ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႔ လူႀကီးေတြက သမီးႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲ လို႔ အေဖနဲ႔ အေမတို႔က အျမဲေမးခဲ႔ဖူးတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကိုယ္ကလဲ ကေလးဆိုေတာ႔ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေတြ ေျပာလိုက္တာပဲ။ အေျဖေတြက တခါနဲ႔ တခါလဲ မတူျပန္ဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔စိတ္ကူးထဲမွာေတာ႔ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ႔တာပဲေလ။ အခုအခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးေတာ႔ အဲဒါေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္အလွမ္းေ၀းတဲ႔ ေနရာမွာ..။
ကိုယ္ အမွတ္မိဆုံးက ငယ္ငယ္က စုံေထာက္ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔တာပါ။ စုံေထာက္ေတြက ဥာဏ္ရွိတယ္၊ အကင္းပါးတယ္၊ အမွန္တရားကို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္တယ္၊ လူဆိုးေတြက ေၾကာက္ရတယ္ ဆိုတဲ႔အခ်က္ေတြက ကိုယ္႔ကို ဆြဲေဆာင္ခဲ႔တယ္ ထင္ပါရဲ႔။ ကိုယ္က ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း ဘာသာျပန္တ႔ဲ ဦးစံရွားအမွဳေတြကို စာစဖတ္တတ္တဲ႔ အရြယ္ကတည္းက အထပ္ထပ္ ဖတ္ခဲ႔တာ အလြတ္ရတဲ႔အထိပဲ။
အဲဒီတုန္းက ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ဦးစံရွားလို႔ ထင္ေနၿပီး ကိုယ္႔ကို ထိန္းတဲ႔ အမ မခင္ဆင္႔ကို ေခၚတာမ်ား ကိုသိန္းေမာင္ တဲ႔။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ပ်င္းရင္ မခင္ဆင္႔က စာအုပ္ကိုင္ၿပီး ကိုယ္႔ကို စာေမးတယ္။ “မီးရထား မီးအတိုင္း ဆို ဘာမွဳလဲ” တဲ႔။ အဲဒါဆို ကိုယ္က “ထူးဆန္းေသာ အိမ္ငွားမွဳ ေပါ႔” လို႔ ေျဖလိုက္တာ။ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ပါတဲ႔ စာေၾကာင္းေတြကို ရြတ္ျပရုံနဲ႔ ကိုယ္က တမွဳလုံး မွတ္မိသြားၿပီ။ ေက်ာင္းစာသာ အဲဒီေလာက္မွတ္မိရင္ ေတာ္ေတာ္ ဟုတ္မွာ။
ေနာက္ေတာ႔ တီဗီမွာ စုံေထာက္ဇာတ္လမ္းေတြ လာေတာ႔ ပိုေရာဂါသည္း သြားတယ္။ Charlie’s Angels ဇာတ္လမ္းတြဲေတြလာရင္ ကိုယ္က တီဗီေရွ႔မွာ ေအာက္ေမးျပဳတ္တယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုလဲ ဦးစံရွားကေန ဖာရာေဖာဆက္ ျဖစ္သြားတယ္။ ကိုယ္႔စိတ္ကူးေလးနဲ႔ကိုယ္ ျပဳံးေနေတာ႔ ဖာရာေဖာဆက္မဟုတ္ပါဘူး၊ အဖာတရာ ေဖာက္စက္ ပါလို႔ သူငယ္ခ်င္းက စေတာ႔ ေဒါသထြက္လိုက္တာ။ စိတ္ကူးကို ပ်က္ေရာ။
အဲဒီတုန္းက ၉တန္းထင္ပါရဲ႔။ မနက္ေစာေစာႀကီး မခင္ဆင္႔က ကိုယ္႔ကို သထုံလမ္းမွာ လူသတ္မွဳ ျဖစ္လို႔ တဲ႔၊ သြားၾကည္႔ရေအာင္ ဆိုၿပီးေျပာေတာ႔ ကိုယ္လဲ ဂ်င္းဂ်ာကင္ေလး ေကာက္၀တ္ၿပီး သူနဲ႔ ထြက္ခဲ႔တယ္။ ဦးစံရွားေတာ႔ ကိုသိန္းေမာင္နဲ႔ အမွဳလိုက္ဖို႔ ထြက္လာၿပီေပါ႔။
ဒါနဲ႔ သြားေနက်လမ္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမသြားဘူး။ ေျခရာေတြဘာေတြ ေကာက္လို႔။ ညက မိုးကေလး တဖြဲဖြဲက်ထားေတာ႔ ေျခရာေတာ႔ မပ်က္ေလာက္ေသးဘူး ထင္ရတာပဲ ကိုသိန္းေမာင္ေရ လို႔ ေျပာလိုက္ေသး။ ကိုယ္႔စိတ္ကူးထဲမွာေတာ႔ အမွဳလိုက္ဖို႔ ထြက္လာခဲ႔တာပါပဲ။ တခါမွလဲ လူသတ္မွဳဆိုတာ အျပင္မွာ မၾကံဳဖူး မၾကားဖူးေတာ႔ ပထမဆုံး အေတြ႔အၾကံဳလဲ ျဖစ္ေနတယ္။
ကိုယ္တို႔ေနတဲ႔ေနရာနဲ႔ သထုံလမ္းက နီးပါတယ္။ လမ္းထဲ၀င္လိုက္တာနဲ႔ လူအုပ္ႀကီး ကို တန္းေတြ႔ရတာပါ။ ဟိုက္..ကိုအုန္းေဖတို႔ေတာ႔ ႏြားအုပ္ေမာင္းသြင္းထားတာမွ ေတာ္လိမ္႔အုံးမယ္ ျဖစ္သြားတယ္။ သဲလြန္စေတြ ေပ်ာက္ကုန္မွာကိုး။ လူေတြကလဲ တိုးတိုးႀကိတ္ႀကိတ္ပဲ ၀ိုင္းအုံေနၾကတယ္။ ဦးစံရွားလာလို႔လဲ ဖယ္ေပးရေကာင္းမွန္းလဲ မသိ။
ဒါနဲ႔ ဦးစံရွားလဲ လူအုပ္ၾကားထဲက မနည္းတိုးၿပီး ၾကည္႔လိုက္တာ လူငယ္တေယာက္ ေမွာက္ခုံႀကီး လဲေနတာ ေတြ႔တာကိုး။ သူက ေျမာင္းထဲမွာ။ ဖိနပ္လဲ မပါ၊ အသက္လုၿပီး ေျပးခဲ႔ရပုံပါပဲ။ ေျမာင္းထဲ ေျခေခ်ာ္က်သြားတုန္း သူ႔ကို လိုက္တဲ႔လူေတြက မိသြားသလား မသိ။ ဓားနဲ႔ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ထိုးထားတယ္ တဲ႔။ ေတာ္ေတာ္ရန္ျငိဳးႀကီးပုံပါ။
ကိုယ္လဲ ေက်ာထဲက စိမ္႔လာတာနဲ႔ မ်က္ႏွာလႊဲထားလိုက္ရတယ္။ သတၱိေကာင္းတယ္ ေခၚရမွာေပါ႔။ ျဖစ္တဲ႔ေနရာက သထုံလမ္းက တကၠသိုလ္ေရကူးကန္နဲ႔ ေဘာလုံးကြင္းၾကား ထဲမွာပါ။ ေျမာင္းေဘးမွာလဲ ျမက္ပင္ေတြ လဲျပိဳေနတယ္။ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ထားပုံပဲ။ ေျခေခ်ာ္က်သြားပုံရတဲ႔ စြတ္ေၾကာင္းႀကီး တခုလဲ ေတြ႔တယ္။ သူ ကၽြတ္က်န္ခဲ႔ပုံရတဲ႔ ဖိနပ္တဖက္လည္း ေဘာလုံးကြင္း ဟိုဖက္ထိပ္မွာ ေတြ႔သတဲ႔။
ဘာေၾကာင္႔ ဒီလိုမ်ား အျဖစ္ဆိုးပါလိမ္႔။ အသက္က ငယ္ငယ္၊ ၂၀ေလာက္ေတာင္ ရွိပါအုံးမလား ထင္မိတယ္။ သူ႔မိဘေတြေတာ႔ ရင္ကြဲရွာမွာပဲ။ မူးယစ္ေဆး၊ ေလာင္းကစားေတြနဲ႔မ်ား ပတ္သက္ေနမလား၊ အေပါင္းအသင္းမွားေလသလား။ ဒီအရြယ္ေလးေတြ ရည္းစားလု ၾကတာမ်ားလား။
သူ႔အေမကေတာ႔ ညက သားျပန္မလာလို႔ ေမွ်ာ္ေနရွာမယ္။ ညက မိုးေတြကလဲ တစိမ္႔စိမ္႔နဲ႔။ ကိုယ္တို႔က မိဘအရိပ္အေငြ႔ေအာက္မွာ ေစာင္ေလးျခံဳ၊ စာအုပ္ေလးဖတ္ေနတုန္း ကိုယ္တို႔နဲ႔ မတိမ္း မယိမ္း လူငယ္ေလးတေယာက္ကေတာ႔ျဖင္႔ အသက္လုၿပီး ေျပးေနရွာတယ္။ သူ႔ေနာက္ကလိုက္တဲ႔လူမွာလဲ ဘယ္လို ေဒါသ ေမာဟေတြနဲ႔မ်ား လူတေယာက္လုံး သတ္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ အဲဒီစိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚေနရတာပါလိမ္႔။
ကိုယ္က လူအုပ္ရဲ႔ေရွ႔ဆုံးမွာ အဲဒီလို ေ၀ဖန္ စပ္စု ေတြးေနမိတုန္း ကိုယ္႔ကို မွဳခင္းလိုက္တဲ႔ ရဲေတြက အတင္းေနာက္ဆုတ္ခိုင္းတယ္။ ဖယ္၊ ဖယ္ အေလာင္းထုတ္မယ္ တဲ႔။ ဒီလူေတြ ဦးစံရွားမွန္း မသိေသးဘူးထင္တယ္ လို႔ နံေဘးက ကိုသိန္းေမာင္ကို ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာလိုက္မိၿပီး မခင္ဆင္႔နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ျပန္ခဲ႔ၾကတယ္။
အဲဒါ ပထမဆုံး ၾကံဳရတဲ႔ ရာဇ၀တ္မွဳ အေတြ႔အၾကံဳပါပဲ။ တရားခံကို ဖမ္းမိသြားသလားလဲ မေမးျမန္းမိေတာ႔ဘူး။ ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြရဲ႔ ေနာက္ေၾကာင္းေတြ၊ ျဖစ္ေပၚေစတဲ႔ စိတ္အေျခခံေတြကိုပဲ ပိုစဥ္းစားမိတယ္။ အဲဒီလို ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ ေတြးေနရတာကိုပဲ ေက်နပ္လိုက္တယ္ ထင္ပါရဲ႔ေလ။
အခုထိလဲ တီဗီမွာလာတဲ႔ စုံေထာက္ကားေတြ ၾကည္႔တုန္းပါပဲ။ CSI Miami ဆိုရင္ အျမဲၾကည္႔ျဖစ္တာေပါ႔။ ၾကည္႔တုန္းမွာေတာ႔ ဥပေဒနဲ႔ မညီတဲ႔ ရာဇ၀တ္မွဳေတြ ေျပးမလြတ္တာကို ၀မ္းသာၿပီး စိတ္အာသာေျပ ၾကည္႔ေနမိသလား မေျပာတတ္ဘူး။ အျပင္မွာ လြတ္ေျမာက္ေနတဲ႔ လူဆိုးေတြကို အားမလို အားမရ ျဖစ္ေနတာကိုး။
အင္း..အဲဒီလူဆိုးေတြကိုေတာ႔ ဘယ္သူမ်ား ဖမ္းပါ႔မယ္လို႔လဲ ေတြးမိေသးတယ္။
မိုးခ်ိဳသင္း
