွာ ျမက္ခင္းေပၚမွာ အိပ္စက္အနားယူ ခ်င္တယ္။ အေမာေျပရင္ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေနတဲ႔ ရွတတ ျမက္ခင္းေတြေပၚ ျပားသြားေအာင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပးလိွမ္႔ပစ္လိုက္ခ်င္တာ။ ေန၀င္ခါနီးလို႔ နီလဲ႔လဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ႔ ေကာင္းကင္ႀကီးမွာ ဗ်ိဳင္းကေလးေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ က်ီးကေလးေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ အုပ္စုဖြဲ႔ၿပီး ျပန္သြားတာကို အိပ္ေနရာက ေငးခ်င္ေသးတယ္။ ဒါက တခုေပါ႔။

သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာပဲ။ မိုးေတြ တေ၀ါေ၀ါနဲ႔ ေဒါသႀကီးေနခ်ိန္မွာ မည္းေျပာင္ေနတဲ႔ ကတၱရာလမ္းမႀကီးေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနခ်င္လိုက္တာ။ လမ္းမီးတိုင္ေတြကလဲ မွိန္ေနေစခ်င္ေသးတယ္။ မီးအေရာင္ပ်ပ်ေအာက္မွာ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြျဖစ္ေနတဲ႔ ဖားကေလးေတြကို ျမင္ရမယ္။ ဖားေသးေသးေလးေတြကိုေတြ႔ရင္ လမ္းမႀကီးေပၚမွာ ဒူးေထာက္ၿပီး လက္နဲ႔ လိုက္ဖမ္းရရင္ သိပ္ရယ္ရမွာပဲ။

ဒါေပမဲ႔ တခုေတာ႔ ရွိတယ္။ ဒီလမ္းေပၚ ကားမလာေစခ်င္ဘူး။ ညဆိုေတာ႔ ကားလဲ လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တိတ္ဆိတ္တဲ႔ေနရာမ်ိဳးမွာ သီခ်င္းလဲ အက်ယ္ႀကီး ဆိုခ်င္တယ္။ တိုးသင္႔တဲ႔ေနရာတိုး၊ က်ယ္သင္႔တဲ႔ေနရာမွာ က်ယ္ေပါ႔။ ခပ္မွန္မွန္ဆိုရတဲ႔သီခ်င္းဆိုလဲ မပင္ပန္းဘူးမဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင္႔ ဆိုခ်င္ေသးတာပဲ။

မုိးမတိတ္ေသးရင္ လမ္းေပၚမွာ တေယာက္တည္း ေျပးခ်င္တယ္။ ကိုယ္႔ဖိနပ္သံကို နားေထာင္ရတာ ဂီတသံလိုပါပဲ။ သာယာတယ္။ မိုးကလဲ သည္း၊ ေလကလဲ အရမ္းတိုက္ ဆိုရင္ေတာ႔ ထီးမည္းမည္း အရွည္ႀကီးေဆာင္းၿပီး ေလတိုက္တဲ႔ဘက္ကို ကြယ္ထားခ်င္လိုက္တာ။ ထီးလြင္႔သြားရင္ေတာ႔ ဟာသ တပုဒ္ေပါ႔။ ေလကတိုက္၊ ထီးကလြင္႔နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ရမယ္။

ထီးကိုပိတ္ၿပီးေတာ႔လဲ နိမ္႔ေနတဲ႔ သစ္ရြက္ေတြကို အသံအက်ယ္ႀကီးျမည္ေအာင္ ရုိက္ခ်င္လိုက္တာ။ မမီမကမ္းနဲ႔ လွမ္းရုိက္မွာေနာ္။ ဒါဆိုရင္ သူတို႔က နာတယ္ဆိုတဲ႔သေဘာနဲ႔ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္ၾကလိမ္႔မယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ႔..

မနက္အေစာႀကီး ႏွင္းေတြ အရမ္းက်ေနခ်ိန္ေပါ႔။ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးေပၚမွာ ထင္းအႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ မီးဖိုႀကီး ဖိုခ်င္လိုက္တာ။ ေတာင္ထိပ္ေပၚကဆုိေတာ႔ ေနတက္လာပုံကို ျမင္ရမွာပဲ။ မနက္ေ၀လီေ၀လင္း ျမဴေတြကလဲ က် ဆိုေတာ႔ ခ်မ္းစိမ္႔စိမ္႔ေလး။ ေစာင္တထည္ သဘက္တခုေလာက္ ကိုယ္ကို ပတ္ထားလိုက္မယ္။

ေတာင္ေပၚက ေစတီေလးေတြကို ထုံးေဖြးေဖြးနဲ႔ လွမ္းျမင္ၿပီး ဖူးရတာလဲ အရသာ တမ်ိဳးပဲ။ သိပ္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းမယ္။ တအားေအးလို႔ ပါးစပ္ဖြင္႔ ထားလိုက္ရင္ အာေငြ႔ေလးေတြ မွဳတ္ထုတ္တာလဲ ကစားနည္းတခု ရမွာပဲ။ မီးစြဲေနတဲ႔ ထင္းတခုကို မီးပုံႀကီးထဲက ဆြဲထုတ္ၿပီး ေလမွာ ေျမွာက္ကစားရင္ သိပ္ေပ်ာ္ရမယ္။ ဒါက တမ်ိဳး။

မီးေတြ ထိန္ထိန္လင္းေနတဲ႔ သီတင္းကၽြတ္လို တန္ေဆာင္တိုင္လို ပြဲေတြမွာ ပြဲခင္းထဲ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာပဲ။ လမ္းေဘးတေလွ်ာက္မွာ တရွဲရွဲနဲ႔ ေရမုန္႔ေတြ၊ မုန္႔ဆီေၾကာ္ေတြ အီၾကာေကြးေတြ ေၾကာ္ၾကနဲ႔ဆိုေတာ႔ မ်ားလြန္းလို႔ ဘာစားရမွန္းေတာင္ သိမွာ မဟုတ္ဘူး။

လူအုပ္ထဲမွာဆိုေတာ႔ တခါတခါ ေျခခ်ဖို႔ေတာင္ မလိုဘူး သိလား။ တိုးတိုးေ၀ွ႔ေ၀ွ႔ ေငးေငးေမာေမာနဲ႔ေပါ႔။ ထိုင္ခုံမရွိတဲ႔ အျငိမ္႔ပြဲေတြမွာလဲ ခဏတျဖဳတ္ရပ္ၾကည္႔မိခ်င္မိေနမွာ။ လမ္းေဘးရုပ္ရွင္ေတြလဲ ရွိေသးတာ။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီကားေတြေတာ႔ မၾကည္႔ခ်င္ပါဘူး။

ေမ႔ေနလိုက္တာ။ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆုံး တခု က်န္ေသးတာပဲ။ ေရာင္စုံ မီးေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ရဟတ္ႀကီးေပါ႔။ ရဟတ္ႀကီးကေလ ဟုိး..အေ၀းကႀကီးက ျမင္ရင္ကို လူကို ေပ်ာ္သြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္မွဳရွိတယ္။ ညေစ်းတန္းေရာက္ရင္ ရဟတ္ႀကီးကို စီးျဖစ္ေအာင္ စီးသင္႔တာ။ ရဟတ္ရဲ႔ အေပၚဆုံးကို ေရာက္သြားရင္ ငုံ႔ၾကည္႔လိုက္ပါလား။ လူေတြတလွဳပ္လွဳပ္နဲ႔ သြားလာေနၾကတာကို မ်က္စိတဆုံး ျမင္ရတယ္။ ရဟတ္ႀကီး ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း လႊဲရင္ေအာ္ၾက ဟစ္ၾကနဲ႔ တအားေပ်ာ္စရာေကာင္းတာ။ ေပ်ာ္ကို ေပ်ာ္ရပါတယ္ေလ။

တေယာက္တည္း ခရီးအရွည္ႀကီး သြားခ်င္ေသးတယ္။ မီးရထားရဲ႔ အထက္တန္းတြဲ ျပဴတင္းေပါက္ရွိတဲ႔ ေနရာေလးမွာေပါ႔။ ျပဴတင္းေပါက္ အက်ယ္ႀကီးမွာ သဘာ၀ပန္းခ်ီကားေတြ တခုၿပီး တခု ၀င္လာမွာပဲ။ ဓာတ္ႀကိဳးေပၚမွာ ေလဟုန္စီးေနတဲ႔ ဆက္ရက္ေလးေတြကို လန္႔ၿပီး ပ်ံသြားေအာင္ ေျခာက္လိုက္ခ်င္ေသးတယ္။

ေကာက္ရုိးပုံေတြ မီးရွိဳ႔လို႔ မီးခိုးတလူတလူ ထြက္ေနတာလဲ သိပ္ၾကည္႔လို႔ ေကာင္းမွာပဲ။ အက ေကာင္းတဲ႔ အ၀ါေရာင္ စပါးခင္းႀကီးကိုလဲ ေနာက္ခ်န္ထားခဲ႔ရမွာ ၀မ္းနည္းစရာ။ ေအာက္က ေခ်ာင္းရွိလို႔ ရထားႀကီး တံတားေပၚျဖတ္သြားရတဲ႔အခါ သိပ္အသည္းယားစရာေကာင္းတာ။

ရထားအရွိန္နဲ႔ ေလတိုက္တာကိုလဲ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ခံစာခ်င္ေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ဥၾသဆြဲသံကိုလဲ တျမတ္တႏိုး နားေထာင္ခ်င္ေသးတယ္။ ဘူတာတခုဆိုက္ရင္ အေျပးအလႊားလာေရာင္းၾကတဲ႔ ေစ်းသည္ေတြထဲမွာ စာကေလးေၾကာ္တို႔ ခ်ိဳးေၾကာ္တို႔ကို စားပစ္မွာပဲ။ ဖရဲသီးေတြ ေတြ႔ရင္လဲ အိမ္အတြက္ ၀ယ္သြားခ်င္တယ္။

ေနာက္ၿပီး တိရိစာၦန္ေလးေတြနဲ႔ အတူေနခ်င္တယ္။ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာ ေသခ်ာတယ္။ တိရိစာၦန္ေလးေတြက ရုိင္းစိုင္းေပမဲ႔ ရုိးစင္းၾကပါတယ္။ သူတို႔ အမူအယာေလးေတြဟာ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ အျပည္႔ပဲ။ ေၾကာင္ေလးေတြဆို ခ်ည္လုံးေတြကို လက္ကေလးနဲ႔ တို႔ တို႔ ၿပီး ေဆာ႔ေနမယ္။ ငွက္ကေလးေတြဆို သီခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီး ဆိုေနမွာေပါ႔။

ေမ်ာက္ကေလးေတြဆိုရင္ေတာ႔ ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ လိုက္ စ ေနမယ္ ထင္တယ္။ သမင္ကေလးေတြဟာလဲ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ ခ်ိဳေလးေတြ တကားကားနဲ႔ ခုန္ေပါက္ေနမွာပဲ။ ပုံျပင္ထဲမွာ ပညာရွိလို႔ နံမည္ေကာင္းရထားတဲ႔ ယုန္ေလးေတြကိုေတာ႔ ခ်ဳံပုတ္ေတြအၾကားမွာ ေတြ႔ရမယ္ ထင္တယ္။ သူတို႔နဲ႔သာ အတူေနရရင္ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳ အျပည္႔အ၀ရမယ္ဆိုတာ ယုံၾကည္တယ္ေလ။

အိမ္မွာပ်င္းတဲ႔အခါမ်ားဆို ကုိယ္ခင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ စာေတြ တေစာင္ၿပီးတေစာင္ ေရးခ်င္တယ္။ စာေရးရတာ လုံး၀ပ်င္းစရာ မေကာင္းပါဘူး။ ကိုယ္ေရးတဲ႔စာကို ၿပီးရင္ ျပန္ဖတ္ရတာလဲ အရသာရွိတာပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အျဖစ္အပ်က္အေၾကာင္းအရာေတြ ေအးေအးေဆးေဆး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာျပလို႔ရတယ္။ စကားေျပာရတာထက္ ပိုႏွစ္သက္တယ္လို႔ ေျပာရင္ေတာင္ ရတယ္။

တေစာင္ၿပီးတေစာင္ မေမာတမ္းကို ေရးေနခ်င္တာ။ သူတို႔က စာျပန္တာ မျပန္တာ အပထား၊ ကိုယ္ေရးေနရရင္ကို စိတ္က အလိုလို ေပ်ာ္ေနမိမွာ။ သူတို႔ဆီက ျပန္လာတဲ႔စာေတြဆိုရင္ အခါခါဖတ္ေလ မပ်င္းေလပဲ။ ဒီစာ ၾကာသြားလို႔ ရုိးသြားတယ္ မရွိဘဲ ခံစားမွဳေတြ အသစ္ျဖစ္လို႔ ကိုယ္ငယ္ငယ္က စာဆိုရင္ ပိုႏွစ္သက္စရာေကာင္းတာ။ ၿပီးရင္ေတာ႔..
ဒီလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကိုယ္စိတ္ကူးရွိတဲ႔အေၾကာင္းအရာေတြကို ၀တၳဳေရးေနရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ ။ ။

မိုးခ်ိဳသင္း

20 comments:

ဟန္လင္းထြန္း said...

က်ေနာ္လည္း လိမ့္သြားတယ္။ ျမက္ခင္းေပၚမွာ။ ဖတ္ေနတုန္း ကုလားကားထဲက မင္းသမီး ျမက္ခင္းေပၚမွာ လိမ့္ရင္းလိမ့္ရင္း ေဂ်ာက္ထဲက်သြားတာ ၊ ၿပီးေတာ့ ေဂ်ာက္ထဲမွာ သီခ်င္းထဆုိတာ ဘာမဆုိင္ ညာမဆုိင္ သတိရသြားတယ္၊

လင္း said...

ကေလးအေတြးလို ့မေျပာပါဘူး၊ လင္းလဲ အဲဒါမ်ိဳးေတြ ခုထိလုပ္ခ်င္ေနတုန္း၊ စိတ္ေတြ အရမ္းညစ္လာတဲ့ အခ်ိန္ဆို ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးမွာ ေလွ်ာက္ေျပးျပီး အက်ယ္ႀကီး အားးးး ဆိုေအာ္ခ်လိုက္ရင္ နည္းနည္း သက္သာသြားတယ္။

Anonymous said...

nice thinking. I also want to do all the way. :)

s0wha1 said...

မီးရထား စီးခ်င္သြားတယ္။ မိုးေရထဲေတာ႔ မိုးၿခိမ္းတာေၾကာက္လို႔ လမ္းေလွ်ာက္မထြက္ခ်င္ဘူး။ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚေတာ႔ လူးလိမ္႔ခ်င္သား။

P.Ti said...

ကၽြန္ေတာ္လည္းအဲလိုအေတြးေတြရွိတယ္... တခါတေလ တကယ္လုပ္လုိက္တယ္... မိုးရြာထဲမလမ္းေလွ်ာက္တာမ်ိဳးေပါ့...

ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေျပးလုိက္ရင္ ေတာ္ရံုစိတ္ညစ္တာ ေပ်ာက္သြားတတ္တယ္... စမ္းၾကည့္ပါလားအမ

MANORHARY said...

ေလလြင့္အေတြး လို႔မထင္ပါဘူး...အေတြးေတြေလလို
လြင့္ေနတာလို႔ပဲၿမင္တယ္...၁၉၉၀ ကတည္းကဖတ္ထားခဲ့တဲ့၀တၳဳ ပါ...ခု ၿပန္ဖတ္ရေတာ့
စိတ္ေတြၿပန္ေပါ့ပါးလာသလိုပဲ....ေလာကဟာတစ္ခါတစ္
ေလေတာ့လည္း...........

Anonymous said...

မမိုးခ်ိဳရဲ႕အဲဒီတုန္းကအေတြးေလးက အရမ္းၿဖဴစင္ေအးခ်မ္းတယ္...
အမေရးသလို အကုန္လုပ္ရရင္ေကာင္းသား...
စိတ္ေတြမြန္းႀကပ္လာရင္ေတာ့ ကားအရမ္းေမာင္း
သီခ်င္းအက်ယ္ႀကီးဖြင့္ ၿပီးအက်ယ္ႀကီးလိုက္ေအာ္ဆို
လိုက္ေအာ္လိုက္ရင္သက္သာသြားသလိုပဲ...

:P said...

၀တၳဳ ေလးျပန္တင္ေပးတာေက်းဇူးပါဆရာမ..
ေနာက္လည္း အသစ္မေရးခ်င္ေသးရင္ အေဟာင္းေလးေတြျပန္တင္ေပးပါေနာ္

MANORHARY said...

ခ်ိဳသင္းေရ..တစ္ခုတက္ခ္ထားတယ္
ေရးဦးေနာ္..

PAUK said...

မခ်ိဳသင္းေရ...
ျမက္ခင္းေပၚမွာလွဲျပီးေတြးခ်င္ရာေတြးခ်င္တယ္..
ဘုရားပြဲထဲေလွ်ာက္သြားျပီး..မုန္႔သိုင္းျခံဳ မုန္႔လင္မား
ေပါင္းတင္း၀ါး စားခ်င္တယ္..
ရဟတ္ေတာ့ ကေလးစီးပဲစီးရဲတယ္..ဟီး

khin oo may said...

တို႕ဆီကိုလည္း စာေရးပါ။

တန္ခူး said...

ဒီမွာလဲ stressမ်ားေနခ်ိန္နဲ ့ ခ်ိဳသင္းေလလြင့္အေတြးေလးေတြဖတ္လိုက္ရေတာ့ အတူလြင့္ေမ်ာသြားတာ နဲနဲေတာ့ သက္သာသြားသလိုပဲ… တခါတခါ အထိ္န္းအခ်ဳပ္မရွိ လြတ္လပ္စြာ လြင့္္္ေမ်ာရတာ ဘာနဲ ့မွမတူတဲ ့ စိတ္ေက်နပ္မွ ုကိုရေစတယ္ေနာ္…

ဇနိ said...

အမခ်ိဳသင္းေရ အေတြးေတြေနာက္ လိုက္သြားတာ စာလည္းဆံုးေရာ ရပ္မသြားဘူး ဆက္ေတြးေနရင္း ကြန္းမန္႔ေရးတယ္။
အမစာေလးက ဖတ္ရတာ စိတ္ေပါ့ပါးသြားလိုက္တာ။

သစ္နက္ဆူး said...

မမိုး...........
ဖတ္လို ့ေကာင္းတယ္ဗ်...
မမိုး ၀တၱဳေလးနဲ ့ ရွင္မင္းညိဳဆီက
ေသ်ာင္ေပဆူးသီခ်င္းနဲ ့ေတာ့...ဟုတ္ေနတာဘဲ...။
က်ေနာ္တို ့သားအဖကေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ပင့္ကူ လိုက္ရွာတာ...အနီနဲ ့အျပာၾကားေလးေတြေလ...
က်ေနာ္ေရာသားေရာ..ပင့္ကူကိုက္ရင္ စပိုက္ဒါမဲန္
မ်ား ျဖစ္သြားမလားလို ့....။

ကလိုေစးထူး said...

ျမန္မာျပည္ကို ျပန္သတိရသြားေစေတာ့တာပဲ အမေရ...။
အမေရးထားသလို ေတြးလိုက္ရတာ တခါတခါက်ရင္ လူက ဖားကေလးေတြကို ကုန္းကုန္းကြကြ လိုက္ဖမ္းမိလိုက္၊ တခါတခါက်ရင္ ဟိုးေတာင္ထိပ္ေပၚကေန ေနတက္လာပုံကုိ ေငးၾကည့္လိုက္၊ ဘုရားပြဲေတြကိုလဲ ေလွ်ာက္သြားမိေနေသးတယ္။ ဘုရားပြဲက လမ္းေဘးမွာ ေၾကာ္ေရာင္းတတ္တဲ့ မုန္႔ေတြထဲမွာ က်ေနာ္ အႀကိဳက္ဆုံး မုန္႔ေလေပြကိုလဲ မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ စားလိုက္မိေသးတယ္။ စာထဲမွာ ေမ်ာသြားတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးထင္ပါရဲ့...။

thwe thwe said...

မမေျပာတာေတြကို ေတြးႀကည့္တာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ဖို့ေကာင္းတယ္။ တစ္ခုေလာက္မ်ား လုပ္ႀကည့္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။ အင္းဒါေပမဲ့ ေရြွ၀ါေရာင္ စပါးခင္းရယ္၊ ေတာင္ေပၚက ထံုးျဖဴေစတီေလးရယ္၊ ့ေပ်ာ္စရာ ရာသီပြဲခင္းရယ္၊ ရန္ကုန္ မိုးရာသီရနံ ့ေလးကိုေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာ အစားထိုးရွာလို့ ရမလဲေနာ္။ သီခ်င္းစာေႀကာင္းေလးတစ္ခုကိုပဲ ေအာ္ဆိုလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ ေရြွျပည္ေတာ္ရယ္ ေမ်ွာ္ေလတိုင္းေ၀း------

စူး said...

အမ..ဟုတ္တယ္ေနာ္..အေတြးေတြထဲလြင့္ေနရတာ သိပ္ေပ်ာ္စရာ..။ ဒါေပမဲ့ တေယာက္တည္းမွ ေကာင္းမွာ..။ဟီးး

ျမတ္ႏိုးေလ.. ဒီမွာ တခါတုန္းက ဂ်ပန္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ ေကာင္းကင္ကို ဟင္းလင္းဖြင့္ထားတဲ့ အေဆာက္အဦေအာက္မွာ..
ကုတင္လိုျဖစ္ေနတဲ့ ေက်ာက္တံုးၾကီးအေပၚမွာ ပက္လက္အိပ္ ရင္း ေရြ႕ေမ်ာေနတဲ့ တိမ္ေတြနဲ့ အျပာေရာင္ေကာင္းကင္ၾကီးကို ၾကည့္ရင္း အေတြးေတြ..နဲ႔ ေပ်ာ္ျမဴးခဲ့ဘူးတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေနာက္တၾကိမ္ထပ္သြားလိုက္ခ်င္ပါရဲ့..။

တခါ လသာတဲ့ ညသန္းေခါင္မွာလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ ေခ်ာင္းေရစီးသံကိုနားဆင္ အမဲေရာင္သန္းေနတဲ့ မိုးေကာင္ကင္ၾကားက ေရြ႕ေမ်ာေနတဲ့ လေရာင္ၾကီးကို ျမစ္ကမ္းနံေဘးခံုတန္းေပၚမွာ ပက္လက္အိပ္ပီး ခံစားခဲ့ဘူးေသးတယ္..။

အမေရးတာနဲ့ အရင္တုန္းက ခံစားခဲ့ရတဲ့ အေတြးကမၻာကို သတိရရင္း အမပို့စ္မွာ ဝင္ေရးခဲ့တာပါ။

pandora said...

ဖတ္ဖူးသမွ် အစ္မေရးတဲ့ အထဲမွာ ဒီစာေလးက ကဗ်ာအဆန္ဆံုးပဲ လို႕ထင္မိတယ္။ လွတယ္။

Taungpyartan said...

တို.လဲ ပဲ အဲလိုလြင္.ေမ်ာေနခ်င္လိုက္တာ.....

Life Cycle said...

ေျပး၇တာ အ၇မ္းသေဘာက်တယ္
ေမာေနေအာင္ေျပး ၿပီး၇င္ေဘးက သစ္ပင္စိမ္းစိမ္းေလးေတြ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေလးေတြကိုေငး
ေမႊးေနတဲ.ပန္းရနံ႔ေလးေတြရယ္
လန္းဆန္းေနတဲ.ေလေအးေအးေတြကို တ၀ႀကီးရႈရႈိက္
ျပီးရင္ အေလွ်ာေလွ်ာ. အိမ္ကိုေျဖးေျဖးေလး လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ရတာ စိတ္ကုိလန္းဆန္းေပါ.ပါးေစတယ္
ုိ